นิทานอีสป แม่ปูกับลูกปู

นิทานอีสป แมป่ กู บั ลกู ปู

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ รมิ ชายหาดสขี าวพาดยาวไปตามทอ้ ง ทะเลสคี ราม มคี รอบครัวปูอาศัยอยดู่ ว้ ยกนั หลายครอบครวั รวมทง้ั ยงั มีแมป่ กู ับลูกปคู รอบครัวหนง่ึ ทแ่ี สนจะอบอนุ่ และชอบ ทากจิ กรรมดว้ ยกันอยตู่ ลอดเวลาพกั อาศัยอยู่ทแ่ี หง่ น้นั ด้วย

วันนอี้ ากาศดมี ากเลยจะ้ แม่ เราออกไปเดินเลน่ กันดีไหม\" เสียงลูกปูบอกกล่าวกบั แมป่ ดู ว้ ยความสดใส \"นั่นสนิ ะ อากาศดีแบบนีเ้ ห็นทเี ราต้องออกไปอาบแดดใหร้ ่างกายไดส้ ดชนื่ หน่อยแลว้ \" แมป่ ูตอบรบั อยา่ งเห็นด้วย \"ถ้าอยา่ งนนั้ เราไปเดินเล่นจนถงึ ชายหาดฝงั่ นู้นเลยนะจ๊ะแม่ เราไม่ไดเ้ ดนิ ไปทางนัน้ นานมากแลว้ \" ลกู ปเู ชิญชวนแมป่ ู ใหพ้ าไปอกี ฝงั่ \"ไดส้ จิ ะ๊ อากาศดขี นาดนี้ ใหเ้ ดินไกลแค่ไหนแม่กพ็ รอ้ มส้อู ยูแ่ ลว้ ปะ ไปกันเลยดกี วา่ \" ว่าแลว้ แมป่ ูกับ ลูกปูก็ออกเดนิ ทางดว้ ยกนั อย่างร่าเริงแจม่ ใส ระหวา่ งทางที่กาลงั เดนิ ไปชายหาดอกี ฟาก สองปแู มล่ ูกตอ้ งเดนิ ผา่ น บา้ นของครอบครัวปูอกี หลายหลงั ซ่งึ วันนแี้ ต่ละบา้ นก็ออกมาทากิจกรรมกนั อยา่ งสนกุ สนานเช่นเคยเหมอื นทุกวัน และ เม่อื เดนิ ใกลบ้ า้ นหลงั ใด ปบู า้ นนัน้ ก็จะตะโกนทักทายกันตลอดทาง

\"สวสั ดีจ้ะ วนั นีฉ้ นั จะพาลกู ไปเดินเลน่ ทางน้นู สกั อา้ ว แมล่ ูกคู่น้จี ะไปเที่ยว หนอ่ ย เหน็ วา่ วนั นีอ้ ากาศดี\" แมป่ ขู านตอบ ไหนกนั จ๊ะ\" เสยี งป้าปูจาก \"จริงสิ อากาศดีมากทีเดียว ถ้าอยา่ งนนั้ ก็ขอให้เที่ยว บา้ นใตต้ น้ มะพร้าวตะโกน สนกุ ๆ นะ\" ป้ าปอู วยพรทา่ มกลางเหลา่ ลกู หลานที่ กาลงั ว่ิงเลน่ กนั เตม็ หน้าบ้าน ถาม \"ขอบคณุ มากจ้า ฉนั ไปแล้วนะ\" สนิ ้ คากลา่ วลา สอง แมล่ กู ก็มงุ่ หน้าไปยงั จดุ หมายทนั ที ในขณะทเ่ี ดินอยู่ นนั้ แมป่ กู ็หนั มาพดู คยุ กบั ลกู ของเธอด้วยความกงั วล ใจ เนื่องจากเธอเหน็ เหลา่ ลกู หลานของป้ าปพู ากนั เดนิ เฉไปเฉมาไมน่ ่ามองนกั

\"น่ีลกู แม่ ลกู เหน็ ไหมวา่ เดก็ ๆ บ้านนนั้ เขาเดนิ ไมค่ อ่ ยตรงกนั สกั เทา่ ไร เด๋ียวก็เฉไป ทางซ้ายที มาทางขวาที\" แมป่ พู ดู อยา่ งกงั วล \"เหน็ จ้ะ แตห่ นวู า่ ไมแ่ ปลกอะไรเลยน่ีจ๊ะ\" ลกู ปตู อบด้วยนา้ เสียงไร้เดียงสา \"ไมน่ ะ แมว่ า่ มนั ดแู ปลกมากทีเดียว ไหนลกู ลองเดนิ ให้แมด่ หู น่อยสิ\" พอกลา่ วจบแมป่ ู ก็หยดุ เดนิ เพ่ือรอดวู า่ ลกู ของเธอจะก้าวเท้าอยา่ งไรแตภ่ าพที่เหน็ แทบไมต่ า่ งจากเดก็ ๆ ท่ีวงิ่ เลน่ ในบ้านของป้ าปเู ลยสกั นิด

\"อะไรกนั !? ทาไมลกู ถงึ เดินอยา่ งนนั้ เดนิ เฉไปเฉมาอยา่ งกบั เดก็ บ้านน้นู เลย\" เสยี งแมป่ พู ดู อยา่ งแขง็ กร้าว \"เอาอยา่ งนี ้ดแู มเ่ ป็นตวั อยา่ งแล้วทาตามนะ\" จากนนั้ แมป่ จู งึ ออกเดินนาหน้า สว่ นลกู ปกู ็หยดุ ยืนดู แตแ่ มป่ ทู ี่โตเตม็ วยั กลบั เดนิ เฉไปเฉ มาไมต่ า่ งอะไรจากปตู วั น้อยเลยสกั นิด แถมเม่ือหนั กลบั มาแมป่ ยู งั เดนิ สะดดุ ขา ตวั เองล้มครืนไปจนขายหน้า เพราะทาตามทส่ี งั่ สอนลกู ปเู อาไว้ไมไ่ ด้นน่ั เอง และ หลงั จากวนั นนั้ แมป่ จู งึ ไมก่ ล้าสอนลกู ในสง่ิ ที่ตนทาไมไ่ ด้อีกเลย

นิทานเรอ่ื งน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : หากต้องการสอนสง่ิ ใดให้แก่ ผอู้ ่นื เราควรทาเปน็ แบบอย่างที่ดีให้ไดเ้ สยี ก่อน เพอ่ื ท่ี คนอ่ืนจะไดเ้ รียนรแู้ ละปฏบิ ัติตามอยา่ งถกู วธิ นี ัน่ เอง

อ้างอิง https://baby.kapook.com/view220155.html