แปลพ่อแม่รักแกฉัน

Articles from Ramamental พอ่ แมร่ งั แกฉนั 2013-06-13 10:06:35 admin พอ่ แมร่ งั แกฉัน โดย พระยาอุปกติ ศลิ ปสาร

มซี นิ แสแกเ่ ฒา่ ได้เลา่ ไข ไรมขี ้อใหญน่ ั้นกเ็ ปน็ เชน่ ละคร ถงึ เรอื่ งง้วิ วา่ เลน่ กั นเชน่ มุง่ จำนงในข้างเปน็ ทางสอน แตข่ ้อหนง่ึ แกเลา่ เขาประสงค์ เหมอื นละครสภุ าษติ ไมผ่ ดิ กั น ชท้ ี างธรรม์มรรยาทแกร่ าษฎร มกี ลา่ วกลอนเพราะพร้งิ ทำมงิ่ ขวั ญ เราบวชนาคโกนจุกในยคุ กอ่ น มสี วดฉันท์เรยี กวา่ สวดมาไลย์ การขั นหมากยุคเกา่ ทา่ นเลา่ กั น แตผ่ ั นผอ่ นตามนยิ มสมสมั ย เค้ากค็ อื ทา่ นหวั งจะสัง่ สอน สมกั บได้มงี านการมงคล มเี ฮฮาพาสนกุ เครอื่ งปลกุ ใจ มโี รงสอนธรรมทานการกศุ ล ในหมบู่ ้านยา่ นกลางเมอ่ื ปางกอ่ น

เพ่อื เป็นเครอื่ งเรอื งปั ญญาประชาชน ในตำบลอั ตคั ตไกลวั ดวา เหมอื นสถานทฝ่ี กึ ทางศกึ ษา เรยี กศาลาโรงธรรมประจำบ้าน บางคราวมกี ารกุศลปนเฮฮา เพื่อให้พาเพลดิ เพลนิ เจรญิ ใจ ฝา่ ยจนี เขาได้มอี ยา่ งทวี่ า่ เอาง้วิ มาฝกึ หั ดดั ดนสิ ัย ยอ่ มดูดดมื่ ซมึ ซาบปลาบปล้มื ใจ ง้วิ เรอื่ งหนงึ่ แกเลา่ ครั้งเยาว์อยู่ เหมอื นอยา่ งได้รู้เห็นทเ่ี ปน็ จรงิ เกาะในจติ ตดิ แนน่ แม้นกั บปลงิ ได้ไปดูจำไว้ได้ทุกสง่ิ เลยเป็นสงิ่ สอนใจจนใหญม่ า ตามเรอ่ื งนั้นวา่ มเี ศรษฐหี นง่ึ เปน็ คนซงึ่ สงู ชาตวิ าสนา มที รั พย์สนิ เหลอื ล้นคณนา ทา่ นเศรษฐมี บี ุตรสดุ ทรี่ ั ก มบี ้างชอ่ งแนน่ หนาด้วยข้าไท บุตรคนเดยี วแสนจะหว่ งดั งดวงใจ แกฟูมฟั กใฝจ่ ติ พิสมั ย มโี รงเรยี นไกลบ้านอาจารย์สอน หวั งจะให้สบื วงศ์ดำรงไป กลั วลูกออ่ นลำบากไมพ่ รากได้ อตุ สา่ ห์จ้างครูบามาแตไ่ กล ให้สอนในบ้านตนส้ปู รนปรอื ฝา่ ยลูกเรยี นผู้เดยี วให้เปลย่ี วจติ มั กเบอื นบดิ เบอ่ื ชังเรอื่ งหนั งสอื อยากได้เพ่อื นพูดจาและหารอื เกณฑ์พวกเดก็ ในบ้านให้อา่ นด้วย พอ่ กอ็ อื ออตามด้วยความรั ก ครั้นมเี พื่อนเรยี นล้อมอยพู่ ร้อมพรั ก กเ็ พอื่ ชว่ ยชวนใจให้สมั คร ครกู ็ดจี ้ไี ชมไิ ด้หยดุ กลั บชวนชักเลน่ กั นไมห่ มั น่ เรยี น หวั งให้กลั วอาญาตั้งหน้าเพียร คอื บุตรทา่ นเศรษฐหี นไี ปหา แกเห็นสดุ เอาใจจงึ ได้เฆย่ี น ปลอบให้เรยี นกไ็ มไ่ ปจนใจครั น แตก่ ลั บเพ้ ียนผดิ คาดถงึ ขาดกั น อตุ สา่ ห์จ้างครใู หมต่ ามใจลกู พ่อฟ้องวา่ ครนู ้แี กตฉี ัน ครคู นนั้นฉันเขด็ ไมเ่ มตตา ต้องเป็นอั นเลกิ กั บครูทอี่ ยมู่ า แตเ่ ปลย่ี นครอู ยูฉ่ ะน้ไี มม่ เี หมาะ แตไ่ มถ่ กู ใจบตุ รสดุ จะหา พวกครูๆ เขด็ กลั วกั นทั ว่ ไป คนน้วี า่ จู้จ้พี ริ ้พี ิไร มั กทะเลาะเลกิ เรยี นต้องเปลยี่ นใหม่ ถงึ จะให้เงนิ มากไมอ่ ยากเอา

บดิ าผ้รู ั กบตุ รสดุ จะกล้มุ ลูกเป็นหนมุ่ ใหญโ่ ตยั งโงเ่ งา่ เทย่ี วจ้างครอู ยหู่ า่ งตา่ งลำเนา คา่ จ้างเทา่ ไรนั้นไมพ่ รั น่ กลั ว แตก่ ็ไมย่ ดื ไปเทา่ ไรนั ก เผอญิ มาปะครทู ร่ี ้ตู ั ว ประเดย๋ี วชักเหหั นต้องสัน่ หั ว ศษิ ย์จะรู้เทา่ ไรไมธ่ ุระ แกหวั งชัว่ คา่ สอนสผู้ อ่ นตาม ชอื่ เสยี งจะเสยี ไปกไ็ มข่ าม ศษิ ย์ผู้ใดตั้งหน้าพยายาม สอนให้ตามแตร่ ั กสมั ครเรยี น ครูคนน้ถี กู ใจอยไู่ ด้ยดื ถงึ จะจดื จางการเรอ่ื งอา่ นเขยี น ก็ถกู จติ ศษิ ย์ตนยอ่ มวนเวยี น อยจู่ ำเนยี รโตใหญไ่ ร้วชิ า ฝา่ ยพ่อแมร่ ั กบุตรสดุ จะรั ก บตุ รสมั ครทางไหนมไิ ด้วา่ ใช้เงนิ ทองกอบกำไมน่ ำพา อยูไ่ มช่ า้ แกกต็ ายทำลายชนม์ ทรั พย์สมบั ตมิ รดกตกแกล่ กู ไมต่ ้องปลกู เปลอื งแรงแสวงผล มเี พื่อนมาฮาฮอื นั บถอื ตน เฝ้าแตข่ นทรั พย์จา่ ยสบายจรงิ เอาอะไรได้ทกุ อยา่ งชา่ งสะดวก จะหยบิ หมวกหมวกรเี่ หมอื นผสี งิ ทกุ อยา่ งรู้เอาใจไมป่ ระวงิ ดเู หมอื นชงิ กั นมาคราต้องการ ไมช่ ้านั กทรั พย์ลดหมดสะดวก จะหยบิ หมวกหมวกกระเดยี ดข้างเกยี จคร้าน ถ้าเผลอหนอ่ ยคอยหนตี ะลตี ะลาน วงิ่ เข้าร้านโรงจำนำไมอ่ ำลา เพอ่ื นทั้งมวลล้วนหายเหมอื นตายจาก ทม่ี มี ากคอื สหายพวกนายหน้า บ้านของทา่ นขายเทา่ ไรให้ราคา ผมชว่ ยค้าขายให้ด้วยไมตรี เพ่อื นสนกุ พลุกพลา่ นขายบ้านชอ่ ง พอเงนิ ทองหมดเรยี บก็เงยี บจ๋ี ตอ่ น้ไี ปใครเยอื นคอื เพื่อนดี บุตรเศรษฐเี ปน็ มาถงึ คราน้ ี ไมเ่ ชน่ น้เี พ่อื นโหลโ่ งร่ ะยำ ไมเ่ หน็ มมี ติ รสหายมากรายกล้ำ ผวิ ผ้ดู มี กี ระดากพะอากพะอำ จะคดิ ทำการอะไรก็ไมเ่ ปน็ ต้องตรำตรากจากยา่ นถนิ่ บ้านเกา่ ขอทานเขาเล้ยี งตนด้วยข้นเข็ญ พั กสถานศาลเจ้าทุกเช้าเย็น คอ่ ยคดิ เห็นโทษตั วทช่ี ัว่ มา คดิ ถงึ เรอ่ื งเกา่ แกพ่ ่อแมร่ ั ก ส้ฟู มู ฟั กใฝฝ่ กึ ให้ศกึ ษา ตามใจลูกเหลอื ล้นคณนา ทุกสงิ่ สารพั ดไมข่ ั ดใจ

คดิ ถงึ ครูผู้สอนแตก่ อ่ นเกา่ บางคนเฝ้าฝกึ ฝนพ้ นวสิ ัย บางคนเฝ้าจ้จู ้พี ิร้พี ิไร ไมถ่ ูกใจฟ้องพอ่ ก็ออออื จนเหลวไหลได้เข็ญถงึ เชน่ น้ ี พอ่ แมท่ รี่ ั กลกู ทำถูกหรอื สงิ่ ใดพาเสยี คนกลั บปรนปรอื วั นหนงึ่ ไปถงึ ถนิ่ บ้านซนิ แส ร้องไห้ฮอื บน่ วา่ เหมอื นบ้าบอ ร้องขอทานทั นทไี มร่ รี อ ก็เดนิ แรเ่ ข้าไปหาตรงหน้าหมอ ลงท้ายแกกลอกหน้าหาวา่ หลอก หลอกดูลูกสาวข้าหรอื วา่ ไร ฝา่ ยทา่ นหมอมองหน้าไมว่ า่ ไร ข้าหมอดรู ู้จั กลั กษณะ เฮ้ย. เจ้าวอกเอ็งอยา่ มาไถล รปู ลั กษณพ์ ั กตร์เจ้าเผา่ ผู้ดี หรอื เข้าใจวา่ กูไมร่ ้ทู ี ลกู เศรษฐฟี ั งวา่ น้ำตาหลั ง่ ร้องไห้โฮซบหน้าพลางจาบั ลย์ อยา่ งมงึ นะ่ บอกเพศเป็นเศรษฐี ทา่ นเจ้าข้า! พ่อแมร่ ั งแกฉัน ทำเชน่ น้ตี ั้งใจอยา่ งไรกั น ฉันทำผดิ คดิ ระยำกลั บค้ำชู ตอบเสยี งดั ง “พ่อแมร่ ั งแกฉัน! ” ทา่ นทายฉันนั้นถกู ลกู เศรษฐี คนบ้านนั้นตา่ งพากั นมาดู ซงึ่ ยั งร้กู อบการงานใด ๆ เขาใฝฝ่ ั นฟูมฟั กฉันอั กขู โอ๊ ย! ยงิ่ เลา่ ยง่ิ ชำ้ ระกำเหลอื เหมอื นชว่ ยชพี ข้าเจ้าให้เนานาน จะวา่ ผ้รู ั กลูกถกู หรอื ไร ฝา่ ยทา่ นหมอฟั งเลา่ สน้ ิ เค้าเงอ่ื น ผู้กลเี ลวกวา่ บรรดาไพร่ ข้าฟั งเจ้าเลา่ ไปกไ็ ด้ความ เล้ยี งชพี ได้เพียงพอไมข่ อทาน เข็ดหรอื ไมใ่ ครรั งแกอยา่ งแมพ่ อ่ โปรดจนุ เจอื เถอะทา่ นหมอขอข้าวสาร โอ๊ ย! หนเดยี วชวี ติ แทบปลดิ ปลง จั กเป็นการบญุ ล้นมผี ลงาม อยา่ รั งแกอกี เลยลกู เคยเขด็ แกจงึ เอ้อื นโอษฐ์มวี จถี าม ทา่ นหมอฟั งย้มิ เย้อื นเอ้อื นวจี จงึ เห็นตามพอ่ แมร่ ั งแกตรง ข้าไมอ่ ยากรั งแกเชน่ แมพ่ อ่ หรอื วา่ พอทนดอกบอกประสงค์ แม้เจ้าขอสงิ่ ใดข้าให้ปั น ถ้าซำ้ สองต้องลงอวจิ ี ขอจงเมตตาเถดิ ประเสรฐิ ศรี เจ้าวา่ ดสี มจรงิ ทุกสงิ่ อั น ทเ่ี จ้าขอข้าไมอ่ อ่ นตามผอ่ นผั น ก็เป็นอั นข้าทำซำ้ รั งแก

เจ้าจะตกอวจิ ไี มด่ ดี อก เจ้าจะออกปากพ้ ออยา่ งพอ่ แม่ ลูกเศรษฐตี กตะลงึ ทะลง่ึ แล โอ๊ ย! ผมแยถ่ กู ลอ่ ลงบอ่ ตม เมอ่ื ไมใ่ ห้ใครจะวา่ เจ้าข้าเอย๋ นก่ี ลั บเย้ยยกคำทมิ่ ตำผม จะไลไ่ ปก็ไมไ่ ลใ่ ห้ระทม หมอขยั บจั บบา่ ช้าซเี จ้า วา่ แล้วซมซานกลั บด้วยคั บใจ พ่อแมร่ ั กลูกผดิ ชนดิ ไร คำทเี่ ลา่ บอกข้านา่ เลอ่ื มใส เวลานั้นตั วเจ้ายั งเยาว์อยู่ เขาก็ได้ทุกข์ถมจนล้มตาย เดย๋ี วน้เี จ้าร้สู กึ สำนกึ กาย จงึ ไมร่ ู้ยั้งตนจนฉบิ หาย ข้าจั กเป็นพอ่ แมช่ ว่ ยแก้ให้ จงขวนขวายฝกึ หั ดดั ดสันดาน ถ้ายอมตามข้าวา่ ไมช่ ้านาน ลงท้ายลูกเศรษฐยี นิ ดรี ั บ ต้องตามใจแตข่ ้าจะวา่ ขาน ไมว่ า่ มกี จิ การสถานใด จั กไมต่ ้องขอทานเขาตอ่ ไป แกปรานจี ้ไี ชด้วยใจรั ก อยูก่ ั บหมอตอ่ มาไมช่ ้านาน ไปอยูก่ ั บซนิ แสแก้นสิ ัย ชาวเราเอ๋ยพอ่ แมม่ ุง่ แตร่ ั ก แกใช้ให้ทำสน้ ิ จนชนิ การ แตค่ วามรั กมั กเดนิ จนเกนิ แกน จนร้จู ั กค้าขายหลายสถาน ดั งเศรษฐรี ั กบุตรสดุ สวาท กพ็ ้ นการทรุ พลเปน็ คนแคลน ส้ฟู ูมฟั กในบตุ รนั้นสดุ แสน เอาแตใ่ จใฝต่ ามความสบาย ยั งมหิ นำซ้ำวา่ ดา่ กระดกู เลยเข้าแดนทุกข์ถมระทมกาย แตช่ าวเราเนาเขตประเทศไทย บตุ รอบุ าทว์มไิ ด้รั กสมั ครหมาย เพราะพระราชบั ญญั ตอิ บุ ั ตแิ ล้ว พ่อแมต่ ายกเ็ พราะตรมระทมใจ บั งคั บให้ศกึ ษาทั ว่ หน้ากั น หาวา่ ถกู พ่อแมร่ ั งแกได้ ทส่ี ดุ น้ชี าวเราน้อมเกล้าฯ นบ คงจะไมพ่ บปะขอประกั น พระปลกุ ใจไทยทั ว่ ตั้งตั วเตรยี ม เหมอื นดวงแก้วสอ่ งสวา่ งทางสวรรค์ พระคุณธรรม์ข้อน้ไี มม่ เี ทยี ม พระจอมภพภบู ดนิ ทร์พระปนิ่ เสยี ม ทกุ อยา่ งเยยี่ มยงิ่ คุณวบิ ลุ เอย

การเลย้ี งดเู ดก็ อยา่ งไรจงึ จะถอื วา่ ตามใจมากเกนิ ไป ? เกถก้ำานิสหไงนปสดัยขควออื า่ บเกรเาาขรตตเาลมก้ยี ฎใงจเดกลทู ณูกข่ีมฑาาด์หกขไรออืปไบรมเึเปข่ มลตาา่ กเใดนหก็ ้อ้พไยมจิ เเหา่ กรมณดิ ากาะาสวรา่มเใรเนยพี กนยี ารง้วรู ใอา่ ดอบะเรพมไรเรทลา้ยะีำกไงดาดรลู้ เอลูกะ้ยขี ไงอรดทงทูเำรไาต่ี นมาั้มนไ่ ดใมจ้ กี อมาะารไกร คชัอดื เเจหนมาคะอื สมเรอ่ืองะกไราครเอื รไยี มนเ่หหนมั งาสะอืสขมอเงชลน่ ูกตั วซองึ่ ยพา่ อ่ งแในมปเ่ รลอื่ อ่งยน้ใจี หะเ้ลหูกน็ สวาา่ มขาอรถบตเขอ่ ตรอทงถี่ ไูกมลส่ ะ้นิ เสมดดิุ จอนยา่ ง

ท้ายทสี่ ดุ ไมไ่ ด้เรยี นหนั งสอื อยา่ งทค่ี วรจะเป็น ขอบเขตและกฎเกณฑ์ ทเ่ี หมาะสมคอื อะไร แคไ่ หนจงึ เรยี กวา่ เหมาะสม ? เเหมรลยี อ่ื ากไยวรคา่ ถเนหอื อมวาาา่ จมะสสปี งัมญสัยหอเยาพเากม่ิกดิเจตขะม้ินเึ รอแมิ่ กีลจว้วาา่ กคแสวลงร่ิ้วหทขารี่ ้ทอายบาแเงขรมงตาทแพส่ีลบดะุ แกกพฎอ่ ทเนกยณถ์เ้พาฑมอ่ื ์กที ปาเ่รี รหกึ ลมษะาาเะมหสดิ รมขอื ค้ขออื อกอคำะหวไานรมดแชเหคว่ ยไ่ลเหา่ หนนล้ ีจอื งึ ทั นที 1. ทำร้ายผู้อนื่ หรอื ทำรา้ ยตนเอง บางครั้งเมอื่ เดก็ มอี ารมณ์อาจทำร้ายคนอน่ื เชน่ ทุบตชี กตอ่ ยพ่อแม่ บางคนอาจทำร้ายตั วเอง เคเชหวนล่รยา่ โอนข้มไี กมรหั บไ่ ั ววดกา่้ ั บไคมวกาเ่ำปมแน็โพกทงรย่ี ธกอรคมดี วรแาั บมขนไมตพน่ เออใงจแเปม็น้บสางิง่ ทครเ่ี ัก้งเดิ ขขา้นึอไาดจ้ทแำตเจพ่ ะรมาาะแคสวาดมงโอกอรกธดไ้วมยพ่ พอฤใตจกิ เรรารม 2. ทำรา้ ยสัตว์ ทสตัตนกุ วเขอ์เ์ทปง็ไนรมดส้าใงิ่ นนมใอชี หนวี ้กตาิ ั คบสสตามัตกาวาร์ รกถท็เรท้สูเี่ ราก่ึากเสจั บอ็บเนปปเน็วขดจาุดใทเนรกุ เมิ่ รขอตื่ ์ร้น้งอนขน้เีอไปดงน็ ก้ จถาดุ้ารตเทรั้งาเี่ รตยา้นออขมนอใุญหงาก้ลตากู รใขทหอ้ทเี่ ขงำเารใทาหสำ้เรรข้้าาายงเคขผว้้อาู าใน่ื มจแเแลจล็บะะปรั บวดรู้ ถงึ ความรู้สกึ ของคนอนื่ 3. ทำลายขา้ วของ ทรพั ย์ สนิ เซมง่ึ อื่ เปอน็ารวมธิ ณที ไ์เี่ ปมน็ เ่ หใหมญาะเ่สดมก็ ใบนากงาครนรกะบ็เลาอยื อกวารธิ มกี ณารเ์ นช้มี น่ าเใดชยี ้รวะกบั นายอารมณ์ เชน่ ทุบTV ขว้างจานชาม ถ้าพบพฤตกิ รรมทั้ง 3 ข้อน้ผี ู้ปกครองควรเข้าไปหยดุ พฤตกิ รรมดั งกลา่ วทั นที อยา่ ยอมให้ทำ ตไดอ่ ไ้ โปกหรธาทไดใ่ี ้หแ้เตดจ็่กะสทงบำพสตฤอิ ตากิรมรณรม์ เเมหอ่ื ลอา่ านรมไ้ี มณไ่ เ์ ดย็น้ แลลงะแคลว้วรตใ้อหง้เขพาูดไคดยุ ้รั บด้วผยลทขาอ่ ทงกจี ารงริ กจั งระวทา่ ำโขมอโงห ตนเอง เชน่ หั กเงนิ คา่ ขนมตามราคาของสง่ิ ของทที่ ำเสยี หาย เข้าไปขอโทษและแสดงการ รั บผดิ เมอ่ื ทำให้ผู้อน่ื บาดเจ็บ นสบคอมุ ำลก่ เกจิ สาภมกาอนพ้ยจี ขั งนอมกงกีฎเดฎเก็กเกณใณนฑอฑ์แน์แลาลคะะขตขอซอบงบึ่เสขเขงติ่ เตเหหอลลน่ื า่ าๆ่ นน้ทกี้หี เ็คี่ ลกวอดิ รมจปารลวกูกมบฝกคุั งลลแากลิ ยนะเกปสิ ัำน็ยหสคนว่ า่ นดนหใยิ หนม้ลงึ่ ูกทขอัปศฏงนนบิคสัิตตัยอิขิ หยอรา่งอืง ผู้ปกครองนั น่ เอง เชน่ ทำการบ้านให้เสรจ็ กอ่ น จงึ จะมสี ทิ ธเิ ลน่ เกขนิ ้าอนาอหนาใรหเส้เปรจ็ น็ แเวลล้วาตเ้อชงน่ เกไ็บมจเ่ กานนิ ช2ามททุม่ ใ่ี (ชสเ้ ำขห้ารทั บใี่ เหด้เ็กรเยี ลบก็ ร)้อย เจอผ้ใู หญ่ ต้องยกมอื ไหว้ ตน่ื แล้ว ต้องพั บผ้าหม่ และเกบ็ ทน่ี อนให้เรยี บร้อย เกมเลน่ ได้ แตไ่ มเ่ กนิ 1 ชม.

กำหนดกฎเกณฑ์ สำคัญ แตด่ ูแลให้เป็นไปตามกฎเกณฑ์ ทตี่ ง้ั ไวส้ ำคญั กวา่ … สง่ิ ทยี่ ากอาจไมใ่ ชก่ ารตั้งกฎเกณฑ์ แตเ่ ป็นการบั งคั บใช้ให้เป็นไปตามทตี่ ั้งไว้ ซง่ึ ต้องการ คเหวลามา่ นส้กมี ลำ่ เาสยมไอปเคปวน็ าสมวอ่ นดหทนนงึ่ ขกอางรจบงู คุ ใลจกิใหน้สทิ ัยำขแอลงะลทกู สี่ในำคทั ญส่ี คดุ อื ระยะเวลานานเพยี งพอทจี่ ะให้สง่ิ บทความโดย พญ. นดิ า ล้มิ สวุ รรณ หนว่ ยจติ เวชศาสตร์เดก็ และวั ยรนุ่ ภาควชิ าจติ เวชศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธบิ ดี Tweet