เจาะเวลาหาพระนเรศวร_ตัดตอน

เจาะเวลาหาพระนเรศวร ชายวยั หกสบิ ผมหงอกประปรายสวมเสอื กาวนส์ มี อๆ เดนิ วนไปมา อยู่หนา้ เครืองอะไรสกั อย่างนี พอเหน็ หลานกบั เพอื นหลานเปิดประตูเดนิ เขา้ มาเขากเ็ งยหนา้ ขนึ มอง พยกั หนา้ รบั ไหวเ้พอื นหลานแลว้ ว่า “เลน่ ตวั เหลอื เกินนะแก กวา่ จะมาได”้ มนูยมิ ฝืนๆ “ก็ผมรูว้ ่ามาแลว้ กไ็ มไ่ ดอ้ ะไร เสยี เวลาเปลา่ ” ทรงชยั ทาํ หนา้ บงึ “แกมนั รูก้ ่อนเกิดเสมอ ไมเ่ ห็นเครอื งมอื ใหมท่ ลี งุ สรา้ งขนึ มาหรอื ไง” ชายหนุ่มหวั เราะหหึ ึ “อะไรครบั ดูคลา้ ยๆ โหลปลากดั ”

นกั ประดษิ ฐท์ าํ คอย่น มองเพอื นหลานอย่างเคืองๆ “เปรยี บเทยี บใหม้ นั เขา้ ท่าหน่อยเถอะวะ แกรูไ้ หมว่าไทมแ์ มชชนี เครืองนมี คี ่าประเมนิ ไม่ได้ เพราะมอี ยู่เครอื งเดยี วในโลก” มนูทาํ ตาปริบๆ หนั มามองเพอื นแลว้ พูดเบาๆ “เฮ้ อวั กลบั บา้ นก่อนวะ ท่าไม่ค่อยดแี ลว้ ” วชิ ติ หวั เราะกา๊ ก “อย่าบา้ ไปหน่อยเลยน่า ลงุ อวั ไมไ่ ดเ้ป็นอะไรหรอก ถงึ จะตาขวาง ไปหน่อยก็เถอะ” ทรงชยั ไมส่ นใจคาํ พูดของเดก็ ทงั สองคน เขาเดนิ เขา้ มาจบั แขนมนู ลากมานงั ทเี กา้ อดี ว้ ยกนั แลว้ ว่า “แกอย่านกึ ว่าลุงเป็นบา้ แกกร็ ูว้ า่ ลุงเป็นนกั ประดษิ ฐ”์ “ครา้ บ” ชายหนุ่มลากเสยี งยาว “ประดิษฐอ์ ะไรแต่ละอย่าง ไมเ่ คย ใชไ้ ดเ้ลย” คุณลุงไมส่ นใจคาํ พูดของเขา แต่พลา่ มต่อไป “นีคอื ไทมแ์ มชชนี เครืองมอื นีแหละจะพาเรายอ้ นเวลาไปดูอดตี ได้

ไมว่ า่ แกอยากเหน็ เหตกุ ารณไ์ หนในอดตี แกดูไดท้ งั นนั ” มนูยมิ กร่อยๆ “ผมวา่ ลงุ น่าจะถ่ายยาบา้ งนะครบั ” ลุงชกั ฉิว เขาลุกขนึ ยนื แลว้ พดู กบั เพอื นหลานอย่างจริงจงั “ถา้ แกคดิ วา่ ลุงบา้ ละ่ ก็ พสิ ูจนก์ นั ได้ แกเขา้ ไปในนนั แลว้ ลงุ จะทาํ ใหแ้ กเหน็ เหตุการณใ์ นอดตี ” มนูหนั ไปมองไทมแ์ มชชนี เหน็ แผ่นทองแดงแลว้ กน็ ึกแหยง “อย่าเลย ผมกลวั ไฟดูดตาย” “ปู้โธ่ ลงุ เป็นคนสรา้ งขนึ มา มนั ตอ้ งปลอดภยั สโิ วย้ ใครเขา้ ไป แลว้ ถกู ไฟดูดตายลุงกต็ ิดคุกเท่านนั เอง” เดก็ หนุ่มยงั ไม่กลา้ เสยี ง จงึ กลา่ วถามลุงถงิ “ก่อนทผี มจะเขา้ ไปเสยี งตาย ลงุ อธบิ ายใหผ้ มรูเ้ รืองก่อนสวิ า่ ลุงจะ ทาํ ยงั ไง ผมถงึ จะเหน็ เหตุการณใ์ นอดตี ได”้ ทรงชยั ยมิ กวา้ ง นงั ลงขา้ งๆ เดก็ หนุ่ม วชิ ติ นงั ลงฟงั ลงุ ของเขาโม้ ดว้ ย

“ไอห้ นู แกคดิ วา่ เราจะยอ้ นอดตี ไดด้ ว้ ยวธิ ใี ดบา้ ง” มนูสนั หวั “ไมม่ ที างหรอกลงุ อดตี มนั ผ่านไปแลว้ กผ็ ่านเลย เราจะเรียกมนั กลบั มาไดย้ งั ไง” “เราไมไ่ ดเ้รียกมนั กลบั งา่ ลงุ หมายความวา่ เราไมไ่ ดเ้รียกตวั อดตี กลบั มา เพยี งแต่ยอ้ นภาพเหตุการณก์ ลบั มา เหมอื นกรอวดิ โิ อเทปน่ะ แกเขา้ ใจใช่ไหม” “เขา้ ใจครบั ” “นนั แหละ เป็นสงิ ทเี ราทาํ ได”้ “ดว้ ยวธิ ไี หนละ่ ” ทรงชยั นิงไปครู่หนงึ นกึ เรยี บเรียงคาํ พดู ทจี ะทาํ ใหเ้ดก็ ๆ เขา้ ใจได้ งา่ ย “แกเคยเรยี นเรืองแรงดงึ ดูดไหม” “เคยสิ แต่ผมจาํ ไมไ่ ดห้ รอก” ลงุ หวั เราะหหึ ึ

“ลงุ ก็วา่ ยงั งนั แหละ เรืองแรงดงึ ดูดมนั แปลกอยู่ที สถานทที มี แี รง ดงึ ดูดมากเวลาจะเดนิ เรว็ แต่ทไี หนมแี รงดงึ ดูดนอ้ ย เวลาจะเดนิ ชา้ ยกตวั อย่าง ถา้ เราเอานาฬกิ าไปไวท้ ดี วงจนั ทร์ เขม็ นาฬกิ าจะเดนิ ชา้ ลง เพราะดวงจนั ทรม์ แี รงดงึ ดูดนอ้ ยกว่าโลก” “แลว้ ...” “กห็ มายความวา่ ยงิ แรงดงึ ดูดนอ้ ยลงมากเท่าไร เวลากจ็ ะยงิ ชา้ ลง เท่านนั ถา้ ไมม่ แี รงดงึ ดูดเวลาก็จะชา้ ลงจนแทบไมก่ ระดิก” ทรงชยั หยุดพดู ครู่หนึง นงั มองเดก็ หนุ่มนิงอยู่ แลว้ จงึ พูดชา้ ๆ ชดั ๆ “และถา้ เราทาํ ใหแ้ รงดงึ ดูดมคี ่าเป็นลบ เราก็จะเรยี กเวลาให้ ยอ้ นกลบั มาได”้ มนูนงิ ฟงั คุณลงุ ดว้ ยความสนใจ ชกั จะคลอ้ ยตามทฤษฎขี องคุณลุง แลว้ “แลว้ การทาํ ใหแ้ รงดงึ ดูดมคี ่าเป็นลบน่ะ ลงุ ทาํ ไดห้ รือ” ทรงชยั พยกั หนา้ “ลงุ ทาํ ได้ และไดท้ าํ แลว้ ไทมแ์ มชชนี ทแี กเหน็ นีแหละ ลุงใช้

ความรูท้ างไฟฟ้าตงั ค่าภายในใหแ้ รงดงึ ดูดขา้ งในมคี ่าเป็นลบได”้ “ไอโ้ หลปลากดั นีน่ะรึ” “โหลปลากดั อกี แลว้ เดยี วพอ่ ถบี เขา้ ใหเ้ลย เครอื งนแี หละจะยอ้ น ภาพอดตี กลบั มาใหแ้ กเหน็ ได”้ “หมายความวา่ เราเขา้ ไปยนื อยู่ในโหล ภาพในอดตี จะมาปรากฏ ตรงหนา้ เราหรือครบั ” “ไมใ่ ช่โวย้ ตอ้ งเปิดสวทิ ชต์ งั เวลาเสยี ก่อน เมอื เครอื งมนั ทาํ งานภาพ ในอดตี มนั กจ็ ะมาใหเ้ราเหน็ ” แลว้ ทรงชยั กพ็ าเดก็ ทงั สองคนมาดูแผงควบคุม แลว้ อธบิ าย “นี แกดูตวั นี นเี ป็นตวั กาํ หนดวนั เดอื นปีทีภาพในอดตี จะ ยอ้ นกลบั มา กระแสไฟฟ้าจะวงิ ผ่านตูน้ ีสามหมนื รอบต่อนาที การ กาํ หนดเวลาในอดตี เราตอ้ งตงั วนั เดอื นปี แลว้ ลบกบั เวลาปจั จบุ นั คาํ นวณออกมาเป็นนาที แลว้ กดป่มุ ใหเ้ ครอื งทาํ งานตามเลขนาทนี นั ลงุ จะลองกดใหแ้ กดู แกอยากเหน็ เหตุการณไ์ หนละ่ ” มนูคดิ อยู่ครู่หนงึ แลว้ จงึ ว่า “เอา ๑๔ ตุลา ละกนั ”

คณุ ลุงพยกั หนา้ “ได้ ถา้ ยงั งนั แกก็เอาปีปจั จบุ นั ลบกบั วนั ที ๑๔ / ๑๐ / ๒๕๑๖ นี กดปุ่มนี ตงั เลข แลว้ กล็ บ ไดจ้ าํ นวนปีเดอื นวนั เท่าไรก็ปรบั เป็นนาที อย่างนี นี แกก็จะไดต้ วั เลขเท่านี แลว้ ก็กดปุ่มนี เครอื งกจ็ ะเดนิ ปลอ่ ยกระแสไฟฟ้าวงิ ผ่านตู”้ “ผมชกั อยากทดลองแลว้ วา่ โหลปลากดั ของลุงจะใชไ้ ดจ้ ริงไหม” วชิ ติ รีบรอ้ งเตอื นทนั ที “เฮ้ คิดใหด้ กี ่อนนะโวย้ ” ทรงชยั หนั ไปตบปากหลานดงั เพยี ะ “เสอื กไปหา้ มมนั ทาํ ไม หรือแกอยากจะทดลองเอง” “อา้ ว ก็ถา้ มนั ตายไปละ่ ” “ไมเ่ ป็นไร ทบี า้ นเรากวา้ งขวาง ฝงั มนั ตรงไหนก็ได”้ มนูพดู กบั เพอื นยมิ ๆ “ไมต่ อ้ งห่วงหรอกวะ ทอี วั กลา้ ลองก็เพราะอวั รูว้ ่ามนั ไม่มที างสาํ เรจ็ ได้ ลุงแกเคยทาํ อะไรสาํ เร็จทไี หนละ่ ”

ทรงชยั เขกกบาลเดก็ หนุ่มดงั ป๊ อก “พอแลว้ ไอห้ า้ รอ้ ย ไมต่ อ้ งวจิ ารณใ์ หม้ าก ไป เขา้ ไปในตู้ เอา เขม็ ขดั หนงั รดั เอวแกเขา้ ” “รดั ทาํ ไมกนั ” “เวลาทเี ครืองทาํ งาน แรงดงึ ดูดมคี ่าเป็นลบ ตวั แกจะลอยขนึ ” “ออ้ ” เดก็ หนุ่มรอ้ งเบาๆ ลกุ ขนึ เดินไปเปิดประตูตูพ้ ลาสตกิ แลว้ เขา้ ไปรดั ตวั เองอยู่ขา้ งใน หนั มารอ้ งถามลุงถงิ “แลว้ ยงั ไงอกี ครบั ลงุ ” “ปิดประตูโวย้ ” มนูเออื มมอื มาดงึ ประตูปิด ทรงชยั กดปุ่มปลอ่ ยกระแสไฟฟ้า แลว้ โยกสวทิ ชเ์ ดนิ เครอื ง กระแสไฟฟ้าแลน่ ไปทวั ทงั ตูแ้ ลว้ แผ่นทองแดงที หุม้ ดา้ นบนและดา้ นลา่ งเรอื งแสงขนึ อย่างน่ากลวั เสยี งหงึ ๆ จากตูด้ งั ไป ทวั หอ้ ง ครู่หนงึ ร่างของมนูกข็ ยบั ลอยขนึ ถา้ ไมต่ ดิ เขม็ ขดั เขาก็คงลอย ขนึ ไปติดฝาตูด้ า้ นบน ตวั เลขหนา้ จอวงิ ถอยหลงั เร็วจี ครู่หนึงมนั ก็หยุดวงิ แลว้ เลขก็ปรบั ไปทเี ลขศูนยท์ งั หมด ร่างของมนูลอยลงมาถงึ พนื แลว้ ภาพทเี ขาเหน็

ขา้ งหนา้ ไมใ่ ช่หอ้ งของคุณลุงอกี แลว้ ดา้ นหนา้ คือลานกวา้ ง มตี น้ ไมใ้ หญ่ เลก็ ขนึ อยู่ห่างๆ ไกลออกไปมกี ระท่อมหลงั หนึง เดก็ สามคนวงิ เลน่ กนั อยู่ ไวผ้ มจกุ นุ่งผา้ โจงกระเบนทงั สามคน มนูปลดเขม็ ขดั ทเี อวออก กา้ วเทา้ ไปขา้ งหนา้ แลว้ เปิดประตูออกเหมอื นคนละเมอ เขามองไมเ่ หน็ ทรงชยั ทอี า้ ปากหวอแลว้ ยกมอื หา้ ม ทนั ใดนนั เกดิ เสยี งดงั เหมอื นฟ้าผา่ มแี สงสว่างวาบจนแสบตา เดก็ หนุ่มเซหลนุ ๆ ไปขา้ งหนา้ แลว้ สติกด็ บั วูบไปทนั ที เชา้ ตรู่วนั ต่อมา คนแก่กบั คนหนุ่มพายเรือขนึ เหนอื ไปเรือยๆ มขี องกินติดเรอื มาคือ ปลาแหง้ ปิงสบิ กว่าตวั นาํ พรกิ เผา นาํ ตาลปึก มะนาว เกลอื ไมม่ ขี า้ ว เพราะจะหงุ ขา้ วกินก็ยุ่งยาก ลงุ บอกวา่ ไปซอื เอาขา้ งหนา้ บา้ นรมิ นาํ มอี ยู่ ถมไป ขอซอื ขา้ วสุกบา้ นไหนก็ได้

ตกกลางคืนทงั สองคนก็นอนกนั ทศี าลาท่านาํ เอาผา้ ห่มคลมุ โปงกนั ยุง จนเชา้ วนั ทสี ามจงึ พายเรอื เขา้ แมน่ าํ ป่าสกั ใกลเ้ขา้ มาทางวงั จนั ทร เกษม ขา้ งหนา้ เหน็ มเี รือลอยลาํ อยู่หลายลาํ คนในเรือสวมชดุ มหาดเลก็ สี แดง สวมหมวกทรงประพาส พอเรือลุงผลเขา้ มาใกลม้ หาดเลก็ คนหนงึ ก็ รอ้ งขนึ “หยุด ลุง ผา่ นไมไ่ ด้ ถา้ จะไปกต็ ดั ขา้ มไปฝงั นนั ” ลงุ ผลยมิ ประจบ “มอี ะไรกนั หรือ พ่อหนุ่ม” “สมเดจ็ พระยุพราชสรงนาํ อยู่” ลงุ หนั มาทางเดก็ หนุ่ม ก่อนทจี ะพดู อะไรเขากถ็ ามขนึ ก่อน “ใครทาํ อะไรหรือลงุ ” “สมเดจ็ พระยุพราชท่านอาบนาํ อยู่โวย้ ” “ใครคอื สมเดจ็ พระยุพราช” “ก็พระมหาอปุ ราชน่ะสวิ ะ”

“เรอะ ท่านชอื อะไรละ่ ” “แน่ะ ไอเ้วร ถามชอื อกี แลว้ ” มนูหวั เราะหหึ ึ นึกขาํ ทลี งุ ผลกลวั อะไรไมเ่ ขา้ เรือง “ไมเ่ ป็นไรหรอกน่า พดู กนั เบาๆ ใครจะไดย้ นิ ” ลุงผลลดเสยี งลง “ก็พระนเรศน่ะสวิ ะ” เดก็ หนุ่มลมื ตาโพลง “พระนเรศ ? ลุงหมายถงึ พระนเรศวรหรือ” “เอา เอา แหกปากเขา้ ไป เดยี วก็ไดห้ วั ขาดกนั ทงั คู่หรอก” “ลงุ พายเรอื เขา้ ไปหาท่านสิ ผมอยากเจอท่าน” “โธ่ มงึ นี เหมอื นมาจากป่าจากดอย พายเรือเขา้ ไปก็ตายเท่า นนั เอง” มนูเพง่ มองไปขา้ งหนา้ ห่างจากวงเรือมหาดเลก็ เขา้ ไปเขาก็เหน็ วง มหาดเลก็ วงหนึงลอยคออยู่ในนาํ วางวงโอบลอ้ มเป็นครงึ วงกลมลอ้ ม ชายหนุ่มหนา้ ตาคมสนั คนหนึงซงึ ลอยคออยู่ใกลๆ้ ฝงั นเี องกระมงั พระ

นเรศวร “ลุงส่งผมแค่นีแหละ” เขาพดู กบั ลุงผล “ผมจะไปเขา้ เฝ้าท่าน” ลงุ มองเขาดว้ ยความเป็นห่วง “ระวงั ตวั กลวั ตายใหม้ ากนะเอง็ เลน่ กบั เจา้ นายน่ะ พลาดพลงั ไปก็ หวั หลดุ ไดง้ า่ ยๆ” “ไมต่ อ้ งเป็นห่วงหรอก พายเรอื เขา้ ฝงั เถอะ” ลงุ ผลคดั ทา้ ยเบนหวั เรือเขา้ ฝงั พอถงึ ฝงั เดก็ หนุ่มก็วางพายลงแลว้ หนั มาไหวแ้ ก “ขอบคณุ ลงุ มากทไี ดช้ ่วยเหลอื ผมมาตลอด ไดด้ แี ลว้ ผมจะกลบั ไป หาลงุ แต่น่ากลวั จะจาํ ทางไมไ่ ด้ แถวบา้ นลงุ มนั เรียกวา่ อะไร อยู่ใกล ้ อะไรมงั ” “บา้ นขา้ ก็อยู่ทบี างสมอ ใกลก้ บั วดั สมอราย เอง็ ไปถามใครเขาก็ รูจ้ กั ขา้ ทงั นนั ” มนูหวั เราะหหึ ึ “ออ้ ลงุ ไปตดิ หนไี วห้ ลายคน ?”

ลุงแยกเขยี ว แต่ไมว่ า่ อะไร มนูกา้ วขนึ ไปบนฝงั เดนิ ตรงไปทาง พวกมหาดเลก็ ทตี งั แถวสเี หลยี มครอบตลงิ ทสี มเดจ็ พระนเรศสรงนาํ อยู่ เมอื เขาเดนิ เขา้ มาใกลม้ หาดเลก็ ก็ยนื หอกมาขวางไว้ “จะไปไหน” “ไปเฝ้ าพระนเรศ” มหาดเลก็ ถลงึ ตา “กลา้ ออกพระนามท่านรึ อยากตายหรือยงั ไง” มนูปดั หอกมหาดเลก็ ออก “ไมใ่ ช่เรืองของลอื หรอก อย่ามาขวางอวั โวย้ ” คราวนีมหาดเลก็ โกรธจนหนา้ เขยี ว “เอาสิ กลา้ ดมี งึ เดนิ เขา้ มาสิ กูจะแทงใหไ้ สไ้ หลเลย” เดก็ หนุ่มกระโดดถอยหลงั แลว้ เอยี งคออมยมิ “ไมไ่ ดแ้ อม้ หรอกวา้ ใครจะยอมใหล้ อื แทงพงุ ละ่ ” ก่อนทมี หาดเลก็ จะทาํ อะไรต่อไป มหาดเลก็ หุม้ แพรก็รีบเดนิ เขา้ มา แลว้ พดู เสยี งหนกั ๆ

“มเี รืองอะไรกนั รูอ้ ยู่แลว้ วา่ สมเดจ็ ท่านสรงนาํ อยู่ ไมเ่ กรงท่านบา้ ง หรือไง” มหาดเลก็ รีบฟ้องหวั หนา้ ทนั ที “ไอน้ นี ่ะสขิ อรบั จะบุกไปหาสมเดจ็ กระผมหา้ มไวม้ นั กไ็ มฟ่ งั ” หมุ้ แพรหนั มาทางเดก็ หนุ่ม มองตงั แต่หวั จรดเทา้ แลว้ กลา่ วถาม “เอง็ เป็นใคร จะไปหาสมเดจ็ ทาํ ไม” มนูองึ ไปครู่หนงึ จะบอกความจริงว่ามาฝากตวั มาจากอนาคต เป็นไมไ่ ดเ้ขา้ แน่ จงึ บอกไปเสยี งเรียบๆ “กระผมมเี รืองสาํ คญั มาทูลสมเดจ็ ” “เรืองอะไร” “บอกไมไ่ ด้ ตอ้ งทูลกบั ท่าน” หุม้ แพรลงั เลอยู่นดิ หนงึ แลว้ จงึ ว่า “รออยู่ตรงนี ขา้ จะไปทูลท่าน” แลว้ เขาก็เดนิ ไปหาสมเดจ็ พระนเรศ เมอื ใกลถ้ งึ ตลงิ ก็ลงคลานเขา้ ไป แลว้ ก็ถวายบงั คม ทูลว่ามคี นมาขอเขา้ เฝ้าจะทูลเรอื งสาํ คญั สมเด็จ

พระยุพราชหนั มามองเดก็ หนุ่ม รบั สงั กบั หมุ้ แพร แลว้ หุม้ แพรกร็ ีบเดนิ กลบั มาหามนู “ท่านใหเ้ขา้ เฝ้าได้ ระวงั ใหด้ ี อย่าพดู จาเลอะเทอะ เอง็ ไมม่ เี รอื ง สาํ คญั จริงเอง็ จะโดนหวาย” เดก็ หนุ่มจยุ๊ ป์ าก “เออน่า ไมต่ อ้ งเตือนหรอก โตแลว้ ” หมุ้ แพรมองไอเ้ดก็ ปากกลา้ ดว้ ยความหมนั ไส้ นีถา้ เจา้ นายไมอ่ ยู่มนั โดนตบแลว้ เขาหกั หา้ มความฉุนแลว้ เดนิ นาํ หนา้ พาเดก็ หนุ่มไปเขา้ เฝ้า เมอื หุม้ แพรนงั ลงมนูก็นงั ตาม หมุ้ แพรคลานเข่าเขา้ ไปเขาก็คลานตาม หุม้ แพรเหน็ เขาเฉยอยู่จงึ หนั มาบอก “กราบท่านส”ิ มนูมวั แต่มองพระพกั ตรพ์ ระยุพราช พอไดย้ ินเสยี งเตอื นก็กม้ ลง กราบดว้ ยอาการประหมา่ นเี ป็นครงั แรกทเี ขาไดเ้หน็ บุคคลทมี ชี อื อยู่ใน ประวตั ิศาสตร์ พอเงยหนา้ ขนึ สมเด็จพระมหาอปุ ราชกต็ รสั ถามดว้ ยเสยี ง เรยี บๆ “เอง็ เป็นใคร มเี รืองอะไรมาบอกขา้ ”

พระศรีถมอรตั นพ์ ระชยั บุรีหลวงเทพมนูยกทหารพนั นายมาถงึ ดง พระยากลางก็แยกกนั ซุ่มทหารอยู่สองขา้ งดง พระศรถี มอรตั นพ์ ระชยั บุรี ซุ่มดา้ นหนึง ใหห้ ลวงเทพมนูซุ่มอีกดา้ นหนึง พระศรถี มอรตั นพ์ ระชยั บรุ ี จะเป็นฝ่ายบกุ ก่อน เมอื หลวงเทพมนูเหน็ คณุ พระบกุ ก็ใหร้ บี บกุ ออกมาตี ทพั เขมรดว้ ย มนูคมุ ทหารซุ่มอยู่ขา้ งทาง ใจเตน้ เป็นตกี ลอง นายอ่อนทหารคู่ใจ ซงึ เป็นคนชยั บาดาลเหน็ หนา้ นายก็อดขาํ ไมไ่ ด้ “คุณหลวงเป็นอะไรหรอื ขอรบั หนา้ ซดี เหมอื นเหน็ เสอื ” มนูหนั มามองลูกนอ้ งคนสนทิ แลว้ ยมิ แหยๆ “เปลา่ ไมม่ อี ะไร กลางวนั มนั รอ้ นนหี ว่า ขา้ กเ็ ลยหนา้ ซดี ” นายอ่อนหวั เราะเบาๆ “คณุ หลวงไมเ่ คยออกศึก ไมเ่ คยฟนั แทงกบั ใคร ก็ตอ้ งกลวั เป็น ธรรมดา กระผมเขา้ ใจ”

“แน้ ไอน้ ี ใครบอกเอง็ ว่าขา้ กลวั ” “กระผมบอกอยู่นียงั ไงขอรบั หรอื คณุ หลวงจะบอกว่าไมก่ ลวั ” มนูหวั เราะแหะๆ “กลวั สวิ ะ ไมใ่ ช่เล่นหนงั เลน่ ละครนหี ว่า นีมนั ฆ่ากนั จริงๆ นี ไอ้ อ่อน เอง็ อย่าใหไ้ อพ้ วกเขมรมนั แทงไสข้ า้ ไดเ้ชยี วนะ เอง็ ตอ้ งป้องกนั ขา้ เอาไวใ้ หด้ นี ะโวย้ ” นายอ่อนกลนั หวั เราะเอาไว้ เพราะกลวั จะถกู ตบ “ขอรบั กระผมจะป้องกนั คุณหลวงจากคมหอกคมดาบเอาไวด้ ว้ ย ชวี ติ กระผมกข็ เี กียจหานายใหม่ วา่ แต่ ถา้ คุณหลวงรอดชวี ติ ได้ กระผมขอตามไปอยู่ทพี ษิ ณุโลกดว้ ยนะขอรบั ” คุณหลวงพยกั หนา้ “เออ อย่าวา่ แต่ตามไปรบั ใชก้ ูเลย ถา้ มงึ ช่วยไมใ่ หก้ ูตายคราวนไี ด้ จะใหก้ ูเรียกมงึ ว่าพอ่ ยงั ได”้ นายอ่อนหวั เราะกา๊ ก ยงั ไมท่ นั จะพดู อะไรเสยี งทพั เขมรกด็ งั ขนึ ไม่ ไกลนกั แลว้ เสยี งนนั กใ็ กลเ้ขา้ มาเรือย พระทศราชาและพระสุรินทรร์ าชา ขนุ ทหารฝ่ายเขมรซงึ คมุ ทพั ใหญ่มาก็เดนิ ทพั มาตามสบาย ไมไ่ ดม้ หี น่วย

สอดแนมมาเบกิ ทางดว้ ยตหี วั เมอื งรายทางมาไดง้ า่ ยๆ ก็คิดวา่ จะง่ายไป ทกุ เมอื ง พระศรถี มอรตั นไ์ ดร้ บั ข่าวจากหน่วยสอดแนมแลว้ เมอื ครู่ใหญ่ คุณ พระปลอ่ ยใหพ้ วกเขมรผ่านไปเกอื บครงึ แลว้ จงึ ยกทหารออกตตี ดั กลาง มนูเหน็ ทหารไทยเขา้ ไลฟ่ นั แทงทหารเขมรเลอื ดสาดก็รูส้ กึ วาบหววิ เหมอื น จะเป็นลม นายอ่อนตอ้ งเขย่าแขนแลว้ ว่า “คณุ หลวง สงั ทหารออกตไี ดแ้ ลว้ ขอรบั คณุ พระท่านบุกแลว้ ” “หา ? ไหนนะ” คณุ หลวงพดู เหมอื นละเมอ “เอง็ ว่าไงนะ สงั เลกิ ทพั กลบั บา้ นกนั ใช่ไหม” นายอ่อนเกาหวั แกรก “ปู้โธ่ คุณหลวง สงั บุกขอรบั ไมใ่ ช่สงั ถอย” มนูยมิ ซดี ๆ “เอง็ งา่ เอง็ สงั สวิ ะ ขา้ จะนงั ดูอยู่ตรงนีแหละ วา้ ย นนั กระซวกไสก้ นั แลว้ โอย๊ ไออ้ ่อน กูจะเป็นลม” นายอ่อนหวั เราะหหึ ึ “อย่าเพอ่ เป็นลมเลยคุณหลวง ขนื คณุ หลวงนงั ดูอยู่ตรงนี สมเดจ็

ท่านรูเ้ ขา้ คุณหลวงกห็ วั ขาดเท่านนั เอง ไปเถอะขอรบั ” แลว้ เขาก็ฉุดนายใหล้ ุกขนึ ยนื แลว้ หนั มาตะโกนกบั ทหารไทย “ทหาร ตะลุมบอนโวย้ ” แลว้ นายอ่อนก็ฉุดลากตวั หลวงเทพมนูออกวงิ ไปหาทหารเขมร บรรดาทหารฝ่ายคณุ หลวงลกุ ขนึ วงิ เขา้ ใส่ทหารเขมรทนั ที ระดมฟนั แทง กนั ไมต่ อ้ งยงั ขนุ ทพั เขมรทงั สองหนั กลบั มาเหน็ ทหารเลวของตวั ถกู ซุ่ม โจมตกี ็ตกใจ รบี หนั กลบั มาต่อสู ้ แต่การทถี กู ลอบโจมตที าํ ใหท้ หารเขมร ไมท่ นั ไดต้ งั ตวั สู ้ ถูกทหารไทยฟนั แทงตายไปมาก มนูยนื หนา้ ซดี ดูทหารสองฝ่ายฆ่ากนั ตวั เขายนื ถอื ดาบสองมอื อย่าง เงอะงะ ไมก่ ลา้ ฟนั ใคร เหลยี วไปเหลยี วมา เหน็ นายอ่อนฟนั แทงทหาร เขมรเป็นสามารถ กาํ ลงั ยนื ดูอยู่หางตาก็เหน็ ทหารเขมรเซหลุนๆ เขา้ มา อารามตกใจชายหนุ่มก็ฟนั เปรยี งเขา้ ให้ ถกู เขา้ สะพายแลง่ ทหารเขมร ทรุดลงนอนไมไ่ หวติง มนูรอ้ งสุดเสยี ง โยนดาบเปือนเลอื ดทงิ กระโดด เขา้ มาหานายอ่อน เอาดาบซา้ ยชไี ปทศี พแลว้ ตะโกนลนั “ไออ้ ่อน กู กูฆ่าคนตายแลว้ ” นายอ่อนหนั มามอง แลว้ ว่า

“กด็ แี ลว้ นขี อรบั ถา้ คณุ หลวงไมฆ่ ่ามนั มนั กฆ็ ่าคณุ หลวง ฟนั เขา้ อกี สขิ อรบั ยนื เฉยอยู่ทาํ ไม” คณุ หลวงทาํ หนา้ เหมอื นจะรอ้ งไห้ “มงึ จะบา้ หรือไออ้ ่อน ฆ่าคนแค่คนเดยี วกูกจ็ ะเป็นลมแลว้ มงึ พากูออกไปจากทนี ีทเี ถอะวะ” นายอ่อนฟนั ทหารเขมรคนหนงึ ลม้ กลงิ ไป แลว้ หนั มาพดู กบั นาย “ก็โดนตดั หวั เท่านนั เอง คณุ หลวงไมก่ ลา้ ฆ่าคนก็อยู่ใกลๆ้ กระผม เอาไว้ กระผมจดั การเอง” คุณหลวงพยกั หนา้ เนือตวั สนั เทมิ ดว้ ยความกลวั มองไปทางไหน กเ็ หน็ แต่คนฆ่ากนั แขนขาดขาขาด เลอื ดสาดไปทกุ ทาง นายอ่อนก็ ตงั หนา้ ตงั ตาปกป้องนาย ทหารเขมรเซเขา้ มาใกลน้ ายเป็นโดนฟนั ตายไป ทกุ ราย จนในทสี ุด ศพทหารเขมรกก็ องเกลอื นกลาด พระทศราชาและ พระสุรนิ ทรร์ าชาขนุ ทหารฝ่ายเขมรนาํ หนา้ ทหารทรี อดตายหนไี ปทางเมอื ง พมิ าย พระศรถี มอรตั นพ์ ระชยั บรุ กี ็พาทหารไลต่ ามไมล่ ดละ ทหารเขมร ถกู ฆ่าตายระหวา่ งทางอกี มาก จนทพั หนีตายของเขมรไปถงึ เมอื งพมิ าย

กถ็ กู ทพั ของสมเด็จพระนเรศตกี ระหนาบ พระทศราชาและพระสุรนิ ทร์ ราชาตอ้ งหนีกลบั เมอื งละแวกหวั ซุกหวั ซุน ยงั เคราะหด์ ที รี กั ษาชวี ติ เอาไว้ ได ้ เมอื ส่งทหารตามไปสบื ขา่ วทพั เขมรจนแน่ใจวา่ เขมรแตกหนอี อกนอก พระราชอาณาเขตไปแลว้ สมเดจ็ พระยุพราชกย็ กทพั กลบั อโยธยา กราบ บงั คมทูลการศึกต่อสมเดจ็ พระราชบดิ า ออกจากวงั หลวงแลว้ กม็ าตรสั ราชการกบั ขนุ นางเมอื งพษิ ณุโลก หลวงเทพมนูทูลความดคี วามชอบของ นายอ่อนทชี ่วยป้องกนั ชวี ติ ของตวั เอาไว้ สมเดจ็ พระยุพราชก็พระราชทาน บรรดาศกั ดใิ หน้ ายอ่อนเป็นหมนื รามเดชะ ใหเ้ป็นทหารติดตามหลวงเทพ มนู