กระต่ายกับเต่า

ณ ป่าใหญแ่ หง่ หนึ่ง มีกระตา่ ยตวั หนง่ึ ม่นั ใจในความเร็วของฝเี ทา้ ตัวเองมาก และมักพดู โม้โออ้ วด ว่าไม่มใี ครเทียบเทยี มได้ จนวันหน่งึ เจ้ากระตา่ ยได้พบกบั เตา่ ทีก่ าลังเดนิ ตว้ มเตี้ยมผ่านมา เมื่อเหน็ ดงั นน้ั เจา้ กระต่ายกห็ ัวเราะเยาะและพดู ลอ้ เลยี นวา่ \"น่ีเจา้ เตา่ มัวแต่เดนิ อดื อาดอยา่ งนี้ แลว้ เมอื่ ไร จะถงึ บ้านกันละ่ เนีย่ ตอ่ ให้เจ้าเดินนาหน้าไปกอ่ นครงึ่ วัน ข้ายงั ตามเจา้ ทนั เลย\"

เจ้าเต่าไดย้ ินดงั นั้นก็เกิดอาการไม่พอใจ เลยพดู ตอบกลับไปว่า \"ถงึ ขา้ จะเดนิ ช้า แต่ข้ากก็ ลบั ถึง บา้ นทุกวัน ถา้ อยา่ งงน้ั เรามาลองว่งิ แขง่ กันม้ยั ละ่ แลว้ ขา้ จะเอาชนะเจ้าใหด้ ู\" กระต่ายเห็นว่าเจ้าเต่าท้าแขง่ อย่างนั้นก็ตอบตกลง พร้อมกบั พูดไปอย่างขา ๆ ว่า \"ฮ่า ฮา่ ฮ่า โถ... เจ้าเตา่ เช่ืองช้าอยา่ งเจ้าน่ะเหรอ จะมาชนะกระตา่ ยทร่ี วดเร็วอย่างขา้ ได้ ไม่มที าง หรอก\"

เมอื่ ถงึ วนั แข่งขัน เจา้ กระต่ายได้วิง่ ออกจากจดุ เริม่ ต้นไปด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า แซงหนา้ เจ้าเต่าไป ไกล และเม่อื หนั หลังกลบั ไปดูกไ็ ม่เหน็ แมแ้ ต่เงาของเจา้ เต่า เลยคิดว่าคงอกี นานกวา่ เจา้ เต่าจะเดิน มาถึง จึงนกึ ในใจวา่ \"ง้ันข้าของบี เอาแรงสักหนอ่ ยดกี วา่ ยังไงกช็ นะอยแู่ ลว้ \" แล้วไมน่ านเจา้ กระต่ายกเ็ ผลอหลบั ไป

สว่ นเจา้ เตา่ ก็ยังคงเดินต้วมเต้ียม ๆ อย่างไมเ่ หน็ดเหนื่อยย่อทอ้ เดนิ มาเรอื่ ย ๆ จนเกอื บจะถึงเสน้ ชัย ดา้ นกระต่ายท่นี อนอยู่แถวน้ันกส็ ะดงุ้ ต่นื ขึน้ เห็นรอยเท้าเตา่ ที่พนื้ ก็รบี วงิ่ ตามไป แตก่ ไ็ ม่ทันเสยี แล้ว เพราะเมื่อเจ้ากระตา่ ยวิง่ มาถงึ เส้นชัยกพ็ บว่าเจ้าเต่าท่ตี ัวเองเคยสบประมาทไว้นั้นไดเ้ ดินเข้า เสน้ ชัย เป็นผชู้ นะในการแขง่ ขนั ครั้งนี้

เหตุการณน์ ี้ทาให้เจา้ กระตา่ ยรู้สึกเสยี ใจมากทตี่ อ้ งมาพ่ายแพ้ใหก้ ับเจ้าเตา่ เพยี งเพราะความ ประมาทของตัวเองนนั่ เอง...

นิทานเรอื่ งน้ีสอนให้รวู้ า่ : หากเราใชช้ ีวิตอย่างประมาทก็อาจเป็นหนทางที่นามาสคู่ วามพา่ ยแพไ้ ด้ ดังเช่นเจา้ กระตา่ ยตวั นี้ทป่ี ระมาทเลินเลอ่ คดิ ว่าตวั เองวิง่ ได้เรว็ กว่า จึงชะลา่ ใจ ไมค่ ิดท่จี ะพยายามหรอื วิง่ แขง่ ใหส้ าเร็จ จนสดุ ทา้ ยกโ็ ดนเจา้ เตา่ วิ่งแซงเข้าเสน้ ชัยไปในที่สดุ เชน่ เดยี วกนั กับการเรียน หาก เดก็ ๆ หลงคดิ ว่าตวั เองเก่งแล้ว จึงไมข่ ยนั ต้ังใจอา่ นหนงั สอื เพอ่ื นทเ่ี ขามีความขยันและมคี วาม พยายามมากกวา่ กอ็ าจมผี ลการเรยี นทด่ี ีกวา่ เราได้