เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

458 [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

459 20 คําพดู ดวยนาํ้ เสียงเรียบราบไดระดบั เปนปกติของแงซาย ฟงดูธรรมดาเหลอื เกิน แตท ํา เอาเชษฐา ไชยยนั ต และพรานใหญร พนิ ทรห ันมาจองตากนั ดว ยความรสู ึกอันไมอ าจจะบอกถูก ไมมี ใครปรปิ ากพูดคําใดอยูเ ปน เวลานาน ทกุ คนตา งรูด ีวา ไมม ปี ระโยชนอ ันใดท่ีจะตอ งคาดคน้ั สอบซัก เอากับแงซายในสิ่งทีเ่ ลา มานน้ั เพราะสีหนา แววตา ตลอดจนลักษณะทาทีของแงซาย ไมมีสิ่งใหเ ห็น เลยวา หนมุ กะเหรี่ยงพเนจรผูลกึ ลับจะมีเจตนากลาวคาํ เท็จ เชษฐาควกั ถงุ ยาออกมาบรรจกุ ลองสูบอัดควันหนกั หนว ง ไชยยนั ตรินบรั่นดีเทหายเขา ไป ในลาํ คอเกอื บครึ่งแกว รวดเดยี ว แลว สะบัดหนาตบตน คอเหมอื นจะขบั ไลค วามมึนงงเพอื่ ปลกุ ความรูสึกของตนเองใหแ นชดั วา หขู องเขาไมไ ดฝาดไป สว นรพนิ ทรอยูในอาการเงยี บขรึม ในทีส่ ุด อดีตนายทหารปน ใหญก ห็ ัวเราะขึน้ เบาๆ หันไปมองดูสหายของเขา ซ่งึ กําลงั อยู ในภวงั คครนุ คดิ เงยี บขรมึ ไมผดิ อะไรกับพรานใหญ “เรื่องมันชกั จะใกลเคยี งกับนิยายเขา ไปเตม็ ทีแลว หรอื ยงั ไงเพ่ือนยาก!” “ถา มนั จะเปนนยิ าย มนั กเ็ ปน นยิ ายต้งั แตเ รมิ่ ตน ท่ีเราไดยินคาํ วา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ จาก รพินทรม าแลว ” ราชสกลุ หนุมหัวหนาคณะเดินทางตอบเครงขรึม แลว หนั มาพยกั หนากับแงซาย “เอาละ แงซาย แกออกไปไดแ ลว” อดตี นายทหารกองโจรกะเหรยี่ งลุกขึ้น รา งสูงใหญตระหงา นงามราวกบั ตกุ ตาสลกั ดวย สมั ฤทธน์ิ น้ั เดินลบั หายไปนอกกระโจม พอลับรางของแงซาย เชษฐากเ็ ปล่ยี นสายตามาจบั นงิ่ อยทู ี่ จอมพราน เอย ขนึ้ ต่าํ ๆ “รสู กึ เปน ยังไงบา ง ตามที่แงซายเลา?” “ผมกม็ ีความรสู กึ เชน เดยี วกนั กบั คุณชาย และคุณไชยยนั ตน น่ั แหละครบั คอื ถา ไมไดเห็น กบั ตาตนเอง กเ็ พยี งแครบั ฟง ไวพ ลางๆ กอ น และสําหรบั ในสิ่งท่แี งซายอา งวาไดเ หน็ มาน้ัน ผมเองก็ ยงั ไมไดเ หน็ จงึ ไมส ามารถจะยนื ยนั หรอื แสดงความคดิ เหน็ ใดๆ ได “แลวคณุ คดิ วา ยอดชายนายแงซายของเรา จะกุเร่ืองข้ึนเพอ่ื สรา งความตน่ื เตนใหแ กเ รา หรือเปลา” ไชยยนั ตเอยขน้ึ โดยเรว็ เดาะลูกไรเฟลขนาดใหญเลนในมือปราศจากความหมาย พราน ใหญน ่งิ ไปอดึ ใจ กบ็ อกเรยี บๆ วา “ผมคดิ วา แงซายคงไมมเี จตนาที่จะกเุ ร่อื ง หรือกลา วเทจ็ อะไรหรอกครบั สงั เกตดูจาก นสิ ัยของหมอและสิ่งแวดลอ มตามปกติ หมอไมใชค นชา งพดู อยแู ลว ตรงขามกลับเปนคนอมพะนํา ไมช อบพดู อะไรโดยไมจ าํ เปน เวนไวแ ตจ ะถกู สอบซกั ถาม และเรอื่ งทหี่ มอเลา ใหเราฟง กเ็ ปนเรอ่ื ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

460 ทเ่ี ราขอรอ งใหหมอเลา เอง ไมใชห มออยากจะคยุ ใหฟ ง อยูก อน เรอื่ งมนั จึงอยทู ว่ี า แงซายไปพบเหน็ มากบั ตาตวั เองโดยสง่ิ ประหลาดเหลานั้นมจี ริง หรอื วา หมอเกดิ สายตาวปิ รติ ฟน เฟอ นตาฝาดไป อนั เกดิ จากพิษเจบ็ ไขไ ดปวย เพราะหมอก็บอกอยแู ลววาหมอประสบอปุ ท วเหตถุ กู งกู ัดนอนสลบอยู และรอดตายเพราะพระธุดงคม าชว ยไว ภาพเหลา นัน้ อาจเปน ภาพหลอนในขณะทหี่ มอนอนเจบ็ อยกู ็ ได พอฟน รอดตายกลับมาได กท็ าํ ใหสบั สนเลอะเลือน จาํ แนกไมถ กู วา สิง่ เหลานนั้ มาจากภาพฝน รา ย หรอื ความจรงิ กนั แน แลว กเ็ ลยทกึ ทกั เอาวา ไดเ ผชญิ มากับสายตาตวั เอง” “ขอสันนิษฐานของคณุ มเี หตผุ ลอยมู าก...” เชษฐากลา วอยา งใครค รวญลกึ ซง้ึ “อาจเปนอยา งวาน่กี ไ็ ด คอื แงซายไมมเี จตนาท่ีจะโกหกเรา แตก ็เอาสงิ่ ที่ตนเองเหน็ ใน มโนภาพขณะเจบ็ ปว ยอยกู ลางปาลกึ แหงนน้ั มาเลา ใหเราฟงโดยทตี่ วั เขา ใจวา เปนภาพจรงิ ผมก็ สังเกตหมออยเู หมอื นกนั ไมมีอะไรจะสอวาเปน เร่อื งทีเ่ จตนากุขนึ้ แงซายพูดออกมาจากความรสู กึ แทจรงิ ซํ้ายังยนื ยนั กับเราเสยี อกี วา ไมไดฝ น ไป” “แตอยา งนอยที่สดุ คุณเองกเ็ คยสํารวจเลียบเคยี งออกไปไกลเกนิ หลม ชา งไปบา งแลว ไมใชหรอื แมจ ะไมไดเ ขา ไปลกึ เทาแงซาย มันนาจะมหี ลกั ฐานใหพ อสรุปไดบา งวา สง่ิ ทแี่ งซายเลา มาน้ัน พอจะมมี ลู ความจรงิ อยูบา งไหม เปนตน วา ตน พรกิ ขี้หนูทใ่ี หญโตมโหฬารขนาด 3-4 คน โอบ ตะขาบตัวเทาฝากระดานเรอื นอะไรนนั่ ?” ไชยยนั ตซัก พรอ มกับรอยยมิ้ ขนั ๆ พรานใหญส ายศีรษะแชมชา “ผมเคยเรยี นแลว วา ผมล้ําเขา ไปเพยี งขอบๆ ดงเทา น้ัน รศั มไี มเ กนิ 2 กโิ ลเมตรเปน อยา ง มาก เพราะฉะนั้น กไ็ มสามารถจะบอกไดว า สิง่ ทแ่ี งซายพบน้ันจะเปนความจริงหรือเปลา แตเ ทาท่ี เคยเหน็ นัน้ กอ็ ยางทเี่ คยเรยี นใหทราบมากอ นแลว คอื รอยเทาชางรอยหนึง่ ผมไมเ คยพบมากอนเลย ในชวี ิตเดนิ ปา มีเสนผา ศูนยก ลางเกือบสองฟุตคร่ึง สามารถลงไปน่งั ขัดสมาธไิ ดอ ยา งสบาย รอยมนั ขนาดน้นั ตัวมนั จะสักขนาดไหนกเ็ หลือทจ่ี ะเดาถกู มันควรจะเปน สัตวป ระเภทดึกดาํ บรรพ มากกวา ทีจ่ ะเปน ชา งธรรมดาทีเ่ ราพบเหน็ กนั อยทู กุ วัน บงั เอญิ ผมไมใชนกั สาํ รวจ หรอื นักคน ควา เพอ่ื แสวงหาชือ่ เสยี งอะไร ผมเปน เพยี งพรานอาชีพ ทดี่ ักจับสัตวขายตามใบสัง่ ของบรษิ ัทผรู ับซื้อ ประการเดยี วเทา นั้น ผมจงึ ไมไดส นใจตดิ ตามความจรงิ ในเรอ่ื งน้ี ไมเคยสง ขา วหรือรายงานไปให สถาบันคนควาเกีย่ วกับสตั วศาสตร หรอื สมาคมนิยมไพรทราบ เพราะถา กระโตกกระตากไป ก็ เทากบั หาเร่อื งยุงมาใสตวั โดยใชเ หตุ พวกนน้ั จะตอ งขอความรวมมือจากผมในการใหนาํ ออกสาํ รวจ แลวก็พดู หวานลอ มหรือกะเกณฑใ หผมทาํ งานประเภท ‘กาชาด’ ไปแทนทจี่ ะจา ยเงนิ ใหแ กผ ม ซง่ึ มันขดั กับอาชพี ประจําวันอยแู ลว” “คณุ ทําหลักฐาน ทค่ี นพบรอยเทาชางอันใหญโ ตผิดปกตธิ รรมดาตวั นน้ั ไวห รอื เปลา เปน ตนวาถา ยรปู ไว” เชษฐาซักมาโดยเรว็ อยางสนใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

461 รพนิ ทรส นั่ ศีรษะ หวั เราะอยเู ชนเดมิ “ผมเรยี นแลว ครบั วา ผมเปน พรานอาชพี บกุ ปา ดงอยทู กุ วันนก้ี เ็ พ่ือหาเล้ียงปากเล้ยี งทอ ง เปนจุดมุงหมายสําคัญ ผมไมใ ชน กั สํารวจหรอื วาคนตอ งการชือ่ เสยี งอะไรทัง้ ส้ิน ปนและเสบยี ง อาหารในขณะเดินปา จาํ เปน สาํ หรบั ผมยง่ิ กวากลองถา ยรปู มากนกั กอ นทคี่ ณุ ชายจะมาติดตอ วาจา ง ผมใหน ําทางครั้งนี้ มีพวกนกั สาํ รวจจากสถาบนั ตางๆ มากมาย พยายามติดตอกับผม เพอื่ ขอใหเปน พรานนําทางเขา ไปในดงดาํ ท่วี าน่ี บางพวกตองการสาํ รวจพวกสมุนไพร บางพวกตอ งการสํารวจภูมิ ประเทศ สัตวปา และชนชาวเขาชาวปา เผาตางๆ บางพวกกต็ องการแสวงหาทรัพยากรในปา สวนมากเปน ชาวตางประเทศ แตล ะคนไมส ามารถจะตกลงกับผมในเรอื่ งราคาวา จางได จึงเปน อัน ลม เหลวไป ผมกไ็ มไ ดโ กงราคาอะไรมากมายนกั เพยี งแตข อเรยี กใหคมุ คาเหนือ่ ย และคาเสีย ผลประโยชนรายไดท ผี่ มมอี ยแู ลว ในปจ จบุ นั นเ้ี ทานน้ั เม่อื พลาดจากผม...พวกน้ันก็ตดิ ตอ ไปทาง พรานพ้นื เมอื งตา งๆ และจางไดใ นราคาถกู สี่คณะมาแลวทีส่ าํ รวจลึกจากหลมชางเขาไป สองคณะ สญู หายไปเลยโดยไมมรี อ งรอยวา จะกลบั คนื มา อีกสองคณะเดนิ ลกึ เขา ไปไดไมถ งึ อาทติ ย กต็ อง กลบั มาเพราะทนความกนั ดารไมได เจบ็ ไขไ ดป วยสะบักสะบอมไปตามๆ กัน พวกทีส่ ญู หายไปก็ ไมเ ห็นมใี ครกลา ทีจ่ ะออกติดตาม มพี วกเพ่ือนฝงู ญาตมิ ติ รตดิ ตามมาชะงักอยแู ถวหลมชางเทานัน้ แลวก็พากนั ถอยกลบั ไปอยางผิดหวัง” นายจา งผสู ูงศกั ดิข์ องเขาทัง้ สอง หนั มามองดตู ากนั เองอกี คร้งั “ฮืมม! คุณเพงิ่ จะมาเปด เผยเอากับเราเดย๋ี วนี้เองแหละนะวา เคยมพี วกนกั สาํ รวจพยายาม จะบกุ เขาไปในดงดาํ ทว่ี า นี่ แลวพากนั ลมตายเสียนกั ตอ นกั จนนา จะขนานนามมันไดทีเดยี ววา ‘ดง มหากาฬ’ ก็แลวตวั คณุ เองเลา ในฐานะทเี่ ปน เจาปาอยใู นถ่นิ น้ีทงั้ หมด คณุ ไมเคยมคี วามคดิ มากอน เลยหรือวา จะตอ งสาํ รวจมนั ใหปรุโปรง ออกไปเพือ่ ประโยชนใ นอาชพี ของคณุ เอง” “ผมคิดอยเู สมอครบั วา สกั วนั หนึ่ง ผมจะตอ งบกุ เบกิ มนั ออกไปใหไ ด แตทแี่ ลว มาน้ันมัน ยังไมม ีความจาํ เปน อยา งใด สตั วป าในละแวกไมเ กนิ หลม ชา ง กม็ ากมายกายกองพอทผี่ มจะแสวงหา ไดไมยากเย็นอะไรเลย งานกร็ ัดตวั ผมอยตู ลอดเวลา ยังไมมโี อกาสทจ่ี ะไปใชเ วลาใหส ญู เปลา เชน น้นั ได อกี ประการหนง่ึ มนั เปน ถ่ินท่ไี กลเกินกวารศั มีทาํ งานของผมโดยปกติ สมมติวาผมไปตง้ั สถานดี ักสัตวอ ยูในบรเิ วณนนั้ ผมกค็ งไมมปี ญ ญาจะลาํ เลียงมาสง ใหแ กบรษิ ัทผูรับซอื้ ได เพราะ หนทางมันหางไกล กนั ดารเกนิ ไป ถา สัตวใ นละแวกนีม้ นั รอยหรอหมดส้ินไป และสถานีรบั ซือ้ สัตว ปา ของบรษิ ัทคุณอําพลขยายลึกตามเขาไปดว ย ผมก็คงจะตองบกุ เบกิ ไปถึงทีน่ ั่น กินแดนลึกเขา ไป เปน ลาํ ดบั ...” แลวพรานใหญก ห็ ัวเราะออกมาเบาๆ “...ขึน้ ชื่อวา พวกนกั สาํ รวจปา สว นมากเทา ท่ีผมเหน็ มาเปนพวกร่าํ รวย รักในการผจญภยั บา งเลก็ ๆ นอ ยๆ โดยถือเปน กาํ ไรของชีวติ และวัตถปุ ระสงคอ ันยิง่ ใหญท่สี ุด ไมใ ชอยูทีก่ ารมุง ทจ่ี ะ สํารวจจริงจังหรอกครับ แตม ุง ในการทาํ ตวั ใหเดน ดงั หาชื่อเสียงเสยี มากกวา ปาไหนทีม่ นั ลีล้ บั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

462 กันดารจรงิ ๆ อยางเกง กแ็ คเลียบเคยี งเฉยี ดเขา ไปดอ มๆ มองๆ เทานัน้ อยาไปเช่ือวาจะกลา บกุ เขา ไป สาํ รวจจริงจงั อะไร อดขาว อดนาํ้ เขาสองสามวนั ก็ถอยกลบั แลว แลวก็มาน่ังเขียนรายงานยกเมฆเอา ใครจะไปรเู หน็ ดวย นอกจากจะเชอ่ื เพราะใหเ กยี รติกันเทา น้นั มันยังมีดงลกึ ลบั กนั ดารอกี มากมาย นกั ในโลกน้ี ทมี่ นษุ ยผูเ จริญแลวยา งเหยยี บไปไมถ งึ เพราะฉะนนั้ สงิ่ ใดก็ตาม ท่ีมนั ฟงดเู หมือนเรอ่ื ง นิยาย เราก็ไมอ าจบอกถูกเหมอื นกนั วา มันเปน นยิ ายหรือของจรงิ ดงดาํ ท่เี ราจะบุกเขาไปภาย หลังจากออกจากหลมชา ง ซึง่ นักสํารวจหลายคนเอาชีวิตไปท้งิ นีแ่ หละครบั ...เปนแตเ พยี งประตู ชน้ั นอกดา นแรกท่สี ุดของทศิ ทาง ท่จี ะมงุ ไปเทือกเขาพระศวิ ะเทานนั้ พวกทส่ี ูญหายไปนน้ั ผมเชอ่ื วาคงเน่ืองมาจากหลง อดอาหาร แลวกถ็ ูกไขป า เลน งานเอาถึงตาย เพราะความไมช าํ นาญของผูนาํ ทางเสียมากกวา เพราะข้นึ ชอ่ื วาปาแลว เราอยาคิดวา มนั จะมีอาหารใหเ ราหาไดง ายๆ เสมอไป บางที เดินตดิ ตอกันตลอดท้ังอาทติ ย หาแหลงนา้ํ หรือสตั วมาใหเห็นสกั ตวั ไมไดเ ลย ซึ่งในภาวะเชนนลี้ อง คดิ เถดิ ครบั วา ถาเสบยี งของเราไมพ อ เราจะอยกู นั ไดอ ยางไร” “ผมตดิ ใจเร่ืองสัตวพลิ ึกกกึ กอื ที่แงซายเลา วามันจะเปนความจรงิ ไปไดอ ยา งไร?” ไชยยนั ตข ยับตัวอยา งอดึ อดั “ก็อยา งที่คุณชายเชษฐาพดู เมอื่ ตะกน้ี ยี้ งั ไงละ ครบั ความพิลกึ กกึ กือมันเริ่มตนมาต้งั แตค าํ วา ‘ขุมเพชรพระอมุ า’ และลายแทงของมงั มหานรธา ท่ีเขยี นไวต้ังสร่ี อยกวาป น่ันเปนสงิ่ เร่ิมตน มาแลวทเี ดยี ว ทุกสิ่งทกุ อยางทเ่ี ราจะไดย นิ ไดฟง มนั ลว นขึน้ ตน ดว ยคําวา ‘จะเช่ือหรือไมวา...’ ทงั้ นน้ั และเก่ยี วโยงสัมพนั ธกันเปนสายโซทีเดียว ถา สงิ่ แรกมนั จรงิ เสยี อยา งเดยี ว สง่ิ ที่ตามมา ทงั้ หมด มันก็นาจะเปน ไปไดท้ังน้นั ซง่ึ ทุกสง่ิ ทุกอยา งเหลาน้ีรอการพสิ จู นของเราอยใู นอนาคต อนั ใกลนี้ สิง่ ท่แี งซายเลา ใหฟ ง นั้น ถา เปรียบเทยี บกบั เรอื่ งตา งๆ ที่ผมเคยไดฟ ง มาตลอดชีวิตทอี่ ยใู น ปา ยังเปนเรือ่ งเลก็ นอ ยธรรมดาเหลือเกนิ ตะขายตวั เทาฝากระดานเรอื นของแงซาย ผมวายังเล็กไป ถา เปรียบเทียบกบั ทผ่ี มเคยไดยินหนานไพรเลา ตะขาบของหนานไพรตัวเทา ซงุ ขนาดใหญ เวลา เลือ้ ยมาที เสียงไมไ รห กั ราวกับพายุ...เถาวัลยก นิ คน...แรดเผอื ก...ตนสักสดี ํา...จงอางไฟชนดิ ทีเ่ ลอื้ ย ไปทางไหนตน ไมใบหญาไหมเ กรยี มราวกับถกู ไฟเผา...ก้ิงกาตวั เทาจระเข...โอย ! สารพัดละครับ นยิ ายปา ของเอช.ไรเดอร แฮกการด ก็ยังสไู มได ท้งั ๆ ทีแ่ กไมเ คยรจู กั แฮกการด มากอน ระหวา ง นักเขียนเรอ่ื งผจญภัยในปา ชอื่ กองโลกคนน้นั กับพรานเฒา พนื้ เมืองทเ่ี กิดมาไมเ คยเหน็ แสงไฟฟา ทําไมถึงนัดกนั มาโกหกไดเ หมือนๆ กนั ยงั งนั้ ก็ไมทราบ แตตามประสบการณของผมนนั้ พอท่ีจะให เปน หลกั ไดวา ปา ย่งิ ใหญข น้ึ ไปเทา ไหร สตั วมันกย็ ง่ิ ใหญต ามขน้ึ ไปเทานนั้ ปามนั ลล้ี บั พสิ ดาร เทาไหร สตั วม นั กย็ ่ิงลกึ ลบั พิสดารไมเคยมีคนพบเหน็ มากเทานัน้ โลกนี้ยงั ไมปรโุ ปรง สําหรับมนษุ ย ตวั เล็กๆ หรอกครับ แมวา มนุษยจ ะคดิ เอาเองวา เขาไดม องเหน็ มันอยางทะลุปรโุ ปรงแลว และกาํ แหงหาญจนกา วออกไปหมายสํารวจโลกอนื่ ๆ นอกเหนอื จากโลกท่เี ขาไดอ าศยั อยู เรื่องราวพสิ ดาร มหัศจรรยไมน าเชอ่ื ในปานี่ ความจริงผมมเี ร่ืองทจี่ ะเลา ใหฟง สามคนื กไ็ มจ บ แตม นั เปนเร่ืองทผ่ี ม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

463 ไดรับการเลาตอ ๆ มาเทานั้น ไมไดเ หน็ ดว ยตนเอง จงึ ไมอ ยากจะนาํ มาเลาใหฟ ง ดูเปน เร่ือง เหลวไหล” ไชยยนั ตล กุ ขนึ้ เดนิ เวยี นชา ๆ ไปรอบโตะสนามท่นี ่งั สนทนากันอยู เอามอื ลบู คาง ไมได กลา วเชนไรอีก เชษฐาเคาะน้วิ ลงกบั ขอบโตะเบาๆ “ก็ไมนาจะมีอะไรท่ีเราจะตอ งมาน่ังวิจารณก ัน ตราบใดก็ตามทีพ่ วกเราทุกคนพรอ มแลว ท่จี ะเผชิญหนา กบั มนั ทกุ ส่งิ ทุกอยา ...” ท่สี ุดหัวหนาคณะเดินทางก็กลา วขึ้นหา วๆ หนกั แนน มนั่ คงในนาํ้ เสียงอนั เปน บคุ ลิกของ เขา “...วาแตนแ่ี นะ แผนท่ีของมงั มหานรธาทีค่ ุณจะใชใ นการนาํ ทางเร่มิ ตนจากจุดไหน?” “ในแผนที่ไมไ ดร ะบุถงึ หมบู า นหลม ชา งครับ เพราะในสมยั เม่ือสรี่ อยปก อ นมนั คงยัง ไมไดเปน หมบู านนอกจากปา ลกึ แผนทเี่ ริ่มตน ทภี่ ูเขาลกู หน่งึ ในน้ันเรียกวา ‘เขาหวั แรง ’ จากการ เคยสํารวจตรวจสอบของผม โดยสอบเอาจากหลักฐาน สิง่ แวดลอมอน่ื ๆ ทรี่ ะบุไวใ นแผนทเ่ี ขาหวั แรง กค็ อื เขาลกู หน่ึงทพ่ี วกกะเหร่ียงหมูบ า นหลมชา งเรยี กกนั วา ‘เขาจาว’ ในขณะนี้ มันอยูทาง ตะวนั ออกเฉียงเหนอื ของหลม ชา ง เอาไวใหถงึ หลมชางเสียกอ น ผมจะไดเอาแผนทอี่ อกมาอธิบาย ประกอบใหเ หน็ ชัดอีกทหี นงึ่ ” “แนใ จหรือวา ไมผ ิดท่?ี ” “แนใ จครบั ” “ในแผนทีร่ ะบถุ งึ ดงนี้ดวยหรอื เปลา ?” “ระบุชดั เลยครบั นเี่ ปน สิง่ สาํ คญั สิง่ หนง่ึ ที่ทาํ ใหผ มสันนิษฐานไดว า เขาหัวแรงท่บี อกไว ในแผนทกี่ ค็ อื ‘เขาจาว’ นั่นเองในน้ันเรยี กดงนไ้ี วว า ‘นรกดํา’ ปากทางเขาอยูใ นระหวา งหบุ เขาใหญ สองลูก ผา นปาแดงไปประมาณ 2 วนั จงึ จะเขา เขตดงทบึ อันเปน ปาดกึ ดําบรรพท ี่ใหญข ้นึ เปนลาํ ดบั คํานวณดจู ากแผนที่ทีเ่ ขยี นไว ผมกะวา เราจะใชเวลาเดนิ ทางผานดงกนั ดารนไี้ ปไมเ กิน 7 วนั เปน อยางสูง หมายถึงตอ งเตรยี มอาหารและนํ้าใหพรอ ม เสน ทางเดนิ มุงเหนอื ตลอด แทงทะลุสว นทแ่ี คบ ทีส่ ุดของ ‘นรกดํา’ แหงนไ้ี ปออกแองลกั ษณะกน กระทะตอนหนง่ึ แลวเบนขึน้ ตะวนั ออกไตไ ปตาม สนั เขา แลวกล็ งทงุ ราบอนั แหง แลง กวา งใหญ. ..ผมจําไมไ ดหมดหรอกครับ ตองการแผนท”ี่ “รพนิ ทร คณุ คิดวา นองชายของผมใชอะไรเปน เครอื่ งนําทาง” เชษฐาถามแผว ตา่ํ ดวงตาทัง้ คหู รี่ลง พรานใหญนงิ่ งนั ไปครูใหญ “เอ...ผมก็เดาไมถกู เหมอื นกนั ครับ แตอ ยากจะเช่ือวา อยางนอ ยที่สุด ชด ประชากร หรอื คุณชายอนชุ าจะตอ งมีแผนทีอ่ ะไรสักอยา งอยบู า งเหมือนกนั จะเปนแผนทีอ่ ันไหนและเขียนขึ้นโดย ใครนั้น...ไมร ไู ด เรื่องท่จี ะมงุ หนาไปแบบเดาสมุ ไมรูทิศทางเลยนนั้ ผมไมเช่อื วาจะเปนไปได ลาํ พงั เพียงแตระแคะระคายเรื่อง ขมุ เพชรพระอมุ า แลวก็มุงหนาออกเดนิ ทางเดาสุมไปโดยไมมอี ะไรเปน ท่ีหมายนาํ ทางอยบู า งเลยนนั้ มันเลอื่ นลอยปราศจากหลกั การเกนิ ไป คณุ ชายอนุชาคงไมทาํ เชนนนั้ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

464 ทนั ทีนน้ั ไชยยันตผูเดนิ วนอยกู ็ชะงัก หนั มาโดยเรว็ “ตอ งไมลมื ดว ยนะวา อนุชา เริ่มตน การเดนิ ทางของเขาท่ีหลมชาง อนั เปน ท่ีหมายเรม่ิ ตน แหง เดียวกับเรานั่นแหละ นจ่ี ะตองแปลวา เขาจับท่ีหมายเขาหวั แรงเปนจุดแรกอนั ตรงกบั ทห่ี มาย เร่มิ ตน ในแผนทีซ่ ึ่งอยใู นมอื ของรพนิ ทร” “ฮอื ม! จริงซินะ” เชษฐาอุทานออกมา จองดูพรานใหญ “จะเปนไปไดไ หม ในขอ ท่วี า อนชุ ามีแผนทอ่ี นั เดียวกบั ของคณุ ” รพนิ ทรเ มมรมิ ฝปากเกอื บเปน เสนตรง ใครค รวญหนกั “ผมเองก็ภาวนา ขอใหค ณุ ชายอนุชาใชแ ผนที่อนั เดยี ว หรือแผนทซี่ ึง่ มีลักษณะใกลเคียง กบั ท่ีผมมีอยเู ปน เคร่อื งนําทางเถดิ ครับ มนั จะชว ยใหเราไดร อ งรอยของเขาชัดขน้ึ แตเทา ท่ีผมทราบ จากเนวิน แผนท่ีอนั นี้ มีอยเู พยี งสําเนาเดียวเทานนั้ และอยูในกาํ มอื ของเขามาตลอด จนกระทัง่ วาระ สุดทา ยของชวี ติ ซงึ่ มอบตอ มาใหแ กผม มนั จะเปน แผนทอ่ี ันเดยี วกนั ไมไดเ ปน อนั ขาด ยกเวนแตจะ มีแผนทีน่ าํ ทางมงุ ไปยังเขาพระศวิ ะ ซงึ่ เขียนข้ึนโดยมอื ของคนอื่น เราจะคดิ วา มังมหานรธาไปถึง เทือกเขาพระศวิ ะ และทําแผนทไี่ วค นเดยี วไมไ ด คุณชายอนุชาอาจไดแ ผนท่อี ันอืน่ ทใี่ กลเคียงกนั ก็ ได เราตอ งไมลมื หนานอนิ คนใชสนทิ คใู จของคณุ ชายอนุชาเสยี อกี คนหนงึ่ หนานอินเปนพราน พื้นเมืองทชี่ ่ําชองมาก แผนที่หรือแนวนาํ ทาง อาจเกิดข้ึนโดยฝมอื ของหนานอนิ โดยตลอดกไ็ ด หนานอนิ มปี ยู า ตายายบรรพบุรษุ ทีเ่ คยระแคะระคายเรอื่ งนม้ี ากอนเหมอื นกนั ” “แตต อนที่คณุ พบเนวนิ กระเซอะกระเซิงกลับมา และมาตายในมือของคุณน้นั คณุ ไมได พบเนวนิ ทีห่ ลม ชางไมใ ชห รอื ?” ไชยยนั ตซัก “ไมใชหลม ชา งครบั แตเ ปน หวยเสือรอง หา งจากหลมชา งไปทางตะวนั ออกเฉียงใต ระยะเดนิ ทางสองวนั แตเขตปา ของหวยเสือรอ งกต็ ิดกบั ดงมรณะนี้เปนแนวเดยี วกนั เชนเดยี วกบั หลมชา ง ผมสันนิษฐานวา เนวนิ คงจะรูทศิ ทางและชาํ นาญในดงทเ่ี รยี กวา ‘นรกดาํ ’ แหงนด้ี ี เพราะฉะน้นั การเริม่ ตนเดนิ ทางของเขาจงึ เริม่ ตนทหี่ ว ยเสือรอ งแทนทีจ่ ะมาเรม่ิ ตนทห่ี ลมชาง ตามท่ี ระบุไวใ นแผนท”ี่ “แตเ ทา ที่คุณเลามาตัง้ แตต น นน้ั ...” เชษฐากลาวอยางรอบคอบระมัดระวัง “คุณบอกวา เน วินตดั เขาไปในดงนน้ั หายไปประมาณสักหนึง่ อาทิตย แลวเขาก็ซมซานกลับออกมาในลักษณะของ คนทป่ี วยหนกั เชน นัน้ ไมใ ชห รอื ?” “ครับ อยใู นราวเจด็ หรือแปดวนั ไมมากไมน อยไปกวา นแี้ หละครบั สว นจะสกั กว่ี นั แนน อนลงไปเลยน้นั ผมก็จําไมไ ดเ สียแลว ขณะนนั้ ผมเองกป็ ว ยอย”ู “ถา ง้นั เรามาลองสันนิษฐานกนั ดูอีกที ระยะเวลาที่เนวนิ เขา ดงไป และกลบั ออกมาอกี ครัง้ คุณคิดวา เขาควรจะเดนิ ทางไปไดไกลสักเทา ไหร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

465 “ยังไมพน เขตดงมรณะน่นั เลยครบั คงจะมะงุมมะงาหราเปะปะอยูกลางดงน้นั แลว ก็กลบั ออกมายังจดุ หมายเรมิ่ ตน ท่ีเกา ในลกั ษณะคนปว ยหนัก เขาไมไ ดไ ปไกลเลย ถา จะเปรยี บเทียบดู ก็ ยังไมไดถ งึ หนง่ึ ในสบิ สว น ของระยะทางจากแผนทซ่ี ่ึงระบุไวท้ังหมด เพยี งแคทวารดานแรกของ ขุนเขาพระศวิ ะ เขากเ็ อาชวี ติ ไปท้งิ เสยี แลว ” “เนวินออกเดนิ ทางไปก่คี น?” “ส่คี นครบั เสบียงอาหาร และอาวธุ ทนั สมยั ครบมอื ถาจะขาดกค็ งขาดพวกเวชภณั ฑ ยกเวน ยากินแกไขเ ลก็ ๆ นอ ยๆ” “แลว อกี สามคนท่รี ว มทางไปกบั เขาดว ย?” “ผมไมเหน็ ครบั เห็นแตเ นวนิ กลับออกมาจากดงนน้ั เพยี งคนเดยี ว มอื เปลา ...ไมม ีอะไร เลย แมแตไ รเฟลคมู ือทเ่ี คยถืออยู ลกั ษณะของเขาแสดงวา ซมซานกระเซอะกระเซงิ มาทเี ดยี ว อัน เน่อื งมาจากไขหนกั และกําลงั จะหมดลมหายใจอยรู อมรอ ผมไมมีเวลาทจ่ี ะซกั ถามเขาใหไดค วาม ละเอียดวา เขาไดเผชญิ กบั อะไรมาบาง และพวกเขาอีกสามคนเปนตายรายดอี ยูที่ไหน ตลอดเวลา เขาเพอถงึ แตเ รอื่ งขมุ เพชรพระอุมา มาไดส ติในระยะเวลาสั้นๆ กอนหนา ทีจ่ ะสน้ิ ลม เขาก็ส่ังความ แกผมเพยี งสองสามคาํ พรอมท้งั มอบแผนที่ให เพ่อื นของเขาสามคนสันนษิ ฐานวา คงจะตายหมด กอ นหนา เขา” “หมบู า นหลม ชาง จดุ หมายเร่ิมตน ของเรานี่ ลักษณะเปน ยงั ไง ขอศึกษาครา วๆ กอน เถอะ” “ต้ังอยบู นไหลเ ขาครับ มหี มบู านอยปู ระมาณไมเกิน 20 หลังคาเรือน คนพวกนนั้ เปน กะเหรย่ี งดง แทบจะไมมีโอกาสติดตอ กบั โลกภายนอก ทําไรข าวโพดกับไรกลว ย หวั หนา เปน ชาย กลางคนอายปุ ระมาณ 50 ป คยุ เคยชอบพอกับผมดี เมื่อไปถึงท่ีนัน่ แลว คุณชายกบั คณุ ไชยยนั ตอาจ ไดเหน็ เกวยี นของคณุ ชายอนุชาและสมั ภาระของทไี่ มจาํ เปน บางอยา ง ฝากไวใ นความดแู ลของ หวั หนาหรือนายบา นคนน้ี ซึ่งผมเชอ่ื วา คงยงั อยคู รับ” ไชยยนั ตก ํามอื แนน ถอนใจเฮือก พมึ พําออกมา “ทําไมนา...ทําไมถึงไมม ีใครสกั คนยบั ย้ังอนชุ าไว อยา งนอ ยท่สี ุด...พวกกะเหร่ียงที่หมู บานหลมชา งก็เปน มนษุ ยก ลมุ สดุ ทา ยท่ีพบเห็นเขา ถาพวกนน้ั บอกใหเ ขารวู า อะไรมนั จะเกดิ ขนึ้ และพยายามหา มปรามเขาไว. ..” “แกกร็ ูนสิ ยั ของอนชุ าดอี ยแู ลว ไมใชหรอื ...” เชษฐาพดู แหบตํา่ สีหนา คลา้ํ หมอง “คนคนน้ี ถา ลงต้งั ใจจะทําอะไรแลว ตอ ใหค วามตายมาขวางหนาเหน็ อยูช ดั ๆ ก็อยาหวงั ท่ี จะสกัดก้ันไวไ ด ทาํ ไมอนชุ าจะไมร วู าหนทางเบอื้ งหนา มันเปน ทางมรณะ แตเ ขากค็ งเชือ่ มั่นวามนั มี ทางจะสําเร็จได และพรอมทจี่ ะเสย่ี ง” ไมมีการแสดงความเหน็ หรอื ปรปิ ากเชน ไรอีกจากนายจางของเขาท้ังสองคน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

466 รพินทรถือโอกาสน้นั บอกขอตัวผละออกมา ขณะนัน้ มันเปน เวลาสีท่ มุ กวาเล็กนอย อากาศคนื นเี้ ยน็ เยือกผดิ ไปกวา ทกุ คืนทแี่ ลว มา นํา้ คา งลงจัดจนพน้ื ดนิ และใบไมแ หง ทีห่ ลนอยู เกล่อื นกลาดเปย กช้ืนชมุ ฉ่าํ ไปหมด พรานใหญเ รยี กประชมุ คนของเขาและหวั หนา ลูกหาบ แจง กําหนดใหท ราบแนน อนวาจะถอนแคมปอ อกเดนิ ทางพรงุ นี้ ใหทกุ คนตระเตรียมเกบ็ ขาวของไวใ ห เรยี บรอยพลางๆ เพอ่ื ไมใ หเ สยี เวลา สาํ หรบั การเรม่ิ ตนออกเดนิ ทางในตอนย่าํ รงุ เมอื่ ส่ังการนัดแนะกนั เปน ทเ่ี รยี บรอ ย เขาก็แยกตรงไปยงั ท่ีนอนใตเกวยี น อนั มสี มั ภาระ สว นตวั กองอยทู ี่นนั่ รื้อผาหม ประจาํ ตวั เกา ๆ ผืนหนง่ึ ออกมา ใชถุงขา วสารแทนหมอนตามเคย เอน ตวั ลงนอนเอาผาคลุมตัวไว ตง้ั ใจจะสูบบหุ ร่ใี หห มดตวั แลว กจ็ ะนอนหลับ บาดแผลทเ่ี ย็บไวโดยฝม ือของแพทยส าวคนสวย เร่มิ จะปวดระบมขน้ึ เปนลาํ ดับๆ ทั้งๆ ท่ี พยายามสะกดใจลมื มนั เสีย มนั ทวคี วามปวดเพมิ่ ขนึ้ ตามอุณหภูมขิ องอากาศท่ลี ดลง ยิง่ หนาวเยน็ ลงเพยี งไร มันกย็ ิ่งระบมขน้ึ เพยี งน้ัน รพนิ ทรเริ่มกระสับกระสายและหงดุ หงดิ ผุดลกุ ผดุ นัง่ รอ้ื เปห ลังสวนตวั ออกหายา กนิ ระงบั ปวดเทา ที่มตี ดิ ตัวอยไู ปตามแกน ใชบ รั่นดีกรอกตามแทนน้าํ สบิ นาทผี า นไป เขายังไมส ามารถ จะหลับลงได รสู กึ ตนเองไดด ีวา พิษไขเรม่ิ จะแทรกซึมเขาเลน งานเสียแลว ทุกคร้ังท่ีขยบั ตวั มนั ปวดราวไปหมด ตวั รอนผา ว แตร ูสึกหนาวเยอื กเขา ไปถงึ ขว้ั หัวใจ นอนขดตัวกอดอกคางส่ันกระทบ กนั เบาๆ เวลาจะผานไปนานสักเทา ใดไมทราบได เมื่อลืมตาข้ึนอกี ครง้ั เพอ่ื จะพึ่งบรนั่ ดใี นขวด มานตาของเขาก็ตอ งขยายกวา งขน้ึ ในทนั ทนี น้ั ใครสองคน ยนื อยหู า งจากทีเ่ ขานอนตะแคงขดตวั อยอู อกไปเพยี ง 3 กา ว ในระดับ ทางดา นศรี ษะและทศิ ทางทีเ่ ขาหนั หนาไป แสงไฟจากในกองทกี่ อ ไวห างๆ กองหนงึ่ สองใหเหน็ ถนัด คนหนึง่ ยนื กอดอกเอยี งคอนอยๆ เดน ตระหงา นอยเู บื้องหนาเกอื บจะเรยี กไดว าคํา้ หวั ใบหนา ขาวโพลนตัดกับกลุมผมสยายเคลียไหล สว นอกี คนหนึ่งยืนสํารวมเยื้องไปทางเบือ้ งหลงั เลก็ นอ ย สงู ใหญกาํ ยํา ในมือหว้ิ กระเปายามเล็กๆ “คุณหญิง!” เขาอุทานออกมา พรอมกบั พยายามยันกายข้ึนอยา งยากเยน็ ดาริน วราฤทธ์ิ ทรดุ ตวั ลง มอื หนึ่งแตะยันไหลรพนิ ทรไ ว บังคบั ใหห ยดุ อยใู นลกั ษณะ คร่งึ นอนคร่ึงนั่งน่นั หลงั มอื ของอกี ขางหน่ึงแตะอังท่หี นา ผากและซอกคอของเขา แลว หัวเราะหๆึ “โธเอย !...นกึ วาจะเปน เหล็กไหลทีไ่ หนมา ทีแ่ ทก ็มนษุ ยปุถุชนธรรมดานีเ่ อง เปน ยังไง นายพรานใหญใ จฉกาจ?” “ผมร?ึ ก็...ปกติเรยี บรอ ยดนี ค่ี รับ วาแตคุณหญิงมธี ุระอะไรหรือครบั ?” “เปลา หรอก...” แลวหลอ นกล็ กุ ขน้ึ ยนื หนั ไปพยักหนากับแงซาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

467 “ไป! เรากลบั กนั เถอะ เธอไมน าจะไปโกหกฉนั เลยวา พรานใหญข องเรากําลังจบั ไข หลอกใหฉนั เดินออกมาได เธอรไู หมวา เธอดหู มิ่นเขามากนะ ในการทไ่ี ปบอกฉนั วาเขาไมส บาย จอมพรานผยู ิ่งใหญอยางเขานะรึ จะเปนอะไร เธอทาํ ใหฉ ันตอ งพลอยเสยี เวลานอนดว ย” ดารนิ ขยับตวั จะหนั กลับ รพนิ ทรร อ งออกมา “เดี๋ยว!...” แลว เขากห็ ันไปมองแงซายอยา งงงๆ พยายามทรงตัวนงั่ ตรง “แงซาย ฉันไมเขา ใจอะไรเลย แกไปบอกอะไรนายหญงิ หรือ?” “ผมเดินตรวจบริเวณ มาเห็นผกู องนอนตัวส่ันอยคู รับ ผมเรยี กหลายครง้ั ผกู องไมรูสกึ จบั ตัวดู เหน็ รอ นมาก ผมกเ็ ลยไปปลุกนายหญงิ ” “น่ีแกเดนิ เขามาจนถงึ ตวั ฉัน จับตวั ฉนั แลว หรือน่?ี ” “ครับ แตผ กู องไมรูสึกเลย ผมจะปลุกแรงๆ ก็ไมก ลา เพราะเหน็ ผกู องกาํ ลังจับไข” “เธอตน่ื ไมเขา เร่ือง แงซาย ความจริงเขาไมไดเปน อะไรเลย ไป! กลับเถอะ กาํ ลงั นอน สบายทีเดยี ว ไปปลกุ ได” หลอนเสริมมาอยา งหนา ตาย เหนยี วแขนแงซาย กาวออกเดนิ “ผมยอมแพค รับ คณุ หญิง!” เสียงหา วๆ ดงั มาจากพรานใหญ หลอ นชะงักอกี คร้งั เลกิ คิว้ เอียงคอหันมาดู รพินทร หัวเราะแหบๆ กลาวตอมา “แตผ มขอตาํ หนคิ ณุ หญิงสกั หนอ ยเถดิ วา คณุ หญงิ เปน ศลั ยแพทยผ ูชาํ นาญเสยี เปลา เย็บ แผลยังไงกไ็ มท ราบ ปลอยใหอักเสบทําพษิ เอาได มหิ นาํ ซ้ําไขย ังขึ้น” ดารินหนั ขวบั มาเต็มตวั ยกมอื เทา เอว ลืมตาโตรองออกมา “แน! ดูซิ ดพู ดู เขา คนบาอะไรยงั งีก้ ไ็ มร ู น่ีพาลเปน เหมอื นกันหรือนี่ ใครใชใ หคณุ บกุ ปา บุกดงออกแรงหนกั เมอื่ เชาน้ี หะ? แลว ใครใชใ หค ณุ ยงิ ปน .458 เลนเหน็ เปน ของสนุกเมือ่ หวั ค่ํานี้ ฉนั บอกคณุ แลวไมใ ชเ หรอวา คืนนแี้ หละเปน ไดรฤู ทธแิ์ ลว มันผิดคาํ พดู ไปไหม อวดเกงแลว ก็เกงไป ใหต ลอดซิ ยอมแพท าํ ไม” “หมออยามวั มาทะเลาะอยกู บั คนไขเลยครบั จะชวยคนไขยงั ไงไดบา งกช็ วยดีกวา ถา คนไขเกิดตายลง คุณหมอเองกจ็ ะลําบาก หรือคดิ วา สามารถเดนิ ทางตอ ไปไดโดยไมจ ําเปนตองพงึ่ พรานคนนี้กต็ ามใจ” หลอ นจปุ ากเบาๆ โคลงศรี ษะมองดูพรานใหญอยางสมนาํ้ หนาแกมสมเพช แลว พยกั หนา กบั แงซายอกี ครงั้ ทรดุ ตัวลงตามเดมิ ออกคาํ สงั่ ใหเขานอนราบลง “นา แปลกมากนะ ไมเ คยมปี ระวัตทิ ีไ่ หนมากอน แทนทห่ี มอจะขคู นไข คนไขกลับขู หมอ” “กห็ มอขคู นไขม านานแลวนคี่ วรจะใหคนไขข หู มอเสียมงั่ ซิ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

468 “สงสยั แผลที่เยบ็ ไวจ ะปรินะ แลวก็คงจะตดิ เช้ือบาดทะยกั แลว ” “ตายเสียไดกด็ เี หมือนกนั สัญญาจางจะไดส ดุ สิ้นลงเสยี ที ไดเ งินฟรๆี ไมตอ งมาทน ลาํ บากบุกปา ฝาดงอยอู กี ” “ไมตองกลวั ยงั ไมใ หห นตี ายเสียกอ นหรอก ถึงยังไงก็ตองบังคับใหอยูเพอื่ เปน ลกู จาง ตามสญั ญาตอไป แตกต็ อ งตามธรรมเนยี มของหมอกับคนไขห นอ ยนะ คอื ถา หมอเกดิ ความหมนั่ ไส ขึน้ มา คนไขกต็ องเจบ็ หรือทรมานมากหนอ ย รๆู อยูแลว ไมใชหรือวาหมอคนนีบ้ างทกี ม็ อื เบา บางที กม็ อื หนกั มนั แลว แตเ ปนลมๆ ไป เอาละ ถอดเส้ือออก ดแู ผลหนอ ยซ”ิ “ไมต องดูไมไ ดเ หรอ ฉีดยาระงับประสาทใหผ มสกั เขม็ ยากินแกอกั เสบสักเม็ดสองเม็ด มนั ก็ไอแคน ้นั เอง” “ถาคิดวาจะรกั ษาตวั เองไดก ด็ ีเหมอื นกนั ฉนั จะท้งิ กระเปา ยานี่ไวใ ห จัดการชว ยเหลือ ตัวเองกแ็ ลวกนั นะ เลือกใชย าเอง ในนีม้ ียาทกุ ชนดิ ” รพินทรถ อนใจเฮอื ก รูดซปิ เส้อื แจก็ เกตหนงั ออกโดยดี แลว ปลดดมุ เสอื้ ลาสัตวชั้นในท่ีใช ปกติในเวลากลางวนั ออก แบะอกเสี้ยวสขี า ง อนั มบี าดแผลทเี่ ยบ็ ไวให ดารินหวั เราะหๆึ ในลําคออยู เชนนน้ั ใชไ ฟฉายตรวจสอ งดูบาดแผล เสียงพรานใหญบ น เบาๆ “หนาวจะตาย ยังใหถอดเสื้ออีก” “ไมตอ งบน!” หลอ นตวาดเบาๆ ปน หนา เครง ขรึม แลว แกลง ถอนใจเฮอื ก หนั ไปทางแงซายผูคุกเขา สงบ น่งิ อยูใกลๆ “แงซาย ถา ไมม พี รานใหญค นนเี้ สียแลว เธอพอจะรบั หนา ท่ีนาํ ทางไปยงั เทือกเขาพระ ศวิ ะไดไ หม?” รพนิ ทร ไพรวลั ย กลนื นา้ํ ลายลงคออยา งยากเย็น หนุมกะเหรย่ี งพเนจรยมิ้ ฟนขาว สั่นหวั “ผมเห็นจะไมม ีทางนาํ นายหญงิ กับคณะไปถงึ เทือกเขาพระศวิ ะไดห รอกครับ เพราะผม ไมร ูท าง” “ตายเลย!...” ดารินอทุ าน ทาํ หนาเศรา “แลว เราจะทาํ ยังไงกนั ดีละ เขาเหน็ จะไมร อดเสยี แลว ละ แผลอักเสบเปน พษิ ในขน้ั อนั ตรายรา ยแรงทเี ดียว ที่เยบ็ เอาไวแ ตกปริเปน หนอง ขน้ึ ขอบเขียวเลย เอา ! ชวยกันไปตามมีตามเกิด กแ็ ลวกันนะ แตเ พื่อความไมประมาท บอกใหพวกเราเตรยี มขุดหลมุ ไวลว งหนา ไดแ ลว สงสยั วา คง ไมข ามคนื นหี้ รอก” พรอ มกับพูด หลอ นจัดการฉดี ยาใหเ ขาหนึ่งเข็ม รพนิ ทรกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองดูหนา แพทยสาวคนสวยคปู รับสําคญั แงซายคงยมิ้ เหน็ ฟน ขาวอยูเชนนนั้ ลกุ ขน้ึ เดินไปแยกกองไฟ นาํ มา กอนขน้ึ ใกลๆ กบั ใตเกวยี นทร่ี พินทรย ดึ เปน ทนี่ อนสองกองเพ่อื เพิม่ ความอบอุนให [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

469 ระหวา งทหี่ นมุ กะเหรีย่ งพเนจรสาละวนอยกู ับการสุมไฟ หญิงสาวสง ยาเม็ดชุดหนึง่ ให เขา จอมพรานรับมาเดาะในฝา มอื แลวโยนเขา ปาก หันไปควา ขวดบรน่ั ดี แตห ลอ นเหนย่ี วแขนไว ปลดกระตกิ นา้ํ ทแี่ ขวนไวข างลอเกวียนสงใหเขาแทน รพินทรยักไหลน ิดหนง่ึ เทนํ้าจากกระตกิ กรอก ตามหลงั ยาเขาไปโดยดี “จะเปน การดที เี ดยี ว ถา ผมหลับลงในคืนนแี้ ลว ไมตนื่ ขน้ึ มาอกี ” “ฉนั ก็คิดยงั งน้ั เหมือนกนั ถาไมหวงถงึ ขอ ผกู พนั ตามพนั ธะสญั ญาจา งท่ีเราเปน ฝา ยหลวม ตัวเซ็นสญั ญากบั คุณไปแลว จะอยางไรกต็ าม คุณควรจะขอบใจแงซายใหม ากหนอ ย เขามคี วามรสู กึ ทด่ี ีตอคณุ เสียยงิ่ กวา ท่ีคุณมตี อเขาเสยี อกี ถาไมใชเพราะแงซายละก็ ฉนั คงไมเ ดนิ ออกมาที่น”ี่ พรานใหญย ม้ิ ขรึมๆ มองไปทางหนุม กะเหรี่ยงพเนจรผูก ําลงั ขนฟนมากอ ใหเขา แลวยกั ไหลอีกครง้ั “แงซายมคี วามจําเปน ในดา นสว นตวั ไมน อ ยไปกวาคณะของคณุ หญงิ เหมือนกนั ในการ ท่จี ะตอ งชว ยดแู ลเอาใจใสผมไว ไมใหผ มเปนอะไรไปเสยี กอ น จนกวา ผมจะนําทางไปถงึ เทอื กเขา พระศวิ ะสําเรจ็ ” “หมายความวา ยังไง?” “กห็ มายความวา ถา ไมมผี มเสยี คนเดยี ว แงซายก็ไปไมถ ึงเทือกเขาพระศวิ ะ ทเี่ ขาตอ งการ จะไปใหถึงดว ยวัตถุประสงคเ รนลบั อะไรสกั อยางหน่งึ เพราะฉะนั้นเขาก็คงไมอยากใหผมตาย เสียกอ น ซึ่งจดุ มงุ หมายอนั น้ี กเ็ ปน จดุ มุง หมายเดียวกบั คณุ หญงิ นน่ั แหละ” หลอนเลิกควิ้ “ฮือม กอ็ าจเปน ไดนะ เพราะฉนั เชอ่ื วาแงซายก็คงมีความรูส ึกเชนเดยี วกับฉนั น่นั แหละ คือหมัน่ ไสคณุ เตม็ ประดา แตกจ็ าํ เปน ทจ่ี ะตอ งพ่งึ คณุ ” พรานใหญห ัวเราะ จุดบหุ รอี่ ัดควันลึก “แงซายเขา ไปปลุกคณุ หญิงร?ึ ” “ก็ไมไดป ลกุ หรอก ฉันไมไ ดนอนหลบั เห็นแงซายเขา ไปยืนลบั ๆ ลอ ๆ อยูปลายตนี เตยี ง สนามของฉัน ฉันนอนสงั เกตเขาอยนู าน รสู ึกวา เขามเี รอ่ื งอะไรท่ีตอ งการจะพูดกบั ฉนั แตไ มกลา เขา มาปลุกจงึ ถามออกไป แงซายกบ็ อกเรือ่ งทม่ี าพบคุณนอนส่นั เปน เจา เขา อยู” “คุณหญิงไมไ ดน อนหลบั เลย หรอื วาหลบั ไปแลวเพง่ิ จะต่ืนขึน้ มา” “ไมไ ดหลับเลย” “ตัง้ แตเ ขา นอนเมอ่ื ตอนหวั คาํ่ ?” “ใช” “ผมนึกวา คณุ หญงิ หลบั ไปแลว เสยี อีก เหน็ เขานอนหวั คํา่ ผดิ ไปจากทุกคนื นี่กแ็ ปลวา ตลอดเวลา ไดย นิ คณุ ชายเชษฐา คณุ ไชยยันตและผมคยุ กนั อยตู ลอดเวลานะ ซ”ิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

470 “กไ็ ดยนิ ถนดั รเู รอ่ื งเขา ใจดีเหมือนน่งั รวมวงอยดู วยนนั่ แหละ เวน ไวแตฉ ันนอนฟง อยบู น เตยี ง ในมุง” “ทาํ ไมไมออกมาปรึกษาหารอื กบั พวกเราดว ย” หลอนหัวเราะ “ขเ้ี กียจนั่งรว งวงอยูดว ย รําคาญหนา เขมน ใครอยูคนหนงึ่ เลยหลบเขา ไปนอนเสยี งนั้ เอง ตงั้ ใจจะนอนใหหลับ แตบงั เอญิ มันไมห ลบั ” “รําคาญหนา ผม?” “รูอยแู ลว ยังมหี นา มาถามอกี ” “ความจรงิ ผมก็ต้งั ใจแลววา จะพยายามทาํ ตวั ใหด ีทสี่ ดุ ไมใหค ณุ หญงิ เกดิ เขมนหนาขึ้น อีก แตความพยายามของผมมนั ชางลมเหลวไมเปน ทา จนปญญาเอาเสยี จริงๆ นกึ ไมอ อกเลยวา ผม ไดท าํ อะไรใหค ณุ หญิงเกดิ หมน่ั ไสข น้ึ อีก” “น่ันนะ ซนิ ะ มนั แปลก อาจเปนเพราะดวงของเรามนั เปนอริกนั กระมัง ดคู ณุ มันชา ง ขวางๆ ในสายตาหรอื ความรสู ึกของฉนั อยูตลอดเวลา ท้ังๆ ทีฉ่ นั เองก็พยายามอยา งย่ิงเหมือนกันใน ขอ ท่วี า จะมองคุณในแงด ”ี “เอาละ ในรอบ 24 ชว่ั โมงทแ่ี ลว มา ผมไดท าํ อะไรใหเ ปน ท่ขี ัดใจคณุ หญงิ บา ง?” “แปลวา จะยอมรับผดิ งนั้ หรอื ?” “เรยี กวาเราหาทางปรับความเขาใจกนั เสยี ดกี วา ถา ผมผิด ผมก็จะยอมรบั ผดิ แตถาผมไม ผิด ผมกจ็ ะไดช ้แี จง” ดารนิ จดุ บหุ รส่ี ูบบา ง มองดพู รานใหญด ว ยประกายก่ึงเนือยชากง่ึ แฝงความหมาย ชนิดท่ี เขาอานไมออก “คุณเปนคนไขของฉัน” หลอนเอย เนบิ ๆ เปา ควนั บหุ รเี่ ปน ทางยาวลงตํา่ ประสานมอื กอดอกดวยความหนาว สะทานของอากาศกลางดึก “แตค ุณอวดดกี บั ฉันมาก สั่งอะไรก็ฝาฝน ไมป ฏบิ ตั ิตามคําส่งั ตวั เองกาํ ลังเจ็บ หมอสั่งให หยุดพักนอนเฉยๆ เสยี สักวนั กลับอวดเกง บกุ ปาออกแรงอีก เอาละ เมือ่ อางวาจะออกสาํ รวจเพราะ ระแคะระคายเรอื่ งไอแ หวง ก็ไมวาอะไรแลว หนอยกลบั มาถึงแคม ป ยังเอาปน .458 ออกมาซอมยงิ เปา เลนเหน็ เปน ของสนุกกันใหญ แรงสะทอนถอยหลังของปนขนาดน้ัน มนั กระเทอื นตอบาดแผล ของคณุ เทาไหรบ า ง นดั สองนดั กย็ ังพอทําเนา นีย่ ิงใหญ อวดเกง นึกวาตวั แขง็ แรงทรหดอดทน เหนือกวา มนษุ ยโ ดยทวั่ ไปท้งั หลายเขา บุญเหลือเกนิ นะ แผลทีเ่ ย็บไวม นั ไมถงึ กบั ฉกี ออกไป นัน่ ก็ ไมอยากจะวา อะไรอกี เหมือนกนั ทนี พี้ อจะเอายาใหก นิ ถามวา เปน อยา งไรบาง บอกไดห นา ตาเฉยวา ไมเ ปน อะไรเลย กด็ ีซ.ิ ..เมอ่ื ไมเ ปน อะไรแลวจะตองพึ่งยา พง่ึ หมอทาํ ไม เสร็จแลวตวั เองมานอนเจบ็ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

471 แผลตวั สั่นเปน เจา เขา อยู จนกระทั่งแงซายผา นมาเหน็ เขา ทนดอู ยูไ มไ ด ถงึ กบั ไปตามฉนั คนอยา ง นี้นะ นาเวทนานกั หรอื ?” “ถาคณุ หญงิ จะถือวา การเจบ็ แผลของผมไมไ ดบ อกกับคณุ หญิง โดยท่ตี วั เองพยายามจะ ลมื หรือไมเอาใจใสกับมนั เสยี คดิ วา มนั จะทเุ ลาไปเอง เปน ความผดิ ละก็ ผมกข็ อยอมรบั ผิด” “รบั สารภาพมาเสียไดอ ยา งนกี้ ด็ ี จะไดป ราณกี นั ไดบ า งเมอื่ เวลาเดินปาหรือนั่งหา ง ถึงแม ฉนั จะเขมน หนาคณุ สกั ขนาดไหน ฉันกย็ งั ตองจาํ ใจปฏบิ ตั ติ ามคาํ สั่งเช่ือฟงคณุ ไมว าคุณจะเบงสกั ขนาดไหน เพราะยอมรับในความจรงิ วา คณุ เปน ผนู าํ มีความชํานาญเหนอื กวาและรบั ผดิ ชอบ โดยตรง ทั้งดุ ทงั้ ขู ท้ังบล๊ัฟสารพัด ทีน้ีพอคุณกลายมาเปนคนไขของฉนั บา ง ฉันเปน หมอ คณุ ยงั มา ทาํ เกก ทาอวดวเิ ศษอยอู กี งนั้ หรอื ” “ครับ ผมเขาใจแลว วา ทีใครก็ทีใคร” “ออ ! น่กี ลา อาฆาตง้นั หรอื ? เด๋ียวเหอะ...เดีย๋ วไอยาที่ฉดี แกป วดมันกลายเปน ยาพิษขน้ึ มา เสยี เทา นัน้ เหน็ ไหม เทาแลว เทา รอด กอ็ ดขวางไมไดอ ยนู น่ั เอง” “ครบั ๆ ผมกลัวคุณหมอแลว กลวั ลานเลย” รพินทรยกมือไหวท ว มหวั ดารนิ คอนนดิ หนึ่ง บนอุบอบิ ในลาํ คอพรอมกบั ลกุ ขึน้ ยนื “เอาละ นอนพกั เสีย ไมตอ งคอยกงั วลอะไรอกี คนื นีฉ้ นั จะสั่งใหแงซายอยยู ามตรวจระวงั ตลอดทง้ั บริเวณแคม ปข องเราเอง เดย๋ี วจะใหแ งซายเอาผา หมมาใหอ กี ผนื เห็นผาหมแลว ทุเรศสนิ้ ดี ผนื เทากระแบะมอื ดํายังกะผา ข้ีริว้ ” กลา วจบ หลอนก็เดนิ กลบั ไปยังเต็นท มแี งซายตามหลงั ไปดว ย ครูใหญอ ดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกเ็ ดินกลบั มาทเ่ี ขาอกี ครั้ง หอบผาหม ผืนใหญ ใหมเอย่ี มผนื หนึ่งมาสงใหเ ขา “นายหญิงใหเอามาใหผกู อง” “ขอบใจมาก แงซาย” พรานใหญก ลาวเรยี บๆ ตาจบั นิง่ อยทู ่ใี บหนา ของคนรบั ใชป ระจําตวั ของคณะนายจา ง ย้มิ ใหนดิ หนงึ่ “ฉันอาจเดนิ ทางพรุง น้ีไมไ ด ถา หากแกไมไ ปตามนายหญิงออกมา” “ผกู องเปนยงั ไงบา ง?” “ดีขน้ึ มาก พรุงนค้ี งเดินไดโ ดยปกติ ถาไดห ลับสัก 5-6 ชั่วโมง ใหตายซ!ิ ฉนั ไมยกั รตู ัว เลย ตอนท่แี กเขามาดฉู ันใกลๆ และถกู เนอ้ื ตองตวั ฉัน ถา เสือมันยอ งเขามาคาบก็คงเสร็จไปแลว ” “นายหญิง ส่งั ผมใหม าบอกผูกองวา นอนใหห ลับสนิท ใหผมดูแลบรเิ วณแคมปต ลอดทง้ั คืน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

472 รพินทรพยักหนา ปดปากหาว บาดแผลท่ปี วดระบมอยเู มอื่ สกั ครนู ้ี บดั น้ที เุ ลาลงมากแลว ประสาทออ นระโหย หนงั ตาหนกั อ้ึงเพราะฤทธ์ยิ านอนหลบั “ดีมาก! ฝากดแู ลแทนดว ยนะ ความจริงแกไมจาํ เปน ตองมาอยูยามตลอดท้งั คืนหรอก เวร อยูย ามของพวกลกู หาบมีประจาํ อยแู ลว จะพกั นอนบา งก็ได แตควรหไู วหนอ ยเทา นัน้ สําหรับฉนั คืนน้คี งหลบั เปนตาย” “นอนหลับใหส บายเถดิ ครบั โปรดอยา งกงั วล” พรานใหญเ อนตัวลงนอนอกี คร้ัง ใชผ าหมท่บี ริจาคมาให โดยนายจางสาวคนสวยคลุม ทับผา ผวยบางๆ เกาๆ ของเขาอกี ชั้นหนง่ึ เลือ่ นหมวกสักหลาดลงมา หลุบหนา หลบุ ตาลง แงซาย จัดการเติมเชื้อฟนเขา ไปในกองไฟทีส่ มุ อยขู า งๆ กายเขาทั้งสองดา น แลวเดินผละไปเงียบๆ จะเปนเพราะความหนาวเย็นแทบจดั เขากระดูกดาํ หรอื อะไรก็ไมท ราบได จอมพราน สะดุง ลมื ตาขน้ึ พบตวั เองนอนขดตัวตะแคงคู หมวกทีป่ ด หนา ไวห ลุดตกไปขา งๆ ไฟที่กออยใู กลเ ขา ทงั้ สองกองหมดเปลวแลว เหลอื แตถา นแดงวบั แวมบรเิ วณแคม ปรอบดา น แลเหน็ เปนภาพสลัวราง ตะคมุ ๆ อยูทัว่ ไป ทางปลายเทาของเขา รา งเปนเงาทะมนึ ของแงซายยนื อยทู ีน่ ั่น มอื ขวาถือไรเฟล มือซายมี ไฟฉายแปดทอ น กาํ ลังฉายกราดไปมาออกไปยังราวปา อนั มืดมดิ รพินทรข ยับตวั ขึน้ ในลกั ษณะคร่ึงนัง่ คร่งึ นอน พอดีกบั ทใ่ี บหนา นน้ั หนั มาทางเขาพอดี ตาของหนมุ กะเหรย่ี งพเนจรผูล ึกลบั ทปี่ ระสานเขา เปนประกายประหลาดอยใู นเงามืดอนั คลุมเครือ กอนทเ่ี ขาจะเอย ปากเชน ไร แงซายกเ็ คลอื่ นเขามาใกลม องเห็นกนั ไดถนัด ดวงหนาสี ทองแดงเปนเงามนั ละเลอื่ มนน้ั มีแววกังวลอดึ อดั ใจเรน ลบั “ผกู องไมไดห ลบั หรอกหรอื ?” เสียงของแงซายแหบตํา่ แผว เบา “ฉนั ตนื่ เดยี๋ วนเ้ี อง มอี ะไรผิดปกติหรือ?” พรานใหญถาม พยายามกวาดสายตาไปรอบๆ แลวมาจบั นิ่งอยทู ใ่ี บหนา นนั้ ดว ยความ พิศวง แงซายขมวดคิ้ว สายหนาชา ๆ ปฏเิ สธ แลว หยดุ ชะงักนิง่ เหมือนจะใชประสาททุกสว น คนหา อะไรสักอยางหน่งึ แลว ย้ิมออกมากรา นๆ เสียงที่กลาวตอ มาเกอื บจะเปน เสยี งกระซบิ “ไมม ีอะไรผิดปกติ แต. ..” อดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง ฉายไฟกราดสูงต่าํ ไปยังแนวปาทบึ รอบดานอกี ครัง้ “ผกู องรูสึกเหมือนอยา งทีผ่ มรสู กึ หรอื เปลา ?” “รูสกึ อะไร?” “คืนนี้ ปา ทงั้ ปา เงยี บเหลอื เกนิ ผิดไปกวาทกุ คืน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

473 แมจ ะงว งแสนงวง รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ตาสวา งโพลนขน้ึ ในบดั น้นั กะพรบิ ตาถ่ๆี จอ ง หนา แงซาย แลว พยายามเงีย่ หูสดับรหสั ปา เกง ท่เี คยเกก รองนานๆ ครั้งไดย นิ ลอยตามลมมาแตไ กล ตลอดท้งั คืน บดั นเ้ี งียบสงบ ชา งซึง่ มกั จะรองอยูในหบุ ก็หายไป แมแ ตเ สอื หรอื หมาปา อนั มกั สง เสยี งประดบั ดงแถบน้อี ยตู ามปกติ กไ็ มป รากฏ คงไดย นิ แตเสียงนาํ้ คา งท่ีหยดลงมากระทบพื้นใบไม แหงอยเู ปาะแปะเปน จงั หวะ ภายหลงั จากสะกดใจฟงอยคู รูใ หญ รพินทรก ห็ วั เราะออกมาเบาๆ “แกลมื ไปแลวหรอื แงซาย เมอ่ื ตอนหัวค่ํา เราทดลองไรเฟล ออกสนนั่ ปา สตั วใ นละแวกน้ี มนั ตน่ื เสยี งปน เตลิดหนีไปหมด” แงซายโคลงหวั ชา ๆ อยเู ชน น้นั กัดรมิ ฝปาก “มันเงียบทสี่ ดุ ของความเงยี บ! เกง กวาง เสอื ชา ง หรอื หมาปาอาจไมม ีเสียงใหเ ราไดย นิ ได หากมันไมไดอยใู นละแวกใกลเ คียง แตจ ักจน่ั เรไร และตุกแกปา ทําไมมนั ถึงพากนั พรอมใจ เงียบสงบลงไปหมดเชน น!ี้ ” พรานใหญย ันกายลุกข้นึ นั่งตวั ตรงในทนั ทีน้นั เงยี่ โสตสดบั ตรบั ฟง เสียงอีกครง้ั ...จรงิ ของแงซาย ดงทบึ อันชุกชมุ ไปดวยสรรพสตั วท ั้งดงทแ่ี วดลอมอยูใ นขณะน้ี มันเงยี บสงดั เอาจริงๆ แมแ ตเสยี ง จักจั่น เรไร ตุกแกปา หรือแมลงทกุ ชนิดก็ไมท าํ เสยี งใหป รากฏข้ึน ราวกบั ปา จะตกอยูใ นมนตส ะกดของอะไรสักอยา งหนงึ่ ความเงียบอนั มปี รศิ นานา พศิ วงชนดิ นีแ้ หละ ท่ีจอมพรานอยางเขายอ มจะตองตระหนัก ไดดวี า มนั เปนความเงียบกอ นหนาทจ่ี ะเกิดอะไรขึน้ สกั อยา งหนงึ่ ซ่ึงไมส ามารถจะทํานายไดถ กู หรอื มฉิ ะนนั้ ก็เปนเหตุการณประจวบเหมาะอนั ปกตธิ รรมดาทสี่ ดุ โดยไมเ กดิ อะไรขนึ้ เลย ซ่ึงบาง คร้ังบางคราว ปากม็ ลี ักษณะเชน นไ้ี ดเ หมอื นกัน เขาสบตาแงซายอีกครง้ั ยิม้ ขรมึ ๆ “ฮือม! จริงของแก ประสาทสมั ผัสของแกดมี ากแงซาย ฉันเองกไ็ มช อบความเงยี บแบบน้ี เหมือนแกเหมอื นกัน มนั ทาํ ใหเราตอ งอดึ อดั กระวนกระวายยงั ไงพกิ ล แตป ามนั กอ็ าจนอนหลับได เหมอื นกนั น่นี ะ แลวแตจ งั หวะเวลาของมนั ” “ผมสังเกตมาชัว่ โมงเต็มๆ แลว มันเงยี บเชน น้มี าตง้ั แตผกู องลมตวั ลงนอนครง้ั แรก” แงซายพดู เหมอื นรําพึง แลว กซ็ ุนฟน เตมิ ใหท กี่ องขางกายเขา บน อะไรอบุ อิบอยูใ นลาํ คอ ฟงไมไ ดศัพท ลักษณะทาทสี งั เกตไดช ดั วา ไมสบายใจนกั ทําจมูกฟุดฟด สูดลมหายใจหนกั ๆ แลว เงยหนา ขน้ึ “แกไดก ลิน่ อะไรหรอื ?” “ผูกองไดก ล่ินอยางผมหรอื เปลา อากาศคืนนม้ี ันหนกั ขนยังไงบอกไมถูก มีกลิ่นคลา ๆ ดอกไมอ ะไรสักอยา งหน่งึ ลอยมา ขาดๆ หายๆ คลายๆ กล่ินดอกลาํ เจยี ก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

474 “ประสาทของฉันอาจชาไปกไ็ ดน ะ แงซาย ฉันไมไ ดก ลิน่ อะไรนอกจากควันไฟ ยาทน่ี าย หญิงของแกใหฉ ันกิน ทําใหสมองของฉนั หนกั ไปหมด อยากจะนอนอยางเดยี ว แกไดกลน่ิ อยา งวา นี่ หรือ?” “ผมก็ไมทราบวาจะเปน อุปาทานหรือเปลา ผูกองกนิ ยา ผกู องงว งนอน ผมไมไ ดก ินยา และในเวลากลางคืนผมไมเ คยอยากนอนเลย แตส ําหรับคนื นี้ หนังตาผมหนักเหลอื เกนิ ” “ฉันบอกแกแลว วา ถา แกงว งนอนแกก็นอนได แตขอใหห ูไวเทา น้ัน” “ผมเกรงวาถาผมหลบั คืนน้ี ผมคงไมต่นื ไวนกั เพราะฉะนน้ั ผมพยายามจะไมหลับ ลูกหาบทอ่ี ยูเ วรทกุ คืนไมเคยหลบั เลย แตคนื นหี้ ลบั ! ผมเดินไปปลุกสองครงั้ แลว ท้งั ๆ ท่เี ปนคนละ คน คนละผลัดเวรกนั ทาํ ไมยามทัง้ สองคนเผลอหลบั ในขณะทอ่ี ยยู ามเหมอื นกนั ท้งั สองคนกไ็ ม ทราบ” “แลว พรานของฉนั ส่ีคนน่นั ละ ฉนั จดั หนาทไี่ วใ หผ ลัดเวรประจาํ หนง่ึ คนเสมอ?” พรอมกับพดู รพนิ ทรพยายามกวาดสายตามองหาพรานคใู จของเขา แตก ม็ องไมเ หน็ เคา วาจะมใี ครต่นื เลยสกั คนเดยี ว นอกจากลกู หาบคนหน่งึ ซึง่ นั่งคลุมผา สปั หงกอยรู ิมกองไฟดานหนึ่ง “นา จนั เปน เวรสาํ หรบั อยยู ามผลัดสองคืนน้ี แตเ ม่ือประมาณสกั ครึ่งช่ัวโมงมาน่เี อง แก ฝากยามผมไว บอกวา งว งเตม็ ที ตอนน้ีกห็ ลบั ไปแลว ” รพนิ ทรข มวดค้ิวนดิ หนึ่ง แตแ ลว ความพศิ วงคลางแคลงของเขาก็ถูกอํานาจความงว งเหงา อิดโรยเคลอ่ื นเขา มาบดบังเสีย หนงั ตาทงั้ คจู ะปด เสยี ใหไ ด ยกมอื ข้ึนปด ปากหาว พยกั หนาสงั่ วา “พวกเราคงจะออ นเพลียอิดโรยกันมามากสาํ หรบั วันนี้ พรงุ น้ีกจ็ ะตองเดินทางแลว เชอ่ื แนว า ไอแ หวงหรือเสอื คงจะไมป ว นเปย นเขามาใกลแคม ปเ ราคนื น้ีหรอก แกตน่ื อยคู นเดยี วกพ็ อแลว แตอ ยาลมื นะ ถา นึกอยากจะนอนเมือ่ ไหรล ะก็ กอนนอนปลุกพรานของฉนั คนใดคนหนึ่งขึน้ ใหเ ขา อยยู ามแทน” แงซายขยบั ปาก มีทาเหมอื นจะเอย อะไรกบั เขาอีก แตรพนิ ทรงว งเสียจนหมดความสนใจ เอนตัวลงนอนตามเดิม หลบุ หมวกลงมาปด หนา เสยี เพยี งอดึ ใจเดียว เขากห็ ลบั สนทิ เพราะอาํ นาจยา นอนหลบั ของแพทยห ญงิ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ เวลาผา นไปทา มกลางบรรยากาศอนั แสนท่ีจะสงัดเงยี บเยยี บเยน็ เสยี งบา งรอ งแทรกมา ตามลมดกึ ยาวเยอื กอกี คร้งั หน่ึง ฟง ประดจุ เสยี งรองครวญครางของภตู ผปี ศาจ แลวทุกสง่ิ ทุกอยางกถ็ กู สะกดใหน ่ิงเปนดษุ ณีเชน เดิม ในเต็นทมเี สยี งพลกิ ตวั ของไชยยันต แลวกล็ ะเมออะไรเอะอะลนั่ ออกมาคําหนง่ึ ดารนิ ผู นอนอยูเตยี งกลางสะดงุ ต่ืนขนึ้ ดวยเสยี งนนั้ หลอ นรูสึกตนเองวา กาํ ลังหลบั สนิท และตืน่ ขึน้ อยาง งัวเงยี ท่สี ดุ เพราะเสียงทเี่ ขา มากระทบโสตประสาท หญิงสาวรอ งเรียกเพอื่ นชายอกไปสองสามคาํ เบาๆ ก็ไมไ ดยนิ เสยี งตอบ นอกจากเสยี งกรนเปน จังหวะแสดงวาหลับสนิท หลอนจงึ เลิกสนใจ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

475 เพราะรวู านั่นเปนการละเมอ พลกิ ตัวนอนตะแคง กระชับผาหม ใหแ นบกระชับเขา มาอีก เพราะ ความหนาวเยน็ จบั ข้วั หัวใจ ทันทีน้ันเอง ฆานประสาทของหลอนกส็ ัมผัสกับกลน่ิ แปลกประหลาดท่ไี มเคยมากอน ลอยกรนุ เขา มา มนั หอมเอียนๆ อยางไรบอกไมถกู รสู ึกวงิ เวียนมึนงง ในลกั ษณะคลายดมยาสลบ คลับคลายคลบั คลา ไมแนใ จตนเองวา ขณะนี้ตนไดตน่ื รสู กึ ตัวแนช ดั อยูห รือวา เคล้มิ ฝน ไป รางกาย ออ นหมดเรี่ยวแรง หลอ นพยายามฝนเปด เปลือกตาอนั แสนหนักขึน้ มองฝา มุง สนามทีข่ ึงครอ มเตยี งผา ใบอยู กวาดไปรอบดา นโดยท่ีกบ็ อกไมถกู วาตองการจะมองหาอะไรในขณะนั้น...ปา แถบนม้ี ีดงลาํ เจียกอยู ดว ยหรือยังไง...หรอื วาใคร อุตริเอาดอกลําเจยี กเขา มาไวในกระโจมพักตงั้ แตเ มอ่ื ไหร...สมองของ หลอ นถามตวั เอง คร้ันแลว ขณะนนั้ เอง จะเปน ดว ยสายตาฝาด หรอื ประสาทอนั อลเวลมึนชาในขณะน้ี หลอนตัวเองอยา งหน่ึงอยางใดไมท ราบได หลอนเห็นแสงเรอื งๆ ของอะไรชนิดหนึ่ง ปรากฏขน้ึ ท่ี ผนังของผาใบเตน็ ทต อนหลงั คา มันแดงวบู เปน ดวงราวกับโคมกระสอื หรอื มฉิ ะนนั้ ก็หิ่งหอยยกั ษ รศั มที เ่ี ปลง สวา งเรอื งออกไปเปนวงกลม ขนาดชามกะละมงั ยอ มๆ เหมอื นมใี ครเอาดวงไฟมาทาบ อยบู นหลังคาเตน็ ทด านนอก และแสงนน้ั ผานผา ใบเขามา หญิงสาวลืมตาโพลง พยายามเพง จอ งจบั อยูทด่ี วงแสงนั้น ท้งั ๆ ทเ่ี ปลือกตาทัง้ สองถวง หนกั เต็มที รางกายทุกสว นหนักอ้ึงไปหมด กระดกิ กระเดย้ี ไมไดราวกับเหน็บชา หรือความรูสกึ แบบผอี ํา มันเปลงแสงวาบวบู แดงโรอ ยอู ึดใจ กห็ ร่ีหายไป อกี อึดใจใหญๆ ตอมา กแ็ ดงวาบขึ้นอกี แตใ นคราวน้เี ปล่ียนทไ่ี ปปรากฏอยูบนหลงั ผา เต็นทตอนทต่ี ํา่ ลงมา แลวก็ดับ แลว ก็สวางข้ึนอกี ใน ลกั ษณะเดิม เคล่อื นเปล่ียนทีไ่ ปรอบๆ ผนงั เต็นทอยา งแชม ชา กล่นิ ฉนุ เอยี นๆ ย่งิ โชยตลบ สมองของหลอ นสง่ั การคร้งั แรก กค็ อื ตอ งการเอ้อื มมือไปหยบิ ปน สน้ั ประจาํ ตวั ใตห มอน ...หลอ นไมม คี วามสามารถ! สมองไดแ ตสง่ั เทานนั้ แตร างกายไมอาจเคลอื่ นไหวไดต อ ไป หลอ นคดิ วาจะรอ งเรยี กเชษฐาหรอื ไชยยันต แตก ไ็ มม เี สยี งหลุดออกมาจากลาํ คอ ดวงตาทงั้ คหู ร่ลี งเปนลาํ ดบั งวงและเพลียอยา งไมเคยปรากฏมากอ นในชีวติ จากน้นั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งกเ็ ลอื นรางเหมือนภาพฝนรา ย... รพินทร ไพรวัลย ต่นื ขนึ้ ในลักษณะพรวดพราด เพราะถูกเขยาปลกุ โดยแรงพรอ มกับ เสยี งเรียก พอลมื ตาขน้ึ กเ็ หน็ บญุ คํา เปนคนเขยา ปลุกเขา จัน เกดิ และเสย อันเปน พรานพืน้ เมืองของ เขารายลอมอยรู อบกาย แตละคนหนา ตนื่ เลกิ ลั่กกระหดื กระหอบ ขณะน้ันฟา เพิง่ จะเร่มิ สาง อากาศ ขมกุ ขมัวไปดว ยหมอกเชามดื แตกพ็ อจะมองเหน็ หนากนั ไดถนดั โดยไมต องอาศัยแสงไฟรอบ บริเวณแคมป พวกลกู หาบจบั กันเปนกลมุ เสยี งพดู ฟงไมไ ดศพั ท “อะไร? เกดิ อะไรขึ้น?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

476 เขารองออกมาเร็วปร๋อื “ลูกหาบของเรา! เสรจ็ ไปอีกคนแลว!!” เปน เสยี งบอกละละละลักแทบจะฟงไมเ ปน ภาษาของบญุ คํา พรานใหญก ระโดดผางขึน้ ยนื ท้ังตัว “เสอื ลากไปเหรอ?” “ไมใ ชครบั มันเปน อะไรก็ไมรู นอนตวั แขง็ ท่ือ ไมมรี อยบาดแผลอะไรทั้งสน้ิ ! ศพนอน อยโู นน” รพินทรเผนพรวด ตรงเขาไปทศ่ี พของลูกหาบคนหน่ึง ซง่ึ ขณะนพ้ี วกลกู หาบท้ังหลาย กําลังยนื ลอมวงดูอยู ในพรบิ ตานัน้ เชษฐา ดารนิ และไชยยันต ในชดุ นอน แสดงวาเพง่ิ จะถกู ปลกุ ข้นึ มาอยา งกะทันหนั เชน กนั ก็วิ่งพรูออกมาจากเต็นทตรงเขามาโดยเรว็ ภาพทเ่ี หน็ ทําใหท ุกคนยนื จองตะลึงงันอยกู บั ที่ ริมโขดหินเลก็ ๆ ใกลกับกองไฟมอดกองหนงึ่ รางของลูกหาบคนหนง่ึ นอนตวั คตู ะแคง ศีรษะพาดอยูกบั ยามสวนตวั เหนือกระสอบปานท่ีปูรองไว เปน ชายรา งใหญว ยั ประมาณ 30 ป ตาทง้ั สองปด สนิทลกั ษณะเหมอื นหลับ เวน ไวแตวา ไมม ีลมหายใจ และรา งกายเยน็ ชดื เหมอื นทอ นหิน รา งน้ันไมป รากฏรอ งรอยของบาดแผลใดๆ ทงั้ สิน้ ! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

477 21 รพินทรทรดุ ตวั ลงอยา งรวดเร็ว เอือ้ มมือไปขยับจะพลกิ รางนั้น แตม อื ของใครคนหน่ึงใน จาํ นวนคณะนายจางของเขาควาไหลอ ยา งกะทันหัน กระชากยบั ยง้ั ไว “เดยี๋ ว! อยา เพิ่งแตะตอ งศพ!!” เจาของมือและเจาของเสยี งหา มคอื ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ พรานใหญช ะงักตามคาํ ส่ัง น้นั ทนั ที พอจะเขาใจในบัดน้ันวา การหา มของนายจา งสาวคงจะเน่ืองมาจากเหตผุ ลทางการแพทย เก่ยี วกบั การชนั สตู รนน่ั เอง ความตระหนกตกใจทาํ ใหเ ขาเกือบจะทําอะไรลงไปชนดิ เขลาไดถ นดั ดารินสมแลว ที่ เปนแพทย แมห ลอนจะไดรบั ความตนื่ เตน ตกใจตอเหตุการณ ซึ่งเหน็ อยใู นขณะน้สี ักเพียงใด กย็ งั มี สติพอทจ่ี ะแสดงความรอบคอบถถ่ี ว นตามฐานะของหลอ น ซง่ึ ในขณะนีไ้ มม ใี ครนกึ ไปถงึ เชษฐาดําเนินการซกั ถามสอบสวนเหตกุ ารณข ึ้นในทนั ทนี น้ั ความปรากฏออกมาวา ผูตายชอื่ ‘เลนิ ’ ครง้ั สดุ ทา ยท่เี พ่ือนลกู หาบใกลชิดเหน็ วา เขามชี ีวติ อยนู น้ั คอื เวลาประมาณ 2 ทุม เศษของเมอ่ื คนื น้ี ภายหลงั เวลาอาหารเย็นและจดั การเตรียมเกบ็ สัมภาระขาวของตามคาํ สัง่ ของพรานใหญแ ลว เลินไดล ม ตัวลงนอนยงั ตาํ แหนง ทเ่ี ขาไดน อนตายอยู น้ี ซง่ึ ตามปกตกิ เ็ ปนท่นี อนประจําของเขาทกุ คืนนบั แตม าตง้ั แคมปอยทู น่ี ่ี คนทนี่ อนใกลชดิ เขาที่สุด มที นี่ อนหา งประมาณ 3 วา ยนื ยันวา ขณะทลี่ มตวั ลงนอน เลนิ สูบบุหรใี่ บตองแหง และคุยกบั ตนอยูครใู หญ จงึ ตา งคนตา งหลบั ไป เชา ตรูหยกๆ นีเ่ อง ลูกหาบทุกคนตื่นข้นึ เตรยี มตวั เพอื่ เอาควายเขาเทยี มเกวียนและหงุ หา อาหาร มเี ลินคนเดยี วทีไ่ มย อมลกุ เมอ่ื เพ่ือนสงสยั เขามาเขยาปลกุ จึงพบวาเขาไดสน้ิ ใจเสียแลว และ ไดเ อะอะโวยวายกันขนึ้ เหตุการณท เี่ พือ่ นลกู หาบทงั้ หลายคนพบวาเลนิ นอนตาย เกดิ ขึ้นเมอ่ื สอง สามอดึ ใจท่แี ลว มานเี่ อง เลินนอนตายอยูในลักษณะเดมิ ของการนอนหลบั เทาท่ีเพอื่ นใกลชดิ ทสี่ ดุ เหน็ และทกุ คน ยนื ยนั วา ขณะทีม่ าพบวาเปน ศพไปแลว นัน้ ลกั ษณะของศพกอ็ ยใู นสภาพเดมิ กับท่เี หน็ ครงั้ แรก ไมม ี ใครเคลอ่ื นยายใหผ ดิ รูปรอยไป การตรวจสอบรอ งรอยในละแวกใกลเคยี งศพ ไมพ บวา จะมีวแี่ ววของสัตวชนดิ ใดท้งั สน้ิ กลา้ํ กลายเขา มาใกลผูตาย เม่อื เชษฐาหนั มาสอบสวนยาม และเหตกุ ารณภ ายในบรเิ วณแคม ปของเมอื่ คืนท่ีผานมา ก็ มาถงึ ความจรงิ ในขอท่วี า ทกุ คนนอนหลบั สนทิ กนั หมด แมกระทัง่ พวกอยยู าม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

478 “ผมหลับเปน ตายเลยครับ เปน การหลบั อยางประมาททสี่ ุดเปนคร้ังแรกในชวี ติ นอนกลาง ปา ของผม!” พรานใหญสารภาพเสียงตํ่าลึก แววตาเครง ขรึม สอแววเสียใจ “น่ันไมม ปี ญหาอะไรเลย มนั เปน ผลมาจากยาระงับประสาท และนอนหลับอยางแรงท่ี ฉันใหคณุ เพือ่ ตองการใหพกั ผอ น” ดารินบอกโดยเรว็ มองดเู ขาดว ยแววตาแสดงความเหน็ ใจเปนครั้งแรก ไชยยนั ตเอ้อื มมอื มาจบั แขนพรานใหญบีบ “เปน ธรรมดา รพินทร เมื่อคนื นี้คณุ จับไขไ มสบายเพราะพษิ บาดแผล และนอยกใ็ หย า ระงับกับคณุ คณุ กต็ องหลบั ไปอยา งไมรเู รอ่ื งเลย มนั นา ประหลาดเหลอื เกนิ ผมเองกบั เชษฐากห็ ลับ อยางชนิดไมร สู กึ ตวั เหมอื นกนั ไมมีใครรสู ึกตวั กนั เลยสกั คน” เชษฐาสอบพวกท่ีอยูย ามเมื่อคนื นเ้ี ปน รายคน เวรยามของลูกหาบยอมรบั วาหลับไมร สู กึ ตัว ต้งั แตย ามทีส่ อง และไมมกี ารปลุกกนั ขึน้ มาผลดั เปลยี่ นเวรเหมอื นเชนเคย จนั ผมู ฐี านะเปน พราน และมหี นาทอี่ ยยู ามกาํ กับเวรที่สอง กส็ ารภาพวา เปน อะไรไมท ราบ งวงเหงาขึ้นมาอยาง ผดิ ปกติ และไดไปบอกฝากยามแงซายไว ตนเองขอนอนพักและกห็ ลบั ผลอ็ ยไป แงซายเปนคนสดุ ทา ยที่ถกู เรยี กเขา มา หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรมีลกั ษณะอาการขรมึ สงบเฉย เมยอยเู หมือนเดมิ แตสหี นา สลดเครยี ด “ผมก็หลบั ครับ เจา นาย หลบั ทั้งๆ ที่เตือนตวั เองอยทู กุ ขณะวาจะไมย อมหลับ...” แงซายยอมรับตามตรง ดวยเสียงหาวอาจหาญอันเปนนสิ ยั “เปนการเผลอหลบั อยางไมท ันรสู ึกตวั เพราะฉะนนั้ ผมจงึ ไมไดปลกุ นาจนั ข้ึนเพื่อเปลยี่ น ยาม ตามคาํ สงั่ ของผกู อง” “เลาถึงเหตุการณบริเวณแคม ปเ ทา ที่แกรูเห็นกอนหลับซ”ิ รพนิ ทรซ กั มาโดยเร็ว “เม่อื ผูก องหลบั ไปแลว ผมออกเดินไปรอบๆ บรเิ วณ เหตกุ ารณปกตดิ ีทกุ อยา ง ผมเดนิ ไป ปลุกเตอื นยามลกู หาบอกี คร้งั หนง่ึ ตรวจรอบๆ บริเวณอยสู ามส่ีเท่ียว ก็กลบั มาน่งั ทรี่ มิ กองไฟหนา กระโจมพกั ของเจา นาย ผมเผลอตัวน่ังหลบั ทีข่ อนไมห นา กระโจมนนั่ เอง มาต่ืนขน้ึ อีกครง้ั พรอมๆ กบั ลูกหาบทุกคน” “แปลวา แกเปน คนสดุ ทา ยทย่ี ังตนื่ อยู ภายหลงั จากทท่ี กุ คน พวกเราหลบั ไปหมดสิ้น แลว?” ไชยยนั ตถาม “ครบั ผมเช่อื วา เปนคนสุดทาย เฉพาะทกุ คนทีน่ อนอยนู อกเต็นท เพราะขณะทผ่ี มยงั เดิน ตรวจอยนู ้ัน เห็นทุกคนหลบั หมด” “ไมรูส ึกวามอี ะไรผดิ ปกตเิ ลยหรอื ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

479 เชษฐาย้ํา แงซายชําเลอื งมองไปทางรพินทร สบตาพรานใหญท่ีจองอยูกอ นพอดี จอมพรานเมม รมิ ฝปากแนน หนั ไปมองดูคณะนายจา งของเขา “ผมเพงิ่ นึกออกเดยี๋ วนเี้ องครับ กอนทผี่ มจะหลบั ไปภายหลังจากท่คี ณุ หญิงออกมาใหย า แงซายเจามาพบผม เราพูดอะไรกนั สองสามคํา ถามันจะมอี ะไรผิดปกติ มนั ก็ผดิ ตอนน้แี หละ ยกเวน แตตอนนน้ั ผมงว งและเพลยี เสยี จนไมท นั จะเฉลยี วคดิ แลวกน็ กึ ไมถ งึ วามนั จะเกดิ เหตรุ า ยอะไร เกดิ ขนึ้ ซง่ึ กย็ งั ไมแนใจเหมอื นกันวา มนั เปน เหตุการณป ระจวบเหมาะ หรอื วา ลางรายทเี่ ตือนมา ลว งหนา เปน ผลใหลูกหาบของเราตายอยา งท่ีเหน็ กนั อยนู ่”ี “อะไรท่ีวา ผดิ ปกต?ิ ” เชษฐาและไชยยันตถ ามมาเกอื บจะเปน เสยี งเดยี วกนั รพินทรม องสบตาแงซายอกี ครั้ง “กอ นที่ผมจะหลบั ไปในครงั้ สุดทา ย สังเกตเหน็ แงซายเดินยามอยคู นเดยี ว ลกั ษณะ กระสบั กระสา ยยังไงพกิ ล เขาเปรยกับผมวาปา มนั เงยี บผิดปกติ ผมก็รสู กึ วา มนั จะเปน จรงิ ตามทแี่ ง ซายพดู จกั จนั่ หรอื ตกุ แกสกั ตัวกไ็ มท ําเสยี งขึ้น ระยะนน้ั มันเปน ระยะเงยี บสงบอนั ยาวนานทเี ดยี ว แงซายยังบอกอีกวาเขาไดกลน่ิ อะไรบางสง่ิ บางอยา ง แลว กบ็ น วา เขารสู ึกงว งผดิ ไปกวา ทุกคนื ผมก็ สั่งวาเขาจะนอนก็ได แตก อ นนอนใหปลกุ พรานของผมคนใดคนหนงึ่ ขึน้ มาอยูยามแทน เพิง่ จะมารู ความจริงกันเดี๋ยวนีเ้ องวา แงซายเผลอหลบั ไปโดยไมท นั จะปลกุ คนของผมใหเฝา ยามแทน” “ฮอื ม ประหลาดเหลอื เกนิ นะ นแี่ ปลวา เมอ่ื คนื พวกเราทุกคนหลับกนั หมดนะ ซิ ไมม ีใคร ต่นื อยูเ ลยหลังจากแงซายมอยไปเปนคนสุดทา ย” หัวหนา คณะเดนิ ทางครางออกมา “ผมคดิ วา คงเปน เชน นน้ั ครับ และสนั นษิ ฐานวาลูกหาบของเราคนน้ีตายในขณะทพ่ี วกเรา ทกุ คนพากนั หลับหมด” ระหวา งท่ีทกุ คนอ้ึง ดารินขมวดคิว้ เหมอื นจะคิดอะไร แลว หนั ขวบั ไปทางคนรับใช ประจาํ แคมป ผูยนื หนา ซีดขาวอยู ถามโดยเรว็ “แงซาย นี่เธอบอกกบั พรานใหญเม่ือคนื นว้ี า เธอไดก ลนิ่ น้นั เธอไดก ล่ินอะไรชนดิ ไหน บอกใหละเอียดซิ” “ผมบอกกับผกู องวา ผมไดก ล่ินจางๆ บอกไมถูกวามนั เปนอะไร แตร สู ึกวา กล่ินจะคลาย ดอกลาํ เจยี ก มนั เหมน็ และหอมปนกนั อยา งไรไมทราบ” หญงิ สาวเมม รมิ ฝปากแนน เบกิ ตาโตจอ งหนา แงซายอยูเ ชนนนั้ กล่นิ ที่แงซายบอกมนั นาจะเปน กลน่ิ เดยี วกบั ทลี่ อยมาสัมผัสจมกู ของหลอนเมื่อคนื น้ีเอง กอนหนา ท่จี ะผล็อยหลบั ไปอยาง สลบไสล [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

480 “ขณะที่แงซายบอกกบั คุณวา ไดกล่ินขนาดนน้ั คุณไดก ลน่ิ ดวยหรอื เปลา ?” แลวหลอนกพ็ งุ สายตากลบั ไปยงั รพนิ ทร จอมพรานส่ันศรี ษะ “เปลา! แตเอาแนกับจมกู ของผมตอนน้นั ไมไ ด ยาทค่ี ุณหญิงใหผ มแรงเกินไป จน ประสาทสวนใหญช าไปหมด” “เอ...ถา มันจะยงั ไงๆ เสยี แลว ละซ.ิ ..” ดารนิ รอ งออกมา มองดหู นา พ่ีชายและไชยยันต “ระหวา งแงซายกบั ฉัน ทายไมถกู วาใครจะหลบั ไปกอนใคร เพราะกลนิ่ ที่แงซายบอกนั้น ฉนั เองกไ็ ดก ล่นิ เหมอื นกนั ไมเ พียงแตไ ดก ลิ่นเทานน้ั ยงั ดเู หมอื นจะเห็นอะไรประหลาดๆ อกี ดว ย เวนไวแ ตคดิ วา มนั เปน ความฝน น่พี อมาไดร จู ากแงซายในเรอ่ื งนี้ ฉนั กแ็ นใ จวา ฉนั ไมไ ดฝนเด็ดขาด ในตอนนั้น” “ทาํ ไม นอ ยไดกล่นิ อยางวา น่ีแลวก็เหน็ อะไรประหลาดๆ...ไหนลองบอกซิ” พชี่ ายซกั มาโดยเร็ว ทกุ สายตาท่ียนื ลอมศพของลูกหาบในขณะนี้ จบั มายงั หลอ นเปน ตาเดยี ว หญงิ สาวยกมือตบขมบั เบาๆ เหมอื นจะเรยี กรองความทรงจํา แลว กบ็ อกวา “เดี๋ยวคะ เดยี๋ วนอยจะเลา ถงึ ส่งิ ท่นี อ ยเหน็ แปลกๆ เมือ่ คนื น้ีใหฟ ง ขอตรวจดศู พกอ นเถอะ กอ นอน่ื เราตอ งการรูว า เขาตายเพราะอะไร และตายมาเปนเวลาสักเทา ไหรแลว บางทเี ราอาจพบ สาเหตุการตายของเขา ชนดิ ท่ไี มม อี ะไรเรนลับซอนเงื่อนนกั เขาอาจถกู งูพิษดอดมากดั ในขณะท่ี นอนหลบั และตายในทันทกี อ นทจี่ ะรูสึกตวั กไ็ ด” ทุกคนเหน็ ดว ยกับความเหน็ ของหลอ น ดารินเริม่ ตน ทาํ การชันสูตรศพในทันทนี ้ัน โดยแงซายกับรพนิ ทรทําหนา ท่ีชว ยเหลือใน การพลิกหรือเคลือ่ นไหวศพ ตามแตความตอ งการในงานตรวจสอบอยา งถ่ถี ว นของหลอน ตามแขนขา ใบหนา ตลอดจนกระทง่ั สว นตา งๆ ของรางกายแมใ นรมผา ทุกสว น ไม ปรากฏรองรอยใดๆ ทง้ั ส้นิ ทกุ คนเตม็ ไปดว ยความพศิ วงงงงันเหลือท่ีจะกลา ว ดารินตรวจกระทงั่ บนหนงั ศรี ษะทป่ี กคลุมไปดว ยเสน ผมดก ไมพ บบาดแผลใดๆ ท้ังสิน้ ลกั ษณะของศพซดี และคลาํ้ จนดูเขยี ว ตายมาแลว ประมาณไมเ กนิ 5-6 ช่ัวโมงนี่เอง “หวงั วาหมอนค่ี งไมไดเปนลม หรือหัวใจวายไปเองเฉยๆ นะ” ไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมา “เปน ไปไมได! ลกั ษณะของเขาเปน คนแข็งแรง มีสขุ ภาพดีคนหน่ึง ดูจากรปู รางขอลาํ ก็รู” แพทยส าวประจาํ คณะเดนิ ทาง คานหนักๆ ในลําคอ แตแ ลวในขณะนน้ั เอง เชษฐาผยู นื กอดอกพจิ ารณาดศู พอยางเงยี บๆ ก็ชี้บอกมาวา “นอย! ดูท่ซี อกคอศพน่ันซิ รสู กึ วาจะมีอะไรผดิ สงั เกตนะ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

481 ท้ังหมดพุงสายตาไปยงั เปา หมายตามคาํ บอกของเชษฐาในทนั ทนี น้ั แลว เพง ดารินกมลง พจิ ารณาดูอยางถถ่ี วน ท่ีซอกคอดา นซายมอื ของศพ ปรากฏเปน แวน เขียวคลาํ้ วงกลมเสนผา ศูนยกลางประมาณ สองนว้ิ ถา ไมสังเกตแทบจะมองไมเหน็ เพราะกลนื กบั ผิวของศพ ซึง่ เปน คนคลาํ้ อยแู ลว วงกลม เขียวน้ันขยายขน้ึ มาเลก็ นอ ย และใจกลางเปน ตมุ แดงๆ ปรากฏอยตู มุ หนง่ึ ลกั ษณะคลา ยมด หญงิ สาว พจิ ารณาโดยรอบคอบอยอู ดึ ใจใหญ จึงพยักหนา ใหท กุ คนดู ตางคนตา งมองดตู ากันเองไปมา ภายหลงั จากสาํ รวจดรู องรอยนน้ั “รอยอะไรนะ ? เธอคิดวา ยงั ไงนอ ย ตามความเหน็ ของเธอ?” ไชยยนั ตค รางแหบๆ “ไมม ีปญ หาอะไรอีกแลว สาํ หรบั เหตกุ ารณท ่ที าํ ใหเ ขาตาย รอยท่ีเหน็ อยนู แี่ หละคอื ตนเหต”ุ “เขาตายอยา งไร?” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ยักไหลน ิดหนึง่ หวั ควิ้ ยังขมวดยงุ อยเู ชน นัน้ “ถา เหตุการณน เ้ี กิดขนึ้ ในเขตทเ่ี จริญแลว ฉนั จะลงความเหน็ ไดทันทีวา เขาถูกฆาตกรรม คนรา ยใชเข็มฉีดยาทีบ่ รรจยุ าพษิ อยางแรง ฉดี เขาท่เี สนเลือดท่ซี อกคอของเขา แตนม่ี นั มาเกิดขน้ึ ใน ปา ฉันกล็ งความเห็นไมถ ูกเหมือนกนั วาตน เหตมุ ันมาจากอะไร ตมุ แดงทปี่ รากฎอยูใ จกลางวงเขยี วที่ ซอกคอนีต่ รงกบั เสนเลอื ดใหญเสนหนงึ่ พอดี ซึง่ สันนษิ ฐานวา มันจะตองเปน บรเิ วณทเ่ี ปดเผยทสี่ ดุ สวนหนง่ึ ในขณะท่เี ขานอนหลบั เพราะสว นอ่ืนคงจะถกู คลมุ ดว ยผาหม และเขาตายโดยไมมีโอกาส เจบ็ ปวดหรอื รสู กึ ตวั ทั้งสนิ้ เปน การตายในขณะหลับ” “นอ ยแนใ จหรอื วา ตมุ แดงเลก็ ๆ กบั วงเขยี วน่นั เปนสาเหตกุ ารตายของเขา” พช่ี ายถามย้าํ หลอนไมไ ดตอบในทันทนี น้ั แตห ันไปขอมีดเหนบ็ จากเอวของแงซายออก มาถือไว เงยหนา มองดูทกุ คนแลว กมลงจับขอ มือศพขา งหนงึ่ ขนึ้ มาพลิกหงายขน้ึ ใชใ บมีดอนั คม กริบเฉือนลึกลงไปจนถงึ เสนเลอื ดใหญท่ขี อ มือขา งนัน้ มนั เปดเนื้อขาวเวอออกไปกอ น อดึ ใจเดยี วก็ มีโลหติ สคี ล้ําไหลซมึ ออกมาเล็กนอ ย ทกุ คนมองดหู ลอนอยางงงๆ แพทยสาวใชม ดี ปายเลือดใหท ุก คนดู “เหน็ ไหมคะพีใ่ หญ เลอื ดท่ีพอจะเหลอื อยใู นตวั ของเขาบา งเหลาน้ี กลายเปนพษิ ไป หมดแลว ดําปเ ลย พิษชนดิ หนึ่งรายแรงขนาดทีจ่ ะทาํ ใหค นตายไดในทันที วง่ิ ซมึ ซาบไปตลอดทกุ เสนเลอื ดใหก ลายเปน สดี ําคล้าํ ผดิ ปกติไปเชนนี้ ทางทพ่ี ษิ เขาถาไมอ ยทู จ่ี ุดเล็กๆ ตรงกา นคอนน่ั ก็คน ไมพบที่ไหนอกี แลว ” ทุกคนงนั ไปอกี ครั้ง แงซายลมื ตาโพลงจองศพนิ่งอยเู ชน น้นั รพนิ ทรป ายแขนเช็ดเหงอื่ บนหนาผาก หรตี่ าลง ทั้งๆ ทีเ่ ปน เวลาเชา ตรูอนั มีอากาศเยน็ สด เหง่อื กผ็ ุดซึมไปตลอดท้ังใบหนาเขา ทุกคนใบหนาเครง เครียด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

482 “รอยเข้ยี วงหู รอื เปลา รพินทร?” หัวหนา คณะเดนิ ทางเอย ขน้ึ กับพรานใหญเ กือบจะเปน เสยี งกระซบิ จอมพรานกลาํ้ กลืน ความรสู ึกบางอยางลงคอ ส่ันศรี ษะชาๆ ตาจับนง่ิ อยทู ี่รอยบาดแผลซึง่ เปนเพยี งแคจุดเหมือนรอยเขม็ ฉดี ยาน้ัน “ไมใ ชแ นครับ รอยเขยี้ วงจู ะไมมีลกั ษณะเปนเพียงแคจดุ แดงทเี่ ราเห็นอยนู ี่ มันจะเปน รู บาดแผลลงไปใหเ หน็ ชดั ทเี ดยี ว และจะปรากฏสองรู คือเขียวคดู านบน ในขณะทมี่ นั งบั ลงมา” “ถางัน้ อะไร? พวกแมลงพษิ รา ยกาจบางชนดิ ? เปนตน วาแมงมุมประเภท ‘แบลค็ วิโดว’ อยา งในแอฟรกิ า หรอื พวกทใี่ กลเ คียงกัน?” พรานใหญโคลงหวั อยเู ชน นน้ั คอ ยๆ ลกุ ข้นึ ยนื จากทา คกุ เขา “ผมสารภาพวา จนปญญาทจ่ี ะบอกไดจ รงิ ๆ ครบั สําหรบั เหตกุ ารณท ่เี กดิ ขนึ้ คร้ังน้ี ในชวี ิต เกือบสิบปข องผมทท่ี อ งเที่ยวหากนิ อยใู นดงแถบนี้ นอกจากพวกงแู ลว ผมไมเ คยพบสตั วจ ําพวก แมลงชนดิ ใด จะมพี ษิ รา ยกาจพอท่ีจะกดั หรือตอ ยคนท่ีกาํ ลงั นอนหลับใหตายสนทิ ไปโดยไมท ัน รสู กึ ตวั ไดเลย ถงึ แมงกู เ็ หมอื นกนั ตอใหเ ปนจงอางดว ยซา้ํ ไป ถา กัดใครเขา คนถกู กดั กอนตายก็ จะตองรูสกึ ตวั ทรุ นทรุ าย ไมต ายเงยี บๆ ไปอยา งน”ี้ “แลวเราจะสนั นษิ ฐานกันอยา งไรนี?่ ” ไชยยนั ตระเบดิ ออกมาอยางกระวนกระวาย “กอนอ่ืนเราลองวิเคราะหด กู อ นวา อะไรกต็ ามทีซึง่ มนั เปน เจา ของรอยจดุ แดงตรงกา นคอ ของศพลูกหาบเราคนนี้ มนั ทาํ ขึ้นดวยจุดมุงหมายอะไรของมันกนั แน มันควรมจี ดุ ประสงคของมัน โดยเฉพาะไมใ ชห รอื คงไมใ ชเพราะเจตนาจะมาฆาเขาเสยี เฉยๆ หรือยังไง นายพราน?” ดารินกลา วขน้ึ อยา งใครครวญเตม็ ไปดว ยเหตุผล พรานใหญผงกศรี ษะลง “ถกู ของคุณหญงิ ครบั สัญชาตญาณของสัตวปา ทกุ ชนดิ เม่ือจะจโู จมเลน งานคนหรอื สตั ว อ่นื มันยอมมเี หตผุ ลของมันเสมอ สว นมากกค็ อื การหาอาหาร การตอ สูปอ งกันตวั เมอื่ เหน็ วา จะมีภยั หรอื มายกก็ ารแกแ คน ตอบแทน ซงึ่ ตามปกตแิ ลวกม็ เี ปอรเ ซ็นตน อ ยท่สี ุด สาํ หรบั ในกรณนี ี้เราตดั เรอื่ งสัตวใหญส เี่ ทาออกไปได รวมทัง้ ประเภทงทู ุกชนดิ ดว ย เหลือแตไ วจ ําพวกแมลงมพี ิษเทานนั้ ที นถี้ าเปน แมลงมีพษิ ราย ถา คนเรานอนหลบั สนทิ ไมไ ดเคล่ือนไหวไปกระทบตวั มนั มันกจ็ ะไมก ดั หรือตอ ยเปนอนั ขาด” “รอยตุม แดงทป่ี รากฏอยูบนผวิ ซง่ึ ตรงกบั เสน เลือดใหญทก่ี านคอ พอจะเปน เหตผุ ลให เราสันนิษฐานไดไ หมวานนั่ เปน การเจตนาอะไรชนดิ หนง่ึ เอาละ มันจะเปน อะไรก็ตามที จาก หลักฐานทีศ่ พนพี่ อจะคาดคะเนไดไ หมวา ทาํ ไมมันจึงเจาะลงตรงกบั เสนเลือดใหญข องเขา” รพินทรจอ งตาหลอ นนง่ิ “คณุ หญิงหมายความถึงวา มนั เจตนาดูดเลอื ดของเขาเชน น้นั หรือครับ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

483 “จะเปน ไปไดไ หมละ ตามความเหน็ ของคณุ ในฐานะท่คี ุณกเ็ ปน พรานเชย่ี วชาญกับ สารพัดสตั วปา มานาน” “ถา งนั้ ก็แปลวา ความตายของเขาเกดิ ข้ึนเพราะเลือดทถ่ี กู สบู ออกไป?” หลอ นยมิ้ ขรมึ ๆ สัน่ ศีรษะ “เลอื ดท่ีถูกสบู หรือดูดออกไปมันไมมีปริมาณมากมายนกั หรอก ไมมากจนถงึ กับทําให เขาตาย แตที่ตายมันเปน เพราะพษิ รา ยตะหาก มันแบงออกไดเ ปน สามนยั คอื หนง่ึ ปลอ ยพษิ ใหห มด สตหิ รอื ตายเสยี กอ นแลว ดดู เลือด สองระหวา งที่ดดู เลือด ก็ปลอ ยพษิ เขา ไปดวยพรอ มกนั สามดูด เลอื ดใหเต็มอมิ่ เสียกอ นแลว ปลอ ยพิษ นีเ่ ปน การสันนิษฐานตามขอชนั สตู รในหลกั วชิ าแพทยข อง ฉัน” อึง้ ไปอดึ ใจใหญ รพนิ ทรก ็กม หัวลง “ผมเหน็ ดว ยตามขอ สันนิษฐาน โดยมลู ฐานหลักวชิ าของคณุ หญงิ ครบั ” “เอาละ ทนี ้ีในฐานะทค่ี ณุ เปน พราน คณุ จะบอกเราไดห รอื ยังวา มันคอื อะไร เจาส่ิงนน้ั ดดู กนิ เลอื ดคนของเราแลวปลอ ยพษิ จนเปน ผลใหเ ขาตาย โดยทิ้งรอ งรอยใหเ หน็ เพียงแคต ุมแดงเลก็ นิด เดยี วทกี่ านคอนั่น” ดารินสรุปมาโดยเรว็ เชษฐาและไชยยนั ตห นั ไปมองตาเขาอกี คร้งั ดวยกระแสคาํ ถาม ท้ัง สองเห็นดว ยตามเหตผุ ลของ ดาริน วราฤทธิ์ และกาํ ลงั ขอความกระจา งจากเขาอยดู ว ยความรอนรมุ เปนครั้งแรกในชวี ติ ของพรานใหญเชน เขา ที่จํานนตอ ปญหาในเรือ่ งความลี้ลับพสิ ดาร ของปา จนยนื งันอยกู บั ท่ี แตแลวขณะนนั้ เองกอ นทเ่ี ขาจะกลา วคาํ ใดออกมา แงซายผูย ืนสงบนงิ่ อยู เปนเวลานาน ก็เอยข้นึ หาวๆ “นายหญงิ ครบั ?” ดารินหนั ขวับไปทางเสียงนนั้ ทันที กะเหรย่ี งหนมุ พเนจรถอนใจลึก “นายหญิงยงั ไมไ ดบ อกเลยวา เมือ่ คืนนี้ นายหญงิ เหน็ อะไรทีน่ ายหญงิ คดิ วา ฝน ไป?” “จริงดว ย!” ไชยยนั ตร อ งขึ้น “เมอ่ื กีน้ ้ีเธอบอกวา เธอเหน็ อะไรประหลาดเมือ่ คนื ทแ่ี ลว แลว กว็ า ไดกลิ่นเหมือนดอก ลําเจียกอยา งเดยี วกับที่แงซายไดก ล่ิน มนั อาจเปน ขอ วนิ จิ ฉัยไดส ําหรบั เหตกุ ารณที่เกิดขึ้น ฉนั พอจะ ลําดบั ภาพไดบ า งแลว มันเริม่ ดว ยปา ทงั้ ปาทีเ่ งียบสงดั ผดิ ปกติ ซึง่ แงซายกับรพนิ ทรมีความรสู ึก ตรงกันในขณะน้ัน ตอมากม็ ีกลนิ่ คลา ยดอกลําเจียกท่ีแงซายกบั เธอไดก ล่นิ เหมอื นกนั ตอ มาพวกเรา กห็ ลับกนั หมด และจากสาเหตุทเ่ี ราหลบั กนั หมดทงั้ แคม ปนนั่ เอง การตายลึกลบั ของลกู หาบคนนกี้ ็ เกดิ ขนึ้ เธอลองบอกซวิ า กอนท่ีเธอจะหลบั ไปนน้ั เธอเหน็ อะไร?” “ใช เหตุการณม ันนาจะประสานสมั พนั ธกันอยา งท่ไี ชยยนั ตวา นแี่ หละ” เชษฐาเอย ขน้ึ ต่ําๆ สนบั สนนุ มา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

484 “คณุ หญิงเหน็ อะไรครับ เมือ่ คนื ?” พรานใหญพ ดู มาเสียงแหบๆ เปนคนสุดทา ย “เอาละ ฉนั จะเลา ใหฟ งวาฉนั เห็นอะไร ซ่ึงทแี รกคดิ ไปวาฝน ...” หญงิ สาวพดู แผว เบา แตชดั เจน “มันจะเปน เวลาสกั เทาไหรก ็บอกไมถ ูก แตร วู าดึกสงดั ทเี ดียว ฉนั สะดงุ ต่นื ข้ึนเพราะเสียง ละเมอเอะอะของไชยยนั ต ทแี รกนึกวา เกิดอะไรข้ึน รองเรยี กไชยยนั ตหลายคร้ังไมเ ห็นตอบเลย นอกจากกรนกเ็ ลยรูวาละเมอ ต้ังใจจะหลบั ตอ ขณะนนั้ เองก็ไดก ลิ่นอะไรชนิดหน่งึ ฉนุ ตลบไปหมด กลิ่นคลายๆ ดอกลําเจียกอยางวา นน่ั แหละ ซึง่ ดอกลาํ เจยี กก็ไมนาจะมีในปา แถบนี้ นอกจากปา ทาง ภาคใตเ ทาน้ัน หนงั ตาหนักไปหมด ลมื แทบไมข ้ึนแลวกห็ มดแรงออนเพลยี อยางบอกไมถ กู กระดิก กระเดย้ี ไมไ หวทีเดยี ว” หลอนหยดุ เวน ระยะ ยกมอื ทงั้ สองขึ้นลบู คลําลาํ คอ สีหนา สยองใจ แลว หลอ นกเ็ ลา ตอ ไป อยางละเอียดในปรากฎการณประหลาดทไ่ี ดเหน็ กอ นทจี่ ะหมดความรสู ึกไป ทกุ คนนิ่งฟงดว ยความ พิศวงต่นื เตน แงซายยนื เบกิ ตาโพลงหนาซดี ขาว “ลักษณะของมันเหมือนดวงทับทมิ แตม แี สงสวางเรืองดวยตวั เอง” หญิงสาวบอกในตอนทาย “ทแี รกนกึ วาเปน ลาํ ไฟฉายของพวกเราคนใดคนหนงึ่ แตดไู ปแลวมนั ไมใช ผดิ กันมาก สี ของมนั แดงจดั ทเี ดยี ว หรแ่ี สงจนดบั มืดหายไปได แลว กเ็ ปลงแสงสวางจา ขึน้ มาอกี เปน จงั หวะ เหมอื นหิ่งหอ ยไมม ผี ิด เวน แตดวงใหญก วา มาก รัศมที เี่ ปลงวูบออกไปของมัน ขนาดถาดหรอื มา ยก็ กะละมงั ยอมๆ ทเี ดียว อาการไปกไ็ ปอยางแชม ชาเหมือนจะไตเ ลาะอยบู นหลังคาเต็นท และแสงนน่ั สอ งผานผาเตน็ ทลงมาใหเ หน็ ทามกลางความมดื ใจฉนั ขณะนนั้ ตอ งการจะปลุกพใี่ หญก ับไชยยนั ต ตืน่ แตม นั ไมม เี สียงออกมาจากลาํ คอไดเลย กระดกุ กระดกิ กย็ งั ไมไหว ไดแตน อนจองมองดูแสงนน้ั เฉย แลวก็หลบั ไปอีกเม่อื ไหรก็ไมรู จนกระทัง่ ทาํ ใหน กึ วาฝน ไป แตเดยี๋ วนแ้ี นใ จแลววาไมไดฝ น” เสยี งแงซายครางอะไรออกมาคาํ หนึง่ ลกึ อยูในลาํ คอแลว หนั ไปทางพรานใหญ พูด เกอื บจะเปนเสยี งกระซิบ “ผูกองครบั ! เดีย๋ วนผ้ี มแนใ จแลว วามันคืออะไร! ผกู องจะเชื่อผมหรอื ไมก ็ตาม ผมขอบอก วา ชวี ิตของพวกเราทกุ คน กาํ ลังตกอยใู นระหวา งภยั รายกาจนา กลวั เหนอื กวา ภยั ปา ทกุ ชนดิ ระหวาง ตะวนั ตกดนิ จนถงึ ตะวนั ข้นึ ยงิ่ กวาเสือสมงิ กนิ คน! ย่ิงกวาไอแ หวง ชา งฉลาดตัวนั้น! มันจะมาสูบ เลอื ดเอาชีวิตเราคืนละคน!” “หมายความวา ยงั ไงกนั ?” คณะนายจา งทงั้ หมดรองถามมาเปน เสียงเดยี วกนั จอ งมองไปท่ใี บหนาของหนุมกะเหรี่ยง พเนจรเขมง็ ดว ยความรสู กึ อันไมอาจกลา วถูก แงซายคงยนื นง่ิ มา นตาทงั้ สองขยายกวาง เหมอ มอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

485 ปราศจากจดุ หมายออกไปยงั ดงทึบท่แี วดลอ มอยรู อบดา น ประหนง่ึ หมาลา เน้อื ทมี่ องเห็นในสงิ่ ลี้ลับ อันสายตาของมนษุ ยทวั่ ไปไมสามารถจะเห็นได สิง่ อนั รา ยกาจนา ขนพองสยองเกลา ทสี่ ดุ ! “เอาละ แงซาย” พรานใหญทาํ ลายความเงยี บขนึ้ ดว ยน้าํ เสยี งขรึมๆ ของเขา ไมม อี าการสะดงุ สะเทอื นหรอื สอแววอัศจรรยใ จจนผดิ ไปจากลักษณะเยอื กเยน็ เดมิ ๆ กับนายจา งทกุ คนในขณะนี้ “บางที ฉันอาจไมรูอะไรในเรอ่ื งความพสิ ดารของปา เทากบั แกกไ็ ด เพราะฉะนน้ั ถาแกคิด วา แกรแู นว ามนั เปนอะไร หรอื เพยี งแตอยากจะคดิ กต็ าม ลองบอกมาใหล ะเอยี ดซิ มันคืออะไร” “ไมมีวันท่ผี ูกองจะไมรู ยกเวน แตว า ผกู องไมเ คยเชือ่ มากอ นเทา น้นั ผมไมแนใ จวา แมใ น ขณะนีผ้ กู องกค็ ดิ อยา งผม เพยี งแตไ มก ลายืนยนั ปริปากพูดออกมา เพราะผูกองไมเคยเผชิญหนา กบั มันมาดวยตวั เอง มันเปนแตเพยี งสง่ิ บอกเลาที่อาจเคยไดยนิ ไดฟง มาจากพรานรุนปูร ุนทวด เปน นิยายทจ่ี ะทาํ ใหผ เู จรญิ แลวหวั เราะ อยา งเดยี วกับตะขาบที่โตเทา ฝาเรือน อยา งเดยี วกบั งูที่มหี งอน!” “ฉนั ไมเ ขา ใจท่แี กพดู ” “ผูกองไมเ คยไดยินมากอนเลยหรือ กลางดงทึบกันดาร อันลึกลํา้ กลางคนื อันเปลาเปล่ียว สงบเงียบ มนั เปน ดวงไฟสีแดงลอยมา สัตวทง้ั หลายจะงว งเหงาหลับส้นิ ภายใตอ ํานาจสะกดของมนั มนั จะเลอื กสบู เลอื ดเอาตามปรารถนาจนเตม็ อ่ิม แลว กล็ อยจากไป ไมเ ลอื กวา เปน สตั วห รือคน ตามแตมันจะพบ มันคือความตายอันล้ีลับนา สะพรงึ กลัว ภายหลงั เมื่อตะวนั ลับปา ไปแลว!” คําพดู ของแงซายทาํ ใหพ รานใหญยนื เลอื ดเยน็ เฉียบไปตลอดทงั้ ราง สมองตกอยูในหว ง ขบคดิ หนัก ชาํ เลอื กมองดศู พของลูกหาบ แลวเปล่ียนสายตาไปจับอยูทคี่ ณะนายจา งของเขา ซ่งึ บัดนี้ พากันมองหนา แงซายและเขาสลับกนั อยูเ ชน นั้นดว ยอาการกระวนกระวาย “รพนิ ทรช วยอธบิ ายซิ แงซายหมายถึงอะไร?” หัวหนาคณะเดนิ ทางระเบดิ ออกมา “แงซายกาํ ลงั จะยนื ยันใหผมเช่อื วา อะไรชนิดหนงึ่ ซึง่ พรานพนื้ เมืองรนุ เกา ๆ เคยเลา ไว อยางพิลกึ พลิ น่ั มนั กลายเปน ความจรงิ ขน้ึ มาแลว เจา สง่ิ อันล้ลี บั นา ขนพองสยองเกลา ชนิดนั้น พวก เขาเรียกกนั วา โขมดดง!!” “พวกภตู ผีปศ าจอีกละซ”ิ ดารินรองแหลมออกมา ลมื ตาโต กระแสเสยี งของหลอนมีแววเยาะ แตต ัวเองหอไหล ขน ลกุ เกรยี ว เชษฐาหนั ไปสบตาไชยยนั ต แลว หันกลบั มามองรพนิ ทรกบั แงซายดว ยสายตาคนหา “อธบิ ายหนอ ยเหอะ ผมฟงแงซายพูดอะไรกบั คุณไมรเู ร่ืองเลย ดหู มอไมอยากจะพดู อะไร เรือ่ งนี้กบั พวกผม แตเจตนาจะพดู กับคณุ โดยเฉพาะ เหมือนคนรูอ ะไรกนั นยั ๆ กอนแลว ” พรานใหญฝนหัวเราะออกมานิดหน่ึง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

486 “แทจรงิ หรอื ความจริงมนั จะเปน อะไรผมกไ็ มทราบเหมอื นกนั ครบั มสี มมตฐิ านของสิง่ หนึ่งที่ชาวปา พากนั ขนานนามวา ‘โขมดดง’ โดยเลา กนั เหมือนอยางทีแ่ งซายบอกเมือ่ สกั ครูน้แี หละ ลักษณะของมนั คลายดวงไฟ จะออกหากนิ กเ็ ฉพาะเวลากลางคนื เทาน้ัน เทยี่ วสูบเลอื ดสตั วห รือคนที่ นอนหลับอยใู นปา ส่ิงมชี ีวิตทต่ี กเปน เหยอ่ื ของมนั จะตายโดยคนหาบาดแผลอะไรไมไดเลย มนั เปน สิ่งต่นื เตนนา กลัวของนยิ ายริมกองไฟในปา อีกชนิดหนงึ่ ซ่งึ ผมเคยไดยนิ ไดฟง มานานแลว แตไมเคย พบดว ยตนเองสักครั้ง การตายของลูกหาบเราคนน้ีมันมาคลองจองกับนิยายเรอ่ื งน้ีเขา พอด”ี เสียงไชยยนั ตอ ทุ านอะไรออกมาคาํ หนึง่ ในลําคอ เชษฐาหนั ไปทางแงซายโดยเรว็ “แงซาย อะไรทําใหแกคิดวา เปนเจา ของสง่ิ ทีเ่ รียกกนั วา ‘โขมดดง’ นน่ั และแกจะบอก ไดไหมวามนั คอื อะไรกันแน” “ผมไมเ คยเหน็ มนั มากอน เคยแตไ ดยนิ ไดฟ ง สิง่ ทน่ี ายหญงิ เลาวา พบอะไรเมอ่ื คืน มนั ตรงกับส่งิ ทผ่ี มไดฟง มา กล่ินท่ลี อยมาสะกดพวกเราใหห ลบั ดวงไฟประหลาดที่นายหญงิ เห็น ลกู หาบของเราตายโดยไมปรากฏบาดแผล ควรจะเปน อะไรอกี ถา ไมใ ช มัน! พรานเกาคนไหนก็ บอกไมไ ดม นั คืออะไร นอกจากภตู ปา ” “แงซายมเี หตผุ ลในการสนั นิษฐานคะ พใ่ี หญ” ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กลาวแทรกมาโดยเรว็ เมม ริมฝปากแนน “เขาเอากติ ตศิ พั ทเ รอ่ื งบอกเลา ทเี่ คยไดย ินมาเปรยี บเทียบกับสง่ิ ทเ่ี กดิ ข้นึ เมือ่ คนื เริม่ ดว ย กลน่ิ ที่สะกดใหพ วกเราหลบั กันหมด สิ่งทนี่ อยเหน็ กับตาและการตายของลูกหาบของเรา ปญหามัน จงึ มอี ยแู ตเ พยี งเราจะตใี หแตกออกไปไดอยา งไรวา ส่ิงท่มี าทาํ ใหลูกหาบของเราตายน้ันคอื อะไรกัน แน สาํ หรับนอยใหหลักฐานทางนติ เิ วชวทิ ยาไดแ นช ัดวา ลกู หาบของเราถกู ดดู เลอื ดและถูกปลอ ย พษิ เขาไป นนั่ เปนเหตใุ หเ ขาตาย คนพบตาํ แหนงทเ่ี จาะดดู เลอื ด อนั เปน ตาํ แหนงเดยี วกับทางปลอย พิษดว ย” “นอ ยตองไมล มื วา มันมกี ลนิ่ คลายดอกลําเจยี กลอยมาดว ย สะกดเราใหหลบั และสัตว ประเภทไหนละทจ่ี ะทาํ ใหคนตายไดเพยี งแคท ้ิงบาดแผลรอ งรอยไวเ ปน จุดแดงเล็กๆ เทา นัน้ เอง มนั นา คิดเอาการนะ” ไชยยนั ตเ สริมมาโดยเรว็ “นน่ั เปนความล้ีลับพิสดารทีเ่ ราจะตอ งคน หา ไมเ พียงแตก ล่นิ หรือรอยบาดแผลเทา จุด แดงเลก็ ๆ เทา นนั้ ปรากฏการณอนั มลี ักษณะเหมือนดวงหิ่งหอ ยยักษข องมันดว ย ถาสายตาของฉนั ไมฝาดเมอื่ คืน และถา มันเปน สง่ิ เดยี วกบั ทมี่ าดดู เลอื ดลกู หาบของเรา โดยไมใ ชเ ปน เหตกุ ารณบังเอญิ ประจวบเหมาะอ่ืนๆ แตอ ยา งไรก็ตาม ฉนั ยอมรับวามนั เปน สิ่งมหัศจรรยน าขนลุก และเดาไมถูกเอา เลย วา แต. ..” หลอนหันไปทางรพินทร “ลักษณะการตายอยางเดียวกนั นี้ คณุ ไมเคยพบเหน็ มากอ นหรอื ในชวี ติ เดินปาของคณุ ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

487 “ไมเ คยครับ และไมคดิ วา จะเกดิ ขน้ึ ดว ย เทาทเ่ี ห็นกพ็ วกทถ่ี ูกงพู ิษอยา งแรงกัด รอยเข้ียว ปรากฏชัดทีศ่ พ แมว า เขาจะตายเงียบในเวลากลางคืนโดยทีเ่ พอื่ นๆ ผูนอนใกลช ิดไมท นั รูสกึ ตวั และ ลงถาไดมตี วั อยา งใหเ หน็ แบบน้ีแลว พวกเราก็อยใู นฐานะไมป ลอดภยั เสยี แลว เราไมรูวามันจะ เกดิ ขนึ้ อกี เมอื่ ไหร...พวกเราคนไหนตอ ไป” “แตเมอ่ื ไดร ูกนั เสียทแี บบนี้ เรากพ็ อมที างเตรยี มพรอ มทจ่ี ะรบั มอื กับมนั ได และพิสูจนให รูชัดออกไปวา มนั คอื อะไรแน” เชษฐาวา แววตาเตม็ ไปดว ยแววกังวลแตห นกั แนนม่นั คงอยูเหมอื นเดมิ “กถ็ า มันมาแบบโชยกลิ่นสะกดมากอ นแบบน้ี เราจะปองกนั อีทา ไหน” ไชยยนั ตแ ยง “ถา กล่นิ ท่ีนอ ยกับแงซายบอกวาคลายๆ กลนิ่ ดอกลําเจียก เปน แกส อะไรสักอยา งหน่งึ ที่ มันปลอ ยโชยออกมาเพือ่ สะกดเรา พอลอยมากระทบจมกู กเ็ ทากับมันบอกใหเรารลู ว งหนาถึงการมา ของมนั นน่ั เอง ถึงยงั ไงกพ็ อจะทนอํานาจพิษสะกดของมนั ได ผดิ กบั ตอนเราไมร ูตวั มากอ น ตอไปนี้ ในเวลากลางคนื เราจะตอ งระวงั เตรียมพรอมกนั มากกวา นี้ เตรียมรบั กบั มนั โดยเฉพาะทเี ดยี ว เอาละ มนั จะเปน ผีโขมด ผโี ปง ผีปา อะไรก็เปน ไดร ดู ีรชู ว่ั กนั ขอใหมันมาเลน งานพวกเราอีกคร้ังเถอะ หรอื ยงั ไงรพนิ ทร? ” “ผมกก็ ําลังคดิ อยา งคุณชายครบั ?” “จัดการขดุ หลุมฝง ศพลกู หาบเสียทนี่ ีแ่ หละ อยา บอกความจริงใหพ วกลกู หาบอ่ืนๆ ทราบ วา พวกของเขาตายดว ยลักษณะพิสดารเชน ไร ประเดยี๋ วจะขวญั เสียไปกันใหญ บอกเขาแตเ พียงวา เราคน พบรอยเข้ยี วงพู ษิ กแ็ ลวกนั ฝงศพเสรจ็ เรากอ็ อกเดนิ ทางเลย ตามแผนเดมิ ลาไอแ หวง ไปดว ย เตรียมรบั มอื กบั ไอผ โี ขมดไปพลาง ตอนกลางคืนถาพวกเราไมหลบั ยามเสยี มนั จะมาอีทา ไหนกค็ ง ไดร กู นั ผมตอ งการพสิ จู นเจา สิง่ ลล้ี ับนีอ่ อกไปใหไ ดว ามนั คืออะไรแน” เชษฐาส่ังการ เชาน้ที ุกสิง่ ทกุ อยางดาํ เนนิ ไปชนดิ แขง กบั เวลา รพินทรป ฏบิ ตั ิตามคําสัง่ ของนายจา งเขา คอื กลบเกลอื่ นสาเหตุการตายแทจ รงิ ของลูกหาบไว โดยใหทกุ คนเขาใจไปวาถูกงกู ัด คงใหร บั รู เฉพาะพรานของเขาเทา นั้น ศพของเลินถูกฝงไวยงั บริเวณทตี่ ้ังแคมปน น้ั ขาวของสมั ภาระถกู รอ้ื ถอนบรรจุลงเกวยี น ทกุ คนรับประทานอาหารเชากันอยางเรงรีบและเงยี บเหงา กอ นออกเดนิ ทางเล็กนอย แงซายเล่ยี งมาพบพรานใหญใ นขณะทเ่ี ขากาํ ลังใชยางเสน เลก็ ๆ ผกู มดั ลกู ไรเฟล สี่หานัดเขา ดว ยกันเพื่อหยอนลงกระเปา เสอื้ กันไมใ หกระทบกนั เกิดเสยี งในขณะ เดิน เปนการพบกันสองตอสอง แงซายแอบกระซบิ เลา ใหฟ งวาตนเองไดพ บเหตกุ ารณตายลึกลับ ชนดิ เดยี วกนั นมี้ ากอนแลว ครั้งหน่งึ ผูตายเปนเพือ่ นกะเหรย่ี งออกตระเวนลาชางดว ยกัน ขณะเกดิ เหตุเปนเวลากลางคืน ซึ่งนอนคา งอยูดว ยกนั กลางดง เขาหลับสนิท ต่ืนขึ้นมาพบเพอื่ นนอนเปน ศพ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

488 ไปเสยี แลว โดยคน หาสาเหตไุ มไ ด แงซายเลา วา แมเ ขาจะพยายามคน หาบาดแผลเพียงไรก็ไมพ บ และไมท ราบสาเหตุ กลายเปน ความตายลี้ลบั มาจนกระท่ังลูกหาบเลนิ ไดตายอกี ในคราวนี้ โดยนาย หญงิ ผเู ปน หมอคนพบบาดแผลเพียงจุดแดงเล็กๆ ทีก่ า นคอของศพ ซ่ึงเขาก็เชอื่ นาวา คงเปนลักษณะ เดยี วกนั กับท่ีเกดิ ข้นึ กับเพื่อนของเขา เวน ไวแตใ นขณะนัน้ เขาไมมีความละเอียดถ่ถี ว น หรือความรู ในดานชนั สตู รพอทีจะคนพบไดในตอนนนั้ “ท่ีเพ่อื นกบั แกไปนอน แลว เพอื่ นตายไปนะ ทไี่ หน?” “โปง ผสี งิ ครบั ” ‘โปง ผสี งิ ’ ทแ่ี งซายบอก คอื ดงลึบแถบหนงึ่ หา งจากโปงกระทิงไประยะหา งเดนิ สิบกวา ชั่วโมง ทางตะวนั ออกเฉยี งเหนอื รพนิ ทรห รี่ตาคดิ “แปลกเหลอื เกนิ นะแงซาย ฉนั เองกท็ องเที่ยวเปน เบอื อยูในแถบนั้น มนั ไมเคยปรากฏ เร่ืองแบบนใี้ หฉ ันรูเหน็ กบั ตามากอ นเลย ตาํ แหนงทเี่ พ่อื นของแกตายกบั ทม่ี ันลงดูดเลือดลกู หาบเรา ทนี่ ี่หา งกนั มาก แสดงวา รศั มหี ากนิ ของมนั กวางไกลไมใ ชนอย มันอาจจะตามรังควานเราไดจนถึง หลมชา งทีเดยี ว ถามันมีอยจู ริง...ดงลึกแถบนี้ทั้งหมดกจ็ ะตอ งอยใู นรศั มหี ากนิ ของมนั ท้ังน้ัน แต ทําไมถึงเพง่ิ มาเลนงานเราเมอ่ื คนื น้ี ทัง้ ๆ ที่เราพักอยกู ลางดงน่กี นั มาหลายคืนแลว ” “มนั อาจเพ่งิ พบขบวนของเรา และคงจะตามกล่ินตลอดไป คนื ทีเ่ พ่อื นผมตายพอรุงเชา ฝง ศพเขาแลว ผมกร็ ีบออกจากดงนัน้ โดยเรว็ ทส่ี ุดกอนตะวนั ตกดิน ถึงจะคาํ่ ระหวางทางผมก็ยังเดนิ บา ยหนาขน้ึ หมูบ านตะเคยี นลมโดยไมหยดุ ทัง้ ๆ ท่ีผมก็ไมร วู าเพื่อนผมตายเพราะอะไร” “เม่อื คืนแกบอกถึงความผดิ ปกติแกฉ นั แตแกกไ็ มไ ดเ ลา เรอ่ื งท่เี พือ่ นแกตายในลกั ษณะ อยางวา น”ี่ “ผมคดิ ไมถงึ ไมน กึ วามนั จะเปน เหตอุ ยางเดยี วกัน ผมเพิง่ จะนกึ ออกเมอ่ื เหน็ ลกู หาบตาย ถาผูก องสบายดเี สียอยางเดยี ว เม่อื คนื นผี้ กู องอาจกะสากลนิ่ มัน” “เอาละ เฉยๆ ไวเถอะแงซาย เจา นายของเราทา นกาํ ลังวติ กอยมู ากเร่ืองนี้ แกไมควรบอก ความจรงิ อะไรออกไปเลย สําหรบั แกตอ ไปน้รี ะวงั อยา งเดยี ว อยาหลบั ในเวลากลางคนื ” “ผูกองก็เหมอื นกัน!” แลวแงซายก็ผละไป... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

489 22 รพนิ ทร ไพรวลั ย บอกกบั ตวั เองวา ลางของการเดนิ ทางในครง้ั น้ี มนั ไมชอบมาพากลเสีย แลว ตลอดชวี ติ ของการเปน จอมพรานผยู ่งิ ใหญ ช่าํ ชองสันทดั ในเรือ่ งของปา ดงพงพจี นชื่อเสยี ง ระบือกองไปทว่ั เปน เวลาชานานของเขา ไมเคยมีครัง้ ใดมากอ นเลย ทีพ่ วกลูกหาบหรือผูรวมอยใู น คณะของเขาจะมอี ันเปน ไปถงึ แกชีวติ ลงเปน ลาํ ดับเชน น้ี เทาท่ีปรากฏมาแลว ในอาณาจักรปา ดงทุกแหงทเ่ี ขาเหยยี บยา งเขา ไป บริวารหรอื ผตู ดิ ตาม ทีอ่ ยใู นความรบั ผิดชอบทุกคน ถา ปฏิบตั ิตามคาํ ส่ังของเขาอยางเครง ครดั และถาอยใู นรศั มีสายตารู เห็นของเขา ไมเคยเลยทใ่ี ครจะตองเสียชวี ติ ลม ตายลงจากภยั ปาใหเ ห็นซ่ึงๆ หนา ผูนั้นจะเปน ใครกต็ าม สามารถจะอนุ ใจและนอนหลับไดอ ยางสบาย แมกลางดานสัตว รา ย หากวาพรานใหญรพนิ ทรเปนเพื่อนรว มนอนอยดู ว ย เขาเปนหลักประกัน เปนสรณะยึดม่ัน และท่พี ่งึ ของทกุ คนไดใ นพงไพร แตเ รม่ิ ตนของการเดินทางครงั้ น้ี มันบอกลางรา ยแกเ ขาอยา งไรพิกล เร่มิ ดว ยลกู หาบคน แรก...ถกู ประเดมิ ไปเปน เหยอ่ื ของไอก ดุ เสอื สมงิ เพยี งแคค ืนท่สี องของการออกเดินทางชว งแรก เทานั้น น่ันไมใ ชความบกพรอ งของเขา ลกู หาบเคราะหรา ยผูนน้ั ฝา ฝนคาํ สัง่ เองดว ยความคกึ คะนอง ตอ มาอกี เพยี งสองวัน อีกคนหนึ่งกต็ องสังเวยชวี ิตใหแ กค วามดุรายของไอแหวงชา งอนั ธพาล มนั เกินความสามารถของเขาทจ่ี ะปองกันไวไ ดอ ีก เพราะเหตเุ กิดหา งไกลจากการรูเหน็ ของเขา แตแลว มาคนื นี้เอง เขาก็ตอ งสูญเสียลูกหาบไปอกี คนหน่งึ โดยลักษณะอาการลล้ี ับดํามืดมาเปนศพที่สาม เปน การตามในขณะทนี่ อนรวมกลุมกนั อยูในแคมปอันนา จะอบอุนปลอดภัยท่ีสุด โดยมีเขารวมอยู ดว ย! รพินทรเร่มิ จะไมส บายใจอยา งไรชอบกล อํานาจของปา กําลังจะสาํ แดงอทิ ธพิ ลเหนือจอมพรานผเู คยหกั ปาราบมาแลวโดยตลอด เชนเขากระน้นั หรือ! มันจะเปนเหตกุ ารณบ ังเอญิ ประจวบเหมาะเขา ดว ยหรือเปลาในขอ ที่วา เขาไดรบั บาดเจ็บ จากกระทิง บาดแผลอกั เสบทาํ พิษขึ้นจาํ เปน ตอ งไดร ับการเยียวยารกั ษา และจากการเยียวยานัน้ เอง ทําใหเขาตองหลับไปอยางเผลอไผลชนดิ ไมเ คยมากอน เขาถูกฉดี ยาระงบั ประสาท และกินยานอน หลับอยางแรง มนั ชางเปน โอกาสปลอดจังหวะเหมาะเสียจรงิ ที่เหตุรายไดเกดิ ขน้ึ สมมติวาถา เขาไม ปวดแผลไมตอ งใชย าระงับเขา ชวย สญั ชาตญาณของพรานอันเฉยี บไวมีอยคู รบถว นโดยปกติเหมอื น เชนทุกวัน มันจะเกดิ เหตกุ ารณเ ชนนหี้ รือไม? [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

490 เม่ือคืน...เขาสลบไสลไปดว ยอาํ นาจยานอนหลบั ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ หรือวา พลอยถกู อาํ นาจลกึ ลับสะกดใหหลับเหมอื นเชน ทุกคนกนั แน หรอื วา มันประกอบกนั ท้ังสองอยาง? เสอื สมิง ทวี่ ารา ยกาจสักเพยี งไหน ไมเคยท่จี ะรอดพน ไปได ลงวา ถาพรานอยางเขาหมาย ลามนั ถงึ ไอแ หวงชา งเกเรพรอ มทงั้ โขลงของมัน กไ็ มมที างจะพน มอื เพียงแคช า หรอื เร็วตามจังหวะ โอกาสเทานน้ั ไมมีสตั วปา ชนดิ ไหนทีต่ กเปน เปา หมายการตามของรพนิ ทรแลว จะไมไ ดต ัว เขารูจกั สัตวแ ตล ะชนดิ ทหี่ มายลา รูน สิ ัย สัญชาตญาณ ทิศทางหากนิ รอยรอย โดยปรุโปรงสันทดั และชาํ นาญเยย่ี ม แตบ ัดน้ี เขายอมรับวากําลังเผชญิ อยกู บั สง่ิ ลี้ลบั ชนดิ หนง่ึ ซ่งึ เขาไมรจู กั มันมากอนเลย ไมสามารถแมแตจะ ลงความเห็นไดวามนั คืออะไร นอกจากอนมุ านเอาจากส่ิงทเี่ คยไดร บั การบอกเลา อนั ลว นเปน เรื่องลี้ ลับมหศั จรรย ไมม ีรอ งรอยอะไรไวใหพ ิสจู นชดั ไดมากไปกวา ความตายที่ท้งิ ไวใ หเหน็ และโดยหนา ท่ี เขาก็ตอ งรับผดิ ชอบตอทกุ ชวี ิตที่อยภู ายใตก ารดูแล เขากําลงั จะตอ งเผชญิ กับมัน! ตองสกดั กน้ั ทาํ ลายลา งมัน กอ นทชี่ วี ิตอน่ื ๆ จะปลิดปลงลงไปอกี ในปา รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเคยมอี ะไรทจ่ี ะตองกังวลหนักใจ แตมาครั้งนีเ้ ขายอมรบั วา เผชญิ เขากับปญ หาใหญเ ขาใหแ ลว!! หลายชวี ิตเหลือเกนิ ทเี่ ขาจะตองรบั ผิดชอบ ไมใชลําพังตัวเขา เองกบั พรานคใู จท้งั ส่ี ซึ่งเชื่อแนว าพอจะรกั ษาตนเองรอดไดในภาวะคบั ขนั ขีดสดุ เขาอดฉงน ประหลาดใจเสยี มไิ ดใ นขอทวี่ า เหตใุ ด เวลาทีเ่ ขาและคนของเขาออกทอ งเทย่ี วตระเวนไพรเพ่อื การ อาชีพกันอยตู ามลําพงั โดยเฉพาะ เหตุรายจากปาชนดิ นจี้ ึงไมปรากฏข้ึน ภยั ปานน้ั จรงิ อยูยอ มมีขน้ึ ไดเ สมอและไมจ ํากดั ขอบเขต แตก ไ็ มเคยเลยที่จะแผวพานเขา มาราวีเขาและผรู ว มงานใกลช ิดได แต ครนั้ เมอ่ื รว มทางกนั มาเปน ขบวนใหญมากหนา หลายตา โดยเฉพาะอยางยง่ิ มกี ลิน่ ไอของอารยธรรม ผสมเขา มาดวยจากคณะนายจางของเขา ปาก็เริ่มสาํ แดงอิทธฤิ ทธ์ิเขาคุกคาม ดูประหนึง่ วา จะรู จุดออ นฉะน้ัน และลงวา ไดม ีการตายเกดิ ขน้ึ อีกสักครั้งแลว มันกม็ ักจะเกดิ ขึน้ ซํ้า กนั อกี โดยไมหยดุ ย้งั ไมมีอะไรก็อะไรสักอยางหนงึ่ ลกู หาบทั้งหมด มอี ยู 16 คน เรมิ่ จะตายไปเปนลาํ ดบั แลว 3 คน บดั นี้ เขาเริ่มสงั หรณว า การเดินทางไปถึงหลมชา ง คนเหลา นจ้ี ะมีอันเปน ไปเชน ไรอกี บา ง อยางไรกต็ าม ยังมสี ว นดที พี่ อจะปลอดโปรงใจไดอยูบา ง ในกรณีทว่ี า คณะนายจา งของ เขาท้งั สามคน แมวา ไมจ ดั วา เปนผูชํานาญปา มากอ น แตกล็ วนเปน นกั ตอ สเู ผชญิ ภยั ทม่ี ีความเด็ด เดี่ยวกลาหาญ สตมิ น่ั คงหนักแนน ไดร ะดบั ทดั เทยี มกนั ไมม กี ารเสยี ขวัญ ไมวา จะเกดิ เหตวุ กิ ฤติ การณใดๆ ขึ้น ย่ิงกวานัน้ ยงั เปน ปญญาชน มฝี มอื พอทจี่ ะรว มสถานการณกับเขาไดทุกอยางไมว า จะ หนกั เบาเพยี งไหน เมือ่ เปนเชน นี้ รพินทรกพ็ รอ มแลว ทีจ่ ะนําบุคคลเหลา นี้ มุงไปสูเปาหมายตามพันธสญั ญา อยา งเต็มใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

491 ไมวาหนทางในอนาคตเบื้องหนา มนั จะยากแคน ทรุ กนั ดารเต็มไปดว ยสรรพอันตรายเชน ไร เมอ่ื ทกุ สิง่ ทกุ อยา งพรอ ม พรานใหญก็ออกคําสง่ั ใหเ คลอื่ นขบวนเกวยี นเดนิ ออ มลงสูห ุบ อาศัยดานชางเกาบายหนา ข้ึนเหนอื บรรยากาศของการเดนิ ทางเต็มไปดวยความเงยี บสงดั เครง ขรมึ ผดิ ไปกวา วันตน ๆ อากาศในดงทร่ี ะออุ บอา วมาหลายวนั วนั นเ้ี รม่ิ ครึ้มฝน เสยี งฟา คํารามแวว มาจาก ลูกเขาเบือ้ งหนา คณะนายจางทงั้ สามน่งั ไปในเกวยี นโดยสาร ซง่ึ เปนคันนาํ ขบวน ไชยยนั ตแ ละดารนิ ซึ่ง ในตอนตน ๆ มคี วามคกึ คักตื่นเตน สนใจกับการจอ งยงิ สตั วท ี่อาจผานมาใหเ หน็ ตามรายทางอยู ตลอดเวลา บดั นี้เลิกสนใจเสยี แลว ท้งั สองปลอยใหก วางหรือววั แดงวงิ่ เตลิดตัดหนา ไปสองสามคร้ัง โดยไมคดิ จะยงิ นอกจากจะมองดมู ันเฉยๆ ไรเฟลขนาดหนกั พาดอยกู บั ตัก เตรียมพรอ มเฉพาะนาที ฉกุ เฉนิ ทีอ่ าจจโู จมมาถงึ ตวั เทา น้นั สวนเชษฐานอนพกั เอาแรงอยภู ายใตก ูบเกวยี นนบั ตั้งแตเร่มิ ออก เดินทาง รพินทรเ ดนิ นาํ รุดไปเบ้ืองหนา ตามเคย มบี ญุ คาํ เคียงคไู ปดวย ทงั้ สองดเู หมือนจะปรึกษา หารืออะไรกนั ไปพลาง เวนระยะหางจากเกวยี นคันหนา ประมาณ 50 เมตร นานๆ คร้ังกห็ นั กลบั มา หยุดรอเกวยี นซง่ึ เดินชากวา และโบกมอื เปน สญั ญาณใหเลี้ยวซายหรือขวาตามการนาํ ของเขาไปตาม ทางดา นอนั ตดั พาดสลบั ไปมาเหลา นัน้ บางขณะกห็ ายลับเขา ไปในปารก แลว กไ็ ปโผลนําใหเหน็ อกี สามชว่ั โมงเตม็ ๆ ผา นไป อากาศย่ิงมืดคร้มึ ลงเปนลาํ ดับ ขบวนเกวยี นทง้ั หมด ไตท างดา น ซง่ึ บดั นเ้ี รมิ่ จะแคบลงทกุ ขณะ อยบู นระหวางไหลเ ขาสงู ลูกหน่งึ สองฟากทางเปน ไมเ บญจพรรณ แตละตน สูงแหงนคอตั้งบา ทันใดนั้น ไชยยันตก ับดารนิ ผูนง่ั สงั เกตภมู ิประเทศอยูตลอดเวลา ก็มอง ตรงไปเบื้องหนา เหน็ พรานใหญก บั บุญคาํ กําลงั กมๆ เงยๆ สํารวจดูอะไรสกั อยางหนงึ่ ระหวา งยอด ไมสูงกบั พ้นื ดนิ บุญคาํ เปน คนหนั กลับมาโบกมอื เปนสญั ญาณใหขบวนเกวียนท้งั หมดหยดุ ลง สว น รพินทรค งกมลงสํารวจพ้ืนตอ ไปอยางระมดั ระวัง พรอ มท้งั เงยหนาข้ึนมองกราดตามยอดไมส ลบั กนั อยูเชน น้นั “เอะ ! อะไรกนั นะ เขาใหเ กวียนหยดุ ทําไม แลวนน่ั กําลงั ตรวจรอยอะไรอย”ู หญิงสาวพมึ พาํ ออกมาอยา งประหลาดใจ ขมวดคิว้ จองระยะมันหา งออกไปประมาณ 70 เมตร เชษฐาไมไ ดหลับ ไดย นิ เสียงพดู ของนอ งสาว และรูสกึ วา เกวยี นหยุดชะงกั ก็ผดุ ลุกขึน้ ทันที “อะไรกัน?” หันหนาคณะเดินทางถาม “ไมร ูซ ิ รพินทรก บั บุญคําเจอะอะไรเขากไ็ มร ู ทาํ สญั ญาณใหเ ราหยุดเกวยี น” ไชยยนั ตรบี ตอบ “นอ ยอยูบนเกวยี นนแี่ หละ!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

492 พีช่ ายสง่ั โดยเร็ว แลวหนั มาพยักหนา กับเพ่ือน “ลงไปดูกนั หนอยซิ” ทงั้ สองควาไรเฟลประจํามือ กระโดดลง เดินตรงเขา ไปยงั รพินทรแ ละบญุ คําโดยเรว็ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมยอมอยบู นเกวียนตามคําส่งั ของพช่ี าย ฉวยได .470 กระโดดตามไปดวย เม่ือเขา มาถงึ ยงั ตําแหนงทพ่ี รานใหญย นื สํารวจอยใู นขณะน้ี คณะนายจางทัง้ สามจงึ เหน็ วา บนพน้ื ทีท่ บั ถมหนาแนน ไปดวยใบไมแ หง มีใบไมส ดๆ รอยถกู เดด็ ใหมๆ หลนเกลือ่ นกลาดอยู นบั ไมถวน เขียวพดื ไปหมดราวกบั ใครมาโปรยไว ไมเพียงแตใ บเทานัน้ ก่ิงกานเลก็ ๆ กย็ ังถูกหกั หลนทัว่ ไปหมด ดงบรเิ วณนั้น เปน ดงมะหวดกับลกู หวาปาที่กําลังออกลกู ดก ผลของมันถกู สัตว อะไรชนิดหนงึ่ แทะหวา นเมด็ โปรยไปทว่ั บางกิง่ หกั พบั คาอยกู บั ตน แลดูโปรง โลง ยบั เยนิ หมดทง้ั ดง พรานใหญก มลงหยิบลูกหวา ชอหนึง่ ซ่ึงถกู หกั ลงมาท้ังกง่ิ ขน้ึ มาพจิ ารณาแลว สงมาให หัวหนา คณะเดินทางซึ่งรับไปอยางงงๆ “อะไรกนั นี่ รพินทร” จอมพรานหนบี ไรเฟลไวใ นซอกแขน ใชน ิ้วเสยปก หมวกข้นึ แลว ควักผาขนหนูออกมา เช็ดคอกับใบหนา ตอบเสียงตา่ํ เบา “ทหารพระราม ประมาณไมต ํ่ากวา 5-6 รอ ยตวั ยกไพรพ ลลงมาถลมปา มะหวดกับปา หวา กอนหนา เรามาถงึ ไมเกนิ 15 นาทมี านีเ่ องครบั ” “มีอะไรผิดปกติหรอื คณุ ถงึ ใหห ยดุ เกวยี น” ไชยยนั ตถามอยางขันๆ พลางหัวเราะ แตแ ลว กห็ ยุดหวั เราะในทนั ที เมอื่ พรานใหญชใ้ี หด ู ก่งิ หวา อนั ขนาดทอ นแขนเข่อื งๆ หกั ยับเยนิ ลงมาหอยระกับลําตน ที่คาคบไมใหญร อบดา นอกี หลาย แหง มีรอยประลองเขยี้ ว เปลอื กไมฉ ีกเวอ กระจยุ กระจายราวกบั ใครเอาขวานจาม “มนั เปน ลิงชนดิ ใหญห างส้นั ครับ ไมใ ชล งิ วอกธรรมดา ถา ฝงู ของมนั มีอยสู ิบหรอื ยีส่ บิ ตัว กไ็ มม คี วามหมายอะไรหรอก แตถ า รวมกลมุ กนั เปน รอ ยๆ ขึน้ ไป ก็นา คดิ ทเี ดยี ว พวกมนั นอ ยมกั กลวั คน แตฝ งู ขนาด 5-6 รอ ยตัวอยา งน้ี พวกมันคอื เจาปา เคยรมุ ฉีกคนจํานวนถึง 7-8 คน กลายเปน ชิ้นเลก็ ชิ้นนอยมาแลว ทั้งๆ ท่ี 7-8 คนเหลา นนั้ กม็ ีปน 7-8 คนอยางวา นอี่ ยางเกงทส่ี ดุ ก็ชวยกนั ยิงมนั ตายไดไ มเกนิ 20 ตวั ที่เหลอื อกี เปน รอ ยๆ กรกู ันเขา มาใส แตละตวั เขยี้ วยาวต้ังน้ิว ศพที่มนั ทิ้งไวทกุ คนจําหนา ไมไ ดเลย” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ อทุ านอะไรออกมาคาํ หนึง่ เบิกตากวา ง เชษฐากับไชยยันตหนั มามองดู ตากนั “แลว น่ีพวกมนั ไปไหนกนั หมดแลว ?” เชษฐาพูดโดยเรว็ รพินทรยกมือขึ้นลูบปลายคางอันคร้มึ ไปดวยเครา มองออกไปยังดงทึบ อนั เปน ทิศทางเบอื้ งหนา ตอบเรียบๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

493 “ไมไ ปไหนหรอกครบั เราคงจะเจอมนั ขา งหนา ภายในระยะไมเกนิ พนั เมตรนแ่ี หละ ลง จากเนนิ นไ่ี ปกจ็ ะถึงปา หวายกับปา ไผ พวกมนั คงหาลกู หวาย หาหนอ ไมก ินขา งหนา นีเ่ อง เราไมม ี ทางเลี่ยงนอกจากจะถางพงซง่ึ เสยี เวลาโดยใชเหตุ สว นจะเสียเวลารอใหพ วกมนั เคล่ือนยา ยฝูงเสยี กอ น กไ็ มร แู นว า มนั จะยา ยไปเม่อื ไหร อาจยึดครองดงแถบน้นั จนกระทง่ั คํา่ ก็ได” “แลว เราจะทํายงั ไง?” ทั้งสามพดู เกือบจะเปนเสียงเดยี วกนั จอ งมาท่ีเขาเปนตาเดยี ว “คุณชายมปี น ลูกซองมากก่ี ระบอกครับ?” คําถามของพรานใหญเพียงแคน้ี เชษฐา ไชยยันต และดารินกเ็ ขาใจอะไรไดใ นทนั ทีนน้ั “สาม! แฝดหนงึ่ , ออโตเมตกิ 5 นดั หนง่ึ , แลว กแ็ บบปมแอค็ ชน่ั บรรจุ 5 นดั อกี หน่งึ ” ไชยยนั ตเ ปนคนตอบ ใจเร่ิมเตน แรง “กระสนุ ละครบั ?” “โอย ! เหลอื เฟอ สักรวมพนั กระมงั ” “ถา งนั้ ขอเบกิ ใหพวกผม กับลูกหาบซัก 200 นัดเถดิ ครับ” “เอาเลย! จะเอาสกั เทาไหรกเ็ อา วา แตบอกหนอยซิเราจะทาํ กันยังไง?” “กลับไปทเ่ี กวยี นกอนเถิดครบั แลว ผมจะบอกใหว าเราจะทํายังไงกนั บา ง” ท้งั หมดเดนิ กลับไปทีเ่ กวยี นโดยเรว็ รพนิ ทรตรงไปทีเ่ กวยี นคันที่บรรจสุ ัมภาระสวนตวั ของเขา กระชากลกู ซองแฝดสว นตวั ออกมา แลว ปองปากตะโกนเรียกพวกลูกหาบและพรานของเขา ท้ังหมดเขามาประชุม ส่ังการอะไรเรว็ ปรอื๋ เปน ภาษาพ้นื เมือง บุญคํา เสย จนั และเกดิ ซงึ่ สะพายไรเฟล ทีไ่ ดร บั แจกจากคณะนายจา ง ปลดไรเฟล ออก หมด เปลยี่ นมาถอื ปนลกู ซองในทนั ทนี น้ั พวกลูกหาบสว นมากก็มีปน ลกู ซองประจาํ ตัวกนั อยกู อ น แลว วิง่ พรูเขา มารบั แจกกระสนุ เตรียมสาํ รองอยา งครบมอื โดยคณะนายจา งโยนลงไปให ทุกสงิ่ ทกุ อยางดําเนินไปอยางรวดเรว็ ฉับไวแขงกับเวลา ตวั พรานใหญเอง หกั ลํากลอ งปน ของเขาออก ยัดกระสุน โอ-โอ บคั๊ เขาไปในลาํ กลองทั้ง คู แลวหกั คืนเขาที่ เทกระสนุ สาํ รองจากกลองยัดใสก ระเปายา มไว กระชากดาบเดนิ ปา เลมยาวอีก เลม หนง่ึ มาขดั หลงั แลว ก็เดนิ ตรงเขา มาทเ่ี กวยี นนายจา งของเขา ซ่ึงในขณะน้ีแตละคนกาํ ลงั ชลุ มุน ในการบรรจกุ ระสนุ เขาปนของตวั ไชยยันตใ ชซ าวเออรแ ฝด เชษฐามเี รมงิ ตันแบบปม แอ็คชนั่ สวน ดารนิ ถอื เบราวนิ่ง ก่งึ อตั โนมตั บิ รรจุ 5 นัดของพชี่ าย อนั จัดวา เปน แบบของปน ทีใ่ หค วามปลอดภยั ทสี่ ุดในการยิงแบบประจญั บาน เพราะอาํ นวยผมท้งั ในการยิงเรว็ และบรรจเุ พิ่มเติมไดเ รว็ เหนอื กวา ปนลกู ซองทกุ แบบโดยไมเสียเวลาเลย นนั่ หมายถึงวา หลอนมีโอกาสปองกันตนเองไดดีกวา คนอน่ื รพินทรเหน็ ความคลอ งแคลวรดั กมุ ของคณะนายจางก็ยม้ิ “เราท้งั หมดจะใชล ูกซองยบั ย้งั มนั ถา วนิ าทสี ุดทา ยมาถึง...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

494 เขาบอกแผนดว ยเสยี งฟง ดปู กตเิ หมือนไมไ ดเกดิ อะไรขน้ึ “ถา มันจะเลน งานเรา มันกแ็ หเ ขาใสท ง้ั ฝูงเลยครับ แปลวา เราจะตอ งยิงปะทะพวกมนั อยา งเรว็ ที่สุด เทา ท่จี ะสามารถโดยไมเปด โอกาสใหม นั เขา ถงึ ตัวไดเ ลย อยา คดิ วา จะตองใชล กู ซอง อยา งเดยี ว บางขณะเราอาจบรรจไุ มทันกไ็ ด เพราะฉะนน้ั ไรเฟลทุกกระบอกท่ีบรรจอุ ยบู นเกวยี นนนั่ ขนาดตาํ่ กวา .375 ลงมาขอใหบรรจุเต็มอัตรา และต้ังเรยี งเตรยี มพรอ มไวข างมอื ถาบรรจลุ ูกซองที่ ถืออยูไมท นั ก็หยบิ ใชแทนพลางๆ กอ นไดทันที อยา ลมื ปน สนั้ ขา งเอวดว ย ทนั อะไรยิงไอน่นั กอน ถาพลาดปลอ ยใหมนั เขาถงึ ตวั ไดแ มเพยี งตวั เดยี ว ก็แผลฉกรรจทีเดียว คุณหญงิ เลอื กกงึ่ อัตโนมัติ บรรจุหาเมด็ กระบอกนนั้ เหมาะทส่ี ุดแลวครับ คุณหญงิ ไดเ ปรยี บกวา พวกเราทกุ คนในแบบของปน จําไวว าเตรยี มถือกระสุนสํารองไวในกาํ มอื ดวย ยงิ ไปพลาง ยัดลูกใหมเขา ซองกระสนุ ไปพลาง อยา ปลอยใหว า งหรือยิงไปทเี ดยี วหมดชดุ เลย เหน่ยี วตูมออกไปนดั หนึง่ กย็ ดั แทนทนี่ ัดหนง่ึ เสมอไป มนั ไมเสยี เวลาหรือเสียจังหวะในการยิงหรอกครบั ลูกซองอตั โนมัติแบบนี้ แทนคารไบนไ ดอยางดี ทีเดียว วเิ ศษกวาคารไบนเ สยี อกี เพราะมนั เปน ลูกซอง คุณไชยยนั ตถอื แฝดกเ็ ส่ยี งหนอยนะครบั แต ผมเชือ่ วา คงจะบรรจุไดเ รว็ พอ สาํ หรับคณุ ชาย คงไมม อี ะไรจะตองหว ง” เม่ือเตรยี มปนลกู ซองคูมือเรยี บรอย ทัง้ สามก็ชว ยกันบรรจไุ รเฟลขนาดเลก็ ตา งๆ นับตั้ง แตล ูกกรดแม็กนั่ม .270 .30/30 ขึ้นมา จนกระทั่ง .30-06 แลววางเรยี งไวอ ยา งเปน ระเบยี บใกลมือ พรอ มทจี่ ะหยบิ ขน้ึ มาใชก ารไดใ นทนั ที “พวกคณุ มลี กู ซองครบมือหรอื ยงั ?” เชษฐารอ งถามมาในขณะทชี่ กั ปนส้ันขา วเอวขน้ึ มาตรวจดกู ระสุนเพ่อื ความแนใ จอกี ครง้ั ” “กร็ ูส ึกวาจะครบกันทกุ คนครบั สว นมากเดี่ยว แตพ วกนชี้ าํ นาญในการบรรจุกระสุนได เร็วมาก ขอเพยี งใหมกี ระสนุ สาํ รองพอเทา นั้น” แลว เขากห็ ันไปทางแงซาย หนุมกะเหร่ียงพเนจรคนใชประจาํ ตวั ของคณะนายจา งถอื .44-40 อนั เปนปนคมู ือกระบอกเกาของตน ไมม ีแววตน่ื เตน ใดๆ ท้ังส้ิน “แงซาย แกจะใชป น กระบอกนั้นร?ึ ” “ครับ” “แนใจหรือวา กลไกของมัน กระสนุ ของมัน อยูในสภาพเรียบรอยใชการไดด ีในขณะที่ เราตองแขง กบั เวลาท่สี ดุ ” แงซายยมิ้ ยิงฟน ไมตอบ แตกม ลงพจิ ารณาดปู นเกา ๆ ในมือของตนเอง พรานใหญถาม เรว็ ปรอ๋ื ตอมา “แลวกระสนุ ขนาดนีข้ องแกมีก่ีนดั ?” “สบิ หา !” เขาส่นั หนา จปุ ากล่ัน โยน .30-06 สว นตวั ไปใหพรอมทง้ั กลอ งกระสนุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

495 “เก็บเจา ลูกกระสุนปสตันทง้ั 15 นดั ของแกไวเ ขา พพิ ิธภณั ฑต อไปเถอะ เอา ! เอานี่แทน เราไมต อ งการใหกระสนุ นดั ไหนของพวกเราดา นแมแ ตน ดั เดยี ว ในภาวะฉุกเฉินท่ีสดุ เชน น”ี้ แงซายไมต อบวา กระไร เหวี่ยงปน โบราณสมบัตสวนตวั ขนึ้ ไปในเกวยี น รบั ไรเฟล ของ พรานใหญพรอ มกระสุนมาถอื ไว พวกลูกหาบท้ัง 13 คน นอกจากลกู ซองเดยี่ วประจําตัวแลว ทกุ คน ลว นมดี าบ หรือมิฉะน้นั กม็ ดี เดนิ ปาตดิ ตวั กันทกุ คน น่ันจะเปนอาวธุ สน้ั ข้ันประจญั บาน เม่อื ถูก โจมตปี ระชิดตัวชนดิ ทบ่ี รรจกุ ระสุนไมท นั รพินทรส ัง่ งานรอบตัว นดั แนะกําหนดหนา ท่ซี ักซอ มความเขา ใจของแตละคนจนเปน ท่ี เรยี บรอ ย แลว จงึ หันมาทางคณะนายจาง “เหตุการณท ่ีรอเราอยูเ บ้ืองหนา ในระยะใกลๆ น่ี มันไมใ ชการลาสัตวแลว ละครับ แตอ าจ เปนสงคราม ระหวา งพวกเราทัง้ หมด 21 คน กบั พวกมนั ประมาณ 5-6 รอ ยตัว เราจะใชอาวธุ ปน ทกุ กระบอกทมี่ ามาตอ ตานปะทะมนั ไว โดยในระยะแรกน้ี จะใชกระสนุ ลกู ซองเปนหลกั พวกลูกหาบ ทงั้ 13 คนนน่ั ผมอธิบายใหเขา ใจดีแลววา ความปลอดภยั ของพวกเราทุกคนข้ึนอยูก บั การระดมยิง อยา งรวดเรว็ ทส่ี ดุ โดยไมเ ปด โอกาสใหม นั บกุ เขา มาถงึ ตัวได ซ่งึ ผมเชือ่ วา ปน ลกู ซองรวมยส่ี บิ กระบอก พอจะตานมนั ไวไ ดอ ยู และไลม นั ใหก ระจัดกระจายไปได” เขาพดู ชา ๆ ดวยนา้ํ เสียงเรยี บราบ และยิม้ ใหก บั คณะนายจาง เพอ่ื ใหเหน็ วาไมใชสถาน- การณรา ยแรงท่ีนาวิตกนัก “ทพี่ ูดมานีผ่ มหมายถึงวา ถา มนั โจมตเี รา แตปญ หาขอทว่ี ามนั จะเลน งานเราหรอื ไมน ั้น ไมมีอะไรมารบั ประกันได มนั อาจโจมตหี รอื อาจไมท าํ อะไรเลยกไ็ ด แผนของเรากค็ ือทกุ คน เตรยี มพรอ ม และเคลื่อนขบวนเดนิ ไปตามทางของเราโดยปกติ อกี สักครใู หญข บวนของเราจะผา น เขา ไปในดงทม่ี นั รวมฝงู ชมุ นุมกันอยู ข้นั แรกนีก่ เ็ หน็ จะตอ งเลน จติ วิทยากอน คือเราทาํ เปน ไมส นใจ กับพวกมนั เดนิ ของเราไปตามธรรมดาทีส่ ดุ อยาสงเสียง อยาแสดงหวาดกลัว ไมว ามันจะทาํ ทาขู ตะคอกหรือแสดงอาการอะไร บางทีเราอาจเดินผานฝงู ของมนั ทดี่ กั อยเู บ้อื งหนานไี่ ปไดโดยไมเกิด ปะทะกนั ขนึ้ เลยกไ็ ด สําคัญทสี่ ดุ ก็คือ...” พรานใหญเวนระยะจุดบหุ รีส่ บู อัดควนั หนกั หนวง สีหนายิ้มๆ เชนเดมิ “กระสุนนดั แรกทีจ่ ะระเบดิ นน่ั แหละครับ ท่ีจะช้ชี ะตาตัดสิน ถาเราเปดฉากยงิ พวกมนั ตายแมเ พียงตวั เดยี ว เจา 5-6 รอยตัวนน้ั กจ็ ะกรกู นั เขาเลน งานเราพรอ มกันหมดทันที เพราะฉะนนั้ ใน ครัง้ แรกนี่ พวกมนั จะหลอกจะขูหรือเขา มาปว นเปย นรุมลอ มหนาลอ มหลงั อยางไร แขง็ ใจทําเปนไม รไู มชีเ้ สียกอน ยกเวน แตใ นกรณที ่ีเห็นวามนั เอาเราแน กซ็ ลั โวเลย” “แลว เราจะรูไ ดย ังไงวา เมือ่ ไหรม ันจะลงมอื เลน งานเรากอน มันทายใจกนั ยากเหลอื เกนิ น่ี สมมติพวกเราเดนิ ผานไปตามปกติอยางคณุ วา แลว พวกมันกป็ ว นเปย นเขา มาลอมทําเปนคุมเชิงดกั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

496 หนาดกั หลัง จงั หวะนแ้ี หละเราจะเอาอะไรเปนเครอ่ื งตัดสนิ วา มนั จะเอาเราแนห รอื เปลา กวา จะรแู น มันมิกดั พวกเราคนใดคนหนงึ่ เขาใหกอ นแลวร”ึ “ประเดีย๋ วกเ็ หน็ ครบั ตอนที่เราผานฝงู ของมันเขา ไป พวกมันสวนใหญจ ะกระจายลอมเรา หางๆ คอยจอ งดูอยู แลว ก็จะมกี ลุมหัวโจกรายๆ สักสิบยี่สิบตัว นําโดยเจา ทโมนจา ฝูงจะลงมา ปว นเปย นอยกู บั พื้น คอยดกั หนา ดกั หลัง ขตู ะคอกแสดงความอหังการกับเรา สังเกตไอจา ฝงู ในกลมุ อยางวา นคี่ รบั ตัวมันจะเขือ่ งกวา ทุกตวั ตวั อืน่ ไมต องสนใจ มันจะไมก ลา ลงมือทําอะไรพวกเรากอน เลย นอกจากจะคอยดหู ัวหนา ของมัน ถาไอทโมนหัวโจกลงมอื เมอ่ื ไหร พวกมันก็ชว ยกนั รุมเราเมอื่ น้นั ลงิ พวกนม้ี สี ัญชาตญาณประหลาดมาก นอกจากดุรายแลว ยังฉลาดแกมโกง รักพวกพองและมี นสิ ัยรวมหมูสามัคคีกนั อยา งดเี ลิศ มนั จะทาํ สงครามจติ วทิ ยากับเรากอ น จๆู จะยกพวกเขาโจมตเี ลย น้ันไมเ คยปรากฏ มันจะดกั หนา ดกั หลงั คอยยกฝูงหอ ยโหยตามกงิ่ ไมต ามดเู ราไปเชน นี้แหละ ไอ พวกที่ลงมาเดนิ อยกู บั พน้ื ก็คอยแวดลอ มเราไปทกุ ฝกาว ในระหวา งทีม่ นั ลอ มเราอยูน่ีเอง ถา เรายังไม แนใ จวา มนั จะเอาเราจรงิ หรอื เปลา เกิดมใี ครยิงพวกมนั เขาสกั โปง เดียว กแ็ ปลวาเปน สัญญาณเรง ให มันตัดสินใจจโู จมเราในทนั ทีน้นั เลย ในขณะเดียวกนั ถา ในระหวา งน้ี พวกเราแสดงทา หวาดกลวั พร่นั พรงึ หรือสงเสียงรอ งเอะอะขนึ้ มนั ก็ฮอื เขา ใสเหมอื นกัน แตเทา ทป่ี รากฏมาแลว บางคน สามารถเดนิ ผานฝงู ของมันไปไดโ ดยมนั ไมทาํ อะไรเลย หลังจากมาดกั ขูตะคอกอยพู กั หนึ่งแลว ก็ หลกี ทางโดยดี มนั อยทู ี่กําลงั ใจครบั แลว กอ็ ยทู ีอ่ ารมณของเจา ตวั จาฝูงดว ย หวั หนามนั ไมก ลา เสียตวั เดียว ลูกฝงู กจ็ ะไมล งมอื อยา งเดด็ ขาด เพราะฉะนนั้ ในกรณนี จี้ งึ ขอใหส งั เกตตวั จา ฝูงอยา งทบี่ อกไว แลว ถามันยังไมแสดงวาจะจโู จม เราก็สงบจติ สงบใจเฉยกอ น เดินกันไปเร่อื ยๆ แตถ า ไอจาฝูงพรวด เขา ใสเ ราแนก ย็ ิง” “ไมส นุกคะพใ่ี หญ คราวนเ้ี ห็นจะไมส นกุ แน” เสียง ม.ร.ว.หญิงดารนิ ครางออกมาอยางเสยี วไส “เราจะเชือ่ แนไ ดส กั เทา ไหร ระหวางการปะทะ หรอื ไมปะทะ?” “หาสิบ-หาสบิ ครบั ครง่ึ ตอครง่ึ แตผ มภาวนาขอใหเ ราผานมนั ไปไดโ ดยไมม กี ารยิง เกิดข้ึนเลย” “มันเปน ลิงชนดิ ไหนนะ แลวตวั สักแคไหน?” “ก็ลงิ หางสนั้ แบบท่ีปก ษใ ตเ รียกวา ‘กัง’ เลี้ยงไวสําหรับขึน้ มะพรา วนน่ั แหละครบั เวนไว แตตัวใหญก วา สกั เทาหน่งึ เวลายืนสงู ขนาดเด็ก 7-8 ขวบ ผมเคยเหน็ มันจับเกง เปน ๆ ฉกี ขาหลงั ขาด ควากออก เหมือนฉีกขาไกยา ง แตถ าลาํ พังตวั สองตัว มนั ไมเคยกาํ แหงกบั คนเลย อยางดีกท็ าํ ขู ตะคอกหยอกเลนอยบู นก่งิ ไมส งู ท่ีกดั คนตายอยูบอยๆ กเ็ พราะรวมกลมุ กนั มาก และคนยงิ ไมทัน” ไชยยนั ตยกมอื ลบู คอหอย แลวผิวปากหวอื ออกมา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

497 “เอาละ ไหนๆ เราก็เดนิ กันมาถงึ นแ่ี ลว ปน ก็พรอม เรื่องทจี่ ะหยุดรอหรือถอยหลงั หนีลิง มนั กผ็ ิดไป เอาวา หนาทใ่ี นการตัดสนิ ใจยงิ หรือไมขอใหอยทู ค่ี ุณก็แลว กัน ทางเราจะคอยเสยี งปน จากคุณ ถาตมู เมือ่ ไหรก็สงครามเม่ือนนั้ ” “วา แตล กู หาบทกุ คน เขาใจดแี ลว หรอื วาจะตอ งทาํ อะไรบา ง?” เชษฐาเอย เครงขรึม หนั ไปกวาดสายตาดูขบวนลูกหาบท่ยี นื ขนาบประจาํ หนาที่อยกู ับ เกวยี นตลอดคนั “เขาใจดแี ลวครับ พวกนนั้ จะเริ่มระดมยงิ กต็ อ เม่ือไดย ินเสยี งปน จากผมหรอื ทางพวก คณุ ชาย” “อะไรกช็ างเถอะ...” หวั หนา คณะเดนิ ทางเอย ตอมาอยา งรอบคอบ สมกบั ทีเ่ ปนอดีตนายทหาร “ตอนประจัญบานชุลมนุ ผมกลัววา พวกลกู หาบจะยิงถกู กันเองเสยี เทา น้ัน คุณตอ งกาํ ชบั ใหด นี ะรพนิ ทร เสี่ยงเหลือเกนิ ” “โปรดอยาวิตกเลยครับ ผมกําหนดหนาทข่ี องแตละคนไวดแี ลว เขาจะไมย ิงสมุ สสี่ มุ หา เขา มาในรศั มขี บวนเกวยี นของเราเลย แตจ ะยิงถา งออกดา นนอก ผมส่งั ใหเ กิดกบั จันทาํ หนาที่ ควบคมุ บัญชาไวแ ลว ทางคณะของคณุ ชายไมวา จะเกิดอะไรข้ึนยงั ไงโปรดอยา ไดลงจากเกวยี นเปน อันขาด ยิงจากบนเกวียนปลอดภยั ที่สุด” ทัง้ สามพยกั หนารับทราบ รพนิ ทรห ันไปกาํ ชับสงั่ แงซายอีกครั้ง ใหคอยระวงั และยงิ คุม กนั เฉพาะเกวียนของนายจางอยา งเดยี ว โดยไมตองคาํ นงึ ถงึ ดานอ่นื แลว ก็ถอยหลงั ออกไปยืนอยู หนาเกวยี น พยกั หนาเรียกบุญคําออกไปเคียงขา ง สาํ รวจดูความเรียบรอยของขบวนตะโกนสั่ง กับเสย จัน และเกดิ ซ่ึงเปน กองระวังหลังอกี สองสามประโยค ครั้งแลว ก็โบกมือเปน สญั ญาณใหเร่มิ เคลื่อนขบวนออกเดนิ ทางตอ ในทศิ ทาง โดยมเี ขากบั บญุ คาํ เดนิ นาํ ไปเบ้อื งหนาเชน เคย แตใ นครง้ั น้ี เวนระยะหางจากเกวยี นคันหนา ของคณะนายจางเพยี ง 10 กาวเทานนั้ ทุกคนเดนิ เกาะหมูกนั ไปเปน กลมุ สองฟากของเกวยี นทบี่ อออดไปตรงกลาง แทบจะไมม ีเสยี งพดู จาคําใดกันอีกเลย นอกจากเสียงควายที่สะบดั เขาและเสียงลอ ทีบ่ ด ไปกับพ้นื ทกุ คนสอดสา ยสายตาไปยงั ยอดไมแ ละพงเถาวัลยอันหนาทบึ เบอื้ งหนา ใจเตนระทกึ ! ผานชะงอ นผาทีส่ ลบั ซับซอ นไปดว ยโขดหินกอนใหญๆ ออ มไปตามทางดานซึง่ เวียนชดิ กบั เชงิ เขาอกี ลกู หนง่ึ พอขน้ึ สดุ ยอดโคงสงู สดุ ตอนหนง่ึ ขบวนเกวียนท้ังหมดก็เร่มิ ลงจากเนนิ ฟาก หนง่ึ เปน โตรกเหวทเี่ ห็นยอดไมอ ยูในระดับต่ําลงไป สวนอกี ฟากหนง่ึ เปนตีนเขาใหญ เบ้อื งหนา ออกไปไมดกึ ดาํ บรรพอ ายอุ ยางนอยก็ 3-4 รอยปข ้ึนไป ชูลาํ ตนและก่ิงใบราวกับฉตั รยกั ษ แลเหน็ เปน ทิวทะยานเยีย่ มเมฆ ละอองหมอกลอยตาํ่ กวา ระดบั ยอดไมใ หญเหลาน้ันลดหล่นั ลงมา แลเห็น เขยี วทึบหนาแนน ไปดว ยไมเ บญจพรรณประหน่ึงหลังคาชั้นสอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

498 ขณะนน้ั นาฬกิ าขอ มอื แบบเขม็ ทศิ ของ ม.ร.ว.เชษฐา ชบี้ อกเวลาเทย่ี งตรงพอดี แตค วาม ทะมนึ ของภมู ปิ ระเทศแวดลอ มและอากาศอนั มืดครึม้ ทาํ ใหม องดเู หมอื นหกโมงเยน็ พอขบวนเกวยี นเคล่อื นพน บรเิ วณโตรกเหวดานซา ยมือเขาสูหุบอีกคร้งั ก็มเี สียงของ อะไรชนิดหนง่ึ แวว มาจากความเงียบสงดั ...ไดยนิ อยางถนัด มนั เปนเสียงคลายพายใุ หญพัดกิ่งไมซ ู ซาครืนครนั อยเู บอื้ งหนา ทงั้ ๆ ท่ไี มม รี องรอยของพายุเลย เสียงนน้ั ดงั อยชู ั่วระยะอดึ ใจเตม็ ๆ แลวมนั กส็ งบเงียบกรบิ ลงอยา งกะทนั หนั ...เงยี บชนดิ ที่ไมป รากฏข้ึนอีกเลยแมแ ตนิดเดียวเหมือนผหี ลอก มองฝาออกไปยงั ยอดไมล บิ ๆ เบือ้ งหนา กไ็ มเ ห็นมีการเคลอื่ นไหวผิดปกตใิ ดๆ ท้งั ส้นิ พรานใหญย งั คงเดนิ นาํ รุดหนาไปตามปกติ เพยี งแตหนั มายิม้ ใหก บั คณะนายจางของเขา ซ่งึ บดั นท้ี ุกคนเต็มไปดว ยความเครง เครยี ด พุงสายตาเขมง็ ไปเฉพาะภมู ปิ ระเทศเบอื้ งหนา “ผอนอารมณต ามสบายเถิดครับ จะสูบบุหรกี่ ไ็ ด เราหวังท่ีจะขอทางผา นมันไปไดโดย สนั ตวิ ิธ”ี “ขอใหเปนเชน นนั้ เถอะ” ไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมาจากอาการท่ีหายใจไมทวั่ ทอ ง แตดารนิ ยมิ้ แคน ๆ รองถามลงมา เบาๆ วา “คณุ คงพูดภาษาลงิ กับมนั ไดรเู รอ่ื งซนิ ะ!” “ถามันไมอันธพาลจนเกนิ ไปนัก ผมกค็ ิดวา ผมพอจะพูดกับมนั รเู รื่อง” เปนคาํ ตอบอยา งอารมณขนั ของพรานใหญ แลวกห็ นั ไปทางเบอ้ื งหนา เสยี เชษฐาควัก บุหรอี่ อกมาจดุ สบู อยา งเยอื กเย็น ไชยยนั ตเปดกระติกทบ่ี รรจบุ ร่นั ดีแทนน้ําขน้ึ มาเทกรอกใสป ากดบั ความกระวนกระวาย สวนดารนิ คอยๆ ขยบั ลูกเลื่อนของเบราวน ่ิง แงม ดกู ระสุนท่หี ลอนขน้ึ ลาํ กลองไวแ ลว เหมอื นจะใหบ ังเกิดความแนใจอกี คร้ังวา ลูกปนมนั ไมห นีหายไปไหน แลวกดั ริมฝปากถอนใจเฮือก ใกลหบุ ทึบเบอ้ื งหนา เขา ไปเปน ลาํ ดบั ความรสู ึกของทุกคนทวีความขน หนกั อึดอัดอยาง บอกไมถูก หนทางนนั้ ลาดตา่ํ และต่ําลงจนกระท่งั เห็นดงหวายอยูเบ้ืองหนา หา งไมเกนิ 150 เมตร กิ่งไมเริม่ เคล่ือนไหวยวบยาบอยา งแชม ชา โดยท่มี องไมเหน็ อะไร ประเดย๋ี วทย่ี อดดา นน้ี แลวกห็ ยดุ แลว กไ็ ปไหวทยี่ อดดา นโนน นั้น และนูน ไปเปน ลําดับ พรานใหญช ะลอฝเ ทา ลงจน กระทัง่ มาเดนิ อยูเ บอ้ื งหนา ของเกวยี นหา งไมก ก่ี าว เปลีย่ นปน ลกู ซองคูมือไปถือไวใ นมือซาย อกี มือ หน่งึ ชกั ดาบออกมากมุ กระชบั ไว “เตรียมพรอ มครบั เรากาํ ลังจะผานเขาไปกลางฝูงของมันแลว และมันก็เห็นเราแลว” เสียงเขารองเตอื นมาเบาๆ โดยไมห นั หนากลับมา เชษฐากบั ไชยยันตเงยกระบอกปนขนึ้ สูง อีกมือหนึ่งกมุ กระชับอยูทกี่ ระโจมมือ สวนดา รินผลักเซฟเสยี งดบั กรก๊ิ พยายามสํารวมสติไวมั่น บงั คบั มอื ไมใหส ่ัน ท้ังสามมีลูกปนสาํ รองท่กี ําไว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

499 ในฝา มอื ซา ยพรอ มท่จี ะบรรจใุ หมไดอยา งฉบั พลันทันที แตก็ถือกันไวไดค นละไมเ กิน 2-3 นดั เทา นัน้ เพราะความอวบใหญของปลอกกระสุนขนาด 12 ดา นแรกของกลมุ ทหารพระราม ปรากฏใหเห็นชดั กบั สายตาแลว เงาสนี ้ําตาลปนเทากลุม หนง่ึ ประมาณ 30 ตัว กระจายเกะกะอยบู นตนไทรใหญร มิ ทางดา น พวกมนั พากนั นงิ่ เงยี บกรบิ จอง ตาเขมง็ เปน เปา เดยี ว ลงมายังขบวนเกวียนและกลมุ คนทผี่ านมาเบ้อื งลาง แตละตัวไมมีการเคลอื่ น ไหวใดๆ เลย ไมสะทกสะทาน ไมแตกต่นื หลายตัวที่เข้ยี วยาวโผลใ หเหน็ ออกมานอกปากอันนา เกลียด ความสงบเฉยเงียบกรบิ ของมนั เปนปรศิ นาทตี่ ไี มแ ตกจรงิ ตามท่รี พนิ ทรบอกไวลว งหนา มันเปน ลงิ ประเภทหางส้ัน ตวั เขอื่ งกวาลิงวอกธรรมดาถงึ สามสเ่ี ทา นอ งๆ อุรงั อุตงั ทเี ดยี ว แตล กั ษณะทาทีดูจะประเปรยี วรา ยกาจกวา มาก ขณะท่เี ฉยี ดใกลเขาไปในดงนัน้ กล่ินสาบฉนุ ตลบไป หมด ความรูสกึ ของทกุ คนในขณะนไ้ี มอาจบอกไดถกู บงั เกดิ อาการตะครั่นตะครอสะบัดรอ นสะบดั หนาวอยา งไรพิกล พอขบวนเกวยี นคลอ ยผานไทรตนนนั้ กม็ เี สียงคลอกหนกั ๆ ในลาํ คอดงั มาจากเจา จา ฝูง ของกลมุ นนั้ ขน้ึ เบาๆ ครั้งหน่งึ แลว มนั กค็ ลอกคลากรับกนั รอบดานไปหมด ก่ิงไทรเร่มิ ไหวแชม ชา ยวบยาบอีกเพราะการเคล่ือนไหวของมนั รพินทรกวาดสายตาไปรอบดาน และเดินนําไปปกติเปน เชน นน้ั อยางเยอื กเยน็ ผิดกบั ทกุ คนซึง่ บัดน้ีเหง่อื เรม่ิ ผุดซึมทัว่ ใบหนา ลึกเขา ไปและลกึ เขา ไปเปนลําดบั ทา มกลางฝูงทโมนไพรที่ ขณะน้ี เร่ิมจะมองเหน็ ปรากฏขึน้ ทีโ่ นนทีน่ ่ีหนาตาขน้ึ ทกุ ขณะ ในที่สดุ ทั้งหมดก็รูส กึ ตวั วา ไดเขามาอยใู จกลางวงลอมเสยี แลว และเหน็ ลานตาไปหมด ไมสามารถจะประมาณถูกวา มจี ํานวนสกั เทา ไร ตามทกุ สุมทุมพุม ไม และทกุ กิ่งกา นสาขาอันเปน ดง ทึบติดตอ กับปา หวาย พอแหงนมองข้นึ ไปพบตัวและสบตา พวกมันกเ็ รม่ิ มปี ฏิกริ ยิ าในการเคลือ่ น ไหวเปน ลาํ ดบั อยางมีเลศนยั ผดิ ไปกวา ฝูงลงิ ธรรมดา เสียงขูค าํ รามคลอกคลากดังจากกลมุ นไี้ ปยัง กลุม โนน รบั ตอกนั ไปเรอ่ื ยๆ จนกระทงั่ แซดไปหมดทั้งดง ไมวา จะหนั ไปทางดา นไหน ครนั้ แลว ทนั ใดนนั้ เองราวกับจะนดั ไว กิ่งไมรอบดา นกถ็ ูกเขยา โดยแรงพรอ มกนั หมด เสยี งครนื โครมสนน่ั ใบสดและกิง่ แหงหกั ถลม โครมครามลงมา ประหนงึ่ เกดิ กลยี คุ สะเทือนกอ งท้ัง ปา เสยี งขูคาํ รามแซส นั่นกกึ กองจากการคอยๆ เคลื่อนไหวเปลีย่ นที่ของมนั แตละตวั แตแ รกๆ บดั น้ี กลายมาเปนกระโดดโลดเตน อยางรวดเร็วแกวง ไหวตวั หอ ยโหนสับเปล่ียนกนั อยูไ ปมา มืดมัวยบุ ยบั เหมอื นภาพฝน รา ย ดวงหนา อนั ดรุ ายนา เกลยี ด กรงเข้ียวยาวแสยะขาวออกมาพน ปาก ลกั ษณะทาทีอันแสดง การประสงคร า ย ดูไมผ ิดอะไรกบั ฝงู สตั วร า ยในขมุ นรก ท่คี กุ คามเกรย้ี วกราดหมายจะเอาชีวิต บบี ความรูสึก ทําลายขวัญแทบจะทาํ ใหห มดสติสัมปชญั ญะไปในบดั น้ัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

500 เสียงจาฝูงรองแหลมกกึ กองถี่กระชนั้ เหมอื นจะสงสัญญาณสง่ั การใดๆ กบั พวกมัน เงาล่าํ สนั ใหญโตเปน สีเทาจัด จนแทบจะดดู ําสนิทเผน โผนโครมครามมาตามยอดไมอ ยางรวดเรว็ เหน็ ถนดั วาพว งพกี าํ ยาํ เติบใหญก วาบริวารทกุ ตวั ก่ิงไมที่มนั กระโจนหอ ยโหนไกวตัวมาราวกับพายนุ ั้น ยวบยาบลูระเนนเปนทาง มันกระโจนตามยอดไมไ ลมาจากทายขบวนเกวยี น และบดั นี้เลยไปดัก สกัดอยเู บื้องหนา ยนื ตระหงา นสองขาอยบู นกงิ่ มะคา สองมอื จบั ก่ิงไว แผดเสียงขคู ํารามและเขยา กง่ิ อยโู ครมๆ แยกเข้ยี วยิงฟน หลอก มองเห็นกรงเขี้ยวอนั นา กลัวอยางถนดั พวกบริวารนับรอยของมนั ก็กระทาํ ในลักษณะเดยี วกนั หกคะเมนตลี งั กาขตู ะคอกเขยาก่งิ ไมอ้ืออึง ใบไมแ ละกง่ิ แหงหกั พรยู งั กับฟา ถลมดนิ ทลาย คลาคล่าํ พลุกพลา น และอลหมา นไปทั่ว ควายเทยี มเกวยี นทกุ ตวั ไดร บั การฝก และเคยชินดเี ยย่ี มมาแลวสําหรบั การเดินปา แตล ะ ตวั เหลา นน้ั มอี าการตน่ื เตน บา งเล็กนอ ย แตภายหลังจากทลี่ ูกหาบผูควบคุมบังคบั ไว มันก็รวมกลมุ กนั ไดอ ยางมนั่ คง ไมแตกต่ืนว่ิงเตลิดไป ตา งแหงนเบงิ่ สะบัดเขาสงเสียงรอยคํารามกอ ง พรอ มทจ่ี ะสู ทกุ ขณะตามสญั ชาติทรพี รพินทรร องสัง่ พวกลกู หาบเบาๆ ใหช วยกนั ควบคมุ ควายไวใ หม น่ั เขา ไมไดห ยุดแตเดินรุดไปเบอ้ื งหนา โดยไมส ะทกสะเทือน มอื ขวากําดาบแนน เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั ใจเตน แรง จอ งมองดูภาพอันกลอกกลิง้ รอบดานเหลานนั้ ตาไม กะพริบ นิ้วแตะพรอมอยูทไ่ี กปน และสงั เกตดูอาการของพรานใหญ ผคู งเดินเปนปกตไิ ปเบอื้ งหนา เหมอื นจะไมส นใจกบั กองทพั ทโมนที่แวดลอ มขตู ะคอกแสดงอาการนา กลัวอยใู นขณะน้ี ดาริน หลบั ตาพรอมกระเดอื กนาํ้ ลายลงลาํ คออันแหง ผาก หลอ นเริ่มรูส กึ วิงเวยี นเหมอื นจะเปนลม มอื ท่ีกาํ ปนทัง้ สองขางเยน็ ชดื เหงอื่ ออกชุมไปหมด ยอมรับกบั ตวั เองเปน คร้ังแรกวา หลอนไมเ คยมี ความรสู กึ ท่ีหวาดเสียว อกส่นั ขวัญแขวนเทา ครั้งนี้มากอ น เหมือนถกู กดจมดง่ิ ลงไปในขุมนรกทส่ี ุด แสนทรมานอนั ไมเ คยประสบ มันยงิ่ เสยี กวาคราวไอกดุ เสอื กินคน ย่ิงเสยี กวาไอแ หวง ชางเกเรท่ี ผานมาแลว เจา ฝูงลงิ รา ยเหลาน้มี ันเขยาขวญั สนั่ คลอนประสาทของหลอ นอยางบอกไมถ กู อะไรจะเกดิ ข้ึนตอ ไปในอนาคตอนั ใกลนสี้ ดุ ท่ีจะทํานายได ขบวนเกวียนคณะเดนิ ทาง ท้ังหมดของหลอ น จะผานพวกมันไปไดห รอื ไม? มันจะลงมอื โจมตเี ม่อื ไหร? และถา เหตกุ ารณชนดิ น้นั เกิดขึน้ ทกุ คนจะชว ยกันสกัดยบั ยงั้ มนั ไดทันหรือไม... และถาไมท นั ...คณุ พระชว ย!! หญิงสาวแทบจะไมส ามารถทนทานตอความรูสกึ ทรมานน้นั ไดอ ีกตอไป หลอ นอยากจะ กรีดรองออกมาใหสดุ เสยี ง อยากจะลน่ั ไกปนออกไปใหส นน่ั ลัน่ ดง แลว กใ็ หเ หตุการณต ัดสนิ โชคชะตาลงเสยี โดยเรว็ ดีกวาที่จะทนหวาดเสียวกระวนกระวายอยเู ชน ขณะนี้ หลอนลดปากกระบอกเบราวนงิ่ ที่ชูขึ้น วูบลงมาจับเปาหมายทีเ่ จา ทโมนจาฝูงในทนั ทีนน้ั “ระวังนอ ย! อยา เพิง่ ยงิ จนกวารพินทรจ ะลงมอื !!” เสยี งพีช่ ายกระซบิ มาเฉียบขาด “นอ ยทนไมไ หวแลว คะพ่ีใหญ. ..นอยทนไมไ หว!!...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

501 หลอ นครางออกมาสหี นาเหมือนจะรอ งไหห ลบั ตาลงอีก เชษฐาเอื้อมมือไปโอบไหล นองสาวไวก อดเบาๆ ปลอบใจประสาทของทกุ คนในขณะน้ี เขม็งเกลยี วเครยี ดประหนง่ึ จะขาด สะบั้นไป แตล ะวินาทที กี่ ระดิกผา นมนั ชา งเชอื่ งชายาวนานราวกับรอยปก ็ไมปาน คณะนายจางทง้ั สามอดทจี่ ะฉงนเสยี มิไดใ นกรณีทีพ่ รานใหญรพินทร ทนตอ ภาวการณนี้ ไดอยางไร ดเู ขาไมไ ดสะดงุ สะเทอื นอะไรกบั เจาเขีย้ วยาวๆ หลายรอ ยคทู ่แี สยะแวดลอมรอบดาน ยามนี้เลย ทําทเี หมอื นจะเดินผานเขา ไปกลางฝงู กระตา ยฉะนนั้ ตลอดทัง้ แนวกองเกวยี นพราน พ้นื เมอื งและลกู หาบทกุ คน เดนิ ในลกั ษณะหนั หลังใหเกวยี นหนั หนา ออก มือกระชับปน นิ้วแตะไก เตรยี มพรอม แงซายระวังคมุ เชงิ อยทู างดา นซายของเกวยี นคณะนายจา ง สวนเกดิ เดนิ คุมอยทู างดาน ขวาอนั เปนคําสั่งของพรานใหญ ในจํานวนรอ ยๆ ตวั เหลา นน้ั จะเหน็ เจา ตวั ทเ่ี ข่ืองผิดปกตคิ ลายๆ จะเปนหวั หนา หมูป ะปน แทรกซึมอยทู วั่ ๆ ไป การเคลื่อนไหวหรือปฏกิ ริ ิยาตา งๆ ของมันท้ังหลายขน้ึ อยกู บั เจา หวั หนา เหลานี้ ราวกบั จะหดั วนิ ัยกนั ไวอยางดเี ยย่ี ม หลายตวั เรมิ่ จะกระโดดลงมาโลดเตนอยูตามพน้ื ดนิ บางแลว มัน เลยี บเคยี งเดนิ วนเวียนตามขบวนเกวยี นลอ มหนาลอมหลงั เปน พรวน แตก ็ไมเ ขาใกลนกั สวนพวกที่ อยูขา งบนกห็ อ ยโหนไตย อดไมต ามมาอยา งชุลมุน สง เสยี งขูตะคอกเกรย้ี วกราดอยเู ชน นนั้ ฟง ไมไ ด ศพั ท “ใหตายหาเถอะ! มันเอาเราจรงิ หรอื เปลา !!” ไชยยนั ตร ะเบดิ ออกมาอยางเหลืออด “สวรรคเทา นนั้ ทีจ่ ะรไู ด อยา ลมื คําสง่ั ของรพินทร! ” หัวหนา คณะเดนิ ทางรอ งเตอื นเพ่อื นของเขามา ไอต วั ใหญท สี่ ดุ กระโจนตมู ลงมาบนพุม หวายแลวกไ็ กวตวั ตอมาบนโขดหินท่เี กาะเขยี ว ไปดว ยตะไครและเฟร นกอนหน่งึ ยนื สี่ขากระโดดโครมๆ พรอ มกบั เสยี งกึกกอ งจากการขคู าํ ราม สกดั หนาทศิ ทางทรี่ พินทรกําลงั นาํ ขบวนเกวียนกาวรดุ ไปหา งประมาณ 20 กาว อกี หลายตวั ในกลมุ เบ้ืองหนา กพ็ ากันไตจ ากตน ไมลงมาเปนแถวว่งิ พลาน พรานใหญต าจับน่ิงอยูทจี่ า ฝงู ตวั น้ัน กาวเนิบปรเ่ี ขาไปทมี่ นั โดยไมห ลีก อกี สามสกี่ าวจะ ถงึ ตวั มันสายโคลงตัวอยา งรวดเรว็ หลอกลอ แสยะเข้ยี วอา ปาก แลว ก็เผน แผลว็ ลงไปว่ิงวนอยกู บั พน้ื ใบไมแ หง ปลิวกระจายหกคะเมนตลี งั กาคอยเวยี นดักอยูเบือ้ งหนา ของเขา พรอ มกับเสียงรอ ง คาํ รามสําทับขวญั อยูเชนนนั้ รพนิ ทรจ อ งตาไมกะพริบกา วรุดเขา ใสโดยไมห ยดุ เจาพวกบริวารกแ็ หห ันเขาหอ มลอ มรอบดา นเขาและบญุ คาํ ซ่งึ ในขณะนส้ี อ งปากกระ- บอกปน เตรียมอยู ทกุ ฝกา วท่พี รานใหญก บั บุญคําเดนิ ไป มนั ก็คอยดกั หนา ดักหลงั อยูเชน นน้ั พอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

502 ใกลจะประชิดตวั กเ็ ผนหา งพน รัศมไี ปดักทาํ ทาแยกเขีย้ วยงิ ฟน อยูอีก คร้งั แลวคร้ังเลา พวกที่อยบู น กง่ิ ไมก ช็ ว ยกันขยมกิง่ โครมครามยิง่ ข้นึ บรรยากาศขน แนน ลงทุกขณะ “เอ!...ทายใจพรานใหญของเราไมถูกเลยแฮะ ปน มีอยูในมอื แตกลบั ถือดาบ นัน่ เขาจะเลน จติ วิทยาอะไรกับไอห นมุ านน่ัน” ไชยยนั ตพ มึ พาํ แหบๆ “เฉยไว ดเู ขาไป หนาท่ขี องพวกเราก็คอื ปฏบิ ัติตามคําส่งั ของเขาอยา งเครงครดั เทา นั้น รพินทรรูจ กั พวกมนั ดกี วา เรา สง่ิ ทีเ่ ขาบอกไวก ค็ อื ถาไมจ ําเปนจริงๆ เขาไมตองการใหเ กิดปะทะ ขนึ้ ” เชษฐาพูดเบาท่ีสดุ จอ งภาพอันเดินตะลยุ ไปเบือ้ งหนา ของรพนิ ทร และกลมุ ทโมนไพรท่ี แวดลอมอยูรอบกายโดยไมกะพริบ ดารินในขณะนแี้ ทบจะไมย อมหายใจเลย ตาของหลอนลืมโพลง หนาขาดซดี พอเขาเขตปาหวายสลบั ไปกบั ปา รวก เจาจาฝูงกเ็ ผนพรวดเขา ใสรพินทรอ ยางรวดเร็ว จอมพรานสปริงตัวถอยฉาก ขากางเกงเดนิ ปาของเขาตรงบริเวณหัวเขา ขาดควากออก ดวยเข้ียวอนั คมกริบทขี่ ย้าํ กระชาก และทนั ๆ กนั กบั ทมี่ นั เผนเขา ใสเ ขาน่นั เอง เทา ขวาทหี่ ุม ดว ยรองเทา คอมแบต็ ของพรานใหญก็เหวย่ี งโครมเขา ไปที่สีขา งของมนั เสยี งพลั่กสนัน่ เจา ทโมนรา ยกระโจนผละออก นอกทาง ไปแยกเขยี้ วรอ งคํารามล่ันอยา งดรุ า ยโกรธแคน อยรู มิ พงรก เศษผาจากขากางเกงของเขายงั ตดิ อยูท่ปี ากของมัน “ระวังนาย มนั เอาแน! ” เสยี งบญุ คาํ รอ งลนั่ ประทับปน แตรพนิ ทรยกมือโบกไวโดยไมห นั กลบั มาเปนสญั ญาณ ใหทุกคนอยา เพง่ิ ยิง ขบวนเกวยี นทงั้ หมดชะลงหยุดลงในทนั ทนี ้ัน จา ฝูงตวั เดมิ คลานส่ีขาจงั กา ยนื่ หนาเลิกค้วิ คอยๆ ยา งสามขุมเขา มาหาเขาอกี รพนิ ทร แกวง ปลายดาบอนั แหลมคมวนลอ หลอกมนั อยเู บอ้ื งหนา มนั เดนิ เลย่ี ง สา ยโคลงไปมา มองท่ปี ลาย ดาบ และเขมน มองหนา เขาสลับกับทําเสยี งคลอกๆ อยใู นลาํ คอ เจา ลูกฝูงใจกลาอีกตวั หนง่ึ พุงเขาใส บุญคําซึง่ ยืนคมุ เชงิ เบอ้ื งหลังพรานใหญไปเล็กนอย พรานพ้ืนเมืองอาวุโสสบถออกมาพรอมกบั เหวยี่ งพานทายปน ลกู ซองเตม็ เหวย่ี งกระทบตวั มันดังอก๊ั กระเดน็ หวอื ออกไปพรอ มกับเสียงรอง เจ๊ียก ไอต ัวอนื่ ๆ โฮกฮากเขา มาใกล แตก ย็ ังไมก ลาบกุ เขา ถึงตัว ไดแ ตว ่งิ พลานวนเวยี นอยูเ ชนนน้ั เจาทโมนหวั หนา บดั นยี้ นื ขน้ึ สองขา สว นหวั ของมนั สูงขนาดอกของรพนิ ทร แผงอก กวางใหญกลา มเปนมดั ขนรงุ รังไปหมด แขนยาวแขง็ แรงของมันไขวควา พยายามจะจับปลายดาบ ของพรานใหญ มันจะฉลาดเต็มไปดว ยเลห เ หลี่ยมอยา งไรกต็ ามที มนั กย็ งั เขลากวาคนอยดู ี เพราะ สมองของดิรัจฉาน จอมพรานทําเปนวนปลายดาบ หลบหลกี การจับของมนั ยัว่ ใหจับ พริบตา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

503 นั้นเอง เจา หนมุ านจาฝงู ก็ฉวยหมับเขาใหท ่ีคมดาบพรอ มกับกระชากสดุ แรงลิงของมนั อันเปน เวลา เดียวกับทีร่ พนิ ทรก็กระชากดาบของเขากลับคืน เสียงรองเจีย๊ กดวยความเจบ็ ปวดดังกองไปทัง้ ปา แทบวา จะกลบเสยี งขคู าํ รามคลอกคลาก อนั ดงั อยูทวั่ ไป ในขณะนี้ ใบดาบอันคนกรบิ เฉือนอุงมอื ของมนั เขาใหแลวอยา งถนดั ถนี่ เพราะการ จับกระชากของมันเอง เลือดทะลกั จาออกมาแดงฉาน มนั รองกกึ กองอยูเชนนน้ั กระโดดพรวดพราด ถอยออกหา ง แบและกํามือขา งนน้ั สลบั กันอยา งรวดเร็ว แลว กม ลงมอง ว่งิ เขยกสามขาอีกมอื หน่ึงชู หอ ย ไปยนื ขูคาํ รามระคนไปกบั เสียงรองดวยความเกรยี้ วกราดโกรธแคนอยูท จ่ี อมปลวกใหญไม หางออกไปจากเบอ้ื งหนา เทา ไหรน กั รพนิ ทรเดินตามเขา ไปอกี โบกมอื สัญญาณใหขบวนเกวียน เคลอื่ นท่ีตามเขา พอทัง้ หมดเรมิ่ คบื หนามนั ก็กระโจนไตข ึ้นไปยนื จงั กาอยบู นยอดจอมปลวก อันปก คลมุ ดว ยซุมขอ ย สงเสียงกูรองฟง คลายจะเปนสญั ญาณบอกความหมายอะไรกบั พวกพองสกั อยา ง หน่งึ การเคลือ่ นไหวของพวกมนั ในคร้ังน้ี เร่ิมรนุ แรงรวดเรว็ ข้นึ อีก นับเปน รอยๆ ตัว กระโจน โครมครามตามหลงั มาอยางกระชัน้ ชิด แลวทยอยกนั ลงมาเพน พานกลาดเกลื่อนตามพนื้ ดนิ แลดดู าํ พืดไปหมดทามกลางความครม้ื สลัวของดงทบึ รพนิ ทรค งเดินตอไป ทิศทางท่เี ขาจะบายหนา ไปทางไหน ไอตวั ใหญท ่สี ดุ ตวั นั้น เผน โผนไปคอยสกดั รออยูอยางไมลดละ และในครง้ั นแี้ ทนทีม่ ันจะดกั อยูบนพน้ื ดนิ กลบั ไปทําตวั โกง แสยะเขย้ี วอยบู นกิ่งตะครอ ระดบั สูงกวา ศรี ษะของเขาเลก็ นอ ย รพนิ ทรข ยบั ดาบ ยา งเขา ไปอยา ง มั่นคง อีกหา หกกาวจะถึงตวั มนั กก็ ระโดดวูบลงมาใสใ นพรบิ ตานัน้ เรว็ จนดูแทบไมท นั จอม พรานกระหนา่ํ ฟน สวนสุดแรงเกิด คมดาบจะกระทบสว นไหนของมนั เขาไมอ าจบอกได แตบดั นี้ น้าํ หนกั ตวั อนั มากมายของมนั ปะทะเขา หงายหลงั ครืนลงกบั พ้ืนแตปน มือซา ยดาบมือขวา ยังคง กระชับมน่ั ไมไ ดหลุดไป รา งของมันกล้งิ ไปทางหนง่ึ และเขากลง้ิ ไปอีกทางหนง่ึ แตม ันกระโจน ข้ึนมาไดก อนเขา อา เขี้ยวพงุ เขามาอีก คราวนห้ี มายเขา ใสส วนศรี ษะ กมั ปนาทกึกกอ งของเสียงปน ก็ระเบดิ ข้นึ เปน ปฐมฤกษในบัดนน้ั มนั คาํ รามมาจากเรมงิ ตัน ในมอื ของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ ผซู งึ่ ไมสามารถจะสะกดใจ ทนดูเหตุการณอ นั นาหวาดเสยี วตอ หนาตอ ตาน้ันอีกไปได พรานใหญข องเขาจะใจเยน็ สกั เพยี งใดก็ ตาม แตบดั นเี้ ขาเยน็ ตอ ไปไมไดอ ีกแลว เพราะเลือดภายในกายกําลงั จะจบั เปน กอน พรอ มกบั เสยี งตมู นั้น เจา ทโมนใหญจา ฝงู ซงึ่ กําลังถลนั จะเขา ใสรพนิ ทร รองแหลม ออกมาสดุ เสยี ง กระเดน็ ตลี งั กาสามสี่ทอดไปฟบุ ไมกระดกิ อยกู ลางพนื้ เลอื ดทะลักฟูม “ยิง! ฆามันใหห มดกอนทมี่ นั จะฆา เรา!!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

504 หวั หนาคณะเดินทางตะโกนส่งั การสุดเสยี ง พรอ มกันกร็ ะเบดิ กระสนุ นาํ ขึน้ หนงึ่ นดั เจา ตวั ทีก่ ระโชกเขา ใสบุญคาํ ใกลท ่สี ุด มวนกล้งิ ไมเ ปน ทา ไปอกี ตัวหนึ่ง ฝนุ และใบไมก ระจายเพราะ อํานาจลูกปรายของ โอ-โอ บ๊ัค บดั น้นั เอง เสยี งปน กแ็ ซสนน่ั กกึ กอ งขน้ึ พรอมกัน จาํ แนกไมถ ูกวา ของใครเปน ของใคร ดงทบึ ทง้ั ดงทีเ่ ต็มไปดวยฝูงลิงรายปานวาจะถลม ทลายลง กล่ินดนิ ปน ฉุนตลบอบอวลไปทว่ั ไม สามารถจะสังเกตกาํ หนดอะไรไดแนชดั เพยี งแตเหน็ สายตาวบู วาบทา มกลางเปลวแสงท่แี ลบออก จากปากกระบอกวา ก่ิงไมใ บไร และภาพของเจา ลิงปาทีย่ ้วั เยี้ยอยเู บ้อื งบนและเบอ้ื งลา งนนั้ พลกิ ผงะ วายปราณหลน ลงมากระทบพน้ื อยโู ครมคราม พรอ มกบั เสยี งแผดรอ งประสานเสยี งกึกกองของพวก มนั รพนิ ทรท ง้ิ ดาบชวั่ คราว สา ยปากกระบอกแฝดเขาใสเปาหมายทใ่ี กลท สี่ ดุ แลวกป็ ลอ ย ออกไปทีละนดั เปาหมายมันบอบบางเกนิ ไป สาํ หรบั กระสุนลูกซองในระยะขนาดน้นั ตูมเปน กระเดน็ ไมเ หลือหรอ มันอยูแ ตเ พียงวา เขาบรรจุกระสนุ ทนั ตอ การบุกเขา ถงึ ตวั ของมนั หรือไม เทาน้ัน เพราะ ณ บัดนน้ั พวกมันท้งั หมดพรอ มใจกนั เฮละโลเขาใส ดาหนา เขามาอยา งดุรา ยกระหาย เลือด โดยไมช ะงัก หรอื หวาดหวน่ั ตอความวายปราณหรอื เสียงกกึ กองของปน เลย ทตี่ ายก็ตายไป ท่เี หลือกแ็ ยกเข้ยี ว กระโจนเขามา! มนั เปน การสปั ระยทุ ธแ บบตะลุมบอนท่ี ม.ร.ว.เชษฐา ยอมรับวา นา สยดสยองกวาการ สงครามนองเลือดคร้ังใดๆ ทงั้ สิน้ ระหวางมนุษยก บั สัตว ซง่ึ ไมเคยคดิ ฝนมากอนวา จะไดพ บ หรอื เชือ่ วา มนั จะเกิดขนึ้ ได ในครัง้ นี้ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ผแู ตไ หนแตไ รมาเคยเปน คนซึ่งมักจะลนั่ กระสุนเรว็ กวา ทุก คน...กลบั กลายเปน คนสดุ ทา ยไป หลอนยนื ถือปนตะลงึ ตวั สนั่ อยเู ชน นน้ั จนกระทัง่ ไชยยนั ตก บั เชษฐาเตอื นสดุ เสียง ในระหวางที่ท้ังสองตาลตี าเหลือกยดั กระสุนชุดใหมอยู หลอ นจงึ เหนีย่ วไกปน ออกไปถ่ยี บิ แทบจะเรยี กวา ไมไ ดเ ล็งเลย เปา หมายการยงิ ของหลอ นมุง ไปทางดา นหนา อยางเดียว คอื พวกท่ลี งมาอยูกับพ้ืนและรายลอมรอบตัว รพินทรก ับบญุ คําในขณะน้ี บญุ คํามีเดีย่ ว สว นรพินทรม ีเพยี งแฝด การบรรจุกระสุนของ ทง้ั สอง แมว า จะรวดเร็วชาํ นาญสักขนาดไหน มนั กย็ งั ชาอยดู สี ําหรบั ปริมาณอนั หนุนเนอ่ื งเขามา อยา งไมมหี ยดุ ยัง้ ของพวกทโมนไพรบา เลอื ดเหลา น้ัน กระสุนลกู ปรายของหลอนหลายนดั ท่ี กระหน่ํามาอยา งต่นื เตน นน้ั ไมเ พียงจะถูกลงิ กระเดน็ ดน้ิ วายปราณไปเทา น้นั บางเมด็ ของมนั ยงั ปลิว เฉียดบุญคาํ กบั รพนิ ทรไ ปอยางหวุดหวดิ “คณุ หญงิ ! อยา ยิงตา่ํ มาทางผม!!” พรานใหญตะโกนออกมาเสยี งหลง เม่อื หลอนสายปากกระบอกปนซา้ํ มาอกี เชษฐาก็ตบ ปากกระบอกปน ของนองสาวใหเ งยสงู ขนึ้ ในบดั นัน้ พรอ มกบั ลัน่ เปรีย้ ง หลอนตั้งใจจะยงิ เจา พวกท่ี กรกู ันอยขู า งลา ง แตอ นั เนอื่ งมาจากพชี่ ายปดเสียกอ นกระสุนจงึ แลน ขนึ้ สูง กระทบเจาจา ฝงู อกี ตวั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

505 หนึ่งท่กี าํ ลังกระโจนลงมาใส มวนงอกองอขงิ หลน ตูมลงมาบนหลังควายเสยี งดังสนน่ั ควายเทยี ม เกวยี นตน่ื กระโจนพรวดลากเกวียนไปเบอ้ื งหนา แงซายเผน เขากระชากสายสนตะพายไว ตวั หลอ น เองเสียหลกั ลม กน กระแทกลงกับพน้ื เกวยี น เพราะเกวียนเคล่ือนท่อี ยา งกระชาก เชษฐากบั ไชยยนั ตก ็ ซวนเสยี หลกั ไปเหมอื นกนั แตกส็ ามารถทรงตัวไวไ ดอ ยา งรวดเร็ว และกระหนํา่ ยงิ ตอ ไปโดยไมเ สยี จงั หวะ ทกุ นัดดเู หมอื นจะไมม กี ารพลาดเปา หมายเลย “รพนิ ทร ถอยมารวมอยหู นาเกวยี นน!่ี ” ไชยยนั ตร อ งบอกกระหืดกระบอก หกั ซาวเออรแฝดกระแทกปลอกกระสนุ กระเดน็ ออก แลว ยดั ใสเ ขาไป เรมิ่ ยิงตอ อยา งดุเดอื ดรวดเรว็ พรานใหญก บั บญุ คําผลัดกันยงิ คนุ กนั คนละชุด แลว เผนถอยมารวมหมกู นั อยูหนา เกวยี น ปก หลักหนั หลังเขาหากัน ระดมยงิ ออกไปอยา งฉับไวราวกบั เครอ่ื งจกั ร ทัง้ สองเลอื กยิงเจาตวั ท่บี กุ ลา้ํ หนาเขามาใกลท สี่ ดุ และมีวธิ ีบรรจุกระสุนไดค ลอ งแคลว รวดเร็วเสยี ยิง่ กวา คณะนายจา ง ซ่ึงมปี นทสี่ ามารถบรรจกุ ระสุนไดด กี วาเสียอกี หลายตวั ทใ่ี ชวธิ จี โู จมลงมาจากเบื้องบน กระโจนจากก่ิงไมล งใสเ กวยี น แงซาย เกดิ และ จนั ชว ยกนั ระดมยงิ สกดั พลกิ ผงะไปอยา งนาดู หลนอยตู บุ ตับ ทัง้ บนทางเดนิ และบนเกวยี นสัมภาระ บางตวั หลน ลงมาเสยี บเขาควายทเ่ี สยข้ึนรับพอดี แลว กถ็ กู สลดั ลงไปกลิง้ ถกู ควายเหยยี บยํา่ อยูกับพืน้ ลม ตายเปน เบอื แตจ ะยตุ ิความดรุ า ยกระหายเลอื ดของมนั กห็ าไม พวกมนั คงทุม เทกาํ ลังกันพรเู ขา ใส รอบดานอยูเชน นัน้ เสยี งขตู ะคอก เสียงก่ิงไมหกั เสยี งออื้ อึงของปน เสยี งตะโกนสงั่ การ ฟงสับสน ปนเปกันไปหมด มีเพยี งลูกหาบทางดา นหลังรอ งโวยวายเอด็ ตะโรกันลั่นบา งแลว แสดงวาไมสามารถ ควบคุมสกดั กน้ั สถานการณไ วไ ด ปลอยใหฝูงลิงเหลา นนั้ บกุ เขา ไดถึงตัว ไมม ปี ญ หา เขีย้ วเลบ็ ของ มนั กาํ ลงั แลกกบั ลกู ปน อยา งบา ดเี ดือด เชษฐาตะโกนส่ังเร็วปรื๋อ ใหแ งซายถอยกลบั ไปคมุ และ ชวยเหลอื ทางดานหลงั รพนิ ทรเ องกถ็ อยรนเขา มาท่แี งซาย เจา ตัวหน่ึงกระโจนพรวดลงมาทางเบอ้ื งหลังของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ พอดี มอื อันเหนียว แนน ของมันขยมุ หมบั ที่ไหลข องหญงิ สาวกระชาก แตพ ลาดไปถูกเสอ้ื ฉกี ขาดควากออกในพริบตา มองเห็นแผน หลงั เปลอื ยโลง ดารนิ รอ งออกมาสุดเสียง ไชยยันตห นั ขวบั มาพอดี ตวดั ฟาดดว ยพาน ทายเขาหนา ของมนั อยางจัง เสียงพลักสนนั่ พลิกผงะหลุดไปจากเกวยี น แตแ ลว ตวั เขาเองกถ็ ูกไออ กี ตวั หนงึ่ เผนครอมลงมาทต่ี น คอ ฝง เขย้ี วลงไปกลางศีรษะ ไชยยนั ตร องลน่ั กระชากมนั ฟาดลงกบั พน้ื เกวยี น แลว กดั ฟนเตะเต็มเหนยี่ วอัดหวั ของมันโครมสนน่ั เขา ไปกบั ผนงั เกวยี น พรอมกบั กระทบื อยา งไมย ง้ั กระเด็นหลุดพน เกวยี นออกไป ทั้งสามคนของคณะนายจา งบนเกวยี น ไมส ามารถบรรจกุ ระสนุ ลกู ซองเขาปน ไดทนั เสยี แลว เพราะการจูโจมตะลุมบอนเขา ถึงตัวอยางรวดเรว็ ของมนั ตา งท้ิงลกู ซองควาไรเฟลทว่ี างเรยี ก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

506 เตรยี มพรอ มอยขู ึ้นมา ไชยยนั ตโยน .270 ไปใหด าริน ตัวเองฉวย .30-06 ขึน้ มาในขณะท่ีเชษฐา ก็ ควา .30-06 มลั ลเิ คอร ตางปลอยกระสุนออกไปเทาท่จี ะจับเปา หมายตวั ใดไดก อน อลหมา น ระสาํ่ ระสายไปท้ังขบวนเกวยี น รพินทรรองบอกใหน ายจางของเขาระวงั การจูโจมทางเบอื้ งสงู ไว ตนเองโยนแฝดในมอื ไปใหบ ุญคํา แลวว่งิ มาควา เบราวน ่ิงอตั โนมตั ขิ องดารินที่ทิง้ ตกอยกู บั พนื้ ยดั ใสก ระสุนไปพลางยงิ ไปพลาง ตวั แลวตัวเลา ทกี่ ระเดน็ หลนลงมา แตน นั่ ไมไ ดหมายความวา มันจะยอมลา ถอย ตรงขาม กลับระดมหนั แหเขามาทวกี าํ ลงั หนาแนน ขึ้นทกุ ขณะ ทุกคนยิง! ยงิ อยางไมย ้งั ยงิ โดยไมค ดิ ชีวติ และไมค ดิ ฝนวา ในชวี ิตของแตละคนจะยิงปน ในลักษณะหายใจหายคอไมท นั เชน นี้ แมแ ตส งครามระหวา งมนุษยต อมนุษยด ว ยกนั “ทําไมเราไมเ อาปน กลมือมาสักสิบกระบอก!” ไชยยนั ตตะโกนกองข้ึนอยางทีส่ ดุ จะทนทานได คํารามสบถผรสุ วาทไปพลาง กระหน่าํ ยงิ ไปพลาง “พ่ีใหญ! นอ ยหายใจไมอ อกแลว!!...” เสียงลําละ ละลักเหมือนสะลกั เหมือนสําลักนํ้าของดาริน แผดลั่นมาอกี คน ตาหลอ นลาย ไปหมด สตแิ ทบจะไมอยูกบั ตัว .270 ของหลอนกระสนุ หมดลงอกี แลว และหลายนัดทหี่ ลอนยิง พลาดเปา หมาย เพราะคมุ สติไวไ มไ ด บดั นีห้ ลอ นกาํ ลงั ยืนตาเบกิ คาง จอ งไปบนก่ิงไมเ หนอื ศีรษะท่ี เจา ตัวมหมึ าตวั หนงึ่ กาํ ลงั ไกวตวั วูบๆ ลงมาจากปลายยอด ตา่ํ ลงมายังหลอ นทุกขณะอยางรวดเรว็ ชนิดท่ที าํ อะไรไมถ กู ไดแตย นื ตวั สน่ั รพนิ ทรหันขวบั ไปเห็นพอดี เขาสะบัดปากกระบอกปน ไปยงั เปาหมายนนั้ แตอ นิจจา กระสุนมนั หมดลงพอดี เชษฐากบั ไชยยนั ตใ นขณะนกี้ าํ ลังสาละวนกับการกระหนํา่ ยงิ ปะทะอยู ดา นหนา “ปน สั้น! คุณหญงิ ปนสน้ั ทเ่ี อว!!” พรานใหญร องเตอื นล่ัน แตล ักษณะของหลอนเหมอื นจะหมดแรง และไมไ ดย นิ เสยี งรอ งบอกเขาเสยี แลว ไดแ ต แหงนหนาจองตะลงึ อยูเ ชน นั้น เจาทโมนก็ทงิ้ ตัวละลว่ิ ตรงดิง่ เขาไปทหี่ ลอ นในพรบิ ตาน้นั เสียงไรเฟลนดั หนึ่ง แผดแหลมลัน่ มาจากทายขบวน เปรยี้ งเดยี ว รางของเจา ลิงใหญตัวนั้น ก็ผงะดนิ้ กลางอากาศ สง เสียงรอ งแหลมยาวฟาดลง มากองอยบู นพื้นเกวยี น ตรงหนาของหญงิ สาวพอดี รพนิ ทรห นั ขวบั กเ็ ห็นแงซายกําลังเปล่ยี นทหี่ มายการเลง็ ยงิ ตอไปยงั ตวั อื่นๆ อยางรวดเรว็ ฉับไว จนแทบไมนา เช่อื วา หนุมกะเหรยี่ งพเนจร จะใชไ รเฟลลาสัตวของเขากระบอกนนั้ ไดชาํ่ ชอง ถึงเพยี งน้ัน ทุกนัดของแงซายคอื การปลดิ ปลงของฝงู ลิงเหลานนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

507 มนั เพียงแตว าแงซายจะทําสถติ ใิ นการปลอยกระสนุ ออกไปไดม ากเทา ใดเทานน้ั เสยี งรอ งอยูเอด็ องึ ของพวกลบู หาบ ดังแซข้นึ ทวั่ ไป พวกนนั้ หมดโอกาสท่ีจะยงิ ไดอีก แลว แตล ะคนควงดาบหรอื ไมกม็ ดี ยาวทตี่ ดิ ตัว กระหนํ่าฟน ตอสอู ยรู อบดาน กลางฝูงลิงท่ดี ํามืดไป หมด เสียงตะโกนใหชวย เสยี งรองดว ยความเจ็บปวดฟง ไมไ ดศ ัพท “ลกู หาบของเรา รพนิ ทร! !” เชษฐารอง แลว กห็ มุนตวั กลบั ลั่นกระสนุ ถี่ยบิ ไปทางทา ยขบวนเบื้องหลงั ซงึ่ บัดน้ี กองทัพลงิ ท่ีกาํ ลังบุกทะลวงโจมตดี านหลงั เขา มา หมายฉกี พวกลกู หาบใหเ ปนชนิ้ นอ ย ไชยยนั ตได สติ หันไปชว ยระดมยิงอีกคนหนงึ่ บญุ คํา เกิด และจันกย็ า ยท่ีมั่นบุกเขา ไปชวย ใครทนั ปน ก็ปน ใคร ทนั ดาบกด็ าบ ลอ กนั นวั ดงแถบน้นั กลายเปน สมรภูมิเลือดไปอยางนาสยดสยอง รพนิ ทรรองตะโกน สัง่ ใหท กุ คนหนีข้ึนเกวียน มอื ก็บรรจุกระสนุ ยิงออกไปดว ยความเรว็ ทส่ี ุดเทา ทจ่ี ะสามารถ ดารินไดส ติอกี คร้ัง กมลงควากระสุนไรเฟล .270 ขึน้ มาบรรจมุ อื ไมส ่นั หลอนบรรจจุ น เต็มแลว กห็ ันไปบรรจุปนทกุ กระบอกท่หี มดกระสุน หลนอยกู บั พืน้ เกวยี นจนครบ เพื่อเตรยี มไวใ ห พช่ี ายกับไชยยนั ต รองบอกใหทง้ั สองรู แลว รวมวงในการประหัตประหารตอสูตอ ไป แตในคราวนี้ หลอ นเล็งยิงอยา งประณตี กวา ครัง้ แรกๆ ทุกเปรยี้ งที่ลัน่ ออกไปลว นไดช ีวิตท้งั ส้นิ หลอ นเลอื กยิงเจา ตัวเข่อื งๆ ลักษณะจา ฝงู โดยเฉพาะ และจอ งยงิ ไปยังบนกง่ิ ไม โดยปลอ ยหนาทก่ี ารระดมยงิ บริเวณ พ้นื ดนิ ใหแ กเชษฐาและไชยยันต พวกลกู หาบนน้ั พอตะกายหนีข้นึ มาบนเกวียนได โอกาสของการยิงกม็ ีขึน้ ไดอีกครงั้ คน ไหนปนยงั ตดิ มอื อยูกย็ ิงตอไป คนไหนปน หลดุ มือไปแลวกถ็ ือดาบกวดั แกวง คอยฟาดฟน เจา ตวั ที่ จะโผนขึน้ มาบนเกวียน พอเชษฐา และไชยยนั ตเ ปลย่ี นมาใชลกู ซองไดอ กี ครั้ง สถานการณอนั เลวรายกด็ ูจะดีข้ึน อยางมาก เพราะในครงั้ นค้ี วามรีบรอนไมท ันดขู องดารนิ ทําใหหลอ นบรรจุกระสุนลกู ปรายเบอร หนึ่ง สาํ หรับยงิ นกใหญเขาไปแทนกระสนุ โอ-โอ บั๊ค ซง่ึ มานกระสุนลูกปรายเบอรห นง่ึ แผรศั มี กวางขวางโปรยปรายไดม ากกวา แมจ ะดอ ยในอานุภาพประหตั ประหาร ก็สรา งความบาดเจบ็ ได อยางทัว่ ถึง คราวน้แี ทนท่ีจะเปนนดั ละตวั ดิน้ อยกู ับที่ ก็กลายเปน นดั ละเจ็ดแปดตวั รองเจยี๊ กจา ก กระจายกันออกไปไมเ ปน สํา่ เลอื ดสาดโชกถึงไมต ายก็รอ งปาราบไป สามารถจะกวาดหรอื สกดั กนั้ ไดท้ังหยอ มหรอื ท้ังหมู ไอท ถี่ ูกเขาจงั ๆ กช็ กั ดนิ้ ชักงอหมดฤทธ์ิไปเหมือนกนั เชษฐาลมื ตาโพลงนกึ ขน้ึ มาได “นอย! เปดกลอ งลกู เบอรหนงึ่ ออก แลว สงมาเร็ว ลกู ปรายเกา เมด็ ไมต อ งแลว ลอ มนั ดว ย ลกู ปรายยิงนกนแี่ หละเด็ดนกั !” หญิงสาวกมลงหยบิ ลูกเบอรห นึง่ มาเตม็ กาํ สง แจกจายใหเ ชษฐากับไชยยนั ต ทัง้ สองบรรจุ เพิ่มเตมิ และยงิ ตดิ ตอไปอกี อยางดุเดือดโดยไมเสยี จังหวะ สตแิ ละกาํ ลงั ใจเรมิ่ ดขี ้นึ รพินทรเองใน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])