นิทานอีสป

นิทานอสี ป เรือ่ ง \"มดน้อยจอมขยัน\" ในฤดูร้อนที่ร้อนมากของวันหน่ึงจิ้งหรีดจอมข้ีเกียจตัวหนึ่งเห็นฝูงมดขน ข้าว, เศษผลไม้และลูกไม้ต่าง ๆเดินราเรียงกันเอาเข้าไปเก็บสะสมไว้ในรังอย่าง ขะมักขเม้น มันจึงเกิดความสงสัยข้ึนมาอย่างมากจึงถามพวกมดว่า \" นี่เจ้ามด พวกเจ้าน่ะขนข้าว,ขนอาหารไปเก็บไว้ทาไม ?ในทุ่งก็มีมากมายกินกัน ไม่รู้จัก หมดรู้จักส้ินอยู่แล้ว พวกเจ้านี่ช่างแปลกจริง ๆ ร้อนออกจะตายไป บ้าบอไม่มี ท่ี เปรียบ ขยันกันจริงนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ \" มันคิดดูถูกพวกมดอย่างมาก...พวกมด จึง หันมาตอบกวน ๆกับมันว่า \" ท่านว่าแปลกมากหรือ? แต่พวกข้าว่าไม่เห็นจะ น่าแปลก ตรงไหนเลย ฤดูกาลน้ีพืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ พวกข้าเก็บได้ ง่ายและท่ี เหลือกินก็จะช่วยกันขนเอาไปเก็บสะสมไว้เป็นสะเบียงในฤดูหนาวท่ี แหง้ แลง้ ไมม่ พี ืชพนั ธ์ ธัญญาหารใหเ้ กบ็ กนิ กนั ได้ง่าย ๆไงล่ะ \"เจ้าจ้ิงหรีดเม่ือได้ฟังดังนั้นจึงพูดข้ึนว่า \" จะไปคิดอะไร กัน มากมายถึงกาลไกลโน่นให้ปวดหัวด้วยล่ะเสียเวลาป่าว ๆ เอาอย่างข้านิสินึกจะ กินก็กิน นึกจะนอนก็นอนอาหารมีอยู่รอบตัวไม่เห็นเคยอดอยากสักครั้งเลย \" ตอบแลว้ มันกบ็ นิ หนีไปแทะ อ้อยข้างทางอาหารโปรดของมันเหมอื นขเ้ี กียจต่อกร กับพวกมด พวกมดมองเจ้าจิ้งหรีดที่บิน จากไปแล้วคิดว่า \" ยังไม่รู้ถึงความอด อยาก ถึงไดด้ ถู ูกและล้อเลยี นพวกเรา รอใหฤ้ ดูหนาวมาถึงก่อน



.เถอะ...ฮ.ึ ..แลว้ จะร้สู กึ \" แม้แต่ในวันที่ฝนตกหนัก พวกมดก็ยังยอมเปียกฝนด้วยตัวที่สั่นเทาไม่ลดละและ เลิกขนเสบียงอาหาร เลยมันยังคงต้ังหน้าต้ังตาลาเรียงเข้าไปเก็บไว้ในรังอย่อู ยา่ ง เดิม...เจา้ จง้ิ หรีดซ่ึงนัง่ หลบฝนอยูใ่ ต้ใบไม้ เมือ่ มันเหลอื บไปเห็นพวกมดเข้าเทา่ นั้น มันก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดังและส่ายหัวไปมาแล้วพูด ดูถูกล้อเลียนพวก มดว่า \"ขยันกนั จรงิ ๆนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ..ฝนตกเฉอะแฉะนา่ ราคาญจะตาย อย่าง วันนี้ พวกเจ้าถ้าจะบ้าเอาอย่างมากเลยนะ...ข้าว่ามานอนหลบฝนกับข้าไม่ดีกว่า เหรอ รอให้ฝนหยุดเสียก่อนจะดีกว่านะ ฮ่า ๆๆๆ \" แต่พวกมดก็ยังเดินขนของไป แล้วหันมาตอบกับจ้ิงหรีด เหมือนไม่ยอมให้เสียขนอาหารไปเลยสักนิด \" บอก แล้วไง ตอนน้ียังพอมีพืชพันธ์ธัญญาหารให้เก็บอยู่ ต้องรีบเอาไปเก็บสะสมไว้อีก ให้มาก ๆไง \" จิ้งหรีดส่ายหัวไปมาด้วยความเบ่ือในความคิดของ พวกมดมันเลย แกล้งน่งั หลับไมย่ อมหนั กลับไปมองพวกมดอกี เลย..



และในวันที่ลมพัดแรงแสนแรง พวกมดก็ยังคงทางานและหน้าที่ของมันอยู่ไม่มี เปลี่ยนแปลง พวกมันเดินเกาะกลุ่มกันเดินต้านลมขนข้าวขน เสบียงอาหารอยู่ เหมือนเดิม เจ้าจิ้งหรีดนั้น วันน้ีหนีลม แรงเข้าไปหลบอยู่ในโพรงไม้และเม่ือมัน มองออกไปและเห็นพวกมดเข้าให้อีก มันจึงตะโกนออกมา ด้วยเสียงอันดังแล้วก็ยังพูดดูถูกพวกมดเหมือนเดิมอีกนั่นแหละว่า \" ข้าว่าพวก เจ้าน่ีบ้าจริง ๆของ แท้เลยหละ...ลมพัดแรงจะตายไป ยังจะขยันกันอยู่ได้อีก เดี๋ยวก็ปลิวไปตามลมหรอก ฮ่า ๆๆๆ \" พวกมดนั้นฟังเจ้าจิ้งหรีดพูดดูถูกและล้อ เรียนจนเคยเสยี แล้วแต่พวกมันกไ็ ม่ได้คิดโกรธ แถมยัง หยุดเดินและพดู เตือนเจ้า จิ้งหรีดด้วยอีกว่า \" น่ีท่านจิ้งหรีด นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูที่แห้งแล้วแล้วนะ ท่านได้ เตรียมและหาเก็บสะสมเสบียงอาหารไว้บ้างแลว้ หรอื ยัง?? \"



เม่อื ยา่ งเขา้ ฤดูแล้ง แหลง่ อาหารของมดและแมลงตา่ ง ๆกเ็ รม่ิ เหลือนอ้ ยลงเขา้ ทุกที พ้ืนดินนั้นก็เร่ิม แตกระแหง ต้นไม้ที่ยืนต้นนั้นใบก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เจ้า จ้ิงหรีดที่ชอบเอาแต่ความสบายและไม่เคยคิด ถึงกาลข้างหน้าสักนิดเลยนั้น เพราะมันมัวแต่เอาแต่ร้องราทาเพลงอย่างมีความสขุ มาตลอดไม่ได้คดิ เตรียมตัว ไว้รับสภาพท่ีแห้งแล้งหาของกินยากท่ีเยือนมาถึงนี้เลย มันจาต้องนั่งเอาใบไม้ คลุมตัว ไว้ด้วยความหนาวและพร้อมกับความหิวโหยด้วยมันไม่ได้กินอะไรมา หลายวันแล้ว เร่ียวแรงท่ีเคยมีก็ หมดไป มันจึงไม่สามารถท่ีจะบินไปหาแหล่ง อาหารทอี่ ยู่ไกล ๆกับใครเขาได้...



แล้วในท่ีสุดฤดูหนาวก็มาเยือน หิมะเร่ิมตกพราลงมา เจ้าจ้ิงหรีดหนาวสะท้าน ด้วยความหนาวและ หิวโหยเหลือเกิน....และเม่ือสิ้นไร้หนทางเข้า มันจึงเที่ยว คลานไปตามที่ต่าง ๆที่มีรังของพวกแมลง เพ่ือหวังขอเศษอาหารจากพวกแมลง เหล่าน้ันกินปะทังชีวิตของมัน มันคลานตะเวนไปเร่ือย ๆจน ร่างกายสกปรก มอมแมมไปหมดจนกระทั่งมันมาพบกับรังของพวกมดท่ีมันเคยพูดดูถูกและ ล้อเลียน เอาไว้อย่างมากมาย แต่เพราะความหิวและใกล้จะตาย มันพยายาม รวบรวมพลงั ท่มี ีเหลอื อยู่นอ้ ยนิด นั้นเคาะประตูรงั ของพวกมดทันที \"กอ๊ ก ๆๆ ได้ โปรดเถิด นึกว่าสงสารแมลงด้วยกัน ช่วยแบ่งเศษอาหาร ให้ข้าปะทังความตาย และความหวิ สกั นดิ เถดิ ทา่ นมด \"



พวกมดจึงเปิดประตูให้แล้วพูดว่า \" พวกเราจะแบ่งอาหารให้กับเจ้าก็ได้ แต่เจ้า จะต้องสานึกผิดที่ ได้เคยพูดดูถูกและล้อเลียนพวกข้าเอาไว้เม่ือก่อนเสียก่อน \" เจ้าจ้ิงหรีดจึงพูดว่า \" เจ้าไม้ต้องบอกให้ข้า สานึกหรอก มดเอ๋ย...ข้ารู้ซึ้งและ เข้าใจที่เจ้าบอกแล้วว่าความอดหยากและแล้นแค้นนั้นมันเป็นอย่าง ไร? เพราะ กว่าจะหาข้าวได้สักเม็ด ผลไมส้ ักผล...น่ถี ้าขา้ เช่ือพวกเจา้ เสยี ต้ังแต่แรก ป่านน้ีคง ตุนอาหารไว้ เต็มบ้าน ไม่ต้องมานั่งคลานอย่างกระเสือกกระสนและเท่ียวขอเขา กินอย่างหรือย่ิงกว่าขอทานแบบน้ี ว่าแต่เจ้ามีข้าวสักเม็ดหรือปล่าวบริจากให้ข้า สกั หน่อยเถอะ \" มดสา่ ยหวั อย่างอิดหนาระอาใจ แต่ก็กวักมอื เรยี กให้เข้ามาในรัง แล้วแบ่งขา้ วใหจ้ ง้ิ หรดี กนิ หลายเม็ด....