ใบงานวิชาพระพุทธศาสนา-4-ม.2-ใบที่-22-24-สัปดาห์ที่-15

ช่ือ.......................................นามสกลุ ..................................ช้ัน..................เลขที่……… k วิชาพระพทุ ธศาสนา ๔ (ส๒๒๑๐๕) ช้ันมธั ยมศึกษาปี ที่ ๒ สัปดาห์ที่ ๑๕ ใบงานท่ี ๒๐ (หน่วยท่ี ๓ สาระที่ ๒) เรื่อง วินัยมุข วันจนั ทร์ที่ ๓๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ คาบเรียนท่ี ๕ คาชี้แจง : ใหน้ กั เรียนสร้างผงั มโนทศั น์ตามขอ้ ความทก่ี าหนดให้ โดยใชร้ ูปแบบของนกั เรียน กณั ฑท์ ี่ ๘ ปาฏิเทสนียะ ศพั ทน์ ้ี เป็นชื่อของอาบตั ิ แปลว่า จะพงึ แสดงคืน เป็นช่ือของสิกขาบท แปลวา่ ปรับดว้ ยอาบตั ิปาฏิเทสนียะ มี ๔ สิกขาบท. สิกขาบทท่ี ๑ วา่ อน่ึง ภิกษุใด รับของเค้ียวก็ดี ของฉนั ก็ดีดว้ ยมอื ของตน จากมือของนางภิกษุณีผมู้ ิใช่ญาติ ผเู้ ขา้ ไปแลว้ สู่ละแวกบา้ น เค้ียวกด็ ี ฉนั ก็ดี อนั ภิกษุน้นั พึงแสดงคืนวา่ แน่ะเธอ ฉนั ตอ้ งธรรมที่น่าติ ไม่เป็นสบาย ควรจะ แสดงคืน ฉนั แสดงคืนธรรมน้นั . สิกขาบทท่ี ๒ ว่า อน่ึง ภิกษุท้งั หลาย รับนิมนตฉ์ นั อยใู่ นสกุล. ถา้ ภิกษุณีมายนื สัง่ เสียอยใู่ นท่นี ้นั ว่า จงถวายแกงใน องคน์ ้ีจงถวายขา้ วในองคน์ ้ี ภิกษุท้งั หลายเหล่าน้นั พึงรุกรานภิกษุณีน้นั วา่ นอ้ งหญิง เธอจงหลกี ไปเสีย ตลอดเวลาท่ีภิกษุ ฉนั อย.ู่ ถา้ คาของภิกษุแมร้ ูปหน่ึง ไมก่ ล่าวออกไป เพ่ือจะรุกรานภิกษุณีน้นั วา่ นอ้ งหญิง เธอ จงหลีกไปเสีย ตลอดเวลา ทภ่ี ิกษุฉนั อยู่ ภิกษุเหล่าน้นั พึงแสดงคืนว่า แน่ะเธอ พวกฉนั ตอ้ งธรรมท่นี ่าติ ไมเ่ ป็นสบายควรจะแสดงคืน พวกฉนั แสดงคืนธรรมน้นั . สิกขาบทที่ ๓ วา่ อน่ึง ภิกษุใด ไม่ไดร้ ับนิมนตก์ ่อน มิใช่ผอู้ าพาธ รับของเค้ียวกด็ ี ของฉนั ก็ดี ในสกลุ ที่สงฆส์ มมติ ว่าเป็นเสขะ ดว้ ยมือของตนแลว้ เค้ียวกด็ ี ฉนั กด็ ี ภิกษนุ ้นั พงึ แสดงคืน วา่ แน่ะเธอ ฉนั ตอ้ งธรรมท่ีน่าติ ไม่เป็นสบาย ควรจะแสดงคืน ฉนั แสดงคืนธรรมน้นั . คาว่า เสขะน้นั เป็นช่ือเรียกบคุ คลผไู้ ดบ้ รรลุมรรคผลเบ้อื งต่าข้ึนไปจนพระอรหตั ตมรรค แปลว่า ผยู้ งั ศกึ ษา คอื ยงั ควรจะปฏิบตั ิเพอื่ ธรรมอนั สูงข้ึนไปกว่า. สกลุ ใดมีศรัทธากลา้ โดยฐานเป็นเสขะแต่ยากจน มพี ระพทุ ธานุญาตให้สงฆส์ วด ประกาศสมมติต้งั วา่ เป็นเสขะและหา้ มไม่ให้ภิกษุเขา้ ไปรับบณิ ฑบาตในสกุลน้นั เพอ่ื ป้องกนั ไมใ่ ห้เขาสึกหรอ เวน้ ไวแ้ ต่ เขานิมนตเ์ องหรืออาพาธ. เม่อื ไม่มปี ัจจยั ขืนเขา้ ไปปรับอาบตั ิปาฏิเทสนียะดว้ ยสิกขาบทน้ี. สิกขาบทที่ ๔ ว่า อน่ึง ภิกษุใด อยใู่ นเสนาสนะป่ า ทร่ี ู้กนั ว่าเป็นท่มี รี ังเกียจ มภี ยั เฉพาะหนา้ รับของเค้ียวก็ดี ของ ฉนั กด็ ี อนั เขาไม่ไดบ้ อกใหร้ ู้ไวก้ ่อน ดว้ ยมือของตน ในวดั ท่ีอยู่ ไมใ่ ช่ผอู้ าพาธเค้ียวกด็ ี ฉนั กด็ ี ภกิ ษุน้นั พึงแสดงคืนว่า แนะเธอ ฉนั ตอ้ งธรรมทนี่ ่าติ ไมเ่ ป็นสบาย ควรจะแสดงคืน ฉนั แสดงคืนธรรมน้นั .

ช่ือ.......................................นามสกลุ ..................................ช้ัน..................เลขที่……… k วชิ าพระพทุ ธศาสนา ๔ (ส๒๒๑๐๕) ช้ันมัธยมศกึ ษาปี ที่ ๒ สัปดาห์ท่ี ๑๕ ใบงานที่ ๒๑ (หน่วยท่ี ๓ สาระท่ี ๒) เร่ือง เสขิยวัตร วนั พธุ ที่ ๒ กมุ ภาพนั ธ์ พ.ศ. ๒๕๖๕ คาบเรียนท่ี ๙ คาชี้แจง : ใหน้ กั เรียนสรา้ งผงั มโนทศั นต์ ามขอ้ ความที่กาหนดให้ โดยใชร้ ูปแบบของนกั เรียน เสขิยวตั ร ๗๕ ความหมาย เสขิยวตั ร คือ วตั รหรือขอ้ ปฏิบตั ิที่ภิกษุจะตอ้ งศึกษา ถือเป็ นธรรมเนียมสาหรับฝึกฝน กิริยามารยาทของภกิ ษุ ใหด้ ูเรียบร้อยงดงาม สมกบั ภาวะของสมณะ ยงั ความเลื่อมใสให้เกิดแก่ผพู้ บเห็น ไม่ เป็นช่ือของอาบตั ิ แตป่ รบั อาบตั ิทุกกฎ แก่ผไู้ ม่ปฏบิ ตั ิตามในทกุ ๆ สิกขาบท เวน้ แต่ไม่ไดต้ ้งั ใจ เผลอ ไม่รู้ตวั และอาพาธหนกั ไม่อาจทากิจวตั รได้ มีท้งั หมด ๗๕ สิกขาบท แบ่งเป็ น ๔ หมวดดงั น้ี หมวดที่ ๑ ชื่อวา่ สารูปะ วา่ ดว้ ยกิริยามารยาที่ควรประพฤติในเวลาเขา้ ไปในหมู่บา้ น เริ่มต้งั แตก่ าร นุ่งห่ม การสารวม ระวงั อิริยาบถ การพดู คุย ใหอ้ ยใู่ นอาการทเ่ี หมาะสม มี ๒๖ สิกขาบท หมวดท่ี ๒ ช่ือวา่ โภชนปฏิสงั ยตุ วา่ ดว้ ยกิริยามารยาทท่คี วรประพฤติในการรบั บณิ ฑบาต และการ ฉนั ภตั ตาหาร มี ๓๐ สิกขาบท หมวดที่ ๓ ชื่อวา่ ธมั มเทสนาปฏสิ งั ยตุ วา่ ดว้ ยกิริยามารยาทในการแสดงธรรมแก่ผอู้ ื่น มี ๑๖ สิกขาบท หมวดที่ ๔ ชื่อวา่ ปกิณณกะ วา่ ดว้ ยกิริยามารยาท ในการถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ มี ๓ สิกขาบท

ชื่อ.......................................นามสกลุ ..................................ช้ัน..................เลขท่ี……… วิชาพระพทุ ธศาสนา ๔ (ส๒๒๑๐๕) ช้ันมธั ยมศกึ ษาปี ท่ี ๒ สัปดาห์ที่ ๑๕ ใบงานที่ ๒๒ (หน่วยที่ ๓ สาระท่ี ๒) เรื่อง เสขยิ วตั ร วันพฤหัสบดีที่ ๓ กมุ ภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๕ คาบเรียนท่ี ๘ คาชี้แจง : ใหน้ กั เรียนสร้างผงั มโนทศั น์ตามขอ้ ความทกี่ าหนดให้ โดยใชร้ ูปแบบของนกั เรียน สารูป (หมวดวา่ ดว้ ยความเหมาะสมแก่สมณเพศ) มี ๒๖ สิกขาบท สิกขาบทที่ ๑ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั นุ่งใหเ้ ป็นปริมณฑล (เบ้ืองล่างปิดเข่า เบ้อื งบนปิดสะดือ ไม่ห้อยไปขา้ งหนา้ ขา้ งหลงั ). สิกขาบทท่ี ๒ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาว่า เราจกั ห่มให้เป็นปริมณฑล (ให้ชายผา้ เสมอกนั ไม่หอ้ ยไปขา้ งหนา้ ขา้ งหลงั . สิกขาบทท่ี ๓ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ปกปิดกายดว้ ยดี ไปในบา้ น (คือไม่เปิดกาย). สิกขาบทท่ี ๔ ภิกษุพึงทาความศกึ ษาว่า เราจกั ปกปิดกายดว้ ยดี นง่ั ในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๕ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาวา่ เราจกั สารวมดว้ ยดี ไปในบา้ น (คือไม่คะนองมอื คะนองเทา้ ). สิกขาบทที่ ๖ ภิกษุพึงทาความศึกษาวา่ เราจกั สารวมดว้ ยดี นง่ั ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๗ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั มตี าทอดลง ไปในบา้ น (คือไม่มองไปทางโนน้ ทางน้ี เหมือนจะคน้ หาอะไร). สิกขาบทที่ ๘ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั มตี าทอดลง นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๙ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั ไม่เวกิ ผา้ ไปในบา้ น (คือไมย่ กผา้ ข้ึนดา้ นเดียวหรือ ๒ ดา้ น). สิกขาบทที่ ๑๐ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาว่า เราจกั ไมเ่ วกิ ผา้ นง่ั ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๑๑ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั ไมห่ วั เราะดงั ไปในบา้ น. สิกขาบทที่ ๑๒ ภิกษุพงึ ทาความศึกษาวา่ เราจกั ไม่หวั เราะดงั นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๑๓ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ไมพ่ ูดเสียงดงั ไปในบา้ น. สิกขาบทที่ ๑๔ ภิกษุพึงทาความศึกษาวา่ เราจกั ไม่พดู เสียงดงั นง่ั ในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๑๕ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาวา่ เราจกั ไมโ่ คลงกาย ไปในบา้ น. สิกขาบทที่ ๑๖ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ไมโ่ คลงกาย นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๑๗ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาวา่ เราจกั ไม่ไกวแขน ไปในบา้ น. สิกขาบที่ ๑๘ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ไมไ่ กวแขน นง่ั ในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๑๙ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ไมไ่ กวแขน ไปในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๒๐ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาวา่ เราจกั ไมส่ ัน่ ศรี ษะ นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๒๑ ภิกษุพึงทาความศึกษาว่า เราจกั ไม่เอามอื ค้ากาย ไปในบา้ น. สิกขาบทที่ ๒๒ ภิกษุพึงทาความศกึ ษาวา่ เราจกั ไม่เอามอื ค้ากาย นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๒๓ ภิกษุพึงทาความศึกษาวา่ เราจกั ไม่เอาผา้ คลุมศรี ษะ ไปในบา้ น. สิกขาบทที่ ๒๔ ภิกษุพึงทาความศกึ ษาวา่ เราจกั ไม่เอาผา้ คลุมศีรษะ นงั่ ในบา้ น. สิกขาบทที่ ๒๕ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาว่า เราจกั ไม่เดินกระโหยง่ เทา้ ไปในบา้ น. สิกขาบทท่ี ๒๖ ภิกษุพงึ ทาความศกึ ษาว่า เราจกั ไม่นงั่ รัดเข่า ในบา้ น.