เพชรพระอุมา เล่ม6 ดงมรณะ

1219 “ถา ง้นั กแ็ ปลวา มันจะตอ งต่ืนตกใจในส่งิ ทีม่ ีอํานาจอยเู หนือมัน และในกรณนี ีถ้ าไมใ ช เสอื แลว ก็ไมร วู า มนั ควรจะเปน อะไร” ไชยยนั ตว า “มันอาจพากนั ว่งิ ออกกําลงั กันกไ็ ดนีค่ ะ พ่ีใหญ” พช่ี ายสา ยหนายมิ้ ขรมึ ๆ “ลักษณะว่ิงของมันเปนการวง่ิ แบบตกใจ และการตกใจของมนั จะตอ งมีเหตุผลอะไรสกั อยา ง นอยมาใชชีวติ อยใู นปา แลว เชนนี้ จะตอ งหดั อานรหสั ของปาใหอ อก สตั วป า ทเ่ี ราเหน็ วิ่งเตลดิ หวั ซกุ หัวซุนผา นมาใหเ ห็นแบบนี้ มนั จะตอ งมีอะไรสักอยา งแนน อน สงั เกตสีหนารพนิ ทรใ หด ี แลว จะรเู อง ทา ทางเขาไมส บายใจนกั ” “เอ มอี ะไรท่ีพรานใหญของเราขบไมแ ตกขนึ้ อกี หรือ...” ไชยยนั ตเ ปรยมองตามหลงั รพินทรไ ป ขณะนเ้ี ขากาํ ลังบงการใหพ วกลกู หาบถากถาง บริเวณอยู แลว เงยขน้ึ สงั เกตไปยงั ราวปา รอบดาน “วา อันท่จี ริงกไ็ มเห็นมีอะไรผดิ ปกติ ดลู งิ ฝูงโนน ซิ มันกย็ งั หากนิ อยเู ปน ปกตดิ ี ไมแ สดง ทา วา จะตื่นกลวั อะไร อ่นื ๆ ก็สงบเรียบรอ ยไมเหน็ วแ่ี ววอะไรสักนดิ จะวา เปน รหัสเตอื นภยั ธรรมชาติ ประเภทพวกไฟปา นา้ํ หรอื พายกุ ็ใชท ี่ ไมม เี คาอะไรสกั อยา ง ปา ใหญร อบตวั เราเยน็ วนั น้ี มันปลอดโปรงรนื่ รมยดแี ทๆ เทียว” ดารินหันไปทางแงซายทีป่ รกึ ษาพเิ ศษประจําตัวของหลอ นทนั ที “ควายปาฝงู นนั้ ต่ืนตกใจอะไร รูไหม แงซาย?” “พรานใหญย งั ไมรู แงซายกจ็ นปญญาเหมือนกนั นายหญงิ ...” เสยี งหาวลกึ นนั้ ตอบมาเบาๆ เวนไปครู ก็บอกตอ มาอยางลงั เลวา “บางทีพวกมนั หากนิ กัน อยูเพลนิ ๆ กิ่งไมใ หญห กั โคน ลงมากลางฝูง มนั ก็ตกใจออกแลนเตลดิ ทงั้ ฝูงไดเ หมือนกนั ” คําพดู ของแงซายทําใหค ณะนายจา งหมดปญ หาขบคดิ เหตกุ ารณผานไปอยางปกตริ าบคาบ จนกระทง่ั ทกุ คนเขา นอน และอนั เนอ่ื งมาจากเมอ่ื คืน ท่ีแลว ตา งไมคอ ยมเี วลาไดหลบั ไดนอนกนั ไดเตม็ ตานกั เพราะเร่อื งเสย หายออกไปจากแคมป มาคนื นจี้ ึงเขานอนกนั แตห วั ค่ําและหลบั ไปโดยเร็ว มันเปน คนื ทอ่ี ากาศอบอนุ สบายผิดไปกวาทุกคนื ท่ีผาน มา ฟา โปรง พราวระยบั ไปดว ยดวงดาว ลมพัดจากเหนือมาทางดา นใตเ ปน ระลอกสม่ําเสมอ รพินทรห ลบั ไปต้ังแตสองทมุ เพราะฉะนน้ั จึงตน่ื ขนึ้ ในราวเทีย่ งคนื เลก็ นอย เดนิ ตรวจไป รอบๆ บรเิ วณ เม่ือเห็นวา ปกตเิ รียบรอยดี กก็ ลบั มาที่เดิม ตัง้ ใจจะลม ตวั ลงหลับตอ แตแ ลว กเ็ อนหลัง ไมลงดว ยความรสู ึกบางชนดิ ทีเ่ กดิ จากสัญชาตญาณเคยชนิ ควายทลี่ า มไวรอบบรเิ วณแคม ปสงเสยี ง รองกันอยูเปน ระยะ สะบัดปลายเชือกรัง้ จมูกฟด ฟาด มอี าการกระสบั กระสายผิดไป เขาใชไ ฟฉาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1220 สองกราดไปรอบดาน คร้งั แรกนกึ วาเสือกรายเขามาใกล แตบ ริเวณรอบดานเปน แนวโปรง โลง มี โคนไมใหญแ ละพมุ ไมโปรง อยปู ระปรายเปนระยะ ลาํ ไฟที่กราดออกไป ไมพ บวแ่ี ววใดของไอล าย แมแตน อ ย ไมม แี มแตก ลน่ิ แตท วา ควายทัง้ 15 ตวั กย็ ังคงมอี าการตนื่ เตน กระสบั กระสายสงเสียง รองเบาๆ อยูเชนน้ัน ขณะนนั้ มันเปน ยามของบญุ คาํ พรานเฒา ผูซง่ึ อาวโุ สกวา ทกุ คนในคณะ และไดร ับการ ไววางใจจากเขาเหนอื กวา ทกุ คน บัดนน้ี งั่ เงี่ยดู ดดู บุหรใี่ บตองแหง แดงวาบๆ แกกําลังมองนิ่งมาท่ี เขาเชน กัน พอสบตาก็คอยๆ ลุกขนึ้ ควาปน กบั ไฟฉายเดินยองมาทรดุ ตวั ลงใกลๆ “บุญคาํ ฟงอยูสักสบิ นาทไี ดแ ลวนาย จะวาเสอื ก็ไมเชิง” รพินทรเ อนหลังพิงลอ เกวียน หนั หนาออกไปยังริมไหลผ าดา นที่ตดั ลงไปสูทุงกวางเบอื้ ง ลา ง สงบใจฟง อยคู รู เสียงจกั จน่ั เรไรยังดังประสานสําเนยี งขับกลอ มไพรยามราตรอี ยเู ปน ปกติ เขาไมพดู คําใดกับบญุ คาํ ลดกายลงนอนตามเดมิ รูสึกวาบุญคําจะนั่งดดู บหุ ร่ีอยขู า งๆ น่นั เอง ตอ มาอีกครูใหญ พอเคล้ิมจะหลับ มืออุนๆ ของพรานเฒา แหง เขาอึมครมึ ก็เขยาเบาๆ มาทีห่ วั เขา และบดั นน้ั เอง โสตประสาทอันฉบั ไวตอ รหสั ปาทกุ ชนดิ ของเขา ก็จบั เสยี งหนง่ึ ได มันเปน เสยี งดงั ซซู า คลา ยๆ เสยี งของพายทุ พ่ี ดั แวว มาแตไกล ดงั อยอู ึดใจเดียวก็ หยดุ ชะงกั หายไป ตอ มาไมน านกเ็ ริ่มดงั ขน้ึ อกี ...มันดงั ๆ หยุดๆ อยเู ชนน้ีสลับกันไป พอลมื ตาข้นึ กเ็ ห็นวานอกเหนือจากบุญคาํ ผเู ขยาปลุกเขาอยใู นขณะนแี้ ลว เงาของใครอีก คนหน่ึงเคล่อื นเขามายนื อยตู รงหนา ผนู นั่ คือแงซาย แสงไฟในกองที่กอ ไวส องจบั หนา คนใชชาวดง เปนมนั ระยับ ตาท้ังคสู วางโพลงกลอกกลงิ้ อยไู ปมา ควายทล่ี ามไวเรมิ่ สะบัดฟดฟาดขน้ึ อีก เสยี งกระดงึ ไมท ผ่ี กู ไวก ับคอดังโกรง กรางไปท่ัว “ผูกองไดยนิ อยางทผี่ มไดย นิ หรือเปลา ?” เสียงทมุ ลึกดังถามมาแผวเบา “แกไดยินอะไร แงซาย?” “เสียงเหมอื นลมพดั ทงุ หญาขางลาง แตด ูทใี่ บไมร อบตัวเรานีม่ นั ไมกระดิกเลย” “จะวา เสยี งน้าํ บา กไ็ มเชงิ มนั ดงั ๆ หายๆ” บุญคํากระซบิ มาอีกคน แลว ท้งั สองก็ทงิ้ ตวั ลงนอนพังพาบเอาหแู นบพน้ื ฟงเสยี ง รพนิ ทร สงั เกตใบไมรอบดา น มนั จรงิ อยางแงซายวา ขณะนีส้ งดั ลมทส่ี ุด ใบไมเล็กๆ สกั ใบก็ไมก ระดกิ เสยี ง ลึกลบั อนั ฟงคลายพายุซา ๆ นั้นเร่มิ ดังขึ้นอกี ตอ มาก็มีเสียงกอ นหนิ ถลมรว งจากหนา ผาลงไปเบื้อง ลา งเบาๆ” ครนั้ แลวก็ชะงกั ไปอกี อยา งเต็มไปดว ยเลศนยั รพินทรเผน พรวดขน้ึ ยืนในพรบิ ตาน้ัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1221 “บญุ คาํ ปลุกทุกคนขน้ึ แงซาย เอาฟน มาใสก องไฟตรงกลางลานน่ใี หสวา งโชติ สมุ เขาไป มากๆ ใหกองใหญท ีเดยี ว!” เขาสงั่ เรว็ ปรอ๋ื แลว ตนเองก็แลนเขาไปในกระโจมพักของนายจางชนิดแขง กบั เวลา ท้ังสามกําลังหลับสนทิ ถูกปลกุ ขึ้นอยา งกะทนั หนั ลุกพรวดพราดขน้ึ มาดวยความตกใจ แตก ็พรอ มทีจ่ ะเผชญิ กับทุกสง่ิ ทุกอยางไดอ ยางฉบั พลนั อนั เน่ืองมาจากเคยชินเสยี แลว “สวรรคเ จาขา ...อะไรกนั อกี เลาน่ี กาํ ลังฝนสนกุ อยทู เี ดยี ว!” ไชยยนั ตร องออกมาเบาๆ “กลิ่นไมดเี สยี แลว ละครับ รีบออกจากกระโจมเด๋ียวนีเ้ ถอะ เคลื่อนยา ยไปที่เชิงผา ดานหลงั นกี่ อน” รพนิ ทรบอกเปนรถไฟดว นมาแคน้ัน กต็ รงเขาชอนปกเชษฐาประคองออกมาจากเตน็ ท เปนคนแรก ไชยยนั ตก ับดารนิ กถ็ ลันตามตดิ ออกมาเบื้องนอก บดั น้ที กุ คนตนื่ กันหมดแลว พรานพื้นเมืองสค่ี นกําลังชว ยกนั ขนฟน ท่ีมสี าํ รองอยูทัง้ หมด ใสเขา ไปในกองไฟ และ ขยายไฟเปน แนวยาวแทนกําแพง กนั้ กลางไวใ นระหวา งปลายไหลเขาท่จี ะตดั ลงไปสทู งุ เบอ้ื งลาง กับบริเวณแคม ปดา นใน ขณะนั้นแงซายกป็ ราดเขา มากม ลงใหเ ชษฐาเกาะหลัง นําพาวิง่ ล่ิวตรงไปยัง เชิงผาอันสลับซับซอ นไปดวยแกง โขดหิน ลักษณะเหมือนเวิง้ ถ้ํา ไชยยนั ตก บั ดารินวง่ิ ตามเขาไป ดวยอยางทันควัน ชนดิ ท่ไี มจ าํ เปน ตอ งมาเสียเวลาซักถามอะไรอยูอีก...เหตกุ ารณอันชลุ มนุ ฉับพลนั ทีเ่ หน็ อยูในขณะนี้ บอกชดั ไดเปนอยา งดวี า มันเกดิ เหตุฉกุ เฉนิ ข้นึ เสียแลว ไมก อี่ ึดใจหลังจากนน้ั รพนิ ทรก ็ตอ นพวกลูกหาบเขา มาอยยู ังบริเวณผนงั ผา อนั คณะ นายจา งชุมนุมหนา ต่ืนกันอยแู ลว เพราะไมสามารถเดาเหตุการณใ ดไดถ ูก แตก ็ตระหนกั ไดว ามนั จะตอ งคบั ขนั รา ยแรงขดี สุด จนถึงกับตอ งสละแคมปล าถอยกนั เขา หาทกี่ ําบงั อยา งปจจุบนั ทันดว น ไมผ ิดอะไรกบั เมอ่ื คราวกองทพั ไอแ หวง บกุ สงิ่ ทีท่ กุ คนถอื ติดมอื มาไดในขณะนีม้ ีเพียงปน กบั ไฟ ฉายประจําตวั เทานัน้ พรานใหญนบั จํานวนคนในคณะท้ังหมด เหน็ ครบถวนดแี ลว กเ็ ดนิ อยางรีบรอนตรงมาท่ี นายจา งดวยอาการกระหดื กระหอบ เขาเปนคนสดุ ทา ยท่เี ขา มาถงึ แนวกาํ บงั ของโขดหนิ ชดิ หนา ผา อนั ยึดเปน ทีม่ น่ั น้ี ยังไมท นั จะอา ปาก ดารนิ กถ็ ามมาโดยเรว็ วา “เกิดกลยี คุ อะไรขึน้ ชางบกุ อีกกระมงั ?” “ไมใชช า ง มันจะเปน อะไรผมก็เดาไมถ ูกเหมือนกนั แตท าทางไมเ ขา ทีแน อยาเอะอะไป ครบั ฟงเสียงนน่ั !” เขากระซบิ มาเรว็ ปร๋ือ ทัง้ หมดสะกดลมหายใจ พยายามเงี่ยหูแลว จอ งตากนั เองดว ยดวงตาอันเบิกกวา ง ก่ึงสงสยั กง่ึ ตระหนกสาํ เหนยี กถงึ กลนิ่ ไอภยั ทง้ั ๆ ท่ยี งั ไมสามารถจะบอกไดว า มันเปน เสยี งอะไร บดั นมี้ นั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1222 แวว ขน้ึ มาอยา งถนัด ดงั อยตู รงตนี เนนิ ขางลางนเ่ี อง เหมอื นอะไรสกั อยา งหน่ึง ทมี่ ีขนาดใหญโ ต มโหฬารปานตนรงั ซึ่งมีมือมหายกั ษล ากชา ๆ ไปตามทุงหญา และพมุ ไมใ หญนอ ย ทาํ ใหไ มเ ลก็ เหลานน้ั ลูยับไป บางขณะก็เปน เสียงโขดหินล่นั คกึ ๆ เหมอื นถูกนํ้าหนกั มหาศาลเหนย่ี ว และ บางขณะหนิ กร็ ว งกราวลงไปเบือ้ งลา งทา มกลางความเงยี บสงดั มนั ใกลเขามาทุกขณะ โดยหยุดๆ ดงั ๆ อยูเชนนน้ั อยางลกึ ลับ “คลายๆ จะมอี ะไรสักอยา งหน่งึ กําลังไตผ าขา งหนาเรานี่ ขนึ้ มาจากทงุ หญาขา งลาง” เชษฐากระซบิ ตาสวางวาว คอ ยๆ สง กระสุนขึน้ ลํากลอ งไรเฟล .458 ท่ถี อื อยูในมอื ขยบั ตวั คลานเขาไปหาตาํ แหนง ท่ีน่งั ยันกายในทา อนั ถนดั ที่สดุ พาดปากกระบอกลงกบั แงห ินทก่ี ําบังอยู เตรยี มพรอ มทจี่ ะรับมอื ท้ังๆ ท่ีขายงั พกิ ารอยู ดารนิ กับไชยยนั ตก ็ถลันเขา ไปทรุดคกุ เขา ยดึ โขดหิน ขนาบขา งจองไรเฟลพรอม ขณะนแี้ งซายพรานพืน้ เมอื งส่ีคน และลกู หาบท้ังหมดตา งยดึ ทก่ี ําบัง ปน ทุกกระบอกพงุ ไปยงั ตําแหนง ที่มาของเสยี ง หัวใจเตนระทกึ ไมเ ปนสํ่า รอคอย เหตุการณอันไมสามารถจะทายถกู น้นั อยู ดว ยความกระสับกระสา ย รพินทรผละไปตรวจตราบงการคนเหลานน้ั เพอื่ ใหป นทุกกระบอกใชงานอยา งไดผล ท่สี ดุ ในนาทวี กิ ฤตทจี่ ะเกิดขน้ึ แลวกลบั เขา มารวมกลมุ กบั คณะนายจา ง “รตู ัวกันตัง้ แตเ มอื่ ไหรน ่?ี ” ไชยยนั ตถ ามแผวเบา “สกั สองสามนาที กอนทผี่ มจะเขา ไปปลุกพวกคณุ นเ่ี องครบั ทแี รกมนั เปน เสยี งซซู า คลา ยๆ พายุ แตฟ ง ไปมนั ไมใ ช ควายของเรากระสับกระสา ยด้ินสะบดั ผิดปกติ แสดงวามันโชยกลนิ่ อะไรสักอยา ง” “พอจะเดาถูกไหมวา มนั ควรจะเปนอะไร?” ดารนิ จอ งหนาเขาเต็มไปดว ยความประหมาตนื่ เตน แทบจะระงบั ไวไมไ ด รพนิ ทรเ มม ปากแนน สน่ั ศรี ษะชา ๆ จอ งสาวตาฝา ออกไปยังความมดื สลัวเบือ้ งหนา ซึง่ มีแนวกองไฟกัน้ เปน ฉาก ไวต รงกลาง “ผมไมก ลาเดา แตสงั หรณว า ถา พวกเรายังอยกู นั ในบรเิ วณแคมป โดยไมย ดึ ทีก่ าํ บงั เตรียมต้ังรับไวกอ น ถามนั จะไมเ ขาทแี น ถอยหา งออกมา ปลอ ยใหควายเปน กาํ แพงก้ันไวชน้ั แรก ดกี วา เสียงทเี่ ราไดย นิ อยูนแ่ี ปลกไปกวา การมาของสัตวรา ยทกุ ชนิดทีผ่ มเคยพบมาแลว และมันจะ เปน อะไรก็ยังไมร ู มนั พกิ ลอย”ู “จะเปนอะไรกต็ าม โผลใ หเห็นเม่อื ไหรก ซ็ ัดเมือ่ น้นั ทกุ คนระวังตวั ไวใ หด กี ็แลวกัน” เชษฐาบอกอยา งเดด็ เด่ียว กระชบั ไรเฟล แนน ความเงียบปกคลมุ ไปตลอดทัง้ บริเวณแคม ป คงไดย นิ แตเสียงควายเทยี มเกวียนท่ลี ามไว รายรอบเปน ลักษณะครึง่ วงกลม สะบดั เชือกสนตะพาย เตน อยไู ปมา พรอมกับสง เสียงรอ งไมข าด ระยะ ไชยยนั ตขยับจะฉายไฟกราดดู แตเชษฐาตะครบุ ขอ มอื ไวกระซบิ หา ม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1223 “อยา เพงิ่ ! เอาใหแนใ จที่สุดเสยี กอน สองแลว ไมเ หน็ กไ็ มม ปี ระโยชน รอใหรพนิ ทรส อ ง แลว คอ ยยงิ ดีกวา” สหายของเขาเห็นจรงิ ดว ย วางไฟฉายลง ประทับปน ข้นึ แนบไหลเ ตรียมพรอ ม พรานใหญย ืนพิงครอ มอยูกบั กอนหนิ ระดบั เต้ยี ขนาดอกของเขากอนหนึ่ง ลา้ํ ออกไปเบื้อง หนา ของตําแหนง ทีค่ ณะนายจางยดึ เปนทม่ี ั่นอยูเล็กนอ ย ดูเหมอื นเขาแทบจะไมห ายใจ ตะแคงหูคอย จบั รหัสอยอู ยา งเครง เครยี ด ทกุ คนสงบนิ่ง มแี ตหวั ใจเทา นนั้ ท่ีเตนเราไปในลักษณะตา งๆ ตน ยางขนาดสองคนโอบตนหนงึ่ ซึ่งยืนอยูตาํ่ กวาระดบั ชายผาลงไปประมาณ 20 เมตร และชลู าํ ตนอนั สงู ชะลูดตงั้ ชันพนระดบั ไหลเขาท่ีตง้ั แคม ปอ ยูในขณะนขี้ ึน้ มา บงั เกิดปรากฏการณ ประหลาดข้นึ พอจะสังเกตเห็นได แมว า จะอยใู นความมืดสลวั เพราะไมม ไี มใ หญอ นื่ ๆ บัง โดย อาศยั แสงสะทอ นจากกองไฟใหญ ท่ีกอ ไวก ลางลาน และทอ งฟา อันพราวไปดว ยดวงดาว มันไหว สะทา น โยกคลอนไปมาเลก็ นอ ยพรอมกบั ล่ันเอีย๊ ดราวกับมีมอื มหายกั ษมาเหน่ียวโคนตน กอ นหนิ ถลมรว งกรลู งไปยังพ้ืนเบื้องลา งอีกจาํ นวนหน่งึ คร้นั แลว การเคลือ่ นไหวนน้ั กห็ ยดุ เหมือนจะออม เสียงไมต องการใหแ ววขนึ้ มายงั ฝายมนษุ ยทอ่ี ยูใ นแคมป อกี พักใหญต อ มาตนยางกโ็ ยกสะทา นขนึ้ เบาๆ อกี รพินทรค อยๆ สดู ลมหายใจเขา เต็มปอด หยิบไฟฉายขนึ้ จบั ควบกบั กระโจมมือไรเฟล นว้ิ ของมือขางหนงึ่ เตรยี มพรอ มที่จะกดสวติ ซไ ฟใหพงุ ออกไป สว นอีกขา งหน่งึ แตะรออยทู ่ไี กปน ดารินเปนคนสุดทายในคณะทปี่ ลดหามไก .470 ดับเบลิ้ ไรเฟล ของหลอนออกพานทา ยตวดั ขึ้นแนบ ไหล แตล ะวนิ าทที ีก่ ระดิกผา นไปในยามนี้ มนั นานแสนนานในความรสู กึ ของทุกคน ประสาท เขมง็ เกลียวเครียดแทบจะขาดสะบน้ั ไป ลมโชยจากปลายหนา ผาวบู หนึ่ง กล่นิ ชนิดนีล้ อยมาสมั ผัสฆานประสาทของทกุ คน เปน กลิ่นเหม็นเขยี วหืนๆ อยางไรบอกไมถกู แมแ ตพ รานใหญขนาดรพินทร บญุ คาํ หรอื จอมกะเหรย่ี ง แงซาย ก็ไมอ าจบอกกบั ตนเองไดวา มนั เปน กล่ินของอะไร บัดดลน้ัน ทุกคนสะดุงขึ้นสดุ ตวั ดว ยความตกใจ มีเสยี งดงั ครืนสน่นั เหมอื นซงุ ขนาดใหญ ฟาดลงมาบนพุม ไมตรงหนา หา งออกไปเพียง 40 เมตร อนั เปน ตาํ แหนงที่ผกู ควายไว พริบตาเดยี ว กนั เจา ควายเคราะหร ายตวั หนง่ึ กห็ ายวูบเขา ไปอยใู นเงาทะมนึ มหมึ าปานราหู เกอื บมดิ หมดทัง้ ตวั พงไมบรเิ วณน้นั แหลกยับ เสีย้ วของวนิ าทีคับขนั ขีดสดุ น้ี ยงั ไมม ีใครสามารถจะมองเหน็ ไดถ นัดวา มนั คอื อะไร กระสุนไรเฟล .458 ของเชษฐากแ็ ผดกมั ปนาทขึ้นปานฟาเกร้ียวเปน ปฐมฤกษ เขายิงในพรบิ ตากอ น ใครจะทันฉายไฟ ชุดทส่ี องทร่ี ะเบดิ ข้ึนพรอ มกนั ก็คือรพินทรและไชยยันต ตามติดมาดว ยอกี นับสบิ ๆ กระบอกของพวกพรานพ้ืนเมืองและลกู หาบท้ังหลาย ประสานกนั กกึ อ งสะทา นไปท้งั ลกู เขา มคี น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1224 เดียวเทานน้ั ทต่ี ะลึงในเหตกุ ารณ ตัวแขง็ จนเหนยี่ วไกปน ไมออก นอกจากจองคางอยูเฉยๆ...ผูน นั้ คอื นักมานษุ ยวทิ ยาสาว... เจาสัตวประหลาดลึกลับท่อี านุภาพปานไดโนเสาร ซ่งึ ในขณะน้เี หน็ แตเ พยี งความใหญ โตมโหฬารเปน เงาดาํ มืดน้นั มว นตลบอยา งรวดเร็วเหมือนไตฝ นุ พงไมร อบดานแหลกยบั เปน แปลง ดังครืนโครมสะเทือนแผนดนิ แลว มนั กว็ บู หายลงไปจากเนินผาพรอ มกับควายตวั นั้น มีเสียงกอ น หินจากระดับพน้ื อันเทลาดของหนา ผาถลม รว งกรูเกรยี ว และกิง่ ไมห กั โผงผางสนนั่ หวนั่ ไหว “เร็ว! นายมันเอาควายไปแลว !!” ใครคนหนง่ึ รอ งออกมาสดุ เสยี ง รพนิ ทรกระโจนผงึ ออกจากท่หี ลบกําบังอยู วง่ิ เต็มฝเ ทา ตรงดิง่ ไปยังชายผา ไชยยันตแ ละ ใครตอ ใครอีกหลายคนกเ็ ผน ตามเขาไปตดิ ๆ ยกเวน ดารนิ กบั แงซายเพยี งสองคน ซึ่งคงอยกู ับทข่ี นาบ ขา งเชษฐาไว พรานใหญแ ลนมาถงึ ชายผาอยางหวั ซกุ หวั ซุน แทบจะหลดุ รว งลงไปตามทางอันเทลาด นั้น ดแี ตป ะทะตนไมต น หนงึ่ ไวไ ด กราดไฟสงตามลงไป ครั้นแลว พวกทีก่ วดตดิ ตามหลังเขามาก็ มาถงึ ในเวลาไลเ ล่ีย ไฟฉายหลายกระบอกชว ยกันกราดจาลงไป “งู! งูยกั ษ! !” บุญคาํ รองเสียงหลง ทา มกลางลําไฟฉาย ทท่ี งุ หญา ชายตีนผา สายตาของทุกคนไมไ ดฝ าดไปเลย เจาสิง่ ท่ีมี ลักษณะสัณฐานเหมือนทอ นซงุ ขนาดใหญป ระมาณ 5-6 คนโอบ กําลงั เล้อื ยปราดๆ ฝา ไปในทงุ หญา เสียงการเคลื่อนไหวของมันท่ีแหวกผา นปา หญา สูงหลายวานัน้ ดังซูสนั่นเหมอื นพายุ กลางลําตวั และ สวนศรี ษะของมันหายไปแลว ขณะน้ีเหน็ แตทอ นหางที่กําลังลาดปดอยไู ปมา มนั กาํ ลังเลอ้ื ยเคลือ่ น ไปดว ยความเรว็ ปานรถไฟดว น ไชยยนั ตส ติดพี อๆ กับเขา .600 ไนโตรฯ ในมอื แผดกึกกองข้นึ พรอมกับเสียงรอ งโวยวาย ของพวกลูกหาบ รพินทรกก็ ระหนํา่ ไรเฟล ของเขาลงไปอยางเร็วท่ีสดุ ชนดิ ท่แี ขง กับการเคล่อื นไป อยา งรวดเรว็ นนั้ เขากับไชยยนั ต ยงิ ลงไปยังสวนที่พอจะมองเหน็ อยูนนั้ และทกุ คนก็ชวยกนั ระดม สาดกระสุนลงไปอีกขนานใหญ ปลายสดุ ของทอ นหางอันมขี นาดเทาตนตาล แกวงสะบัดพรวดพราดอยางเจบ็ ปวด ชวั่ พริบตาเดียวมนั กห็ ายไปจากการจับตามของลําไฟฉาย เชษฐาเขยกตามเขามาถงึ บรเิ วณน้ันดว ย โดย แงซายและดารนิ ชวยกนั ประคอง ก็มีโอกาสไดเหน็ เพยี งปลายของยอดหญาสูงในทุงอนั กวา งใหญ เบ้ืองลาง ลูระเนนเปนแนวไปราวกับมรี ถแทรกเตอรไถอยูเ บือ้ งลาง ทศิ ทางไปของมันมงุ ไปสูด งทึบ ดา นขวามือ อนั เปน ปา ใหญเชงิ เขาอกี ลกู หนึ่งดวยอตั ราความเรว็ ไมต ่าํ กวา 20 ไมลตอ ชัว่ โมง และใน ทส่ี ุดแนวไหวของยอดหญา เหลานั้น ก็ลับหายพน ระยะเกนิ กวาทไี่ ฟฉายจะสอ งตามสงั เกตไปได [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1225 ควายหลายตัวยงั ดน้ิ สะบัดเชอื กรองกอ งอยเู ชน น้ัน และอีกหลายตวั ดงึ จนเชือกขาด วงิ่ เตลดิ หายไปในความมดื บดั นี้ ไมม ใี ครพูดคาํ ใดออกมาได แตล ะคนหนา ซดี เผอื ดปราศจากสเี ลือด ไดแ ตยนื นง่ิ เหมอื นถกู สาปใหเปนหิน มองตากนั เองอยเู ชน นน้ั ดว ยความรูสกึ ท่ีบรรยายออกมาไมไ ด “น่เี ราฝนไปหรือเปลา...” ในทีส่ ดุ เชษฐากก็ ระซิบออกมาแหบๆ รพนิ ทรยังพดู ไมออกในขณะน้ัน...ไดแ ตก ลอก หนา ไชยยันตค รางอะไรอยใู นลาํ คอ ฟง ไมไ ดศัพท ยกมอื ขนึ้ แตะหนาผาก กลางทรวงอก ไหลข วา และไหลซาย เหมอื นจะสวดวงิ วอนตอ พระผเู ปนเจา แลว ทรุดฮวบลงไปน่ังกอดปนอยูท ห่ี นิ กอ น หนึ่ง ทาํ ทา หมดเรยี่ วแรง รอ งออกมาเบาๆ “หยิกเนอ้ื ยังเจบ็ อยนู ่ี เหน็ จะไมใ ชฝน ไปแน เจาประคณุ เอย ...” ดารนิ กไ็ มส ามารถจะกลา วคาํ ใดออกมาไดใ นขณะนน้ั หลอ นตกใจจนแทบชอ็ ก “มันอะไรกนั แน รพนิ ทร?” หัวหนา คณะกระซบิ มาอกี แทบจะไมมีเสยี งผานลําคอ จอมพรานยกมอื ขึน้ ลูบใบหนา กลํา้ กลนื อะไรบางส่ิงบางอยางลงลําคออันแหงผาก “งูครบั แต. ..มนั ใหญเ หลอื ขนาด...ใหญกวา ทีส่ ถิตขิ องโลก ท่ีเคยบนั ทกึ ไวเปนหลักฐาน” ทกุ คนงนั นิ่งกนั ไปอกี ครง้ั “เห็นถนัดไหม เมือ่ ตะกี?้ ” “ถนดั ครบั แตแ วบเดยี วเทานน้ั มันไปเรว็ เหลอื เกนิ ” “ใหญสักขนาดไหนได?” พรานใหญอ ง้ึ เขารูสกึ ลําบากใจเหลอื เกนิ ทจ่ี ะตอบเชษฐา ไชยยนั ตกบ็ อกแทนมาวา “ตวั มันจะขนาดไหนกไ็ มรู แตเอาแคส ว นกลางหางของมันที่เห็นก็แลว กนั เทา ลําตน ตาล เหน็ จะได” ดารนิ อุทานอะไรออกมาคําหน่งึ ยกมอื ข้ึนปด ปาก กายสั่นเทา เชษฐากล้ํากลนื นํา้ ลายลง คอ “ควายของเราละ?” “โธเ อย ถามถึงควาย...” ไชยยนั ตห วั เราะแคนๆ หอ ไหลลง “...อยาวาแตต วั เดยี วท่ีมนั คาบไปแลวนน่ั เลย ตอใหส ิบหา ตวั รวมทั้งพวกเราทงั้ หมดน่ี แหละ จะตอ งเขา ไปอยใู นทอ งมนั ไดอ ยา งสบายในเวลาเดยี วกัน ถา นอนใหมนั เขมือบ ลกั ษณะทีม่ ัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1226 คาบควายตวั นน้ั ไป เหมือนงกู ินหนคู าบลกู ตัวแดงๆ งน้ั แหละ ขอบคุณสวรรคเ สยี เถอะ...ทพี่ วกเรา รูต วั กันเสยี กอ น ถาไมง ั้นกค็ งเสรจ็ หมดทุกคนคนื น”้ี “พวกเรายงิ กนั หลายนดั ถกู ไปบา งหรือเปลา ?” “คงถกู ไปเหมอื นกนั แหละครับ แตถ า ไมถ ูกสวนหวั หรอื กระดกู ใหญก ลางลาํ ตวั กไ็ มม ี ประโยชนอ ะไร ตอนท่ผี มกับคุณไชยยันตต ามมาถึงทน่ี ่ี เรากม็ โี อกาสเหน็ และยงิ ไปที่สว นหางของ มันเทาน้ัน” รพนิ ทรตอบ แลว เดนิ ตรงไปทบี่ รเิ วณลา มควายอันมพี งไมแหลกเปน แปลง และเปน ตาํ แหนง ท่ีมนั พงุ คาบควายในครัง้ แรก ทกุ คนพรตู ามมา ชว ยกนั เอาไฟฉายสองสํารวจแลว กพ็ บรอย เลอื ดใสๆ ไมม ากนกั ติดอยตู ามพื้นและใบไม เชอื กที่ลามควายเคราะหร า ยตวั นน้ั ขาดตดิ อยกู บั โคน ไมด วยกําลงั กระชากมหาศาล “ชดุ แรกทพี่ วกเรายิงก็ถูกเหมอื นกนั ครับ แตค งจะทะลุเนื้อเลยผานไปไมถ ูกกระดกู เลือดออกไมมากนกั สงั เกตไดว ามันไปไดค ลอ งเต็มสภาพของมัน ไมม กี ารชะงกั หรือเชือ่ งชาลงเลย พอคาบควายไดกผ็ ละออกหนีเลย” พรานใหญบอกตอมาดวยความรสู ึกอันหนกั ใจย่ิง แลวฉายไฟลงไปยงั ทุง หญาเบอื้ งลา ง อกี คร้ัง รอยไปของมนั ยังปรากฏเดนชัด ปา หญา ถูกแหวกเปน ทาง แมจะยืนอยบู นท่สี ูงก็ยังมอง เหน็ ชดั ราวกบั ลอ ของรถบดถนนสกั 10 ตันแลน ผา นไป เชษฐาแมจ ะมองไมเ หน็ ตวั มันไดถ นัดนกั ในพริบตาแรกทมี่ ันพุงคาบควาย แตพอมองเห็นรอยทเ่ี ลอื้ ยไปในทุงหญา ขาทงั้ สองขา งของเขาก็ ออนไปในทนั ที เยน็ ตง้ั แตเสน ผมไปจรดปลายเทา “แบบนี้มนั ก็เขมือบชา งไดอยา งสบาย ลาํ ตวั ขนาดเบาะๆ กข็ นาดตนรงั หา คนโอบ ยาวไม ต่าํ กวารอยเมตร แลวนเ่ี ราจะทาํ ยังไงกนั ” หัวหนาคณะครางออกมา “เห็นจะตองคอ ยๆ คดิ เสยี แลว ละครับ สําหรบั ไองยู กั ษต วั นี้ แตคนื นผ้ี มเชือ่ วา มนั คงจะไม ยอ นกลับมาเลน งานเราอีก เพราะไดควายไปตัวหน่งึ แลว อีกอยางก็เจบ็ ไปบางเหมือนกัน” แลวเขากส็ ั่งพรานพ้ืนเมืองและลกู หาบ ชว ยกนั ไปตามควายทแี่ ตกตืน่ สะบดั เชือกขาด กลับเขา มา ชวนนายจา งเขาไปในกระโจมพกั เชษฐากับไชยยนั ตต รงเขา ไปหาบร่ันดดี ืม่ ดบั ความรสู กึ เขา ไปคนละหลายอึกใหญ สวน ดารนิ หนา ยังคงขาดซีดอยูเ ชน นั้น มองดปู น ทุกกระบอกที่มอี ยู เอย เสยี งส่นั ขึ้นเปนประโยคแรก “จะทํายงั ไงกนั ตอไปน่ี ลงมันใหญโ ตมโหราฬถึงขนาดนี้ ก็เห็นจะไมม ที างเอามนั อยูแ น ลําพงั ปนทเี่ รามีมา ถา มนั หวนกลับมาเลน งานเราอีกคร้ังเปน เสรจ็ แนๆ” ทุกคนจอ งมาท่ีเขาเปน ตาเดยี วอยางขอความเห็น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1227 ภายหลังจากใชความคิดหนกั อยูครู รพินทรต อบแผวตาํ่ อยางระมดั ระวังวา “ถงึ แมมันจะใหญโ ตสกั ขนาดไหน ขน้ึ ช่อื วางเู ปน สตั วไมมีมันสมองหรอกครับ ถา มันยงั คดิ ทีจ่ ะราวีเราอีก เราก็ตอ งสูกับมันดวยสมองและชัน้ เชงิ สาํ หรบั เร่อื งปน ผมแนใ จวา ต้ังแตขนาด .485 ขึ้นไป ถา เรามอี ากาสยงิ ใหเ ขาหวั หรอื ตดั กระดูกใหญก ลางลาํ ตวั มันกต็ อ งเสรจ็ เหมอื นกนั แต ออกจะเสย่ี งไมใ ชน อย อยา งไรก็ตาม เรามโี อกาสท่จี ะเตรียมตัวไดทนั เสมอ ความใหญโ ตของมนั ทาํ ใหม ันมาเงียบไมได เลือ้ ยมาทเี สยี งดังราวพายุ พอจะเตอื นใหเราเตรยี มตัวสแู ละหลีกหลบทัน ขนาด ทม่ี นั พยายามเลอ้ื ยมาใหเ งยี บท่สี ุด เรากย็ ังรตู วั กันไดอยางเม่ือก้ีน”ี้ “ทําไมมันถงึ ใหญถึงขนาดนน้ั แทบไมเ ชือ่ สายตาเลย” ไชยยนั ตพ ึมพาํ นง่ั กอดเขาจกุ อยูบนเตียงสหี นาปน ยาก “ผมกน็ ึกไมออกเหมอื นกนั ครบั วามนั จะเปนไปไดอ ยา งไรในชวี ติ พรานของผม ไมเ คย พบเหน็ มากอน นอกจากการเลากันแบบนยิ าย แตน ม่ี นั กไ็ ดป รากฏชดั กับตาของพวกเราทกุ คนขึน้ แลว บางท.ี ..อาจเปน ไปไดท วี่ า...งูเปนสัตวท ี่ลอกคราบไดและอายุยืนทส่ี ุด ถามนั อยไู ปนานๆ มันก็ นาจะโตข้ึนไดเ รื่อยๆ โดยไมม ีขดี จํากัด” “ถา งนั้ ไอตวั นก้ี ็เห็นจะเปนงโู บราณยคุ ดกึ ดําบรรพ อายุเปน พนั ๆ ปข ้นึ ไปทเี ดยี ว!” ดารินรองครางออกมา ตางนิ่งงันกนั ไปอกี เชษฐาคอ ยๆ เหลียวไปทางแงซายผยู ืนสงบนง่ิ เบกิ ตาโพลงอยหู นา ประตูเตน็ ท แลวหันกลบั มายงั คณะ แผวเสียงลง “มันทําใหผ มนึกไปถึงคําพดู ของแงซายเสียแลวละ ตนพริกขห้ี นูทใ่ี หญขนาดหลายคน โอบ ตะขาบตวั เทา ฝากระดานเรอื น และอะไรตอ อะไรทพ่ี ิลึกกกึ กอื ใน ‘นรกดาํ ’ ท่เี รากาํ ลงั จะบาย หนาขึ้นไป ซง่ึ ไดฟง คร้งั แรก พวกเราเห็นเปน เรื่องขบขัน มันจะมจี ริงหรือไมก ต็ าม แตเ ดยี๋ วนเ้ี พยี ง ผานเขามาใกลช ายแดนของมนั เทาน้ัน เรากเ็ จอะเอางยู กั ษข นาดตนรังเขา ใหเสยี แลว เสยี งซูๆ คลาย พายทุ ี่ปลกุ พวกเราขึ้นมา ก็คอื เสยี งเล้ือยผา นทงุ หญาของมนั น่ันเอง ตนยางรมิ ผาท่ีเราเหน็ สะทานส่นั และกอนหนิ ทรี่ วงพรูลงไป ก็จะตองเกดิ ขน้ึ ขณะทล่ี ําตวั มโหฬารของมนั เลื้อยพนั ขน้ึ มา กะดูขนาด ของมันแลว ผมเช่อื วาปลายหางของมนั จะตองอยตู นี ผา ในขณะท่สี ว นหวั เลือ้ ยขน้ึ มาคาบควายบนนี้ พอถกู ระดมยงิ กต็ วดั ตวั กลับลงไปขา งลางทนั ที โดยมีควายคาบอยูใ นปากเหมอื นงูเหลอื มคาบ นกกระจอก” “ก็ตอ งเปนอยา งท่แี กวานนั่ แหละ...” ไชยยนั ตกลา วมาโดยเร็ว ด่มื บร่ันดีอกี เหมอื นจะใหช ว ยเขา ไปปลกุ ปลอบขวญั ในขณะน้ี “...มินาละ ควายปาทั้งฝูงวงิ่ กนั กระเจิงใหเราเหน็ เม่ือเยน็ นี้ คงเปน เพราะไดก ลิน่ ไอยกั ษ ไมมตี นี ตวั น้เี อง ตอนนน้ั มันคงจะซุมอยูในดงริมตีนเขาใกลๆ นี่” จอมพรานมองไปยังหวั หนา คณะอยางขอการตัดสนิ ใจ ถามเสียงแหง ๆ วา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1228 “คณุ ชายจะเอาอยา งไรครบั เกยี่ วกบั ไองยู กั ษตัวน?้ี ” คณะนายจางหนั ไปหารือกนั เองอยางเครงเครียด ครหู น่งึ เชษฐากห็ นั มาทางเขา “เสียควายไปตัวหนึง่ นบั วา โชคดีท่สี ุดแลวสําหรบั พวกเราทกุ คน ตามความเหน็ ของคุณ คดิ วา มนั จะโจมตเี ราอกี ไหม?” รพนิ ทรฝน ยิ้ม “ผมไมก ลา ที่จะรับรองเกย่ี วกบั เรื่องน้คี รบั คุณชาย มันอาจจะผา นเขา ดงลกึ ไปเลย โดยไม หวนมายุงกบั เราอีก หรืออาจคอยปวนเปย นดักเลนงานเราในเวลาใดเวลาหนง่ึ กเ็ ปน ไดท ัง้ สองอยา ง โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เวลามนั หวิ และหาอาหารอ่ืนไมพ อ ขนาดของมันใหญโตเสยี จนกระทั่งมองเหน็ พวกเราทงั้ คณะเปนสตั วเ ล็กๆ ทคี่ วรจะเปน อาหารของมนั โดยงา ย แตถ ึงอยา งไรกโ็ ปรดอยาไดว ติ ก กังวลอะไรนักเลยครบั ในเรอื่ งนี้ มันเปน ภยั ทีเ่ ราจะตอ งคอยระวงั ตัวแจกนั อยูทกุ ฝกา วกจ็ รงิ ทวา กไ็ ม รา ยแรงนากลวั เทา กับไอแ หวง ทีเ่ ราปราบกนั มาแลว อยา งมากมนั ก็มเี พียงแคค วามใหญโตเทานน้ั เลหเ หลี่ยมไหวพรบิ เทยี บไอแ หวงไมไ ด ผมไมรสู กึ หนกั ใจอะไรนกั ” “มที างที่เราจะตามลา มนั ไดไ หม?” ไชยยนั ตห ยง่ั หางเสยี ง “ถาตามก็ตามงา ยกวาไอแหวงสักสบิ เทาครบั เพราะมันไปไหน รอยกป็ รากฏออกชดั แจง อยา งน้ัน แตถ าประจนั หนา กนั กค็ งฆา มนั ไดย ากกวา ไอแหวง เพราะอยา งทผ่ี มเรยี นแลว เม่อื ตะกี้ นอกจากความใหญเ หลอื ขนาดของมนั แลว งูยังเปน สัตวเลือดเยน็ ตายยาก ถา เราระเบดิ หวั หรอื กระดกู กลางลาํ ตัวของมันไมไ ดก ็เหน็ จะลําบากหนอ ย ลาํ พังเพยี งแคก ระสุนผานลาํ ตัวไปแทบไมม ี ความหมายเลย เซลลใ นกลามเนอ้ื ของมนั ก็มีลกั ษณะพเิ ศษผดิ ไปกวา เซลลเนื้อสตั วอน่ื ๆ มาก แผล สามารถทีจ่ ะประสานสนิทกนั เขา มาไดเ อง ในกรณีท่ีถกู ลูกปน เจาะทะลผุ า นเพยี งแคระยะสองสาม วันเทา น้นั ประสาทความเจบ็ ปวดของมนั กไ็ มเ หมอื นพวกสัตวเลือดอุน ย่ิงประกอบกับน้าํ หนกั ตวั มันท่ีเปนสิบๆ ตนั ขึ้นไปแบบน้ี ปนของเราก็ดเู หมอื นจะกลายเปน อาวุธกระจอยรอยไปอยา งท่ี คุณหญงิ วา” “ผมก็คิดอยางคณุ เหมือนกัน” เชษฐาพดู อยางใครค รวญ “...วธิ ที ี่ดีท่สี ุด เราอยา เพงิ่ คดิ ท่จี ะตดิ ตามมนั เลย คอยแตร ะวงั ปอ งกนั ในเวลาทีม่ ันบกุ เขา เลน งานเอาอีกเทา นนั้ พรุงนไ้ี ปใหถ ึงหลม ชางกอ น คอ ยไปวางแผนกนั ท่นี ่นั ” “ดีเหมอื นกันครบั เราใกลห ลมชา งมาถึงแคน ีแ้ ลว” “ทกุ คนลมื อะไรไปเสียอยา งหนง่ึ แลว ...” ดารนิ สอดมาโดยเรว็ แววตาฉายแสงประหวน่ั พร่ันใจเหลือทีจ่ ะกลา ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1229 “...คดิ กนั บางหรอื เปลา วา ลงมีงูใหญม าอาละวาดปว นเปย นอยูในละแวกนี้ พวกหมบู า น หลมชา งปา นนจี้ ะอยกู นั ไดอ ยา งไร อะไรจะเกิดข้นึ กับหมบู า นนนั้ บาง มถิ ูกไอง ูยักษตวั นกี้ นิ เรยี บวุธ ไปทงั้ หมดทัง้ หมูบา น หรอื ไมก็อพยพหนกี นั ไปหมดแลวรึ” ทุกคนเพง่ิ จะสะดงุ คิดข้นึ มาได ตามคาํ พูดของหญิงสาว ไชยยนั ตตาเหลือก เอย มาอยา ง ลุกลนวา “เออ จรงิ ซิ หมบู า นหลมชา งจะตอ งเปน อาหารจานใหญข องมันทีเดียว รศั มีมนั ใกลกนั แค น้เี องกบั ทีม่ ันเขา โจมตีเราคืนนี้ หรอื วายังไง รพินทร?” พรานใหญก ัดริมฝป าก พูดเหมือนกระซบิ “ก็...นาคิดอยทู เี ดียวครบั ” “พรุง นี้ไปถึงหลม ชา งกร็ เู อง...” เชษฐาสรุปดว ยเสยี งหาวๆ ตาสเี หล็กของเขาเปนประกายเปย มไปดว ยแววอาจหาญ แบบ นักผจญภยั เลือดขน โดยไมท อ ถอย “...จรงิ อยา งรพนิ ทรว า มนั ไมใชเรื่องย่งิ ใหญอะไรนัก เราผา นกนั มามากแลว จาํ เปน จรงิ ๆ เลย่ี งไมไดก ็ฟาดกับมันไปตามเพลง ไมว า มนั จะเปนอะไรทั้งสนิ้ ลูกปน ปราบไมอยูก็เอาทเี อน็ ทใี ส เขา ไส” ทุกคนนอนหลบั ๆ ต่ืนๆ สะดงุ ผวาไปจนกระท่ังรงุ เชา ตลอดครึ่งคนื หลังน้นั เหตกุ ารณ ราบคาบปกติ ไมมีอะไรแผว พานเขา มาอกี พอสวาง...ระหวางเตรยี มเกบ็ ขาวของออกเดนิ ทาง พรานใหญ ไชยยนั ต ดาริน และพราน ของเขาสค่ี นก็ลงจากหนาผา มาสาํ รวจรอยของงูยักษอ กี ครั้งยงั ตนี เนนิ และบรเิ วณทุงหญา ที่มนั เล้อื ย ไป รองรอยเหลานน้ั ยงั ปรากฏอยเู ดน ชดั โดยเฉพาะปา ใหญทมี่ ันเลอื้ ยผา นไป ตน หญา ยังเอนราบ เปนทางราวกบั มแี ทรกเตอรม าลากซุงขนาดใหญผ านไป กระเซน็ เลือดสว นนอยตดิ อยตู ามใบหญา เปนเลือดใสบางๆ ซงึ่ คงจะออกมาจากบาดแผลทถ่ี กู ยิงตรงสวนหางของมนั ไมม ีวแี่ วววาบาดแผลท่ี ไดรบั จะไปกอ ความสะดุงสะเทอื นอะไรใหม ันมากนกั ไชยยันตวดั เสน ผานศูนยกลางของรอยหญา ทีร่ าบเปน ทางไป ไดค วามกวางเกอื บสเี่ มตร ดารนิ มามโี อกาสไดเ หน็ ชดั กบั ตาในเชาวันนี้ ถึงกบั เขา ออ น “ลาํ ตัวขนาดเรอื เอ๊ียมจุน นํา้ หนกั ทัง้ หมดอยา งเบาๆ กต็ อ งไมน อ ยกวา 20 ตัน น่ีมนั พวก อสรู ยคุ โลกลานป! ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวครางออกมาอยา งหมดเรยี่ วแรง รพินทรเ งยี บกริบ ไมเ อย คาํ ใด ออกมาทั้งสนิ้ ยืนหรี่ตามองดรู อยเหลานน้ั ซึ่งขณะนที้ กุ คนเขามายนื อยูตรงกลางไดอ ยางสบายราว กับถนน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1230 “ผมสงสัยวาขณะท่ลี าํ ตวั ของมันทอดราบอยูก ับพน้ื จากทอ งข้ึนไปจรดสนั หลงั คงจะสูง เลยหัวพวกเรา...” ไชยยนั ตก ระซิบมาขา งหขู องเขา สีหนาแสดงอาการหนกั ใจเหลอื ทจ่ี ะกลา ว งดั ลกู ปน .600 ขนึ้ มาพลกิ พิจารณาดูในมือแลวถอนใจเฮือก “...กระสนุ ขนาดใหญท ส่ี ดุ ของโลกวงการไรเฟล ลาสัตวน ัดนี้ เห็นทจี ะไมมคี วามหมาย สาํ หรับมันเสยี แลว ผูกองเอย ” จอมพรานหวั เราะ ชําเลืองมองดู ม.ร.ว.หญิงคนสวย “กไ็ หนกอนท่ีเราจะออกเดนิ ทาง ตอนทีง่ ัดหีบปนขน้ึ มาใหผ มชม คณุ หญงิ บอกไวย ังไง ครับวา ถา ไดโนเสารมจี ริงกไ็ มม ที างทานไรเฟลกระบอกน้ีไปได ตอนน้เี หน็ จะลังเลเสียแลว กระมงั ” ดารินยกั ไหล ยมิ้ จืดๆ “ก็เพราะคดิ วา เจา สตั วโบราณประเภทนี้ มนั สญู พนั ธไปหมดแลว นะซิ ถึงไดก ลาพูด ใคร จะเชือ่ วามันยงั อตุ สา หห ลงเหลอื อยูอ กี ถารูกอนมาก็จะไดแบกจรวดปราบรถถงั มาดวย อยากจะรวู า จะคอยฟน ฝอยหาตะเขบ็ งัดเอาเร่ืองเกาๆ มาพดู เพ่อื จะเอาแงง อนไปถงึ ไหน” “เปลา ไมไ ดคดิ จะเอาแงงอนอะไรหรอก แตก ําลงั จะยนื ยนั ใหอนุ ใจวา ท่ีคุณหญงิ พูดนนั่ นะมนั เปน ความจรงิ ไดโนเสารห รอื ไองูยักษต วั นี้ ทานลกู ปน 600 ไนโตรไปไมไดห รอก แตตอ ง หมายความวา กระสนุ พุงเขา ในสว นสําคญั ท่สี ุด” หลอนส่นั ศรี ษะ เบป าก “อยามาปลอบขวัญกนั เสียใหยากเลย ไมม ีทางหรอก ปน กระบอกนเ้ี ปรียบแลว เทา ไมจ ิ้ม ฟน เทานนั้ สําหรบั เจาสัตวน าํ้ หนักเกนิ กวา 20 ตนั ตวั น้ี มหิ นําซา้ํ ยังเปน สัตวเลือดเยน็ ” รพนิ ทรยิม้ ใหอ ยางปลกุ ปลอบใจ “คอ ยๆ คิดซคิ รับคุณหญงิ อยาเพ่ิงขวัญเสีย นอกจากจะเปน ผเู ชยี่ วชาญในดา นปน แลว คณุ หญงิ ยงั เปน แพทยและนกั วทิ ยาศาสตรด วย สิ่งมีชีวติ ทกุ ชนดิ ไมว า คนหรอื สัตว หรอื แมแ ตพ ชื ก็ ลวนมีจดุ ออ นดว ยกนั ท้ังสิน้ ” “ใช! จุดออนมี แตมนั จะตอ งเปนปฏิภาคสมดุลกันดว ย คุณเอาปน อดั ลมยิงเขาสมองเชา ถึงยงั ไงชางมนั ก็ไมลม แน มันก็เหมือนกนั กบั ขอเปรียบเทียบนแ่ี หละ” “.600 ไนโตรฯ กระบอกนี้ แรงปะทะสกั เทา ไหร? ” “อยางมากกไ็ มเ กนิ 7-8 ตนั ” “ไมตองมากถงึ เพียงนน้ั หรอกครบั เอาแคสัก 5 ตนั พอไหวไหม?” “ออ ไมต ่ํากวานั้นแน” “แลวคุณหญงิ คดิ วา เนอ้ื ทีแ่ ละนํ้าหนกั ของสว นหวั ของไอง ูยกั ษตัวนี้ หนกั ประมาณสกั เทาไหร สมมติวาตัดชัง่ แคคอ เอาเฉพาะสว นหวั เทา นนั้ ทว่ี า 20-30 ตนั นนั้ นะ มนั รวมถงึ ลําตัวของ มันท้ังหมดตะหาก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1231 หญงิ สาวจอ งหนา เขา ยม้ิ กรอ ยๆ อยเู ชนน้ี “บริเวณสวนหวั ของมัน อยา งมากก็คงไมเกนิ 3-4 ตันกระมนั ” “แลวคดิ ดูซิครบั น้ําหนกั ของเปาหมายเพียงแค 3-4 ตนั กบั กระสุนทมี่ แี รงปะทะ 5 ตันท่ี จะพุงเขาไปทาํ ลาย มันเปน ปฏภิ าคสมดลุ กันไหม ผมวามันจะเกนิ เสยี อกี นา ขอใหจ บั เหมาะเขา กลาง สวนหวั อนั เปนทร่ี วมของประสาทเทานน้ั ตมู เดยี วเปน หมดฤทธิ์ สวนจะตายชาหรือเรว็ ขนาดไหน นั้นเปน อกี เร่อื งหนึ่ง สว นสาํ คญั อกี ทห่ี นึง่ อยางท่บี อกแลว กค็ อื กระดกู สันหลัง ตอ ใหกระดกู มนั ใหญโตขนาดซงุ ทั้งตน ถาลูกปน พุง เขาปะทะเปนแนวตรงโดยไมแ ฉลบ มนั ก็ตองหักสะบ้ัน อยาไป คดิ วายิ่งใหญย ง่ิ นากลัวซิครับ แตควรคดิ วา ยงิ่ ใหญกย็ ิ่งยิงไมผดิ ” ไชยยนั ตย มิ้ ออกมาได เขามาตบไหลเ ขา “จริงตามเหตุผลของคุณ เอาละ ถามองเห็นความจริงกนั อยา งนีไ้ ด กค็ อ ยใจชน้ื ข้ึนหนอ ย” แตด ารินบน มาออยๆ วา “แตฉ ันกําลังคดิ อยูวา สมมตวิ า มันกลนื เราเขา ไปในทอ ง เราจะรสู กึ อยา งไรบางหนอ จะ ขาดใจตายเมื่อไหร. ..และกอ นจะตาย มนั จะทรมานสักขนาดไหน” “ถากลวั อยา งนั้นละก็ พกขวานตดิ ตวั ไวสกั เลม ฉวยพลาดพลง้ั ถกู มนั ขยอกเขาไป กจ็ ะได เอาขวานจามแหวกทองมนั ออกมา” พรานใหญก ระซบิ บอกมาหนาตาเฉย คปู รบั สาวคอ นตาควาํ่ ทําปากหมบุ หมิบ ตางกลบั ขนึ้ ไปบนท่ีตง้ั แคมป ซงึ่ ในขณะนีพ้ วกลกู หาบเก็บของเสร็จเรียบรอ ยแลว ควาย ทกุ ตัวเขาประจาํ เกวยี นพรอ มเชษฐา ขนึ้ ไปน่งั รออยูบนเกวยี นรอ งถามมา “เปนไงบา ง มรี อยวา ถูกยงิ สาหสั ไปหรอื เปลา ?” ไชยยนั ตเ บป าก ส่นั หวั “ไมมีทา เอาเลย เลอื ดมีบา งนดิ หนอ ยเทา นั้น จางใสเหลอื เกนิ แตร อยไปของมันถา จะ ติดตามกันละก็สบายมาก เปน รอ งตัดไปในปาหญาราวกบั เรือชะลา แลน ไปบนบก รพินทรส งสัยวา มนั จะมเี หว หรอื ถ้ําอาศัยนอนหลบอยทู างเขาลกู โนน ถาไมหว งวาจะตอ งไปใหถงึ หลม ชา งเสยี กอน ก็นา ตามเหมือนกนั “น่ันคอยคดิ กนั ทหี ลัง กอนอนื่ เขา เปา หมายของเรากอน” หัวหนา คณะยนื ยันในแผนการเดิม รพินทรก ็ออกคําสง่ั ใหอ อกเดินทางในทนั ทนี ัน้ ตัดลงจากไหลเขาเตย้ี ๆ ลงสทู ุงหญา บาย หนาไปทางเขาเจาอันเปนดา นตรงขามกับทิศทางไปของงูยกั ษต วั นนั้ พอแดดเร่มิ แรงกผ็ า นเขา ไปในบริเวณปาโปรง อนั แหงแลงกรอบเกรียม ตอ มาอีกช่ัวโมง เดียวจึงคอ ยๆ เขาสหู บุ ลึกระหวางเชงิ เขาใหญสองลกู ครเู ดียวก็พบทางเกวยี นเกาๆ คดเคย้ี วตดั ไปใน ระหวางพงทึบสองฟาก แสดงวาใกลเ ขา เขตหมบู านหลม ชางเขา มาแลว ปา บางแหง ก็มรี อยถกู เผา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1232 เอาไวตามเชิงเขา เห็นแตห ญา ขน้ึ เขียว บางแหงกม็ ีรอยตดั ตนไม และหา งเกา ๆ ผูกคาทิ้งไว หนทาง ดิ่งลงไปสกู นหบุ อันลึกแลว คอ ยๆ ไตส งู ข้ึน วกเวยี นไปตามสนั เขาเตี้ยๆ ทเี่ ชื่อมในระหวา งทวิ เขา ใหญอันสลบั ซับซอ น หนทางเปลา เปลย่ี วเงยี บสงดั ไมม สี ัตวช นดิ ใดโผลใหเห็นเลยแมแ ตน กสกั ตวั รพินทรส ังเกตภูมิประเทศ และสิง่ แวดลอ มไปอยา งระมดั ระวัง และคณะนายจางก็ดู เหมอื นจะสาํ เหนียกไหวทันถงึ สภาพอันเงยี บเชียบซบเซาของปา มันจะตองเปน ผลมาจากเจา งยู ักษ มาปว นเปย นหากินอยูในละแวกนแี้ นน อน สตั วป า ใหญเ ล็กทง้ั หลาย จงึ พากันหลกี หลบภยั ไปหมด ดวยสญั ชาตญาณทรี่ ูกัน “หวงั วา หมบู า นหลม ชาง คงจะไมม ีสภาพรางแบบเดียวกับพุเตยทีเ่ ราพบมาแลว อกี นะ” ไชยยนั ตร าํ พึงอยางหวาดๆ ชวั่ ขณะหน่งึ พรานใหญผเู ดนิ นําอยเู บอ้ื งหนา หลกี เขา ขา งทาง ปลอยใหข บวนเกวยี นและ ลูกหาบผานไปเปนแถว เขาหยุดรออยจู นกระทงั่ เกวยี นทคี่ ณะนายจา งโดยสารอยูเคล่อื นเขา มาถงึ จงึ กระโดดขนึ้ อาศยั น่งั บนแอกเกวยี น “บหุ รผี่ มหมดพอดี ขอสักตวั เถอะครับ” เขาบอกข้ึนเปรยๆ โดยไมระบุแนว า จะขอใคร ไชยยันตห ันไปแกะในหอใหญสงมาใหท ้งั ซอง จอมพรานพึมพําขอบคณุ แกออกจดุ สบู ตัวหนึ่ง ดารนิ กส็ ง กระตกิ กาแฟมาให เขารบั มาพรอม กบั กลาวขอบคณุ หญงิ สาวอกี ครงั้ รนิ ใสฝ าด่มื “ทาทางคณุ อดิ โรยมากวนั นี้ อยาลงไปเดนิ อยูเ ลย ข้นึ มานั่งคยุ กนั บนเกวียนดีกวา ทุก ระยะเลยท่คี ณุ เดินมาตลอด” เชษฐาบอกมาอยางอารมณด ี รพนิ ทรย ิม้ ออ นโยน “ไมเ ปน ไรหรอกครับคณุ ชาย ผมชินเสยี แลว เดนิ อยกู บั พ้ืนเห็นอะไรไดงายกวานัง่ บน เกวยี น ถา ขึน้ นง่ั เกวยี นผมกห็ ลบั เทา นัน้ ” “รูสกึ วาต้งั แตเ ริ่มออกเดนิ ทางมาตงั้ แตเ ชา นี้ ปามันเงียบเหลือเกินนะ” ไชยยนั ตวา กวาดสายตาไปรอบๆ “ครับ ไอย ักษเ มอื่ คืนน้ีแนๆ เปน ตน เหตุ แตอ กี สองชว่ั โมงเราก็จะถงึ หลม ชา งแลว ” ยังไมทันจะขาดเสียงของเขา เสยี งปนนดั หน่ึงก็ระเบดิ กอ งออกมาจากปา ทบึ ดานขวามอื ดู เหมอื นไมห า งออกไปเทาไหรนัก มนั เปน เสยี งปน แกป และพรอ มกับเสยี งปนกม็ เี สียงสตั วช นดิ หน่ึง แผดคาํ รามขึ้นอยา งดุรา ย ปา ล่ันตมู ตาม ตอมากเ็ ปนเสียงกรีดรอ งกอ งปา เปนเสยี งรอ งของผหู ญงิ !! รพนิ ทรเผนพรวดลงจากแอกเกวยี น ในขณะที่ขบวนเกวียนทั้งหมดหยุดชะงกั กกึ ลงอยา ง กะทนั หนั ราวกบั นดั ไว เสียงผหู ญงิ ทร่ี องอยางตระหนกตกใจน้นั ยังคงกอ งอยเู ชนนนั้ “เอะ! เกิดอะไรข้ึนแลว รพินทร! ” เชษฐารองออกมาละลํา่ ละลัก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1233 “ทุกคนอยทู นี่ ก่ี อ น ผมจะไปดูเอง!” พรอมกบั รองสัง่ พรานใหญข ยบั ลูกเลอื่ นข้ึนลํา เผนพรวดเขา ปา ใหญร มิ ทางไปอยาง รวดเร็ว ไชยยนั ตค วา ปน กระโจนตามอยางทนั ควนั “นอยอยา ตามมา อยูบ นนน้ั แหละ!” อดตี นายทหารปน ใหญรอ งเรว็ ปรื๋อ แลว กวดตามหลังรพนิ ทรไ ปติดๆ ผูท่ตี ามหลังเขามา อีกคนคือเกิดกบั เสย สวนจนั และบญุ คําถอื ปนเตรียมพรอ ม คอยคุมเกวียนทง้ั หมดอยา งรูหนา ท่ี ดา รินกบั เชษฐากห็ ยบิ ปน คอยระวงั พรอม ทัง้ สบี่ ุกขึ้นไปบนเนินเขาอยา งแขงกับเวลา เสยี งหวีดรอ งของผหู ญงิ ยงั คงดงั กรี๊ดๆ อยู เชนนน้ั กล้วั ไปกบั เสียงคาํ รามอยางดรุ า ยกระหายเลือดของสตั วชนิดหนึง่ ซ่งึ ไชยยนั ตไมสามารถจะ ทราบไดวา มันเปนอะไร นอกจากกระโจนติดหลงั พรานใหญไปอยา งรอ นใจ พอลงจากเนนิ บรรจบกบั ทางดา นเกา ๆ ทีร่ กไปดว ยตน ไมเลก็ ๆ ภาพอนั เปนทีม่ าของเสยี ง กป็ รากฏกบั สายตาของทุกคนท่ตี ดิ ตามเสียงมา สง่ิ แรกท่เี หน็ มองผาดๆ เพยี งชวั่ แวบ คลา ยจะมีสัตวส องชนดิ เอาศรี ษะชนติดกนั เพราะ ฟาดฟน ตอสูกนั อยางดเุ ดือด พงไมร อบดา นแหลกกระจยุ กระจาย สตั วต ัวหนง่ึ สูงเทยี มเอว ขนบน สันหลังตงั้ เปน แผงชันสแี ดงเถอื ก พรอมทง้ั เขย้ี วขาวโงงทง้ั สองดานโผลพน ปากออกมายาวคืบเศษ กาํ ลงั ขูคํารามอยูโ ฮกฮาก สว นสัตวอกี ตวั หนึง่ ตวั เกล้ยี ง ผวิ ผองแบบบางรางระหงนิดเดยี ว ยามเม่อื คลานสีต่ ีนถูกสัตวใหญก วา กระชากซนไปเซมาอยูในขณะนี้ นมอันเตงตั้งลออตาท้ังสองเตาหอยลง ระพนื้ เปน สัตวตวั ทก่ี าํ ลงั จะตกเปนเหยอื่ ดรุ า ยกระหายเลอื ดของอกี ฝา ย และสงเสยี งกรี๊ดๆ อยู รพนิ ทร ไพรวลั ย ตะลึงไปช่ัวพรบิ ตาท่ีเหน็ ครนั้ แลว เส้ียวของวนิ าทตี อ มาน่นั เอง ภาพ อันชุลมุนคลุกคลอี ยูเบอื้ งหนา กก็ ระจะกบั สายตาของเขา พอท่จี ะอา นออกวา อะไรเปน อะไร เจา สัตวตวั นอ ยรา งงามทรี่ อ งกรดี๊ ๆ อยนู น้ั แทท ่ีจรงิ ก็คอื หญงิ สาวรุนนางหนึง่ หมปู า ตัว มหมึ าท่มี ีปลายปากติดกับศรี ษะของหลอ นอยูในขณะนี้ เปน เพราะเขย้ี วอันยาวแหลมคมกรบิ ของมัน บังเอิญไปพนั ติดกับเสน ผมยาวของหลอนจนแนนหนาดงึ ไมออก และอยูใ นสภาพชักเยอยอื้ ยดุ ติด ตากันอยเู ชน นนั้ หมปู าจะถอนเขี้ยวออกมาขวิดก็ทาํ ไมไดถ นัด นอกจากสะบดั อยไู ปมา ชวี ติ ของหลอ นคงรอดอยูไดใ นยามนี้ ก็เพราะเสนผมท่ีพันตดิ เขย้ี วเจาหมูรายน่นั เอง ประวิงเวลาไว หากมนั สะบดั หลุดเม่อื ไร เมือ่ นนั้ หลอนจะถูกมันฉีกเปนช้ินเลก็ ช้ินนอ ย เส้ือผาของ หลอ นถูกฟดกระชากขาดยบั เยินออกไปจากรา ง จนเหลอื แตกายเปลือยเปลาลอ นจอน หลนอยูขา งๆ ตวั และบัดน.ี้ ..หลอนกถ็ ูกสัตวร า ยฟด กลิ้งอยไู ปมาอยา งนาเวทนา แตผ มยาวที่พนั ตดิ เขี้ยวไมยอม หลดุ ไชยยนั ต เกดิ และเสย บดั น้ีก็ยนื ตัวแข็งไปชัว่ ขณะ พอไดสติกป็ ระทบั ปนข้นึ ...แตช าไป เสยี แลว เสยี งแผดตูมสนัน่ ไปทงั้ ดง คอื ไรเฟลจากมือของพรานใหญ ไมท นั จะขาดเสียงกัมปนาท เจา หมปู า มหึมาตวั นัน้ ลม หงายทองโดยไมรอ งเลยแมแตสกั อึก ขาทง้ั สีส่ น่ั กระตุกพลว้ิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1234 ทงั้ หมดเผน พรวดเขาไปถงึ พรอ มกนั แลว กพ็ บวาไมห างออกไปเทา ไรนัก มรี า งของหนมุ กะเหรีย่ งอีกคนหนง่ึ นอนควาํ่ จมกองเลือดอยู ปนแกป ตกอยใู กลๆ พรอมกับมปี ะแดะ ยามบรรจุ ขาวสารและเสบียงอนั เปน เนือ้ แหงหลนกระจาย รพนิ ทรก บั ไชยยันตถ ลันเขาไปยังสาวชาวดง ผูย งั มศี ีรษะติดแนนอยูก บั ปากหมูปา เพราะ มุน ผมที่พนั ตดิ แนน อยู ชว ยกันกระชากออก ในขณะท่เี กดิ และเสย ตรงเขา ไปประคองชายผนู อน หายใจพะงาบอยู ตางชวยกนั อยา งชุลมุน เสียงเอะอะไปทั้งดง ปรากฏวา ผหู ญิงไมเ ปนอะไรมากนกั นอกจากเนือ้ ตวั ถูกครดู ไปกบั พน้ื ถลอกปอกเปก สว นเจาหนมุ กะเหรยี่ งอาการหนัก เพราะบาดแผลเหวอะหวะจากหนาทอง ไสข ดหนึง่ ทะลกั ออกมา นอกบาดแผลจากเขีย้ วอนั คมกรบิ ของเจา หมวู ายรา ย พอมองเห็นหนา ถนัด เสยกับเกดิ กร็ องลนั่ ออกมา “นายครบั นมี่ นั ไอม ุ ลูกชายเจา คะหย่นิ กะเหร่ียงบานหลมชาง” รพนิ ทรเหวย่ี งถุงผา อันขาดวน่ิ ของเดก็ สาวชาวดงไปใหเ จาของ ผตู ัวสน่ั เปน ลกู นกอยูใน ขณะน้ี ปดบงั สวนที่เปลือยโลงโจงอยู แลว เผนเขา มายงั รา งของกะเหรยี่ งหนมุ ผูเคราะหราย ซง่ึ กาํ ลงั ลมื ตาโพลงนอนอาปากพะงาบอยูนน้ั เขาก็จาํ ไดทนั ท.ี ..มันคอื กะเหรย่ี งมุ ลกู ชายคนเดยี วของ คะหยนิ่ หวั หนา บา นหลม ชา ง เจา มยุ งั มีสตพิ อที่จะจาํ เขาได แตกไ็ มม เี สยี งอนั ใดลอดลําคอออกมาได นอกจากการอา ปากหายใจหนกั ๆ นางสาวรนุ ผูรวมเหตกุ ารณรา ยดว ยกนั บัดนพี้ อจะเขา ใจอะไรเปนอะไร และมสี ตขิ ้ึนมา บา งแลว ถลาเขามากอดเจา มไุ วรอ งไหโ ฮ ปากก็พราํ่ รําพันออกมาในภาษาทไ่ี ชยยนั ตฟ งไมเขา ใจ นอกจากจะเดาไดว าท้ังสองถาไมใ ชผัวเมยี กค็ ูรัก หนั มามองดูหนาพรานใหญเ หมอื นจะถาม “เจา นชี่ ่ือมคุ รบั เปน ลูกชายหวั หนา บา นหลม ชาง มันไปยงั ไงมายงั ไงกไ็ มร ู คงมา ประจันหนา กบั หมูปา ตัวนีเ้ ขา เสียงปนทีเ่ ราไดย นิ เปน เสียงปน ท่ีมนั ยงิ หมู แลว ตัวมันเองก็ถูกขวิด นงั นีค่ งจะมาดว ยกนั ” “จะทาํ ยังไงกนั ดี หมอนถ่ี กู หนกั เสยี ดว ยไสไ หลเลย” รพินทรห ันรีหนั ขวาง ไชยยนั ตก บ็ อกตอมาเรว็ ปร๋อื วา “ผมวา ใหใ ครไปตามนอยกบั พวกเรามากอ นเถอะ จะไดช ว ยกนั ชาไมไ ดห รอก” เขาเหน็ ดว ยในทันทีน้นั หนั ไปทางเกิดส่งั โดยเรว็ “ไปตามนายหญิงมา บอกวามคี นถกู หมขู วดิ ไสไหลอยูทนี่ ี่ แลวเอาพวกลกู หายมาดว ยสกั หา หกคน” เกิดกเ็ ผนแลน แวบไปอยางวอ งไว รพนิ ทรเ หนย่ี วไหลส าวกะเหรย่ี งใหห า งคนเจ็บออกมา แลวสงภาษาสอบถามครา วๆ กไ็ ดความพอเลาๆ วา หลอนช่ืออว้ั ...เปน คูร ักกับเจา มคุ นเจ็บ เดนิ มา ดวยกัน พอพน พุม ไมกป็ ระจันหนา กบั เจา หมโู ทนตัวน้ีอยางกระชน้ั ชิด พุงปรี่เขาใส [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1235 มุผลักหลอ นกลง้ิ ไปขา งทาง แลว ยงิ สวนหนาอยางจวนตวั แตถูกขวดิ ลม ลง เจาหมรู ายซํ้า อยา งดุเดือดกระหายเลอื ด หลอ นลืมความกลวั ใดๆ ทัง้ ส้นิ ควาไดม ีดเดินปา ก็ปร่ีเขากระหน่ําฟนหมู เพือ่ จะชว ยชายคนรัก แตกถ็ กู ปะทะลมลงอกี คน มนั เขาขวิดทางดา นศรี ษะขณะทคี่ ลานอยูกับพนื้ พอดกี ับทเ่ี ขยี้ วของมนั เสยเขามวยผม ผมของหลอ นจึงพนั ติดกบั เขย้ี วรงุ รงั ยอ้ื ยุดฉดุ กระชากกนั อยู เชนน้นั จนเวลาท่เี ขาโผลออกมาและยิงหมคู วํ่าลง เขาหันมาถายทอดใหไชยยนั ตทราบ และกอนท่ีจะสอบถามเชนไรตอไปน่ันเอง ดารินกบั พวกลูกหาบสห่ี า คน ก็บกุ เขามาถึงอยา งรีบรอ น โดยการนําของเกดิ แพทยส าวประจาํ คณะเหน็ เหตุการณเ ขาก็ตะลึงชะงกั ไปนิดหนงึ่ แตแ ลว หลอนกไ็ มเอยถามคาํ ใดใหเ สียเวลาเลย ตรงเขา ไปดทู ี่ คนเจ็บแลว เมม รมิ ฝปากแนน ถอดถุงมอื หนงั ออกจากมอื ท้ังสอง บอกใหเกิดเทนาํ้ ในกระบอกลา ง มอื แลวเอาแอลกอฮอลบ ริสุทธร์ิ าดมอื อีกคร้งั สะบดั จนแหง จากนั้นกจ็ ับไสของคนเจ็บยัดเขา ไปใน ชอ งทอ งตามเดิม ใชส ําลอี ดั ปากแผลไว พยกั หนาทางเกดิ ใหเ อาผา ขาวมา พนั รอบตวั ไวก อ น แลว ลกุ ขึ้นหันมาทางพรานใหญ “เราตอ งชวยเขาใหเร็วทส่ี ุด ใหค นแบกเขาไปทเ่ี กวยี นของเราเด๋ียวนี้เถอะ จะไดท ําถนดั หนอ ย” รพนิ ทรออกคาํ สงั่ ใหพ วกลูกหาบชว ยกนั แบกรางของกะเหรย่ี งมุ นาํ ขน้ึ ลว่ิ ออกไปยงั ขบวนเกวยี น ท่หี ยดุ ชะงกั รอคอยอยู แพทยสาวหนั มาทางสาวนอ ยชาวดงผยู ังยนื ตวั สนั่ เทาอยู “แมค นนีเ้ ปน อะไรหรือเปลา ?” “นิดหนอ ยเทาน้ัน ไมห นักหนานกั ” ไชยยนั ตเปนคนบอก ทงั้ หมดผละจากทนี่ ่นั กลบั ไปยังกองเกวยี นทหี่ ยดุ ขบวนเกวยี นอยู เกดิ กบั เสย จดั การแบก เจาหมปู า ตวั ขนาดใหญ ซึง่ เกอื บจะมองดูไมเ ปน หมูนนั้ ไปดวย โดยมลี กู หายอกี สองคนชว ย สว นดา รนิ ยิม้ ใหแกน างอ้ัวอยา งปราณี เออื้ มมือไปจบั แขนไว กะเหรยี่ งสาวผูกาํ ลงั ตกอยูในอาการทกุ ขโศก ผวาหวาด และบัดนี้เขาใจถงึ การชว ยเหลือ ไดเปนอยา งดี เดนิ รองไหฮือๆ ตามหลังการจงู ของหลอนไปโดยไมข ดั ขนื “ไมตอ งตกใจ ฉันจะชว ยเขาเอง เขาจะตอ งปลอดภยั ” แพทยสาวกระซบิ ปลอบโยน นางอั้วไมรเู รื่องวา หลอนพดู วากระไร แตส ามารถเขาใจ โดยสัญชาตญาณ จอ งหนา หลอนดวยดวงตาอันคลอไปดวยหยาดนํ้า เปย มกระแสวงิ วอน พมึ พํา ออกมาเปน ภาษาของตน ซึ่งดารนิ ก็ไมร เู รอ่ื งเหมอื นกนั เชษฐายนื เกาะราวเกวียน ชะเงอ คอยอยูดว ยอาการกระสบั กระสาย เหน็ คนเหลา นนั้ โผล กลับออกมาจากราวปา พรอมกบั รางของชายคนหน่งึ ที่ถูกหามรอ งแรง มา นองสาวของเขาเองจงู มอื นางกะเหรี่ยงรนุ หนา ตาหมดจด ทา ทางตน่ื ประหมา งนั งกมาดวย เกดิ กบั เสยก็แบกซากของหมปู า [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1236 ขนาดใหญต ามออกมาเปนขบวน พวกลูกหาบรองถามกันและพดู กันอยจู อ กแจก ไชยยันตต ะโกน บอกเขามาสองสามประโยค ภายหลังสอบซกั อยอู ึดใจเดยี ว หัวหนาคณะกพ็ อจะเขาใจอะไรไดเลาๆ เขาส่งั ใหห ยดุ การเดนิ ทางลงชว่ั คราว ไตล งจากเกวียนมาดทู ี่คนเจบ็ แลว หันมาทาง นอ งสาว ถามอยา งรอ นใจ “พอจะเอาไวอ ยไู หม นอ ย?” “ก็ตองเส่ยี งกนั แหละคะ ” “ถาง้ันลงมือเดย๋ี วนีเ้ ลย พวกเราชวยกัน หยดุ พกั การเดนิ ทางกอ น” ทา มกลางการชุลมุน และอยางฉับพลันทนั ดวนชนดิ แขง กับเวลา งานกูช ีวิตของกะเหร่ยี ง มุ อันเปนลกู ชายของหวั หนา บานหลมชา ง ไดถูกกระทาํ ในทนั ทนี ัน้ โดยฝม ือของดารนิ กองเกวยี น หยุดชะงกั ลงยงั บรเิ วณน้นั เอง รางของเจากะเหร่ยี งผเู คราะหราย ซงึ่ ยังไมส ามารถทราบถงึ ความ เปน มาอยางกระจา งชัดวา ไปอยางไรมาอยางไรกันแน ถกู วางลงบนพ้ืนราบใตร ม ไมใ หญเ หนือผนื ผาใบทีป่ รู อง แงซาย ไชยยนั ต และรพินทรท ําหนาทีเ่ ปน ลกู มือไปตามมีตามเกิด ทุกส่งิ ทกุ อยา งดาํ เนนิ ไปอยางขลกุ ขลัก อันเนอ่ื งมาจากสภาพแวดลอมกนั ดาร แตก โ็ ดย สุดฝม อื ของศลั ยแพทยผ เู ชยี่ วชาญ สบิ กวา นาทีของความเครยี ดผา นไป ดารินก็เงยหนา ขนึ้ จากงานสําคญั ของหลอน พรอม กับถอนใจยาว รินน้ําจากกระบอกด่มื หลอ นเยบ็ แผลทีห่ นาทองของคนเจ็บเสรจ็ เรยี บรอ ย ทุกสายตา จอ งมาทห่ี ลอ นเปน ตาเดียวอยางตอ งการทราบผล โดยเฉพาะอยา งยงิ่ นางอว้ั ผูตลอดเวลาที่หลอ น จัดการอยกู ับเจา มุ ไดน ง่ั ดใู กลชิดอยดู ว ย บัดนีถ้ ลาเขาเกาะขาหลอนไว ละล่าํ ละลกั ออกมาเปน ภาษา ชาวเขา ถามถึงอาการคนรัก “บอกหลอ นวา คนรกั ของหลอ นจะไมต าย ตอนนีเ้ ขาหลบั ไปชวั่ ขณะ จะตื่นขนึ้ ในราวเยน็ นี้” หลอนบอกกับพรานใหญ ใหช ว ยเปน ล้นิ แทน รพนิ ทรห ันไปสงภาษาบอกความแกน างอั้วตามคําส่งั กะเหร่ียงสาวอทุ านอะไรออกมาคํา หนง่ึ สีหนา แชม ช่ืนข้ึนดว ยความยินดี แตยงั อยูในสภาพทุกขเศรา นงั่ กอดเขานา้ํ ตาไหลพรากอยู เชน นน้ั “เจาน่ีรอดแนห รอื ?” ไชยยนั ตกระซบิ ถามแผว ต่ํา “หกสิบเปอรเซน็ ต แตห มายถึงวาจะตอ งไดร บั การรกั ษาเยียวยากันตอ ไปอีกระยะหนึ่ง จนกวาจะพนขดี อันตราย โชคดีเหลือเกินที่อวยั วะภายในไมฉกี ขาดเปน อันตรายอะไร เพยี งแคช อง ทอ งฉกี ขาดไสท ะลักออกมาทางบาดแผลเทานนั้ เราจะเอาเขาไปรกั ษาตอ ในหมบู า น ก็คงมเี วลาดแู ล ไดจนปลอดภยั หรอก เพราะถึงอยางไรเรากจ็ ะตองอยทู ีห่ ลม ชา งนานพอสมควรอยูแ ลว...เกีย่ วกบั การพกั ฟน ของพี่ใหญ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1237 ไชยยนั ตเลาใหเ ชษฐาฟง ถงึ ภาพท่ีเห็นโดยละเอียด หวั หนาคณะยน หนาผากลงดวยความ หวาดเสยี ว หนั ไปมองดูนางอัว้ อยางเวทนา “โชคดีเหลือเกนิ ทเี่ ดก็ คนนร้ี อดจากคมเขย้ี วของมนั ไปไดอยา งหวุดหวดิ เพราะเขย้ี วไป พันตดิ เสนผมอยู ไมงัน้ กอ นที่รพนิ ทรจะไปถงึ คงแหลกยบั ไปแลว ตัวมันใหญเหลือเกนิ นี่ ดแู ทบจะ ไมเปน หมทู เี ดยี วแหละ เอาละ รพนิ ทรล องสอบถามดใู หร ูเรือ่ งซิวา มันไปยงั ไงมายงั ไง” พรานใหญเดนิ เขาไปทรุดตวั ลงบนขอนไม ตรงหนา ของเดก็ สาวชาวเขา และเร่ิมเจรจา ซกั ถาม คณะนายจา งทั้งสามไมอาจรเู รอื่ งได ตลอดเวลารพนิ ทรย งั ไมไ ดห นั มาบอกอะไร คงพดู ซกั ไซน างอ้วั ตดิ ตอ กันไปเชน น้นั เคา หนา ของเขาเทา ท่ีพวกนายจา งสังเกตเหน็ เตม็ ไปดวยความ กังวลใจ และใชค วามคดิ อยา งหนกั ระหวางน้พี วกพรานพืน้ เมืองและลกู หาบทง้ั หลายกร็ ุมลอ มเขา มาฟงเรื่องราวโตต อบระหวา งจอมพรานกบั กะเหรี่ยงสาวนอยอยดู ว ย และซบุ ซิบกนั แซด สําเนยี ง พูดและอากปั กิริยาของหลอน สอ ใหเ หน็ ชดั วาเต็มไปดว ยความประหวัน่ พรั่นพรงึ แฝงไวดว ยความ เศรารนั ทด หลอนพดู ไปพลาง...มือกเ็ ชด็ นา้ํ ตารองไหไ ปพลางอยางนา สมเพช ไมเพยี งแตรพินทรคน เดียวเทา นน้ั ใครตอ ใครอกี หลายคน ท้ังพรานพื้นเมอื งและพวกลูกหาบ กช็ ว ยกนั รมุ ซกั ถามพดู จากบั หลอนเปน การใหญ คงมแี ตเชษฐา ไชยยนั ต และดาริน เทา นน้ั ทีก่ ะพริบตางง รอคอยท่ีจะรูเรื่องอยดู วยความ กระสับกระสายรอ นใจ ครูใหญต อ มา รพินทรก ห็ นั มาทางคณะนายจาง จุดบหุ ร่ีขึน้ อดั ควันหนกั หนวง “ไอง ูยักษตวั นน้ั เอง กําลังเปน ตน เหตุยุงใหญ เราเห็นจะเลย่ี งมันไมไดเสยี แลว” เขาพูดตาํ่ ๆ เชษฐากับไชยยนั ตกถ็ ามมาโดยเร็วพรอ มกัน “เรื่องราวเปน ยังไง วา ไปใหล ะเอียดซ”ิ พรานใหญเ ลาใหท ้งั สามฟง ตามทไ่ี ดร บั ทราบจากคําบอกเลาของนางอั้ววา เมือ่ ประมาณ สกั อาทิตยทแี่ ลว มานีเ่ อง ไดเกดิ เหตรุ ายเปน ท่ีประหวนั่ หวาดพรั่นพรึงของกะเหรี่ยงหลม ชา งข้ึน กลา วคือ...คร้งั แรกววั ของพวกชาวบานที่ปลอยออกหากนิ อยูใ นไรร มิ เชงิ เขา มอี นั เปน ใหต อ ง อนั ตรธานหายไปอยางลึกลบั ในเวลากลางวนั แสกๆ ถึงสามตวั พรอมกนั พวกหมบู า นออกติดตาม เพราะนกึ วา เสอื ลากเอาไปแตก ็ไมพบรอ งรอยอยางท่สี งสัย ไมมีรอยเสอื ไมม รี อยเลือด มีแตรอย ประหลาดท้งิ ไวคือรอยทงุ หญา บรเิ วณทว่ี วั ฝูงนนั้ เกรหากนิ อยู เปน ทางกวา งใหญ หญา ราบระเนน ไปกับพืน้ เหมอื นกบั ใครมาลากตน รังเปนทางไปในปาหญาน้นั มันเปน รอยของพญางูยกั ษ อันพวก หลมชางเช่อื กนั วาเปน งูผขี องเจา พอเขาจา ว สาํ แดงอิทธฤิ ทธิข์ ึ้นเพ่ือเปนการลงโทษความผิดอะไร สกั อยา งหนง่ื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1238 ความหวาดหวน่ั พรัน่ พรงึ ไดป กคลุมไปทัว่ ทัง้ หมบู า น มีการบวงสรวงเซนไหวผตี ามพธิ ี การทเี่ ช่ือถอื กัน โดยคะหยิน่ หัวหนาบา นเปน ผนู าํ แตป รากฏการณอันนา สะพรงึ กลัวนนั้ จะหมดสนิ้ ไปก็หาไม ตกคา่ํ ของคืนตอ มา มเี สยี งเหมอื นพายุลั่นลงมาจากภเู ขาใหญตรงมายงั หมูบาน มนั เปน เสียงเลื้อยของพญางูยกั ษต วั นั้น ทกุ คนตวั สน่ั กันอยใู นเรอื น พรํ่าภาวนาไหวผ ขี อใหชวี ิตของตนเอง รอดปลอดภัย ไมมใี ครบงั อาจที่จะสง เสยี งหรอื เยยี่ มหนาออกไปนอกฝาเรอื นที่ปด สนิทลงดาลอยา ง หนาแนน เจางูยักษน ้นั มาเลอื้ ยวนเวยี นอยรู อบหมบู า น แลวก็ผละหายไปในเวลาใกลรุง ววั ในคอก ของคะหยนิ่ อนั มจี าํ นวนมากกวาววั ของกะเหรย่ี งลูกบานคนอ่นื ๆ หายไปอีกสามตวั ! อกี สองวันตอมา ทามกลางบรรยากาศอันเต็มไปดว ยความหวาดกลวั ของทกุ ชีวิต แทบวา จะไมเ ปน อันทําอะไร กะเหรีย่ งสองคนผัวเมยี คหู นึง่ อันเปน พอ แมข องนางอว้ั ผเู ลาความเองกพ็ ากนั ออกไปตดั หวายในหุบทา ยหมบู า น ต้งั แตเชาจนกระทงั่ คาํ่ ก็ยังไมก ลับ คะหยน่ิ เกณฑคนออกตามใน คืนนัน้ ลกั ษณะการสญู หายไปของกะเหรีย่ งสองคนผวั เมยี อนั เปนพอแมข องนางอว้ั เปน ไปใน ทํานองเดียวกนั กบั ววั ท่ีหายไป ไมมรี องรอยของสตั วปาชนดิ ใดเปนตน เหตุ นอกจากงูจาวตวั นนั้ ทุก คนถอยกลับมาอยา งลนลาน...ไมมีใครคดิ จะตาม ปลอยนางอ้วั ผูสญู เสียหมดท้งั พอและแม ราํ่ ไห แทบจะเปนบา ตายอยคู นเดยี ว คงมแี ตเ จา มหุ นมุ ลกู ชายของคะหยน่ิ หัวหนา บานคนเดียวเทานนั้ ที่ เขา มาปลอบโยนและอยเู ปน เพื่อนหลอ นยามทุกขโ ศก กาํ พราสิ้นพอแมไ ปอยา งนาอเนจอนาถเชน น้ี มตุ ดิ เน้อื พงึ ใจนางอ้ัวมานานแลว โดยคะหย่ินผูพอ ไมสูจ ะเต็มใจนกั เพราะมีเจตนาอยู กอนแลว ทจ่ี ะใหลูกชายไดอ ยูกินกับลกู สาวของหัวหนา กะเหรีย่ งดงอกี หมูบ า นหน่งึ ทางดา นใต ซึ่ง พอตอพอ เปนเกลอชอบพอรกั ใครกนั มานาน ความรักของมขุ ดั กบั ความตอ งการของคะหยิ่น รุงข้ึนถัดจากวนั ทีน่ างอัว้ สนิ้ พอ แม ไปเปน เหย่อื งยู ักษน น่ั เอง คะหยน่ิ ก็ประชุมลูกบา น ประกาศกอง สิ่งทีเ่ ขาประกาศกค็ อื ความฝน อันศกั ด์สิ ทิ ธข์ิ องตนเอง ซง่ึ ทกุ คนจะตอ งคลอยตามและ เช่ือฟง มนั เปน กฎหมาย ฝน ของคะหยน่ิ มวี า การทเี่ จาปาเขาสําแดงรา งมาเปนงูยกั ษล งโทษหมบู า น หลม ชางอยนู ้ี ก็เปนเพราะความกาลผี ิดผผี ดิ เจา ของครอบครัวนางอวั้ นน่ั เอง พอกบั แมไ ดถ ูกงเู อาไป กนิ แลว คงเหลือแตน างอ้วั อยคู นเดยี ว อันสืบเชื้อสายของบุคคลทีจ่ า วไมพงึ ปรารถนา หากขนื ใหอยู รว มในหมูบานตอ ไป ก็จะพลอยพาใหทกุ คนถึงแกก าลฉิบหายวายวอด เมือ่ เหตุการณไ ดปรากฏชัด แลว เชน นี้ คะหยน่ิ ขอเสยี งจากบริวารทกุ คนวา จะใหด ําเนนิ การสถานใด ประชามติซึง่ เกดิ ข้นึ โดยการชกั นําของคะหยนิ่ ก็คอื สัง่ ใหขับนางอวั้ ออกจากชมรมแหลง นัน้ เสือกไสใหอ อกไปเปน เหยื่อสังเวยงเู จา หรือวาจะรอดพนมชี วี ิตรอดไปได กส็ ุดแลวแตเวรกรรม มุกค็ งเหมือนกบั ลูกผูช ายผบู ูชาความรักทัง้ หลาย เขาคนเดยี วเทานั้นทเี่ หน็ วา พอ โหดเหี้ยม อํามหิตและไมย ตุ ิธรรม เขาคัดคา นอยางเดด็ เดยี่ วทจ่ี ะปอ งกนั สาวคนรกั ไว ดว ยเกยี รติศกั ดิข์ องชาติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1239 ชาตรี เขาขัดกบั พออยางแรง ปะทะกบั ความเห็นอันเต็มไปดว ยความขลาดเขลาตาขาวและโงง มของ พวกพอ งทกุ คนอยางถึงทีส่ ดุ มเุ คยกลวั เจากลวั ผี และไมมเี หตุผลเหมอื นเชนชาวดอย อันเปน เผา พันธุของเขามากอ นเหมอื นกนั แตใ นวาระเชน น้ี ความรักและเลือดของลูกผูช ายสอนใหเ ขา กลายเปนคนกลาหาญและมีเหตผุ ลขนึ้ มา แตคําพิพากษาของคะหยนิ่ ยอ มถือเปนอนั สิ้นสุด ไมมอี ทุ ธรณฎ ีกา มถุ กู คะหยนิ่ อันเปน พอ ของตนเองสั่งจบั และโบย แลว มัดพนั ธนาการไวใ นโทษฐาน ถา จะเปรยี บเทยี บแลว กค็ อื ขบถ สวนนางอว้ั ถูกเนรเทศออกมาจากหมบู า นหลมชาง กระเซอะกระเซิงไปตามยถากรรม คาํ่ ของวนั เดยี วกันน้ันเอง มุกฆ็ า ผคู ุมอนั เปนคนของพอ เสยี สองคน ผละหนอี อกจาก หมูบา น แกะรอยตามสาวคนรกั และมาทนั กนั กลางปา ความรกั ไมวา จะเกดิ ขนึ้ ในมหาปราสาทแกว หรอื กลางปา ดงพงไพร ยอ มเต็มไปดวยพลานุภาพเชนนีเ้ สมอ ทงั้ สองสญั ญาวา ถาอยกู จ็ ะอยดู วยกนั ชนดิ ไมย อมใหอ ะไรมาพราก และถาตายก็พรอ มแลวท่ีจะตายดวยกนั ตา งชวนกนั บกุ ปาฝาดงเพื่อมงุ ไปสอู าณาจักรใหมข องตนเอง คืนนัน้ ทงั้ คมู ีรังรักรวมกนั บนยอดไมสูง รุงขนึ้ ตอมาคือวนั นเ้ี อง คูรกั ท้ังสองจูงมอื กันเดนิ ตอ มากลางดงกนั ดาร ทนั ใดนั้นกแ็ วว เสียงเกวยี นบดออด และเสยี งกระด่ิงผูกคอควาย นนั่ หมายถงึ มคี นสวนทางใกลเขา มา นางอ้วั กําลัง อิดโรย กระหายนา้ํ จดั มกุ ็ประคองเรงฝเ ทา เพื่อจะออกสกัดพบขบวนเกวยี นดว ยความหวงั จะขอ อาหารขอนํา้ ทวา มันเปน คราวเคราะหร ายอะไรเชน นั้น พอพนจอมปลวกใหญร มิ ทางดาน กอนจะขน้ึ เนินอันเปน ทมี่ าของเสยี งเกวยี นท่ไี ดย ินนน่ั เอง เจา หมโู ทนตัวใหญผูคร่ําหวอดเสียจนมขี นเปน สี นา้ํ ตาลไหมไ ปทง้ั ตวั ทําซมุ พักนอนดกั หนา อยตู รงนน้ั กอ นแลว ทงั้ สองไมท นั ระวังตวั มนั พรวด พราดออกจากซุมเพราะแวว ฝเ ทา คนเขามาใกล กเ็ ปนระยะท่ีประจนั หนากนั หางเพยี งไมเกนิ สีห่ า กาวเทา นั้น พริบตาน้ันมนั ก็ทะยานดิง่ เขา ใสอยา งดุรา ยกระหายชวี ิต! มุถบี นางครู ักกระเดน็ ออกพน ทาง ตนเองก็ฟาดปนแกป ที่แบกอยบู นบา ลง พรอ มกับล่ัน ตูม ซ่งึ พรอมๆ กบั เสยี งปนรา งของมุกถ็ ูกเสยลอยขน้ึ ทงั้ ตวั ปน กระเดน็ ไปทางหนง่ึ ตวั เองกล้ิงไปอกี ทางหนง่ึ ... เหตุการณห ลงั จากนนั้ มนั กป็ ระสานเชือ่ มกันกับเหตุการณท่รี พนิ ทร และไชยยันต ได เผชญิ พบเห็นมากับตาตนเองแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1240 48 เร่อื งราวท่ไี ดรบั ทราบทั้งหมด ทําใหเ ชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เงยี บงนั ไปชัว่ ขณะดว ย ความรสู กึ อันไมอาจบรรยายไดถกู มันมีอยูหลายสิ่งพรอมกันในเร่ืองความเปน ไปของหมบู า นหลม ชาง เรอ่ื งความรกั และความเสยี สละอันนาเหน็ ใจ และพงึ ควรสนับสนุนของสองหนมุ สาวชาว ดอย เร่ืองของคะหยิ่นผโู งง ม เอาแตใ จของตนเองและออกจะอาํ มหติ ...ทายสุด เจา งูยักษซ ง่ึ โผล ออกมาจากดงดกึ ดาํ บรรพแหง ‘นรกดํา’ อนั เปน เหตุกอ ใหเ กดิ ความยุงยากทงั้ หลายทง้ั มวลขึน้ สิ่งเหลา น้ี ดจู ะเกย่ี วโยงกันเปนลกู โซ และไมม ปี ญ หา มันจะตอ งเขา มาผกู พนั อยกู บั คณะ ผจญภัยชดุ นี้ อยา งไมมีทางหลีกเลีย่ งไดเสยี แลว “ไอห มอนเี่ ปน คนประเภทไหน เจา คะหย่นิ หวั หนาบา นนะ สงสัยวา มันจะเหย้ี มเอาการ และไมน าไวใ จดวย” ไชยยนั ตโ พลง ออกมาหาวๆ ตามนิสยั อนั โผงผาง ระหวา งทีพ่ รานใหญยงั นิง่ อยดู วย อาการครุนคดิ ดารินผูม ที ัง้ ความเครียดระคนสมเพชเหน็ ใจนางอว้ั กถ็ ามมาเสียงเครียดๆ “คุณรูจักคะหย่ินดแี คไ หน นายพราน?” “ก.็ ..พอจะรจู กั คะหยิ่นเปน คนรา ยกาจและชอ่ื เสยี งโดง ดัง เปนท่เี กรงขามของพวกชาว ดอยท่วั ไป แตเ รอ่ื งท้ังหลายทเ่ี กดิ ข้นึ มนั มาจากความเช่ือถือของเขาเอง มนั เปนเรอื่ งธรรมดาของ พวกชาวปา ชาวเขาทุกคน” “ไอพวกบาเบเรี่ยน!...” ไชยยนั ตคาํ รามออกมา ถมปาก “...ช!ิ มนั คิดวา มันจะเอาชวี ติ รอด โดยการสงผหู ญงิ ตวั เล็กๆ อันเปน ลกู บา นของมนั เอง ไปสังเวยงู เหน็ จะคบยากเสยี แลว ไอพ วกหลม ชา งนี่ ดีที่เจา มไุ มไ ดม ีเลือดความเหน็ แกตวั ขลาด เขลา และนิสยั อันพาโลขี้โทษซดั ของพออยดู วย ไมงน้ั เราจะรูสึกเสียใจมากที่ชวยชีวติ มันไว” ราชสกลุ หนมุ หวั หนาคณะ ผสู ุขมุ รอบคอบก็เอย ขรมึ ๆ แทรกมาเปนประโยคแรก ภายหลังจากนง่ิ ฟง และคิดมาเงยี บๆ วา “เคามันชกั จะไมดีเสียแลว สถานสี ุดทายทเ่ี ราจะไปเตรยี มตัวออกเดนิ ทางกันอยา งแทจรงิ ก็คอื หลมชาง จดุ ประสงคเดมิ ของเราตองการจะไปทน่ี นั่ อยา งเปนมติ ร และหวังพง่ึ อะไรบางเลก็ ๆ นอยๆ อยางไมม ีอะไรเลย ก็ถามขาวคราวเร่อื งอนุชา และฝากของทีเ่ กนิ ความจาํ เปน ของเราไวทน่ี ัน่ ทีนี้ความรสู กึ นึกคดิ ของพวกเรา มันเกิดไปขดั กบั คะหย่ินเขาใหเสียแลว ซ่ึงมนั ก็จาํ เปน จะตองขัด เสียดวย การชว ยนงั อว้ั และเจา มุไวตลอด จนพาท้งั สองคนกลบั เขาไปในหมูบา น คะหยิ่นจะตองไม พอใจแน ทีนมี้ ิตรท่เี ราหวงั ก็จะกลายเปน ศัตรูไป ดไี มดจี ะกลายเปน ศกึ ใหญ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1241 “ถาเราไมส ามารถลางสมอง ทาํ ความเขา ใจกับคะหยิน่ โดยชแ้ี จงใหเ ขาเหน็ วาอะไรถกู อะไรควร ไมไ ดดวยวาจา กต็ อ งใชกําลังกนั ละคะ พี่ใหญ” นองสาวบอกมาอยา งเด็ดเดยี่ วกลา หาญ ไชยยนั ตก็สนับสนนุ มาอกี คนวา “รบกเ็ ปน รบกนั ดเี หมือนกัน ปฏวิ ตั ิมนั เสยี เลย เตะเจาคะหยิน่ พอ ผูบ ัดซบออกจาก ตําแหนง หวั หนาบาน มอบตาํ แหนงใหเ จา มปุ กครองแทน พรอมกบั นงั อ้วั เมยี ของมนั ” “ตองคดิ ใหร อบคอบ สนั ติวิธเี ปนดที ่สี ดุ จาํ ไวว าเรามาเพอื่ ตามหาอนุชา ไมไดเพ่ือฆาคน หรอื คดิ จะปฏวิ ตั ริ ฐั ประหารชมรมไหน” เชษฐาแยง มาเบาๆ แลว มองไปยังจอมพราน “...วายังไง ผกู อง ทาทางมนั ไมชอบมาพากลเสียแลว คุณมที างไหนท่ีจะทําความเขาใจ กบั คะหย่ิน โดยไมต อ งเสยี เลอื ดเสียเนอื้ บา งไหม?” “ผมจะพยายามไมใหเกิดเรอ่ื งรายแรงอะไรขึ้น แตต อ งหมายถึงวา เราจะตอ งจดั การกบั ไอ งยู ักษต วั นน้ั ราบคาบลงไปได โดยใหพวกนนั้ เห็น” พรานใหญตอบอยา งตรึกตรอง “เร่อื งนน้ั ไมม ปี ญ หาแน มนั ตรงกบั เปาหมายของเราอยูกอ นแลวดว ย เมอื่ ไปถึงท่นี ั่น คณุ ตอ งเจรจากบั คะหยนิ่ ใหด ี บอกเขาใหเ ขา ใจวาทงี่ ยู ักษมาอาละวาด มันไมใ ชเ รอ่ื งของภตู ผปี ศาจอะไร ทง้ั สน้ิ แตม ันเปน สัตวร า ยธรรมดาท่ีโผลออกมาจากดงลึก และพวกเราพรอมทจี่ ะรับมอื กบั มันเอง พยายามพดู ใหเ ขาหายจากการหลงผดิ และเช่ือฟงเราใหไ ด” รพินทรห นั ไปสอบซักอะไรกบั นางอวั้ อยูอกี พักหนงึ่ คณะนายจางทง้ั สามกห็ ารอื กนั เอง เบาๆ “ฉนั คิดวามันคงไมงายนกั หรอก” ไชยยนั ตพ ูดอยา งกงั วล “...ฟงตามเสยี งท่เี ลามานี่ เจา พวกคนดอยปาเถือ่ นพวกนี้ มนั รูจ กั เหตผุ ลเสยี เมอ่ื ไหร มนั เช่อื และกลวั ในอาํ นาจผีเสียยิง่ กวาอะไรทง้ั สนิ้ ยง่ิ เหน็ เราเอาเจา มกุ ับนังอั้วตดิ เขาไปในหมบู า นดว ย แบบน้ี มันตองเห็นเราเปน ศตั รแู นๆ ” “ก็ไมม ีปญหาอะไร ถาพดู กนั ดวยปากไมรูเรื่อง กต็ อ งพดู ดว ยลกู ปน อยา งแกวานน่ั แหละ แตอยากหวังไววา ...มนั ไมควรรุนแรงไปจนถึงข้ันนนั้ ” หวั หนาคณะตอบ “ฉนั สงสารหนุมสาวคูน้ีเหลอื เกิน โดยเฉพาะอยางย่ิงเดก็ ผหู ญิงคนนนั้ โธ! น่โี ชคดแี ทๆ ทีม่ าพบกบั พวกเราเสยี กอ น ย่ิงคดิ กย็ ่ิงเกลยี ดข้หี นาคะหยนิ่ แบบนี้มนั ตอ งส่งั สอนกนั เสยี บาง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1242 ดารินพูดออกมาจากความรสู ึก พลางหันไปมองทางเดก็ สาวชาวดอยผูนาสมเพช ขณะน้ี หลอนกําลงั เจรจาโตตอบอะไรอยูก บั พรานใหญ ดวยเสียงรัวเร็วปรอ๋ื สะทานสนั่ มีอาการตกอก ตกใจและสนั่ ศีรษะอยไู ปมา พรอมกับรอ งไหอ อกมาอกี เมอ่ื ไชยยนั ตร อ งถามไป รพินทรก ห็ นั กลับมาบอกวา “ผมบอกวา พวกเราจะเดินทางเขา ไปในหมบู า นหลมชา ง โดยจะเอาหลอนกับเจามเุ ขา ไป ดวย หลอ นตกใจมาก บอกวาถาหลอ นขืนกลับเขา ไป คะหย่นิ กบั พวกนัน้ จะตอ งจบั หลอ นฆา แนน อน” นกั มานษุ ยวิทยาสาวเขา มาโอบไหลน างกะเหรยี่ งรนุ ไว ย้ิมใหอยางปลอบโยน แลว พดู ไป ทางรพินทร “บอกหลอ นวา ไมตอ งกลวั จะไมม ใี ครมาแตะตอ งทาํ อะไรหลอนหรือครู ักของหลอนได เลย ท้ังสองคนจะอยใู นความคุมครองดูแลของเราโดยตลอด และเราจะเจรจากับคะหยนิ่ ให เรยี บรอ ย” จอมพรานสงภาษา นางอั้วสะอืน้ ฮกั ๆ หนั มาจอ งมองดูดารนิ ดว ยดวงตาอนั คลอหยดนา้ํ แลว ทรดุ ตัวลงจบั ขอ เทาของหลอนไว หญิงสาวเวทนาจับใจ พมึ พําปลอบโยนเบาๆ เดินกลบั ไปทเี่ กวยี น รอื้ หบี ควา เสอ้ื คลมุ ของหลอนเองไวตวั หนงึ่ นํามาคลุมทับใหที่ไหลของกะเหร่ียงสาวนอ ย ปกปด ทบั เส้ือผาเกาของ นางซงึ่ ขาดรุงร่ิงแทบไมมีชน้ิ ดี มองเหน็ เน้อื ไปแทบทกุ สวน นังอ้วั ตวั ส่ันเปน ลูกนกอยเู ชนนน้ั เงย หนา ขนึ้ พดู กบั หลอ นแผวเบา สนั่ เครือ “นายหญงิ เหมอื นแม...” แงซายถายทอดถอ ยคาํ ออกมาใหด ารนิ เขา ใจ “ชีวติ ของขา ไมม ีท่หี วัง ทพ่ี ึ่งอีกแลว ขอฝากไวแ ทบเทาของนายหญงิ ” หญงิ สาวยิ้มออ นหวาน ลบู ไลบนศีรษะของนางกะเหรี่ยงผเู คราะหร าย “เราจะบงั คบั ใหคะหยน่ิ รบั เจา ไวในหมบู านตามเดิม จะปราบงูยกั ษใ ห และจะใหเจาได อยูก ินกับมุอยา งมีความสุข เจา กบั ชายคนรักจะไมเ ปนอันตรายใดๆ ทงั้ สิ้น” “คะหยนิ่ ไมเคยกลัวใคร...ไมเ ช่ือใครทั้งส้ินนอกจากตัวเอง เขาจะฆา ทุกคนท่ีขัดขวาง ความตองการของเขา” นางอว้ั ครํ่าครวญอยา งหวาดผวา “เราจะบังคับใหเขาเชอื่ ฟง เราใหไ ด ปน ของคะหยน่ิ สปู นของเราไมไ ดห รอก เจา ไมต อ ง กลัว” นองสาวใจเดด็ ของหัวหนาคณะรับรองมาอยา งม่นั คง นางอว้ั ดทู จี ะเร่ิมมีความอบอุน เชื่อมั่นข้ึน คลายความหวาดกลัวลง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1243 เชษฐาสง่ั ใหน าํ รา งอนั หมดสตขิ องกะเหร่ียงหนุม บรรทกุ นอนไปในเกวียนคนั ท่ีใชน ง่ั โดยสาร นางอวั้ น่งั เฝาแจอยูข า งคนรักดว ย แลว ขบวนเกวยี นทหี่ ยดุ ชะงกั ลงชว่ั ขณะ กเ็ รมิ่ ออก เดินทางตอ ไป ดารินเรยี กแงซายใหข ้นึ มาบนเกวยี น เพอ่ื ทําหนาทเี่ ปน ลา ม ในการสนทนาซกั ถาม นางอวั้ ระหวา งการเดนิ ทาง ประมาณเทย่ี ง...ทง้ั หมดกพ็ บตวั เองอยใู นระหวางไหลเ ขาสูงตอนหนงึ่ สองฝงทางเปน ไร กลวยทอ่ี อกเครอื ดก บางเครอื กเ็ หลืองอรา มคาตน ไมป รากฏวาจะถกู ตัดเอาไป คงปลอยท้ิงไวเปน อาหารของฝงู นกและอเี ห็น ตอ มาก็ผานไรข าวฟา งท่ปี ลกู อยตู ามตีนเขา ครัน้ แลว หมบู านหลมชา งก็มองเหน็ อยูใ นพน้ื ราบ อนั เปนบรเิ วณแอง นํ้าตอนหนง่ึ ขา งลาง จากหลังคาเรอื นและยุง ฉางท่เี หน็ ปลูกอยเู รียงรายหนาแนน เทา นั้น แมจ ะมองเห็นแตไกลก็ พอจะบอกไดใ นทันทวี า มนั เปน หมบู านใหญค บั คง่ั ไปดว ยผูคนมากกวา หมูบา นพุเตยทรี่ างไปแลว ประมาณ 3-4 เทา ดา นเหนอื และดานตะวนั ออกติดกับปา สูง เชงิ เขาดานใตเปนทุง หญา สวนทางทิศ ตะวนั ตกเปน โตรกตัดลกึ ลงไป ระหวางทขี่ บวนเกวยี นเคลื่อนใกลเขาไปเปน ลําดบั น้นั ทั้งสามใช กลอ งสอ งสาํ รวจอยา งถี่ถวนระมดั ระวงั “เงียบเชยี บเหลอื เกนิ เหน็ แตห มบู าน แตไมเหน็ คนสักคน” เชษฐาพึมพํา “ก็คงจะพากันหดหวั อยแู ตในเรอื น สวดไหวเ จาไหวผีเจา ไปตามเรือ่ ง” ไชยยนั ตว า “หรือไมก็คอยดักซุม เพ่อื จะเลน งานเราทีใ่ ดทหี่ นึ่งกอ นจะถงึ เขตหมบู า น” ดารนิ เอยขน้ึ แผว เบาอยางไมไ วใจ “คงไมใชอยางนัน้ หรอก...” พช่ี ายขดั มา กวาดกลองสาํ รวจชาๆ “ถงึ อยา งไรพวกนกี้ ย็ งั ไมน า จะคดิ วา เราเปน ศตั รู เพราะมนั ยงั ไมรวู า พวกเราพามุกบั นาง อั้วมาดว ย แตม ันกน็ า แปลก ระยะขนาดนพี้ วกมนั ควรจะรตู วั กนั แลว วา มีขบวนเกวยี นบายหนาใกล เขามา อยางนอ ยก็ควรจะโผลออกมาดบู า ง นีเ่ งียบกริบ” “พวกหลมชางไมเ หมอื นกบั กะเหรี่ยงอ่ืนๆ หรอกครบั นายใหญ” แงซายพดู ขน้ึ เบาๆ กระโดดลงจากเกวยี นทางดา นหลงั แลวออ มมาเดนิ อยชู ดิ รมิ ซาย ดานหนา ตามเดมิ “มันอยบู นดอยสงู นิสัยดรุ า ยอํามหิต ไมย อมตดิ ตอกบั โลกภายนอกเลย ใจแคบ เหน็ แก ได ไมย อมสนใจอะไรท้ังสน้ิ นอกจากผลประโยชนทมี่ ันจะได ตามปกตแิ ลว เขตหลม ชา งเปนเขต อันตรายมากสาํ หรบั คนท่ีจะผานไปมา พวกมนั ปลน ฆา เอาทรัพยสนิ เสียบอ ยๆ เมอื่ ครึ่งปท ่แี ลวมา น่ีเอง ฝร่งั หมอสอนศาสนาสองคนผัวเมีย หลงจากเขตพมา มาถงึ หมูบานน้ี มนั จับฆา เสียท้งั คู” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1244 “ฮา !” เชษฐากับไชยยันตอ ทุ านล่ันออกมาพรอ มกัน ลืมตาโพลง เตม็ ไปดว ยความตระหนก ตกใจ ไชยยนั ตซักถามมาโดยเรว็ “เปน ความจรงิ หรอื แงซาย?” “จริงครบั นายทหาร ผมผานไปมาอยูเสมอ ผมรูเรอ่ื งพวกมันไดด ”ี “เอ ไมไดการเสยี แลวซ”ิ เชษฐาครางหนกั ๆ ในลาํ คอ ขมวดคว้ิ ยน “แลว น่ีพรานใหญรู เร่ืองน้ีหรอื เปลา?” “ผมคิดวา ผกู องควรจะตองรคู รับ” “แลว กัน! ฉนั ไมเขา ใจเลย ทาํ ไมรพนิ ทรถ งึ ไมบ อกอะไรใหรูล ะเอยี ดลวงหนา เกย่ี วกับ เร่ืองหมบู า นหลมชา งนี่ เรามารคู วามจริงเอาอีตอนจะเขา ถึงเขตมันอยแู ลว มนั พวกฆาตกรมหาวาย รายชัดๆ น่นี า” ดารินรองออกมาอยางเรว็ ปรอ๋ื เตม็ ไปดว ยความต่นื เตน เชษฐาเมมปากเปน เสนตรง มอง จับไปยงั รางของพรานใหญท ยี่ ังคงเดนิ นาํ ขบวนเกวยี นดมุ ๆ อยูเ บ้ืองหนา ไปดวยอาการปกติ ไชย ยนั ตก ก็ ลา วตอมาโดยเรว็ วา “ลงถาแบบนี้กเ็ ห็นจะไวใ จพวกนั้นไมไ ดเลย เราตองระวงั ตัวกันแจทเี ดยี ว อยางทนี่ อ ยพดู เมือ่ ก้นี ี้แหละ รพินทรนี่พลิ กึ จรงิ ๆ เขาควรจะใหค วามจรงิ แกเรามากกวา นี้ เกยี่ วกบั พวกหลม ชาง แต ไมเหน็ บอก นเี่ ราเพ่งิ จะมารจู ากแงซายแทๆ ” “พรานใหญอ าจมเี หตผุ ลสาํ หรับตวั เขาเองก็ได ทีไ่ มไ ดบอกอะไรใหเ รารเู ก่ียวกับเรื่องน้ี ...” หัวหนาคณะกลาวแผว เบาอยา งใชค วามคิด แตแววตาเตม็ ไปดวยความกงั วลหนกั “เขาอาจมคี วามคนุ เคยชอบพอกบั พวกนด้ี เี ปนพิเศษ จนแนใ จวา พวกมนั จะไมเ ปน พิษ เปนภยั ใดๆ กบั คณะของเราข้ึนภายใตก ารนําของเขา กเ็ ลยไมอ ยากจะบอกอะไรใหเรากังวลใจ” “ถงึ งนั้ เถอะคะ เขาไมควรอําพรางขอเทจ็ จรงิ ของหมูบา นมหาโจรนีไ่ ว ขนาดมิชชนั นารี มันยังฆา ได มนั กเ็ ปนพวกทไ่ี วใ จไมไดเลยจนนิดเดยี ว แลวนเ่ี รายงั จะตอ งอยกู ับพวกมนั ไปอกี หลาย วนั มหิ นําซ้าํ ยงั ตอ งฝากของมนั ไวก อนทจ่ี ะออกเดนิ ทาง แลวเรื่องสาํ คัญทส่ี ุด...” เสียงของหญิงสาวแหบแหงไป ใบหนา ขาวซดี ข้นึ มาในบัดนั้น จอ งไปยังพี่ชายและเพอ่ื น รมิ ฝป ากสนั่ หลดุ ปากออกมาแผว เบาท่ีสุด “พ่กี ลาง...” มนั กเ็ ปนความรูสกึ อันเดยี วกบั เชษฐา และไชยยนั ต ผูเฉลียวคดิ วบู ข้ึนมาอยางกะทนั หนั พรอ มกนั ทกุ คนหนั ขวบั ไปทางแงซาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1245 “แงซาย จากสง่ิ ทแ่ี กบอกพวกเราน่ี ทําใหเราไมส บายใจเสยี แลว ชด ประชากร ได เดนิ ทางมาถงึ ที่น่ี กอ นมขี าววาเขาจะมุง ไปเทอื กเขาพระศิวะ เขาไดอ อกเดนิ ทางไปจริง หรอื วา ไอ พวกวายรา ยทห่ี ลมชางนี่ฆาเขาเสียแลว ใครจะยนื ยนั ได?” ไชยยนั ตพดู เครียดๆ “ชด ประชากร กับพรานคใู จที่ช่อื หนานอนิ ไดออกเดินทางจากหลม ชา งไปจรงิ ๆ ครบั ผมกบั พรานใหญไ ดถ ามนางอว้ั แลว มนั บอกเชน นนั้ นางอ้วั คงไมค ิดจะโกหกเราแน และส่งิ ท่ีนา เชอื่ ไดอ ีกอยางหนง่ึ ก็คอื คะหยน่ิ จะตองไมกลา ทาํ อะไรทง้ั สองคนน้ัน เพราะหนานอินกับคะหยนิ่ รูจ กั กนั ดมี ากอน คะหยิน่ กเ็ กรงหนานอนิ มากอย”ู “แกแนใจหรอื แงซาย?” เชษฐาคาดคั้น “แนใจครบั นายใหญ สาํ หรบั สองคนน้ัน ปลอดภัยจากพวกหลม ชา งแนๆ ผมเองกไ็ ดเคย เรยี นใหท ราบแลววา ผมตามมาถึงหลมชางหน่งึ อาทติ ย หลงั จากทท่ี ้งั สองออกเดนิ ทางไปแลว ผมยัง ตามเขา ไปใน ‘นรกดาํ ’ ระยะหนงึ่ ดวย เหน็ รอ งรอยการเดินทางของเขาท้งั สองคนนัน่ แสดงใหเหน็ วา เขาไมไ ดรับอนั ตรายใดๆ จากพวกหลมชาง และไดอ อกเดินทางไปจรงิ ” ความไมส บายใจของคณะนายจา งทั้งสาม ซ่งึ มีอยูเปนทนุ เดิมแลว เทา ไร บดั นข้ี า วทไี่ ด รับทราบจากแงซาย ย่ิงทําใหเ พิม่ ทวขี นึ้ อกี จนบอกไมถ กู เหตกุ ารณท รี่ อคอยอยเู บอ้ื งหนา เปน ส่ิงที่ ทํานายไมไ ด ทกุ คนเริม่ อดึ อัดกระสบั กระสาย ดารนิ เต็มไปดว ยความเดือดดาลทพี่ รานใหญเกบ็ งํา เรือ่ งหมูบานหลม ชา งไว บน พึมพาํ แตเชษฐาเตือนใหส งบไว “เฉยๆ ไวเถอะนอย เขาเปน ผนู าํ เรา และเรากต็ อ งไวว างใจเขา ดเู ขาตอ ไปดกี วา รพนิ ทร ไมเ คยทําอะไรพลาด” “แกเองละ คนุ เคยกับคะหยน่ิ ดหี รือเปลา ?” ไชยยนั ตหนั มาซกั แงซายดว ยความรูส กึ อนั ตะครน่ั ตะครอ “ผมรจู กั มัน และมันก็รจู กั ผม แตไ มค นุ เคยนัก พรานใหญร ูจักมนั ดีกวา ผม” “แลวแกผานไปมาอยแู ถบนเี้ สมอ มันไมเลนงานแกหรอกหรือ?” แงซายยงิ ฟนขาว “ผมไมไดเ ปนเหย่อื และกไ็ มไ ดเ ปน ศัตรขู องมัน ผมก็รูทนั มันอยทู กุ ขณะ เตา กบั จระเข เขาพบปะหรืออยรู ว มกนั โดยไมมีภยั ทงั้ สองฝาย” “แลวมนั หลบหัวหายกนั ไปไหนหมด ไมโผลอ อกมาใหเ ห็นสกั คน” “มนั หลบนงิ่ มองการเคล่อื นไหวของเราอยูเงียบๆ มนั เหน็ พวกเราแลว เหน็ ต้งั แตเ ราผาน เขตเขา มา แตม ันคงยงั ไมร วู า เปนพวกไหน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1246 “พรานใหญจ ะนาํ พวกเราเดนิ เขา ไปจนถงึ หมบู านของมนั แบบนนี้ ะหรอื มนั ยังไงพิกลอยู นะ” ดารินพดู อยา งไมส บายใจ ชําเลืองไปทางปน รมิ เกวยี นทเี่ สียบไวเ ปนตับ ไชยยนั ตก บั เชษฐาหยบิ มาสาํ รวจดูทกุ กระบอก พลางบรรจกุ ระสุนเขา เตม็ โดยไมปลอ ยใหก ระบอกไหนวาง อกี ประมาณ 200 เมตร จะลงไปถงึ บรเิ วณลานระดับราบอนั เปนที่ตัง้ ของหมบู า น รพนิ ทร โบกมอื เปนสัญญาณใหเ กวยี นทั้งหมดหยดุ ขณะนน้ั ขบวนเกวยี นอยบู นไหลเขา ระดับสูงกวาทต่ี ง้ั ของหมบู าน มองเหน็ อาณาบริเวณไดอ ยางถนดั ชัดเจนในทกุ ดาน โดยชัยภมู ทิ ่ีเหนือกวา พรานใหญ เดนิ ตรงเขา มาที่เกวยี นของนายจาง “พวกเราท้ังหมดน่ังรออยบู นนสี้ กั ครูเถิดครบั ผมจะเขา ไปตามลําพงั กอ น” เขากลา วเรยี บๆ “กแ็ ปลวาคณุ คดิ อยเู หมอื นกนั ใชไหมวา มันไมนา จะปลอดภัยนกั ” ดารนิ ถามโดยเรว็ จอมพรานยม้ิ เยือกเย็น ไมม ีใครสามารถเดาความรูส กึ ของเขาไดอ ยเู หมือนเดมิ จาก ใบหนา เกรยี มกรา นท่เี ก็บงาํ ทุกส่ิงทุกอยา งไวอ ยางมดิ ชดิ โดยยากจะอานออก อันเปนบคุ ลิคประจาํ แตไหนแตไ ร “ถือหลักความไมประมาทไวก อ นแหละครบั เปนด”ี “ทาํ ไมคุณไมบ อกเราใหรูเสยี แตแ รกวา ไอห มบู า นหลมชา งน่ีนะ มนั เปน หมบู านมหาโจร พวกฆาตกรท่เี ปน อนั ตรายทส่ี ดุ ” หญิงสาวหนาเครียด ต้ังกระทมู าอีก พรานใหญช ะงกั ไปนดิ หนึง่ ชาํ เลืองแวบไปทแี่ งซาย แลวตอบราบเรยี บเชน เดมิ วา “มันเปนมหาโจร หรอื ฆาตกรกับใครก็ชา ง ขออยา ใหม าเปน กบั พวกเรากแ็ ลวกนั และเรา กห็ วงั ไวเ ชนนน้ั ” “คุณรเู รือ่ งบางหรอื เปลา รพินทร เมื่อประมาณครึ่งปม านเี่ อง มิชชนั นารีสองคนผวั เมีย หลงจากแดนพมา เขา มาถงึ หมบู านน้ี คะหย่นิ ฆาเสยี ท้งั สองคน” รพินทร ไพรวลั ย ดดู กนบหุ รี่จนแกม ตอบ แลวดีดกระเดน็ เขา ไปในพงรกริมทาง นายจา ง ทัง้ สามมองมาทเ่ี ขาเปนตาเดยี ว “ผมไดขา วเหมอื นกนั ครบั ระยะครง่ึ ปมานีผ่ มยังไมมีโอกาสไดพบคะหย่นิ เลย กค็ ดิ วา จะ ถามมนั ดเู หมอื นกันในการพบมนั คราวน”้ี “ทา มนั จะไมเขาทีเสียแลว นา ผกู อง ไอคนแบบน้ีเปน อนั ตรายทสี่ ดุ ไวใจอะไรไมไดเลย ผมวาหาทางจดั การกบั มนั เสียเถอะ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1247 อดีตนายทหารปนใหญพดู พรอ มกบั หวั เราะเสียงแปรงๆ “เราไมร ูสถานการณแ ทจ ริงของพวกหมบู า นนเ้ี ลย ก็คิดแตแ รกวาเปนพวกกะเหรีย่ ง ธรรมดา คณุ ปดบงั เงยี บเฉยไวเ หมือนเจตนาจะไมตอ งการใหเ รารู ทัง้ ๆ ท่มี นั เปนเรอื่ งอนั ตรายที่สุด เราตอ งพกั กันอยทู ่นี ีอ่ กี นานดว ย มนั จะเหมาะหรือที่เราตองอยทู า มกลางดงมนษุ ยอ าํ มหติ เปน ภยั รายกาจพวกน้ี คนรา ยนะ มันอันตรายเสียยิ่งกวาสตั วร า ยอกี ” ดารินตอวา เสรมิ มา “ผมเชือ่ วาคะหยิ่นจะไมเปน พษิ เปนภัยใดๆ กบั คณะเราท้งั สิ้น และท่ไี มไดบอกใหท ราบ มากอนเกย่ี วกบั การเปน อยู และนสิ ัยใจคอของพวกน้ี กเ็ พราะเหน็ วาไมสําคัญ ผมเปน ผรู บั ผดิ ชอบ ในคณะเดนิ ทางทัง้ หมดน้อี ยา งเตม็ ทแ่ี ลว...” แลวเขาก็เปลย่ี นสายตาไปยงั ไชยยนั ต “ไมต อ งวิตกหรอกครบั คณุ ไชยยนั ต ถาคะหยนิ่ ไมเ ปน ไปตามทผี่ มหวงั ไว ผมจะจดั การ มนั เอง และโดยเหตผุ ลขอน้ีแหละ ทีผ่ มจะเขา ไปพบมนั ตามลาํ พงั กอน ไมตอ งการใหท กุ คนเขาไป เสีย่ ง” “อยา ลมื วาคุณเปน คนของเรา” ดารินพดู เสยี งกระดาง เตม็ ไปดวยอํานาจและศักด์ขิ องนายจาง “และขอใหรไู วดว ยวา โดยสถานการณอ นั เชอ่ื อะไรไมไ ดแนน ้ี เราก็ไมตอ งการใหคุณ เสี่ยงเหมือนกนั จะมีประโยชนอ ะไรขน้ึ มาบา ง สมมตวิ า คุณเขา ไปพบมนั แลวคณุ กไ็ มมีโอกาสได กลบั ออกมาอีกเลย จรงิ ละ สําหรับพวกมันเพยี งหมบู านขนาดนี้ โดยกําลงั คนและอาวุธของเรา สามารถจะลา งมันใหเกล้ยี งไปท้ังหมูบ านได แตจ ะใหเ ราฆามนั ตายหมดเพอื่ ชดเชยใหแกช วี ิตคณุ นะ หรอื ?” “แลว คุณหญิงจะใหทําอยา งไรครับ?” ดารินจองตาลกุ วาวลงไปยังหมูบานท่ีเห็นอยเู บื้องลา ง แลว โพลงออกมาตามนสิ ัยอนั หา ว หาญเด็ดเดีย่ ว ผสมกบั ความใจรอ น “ลอมมนั ไวท ง้ั หมด ใชร ะเบิดกบั ปน ซัลโวขูเขาไปกอน ใหมนั ยอมจํานน แลว จบั คะหย่นิ ไว ยดึ หมบู า นมันเสียเลย” พรานใหญลืมตาโพลง จองหนา หลอ นดวยประกายตาขบขนั แลว ชดิ เทา ตรง ยกมอื ขนึ้ วนั ทยหัตถอยา งแขง็ แรง ซอนยม้ิ “คณุ หญิงไมเ พยี งแตเ ปน แพทย หรือนกั มานษุ ยวทิ ยาเทานน้ั ยงั เปน นกั ยุทธศาสตรท ี่ เฉยี บขาดไมน อ ย แตผ มคิดวา อยา เพิ่งใหรนุ แรงดเุ ดอื ดถงึ ขนาดนน้ั กอนเลยครบั ผมแนใจวา พอจะ พดู กับคะหยนิ่ ไดรเู รอ่ื ง ถงึ พลาดพลั้งยงั ไง ผมกม็ ที างทีจ่ ะเอาตัวรอดได โดยไมจ าํ เปน ตองหว ง” พีช่ ายหนั มาตบไหลนอ งสาวเบาๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1248 “คะหยนิ่ เปน คนเหย้ี มโหดปาเถ่ือนอยแู ลว แตน อ ยจะยงิ่ หนกั กวา นั้น ถา ทําอยา งทพ่ี ูดเมอ่ื ก้ี ในหมบู า นไมไ ดม เี พยี งคะหยน่ิ คนเดียว แตย ังมลี กู บานท่เี ปนเดก็ และผูห ญิงอยดู ว ย แลว พวกเรา เองน่ันแหละจะเปน โจรไป เอาอยางทร่ี พนิ ทรเขาบอกมากอนดีกวา ถา ไมส าํ เร็จหรอื มนั แผลงฤทธ์ิ อะไรขน้ึ คอยทําตามแผนของนอย” ดารนิ ผูแคนเคอื งชิงชงั คะหยน่ิ อยูกอนเปน ทุนเดมิ ยมิ้ ออกมาดๆุ “ถา งน้ั ก็ตามใจเถิดคะ แตสาํ หรับนอ ย ไอคนปา เถอ่ื นกต็ องใชว ิธกี ารปา เถ่ือนกบั มนั บา ง ถึงจะสมกัน เราไมไดยงิ ใหถ กู มนั แตย ิงขใู หมันยอมแพออกมามอบตัวเทา นน้ั ซงึ่ จะเปน วิธกี าร ปลอดภัยกวาที่จะสง ทตู เขาไปเจรจา วา อนั ทจ่ี รงิ คะหย่นิ กเ็ ปน อาชญากรมีคดฆี าตกรรมมิชชนั นารี สองผวั เมยี น่ันอยแู ลว มนั ควรจะตอ งถกู จบั และลงโทษ” “พวกเราทกุ คนไมอยใู นฐานะทจี่ ะทาํ ตวั เปน ตาํ รวจหรอื ผพู พิ ากษา...” เชษฐาเตอื นอยา งสขุ มุ “เรามีหนาที่อยา งเดยี วเทา นน้ั คอื ปองกันตวั เอง และดาํ เนินการเฉพาะที่จะเปนประโยชน แกตวั เรา อกี อยางหน่ึงเหตกุ ารณเหลานั้นมนั กไ็ มไดเกดิ ข้ึนตาํ ตาตอหนา เรา อันจะทําใหเ ราปองกนั ขัดขวางไวไ ด เรื่องมนั ลวงเลยผา นมาแลว เรากเ็ พียงแตรับรูไวเทาน้นั จะตดั สนิ เอาผิดอะไรกบั คะหยนิ่ มนั ไมใ ชเรอ่ื ง...” พลางหวั หนาคณะกเ็ ปลยี่ นสายตาไปทางพรานใหญ ถามวา “คุณจะเขา ไปเพยี งคนเดยี วเทา นน้ั หรอื ?” “กม็ เี กิด เสย และจนั อกี สามคน รวมเปนสค่ี นครบั บญุ คาํ จะใหอ ยูทนี่ ด่ี ว ย” “ทําไมไมใหผมไปดวยอกี คน?” ไชยยนั ตสวนมาโดยเรว็ พรานใหญส ่ันศีรษะ มองดูอดตี นายทหารหนุมอยางขอรอ ง “ไมเ หมาะหรอกครับ ผมกบั พรานพ้นื เมอื งอีกสามคนก็พอแลว คณุ ไชยยนั ตคอยคมุ พวก เราบนน้ไี วดกี วา คุณชายเองก็ยงั เดนิ ไมถ นัดนกั พวกผมพลาดพล้งั อยางไร คณุ ไชยยนั ตจะไดชว ย ทางนีร้ ับมือมนั ” วา แลว เขาก็เดนิ ไปที่เกวียนคนั หนึง่ ซึง่ บรรทกุ สมั ภาระสว นตวั ของเขาเอง ดึงปนลกู ซอง แฝดออกมา แตเ ชษฐาตะโกนเรยี ก แลว สงเบราวน ง่ิ กงึ่ อัตโนมัติทบี่ รรจกุ ระสนุ ไดค ร้ังละหานัดไป ให พรอมกบั เข็มขัดกระสนุ ทม่ี ีลกู อัดเต็ม “เอาไอน่ีไปดกี วา แลว ก็ยังมีแบบปม แอค็ ช่ันอีกกระบอกหน่ึง บรรจไุ ดหา นดั เทา นน้ั ให เกดิ ถือไวอ กี กระบอก นอกนนั้ ก็เอาแผดไป” รพินทรยมิ้ เลก็ นอ ย รับปนมาจากคลงั ปน ของนายจา ง โยนแจกจา ยใหเ กดิ จนั และเสย คน ละกระบอก พรอมทง้ั เขม็ ขัดกระสนุ โดยเปลีย่ นจากปน ไรเฟลมาเปน ลูกซอง ซึง่ เปนปนทอี่ าํ นวยผล [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1249 อยา งดีทีส่ ดุ ในการปะทะกบั มนุษยใ นระยะประชดิ ติดพนั ไชยยนั ตก็ถอดเข็มขดั ปนสั้นขนาด .44 แม็กนม่ั ท่ตี ดิ เอวอยโู ยนมาใหอีกกระบอกหน่ึง “เอา! ตดิ เอวไว พลาดพลง้ั ไอห านัดนน่ั หลดุ มอื ไปหรอื บรรจุชดุ ใหมไ มท นั กจ็ ะไดพ่ึงไอ น่ไี ปพลางๆ อยาประมาท อยา คิดวา คะหยิ่นมันจะเปน เกลอเกาของคุณ แมว าจะเคยมีความสมั พนั ธ กันมากอ นเชน ไรกต็ าม” เขาคงหัวเราะเบาๆ อยเู ชน เดมิ และเพอื่ ไมใ หเสียศรทั ธาในความเปน หว งของนายจา ง จึง คาดเข็มขดั ปน ของไชยยนั ตตดิ เอวไวอ กี กระบอกหนึ่ง ไมกอี่ ึดใจตอมาการเตรยี มตวั ลงไปพบกับ คะหยน่ิ กเ็ สรจ็ สรรพ “นดั กนั เสียใหเ รียบรอยกอน จะเอายังไง?” เชษฐาถาม “ถาไดยนิ เสยี งปน กแ็ ปลวาเกดิ เร่อื งครับ ตอจากนน้ั ก็สุดแลวแตค ณุ ชายหรอื คณุ ไชยยนั ต จะตัดสนิ ใจ ขอบอกเพียงอยา งเดยี ววา ...ไมต องเปนหว งพวกผมท้งั ส่ีคน” เขาบอกมาอยางงา ยๆ แลวพยกั หนากบั พรานท้ังสาม พากันเดนิ ลงจากไหลเ ขา มุงตรงไป ยงั หมบู า นอนั มองเห็นเงยี บเชยี บอยูน นั้ ขณะทรี่ างของพรานใหญก บั อีกสามคน หางออกไป เชษฐากเ็ รียกบุญคําเขามา “บอกใหท กุ คนเตรยี มพรอ ม จา ยลูกปนใหค นละกลอ ง” บญุ คาํ ปฏิบัตติ ามคาํ สั่งโดยเรว็ เรยี กพวกลกู หาบทกุ คนมาแจกจา ยกระสนุ ปนให เชษฐา ดาริน และไชยยนั ตล งจากเกวยี นตรงเขาไปยึดกลมุ โขดหนิ รมิ ผา แลว ส่งั ใหพ วกลกู หาบกระจาย กําลงั กนั ออก แยกยา ยประจาํ อยทู ีม่ น่ั พรอ มทจ่ี ะโปรยหากระสนุ ลงไปไดท นั ทีหากเกิดเหตรุ ายข้นึ ดารินใช .300 เวเธอรบ ี สว นเชษฐากบั ไชยยนั ตใ ชข นาด .30-06 คนละกระบอก ตางพุง สายตาแนว แนจ ับตามหลงั คนทง้ั สไ่ี ป “รูไ หม พวกหลม ชางมปี น สกั ก่กี ระบอก?” ไชยยนั ตห นั ไปถามแงซายผยู นื อยใู กลๆ “พวกผูช ายมนั มเี กือบทกุ คนแหละครับ ประมาณ 30 กวากระบอก แตเ ปนปนแกป นอกนนั้ กเ็ ปน หนาไมอาบยาพษิ ” “สมมติวา มนั ยิงเอากอน จะทํายงั ไงกนั นี่ สีค่ นนั่นเดนิ เขาไปเปนเปาอยา งดีทีเดยี ว ไมรู พวกมนั ซุมอยตู รงไหนบา ง” ดารินเปรยขน้ึ อยา งวติ ก หลอ นกระสบั กระสา ยรอ นใจกวา ทุกคน “เช่อื มอื รพนิ ทรไวกอนดกี วา อยา งนอยทส่ี ดุ ...เขาก็รูจกั เจา พวกนนั้ ดีกวาเรา ไมแ นจ รงิ เขากห็ ากนิ อยกู บั พวกน้ไี มไ ด บางทพี วกเราอาจวติ กกงั วลเกินกวาเหตกุ ไ็ ด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1250 เชษฐาพูดเบาๆ บุญคาํ ผูยืนขนาบอยอู กี ดานหนึง่ กห็ ัวเราะ ทา ทางไมเดอื ดรอนอะไรทัง้ สน้ิ บอกมาวา “เจา นายไมตองกลัวหรอกครบั บญุ คํารบั รองวา คะหยิน่ มนั จะไมท าํ อะไรพรานใหญอ ยาง เด็ดขาด ถา รูวา เปนแก ปานน้มี นั ก็คงเหน็ แลว” “ทําไมบุญคําถงึ มัน่ ใจอยางน้นั ?” ดารนิ ถามหวนๆ พรานเฒา แหงเขาอมึ ครมึ อา ปากหัวเราะ เหน็ เงอื กสคี ลา้ํ “โธ นายหญงิ ไอค ะหยน่ิ นะ มันรอดตายจากเสือขบหัวก็เพราะนายใหญ มันไมเ คยกลัว ใครก็จรงิ แตม นั ทงั้ รกั ทง้ั เกรงนายรพินทร ถา ไมไ ดน ายรพนิ ทร ปา นนมี้ ันก็ตายไปนานแลว” คณะนายจางทงั้ สามหนั ขวบั มาจองหนา บญุ คาํ เปนตาเดยี ว ดวยความประหลาดใจ ครามครัน “ทาํ ไม? พรานใหญเ คยชว ยชวี ิตเจาคะหย่ินไวเ หรอ?” ไชยยนั ตถ ามเร็วปรือ๋ “เรอ่ื งการชว ยเหลือนะ นายแกเทย่ี วไดช ว ยเหลอื ใครตอ ใครไวมากทเี ดยี วครบั ไมง น้ั แกก็ ครองปา นไ้ี มได ชว ยชวี ิตจากอันตรายบาง ชวยเร่อื งอาหารเรอ่ื งยาบา ง อื่นๆ สารพดั อยางทแี่ กจะ ชว ยได อยา วา แตพ วกกะเหรีย่ งหลมชางนเ่ี ลยครบั ตอใหพ วกวาทดี่ รุ ายทสี่ ดุ ...ชอบลาหวั คนโดยไม เลอื กหนา แกยังไปนอนไปกนิ บานมนั ไดร าวกบั พระราชา ไมม พี วกชาวปาชาวเขาทไ่ี หน ไมวา ปา ลางปา บนในแถบตะนาวศรที ้งั สองฝง จะไมรจู ักแก เจา คะหยน่ิ ความจรงิ ก็เปน คนเกะกะหวั ไมมาก แตเ วลานายตระเวนหาสัตวม าถึงทีน่ ่ี แกก็นอนบานมนั นน่ั แหละ มิหนาํ ซ้ํามันยงั ชว ยนาํ ออกหาสัตว ดวย บางทยี ังชว ยหาบหามแทนลูกหาบเสยี ดวยซ้าํ ” ดารนิ อาปากคา ง อุทานอะไรออกมาคําหน่ึง แลว ท้ิงมือลงอยางออนใจ “ดเู อาเถิดคะ พี่ใหญ. ..ดอู ตี าพรานไพรของเราคนน้ี แหม! มันนา เหลือเกนิ ...พวกเราหรือ เปน หว งออกจะแยอ ยแู ลว เขาจะบอกสักนิดก็ไมไ ดว า เขาเคยมีบุญคณุ ไวก บั เจา คะหยนิ่ จนถงึ ขนาด เคยเรยี กใชไ ด” เชษฐาหวั เราะออกมา สหี นา ดขี นึ้ “ก็พีบ่ อกแลว ยงั ไงวา บางทพี วกเราอาจวติ กกริ่งเกรงกนั ไปเกนิ กวาเหตกุ ็ได รพนิ ทร จะตองรอู ะไรดีอยูแลว เร่ืองความรายกาจของคะหยนิ่ เขาไมไ ดบอกเรา นอยกห็ าวาเขาปกปด ทเี ร่อื ง ท่เี ขามอี ิทธิพลอยเู หนือจติ ใจของคะหยนิ่ ซง่ึ เขากไ็ มไ ดบอกเราเหมอื นกัน นอยกห็ าวา เขาไมบอกอกี รวมความแลว เราวนุ วายกนั ไปเองแทๆ” “แตฉนั ยงั ไมแ นใ จนกั ...” ไชยยนั ตแ ยงมาเสียงหนกั ๆ มือคงกระชบั ไรเฟล แนน ตาจบั นง่ิ อยทู างดา นหลงั ของพราน ใหญทีห่ างลงไปเปน ลาํ ดบั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1251 “ถงึ เขาจะมอี ทิ ธพิ ลอยูเ หนอื จิตใจคะหยน่ิ มากอนอยางไรกต็ าม สังเกตดูทาทีของเขาก็ไม ไวใจคะหยน่ิ อยเู หมอื นกัน ไมงน้ั จะใหเ ราคอยอยูทน่ี ี่ทําไม” “น่ันเปน เร่อื งความรอบคอบไมย อมประมาทของเขา ซึง่ กด็ ีแลว เอาละ ประเดย๋ี วเรากร็ ู เองวาพรานใหญข องเราแนแ คไหน แตใ หต ายเถอะ! ไอเสอื นีเ่ ปนคนถอมตัวเหลือหลาย ไมย อมคุย อวดศักดาอะไรเลย นอกจากพวกเราจะคอยๆ รูเหน็ กบั ตาเอาเอง” “คนทือ่ มะล่ือ ดยู ากตะหากคะ พ่ีใหญ กวนโทโสเสียเหลอื ประมาณ เจา ประคณุ ขอใหเ จา คะหยน่ิ นัน่ ซดั ออกมาซักเปรี้ยงเถดิ นะ ” “อา ว! ไหงงั้นละ นอย แชง เขาเสยี แลว” ไชยยันตรอ งออกมา “ไมร!ุ ” เพ่อื นสาวสะบดั หนา กระชากเสียงมาหว นๆ จากการเฝาจบั มองของทกุ คน ทคี่ มุ เชิงอยบู นที่ม่นั เหนอื ไหลเ ขา รพนิ ทรกบั พราน พ้นื เมอื งทงั้ สามเดนิ เขาไปถงึ บริเวณหนา ลานหมบู า น พวกในหมูบ านเรม่ิ ปรากฏตัวโผลออกมาทลี ะ คนสองคน รวมท้ังลกู เดก็ เลก็ แดงพรอมกบั เสียงหมาเหา ขรม มีเสียงรอ งตะโกนบอกกนั ตอ ๆ ไป อดึ ใจเดยี ว พวกนั้นก็โผลกนั ออกมาเตม็ ลาน ตรงเขา หอมลอมพรานใหญเตม็ ไปหมด ดว ยลักษณะ ตอ นรบั ทักทาย คณะนายจางหนั มามองดหู นากนั อีกครงั้ บญุ คาํ ยม้ิ นอ ยย้ิมใหญ “เห็นไหมครับ บญุ คาํ บอกแลว พวกนนั้ มนั ดีใจที่เหน็ พรานใหญ ทแี รกมันคงยงั ไมร ูวา เปน แก กเ็ ลยแอบซอ นคุมเชิงอยู” เชษฐาผอนลมหายใจยาวออกมา ตายงั ไมเ ปลีย่ นไปจากภาพเบอ้ื งลาง “ขอใหเ ปนอยา งนั้นเถอะ เราตองการผกู มิตรกับพวกน้ี ไมใ ชตอ งการเปน ศัตรู” ครนั้ แลว รางของรพินทรกับพรานท้งั สาม ท่ถี ูกหอ มลอ มโดยพวกชาวบา นหลมชาง กล็ ับ หายเขา ไปในมุมบังคับของกลมุ เรอื นอนั หนาแนนที่ปลกู เรียงรายอยู พนจากสายตาของพวกทค่ี อย อยูขางบน เวลาผา นไปถงึ สิบนาทีเต็มๆ ทา มกลางการเฝารอคอยอยา งกระวนกระวายใจของคณะ นายจา ง ทกุ คนกเ็ หน็ เสย โผลอ อกมาเพียงคนเดยี ว เดนิ ดว ยอาการปกตติ รงกลับเขามา “วา ยงั ไง พรานใหญกบั อกี สองคนน่ันอยไู หน ทาํ ไมถงึ กลับมาคนเดียว” ไชยยนั ตรอ งถามออกไปกอนท่เี สย จะเขามาถงึ ดวยความรอนใจ “พรานใหญใ หผมมาบอกกบั เจา นายวา ทุกอยา งเรียบรอ ยครบั ใหพ วกเราเคล่อื นเกวยี น เขาไปในหมูบา นไดเ ดยี๋ วน้ี แกกาํ ลังพดู อยูก บั คะหยน่ิ ” “เรยี บรอ ย?” ดารนิ รองออกมาดงั ๆ เต็มไปดวยความสนเทห  ยงั ไมไ วใ จนัก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1252 “หมายความวา ยังไง คะหยนิ่ ยอมตกลงตามท่ีเราตองการรึ พรานใหญบ อกมนั หรอื เปลา วา เรามีเจามกุ บั นงั อั้วติดมากับขบวนของเราดวย” “พรานใหญพดู เรอ่ื งนแี้ ลวครับ ทแี รกมนั ไมย อมเหมอื นกนั แตแ ลว กย็ อมเม่ือพรานใหญ บอกวา จะอยทู นี่ ี่จนกวาจะปราบงยู ักษไ ดส าํ เรจ็ ” ท้งั สามถอนใจออกมาอยา งโลงอก ไชยยนั ตหนั ไปมองดหู นาเชษฐา แลว พึมพาํ ออกมา “งา ยดายเกนิ กวาทคี่ ดิ ไว มนั ตองใหไ ดยังงซี้ ิ ยอดชายนายรพินทรของเรา โลงอกไปท”ี เชษฐาสอบซักถามเสย ถงึ การพบปะพูดจาระหวางพรานใหญ กับหวั หนาบา นหลมชา งอยู อีกครูจนแนใ จ ก็สง่ั บุญคาํ ใหบ อกพวกลกู หาบเขาประจาํ หนาทต่ี ามเดมิ ชวนไชยยนั ตกบั ดารินกลบั ขึน้ ไปนง่ั บนเกวยี น จากนนั้ ก็ใหเคลื่อนจากไหลผา อันเปนบริเวณยดึ เปน ทีม่ น่ั เดินเลาะทางตรงเขา ไปยังเขตหมบู า น โดยการนาํ ของเสย ขณะทค่ี าราวานเกวยี นใกลเ ขา เขตมา พวกหลม ชางพากนั ออกมายนื มงุ ดแู นนขนดั ไป หมด สว นมากเปน เด็กกบั ผหู ญิง บรรยากาศอันตึงเครยี ดคล่ีคลายลง...สอใหเ หน็ ชดั ไดว า การเจรจา ระหวางรพนิ ทรกับคะหยนิ่ หวั หนาบานเปน ไปในดานสนั ติ แตถ ึงเชน ไรกต็ าม เชษฐาเรยี กบญุ คาํ กับเสย เขา มากระซิบสงั่ ไมใ หค ณะทุกคนอยูในอาการประมาท ปน ทกุ กระบอกบรรจุลกู เตม็ อตั รา และถอื อยใู นมอื ลกั ษณะพรอ มที่จะใชไ ดท กุ ขณะ เสย นาํ ตัดลานกวา งไปทางดา นตะวนั ออกของบา นกะเหรย่ี ง หางบา นกลุมแรกออกมา ประมาณ 200 เมตร แลวใหห ยุดปลูกสรา งแคม ปข ึงกระโจมข้ึน “พรานใหญสง่ั ใหพวกเราตง้ั แคม ปอ ยูตรงนค้ี รับ” เสย บอก เมอ่ื ถกู เชษฐาถาม คร่ึงช่ัวโมงตอมา บรเิ วณแคม ปช ั่วคราวของคณะผจญภยั ก็เสรจ็ เรยี บรอย ดารนิ สัง่ ใหป ู พนื้ ดว ยผาใบหนา ในบรเิ วณกระโจมพักตอนหน่งึ และใหน าํ รา งอันหมดสติของเจา มนุ อนพักอยทู ี่ นัน่ โดยมีนางอั้วคอยนง่ั เฝา อยูใกลๆ รอบบรเิ วณพวกเดก็ ๆ กบั ผหู ญงิ พากนั มายืนลอ มมุงดอู ยหู างๆ พวกลูกหาบทก่ี ระจายกันลอมรอบเตน็ ท คอยกนั ไวไมใ หเ ขา มาใกล ทุกอยางเสร็จสรรพ แตร พินทร กย็ งั ไมปรากฏกายกลบั มาใหเ หน็ “เอ ปานนีท้ ําไมรพินทรยังไมมาอกี เราเขามาจนถึงทน่ี ่ี และตั้งแคม ปเ สร็จไปตัง้ นาน แลว ” ไชยยนั ตเ ปรยขึ้นอยางเปน หว ง เดินไปแหวกประตกู ระโจมออก มองเขา ไปยงั เรอื น กะเหร่ยี งท่ปี ลกู อยเู ปน ทวิ สลับซับซอ นเหมอื นเมืองเลก็ ๆ “คงมีเร่ืองท่ีจะตอ งพูดกบั คะหยิน่ อยมู าก ปลอ ยเขาเถอะ เด๋ยี วก็คงมาเอง” เชษฐาออกความเห็นอยา งคนใจเยน็ ตามนสิ ัย ดารินผูกาํ ลังทรดุ คกุ เขาตรวจสอบอาการ ของเจามอุ ยู ก็เงยหนา ขนึ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1253 “อยา งนอ ยทีส่ ดุ กลบั มาสง ขา วเรากอ นก็ยงั ดี นเ่ี งียบฉไี่ ปเลย นอ ยวา ใหเสยกบั บุญคําไป ตามดีกวา ” กอนพ่ีชายจะตอบวา กระไร ไชยยนั ตผูยนื มองอยหู นาประตูกระโจม กร็ องบอกมาเบาๆ วา “ออ! โผลม าโนน แลว แตเอะ ! ตาเกิดกลับมาคนเดียวอีกน่ันแหละ” วา แลว ไชยยนั ตกก็ า วออกไปจากบรเิ วณเตน็ ท เชษฐาเกาะไหลนองสาว เขยกตามออกมา ดวย เกิดเดินยม้ิ ยองผองใสตรงเขา มา และกอนท่ีใครจะรองถามออกไป พรานหนมุ ก็รายงาน ปนหัวเราะรามาวา “พรานใหญใ หผมมาสงขาวกอนครบั บอกวาไมตองเปน หว ง ใหเจา นายกับพวกเรา พกั ผอ นกนั ใหส บาย ประเดยี๋ วแกจะมา จะเอาคะหยน่ิ มาดว ย” “แลว นีพ่ รานใหญอยูทไี่ หน กําลงั ทาํ อะไรอยู” เชษฐาถามโดยเร็ว “อยบู นเรือนคะหยิ่นครับ กําลังกนิ เหลา กนั อยู คะหยิน่ มนั ดใี จทไี่ ดพ บพรานใหญ แลว ก็ ยิ่งดใี จมากทร่ี วู าเรามขี องฝากมันแยะ” คณะนายจา งมสี หี นาปลอดโปรง แจมใสขนึ้ “แกกลบั มาเสยี คนหนึง่ พรานใหญก อ็ ยกู ับจันเพยี งสองคนเทานน้ั ซ”ิ “ครับ แตไ มตอ งหว งหรอกครบั ไมม อี ะไร” “ทา ทางคะหยนิ่ เปน อยางไรบา ง มนั ยอมรบั ขอเสนอของเราดวยดไี หม?” นักมานษุ ยวิทยาถามบางอยา งไมวายสงสัย เกิดหวั เราะ “อยา หว งเลยครับ นายหญงิ ไอคะหยิ่นมนั ไมเคยฟง เสยี งใครกจ็ รงิ แตม นั เช่ือพรานใหญ ไอพวกนีม้ นั ดอี ยูอยาง จะโหดรายอาํ มหติ สักแคไ หนกต็ าม ลงถามันรกั นับถือเสียอยา งเดยี วแลว มัน ไมเ คยหกั หลงั และถา รับปากรับคําแลว กจ็ ะไมก ลบั คําทีหลัง” “ยอดเหลอื เกนิ นะ เจา นายของเกิดคนน”้ี หญงิ สาวพดู ใสหนา เกดิ หางเสยี งประชด ริมฝป ากกราดไปดวยรอยยิ้มอนั อบอนุ ชื่นชม เชษฐาและไชยยนั ตก พ็ ลอยสบายใจหมดขอ กงั วลไปดว ย ตางกลับเขา ไปพกั ผอนรอคอยอยใู น กระโจม มุไดสติรูตัวขน้ึ มาในเวลาบา ยสามโมง พอรูตัววา อยทู ีไ่ หน กผ็ งะตกใจ ควา มือสาวคนรกั ไปกุมไวแนน ดารินยมิ้ ใหอ ยา งปลอบใจ พดู ออนโยน โดยใหแ งซายทาํ หนาทเ่ี ปน ลา มวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1254 “ไมตอ งตกใจ เจา กบั คนรักของเจา ขณะน้อี ยใู นความคมุ ครองของเรา คะหยนิ่ จะมาทาํ อะไรไมไ ดท ั้งส้นิ และคะหยนิ่ กร็ ับปากแลว วาจะไมท าํ อะไรเจาทง้ั สองคน” “มุอาจตอ งตายเพราะเข้ียวหมู มุเปน หว งนางอั้ว ขอฝากมนั ไวก ับนายหญิงดว ย อยาให ใครทําอนั ตรายมันเมอื่ มตุ ายแลว” กะเหรย่ี งหนุม บชู ารกั พดู แผว ๆ ดารนิ สัน่ ศีรษะชาๆ ใบหนายงั ยมิ้ ละไมอยเู ชนนน้ั วางมือลงบนหนา ผากของลกู ชาย หัวหนา บาน “มุจะไมตาย และเดย๋ี วนีเ้ รากช็ ว ยใหป ลอดภัยแลว มจุ ะไดอยกู ับนางอั้วตลอดไป” หลอ นพูดเสียงหวาน แลว จดั การฉดี ยาใหค นเจ็บอีกเข็มหน่งึ ตอจากนน้ั เจามุกห็ ลบั ไปอกี ดว ยความออนเพลียจากพษิ บาดแผลฉกรรจ ราวสโ่ี มงเยน็ รพินทร ไพรวลั ย ก็โผลเ ขามาในเตน็ ทข องนายจาง มีรา งหนงึ่ ตามติดมา เบื้องหลงั ดวย สายตาของท้ังสามพงุ จับไปยงั รางนั้นเปน ตาเดยี ว เปน ชายวยั ประมาณหา สิบเศษ ผมสี เทาเปนกระเซงิ คาดไวด วยผาสแี ดง สงู ใหญก ํายําขนาดแงซาย ใบหนาเหี้ยมเกรียมดุดนั ตาขุน ปราศจากแวว แกมขางหนง่ึ มรี อยแผลเปนจากเลบ็ เสอื ลกึ เปนทางลงมาจรดคาง ทคี่ อมีสงั วาลทาํ ดวยเขย้ี วสัตวป าหอยอยู เอวเหน็บมีดสน้ั มอื ถอื ปนแกบ กระบอกยาวสงู เกอื บทว มหวั พอมองเหน็ ถนัด ไชยยนั ตก อ็ ุทานออกมาเบาๆ วา “น่ีมันองคุลมี าลนีห่ วา!” คะหยน่ิ กา วเขา มาหยุดยืนเดน อยกู ลางกระโจม ตาขนุ ไปดวยสายเลอื ด มองจบั ไปยงั คณะ ชาวพระนครท้งั สาม พรอมกบั รอยยม้ิ ทด่ี เู หมือนแสยะ “คะหยน่ิ มาเยย่ี มคํานบั และทาํ ความรจู กั กบั พวกของคณุ ชายครับ” พรานใหญบอกยม้ิ ๆ ดารินยนื กอดอก จอ งหัวหนา หมูบานหลมชา งเขม็ง เชษฐากับไชยยนั ตย ม้ิ ใหช าวเขารา ง ยกั ษผ ูนนั้ พลางพยกั หนา ทกั ทาย “เราดใี จท่ไี ดร จู ักเจา คะหยิ่น พวกเราท้ังหมดมาอยางมิตร” เชษฐาเปนผูปราศรัย และแงซายกาวเขา มาเปน ลามใหแ กค ณะนายจา ง บรุ ุษหนา เหย้ี ม กวาดตามองดเู ชษฐา ไชยยนั ต และมาจับนง่ิ อยูต รงดารินเปนคนสดุ ทาย แลว หวั เราะออกมาเหมือน เสียงววั “พวกนายมากบั พรานใหญ คะหยน่ิ ยอ มถอื เสมือนแขกผมู ีเกียรติ แมวา นายจะเปน ตน เหตุ นําความวบิ ตั มิ าสพู วกเรา” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1255 “เราไมไดน ําความวบิ ตั มิ าสพู วกเจา ...” ไชยยนั ตพ ดู กรา วๆ อยางไมพ อใจ “ตรงขา ม เรามาเพอ่ื ชว ยเหลือพวกเจา ตะหาก” ริมฝปากหนาบนใบหนา น้นั แสยะกวา งออกไปอกี เหลือบตามองไปรอบเต็นท แลวไปจับ น่ิงอยูท ร่ี า งอนั หมดสติของมุ ผูนอนอยกู บั พนื้ ปผู าใบ มรี า งของนางอ้วั หมอบตวั สัน่ อยู แลว ตาก็ลกุ โพลงข้ึน นางอัว้ สง เสยี งรองดว ยความหวาดกลัวออกมาคาํ หน่ึง ยกมอื ขน้ึ ปดซอ นหนาไวอยางลน ลาน คะหยน่ิ เคล่อื นเขาไปอยา งแชม ชา แตทนั ทนี ้นั เองดารินก็ถลันปราดเขาขวางหนาไว มอื แตะอยูทด่ี า มปน สัน้ .357 ในซองขางเอว “ถอยออกไป! เจาจะแตะตองมุหรอื นังอวั้ ไมไ ดเปน อนั ขาด” หัวหนาชาวดอยชะงกั จองหลอนตาไมก ะพรบิ แลว หวั เราะหาวๆ ออมาจากลําคออวบ ใหญ เอยี งหนา ไปทางรพินทร “แมหญงิ ผงู ามเหมือนนางไมผนู ี้เปนใคร ทา ทางนางกลาหาญนกั บงั อาจมาขวางหนา คะหยน่ิ ” “น่นั คือนายหญิงของขา คนทช่ี ว ยชวี ติ เจา มุ ลกู ชายของเจาไวจ ากบาดแผลหมูขวดิ ” รพนิ ทรต อบ “บอกใหน างหลีกไปเถิด คะหย่นิ จะเขาไปดูไอม ”ุ “เจาตองสัญญากอ นวา จะไมแ ตะตองตวั มุเปนอันขาด” ดารินกาํ ชับมาคงยนื ประจนั หนากับคะหยน่ิ โดยไมสะทกสะทาน “คะหยนิ่ ใหสญั ญา” หวั หนาบา นหลม ชา งตอบมาแหบหา ว ราชสกุลสาวถอยหลงั ชา ๆ เปดทางให แตเ ดินไปคุมเชงิ อยูใ กลๆ กับคนเจบ็ อยางไมไ วใ จ นงั อวั้ เกาะหลงั หลอนยดึ เปน ทีพ่ ่ึง หญิงสาวเอือ้ มมือไปจบั แขนเด็กสาวผูนาสงสาร อันเปนครู กั ของ เจามุไว บบี เบาๆ อยางปลอบโยน ทกุ คนก็เดินตามเขามาดวย คะหยนิ่ มาหยดุ ยนื อยูเหนอื รางอนั หมดสตขิ องลูกชาย ซ่งึ หายใจรวยๆ อยู เคาหนานั้น เครียดนากลวั รมิ ฝป ากแสยะออก แตแ ลว กเ็ ปลย่ี นไปเปนความสลด นง่ิ ขรึมอยูเปนเวลานาน “มนั เกง แตก ็เกงไปไมไ ดนาน ถา เปนพอ ของมนั จะไมถกู หมขู วดิ อยา งน้ีเลย...” เสยี งนน้ั เอย ออกมาเหมอื นจะกลาวกบั ตนเอง แลว ก็เงยขนึ้ มองไปยังดาริน ถามวา “ไอมจุ ะตายหรอื ไม?” “ก็เจา ตอ งการใหล กู ของเจาตายหรอื ไมเ ลา ?” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวยอ นถามมาดวยเสียงกระดาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1256 “มนั ควรตายทบี่ งั อาจขดั คําสั่งของพอ แต...มันเปนลูกของคะหยน่ิ ไมม ีพอ คนไหนที่ ตอ งการใหลกู ตาย แมว ามันจะมโี ทษผิดสกั เพียงใด” ดารนิ ยมิ้ ออกมานดิ หน่งึ “ถา เชนนนั้ ลกู ของเจา กจ็ ะไมตาย เราจะรกั ษาเขาใหหาย มไุ มน า จะเกดิ มาเปน ลูกของคน อยา งเจาเลย คะหยน่ิ ” “ทําไม?” คะหยนิ่ ขมวดค้ิว ดารินเคน หวั เราะ “มเุ ปนคนกลาหาญ แตเจาเปน คนขลาดตาขาว” คะหยน่ิ ตาลกุ โพลงยดื อกขน้ึ จองหลอนดว ยแววขมึงทึง คํารามลัน่ ออกมา “คะหยน่ิ นะรึ ขลาดตาขาว?” หญงิ สาวยมิ้ เยาะ พยกั หนา ยา้ํ มาอยา งไมพ ร่นั พรึงตามนสิ ัยอันหา วหาญไมหวนั่ ใคร “เจา นน่ั แหละคะหยน่ิ ” หวั หนาหมบู านหลม ชางทบุ อกตัวเองสนน่ั กิรยิ าฮึดฮดั เกร้ยี วกราดแคนเคอื ง ระคนไปกบั ความพศิ วงประหลาดใจครามครนั “ฮะฮา ! ไมว าจะเปน ปา ลาง ปาบน ไมเ คยมใี ครบังอาจวา คะหยน่ิ ขลาดตาขาวเลย ทาน เปนแตเพยี งหญงิ รางงามนอยนดิ เพียงแคน้ี ทําไมจงึ หาญมาดหู มนิ่ คะหยิ่นผเู ปน ใหญอ ยใู นปาน”ี้ “เจา ใหญแ ตร ปู รา งเทา น้ัน คะหย่ิน...” นักผจญภยั สาวเลอื ดขน เชือ้ สายราชสกลุ ตอปากมาอยา งเผด็ รอ น “แตฝ ม อื หรอื น้าํ ใจเลก็ นิดเดยี ว ใชซิ เจา อวดอา งวา เจากลา หาญมาก กลาหาญโดยวธิ สี ง ผหู ญงิ ตัวเลก็ ๆ อนั เปน ลกู บา นของเจาเองออกไปสังเวยงยู ักษ เพ่อื หวงั วา ตวั เจาจะรอดตายจากงูนน่ั นะหรือ ชา งเปน ความกลา หาญทน่ี า ละอายอะไรเชน นี้ ลกู ชายของเจา เสยี อีก อตุ สา หต ิดตามออกไป เพ่ือปองกันหญงิ คนนั้น จนกระทงั่ ตวั เองไดรับเคราะหบาดเจ็บ การทคี่ ิดจะใหคนอน่ื ตายแทน เพอ่ื ตวั เองไดร อด มิหนาํ ซํ้าคนน้ันยังเปน เพยี งผูหญิง ไมเรยี กวา เปนความกลาหาญหรอก คะหยิน่ แต เปน ความขลาดตาขาวอยางไมม ีอะไรเสมอเหมอื น ซํ้ายังโหดเหย้ี มอํามหติ ชวั่ ชายิ่งนกั ” คะหยน่ิ งงไป หนา บูดบง้ึ ตงึ หันไปจองนางอั้วที่ยืนแอบหลงั ดารนิ อยแู วบหนงึ่ “คะหยน่ิ ไมไ ดส งนงั อ้ัวออกไปเปน เหยอ่ื งู เพื่อจะใหตวั เองรอด...” บรุ ษุ หนาเหย้ี ม จอมโหดแหง หลมชางตอบมาดว ยเสียงอันดังกอ งฮดึ ฮัดอยูเชน นนั้ หนั กลบั มาดรู พินทรนิดหนึง่ “คะหยนิ่ เพยี งแตข บั มันออกไปใหพน จากหมบู าน เพราะพอ แมแ ละตวั มันประพฤตผิ ิด จนจา วโกรธ สงงมู าทําโทษพวกเราทง้ั หมด พอกับแมข องมนั ถูกงูเอาไปกินแลว ขนื ใหมนั อยตู อ ไป งูกจ็ ะมาอาละวาดอกี จาวไมต องการใหน างอ้ัวอยูท นี่ ี่ คะหยิ่นทําตามทจ่ี า วตองการเทา นน้ั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1257 “เจาคดิ เอาเองท้งั ส้ิน จา วจะไมป ระสงคอ ะไรท่ีผิดทาํ นองคลองธรรมอยางนนั้ เจาหลงผดิ ไปเอง โทษซัดไปใหแ กคนอืน่ ทําไมเจา ถึงคดิ วาเปนความผิดของครอบครัวนังอ้วั ทาํ ไมเจาไมค ิด บางวา ตวั เจาเองนัน่ แหละ...ทจ่ี าวโกรธ เพราะปฏิบัติตัวเปน คนโหดรายอํามหติ ชอบปลนฆาผคู นที่ ผา นใกลเขตนเ้ี ขา มาอยเู ปนประจํา นงั อว้ั ไมไ ดทําอะไรผดิ ท้ังสน้ิ มิหนาํ ซาํ้ ยงั เปน กาํ พรา เพราะพอ แมตายหมดแลว แทนที่เจาจะสงสารมนั เจากลบั โหดรา ย เสือกไสขบั ไลม นั ออกไป ถามอุ ันเปนลูก ชายของเจาไมต ามมนั ออกไป มันก็ตองตายในปา แนๆ เพราะมันเปน แตเพยี งผูหญงิ ตัวเล็กๆ คน หน่ึง” ระหวา งทคี่ ะหยิน่ องึ้ คอแข็งไปดวยถอ ยคาํ ของหลอ น ดารนิ กา วเขามาหยุดอยตู รงหนา ชี้ ไปยงั รา งของมทุ นี่ อนหายใจรวยๆ อยู “แลว เจาเห็นไหม ลกู ของเจา เองกไ็ ดร บั ผลแหง ความชว่ั ของเจา ตองไดรบั บาดเจบ็ จน เกือบถงึ ชีวิต เจา เองยงั รกั ชวี ติ ของเจา รักลูกของเจา แตท าํ ไมเจาถงึ ไมคดิ วาคนอนื่ เขาจะรักชวี ิตของ เขาบาง” คะหยน่ิ แบะปาก มองดดู ารนิ อยา งดแู คลน แลว หวั เราะออกมาหา ว “ผหู ญงิ มกั จะกลา หาญแตเฉพาะดานวาจาเชนน้แี หละ คะหยน่ิ ไมถอื หรอก แตข อบอก ใหรูดว ยวา พวกทานไมว าจะเปน ใคร เกงกาจมาจากไหนก็ตาม คะหยน่ิ ไมกลวั ถาไมใชเ พราะพวก ทานมากับพรานใหญทีค่ ะหยน่ิ นับถอื ทา นจะมาพดู กับคะหย่ินอยางน้ีไมไดเลย” “บะ! ไอห มอนีพ่ ูดจาสาํ คัญ ทา ทางมันรา ยกาจเอาการ” ไชยยนั ตรอ งออกมาเบาๆ จอ งมองดชู าวดอยผโู อหังอยา งเขมน เต็มทน แตเ ชษฐายกมอื ขน้ึ โบกปรามนอ งสาวกบั สหายรกั ของเขาไว เมือ่ เห็นวา การเจรจาจะกาวออกไปสูความเปน ปฏบิ ักษ “เราขอบอกเจา อกี ครั้งหนึ่งวา เรามาทีน่ ดี่ ว ยเจตนาดีที่มตี อ พวกเจา ทุกคน ส่ิงท่เี จาทําไป แลว เราจะไมพ ูดถึงกันละ จงมาหาทางรว มมือกันปราบงยู กั ษน นั่ ดกี วา คะหยนิ่ ” เชษฐาพูดอยางนุมนวล คะหยนิ่ เปล่ียนสายตามาจับที่หวั หนาคณะ ทาทางยังเตม็ ไปดวยความลําพองยโส แลว จอ งไปทข่ี าอันพิการชัว่ ขณะของอดีตทูตทหารบก ยิ้มใหแคนๆ “ไมมใี ครทาํ อะไรงตู วั นนั้ ไดห รอก มนั เปนงจู าว ท่ีคะหยนิ่ ตอนรบั พวกทาน ไมใ ชเ พราะ หวังจะใหทา นมาชว ยปราบงใู ห แตเ พราะทา นมากับพรานใหญผูเปนสหายรกั ของคะหย่ิน” “ฟง มนั ! ไอน ยี่ โสโอหงั ใชเลน มนั นา ซดั ใหซ กั ปาบ หรอื ไง?” ไชยยนั ตผูเ ลอื ดรอ นพอๆ กับดารินสบถออกมา แตเ ชษฐาสะกดิ แขนไว กลา วกบั คะหยนิ่ อยา งอารมณเ ยน็ ตอ ไป “ถา เจาไมคิดวา เจา จะรวมมือกับเราได เพราะกลัวตายกไ็ มเ ปนไร เจา กับพวกเจาทกุ คน หดหวั อยใู นบา นเฉยๆ พวกเรา กับพรานใหญจะปราบงใู หเอง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1258 “คะหยนิ่ ไมก ลัวตาย แตคะหย่ินไมตองการจะสูกบั อาํ นาจของจา ว!” เจานน่ั ตะโกนออกมา แลว หวั เราะเยาะ “ทานเหน็ ตวั มนั แลวหรือวาใหญข นาดไหน ทา นจะปราบมันดวยอะไร?” “ดว ยปน ของเราทม่ี ีมาท้ังหมด โดยไมต องอาศัยปน ของพวกเจาเลย” เชษฐาตอบ ตลอดเวลารพินทรย ืนสงบนิง่ อยเู งียบๆ ฟงคณะนายจางของเขาเจรจาตอบโต กับคะหย่นิ ตามลําพงั โดยมแี งซายเปน ส่อื กลาง คะหยนิ่ คงมีทา ไมเชื่อศรัทธาอยเู ชนนนั้ ยกมอื ขึน้ กอดอก แลว กม ลงมองทขี่ าของเชษฐา อีกครั้ง “ขาทา นเปน อะไร ทานเปน คนพิการควรอยใู นเมือง ทาํ ไมถึงออกเดินปา ” เชษฐายิ้ม “เราไมไ ดเปน คนพกิ ารหรอก แตเ ราไดร บั บาดเจบ็ ทีข่ า ตอนปะทะกบั โขลงไอแ หวง ระหวา งเดนิ ทางมาทนี่ ี”่ พูดถงึ โขลงไอแ หวง คะหย่นิ ตาลกุ ขึน้ มาดวยความตนื่ เตน สนใจ “คะหยน่ิ ไดข า วจากพรานใหญว า ไอแ หวงลมแลว คะหยน่ิ เองกต็ ามมนั มานาน แตไ มเ คย พบกนั จงั หนา สกั ครั้ง พรานใหญบอกวาพวกทา นคนใดคนหน่งึ ในจาํ นวนสามคนน่ี เปนคนลมมนั ขอใหค ะหย่ินดตู ัวหนอย วาใครทฆี่ าไอแหวง ได” “เจาอยากรูน กั หรือวา ใครเปน คนฆาไอแหวง ...” ไชยยนั ตถาม พรอ มกับหวั เราะหึๆ “เจา จะคาํ นับใหแ กผูนน้ั ไหมละ?” คะหยน่ิ ยิงฟน ออกมานดิ หนง่ึ เหน็ ฟน ซใี่ หญด ําเปน คราบ...มองดรู ะหวา งเชษฐากบั ไชย ยนั ต เหมอื นจะหาทางคะเนวาในระหวา งสองคนนี้ ใครเปน มือท่พี ิฆาตไอแหวง ลง? “หวั ของคะหยนิ่ ไมเ คยกม ใหแกใ คร แตจ ะขอกมใหสกั คร้ัง สําหรบั มอื ที่ฆา ไอแ หวง ” “ถา เชน นนั้ กก็ ม หัวอนั แสนจะยโสโงเงาของเจาลงใหผหู ญิงคนนี้เสยี โดยด!ี ” ไชยยนั ตบอกมาหนักแนน พรอ มกับช้ีมือไปยงั ดารนิ ผยู นื หนา เครงขรมึ อยู เพราะหมัน่ ไส ในกริ ยิ าทา ทขี องคะหยน่ิ นบั ตง้ั แตเ หน็ กาวเขา มา นกั เลงใหญช าวดอย หนั ขวบั ไปจอ งดาริน แลวลมื ตากวางมองกลบั มายังไชยยันตแ ละ เชษฐาอีกคร้งั รองออกมา “คะหยน่ิ ไมเขา ใจ ทานหมายความวา หญงิ เอวบางคนนน้ี ะ หรือทฆี่ าไอแ หวง” “ไมต อ งสงสัยหรอกคะหย่นิ ผหู ญิงคนน้ีนแี่ หละ ทยี่ งิ ไอแ หวงลมลง” คะหย่ินแหงนหนาข้นึ แหกปากหวั เราะกึกกองไปทงั้ เตน็ ท ตัวงอไปงอมาเหมอื นจะพบ กบั เรื่องขบขันทส่ี ุด เสยี งน้ันดงั สนน่ั หวั่นไหวราวกับฟารอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1259 “ตัง้ แตเกดิ มา...คะหยนิ่ กเ็ พิ่งไดพ บกบั เรอื่ งนา ขันท่สี ุดคราวนแ้ี หละ ทานเห็นคะหยน่ิ เปน อะไรไป จงึ เจตนาโกหกเชนน้ี อยา วาแตท า นจะคยุ อวดวา แมผ หู ญิงน้ีเปนคนปราบไอแหวง เลย ตอ ใหทา นคยุ วา คนใดคนหนึง่ ในระหวา งทั้งสองที่ปราบไอแ หวง คะหยิน่ ก็ยงั ไมเ ชื่ออยนู ่ันเอง ถา ไอ แหวง ตายแลว จริง ก็แปลวา มอี ยูสองคนเทาน้ันในปานที้ จี่ ะปราบมันได คอื พรานใหญก บั คะหยน่ิ สดุ แตใครจะพบมนั กอ น” เสยี งไชยยนั ตส บถดา อะไรออกมาคาํ หนงึ่ อยางเดือดดาล ดารินหนา แดงกา่ํ ตาลกุ วาว มอื สนั่ สวนเชษฐาหัวเราะอยางใจเย็นเชน เดมิ เขาไมไ ดข นุ เคืองทาทางอนั ไมเชือ่ ถือและเยาะเยย ของ คะหยนิ่ เลย ตรงขามกลับเหน็ เปน เรอ่ื งขบขนั เพราะอานนิสยั ของคะหย่ินไดท ะลุปรโุ ปรง “ไอล ิงทโมนตวั นี้ มนั ดแู คลนพวกเราเขาใหเสียแลว มหิ นาํ ซ้ํายังขยบั ทาเบง ทับเสียอกี ดวย เอาเรือ่ งจริงๆ แฮะ เจา นถี่ า จะตองปราบกนั ดว ยวธิ ตี ดั ไมข ม นาม หรอื ไมกเ็ ชอื ดคอไกใ หล ิงดู เสยี แลว ” ไชยยนั ตพดู พรอมกับหวั เราะอยา งถอนฉิว แลว จอ งไปทางคะหยิ่นผูยงั หัวเราะงอหายอยู เชน น้นั “นี่แปลวา เจา ไมเ ชอ่ื หัวเราะเยาะเราหรอื ?” “คะหยน่ิ ไมไดห วั เราะเยาะ แตคะหย่นิ หวั เราะดว ยความขนั ทานจะคยุ เรื่องฝม อื ของทาน ก็ได คะหยนิ่ ยินดที จ่ี ะฟง แตไมค วรจะเอาผูหญงิ มาคยุ เพ่ือขม คะหยนิ่ ทานดหู มิน่ คะหยนิ่ มากทพ่ี ูด เชนน”้ี “ถา เชน นนั้ เจากไ็ มเชอ่ื พรานใหญ ในเร่ืองท่ไี อแหวง ตายแลว?” “เมอ่ื พรานใหญบอกวาไอแ หวงตายแลว คะหยน่ิ เชื่อ แตไมเชอื่ วามนั สนิ้ ลงดวยมอื ของ ใคร นอกจากมือของพรานใหญเอง จรงิ อยเู ขาบอกกบั คะหยน่ิ วาพวกทา นฆามนั คะหยน่ิ กร็ ทู นั อยวู า เขาตองการใหค ะหยนิ่ ยอมรบั นับถือพวกทา นดวย เพราะพวกทานเปน นายของเขา” วา แลว หวั หนา บา นหลม ชา งอันระบือชื่อ ก็ยืดอกขึ้นยิม้ พรายออกมาอยางโออวด ภาคภมู ใิ จ กลา วเสียงดังฟงชดั ตอ มาวา “ในปา น้ี ยกเวน จากพรานใหญผสู หายแลว ไมม ใี ครจะเปน พรานทีใ่ หญยง่ิ ไปกวา คะหย่นิ ไมมีใครยงิ ปน ไดแ มน ยาํ ไปกวา คะหย่นิ นอกจากพรานใหญ แลวแมห ญงิ เอวบางผนู ี้นะหรือที่ยิงไอ แหวงลม อยาวา แตจ ะยงิ ชา งใหลมเลย แมแ ตแ คล นั่ ไกปน ออกไปกค็ งจะปลิวไปตามแรงปนเสียละ กระมงั ” มือปน สาวตวั ฉกาจประจาํ คณะ กดั รมิ ฝป ากแนน โมโหจนบอกไมถกู ท่ถี กู เจา คนดงสบ ประมาทไยไพเอาซึ่งๆ หนา หลอนโกรธจนกระทั่งกลายเปน ขํา จอ งคะหยิ่นตาเขียวปด รพนิ ทรบอก มาเบาๆ วา “สันดานของเจา คะหย่นิ มนั เปนอยา งนแี้ หละครบั มนั เชื่อมนั่ ในตวั เอง และไมย อมเช่ือ ใครเปนอนั ขาด จนกวา มนั จะเหน็ กบั ตา ถงึ เวลาแลวครับ....ทค่ี ุณหญิงจะตองเชอื ดคอไกใ หเจา ลงิ ตวั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1260 น้ีดูอยางคณุ ไชยยันตวา มนั จะไดน ับถือยําเกรงคุณหญงิ ตลอดไป เอาเลยครบั แสดงใหม นั เหน็ เสยี หนอย ไดโอกาสแลว ” “เอาเลยครบั นายหญิง ยิงเดด็ หนวดมนั ออกมาทลี ะเสน เลย มันจะไดเ ห็นฤทธ์ิเสยี บา ง” เกดิ กบั บญุ คํารอ งเชยี รลนั่ มา ดารนิ หวั เราะออกมาเบาๆ สะบัดเสน ผมยาวท่ลี งมายุงอยทู ่ีพวงแกมดานหนงึ่ ใหก ลับเขาท่ี กา วออกมายนื อยูเบื้องหนา ของคะหยนิ่ จนเกอื บประชดิ “เอาละ คะหยนิ่ เจาคุยนกั วาฝมอื ยงิ ปนเจา เปนเลิศ ไหนบอกเราซิ เจายิงไดแ มน สกั ขนาด ไหน” นักเลงชาวดอยนิง่ คิดอยอู ึดใจ กบ็ อกวา “ระยะรอยกาว ลูกมะขวิดเล็กนดิ เดียว แขวนอยบู นตน คะหยิ่นกย็ ิงถกู ” หญิงสาวอมยมิ้ “ยิงใหเ ราดูเปน ขวัญตาหนอยไดไ หม” คะหยนิ่ หวั เราะสน่นั ออกมาอกี ครั้งหน่งึ อยา งลาํ พอง แลว พยกั หนา โบกมือกบั ทุกคนเปน สัญญาณใหตามออกมา ตนเองเดินอาดๆ แบกปนแกป คมู ือโผลอ อกจากกระโจมไปกอ น ดารนิ กม ลงจดุ บหุ รี่ แลว หนบี .300 เวเธอรบ แี มก็ นม่ั ไวใ นซอกแขน ตามออกมาชาๆ ทุกคนกพ็ ากันตามหลงั กนั ออกไปทั้งหมด ที่ลานกวางหนา กระโจมพัก มมี ะขวดิ ใหญต นหนงึ่ ยนื หา งออกไปประมาณ 40 เมตร ลูก หนึ่งหอยเดน อยโู ดดเด่ียวทางกิง่ ดานซา ยของลาํ ตน คะหย่ินยดื ตวั เปน สงา หนั ไปมองหนา ทกุ คน ชาๆ แลว ช้ีไปทม่ี ะขวดิ ลกู นนั้ “เห็นมะขวดิ ลกู น้ันหรอื ไม?” นกั เลงปนตวั เอของคณะติดตามคนสาบสูญ ซอนยิ้มพยกั หนา “เหน็ !” “คะหยนิ่ จะยิงใหถ ูกดว ยกระสนุ นัดเดยี ว” “กย็ ิงซ”ิ คะหยนิ่ วาดปน ขึ้นไปประทบั บา อยางภาคภมู ิ ทา มกลางคนของฝา ยคณะเดินทาง และ พวกลูกบา นทย่ี นื มุงลอ มดอู ยแู นน ขนดั ครั้นแลวปน เพลงิ อนั เปนตน ตระกูลของปนทงั้ หลายเมือ่ รวม สองรอยปมาแลว ก็ระเบดิ บมึ้ ขนึ้ ควนั ตลบอบอวลคลุงไปหมด คะหย่ินมีฝมอื ยิงปน แมน ยาํ สมกบั ที่ ไดอวดอางไวเ หมอื นกนั มะขวิดอันเปน เปา หมายลกู นน้ั แหวง กระเดน็ หายไปครง่ึ ซกี ซีกท่เี หลือติด ขัว้ อันเหนียวแนนแกวงโตงเตงไปมา พวกบริวารของคะหยิน่ เองทง้ั หลาย พากนั โหขน้ึ อยา งเลอื่ มใส ศรทั ธาในฝม ือของหัวหนา แตพ วกลูกหาบของคณะเดนิ ทางผเู คยชนิ กบั ฝมอื ของดารินมากอ นแลว ไมรูสกึ ท่ึงอะไรสกั นดิ ในฝไมล ายมืออยางคะหยน่ิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1261 “เกงมาก คะหย่นิ ” ดารินพดู ยม้ิ ๆ ระบายควนั บหุ รี่ออกทางชอ งจมูก “เรายังไมเ คยเห็นใครมีฝมือปน ย่งิ ใหญไปกวาเจาเลย แมก ระทงั่ พรานใหญ” “คะหยน่ิ พดู จรงิ ๆ ทาํ ไดจ รงิ ไมโ ออวด” เจา นักเลงชาวดอยหวั เราะฮาๆ แลว ประกาศกองออกมา หญิงสาวกมศรี ษะลงนิดหนง่ึ “เอาละ คราวน้ยี งิ อกี ท”ี “ยงิ อกี ก็ถกู อกี ” “ใช ตอ งถกู แนท เี ดยี ว สาํ หรับฝมืออนั ยิ่งใหญของเจา แตคราวนเ้ี ราไมอ ยากเหน็ เจายงิ ลกู ของมนั อยากจะเหน็ ยงิ ที่ขว่ั ตดั ขั้วใหลูกมนั ขาดตกลงมาจากตนไมโ ดยไมไดถ ูกลูก” หญงิ สาวบอกมาหนา ตาเฉย ซอนย้มิ ไวมดิ ชดิ คะหยน่ิ อ้งึ ไปครู กะพรบิ ตาปริบๆ อยางลังเล เอียงคอคดิ ชําเลอื งดูหนา หลอน เชษฐากับ ไชยยนั ตกดั ริมฝป ากกลัน้ หวั เราะเมอ่ื เหน็ อาการของเจานกั เลงชาวดอยขี้โม พวกพรานพืน้ เมอื งและ ลกู หาบกย็ ้มิ ๆ กนั อยทู ุกคน ในทีส่ ดุ คะหย่ินกเ็ หมือนจะเสย่ี งตัดสนิ ใจ บรรจลุ กู ปน นัดใหมแ ลว ยกขึ้นเล็งยิงอยางประณตี ทสี่ ุด เหนยี่ วไกล่นั ตมู ควนั โขมงออกไปอีก ปรากฏวามะขวิดลกู ทแ่ี หวง อยูค รง่ึ หนง่ึ นนั้ ไมไดส ะดงุ สะเทือนอะไรเลย คะหยนิ่ หนา เสียเลก็ นอ ย บน พํา เกาหัวกรากๆ แลว กห็ ันมาบอกวา “ทา นจะใหย ิงข้วั มนั ไดอยา งไร ขั้วของมนั เทา เสนเชอื กเลก็ นดิ เดียว ใครบางจะยงิ ถูก ระยะก็หา งมาก” “ผหู ญิงเอวบางท่ีเจา วานย่ี ังไงละ จะเดด็ ขวั้ มะขวิดลกู นนั้ ใหเจา ด”ู พรอมกับพูด ดารินประทบั .300 เวเธอรบขี ึ้น ปลอยกระสนุ เสยี งแผดแหลมกกึ กอง ออกไป และไมท ันจะส้นิ เสียง มะขวิดลูกที่คะหยนิ่ ยงิ แหวง อยกู อนคร่งึ ลูก ขาดจากข้ัวหลน ตุบลงมา กลิ้งอยูกบั พน้ื อยา งนมิ่ นวล ราวกบั ใครเอามดี คมๆ ไปปาด หวั หนา บา นหลมชางยืนอาปากคา ง และโดยไมก ลาวคําใดอกี เลย ดารนิ เล็งยิงไปยงั ข้ัว ของมะขวดิ ทแี่ ขวนเดน โดดเด่ยี วอีกสลี่ ูก ตามก่ิงกา นตางๆ ทุกคร้ังที่มนั ลน่ั ออกไป แตละลูก เหลานน้ั รว งผลอ็ ยลงมาสูพนื้ เหมอื นเปาดว ยมนต โดยผวิ ไมไ ดร ะคายกับลูกปน เลยแมแ ตล ูกเดยี ว “ยิงลูกมนั จะมปี ระโยชนอะไร คะหยนิ่ ” ระหวา งทค่ี ะหยิ่นยงั ยืนตวั แขง็ จังงงั อยูนนั้ หลอ นหนั มาบอกอยางหนาตาย “ถกู ลูกเวลามนั หลน ลงมา เจาก็กนิ เนอื้ ของมนั ไมไดเพราะมนั แตกกระจายไปหมด มัน ตอ งยิงตดั ท่ีขวั้ ถึงจะไดก นิ เนอ้ื ทั้งลกู ” คะหยน่ิ พดู ไมอ อก ไดแ ตก ลอกตา ยืนน่งิ เหมือนถกู สาปใหเ ปน หนิ ไปชั่วขณะ พวก บรวิ ารทลี่ อมดูอยู สง เสียงพดู กันจอ กแจก ลั่นไปหมดอยา งต่นื เตน ประหลาดใจเหลอื ที่จะกลา ว พา กนั มองจบั นิง่ มายงั หญิงสาวเปน ตาเดยี ว ดารนิ ยิ้มออกเลก็ นอย สง ไรเฟล กระบอกนนั้ ไปใหแงซาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1262 ถอื ไว แลว บอกใหเ กดิ หยิบเอาจานสังกะสใี บหนง่ึ ไปสงใหแกคะหยนิ่ ซึ่งนักเลงใหญช าวดอยรับมา ถือไวอ ยางงๆ ไมรเู รอ่ื ง ตวั หลอ นเองเดนิ หางคะหยน่ิ ออกไปหาหกกา ว แลว หันมาเผชิญพยกั หนา ออกคําส่ังวา “โยนจานใบนนั้ ขนึ้ ไปบนอากาศ คะหยน่ิ ...โยนซิ!” คะหยน่ิ กะพรบิ ตาอยเู ชน นนั้ ยกจานในมือขนึ้ ดู พอหลอนเตือนอีกครั้ง ก็โยนลอยควา ง ขนึ้ ไปบนอากาศเหนอื ศรี ษะของตนเอง พรบิ ตาน้ันเอง ดารินก็กระชากปน สน้ั จากซองขางเอวข้ึนมา อกี มือหนง่ึ ตบปด นกปลอ ย กระสุนออกไปสนน่ั หวนั่ ไหวถ่ียิบ ทกุ คนเห็นจานใบนนั้ พลกิ กลางอากาศเควง ควางหมนุ ต้วิ หลาย ตลบ แลวหลน ลงมายงั พน้ื เม่ือนัดสุดทายสน้ิ เสียงลง หางไปทางเบ้อื งหลังของคะหยนิ่ สามสวี่ า “เกบ็ ข้ึนมา คะหยนิ่ แลวดูซวิ า มรี อยกระสนุ อยูก นี่ ดั ในจานใบทีเ่ จา โยนข้นึ ไปนน้ั ” หลอนรอ งบอกมา พรอมกบั ควงปนในมอื อยางคลองแคลว ยดั ใสลงซองตามเดิม ควกั บหุ รีอ่ อกมาจดุ สบู อีกตัวหนงึ่ คะหยน่ิ เดนิ เชอื่ งเขา ไปกม ลงเกบ็ จานขนึ้ มาดู สีหนา อนั เคยยโสลาํ พอง บดั น้ีซดี เผอื ด เหลือสองนวิ้ ตาเหลอื กโพลง จานใบนั้นมรี อยกระสนุ เจาะพรนุ อยหู กนดั ไมเพยี งแตค ะหยิ่นเทานนั้ แมแตร พินทร ไพรวัลย เองก็ยืนคอแขง็ เขาเพงิ่ เหน็ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ปลอยฝม อื ปนของ หลอ นอยา งเตม็ ท่คี รง้ั นี้เปนคร้ังแรก ซ่ึงแทบจะไมเ ชื่อสายตา “เด็ดเลย นอ ย ตอ งเอาใหมนั เหน็ เสยี ยังง”้ี ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยา งชอบอกชอบใจ คะหยน่ิ ขีค้ ยุ บดั นี้กลายเปน คนใบไ ปเสียแลว ไดแตย ืนกลอกหนา อยเู ชนนนั้ จองมองดู หญิงสาวเหมอื นจะเห็นส่งิ ประหลาดมหศั จรรยทีส่ ดุ ในชวี ติ แลว ยมิ้ ออกมาแหยๆ ความยโสโอหงั หมดส้นิ ไปราวกับปลดิ ท้งิ หญิงสาวปน สหี นาเครง ขรึมจองประสานตาคะหย่นิ แนวแนไมก ะพรบิ และยางเทาเคลือ่ นใกลเขามาหยุดอยูตรงหนา ยกมอื เทา เอวพดู เสยี งหว นหนกั ดุดนั “นี่ คอื ฝม อื ของผูห ญงิ เอวบางอยา งเรา มนั ไมเทา ไรนกั หรอกคะหย่นิ แตส ําหรับผชู ายเอว หนาอกี สองคนน้นั ...” หลอ นบุย ปากไปทางเชษฐาและไชยยันต “ไมตองพูดถึง ฝม อื อยา งเราเพยี งสะเก็ดของเขาเทานนั้ เดยี๋ วนเ้ี จายังคดิ ดหู มิ่นพวกเราอีก หรือไม” “คะหยนิ่ เชื่อแลว ...” นักเลงใหญช าวดอยพดู ออกมาแหบๆ เหงอ่ื แตกซกิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1263 “นายหญงิ ยิงปน ไดแมน กวา คะหยนิ่ นายหญิงจะตองมีเวทมนตรคาถาอยใู นลกู ปน ท่ียิง ออกไป จงึ แมน ยาํ ผดิ ธรรมดาเชน นี้ คะหยขิ่ อคํานับ และขออภัยที่ไดด หู มิ่นไมเช่อื มากอน นายหญงิ อภยั ใหคะหยน่ิ ดว ย” ดารนิ ยม้ิ ออกมาอยางมีชยั ตาเปน ประกายแจม ใสขึ้น หลอนโลงใจไปถนดั ที่กําราบเจา นักเลงใหญช าวดอยลงได “ใช! จะวา เรามีเวทมนตรค าถาอยูใ นลูกปน ก็ได เอาเถอะ เราไมถ อื สาเจาหรอก วา แต เดี๋ยวนี้ เจาเช่ือหรือยังวาพวกเราจะชว ยปราบงูยกั ษใ หแ กเจาได?” คะหยน่ิ น่งิ ไปครู สีหนา มีกงั วลกรงิ่ เกรง แลวกถ็ อนใจยาว “พวกทานยงิ ปนไดแ มนกจ็ รงิ แตง ตู วั ใหญเ หลือประมาณเทา ตนรงั ขนาดหา หกคนโอบ ปนอะไรจะฆา มันไดก อนทม่ี นั จะฆา เรา” “เจา ยงั ไมร จู กั อํานาจของปน ของพวกเราพอ คะหยนิ่ ...” เชษฐากลา วข้ึนหา วๆ แลว หนั มาพยกั หนากับสหาย ไชยยนั ตร ทู ่ี เดนิ กลบั เขา ไปใน กระโจม ควา .458 แอฟรกิ ันแมก็ น่ัม ทเี่ ชษฐาใหใชป ระจํามืออยอู อกมา หวั หนาคณะยิม้ เลก็ นอ ย บุยปากใหคะหยิ่นดูไปท่ปี นอันถืออยใู นมอื ของไชยยันต “นนั่ เปนปน กระบอกเลก็ ๆ ของเราเทาน้นั แตเรากลาพนนั กับเจา ไดว า จะไมม สี ัตวใ ดใน โลกนี้ ทนปนกระบอกนน้ั ไปได ไมว ามนั จะใหญโตสักขนาดไหน” หันหนา บานหลม ชา งเขามาเมยี งๆ มองๆ ดไู รเฟลในมอื ของไชยยนั ตอ ยา งสนใจ เออ้ื มไป ลบู คลาํ อดีตนายทหารปน ใหญจ ึงสง ใหคะหยน่ิ รบั มาสองดเู สนผา ศูนยก ลางของลาํ กลองแลวขอดู ลูก พอไชยยันตส งให หยบิ มาพิจารณาพลกิ ไปพลกิ มาเดาะชง่ั นํา้ หนกั แลว ส่ันหัวอยา งไมศรัทธา “ลกู เล็กแคน ีเ้ อง ยิงงูตัวนั้นไมต ายแน” “ลกู มันเลก็ ก็จรงิ แตอ ํานาจมนั โตกวา ลูกหลายพนั เทา” ไชยยนั ตบอก คะหยนิ่ จับคาง เอยี งคอคดิ เหมอื นจะใครค รวญวา ตนเองถกู หลอกหรอื เปลา แลวหนั ไป พูดกบั รพนิ ทรส องสามคาํ เม่ือคณะนายจางถาม พรานใหญก บ็ อกย้มิ ๆ วา “คะหยนิ่ สงสัยครับวาปน ขนาดน้ี มันจะแรงสักแคไ หน ผมกเ็ ลยบอกวา อาํ นาจของมัน พอทีจ่ ะตดั ตน ยางตน นน้ั ...” พรอ มกับพดู เขาชีไ้ ปยงั ตน ยางสงู ชะลดู ตนหนงึ่ หา งออกไปประมาณ 30 เมตร ใกลเ คยี ง กบั ตน มะขวิด ลาํ ตน อวบขนาดขาออ น “ใหขาดไปได เพยี งการยิงสี่หา นดั เทา น้นั คะหยนิ่ อยากเห็น” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1264 “ผมก็วา จะใหม ันเหน็ เหมอื นกนั ...” เชษฐาวา แลว มองยม้ิ ๆ ไปยังคะหยิ่น “ปน กระบอก ยาวทว มหวั ของเจา แรงสกั แคไ หนคะหยน่ิ ?” คะหยนิ่ กม ลงมาดปู น ในมอื แลวลูบคลาํ ไปมาอยางภมู ใิ จ “ชางหรือกระซูก ็ลม ไดใ นนดั เดียว ถา ยงิ ใหถูกทีเ่ หมาะ” “เชนน้นั ปน ของเจา กม็ ีอาํ นาจมากทเี ดยี ว แตด ูทตี่ น ยางตน นน้ั แลวจงบอกซิวา จะใชป น ของเจายงิ สกั กน่ี ัด ตน ยางนน้ั ถงึ จะลม ” คะหยนิ่ ส่นั หวั โดยเร็ว จอ งดูเขาดวยความประหลาดใจ “ทา นพูดอะไรเชนนี้ ขวานหรือเลอื่ ยเทา นน้ั ท่ีจะทาํ ใหต น ยางตนนนั้ ลม และกก็ ิน เวลานานโขอยู ลกู ปน ไมว าจะสักกร่ี อ ยนดั จะทาํ ใหมนั ลม ไดอ ยา งไรกนั มันเพยี งแคท ะลเุ ขาไปฝง เปน แผลเลก็ นดิ เดียวเทานั้น” “ยิงสท่ี ี ตนยางตน น้ันขาด เจาคิดวา ปนกระบอกนี้พอจะปราบงยู ักษของเจา ลงได หรือไม? ” เชษฐาพดู ขงึ ขงั คะหยนิ่ หนาตนื่ เลิกลก่ั หนั ไปจอ งปน ในมอื ไชยยนั ตอกี คร้ัง “ถาปน กระบอกนี้ยิงตน ยางไดขาดจริงอยา งทานวา คะหยนิ่ ก็เชอ่ื วา งตู ัวนั้นจะตอ งตาย แตมันจะเปน ไปไดอ ยางไร” “เอาละ เจาและพวกของเจา จะไดเหน็ ชัดออกไปเดยี๋ วน”ี้ หัวหนาคณะหร่ีตาเปนความหมายกบั ไชยยนั ต อดตี นายทหารปน ใหญหวั เราะหๆึ อยูใน ลําคอ กระชากลูกเลอื่ นสงกระสุนข้นึ ลาํ แลวกาวออกมายืนเดน ทกุ คนหลีกจากเบ้ืองหนาของเขา ไป หลบอยูทางดา นหลงั คะหยน่ิ เขามายนื คอยจองดอู ยูข างๆ อยางสนใจ รพินทรต ะโกนสงภาษา ไล พวกลูกบานทม่ี ายนื มุงอออยทู างดา นหนา ใหเ ลยี่ งออกไปพน วถิ ี พรอมกบั กระซิบบอกไชยยนั ตม า วา “เลง็ ใหป ระณตี หนอยนะครบั วางกระสนุ ใหเปน แนวระดบั เดยี วกนั อยา ใหน ดั ไหน พลาดจากระดบั ไป ผมวา แคส น่ี ดั กโ็ คนแลว ” “อยาใหข ายหนา ไอล ิงทโมนน่ลี ะ เรากาํ ลงั จะทาํ ใหมันเชอ่ื เราอยแู ลว” ดารินบอกเบาๆ มาอีกคน “เอ ชกั ไมแนใจเหมอื นกันแฮะ ไอเรามันมอื ปนขยะเสยี ดว ย แลว มนั เรื่องอาไรท่มี าใหฉ ัน ยงิ ความจริงควรจะใหร พนิ ทร เชษฐา หรอื ไมก็นอยน่ันแหละ” ไชยยนั ตบ นมา ชะงักไปนิดหนง่ึ อยา งลงั เล เพือ่ นสาวกบ็ อกมาวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1265 “ไมม ีประโยชนอ ะไรหรอกที่จะใหพรานใหญย ิง เพราะพวกน้เี ล่ือมใสศรทั ธาเขาอยกู อ น แลว พใ่ี หญเราขณะนก้ี ไ็ มส มประกอบ สวนฉัน ฉนั ยงิ ปน ขนาดนไ้ี มไหวหรอก ยกเวน กรณที ี่ หมายถงึ ชวี ิต เธอนั่นแหละเหมาะทส่ี ดุ แลว อยาใหเ สยี แรงที่ฉนั คยุ อวดมนั ไว เธอตอ งแสดงใหแ กต วั เธอเองและแทนพใ่ี หญ” “เอาก็เอา ถายงิ หมดชดุ มนั ยงั ไมลม ก็ชว ยไมไดเ หมือนกนั ” ไชยยนั ตอ บุ อบิ มาแลวสดู ลมหายใจลึก วาดปน ข้นึ ประทบั ไหล กะเลง็ ไประดบั กลางลาํ ตน เปา หมายแรกคือริมสุดของลําตน ดา นซา ย แลวเสยี งของมันก็แผดสะเทอื นเล่อื นลัน่ ราวกับฟา ผา ไปตลอดทงั้ บรเิ วณหมูบา นและ ขุนเขาทล่ี อ มรอบอยู ลงิ คา งบางชะนสี ง เสยี งลน่ั ขึ้นอยางตกใจ กัมปนาทของเสียงกด็ ี แรงอัดของ อากาศทม่ี นั ระเบดิ ออกไปก็ดี ทาํ ใหคะหยนิ่ ผูยนื เทา เอวอยูใ กลๆ อยางชะลา ใจ ถึงกบั ผงะออกมา สองสามกา ว ขห้ี รู ว งกราว ฝนุ เบ้อื งหนา หา งออกไปสามส่ีวาปลวิ คลุงราวกบั ถกู พดั ลมขนาดใหญเ ปา ในระยะทจี่ ดั ไดว า เผาขนของไรเฟล ขนาดน้ี มือของไชยยนั ตเทยี่ งพอใชท ีเดยี ว ตาํ แหนง กระสุนกระทบตรงตามเปา หมายทีเ่ ขาตอ งการ นดั ท่ีสอง เขาก็ปลอยออกไปอีกอยางใจเยน็ คราวน้คี ะหยน่ิ ถอยหางออกไปหลายกาว แยกเขี้ยวคอยรับกัมปนาทสะเทือนเล่ือนลนั่ ท่ีทาํ อนั ตรายตอ แกว หู มันก็ลงเปา หมายทตี่ องการอกี ตน ยางสะทานไปทง้ั ตน มองเห็นถนดั ราวกบั ถูกซุงขนาดใหญก ระทุง นดั ทส่ี ามและส่ี เรียงเขามาระดบั เดยี วกนั อีกอยางแมน ยํา ประกอบกับทลี่ มกรรโชก ปรากฏเสยี งล่ันเปรยี ะ พอไชยยนั ตก ระชากปลอกกระสนุ นดั สุดทายออก เขากไ็ มจ าํ เปนตอ งบรรจุ เพ่อื ยิงใหมอ ีกแลว เพราะมนั สนัน่ หวนั่ ไหวข้นึ ดว ยแรงลมชว ย หักโคนครนื ลงไปกับพน้ื ทาง เบอ้ื งหลัง ทับหมไู มเ ล็กๆ แหลกวนิ าศ ราวกบั ถกู ตดั ดว ยเล่ือยตรงบรเิ วณทกี่ ระสุนเจาะเรียงแถวนน้ั คะหยนิ่ ครางอะไรออกมาจากลําคอคําหนึง่ เตม็ ไปดว ยความตืน่ เตน พศิ วงขดี สดุ พวก บรวิ ารลกู บานทั้งหลายกแ็ ซแซดไปหมด “กระดกู ของงยู ักษ คงจะไมแ ขง็ ไปกวา ยางตน น้ันไมใ ชห รอื คะหยิน่ ” เชษฐาหนั ไปกาํ ราบคะหยน่ิ อยางไดท ี ใบหนาอนั ซดี ดว ยความตกใจของหัวหนาบานหลม ชา ง คอ ยมีสเี ลอื ดข้นึ แววตาฉายแสง ยนิ ดแี ละบงั เกดิ ความหวงั ทาทีโอหงั ดูหมน่ิ เกาๆ เปลี่ยนแปลงไปหมด ความเลอ่ื มใสศรทั ธาและยํา เกรงเขา มาแทนท่ี “คะหยน่ิ ไมกลัวงูยักษอ กี แลว ปนของทา นมีฤทธวิ์ ิเศษกวา ปน ทค่ี ะหย่ินเคยเหน็ ” “ทีเ่ จาเหน็ นี่ เพียงกระบอกเลก็ เทา นนั้ เรายังมใี หญก วาน้ี ฤทธิม์ ากกวา น้ี ยงิ ทีเดยี วลงิ บน ยอดไมตกลงมาตายเพราะเสียงของมัน เจาจะลองฟงเสยี งดไู หม?” ดารินขสู ําทบั ขงึ ขังมาอีกคน คะหยน่ิ รบี สนั่ หนาโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1266 “คะหยนิ่ เช่อื แลว คะหย่นิ ไมอ ยากฟง เสยี ง กลวั หแู ตก” คณะนายจา งกลั้นหัวเราะจนหนาแดงไปตามๆ กัน “เจาควรจะยนิ ดีท่พี วกเรามาถงึ หมบู านเจา ในครัง้ น.ี้ ..ไมต อ งกลวั มนั หรอกคะหย่นิ มัน ไมไดเปน งูผีงจู าวอะไรทั้งสนิ้ ถา มันโผลม าอกี มันตองตายแน พวกเราก็กําลังตามมันอยู เพราะมนั เอาควายของเราไปกินเสยี ตวั หนง่ึ เม่อื คนื น้ี พวกเจา ยิง่ กลวั มนั เทาไร มันกย็ ่ิงรงั ควานพวกเจา เทานนั้ ” เชษฐากลา วปลกุ ปลอบใจมาดว ยน้ําเสียงออ นโยน เปน มติ ร “คะหยนิ่ กับพวกทกุ คน จะชว ยทานดว ย” “ดแี ลว เจา ควรจะตองใหความรวมมือกับพวกเราดว ย ชวยกันกาํ จัดมนั ลงใหไดเพ่ือความ ปลอดภัยของทุกคน แตเ ราตอ งการคาํ ม่ันสัญญาอยา งหน่งึ จากเจา ...ในการปราบงูยกั ษครง้ั นี้ เจา จะ ใหไ ดหรอื ไม? ” ดารนิ ตง้ั คาํ ถามมาอยางสบชอ ง “นายหญงิ จะเอาคาํ ม่ันสญั ญาอะไร?” “เมอ่ื เราปราบงูตวั นั้นลงไดส ําเร็จ เจา จะตองยอมใหมลุ ูกชายของเจา ไดอ ยูกนิ กบั นงั อ้ัว อนั เปนคนรักของมันอยา งมคี วามสุข อยา ไดข ัดขวางกดี กนั อีกเปนอันขาด และใหท ัง้ สองอยใู น หมบู า นน้ีตอ ไป ที่แลว มาเจา ทําผิดมากรูไหม คะหยน่ิ ” คะหยน่ิ ยิ้มแคน ๆ ออกมานดิ หน่ึง หลบตาหลอ นลงพ้นื แลว ชาํ เลืองไปทางพรานใหญ รพนิ ทรก ็พยกั หนา บอกมาอกี คนหนง่ึ “นายหญิงพดู ถกู แลว คะหยน่ิ เจา ทําผดิ มาก ท่ขี บั นังอ้ัวออกไปจากหมูบา น และคอยกดี กนั ไมใ หม อุ ยกู นิ กบั นาง จนกระทัง่ มตุ องหนีตามออกไปดวย เพราะมนั รักกันมาก แลว มกุ ็ตอ งเกอื บ ตาย อยา งทีเ่ จา เห็นอยูแ ลว ดีแตนายหญิงเปน หมอชว ยรกั ษาไวไดทนั มอุ ยูไ มไ ดถาไมม นี ังอั้วท่มี นั รัก นังอั้วตายมนั กต็ ายดว ย แลว มุเปนใคร...ไมใ ชลูกของเจา ทจ่ี ะเปน นายบานของท่นี ีส่ บื แทนเจา ตอไปหรอกหรือ เจากม็ ีลูกชายเพยี งคนเดยี วเทา นนั้ ” คะหยน่ิ ถอนใจยาว เงยหนาขนึ้ แววทิฐดิ ื้อดงึ จางลง พูดมาดวยน้ําเสียงแหบหาววา “โดยแทจ รงิ มุจะตองแตงงานกบั ลกู สาวของมูเล หวั หนากะเหร่ียงฝง โนน กาํ หนดกันไว มั่นเหมาะแลวในคนื เดือนเตม็ ดวงคราวหนา การผดิ สญั ญากค็ ือการเสยี มิตร เหน็ ทคี ะหยนิ่ กับมูเลที่ รักกันมานานจะตองแตกความเปน สหายกนั เสยี คร้ังน้ี เพราะเจา มเุ ปน ตน เหต”ุ “อยางนน้ั เจา กร็ บั ลูกสาวของมเู ลมาเปนเมยี เสียเองซ”ิ บญุ คําผูคนุ เคยกนั ดกี บั คะหยนิ่ สอดโพลงขน้ึ มา ทาํ ใหท กุ คนตอ งหัวเราะ ยกเวน คะหยิน่ ผู หนั ไปมองพรานเฒา แหงเขาอมึ คร้มึ ดว ยสายตาขนุ ๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1267 “คะหยน่ิ ทําอยา งนน้ั ไมได คะหยนิ่ ไมเหมือนแก ตาเฒาบญุ คาํ แกมีเมียเดก็ ๆ คราว เดียวกันไดห ลายคน” คําตอบของคะหยนิ่ เรยี กเสยี งหวั เราะจากทุกคนใหด งั ยิ่งขน้ึ ดว ยความขบขันครกึ ครนื้ บุญคาํ สบถดาอุบอบิ แลว เงียบไปไมเ อยอะไรออกมาอกี เพราะเสียทา ...เขา ตัวเอง เพ่ือตดั ความกงั วลใจของคะหยิน่ ใหห มดสน้ิ ไป รพินทรจ งึ เขา มาตบไหล บอกดวย น้ําเสยี งหนักแนน วา “ลกู ชายของเจา รกั ใครก บั นางอ้วั ไมไดร ักลกู สาวของมเู ล ซ่ึงเจา กบั มเู ลเหน็ ชอบกนั เอง จะมีประโยชนอ ะไรทจี่ ะใหม แุ ตงงานกับผหู ญงิ ทไ่ี มไดรกั เมอื่ เจา พบกบั มเู ล กจ็ งบอกเถดิ วา นเ่ี ปน ขอ แนะนําจากเรา มเู ลเองก็ชอบพอและเชอื่ ฟงเราอยู คงไมเ กดิ เร่ืองท่เี จา วิตกใดๆ ขึ้นหรอก” “พรานใหญม คี วามเหน็ เชนเดียวกนั กบั ทา นเหลานห้ี รอื ?” “ถกู แลว เรามคี วามเหน็ เชนเดียวกับทานเหลานี้ และเปน ความเหน็ ทีถ่ กู ตองท่สี ดุ ” “ถาเชนนัน้ คะหย่นิ กจ็ ะปฏบิ ัตติ าม คะหยนิ่ ใหสัญญา” เสือเฒา คะหยนิ่ ผบู ัดนี้เชอื่ งเหมอื นลกู แมว ยอมรบั คําอยางวางาย คณะนายจา งทัง้ สามพา กนั ยิ้มออกมาไดอ ยา งโลง ใจ ทท่ี ุกส่งิ ทกุ อยางตกลงกนั ไดไ ปในทางทด่ี เี กินคาด รพนิ ทรหันไปทาง กลุม นายจาง “สบายใจไดแลว ครับ พวกนปี้ าเถ่อื นกจ็ รงิ แตร กั ษาคําพดู ยิ่งกวา คนเจริญเสียอีก ลงให สัญญาตกปากรับคําแลวเชนน้ี จะไมมีคนื คาํ หรือมเี ลหบ ิดพลิ้วเปน อันขาด” “ตอ งเลนจติ วทิ ยากันเสยี แทบแย แตท ้งั นีแ้ ละทั้งนน้ั มนั ขนึ้ อยูก บั คณุ น่นั แหละเปน หลัก ใหญ ถา คะหยิ่นไมเ ลอื่ มใสคุณเสยี คนเดียว เราคงไมมีโอกาสไดท าํ ความเขาใจอะไรกับเจานไี่ ดเ ลย อยา งมากก็รบกันเทานน้ั ” อดีตนายทหารปน ใหญกระซบิ มา คะหยนิ่ ถามถึงอาการของมุ ลูกชายอกี ครัง้ หนง่ึ สอใหเ ห็นชดั วา สญั ชาตญาณเปน หว ง ระหวา งพอกบั ลกู ยงั คงมอี ยโู ดยลึกซง้ึ แมว า อาการภายนอกจะโกรธแคน ชงิ ชกั สักเพียงใดกต็ าม ดา รนิ ใหค าํ มั่นสญั ญา เจา มจุ ะตองมีชวี ติ รอดปลอดภยั จากบาดแผลฉกรรจภ ายในไมชา น้ี โดยการรักษา อยา งสุดฝม อื ของหลอ น และยงั ไมย อมมอบตวั มใุ หแกค ะหย่ินไป ตามท่ีบิดาของคนเจบ็ ขอมา “อาการของมยุ งั อยใู นเขตอนั ตราย...” หลอนบอกดว ยนํา้ เสียงปราณี แตก แ็ ฝงไวด ว ยแววเฉยี บขาดมอี าํ นาจ “เรายังมอบตวั มุใหเ จาไปไมไ ด แมเ จาจะสญั ญาแลววา จะไมท ําอะไรเขาก็ตาม เขาจะตอ ง ไดรับการรกั ษาดูแลอยา งใกลชิดจากเราทนี่ ่ี จนกวา จะแข็งแรงข้นึ ...เจาจะมาดแู ลเยยี่ มเยียนลูกของ เจา ไดทกุ เวลาท่ตี อ งการ เราไมห วงหา ม” คะหยน่ิ ไดย ินถอยคําของหลอนดังน้นั กพ็ ยกั หนารับโดยสงบ ไมมีปฏกิ ิริยาเชน ไรอีก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1268 จากนัน้ เชษฐากส็ ง่ั ใหรพินทรมอบสิ่งของที่ตระเตรยี มมา สําหรับเปน ของกํานัลใหแก คะหยน่ิ มเี กลอื สมทุ รสองกระสอบใหญ เนือ้ สัตวย า งรมควนั ท่ียงิ ไดร ะหวา งทางสองเกวยี นเต็มๆ รวมทงั้ หนงั และเขา ดินดาํ สาํ หรบั เชื้อปะทุปน เพลิง รวมทั้งตะกว่ั ท่ีจะใชห ลอมทําลกู กระสุน ซ่ึงไม ตองสงสัยวา คะหยนิ่ จะตื่นเตน ยนิ ดีสกั เพยี งไรสาํ หรับสง่ิ ของจําเปน เหลา นนั้ สิ่งทพ่ี วกหลมชางดีใจท่สี ดุ กค็ ือเกลอื สมทุ ร อันเปน ธาตจุ าํ เปนและหาไดยากสาํ หรับพวก ชาวเขา ซงึ่ ตามปกตแิ ลวพวกนีไ้ ดอ าศยั ธาตุเกลือจากดนิ โปง ซึ่งหาไดย ากเย็นแรน แคน รสชาติก็ผิด แผกกันไกลกบั เกลือทะเล มนั มคี า สาํ หรบั พวกเขาเสยี ยง่ิ กวา ทองซํา้ ไป คะหยน่ิ หนา แดงก่ําดว ยความปลาบปล้ืมจนเห็นไดชัด ประสานมือไวตรงหนา กม หัว ใหแกค ณะเดนิ ทางจากกรงุ เทพฯ อยูงกๆ พรอ มกบั พร่าํ กลา วถงึ การซาบซ้ึงในบุญคณุ ซํ้าซากไมหยุด ปาก แลวกป็ าวรองเรียกลูกบานทั้งหมดมาประชมุ แนน ขนดั อยทู ่ีลานกวางหนา แคม ป พวกนั้นโผล กนั ออกมาทง้ั หมด กพ็ อจะประมาณไดว า รวม 200 กวาคน เปนชายฉกรรจเ สียกวา คร่งึ นอกน้นั เปน พวกผหู ญิง คนชราและเดก็ คะหยนิ่ กระโดดข้นึ ไปยนื อยบู นครกตาํ ขาวใบใหญก ลางลาน ประกาศ กองไปในบรรดาลกู นอ งทง้ั หลายท่ีลอมวงฟงอยู “มันบอกกับพวกมนั วา เราจะมาชว ยปราบงยู กั ษใ หครบั และพวกเราเปน มิตรท่ดี ีของมัน สั่งใหล ูกบา นทกุ คนตอ นรับเราเปน อนั ด”ี พรานใหญห ันมาอธิบายแกคณะนายจาง ขณะทม่ี องไปยงั คะหยนิ่ ผตู ะโกนอยโู หวกเหวก พรอ มกบั ทาํ มอื ทาํ ไมป ระกอบ ลกั ษณะของคะหยนิ่ เปน หัวหนาชมรม ทล่ี กู บา นทกุ คนเล่ือมใส เคารพยําเกรงเปนอยางยิ่ง แลว รพนิ ทรกก็ ระโดดขน้ึ ไปยนื เคยี งขา งคะหยน่ิ ตะโกนพดู กับพวก ลูกบา นเหลา นน้ั ทา มกลางเสียงโหรองตอนรบั องึ คะนึง “จริงอยา งท่ีบญุ คาํ บอกไว รพนิ ทรเปนขวญั ใจของพวกชาวปา ชาวเขาทกุ ชมรมทีเดียว” เชษฐาพึมพาํ ออกมาอยางปราโมทย ทอดสายตาจบั ไปยงั รางพรานนาํ ทางของเขาดวย ความภาคภมู ิใจ “น่ีถาใหมกี ารโหวตเสยี งเลือกตั้งกนั ขน้ึ ละก็ เสอื นี่ของเราคงไดต าํ แหนงจกั รพรรดแิ หง พงไพรทเี ดยี วแหละ เจา พวกนน้ี ยิ มเขาเหลอื เกนิ เขาเปด ปา ไดทกุ ปา เปน ใหญไ ดทกุ ขนุ เขา มนิ า ละ เขาถึงไดพูดอยเู สมอวา...ปา ดงพงไพรทกุ ตารางน้ิวเปรียบเสมอื นบานของเขาเอง” ไชยยนั ตยอมรบั มาอีกคนอยางทึง่ ๆ “กเ็ ปน ธรรมดา คนท่ีฉลาดกวา เจริญกวา กม็ ักจะไดเปน ใหญในหมูบ านของคนโง” ดารินยักไหล พดู ขดั มาลอยๆ โดยไมต ง้ั ใจ แตพ ี่ชายสน่ั ศีรษะชา ๆ หนั มามองดนู อ งสาว ยิม้ ใหอ ยา งสขุ มุ เยือกเย็นแลวก็บอกวา “ไมใ ชอ ยา งนนั้ หรอกนอ ย คนทีฉ่ ลาดกวา หรือเจรญิ กวา ก็ไมแนน กั วา จะเปน ใหญใ นหมู คนทโี่ งก วา ไดเ สมอไปนัก สง่ิ สําคญั ที่สุดมนั อยูที่น้าํ จิตนา้ํ ใจตะหาก รพนิ ทรช นะจติ ใจของชาวปา ชาวเขาทั่วไปไดด วยความเผือ่ แผโ อบออ มอารี และเขาซงึ้ ถึงจติ ใจคนเหลาน้ขี องเขา เขามีฝม อื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])