นางสาวรุ่งนภา แก้วนิล

นิทานกอ่ นนอน TriggerQR Code ขนั้ ตอนการใชง้ าน 1. ดาวน์โหลด Hpreveal 2. สแกน QR Code ดว้ ย Line หรือค้นหา “RungnapaK” 3.ส่องไปทร่ี ปู ภาพ (Trigger)โดย....นางสาวรุง่ นภา แก้วนิล มหาวิทยาลยั ราชภัฏจันทรเกษม

เด็กเลย้ี งแกะ Trigger กาลคร้งั หนง่ึ มีเดก็ เลี้ยงแกะอยูผ่ ู้หนง่ึ ซงึ่ มีนสิ ัยชอบโกหก ในวันหนึ่งขณะท่เี ขาปล่อยให้ฝงู แกะกนิ หญ้าอยู่ที่เนนิ เขานั้นกเ็ กดิ คิดอะไรสนุกๆ ขึน้ มา จงึ แกล้งตะโกนใหช้ าวบ้านแถวน้นั ได้ยนิ ว่า “ชว่ ยดว้ ย ชว่ ยดว้ ย หมาปา่มากนิ ลกู แกะ” ชาวบ้านเมอ่ื ได้ยนิ ต่างก็ตกใจและรบี วิ่งมาพร้อมอาวธุ ตา่ งๆ ในมอื เพ่ือจะชว่ ยกันขับไลห่ มาปา่ แต่พอมาถงึกลับไม่พบหมาป่าแมแ้ ตต่ ัวเดียว มีแต่เพยี งเดก็ เลย้ี งแกะที่ยนื หวั เราะชอบใจอยู่ เดก็ เล้ยี งแกะเห็นว่าการโกหกเป็นเร่อื งสนุกจึงหลอกชาวบ้านอกี ครั้งแลว้ ครัง้ เลา่ จนชาวบา้ นตา่ งโกรธและเออื มระอาต่อการกระทาของเขาอยมู่ าวนั หนึ่งขณะท่ีเด็กเลยี้ งแกะกาลงั เฝ้าฝูงแกะอยู่เช่นทกุ ครงั้ ก็เกิดมีหมาปา่ เขา้ มาจับแกะกนิ จรงิ ๆ เด็กเลีย้ งแกะตกใจจึงตะโกนบอกชาวบา้ นเพ่ือขอความชว่ ยเหลือ แตค่ ราวนี้ไมว่ า่ เขาจะตะโกนอย่างไรกไ็ มม่ ีใครสนใจทจี่ ะออกมาชว่ ยสักคน จนกระทั่งหมาปา่ ไล่กินลูกแกะจนหมดฝงู ไปในท่ีสดุ นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : ไมม่ ใี ครเชือ่ คนโกหก แมว้ า่ ต่อมาเขาจะพดู ความจริงก็ตาม โดย....นางสาวรงุ่ นภา แก้วนลิ มหาวทิ ยาลัยราชภฏั จันทรเกษม

กระเตา่ กับเต่า Trigger ณ ป่าใหญ่แห่งหน่ึง กระตา่ ยตวั หนง่ึ มกั ชอบโอ้อวดวา่ ตนเป็นผ้ทู ีว่ ิง่ ไดเ้ ร็วท่สี ดุ อยู่มาวันหน่ึงกระตา่ ยเหน็ เต่ากาลังคลานตว้ มเต้ยี มอย่างชา้ ๆ กระต่ายจงึ หวั เราะเยาะแลว้ พูดวา่ “ นเ่ี จา้ เตา่ ถา้ เจา้ เดนิชา้ อยา่ งนี้ แลว้ เมอื่ ไรจะกลบั ถงึ บา้ นละ่ นี่” เตา่ จงึ ตอบกลับไปในทนั ทีว่า “ถงึ ขา้ จะเดนิ ชา้ แต่ขา้ กก็ ลบั ถงึ บา้ นทกุ วนั เรามาลองวง่ิ แขง่ กนั ไหมละ่แลว้ ขา้ จะเอาชนะเจา้ ใหด้ ู” กระตา่ ยนนั้ มนั่ ใจวา่ เต่าไมม่ ที างเอาชนะตนไดเ้ ป็นแนจ่ งึ รับคาทา้ วันรุ่งข้ึนสัตวต์ ่างๆ กพ็ ร้อมใจพากันมาดูการวง่ิ แขง่ ขันระหว่างกระตา่ ยกบั เตา่ เม่อื การแขง่ ขันไดเ้ ริ่มข้ึน กระตา่ ยว่ิงอยา่ งสดุ ฝีเทา้ เพอ่ื ไปให้ถงึ เสน้ชยั สว่ นเต่ากพ็ ยายามคลานไปเร่อื ยๆในขณะท่กี ระตา่ ยว่ิงไปจนใกลจ้ ะถงึ เส้นชยั แล้วกค็ ดิ ว่าถงึ อย่างไรเสียตนกต็ ้องเป็นผู้ชนะแนน่ อน กระต่ายจึงนงั่ พักอยู่ใตต้ น้ ไมแ้ ละเผลอหลับไป สว่ นเต่ากค็ ลานตว้ มเตี้ยมจนมาถึงเสน้ ชยั กระต่ายเมื่อตน่ื ขึ้นมาก็มองซ้ายมองขวาแล้วรีบวง่ิ ไปยงั เสน้ ชยั ด้วยความเร็ว แตก่ ส็ ายเกนิ ไปเสยี แล้ว เพราะสตั วป์ ่าท้งั หลายกาลงั แสดงความยนิ ดกี ับเตา่ ทเี่ ปน็ ผชู้ นะ นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสาเร็จอยู่ทนี่ ่ัน โดย....นางสาวรุ่งนภา แกว้ นลิ มหาวทิ ยาลยั ราชภัฏจันทรเกษม

ดาวลกู ไก่ Trigger ณ บ้านเชงิ เขา มีสองตายายอาศยั อยู่กับแมไ่ ก่ 1 ตัว และลูกไกอ่ กี 7 ตัว ตายายเลย้ี งดพู วกมนัเปน็ อย่างดี วนั หน่ึงมพี ระธุดงคม์ าปกั กลด ตากับยายจงึ พากนั ไปกราบไหว้ และกลับมาคุยกันว่าพรุง่ นี้จะทาอาหารอะไรไปถวายพระกันดี \"พชื ผกั ทป่ี ลกู ไวก้ ข็ ายหมดแลว้ \" ตาจงึ บอกวา่ \"สงสยั เราคงจะตอ้ งฆา่ แม่ไกไ่ ปทาแกงแลว้ ละ่ \" แมไ่ กไ่ ดย้ ินเชน่ น้ันก็ตกใจจงึ รบี กลบั ไปบอกลาลกู ๆ ทง้ั 7 ตวั เปน็ ครั้งสุดทา้ ย กอ่ นท่ที งั้ หมดจะโผเขา้ กอดกันร่าไห้ เชา้ วันรุ่งขึน้ ตากับยายกฆ็ า่ แมไ่ ก่ไปทาแกงถวาย ลูกไกท่ งั้ 7 ตวั จงึ ปรึกษากนั ว่า เมอื่ ไม่มีแม่แล้วพวกตนจะอย่กู ันอย่างไร ขอตายตามแมไ่ กไ่ ปจะดกี ว่า จากนนั้ ลูกไก่ทง้ั 7 ตัวก็พร้อมใจกนั กระโดดเขา้กองไฟตายตามแม่ไปทันที ดว้ ยอานิสงส์ผลบุญของแม่ไก่และความกตัญํขู องลูกทงั้ 7 ตัว สง่ ผลให้บรรดาลกู ไก่ไปเกดิ เปน็ กลมุ่ ดาว 7 ดวง ทเี่ ราเรียกวา่ \"ดาวลกู ไก่\" นั่นเอง นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ : ความกตัญํรู ้คู ณุ เป็นเครอ่ื งหมายของคนดี โดย....นางสาวรงุ่ นภา แก้วนลิ มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม

ลกู เป็ดขเี้ หร่ Trigger ณ ป่าแห่งหนง่ึ มีแม่เปด็ ตัวหนึ่ง ฟกั ไขอ่ ยเู่ ป็นเวลานาน จนกระท่ังวนั หน่งึ ลกู เป็ดตัวน้อย ๆ กเ็ ริ่มเจาะเปลอื กไขอ่ อกมาทลี ะตัว ๆ จนเกือบหมด ในทสี่ ุด ไข่ใบสดุ ทา้ ยกแ็ ตกออก ลูกเป็ดโผล่ออกมาจากไข่ ตวั โตคอยาว ขนสีเทา รปู รา่ งนา่ เกลยี ด จึงทาใหแ้ มเ่ ปด็ รสู้ กึ สงสยั ในตวั ลูกเปด็ ตัวนม้ี าก วันรงุ่ ขนึ้ แม่เปด็ พาลกูเป็ดนอ้ ย ๆ ไปวา่ ยน้าทส่ี ระ เพอื่ จะได้ทดสอบว่า ลกู เป็ดข้ีเหร่ตัวใหญ่ จะวา่ ยนา้ ได้หรอื ไม่ ลกู เป็ดวง่ิ แข่งขันลงไปลอยคออย่ใู นนา้ และว่ายได้อยา่ งสวยงาม ลกู เป็ดขี้เหรไ่ ม่มีความสขุ เลย เพราะลูกเป็ดตวั อื่น ๆ รุมจกิ ตี วนั หน่งึ ลูกเปด็ ข้ีเหร่จงึ หนไี ปอย่หู นองน้าใหญ่แห่งหน่ึง ซงึ่ เกดิ ความน้อยใจท่ีพี่นอ้ งไมร่ กั และรังเกยี จตนทาให้ตอ้ งอยคู่ นเดยี วเรร่ ่อยเรื่อยไป แต่แลว้ อยู่มาวนั หนึง่ ก็ได้มคี ุณยายได้เก็บลูกเปด็ ข้ีเหร่มาเลีย้ ง แล้วเอาไปไว้ในเหล้าไก่ จงึ ทาใหพ้ วกไก่ในเหลา้ รมุ จกิ และรังแก เพราะเห็นว่าลกู เป็ดนั้นขี้เหร่และแปลกประหลาดเป็นอยา่ งมาก ลูกเปด็ ขี้เหร่จึงไดห้ นอี อกจากเหลา้ ไก่มาอยทู่ ่ีป่าละเมาะริมสระนา้ เปน็ เวลานาน แลว้ ลกู เปด็ ก็โตขน้ึกวา่ เดมิ มาก จากการพัฒนาตัวเองและดูแลตวั เองมาตลอด แลว้ อยู่ดๆี ลูกเปด็ ก็มปี ีกใหญ่ และแข็งแรง และสามารถบนิ ได้ในทสี่ ุด วันหน่ึงลกู เป็ดบินเท่ียวเล่นรอบ ๆ สระ เผอญิ เหลอื บไปเห็นนกสีขาว 2 ตวั บนิ ลงไปเลน่ อยู่ในสระนา้ ลกูเปด็ นกึ ในใจว่า ถ้าเราบินลงไปเล่นในสระนา้ ให้นกแสนสวย 2 ตัวนนั้ จิกเราเสยี จะดีกว่าอยู่ต่อไป เพราะมีรปู รา่ งนา่ เกลียดอยา่ งน้ี แต่แล้วลูกเปด็ ขี้เหร่ ก็ก้มลงดูเงาของตัวเองในนา้ แลว้ ก็ต้องแปลกใจ ทเ่ี ห็นเงาเปน็ หงสแ์ สนสวย จึงทาใหล้ กู เปด็ ดใี จเป็นอยา่ งมากและทาใหเ้ ขามเี พื่อนใหมเ่ ปน็ หงส์และสามารถใชช้ วี ติ ได้อยา่ งมคี วามสุข นทิ านเรอื่ งน้ีสอนให้รวู้ า่ : เราไมส่ ามารถเลอื กเกดิ ได้ แตเ่ ราสามารถเลือกทจี่ ะเป็นไดจ้ ากการพฒั นาตัวเอง โดย....นางสาวร่งุ นภา แก้วนิล มหาวิทยาลยั ราชภัฏจันทรเกษม

แมป่ กู บั ลกู ปู Trigger วนั หน่งึ บนหาดทรายแสนสวย อากาศแจ่มใส แม่ปูพาลูกๆ ปู ออกเดนิ หาอาหารบนชายหาด เจา้ปแู มล่ ูกเดินเลยี บชายหาดไปพกั หนึ่ง แมป่ ูจึงเจออาหารอนั โอชะ มันรอ้ งตะโกนบอกลูกๆของมันใหม้ าหามันเหล่าลูกปูไดย้ ินแม่เรยี กดงั น้นั จงึ รีบเดนิ ไปหาแม่ของมัน ต่างตัวกต็ า่ งเดนิ เอยี งเฉไปเฉมาจนถึงแมป่ ูเมื่อแม่ปูและลกู ปูอม่ิ หนาสาราญกันทกุ ตัวแลว้ แมป่ ูจงึ เอ่ยปากสอนลูก ๆ ของมันวา่ “ลูก ๆ จา๋ ต่อไปเจ้าตอ้ งเดินให้ตรงทางนะจะ๊ ถา้ เจา้ เดนิ เฉแลว้ จะมองเหน็ ทางขา้ งหนา้ หรือ” เจา้ ปูน้อยตอบแม่ของมันว่า“แม่จ๋า แมเ่ ดนิ ให้ลกู ดูหน่อยสิจะ๊ ลกู จะไดเ้ ดินตรง ๆ ได้ถกู ตอ้ ง” แมป่ ูไดย้ นิ ลูกตอบจึงประสงค์จะเดนิเปน็ ตัวอย่างให้เหลา่ ลูกๆดู แมป่ ูจึงออกเดนิ เพอ่ื เป็นตวั อย่างลูก อนิจจา แมป่ ูเดนิ อยา่ งไรกเ็ ฉไปเฉไปมาอย่างนน้ั แมป่ รู ้องบอก “เอา้ ลูกของแม่เดินตามแม่มาสิจ๊ะ” เหลา่ ลกู ปูออกเดินตามแม่ของมันเฉไปเฉมาจนลิบสายตาไปแสนไกล นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : ควรทาตนให้เปน็ ตวั อยา่ งท่ดี ี ก่อนทีจ่ ะสัง่ สอนผู้อ่นื โดย....นางสาวรุ่งนภา แก้วนิล มหาวทิ ยาลัยราชภัฏจันทรเกษม

สนุ ขั จง้ิ จอกกบั ไก่ Trigger มสี นุ ัขจิง้ จอกตวั หนง่ึ อยากกนิ ไกบ่ า้ นมาก จึงเเกล้งถามออกไปด้วยอบุ ายว่าไกต่ วั นัน้ ขันเสยี งไพเราะเหมือนไก่บ้านอืน่ ไดห้ รอื ไม่ ไก่บา้ นเกดิ หลงกล จงึ หลับตาโก่งคอขนั เสียงดงั ขึน้ ทนั ที สุนัขจงิ้ จอก จึงฉวยโอกาสในตอนนนั้ งับคอไก่ เเล้วออกวงิ่ ไป ชาวนาทเ่ี ป็นเจ้าของไกเ่ หน็ ดงั นนั้ จงึ ตะโกนรอ้ งว่าจิ้งจอกขโมยไก่ของตน ไกไ่ ดย้ นิ ดังน้นั จงึ หาอบุ ายเอาตวั รอด แลว้ ไกจ่ ึงหลอกใหส้ นุ ัขจง้ิ จอกรอ้ งบอกชาวบ้านว่า ไกต่ วั น้ีเปน็ ของมนั มิใช่ของชาวบา้ น สนุ ัขจิ้งจอกเจา้ เล่ห์ที่คดิ ว่าตนเองฉลาดแล้วเเต่หาร้ไู มว่ ่าทเี่ เทต้ นยังขาดความเฉลียว ดงั นัน้ มันจึงอา้ ปากรอ้ งบอกชาวบา้ นตามทไี่ ก่เเนะนาไปทันที ไก่จงึ ไดโ้ อกาสหลบหนีรีบบินออกจากปากแลว้ หนีกลบั ไปหาเจ้าของ อย่างรวดเร็ว เเลว้ กห็ วั เราะเยาะ สุนขั จ้งิ จอกเป็นการใหญ่ นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ : ถ้ารจู้ กั ใชส้ มอง กส็ ามารถเอาตัวรอดได้ แม้จะตกอยูใ่ นอนั ตราย โดย....นางสาวรุ่งนภา แก้วนิล มหาวทิ ยาลัยราชภัฏจันทรเกษม

ลาโง่กบั สงิ โต Trigger สิงโตตัวหนงึ่ มกั ส่งเสียงคาราม ในเวลาออกล่าเหยอ่ื สตั วต์ า่ งๆ ทผี่ ่านมาก็พลอยได้ยนิ และก็หวาดกลวัเเละรวู้ ่าเปน็ เสียงสิงโต จงึ ออกตัววง่ิ หนีกนั เปน็ พลั วันกนั ไปไดก้ อ่ นทจ่ี ะกลายเปน็ อาหารสงิ โต สิงโตจงึ ได้ทาอบุ ายไปตสี นทิ กบั ลา เเล้วชวนลาออกไปล่าเหย่อื กับตน ลาได้ยินดงั นัน้ กด็ ใี จเปน็ ยง่ิ นกั ที่ได้เป็นเพ่ือนกับเจา้ ป่าจึงทาตามทีส่ งิ โตบอกทกุ สง่ิ อนั โดยลาเขา้ ไปซ่อนตวั อยู่ในพงไม้ พอมสี ตั ว์ตา่ งๆ ผา่ นมา ลากจ็ ะรอ้ งสุดเสียง พวกสัตวต์ ่างๆไมเ่ คยได้ยินเสียงของลา จงึ พากนั วงิ่ ไปอกี ทางซึง่ สงิ โตคอยดกั ซุ่มอยแู่ ลว้ในวนั นัน้ สิงโตจึงไดก้ ินอย่าอิ่มหนาสาราญ ลากค็ ยุ โอ่อยา่ งภมู ใิ จว่าทส่ี ิงโตได้กินอิม่ ได้กเ็ พราะเสยี งอันนา่กลวั ของตน สิงโตก็ได้เเต่ยกยอปอป้นั ลา ท้ังๆ ที่ร้วู า่ สัตว์ต่างๆ นนั้ ออกว่งิ หนี เพราะตกใจในเสียงที่ประหลาดๆ ของลาตา่ งหาก นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : คนโงย่ อ่ มตกเปน็ เครื่องมือของคนฉลาด โดย....นางสาวรุ่งนภา แก้วนลิ มหาวิทยาลัยราชภฏั จันทรเกษม

หา่ นกบั ไข่ทองคา Trigger กาลครงั้ หน่ึงนานมาแลว้ มีชายยากจนผหู้ นึง่ เลี้ยงหา่ นไวเ้ พอื่ เกบ็ ไข่ไปขาย วนั หน่งึ เขาได้เขา้ ไปเก็บไข่ในเล้าตามปกตเิ หมือนทุกวัน แต่ในวนั นเี้ ขาไดส้ งั เกตเห็นว่ามไี ข่ฟองหนึ่งส่องแสงสีเหลอื งทองอรา่ มแวววาวกร็ ้สู กึ แปลกใจ จึงเดนิ เขา้ ไปเพอ่ื หยบิ ข้นึ มาดู และเมอื่ หยบิ ขึ้นมาแลว้ เขากต็ อ้ งแปลกใจเพราะไขฟ่ องนีค้ อื ไข่ทองคา และหลงั จากนัน้ หา่ นตวั นกี้ ไ็ ด้ออกไข่ทองคาให้แกช่ ายยากจนผนู้ ้ีทุกเชา้ จนเขารา่ รวยเป็นเศรษฐไี ปในทสี่ ดุ แตเ่ ขาก็ยังคงอยากรา่ รวยมากกว่านี้ อยากให้มที รพั ยส์ ินเงินทองมากกวา่ ที่เปน็ อยู่ เขาจงึ บอกกบัตนเองว่า “ในทอ้ งของหา่ นตวั นจ้ี ะตอ้ งมไี ขท่ องคาอยมู่ ากมายเปน็ แน่” เมื่อคิดได้ดังน้นั แลว้ เขาจึงตดั สนิ ใจใชม้ ีดผา่ ทอ้ งของห่านดู เพ่อื หวงั วา่ จะไดไ้ ขท่ องคามากมายดังทเี่ ขาคดิ ไว้ แต่แลว้ เขากต็ อ้ งผดิ หวังเมอ่ื ไมพ่ บไข่ทองคาแม้แต่เพียงฟองเดียว ในขณะทหี่ ่านน้ันได้ตายและไมส่ ามารถออกไขท่ องคาให้แก่เขาได้อกี ต่อไป นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ : ความโลภยอ่ มทาใหส้ ญู เสียส่งิ ที่เคยมี โดย....นางสาวร่งุ นภา แกว้ นลิ มหาวิทยาลยั ราชภฏั จันทรเกษม

ชาวนากบั งเู หา่ Trigger ณ วนั หน่งึ ของฤดูหนาว ชาวนาผ้หู น่ึงกาลังเดินทางกลบั บ้านท่ามกลางหมิ ะทกี่ าลงั โปรยปรายลงมาระหว่างทางกลับบ้านเขาไดพ้ บเข้ากบั งเู ห่าตัวหน่ึงซ่งึ นอนขดอยู่ใต้ตน้ ไม้ ตวั มนั ทงั้ เย็นและแข็งจนใกลจ้ ะตายแต่ดว้ ยความสงสารชาวนาจึงไปอุม้ มนั ข้ึนมาแล้วนามาซุกไวท้ ่ีอกของตนเอง แลว้ ใชเ้ ส้ือของเขาห่อคลุมรา่ งของมนั ไวเ้ พือ่ ให้ความอบอุน่ แก่มัน เมอ่ื งเู หา่ น้ันได้รบั ความอบอนุ่ จากชาวนาจนมนั ฟน้ื ขนึ้ มา เม่อื เหน็ ชาวนาเขา้ กต็ กใจฉกชาวนาในทันที และก่อนท่ีชาวนาจะสิ้นใจเพราะพษิ งูเขาไดเ้ อ่ยกบั งเู ห่าวา่ “ขา้ อตุ สา่ ห์ชว่ ยชวี ติเจา้ เอาไว้ แตเ่ จา้ กลบั มาทารา้ ยขา้ ” เมื่อพดู จบเขาก็สน้ิ ใจตายลงตรงนน้ั ทนั ที นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ : คนเลวย่อมไม่รู้จกั บญุ คุณของผอู้ นื่ โดย....นางสาวรุ่งนภา แกว้ นลิ มหาวทิ ยาลยั ราชภฏั จันทรเกษม

ไกก่ บั พลอย Trigger พ่อไกห่ นุ่มตัวหนงึ่ พร้อมกับฝูงแม่ไกก่ าลงั คุ้ยดนิ หากินอยู่ใกลๆ้ กับทุ่งนา ขณะทีม่ นั กาลงั คุย้ ดนิ อยู่นั้นได้พบเอาพลอยเมด็ หน่งึ ประกายพลอยสอ่ งแสงจับกับรงั สีของพระอาทิตย์ระยิบระยบั งดงาม ไกม่ องดูเจ้าเมด็ พลอยน้นั ด้วยความประหลาดใจ มันเอียงคอ พรอ้ มกบั เอ่ยขนึ้ วา่ \" เจ้านช่ี ่างงดงามเหลือเกิน และแนน่ อนถา้ หากวา่ เจ้านายของขา้ เขามาพบเจ้าละก็... เขาจะต้องชอบเจา้ แน่ๆ เชียว แตส่ าหรบั ข้า เจา้ ไม่มคี ่าสาหรบั ข้าเลยแม้แตน่ อ้ ย ความจริงดเู หมือนว่า ขา้ วเพียงเมล็ดเดยี วน้ันยังจะมคี า่ มากกวา่ เจ้าพวกเพชรพลอยท้งั หมดในโลกเสยี ด้วยซา้ \" นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ : คนทีร่ ู้ความตอ้ งการของตนจะมคี วามสขุ คนฉลาดชอบสิง่ ทจี่ าเป็นมากกวา่เครื่องประดับอันระยิบระยบั ซึง่ ไมม่ ีค่าอันใด นอกจาก กอ่ ให้เกดิ ความเย่อหยิ่งและความฟุ้งเฟ้อ โดย....นางสาวรุ่งนภา แก้วนลิ มหาวทิ ยาลัยราชภฏั จันทรเกษม