หนังสือนิทานอีสปมดกับตั๊กแตน

ศ ศิ ภ า ผ้ า ง า ม

กาลครังหนึงนานมาแล้ว ณ บริเวณทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มีครอบครัวมดฝูงเล็ก อาศัยอยู่รวมกันใต้โพรงดินขนาดกําลังพอเหมาะ ซึงข้าง ๆ โพรงดินนันคือขอนไม้ เก่าทีตักแตนเจ้าสําราญใช้พั กอาศั ยเช่นกัน

และในช่วงฤดูร้อนทีผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบ้านมดทัง หลายต่างขยันขันแข็งเก็บเกียวพืชเหล่านันมาตุนไว้สําหรับหน้าหนาว ส่วนเจ้า ตักแตนกลับเอาแต่เล่นดนตรีอย่างเพลิดเพลิน และแปลกใจว่าทําไมฝูงมดต้องขยัน ถึงเพียงนี เมือเห็นเช่นนันตักแตนจึงแวะไปสอบถาม

\"ฝูงมดตัวน้อยเอ๋ย พวกเธอจะ เร่งทํางานเก็บพื ชพรรณไปทําไม กันมากมาย\"

\"ก็เก็บไว้กินตลอดฤดูหนาวน่ะสิ\"

\"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนาน เลยนะ เพราะนีก็เพิ งจะเข้าหน้า ร้อนเอง\"

\"ก็เราเก็บเกียวตอนนี ฤดูหนาวจะ ได้มีอาหารกินอย่างอุดมสมบูรณ์ แถมได้พั กผ่อนแบบเต็มทีไงล่ะ\"

ส\"แนตุก่เไทปียอถวีกึงเหแลบน่น้บาพหนั กนะผาท่อวาํ นดไใ้มวนยจฤ\"ะดตู้รอ้องนรอก็

\"เดอนาตเถรอี เะตฉ้นันรขํา อกก่อลนับแบล้า้วนกไันปนเละ่\"น ตักแตนเดินกลับไปอย่างสบายใจไม่เดือดร้อน ส่วนฝูงมดก็ทําหน้าทีของตนอย่างแข็งขัน

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลมหนาวเย็นยะเยือกก็มาเยือน เปนสัญญาณเตือนว่าเข้าสู่ฤดูหนาว แล้วนันเอง ในขณะเดียวกันผลไม้พื ชพรรณทีเคยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากินแทบ ไม่มี แต่ถึงอย่างไรฝูงมดก็ไม่เดือดร้อน เพราะพวกมันเก็บตุนของกินไว้แล้วมากมาย

\"ดีนะเนียทีเราเก็บอาหารเอาไว้ เยอะแยะ คราวนีจะได้กินแบบไม่ ต้องกลัวอด\"

\"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเราจริง ๆ ทีขยันขันแข็งอดทนทาํ งาน ทาํ ให้เรามีกินในวันนี\"

\"สงอสาัหยามรีแมขากแมลากเยเปียนมแหนร่\"ือเอา และในขณะนัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตูหน้าโพรงมดดังขึน และมด หัวหน้าก็ได้เดินไปเปดประตู

หน้าประตูนันคือตักแตนเจ้าสําราญผู้พั กอาศัยอยู่ข้าง ๆ ทีเคยมีท่าทางสดใสร่าเริง แต่คราวนี ตักแตนกลับยืนก้มหน้าด้วยความหิวโซ พอประตูเปดจึงรีบเดินตรงมาหาหัวหน้ามดทีเคยสนทนาด้วย ทันที

\"ไสดว้อกัสาินดหอีมาะรดไรแเมอบ๋าย่งหฉฉลันันาบยห้าวิวงันเไหหพลมืออ\"เจกะินมีไม่

ห\"อระือไรชก่วันงอฤุดบด้มานูรส้อเมธนบอผูรไมลณ่มผ์\"ีอละิตไรอกอินกเจละย

ทแ\"าํ ฉลงันะาเมนตัวก้นแักรตตํา่ยุนเุ่งเลอธกยาอับหไ\"มกา่มราไรีเววเ้กลลิ่นนามอดายนน่าตังงรี

เห\"รออะไรมกัวัแนต!่เเลนน่นีียเธดนอนะไ\"ตม่ทรีสาํ งนาุกนสเนลยาน

เว\"ลถเาธ้าทอเธําไอมงไ่าไมดน่ร้ ู้เจฉจักัน้าแกกบ็คล่งงับเปไวปนลเอาถเาอลหะ่นา\"กรใับห้

พอสินคาํ พู ดของหัวหน้ามด เจ้าตักแตนเลยเดินกลับบ้านไปแบบหิวโหย ส่วนฝูงมดก็พั กผ่อนแบบสําราญกับอาหารทีตุนมาจากช่วงหน้าร้อน

นิทานเรืองนีสอนให้รู้ว่า คนเราควรจะรู้จักหน้าทีของตัวเอง เวลาไหนควรทํางาน เวลาไหนควรเล่น หากมัวแต่เล่นไม่ยอมทาํ งานเลย สักวัน หนึงชีวิตอาจเจอเรืองเดือดเนือร้อนใจจนหันไปพึ งใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทาํ งานเพื อหาเลียงและยืนบนลาํ แข้งของ ตนนันเอง