กระต่ายตื่นตูม

นทิ านเรือ่ ง กระต่ายต่ืนตูม ณ ป่าอนั แสนกวา้ งใหญ่ สัตวน์ านาชนิดอาศยั อยดู่ ้วยกนั อย่างสงบสขุ และมี กระต่ายตวั หนง่ึ กำลงั นอนกลางวันอยู่ใตต้ น้ มะพร้าวอย่างเพลดิ เพลนิ ทนั ใดนั้นเองมี เสยี งดังสน่ันหวน่ั ไหวจนทำใหก้ ระตา่ ยตัวนต้ี ่ืนขึน้ มาด้วยความตกใจ \"เมอ่ื กีม้ นั เสยี งอะไรทำไมน่ำกลัวจัง ต้องเกดิ แผ่นดนิ ไหวหรอื ฟ้ำถล่มแน่ ๆ ต้องรบี ไปบอกใหท้ กุ คนรู้ตวั เดย๋ี วจะหนีกันไม่ทัน\"

เม่อื กระตา่ ยตวั อ่ืน ๆ เหน็ ว่ากระตา่ ยตวั นีว้ ง่ิ มาหนา้ ตาตน่ื จงึ ตะโกนถาม \"ฟ้ำถลม่ ! ฟ้ำถล่ม ! รีบหนีเร็วทกุ คน’\" เหลา่ สตั วป์ ่านานาชนดิ ไดย้ นิ เชน่ นนั้ กพ็ ากนั วง่ิ หนีตามกระตา่ ยฝงู นีไ้ ป จนพบ ราชสหี เ์ จา้ ป่าเห็นสตั วว์ งิ่ มาดงั นนั้ จงึ ถามวา่ \"พวกเจำ้ วง่ิ หนีอะไรมำ ทำไมถงึ ไดร้ ีบร้อนกนั ขนำดนี\"้ \"ฟ้ำถล่มน่ะสทิ ำ่ น หำกไมร่ ีบหนีพวกเรำจะตำยกนั หมด\" ชา้ งเอย่ ขนึ้ มา \"แลว้ พวกเจำ้ รู้ไดอ้ ยำ่ งไรว่ำฟ้ำถล่ม ?\" ราชสหี ถ์ ามกลบั ดว้ ยความสงสยั สตั วท์ กุ ตวั ตา่ งหนั ไปมองฝงู กระต่าย เพราะอยากรูเ้ รอ่ื งราวเชน่ เดยี วกบั ราชสหี ์ \"กระต่ำยตวั นีเ้ ลำ่ วำ่ ได้ยนิ เสียงฟ้ำถลม่ \" กระต่ายตวั หนงึ่ พดู ขนึ้ พรอ้ มชีบ้ อก \"เจำ้ ไดย้ ินอยำ่ งนั้นจริงหรอื ไม่\" ราชสหี เ์ อ่ยถาม \"ขำ้ ได้ยนิ จรงิ ๆ นะทำ่ น ขณะทข่ี ำ้ กำลงั นอนพกั ผ่อนอย่ใู ตต้ น้ มะพรำ้ ว

อยู่ ๆ ก็เกิดเสยี งดงั สน่ันหว่ันไหวขึน้ จนขำ้ ตกใจรีบว่งิ มำบอกทกุ คนใหร้ บี หนี\" กระต่ายพดู อธิบายเหตกุ ารณท์ กุ อยา่ งดว้ ยความต่ืนเตน้ \"แล้วพวกเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าฟ้าถล่ม ?\" ราชสีหถ์ ามกลบั ดว้ ยความสงสยั สัตวท์ กุ ตวั ตา่ งหนั ไปมองฝงู กระต่าย เพราะอยากรู้เร่ืองราวเช่นเดียวกบั ราชสีห์ \"กระต่ายตัวนเี้ ล่าว่าได้ยนิ เสียงฟ้าถล่ม\" กระต่ายตวั หน่ึงพูดข้ึนพร้อมช้ีบอก \"เจ้าได้ยนิ อย่างน้นั จริงหรือไม่\" ราชสีห์เอ่ยถาม \"ข้าได้ยนิ จริง ๆ นะท่าน ขณะทีข่ ้ากาลงั นอนพกั ผ่อนอยู่ใต้ต้นมะพร้าว อยู่ ๆ ก็ เกดิ เสียงดังสนัน่ หวนั่ ไหวขนึ้ จนข้าตกใจรีบวงิ่ มาบอกทุกคนให้รีบหน\"ี กระตา่ ยพดู อธิบายเหตกุ ารณ์ทกุ อยา่ งดว้ ยความตื่นเตน้ \"ใช่เสียงแบบนีห้ รือเปล่าท่เี จ้าได้ยนิ \" ราชสีหเ์ อ่ยถามเจา้ กระตา่ ย \"ใช่เลยท่าน เสียงแบบนีแ้ หละทขี่ ้าได้ยิน\" กระต่ายตอบพร้อมเกาหวั ตวั เองดว้ ย ความเขินอาย \"เสียงฟ้าถล่มที่เจ้าได้ยินเป็ นเสียงของลูกมะพร้าวท่ีตกกระทบพื้นยงั ไงล่ะ คราว หน้าคราวหลงั หากเกดิ เหตุการณ์อะไรขึน้ เจ้าควรหาสาเหตุก่อนว่าเสียงน้ันมาจากอะไร ไม่

ควรโวยวาย ต่ืนตูมจนทาให้คนอ่ืนตื่นตกใจตามไปด้วย\" ราชสีหส์ อนกระตา่ ยดว้ ยความ เป็ นห่วง \"ต่อไปข้าจะไม่ต่ืนตมู แบบนีอ้ กี แล้ว\" กระต่ายพูดพร้อมกม้ หนา้ ดว้ ยความรู้สึกผดิ จากน้นั ราชสีหจ์ ึงนาความจริงกลบั มาบอกเหลา่ สัตวท์ ้งั หลาย และแยกยา้ ยกนั กลบั ไปยงั ถ่ินท่ีพกั เดิมของตวั เอง นทิ านเร่ืองนสี้ อนให้รู้ว่า : เมอื่ ตอ้ งประสบกบั เหตกุ ารณ์ที่ไมค่ าดคิด ควรมีสติ ตรวจสอบความจริงใหด้ ีเสียก่อน อยา่ ต่ืนตกใจจนทาใหเ้ ร่ืองเลก็ กลายเป็นเรื่องใหญ่