รังสรรค์บทกลอน

รังสรรค์ บทกลอน นภัสสร นิลน้อย 6206510057

คำนำ หนั งสืออิเล็กทรอนิ กส์ เรื่อง รังสรรค์บทกลอน เป็นส่วนหนึ่ งของรายวิชาการอ่านและการเขียน ร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ ๖๐๔-๒๐๕ ของนั กศึกษา ศาสตร์คณะศึ กษาศาสตร์และศิ ลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ จัดทำขึ้นเพื่อเรียบเรียงบท ประพันธ์ประเภทงโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน และ ร่าย ซึ่งผู้ประพันธ์ได้รวบรวมบทประพันธ์ไว้ ทั้งหมด ๘ เรื่อง โดยมีการประพันธ์ทั้งงานเดี่ยว และงานกลุ่ม ซึ่งงานที่ประพันธ์ร่วมกันนั้ นมี ทั้งหมด ๒ เรื่อง รวมทั้งหมดเป็นจำนวน ๑๐ เรื่อง ผู้ประพันธ์ได้ระบุชื่อผู้แต่งไว้ด้านล่างของบท ประพันธ์ ผู้ประพันธ์ขอขอบคุณอาจารย์ประจำรายวิชา ผศ.พิชญา สุวรรณโณ ผู้ให้ความรู้และความช่วย เหลือ ผู้จัดทำหวังว่าหนั งสืออิเล็กทรอนิ กส์ ฉบับนี้ จะเป็นประโยชน์ แก่ผู้อ่านไม่มากก็น้ อย นภัสสร นิ ลน้ อย ๑๖/๑๑/๒๕๖๔

สารบัญ หน้ า เรื่อง ๑ ๒-๔ สนธยายามเย็น ๕ หมาชื่อหนุงหนิ ง โควิด ๑๙ ๖ พ่อสอนลูก ๗ หนั งสือเรียน ๘ มารู้จักกัน ๙ ความรัก ๑๐-๑๑ โควิด ๑๙ (วรรณรูป) ๑๒-๑๓ ราชสี ห์กับหนู ๑๔ ฉันชอบ ฉันรัก ๑๕ ฉันเกลียด ฉันกลัว ๑๖ ดวงจันทรา

๑ สนธยายามเย็น (กาพย์ยานี ๑๑) ตะวันใกล้ลับฟ้า ท้องนภาเป็นสีส้ม รูปร่างเป็นทรงกลม ฉันยืนชมจนลับไป บรรยากาศยามเย็น ฉันมองเห็นนกฝูงใหญ่ บินวนอยู่ไกลไกล เพื่อจะไปกลับคืนรัง

๒ หมาชื่อหนุ งหนิ ง (กลอนคละ) กลอนสี่ พ่อเจอลูกหมา แววตาสดใส ไม่รู้ของใคร อยู่ในศาลา

๓ หมาชื่อหนุ งหนิ ง (กลอนคละ) กลอนหก โอ้ตัวเจ้าช่างน่ ารัก ไปพักบ้านฉั นเถิดหนา จะเลี้ยงดูทุกเวลา แล้วช้าอยู่ใยไปกัน กลอนเจ็ด หมาบ้านฉันนั้ นแสนน่ ารัก ตื่นเช้ามาทักฉั นทุกวัน อิ่มแล้วเจ้านั้ นแสนสุขสันต์ ที่กล่าวมานั้ นคือเรื่องจริง

๔ หมาชื่อหนุ งหนิ ง (กลอนคละ) กลอนแปด วันนี้ มาตั้งชื่อกันเถิดหนา เจ้านั้ นมีชื่อว่าน้ องหนุงหนิ ง บ้านหลังเล็กให้เจ้าได้พักพิง ช่างซุกซนเสียจริงไม่นิ่ งเลย กลอนเก้า แล้ววันหนึ่ งเจ้าก็ไปไกลจากฉัน ในวันนั้ นฉันฝังเจ้าใต้ต้นเตย คงไม่ได้เล่นกับเจ้าเหมือนดั่งเคย ไฉนเลยเจ้าจากไปไม่ร่ำลา

๕ โควิด ๑๙ (กลอนดอกสร้อย) โคเอ๋ยโควิด ทำให้ชีวิตมนุษย์ขัดสน ประเทศทั่วโลกโศกเศร้าเหลือล้น รอให้หลุดพ้นจากวิกฤตกัน พวกเราชาวไทยร่วมใจเถิดหนา จงชวนเพื่อนมาฉี ดวัคซีนพลัน ฉี ดเร็วเท่าไหร่จะได้ป้องกัน ชีวิตสุขสั นต์สบายใจเอย

๖ พ่อสอนลูก (โคลงสี่สุภาพ) ความดีของพ่อนั้ น นำพา ทรงทุ่มเทกายา ส่ งให้ ทุกคนร่วมใจมา สานต่อ ดูอย่างพอเพียงไว้ จักน้ อมทำตาม

๗ หนั งสือเรียน (โคลงสองสุภาพ) หนั งสือเรียนที่ให้ จงอ่านเขียนฝึกไว้ ใฝ่รู้วิชา มีตำราอยู่ล้น คอยหมั่นหามาค้น ช่วยชี้ปัญญา ดีแล

๘ มารู้จักกัน (สาลินีฉันท์ ๑๑) ฉันชอบสีเหลืองอ่อน นภัสสรประเสริฐยิ่ง ชื่อนี้ ดีเสียจริง เหมาะอย่างยิ่งนะตัวฉั น ฉั นเรียนภาษาไทย จะเดินไปเกาะความฝัน ทำงานที่สร้างสรรค์ เพราะความฝันจะเป็นครู

๙ ความรัก (กลอนเปล่า) ความรักคือยาพิษ…..ทำให้คนตาบอด ความรักคือยาใจ…..ทำให้คนฮึกเหิม ความรักคือความมืด…..ทำให้คนหลงทาง ความรักคือแสงสว่าง…..นำทางผู้คน เมื่อเรามีรัก อาจเจอสุขและทุกข์ ไม่มีใครรู้ได้ แต่ทุกคนเลือกได้ ว่าจะจมอยู่กับความทุกข์ หรือจะหาแสงสว่าง เพื่อนำทางหาความสุขแท้จริง

๑๐ โควิด ๑๙ (วรรณรูป)

๑๑ โควิด ๑๙ (วรรณรูป) โคเอ๋ยโควิด ทำให้ชีวิตมนุษย์ขัดสน ประเทศทั่วโลกโศกเศร้าเหลือล้น รอให้หลุดพ้นจากวิกฤตกัน พวกเราชาวไทยร่วมใจเถิดหนา จงชวนเพื่อนมาฉี ดวัคซีนพลัน ฉี ดเร็วเท่าไหร่จะได้ป้องกัน ชีวิตสุขสั นต์สบายใจเอย

ราชสีห์ กับหนู ๑๒ (ร่ายโบราณ) ราชสีห์ตัวหนึ่ ง รู้สึกง่วงจึงล้มตัวลง นอนพักผ่อนใต้ร่มเงาไม้ ในขณะที่กำลัง เคลิ้มหลับนั้ นก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้น มัน คำรามด้วย ความโกรธ เพราะหนูตัวหนึ่ ง ขึ้นไปวิ่งเล่นบนหลัง ราชสีห์จึงยกอุ้งเท้า ขึ้นตะปบไว้ได้ และจะฆ่ามันเสีย เจ้าหนู สัตว์น้ อยๆพูดขอร้อง ราชสีห์ว่า \" ท่าน ราชสีห์ โปรดอย่าฆ่าข้าพเจ้าเลย สัตว์ที่สูง ศักดิ์ดังท่าน ไม่เหมาะที่จะมาฆ่าสัตว์ ต่ำต้อยเช่นข้าพเจ้า \" ราชสีห์ได้ฟัง ดังนั้ น จึงปล่อยหนูไป ต่อมาไม่นานนั ก ราชสีห์ ออกล่าเหยื่อ ไปติดบ่วงของนายพรานจึง ร้องด้วยเสียงอันดัง เมื่อหนูได้ยินจึงได้ มา ช่วยเหลือ หนูกล่าวว่า \" อย่ากลัวไปเลย ข้าพเจ้าเป็นเพื่อนของท่าน \" ว่าแล้วก็เข้า แทะบ่วงจนขาด ราชสีห์ได้เป็นอิสระ นิ ทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า : ความเมตตาไม่ เคยสูญเปล่า

ราชสีห์ กับหนู ๑๓ (ร่ายโบราณ) ราชสีห์หลับอยู่ หนูเดินคู่กับมัน มิทันไร เหยียบหนวด มันปวดมากจึงตื่น ยื่นมือมา ตะปบ อยากจะรบกับหนู ดูหน้ าราชสีห์ ขอ จงมีเมตตา คราหน้ าจะช่วยเหลือ เจือจุนกัน แน่ นอน วอนช่วยปล่อยข้าเถิด จึงเกิดการ หัวเราะ เยาะเจ้าหนูตัวนิ ด คิดจะช่วยข้าหรือ มันคือสิ่งแปลกแท้ ชะแง้ดูไม่นาน ก็ถึงกาล ปล่อยไป ทันใดสิงโตนี้ ชี้ว่าถูกกับดัก ชะงัก ติดในบ่วง ผ่านล่วงไปมิได้ หนูมิไร้สัจจะ เห็นราชสีห์โศก โยกย้ายตัวมาเลย มิเฉยกัด บ่วงแล้ว ไม่แคล้วได้ออกไป ในเรื่องจึงสอน มา ความเมตตามากล้น มิสูญพ้นแน่ นอน เพื่อนเอย ประพันธ์โดย นางสาวนิ ภาวรรณ คงกะพันธ์ นางสาวนภัสสร นิ ลน้ อย

๑๔ ฉันชอบ ฉันรัก (กาพย์ยานี ๑๑) ฉั นชอบไปเที่ยวป่า ไปกับอาและผองเพื่อน เดินทางกันทุกเดือน ปลดปล่อยใจให้ผ่อนคลาย ฉั นรักต้นไม้ใหญ่ ประทับใจไม่รู้หาย ลมพัดเย็นสบาย เอนกายลงพักผ่อนเพลิน ประพันธ์โดย นางสาวอัซลินดา มะนอ นางสาวนูรไอนี วาโซะ นางสาวนิ ภาวรรณ คงกะพันธ์ นางสาวนภัสสร นิ ลน้ อย

๑๕ ฉันเกลียด ฉันกลัว (กาพย์ฉบัง ๑๖) ฉั นเกลียดที่ต้องแข่งขัน ชิงเด่นทุกวัน ไม่เป็นตัวของตนเอง ฉันกลัวพวกกลุ่มนั กเลง ที่คอยข่มเหง รังแกคนอ่อนแอกัน ประพันธ์โดย นางสาวอัซลินดา มะนอ นางสาวนูรไอนี วาโซะ นางสาวนิ ภาวรรณ คงกะพันธ์ นางสาวนภัสสร นิ ลน้ อย

๑๖ ดวงจันทรา (กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘) สี นวลงามตา วันนี้ จันทรา ฉั นนอนดูดาว พาฉั นสุขใจ เห็นอยู่ไกลไกล แพรวพราวสดใส ชื่นใจเสี ยจริง เรื่องในชีวี วันหน้ าหากมี ให้มองจันทรา โศกเศร้าเสี ยใจ หมื่นความห่วงใย ที่สนสดใส ที่มีให้กัน ประพันธ์โดย นางสาวอัซลินดา มะนอ นางสาวนูรไอนี วาโซะ นางสาวนิ ภาวรรณ คงกะพันธ์ นางสาวนภัสสร นิ ลน้ อย

ผู้ประพันธ์ นางสาวนภัสสร นิลน้อย 6206510057 สาขาวิชาภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่