นิทานอีสป เรื่อง

นทิ านอีสป เร่อื ง \"มดนอ้ ยจอมขยัน\" ในฤดูร้อนที่ร้อนมากของวันหน่ึงจิ้งหรีดจอมขี้เกียจตัวหน่ึงเห็นฝงู มดขนข้าว, เศษผลไม้และลูกไม้ต่าง ๆเดินราเรียงกันเอาเข้าไปเก็บสะสมไว้ในรงั อย่าง ขะมักขเม้น มันจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างมากจึงถามพวก มดว่า \" น่ีเจ้ามด พวกเจ้าน่ะขนข้าว,ขนอาหารไปเก็บไว้ทาไม ?ในทุ่งก็มีมากมายกินกัน ไม่รู้จักหมดรู้จักสิ้นอยู่ แล้ว พวกเจ้าน่ีช่างแปลกจริง ๆ ร้อนออกจะตายไป บ้าบอไม่มี ที่เปรียบ ขยันกันจริงนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ \" มัน คิดดูถูกพวกมดอย่างมาก...พวกมดจึง หันมาตอบกวน ๆกับมันว่า \" ท่านว่าแปลกมากหรือ? แต่พวกข้าว่าไม่ เห็นจะน่าแปลก ตรงไหนเลย ฤดูกาลนี้พืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ พวกข้าเก็บได้ง่ายและท่ี เหลือกินก็จะ ช่วยกันขนเอาไปเก็บสะสมไวเ้ ป็นสะเบยี งในฤดหู นาวที่แห้งแล้งไม่มีพืชพันธ์ ธญั ญาหารใหเ้ ก็บกนิ กนั ได้ง่าย ๆไงล่ะ \"เจ้าจ้ิงหรีดเม่ือได้ฟังดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า \" จะไปคิดอะไร กันมากมายถึงกาลไกลโน่นให้ปวดหัว ด้วยล่ะเสียเวลาป่าว ๆ เอาอย่างข้านิสินึกจะกินก็กิน นึกจะนอนก็นอนอาหารมีอยู่รอบตัวไม่เห็นเคยอดอยาก สกั คร้งั เลย \" ตอบแลว้ มันก็บนิ หนีไปแทะ อ้อยขา้ งทางอาหารโปรดของมันเหมือนขี้เกียจต่อกรกบั พวกมด พวก มดมองเจ้าจ้ิงหรีดท่ีบิน จากไปแล้วคิดว่า \" ยังไม่รู้ถึงความอดอยาก ถึงได้ดูถูกและล้อเลียนพวกเรา รอให้ฤดู หนาวมาถึงกอ่ น เถอะ...ฮ.ึ ..แล้วจะรู้สึก \" แม้แต่ในวันท่ีฝนตกหนัก พวกมดก็ยังยอมเปียกฝนด้วยตัวที่สั่นเทาไม่ลดละและเลิกขนเสบียงอาหาร เลยมัน ยังคงต้ังหน้าต้ังตาลาเรียงเข้าไปเก็บไวใ้ นรังอยู่อย่างเดิม...เจา้ จ้ิงหรีดซึ่งน่ังหลบฝนอยู่ใต้ใบไม้ เม่ือมันเหลือบไป เห็นพวกมดเข้าเท่าน้ันมันก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดังและส่ายหัวไปมาแล้วพูด ดูถูกล้อเลียนพวกมดว่า \"ขยันกันจริง ๆนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ..ฝนตกเฉอะแฉะน่าราคาญจะตาย อย่างวันนี้ พวกเจ้าถ้าจะบ้าเอาอย่างมาก เลยนะ...ข้าวา่ มานอนหลบฝนกับข้าไม่ดีกว่าเหรอ รอให้ฝนหยุดเสียก่อนจะดีกว่านะ ฮ่า ๆๆๆ \" แต่พวกมดก็ยัง เดินขนของไปแลว้ หันมาตอบกับจิ้งหรีด เหมอื นไม่ยอมใหเ้ สยี ขนอาหารไปเลยสักนิด \" บอกแล้วไง ตอนนีย้ ังพอ มพี ืชพันธ์ธัญญาหารให้เกบ็ อยู่ ต้องรีบเอาไปเก็บสะสมไว้อีกให้มาก ๆไง \" จ้งิ หรดี สา่ ยหวั ไปมาดว้ ยความเบ่ือใน ความคดิ ของ พวกมดมนั เลยแกล้งนั่งหลบั ไม่ยอมหันกลับไปมองพวกมดอกี เลย...

และในวันท่ีลมพัดแรงแสนแรง พวกมดก็ยังคงทางานและหน้าที่ของมันอยู่ไม่มีเปลี่ยนแปลง พวกมันเดินเกาะ กลุ่มกันเดินต้านลมขนข้าวขน เสบียงอาหารอยู่เหมือนเดิม เจ้าจิ้งหรีดนั้น วันนี้หนีลม แรงเข้าไปหลบอยู่ใน โพรงไมแ้ ละเมอ่ื มนั มองออกไปและเห็นพวกมดเขา้ ให้อกี มันจงึ ตะโกนออกมา ด้วยเสยี งอันดังแลว้ กย็ งั พูดดถู ูกพวกมดเหมือนเดมิ อีกน่ันแหละวา่ \" ขา้ วา่ พวกเจา้ นี่บ้าจรงิ ๆของ แท้เลยหละ... ลมพัดแรงจะตายไป ยงั จะขยนั กันอยู่ได้อีก เดีย๋ วกป็ ลิวไปตามลมหรอก ฮ่า ๆๆๆ \" พวกมดนน้ั ฟังเจ้าจิ้งหรีดพูด ดูถูกและล้อเรยี นจนเคยเสียแลว้ แต่พวกมันก็ไม่ได้คิดโกรธ แถมยงั หยุดเดินและพูดเตอื นเจา้ จิ้งหรดี ดว้ ยอีกวา่ \" น่ีท่านจ้ิงหรีด นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูท่ีแห้งแล้วแล้วนะ ท่านได้เตรียมและหาเก็บสะสมเสบียงอาหารไว้บ้างแล้วหรือ ยงั ?? \" เม่ือย่างเข้าฤดูแล้ง แหล่งอาหารของมดและแมลงต่าง ๆก็เริ่มเหลือน้อยลงเข้าทุกที พ้ืนดินนั้นก็เร่ิม แตกระแหง ต้นไม้ที่ยืนต้นน้ันใบก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เจ้าจ้ิงหรีดที่ชอบเอาแต่ความสบายและไม่เคยคิด ถึงกาล ข้างหน้าสักนิดเลยนั้น เพราะมันมัวแต่เอาแต่ร้องราทาเพลงอย่างมีความสุขมาตลอดไม่ได้คิด เตรียมตัวไว้รับ สภาพที่แห้งแล้งหาของกินยากท่ีเยือนมาถึงนี้เลย มันจาต้องน่ังเอาใบไม้คลุมตัว ไว้ด้วยความหนาวและพร้อม กบั ความหวิ โหยดว้ ยมนั ไม่ได้กนิ อะไรมาหลายวันแล้ว เร่ียวแรงทเี่ คยมีก็ หมดไป มันจงึ ไม่สามารถทจ่ี ะบินไปหา แหลง่ อาหารที่อย่ไู กล ๆกับใครเขาได.้ ..

แล้วในท่ีสุดฤดูหนาวก็มาเยือน หิมะเริ่มตกพราลงมา เจ้าจ้ิงหรีดหนาวสะท้านด้วยความหนาวและ หิวโหย เหลือเกิน....และเมื่อส้ินไร้หนทางเข้า มันจึงเที่ยวคลานไปตามที่ต่าง ๆท่ีมีรังของพวกแมลง เพื่อหวังขอเศษ อาหารจากพวกแมลงเหล่านั้นกินปะทังชีวิตของมัน มันคลานตะเวนไปเร่ือย ๆจน ร่างกายสกปรกมอมแมมไป หมดจนกระทั่งมันมาพบกับรังของพวกมดที่มันเคยพูดดูถูกและล้อเลียน เอาไว้อย่างมากมาย แต่เพราะความ หิวและใกล้จะตาย มันพยายามรวบรวมพลังท่ีมีเหลืออยู่น้อยนิด นั้นเคาะประตูรังของพวกมดทันที \"ก๊อก ๆๆ ได้โปรดเถิด นึกว่าสงสารแมลงด้วยกัน ช่วยแบ่งเศษอาหาร ให้ข้าปะทังความตายและความหิวสักนิดเถิดท่าน มด \" พวกมดจึงเปดิ ประตใู ห้แลว้ พดู ว่า \" พวกเราจะแบ่งอาหารให้กับเจ้ากไ็ ด้ แตเ่ จา้ จะต้องสานกึ ผดิ ท่ี ได้เคยพดู ดูถูก และล้อเลยี นพวกข้าเอาไว้เม่ือก่อนเสียก่อน \" เจา้ จิ้งหรีดจึงพูดวา่ \" เจา้ ไม้ต้องบอกให้ข้า สานึกหรอก มดเอ๋ย... ข้ารู้ซึ้งและเข้าใจท่ีเจ้าบอกแล้วว่าความอดหยากและแล้นแค้นน้ันมันเป็นอย่าง ไร? เพราะกว่าจะหาข้าวได้สัก เม็ด ผลไม้สักผล...นี่ถ้าข้าเช่ือพวกเจ้าเสียตั้งแต่แรก ป่านนี้คงตุนอาหารไว้ เต็มบ้าน ไม่ต้องมานั่งคลานอย่าง กระเสือกกระสนและเท่ียวขอเขากินอย่างหรือย่ิงกว่าขอทานแบบน้ี ว่าแต่เจ้ามีข้าวสักเม็ดหรือปล่าวบริจากให้ ข้าสักหน่อยเถอะ \" มดส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจ แต่ก็กวักมือเรียกให้เข้ามาในรัง แล้วแบ่งข้าวให้จ้ิงหรีดกิน หลายเมด็ ....