เพชรพระอุมา เล่ม8 ดงมรณะ

1680 บุญคาํ เร่มิ ตน ไตส ะพาน นําขบวนไปกอ นเปนคนแรกตามแผนของดารนิ แกคอยๆ กาว ไปตามลกู แพไมไ ผท มี่ ัดไวด วยเสน หวาย ลกั ษณะเปน ลกู ระนาดนน้ั มันเร่มิ ไหวยวบยาบแกวง ไกว โยนตวั ทนั ทีราวกบั ชิงชา และมีเสยี งปน ลน่ั ปด ข้นึ คร้ังหน่งึ จากเชอื กสายใหญทใ่ี ชโ ยงแทนสลงิ ก ซง่ึ มรี อยพยายามตดั ไว บดั นกี้ รอนขาดเขา ไปกวาครง่ึ ตาพรานเฒา แหงเขาอมึ ครึมหยุดยืนนงิ่ เหมือนจะบรกิ รรมอะไรอยูอ ดึ ใจ ก็พยายามไตตอไป “ไมเ ปน ไรแลว ตามบญุ คํามาเถอะ เวน ระยะหางกนั สักคนละ 5 กาว” เสียงแกรอ งบอกมาแผวเบา เชษฐาตบหลงั มาเรียเบาๆ เปน เชงิ เตือน แหมมสาวเลือดผสมกัดกรามแนน พยายามตอ สู กบั อํานาจวิงเวยี นวาบหววิ ทป่ี ระดังขึน้ มา คอ ยๆ จบั ราวเชอื กทก่ี ัน้ อยู พยงุ ตวั ออกไปทา มกลางสาย ลมเยน็ เฉยี บทพี่ ดั ผา นโตรกเหว ปรากฏเสียงครางหวดี หววิ ดงั ราวกับเสียงรอ งของปศาจ ตวั สะพาน เร่ิมไหวสะทานไกวแกวง ยวบยาบเพมิ่ ข้นึ พวกทย่ี นื คอยคิวอยูเ บอื้ งหลังจองมองดูภาพของคนทงั้ สองท่คี อ ยๆ ไตไกลออกไปดว ยลมหายใจไมทวั่ ทอง แลว ในทีส่ ุด แงซายซง่ึ เปนคนสดุ ทายของชดุ ที่จะลว งหนา ขา มไปกอ น ก็ไตต ามลงไป เปน คนหลังสดุ และเหน็ หลงั ของแตละคนท่เี ขา แถวเวน ชวงหางกันประมาณ 2 วานัน้ คอ ยๆ หาง ออกไปเปน ลาํ ดับ ในความขมกุ ขมัวมนของแสนสนธยากาล ซง่ึ เหลือท้ิงไวย ังขอบเขาดานบนอยา งเจอื จาง เต็มที ราชสกุลสาวและพรานนาํ ทาง ซึง่ บัดนี้รับหนา ทย่ี ดึ ทม่ี ่นั คอยปะทะหนาหนวงเหนยี่ วไว เขา ประจําซอกโขดหนิ คนละดานจอ งปน พรอ ม ตางเหลยี วมองตามหลงั ของคนเหลานนั้ ไปดว ยความ หวงใย และหวั ใจทเี่ ตน ไมเปนจงั หวะ นึกภาวนาขอใหพ วกนนั้ ขามไปถึงฟากโนน เสยี โดยเรว็ กอ นทส่ี ายโยงสะพานอนั เหลืออยอู ยา งหมนิ่ เหมนน้ั จะถึงวาระสุดทายลง ลมในโตรกเหวกด็ เู หมอื นจะทวคี วามรนุ แรงข้ึนทุกขณะ เสยี งเชือกหวายท่ีมดั ตดิ อยกู ับ แงห ิน ไหวตวั เสยี ดสกี นั ดังเอียดอาดนา ใจหาย ตวั สะพานทอดขามเวหาดิ้นสะบัดเหมอื นงเู ลือ้ ยโยน อยไู ปมา จนบางขณะทง้ั หกคนที่พากนั ไตอยู ตองหยดุ ยืนน่งิ อยูก ับท่แี ทบไมหายใจ แลวกค็ อ ยๆ คืบหนา กันตอไปอีก ฝากชีวติ รว มกนั ไวใ นแตล ะกา วทีเ่ หยยี บยางไป โดยหลังทห่ี นั ใหก นั จอ งปน กําบังแงหนิ ออกไปคนละดา น ทง้ั สองเงยี บสงบ ไมไดเ อย คาํ ใดแกก นั เลย อดึ ใจตอ มาน้ันเอง รพินทรก ็สะดุง เสยี งปน จากทางดา นหลังเขาดังกกึ กอ งติดๆ กันสอง นัด ทาํ ลายความเงียบขน้ึ กลวั้ มากับเสียงรอ งล่ันไมเปน ภาษาอยางเจ็บปวด ปลอกกระสนุ ถูกกลไก อตั โนมตั สิ ลัดปลวิ มากระทบตน คอจนรอ นฉี่ ฉนุ กกึ ไปดวยดินขบั ทถี่ กู เผาไหม พอเบนตวั หมนุ ขวับมา กม็ องเห็นสางเขยี วกลมุ หนึง่ กระโดดออกมาจากหมูหนิ ท่ขี ้นึ ระเกะระกะอยู บา งพยายามจะวง่ิ ดาหนา ตรงเขามาโดยเรว็ และบา งกง็ า งคันธนหู มายยิงออกไปยงั คณะของเชษฐา ทีก่ าํ ลังพากนั เดนิ ไตอยบู นสะพาน ในจํานวนน้ัน 2-3 คน ลมลงไปชกั ด้นิ ชกั งออยู กบั พนื้ ดนิ ท่ีเหลือกแ็ ตกกระจายไมเ ปน สา่ํ วง่ิ เขาหาทกี่ าํ บัง แตม นั หมดโอกาสลงเสยี แลว เมื่อพราน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1681 ใหญเหลยี วมาพบ และสาดกระสนุ เอสจีจากเรมงิ ตนั สมทบกบั เอฟเอนของดาริน ซ่งึ บัดน้กี ระดกิ ไก รัวราวกับคารไ บน เสยี งของลกู ซองทัง้ สองกระบอก ดังประสานกนั สน่ันหวั่นไหว พมุ ไมใบบงั ในละแวก นั้นขาดกระจยุ เปน ฝอยปลวิ วอ น เงาตะคุมๆ ทีเ่ หน็ เคลอ่ื นไหวอยวู ูบวาบเหลาน้ัน เผน ตวั ลอยผงะ เกร็งลมคว่ําลมหงายระเนระนาดไปหมด ทา มกลางเสียงรองแซร ะงม สางเขยี วตนหน่ึงข้นึ ไปยนื โกง ธนอู ยูบนโขดหิน ไมทราบวาลกู ปรายเกา เมด็ จากลาํ กลอ งไหนทอดแหเอามนั หลนพลั่กลงมา นอน ไมกระดกิ คาอยบู นหนิ ตาํ่ อีกกอนหนง่ึ คนั ธนทู ่พี ลอยถกู ยงิ หักเปน สองทอน กระเดน็ หลดุ มือไปทาง หนง่ึ เลอื ดทะลกั ปรค่ี าวคลงุ ดารนิ ยดั ใสห ลอดใตลํากลองอยางรวดเรว็ อกี ครั้ง ตาวาวดุดันขุนไปดว ยสเี ลือด กวาดไป ยงั ภมู ปิ ระเทศรอบดา นเพ่ือคน หาเปา หมายอันดับตอไป ปากเคย้ี วหมากฝร่ังเยิบๆ รพนิ ทรยนื พิงหนิ อกี ลกู หนง่ึ อนั มีลักษณะเหมือนกาํ แพงสนามเพลาะหางออกไปประมาณชว งแขน จองสาํ รวจสวน ทางกบั หลอนไปอีกดานหนง่ึ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา งตกอยใู นความเงยี บสงดั ลงมาอกี วาระหนึง่ การยิงสกดั ชดุ นนั้ จัดวา ไดผ ลยิ่ง ไมมวี แ่ี วววาพวกมันคนใดจะโผลเ งาออกมาใหเหน็ อกี ดู ราวกบั วาไมมสี างเขียวเหลือซมุ อยใู นบรเิ วณนัน้ ทวาแนล ะ นัน่ เปนแตเ พียงสง่ิ ทเ่ี ห็นอยูเ ทานั้น ไมส ามารถจะวางใจใดๆ ทง้ั สนิ้ ความเงยี บ กค็ ือชว งจงั หวะเวนวา งของการท่จี ะมารายในอันดับตอ ไปของมัน จะเปนการบังเอิญหรอื อะไรไมทราบได ขณะหนง่ึ ของความเปนดุษณี ดารินเอียงหนา ลง เช็ดเหง่ือกับไหลเ ส้ือ แลวกเ็ หลือบไปพบกบั ตาที่จอ งอยูเงียบๆ กอ นแลว ตางคนตางจอ งกันน่งิ “คุณหญงิ ครับ...” เสียงแผวเบา เจือไปดว ยกระแสวิงวอนรอนรมุ ดงั มาจากรมิ ฝป ากอันแหง เกรียมนนั้ “ทําไม?” อกี ฝายหนึ่งยงั กราวกระดา งอยูตามเดมิ “โปรดเช่ือ และทําตามขอแนะนาํ ของผมสักครง้ั จะไดไ หม นี่เปนคาํ ขอรอ ง” “จะใหฉันทาํ อะไร?” “ขามฟากไดแ ลว รีบไปใหเ รว็ ทีส่ ดุ ไปเสยี เดย๋ี วน!้ี ” “ตามขอ ตกลง พวกนัน้ จะตองขา มไปถงึ ฝง โนน เสียกอ น แลว ยิงปน เปนสัญญาณบอก ตอจากนน้ั เราจะขา มตามไป” หลอ นพดู อยางไมสนใจกบั ถอ ยคาํ ของเขา “ไมจ ําเปน ปา นน้ีพวกนน้ั คงไปเกือบถึงแลว คณุ หญิงควรทยอยตามหลังไปได ผมจะ คอยยงิ คมุ กนั ใหเ อง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1682 นอ งสาวคนสวยผแู สนหย่ิงของนายจา งเคน หวั เราะออกมานิดหนง่ึ เมินหนา ออกไปยัง แนวยทุ ธภมู ิตามเดมิ ตาสาํ รวจ ปากกบ็ อกหว นๆ วา “รูไวเสยี ดว ย ถึงแมฉ นั จะไมถูกกบั คุณเปน การสวนตวั แตค วามจาํ เปนมันบงั คับใหเรา ตองรว มอยูในสถานการณอ นั เดียวกนั ถา ฉนั มนี สิ ยั ชอบปลีกเอาตัวรอดตามลําพังละก็ เหน็ จะไม ตองมารอใหคณุ ขอรองอยูหรอก คงหนีขา มไปกบั พวกทบ่ี าดเจบ็ นนั่ เสยี แตแ รกแลว ...” แลวหางตาคนู น้ั ก็ชาํ เลืองมาทใ่ี บหนา เขาอีกครงั้ “นา เสียดายมากนะ ทีเ่ มยสะบักสะบอมบาดเจ็บจนตวั เองแทบหอบสงั ขารไมไ หว ถาเขา ยงั แข็งแรงเรยี บรอ ยดีเหมือนเดิมละก็ ฉันจะทง้ิ ใหเ ขาทําหนา ที่รับหนาไอพ วกนนั้ เขา คอู ยกู บั คุณทาง นี้ เขาคงจะชว ยคณุ ไดม ากทีเดียว และคณุ ก็คงจะสุขใจพิลกึ ท่มี เี ขารว มเปน รว มตายเคยี งขางอยดู ว ย ไมทําใหต องลาํ บากอดึ อดั ใจอยางน”้ี “ทาํ ยังไง ผมถึงจะใหค ณุ หญงิ เขา ใจผมไดถ กู ตอ งบางนะ” อกี ฝา ยหนง่ึ พมึ พาํ เสยี งพรา อยูใ นลาํ คอ “ฉันกไ็ มเหน็ จะเขาใจคณุ ผิดอะไรน”ี่ “นเ่ี ราจะขัดแยง ไมเขา ใจกัน แมกระทง่ั ในวนิ าทคี บั ขนั ขีดสดุ นเ้ี ชยี วหรือ” พรอมกับพูด รพินทรเลง็ ไปยังเปา หมายลบั ๆ ลอๆ ทเ่ี หน็ อยูใ นเงากง่ิ ไม แลวลั่นไกตมู ไม ทันจะขาดเสียง...รา งของสางเขียวตนหน่ึงทซ่ี มุ อยูเบอ้ื งหลงั ด้นิ พรวดพราดทุรนทรุ ายออกมา แลว ฟบุ แนน ง่ิ คาที่ “ออ ! ถา บงั เอญิ ตายพรอมกนั ลงเม่อื ไหร ยมบาลกค็ งราํ คาญ เพราะคงตอ งไปทะเลาะกัน ในเมอื งผีอยดู ”ี ดารนิ กระแทกเสยี งตอบ และขาดคาํ เอฟเอนท่ีแนบซอกไหลอยกู ร็ ะเบดิ ข้ึนบา ง เจาผดี บิ ทวี่ ง่ิ ถลาแวบเปลย่ี นทมี่ ่นั ในระหวา งซอกหนิ เพื่อจะคืบใกลเขามา ผงะมอื กางตีนกาง หลนฮวบลง ไปกล้ิงราวกบั ไมทอน เลอื ดฟมู ทง้ั ใบหนาและทรวงอก “คณุ หญิงครบั ...” เสียงของเขาแหบสั่นผดิ สงั เกตไป พรอมกับลมหายใจสะทานเฮือก แตห ลอ นไมเ ฉลยี ว คิดสนใจ สะบดั มาวา “ก็เห็นอยวู า ฉนั อยตู รงนี้ เรยี กทาํ ไม?” “ม-ี มียาอะไรตดิ ตวั อยบู าง...” ประโยคเหมอื นกระซิบนนั้ ทําใหหลอนสะดงุ ใจหนั ขวบั ไปทันที กเ็ หน็ รา งของคูอรสิ ่นั เทานอ ยๆ ใบหนาซีดเผอื ด ไหลห อ หลุบลง “รพนิ ทร! นั่นคณุ เปนอะไรไป!” ดารินรองออกมาอยา งตกใจ ลืมตาโพลง ลืมเรือ่ งอ่ืนใดหมดสิน้ ถลนั เขา ถึงตวั จบั แขนไว ถามละลา่ํ ละลัก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1683 “ถา มคี วินิน ทง้ิ ไวใ หผมสกั 4-5 เมด็ ...” จอมพรานพดู อยา งยากเยน็ กดั กราดแนน พยายามฝน ย้ิม มองดูหลอนดวยตาอนั แหง ผาก แดงเร่อื “แลว คุณหญิงรบี ไปเสีย...ไปกอนท่ีจะสาย อาการผมมันถาจะไมด เี สยี แลว เกดิ อะไรขึน้ จะไมมใี ครเปน เพอ่ื นคณุ หญิง” ดารนิ ใจหายวาบ อทุ านอะไรออกมาคาํ หนงึ่ เหลยี วหนา เหลยี วหลงั อยางพะวักพะวง จบั ไหลเขาไวแ นน สหี นาหลอนเหมือนจะรอ งไหเ สียงเครือ “ตายละ! เวรกรรม ทําไมถึงมาเกิดจับไขข ึน้ ในเวลาของความเปน ความตายอยา งน้นี ะ แลวจะทํายังไงกนั ละน”่ี “ผมบอกอยูนวี่ าใหค ุณหญงิ รบี ถอนตัวไปเสีย ไปซิ! ไมไดย นิ เรอะ” เสยี งของรพินทรเ กอื บเปนตวาด ดารนิ เหลียวไปมองยังสะพานลอย และฟากตรงขา มซึ่ง บัดน้ถี กู ปกคลมุ อยดู ว ยเงามดื ไมส ามารถจะมองเห็นสงิ่ ใดไดถนดั อาการของหลอ นกระสบั กระสาย “แลว คุณละ ?” “ผมจะยิงสกดั ไวใหในระหวา งคุณหญงิ ขา มสะพาน” “แลว ตอ จากนนั้ ละ?” “จะพยายามขามตามไปทีหลงั ” ดารินจอ งหนาเขา อาการอนั ตืน่ เตนกระสบั กระสายของหลอน เปล่ียนมาเปนเยน็ สงบ ในทนั ทนี ้นั องั หลงั มือแตะทซี่ อกคางและหนา ผากของเขา แลว พดู แผว ตา่ํ “คุณพอจะมีสติ ทาํ อะไรตออะไรไดตามใจนกึ เพยี งไมเกิน 5 หรอื 10 นาทขี า งหนา น้ี เทา นนั้ หลังจากนั้นคณุ จะชว ยตัวเองไมไ ดเ ลยแมแ ตอ ยา งเดียว” “เพราะฉะนนั้ ผมถึงไดบ อกคุณหญงิ ขา มไปกอ น...ขามไปในขณะทีผ่ มยงั พอจะจบั ปน ยิง คุม กนั ใหไ ด! ” ราชสกลุ สาวหวั เราะฝน ๆ อยใู นลาํ คอ “แลวก็ปลอยใหค ุณนอนส่ันเปนลูกนก รอคอยใหพวกสางเขียวมนั เขามาถลกหนังเสยี งั้น ร?ึ ” “นน่ั เปน ส่งิ ทคี่ วรหวงมากไปกวา ชีวติ ของคณุ หญิงเองงน้ั ร?ึ ” “ออ รบั รองวาไมมากไปกวาหรอก แลวกไ็ มอยใู นขา ยเปรียบเทียบนนั้ เสียดว ย” “ถา งนั้ ชาอยูท ําไม” “ชีวติ ของคุณ ยังมีคาสาํ หรบั การเดินทางของเรา เพราะฉะนน้ั ยงั แทงบัญชีจาํ หนายไมได ทิ้งคุณไวท น่ี ่ีกเ็ ทากับทง้ิ เงินคาจา ง แลว กเ็ ลิกลมแผนการเดมิ ของเราทง้ั หมด ทั้งๆ ท่ีดําเนนิ มาครง่ึ คอนแลว คณุ คดิ วาฉันจะโงถ ึงเพยี งนั้นเชยี วหรือ” “น่ีจะเอาชวี ิตของตัวเอง เขาแลกกับเงนิ คา จางถูกๆ เทา นนั้ เรอะ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1684 รพินทรร อ ง ลืมตาโพลง ดารินยกั ไหล บัดนีอ้ าการหวัน่ วิตกพรน่ั พรึงของหลอน ซ่งึ เกิดขน้ึ ในทันทีท่มี องเหน็ อาการจับไขของเขา ปลาสนาการไปหมดสิ้นเม่อื สาํ นกึ บอกกับตนเองโดยถอ งแทว า ตงั้ แตว นิ าทนี ี้ เปน ตนไป หลอนจะตองเผชญิ กบั เหตกุ ารณเ ชนไร มนั เปนสงิ่ ทีห่ ลกี เล่ียงไมไ ดเ สียแลว และลงวา ได ตดั สินใจเฉียบขาดลงไปแลว ผูหญิงอยา ง ดาริน วราฤทธิ์ ก็เปนผูห ญงิ ท่แี มบุรษุ อกสามศอกกต็ อง ขามนํา้ ใจ หลอ นมีธาตแุ ทของหลอ น! “ฉันเปนคนงก ขี้เสยี ดาย” หลอ นบอกหนา ตาเฉย แลวลวงกระเปาเส้อื หยิบยาเมด็ หนง่ึ สง ใหเ ขากลาวตอ มาวา “เอา ! กินปะทะปะทงั ไปกอ น พยายามแข็งใจไวอ ยา ใหม นั เปน มากข้ึนเสียกอน ไดยนิ เสียงสัญญาณปน จากฝง โนน เม่อื ไรเราจะขา มสะพานพรอ มกนั ” “เราขามสะพานน่นั ไปพรอมกนั ไมไ ด ตอ งขา มทีละคนขณะทไ่ี ตอ ยบู นสะพาน เราไมมี โอกาสจะหนั มายิงมนั ได จะหวงั การยิงคุมกนั จากฝง โนนก็ไมไ ด เพราะมันมดื ลงเตม็ ทแี ลว ทาง โนน มองไมเหน็ พวกมนั ถนัด และยิงสกดั ไมทนั แน มนั อาจยงิ เราดว ยธนู หรือมิฉะนน้ั ก็เขา มาตดั สายโยงสะพานทางฝง นอ้ี อก สะพานขาดกลางคันระหวา งที่เรายงั ไตอ ยู คณุ หญิงไมค วรอยูก ับผม เลย เตือนแตแ รกแลว” พรานใหญพยายามอธบิ ายอยา งรอ นรมุ แตอีกฝายหน่ึงเลิกคิว้ ฟงดว ยอาการเฉยๆ ไม สะดงุ สะเทอื นแมแตน ดิ หนง่ึ “ถาฉนั ขา มไปกอน คุณกจ็ ะไมมโี อกาสไดข า มอกี เลย” “ก็ยังดกี วา ไมไ ดข า มทง้ั สองคน” “กใ็ หมนั รูไป” รพนิ ทรถอนใจยาว “คุณหญิงกท็ ราบดอี ยูแ ลว ถาผมเกิดจบั ไขห นักขึน้ ในขณะทค่ี ณุ หญงิ ยงั ติดอยฝู ง น้ี คณุ หญงิ กเ็ ปรยี บเหมือนอยตู วั คนเดียว” “มันจะยงิ่ เลวรา ยในความรสู ึกของฉนั มากไปกวานนั้ ถาฉันทิง้ คนเจบ็ ท่ีชว ยอะไรตัวเอง ไมไดเลย ใหตกอยใู นมือสางเขียวโดยปลกี หนีเอาตวั รอด” แลว หลอนก็มองเขาดวยสายตาตรง แสงแหงความการณุ ยฉ าบฉายอยูในแววตาทงั้ คู พรอมกบั ยิ้มนอ ยๆ รพินทร ไพรวลั ย ไมเ คยเห็นรอยย้ิม และแววตาเชน น้ีมานานแลว จนทาํ ใหคดิ วา อาการไขของตนเองทก่ี าํ ลังเริม่ ทวีข้ึน บันดาลใหต าฝาดไป นํา้ เสยี งแผว นมุ แววเขา มาสโู สตประสาท ผิดไปกวาความกรา วกระดางทไ่ี ดย ินเสียจนชาชิน “ถา คณุ ไมไ ดเ ปน อะไร ฉันกย็ ินดีที่จะปฏบิ ัตติ ามคําสัง่ แตน ่ีคุณกาํ ลงั ไมส บาย ฉนั เอาตัว รอดไปในภาวะคับขันเชน นี้ ก็เทา กับทงิ้ ใหค ุณถกู มนั ฆา ตายเทานน้ั ถึงแมฉนั จะเปนผูหญิงเพศ เดยี วกบั ทค่ี ณุ เคยดหู มนิ่ น้ําใจ แตคุณก็อยาคดิ วา ฉนั จะเปน คนขลาดเหน็ แกตวั ถงึ เพยี งนัน้ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1685 รพินทรนงิ่ ซึม รางกายเบ้อื งนอกทวีความหนาวสะทานขึน้ ทกุ ขณะ แตสว นลกึ ของหัวใจ อบอนุ มพี ลังขนึ้ อยางประหลาด เขาพนิ จิ ประสานดวงตาคูน ัน้ เหมอื นจะดดู ซึมเขา ไปในความทรง จาํ ตลอดไป พมึ พาํ ออกมา “ชวี ติ หมอ มราชวงศห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ มรี าคายิง่ กวาชวี ิตของ รพนิ ทร ไพรวัลย มากมายนกั ไมสมควรท่ีจะมารวมเสี่ยงในครัง้ น้ี ผมมีหนา ที่โดยตรงอยแู ลวท่จี ะปกปองคมุ ครอง คณุ หญิง แมแตจะตองสละชวี ติ ของตนเอง เพือ่ ใหคุณหญิงรอดพน ปลอดภยั ไมม เี หตผุ ลท่จี ะมาตดิ อยูในเขตอนั ตรายกับผมดว ยเชนน”ี้ กเ็ หน็ ใบหนา งามนน้ั สา ยนอ ยๆ “ในเวลาเชน นี้ ชวี ติ เอามาตกี นั เปนราคาไมไ ด ชวี ิตของใครสกั คนก็ตาม ทมี่ ันมรี าคาแพง ทีส่ ดุ ในทหี่ นง่ึ อาจไมม รี าคาอะไรเลยในอกี ทห่ี น่งึ ก็ได เราควรจะเทยี บกันดว ยน้ําใจดกี วา เพราะมนั มคี าคงตัวถาวรเที่ยงแทอ ยใู นทกุ สถานที่ ไมว า จะในปราสาทราชมณเฑยี ร หรอื ในกระทอ ม ไมวาจะ บนพน้ื พรมกํามะหยี่ หรือบนดนิ ดอนปาดง ฉันยอมรับวา นา้ํ ใจของคนทชี่ อื่ รพินทร ไพรวลั ย มีคา แมว า ชวี ิตของเขาจะไมมีราคาอะไรเลย ฉนั ทาํ ผิดหรือทไี่ มรบี ฉวยโอกาสท้งิ เขาไปเสียในยามที่เขา ตองการความชวยเหลือ แมว าจะโกหกตวั เองวา ไมตองการ เพราะฉันเปนนายหรอื ทีฉ่ ันจึงควรตอ ง รีบฉวยเอาความปลอดภยั ชวี ติ ตนไวก อ น ท้งั ๆ ทมี่ ีโอกาสจะชวยเหลอื เขาได...หรือวา เพราะเขาเปน ลูกจางหรือ จงึ ตอ งเตือนใหน ายจางผละหนที ้งิ ตัวเองใหเ ผชิญกับเคราะหก รรมตามลาํ พัง...” ดารินหยดุ เวน ระยะหวั เราะเสียงแตกพลว้ิ ในลําคอ “รพนิ ทร! ฉนั ไมไ ดค ดิ ทจ่ี ะมาตายกบั คณุ หรอก แตค ดิ วา ฉันมีสทิ ธ์ิในการท่ีจะปอ งกัน ชวี ิตคณุ ในยามที่คณุ ชว ยตวั เองไมไดเชน น้ี อยา งนอ ยก็เปนการตอบแทนท่คี ณุ เคยชวยชวี ติ ฉัน มาแลวนับครงั้ ไมถวน ฉันไมใ จดาํ จนถงึ กับปลอ ยคณุ ไวค นเดยี วในภาวะเชน นหี้ รอก” “เราอาจไมร อด ท้งั สองคน...” “กไ็ ปทะเลาะกันตอ ในเมอื งผี...” “ผมไมหวงตวั เอง แตหว งคณุ หญงิ ...” “ก็ไมเสยี แรงหวงน่ี เพราะเดีย๋ วนี้คนท่ีถกู หว ง เขาอยูใกลๆ นีแ้ ลว...” ทา มกลางสายตาอันเรม่ิ พรามวั และสมองท่ีหนกั อ้ึงเควง ควางเพราะพษิ ไข โสตของเขา แวว เสียงกระซบิ แผว นัน้ เหมือนจะลอยมาจากที่ไกลแสนไกล รพนิ ทรสะบดั หนาแรงๆ พยายามฝน ความรสู ึก ตอ ตา นกับอาการหนาวสะทา นที่แผซ านเขาครอบงาํ คางแนบอยกู บั สนั พานทา ยปน ซึ่ง พาดไวบ นแงห ิน ตาเพง ฝา ออกไปเบอื้ งหนา รสู ึกตนไดด วี าสตสิ มั ปชัญญะชักจะโบยบินหา งไกล เปน ลาํ ดบั มนั ตอ งสกู นั อยา งหนกั หนวงระหวา งกําลังใจอนั กราวแกรง ทรหด กบั รางกายทต่ี กอยใู ต อทิ ธพิ ลของโรคประจําตวั เรอื้ รงั ขณะน้ี แสงใกลค ํา่ มนั ยงั พอเหลอื อยบู างรางๆ สําหรับสายตาปกติ แตส ําหรบั เขายามน้ี...มองอะไรเปนเงาตะคมุ พรา เลือนไปหมด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1686 ครัน้ แลว ในความขมกุ ขมัวทค่ี รองราวปาไวร อบดานนน่ั เอง อะไรชนิดหนง่ึ ...แลเหน็ เปน ทางไฟลุกโชตไิ มผิดกับผพี งุ ไต ก็พงุ โดง ออกมาจากเงาปา แลน เปนเสน โคง ไปยังสวนกลางของ สะพานลอยกลางเวหาท่ีกําลงั โยนตัวเปน ระลอกดว ยแรงลมอยูใ นขณะนี้ เฉียดสวนกวางประมาณ 1 เมตรของตวั สะพานไปอยางหวดุ หวดิ แลวปก ดิง่ หายลงไปในเหวเบือ้ งลาง แลวลกู ท่สี องและสามก็ ทยอยตามมาเปนสาย เฉยี ดสะพานน้นั ไปมาทง้ั ซายและขวา หลนหายลงไปยังชอ งวางไมผ ิดอะไร กับลูกแรกๆ บางลูกกระทบสายราวสะพาน ลูกไฟแตกกระจายเปน สะเกด็ ตกลงบนตัวสะพานลุกอยู วับแวมเหมือนไฟจากเศษขไ้ี ต “ดนู นั่ !” ดารินรองลั่นออกมาอยางตกตะลึง “ธนเู พลงิ ! มนั กําลังจะเผาสะพาน!!” รพนิ ทรพดู กระหดื กระหอบ ความตกใจแทบวาจะทาํ ใหอ าการจบั ไขช ะงกั ลงชั่วขณะ และพรอ มกันน้นั เองกไ็ ดยนิ เสียงไรเฟล จากฝง โนน ระเบดิ ขนึ้ กึกกอ ง สะเทือนไปทง้ั สองฟากเหว เปน สญั ญาณเรียกมา แสดงวา คณะ 6 คนของเชษฐา ไตไปถึงฝง ตรงขามเรียบรอยแลว ขณะเดยี วกนั ธนเู พลงิ จากสางเขยี วกพ็ ุงแหวกอากาศสวา งโรมาเปนสาย คราวนแ้ี ทบจะ นบั จาํ นวนไมถ วน ไมผดิ อะไรกับดอกไมไ ฟในงานนกั ขตั ฤกษ ทกุ ดอกอันมเี ปลวไฟลกุ ติดแดงจา อยตู ลอดปลายเหลานั้น บายหวั ดิง่ หมายไปยังสะพานลอยทัง้ สิน้ ตําแหนงระดมยิงมาจากพงปาหลัง แนวกอ นหิน หางจากที่รพนิ ทรและดารนิ ซุมยดึ ทม่ี ั่นอยปู ระมาณ 100 เมตร “เร็ว! ยิงสกัดธนูไว! ผมจะยงิ กราดไปตรงทซ่ี มุ ของมันเอง!” พรานใหญบอกเร็วปร๋ือตอ มา พลางกเ็ หน่ียวไก ปลอ ยกระสนุ รวั ถ่ียบิ สาดเขา ไปยงั ตาํ แหนง พุม ไมและหมหู นิ ทสี่ ังเกตเห็นกลุมธนูชุบน้ํามนั ยางติดไฟเหลา น้ันพงุ ออกมา เสยี งลูกปราย สาดไปปะทะกอนหนิ และกงิ่ ใบไมไ ดย ินถนดั แตกเปน ฝุนกระจายวอ น มันจะถกู พวกสางเขียวซ่ึง บัดนีซ้ ุมอยูท่กี าํ บังหรอื ไมเขาไมส นใจ แตต อ งการใหม า นกระสุนไปกอ กวนรังควานมันไมใ หระดม ยิงธนไู ดถ นดั เวลาเดยี วกัน นักมานษุ ยวิทยาสาวเลอื ดราชสกลุ ผูเ ด็ดเดี่ยวเกนิ เพศ ก็ถอนแนวปน ของ หลอ นออกจากระดบั ราบท่ีจอ งอยู กวาดลํากลองเงยข้นึ ปลอ ยกระสนุ ลกู ปรายสวนข้นึ ไปยังกลุม ของธนเู พลงิ ท่กี าํ ลงั ลอยควางเปน ทวิ แถวอยูกลางอากาศเหลานนั้ ลกั ษณะไมม ผี ดิ อะไรกบั การยงิ เปาบนิ อันเปน กีฬาโปรดทห่ี ลอนเคยฝกผา นมาแลว อยางชํ่าชองในชีวติ ของการเปน นักกฬี ายงิ ปน ทุกนัดทหี่ ลอนปลอยออกไป กระทบลูกไฟท่ลี อยควา งมากลางอากาศ โดยมีดอกธนูเปน พาหะแตกกระจาย ตัวลกู ธนูหัวกระเดน็ วอ นไปในพรบิ ตาอยา งนา ดู แตถ ึงอยา งไรกต็ ามปรมิ าณของ มนั มากเกนิ กวา ทหี่ ลอนจะยิงดับไดท กุ ดอก ทนั ทที ีก่ ระทบลกู ปน กแ็ ตกกระจายดับไป ที่เหลอื กพ็ งุ ไปตามแรงสง สเู ปา หมายเดมิ ของมนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1687 เสียงดารินรองเอ็ดองึ คลายๆ จะบอกถึงความคบั ขันท่หี ลอนไมสามารถจะรับไหว รพนิ ทรร ีบบรรจุกระสุนชุดใหม แลว ชว ยหลอ นระดมยงิ ลูกธนเู หลานน้ั อีกแรงหนง่ึ อยา งฉุกละหกุ แทบจะหายใจหายคอไมทนั ทางดา นเชษฐาก็ยิงสนนั่ หวน่ั ไหวมาเปน การใหญ เหมือนจะชว ยกราดตรงึ ไว เพราะมอง เหตุการณและอานออกอยเู ชน กนั ธนทู ูตพระเพลงิ เพราะสางเขียวชดุ น้ัน ดบั ไปกลางอากาศหมด เหลือเพยี งสองสามดอกท่ี ลอดแนวยงิ ไปได แตก ็ตกผดิ เปาหมาย รพนิ ทรเผนเขากระชากแขนดารนิ ผูกาํ ลังสาละวนยัดลกู อยู “ขา มสะพาน เร็วที่สดุ ” เขาตะโกนสดุ เสียง ฉุดหลอ นออกวิง่ ผละจากซอกโขดหินทม่ี นั่ มุง ตรงไปยังปลาย สะพานซึ่งอยไู มหา งออกไปนัก ผลกั หลอ นใหลว งหนาลงไปกอน ตนเองตามลงไปภายหลงั โดย เวน ระยะหา งประมาณ 5-6 กา ว พอนํา้ หนกั ของคนทง้ั สองลงมาถวงอยบู นลกู ไมไ ผ ซ่ึงมดั เปนแพไว ดว ยเสนหวาย มนั ก็เกดิ อาการโคลงหวั แกวง อยางแรง ความรบี รอนและทรงตัวไมเปน ของหญิงสาว ทําใหหลอนเสยี หลกั ถลา ควาเกาะสายกนั้ สะพานไวทางซกี ซาย นํา้ หนกั ถว งทางดานนนั้ ทําใหมนั บดิ ตวั เอยี งวูบวาบอยา งนาหวาดเสยี ว รพนิ ทรรองเตอื นเสียงหลง ถลันเขา ถวงนาํ้ หนักไวอกี ดา นหนึ่ง ความพรวดพราดตกใจของหลอน ทําใหรบี คืนตวั มาทางดา นเดียวกับเขาโดยเร็ว จึงวูบเดยี วเทานัน้ เอง...ไมผ ดิ อะไรกับการพลกิ โคลง ของเรอื ท่ตี องมรสุม ดานขวาท่จี อมพรานถว งขนื อยูกต็ ะแคงพลกิ เทโดยเรว็ รา งของรพนิ ทรหลดุ พน จากตวั สะพานทีป่ ราศจากความมัน่ คงนน่ั แขวนโตงเตงอยูกลางหาว โดยมีมอื ทัง้ สองยดึ ราวไว ดว ยสติและความวอ งไวขดี สดุ ดารนิ รองงออกมาสดุ เสียง ขยบั จะถลนั เขา มาท่เี ขา แตร พนิ ทรรองบอกจนหมดเสยี ง “หยดุ อยูกบั ท่ี อยา เขามา!” เสยี งของเขาปลุกหลอนใหไ ดสติขน้ึ ชะงกั นิง่ ลมื ตาโพลง พรานใหญส งั่ ตอมาวา “นง่ั ลง เกาะราวไวใ หแ นน เล้ยี งตวั ใหดี อยาขยับเขยื้อนเปน อันขาด ผมจะไตข นึ้ ไปเอง” หลอนปฏบิ ตั ติ ามคําสงั่ ของเขาโดยเร็ว ทรุดตวั ลงนง่ั ประคองอยบู นลกู แพ ซ่ึงบัดนพ้ี ลกิ บดิ มือหนึง่ จบั พน้ื ลางไว อกี มือหน่ึงยดึ สายยาว แทบจะไมก ลา หายใจ ทา มกลางสายสะพานทแ่ี กวง ไกวอยูอยางนา กลวั เสียงลมพดั ผานหวดี หววิ กระทบกายเยน็ เฉยี บ มฤตยแู วดลอ มเชญิ ชวนอยูรอบๆ ตวั กึง่ อึดใจนนั้ เอง รพินทรก ็ขยบั สายสะพานปนท่ีคลองแขนอยู ใหข ึ้นมากระชับแนน อยูก ับ ไหล แลวคอ ยๆ ขึ้นขอเหนย่ี วกายเอาเทา เขี่ยตวั สะพานเกี่ยวไว พยงุ ตวั อยา งยากเย็นขนึ้ มาหอบอยู บนลกู แพลูกไมไ ผไ ดอ กี คร้ัง ทามกลางความใจหายใจควา่ํ ของดาริน แตแ ลว ความหวงั ของทั้งสองก็ดับวบู ลงในวาระนน้ั ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1688 กอนทพี่ รานใหญแ ละราชสกุลสาวจะทรงตัวลุกขนึ้ ยนื ไดเ ต็มทอี่ กี คร้ังหนึง่ นนั่ เอง ธนู เพลงิ ของสางเขยี วอกี จาํ นวนหนง่ึ กป็ ลิวเปน สายมาเปน ชดุ ทีส่ าม คราวนี้มันเกาะกลมุ กันมานบั เปน จํานวนสิบ และในจํานวนนน้ั ไมตา่ํ กวาสามสดี่ อก ตกลงกลางสะพานลอยพอดี คอนไปทางฟากตรง ขาม หางจากระยะทที่ ้ังสองเลย้ี งตวั อยรู ว ม 30 เมตร จะเน่ืองมาจากความแหง ผขุ องไมไ ผทท่ี ําสะพาน หรอื เพราะเชือ้ เพลิงอยางดที ีต่ ดิ อยกู ับ ลกู ธนไู มทราบได มันตดิ พรบึ ลุกจา ข้นึ ในทนั ที ไหมล ามอยูทีพ่ น้ื ลูกแพนน้ั ยงั ไมท ันตน่ื จากตะลึง ตัดสินใจอยา งไรถูก อกี ชุดหนง่ึ กล็ อยมาตกบนเปา หมายอกี อยา งแมน ยํา “ไฟไหมส ะพานแลว !!” ดารินรอ งเสยี งลั่น ถลนั จะลุกขนึ้ ยืนอยา งลมื ตวั แตร พนิ ทรก ดไหลไ ว “อยาไหวตวั แรง หยุดอยกู ับทก่ี อน!” “เราตองรบี ขามไปโดยเรว็ กอ นท่มี นั จะขาด!” “ไมท นั แลว ถอยกลบั ฝงเดิมตามมาชาๆ จับดามปนนไี่ ว” เขาตะโกน ย่นื พานทา ยปน ไปใหห ลอ นอาศัยยึด ดารินลังเลพะวาอยูพรบิ ตาเดยี วก็ ตัดสนิ ใจเดด็ ขาด จบั พานทายปนท่ียนื่ มาใหน้นั ไว พยงุ ตัวไตต ามหลงั เขาดว ยใจไมอยูก บั เนือ้ กบั ตวั คอยๆ ยอ นกลบั มายังตน ทางเดมิ ระยะนม้ี ีเสยี งปน และเสียงตะโกนออื้ องึ อะไรฟงไมไดศัพทจากฝง โนน พวกนนั้ จะบอกความมาอยา งไร ทั้งสองฟง ไมร ูเรือ่ ง แตกต็ ระหนกั ไดวา เปน สําเนยี งแหง ความ ต่ืนตระหนก รพินทรก าวพน ฝง ขึ้นไปกอ น โอบตนไมเ ลก็ ๆ ทีข่ ้ึนอยรู ิมเหวไว ยน่ื แขนมาคอยรับ พอ คลอ งเอวหลอ นไวถนดั กก็ ระชากสดุ แรงเกดิ ดงึ รางของหญงิ สาวปลิวพนพน้ื สะพานข้ึนมาโดยเรว็ ทันทีเทาท้ังสองของนักมานษุ ยวทิ ยาแตะพนื้ ดิน กม็ เี สยี งล่นั สนั่นหวน่ั ไหว ไฟที่โหมจา กินเสน หวายมดั แพลกู ไมไ ผป ระกอบกับลมกรรโชก และนาํ้ หนกั ถว งของสะพานอนั ยาวเหยยี ด มัน ก็ขาดออกจากกนั ในพริบตาน้นั ท้งิ รอยขาดท้งั สองขาง ซึง่ บดั น้ไี ฟลกุ ติดโชตชิ ว งลอยวูบลงไปกลาง เหวอากาศ ฟาดปะทะกบั ผนงั ภูเขาแตละดา นดังกราวสะทอ นกองไปทง้ั หุบ แลวขาดกระจดั กระจาย เปน จณุ มหาจณุ ดว ยอาํ นาจแรงกระแทกนนั้ ลอยละล่ิวลงไปสคู วามลกึ อนั หาขอบเขตมิไดเ บอื้ งลา ง ดารินยกมือขน้ึ ปด ตาแนน อยางลืมตัว กายสนั่ เทามาไดส ติลืมตาขึ้นอกี ครง้ั ตนเองตกอยู ในปลอกแขนอนั แขง็ แรงอบอนุ ของพรานใหญ หนาผากของหลอ นซบพงิ อยกู ับแผงอกกวางนน้ั หู แวว เสียงกระซบิ เรียกชอ่ื หลอนขานตอบ รูสกึ เหมอื นจะหมดเร่ยี วหมดแรง “น่เี รา...เรายังไมตายหรอกหรอื ?” หลอนครางออกมาแทบไมม เี สียง “ยัง! แตถ า ยงั อยทู น่ี อ่ี กี ตอ ไป ตายแน. ..ไดย นิ เสียงอะไรน่นั ไหม?” หญิงสาวลืมตาสวา งโพลงข้นึ เง่ียหู แลวจอ งหนาเขา “เสียงคลายๆ เปา เขา” “ฟงใหด ี นอกจากเสยี งเปาเขาแลว มนั เปน เสียงอะไร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1689 รพนิ ทรกระซบิ เหง่อื ผดุ เตม็ ใบหนา อนั เครยี ดคลํา้ กวาดมองไปรอบๆ ดารนิ กลัน้ ใจ “เสียงเหา ของหมา! คุณพระชว ย! มันมากมายอะไรอยางน้นั ...” “ใช! หมาไน ไมตา่ํ กวา รอ ย กาํ ลงั บายหนา มาทางน”ี้ หญิงสาวเยน็ วบู ต้ังแตเ สนผมไปถึงปลายเทา รูส ึกเขา ออ นลงในทันทนี ้นั แมจ ะยงั ไม สามารถเขา ใจสิง่ ใดไดแ จม แจง ในขณะนี้ แตสงั หรณร า ยกแ็ ผซ านไปทกุ ขุมขน หลอ นไดย ินเสียงเปา เขาดังแววมาแตไกล ยาวเยอื กเปนระยะ...เหมอื นจะเปน สญั ญาณอะไรสักอยา งหนึง่ สอดแทรกเขา มาอยางรวดเรว็ ไมม ีรอยรอยหรือวแี่ ววของพวกสางเขยี ว จะปว นเปย นอยใู นละแวกใกลเคยี งอีก แลว มนั เงยี บกรบิ ประหน่งึ จะกลายรางเปน กอ นหนิ หรอื ตนไมไปหมด หลอนยงั จาํ ภาพความดรุ า ยกระหายเลอื ดของฝูงหมาไน ที่รวมกลุมกันเปน จํานวนมากได เมื่อคราวทีเ่ คยหลงปาอยกู ับรพนิ ทร พวกมนั ลอมกดั กินหมูทั้งฝูง จนเหลือแตก องกระดกู ขาวโพลน ไปในชวั่ พรบิ ตาเดยี วเทา นนั้ บดั นี้ มนั ไปอยา งไรมาอยา งไร หลอ นไมท ราบได. ..สางเขยี วยิงธนเู พลงิ เผาสะพานขาดลง แลวพวกมันกพ็ ากนั เรนหายไปหมดอยางลึกลบั มเี สยี งเปาเขาเปนสญั ญาณมาแตไ กล เสยี งนนั้ หมายถึงอะไร และเหตุใดเจา ฝูงหมานรกเหลานั้น จงึ พากนั เคลอื่ นกองทัพตรงเขา มาราวกบั จะรู ตําแหนง เปา หมายเหยื่อของมนั อยกู อนแลว และก.็ ..คุณพระคณุ เจา ชวยดวยเถดิ ...บดั น้ี หลอ นถูกตดั ขาดออกเสยี แลว กบั ขบวนของพี่ชายและกําลังสวนใหญซึ่งลวงหนาขามฟากไปกอ น เหน็ หนา รว ม เปน รว มตายกนั อยเู พียงสองชีวติ เทา นัน้ ...รพนิ ทร ไพรวลั ย ผูซ ึง่ บดั นีก้ ไ็ มสมประกอบ เขาจะยนื หยัดอยูเ ปน หลกั ประกนั เปนเกราะอันมนั่ คงใหไ ปนานสักเทาใดก็ไมท ราบได ทา มกลางพษิ ไขเ ร้ือรัง ที่โหมกําเริบขน้ึ ในยามนี้ ราตรีกาลอนั แสนเปลี่ยววงั เวงสยอง กโ็ อบปก สดี ําสนิทของมันเขา มาแลว !! คดิ แลว หลอ นกท็ อดอาลยั ในชวี ติ “จะทาํ ยงั ไง ปก หลักอยทู น่ี ี่ ยิงจนกระสนุ นัดสดุ ทา ยแลว กป็ ลอยทกุ สงิ่ ทุกอยา งตามแตเวร กรรมหรือ?” หลอนเห็นแววตาอันขนุ มวั คนู น้ั สวา งวาวขึน้ อีกครง้ั แลว ยม้ิ ชนดิ ที่เคยสรา งความอนุ ใหแกหวั ใจ กป็ รากฏขนึ้ ที่รมิ ฝปากอันแหง ผาก “น่นั ไมใ ชข องรพินทร คณุ หญงิ เหลือลกู ปนอยูกน่ี ดั ?” “ไมเ กินสบิ ” “ผมมอี ยูหา นดั พอดี ...ลกู ปน เรายงั มี กําลงั เรายงั มี เราตอ งดิน้ รนจนวาระสดุ ทา ย จะใชแ ต ละนัดใหเ ปน ประโยชนท่ีสดุ ในการยดื ชวี ติ ถาเราสามารถประคองชีวติ ใหอยูรอดไดตลอดคนื น.ี้ .. พรงุ นี้เรากม็ ีทางรอดเพมิ่ ขน้ึ เพราะพวกฝง โนนจะมาชว ยได” “เราจะหนพี น จากไอฝงู หมานรกน่นั ไดย ังไง หลบขึ้นตน ไมร?ึ ” กําลงั ใจอันแขง็ แกรง กลับคนื มาเปนของดารนิ อีกครัง้ เมื่อไดยินคาํ พูดของพรานใหญ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1690 เขาส่ันศีรษะ “ขึน้ ตนไม หนีพนหมาใน แตไ มพน ธนขู องสางเขยี ว ตายดาบหนาครับคุณหญงิ เอาละ ตามผมมา” กลาวจบ เขากค็ วา แขนหลอ นออกวิ่งตดั แนวโขดหนิ ไตขึน้ ฝงเขาอันสูงชนั อยา งสุดกําลงั เทา ทจี่ ะเหลืออยูในขณะนี้ พอทงั้ สองโหนเหนย่ี วตน ไมเ ล็กๆ ท่ียนื เกะกะนั้นขนึ้ ไปพน จากระดบั พน้ื ไดเ พยี งไมก่ี เมตร เงาอันดาํ มืดของฝูงหมานรก ก็พรเู ปน สายมาทางดา นทสี่ างเขยี วเคยซมุ อยู แลเห็นเต็มพดื ไป หมด มันวงิ่ รต่ี รงเขา มาอยา งรวดเร็ว เห็นแตล ูกตาวาวและเขีย้ วที่แสยะยาว สง เสยี งเหา หอนแซอยา ง ดรุ ายหวิ กระหาย รพนิ ทรส ง หลังนายจา งสาวลวงหนาขน้ึ ไปกอน ตนเองไตตามอยูเบอื้ งหลงั เขาปลอ ย กระสุนสกดั ลงไปนัดหนึ่ง เสียงระเบดิ กลบเสยี งเหา ขคู ํารามของพวกมันหมดสน้ิ สามสี่ตัวที่วิ่ง นําหนา เขา มามว นพบั ชกั ด้นิ ชักงอ พวกทเ่ี หลืออยแู ตกกระจายรองลนั่ แตแ ลว ช่วั พรบิ ตาเดียวมนั ก็ รวมฝงู หนาแนนเขา มาอกี ราวกับกระแสนาํ้ เชยี่ วท่ไี มมอี ะไรสามารถหยดุ ยง้ั ได ปรต่ี รงเขา มาทช่ี าย เนิน พยายามตะกายตามข้นึ มา บางสว นกแ็ ยกออกคนหาทางทีม่ ันจะวงิ่ ไลตามขึ้นมาโดยสะดวก ดู กระจายเต็มไปหมด “ข้นึ ไปใหเรว็ ที่สุด ไมตอ งหนั ลงมา!” เขารองบอกหลอน พรอ มกับยงิ กระหนํา่ ลงไปอีกนัด สองตวั ก็กระโจนกวดขน้ึ มาตามแง หนิ เบ้อื งหลังตดิ ๆ ปลิวกระเดน็ ลงไปกลางกลมุ ของพวกมนั ทช่ี ะเงอ ตะกายอยู แตนน่ั หาไดย ตุ คิ วามดรุ ายกระหายเลือดของกองทัพพวกมันลงไดไ ม เจาตวั ท่ถี กู ปน หลน รว งลงไปขาดใจตาย อีกนบั สิบนบั รอยกก็ วดไลกระชน้ั ตามข้นึ มาอยางไมลดละ หรอื แสดงวา มนั จะ เกรงกลวั ระยน ยอตอเสยี งปน อยา งมากกเ็ พียงแคแ ตกกระจายออกไปเฉพาะกลุม ท่ีถกู ยงิ เทานน้ั เจา ตัวหลังๆ หนนุ เนอ่ื งกนั เขามาอกี เปน สาย แตค วามชนั ของเชงิ เขาขนาดเกือบเกา สิบองศาบรเิ วณนนั้ เจาสตั วสเ่ี ทาประเภทหมา ไมส ามารถจะกวดตามมนษุ ยข นึ้ มาไดถ นัดนกั พวกมนั มาชมุ นมุ ออแยก เข้ยี วตะกายเหา หอนกนั แซส่าํ อยูตนี เนนิ แลว ก็เสยี เวลาวง่ิ เลาะคนหาหนทางเอยี งลาด พอที่จะใหม นั ไตตามขึน้ มาได ซึง่ ทําใหจ ังหวะการติดตามทอดหา งออกไป เปดโอกาสใหม นุษยผตู กเปน เปา หมาย แหงการลา ไตห นีรอดพนกรงเขยี้ วขนึ้ ไปไดอยางหวุดหวดิ จวนเจยี น สองสามครัง้ ดารนิ ผูอาศัยตน ไมและแงห นิ ปน ลวงหนา ขนึ้ ไปกอ น โดยเวน ระยะหา งจาก รพินทรชวงเดยี ว เหยียบพลาดไถลล่นื ลงมาปะทะพรานใหญ ทาํ ใหเ สยี หลกั เกอื บจะกล้งิ ลงไป ดวยกนั แตเขายึดพงไมไ วด ว ยมอื อนั เหนยี วแนน และอกี มือหนึ่งตวดั รางของหลอ นทคี่ รูดลงมานน้ั รดั แนนตดิ คากนั อยยู งั บริเวณอันหมนิ่ แลว ยันสง ใหห ลอ นควาหาหลกั โหนตวั ข้นึ ไปอีก เสอ้ื ผาของ ท้งั สองขาดวิน่ ยบั เยนิ ดวยพงหนามและแงห ิน เลือดโทรมจากบาดแผลขดี ขวน ตา งไตส งู ไปใน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1691 ลักษณะซมซานเพือ่ เอาชีวิตรอด กระเซอะกระเซงิ ปราศจากทหี่ มายแนน อน นอกจากจะสาํ นกึ บอก กบั ตนเองวา การทจี่ ะรอดพน...อยทู ีค่ วามสูงชนั เทาที่จะตะเกียกตะกายข้ึนไปไดเ ทา น้นั ทามกลางมฤตยูสยองท่ีกวดกระชน้ั ลกุ ไลขน้ึ มาอยางไมล ดละ มีเสยี งไรเฟล ดังรวั สนน่ั กองมาจากฝงเขาตรงขาม แสดงวาฝายของเชษฐา สาํ เหนยี กชดั ถึงมหนั ตภยั ทจ่ี อมพรานกบั ราชสกลุ สาวเผชญิ อยู และระดมยงิ ชว ยเหลือมาอยา งไมท ราบจะหาวธิ ีชว ยอะไรไดด กี วา นั้น แตมนั ก็ ปราศจากผลโดยสิน้ เชิง กมั ปนาทของเสียงปน ทเี่ จตนายิงเพอ่ื ใชเ สยี งขบั ไล หาทาํ ใหเ จา พวกหมา นรกนบั จาํ นวนรอ ยเหลา นนั้ แตกต่นื ละความพยายามทจ่ี ะไลล าคนท้งั สองลงไม พวกมันดูเหมือน จะไมสนใจสะดงุ สะเทอื นตอเสยี งปนเหลานั้นเสียดว ยซ้ํา อดึ ใจใหญๆ ตอมา สองชวี ิต ซึง่ ตกอยใู นสถานะเปนตายรว มกันเพราะพบิ ตั ิภัยทแ่ี วดลอม อยู กม็ าพกั หอบแทบจะสิ้นเรยี่ วแรงอยูเ คยี งขา งกันบนแงห นิ ตอนหนึ่ง เสียงเหา หอนเหมือนมจั จรุ าชรอ งทวงถามชวี ิต เสยี งพุมไมไหวและกรวดหนิ ถลมรว งจาก การวิ่งตะกายของฝงู หมาในท่ยี ังคงไดย นิ ออื้ องึ อยเู ชนนนั้ มันใกลข น้ึ มาเปนลําดับ ดูจะเปนการรกุ ไล ทไ่ี มมีกําหนดส้นิ สดุ เตอื นใหไตคืบหนา หนตี อไป ทันทนี ัน้ เอง ขณะทเ่ี งยหนา ขน้ึ ไปทศิ ทางดานบน ทั้งสองกแ็ ทบจะผงะดว ยความตกใจในภาพทเ่ี หน็ ปรากฏเดน อยู ดารนิ ตวดั ปากกระบอกปน ขนึ้ ในพรบิ ตานน้ั แตรพนิ ทรต ะครบุ ลาํ กลองกดแนบพืน้ รอ ง ออกมาเรว็ ปรอื๋ “อยา !...” หลอ นจองดว ยตาอันเบกิ โพลง รพินทรเ องก็เพง ภาพน้ันตาไมก ะพริบ ในความมดื สลัว ซ่งึ มองเหน็ ทุกสิ่งทกุ อยา งเพียงเงาตะคมุ รา งหนึง่ ยืนอยูทางลาดชันเบอื้ ง บน หา งขน้ึ ไปเพยี งไมเ กิน 5-6 เมตร ผมยาวปะบา อกพงุ ชชู นั เปลาเปลือย กลางลําตวั ปด บงั ไวเ พยี ง ผาเตย่ี ว ทําใหมองเห็นสวนสัดอนั กลมกลงึ รับกนั ไดถนดั ตา พงไมโขดหนิ รอบดา นเปนเงาไป หมดแลว แตท ร่ี างอนั ยนื นิ่งเปนดุษณีอยนู นั้ กลับปรากฏกับคลองจกั ษอุ ยางเดน ชดั “ผหู ญิง!...” ดารนิ กระซบิ อทุ านออกมาแทบไมมเี สียง “พวกตองเหลอื ง...ไมใ ชพวกสางเขยี ว” รพนิ ทรกระซบิ ตอบ รา งท่เี หน็ อยนู น้ั ยกมอื ขนึ้ โบกเปนสัญญาณชา ๆ แลวหมุนตวั หนั หลังให ไตนําขน้ึ ไปตาม ทางอันสูงชนั นั้น “หมายความวา ยังไง?” นักมานษุ ยวทิ ยาครางแหบๆ พรานใหญกดั รมิ ฝป าก หรตี่ าจบั อยทู ี่รา งอันเคลือ่ นสูงขึ้นไป อยา งคลอ งแคลว นั้น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1692 “ตามข้นึ ไปเถิดครบั พวกตองเหลืองไมใ ชศ ตั รูของเราแน หลอนโบกมือใหเ ราตามขน้ึ ไป” เขาตอบพรอ มกับพยกั หนา เตอื นใหไ ตเ ขาตอ ในความรูสึกของท้งั สองขณะนี้ เต็มไปดว ย ความประหลาดใจ แตก ไ็ มมที างเลอื กอยางอ่ืน ตางไตเขาไปโดยอาศยั สงั เกตรางทมี่ องเห็นรางๆ เปน มคั คุเทศกน าํ รอ งน้ัน “ไปยงั ไงมายังไงกนั นี่ หลอ นโผลม าจากไหน ตัง้ แตเม่ือไหร?” หลอนกระซิบเบาทสี่ ดุ ขณะท่เี หนยี่ วตน ไมเคียงคูเขาขน้ึ ไป “ผมกไ็ มท ราบเหมือนกนั ผมเหน็ พรอ มๆ กบั คุณหญงิ นนั่ แหละ” “สงั เกตอะไรไหม?” “อะไร?” “ทําไมหลอนถึงไตทช่ี นั ไดเร็วถึงเพียงนน้ั ” ดารนิ พิศวง...และมันกเ็ ปนความรูส ึกชนดิ เดยี วกบั รพนิ ทร รา งทไ่ี ตน ําอยเู บ้ืองบน เคลือ่ น ไหวไปอยางเบาพริบ และแคลว คลองรวดเรว็ เหมอื นปราศจากนํา้ หนกั ท้ังสองเรงกาํ ลงั ไตตาม เทา ใด กไ็ มสามารถจะคบื ใกลกระช้ันชดิ ขนึ้ ไปได คงจะรกั ษาระดับหางกนั ประมาณ 7-8 เมตรอยู เชนเดิม บางขณะกล็ ับหายไปในระหวางพุมพง และกลุมหิน แลวกไ็ ปโผลป รากฏใหเ หน็ ใน ระดับสูงขน้ึ ไปอีกเหมอื นจะหยดุ รอ พอทง้ั สองไตต ามการนาํ นัน้ ใกลเขา ไป รา งนน้ั กอ็ อกเคลอ่ื นตอ “พวกตองเหลอื ง ไตเ ขาไดเ รว็ ตามธรรมชาต.ิ ..” เขาตอบหลอน โดยไมรจู ะตอบอะไรใหด ไี ปกวา นี้ “เราเองกําลังเหน่อื ย จวนจะหมดแรงเตม็ ที เมื่อเทียบกบั หลอ นก็เลยเหน็ วา ไปไดเ ร็วมาก เปน ธรรมดา” ดารินไมสนใจอะไรอกี ปญ หาสาํ คญั เฉพาะหนาของหลอนและรพนิ ทรยามนกี้ ็คอื เรง ขนึ้ เขาหนีกองทพั หมาในไปใหป ลอดภยั ท่สี ุด และกใ็ จชนื้ ขึ้นแลว ทเี่ หน็ นางตองเหลอื งผูล กึ ลับ โผล ออกมาดว ยลักษณะอนั เปน มติ รชว ยนําทางให แนละ รูปการเชน นย้ี อมบง ชดั วา คนปาเผา ตรงขามกับ สางเขียว มีเจตนาในดานชว ยเหลอื ระหวางตกอยใู นนาทคี บั ขันจวนตวั ที่สดุ จากอาการท่เี ห็น ในที่สดุ รา งตะคมุ ๆ ทนี่ าํ อยูเ บ้อื งหนา ก็มาหยดุ ยนื ตรงสนั เขาตอนหนง่ึ ประจันอยู ตรงหนา คือหนาผาหินตัดตรงตง้ั ชนั เบ้ืองบนสูงข้ึนไปประมาณ 10 เมตร เปนเวงิ้ ลึกเขาไปในลกู เขา ลักษณะนา จะเปนปากถ้าํ พอทง้ั สองไตตามใกลเขามา กเ็ รม่ิ ปน ดวยอาการอันคลอ งแคลว ราวกับมือ ตีนจะมีคณุ ลกั ษณะเชนเดียวกบั ตุกแก ขนึ้ ไปตามหนาผานั้นโดยอาศยั แงหนิ และตน ไมเ ล็ก ที่งอก แซมอยูป ระปรายเปน ทย่ี ดึ โหนตวั ไมถ งึ อึดใจก็ลบั หายขน้ึ ไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1693 พรานใหญก บั หญิงสาวโซเซกะปลกกะเปลยี้ มาถึง แหงนขึน้ มองหนาผาน้นั กแ็ ทบจะ หมดศรัทธา เพราะเหน็ ชดั อยวู า มนั เปนหนทางคับขนั เสย่ี งอนั ตรายอยา งท่สี ุด ไมนาเชือ่ วา มนุษยจ ะ อาศัยไตขน้ึ ไปไดดว ยสองมือสองเทา โดยปราศจากส่งิ ชวยเหลือ “มองไมเ ห็นทางเลยวา เราจะไตต ามหลอ นขนึ้ ไปไดย งั ไง” ดารินพดู หอบๆ รพินทรเ องก็ลงั เลอยูชวั่ ขณะ แตแลวก็ตอ งตดั สนิ ใจในฉบั พลันนน้ั เพราะฝูงหมามัจจุราช ท่ีเหาเกรยี วไลห ลงั ใกลก ระชนั้ เขามาทกุ ขณะ “เมือ่ ผหู ญิงตองเหลืองคนนั้นขน้ึ ไปได เรากต็ อ งขึ้นได เราจะรอดหรือไมก อ็ ยตู รงหนาผา นี้แหละ สงั เกตดูท่ีตนไมเลก็ ๆ ทีข่ ึน้ เปนระยะอยตู ามซอกหินนนั่ เราจะใชโหนตวั เหนยี่ วพยุงขน้ึ ไป ทลี ะขน้ั อยา งท่หี ลอ นทาํ ตัวอยางไวใ หด ูเมอ่ื ก้ีน้ี เชื่อวา มนั คงเหนยี วพอทจ่ี ะรับน้าํ หนกั ได แตตองใช ความระมัดระวังอยางทส่ี ุด” “ดูน่นั ตน ไมต น แรกที่เราจะอาศัยโหนตัวขนึ้ ไป ก็อยสู งู เกนิ กวาที่เราจะกระโดดควา ถึง เสยี แลว ถา ตาฉันไมฝ าด สาบานไดวา ฉนั เหน็ ผูหญิงตองเหลืองคนน้ันคลานข้นึ ไปตามผนังหนิ น่ี เหมือนคนทคี่ ลานไปตามพน้ื ระดับราบธรรมดา!” “สงปน ของคุณหญงิ มาใหผ ม!” เขาบอกโดยเรว็ นายจา งสาวสงเอฟเอนกง่ึ อัตโนมตั ิในมอื ไปใหท นั ที พรานใหญก ระแทก ลาํ เลื่อนเรมงิ ตนั ของเขา ถอดกระสุนท่เี หลอื คา งในลาํ กลอ งอยูสามนัด ยดั ใสก ระเปา เส้อื ไวอ ยา งรบี รอน สะพายปน ของดารนิ เฉยี งไหล ปน ของตนเองบัดนใ้ี ชด า นยันแทนไมเทา แลว ดึงเชือกไนลอน ประจําตัวออกจากยามหลงั สงใหห ลอนพรอมกับทรุดตวั ต่าํ กม ไหลลง “เกาะหนิ ไว เหยยี บที่ไหลผ ม พอผมยืนขึน้ กระโจนควา ลาํ ตน ไมน ้นั ไวใ หไ ด เหนยี่ วตวั ขึน้ ไปกอ น เอาเชือกพันไวแ ลวหยอ นลงมาใหผ ม!” ดารินลงั เล แตพ อเขารอ งเตอื นมาอกี ครัง้ กต็ ดั สนิ ใจเดด็ ขาดโหนแงห นิ เหนือศีรษะ แตะ เทา ยนั ไหลพรานใหญไว รพนิ ทรใหส ัญญาณแลวกัดฟน รวบรวมกาํ ลังสงตัวยนื ขน้ึ โดยแรง อันเปน จังหวะเดียวกบั ทดี่ ารินถีบตัวโผนข้นึ ควา ตนไมเ ล็กๆ ขนาดขอมือ ท่ีงอกออกมาจากรอยแตกของ หินไวไดอ ยางหวดุ หวดิ รา งของรพินทรผ งะซวนไปแทบวาจะพลัดหลดุ กลง้ิ ไปตามหนทางลาดเบ้ืองลา ง เพราะ นํ้าหนกั ถีบของหลอนขณะทย่ี ืนอยบู นไหล หากแตค วา กอ นหินใกลๆ ไวไ ด พรอมกนั รางของนกั มานุษยวทิ ยาสาว กห็ อ ยติดอยูกบั ตน ไมเ ล็กๆ ตน น้นั แกวง ไปมาอยางหวาดเสียว เสยี งรพินทรร อ ง เตือนข้ึนมาละลา่ํ ละลัก ตอ มาหลอ นจงึ ยนั เทาไวก ับผนงั หนิ เหนย่ี วโหนขึ้นไปทรงตัวอยูบนลําตน นัน้ ได จดั การเอาเชือกมดั พันลําตน พอใหอาศัยเปน ที่ยดึ ได ตนเองควาตนท่สี งู ขนึ้ ไปแลวเปลีย่ น นาํ้ หนกั ข้ึนไปอยูยงั ตน น้ันอยางฉลาด เพอ่ื ใหต นแรกรบั น้ําหนกั รพนิ ทรเพยี งคนเดยี ว พลางรองเรง ใหเขาตามขนึ้ มาโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1694 ชัว่ พริบตาเดยี ว จอมพรานกต็ ามหลังขน้ึ มาติดๆ ปลดเชอื กออกคาดเอวไว ระยะตอ ไป พอจะสะดวกขึน้ เวนระยะหา งกันกับราวบนั ไดพอทจ่ี ะเอือ้ มถงึ เขาไตล ว งหนานาํ ข้นึ ไปกอนโดย บอกใหห ลอ นคอยสังเกตตน ไม และแงหินทอ่ี าศยั ยดึ เหนยี่ วปน ปา ยเปน ตวั อยางใหด ู การคบื ทลี ะชว งเปน ไปอยางแชม ชา ยากเยน็ ย่ิง แงห นิ บางตอน และลําตน ไมเ ลก็ บางตน ตอ งหย่งั แลว หย่งั อกี กอ นท่ีจะโหนหรอื ใช เหนย่ี วขนึ้ ไป เพยี งแคจ งั หวะเดยี วเทานัน้ ท่พี ลาด มนั ยอ มหมายถึงการหลน รว งลงไปปะทะขอบสนั เบ้ืองลา ง และคงไมต ดิ คา งอยเู พยี งแคน นั้ หากแตจะตองกระเด็นกลง้ิ ตอ ลงไปสคู วามลึกชนั ตนี เขา ท่ี ไตกนั ขนึ้ มาแลวอยางไมต องสงสยั พน ระดบั เดิมข้ึนมาไดเ พยี งครึง่ ระยะทางเทา นั้น เจาพวกหมานรกระลอกแรก กพ็ ากนั ตามเขามาถงึ ตาํ แหนง ทห่ี ยดุ ยนื กนั อยูเ ม่อื ครู ตะกายเชิงผาแยกเขย้ี วเหาหอนกรเู กรยี วกนั อยูทน่ี น่ั พวกมนั หมดหนทางทจ่ี ะตดิ ตามข้นึ มาไดอ กี แลว พากนั ว่ิงพลานวนเวยี นสดู กลิ่นอยชู ลุ มุนโกลาหล บางขณะกก็ ัดกันเองอยางดรุ า ยบา เลอื ด ดารินกลืนความรสู ึกบางชนดิ ลงคอ หลับตาลงขณะทย่ี ดึ ตนไมและแงห นิ ไวแ นน แตแ ลวกก็ ลน้ั ใจไตสงู ข้นึ ไปเม่อื ถกู พรานใหญส ะกิดเตอื น จนกระทัง่ ใน ทส่ี ดุ กพ็ น หนาผาขน้ึ มาสบู รเิ วณชะงอนเบื้องบน อันเปน จดุ หมายปลายทาง ลกั ษณะของมนั เปน ชานหนิ ระดบั ราบเรยี บ ราวกับใครมาแตงไวแ ทนดาดฟา เนื้อท่กี วาง ประมาณไมเ กนิ 50 ตารางวา หา งออกไปคอื ปากถ้ําเล็กๆ ท่อี ุดมไปดว ยหนิ งอกหินยอย มนั จะสวย สดวจิ ติ รตระการตา หรอื วา เปนภูมภิ าพประหลาดนาพศิ วงสกั เพยี งไหน ยามน้ีทงั้ สองไมม เี วลา พอที่จะพจิ ารณาสนใจตอมนั ได นอกจากสํานกึ ประการเดียวเทา น้นั วาสถานทีน่ ปี่ ลอดภยั รอดพน แลว จากฝูงหมาในทไ่ี ล ลาอยา งดรุ า ยกระหายเลือด จนแทบจะไมม ีเวลาไดห ยดุ หายใจ ดารินถลาเขา ไปนอนฟุบหนา เหน่อื ยหอบแทบจะขาดใจ อยูที่พื้นหนิ ราบเรียบหนาปากถํา้ รพินทรเองกท็ ง้ิ กายลงพงิ กอนหินอีกมมุ หนึ่งอยางหมดกาํ ลงั พลังงานสวนพิเศษของมนุษยใ นอนั ที่ จะเอาชวี ติ รอดแทๆ ทําใหเ ขาตอ ตา นกบั อาํ นาจพิษไข ทก่ี าํ ลังโหมประดังข้ึนมา นาํ ตนเองและ นายจา งสาวตะเกยี กตะกายซมซานหนภี ยั มาไดเปน ระยะไกลถึงเพยี งนี้ และบัดนพ้ี ลังสวนนั้นกไ็ ด ถูกใชไ ปหมดสนิ้ แลว ความอดิ โรยโหยระเหยี่ ความหนาวสะทานจบั ใจ กาํ ลงั จะคืบคลานเขามา แทนท่ี ทนั ทนี ้นั กร็ ูสกึ วาถูกเขยาทแี่ ขนพรอ มกบั เสยี งกระซบิ เรยี กแผว เบาจาก ม.ร.ว. หญงิ ดาริน มา นตาทก่ี าํ ลงั หร่โี รยสวางวาวขึน้ เหน็ ราชสกุลสาวน่ังพบั เพียบอยใู กลๆ อาการของหลอ นต่นื ลกุ ลน “อะไร?” “ผูหญงิ ตองเหลืองคนนัน้ หายไปไหนแลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1695 รพินทรเ พงิ่ จะนกึ ขน้ึ ไดต ามคําพูดของหลอนเดยี๋ วนเ้ี อง เกาะกอ นหินยนั กายลุกข้นึ พยายามกวาดสายตาคน หาไปรอบๆ เปน ความจรงิ ตามท่ดี ารินแสดงความประหลาดใจขน้ึ นน่ั กค็ อื ต้ังแตข ึ้นมาถึงชะงอนหนาถ้ํา เขามองไมเ หน็ วี่แววของสาวตองเหลืองผลู ึกลบั ทนี่ าํ ทางใหน นั่ เลย หญิงสาวผดุ ลุกขน้ึ ยนื ตามเขา ชวยมองคนหาแลว กส็ ะกดิ เขาโดยแรงอีกครั้ง ขณะทจ่ี อง เขา ไปยงั เงามดื ทึบนา สะพรงึ กลัวของผนังถ้าํ ดา นหน่ึง รมิ ปากทางเขา รพนิ ทรจ อ งตาม ภาพตะคมุ นิ่งเปน ดุษณี สณั ฐานคลายๆ คนยืนนงิ่ อยูที่นน่ั จอมพรานกา วตรงเขา ไปชาๆ ดารนิ ตามเขา ไปดว ยกระชน้ั ชิด รา งน้นั เคลื่อนหนเี ขา สูเงา มืดลึกเขา ไปอกี ทาํ ใหเ ขาตองหยดุ ชะงกั อยหู างๆ “เจา มใิ ชหรือ ท่ีชว ยนาํ ทางเราขึน้ มาบนน?้ี ” รพินทรร องถามออกไปเบาๆ เปนภาษาขมดุ วยน้าํ เสียงออ นโยน ความเงยี บอนั เรนลบั เตม็ ไปดว ยปริศนาน้ัน ปกคลุมอยชู ั่วขณะหนง่ึ และแลวสําเนียงแผว เยือกเยน็ กแ็ วว ตอบออกมาจากความมดื เปน ภาษาขมเุ ชน เดยี วกนั “ใชแ ลว ลูเปน คนปลอยหมาไนทีม่ นั ขังไวใ ตเ หวขา งลางนอ่ี อกมาเพ่อื ใหกดั กินทาน ทกุ ตวั ถูกขงั มานาน กาํ ลงั หิวโหย ขานําทางทานขึน้ มาสูท ่ปี ลอดภยั ทน่ี ่ี จะไมม ีหมาในตวั ไหนตามทา น ขึน้ มาได” “เราขอบใจเจา มาก ถาไมไ ดเจานําทาง เราคงหนีไมพ น เจา เปน ใคร?” เงยี บไปอีกสักครู สาํ เนียงวงั เวงเชนเดมิ กต็ อบมาวา “นายพรานใหญ...ทา นเคยพบเหน็ และรูจักขา แลว ” รพนิ ทรขมวดคิ้ว งงงนั รอ งออกมาเบาๆ “ขาเคยพบเหน็ หรอื รูจกั เจา มาตงั้ แตครง้ั ใดกัน ขาจําไมไ ดเ ลย เจา เปน ใครเลา?” “เชน นั้น ทานกจ็ าํ ขาไมไดเอง...” เสยี งตอบ พรอ มกับหัวเราะเบาวิเวกเหมอื นลมพดั ผานโพรงหนิ “ทานและพวกของทา นมีความกรุณาตอ เผาตองเหลืองของเรามาก พยายามชว ยเหลอื เรา มาตลอด ขาสํานกึ ในบญุ คณุ ของทา น จึงมาชว ยทานยามท่ีทานตกอยใู นภัยของสางเขียว” จอมพรานยังงง ประหลาดใจอยเู ชน นนั้ หนั มาแปลถอยคาํ ของสาวตองเหลืองผลู กึ ลับให ดารนิ เขาใจ หลอนก็พศิ วงไปเชน กัน พยายามจองฝาความมืดเขาไป “เราเปนมิตรกนั ทําไมเจาจงึ แสดงความหวาดระแวงเชน น้ัน จงออกมาจากเงามดื ใหเ หน็ กนั ถนดั เถดิ เจา ก็รูอยแู ลววา เราไมเปน อนั ตรายใดๆ ตอ เจา ” ดารนิ สงั่ ใหพรานใหญแ ปลคาํ พดู หลอน อึดใจใหญ ทร่ี พนิ ทรรอ งบอกเขาไปตามถอยคําของดาริน รางทแี่ ฝงเรน อยูในเงามดื ก็ คอ ยๆ ปรากฏออกมาทีละนอ ย เปน ภาพของสาวนอยเผา ตองเหลอื ง ผูม ที รงใบหนาอนั หมดจด นัยนต าเลื่อนลอยปราศจากจดุ หมาย ไมไดจ องสบรพินทรห รือดารนิ ผูเพง เขมง็ อยู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1696 ในความมดื ขมกุ ขมัวนน้ั ทาํ ใหม องเห็นไดร างๆ พรานใหญบ อกกับตนเองวา เขาไมเคย เหน็ สาวชาวปา ผูนีม้ ากอ นเลย แตด ารินคลับคลายคลับคลา ความรสู ึกบอกตนเองวา หลอนนา จะเคย เหน็ หนาชนดิ น้ีทไ่ี หนมากอนแลว ทวา นึกไมอ อก “เจา ชือ่ อะไร?” ดารินถาม นางสาวนอยตองเหลอื งไมต อบ แตคอยๆ เบือนหนา มาทางหลอ นใหเ หน็ เตม็ ตา ดาริน จอ งไมกะพรบิ ในระยะทหี่ างกันเพยี งวาเดยี ว “ถา ไมใ ชพวกตองเหลอื งละก็ ฉนั คิดวา จะตอ งเปน พวกท่ีเคยเหน็ หนา ในหลม ชา งแนๆ รสู ึกจะคนุ ตา เคยเหน็ มากอ น!” หลอนหนั มากระซิบกับรพนิ ทร “แตผมสาบานวาไมเ คยเหน็ หลอนมากอ นเลย!” พรานใหญก ระซบิ ตอบ พลางส่ันหนา จองตาไมกะพริบอยเู ชนนน้ั แลว ถามตอ ไปวา “เจา รไู ดอ ยา งไรวา ลูปลอยหมาในออกมาจากใตเ หวที่มันขังไว รไู ดอยา งไรวาเรากาํ ลงั ถูกลา แลว มาดักนําทางใหถกู ตอง” “ขารูและเหน็ เหตุการณทกุ อยา ง เกย่ี วกับพวกทาน เกยี่ วกบั สางเขยี ว...” หญงิ ชาวปา ผลู กึ ลบั ตอบแชม ชา “รถู งึ ความพนิ าศของอินคา ความหายนะของมมุ บา ซูซูและแมก ระทง่ั ลู ตลอดจนสาง เขยี วทง้ั เผา บนน้ี ทานปลอดภยั จากหมาในแลว แตย ังไมป ลอดภัยจากลแู ละพวกมนั ถาทา นรักษา ชีวติ ใหร อดไปไดจ นตะวนั ข้ึนพรุงน้ี พวกของทานก็จะตามมาชว ย ขา ลากอน” กลา วจบ รา งนน้ั กเ็ คลือ่ นตรงไปยงั รมิ ผาอยา งรวดเรว็ รพนิ ทรร อ งเรยี กพรอ มกบั วง่ิ ตาม ออกมา แตเขาชาไปเสยี แลว สาวนอยเผา ตองเหลอื งถอยหลงั ลงไปยงั หนาผาชันทไี่ ตข น้ึ มานน้ั หาย ลบั ไปทนั ที ทงั้ เขาและดารนิ ถลนั ตามติดมาทชี่ ายชะงอ นกม ลงชะโงกดู ปราศจากผล มันมดื สนิทลง เสียแลว ไดยนิ แตเสียงฝงู หมาในท่ีพากนั สง เสยี งเหา และขูค ํารามอยเู บอื้ งลา ง บดั นี้หอนแซพรอมกบั สงเสียงรอ ง ปาแตกอลหมา นอยเู บอ้ื งลางอีกครัง้ ดวยเสยี งว่ิงพลานกระจายของพวกมนั เหมือนจะ ตื่นตกใจอะไรสักอยางโดยกะทันหนั “หลอ นลงไปไดยงั ไง ในเมอ่ื รูอยแู ลววาไอฝ ูงหมานรกเหลานน้ั กําลังคอยฉีกเน้อื อย”ู ดารินรองเสยี งสน่ั รพนิ ทรก ดั ริมฝปาก แลว สน่ั หนา “ผมก็ไมทราบเหมอื นกนั บางทหี ลอนอาจชํานาญทางรูวธิ ีหลกี รอดไปได อยามัวเปน หวงหลอนอยูเลย ถงึ อยา งไรหลอ นกเ็ อาตวั รอดได เปน หว งตวั เราเองเดยี๋ วนดี้ กี วา หลอ นพูดถกู แลว เราปลอดภยั จากหมาใน แตก ย็ งั ไมป ลอดภยั จากพวกสางเขียวอยดู ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1697 พรานใหญก ราดตาสํารวจไปรอบๆ อยา งรวดเรว็ พยายามแขง็ ใจตอ สูกับพิษไขท ท่ี วีขึน้ เปน ลําดับ ปากถาํ้ เหนอื ชะงอนผาตําแหนง นี้ โดยภมู ิประเทศแลว ตอ งจัดวา เปน ทาํ เลเหมาะที่สุด สาํ หรับการหลบภยั และอาศัยพกั นอน เพราะมลี กั ษณะอับตอ เสนทางของสตั วร า ยแทบทุกชนิดทจี่ ะ แผวพานยางกรายเขา มาโดยงา ย จากเบื้องตํา่ ทจี่ ะข้ึนมาถงึ มันได กต็ อ งปนหนาผาตดั ตรงเกา สิบองศา สวนเบอื้ งบนทเ่ี หนอื ขอบถ้ําขน้ึ ไป กเ็ ปน ภเู ขาหนิ สงู ชันเชน กนั ทวา สง่ิ ทีท่ าํ ความลําบากอึดอัดใจใหแ กร พนิ ทรใ นขณะนี้ กค็ อื ตน ไมใ หญตนหนึ่ง ขน้ึ อยู บนสนั ไหลร ะดับสูงเหนอื ขอบถา้ํ ดานบนขึน้ ไปเล็กนอย จะเนือ่ งมาจากอายุอนั ยาวนานของมนั หรือถกู ลมพายพุ ัดกรรโชกต้งั แตครง้ั ใดไมท ราบได มันไดถ อนโคนจากสันดอนนนั้ ลม พาดทอด กงิ่ กานสาขาลงมายังบริเวณลานแคบๆ หนาปากถา้ํ โดยเฉยี งไปทางหนง่ึ และนั่นคือสะพานธรรมชาตอิ ยางดี ทจ่ี ะใหใ ครก็ตามซ่ึงคบื ไตล งมาจากดานบนเขาท่ี สูงขนึ้ ไป สามารถอาศยั ลําตนไมและกิ่งเหลานล้ี งมาสูบริเวณลานนไี้ ด แมจ ะไมส ะดวกงา ยดายนกั ก็ ตามที ทวา ในขณะเดยี วกนั ซากตน ไมเ กา ๆ ตน นน้ั ก็อํานวยผลดีใหอกี อยา งหนงึ่ สําหรบั เขาใน ยามน้ี นัน่ คอื ฟน ทีจ่ ะกอ ไฟอันเปน ปจจยั สําคัญทีส่ ดุ ในการดาํ รงชีวิตใหอ ยูร อดไปตลอดราตรี เพราะนอกจากไมฟ นทพ่ี อจะอาศยั เอาจากตนไมน้นั แลว บริเวณถํ้าแหงน้มี ีแตกอนหนิ รพนิ ทรป ลดเครื่องหลงั และปน ท่สี ะพายอยอู อกวางไว ชกั มีดออกจากเอว ตรงเขาไปตัด กง่ิ ไมเหลานน้ั โดยเร็ว เขาเลอื กริดก่งิ ใหญๆ ทท่ี อดลงมาถึงพืน้ ออก เหลือไวแ ตก ่งิ เปราะเล็กๆ สําหรบั ใหม ันเปน ยามระวงั เหตุ โดยเตือนใหเกิดเสยี งลนั่ หกั ขึ้น หากจะมสี งิ่ ใดอาศัยไตผานลงมา ทางนั้น ดารินชวยขนเขาไปในบรเิ วณเพงิ ปากถ้ํา ทจ่ี ะอาศยั เปนทพี่ ักนอนอยา งแคลวคลอ งวอ งไว เคยชนิ ตอ เหตกุ ารณช นดิ ไมจ ําเปน ตอ งเตือน ในภาวะคับขันเห็นกันอยเู พียงสองคนแคน้ี ทามกลางมหนั ตภยั ท่ีแวดลอ มอยู นกั มานษุ ยวิทยาสาวเลือดราชสกุล พสิ ูจนชดั ออกมาให เห็นวา หลอ นสามารถปฏิบัตติ วั ใหกลมกลืนกับสถานการณ โดยไมย อมทาํ ตนเองใหเ ปน ภาระ ชวี ติ ทผ่ี จญภัยอยใู นปานานพอสมควร สอนใหห ลอ นเขา ใจไดด วี า ควรจะปฏบิ ตั ิเชน ไรบางเมือ่ อยูใ น ภาวะเชน น้ี หลอ นเปน คนกอไฟข้ึน ในขณะทรี่ พินทรท ยอยขนฟน ทอ นโตๆ เขา มาสํารองไว ทกุ ส่งิ ทุกอยา งดําเนนิ ไปอยา งรบี ดว นแขงกบั เวลาดวยกําลังแรงสองคน ซ่งึ ประสานสัมพนั ธก นั ไดอ ยาง สอดคลอ ง แมว า ในยามปกติ ระหวา งบคุ คลสองคน...หนึง่ คอื นายจางสาวสงู ศกั ดผ์ิ ูแสนหย่งิ อกี หนึง่ คือพรานนาํ ทางผูทระนง จะเตม็ ไปดว ยความขดั แยงปน เกลยี วและการหมางเมนิ กินใจ หลอ นแยกไฟออกเปน สองกองใหญ กองหนึ่งกอไวสกดั ก้ันปากถํา้ สําหรับเปน รั้วระวงั ภัยทจ่ี ะมาจากดานหนา อกี กองหน่งึ ขวางไวใ นสว นลกึ เขาไปของถํ้าซึง่ แลเหน็ เปนโพรงมดื ไม สามารถจะกําหนดไดว า มนั ลกึ ลา้ํ เพียงใดแคไหน ซึง่ รพนิ ทรเ ห็นวาเปน การวางแนวไฟอยา งฉลาด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1698 รอบคอบทสี่ ุด เพราะหนทางในถํ้ายังไมส ามารถจะรูไดว า จะมภี ยั ใดๆ โผลออกมาจากความมดื มดิ เปน ปรศิ นานน้ั บา ง สมควรอยางยงิ่ ท่จี ะตอ งมีกองไฟกน้ั ไวไ มนอ ยไปกวา ดานหนา ไมนานนกั ทงั้ สองกน็ ัง่ อยใู นระหวางไออนุ ของไฟทข่ี นาบทง้ั สองขา ง อีกสองดา นเปน ผนงั หนิ ของถํา้ ดารินยกกระติกน้ําขนึ้ เทดมื่ แตแลว ก็สา ยหนาอยางผดิ หวัง นํา้ ในกระติกของหลอ น เหลืออยเู พยี ง 4-5 หยดเทา นน้ั เอง ทันทนี นั้ กร็ ูสึกวาถูกสะกิดเบาๆ ทตี่ นแขน เหลยี วกลบั ไป พบ ดวงตาแหง ผากและรอยย้มิ โรยๆ มองจบั มาเงยี บๆ ในมอื สงกระติกนาํ้ มาให รางของเขาเอนครง่ึ นง่ั ครึ่งนอนในลกั ษณะตะแคง หันศรี ษะมาทางหลอ น หญงิ สาวยิม้ ตอบ รบั กระตกิ นํา้ ไปทดลองเขยา ดูก็พบวา มนั เหลืออยูประมาณครงึ่ หนงึ่ “ขอบคณุ ยังอตุ สาหเ หลืออยอู ีก ของฉันเกลย้ี งฉาด” หลอนพมึ พาํ เปด จกุ ออกดม่ื เต็มกระหาย แลวสง คืนไปให พรานใหญรบั ไปวางไวท ร่ี มิ กอ นหนิ ใกลๆ “ผมดม่ื น้ําไมม ากนกั มนั กเ็ ลยยงั เหลืออย”ู พรอมกับพูด เขาคอ ยๆ ยันตวั ลกุ ขนึ้ น่ัง ลากเปห ลงั มาร้ือคน อะไรในนน้ั พลางถามตอ มา เบาๆ วา “คุณหญงิ หวิ ไหมครับ?” ดารนิ หวั เราะ ควักบหุ รอ่ี อกมาจุดสูบ ทอดกายลงนอนควา่ํ พังพาบ ศอกยนั ไว “ถึงหิว ก็จะเอาอะไรที่ไหนกนิ นอกจากน้าํ ท่เี หลอื อยคู ร่ึงกระติกของคุณนั่น เสบยี งของ พวกเราท้ังหมด ตดิ อยูยามหลงั ของบุญคํากับคะหยิ่น ใครจะรูลวงหนา วาตองพลดั พรากแยกจากกนั แบบน”้ี “จําไวน ะครบั เวลาเดนิ ปา จะประมาทหรอื ฝากความหวงั ไวก บั อะไรไมไ ดท งั้ สน้ิ นอก จากตัวของเราเอง” คาํ พูดแผวๆ เนอื ยๆ เร่ือยๆ ดงั มาจากคนทก่ี ําลงั รอ้ื ยา มงว นอยู อดึ ใจตอ มา กห็ ยิบซปุ มะกะโรนีกระปอง อันเปน เสบยี งสําเรจ็ รูปแบบท่ใี ชสําหรบั ทหารในสนามรบขึ้นมา ดารินเห็นเขา ก็ ลืมตาโต จอ งเขาอยา งประหลาดใจ อุทานอะไรออกมาคาํ หนึง่ “นั่นคณุ มีเครอื่ งกระปอ งติดตัวมาดว ยหรอื นี่!” “คุณหญงิ คงหวิ มาก ผมจะเปด อุนใหค ุณหญิงเดยี๋ วน”ี้ อกี ฝายบอกเรยี บๆ ลวงทเ่ี ปด ขนาดเลก็ ขน้ึ มาจากกระเปา เปด กระปองดานบนออก เล็กนอ ย พอใหม ไี อระบายได แลวหมุนเปดสวนลางอนั เปน สําลชี ุบแอลกอฮอลแ ทนเตาสาํ หรับอนุ ไปในตวั จุดไฟลุกพรึบแลว ต้ังไว ประกายไฟจากสาํ ลีเชื้อเพลงิ ในสว นลางลกุ เขยี วราวกับไฟในเตา แกส ลนซุบท่ีบรรจอุ ยูในกระปอ งตอนบน ดารนิ มองตะลึงอยเู ชนนนั้ แลว ลุกพรวดพราดขนึ้ โดยเร็ว “นน่ั มนั เสบยี งสาํ รองสว นตวั ของคุณ ฉันไมกินหรอก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1699 นยั นตาแหงแดงเรือ่ เพราะพษิ ไขคูนั้น เหลอื บขึน้ สบหลอนอยางเสียใจ “ในภาวะคับขนั ขีดสุด ซึง่ ไมทราบวาชีวติ ของเราสองคนจะสิ้นสดุ ลงเมือ่ ใดอยางนแี้ ลว คณุ หญิงจะเกลียดชังตงั้ แงไ ปกบั ผมถงึ ไหน” ดารินอึกอกั บอกความรูสึกไมถ กู เขา ใจไดด ใี นความรูสกึ ของเขา และหลอ นเองกไ็ มไดมี เจตนาจะทาํ ใหเขาสะเทือนใจถงึ เพียงนน้ั ในที่สุดกส็ ่ันหนาหัวเราะออกมาเกอๆ ปฏเิ สธโดยเร็ว ตะกกุ ตะกกั “ปละ-เปลา ! อยาเขา ใจผดิ ฉันไมไดเจตนาอยางท่คี ณุ เขา ใจนั้นหรอก” “แลวทําไมถึงปฏิเสธ?” “ฉนั -ฉันหมายความถึงวา ...งา ...จะพดู ยังไงดคี ุณถงึ จะเขา ใจไดถ ูกตอ งนะ คอื ฉนั ไม อยากจะเปน คนเห็นแกต วั ถงึ เพียงนนั้ คุณอตุ สาหพ กตดิ ตัวของคุณมา แลว ก็ตอ งเอามาใหฉ นั กนิ เสยี แบบนี้ มันจะยุติธรรมรึ ฉนั ไมถึงกบั หิวจนถึงขนาดถาไมไดก นิ อาหารมื้อนี้แลว ตอ งตายอะไรหรอก พอทนได คณุ ไมตองกงั วลกบั ฉนั หรอก” “เพราะคณุ หญงิ พดู วาไมต อ งการใหผมกังวลกับคณุ หญงิ นนั่ นะซคิ รับ เปน สงิ่ ทรมาน ความรสู กึ ของผมอยา งท่ีสุด เอาละสมมติวา นม่ี ันเปน อาหารของผม ถาผมตองการจะสละให คณุ หญงิ คุณหญงิ จะรบั ไหม?” ตาตอ ตาสบกันนง่ิ ไปครู ในทส่ี ดุ หลอนกถ็ อนใจเบาๆ ยิ้มใหพรอมกบั กม ศรี ษะลงนดิ หนง่ึ ตอบเสียงแผวต่าํ “ถามันเปน ความสุขใจ สบายใจของคณุ ฉนั ยนิ ดที ่จี ะรับ” สีหนาอนั เขยี วซดี นนั้ ดขี ้นึ เลก็ นอ ย เอนหลังพิงกอ นหิน ตาเหมอ มองดไู ฟท่ีกําลังลกุ ลน กระปอ งซบุ อยู พมึ พาํ เบาๆ “ขอบคุณ เทานีผ้ มกส็ บายใจแลว อยา วา แตซุปกระปองนี้เลย ตอใหเลอื ดเนื้อของรพนิ ทร ก็ยงั สละใหหมอมราชวงศหญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ได เม่อื ถงึ คราวจําเปน ราชสกุลสาวมองดเู ขาดว ยดวงตาเปนประกาย ความปตสิ ขุ แผซานไปตลอดท้ังสายเลือด จรงิ แทแนนอนเสมอ ในขอ ท่วี า ชายผนู เี้ ปนหลักประกนั อันแสนจะม่ันคงอบอุนใหแกหลอนได ใน ทกุ สถานการณอยางไมม ีขอ กงั ขา ดเู อาเถอะ แมแ ตตัวเขาเองจะอยูในภาวะเจบ็ ปวดออนเปล้ียเชน ท่ี เห็นอยนู ้ี เขาก็ยงั เปน รพนิ ทร ไพรวลั ย คนเดมิ อยูนนั่ เอง...เปน ผทู จี่ ะตอ งปกปกษพทิ ักษผ องภยั ใหแกห ลอ น คดิ แลว ความซาบซง้ึ สมเพช ความเหน็ อกเหน็ ใจก็แลนเขา จบั ใจ แตคนอยางหมอม ราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธิ์ กราวเกนิ ไป...เกินกวาทีจ่ ะแสดงอะไรออกมาใหเห็น ในความรูสึกชนดิ นัน้ เคยพดู ดว ยอยา งกระดางๆ เคยบรภิ าษไวท าทเี คยเยอ หยิ่งถือตัว ซง่ึ แมวา มนั จะเปนตรงขามกับ ความรูส ึกแทจรงิ ก็ตาม แตมนั กย็ ากเยน็ ขวยใจเหลอื ประมาณทจี่ ะบอกใหร วู า หวั ใจรสู กึ เชนไร “ถาจะพดู ถงึ ความจาํ เปน แลว ...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1700 หลอ นพูดอยา งเขินๆ “ระหวา งคณุ กบั ฉัน คณุ มีความจาํ เปน มากกวา คณุ กาํ ลังไมส บาย ฉันดพี รอมหมดทุก อยาง คนดีอดอาหารสักม้ือพอทนได แตค นปวยอาจทรุดหนกั ” ตาคนู ้ันเหลือบทหี่ ลอ น ยิ้มใหอ ยา งชดื ๆ “คณุ หญงิ อยา หว งเร่ืองนนั้ เลย ผมยังมซี บุ เหลอื อยอู ีกกระปอ งหนึง่ ” “โกหกหรือเปลา?” แทนคาํ ตอบ รพินทรล วงซบุ อกี กระปองหน่ึงข้นึ มา แลว กล้ิงกบั พืน้ ตรงไปท่ีหลอ น ดาริน ตะครุบขึ้นมาดูรอ งออกมา “อา ว! แลวกไ็ มบอกเสยี แตแ รก ใหฉนั อดึ อดั ใจอยไู ด ถางั้นกห็ มดปญ หาไป ไมงนั้ ฉนั กลนื ซุบของคุณกระปอ งน้ันไมล งหรอก ฉนั จะเปด ใหค ณุ นะ” พรานใหญห ลบั ตาลง โบกมือ “ไมตอ งหรอกครับ ทง้ิ มันไวก อ นเถอะ” “ทําไมละ?” “ผมไมห ิว” “ถงึ ไมหวิ กพ็ ยายามกนิ เถอะ คณุ กําลงั ไมส บาย ซบุ รอนๆ จะชว ยไดมาก” รพินทรถ อนใจอกี ครั้ง ส่นั ศรี ษะนอยๆ “ไมมีประโยชน ขนื กนิ เขา ไป ผมก็อาเจียนออกมาหมดเทา น้นั ” ดารนิ มองดเู ขาอยา งเปนหว ง เลอื่ นตัวเขา มาใกล เอามือองั ที่ซอกคอและหนาผาก กายของ รพินทรรอนราวกับไฟ แตเจา ตวั สะทา นหนาวสน่ั อยเู ปน ระยะ สมั ผัสแผว เบาน้ันทาํ ใหเ ขาลืมตาขนึ้ กเ็ ห็นเคาหนา อนั เปย มไปดวยความอาทรมองจอ งอยูใกลๆ “รสู กึ เปนยงั ไงบาง?” หลอ นกระซบิ ถาม “มึนหัว...หนาวเหลือเกนิ ” หญิงสาวหันไปร้ือเปหลังสวนตัว แลว สง ยาใหส องเมด็ พรอมกบั กระตกิ นํ้า ในสายตาอนั ฝา มัวพรา พรายนัน้ เขาเห็นรอยยม้ิ ทเ่ี ตม็ ไปดว ยความอบอนุ ปลุกปลอบใจ “กนิ ยา แลวกน็ อนเสียเถอะ ไมต อ งเปนหว งอะไรทง้ั นัน้ ฉันจะเฝา คณุ อยูใกลๆ มอื อันสน่ั เทารอ นผา วน้นั จบั ขอมือของหลอนไวแ นน ตาประสานตากันในระยะใกล หลอ นปลอ ยใหเขาจบั นง่ิ อยเู ชน น้ันโดยไมข ัดขืน “คุณหญงิ ...” “หือม. ..” “ไมควรเลย ทจี่ ะมาลาํ บากกับผม ถา เชือ่ ผมแตแรกปานน้กี ข็ า มไปอยูกับพวกเราฝง โนน ปลอดภัยแลว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1701 “อยากจะใหฉนั ทงิ้ คณุ ไปนักหรอื ?” “ผม...ผมเปน หวงคณุ หญิงจนบอกไมถูก สาํ หรับคืนน้ี โดยเฉพาะอยางยิ่ง ในขณะท่ีผม ดันมาเจ็บปว ยไมส บายข้ึนแบบนี”้ “ฉันทายลวงหนาไดมานานแลววา สกั วนั หนึ่งคณุ จะตอ งเกดิ อาการจบั ส่ันขึน้ ในขณะท่ี เกิดเหตฉุ ุกเฉนิ แลว มนั กเ็ ปน ความจรงิ ” “ถา รแู ตแ รก กค็ งไมจา งมาใหเ สยี เงนิ ใชไหม?” “กจ็ า งมาเสยี แลว นี่ ไมร จู ะทาํ ยังไงได เลยตอ งมาคอยเฝา อยางนี้แหละ ทงิ้ ไปก็ไมไ ด” “กลวั จะสูญคาจา งเปลา?” “ใชแ ลว...” รพนิ ทรขยบั ตวั หลอนประคองจับใบหนาไว “จะไปไหน?” “ซบุ ของคณุ หญิงเดอื ดแลว...” “ไมตอ งยุงหรอก เดี๋ยวฉันจดั การเอง บอกวา ใหน อนพกั เสยี ” พรอมกบั พูด ดารนิ เหนี่ยวไหลเ ขาใหล งนอน ประคองศรี ษะไวเ อายา มหลงั ใหห นุน คล่ี เสือ้ แจ็กเกตหนังดานในบุขนสตั วของหลอ นเองออก คลมุ ใหท ีอ่ ก แลวขยายกองไฟเขา มาสุมพิงไว ใหใกลๆ ชะโงกหนาไปเปา ไฟท่ีอุนซุปดบั ลง และทิง้ มันตั้งไวท นี่ ่นั ตามเดมิ โดยไมส นใจ ทรุดตัวลง นงั่ ใกลๆ รา งทน่ี อนหอ คตู วั นนั้ ฝามือแผวออ นโยน ลบู ไลอยูท่ใี บหนาขาวซีดทม่ี คี างส่ันกระทบ กราว รพินทรก ุมมือขางน้ันของหลอ นกดแนบไวกบั ทรวงอก เหมือนจะใหความอบอนุ นน้ั ชว ยขบั ไลค วามหนาวสะทา นออกไปจากหวั ใจ เปลือกตาที่ปด อยูสั่นพลิ้ว “ถา ผมหลบั หรอื หมดสตไิ ปเสียกอ น...” พรานไพรใจฉกาจของหลอน ผูบดั นม้ี ีสภาพไมผ ดิ อะไรกบั เดก็ นอ ยในความคุม ครอง พึมพําพูดมาอยา งยากเยน็ เสยี งสนั่ กระเสาเพราะพิษไข “โปรดระวังไวสามดาน ตรงหนา ผาท่ีเราไตก ันข้ึนมาตรงตน ไมลมแลวก็จากดานในถํา้ น่ี ถา มนั ไตข น้ึ มาทางหนา ผา มนั จะทยอยขนึ้ มาทีละคน ถามนั ไตจากดา นบน ลงมาทางตน ไมล ม ใหฟ ง เสียงกง่ิ ไมล ่นั สวนจากดานในถาํ้ จะมีสตั วร ายประเภทงู ไฟฉายอยาหางตัว” ดารินย้ิมใหก บั ใบหนาทีป่ ด เปลือกตาสน่ั เทาอยนู น้ั กมลงกระซิบท่รี ิมหู “รพินทร! คณุ ปกปอ งเปน ทพ่ี ึง่ ของฉันมามากแลว คืนนค้ี ุณควรจะอยใู นความพิทกั ษข อง ฉันบาง ดซู ิวา หมอมราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ จะปอ งภัยใหแกน ายพรานใหญ ผูมีนามวา รพินทร ไพรวลั ย ไดไ หม หลบั เสยี นะเจาคะ พอ คนยโส!...” รพินทร ไพรวลั ย น่ิงสงบไปแลว ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1702 ณ บัดน้ี รอบดานมแี ตค วามเงยี บเชยี บเปลา เปลีย่ ว เสมือนหน่ึงมหี ลอ นอยเู พยี งผูเดียว ทา มกลางความวิเวกวังเวง และเงาลีล้ บั ของมหนั ตภยั ทแี่ วดลอมอยใู นความมดื รอบๆ ตัว เสยี งไฟกิน ไมอยใู นกอง แตกปะทใุ นบางคร้งั เทา นน้ั ทีด่ งั เปนเพือ่ นอยู เปลวอนั แดงวบั แวมของมนั เตนขนึ้ ลง สะทอ นจบั ไปยังกลมุ หินงอกและผนังถ้ํา ทําใหบงั เกดิ เปนภาพมายาตางๆ สุดแลว แตอ ุปาทานจะ มองใหเ หน็ เปน ไป เงาของคา งคาวบินโฉบไปมาวูบวาบ ลมปกอันเจอื ไปดว ยกลนิ่ สางของมันปลวิ มากระทบอยเู ปน ระลอก นานๆ จะมีเสยี งเจาของพวกหมานรก เหา หอนประสานกันแววขน้ึ มาจาก ตีนผาเบือ้ งลางอยา งงนุ งานหวิ โหย ฟง ดูมนั ยังไมล ะความพยายามท่ีจะหาทางปน ปา ยตดิ ตามเหยอื่ ข้นึ มาใหไ ด และพากนั เฝา วนเวยี น กระจดั กระจายพลา นอยยู งั ตีนผาเบอ้ื งลางนนั่ เอง ใชแลว ...หลอ นตกอยใู นซกี โลกสวนหนึ่ง อนั นา สะพรงึ กลวั ทส่ี ุดอยา งโดดเดย่ี วเดยี วดาย ชนดิ ทมี่ องไมเ หน็ ใครอกี แลวนอกจากตวั ของตวั เอง นบั จากวนิ าทนี เี้ ปน ตน ไป หลอนมีหนาท่ี จะตองปกปองคมุ ครองตนเองอยา งอสิ ระ และไมเพียงแตชวี ติ ตนเทาน้นั ยงั มอี กี ชวี ติ หนงึ่ ซ่ึงถกู เหตกุ ารณจาํ เปน บงั คบั ใหมอบไวกับหลอนดว ย รพินทร ไพรวลั ย ผูซ ่งึ เปรยี บเสมอื นคนที่ตายไปแลวชว่ั ขณะ! ชวี ติ ของจอมพรานผู บนั ลือนาม เดย๋ี วนีฝ้ ากไวที่หลอน!! สํานึกในภาระหนาที่อนั ไมอาจหลกี เล่ยี งไดพ นชนดิ นี้ ทําให ดารนิ วราฤทธิ์ สามารถ รวบรวมสติและพลงั ใจไดอ ยา งมั่นคงทีส่ ดุ เหนือกวา ทกุ คร้ัง ขจดั ความหวาดกลวั พรั่นพรึงใดๆ ออกไปจนหมดส้ิน แลว หลอ นก็พรอมแลว ท่จี ะเผชญิ กบั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง ไมวา มนั จะมาในรูปใดอยา ง กลา หาญเด็ดเดยี่ วและเชือ่ มน่ั ราชสกุลสาวคอยๆ ดึงมอื ออกจากอุง มืออนั เกาะกุมอยูข องคนเจ็บอยา งแผว เบา เขาคง สนทิ นงิ่ ไมรูสึกตวั อยูเ ชน นนั้ ชวยจดั เสือ้ ทค่ี ลมุ หอเพือ่ ใหแ นบกระชบั กับกายสัน่ เทาเปนลูกนก แลว ก็ถอยหา งออกมา เรมิ่ กวาดสายตาไปรอบๆ อกี ครง้ั พรอมทั้งใชส มองใครค รวญไตรต รอง ยม้ิ กราน เกรยี มผดุ ขึน้ ทร่ี มิ ฝป าก สิ่งแรกทีห่ ลอนทําก็คอื ทรดุ ตัวลงคกุ เขา พนมมือขึ้นเหนือทรวงอกระลกึ ถึงพระพุทธคณุ เปนทีต่ ้ัง ตอ มากส็ กั การะขอขมาตอ เจา ถาํ้ เจาปา ตลอดจนสง่ิ ศักด์ิสิทธท์ิ ้ังหลายในอาณาจกั รไพร ภาวนาวิงวอนขอใหชวยปกปอ งคมุ ภยั ใหต ลอดทงั้ ราตรีวิกฤตนิ ี้ จากน้นั จึงหนั มาจัดเตรยี มวางแผนต้ังรับ ชนดิ ปก หลกั สูตาย ปน กระบอกแรกทหี่ ยบิ ขึน้ ตรวจสอบ กค็ อื ลกู ซองเอฟเอนก่ึงอตั โนมตั ิ เทาท่ีจําได หลอ นบรรจคุ รงั้ สุดทา ยเต็มหานัดตามอตั รา และยงั ไมไ ดย งิ ไปแมแ ตน ดั เดียว แตเ พ่ือความแนใ จ จงึ ขยบั ลกู เลื่อนแงมดกู ระสนุ ในรงั เพลงิ มันยัง เขา ประจําท่ีอยเู หมอื นเดิม ไมไดสับสนไปอยา งที่เกรง พรอ มท่ีจะระเบิดลกู ปรายอนั แรงฤทธิ์ ออกไปทกุ ขณะ ทันทที ี่เข็มแทงชนวนเจาะลงมา ทดลองยดั กระสุนสาํ รองอีกนดั เพ่ิมเตมิ เขา ไปใน หลอดกระสุน มันไมส ามารถจะเสือกเขา ไปได นนั่ แปลวา ในหลอดบรรจกุ ระสนุ มีอยูครบถว น แลว สี่นัดเต็มอตั ราศึก สอบเสร็จบรรจงวางมนั ไวใ นลักษณะพรอมท่จี ะหยิบฉวยขึ้นมาไดท นั ที [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1703 กระบอกตอมาก็คือเรมงิ ตนั แบบปม แอค็ ชน่ั ทร่ี พนิ ทรใ ช มนั วางเปลา เพราะเจาของถอด ลกู ออก กอ นทจ่ี ะปน ขนึ้ ชะงอนหินขนึ้ มา โดยเก็บลูกใสไวในกระเปา เสอื้ หลอนคอ ยๆ ลวงกระเปา ของเขา หยิบกระสุนชุดน้นั ออกมา ยดั ใสเ ขาไปจนเต็มอัตราเชน กนั ขึน้ ลาํ กลองเอาลกู เขารังเพลิง พรอมไวอ กี นดั แลว ก็หนั มาตรวจสอบ กระสนุ ลกู ซองสาํ หรับปน ขนาดเดียวกนั ท้งั สองกระบอก พบวานอกเหนอื จากทบี่ รรจไุ วในตวั ปน กระบอกละนดั รวมเปน สบิ นดั แลว ยังเหลอื ติดตวั หลอ น สํารองอกี 7 นดั เทา น้นั หลอ นวางมันไวเคยี งคูก นั ถดั มา ก็ดงึ ปน สน้ั .357 แม็กนั่มประจําตวั ออกจากซองขา งเอว กระสุนแบบเจาะเกราะ ปะปนไปกบั หวั ออ นธรรมดาอยใู นรังเข็มขดั อกี 18 นดั จัดการคดั ปลอกกระสนุ ทย่ี งิ ไปแลวออกทง้ิ บรรจุใหมเ ขาไปแทนทยี่ ัดเขาซองไวตามเดมิ คลานไปท่ีรางอนั นอนน่ิงอยขู องรพนิ ทร ดึง .44 ท่ี เหนบ็ บนหลงั เขาออกมาควานหากระสนุ สาํ รอง ตามกระเปาเส้ือและยา มหลังของเขา แลว กพ็ บวา เจา ของใสมันไวใ นกลอ งในยามหลัง มีเพยี ง 2 ชุดเทา นน้ั สว นทีบ่ รรจอุ ยใู นตัวปน กย็ ิงไปแลว ถึง 2 นดั ปลอกยงั คาอยู หญงิ สาวเหลือบมองดูเจา ของปนผนู อนหลับตานงิ่ อยู ส่ันศีรษะชา ๆ ยม้ิ ให ใบหนา น้นั นดิ หน่งึ อยางกง่ึ ออ นใจก่งึ เอ็นดู คัดปลอกกระสุนเกา ทิ้ง แลว บรรจุใหมเ ชน กนั นาํ มาวาง ไวรวมกับลกู ซองอกี สองกระบอก อาวธุ ชน้ิ สุดทา ย ก็คือ .22 แม็กน่ัม รเู กอร แบบซูเปอรซิงเกิล้ ลาํ กลองยาว 9 นวิ้ ซ่ึงตดิ อยู เปน ประจําในยามหลงั ของหลอน โดยปกติแลวก็ไมเคยสักคร้งั ท่ีหลอนจะเหลยี วแล หรือมีความ จําเปน หยิบมนั ข้ึนมาใช สาํ หรบั เดี๋ยวน้ี มนั จาํ เปนขนึ้ มาเสียแลว กระสนุ มีเพยี งแคตดิ ตวั ปน อยู 6 นดั เทา นัน้ ไมม อี ะไหลสํารอง แตนนั่ กจ็ ดั วา เปน ปนท่ีเพ่ิมขนึ้ มาใหอ กี หนึ่งกระบอก ในภาวะคบั ขนั เขาตาจนที่เผชญิ อยู นักมานษุ ยวทิ ยาสาว บอกกบั ตนเองวา หลอนจะใชป น ท้ัง 5 กระบอก ในการยิงตอ สูเพยี ง คนเดยี วตามลาํ พัง หากภยั รา ยจูโ จมราวเี ขามา โดยยิงแตล ะกระบอกเรียงกนั ไปตามลาํ ดับชนิดไม ยอมเสยี เวลาบรรจกุ ระสุน หลอนจะยิงตดิ ตอ กนั ออกไปถงึ 28 นดั และเม่ือครบ 28 นัดนนั้ แลว กส็ ุดแลว แต โชคชะตาจะลขิ ิต เสร็จสรรพเรยี บรอ ยในเรื่องปน ดารนิ กล็ วงน้ํามันกันแมลง ทร่ี พินทรม ตี ิดยามหลงั ของ เขาอยูเปนประจําข้นึ มา โรยหยดเปนแนวกน้ั ไวนอกกองไฟทัง้ สองดาน เพอื่ อาศยั กลน่ิ ไอของมันไล สตั วร า ย โดยเฉพาะอยา งยิง่ จาํ พวกงแู ละแมลงมีพิษ ราชสกุลสาวจดั กองไฟใหลกุ โชติ เตรยี มไฟฉายไวข างลาํ ตวั จัดการกนิ ซุปมะกะโรนีท่ี รพนิ ทรเ ปดอนุ ไวใ หรองทอง แลว กลับเขา มานัง่ เหยยี ดเทา หลงั พิงหนิ ไฟจดุ บุหร่สี บู อยขู า งๆ ราง อนั นอนสงบนง่ิ ของพรานใหญ เง่ยี หูสดบั ตรบั ฟง สรรพสําเนียงทจ่ี ะเกดิ ข้ึนอยางระแวดระวัง จติ นกึ คดิ ไปตางๆ นานา วา เหว. ..เปลาเปล่ยี ว...เปน ทกุ ขกงั วลเหลอื ท่ีจะกลาว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1704 ปา นน้ีเชษฐา พ่ชี ายของหลอนและคณะท้งั หมด จะตกอยใู นสถานการณเ ชน ไรบา ง อยางไรกต็ าม ทั้ง 6 คนท่ีขา มฟากเหว ปากทวารของสางเขยี วลว งหนา ไปกอนแลว คงจะปลอดภยั แนน อน มหี ลอ นกบั พรานใหญเ ทาน้ัน ทตี่ กอยใู นเขตอนั ตราย ชนิดทไ่ี มทราบวา จะมชี วี ิตรอดคนื น้ี ไปไดหรอื ไม คนเหลาน้ันจะทุกขร อ น วิตกหวงใยถึงหลอ นกบั รพนิ ทรเ พยี งไหน อาจคิดวา ตายแลว ก็ ได บุหรห่ี มดตวั หลอ นดดี มนั เขา ไปในกองไฟ ตาเหมอมองเปลวไฟสีแดงทแ่ี ลบเลีย พลอมแพลมอยใู นกอง เสยี งหมาในพวกน้ันซาสงบเงยี บหายไปหมดแลว นานๆ คร้ังจะมีเสยี งนก กลางคนื สงเสยี งรองแหลม ดงั แววเขามาทางปากถาํ้ เสยี งรพนิ ทรพมึ พาํ อะไรฟงไมไ ดศพั ทอยใู นลําคอเหมอื นเพอ แลว ถอนหายใจสะทาน เยอื ก จากนนั้ กเ็ งียบไปอกี มแี ตอาการสั่นพลิว้ อยเู ปน ระยะของรางกายท่งี อคูอยูน ั้น ดารนิ ต่นื จากภวังคห ันไปมองดรู างนน้ั ยมิ้ ใหเ ศราๆ วางมอื อนั ออนละมนุ ละไมลงบน ศรี ษะนนั้ ลูบไลแผวเบาอยกู ับเสน ผมหยกั ศกสีนา้ํ ตาลท่กี รา นแหงเพราะไอแดด และความกรากกราํ เสยความยงุ เหยงิ กระจัดกระจายไมเ ปน ระเบียบน้นั ใหเขา รูป เจา ของเสน ผมไมรูสกึ ตัวในความ ปรานอี นั ออ นหวานน้ัน เพราะพษิ ไขส งู จนหมดสติ เขารูจักนอ งสาวของนายจางผูส งู ศักดิ์แตเฉพาะ ในดา นความเยอหย่งิ ไวต ัว และความกรา วกระดางปง ชาเทา นน้ั ไมเ คยใฝฝ นวา จะไดพบกบั นาํ้ ใจ เกือ้ การุณยอ นั เยอื กเยน็ จับใจเชนคนื นี้ โชคของคนท่ีเปน โรคอกหักไมดีเอง ท่ไี มสาํ นกึ เพราะความเจยี มใจเจียมฐานะ เกินกวา ที่ จะกลา คิดเขา ขา งตนเองเชน นั้น สายตาท่ีสาํ รวจพนิ ิจไปตลอดทั้งรา งนัน้ เหลือบไปเห็นอะไรชนิดหนง่ึ แลบออกมาจากอก เสื้อ ลักษณะสสี ันของมันสะดดุ ตา จงึ ใชน วิ้ คอ ยๆ คบี ดึงออกมา แลว ขมวดค้วิ ดวยความพศิ วง มนั เปนแพรสรี ุงผนื หนง่ึ ซกุ แนบอยูท่ีอกตรงตาํ แหนงหวั ใจ ดารนิ ชะงกั สหี นาเครง ลง...เอะ! ผาของผหู ญงิ คนไหนกันน่ี แอบเอามาแนบหวั ใจไว อยา งน้.ี ..ของแมแ สงโสมประโลมใจแฟนเกาคนน้ัน หรอื วา ของแมม าเรยี ผูรอนรักกันแน? เลอื ดแลนขนึ้ หนา วูบ ทรงตวั นัง่ ตรง เชดิ คอแข็ง ริมฝป ากเมม สนทิ แลว ทนั ทีนน้ั หลอ นก็ กระตุกออกมาทงั้ ผนื คลอ่ี อกสาํ รวจดู อดึ ใจของการพนิ ิจ ทบทวนความจํา สหี นาก็เปลยี่ นแปลงไปอีกคร้ัง ความรสู กึ มนั ผัน ผวนอลหมา นยุงเหยงิ จนบอกไมถกู เพราะเพ่ิงจะจาํ ไดเดยี๋ วนเ้ี องวา แพรสีรุง ผนื น้ี แทท ่จี รงิ มันก็คือ ผา พนั คอของหลอ นนน่ั เอง!! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1705 หลอนเปนคนพนั ขอ มอื ของเขาไวใหเองในคืนหนง่ึ โดยแทนใหก บั ผาพันแผลผืนเกา ดู เอาเถอะ ตัวเองใหเ ขาไปแลว กล็ ืมเสยี อยางสนิท ยงั จะคิดปรักปราํ โทษเขาเสียอีก คนไดร ับ...เกบ็ ไว แนบหวั ใจราวกับเครื่องราง แตคนใหล มื สนิทไปตง้ั นานแลว เห็นครัง้ แรกก็ยงั จาํ แทบไมได! ! ดารินคอ ยๆ สอดผา ผืนน้นั เขา ไปแนบหวั ใจของเจา ของตามเดมิ เกยคางลงกบั ไหลท ี่นอน ตะแคงอยูน้นั ทอดสายตาสุกใสเปน ประกายพราวจบั อยทู ใ่ี บหนา อนั รกไปดวยเครา ซึ่งมเี ปลอื กตา ปด สนิท นว้ิ ลบู เลนอยูกบั วงหนา นน้ั “รไู หม...” กระแสใจของราชสกุลสาวสงออกมาเปนคล่ืนความคดิ แทรกซึมเขา ไปยงั อกี หวั ใจหนงึ่ ซ่งึ บัดน้ไี มรูวา ลองลอยไปอยทู ใ่ี ด “เสนห ข องเธอมนั อยทู ่คี วามปน ปงเฉยเมยไมแยแส ทีเ่ ธอแสดงตอ ฉันมาตลอดนน่ั แหละ อยากรูเหลอื เกนิ วา เธอจะแสดงไปไดน านสกั แคไ หน คงจะลาํ บากใจมากไมใชเลนเหมือนกันนะ ใน การท่ใี จคดิ อยา งหนงึ่ การกระทําตองแยกไปอกี อยางหนึ่ง ฉนั รดู ี เพราะฉนั กเ็ ปน อยางนนั้ เหมือนกนั !...” ในความเงียบสงดั อนั หนาวสะทานจับใจ มชิ า มินาน ม.ร.ว. หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ ก็ซบ หลับคาอยูบนไหลของรพินทร ไพรวลั ย หลอนเผลอมอยไปเพราะความเหนด็ เหนอ่ื ยอิดโรย ทผี่ จญมาตลอดท้งั วนั อันเครยี ดหนัก นานสักเทา ใดไมทราบได คลายๆ จะมีอะไรเขามาปลกุ หญิงสาวสะดงุ เฮอื กลมื ตาสวาง โพลงขนึ้ ลมอนั เยน็ เฉยี บกลุมหนึ่งพดั วบู เขามา กองไฟทง้ั สองกองกอไวเ หลอื แตถ านแดง ทุกหน ทุกแหง มดื มิดไปหมด ในแผนภาพของคลองจกั ษดุ รู าวกับมีฉากสดี ํามากัน้ ไวนน้ั รา งหน่งึ ปรากฏโพลงอยู ตรงหนา โดยมถี า นในกองไฟดา นปากถา้ํ กนั้ ไว หา งจากหลอนไปเพยี ง 5-6 กา วเทา นนั้ สมั ผัสบางชนิด ทําใหห ลอนขนลกุ ชันข้ึนทง้ั ตัว และพรบิ ตานน้ั ปน กว็ บู ขึ้นมาอยใู นมือ อยางเร็วที่สดุ เทาท่สี ัญชาตญาณจะบงการได ปากกระบอกเงยขนึ้ จบั ไปทรี่ า งน้ัน แตค ณุ พระชวย!...น้วิ ของหลอ นไมย อมกระดิก! พรอมกับอาการตะลงึ งนั สายตาก็สะทอ นภาพอันเหน็ เพยี งชัว่ แวบแรกนนั้ ใหเ ดนชดั ขน้ึ สาวเผาตองเหลืองคนเดมิ กบั ที่นําทางใหเ มอ่ื หัวคาํ่ นน้ั เอง! ใบหนาซง่ึ ดารนิ เคยบอกกับ ตนเองไววา คลบั คลา ยคลับคลา บัดน้ีเหมอื นจะมีอะไรมากระตนุ ความทรงจาํ ใหกระจางชดั ข้ึน หลอนจาํ ไดใ นปจ จบุ นั ทันทีนั้นเองวา... นางตองเหลอื งผนู ี้ คอื ใคร! เลอื ดในกายของราชสกุลสาว แทบวา จะจับเปน กอนแขง็ ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1706 63 จากแสงแดงเรอื งๆ ของถานทเี่ กือบจะมอดอยูในกอง สอ งใหเห็นใบหนา อันมเี สน ผมยาว รุงรังในลักษณะตาเหลือกลาน มือทง้ั สองโบกอยไู ปมา แตป ราศจากเสยี งใดๆ ดังมาใหไดยนิ คุณพระชวย! นัน่ คือ นงั เท๊ียะ! ลกู สาวของเจาตองเหลืองเกอะ ซงึ่ ถกู สางเขียวผาแลง อก ควกั เอาพวงหวั ใจออกมา ในวนั ทีค่ ณะเดนิ ทางไดปะทะกับมนษุ ยผ ดี ิบเปน ครง้ั แรกนน่ั เอง! สหี นา ทเี่ หน็ อยนู ี้ เปน สีหนา เดยี วกนั กบั ศพอันทุเรศอเนจอนาถของหญิงสาวเคราะหรา ย ทีด่ ารินเหน็ ในวนั น้ันภายหลังจากการตอ สูไ ดส ิ้นสุดลง และเขาไปสํารวจสถานทเี่ หตกุ ารณ ดวยหวั ใจทเ่ี กอื บจะหยดุ เตน เพราะความตกใจขดี สดุ และประสาททกุ สวนซ่งึ เปนอมั พาต ไปชัว่ ขณะ ดารินจองคางอยเู ชนนั้น รา งนัน้ แลเหน็ บดิ เปนเกลยี ว เคลื่อนไหวโอนเอนอยูไปมา เหมอื นคนท่ีกําลงั ไดรบั ทกุ ข ทรมานเจ็บปวดแสนสาหัส มือท้ังสองกโ็ บกมาทางหลอ นอยไู หวๆ เต็มไปดว ยอาการทุรนทุราย ปากกอ็ ากวาง คลา ยๆ จะเปลงเปนถอ ยคําใดๆ ออกมา แตม ันก็ปราศจากเสียงอยเู ชน น้นั ยิง่ เพง นาน ไปกย็ ิ่งเห็นตลอดท้ังรา งนนั้ ชมุ ไปดว ยเลอื ด เห็นแมก ระทง่ั บาดแผลอันเหวอะหวะนา หวาดเสียวจาก ยอดอก แลงลงไปถึงทอ งไสท ะลักรุง รง่ิ ดารนิ หลดุ ปากออกมาไดด วยเสียงรอ งกรีด ผวาเขากอดรางอนั นอนสงบน่งิ ของรพนิ ทร ไวแนน ซบหนา ลงซอนกับซอกไหลเขาอยา งลืมตวั เขยา ปลุกโดยแรงพรอมกับรอ งเรยี กละลาํ่ ละลกั ไมเ ปน ภาษา เปลาประโยชน รพนิ ทร ไพรวัลย คงนอนนิ่งกายสน่ั รกิ ๆ หมดความรสู กึ ใดๆ อยูเชน น้นั หลอนจะพยายามเขยาเรยี กเชน ไร ก็ไมไ ดย นิ เสยี งตอบ หรอื แมแ ตก ารไหวกายแมแ ตน ดิ หนงึ่ ดูราว ประหนง่ึ วาเขาไดตายจากหลอนไปเสยี แลว หญงิ สาวหลับตาแนน ซุกหนา อยกู ับรางเขาเชน นั้น รสู ึกเหมือนจะช็อก แตแ ลว อึดใจ ตอ มานนั้ เอง สตสิ มั ปชญั ญะกค็ อยๆ กลบั คืนมา หลอ นระลกึ ถงึ อาํ นาจพระพุทธคณุ เปนเครือ่ งชว ย ปลอบขวัญอนั กระเจงิ แทบจะทําใหเ ปนลมหมดสตลิ งในขณะน้ี ดว ยความตระหนกตกใจเหลอื ทจ่ี ะ กลาว แลว ทนั ทีนนั้ เองก็กดั ฟน กระโดดลกุ ข้ึนยนื อยา งพรอมแลวที่จะประจนั ในทกุ ส่งิ ทุกอยาง ไม วามันจะนา หวาดกลัวสะเทือนขวัญสกั ปานใด ภาพทเ่ี หน็ อยเู มอ่ื ครนู ้ี อนั ตรธานไปเสยี แลว !! ดารินยนื ขนลกุ ชนั อยเู ชน นน้ั กดั ฟน แนน พยายามขมอารมณ ใชสติเขาไตรต รอง ใครค รวญในสง่ิ ท่ีสายตาแลเหน็ อยเู มอ่ื อึดใจทแ่ี ลว ถามตนเองวา นหี่ ลอ นตาฝาด ประสาทลวงไป หรอื เปลา ภาพท่เี ห็นนั้นมนั เปนภาพปศาจของนางเที๊ยะ ซง่ึ ตามทฤษฎีของวิทยาศาสตรแลว หลอ น จะเชอื่ ไปไมไ ด! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1707 แลวทําไมหลอ นจึงแลเหน็ ออกชดั เจนกระจา งตาถงึ เพยี งนนั้ อยา งนอยกเ็ ปนเวลาถงึ อดึ ใจ เตม็ ๆ ภาพท่ีเหน็ จาํ ไดอ ยา งแมน ยาํ ที่สุด มนั เตือนใหระลกึ ขนึ้ มาไดอยางปรุโปรง วา สาวตองเหลืองผู ลกึ ลับทเ่ี ดิมดมุ นาํ ทางหลอนและพรานใหญข น้ึ มา จนถงึ ชะงอ นปากถ้ําเพ่ือใหพน จากการไลของฝงู หมาในนั้น คอื ลูกสาวเกอะ ซึง่ พวกสางเขียวฆาตายไปแลวอยา งทารณุ ยกเวน แตว า เมื่อตอนหวั คาํ่ น้ี หลอ นยงั ไมส ามารถจะนึกออกจําได จนกระท่ังมาไดเหน็ ภาพทแ่ี สดงออกมาของเหตกุ ารณสยองวนั น้นั มันหมายความวา อยางไร หลอนตน่ื ข้ึนมาเหน็ ภาพอนั นา หวาดกลัวทีส่ ดุ น้ีเพยี งคนเดยี ว ปศาจของนางเท๊ยี ะ...หลอกหลอนหลอนหรือ? เปนไปไมไ ด! ...สมองอนั ชาญฉลาด และมเี หตผุ ลของหลอนบอกตนเอง...สมมติวาภาพท่ี เหน็ เปน ภาพของปรากฏการณแหง วญิ ญาณผตู ายจรงิ โดยตาหลอนไมไ ดฝ าดหลอนตัวเอง วิญญาณ นัน้ ก็ไดสําแดงออกในดา นเปนมติ ร คอยใหการชว ยเหลอื มากอ นแลว มฉิ ะนน้ั ไฉนเลยทั้งหลอ น และพรานใหญจะหนีฝงู หมานรกทก่ี าํ ลงั ไลลา ขนึ้ มาปลอดภัยอยูบนนไี้ ด ก็แลว เหตใุ ดภาพอันนาสยองกลัวท่เี หน็ จงึ มาปรากฏในลกั ษณะนนั้ ? มนั นาจะเปน ไปได ในขอ ทวี่ า ...ปศ าจของนังเทยี๊ ะตอ งการจะใหหลอนจําได จงึ มาในรปู กายของศพซึง่ ถกู สงั หารโหดเหย้ี มทารุณในวันนั้น เพอื่ แนะนาํ ตนเอง เทา กับวา มนั จะตอ งเปน การ มาดีไมใ ชมารา ยแนน อน ลกั ษณะทีโ่ บกไมโ บกมอื แสดงอาการทุรนทรุ าย ลักษณะของปากท่อี า เหมือนจะบอกความอะไรสกั อยา งหนง่ึ นน้ั นาจะหมายถึงการมาเพ่ือเตอื นขา วรา ย เตือนภยั อะไรสกั อยาง ดารินรตู วั ดีวา...กอนหนาที่จะตื่นขึน้ มาพบเห็นกับสง่ิ อันนา หวาดเสยี วที่สดุ น้ี หลอ นเผลอมอย หลับไป และตนื่ ขนึ้ อยางกะทนั หัน เหมือนมอี ะไรจะมาดลใจปลุกข้ึนอยา งจูโจม ราชสกุลสาวยนื กัดรมิ ฝปากแนน “ไปผดุ ไปเกดิ เสยี เถิด เทยี๊ ะ!...” หลอนพดู ในใจ ตัง้ จิตแผสวนกศุ ลไปให “...และขอบใจมากท่ีอุตสา หม าบอก มาเตอื นใหจ ําได ฉันรูแลวละวาเธอมาบอกเรอ่ื ง อะไร!” หญงิ สาวขยแี้ ขนทีก่ าํ ลงั ขนลกุ ชนั อยโู ดยแรง สํารวมใจเปนปกติเย็นเยยี บลงในบัดน้ัน บดั นี้ หลอ นไมม ีความหวาดกลัวอยา งไมเคยปรากฏมากอ น ส่ิงทีห่ ลอ นเห็นทําใหเ ชอ่ื สนิทแลว ใน เรือ่ งอาํ นาจของความลล้ี บั เรอ่ื งภตู ผีปศาจและวิญญาณ ซงึ่ ไมเ คยคิดจะเชอื่ มากอ น และในเมอ่ื เจาสง่ิ ลี้ลับมหศั จรรยน้มี อี ยจู รงิ เดยี๋ วนี้ หลอนกไ็ มเ ดยี วดายนกั อยา งนอยทีส่ ุดปศาจของนางเทย๊ี ะกจ็ ะตอง คอยใหก ารชว ยเหลอื หลอนอยู เหมอื นอยา งท่เี คยปรากฏรางมาเปน คนธรรมดา นําทางหนใี หแลว เมอื่ หัวค่ํานี้ ความเช่ือมนั่ เชน นั้น ทําใหน ักมานุษยวทิ ยาสาวเต็มไปดวยความอบอุน เพยี บพรอ มไป ดว ยพลงั ใจ หลอนกวาดสายตาไปรอบๆ โดยเรว็ ครงั้ แรกคิดจะใสเ ชื้อฟน เพ่ือใหไฟในกองลุกโชติ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1708 ขน้ึ ตามเดมิ แตแลวไหวพรบิ ของการตอ สู ก็บอกกบั ตนเองวา น่ันเทากบั เพมิ่ แสงสวา งเพื่อใหศตั รู มองเหน็ ไดถ นดั เสียเปลา ๆ ใหมันมดื อยา งนี้จัดวาถูกตองกับหลักยทุ ธศาสตรท ีส่ ดุ แลว รพนิ ทรน อนหลบอยใู นระหวา งซอกหินนน่ั กเ็ รยี กวา กอ นจะลมตวั ลงนอนและหมดสติ ไปดว ยพษิ ไข จอมพรานเลือกทีน่ อนไดเ หมาะสมถูกตอ งที่สุด แลวรา งของเขาจะไมเ ปนเปาหมาย ใหสงั เกตไดจากดา นปากถํ้า หญงิ สาวควาปนลกู ซองข้ึนมาทั้งสองกระบอก ปนสัน้ เหน็บรอบเอว ฉวยไดไ ฟฉาย แลว ทนั ทนี ้ันกแ็ ฝงกายในเงามดื ของกลุม หินงอก ที่ขน้ึ อยูร ะเกะระกะ เคลอ่ื นออกมายดึ ทก่ี าํ บงั ซมุ ตวั อยู ทแ่ี นวหนิ กอนใหญ ซ่งึ ขวางอยปู ากถา้ํ ตําแหนงน้ีมนั จะทําใหห ลอนไดย นิ เสยี ง และมีโอกาสเห็น อะไรกต็ ามทมี่ นั จะแผวพานเคลื่อนตรงเขา มาไดด กี วาอยใู นเพงิ เวิ้งถาํ้ ทพี่ กั นอน วางปนท้งั หมดลงเรยี งรายขา งตัวอยา งแผว เบา คงเหลอื ไวแ ตเ อฟเอนกงึ่ อัตโนมัตซิ งึ่ อยูใน องุ มอื ท้ังสอง ประกบกระโจมมือดว ยไฟฉายฮนั เตอรแปดทอน แลว กน็ ่ังสงบจติ เงยี่ หูสดับฟง เสียง พยายามกวาดสายตาฝาความมดื เพงออกไปยังบรเิ วณลานหนา ปากถา้ํ ซึ่งมันไมกวางใหญอ ะไรนกั และสว นมากก็เปนพน้ื โลง มกี อนหนิ เต้ียๆ งอกอยบู า งเล็กนอยเทา นน้ั เอง พอท่ีจะมองเห็นอะไรได ชัดเจนโดยปราศจากกําบงั มมุ อบั เงยี บท่ีสดุ ของความเงียบ กค็ ือความรูสกึ ของหญงิ สาวในยามนี้ ไดย นิ แตเสียงหัวใจของ ตนเองเตน ภาพตา งๆ ในมานตาทเ่ี พง ฝาสดี าํ สนทิ ออกไปเร่ิมจะคนุ ขึน้ เพราะสายตาเรมิ่ ชนิ มันจะ มดื สักขนาดไหนกต็ ามที ลานชะงอนหนา ปากถาํ้ เปน ลกั ษณะชานดาดฟา โลง ปราศจากตน ไมใดๆ ขึ้นปกคลุม แสงดาวสวางพราวอยูบนทอ งฟา ชวยสอ งลงมาใหเหน็ อะไรไดเ ปน เงาตะคุมๆ อึดใจนน้ั เอง หลอนกไ็ ดย นิ เสียงกอนหนิ เลก็ ๆ หลดุ รองจากผนังผาเบอ้ื งลาง แมจ ะเบา แสนเบาท่สี ดุ แตใ นความสงัด และโดยจิตใจจดจอ ทีค่ อยจบั ฟงอยใู นขณะนี้ ทาํ ใหไ ดยนิ เสยี งถนดั มนั ดังขน้ึ แลว กเ็ งยี บหายไปดรู าวกบั จะเปน เสียงท่ีเกดิ จากอุปาทาน ดารนิ กลัน้ ลมหายใจ เบนปากกระบอกปน ท่พี าดกอ นหนิ อยูไปทางดา นหนาผา ปลดหา ม ไกอยา งแผว เบา ตอมา ตน ไมข นาดเทาแขนทีง่ อกอยตู ามรอยแยกของหนา ผา ซ่งึ โผลย อดพน ระดบั พนื้ ลานขางบนข้นึ มา ก็มีอาการส่ันไหวนอ ยๆ เหมอื นจะมอี ะไรเหนยี่ วข้ึนมา เสยี งใบไหวเสียดสีกนั แสกสากนดิ หนึ่งแลว ก็น่งิ ไปอกี มือของหญงิ สาวสั่นสะทานนอ ยๆ ประสาททุกสว นเขมง็ เกลยี วเครียดแทบจะขาดสะบนั้ ไป แลวเงาดาํ ๆ กค็ อ ยๆ โผลขึ้นมาจากขอบหนาผาดา นนน้ั ไมผิดอะไรกบั เงาของปศาจหรือ สตั วร าย มันเคล่อื นไหวชาๆ ในลักษณะหมอบราบกับพ้นื กระดบิ พน จากรมิ ขอบผา ตรงเขา มาราว กบั อาการคลานของเสอื ดารนิ น้ิวแตะรออยทู ี่ไกปน ใชป ระสาทสมั ผัสหนั ปากกระบอกปนจองไป ยังรา งท่เี ห็นตะคุมอยใู นความมดื น้ัน หลอนใจเยน็ พอทจี่ ะไมย ิงออกไปอยางผลผี ลาม เพราะคาํ นวณ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1709 วาพวกมันจะตอ งตามหลังกนั ข้นึ มาอกี หลอนตอ งการยงิ มันอยางสัตวฝ ูง ไมใชดว นยิงเสียเพยี งคนท่ี ขน้ึ มาเปน เปา และปลอยใหเ จาพวกท่กี าํ ลงั ตามข้นึ มาเคลือ่ นไหวหลบทนั “ตามกนั ขน้ึ มา!...อยางนอ ยกอ็ กี สองสามตัว!” หวั ใจของหลอ นรองอยางเหย้ี มเกรียมดเุ ดอื ด ขบกรามแนน และมนั กจ็ รงิ ดงั วา อีกสามเงา...โผลพน ขอบผาทยอยตามขนึ้ มาเปนลําดบั โดยเวน ระยะหางกนั ไมถ งึ อึดใจ “ฆามนั เสียกอ น นายหญงิ อยา ปลอ ยใหมนั เขา มาใกลไ ด! ” รสู กึ เหมือนจะมีอะไรมากระซิบอยทู ่รี ิมหู ถา ไมใชน งั เทย๊ี ะ ก็อนสุ ตขิ องตนเอง ทัง้ ส่รี างดาํ ๆ เร่ิมจะยงโยย ืนยางสามขมุ ยองตามหลงั กัน บา ยหนาสวนทางปน ของหลอ น ท่ีจอ งคอยทีอย.ู ..ใกลเ ขามา ระยะน้ันมนั หางไมเ กินยสี่ ิบกา วเทานนั้ ไฟฉายทีป่ ระกบอยูใตก ระโจมมอื กส็ าดลําจาออกไปในบดั นนั้ จบั เปา อยางถนดั ถนี่ พิสจู นช ัดออกมาวาสายตาท่ีเพง ในความมดื ไมไดห ลอกไปเลย เจา มนุษยผ ดี บิ ส่ตี นถอื ดาบขาวโงง ในมอื กําลังอยใู นอาการยอ งตอด ลําไฟขนาดแปดทอน อันสาดสวนเขาหนาอยางกะทนั หัน ทาํ ใหพวกมนั ผงะอยา งตกใจ ทําอะไรไมถูกไปชั่วขณะ อยา งนอยกช็ วั่ หนึง่ ในสบิ ของวินาที กอ นท่ีพวกมันจะรูส กึ ตัวเคลื่อนไหวตอไปอยางใดไดท ้ังส้นิ นิ้วทเ่ี กาะตดิ ไกรอจงั หวะอยู แลวของดาริน กระดกิ ตูมแรก พรอ มกับเปลวไฟท่แี ลบออกจากปากกระบอกเปน ประกาย กัมปนาทกกึ กอ ง ทาํ ลายความเงยี บสงัดของปายามวกิ าลสะทอ นไปท้งั ผนังถํ้า กลบเสียงอทุ านล่ันแหลมยาวฟง ไมเปน ภาษามนษุ ย เจา คนแรกท่ลี ้าํ หนา เพื่อน กระเด็นมือกางตนี กางออกไปราวกับหวดดวยตะลมุ พกุ แวบเดยี วกนั กบั ท่ปี ลอกกระสุนเกากระเดน็ หวอื ออกจากรงั เพลิง ตมู ท่ีสองสามส่ี ก็แผดถ่ี ยบิ ราวกับปน กล มนั ดดุ นั เห้ยี มเกรียมย่งิ นกั มเี สียงแผดรอ งเจีย๊ กจากประสานกนั ฟง ไมไดศพั ท เจา สามคนทกี่ าํ ลังจะเผนออกจากทผี่ งะหมนุ ควางตะกายอากาศ แลวลมกระจัดกระจายไปคนละทศิ ละ ทาง ท่แี นน ง่ิ กม็ ี ที่ดนิ้ กระเสือกกระสนตแี ปลงอยูก ม็ ี เลอื ดฟูมละเลงพน้ื หนิ หนาผาตอนน้นั แดงฉาน สง กลน่ิ คาวตลบเขา มา ดารินกวาดไฟฉายจบั รางเหลา นัน้ อยางเยยี บเยน็ ส่นี ัดทีแ่ จกจา ยกันอยางท่ัวถึงสําหรบั สี่ คน คนชาํ นาญปนอยางหลอ นตระหนักดวี า นัน่ ไมจ ําเปนตอ งซ้าํ ใหเ ปลอื กลูกอกี แลว ระยะเผาขน ขนาดนี้ แลวก็ลกู ปรายดนิ ขับสงู แบบเกา เม็ด มนั ทาํ หนา ทข่ี องมนั ไดดีเสียกวาไรเฟล เสียอกี เจา คน หน่งึ ท่สี ง เสยี งรอ งคราง พยายามจะคลานกระเสือกกระสน และลมลกุ หนา คะมาํ เดนิ เกลือกกล้งิ อยู นั้น ไมม ที างรอด ตอใหม นั ใจแข็งทรหดสกั ขนาดไหน เพยี งแตอ าจชาไปบางเทา นัน้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1710 แลวหลอนก็กดั ฟนยมิ้ อยางเห้ียมเกรียม เม่ือเหน็ มนั คลานหวั ตําพ้นื ลงไปอีกครง้ั พลกิ หงายสงเสยี ครอกอยใู นลาํ คอ จากน้นั กส็ งบนิ่งเหมือนๆ กับเพือ่ นของมนั “ไปนรกเสีย! ไอพวกผหี า มาเกิด! มะ! เรียงหนา กนั เขา มา!” รพินทร ไพรวลั ย ทะลึง่ พรวดขึน้ มาดว ยเสียงปน กายเขายังสัน่ งักๆ รองลั่นออกมาอยาง ตกใจ เหมอื นคนตกอยใู นฝน ราย “คณุ หญิง!!” “นอนอยตู รงนน้ั รพนิ ทร อยาออกมา!” หลอนรองบอกเขาไป ฉายไฟกราดอยไู ปมา บรรจกุ ระสุนสาํ รองเพม่ิ เติมเขาไปในหลอด กระสุนโดยเรว็ อาศยั โอกาสท่ยี ังมองไมเ ห็นเปาหมายนี้ อึดใจตอ มานน้ั เอง รางของพรานใหญก ็ถลา เขามาเกาะกอ นหินทกี่ ําบังเคียงขา งหลอน “ดับไฟเสยี !” เสยี งกระซบิ แหบๆ ดังมาจากรา งที่สนั่ สะทานนั้น หญงิ สาวปฏิบตั ิตามทเ่ี ขาบอกทนั ที ดบั ไฟมืดลงในเงาสลวั ซงึ่ รางกายเบยี ดแนบชดิ กันอยู แมจ ะไมเ ห็นหนา และอาการกันไดถ นัด หลอ นก็ รูสกึ ไดอ ยา งชดั เจนวา เพ่อื นผรู ว มสถานการณข องหลอ น ยังอยใู นอาการของพิษไขท รมานหนัก เขา ตน่ื พรวดพราดขนึ้ มาเพราะเสยี งปน และพยายามอยา งเตม็ ท.่ี ..ทีจ่ ะเขา รว มมอื ชวยเหลอื หลอน ทง้ั ๆ ท่ีตนเองกท็ รงตัวแทบไมต ดิ เสียงหายใจของรพนิ ทรห อบแรง ตาอนั แดงก่ํารอนผาวทั้งสองเบกิ กวาง จองมองฝา ความมืดออกไป เอ้อื มมอื อันสัน่ เทาไปควาเรมงิ ตนั ทหี่ ลอนวางเรยี งไวข า งๆ ขน้ึ มา แตห ญงิ สาวกดไหลไวห า มเรว็ ปร๋ือ “ไมม ีประโยชน รพินทร คณุ ทําอะไรไมไ ดเ ลยในขณะน้ี ขนื ยิงก็ผดิ เปลืองกระสนุ เปลา อยูเฉยๆ ใกลๆ ฉนั ตรงนี้แหละ” พรอมกบั พูด หลอนดงึ ปน คนื ไปจากมอื เขา เสยี งรพนิ ทรส บถอะไรฟงไมไ ดศพั ทอยูใ น ลาํ คอ เหมือนจะสาปแชงตนเองทต่ี กอยใู นภาวะเชน น้ี แลว ถามดว ยคางท่สี ั่นกระทบกนั กราววา “มนั ...มันมาจากทางไหน?” “ไตห นาผา ทเี่ ราขึ้นมาเมอื่ หวั คา่ํ นน่ั แหละ เกลี้ยงไปแลว ท้ังสี่ตวั นอนกลิ้งอยนู ่ัน!” “สงปนใหผ ม...” “อยา ดีกวา เชอื่ ฉนั เถอะ...” เสียงนน้ั กราว เฉียบ ทวา มันก็เจอื ลนไปดว ยความหมายอันลึกซ้งึ จากแววตาซึ่งจอ ง ประสานกันในระยะใกล องุ มืออันอบอุนขา งหนึ่งประคองทใ่ี บหนา ของเขา แลว รั้งใหซ บลงกบั ตัก “ขณะนีค้ ณุ ไมใ ช รพินทร ไพรวลั ย จอมพรานผูย ง่ิ ยงคนน้นั เสยี แลว แตเ ปนเดก็ นอ ยผูนา สมเพชในความดแู ลของฉนั จงลดศีรษะอนั แสนจะเชดิ ปง ยโสของคุณลงเสยี ที อยา งนอ ยก็ชวั่ ขณะ หนึ่งท่ีไมไดเปน ตวั ของตวั เองน้ี” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1711 “คุณหญิง...” “หอื ม” “ทาํ ไมผมถึงหนาวอยางน.้ี ..” ดาริน วราฤทธ์ิ ทอดแขนโอบรอบกายอันส่ันเทิม้ นน้ั รัดเขา มาแนบตวั กมลงกระซิบ “อุนแลวหรอื ยงั ...” ไมมีคําตอบใดๆ จากคนทก่ี าํ ลังไขข ึ้นสูง นอกจากเสยี งฟนทีส่ ่นั กระทบ เสยี งถอนใจ เฮือก มอื ทงั้ สองประสานกําแนนอยูในระหวางอก ครง่ึ ชั่วโมงผานไปในความสงดั ราชสกุลสาวน่งั หลังพิงผนังหิน ฟงเสยี งนํา้ หยดเปาะแปะ กระทบพ้ืน ตกั ของหลอนเปน ท่ีซบนอนของรพินทร มอื ขา งหนึง่ ลูบอยูบ นเสน ผม อกี ขางหนึ่งวาง พาดอยูบนอก ประหนง่ึ จะใหไออนุ แหง การสมั ผัสอันออ นโยนนนั้ แทรกซมึ ลงไปถึงหวั ใจทส่ี ั่น สะทานเพราะพิษไข กําลงั เผลอเคล้ิมภวังคไปอกี ครั้ง ทันใดประสาทหูกจ็ ับเสยี งหนง่ึ ได มนั เปน เสยี งก่ิงไมล ่ัน จากตน ทล่ี ม พาดจากเชิงเขาสูงเบ้อื งบนลงมาลานปากถ้าํ ขางลา ง หัวใจอนั เยน็ สงบไปชว่ั ระยะหนงึ่ ของหลอนเร่มิ เตนแรงข้นึ อีก คอยๆ ขยบั ตวั ประคอง ศีรษะของรพนิ ทรใหราบลงกบั พ้นื เอือ้ มมอื ไปแตะปน กับไฟฉายท่ตี ง้ั อยูในทศิ ทางซ่งึ พรอมอยูแลว เบยี ดตวั เขาหากอ นหินอนั เปน ซมุ กาํ บงั เบอื้ งหนา ยังไมท นั จะสังเกตอะไรไดถ นัดในความมดื เบอื้ งหนานนั้ ก็ไดยนิ เสียงคลา ยๆ สิ่งหนกั ๆ หลน จากทสี่ ูงลงมากระทบพ้ืน ดังอยตู บุ ตบั พรอมทงั้ การสน่ั ไหวอยางแรงขึ้นของกง่ิ ไมแ หง หญิงสาวกดสวิตซไ ฟ พอมนั ปราดสวางจา ออกไปปะทะภาพ หลอ นกแ็ ทบตะลึง สางเขียวนบั เปน จํานวนสิบ ไตกนั ยัว้ เยย้ี ราวกับฝงู ลงิ ทโมนอยบู นตน ไมลมน้ัน มนั กาํ ลงั พากนั ระบายพลจูโ จมแบบรกุ เงยี บ ลงมาจากหนา ผาทีส่ งู ขนึ้ ไป โดยอาศัยสะพานซากตน ไมต รง ตามที่รพนิ ทรก าํ หนดไวไ มม ีผิด บางสว นหยอ นตวั ลงมาถงึ พืน้ ดินแลว บางสวนกย็ ังหอ ยโหนเตรยี ม จะทิ้งตวั ลงมา เสียงตุบตบั ที่เกดิ ขนึ้ ...เปน เสียงที่พวกมนั กระโจนลงมายงั พน้ื อันเนื่องมาจาก ระดับสงู ของกงิ่ ไม เพราะพรานใหญร ดิ กิง่ เตย้ี ๆ ออกหมด ทันทีท่ไี ฟฉายพุงลําออกไป เจาพวกที่ลงมาถงึ พืน้ ก็สง เสยี งรอ งขนึ้ กึกกอ งฟงสยองไปทุก ขมุ ขน พากนั วิง่ ปราดสวนแสงไฟเขา มาอยางรวดเรว็ แทบดูไมทนั พรอ มกบั หอกดาบท่กี วดั แกวง ขาววับ มองไมผดิ อะไรกบั ภูตนรกท่ีโผลข น้ึ มาจากขมุ อเวจี ดารินถลันข้นึ ยืนเต็มตวั เหนย่ี วไกระเบิดกระสนุ ออกไปถีย่ บิ สนัน่ หวน่ั ไหว รางดําๆ ท่ี แผดเสียงรอง พุงสวนไฟเขามาหกคะเมนตลี งั กาไปอยา งนาดู เหมอื นเศษขยะท่ีถกู ไมก วาดปด ดว ย อานุภาพของลกู เอสจี บางกเ็ ตนเรา ๆ ผงะหนั หลังจะถอยหนี แตแ ลวกเ็ จอเขา เต็มแผนหลังลมกลิง้ ไป ไมเปน ทา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1712 พอหมดชุดหา นัดของกง่ึ อตั โนมตั กิ ระบอกนัน้ หลอนก็เหวีย่ งท้ิง กมลงควาเรมงิ ตันขนึ้ มา แทนที่ กระหนํา่ ยงิ ตอไปไมย ั้ง เจาคนสุดทา ยทีห่ ลดุ รอดมา นกระสนุ ชุดแรกเขามาได วิ่งเงื้องา ดาบ ใหญโ จนรา เขา มา อกของมันหางจากกระบอกปน เพียงศอกเดียวเทา นนั้ พอมนั ระเบดิ ตูมเขากลาง ยอดอก ไอผ ดี ิบกก็ ระเดน็ ตนี หลุดจากพ้นื เหมอื นถูกชางถบี ลม ผางลงกลางพืน้ ไมกระดกิ กระเดย้ี ดาบหลุดจากมือปลวิ ไปไกล อีกคนว่ิงถลําพรวดหลดุ เขา มาถงึ ปากถ้ํา หลอนกส็ ะบดั ปากกระบอก เขา ระดบั กลางลําตัว อันเปน จงั หวะเดียวกบั ทีม่ นั ว่งิ เขาใส โครมเดยี วแทบขาดสองทอ น หกั พับกลาง ไสทะลัก ตาเหลือกอยตู รงนน้ั เอง การฝกยงิ เร็วสาํ หรับภาวะคบั ขันเชน นี้ มนั เคยชินชํา่ ชองเสียแลวสาํ หรบั หลอ น โดยไม ตอ งเสยี เวลาพจิ ารณาวาเปา หมายจะเปน เชน ไรบา ง พอกระสุนระเบิดผานลาํ กลอ งออกไป ก็ กระแทกกระโจมมอื อนั เปน ลาํ เลื่อนสง กระสุนนดั ใหมข ้นึ รังเพลงิ อยา งเร็วท่สี ุด สายปากกระบอก จับเปาหมายตอ ไปในระยะตดิ ตอกัน กวาดเจา พวกทล่ี งมาถึงพืน้ ดนิ ลม ควา่ํ ไปหมด หลอนกส็ อยขึ้นไปยงั เจาพวกทย่ี งั ไตย ัว้ เย้ยี อยูบนก่งิ ไมต อ ไปอยางไมย อมเสียจังหวะ อกี สามนัดที่เหลืออยใู นเรมงิ ตนั ทําหนา ทีข่ องมนั อยา งดที ่ีสดุ ภาพทเี หน็ แลไมผ ิดอะไร กบั ฝูงลิงคา งทถ่ี กู ปน ก่งิ ไมเ ลก็ ๆ ท่ขี วางอยูหกั สะบนั้ ปลวิ กระจายไปในพรบิ ตา เทาๆ กบั ทีร่ า งดาํ ๆ อนั เกาะไตอ ยนู ้นั กพ็ ลกิ ผงะรวงลงมากระทบพ้ืนเสยี งดังพลก่ั ปะปนไปกบั เสยี งรอ งอยา งเจ็บปวด ยิ่งหางออกไปเทาใด โอกาสที่มานกระสุนจะแผกวา งก็มมี ากขน้ึ เทา นนั้ สองนัดหลงั ทอดแหเอาสาง เขียวท้งั กลมุ ประมาณ 4-5 คน ท่ีคลานเดยี ะอยบู นลําตน ดา นทีส่ ูงขนึ้ ไป โดยเขาขบวนกนั มาใน ระยะกระชน้ั ชดิ กัน พลดั หลอ นลงมาหมด บางคนหงายผึ่งในทันที และบางคนก็เกาะดน้ิ แดว ๆ เหมือนนกั กายกรรมกลางอากาศ แตแ ลวชว่ั อดึ ใจตอมา กส็ งเสียงรอ งแหลมยาว ปลอ ยมือหลน ลงมา กองรวมอยกู ับเพ่อื นๆ ของมันที่พลัดลว งหนา กอ นแลว แลว หานดั ชุดหลงั ท่บี รรจอุ ยูในปม แอค็ ชนั่ กระบอกนั้น กอ็ วสานฤทธเิ์ ดชลงอีกภายในไม ถงึ อึดใจ ดารนิ วราฤทธ์ิ ผบู ัดนีว้ ิญญาณอาฆาตแคน ของนังเที๊ยะดูเหมือนจะเขา สงิ เสียแลว กเ็ หวย่ี ง มันทิ้งไปอีก กระชาก .357 จากซองขา งเอวขน้ึ มา อีกมือหน่ึงยงั คงถอื ไฟฉายกระโดดออกจากที่ กาํ บงั อยางบาเลือด ว่งิ ปราดพนเพงิ ถา้ํ ออกไปสลู านดานหนา โดยตําแหนงนหี้ ลอ นยอ มสามารถจะ มองเหน็ พวกมนั ท่ีกําลังแตกตนื่ อลหมานอยบู นตน ไมลมตนน้นั อยางถนัด และเหน็ ขนึ้ ไปยงั ไหลผ า ดา นบนดว ย หญิงสาวฉายไฟกราด พอจบั เปา หมายไดก เ็ ล็งปง หลน ผล็อยๆ ไปทุกราง ไมว ามนั จะ กระจายกันอยกู ่ิงกา นสาขาใด บางคนกระโจนหนีลงมาจากกิง่ สงู วิง่ อยางไมค ิดชวี ติ หลุดพนหนา ผา ไปคอหักแหลกเหลวอยเู บ้ืองลาง เพราะความขวญั หนดี ฝี อ ท่แี ลเหน็ พวกมนั แทนทจ่ี ะเปน ฝายพิชติ กลับตกเปนฝายถกู สังหารลงอยา งเปน เบือ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1713 6 นดั ของ .357 อีก 6 นัดของ .44 แลว ก็อกี 2 นัดของ .22 แมก็ นม่ั มันหมายถงึ วา หลอ น ไดใ ชปน ครบถว นหมดทกุ กระบอกตามทตี่ ระเตรียมไวอ ยางสะใจ ลานหนาปากถํ้ากลาดเกลอ่ื นไป ดวยซากศพของสางเขียว บนตนไมล ม นั้นกโ็ ลงโปรงตา ไมเ ห็นพวกมนั คนใดคลานไตอ ยใู หร กอกี บดั น้ี นักมานษุ ยวิทยาสาว ผถู ลมมนษุ ยก นิ คนเสยี ทั้งฝูง ยังคงกราดไฟฉายคนหาเหยอื่ กระสนุ ของหลอนตอ ไปอยา งดรุ า ย ท่กี ง่ิ ใหญอ ันตง้ั ฉากกบั ลาํ ตน กิ่งหนง่ึ สงู ข้ึนไปทางโคนดา นบน ไฟฉายของหลอ นกวาด ไปสะดดุ กกึ จบั นงิ่ อยูทนี่ นั่ เห็นแตมือขางหนึ่งทอดโอบจากดานหลังมาเกาะกิ่งน้ันไว ตัวของมนั คง หลบกาํ บังอยทู างหลงั มองผาดๆ ครงั้ แรกแทบจะไมร วู า น่นั เปนมือ และดเู หมือนจะเปน ‘ชวี ิตสดุ ทาย’ ทีห่ ลบซอนหนมี ฤตยูจากกระสุนประกาศิตของ หลอน! ดารนิ หวั เราะออกมาดว ยเสยี งคําราม หลอ นกลายเปน คนโหดเหีย้ มอาํ มหติ ทีส่ ุดไปเสยี แลว ในภาวะเชนนี้ .22 แมก็ นมั่ จากลํากลอ ง 9 น้วิ ถูกยกขน้ึ อยา งใจเยน็ ศูนยแตะเลง็ ไปทีห่ ลงั มือ ซึ่ง เห็นโผลอ อกมาเกาะยดึ โดยไมเหน็ ตวั นน้ั หลอ นเลง็ อยา งประณีตท่สี ดุ แลว แตะไกล่นั เปรย้ี งออกไป ราวกบั การยิงเปากระดาษ ไมท นั ขาดกงั วานเสยี ง มีเสียงรอ งวากลน่ั มาใหไดยิน พรอ มๆ กับมอื ทเี่ ห็นอยนู ั้นหดวบู หายไป มสี ะเกด็ ไมปลิวแวบ ตอมากเ็ ปน เสยี งของหนกั ๆ หลนกระทบพน้ื ดังตุบใหญ หลอ นกวาดไฟตา่ํ ลงมาท่ีพ้นื เบือ้ งลา ง รางหนง่ึ ผดุ ลุกผดุ ลมอยทู ี่รมิ หมหู นิ เตย้ี ๆ กายคงู อ แขนขา งหนงึ่ หอย แสงไฟสองหนาของมันเหน็ ภาพของสัตวทีก่ าํ ลังไดร ับบาดเจ็บปวดทรมานแสน สาหสั ระยะหา งประมาณ 25 เมตรนั้นเอง หลอ นกส็ ง กระสุนนดั ตอไปเขาเจาะสมอง ชวยใหม นั ลงนรกไปเสียโดยเรว็ พลนั ทันทที ีถ่ กู ลกู ปน แลนผา นกะโหลกหวั มนั ก็หมนุ ตลบรอบตัวเองแลว ลม ฮวบลงอยา งดษุ ณภี าพ ชัว่ ขณะหนึ่งของความเปน ดษุ ณภี าพ หญงิ สาวยืนขบกรามน่งิ สาํ นกึ กลบั คนื มาสูตน บอก ตนเองวา..หลอสังหารเจา พวกนเ้ี สยี ราวกบั ผกั กบั ปลา ชนิดทไี่ มเคยคาดคิดมากอ นวาตวั เองจะ โหดเหยี้ มใจรายถงึ เพียงน้ี แตม นั ก็เปนส่ิงทีถ่ กู ตอ งสมควรแลว เพราะเปนการฆาเพอื่ รกั ษาชวี ติ ของ ตนไว ฆาเพอ่ื ไมใ หตนเองถูกฆา และในการตอสคู รั้งนี้ สงิ่ ศักดสิ์ ิทธท์ิ งั้ หลายยืนอยูข างฝายหลอน เหตุการณมันเปน ไปอยา งปาฏหิ าริยทเี ดยี ว ไมม อี ะไรทจ่ี ะตองเสยี ใจในสิง่ ทเี่ กิดขน้ึ ครัน้ แลว อดึ ใจตอมานั้นเอง ก็แวว เสียงแสกสากดังเขามาใกลจากเบือ้ งหลัง ราชสกลุ สาว หนั ขวับมาโดยเร็ว พรอ มกบั ไฟฉายในมอื และปน ในมอื แตแ ลว กฉ็ ายไฟและจองปนคา งชะงักไป เหมือนถูกสะกดดว ยความรสู ึกบางชนิด ซงึ่ ไมส ามารถจะบอกไดถ กู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1714 หางจากทหี่ ลอนยืนอยไู มเ กนิ 10 กาว ทามกลางกลุมศพสางเขียวท่ีนอนกลงิ้ อยู ระเนระนาด รา งหน่ึงยนื จงั กา คุมตวั อยูรมิ กอ นหนิ จากลาํ ไฟฉายสวางจา ท่ีสาดออกไป แลเหน็ อาบ โชกไปดว ยเลอื ด ซึง่ ทะลักไหลเปนทางอยรู นิ ๆ ตลอดท้ังทรวงอกและใบหนา มือหนึง่ เกาะกอ นหนิ ไวอีก มอื หนง่ึ ถือดาบกระชบั แนน ตาขา งหนึง่ ทะลักออกมาหอ ยรงุ รงิ่ อยางสยดสยอง เลือดไหล โกรกอยูไมขาดสายจากเบาตาขางนน้ั อกี ขางหนง่ึ เบิกกราวลกุ วาว จอ งเขมง็ มาที่หลอน ดไู มผ ิด อะไรกบั ตางูจงอาง ทเี่ ขมนมองศตั รูในชว งวาระสุดทายของชีวิต อาปากหายใจหนกั แรงปรากฏเสยี ง อยูฮากๆ ทุกครั้งของลมหายใจอันหอบแรงนัน้ เลือดจากบาดแผลท่ัวตวั ยงิ่ ทะลกั พลัง่ เปนจงั หวะ มนั คอื เจา ลู! ภาพอันสยดสยองนั้น สะกดดารินลงเสียแลว หลอนจอ งตะลงึ คา งดูมนั ดว ยความ อเนจอนาถสงั เวชใจเหลือท่ีจะกลา ว ไมอ าจจาํ ไดว า ระหวา งการบุกโจมตขี องพวกมนั และหลอ นได ยงิ ปะทะออกไปอยางดเุ ดือดเผาขนนั้น เจา ลบู กุ เขา มาทางกลมุ ไหน โดนยิงต้งั แตเม่อื ไหร. ..แต บาดแผลหวาดเสียวเทาทเ่ี หน็ อยูใ นขณะน้ัน มนั เปนผลมาจากอํานาจอนั รา ยกาจของลกู ปรายท่ี หลอนกระหนา่ํ ออกไปอยา งแนน อน และดไู มนา วา มันจะสามารถลกุ ขนึ้ มายืนไดอีก จากบาดแผล ฉกรรจทป่ี รากฏอยนู ้ี ในลักษณะของศพทุเรศทอี่ าํ นาจความโหดเหยี้ มพยายามบังคบั ใหลกุ ขน้ึ มายืนไดนนั้ มนั เร่ิมเคลือ่ นไหว ยา งสามขมุ โซเซใกลหลอ นเขามาทุกขณะ ดารนิ ยังคงยืนสอ งไฟนิ่งไมห ายใจอยู เชน เดิม ใกลเขามา...ใกลเขามาเปนลาํ ดับอยางแชม ชา ดาบใบใหญใ นมอื อาบเลอื ดของมัน คอยๆ เงอื ดเง้อื ขึ้น ณ บัดนี้มนั หา งจากรา งอนั ยนื ตัว แข็งของหญิงสาวเพยี ง 3 กา วเทา นนั้ พรบิ ตาอนั เหมอื นตกอยใู นสภาพผีอํานัน้ เอง มเี สียงระเบดิ ตูม ดังกึกกอ งมาจากหนา ถาํ้ และกอนทห่ี ญิงสาวจะทนั สาํ นกึ ตวั ใดๆ ก็เหน็ รางของบตุ รชายหวั หนา เผา กินคน ผงะตวั หงกิ งอ ปลอยดาบหลุดจากมอื เปลง เสียงรองโอก ออกมาราวกบั ววั แลวลม ผางลง ตรงหนา แทบเทาหลอน ไมขยับเขย้อื นหรือกระดกิ กระเดย้ี อกี ตอ ไป หนา ตะแคงแนบดิน อา ปากคา ง เลอื ดพล่กั ออกมาจากปากเปน ลมิ่ ดารนิ สะดุงตน่ื จากตะลึง หนั ขวบั ไปฉายไฟ กเ็ หน็ พรานใหญถ อื เอฟเอนของหลอ น ยนื พิงอยกู บั กอ นหินปากถํา้ หญิงสาววง่ิ ถลาเขาไปโดยเรว็ ประคองไว รอ งออกมาเสียงส่นั “รพินทร!” “ทําไมยนื นง่ิ อยอู ยา งนนั้ จะรอใหมันฆา หรือ?” เขาพูดน้ําเสยี งมีกงั วานนัน้ หลอนไมส นใจกบั คาํ ถามนนั้ พยายามจะฉดุ ประคองใหก ลับ เขาไปในทก่ี ําบัง แลว ในทนั ทนี น้ั กถ็ กู วงแขนท้ังสองตวดั รางของหลอนเขามาแนบอก เปน ออมแขน ที่มัน่ คง ไมไดส ัน่ เทาเหมือนเดมิ ดารินลบู คลาํ ตามตวั เขาโดยเร็ว แลว ซบหนา ลงกับแผนอกน้ัน กอด ตอบแนน รองอุทานออกมาอยางยนิ ดจี นลมื ตัว “รพนิ ทร! คณุ คอยยังชวั่ แลว ฉนั ดีใจเหลอื เกนิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1715 ตา งคนตางตกอยใู นออมแขนของกันและกันอยเู ชนนนั้ น่ิงนานดวยแกน แทข องหวั ใจอัน อยนู อกเหนือบังคบั เสียงดารนิ พึมพาํ ออกมาฟงไมไ ดศพั ท หลอ นหลบั ตา ซบพงิ อยูกับทรวงอกนั้น อยางอบอนุ เปน สขุ หางไกลจากขอวิตกหว่ันเกรงใดๆ อกี แลวทั้งสิ้น...รพินทร ไพรวลั ย กลับฟนคนื คงขน้ึ มาเปน หลกั ประกนั อนั ม่ันคงใหแกห ลอนแลว ภายหลังจาก ‘ตาย’ ไปช่วั ระยะหนง่ึ ทอดทิง้ ให หลอนตอ งเผชญิ กบั ทกุ สิ่งทกุ อยา งชนิดโดดเดย่ี วเดียวดายแทบจะเอาชวี ติ ไมรอด ตอมา ดารนิ วราฤทธิ์ สาํ นกึ ตนข้นึ อกี ครง้ั เลือดฉีดแรงไปทั้งกาย คอ ยๆ ฝนตัวผละออก จากวงแขนของเขาอยา งเขินใจ อีกฝายก็ดเู หมอื นจะซมึ นงิ่ จังงังไปชั่วขณะ ตา งคนตางสํานึกใน หนาที่และภาวะของแตล ะฝา ย “คุณรูสกึ ตวั คอ ยยังชวั่ ต้งั แตเ มอื่ ไหร?” หลอ นเปน ฝายทําลายความเงยี บอนั วา วุนนน้ั ขนึ้ หางเสยี งยงั กอปรไปดว ยความปติ “รสู กึ ตง้ั แตคุณหญงิ ยิงนดั แรกในชดุ หลงั นั่นแหละครับ แตยังมนึ งงอยู ทแี รกนึกวา ฝน ...” รพินทรต อบเบาๆ บงั คับเสยี งใหเ ปน ปกติ สองไฟฉายกราดไปยังลานอนั เกลื่อนไปดวย ศพของสางเขยี ว แลวเดนิ ตรงเขาไปยังรางของลทู ่นี อนคว่ําอยู ดารนิ สาวเทาตามมาดว ยตดิ ๆ พราน ใหญใ ชเ ทา เข่ียรางน้นั ใหพ ลกิ หงายขน้ึ ตลอดทง้ั กายของบตุ รชายหวั หนา เผา กินคนพรุนไปดว ยรอย เจาะของลกู ปรายขนาดใหญ จอมพรานเหลอื บขน้ึ มองดหู นาหญงิ สาว เอื้อมมือควา .22 แมก็ นั่มใน มือของหลอนไปขยับรังเพลงิ ตรวจดกู ระสุนแลวมองตาหลอ นอกี ครัง้ อยางงงๆ “ทแี รกนกึ วา ปน ของคณุ หญงิ ลูกหมด ยงั เหลืออีกตัง้ สองนดั ทําไมถงึ ไมยงิ มัน...ปลอยให มนั ตรงร่เี ขามาซ่ึงๆ หนา” ราชสกลุ สาวถอนใจยาว ชําเลืองดูศพลู แลว ส่นั หนาชาๆ “ฉันก็บอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ทาํ ไมถงึ ไมยงิ จนกระทง่ั มนั เกือบจะเขามาฆา ฉนั เสยี แลว เคราะหดที ่คี ณุ ฟน จากพษิ ไขข ้ึนมาเหน็ เหตกุ ารณเขาพอดี ตอนน้นั มวั แตจ อ งมองมันตะลึงอย”ู “ไมน าเลย พวกมันนบั เปน สิบ คุณหญงิ ยังยิงเสียเกลีย้ ง เจา ลคู นเดียวจะตายมติ ายแหลอยู แลว เดนิ ทือ่ เขา มา คณุ หญิงกลบั ฆามนั ไมได” “ก็บอกแลววาฉันไมรูสึกตัวเลยตอนน้ัน...” หลอ นตอบ พรอมกับยิ้มเซยี วๆ หอไหลลง พยักหนา ไปยงั เอฟเอนทร่ี พนิ ทรถอื อยใู นมือ “ปนกระบอกนัน้ ความจริงฉนั ยิงจนหมดกระสุนไปแลว คณุ บรรจุใหมห รือ?” จอมพรานกม ศีรษะลง “ครับ โชคดเี หลือเกิน กระสนุ สาํ รองอกี สามนดั คณุ หญงิ ตงั้ ทง้ิ ไวใกลๆ กบั ทผี่ มนอนอยู พวกปน ส้นั คณุ หญิงกไ็ มไ ดท ิง้ ไวใหผ มเลยสกั กระบอกเดยี ว ถา บังเอญิ ไมมีกระสนุ ลกู ซองเหลืออยู บา งละก็ ผมชว ยคณุ หญิงไมท ันแน” กลา วจบ เขากก็ วาดไฟสํารวจไปรอบๆ อกี ครงั้ รวมท้งั สองขน้ึ ไปยังไหลเขาดา นบน อนั เปนตาํ แหนง ทโี่ คนตน ไมลม ติดอยู ซึง่ พวกสางเขยี วใชเ ปน สะพานไตเ งยี บลงมา บดั นไ้ี มม วี ีแ่ ววของ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1716 พวกมนั คนใดเหลอื อยูใ หเ หน็ นอกจากศพทห่ี ลนลงมากลง้ิ อยใู นลักษณะตางๆ ดวยฝมือของนกั มานษุ ยวิทยาสาวใจเดด็ “นาดูเหลือเกนิ ผมนึกไมถงึ วา คณุ หญิงจะปะทะไวไ ดวิเศษอยา งน”้ี “ความจําเปน มนั บังคับ แลวกอ็ าจมีปาฏิหารยิ อะไรเขามาชว ยดว ย ฉนั คิดวา ฉันตองตาย แนเ ม่ือพวกมนั รุกฮอื กันเขามา เคราะหด ที ร่ี ูตวั เสยี กอน ขณะทพี่ วกมนั ลงมาถงึ พ้ืนดินเพยี งไมก ่คี น สว นมากมนั ยงั ไตอยูบนตน ไมล มนน่ั เลยเปนเปา กระสุนอยา งดี ฉันยงิ ดว ยปน ทกุ กระบอกที่เรามอี ยู โดยไมมีโอกาสบรรจุกระสนุ ชดุ ใหมเลย” “เสยี ดายเหลอื เกนิ ท่ีผมฟนจากไขข ึน้ มา ตอนท่ีคุณหญงิ จัดการกับมนั เกล้ยี งฉาดไปแลว” “แตกไ็ มส ายเกินไปไมใ ชหรอื วาแตเ ราจะทาํ ยังไงกนั ตอไป ลกู ปนของเรารอ ยหรอลงเต็ม ทีแลว เหลือแตลกู ปนสน้ั อีกไมก ่นี ัดเทานน้ั ถามันบกุ เขา โจมตี คงหยดุ มันไมไ ดแนน อน” “นั่นเวลาเทาไหรแลว ?” รพนิ ทรถามโดยเรว็ ดารินเลกิ แขนเสอ้ื ดนู าฬกิ า “ตีสามครงึ่ ” “อีกไมก ่ีชวั่ โมงกจ็ ะสวาง ผมเชอ่ื วามันคงไมกลา บกุ เขามาอกี พวกทบี่ ุกเขามาเลนงานเรา นี่ เปนพวกของเจาลูโดยเฉพาะ แลว ก็ถูกยงิ ตายเกลย้ี ง รวมทั้งตวั มนั เองดว ย กลับเขา ไปในที่พกั ของ เราเถดิ ครบั ” ไมมีปญหาใดๆ ทด่ี ารนิ จะตองครนุ คดิ กังวลตอไปอกี ในเมือ่ รพนิ ทรสรา งจากไขมี สตสิ ัมปชัญญะ และกาํ ลังกายกลบั คืนมาดงั เดิมแลวเชนนี้ ทง้ั สองกลบั เขา มาในเพิงถ้ําทพ่ี กั นอน หญิงสาวบรรจุกระสุนเขาปน ทุกกระบอกเตม็ อตั รา อกี คร้ัง เทาทลี่ กู ปนแตล ะชนิดจะยงั เหลืออยู พรานใหญจ ดั การสุมไฟท่ีเหลือแตถา นมอดแดงใหล ุก สวางโชตขิ ึน้ ตามเดมิ เปลวไฟทาํ ใหพอมองเห็นกนั ไดถ นดั ขึ้น ดารนิ สง .44 พรอมกระสุนคนื ไปให เขา “คุณมีลูกปน สน้ั สํารองมาเพียงแคสองชดุ เทาน้นั เองหรือ?” “ครบั ผมไมคิดมากอ นวาจะมคี วามจาํ เปน ใชอ ะไรมากมายนกั กเ็ ลยตดิ ตัวไวแ คนเี้ อง” “ถาไมน ับลกู ซองที่เหลอื อยูอกี แค 3 นดั เรากม็ ีลูกปนส้นั กนั อยคู นละสองชดุ เทานน้ั เอง นะ เดยี๋ วน”้ี หญงิ สาวพดู แผวเบา เต็มไปดวยความหนกั ใจ “ถายงิ ใหไดน ดั ละคน อยา งทค่ี ุณหญิงเคยยงิ มาแลว เราก็ยังยดื ชวี ติ ออกไปไดน าน อยา ง นอยกน็ านจนพวกเราหวนมาชว ยทนั เสียงปนทค่ี ณุ หญงิ ยิงออกไปเปน ประทัดแตกทั้งสองครง้ั ตอน ที่มันบกุ โจมตี นนั่ เทากบั เปน การบอกใหพ วกเราทางฝายโนนรวู า เรายังมีชวี ติ อยู เขาตองหาทางมา ชว ยแน รอใหส วางหนอ ยเทา นั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1717 “พวกนน้ั คงเปน หว งเราอยา งบอกไมถ ูกทีเดยี ว” ดารินพึมพาํ หรต่ี าลง รพินทรถ อนใจเบาๆ หันไปควา กระตกิ นํ้าขน้ึ มาเปด ฝาออกดม่ื หญงิ สาวจงึ เพิ่งจะนึก ข้นึ มาไดว า เขายงั ไมไ ดกนิ อาหารเยน็ รีบควานกระปองซปุ ทกี่ ลง้ิ อยขู ้ึนมาเปดฝา “คณุ สรางไขแลว รองทอ งเสียหนอยดกี วา ” เขาพมึ พําขอบคณุ น่ังชันเขาหลังพิงกอนหนิ มองดหู ลอนเงียบๆ อยคู รูใหญ หญิงสาวเปด ฝาเสร็จ จุดไฟตอ กับสําลีชุบแอลกอฮอลในกระปอ งตอนลางลุกพรึบ พรอมกับเงยหนา ข้ึนกพ็ บ ดวงตามแี ววประหลาดนนั้ จบั มาทีห่ ลอ นกอ นแลว เสยี งแหบลึกดว ยความรสู ึก “ผมท้งิ คณุ หญงิ ไวค นเดยี วเสยี หลายชวั่ โมง มิหนําซ้าํ ยงั เปนภาระใหเ สยี อกี ดว ย รูสึก ละอายใจเหลอื เกนิ ทตี่ นเองมีหนาทีค่ มุ ครองนายจาง แตแ ลวตองมานอนสน่ั ใหน ายจา งคมุ ครองตวั เสียอยางน”ี้ ดารินสนั่ ศีรษะ “คณุ หยิ่งในหนา ทีข่ องคุณเกนิ ไป พวกเราทุกคนที่รวมทางมาดวยกันน่ี ไมใชใ ครจะมี หนา ทช่ี ว ยเหลอื คุมครองใครแตฝา ยเดยี ว ทกุ คนลว นมหี นาท่จี ะตองใหก ารชว ยเหลอื เก้ือกูลกันและ กัน สดุ แลว แตโอกาส อยาคดิ อะไรใหมากไปเลย คณุ ฟน ไขขึน้ มาไดในภาวะเชน นี้ ฉันกด็ ใี จทส่ี ุด แลว คุณไมไดเ จตนาทจ่ี ะทิ้งฉัน ตรงขา ม มนั เปนไปในลกั ษณะอปุ ท วเหตุ ซ่งึ นา เหน็ ใจท่ีสดุ ” แลว หลอนก็หวั เราะแผว เบา กลาวตอ มาวา “คณุ คงไมรูห รอกวา ระหวา งทีค่ ุณนอนหมดสติอยู ฉันวา วนุ ขนาดไหนบาง ไหนจะเปน หว งคณุ ไหนจะหว งเหตรุ า ยที่มนั จะมา ตลอดเวลาภาวนาขอใหค ณุ สรา งไขเสยี โดยเรว็ เรอ่ื งอะไร จะตอ งตาํ หนิตนเองถงึ เพยี งนน้ั ก็เหน็ อาการอยแู ลว นะ ซวิ า คณุ กําลังจะจบั ไข ฉนั ถงึ ไมท ิง้ คณุ ไป” “ผมเปน คนไมส ูจะสมประกอบนกั ” เขาพมึ พําเศรา ๆ ยกมือข้นึ กมุ หัวตวั เอง “ตอนทเ่ี กิดประจัญบานขึน้ ที่ลานเทวรูปอนิ คาเมอื่ เยน็ ผมมองเหน็ เหตุการณไมถ นดั นกั พวกของคณุ หญงิ ฆาซูซหู วั หนาของพวกมันไดหรือเปลา” ดารินหรีต่ าคดิ เมมริมฝปาก “ฉันไมแ นใ จนะ เหตกุ ารณต อนนนั้ มนั ชลุ มนุ เหลอื เกนิ ทเี่ ห็นแนๆ กค็ อื เจาหมอผมี ุมบา นนั่ ตายแน เพราะเกอะแทงดว ยหอก จากนน้ั กเ็ กดิ ตะลมุ บอนกันขนึ้ พวกเราคนใดจะยงิ ซซู ูหรอื เปลา ไมรู เหตุฉกุ เฉนิ ทง้ั หมด มนั เกิดข้ึนกเ็ พราะพวกคณุ ท่ีอยหู นา ผาน่ันแหละทําพลาด” “ผมยอมรับ วาเปน ความผิดของพวกผมทคี่ มุ ลูอยบู นหนา ผา คะหยน่ิ เผลออยา งไรไม ทราบได ปลอยมันดน้ิ หลุดและชนเอาตวั เองเกือบตกหนาผา ผมควาไวไ ดอยา งหวดุ หวิด ลูฉวย โอกาสตอนนน้ั หนไี ป แลว ก็เอาพวกมันจาํ นวนหนึ่งมาคอยดักสกดั เราท่สี ะพายลอยขามเหวนั่น” “แตในท่สี ดุ มนั กต็ ายอยบู างนอกปากถ้ํานนั่ แลวน”่ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1718 “ครับ ลูตายแนแลว แตซูซพู อ ของมันอันเปน หวั หนาใหญย งั เปน ปญ หา ถาซูซูตาย ตอน ตะลุมบอนกบั ฝา ยของคุณหญงิ ครั้งแรกนนั่ ก็เปนอนั วาหมดปญ หาไป แตถ า ยัง...ศกึ สางเขยี วยดื เยอื้ แน มันตองหาทางเลน งานเราจนถึงท่ีสุด” “คุณจะทาํ ยังไงตอไป ฉนั หมายถงึ เราสองคนท่ีถกู ลอยแพหลดุ จากพรรคพวกมาติดคาง กันอยทู น่ี ”ี่ ดารนิ หยงั่ เสียงขอความเห็น ขณะนน้ั ซุปเดือดลนกระปอ งออกมา หลอนชะโงกหนาไป เปา ไฟดบั รพนิ ทรด ่ืมนํา้ อกี ครงั้ ยน่ื มอื ออกไปองั ไฟ ตอบเบาๆ วา “ผมกย็ ังบอกไมถ ูกเหมือนกนั ครับ คณุ หญงิ อยางนอ ยกต็ อ งรอใหส วางเสียกอน” “สะพานนน่ั พงั ลงเสยี แลว เราถกู ตดั ขาด พวกนน้ั จะยอ นกลับมาชว ยเราไดยงั ไง” “ขอน้ันเหน็ จะไมเปน ปญหาอะไรนัก เราเคยขามฟากมาโดยไมต อ งอาศัยสะพานน่ันกอ น แลว พวกทีจ่ ะตามมาชว ยยอ มใชว ธิ ีเดมิ นนั้ ได ปญหามันอยทู ี่วา เขาจะตามมาชว ยเราทนั หรือไม เทานั้น เพราะลําพังเราขณะนี้ ลกู ปน เหลอื อยนู อ ยเตม็ ที ถาซซู ูยงั มีชีวิตอยู มนั จะตองยกพวกมาลอ ม เราไวแ นน อน ดไี มดีเราอาจตดิ คางอยูบนนี้ ลงไปไมไดจ นกวาพวกนั้นจะมาถงึ ” ดารนิ นงั่ ชนั เขา เอามือเทา คาง จอ งมองดูกองไฟพมึ พาํ เบาๆ “พูดถึงพวกนนั้ ปา นน้ีจะเปน ยังไงบา งก็ยงั ไมรู นอกจากบญุ คาํ แลว บาดเจ็บ สะบกั สะบอมกนั หมดทกุ คน” “แตผ มรูสึกวา จะไมม ใี ครถึงกับสาหัส คงจะตอ งพกั นอนกันอยูรมิ เขาฟากตรงขามนี่เอง วาแตครั้งแรกที่พวกมนั ปน หนา ผาขน้ึ มาโจมตคี ร้ังแรก คณุ หญงิ รสู กึ ตัว และออกไปดกั ยิงทนั ได อยางไร?” คาํ ถามของรพินทร ทําใหห ญงิ สาวเงยหนา ขึน้ โดยเรว็ ขนลุกชนั ขนึ้ อกี คร้ัง “รพินทร!...” หลอนรอ งเสยี งส่นั เตม็ ไปดว ยอาการต่นื เตน สะทานใจ “เดีย๋ วน้คี ณุ กส็ รางไข มีสตสิ มั ปชัญญะครบถว นบรบิ รู ณดีแลว ใหฉันถามอะไรคุณ หนอ ย” “อะไรครับ?” “คุณพอจะนึกออก จาํ ไดแ ลว หรอื ยังวา ผหู ญงิ ตองเหลอื งที่นาํ ทางใหเ ราขึ้นมาหลบอยบู น นี้นั่นนะ เปน ใคร?” พรานใหญจ อ งหนาหลอ นอยา งสงสัย “ผมจําไมไดหรอกครับ ไมเคยเหน็ หลอ นมากอนเลย ทําไมหรอื ” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวขย้ตี าตนเองแรงๆ อึ้งไปนาน บดั นภี้ าพของปศาจนังเทยี๊ ะท่ีมาสําแดง กายใหเหน็ ปรากฏขนึ้ ในมโนภาพของหลอ นอยางเดน ชดั ติดตา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1719 รพนิ ทรสงั เกตเห็นกายของหญงิ สาวสัน่ นอ ยๆ อาการผดิ สังเกตไป กข็ มวดคิว้ ถามซ้าํ มา โดยเร็ว ดารินอกึ อักอยใู นลาํ คออกี ครู ก็หลดุ ปากออกมาอยา งยากเยน็ ดว ยเสียงกระซบิ วา “คุณจะเชื่อหรอื ไมก็ตาม แตฉ ันขอยนื ยนั วา ผหู ญิงตองเหลืองท่นี าํ เราขนึ้ มาบนนี้เมื่อ หัวค่ําน้ี ไมใชค น” “หมายความวา ยังไง?” พรานใหญลืมตาโพลง รองออกมา “คณุ จาํ ลูกสาวของเกอะไดไ หม ผหู ญงิ ตองเหลืองคนทถี่ ูกสางเขยี วฆา ตายในวันทเ่ี รา ปะทะกับมันวนั แรก กอ นหนาที่จะเดินทางมาพบฮอฟมนั กบั มาเรีย” รพนิ ทรขมวดคิ้ว จองหลอนตาโตเชน กนั “ครับ ผมจําเหตกุ ารณว นั นนั้ ได” “แลว คณุ จาํ หนา ไมไ ดห รอกหรือ น่ันแหละนังเทีย๊ ะ ลูกของเกอะทต่ี ายแลว หลอนมานํา ทางใหแกเราเมือ่ หัวคาํ่ ” “โฮว!!...” รพินทรส ะดุงโหยง รองลนั่ ออกมา แลว หวั เราะ มองดูหลอนอยา งขบขัน “คุณหญิงเปนอะไรไปเสียแลว ทาํ ไมหรอื ครบั ...ทาํ ไมถึงเขาใจเลอะเทอะอยา งนนั้ ” “แลวคุณคดิ วาผหู ญิงคนนัน้ เปน ใคร?” หลอนถามมาโดยเรว็ สหี นาเครงขรึมจริงจงั ไมส นใจกบั อาการหัวเราะอยา งเหน็ เปน เร่ือง เหลวไหลของเขา “หลอ นจะเปน ใครผมไมเคยรจู กั ท่ีรกู ค็ อื พวกตองเหลอื ง หลอนเปนมนษุ ยปถุ ุชนธรรมดา อยา งเราๆ นี่เอง และก็ไมแ ปลกอะไรเลยทพี่ วกตองเหลืองใหการชว ยเหลอื เรา” ดารินสน่ั ศีรษะอยางมัน่ คง กายหลอนสัน่ สยิวขึ้นมาอีกคร้งั ดว ยความรูสึกประหลาดๆ “คณุ จําหนาศพนังเทย๊ี ะไดห รือเปลา ?” จอมพรานซอยเปลอื กตาคิด แลวยม้ิ จดื ๆ “ผมจาํ ไมไดแนน อนหรอกครับ จาํ ไดแตล กั ษณะสณั ฐานและสภาพของศพ ซึ่งมันเตม็ ไป ดวยความทเุ รศ นา อเนจอนาถเหลอื กําลัง” “แตฉันจําไดอ ยา งตดิ ตาทเี ดียว แมจะเหน็ หนาหลอ นขณะทต่ี ายแลว ขอยืนยนั รอย เปอรเ ซน็ ตวา ผูหญิงทีน่ ําทางเราขน้ึ มาบนนี้ คอื ผีของนังเที๊ยะ!” พรานใหญอทุ านอะไรออกมาคาํ หนึง่ คร้ังน้สี หี นาของเขาเปลยี่ นไป มองดนู องสาวของ นายจางอยา งพนิ จิ “นักวทิ ยาศาสตรอ ยา งคุณหญงิ เดยี๋ วนี้เชอ่ื ในเรือ่ งอยางนไ้ี ปเสยี แลวหรอื ” “แตกอ นนน้ั ฉนั ไมเ คยเชื่อ...” ดารินกลา วเนน เสยี งหนกั แนน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1720 “แตเ ม่ือมาเผชญิ เขา กบั ตาตัวเองแบบน้ี ฉนั กไ็ มอ ยากจะทนโกหกอําพรางความรูสกึ แทจ ริงของตนเองตอไปอกี แลว เหตกุ ารณท่ีพบเหน็ เมอ่ื คนื น้ี ฉันเปล่ยี นความรูสึกของฉนั ไปหมด สิน้ ส่ิงท่ีคดิ วา ไมน า จะเปนไปได มนั ก็เปนไปแลว ในภูมปิ ระเทศเหตุการณเ ชนนี้ มนั ใหค วามรู ใหมๆ แกฉ นั อยางไมค าดฝน อยา งนอยก็รชู ดั ออกไปแลววา วญิ ญาณของคนเราท่ตี ายไปแลว นัน้ สามารถจะสําแดงปรากฏการณออกมาใหเ ราเหน็ ชัดได หรอื พูดงายๆ กค็ อื ภตู ผีปศ าจมันมอี ยจู ริง ไมใ ชส่งิ โคมลอยเหลวไหลจนนิดเดยี ว ฉนั มารแู น พิสูจนไ ดก ับใจตนเองเอาเดี๋ยวนเ้ี อง” รพินทร ไพรวลั ย เออื้ มมอื ไปกุมมอื ราชสกุลสาวไว สายตาของเขาทม่ี องจบั ไปที่หลอ น เต็มไปดว ยความกังวลเปนหว งและไมแนใ จในบางอยาง เอยถามมาแผวเบา “ผมหายไขแ ลว คุณหญิงละครับ รสู ึกเปน อยางไรบา งไมส บายหรอื เปลา” “ฉันสบายดีทกุ อยา ง สตสิ ัมปชญั ญะครบถว นบริบูรณดี ถา ไมง ัน้ ฉันคงจะรบกับสางเขยี ว ไมได คุณสงสยั กระมังวา ฉนั จะจบั ไข พดู อะไรเพอ เจอไป” อกี ฝายอ้ึง อยใู นอาการมึนงงเหลือทจี่ ะกลาว ในทีส่ ดุ กถ็ ามมาแผว ต่ําวา “มเี หตุผลอะไรหรือครับ ท่เี ขา ใจไปอยางน้นั ” “ม!ี มันเปนเหตผุ ลอยา งชัดแจงทสี่ ุด! ประเดีย๋ วฉันจะบอกใหเ หตุผลทีว่ านีค้ อื อยางไร สําหรบั ในตอนนอ้ี ยากจะถามคณุ แตเพียงวา คณุ ไมเ ชอ่ื ใชไ หม?” “ก็แปลกอยนู ะครับ มแี ตว าพรานปา อยา งผม จะเอาเรือ่ งชนดิ นมี้ าพดู ใหน ายจางฟง น่ีตรง ขาม นายจางผมู าจากโลกทีเ่ จรญิ แลว เปน นักวทิ ยาศาสตรเตม็ ตัว กลับเปนฝา ยพูดเรอ่ื งนใี้ หผมฟง เอง ผมกบ็ อกไมถูกเหมือนกนั วา เช่ือหรือไมเ ช่อื แตทผ่ี มเห็นเทาๆ กบั ท่ีคณุ หญิงเห็น ตอนท่ีหญิง ตองเหลอื งคนน้ันนาํ เราข้ึนมา ตอนทีพ่ ดู จากัน ตลอดจนหลอ นจากไป ไมมีอะไรจะชวนใหเ ขา ใจ เปนอนื่ ได นอกจากวา หลอ นก็คอื คนธรรมดาคนหนึ่ง” “นี่แหละ อนั นลี้ ะ ซ่งึ เปน เรอื่ งขนหวั ลุก ปรากฏการณข องวิญญาณนังเทย๊ี ะ...แรง เหลือเกิน สามารถทจ่ี ะเปนภาพมาใหเราเหน็ ไดพ รอ มกนั ทเี ดยี วถงึ สองคน สามารถที่จะทําให ปรากฏเสียงพดู จาโตต อบ และสามารถทําใหทั้งคณุ และฉนั ในขณะนนั้ นกึ วาเปนคน แตนน่ั แหละ นะ คุณกําลงั ไมส บาย อาจไมม คี วามสังเกตอยา งฉันกไ็ ด ฉันเองก็เอะใจอยูแ ลว ในความพลิ ึกพลิ น่ั ที่ เหน็ ดูเหมือนฉันจะสะกิดเตือนใหค ณุ ดแู ลว วา ลกั ษณะเดนิ ลกั ษณะไตเ ขาของหลอน มันไมใช อาการของมนษุ ยธรรมดาจะทําไดอ ยา งนั้น รวดเรว็ ฉบั ไวเหมือนจะลอยไปงน้ั แหละ อยไู มอ ยกู ็โผล มาดักหนา อยา งไมม ปี มีขลยุ มองไมเ หน็ เลยวา หลอ นมาจากไหน แตน ัน่ กย็ งั ไมสําคัญเทากบั ที่เหน็ การเคล่ือนไหวอยางพสิ ดารผิดมนษุ ยม นา ทแี รกนึกวา ตวั เองเหนอ่ื ยมาก และอากาศโพลเ พล ขมกุ ขมัวทาํ ใหตาฝาดไป ฉนั บอกคุณแลว วา ฉนั เห็นหลอ นไตหนา ผาตอนน้ขี ้นึ มาราวกบั มือตนี เปน จ้งิ จกตกุ แก แลวคณุ จาํ ไมไ ดหรอื ตอนที่ยนื พดู กัน อาการของหลอ นมันพกิ ลอยู เวลาจะไปก็ เหมือนกนั เดนิ ถอยหลังลงหนา ผาไปเฉยๆ ทง้ั ๆ ทห่ี มาในทั้งฝูงรอคอยอยู ถา เปน คน หลอนจะลงไป ไดอยา งไร ในเมอ่ื เห็นชดั อยแู ลววา อนั ตรายคอยอยเู บ้อื งลา ง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1721 เขาสนั่ ศีรษะนอ ยๆ “นั่นไมใ ชเ หตผุ ลเพยี งพอทค่ี ณุ หญงิ จะเขา ใจเหลวไหลไปถงึ เพียงนนั้ เลยนี่ครับ ผมบอก แลววา ชนเผาตองเหลอื งเปน คนปา ลึกลบั ท่ีสดุ ไมง นั้ เขาจะเรียกวาผตี องเหลอื งทําไมกนั พวกนี้จะ มาหรอื จะไป ดไู มท ันหรอก ความจรงิ กไ็ มม ีอะไรมากไปกวาความชาํ นาญในปา ของเขานัน่ เอง คุณหญิงเหน็ แตเพยี งวาการมาและไปของหลอ นรวดเรว็ ราวกบั ปาฏิหารยิ  เลยลงความเห็นวา นั่นคอื ‘ผ’ี กก็ ระไรอยู ผีทีไ่ หนจะมานาํ ทางใหเราได ผอี ะไรจะมายนื พดู กบั เราเปน ตเุ ปน ตะตง้ั หลายๆ ประโยค” “ก็ผีตายโหงทวี่ ญิ ญาณเตม็ ไปดว ยความอาฆาตพยาบาทศตั รูยงั ไงละ !” ดารนิ ตอบแคน ๆ ในลําคอ เสยี งของหลอ นแหบแหง “เอาละ ฉนั จะบอกใหคณุ รถู ึงเหตผุ ลในการเช่ือเรอื่ งเชนน้ีของฉนั ...” หลอ นกเ็ ลา ใหฟ ง ถงึ สิ่งที่หลอนพบเหน็ กบั ตาตนเอง ในระหวา งทเ่ี ขาสลบไสลไมรูสึกตัว อยู รพนิ ทรน งั่ ฟง ดวยสหี นา อนั ยากจะอานความรูส ึก ภายหลังจากทห่ี ลอนเลาใหฟ ง โดยละเอยี ดจน จบ พรานใหญนงิ่ ไปนาน “ถาคณุ จะวา ฉันละเมอ หรอื ฝน ไปก็ตามที แตทฉี่ ันรูส ึกตวั ในการไตผาขนึ้ มาของพวก สางเขียว ก็เพราะผีนังเท๊ียะน่นั แหละ ไมเ ชนน้นั ก็คงเผลอหลับอยเู ชนนน้ั จนกระท่งั พวกมนั เขา มา ฆา ปศ าจนังตองเหลอื งนัน่ แรงรายกาจทเี ดียว ครั้งแรกปรากฏตนเปนคน เดนิ นาํ ทางหนีใหแ กเรา ครงั้ ทส่ี องเขา มาปลกุ บอกตอนดึกขณะทเี่ จา พวกนัน้ คบื ใกลเ ขามา และครง้ั ทีส่ องน่เี องที่ทําใหฉนั จํา หนาไดถ นดั เพราะหลอ นมาในรูปของศพเทา ทพี่ บเหน็ ในวนั นน้ั ” “อือม! กแ็ ปลกดเี หมอื นกนั ท่มี นั มีปรากฏการณอ ะไร ซงึ่ ทาํ ใหคุณหญงิ เชื่อม่ันไดถึงเพียง น้ี แตความเหน็ ของผมอยากจะเชอ่ื ไปอกี อยา งหน่งึ ” “คณุ เชอ่ื ยงั ไง?” “ทม่ี านําทางใหเราตอนหวั คา่ํ นัน้ คือคนจริงๆ ครบั ไมใ ชผสี างทไ่ี หน แตอนั เนอื่ งมาจาก ทค่ี ุณหญิงหวาดระแวง มีใจโนม เอยี งอยูแ ลวพอเผลอหลับไป ก็ฝนไปถงึ ภาพของศพผหู ญิง ตองเหลืองคนน้ัน แลวกส็ ะดุง ตืน่ ขนึ้ มันกเ็ ปนเวลาบงั เอญิ และประจวบเหมาะกับทส่ี างเขยี วไตห นา ผาข้ึนมาพอดี ครั้งแรกนะ เปน เร่ืองจริง คนจรงิ สวนคร้ังหลังคุณหญงิ ฝน หรือมิฉะน้ันก็ประสาท หลอน แตม นั ก็เปนไปในดานคุณประโยชนอ ยา งสอดคลอง” ดารนิ ฝน หวั เราะกรอยๆ “ฉนั บอกแลววา จะเขาใจอยางไรก็ตามแตค ณุ แตท เี่ ลาใหฟงนเี่ ปน สง่ิ ท่ีฉนั ไดพบเห็นมา กับตาตนเอง แตไหนแตไ รมาแลว ฉนั มกั จะเห็นสิ่งพิลกึ ๆ ชวนขนลกุ ชนิดนี้ โดยไมม คี ณุ อยูรว ม เห็นดว ยเสมอ เปน การเห็นอยูคนเดยี ว พดู ไปคณุ กไ็ มย อมเช่อื พยายามจะบิดเบือนใหฉ ันเขา ใจอยา ง อ่ืน แตฉ ันคิดวา ฉนั เขาใจความรูสึกและเจตนาของคณุ ดี ใจจริงคุณกอ็ าจเหน็ ดว ยกับฉนั แตอยากจะ กลบเกลอ่ื นเสยี และตอ งการจะพดู ใหฉ ันฟง อยา งคนทม่ี กี ารศึกษาดมี าแลว อยางคณุ มันกห็ นีไมพ น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1722 ทฤษฎจี ิตพาธวิทยา ซงึ่ คุณพยายามเอามะพราวมาขายสวนนน่ั แหละ ทาํ ไมฉนั จะไมร ู เรอื่ งประสาท หลอน เรอ่ื งตาฝาด เรื่องฝนอนั เน่อื งมาจากจิตประหวดั หรือวาการสรา งภาพขน้ึ เอง แบบไซโคนโู ร ซิส อยา ลืมวาฉันเปน หมอดว ยตวั เองอยแู ลว ” คาํ พูดของนายแพทย นกั มานษุ ยวทิ ยาสาว ทาํ ใหเ ขาองึ้ ไปอกี คร้งั “แลว ตอนทยี่ นื พูดกนั ในถ้ํา เม่ือหวั คํ่าน้ี ทาํ ไมคุณหญงิ ไมบอกผมเสยี แตเ วลาน้ันเลยวา น่ันแหละคอื นงั เที๊ยะ?” “ตอนน้ันฉันคดิ ไปไมถ งึ จาํ ไมไดแน เพียงแตคลบั คลายคลบั คลาวาจะเคยเหน็ ที่ไหนมา กอ นเทา นนั้ และฉนั ก็บอกความรสู ึกนแี้ กค ุณแลว จาํ ไมไ ดหรือ” “พอปรากฏใหเ หน็ อีกครง้ั ในสภาพของศพ คุณหญงิ กเ็ กดิ จําไดขน้ึ มา โดยแนใจวาเปน ใบหนา เดยี วกนั กับหญิงตองเหลืองที่นําทางใหเรา ง้นั หรอื ?” หลอ นกมศีรษะลง “ใช! พอเหน็ ภาพลักษณะเชนนน้ั ก็พลอยนกึ ออกขนึ้ มาทันที มันเปน ใบหนา เดยี วกัน นนั่ เอง ผดิ กนั แตวา เม่อื ตอนยืนพูดกับเรา มนั เปน ใบหนา ปกตธิ รรมดา แตทมี่ าปรากฏใหเ หน็ อกี ครงั้ ในตอนดึกน่ี มันเปน ใบหนา ศพบดู เบี้ยวนา กลัวกวา ภาพศพวันนัน้ เราเห็นอยางไร ภาพทมี่ าปรากฏ ใหเ หน็ นกี่ ็เปน อยา งน้ันแหละ เหน็ แมก ระทง่ั อกที่มรี อยถกู ผา แลงอยางหวาดเสียว ตับไตไสพงุ ออกมาหอ ยรงุ ร่งิ ” รพนิ ทรเบห นา สยดสยองใจอยางไมรูสึกตวั หอ ไหลล ง ดารนิ กลาวแผวเบาตอ ไปวา “ตามความรสู กึ ของฉนั คิดวา วญิ ญาณของนังเท๊ียะคงตอ งการจะใหฉันจาํ ไดนนั่ เอง จงึ มา ในลักษณะเชน น้นั ไมม เี สยี งพูดใดๆ ทง้ั ส้ิน เพียงแตล ักษณะทาทอี นั เหมอื นกบั พยายามจะบอก อะไรสักอยา ง มอื โบกอยไู หวๆ ความตกใจทาํ ใหฉนั ปด ตา พอลมื ตาอีกครั้ง ภาพนน้ั หายไปเสียแลว ฉันนั่งคิดอยูค รูก็หอบปน ออกไปทปี่ ากถ้ํานั่น แลว กจ็ รงิ เหมอื นอยา งทส่ี ังหรณ เสยี งพวกสางเขยี วไต หนาผาขึน้ มา” พรานใหญห รีต่ าลง ยิ้มขรมึ ๆ “แปลวาคุณหญิงถกู ผหี ลอกอยางจังหนาทส่ี ดุ ” หลอนหัวเราะพราอยใู นลาํ คอ สน่ั ศีรษะ “ฉันไมคิดวา นงั เทีย๊ ะจะมาหลอกหลอนอะไรฉันหรอก แตถ อื วามาดว ยเจตนาดี เหมอื น เชนท่ีปรากฏเปน ตัวตนนําทางใหแ กเรา คอื มาเตือนหรอื ปลุกเพ่ือบอกใหระวงั เหตุรา ย” “เพราะผมจาํ หนานังเทยี๊ ะนนั่ ไมไ ด เพราะฉะน้นั ผมไมก ลาลงความเหน็ แนน อนอยางใด ลงไปไดท ้งั ส้ิน แตที่คณุ หญิงเลา มาใหฟง นี่ก็แปลกนา คิดมาก คณุ หญงิ สติดเี หลือเกนิ ท่ีไมช็อกไป เสียกอน” “กเ็ กือบไปเหมือนกนั แตค ณุ กร็ ฉู ันไมใ ชค นขวัญออนนัก พอปศ าจนน่ั หายไปแลว ฉันก็ เกิดกลาขนึ้ มาอยางบาบ่นิ ทส่ี ุด ไมไดน กึ กลวั อะไรอกี เลย ตรงขาม กลบั เปนกาํ ลังใจอยา งดเี หลอื เกนิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1723 ในขอทว่ี าผีชว ยฉัน อุตสา หมาปลกุ เตือนใหร ูถ ึงภัยท่ีกาํ ลังคบื คลานเขามา คุณนะไมร อู ะไรหรอก เพราะสลบไสลเปน ตาย เพ่งิ จะมาฟน มีสตพิ ูดกนั รเู ร่อื งเอาตอนหลงั สุดนเ่ี อง” ดารนิ พูดพรอ มกับถอนใจยาว เล่อื นกระปองซปุ ซงึ่ บัดน้คี ลายความรอ นเหลืออุณหภมู ิ อนุ ๆ ไปใหเขา รพินทรยกขน้ึ กินเงยี บๆ นกึ ขอบคุณเจาปา เจาเขาและสิ่งศกั ดิ์สิทธิ์ท้ังหลาย ตลอดจน วญิ ญาณของนงั เที๊ยะตองเหลอื งผนู นั้ (ซ่งึ ถา หากวาน่ันเปนปรากฏการณของวิญญาณจรงิ ตามท่ดี า รินเขาใจ) ทชี่ วยปกปองคุมครอง และดลบันดาลใหห ญงิ สาวสามารถเผชิญกับสถานการณร า ยได อยา งดีเยย่ี มในระหวา งทเี่ ขาหมดสติไมร สู กึ ตวั ราตรวี กิ ฤติท่เี ผชญิ อยูค นื น้ี มันพสิ จู นอะไรตออะไรออกไปไดช ดั เจนทเี ดยี ว อยางนอ ย ทีส่ ดุ เขาก็ตระหนักแลว วา ผหู ญงิ อยา ง ม.ร.ว.ดารนิ เปน คนแกรงกลาม่ันคงเพียงไหน ไมใ ชผ ูห ญงิ ผิวบาง ใจเสาะ ท่ีชายอกสามศอกอยางเขาจะหม่นิ ประมาทนาํ้ ใจกันเลนงา ยๆ คนท่ีเคยเข็ด ‘ผูหญงิ ’ มาแลว อยางเขา แทบจะเช่ือเสยี มไิ ดวา ยังมผี ูหญงิ อยา งราชสกุล สาวผนู ี้อยูด ว ยหรือ กนิ ซปุ เสร็จ ดม่ื น้าํ แลวรพนิ ทรกค็ วานกระเปา เสือ้ หาบหุ ร่ีดึงซองออกมา ผดิ หวงั บุหรี่ ของเขาหมดลงเสยี แลว หลอ นมองดูอยกู อ นเขาใจอาการนนั้ ยนื่ ซองบหุ รอ่ี นั ยบั ยูย่สี ง ใหท ง้ั ซอง พรานใหญรับไปดู แตแ ลวกส็ ง คืน “อา ว! ทําไมละ?” หลอ นจอ งหนา ถามอยางสงสัย จอมพรานยมิ้ จดื ๆ บอกออ มแอมวา “มันเหลืออยตู วั เดยี วเทานัน้ ครบั ตัวสดุ ทา ย!” “กถ็ า มนั เหลอื อยตู ัวสดุ ทา ย แลวคณุ สูบมนั ไมไดง นั้ หรอื ?” เขาไมต อบ ราชสกลุ สาวจองนงิ่ มาเหมือนจะถามซ้ํา กเ็ ลยหลบตา เจา ของบหุ รีห่ วั เราะ แผวเบา เปรยขน้ึ วา “คนเรานีก่ แ็ ปลกนะ ถา คนอ่นื เขาปฏเิ สธในขอเสนอความหวงั ดขี องตนละกโ็ กรธ นอยใจ-เสียใจ แตถึงทตี วั เองบางก็ยงั คดิ ” พรอ มกัน หญิงสาวกห็ ยิบบหุ รี่ตัวนนั้ ออกจากซอง จดุ ดว ยฟน ในกองไฟ อัดพน ควนั แดง วาบๆ อยูส องสามครง้ั แลวเคล่อื นเขา มาชดิ ถอดบหุ รจี่ ากปากตนเองปอนสงใหท รี่ มิ ฝป ากของเขา พลางกาํ หมัดกระแทกโดนคางอันรกคร้ึมไปดวยเครานั้นเบาๆ รพนิ ทรจับขอ มือขา งนั้นยดึ ไว สวน หลงั ของหลอ นจึงดเู หมอื นถกู ฉุดเบาๆ ใหเอนเขา มาองิ อยกู บั เขาทต่ี ั้งชนั ของเขา ใบหนา หางกนั เพียง ช่วั ฝา มอื จนไดไ ออุน ของลมหายใจกันและกนั ครัง้ น้ี หลอ นเปน ฝา ยหลบตาเขา นงิ่ เฉย ปลอ ยขอมือดา นนั้นใหต กอยใู นอุงมืออนั อบอุน แข็งแรง โดยไมขดั ขนื ตอตา น ในความเงยี บงันนนั้ กระแสใจของทงั้ สองถายทอดเขา ถึงกนั โดยไม จาํ เปนตองผา นออกมาเปนถอ ยคาํ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1724 “คุณหญิงเหนอ่ื ยหนกั มามากแลว ...” เสียงกระซิบแผว ออนโยน แวว ทีร่ ิมหู พรอมกนั เสื้อแจก็ เกตของตวั เองทีอ่ ทุ ศิ ใหเปน ผา หม ขณะทอี่ ีกฝา ยจบั ไขนอนหมดสตอิ ยู บัดนถ้ี ูกคลี่ออกคลุมคืนมาใหท ไี่ หลอ ยา งทะนถุ นอม ประคับประคอง “โปรดนอนพกั เสียเถิดครบั ตอจากนี้ไปเปน ภาระของผมเอง” “ฉันคงหลับไมล งหรอก ทามกลางอนั ตรายที่ไมรูจะมาถงึ ตัวเม่อื ไหรน ”ี่ “เม่ือรพินทร ไพรวัลย กลบั คืนมาเปน ตวั ของตวั เอง และเฝา คุณหญงิ เชนนี้ เขาจะตาย แทนใหแกค ณุ หญงิ ” ดารนิ เหลอื บขน้ึ สบตาคนู ั้น บัดนี้ ความกราวแข็งเต็มไปดวยทิฐิอันเปนบคุ ลิกประจํา ดู เหมือนจะสรางสลายไปหมดสิ้น เหลือไวแ ตแ ววอดิ โรยกะปลกกะเปล้ีย เพราะความกรากกราํ มา ตลอดระยะอนั ยาวนาน หนงั ตาทงั้ คเู ร่มิ ถวงหนกั ลง “คุณหายดแี ลว หรือ?” “ปกติเรียบรอ ยดีทส่ี ดุ แลว ” “ถาเชน นน้ั ฉนั ก็จะนอนละ...” หลอ นไหวตวั ผละออกจากการพงิ เขา รพนิ ทรไ มย อมปลอ ยมือ รงั้ เบาๆ รางอนั ออนเปลี้ย ของราชสกุลสาวเอยี งออ นลงมาซบอยกู บั แผนอกกวา ง หมดสนิ้ เร่ียวแรงทีจ่ ะขยับเขยอ้ื น ดวงตาหร่ี โรยลง และในท่ีสดุ ก็ปดสนทิ “รพินทร. ..” ริมฝป ากคนู ัน้ เผลอพมึ พํา “ครับผม” “ถา ฉันหลบั โดยไมต น่ื ขนึ้ อกี ...” “ทาสคนนก้ี จ็ ะขอเฝาเจาหญงิ นทิ รา โดยไมข ยบั เขย้อื นไปไหนตราบชว่ั นริ นั ดร! ” “จริงๆ นะ...” “จรงิ ...” “ไมเ กลยี ดฉนั ดอกหรอื ?” “คดิ อยากทีจ่ ะเกลียด แตห ัวใจมนั ทรยศตอ ความคิด คณุ หญิงเลาครบั เกลยี ดพรานไพร ใจฉลาจคนนม้ี ากแคไ หน?” “มากเทา ๆ ทีเ่ คยเกลยี ดตัวเอง” “เดีย๋ วนี้ เราเหน็ หนากนั อยเู พยี งสองคนเทา น้ัน ชีวิตจะแตกดับไปเม่อื ไหรก ย็ งั ไมร ู โปรด อยาไดจงเกลยี ดจงชงั ทาสผูแสนจะซื่อสัตยภ ักดคี นน้ีอีกเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1725 สายลมอนั เยือกเยน็ กลมุ หนึ่ง พดั เขา มาจากปากถํ้า รา งของหลอนสั่นสะทา นนอยๆ แต แลว ก็บังเกิดความอบอุน หา งไกลโพยภัยใดๆ ท้งั สน้ิ เมอ่ื สัมผัสกับออมแขนทโ่ี อบประคองรอบกาย พรอ มทงั้ ไอทรวงอกทซ่ี บ แลวดารนิ วราฤทธ์ิ ก็หลบั ไปในออ มกอดนัน้ โดยไมร ูสึกตัว ผวาต่ืนขนึ้ อกี ครัง้ ดว ยเสยี งกัมปนาทสะเทอื นเลือ่ นลัน่ พบตนเองยงั นอนซบอยูกบั อก ของจอมพราน ขณะนั้นแสงสวางรางๆ ในยามเชาตรูปรากฏอยูทางปากถ้าํ รพนิ ทรช นั ตวั ตรงขนึ้ เบกิ ตาโพลง “ฟารองเหรอ?” หลอ นรองออกมา ยงั อยใู นภาวะงัวเงียครง่ึ หลบั ครึ่งตื่น “ระเบดิ ! น่นั ตอ งเปน แงซายแนๆ!!” พรานใหญต อบรวดเรว็ ปร๋อื ดวยเสียงตื่นเตน และยงั ไมท นั จะขาดเสียงเขานั่นเอง เสียง กึกกองก็ลน่ั ครืนมาอีกคร้ัง ปานวา ถา้ํ บนหนา ผาที่อาศัยพกั นอนอยจู ะถลม ยุบลงมาดว ยอานภุ าพของ ความส่ันสะเทอื น ท้งั สองถลนั ขึ้นยนื พรอมกนั ดารนิ หายจากอาการมนึ งงงวั เงียเปน ปลิดทิง้ รอ งลั่นออกมา อยา งลมื ตวั ดว ยความปตยิ นิ ดี “ใชแลว! เสียงระเบิด...สวรรคท รงโปรด! พวกนั้นหวนกลบั มาชวยเราแลว ” รพนิ ทรควาปน แลน ออกมายงั ลานหนาปากถํ้า ดารินเผนตามหลังมาตดิ ๆ ขณะนัน้ หมอก อันขาวมวั ปกคลมุ ทึบอยทู วั่ ไป ไมสามารถจะสังเกตเหน็ อะไรไดถนดั นกั ระหวางท่ียืนเคยี งคกู นั พยายามกวาดสายตาไปรอบๆ ตา งกแ็ ววเสยี งปน ลอยผานมา นหมอกขึ้นมาอกี ประมาณ 4-5 นดั ติดๆ กนั ระยะหางออกไปยังทิศทางท่ตี ้งั ของหมบู านสางเขยี วเบื้องลา ง ครนั้ แลวกส็ งบเงยี บหาย ตอมาอกี พกั ใหญกด็ งั ขนึ้ อีก แตเ วน ชว งหา งกันไมถกี่ ระช้ันนกั กงั วานเสียงของมันหนกั แนน และมจี ังหวะจะ โคน แสดงวาเปน การยิงอยางประณตี ไมต ดิ พนั ตะลุมบอน โดยหูอนั ชํานาญของจอมพราน และนัก มานุษยวิทยาสาวบอกไดทันทวี า นนั่ เปน เสยี งไรเฟล .375 ดารนิ กระสบั กระสา ยอยางแทบจะระงบั ไวไมไ ด หลอ นไมสามารถจะทํานายเหตกุ ารณ ไดถกู มองไปยงั พรานใหญก เ็ หน็ เขามเี คาหนา ครุนคิด เงี่ยหเู หมือนจะพยายามอา น นอกจากเสียงปน แลว ไมมีสําเนยี งใดแววมาใหจ ับไดอีก แสดงวา ระยะหา งไกลออกไปมาก โดยเฉพาะอยา งย่งิ ในยาม น้ีหมอกก็เปรยี บเสมือนมา นบดบังทุกส่ิงทกุ อยางไว ทาํ ใหส ังเกตทห่ี มายใดไมไดท งั้ สน้ิ “ทาํ ไมเสียงปน เงยี บหายไปแลว ” หญิงสาวเอยขนึ้ ดว ยเสยี งแผว เบา พยายามเพงฝากลุม หมอกลงไปยงั เชงิ เขาเบ้ืองลา ง รพนิ ทรกดั ริมฝป าก หรีต่ าลง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1726 “สังเกตจากเสยี ง จงั หวะการยงิ หางมาก ผมไมค ิดวาจะมกี ารประจัญบานถึงตวั แบบทผ่ี าน กนั มาแลว แตจ ะตองเปน การยิงเกบ็ จากทมี่ ัน่ ซึง่ พวกเรายอมไดเปรยี บ อยา งนอ ยท่ีสดุ เสียงระเบิด สองครง้ั เมือ่ ครูน ้ี กพ็ อจะทาํ ใหเ ราวางใจไดวาฝา ยเราเปน ตอ ลงถา แงซายยงิ ระเบดิ ได ก็อนุ ใจได แลว ” “เสยี งปนกับระเบิด ดงั มาจากดานไหน?” จอมพรานชี้มอื ไปทางตะวนั ออกเฉยี งใต แทนคําตอบ ดารนิ ถามตอ มาโดยเรว็ “บริเวณหมบู านมันใชไ หม?” “ครบั ใจกลางถนิ่ ของมนั เลย” “ฟง เสียงดูไกลเหลือเกิน พอจะคาํ นวณไดไหม หา งออกไปสกั เทา ไหร?” “ประมาณ 3 กิโลเมตร” หญิงสาวเลิกแขนเสื้อดนู าฬกิ าขอ มอื “นเ่ี พ่งิ จะตีหา ครึ่งกวานิดหนอยเทานน้ั ยงั มดื มาก หมอกกก็ ําลังจดั จนทบึ ไปหมด ฉนั นกึ ไมออกวาพวกนนั้ ขา มฟากมาฝง นี้ แลว เกดิ ปะทะกันกับสางเขียวไดอ ยางไร” “ผมคดิ วา แงซายกบั พวกเราจาํ นวนหนึง่ อาจลอบขามฝง เหวมาตั้งแตเ ม่ือคนื นแี้ ลว โดย อาศัยขา มทางเดมิ กบั เม่อื ขามาของเรา...” รพนิ ทรตอบอยา งใครค รวญ “ในเวลากลางคืน คงจะสาํ รวจภูมปิ ระเทศและวางแผนเลน งานพวกมนั ไวก อ นแลว พอ เชาตรูกล็ งมอื ทนั ที เราอยูบนยอดเขาสูงขน้ึ มาหมอกจึงทบึ ขา งลา งทีบ่ ริเวณหมูบานของมัน ปา นนี้ คงมองเห็นอะไรไดชัดแลว ” “คณุ คิดหรือวา เวลากลางคนื พวกเราจะขามฟากมาได รวมทัง้ วางแผนเลนงานมันอยา งท่ี คุณวา นนั่ ” ดารนิ รอ งออกมาอยา งแปลกใจ “ถา คณุ ชายเชษฐา หรือคณุ ไชยยนั ต กเ็ ปน เรื่องนาแปลกใจอยูบางหรอกครบั แตสําหรับ แงซายกด็ ี คะหย่นิ กด็ ี หรอื บุญคาํ กด็ ี ไมม อี ะไรตอ งสงสยั เลย ท้งั สามคนนั่นสามารถทาํ อะไรทุกสิง่ ทุกอยา งในปาเวลากลางคืนไดเทา ๆ กับเวลากลางวัน” “ถา งนั้ เรารบี ลงไปสมทบกบั พวกเขาเถอะ” หลอนบอกโดยเรว็ แตรพนิ ทรสัน่ ศีรษะ “ลงไปตอนนไี้ มไ ดห รอกครับ อนั ตรายมาก เราอยคู นละทศิ ละทางกบั พวกน้ัน แลว กย็ งั ไมร ูสถานการณข า งลา งวาเปน อยางไรบา ง ทส่ี าํ คญั ท่ีสุดก็คือเราไมม ีลกู ปน พอ วิธที ีป่ ลอดภัยที่สดุ ก็ คอื ยดึ ทม่ี นั่ สงบรอคอยพวกเราอยบู นนแ้ี หละ ประเดี๋ยวเขากต็ ามมาพบเอง เยน็ ใจไดแ ลว ครบั เปน อันวาเรารอดตายแนแ ลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1727 กลาวจบ เขากห็ ันมายม้ิ ใหแ กหลอนอยางแชม ชืน่ พยกั หนา ชวนหลบสายหมอกอนั เยน็ ฉา่ํ เขา ไปในคหู าถํา้ ตามเดิม จัดการกอไฟทม่ี อดราจวนดบั ใหต ดิ ลกุ ขนึ้ เทนาํ้ ในกระติกที่เหลอื อยู ประมาณสองถวยชาลงไปในหมอ สนาม ยกขึน้ ต้ังไฟ ดารินเอามือองั เปลวไฟรบั ไออนุ มองดกู ารกระทาํ ของเขาอยา งงงๆ หลอ นไมเ ขา ใจวาเขา จะตมนํ้า ซงึ่ เหลืออยเู พยี งเล็กนอ ยนน้ั เพอ่ื อะไร แตกผ็ า นความสงสยั ไปเสยี เพราะกาํ ลังต่นื เตน ดใี จ ระคนไปกบั ความกังวล เม่อื แวว ระแคะระคายของพรรคพวกทจี่ ะมาชวยเหลือ ตรงขา มกบั พราน ใหญ ซึง่ ในขณะนเี้ ตม็ ไปดวยความใจเยน็ ไมอ าทรกับอะไรอีกทงั้ สนิ้ ผิวปากเปน เพลงอยางสบาย อารมณ ขณะท่ีงวนอยกู ับการจดั ฟน “เราควรจะยิงปนใหเ ขารวู าเราอยูท ่ีนีแ่ ละยงั มีชวี ิตอยู เขาจะไดต ามมาถกู ” หญิงสาวเอย ขนึ้ อยา งรอนใจ “ลกู ปนเราอตั คัดอยแู ลว อยา ใหม นั เปลืองเปลา ดีกวาครบั เช่อื ผมเถอะ พวกนั้นดมกลิ่น เรามาถูกเอง ยงิ ไปก็ไมมีประโยชน เขายงั อยูอกี ไกลนกั ” “แลว คุณเชือ่ ไดย ังไงวาเขาจะตามมาถกู ” “เรือ่ งการตามรอยไมต อ งหว ง เขาจะตรงมาทฝ่ี ง เหวปลายสะพานดานนีก้ อ น เพราะนั่น เปนจดุ เรม่ิ ตน ของการแยกจากกัน แลวกจ็ ะเหน็ รองรอยของเราเองวาหนีขน้ึ มาบนเขาลูกนี้” “ดูคณุ เชอื่ มนั่ ใจเย็นเหลอื เกนิ นะ” รพินทร ไพรวัลย ยกมือขน้ึ ปด ปากหาว แลว เหยยี ดแขนออกบิดกายดวยความเมอื่ ยขบ นยั นตาทม่ี องจับมายงั หลอนเปนประกายแจมใส “เม่ือคืนน้ีผมไมม คี วามเช่อื มนั่ อะไรสกั อยาง ใจก็รอนราวกบั ไฟผลาญ ไมไ ดหว งตวั เอง แตห ว งคณุ หญงิ ทวา เดยี๋ วนจ้ี ะใหผ มรองเพลง ‘นิ๊งหนอ ง’ ใหค ณุ หญงิ ฟง อกี ก็ยงั ไหว แลว กเ็ ห็นไหม ครับ นผ่ี มกาํ ลังทําอะไรอย”ู ดารนิ อดหวั เราะออกมาไมไ ดใ นคาํ พดู ของเขา ทําตาเหมอื นจะคอ น “กก็ ําลงั จะถามอยเู หมอื นกนั แหละวา นาํ้ เหลืออยูนิดเดียวแคน น้ั ทาํ ไมถงึ อตุ รไิ ปตม ให มันระเหยเปน ไอไปเสยี อีก หรือวา ชอบกนิ น้ํารอน?” “นีค่ ือน้าํ ท่ีเราจะตมชงกาแฟครบั !” อกี ฝา ยบอกหนาตาเฉย ดารนิ รองอุทานอะไรออกมาคาํ หนึ่ง ลมื ตาโต “นค่ี ณุ มัน่ ใจจนถึงกับวา ตม น้าํ ไวคอยทา โดยหวงั ทจ่ี ะคอยกาแฟจากพวกเราทเี ดียว หรือ?” รพนิ ทรหวั เราะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1728 “พวกนนั้ มีกาแฟมาใหเ รากนิ แน แตถาจะเค่ียวนา้ํ เพอ่ื รอกาแฟจากพวกนั้น นํา้ ของเราก็ เห็นจะงวดแหง ไปหมด เพราะอยา งเรว็ กเ็ หน็ จะไมต ํ่ากวาช่ัวโมง กวา เขาจะตามมาพบเราทน่ี ่ี” “อาว! แลว ตมนาํ้ ทําไม” หลอ นมองดเู ขาอยา งงงๆ พรานใหญย ม้ิ ๆ อยูเชนนนั้ ไมต อบวากระไร แตชูซองเล็กๆ สซ่ี องทถ่ี อื กําอยใู นมอื ให หลอนดู ดารินซอยเปลอื กตาถ่ีๆ ควา ไปพจิ ารณาโดยเรว็ แลวอุทานออกมาอีกคร้ังอยา งประหลาดใจ ระคนทง่ึ เหลือทจี่ ะกลาว เหลือบข้นึ มองดูหนาเขา พลางส่ันศีรษะชาๆ อดหวั เราะออกมาไมไ ด จุ ปากเบาๆ “แหม! กลัวใจเลยคุณน่ี สารพัดทีจ่ ะเอาตวั รอดเลยนะ ยงั กะนกั เลนกลงัน้ แหละ ทําความ แปลกใจใหไ ดเ สมอ” มันคือผงกาแฟสาํ เรจ็ รูป และเกลด็ นํ้าตาลซองกะทัดรัดเล็กนิดเดียวชุดหนึง่ สําหรบั ชง กาแฟไดถว ยหนึ่งพอดี เปน อาหารสําเรจ็ รูปเบ็ดเสร็จแบบเดียวกบั ซปุ มะกะโรนกี ระปอ ง ซึง่ เปน เสบยี งตดิ ตวั ในสมรภมู ขิ องทหาร จาํ นวนน้ันมีอยูส่ีซอง เปนผงกาแฟเสียสองซองและน้าํ ตาลสอง ซอง เทากบั ชงกาแฟไดสองชดุ พอดี “เรอ่ื งของเรอ่ื งก็คือ เราไมประมาทเสียอยางเดียวเทา นน้ั เปนยังไงครบั แชมช่นื ไหม ถึง เราจะหลงพลดั กบั พวกเรากอ็ ุตสา หม ีกาแฟกนิ รบั รองวาเอสซเปรสโซโนสแนคบารกรงุ เทพทาํ อะไรไมไ ด” “ฉนั ดูคุณเหมอื นยกั ษในตะเกยี งอาละดนิ งน้ั แหละ” ดารนิ พูดพลางหวั เราะพลาง “นึกจะเอาอะไรก็เสกดวยคาถา เมอื่ คืนนซ้ี ุปมะกะโรนี พอเชานีม้ กี าแฟอกี แลว นา อศั จรรยใจเสยี จริง” “อยา วาแตกาแฟเลยครับ คณุ หญิงจะเอาขนมปง ปง สกั ช้ินสองชิน้ ก็ยังไหว” รพนิ ทรท ําหนา ขงึ ขงั “พดู เปนเลนไปนา ” เขาซอ นย้มิ แววตาสกุ ใสมองดูหลอ นอยา งลอ เลยี น ทาํ เปน วนมอื เสกคาถาหมบุ หมบิ แลว ดีดนว้ิ เปาะ วดั มอื ไปทางเบอ้ื งหลงั พอเหวี่ยงกลบั มาอกี ที สงิ่ ทป่ี รากฏอยูใ นฝา มือคอื กระปองเลก็ ๆ สเี ขียวทหาร ขนาดของมันเพยี งแคกระปอ งนมสดชนิดเลก็ เทา น้ัน “อะไรนะ โผลอ อกมาอีกแลว” “ขนมปง ปอนด” “โกหก ขนมปง ปอนดอะไรจะเขาไปอยใู นกระปองเล็กนดิ เดยี วแคน”้ี “เอา! ไมเ ช่ือคอยด”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1729 วา แลวเขากเ็ อากุญแจไขเปด ออก ดารนิ จอ งมองดูอยา งพศิ วงแลว กผ็ ิวปากหวอื ออกมา เมื่อฝากระปอ งหลุดออกไปจากตัว มองเหน็ ขนมปงปอนดถ กู อัดแนน อยูในนนั้ เปน รปู ทรงกลมตาม กระปอง รพินทรใ ชปลายมีดงัดมนั ออกมา พอถกู อากาศมนั ก็ขยายตัวอยา งรวดเร็ว พองใหญก วาเดมิ ถึงสามเทา เขาจดั แจงห่นั ออกเปนสี่ชิน้ วางไวบ นหลงั หมวกสงไปใหห ลอนแลว ขยบิ ตาใหนดิ หนง่ึ ดารินเปา ลมออกจากปากทําทา เหมือนจะเปน ลม “พอแลว นะพอแลว ! สมมตวิ าถาจะเสกไขด าว เบคอน หรือเนยไดอ กี กไ็ มตองหรอก แคนี้ ก็จะช็อกตายอยูแลว พอๆ กับเห็นผนี ังเทย๊ี ะเมือ่ คนื นแี้ หละ” “มันไมใ ชเรื่องอศั จรรยป าฏิหาริยอ ะไรหรอกครบั ...” พรานใหญพ ดู ยมิ้ ๆ ขณะนน้ั นา้ํ ในหมอ สนามเดือดพลงุ จงึ ยกลงจากไฟฉกี ซองกาแฟและ น้าํ ตาลใสล งไป เอาปลายมีดคน “พวกเครือ่ งกระปองสาํ เร็จรูปเบ็ดเสร็จหรอื เรช่นั พวกนี้ เปนอาหารตดิ ตัวของทหาร อเมริกนั ในสมรภูมิ นาํ้ หนกั เบาทีส่ ุดผิดกบั เคร่ืองกระปองธรรมดา มหิ นําซํ้ายงั มเี ครอ่ื งอํานวยความ สะดวกพรอม เปน ตน วา อาหารอยา งไหนเปน ของเหลว กม็ ีเตาใหอ นุ อยใู นตวั เสร็จ รสชาติมนั อาจ ไมไดค วามนกั แตก ใ็ หประโยชนแ กร า งกายพอสมควร เพอื่ ใหประทะประทงั มชี วี ิตอยูรอดไปไดชวั่ มอ้ื ตามปกตแิ ลว ผมจะตอ งมีติดประจาํ ตัวอยใู นเปห ลังไวเ สมอสาํ หรบั ยามฉกุ เฉิน ถา ไมจําเปน จรงิ ๆ ก็ไมเอามนั ออกมาใช ถา เปหลังของผมไมพ ลัดหลุดหายไปจากตัวละก็ ตอ ใหไ มไ ดอ าหาร อยางอ่ืนเลย ผมกพ็ อจะประคองชวี ติ อยไู ปไดไมนอยกวา 3-4 วัน มนั เปนเสบยี งกรงั ฉบบั กระเปา ครบั มอื้ หน่งึ ๆ ก็จัดเตรียมไวใ หครบตามเซตของมนั แตผ มไมไ ดเ ตรยี มมาดว ยเปน ชดุ หรอก เพราะ เหน็ วาไมจําเปน มนั มากเกนิ ไป เตรยี มมาเฉพาะทพี่ อใหอม่ิ ทองไดเทา นนั้ มนั มใี หแ มก ระทัง่ ของ หวานและบหุ รี่ ในแตล ะเซตที่จดั ไว” ดารนิ ครางในลาํ คอ หยิบกระปอ งขน้ึ มาพจิ ารณาอยา งสนใจ “ออื ม ฉนั ไมย กั รูว า พวกทหารเขาใชเครือ่ งกระปอ งกนั แบบนี้ แลวนี่คุณไปเอามาจาก ไหน” “ผมมสี าํ รองไวท บี่ านพกั หนองนํา้ แหง เปนลังๆ เลยครบั วานเพ่ือนทหารอเมริกนั ใหมัน ชว ยซ้อื จากพีเอ็กซ โดยท่วั ๆ ไปแลว กแ็ ทบไมม ีโอกาสไดใชเ ลย แตผมไมป ระมาท เวลาออกปา เอา ติดตัวมาดวยทกุ ครง้ั เอายังไงครบั เรามโี ลฟกับเอสซเปรสโซกนิ กนั เปน อาหารเชา กลางดงสางเขยี ว รอดไปไดอ ีกมอ้ื หนึ่งอยา งหรหู รา” “ถงึ วา ซินะ ไมเ สยี แรงเลย ทฉี่ ันติดคา งอยกู บั คณุ เชอื่ มนั่ ไวว างใจไดเ สมอ” “ก็อยา เพ่งิ เชื่อมัน่ ไวว างใจนกั ระยะทางของเรามันยงั มาราธอนอีกไกลนกั ตอไปแทนที่ จะเปนโลฟกับเอสซเปรสโซ อาจเปนนา้ํ ในรอยตีนชางกบั ขาวลิงกไ็ ด แลวกม็ หี วงั เสยี ดว ย” ดารนิ หวั เราะ ลดตวั จากโขดหนิ ลงมานัง่ ขดั สมาธเิ คียงเขาอยูก ับพ้นื ผลกั ไหลเ บาๆ “เรอื่ งเลก็ คุณกนิ ได ฉนั ก็กนิ ได” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee