นิทาน หนูบ้านกับหนูนา

นิทานอสี ป หนบู า้ นกับหนนู า

ในเชา้ อนั สดใสวนั หน่ึง หนบู า้ นทอี่ าศัยอยู่ ในตัวเมอื งอนั แสนวุ่นวายไดอ้ อกเดินทางไป เย่ียมหนนู าทช่ี นบท ซง่ึ ตวั เขาเองกไ็ มไ่ ด้กลับไป ทน่ี ั่นมานานหลายปี มนั เดินรอนแรมแบบไม่ พักจนตะวันตกดิน ในทสี่ ดุ กม็ าถงึ บา้ นของหนู นา ทงั้ 2 เจอหน้ากนั กเ็ ขา้ มาโผกอดทกั ทาย อย่างดใี จ

\"พ่ีหนบู า้ น เป็นอยา่ งไรบา้ ง ฉันคดิ ถงึ พ่ีเหลอื เกนิ ไมไ่ ดพ้ บกนั ตงั้ หลายปี\" หนนู ากลา่ วทกั อย่างอารมณ์ดี \"พี่สบายดีน้องหนนู า กนิ อ่มิ อยสู่ บาย อยใู่ นเมอื งจะทํา อะไรกส็ ะดวกไปหมด\" หนบู า้ นตอบแบบภูมใิ จ \"ดจี รงิ ทไี่ ด้ยินอย่างนั้น... มา ๆ เขา้ บา้ นกนั กอ่ นพ่ี ฉัน เตรยี มอาหารไวม้ ากมาย พ่ีเหนื่อยมาทงั้ วนั คงหิวแย่\" หนนู าเชญิ ชวนให้เขา้ มาขา้ งในโพรงไมร้ มิ ชายนาน่าพักผอ่ นของตน

\"ฉันว่าน่ีกด็ แี ล้วนะพ่ี อาหารแต่ละ อย่างคณุ ภาพดี ๆ ทงั้ นั้น ขนาด คนเมอื งยงั มารบั ไปขายเลย\" เสียงของ หนนู าตอบกลับแบบแผว่ เบา ด้วย ความรูส้ ึกอายทวี่ า่ อาหารนั้นไมถ่ กู ใจ แขกผมู้ าเยือน

\"ใชแ่ ลว้ น้องพ่ี กเ็ ธออย่ชู นบทได้กนิ แตข่ องไมด่ ี ทนั ใดนั้นเอง แมวรา่ งใหญก่ ็ อย่ใู นเมอื งแบบพ่ีนี่สิ ชวี ติ ทใ่ี คร ๆ กอ็ ยากมกี นั \" โผลเ่ ขา้ มาขา้ งโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั หนบู า้ นพูดจบกม็ เี สียงแปลก ๆ ดังข้นึ มาทนั ที ตา่ งว่งิ หนีกระเจดิ กระเจงิ ด้วยความ \"เหมยี ว เหมยี ว !\" ตกใจ หนนู าว่งิ ไปซอ่ นตัวในถงั ขยะ อนั เหมน็ เน่า นั่งตัวสั่นเทาตรงนั้น หลายชวั่ โมงแล้วคอ่ ยกลา้ เดินออกมา

\"ของดแี คไ่ หนฉันกก็ นิ ไมล่ งหรอกพี่ ขอตัวกลับบา้ นไปกนิ ของเทา่ ทมี่ แี ตร่ ูส้ ึก สบายใจในชนบทจะดีกว่า\" พดู จบหนนู าก็ เดนิ กลับชนบท ท้งิ ให้หนบู า้ นอยอู่ ย่าง หวาดหวนั่ ทเี่ ขตเมอื งตอ่ ไป

นิ ทานเรอ่ื งนี้ สอนให้รูว้ า่ : ส่ิงไหนท่เี รามีแล้วรูส้ ึกสบายใจท่ไี ด้ ครอบครองย่อมนํ าความสขุ มาส่ชู วี ติ เสมอ แต่ส่ิงใดทม่ี ีแลว้ หวาดหวนั่ ทกุ ครงั้ นั่นคือ ความทกุ ข์ ดังนั้นเราควรพอใจในส่ิงทต่ี วั เองมี แค่นั้นกเ็ พียงพอแล้ว