นิทาน ห่านกับไข่ทองคำ

กาลครงั้ หน่ึงนานมาแลว้ มสี องตายาย ผแู้ สนยากจนอาศัยอย่ทู กี่ ระทอ่ มเกา่ ๆ ในป่ากวา้ งอยา่ งสงบสขุ แตจ่ ู่ ๆ วัน หน่ึงกเ็ กดิ เรอ่ื งประหลาดข้นึ เมอ่ื ตา เฒา่ พบวา่ ห่านทเี่ ล้ยี งไว้นั้นออกไขม่ า เป็นสีทองอรา่ ม

\"ยาย ๆ ดนู ี่สิตาเจออะไร ! ห่านของเราออกไขม่ า เป็นทองคาํ ด้วยล่ะ\" ตาเฒา่ รอ้ งเสียงดงั \"จรงิ หรอื ตาเฒา่ ? จู่ ๆ ห่านมนั จะออกไข่ มาเป็นทองคาํ ไดย้ ังไงกนั \" ยายเฒา่ ถามกลับ แบบไมเ่ ชอื่ หูตวั เอง

\"ถา้ ยายไมเ่ ชอ่ื เดยี๋ วตาเอาไขใ่ บนี้ไป ให้ในเมอื งดกู อ่ นแลว้ กนั จะได้รูก้ นั ไปเลยวา่ นี่คอื ทองคาํ จรงิ หรอื ปลอม\" พดู จบตาเฒา่ กร็ บี เดนิ ทางไป ยงั รา้ นทองในเมอื งทนั ที

เมอื่ ตาเฒา่ มาถงึ รา้ นทองจงึ ยืน่ ไขห่ ่าน ปรศิ นาให้ชา่ งทองตรวจดูอย่างละเอยี ด เมอ่ื ชา่ งทองยืนยันว่าน่ีแหละคอื ทองคาํ ของแท้ ตาเฒา่ กเ็ สนอขายไขท่ องคาํ ใบ นั้นอยา่ งไมร่ อชา้ แลว้ มงุ่ หน้ากลบั บา้ น ไปบอกขา่ วดกี บั ยายด้วยความตื่นเต้น

\"ยาย ๆ ไขใ่ บนั้นคอื ทองคาํ ของจรงิ ตาได้เงนิ กลบั มาตงั้ เยอะแน่ะ ตอ่ ไป น้ีเราจะรวยกนั แล้วนะ !\" พดู จบแลว้ ทงั้ สองกก็ อดกนั อยา่ งมคี วามสขุ

จากวนั นั้นเป็นตน้ มา สองตายายกห็ มนั่ เกบ็ ไขท่ องคาํ ไปขายทกุ วัน จนกลายเป็นเศรษฐี และมเี งนิ ทองใชไ้ มข่ าดมอื แตว่ ันหน่ึงตาเฒา่ กเ็ รม่ิ รูส้ ึกไมพ่ อใจวา่ ทําไมห่านของเขาถงึ ออกไขไ่ ด้เพียงวนั ละฟองเทา่ นั้น จงึ เกดิ ความคดิ ข้นึ มาว่า

\"ยายเฒา่ .. วันนี้เราไปผา่ ทอ้ งห่านกนั ดกี วา่ จะไดเ้ อา ไขท่ องคาํ ทงั้ หมดในนั้นไป ขายทเี ดียว มวั แต่เกบ็ วันละ ฟองแบบนี้ มนั จะไปทนั กนิ อะไร\" ตาเฒา่ เอย่ ชวน

\"กด็ ีเหมอื นกนั นะตา เราจะไดไ้ มต่ ้อง เหน่ือยเดินทางเขา้ เมอื งทกุ วัน\" ยาย เฒา่ เห็นดเี ห็นงามไปด้วย ว่าแล้วกไ็ มร่ อชา้ สองตายายรบี จับห่านมาผา่ ทอ้ งทนั ที แตป่ รากฏว่า ในทอ้ งของห่านนั้นไมม่ ไี ขท่ องคาํ อยู่ เลยแมแ้ ต่ฟองเดียว แถมทงั้ สองยัง ต้องสญู เสียห่านของพวกเขาไป โดยไม่ มโี อกาสเกบ็ ไขท่ องคาํ ไปขายอกี เลย..

นิทานเรือ่ งน้ีสอนให้รู้วา่ : เวลาทเ่ี ด็กๆ อยากได้อะไร ต้องรูจ้ ักพยายาม รูจ้ ักขวนขวาย เพราะใน โลกของความจรงิ นั้นไมม่ หี ่านทอี่ อกไขท่ องคาํ ให้เราเหมอื นในนิทาน ถา้ อยากมฐี านะรารวยกต็ อ้ งเรยี นรูท้ จี่ ะประหยัดอดออม ไมใ่ ชช้ วี ิตฟ่มุ เฟือย หรอื ถา้ อยากไดข้ องเลน่ กต็ ้องรูจ้ ักเกบ็ หอมรอมรบิ หมนั่ หยอดกระปกุ ทกุ วัน และส่ิงทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ เมอื่ คณุ หนู ๆ ไดส้ ่ิงของทต่ี ้องการแลว้ กค็ วรพอใจใน ส่ิงทตี่ วั เองมกี นั ดว้ ยนะคะ ไมอ่ ย่างนั้นชวี ติ จะไมเ่ หลอื อะไรเลยเหมอื นกบั สองตายาย หรอื เป็นดัง่ สภุ าษิตไทยทว่ี ่า \"โลภมาก มกั ลาภหาย\" นั่นเอง