ความลับแห่งตระกูลเลออนฮาร์ท

ตัวละครหลกั อามันต์ เลออนฮาร์ท สามีอนั เป็นท่ีรักของกเุ ซล กเุ ซล อสั ทิน ภรรยาของอามนั ต์ เลออนฮาร์ท โอชา ลงกรณ์ ขนุ นางตระกูลหน่ึง จากอาณาจกั รบริยนั เต้ อาจารย์ประจาช้ัน อาจารยท์ ่ีสอนไพรคสั และเพ่ือนของเขาในหอ้ งเรียน เวนติ า แม่ชีของหมู่บา้ นฟลูไซต์ ทางตอนใตข้ องอาณาจกั รบริยนั เต้ ไพรคสั เดก็ หนุ่มผพู้ ลดั พรากจากครอบครัว เรอา ฟิ โลฟาเธอร์ เพอ่ื นของไพรคสั แอนนา อริสเตตสั ลกู ของตระกลู ขนุ นาง เป็นเพ่ือนของเมเยอร์และไพรคสั เมเยอร์ ฮิฟิ สตสั เพื่อนของไพรคสั ลกู ของตระกลู ช่างตีเหลก็ มาลา โอเซียนนัส เพ่อื นของเรอา แอสลาส มาดคิ ัส พอ่ มดผยู้ งิ่ ใหญ่แห่งอาณาจกั รบริยนั เต้ เนื้อเร่ืองย่อ เร่ืองราวของอามนั ตท์ ่ีหลงั จากกลบั มาจากการทาสงคราม และกลบั พบวา่ ภรรยาของเขาไดห้ ายไปแลว้ แต่ ดว้ ยเหตกุ ารณ์บางอยา่ ง ทาใหไ้ พรคสั ตอ้ งออกมาตามหากุเซลแทนอามนั ต์ และเขาก็ไดพ้ บกบั หญิงสาวผหู้ น่ึง ซ่ึง ท้งั สองไดช้ ่วยกนั ออกตามหาสิ่งของบางอยา่ ง และไดพ้ บกบั สิ่งท่ีพวกเขาน้นั ไมไ่ ดค้ าดคิดไว้ 1

กเุ ซล สาวงามผมยาวสีดา ดวงตาสีทองประกายแวววบั ผเู้ ลิศเลอ สวยราวกบั อญั มณีสุดแสนหายาก ผอู้ นั เป็นที่รักของอามนั ต์ ชายรูปหลอ่ ผมดา ดวงตาดาทมิฬ ผมู้ ากดว้ ยคณุ ธรรม และความกลา้ หาญชาญชยั ท้งั คู่ได้ แตง่ งานและอาศยั อยรู่ ่วมกนั ราวกบั กาลงั อยใู่ นความฝันอนั แสนสุข ทุกสิ่งทุกอยา่ งราวกบั ถูกสร้างไวเ้ พอื่ พวกเขา สองคน แตก่ ลบั หารู้ไมว่ า่ โลกความจริงน้นั ช่างแสนโหดร้ายยงิ่ นกั เพราะวา่ อามนั ตถ์ ูกรับสัง่ จากอาณาจกั รใหอ้ อกไปทาสงครามกบั อาณาจกั รโดยรอบ และในโอกาสน้ีเอง กม็ ีผหู้ า ผลประโยชน์ ผทู้ ่ีรอคอยโอกาสน้ีมาอยา่ งยาวนาน ผทู้ ี่หลงรักกเุ ซลไม่ต่างจากอามนั ต์ โดยโอชาไดห้ ลอกกเุ ซล เรื่องที่อามนั ต์ ไดส้ ิ้นชีพลงแลว้ ในระหวา่ งท่ีไปทาสงครามกบั อาณาจกั รโดยรอบ กเุ ซล: ขา้ ไม่เช่ือ นน่ั มนั เป็นไปไมไ่ ด!้ !.... โอชา: มนั เกิดข้นี แลว้ ….เจา้ คงช่วยอะไรเขาไมไ่ ดแ้ ลว้ ล่ะ หลงั จากน้นั โอชาก็ไดท้ าการหลอกลวงกเุ ซลโดนการแอบอา้ งช่ือของท่านแอทลาส พอ่ มดผยู้ งิ่ ใหญ่แห่งอาณาจกั ร บริยนั เต้ และไดท้ าการร่ายเวทมนตร์… ซ่ึงเป็นเวทมนตร์ที่ทาใหค้ นหลงเชื่อคาที่ตวั เองพูด โดนเฉพาะบคุ คลท่ี กาลงั จิตใจบอบบาง เวทยม์ นตน์ ้ีก็จะยง่ิ แขง็ แกร่งข้ึน โอชา: กระผมมีรับสง่ั จากท่านแอทลาสพ่อมดแห่งอาณาจกั ร วา่ ในเม่ืออามนั ตไ์ ดส้ ิ้นลมลงแลว้ ทา่ นกไ็ ดบ้ อกใหเ้ จา้ มาอยกู่ บั กระผมต่อจากน้ี กเุ ซลน้นั ไดห้ ลงเชื่อคาพูดของโอชามากกวา่ เดิม เพราะไดแ้ ตค่ ดิ ถึงเร่ืองท่ีอามนั ตจ์ ากไป และดว้ ยคาพดู ของโอชาที่ มีความน่าเชื่อถือ ท้งั สองจึงตกลงปลงใจอยดู่ ว้ ยกนั นบั จากน้ีต่อไป แตเ่ นื่องจาก กเุ ซลยงั คงรักและนึกถึงอามนั ตอ์ ยู่ ความสมั พนั ธข์ องท้งั สอง จึงดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นกั เม่ือวนั และเวลาค่อยๆผา่ นไป กุเซลจึงเริ่มคดิ พจิ ารณาถึงความเป็นไปไดท้ ่ีอามนั ตอ์ าจจะยงั คงมีชีวิตอยู่ แต่โอกาส น้นั เองกม็ ีเพยี งอนั นอ้ ยนิด ในวนั ท่ีทอ้ งฟ้าปลอดโปร่ง แสงทองของพระอาทิตยไ์ ดส้ าดแสงส่องเขา้ มายงั ฝั่งท่ีควา้ ชยั ในสงครามคร้ัง น้ี เป็นชยั ชนะที่อามนั ต์ เฝ้าถวลิ หาถึงมนั มาตลอดช่วงเวลา 3 เดือนเศษ ในที่สุดเขาก็ไดช้ นะสงครามแลว้ เขาแสดง ความดีใจออกมาพร้อมกบั บาดแผลท่ีเตม็ ร่างกาย ถา้ ไม่เป็นเพราะอะดรีนาลีนท่ีร่างกายของเขาหลงั่ ออกมา เขาก็คง ไดล้ งไปนอนกองกบั พ้ืนเป็นอยา่ งแน่แท้ เขากลบั บา้ นพร้อมกบั ความรู้สึกปล้ืมปิ ติยนิ ดี ท่ีพร้อมจะเอ่อลน้ ออกมาจากอกตลอดเวลา แตฟ่ ้าหลงั ฝนก็ ไม่ไดด้ ีเสมอไป เขากลบั มาพบกบั ความจริงท่ีวา่ เขาไมส่ ามารถหาตวั ของกุเซลเจอเลย มิหนาซ้าทกุ คนในละแวก น้นั กค็ ิดวา่ เขาตายไปแลว้ ถึงแมว้ า่ เขากลบั มาพร้อมยศและเงินกอ้ นโต ที่คิดจะใชม้ นั กบั กุเซล ผเู้ ป็นดง่ั แกว้ ตา ดวงใจของเขา คนแถวน้นั ต่างก็ไม่มีใครรู้วา่ เธอหายไปไหน เขาไดอ้ อกตามหาเธอไปทวั่ แตก่ ็ไมพ่ บเจอเธอเลย ดว้ ยความตื่นตระหนก ความคิดตา่ งๆ กแ็ คบลง ไม่สามารถรับรู้สภาพแวดลอ้ มขณะน้นั ได้ และในขณะน้นั เอง มี กลมุ่ เงาจากมมุ มืดของเมืองพุ่งเขา้ จู่โจมเขา้ มา อามนั ตโ์ ดนมีดฟันเขา้ ไปท่ีขาขวา ซ่ึงเป็นขาท่ียงั ไม่หายดีจากการไป ทาสงคราม ส่งผลใหไ้ มส่ ามารถขยบั ร่างกายไดด้ ง่ั ใจนึก การโจมตีรอบตอ่ ไปของกลุม่ เงากาลงั ใกลเ้ ขา้ มา เงาหน่ึง พงุ่ จากดา้ นหลงั แต่ดว้ ยสัมผสั การรับรู้ของอามนั ตท์ ี่ฝึกฝนมาต้งั แต่ยงั เป็นเดก็ ทาใหส้ ามารถหลบได้ หลงั จากที่ อามนั ตห์ ลบออกมาไดจ้ ึงร่ายเวทยม์ นต์ “...” เคลื่อนยา้ ยพริบตาและลบอายของเวทยม์ นตด์ ว้ ย 2

เงา 1: มนั หายไปไหนแลว้ !! เงา 2: หาไม่เจอเลย!!! เงา 3: เหมือนจะใชเ้ วทยม์ นตน์ ะ….แตค่ วามรู้สึกแบบน้ีมนั …. เงา 1: ลบอายเวทยม์ นตส์ ินะ…. เงา 3: คงตามหามนั ยากแลว้ ละ่ …แต่ก็ใช่วา่ จะเป็นไปไม่ได้ เงา 3: ขา้ มีอย่อู ีกหน่ึงวิธี (เงา 3 ไดเ้ สนอแนวทาง...) ดว้ ยความท่ีอามนั ตบ์ าดเจ็บสาหสั ทาใหอ้ ามนั ตไ์ มส่ ามารถเลือกสถานท่ีที่ตอ้ งการได้ จึงหลงไปอยู่ ในป่ า แห่งหน่ึงที่ห่างไกลออกไปกวา่ หลายพนั เมตร อามนั ตค์ ่อยๆ เดินเขา้ ไปในป่ าอยา่ งชา้ ๆ อยา่ งคนไมม่ ีเร่ียวแรง สุดทา้ ยแลว้ จึงสลบไปบริเวณริมแม่น้า วนั เวลาผา่ นไปหลายคนื และในเชา้ วนั หน่ึง เขาไดต้ ื่นข้ึนมาพบกบั ผนงั ที่ไม่คนุ้ ตาและห้องสี่เหลี่ยมท่ีมีไม้ กางเขนประดบั บนหวั เตียง อามนั ต:์ ท่ีน่ีมนั ท่ีไหนกนั !! เกิดอะไรข้ึน เรามาอยทู่ ี่นี่ไดย้ งั ไง จาไดว้ า่ โดนไล่ตอ้ นจากคนกลุ่ม หน่ึง และเราก…็ วาปมายงั สักที่… ดว้ ยความที่แผลของเขายงั ไม่หายดี เม่ือเขาไดส้ ติกพ็ บวา่ ตวั เองน้นั อยใู่ นโบสถข์ นาดเล็กที่ทามาจากไมแ้ ละวสั ดุที่ แขง็ แรง พร้อมกบั มีเตียงอยู่ 2 เตียง ทนั ใดน้นั เอง เสียงประตูกด็ งั ข้ึน เอี๊ยดดดดดดดด!!!! สาวรูปงาม ผมและดวงตาสีแดงฉานเปลง่ ประกายดุจดงั่ ทบั ทิมท่ีสะทอ้ นแสงอาทิตย์ รูปร่างสูงโปร่ง อามนั ตพ์ ยายามลกุ ออกจากเตียงแต่ดว้ ยบาดแผลที่ยงั ไมห่ ายดีจึงร้องดว้ ยความทรมาน อ๊ากกกก!! เสียงของหญิงสาวผนู้ ้นั ดงั ข้ีน หญิงสาวนิรนาม: อา้ วต่ืนแลว้ หรอ อยา่ พ่ึงขยบั มากเจา้ บาดเจ็บหนกั อามนั ต:์ เธอเป็นใครออกไปห่างๆจากเรานะ อยา่ เขา้ มาใกลเ้ รา หญิงสาวนิรนาม:ใจเยน็ ๆฉนั ไม่จบั กินหรอก ฉนั ชื่อเวนิตา พอดีเห็นเจา้ บาดเจ็บ และหมดสติอยู่ แถวริมแม่น้า ก็เลยพามารักษาในโบสถท์ ี่อยหู่ ่างออกมาจากหม่บู า้ น(ฟลูไซต์ ) เลก็ นอ้ ย อามนั ต:์ ทาไมเจา้ ถึงช่วยเราล่ะ เวนิตา: ไมม่ ีอะไรหรอก แค่เห็นคนบาดเจบ็ นอนสลบอยใู่ นป่ า ฉนั ก็คงปล่อยผา่ นไปเฉยๆ ไม่ได้ หรอกนะ ร่างกายคอ่ นขา้ งน่าเป็นห่วง อยทู่ ่ีนี่พกั ฟ้ื นไปก่อนเถอะ เด๋ียวฉันจะทาอะไรใหก้ ินเอง…. กลิ่นของสมนุ ไพรลอยอบอวลอยทู่ วั่ โบสถ์ เวนิตา: อะ่ น่ีซุปครีมกะเพราร้อนๆ กบั ขนมปัง อามนั ตไ์ ม่กลา้ ท่ีจะรับอาหารจากเวนิตา 3

เวนิตา: ฉนั ไมใ่ ส่อะไรแยๆ่ ลงไปหรอก ฉันเป็นถึงแมช่ ีของที่น่ีเลยนะ หรือวา่ เจา้ น่ะยงั ไม่ไวใ้ จขา้ เจา้ ลองคิดดูสิ ถา้ ขา้ ไม่รับตวั เจา้ มารักษา เจา้ คงโดนหนูแทะเป็นศพอยบู่ ริเวณแถวริมแม่น้าแลว้ ละ่ อามนั ต:์ เขา้ ใจแลว้ ๆ ขา้ กินก็ได้ อามนั ตถ์ ามคาถามท่ีสงสัย พร้อมกบั กินซุปครีมที่เวนิตายนื่ มาให้ อามนั ต:์ เธออยทู่ ่ีนี่คนเดียวหรอ เวนิตา: ตอนน้ีก็อยา่ งที่เห็น แต่ก่อนก็เคยมีคณุ ป่ ูอาศยั ดว้ ย แต่แกเสียไปได้ 2-3 ปี แลว้ อามนั ต:์ ขอโทษท่ีทาใหน้ ึกถึงเรื่องไม่ดีนะ เวนิตา: ไมเ่ ป็นไรหรอก อามนั ต:์ เราสงสยั ต้งั นานละวา่ อาวุธน้นั มนั คืออะไร มนั ดูเหมือนจกั ราเลยแตใ่ หญก่ วา่ …. เวนิตา: มนั ไมใ่ ช่จกั ราสกั หน่อย!!! มนั ชื่อ โอมลามต์ ก็คลา้ ยกบั จกั ราแหละแต่ใหญก่ วา่ … เสียงเงียบสงดั เขา้ มาปกคลมุ อีกคร้ัง….ทนั ใดน้นั หลงั จากท่ีอามนั ตก์ ินอาหารที่เวนิตาทาใหเ้ สร็จกส็ มั ผสั ไดถ้ ึง ความรู้สึกแปลกๆ เวนิตา: นายก็รู้สึกเหมือนกนั ใช่ไหม….. ท้งั ค่เู ดินออกไปขา้ งนอกพร้อมอาวุธของพวกเขา อามนั ต:์ พวกมนั แน่ๆ!!! เวนิตา: นายหมายถึงอะไรกนั น่ะ อามนั ต:์ พวกกลมุ่ ท่ีทาใหเ้ ราบาดเจ็บไงละ่ ! กล่มุ เงากาลงั ใกลเ้ ขา้ มา อามนั ตแ์ ละเวนิตาสามารถสมั ผสั รับรู้ได้ เงา 1: ขา้ งหนา้ น้นั ไง!! ตรงโบสถน์ น่ั เงา 2 และ 3: ทราบแลว้ เปล่ียน เงาท้งั 3 พุ่งไปยงั โบสถโ์ ดยใชเ้ วทยม์ นตส์ ร้างหมอกปกคลุม ก่อนพงุ่ เขา้ ไปเพื่อบดบงั ทศั นวิสยั ของอามนั ตท์ าให้ ไม่สามารถโจมตีได…้ . เวนิตา:ไมย่ อมหรอก!!! เวนิตาไดร้ ่ายเวทยล์ มเขา้ ไปใน โอมลามต์ แลว้ เหวี่ยงออกไปทาใหห้ มอกลดลง กลมุ่ เงาตกใจกบั พลงั ที่ สามารถทาใดถ้ ึงขนาดน้ี อามนั ตแ์ ละเวนิตามองเห็นกล่มุ เงาพวกน้นั แลว้ พวกเขาหลอกล่อใหก้ ลมุ่ เงาออกจากหม่บู า้ นเพ่อื ไม่ใหค้ น อื่นโดนลกู หลงไปดว้ ย พวกเขาท้งั สองเขา้ ไปในป่ าท่ีเวนิตาเจออามนั ตแ์ ลว้ ล่อใหก้ ล่มุ เงาพวกน้นั สะกดรอยตามมาดว้ ย เวนิตาเปิ ด ฉากโจมตี ร่ายเวทยร์ วบรวมพลงั จากผืนป่ าและปลอ่ ยคลื่นออกไปทาใหพ้ วกเงากระเด็นแยกไปคนละฝ่ัง เวนิตาพูด กบั อามนั ตใ์ หแ้ ยกกนั ไปต่อสู้ อามนั ตต์ กลงเห็นดว้ ย ท้งั ค่จู ึงไดแ้ ยกทางกนั ไป อามนั ตพ์ บกบั เงาท้งั 2 คน เขาหยบิ ดาบเคลือบเวทยข์ องเขาออกมาต้งั ทา่ พร้อมตอ่ สู้ เงา 1, 2: เจา้ มีแค่คนเดียวจะไปทาอะไรได้ 4

อามนั ตท์ ่ีร่างกายเริ่มกลบั มาเป็นปกติ อยใู่ นระดบั ที่พร้อมสู้ อามนั ตเ์ ป็นฝ่ายเริ่มบุกก่อน เขาพงุ่ เขา้ ไป พร้อมกบั เวทยเ์ สริมกาลงั ทาใหก้ ลมุ่ เงามองไมท่ นั เงา 1 โดนฟันเขา้ ท่ีแขนขวา เลือดค่อยๆพุ่งออกมา พร้อมกบั แขนท่ีหลดุ กระเดน็ จากขอ้ ศอก อามนั ต:์ ใครส่งพวกเจา้ มากนั บอกเราหน่อยซิ!!! ทนั ใดน้นั เงา 2 กร็ ีบพุง่ เขา้ มา เงา 2: ถา้ อยากรู้ก็เอาชนะพวกเราใหไ้ ดก้ ่อนเซซซซซ่!!!!! อามนั ต:์ ง้นั เราคงตอ้ งจดั การนายใหไ้ ดก้ ่อนสินะ!!! เขา้ มาเลยยย!!! เงา 2 และอามนั ตไ์ ดป้ ระชนั ฝี มือกนั โดยอามนั ตไ์ ดร้ ่ายเวทยม์ นตพ์ ร้อมแกวง่ ดาบออกไป เงา 2 พยายาม หลบและหาจงั หวะโจมตี แต่อามนั ตก์ ห็ ลบได้ อามนั ตก์ าลงั ชาร์จเวทยม์ นตร์เขา้ ดาบ ช่วงเวลาน้ีเขาจะไมส่ ามารถ ขยบั ไดส้ ะดวกนกั ทาใหเ้ งา 2 สามารถเขา้ ไปโจมตีได…้ เงา 2 พุ่งเขา้ ไปแลว้ ปล่อยพลงั เวทยอ์ อกมาในระยะ ประชิด “แยล่ ะ หลบไมไ่ ดแ้ น่เลย” อามนั ตค์ ิดวา่ คงถึงเวลาตายของตนแลว้ ถึงพยายามหลบยงั ไงกห็ ลบไม่พน้ “ถา้ ระยะไกลกวา่ น้ีสกั หน่อยล่ะก็…” ขณะน้นั อามนั ตเ์ ตรียมที่จะรับการโจมตีสุดทา้ ย ณ จงั หวะน้นั เอง “บงั อาจทากบั ขา้ ถึงขนาดน้ี รับน่ีไปซะ!!!!” เสียงของเงา 1 ดงั เขา้ มาพร้อมคลื่นเวทยม์ นต์ ที่ปลอ่ ยออกมา “ยา่ าาาาาา!!!!!!!” คลื่นเวทยท์ ี่ปลอ่ ยออกมาน้นั ไปกระทบกบั พลงั เวทยท์ ี่ปลอ่ ยออกมาของเงา 2 ทาใหเ้ กิดการหกั เหและเบี่ยงเบน ทิศทางไปยงั ทางอื่น ทาใหอ้ ามนั ตร์ อดมาไดอ้ ยา่ งหวุดหวดิ เงา 2: ทาอะไรเนี่ย….เกือบจะฆ่ามนั ไดอ้ ยแู่ ลว้ เชียว เงา 2 สบถคาออกมาเป็นชุดก่อนต่อวา่ เงา 1 ดว้ ยคาพูดทกุ อยา่ งท่ีคดิ ออกมาได้ จงั หวะน้ีเองท่ีจะเป็นโอกาสใหอ้ ามนั ตป์ ล่อยคล่ืนเวทยอ์ อกไปได้ และทาใหท้ ้งั 2 คนน้นั โดนเขา้ ไปเตม็ ๆ แตก่ ็ไม่ ถึงกบั ตาย แค่บาดเจ็บสาหสั ไมส่ ามารถขยบั ตวั ได้ อามนั ต:์ เกือบไดไ้ ปอยกู่ บั ท่านพอ่ ซะแลว้ เรา อามนั ตพ์ าเงาท้งั 2 มาท่ีโบสถพ์ ร้อมกบั เวนิตาที่มาพร้อมกบั เงา 3 ที่สลบไปก่อนหนา้ น้นั แลว้ เวนิตา:ไมเ่ ลวเลยนิ จดั การไดท้ ้งั 2 คนเลย อามนั ต:์ กเ็ ลน่ เอาซะหนกั เหมือนกนั นะ อามนั ต:์ ง้นั เรามาเร่ิมถามกนั ดีกวา่ พวกแกเป็นใครมาจากไหน ทาไมถึงตามไลล่ ่าเรา เงา 2: ในเมื่อเจา้ ชนะขา้ ขา้ ก็จะบอกใหฟ้ ัง เงา 1: จะดีหรอ!! บอกไปอะ เงา 2: เงียบไปเลยเป็นเพราะเอง็ แทๆ้ ขา้ ถึงตอ้ งทาอยา่ งน้ี ขา้ ยงิ่ เป็นคนพูดแลว้ ไม่คืนคาดว้ ย 5

เงา 2: เร่ิมแรกคือ ท่านโอชาใหพ้ วกเรามาตามฆ่าเจา้ ดว้ ยหวงั วา่ เร่ืองท่ีเขากขุ ้ึนจะไดเ้ ป็นความ จริงวา่ เจา้ ไดต้ ายในสงคราม ทาใหเ้ ขาจะไดอ้ ยกู่ บั นางกเุ ซลไปตลอดช่วงชีวิตของเขา อามนั ต:์ ไอเลวนน่ั ทาอยา่ งน้ีไดย้ งั ไงกนั เราจะไปตามหามนั มนั อยทู่ ี่ไหน!!! เงา 2: ตอนน้ีมนั น่าจะอยใู่ กลๆ้ บา้ นเจา้ นนั่ แหละ เจา้ น่าจะรู้นะวา่ เขาอยทู่ ่ีไหน อามนั ต:์ ขา้ รู้ดีเลยละ่ ….. อามนั ตก์ ลบั ไปยงั เมืองของเขา ไปยงั บา้ นของโอชา แตก่ ลบั ไม่พบท้งั กุเซลและโอชา เมื่อลองถามผคู้ น ละแวกน้นั ดูก็พบวา่ ท้งั คไู่ ดย้ า้ ยไปทางตะวนั ออกของอาณาจกั รเสียแลว้ แต่อามนั ตน์ ึกข้ีนไดว้ า่ มีสร้อยคอที่ สามารถระบตุ าแหน่งของกุเซลไดเ้ ลยกลบั ไปหาท่ีบา้ นของเขาเตรียมออกตามหากเุ ซล ทางฝั่งของเวนิตาน้นั รับอาสาเฝ้ากลุ่มเงา เลยไมไ่ ดต้ ามไปดว้ ย อามนั ตเ์ ตรียมตวั ออกตามหากุเซลโดนใชส้ ร้อยคอนาทาง ตวั อญั มณีที่อยตู่ รงสร้อยคอจะปรากฏแผนท่ี คร่าวๆ ต้งั แตท่ ี่อามนั ตก์ ลบั มาจากสงครามและสู้กบั กลมุ่ เงาพวกน้นั ก็กินเวลาร่วมกวา่ 10 วนั เขาไม่อยากเสียเวลา ไปมากกวา่ เขาจึงรีบออกตามหากเุ ซลใหเ้ ร็วท่ีสุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยในระหวา่ งทางน้นั ทกุ อยา่ งเป็นไปดว้ ย ความสงบเรียบร้อยดี เมื่อเขามาถึงบา้ นของโอชาไดอ้ ยา่ งปลอดภยั ไร้รอยแผล อามนั ตเ์ ขา้ ไปเคาะประตูบา้ นของ โอชา และโอชากเ็ ปิ ดประตูออกมา โอชา: อา้ วเฮย้ ! เอง็ ยงั ไมต่ ายหรอกรึ เสียงของโอชาที่ทาใหอ้ ามนั ตโ์ กรธยง่ิ ไปอีก อามนั ต:์ กเุ ซลอยทู่ ี่ไหน!!! โอชา: เจา้ ไม่ตอ้ งรีบร้อน เธอปลอดภยั ดี แตต่ อนน้ีเจา้ ไดก้ ลายเป็นอดีตไปแลว้ ….. อามนั ต:์ หมายความวา่ ยงั ไง? แสงเวทยพ์ ่งุ เขา้ มากลางหลงั ของอามนั ตโ์ ดยไมท่ นั ต้งั ตวั โอชา: เจา้ ไม่สงสยั เลยหรอวา่ ทาไมระหวา่ งทางมาถึงไม่มีเร่ืองอะไรเกิดข้ึนเลย ที่ขา้ ทาแบบน้นั ก็ เพ่อื ท่ีจะใหเ้ จา้ ประมาทตอนมาหาขา้ ยงั ไงละ่ อามนั ต:์ แก!!! เลือดที่ไหลออกทวั่ ร่างกายพร้อมกบั รูโหวท่ ่ีร่างกายของอามนั ต์ โอชา: เธอเป็นของขา้ อยา่ งแทจ้ ริงแลว้ !! ฮ่า!! ฮ่า!! ฮ่า!!! โอชา:เอามนั ไปโยนท่ีกลางป่ าแลว้ รีบเชด็ รอยเลือดพวกน้ีดว้ ย!! เร็วเขา้ !!! 3 เดือนต่อมานบั ต้งั แต่อามนั ตไ์ ดต้ ายลง กุเซลรู้วา่ ตวั เองกาลงั ต้งั ทอ้ งอยู่ เพราะทอ้ งเร่ิมขยายใหญ่ข้ีน โอชา สงั เกตเห็นจึงไดบ้ อกใหไ้ ปเอาออก แตก่ เุ ซลกไ็ ม่ยอม โอชา: เอาออกซะ มนั น่าเกะกะ กุเซล: ไม่!! คณุ ไม่มีสิทธ์ิมาออกคาส่ังนะ ฉนั จะเก็บเดก็ คนน้ีไวเ้ อง!!! ดว้ ยความท่ีโอชา รักกุเซลมาก จึงไม่อยากทาร้ายเธอ เขาจึงมองขา้ มไป 6

6 เดือนต่อมา ลกู ของกเุ ซลไดค้ ลอดออกมา กุเซลไดต้ ้งั ช่ือวา่ ไพรคสั เดก็ ชายผมดา ต่อมาเม่ือถึงเวลาอยา่ นม จึงไดส้ ่งตวั ไปอยกู่ บั ฝั่งคุณแมข่ องอามนั ต์ หลงั จากน้นั เวลากไ็ ดล้ ่วงเลยไป ไพรคสั ไดเ้ ติบโตข้ีนจนสามารถที่ จะเขา้ ใจสิ่งตา่ งๆไดแ้ ลว้ ณ วนั หน่ึงวนั ที่คุณยา่ ของไพรคสั ไดบ้ อกเร่ืองราวต่างๆของพอ่ และแมข่ องไพรคสั พ่อเขา เป็นใคร เคยทาอะไรท่ีไหน เขาทาอะไรมาบา้ ง ประวตั ิความเป็นมาก่อนท่ีจะมาพบกบั แม่ ทาไมพ่อถึงไมอ่ ยแู่ ละ แมข่ องเขาไปอยทู่ ี่ไหน สภาพชีวิตเป็นยงั ไง อาศยั อยกู่ บั ใคร ทาไมถึงตอ้ งอยกู่ บั เขา แลว้ ก็ไดบ้ อกควาจริงอีกเร่ือง หน่ึงกบั ไพรคสั ไปวา่ ยา่ : ความจริงแลว้ พอ่ ของเอง็ ยงั ไม่ตาย ถึงแมว้ า่ ร่างกายจะสลายหายไปแตด่ วงวญิ ญาณยงั ไมไ่ ป ไหน แคถ่ ูกผนึกไวใ้ นสร้อยคอประจาตระกลู ของพวกเราท่ีพอ่ ของเอง็ ใส่อยตู่ ลอด ดงั น้นั ถา้ ผใู้ ดที่เป็นคน ในตระกูลของเรา เราจะไม่ยอมตายเพราะถกู ฆา่ อยา่ งแน่นอน ไพรคสั : ทาไมยา่ ถึงเลา่ เรื่องน้ีใหผ้ มฟังละ่ ? ยา่ : เพราะมนั ถึงเวลาที่เอง็ ตอ้ งออกตามหาสร้อยคอน้นั แลว้ ยงั ไงละ่ และการท่ีจะปลดผนึกพอ่ ของเอง็ ออกมาจากสร้อยคอน้นั ก็ตอ้ งใชพ้ ลงั ของแมข่ องเอง็ ดว้ ย จงออกเดินทางตามหาสร้อยคอน้นั และ นาแม่ของเอง็ กลบั มาใหไ้ ดด้ ว้ ยละ่ และเอง็ กไ็ ปอยทู่ ี่บา้ นของพ่อเขาซะนะ จะไดท้ าอะไรสะดวกสบายข้นี ไพรคสั : รับทราบครับ ผมจะตอ้ งกลบั มาพร้อมกบั พ่อและแม่ของผมใหไ้ ดอ้ ยา่ งแน่นอน ผมสัญญาครับ ยา่ : มีอีกเร่ืองนึงนะ….แต่เด๋ียวพอเอง็ ไปถึง เอง็ ก็จะรู้เอง ไพรคสั เงียบไปสักพกั พร้อมกบั พยกั หนา้ ขานรับ หลงั จากน้นั หนุ่มนอ้ ยไพรคสั วยั 15 ปี จึงไดอ้ อกเดินทางเพอ่ื เขา้ ไปเรียนท่ีโรงเรียนฝึกอศั วนิ เวทยม์ นตร์ ซ่ึงอยใู่ จกลางอาณาจกั รบริยนั เต้ เป็นโรงเรียนฝึกอศั วินเวทยม์ นตร์ที่เมื่อนกั เรียนคนใดจบออกไปแลว้ จะสามารถ เป็นอศั วินเวทยม์ นตร์ท่ีจะไปรบหรือจะอยเู่ ฝ้าในตวั เมืองก็สามารถทาไดท้ ้งั สองอยา่ ง แตเ่ ร่ืองน้นั เอาไวท้ ่ีหลงั กไ็ ด้ ไพรคสั ไม่รู้เลยวา่ จะเริ่มตามหาพอ่ จากตรงไหน และแมก่ อ็ ยไู่ กลเกินกวา่ ท่ีจะไปหาได้ ตอนน้ีเขายา้ ยมาอาศยั อยทู่ ี่ บา้ นของพ่อกบั แม่ตอนท่ียงั อยดู่ ว้ ยกนั “คงตอ้ งทาความสะอาดกนั ยกใหญเ่ ลยสินะเน่ีย….” ไพรคสั พดู ดว้ ยเสียงออ่ นแรงพร้อมกบั เร่ิมทาความสะอาดก่อนที่จะมาอาศยั อยทู่ ่ีน่ี ตวั บา้ นเป็นบา้ นสอง ช้นั ช้นั แรกมีหอ้ งนงั่ เลน่ หอ้ งน้า หอ้ งครัว หอ้ งทางาน และ หอ้ งเก็บของ ส่วนช้นั ท่ีสองมี สองหอ้ งนอน หน่ึง หอ้ งน้า และก็หอ้ งสมดุ ไพรคสั คอ่ ยๆทาความสะอาดไปเรื่อยๆ เริ่มจากเก็บกวาดหยากไยต่ ามมุมผนงั และกวาด ฝ่นุ ตามพ้นื “จริงๆมนั ก็ไมค่ อ่ ยสกปรกเท่าไรนะ แมจ้ ะไม่ไดท้ าความสะอาดมาหลายปี แลว้ ก็ตาม” ไพรคสั เดินไปทว่ั บา้ นและไดเ้ ขา้ ไปในหอ้ งสมดุ เขามองไปรอบๆ หนั ซา้ ยหนั ขวาจนเผอิญไปเจอ หนงั สือเล่มนึง มนั เขยี นวา่ “... . . -เลออนฮาร์ท... . -.-. .-. . - ” เขาจึงลองเปิ ดอ่านดู ตวั อกั ษรที่ซ่อนอยคู่ อ่ ยๆปรากฏออกมา ราวกบั หนงั สือเล่มน้ีไดถ้ ูกเขยี นลงไปใหม่ 7

“ผทู้ ่ีจะสามารถเห็นตวั อกั ษรไดน้ ้นั ตอ้ งเป็นคนที่มาจากตระกลู ของเลออนฮาร์ทเทา่ น้นั ” ไพรคสั ถึงกบั ตกใจไปชว่ั ครู่ หลงั จากน้นั หนงั สือกข็ ้ึนขอ้ ความตอ่ วา่ “สร้อยคอที่สืบทอด มาต้งั แต่รุ่นบรรพบุรุษ เป็นสร้อยคอท่ีคนจากตระกลู เลออนฮาร์ทใส่กนั ทกุ คนเพื่อท่ี เม่ือถึงเวลาสิ้นชีพท่ีไม่ไดม้ าจากอายขุ ยั สร้อยคอจะผนึกพลงั วญิ ญาณของผสู้ วมใส่เอาไว้ วธิ ีคลายผนึกคอื ตอ้ งใหผ้ ู้ ท่ีเป็นท่ีรักของเขาเป็นคนคลายผนึกให้ จงเอาหนงั สือเลม่ น้ีไปหาผทู้ ี่เป็นท่ีรักของเขาคนน้นั ดว้ ย” ไพรคสั อา่ นมาถึงตรงน้ีก็เขา้ ใจแลว้ วา่ ทาไมท่านยา่ ถึงตอ้ งใหม้ าท่ีน่ี “เพราะอยา่ งน้ีเองสินะ คณุ ยา่ ถึงใหเ้ รามาที่นี่” ไพรคสั อ่านไปเร่ือยๆจนเจอวธิ ีตามหาสร้อยคอ “วธิ ีตามหาผใู้ ส่สร้อยคอคนปัจจุบนั ใหเ้ จา้ ร่ายเวทยม์ นตร์ท่ีถกู เขียนอยทู่ า้ ยเล่ม เมื่อเจา้ ร่ายมนั แลว้ เจา้ จะ เห็นสถานท่ีน้นั ” ไพรคสั ไดอ้ า่ นและร่ายไปพร้อมกนั “อ..แอพ..พ…เรีย..รี… อ…อสั .. จงปรากฏ” หลงั จากน้นั หนงั สือไดฉ้ ายภาพข้ึนมาเป็นป่ าท่ีเขยี วชอ่มุ คลา้ ยป่ าดงดิบ ไพรคสั ไมแ่ น่ใจวา่ อยตู่ รงไหน นึกเทา่ ไหร่กน็ ึกไม่ออก เขาจึงลองเปิ ดแผนท่ีดู “ยากจงั เลย…” “อา่ นยงั ไง ก็อ่านไม่ออกอยดู่ ี ยง่ิ ไม่คอ่ ยไดใ้ ชด้ ว้ ยสิ” ไพรคสั จึงไปทาอยา่ งอ่ืนตอ่ พร้อมกบั เตรียมตวั สาหรับการไปเรียนพรุ่งน้ี เป้าหมายที่ต้งั ไวเ้ ร่ิมชดั เจนข้นึ เร่ือยๆ ตอนน้ีรู้แลว้ วา่ พอ่ ยงั มีชีวิต และแมก่ ็ยงั ไมต่ ายแค่ไม่รู้วา่ อยไู่ หน ไพรคสั ถอนหายใจอยา่ งโล่งอก เขาจดั แจง นาสมั ภาระของเขาไปยงั หอ้ งนอนที่อยบู่ นช้นั สอง และเขากไ็ ดเ้ อนตวั นอนลงไป ดวงตาเขาค่อยๆปิ ดลงและหลบั ลงไปในท่ีสุดในหอ้ งที่มืดสนิท ช่วงเชา้ มืดของวนั ใหม่ เม่ือเขาต่ืนข้นึ มา เขาไดฝ้ ึกฝนวชิ าอยา่ งท่ีทาเป็นประจาทกุ วนั หลงั จากฝึกเสร็จ เรียบร้อย เขากไ็ ปทาอาหารและแต่งชุดเตรียมไปโรงเรียน ชุดของโรงเรียนน้ีค่อนขา้ งแปลกไมเ่ หมือนโรงเรียนอ่ืน สกั เทา่ ไร โดยชุดในส่วนของเส้ือและกางเกงจะเป็นชุดดาแทบแดง ถุงมือและรองเทา้ ทาจากโลหะท่ีไมห่ นกั สามารถขยบั ไดส้ บายเสมือนไมไ่ ดใ้ ส่ เขาเตรียมตวั ออกจากบา้ นเพื่อไปโรงเรียนสอนอศั วินเวทยม์ นตร์นามวา่ ชาว์ วลิ ิอาร์เคน ไพรคสั เดินทางไปโรงเรียนไดอ้ ยา่ งปลอดภยั ไมไ่ ดไ้ ปก่อเร่ืองก่อราวที่ไหน ณ วนั แรกของโรงเรียนอศั วินเวทยม์ นตช์ าวว์ ิลิอาร์เคน การปฐมนิเทศจบลงด้วยดี ไพรคสั ไดเ้ รียนอยใู่ น หอ้ งเรียนหมายเลข 777 ไพรคสั มกั มาถึงก่อนคนอื่นๆ เขาจึงเลือกที่นง่ั ริมหนา้ ต่าง หลงั จากน้นั ไมน่ านคนอื่นๆ ก็ เขา้ มานงั่ จนเตม็ หอ้ งเรียน “ทกุ คนครับไหนๆกม็ ากนั ครบแลว้ มาแนะนาตวั กนั ดีไหมครับ ” เสียงของเด็กผชู้ ายคนหน่ึงดงั ข้นี มาจากหนา้ หอ้ ง เขาพูดดว้ ยน้าเสียงที่สดใส พร้อมกบั พูดแนะนาตวั “ผมช่ือ ลูมสั ฟิ ลล์ มากจากทางตอนเหนือครับ ” คนอ่ืนๆจึงเร่ิมแนะนาตวั ต่อกนั ไปเร่ือยๆ เมื่อถึงคนท่ีอยขู่ า้ งๆไพรคสั เธอเป็นสาวสวยผมสีเงินยาวสลวย 8

ดวงตาสีแดง ผิวสีแทน “สวสั ดีคะ่ ฉนั ช่ือ เรอา ฟิ โลพาเธอร์ มาจากทางตอนตะวนั ออกของที่นี่คะ่ ” เธอจอ้ งมาท่ีไพรคสั เหมือนอยากจะใหแ้ นะนาตวั เป็นคนถดั ไป ไพรคสั เอานิ้วช้ีท่ีอกของตนดว้ ยใบหนา้ ปนสงสยั เรอา: ใช่คะ่ เชิญเลย ไพรคสั : เอ่อ….ผมช่ือ ไพรคสั เลออนฮาร์ท มาจากทางตะวนั ตกครับ ลูมสั : มีใครอยากแนะนาเป็นคนต่อไปไหมครับ ลมู สั ไดถ้ ามหาคนตอ่ ไปเร่ือยๆ เรอา: ไพรคสั เลออนฮาร์ท สินะคะ ไพรคสั : ใช่ครับ เรอา สินะครับ….. เรอา: ชื่อเท่มากเลยนะคะ…..เล-ออน-ฮาร์ท… ไพรคสั : อยา่ พูดอยา่ งน้นั สิครับ…. หลงั จากท่ีคยุ สพั เพเหระกนั เสร็จ เม่ือถึงเวลาเรียน อาจารยเ์ ขา้ มากพ็ ูดถึงเร่ืองกฎของโรงเรียนก่อน แลว้ จึงเขา้ บทเรียน หลงั เรียนเสร็จแลว้ อาจารยก์ ไ็ ดบ้ อกวา่ อาจารย:์ ในทกุ ๆปี จะมีการจดั การแขง่ ขนั ประจาช้นั ปี โดยผชู้ นะจะสามารถขออะไรก็ไดจ้ าก ท่านแอทลาส พอ่ มดผยู้ งิ่ ใหญแ่ ห่งอาณาจกั รบริยนั เต้ ไพรคสั : น่าสนใจดีนะเน่ีย บางทีเขาอาจจะรู้เกี่ยวกบั เร่ืองน้นั กไ็ ด้ ลองลงแข่งดูดีกวา่ ดูเหมือนวา่ เรอา จะไดย้ นิ ส่ิงท่ีพดู ไป เธอเลยถามไพรคสั ไป เรอา: สนใจลงแข่งหรอคะ ไพรคสั : สนใจมากเลยครับ เรอา:ทาไมล่ะ ไพรคสั : ถา้ ผมเป็นผชู้ นะ ผมก็สามารถขออะไรกไ็ ดก้ บั ท่านแอทลาสน่ะสิ เรอา: ง้นั หรอคะ ถา้ ง้นั ก็ดีแลว้ ละ่ คะ่ ท่ีสนใจ เพราะฉนั เองก็จะลงดว้ ยเหมือนกนั เรอา: ต่อจากน้ีพวกเราจะไดเ้ ป็นคแู่ ขง่ กนั แลว้ นะคะ จะวา่ ไป ตอ่ จากน้ีจะไปไหนอีกไหมคะ? ไพรคสั : กค็ ิดวา่ จะกลบั บา้ นไปฝึกฝนร่างกายต่อน่ะครับ เรอา: ง้นั หรอ อืมมมม…น่าสนใจดีนา้ าา… ไพรคสั : หรอครับ….กด็ ีนะครับ ถา้ ง้นั ผมขอตวั กลบั ก่อนนะครับ สวสั ดีครับ…. ไพรคสั เดินทางกลบั บา้ น และในระหวา่ งทางกไ็ ดซ้ ้ือขนมปังมากิน ตวั ขนมปังค่อนขา้ งแขง็ เค้ียวยากแต่รสชาติ ค่อนขา้ งดี “เดี๋ยวคร้ังหนา้ ลองถามสูตรจากร้านดูดีกวา่ ” “หืมมม….ทาอาหารเป็นดว้ ยหรอเน่ีย” เสียงที่ไมค่ าดคดิ ดงั ข้ึนมาจากทางขา้ งหลงั เป็นเสียงท่ีเหมือนเคยไดย้ นิ เมื่อไม่นานมาน้ี 9

เรอา: สวสั ดีค่าาาา เจอกนั อีกแลว้ ไพรคสั : อะไรกนั นึกวา่ ใครทกั …ตกใจหมดเลย ไพรคสั : เมื่อก้ีถามสินะครับ ก็พอทาเป็นอยเู่ หมือนกนั ครับ เรอา: ทาใหห้ น่อยไดไ้ หมคะ เราอาศยั อยทู่ ี่น่ีคนเดียว และเรากร็ ู้จกั แค่นายคนเดียวดว้ ย ไพรคสั สับสนวา่ ทาไมเธอถึงตอ้ งใหเ้ ขาทาอาหารใหก้ ิน เรอา: เร่ืองเงินไม่ใช่ปัญหา เราออกใหไ้ ดน้ ะ ไพรคสั : ปัญหาไม่ไดอ้ ยตู่ รงน้นั … แต่จะใหพ้ าผหู้ ญิงเขา้ บา้ นมนั กอ็ อกจะ…. เรอา: ไมเ่ ป็นไร เราไมไ่ ดใ้ ส่ใจอะไรเทา่ ไหร่ เรื่องแคน่ ้ีเอง หลงั จากน้นั ไพรคสั กพ็ าเรอากลบั บา้ นดว้ ยกนั เรอา: บา้ นของนายหรอ!? ใหญ่นะเน่ีย!!! ไพรคสั : ก็บา้ นปกติเนี่ยแหละครับ เรอา: ที่ฉนั อยมู่ นั เป็นแค่หอ้ งเช่าเลก็ ๆ เอง ไพรคสั : มาจากทางตะวนั ออกสินะครับ มาอยทู่ ี่นี่คงเหงาน่าดู วา่ แต่อยากกินอะไรหรอครับ เรอา: อะไรก็ได้ ฉนั กินไดห้ มดล่ะ ไพรคสั เขา้ ไปในหอ้ งครัว และเร่ิมคน้ ห้องครัววา่ มีอะไรที่สามารถใชไ้ ดบ้ า้ ง เขาเริ่มดว้ ยการตอกไขล่ งในกระทะ และเทขา้ วที่ซ้ือมาลงไปผดั พร้อมกบั เน้ือที่หมกั ไวต้ ้งั แต่เชา้ กลิ่นของเน้ืออบอวลอยทู่ ้วั หอ้ ง ในระหวา่ งที่ทากเ็ กิด ขอ้ สงสยั วา่ เรอา จะรู้เร่ืองป่ าท่ีเห็นตอนน้นั ไหม เพราะเธอมาจากทางตะวนั ออก ไพรคสั ครุ่นคิด ไม่รู้วา่ จะถามดี หรือไม่ ในระหวา่ งท่ีเขาไม่ทนั ไดร้ ะวงั ตวั น้นั เรอากย็ อ่ งเขา้ มาทางดา้ นหลงั พร้อมกบั ทาใหไ้ พรคสั ตกใจเล่น เรอา: ยา๊ กกกก!!!!!!!! เรอา: ....ทาไมไมเ่ ห็นตกใจเลยละ่ ไพรคสั : ฮะ? เมื่อก้ีวา่ อะไรหรอครับ เรอา: ไม่มีอะไรๆ วา่ แต่เสร็จยงั อะ เราหิวแลว้ ไพรคสั : ใกลแ้ ลว้ ครับๆ หลงั จากน้นั ไมก่ ่ีนาทีไพรคสั ก็จดั แจงทาอาหารมาเสิร์ฟเป็นขา้ วผดั พร้อมกบั เน้ือหมกั สูตรคุณยา่ เรอาไดล้ องชิมอาหารของไพรคสั เรอา: วา้ ววววว!!!!!!!!!!!!! ทาไดไ้ ม่เลวเลยนะเน่ีย ไพรคสั : กป็ กติแหละครับ คุณยา่ สอนมาต้งั แตเ่ ด็ก ไพรคสั : ไหนๆกก็ ินแลว้ ผมขอถามเร่ืองนึงไดไ้ หม พอรู้จกั ท่ีน่ีไหมครับ อามนั ตย์ น่ื แผนท่ีใหพ้ ร้อมกบั ช้ีตาแหน่งให้ เรอา: รู้สิๆ ก็ตอนเดก็ ๆ เราไปเลน่ บอ่ ยๆอยนู่ ะ ทาไมหรอ ไพรคสั : ไม่มีอะไรหรอก แค่สงสัยนิดหน่อย เท่าน้นั 10

ไพรคสั ไมอ่ ยากเล่าเร่ืองอะไรใหเ้ ธอฟังมากนกั เพราะพ่งึ เจอกนั แคว่ นั เดียวคงไม่สามารถไวใ้ จอะไรไดม้ ากขนาด น้นั หรอก ยง่ิ เป็นผหู้ ญิงดว้ ย เรอา: ง้นั หรอแลว้ ไป วา่ แตๆ่ นายใชอ้ ะไรเป็นอาวธุ ง้นั หรอ ไมเ่ ห็นนายพกอะไรเลย ฉนั น่ะใช้ โคเปสช์ รูปร่างคลา้ ยดาบแต่ส่วนกลางถึงปลายโคง้ งอ ใชไ้ ดท้ ้งั สองมือเลย ไพรคสั : ผมหรอ…. ผมใชห้ มดั เหลก็ ครับ เรอา:ไม่ค่อยเห็นคนใชห้ มดั เหลก็ เลยนะเน่ีย ค่อนขา้ งหายากเลย ไพรคสั :ผมใชแ้ ลว้ มนั ถนดั สุดแลว้ ครับ ท้งั สองกไ็ ดค้ ุยกนั ไปเร่ือยๆ ไม่วา่ จะเป็นเร่ืองตอนเดก็ แนวทางการใชอ้ าวธุ ของแตล่ ะคน งานบา้ น ทาอาหาร เก็บ กวาดบา้ น หรือแมแ้ ค่เร่ืองคนที่อยใู่ นโรงเรียน ท้งั สองก็หยบิ ยกเรื่องราวท้งั หมดมาคุยกนั เวลาจึงไดล้ ว่ งเลยไป จนถึงมืดค่า เรอา: ป่ านน้ีแลว้ เด๋ียวเราขอตวั กลบั ก่อนนะไวเ้ จอกนั พรุ่งนีั ไพรคสั : ใหไ้ ปส่งไหมครับ? เรอา:ไมเ่ ป็นไรๆ เห็นง้ี เราเก่งกวา่ ที่เจา้ คิดไวเยอะเลยนา้ าาา ไม่ตอ้ งไปส่งหรอก เจอกนั พรุ่งน้ี นา้ าาา บายย ไพรคสั : ถา้ วา่ ตามน้นั กโ็ อเคครับ เจอกนั พรุ่งน้ีนะครับ หลงั จากท่ีเรอาไดอ้ อกจากบา้ นไป ไพรคสั กไ็ ดเ้ กบ็ จานและทาความสะอาดขา้ วของตา่ งๆ และเตรียมตวั สาหรับวนั ถดั ไป เชา้ วนั ถดั มาเขาก็ไดท้ ากิจวตั รแบบเดิม ก่อนท่ีจะเตรียมตวั ไปโรงเรียน พอถึงโรงเรียน ระหวา่ งเดินทางไป ท่ีหอ้ ง เขากไ็ ดม้ องไปรอบๆ ดูเหมือนวา่ โรงเรียนจะใหญ่พอสมควรเลย มีตึกประมาณ 10 ตึก ตึกของเขา คือตึกท่ี 7 ช้นั 7 หอ้ ง 7 เขาเดินมาจนถึงหนา้ หอ้ งเรียนแลว้ เขากเ็ ดินเขา้ ไปนง่ั ท่ีที่ของเขาตามปกติ เสียงท่ีเขาคาดคิดไวก้ ด็ งั ข้ีนมา เรอา: สวสั ดีค่า เม่ือวานขอบคุณมากนา้ าา ไพรคสั :ไมเ่ ป็นไรครับ เรื่องแค่น้ีเอง บทสนทนากจ็ บลงเพยี งเทา่ น้ี ท้งั คู่ก็เงียบไป ไพรคสั มองไปที่เรอา ก็เห็นเธอคยุ กบั เพอ่ื นคนอ่ืนๆอยู่ ดู เหมือนเธอจะสามารถหาเพ่ือนไดแ้ ลว้ “ตวั เรานี่สิยงั หาเพือ่ นไมไ่ ดเ้ ลย….” ไพรคสั บ่นในใจพร้อมกบั ลม้ ตวั ลงไป นอน ช่วงเวลาล่วงเลยผา่ นมาเร่ือยๆ จนถึงคาบท่ีตอ้ งฝึกร่างกายเพื่อทดสอบพละกาลงั ในช่วงเวลาทดสอบน้นั จะมีการว่งิ กระโดด ปาลูกบอล ยกย้าหนกั และพวกการยดื เส้นต่างๆ อาจารย:์ การทดสอบส่วนน้่ีจะยงั ไมม่ ีการใชเ้ วทมนตร์ใดๆ ท้งั สิ้นนะ เป็นการใชก้ าลงั ของตวั เอง ลว้ นๆ นกั เรียน: ทาไมละ่ ครับ ในเมื่อเป็นโรงเรียนอศั วินเวทมนตร์ แตท่ าไมไม่ใชเ้ วทมนตร์ อาจารย:์ มนั อยใู่ นอีกวิชานึงนะ เธอไม่ไดอ้ ่านก่อนหรอ?? นกั เรียนคนอ่ืนๆต่างพากนั ขา พร้อมกบั ท่าทีเขินอายของเขา 11

อาจารย:์ เอาล่ะ มาเริ่มกนั เลย… อาจารยก์ ็ไดเ้ รียกนกั เรียนคร้ังละ 3 คนเป็นกลุ่มๆไป จนกระทง่ั ถึงรอบของไพรคสั อาจารย:์ กล่มุ ต่อไป ไพรคสั เลออนฮาร์ท เมเยอร์ ฮิฟิ สตสั แอนนา อริสเตตสั เมเยอร์ ฮิฟิ สตสั ชายผมดา สูงพอประมาณ ดวงตาสีแดง มาจากตระกลู ของช่างตีเหลก็ และ แอนนา อริสเตตสั สาว ผมสีชมพู ดวงดวงตาสีเงิน มาจากตระกูลขนุ นาง แต่มกั ทาตวั ปกติ ไมค่ อ่ ยถือตวั มากนกั “ครับ/ค่ะ” ท้งั 3 คนขานรับ พร้อมท้งั เดินไปหาอาจารย์ เมเยอร์:นายใช่คนท่ีนง่ั หลงั สุดขา้ งหนา้ ตา่ งไหม? แอนนา: … เมเยอร์: เราช่ือเมเยอร์ ฮิฟิ สตสั นะ เรียก เมเยอร์ ไดเ้ ลย ไพรคสั : ผมไพรคสั เลออนฮาร์ทครับ เรียก ไพรคสั ไดเ้ ลย แอนนา: ดิฉันแอนนา อริสเตตสั เรียกแอนนาไดเ้ ลยค่ะ เมื่อท้งั 3คนแนะนาตวั เองเสร็จก็เร่ิมทาการทดสอบ หลงั จากทดสอบเสร็จ เขาท้งั 3 คนก็เดินกลบั ไปยงั ท่ีเดิม เมเยอร์ก็ไดพ้ ดู บางอยา่ งกบั ไพรคสั เมเยอร์:นายนี่แขง็ แรงจงั นะเนี่ย วิง่ เร็วมาก ยกน้าหนดั ไดต้ ้งั 20 กิโล สุดยอดเลยอะ เมเยอร์กล่าวชมดว้ ยความจริงใจจากท่ีเห็นมากบั ตา ไพรคสั :ไม่ขนาดน้นั หรอกครับ ผมก็ทาของผมแบบน้ีอยูบ่ อ่ ยๆ มนั กเ็ ลยเขา้ ทางผมแค่น้นั เอง แอนนา: ร่างกายแบบน้นั ดิฉันคิดไวแ้ ลว้ วา่ ตอ้ งแขง็ แรงมากอยา่ งแน่นอน ไพรคสั :พอดีคุณยา่ สอนผมมาต้งั แต่เดก็ วา่ อยา่ พ่งึ แต่เวทมนตร์อยา่ งเดียว การฝึกฝนรักษาสภาพ ร่างกายไวก้ เ็ ป็นส่ิงสาคญั เช่นเดียวกนั หลงั จากคยุ กนั เสร็จท้งั 3 คนกไ็ ดร้ ู้จกั กนั มากข้นี หลงั จากน้นั เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ไพรคสั กาลงั จะลกุ ออกไป ก็มีเสียงท่ีคุน้ เคยดงั เขา้ มา เรอา: กลบั ดว้ ยค่าาา เสียงเรียกจากเรอาท่ีดูเหมือนอยากจะกลบั บา้ นดว้ ย ไพรคสั ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ก็ตอ้ งยอมจานนไป ท้งั คกู่ ็เดิน ออกจากห้องเรียนและกลบั บา้ นไปดว้ ยกนั ในระหวา่ งทางกไ็ ดม้ ีการพูดคุยถึงเร่ืองในโรงเรียน จนในท่ีสุดกเ็ ดิน มาถึงบา้ นของเรอา เรอา: ถึงบา้ นของฉนั แลว้ ไพรคสั ทาทา่ ทีตกใจอยา่ งบอกไม่ถกู บา้ นของเขาและเรอาอยหู่ ่างกนั ไม่ถึง 100 เมตร ไพรคสั :ย..ยะ...อยใู่ กลก้ นั แคน่ ้ีเองหรอครับเน่ีย เรอา:ใช่น่ะสิ ตอนแรกฉนั เองก็ตกใจเหมือนกนั นน่ั แหละ แตก่ ไ็ มไ่ ดอ้ ะไรมากหรอก มนั ก็เกิดข้นี ไดเ้ ป็นธรรมดา ใช่ไหมละ่ คะ 12

หลงั จากน้นั ท้งั คู่ก็แยกยา้ ยกนั กลบั บา้ นไป ไพรคสั เมื่อกลบั มาถึงบา้ นกล็ ม้ ตวั ลงนอนไปอยา่ งทนั ทีทนั ใด เพราะเหน่ือยจากการทดสอบร่างกายของที่โรงเรียนไปแลว้ หลงั จากน้นั เขากไ็ ดย้ นิ เสียง เขาจึงต่ืนข้นี มา เสียงน้นั มาพร้อมกบั กระดาษท่ีเขยี นไวว้ า่ “เรอาเองนะคะ พอดีมีเร่ืองใหช้ ่วยหน่อย ช่วยออกมาหน่อยไดไ้ หมคะ?” ไพรคสั ก็เป็นกงั วลนิดหน่อยจึงเดินออกไป เรอา: คือวา่ พอดีฉนั ทาอาหารมาแลว้ มนั ไม่ค่อยดีเทา่ ไหร่ รบกวนช่วยสอนทาใหห้ น่อย ไดไ้ หมคะ ไพรคสั ดว้ ยความท่ีกาลงั ก่ึงหลบั ก่ึงตื่น เลยตอบตกลงไป เรอากไ็ ดเ้ ขา้ มาในบา้ นของไพรคสั และเดินเขา้ ไปยงั ครัว พร้อมไพรคสั หลงั จากน้นั ไพรคสั กส็ อนวธิ ีทาอาหารให้กบั เรอา ไพรคสั : ถา้ ง้นั เรามาทาอะไรง่ายๆกนั ดีกวา่ อยา่ ง ซุบเห็ด เรอา: ไดเ้ ลยคะ่ ทาคกู่ ็ไดท้ าตอ่ ไปเรื่อยๆ เรอา:ทาแบบน้ีต่อเลยใช่ไหมคะ? ไพรคสั : อยากน้นั ล่ะ คนต่อไปเลย ใกลจ้ ะเสร็จแลว้ ล่ะ เรอากท็ าตอ่ ไปเร่ือยๆ ไพรคสั :ไดแ้ ลว้ ๆ ตกั ใส่จานเลยๆ เรอาตกั อาหารใส่จานพร้อมกบั นามาวางไวบ้ นโตะ๊ และท้งั ค่กู ไ็ ดเ้ ร่ิมชิมอาหาร ไพรคสั : เยย่ี มๆอร่อยเลย เรอา: จริงหรอๆ เย!้ !!!!! หลงั จากน้นั ท้งั คูก่ ็ไดค้ ุยเรื่องวธิ ีการทาอาหารตา่ งๆ จนมาถึงเร่ืองเรียนอีกเช่นเคย เรอาเป็นคนเริ่มเปิ ดใน ส่วนของเร่ืองเรียนก่อน การท่ีพดู คุยเรื่องท่ีทาดว้ ยกนั จะยง่ิ ทาใหส้ นิทกนั ข้นี ไปอีก ความสนิทของท้งั คูค่ ่อยๆเพ่ิม มากข้ีน และไพรคสั ก็ค่อยๆสนิทกบั เรอามากข้นี จนกระท้งั ในวนั น้ีนี่เองที่เขาตดั สินใจท่ีจะบอกเร่ืองที่เกี่ยวกบั สร้อยคอน้นั เพราะวา่ เรอารู้เร่ืองเกี่ยวกบั ป่ าที่แห่งน้นั ไพรคสั : จาเร่ืองท่ีเราพูดกนั กนั เมื่อ 5 วนั ก่อนไดไ้ หม เร่ืองป่ าที่เรอาชอบไปเล่นตอนเดก็ ๆ เรอา: จาไดส้ ิๆ ทาไมหรอ ไพรคสั : พอดีผมอยากจะไปที่นนั่ ครับ ช่วยไปกบั ผมจะไดไ้ หมครับ อาทิตยห์ นา้ หยดุ ยาวซะดว้ ยสิ เรอา: กไ็ ดน้ ะ วา่ แตๆ่ ทาไมถึงอยากไปหรอ ไพรคสั ครุ่นคดิ อยนู่ านแสนนาน ความเงียบเริ่มเขา้ ปกคลมุ ที่แห่งน้ีจนแอนนาไดเ้ อย่ ปากออกมา เรอา: ถา้ ยงั ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ ไวบ้ อกตอนท่ีอยากจะบอกกไ็ ดน้ ะ ไพรคสั รู้สึกถึงความจริงใจของเรอาข้นี มา แต่เขากย็ งั ไม่อยากใหเ้ ธอรับรู้เรื่องน้ี เพราะมนั จะทาใหเ้ ธอ เศร้าใจไปเสียก่อน เรอา: ถา้ ง้นั เอาเป็นวา่ อาทิตยห์ นา้ ช่วงสุดสปั ดาห์เอาตามที่วา่ ไปเม่ือสักครู่น้ีนะ 13

ไพรคสั : ไดค้ รับๆ เรอา: อยา่ ลืมชวนเพ่อื นคนอ่ืนมาดว้ ยนา้ าา ไพรคสั ก็ไดต้ อบตกลงไป และท้งั คกู่ ย็ งั คุยกนั อยอู่ ีกสักพกั และหลงั จากน้นั เรอาก็กลบั บา้ นของตวั เองไป ไพรคสั กไ็ ปอาบน้าเก็บขา้ วเก็บของแลว้ ก็นอนหลบั ไป เชา้ วนั ต่อมาเขาก็ไดไ้ ปชวน แอนนา กบั เมเยอร์ ไปทางป่ าทางตะวนั ออก ไพรคสั : พอดีผมมีเร่ืองจะให้ช่วยนิดหน่อยครับ สุดสัปดาหน์ ้ีช่วยไปป่ าทางคะวนั ออกเป็นเพอ่ื น ผมหน่อยไดไ้ หมครับ ขอร้องละ่ เมเยอร์: กไ็ ดอ้ ยหู่ รอก มีแพลนวา่ จะไปดูการทาอาวุธของท่ีนน่ั อยดู่ ว้ ย แต่ไปกบั เพ่ือนๆกด็ ี เหมือนกนั นะ แอนนา: ก็ไดอ้ ยหู่ รอกค่ะ แต่ช่วยบอกวนั เวลาที่แน่นอนหน่อยไดไ้ หมคะ ไพรคสั : วนั หยดุ สุดสปั ดาห์หนา้ 3 วนั 2 คืน ครับ แอนนาร่ายเวทมนตร์ออกมา พร้อมมีเสน้ แสงสีแดงพุ่งออกมา ร้อยเรียงเป็นแผน่ กระดาษ มนั คอื ตารางเวลาของ เธอนนั่ เอง แอนนา: รับทราบค่ะ ช่วงเวลาน้นั ฉนั ไปไดน้ ะคะ แอนนา: ดีนะคะที่รีบบอกตอนน้ี ฉนั จะไดเ้ ตรียมตวั ไดถ้ ูกดว้ ย ไพรคสั สามารถหาเพือ่ นไปไดแ้ ลว้ ตอนน้ีก็เหลือเพียงแค่รอเวลาไปเท่าน้นั ในที่สุดวนั หยดุ สัปดาหก์ ม็ าถึง เรอา: มีท้งั หมด 5 คนสินะคะ เรอา: ขอแนะนาตวั เพื่อนของฉนั นะคะ มาลา โอเซียนนสั มาลา:สวสั ดีคะ่ มาลา เองคะ่ ทางฝ่ังเพ่อื นของไพรคสั กแ็ นะนาตวั ดว้ ยเช่นกนั เมเยอร์: เมเยอร์ ฮิฟิ สตสั ครับ เรียก เมเยอร์ไดเ้ ลย แอนนา: ดิฉันแอนนา อริสเตตสั เรียกแอนนาไดเ้ ลยค่ะ เรอา: สวสั ดีทกุ คนดว้ ยนะคา้ า เอาล่ะ เราไปกนั เลยดีกวา่ า เรอาพูดออกมาดว้ ยความต่ืนเตน้ ราวกบั เดก็ นอ้ ยที่กาลงั จะไปทศั นศึกษา การเดินทางเร่ิมตน้ ที่ทกุ คนจะไปรวมตวั กนั ท่ีบา้ นของไพรคสั แลว้ หลงั จากน้นั ก็ออกเดินทางโดยรถไฟ เป็นเวลา 4 ชว่ั โมง ในระหวา่ งทาง ท้งั 5 คน ก็คุยเรื่องตา่ งๆ ท่ีเกิดข้ีนในโรงเรียน ทาไมถึงมาเรียนท่ีน่ี รู้จกั กนั ได้ ยงั ไง ตอนน้ีอาศยั อยตู่ รงไหน ที่บา้ นทางานอะไร เร่ืองราวต่างๆมากมาย ไดถ้ ูกพูดถึงเพอ่ื เป็นการสร้างความสนิท สนมก่อนท่ีจะไปดินแดนทางตะวนั ออก ในที่สุดกถ็ ึงจุดหมายแลว้ สกั ที ท้งั 5 คนไดน้ าสมั ภาระออกมาและเตรียม ตวั สาหรับข้นั ต่อไป… เรอา:ขอตอ้ นรับเขา้ สู่ดินแดนทางตะวนั ออก ฮาร์โมเนีย คา่ า เรอาไดพ้ ูดตอนรับพวกเราดว้ ยท่าทางสดใสร่าเริง พร้อมนาทางไปยงั บา้ นของเธอ บา้ นของเธออยดู่ า้ นลา่ ง ของป่ าที่ไพรคสั ตอ้ งการจะไปหาดว้ ย ระหวา่ งเดินไปที่บา้ นของเรอากพ็ บกบั สิ่งตา่ งๆมากมายท่ีไมไ่ ดพ้ บเห็นใน 14

เมืองหลวง มีอาหารแปลกตาและเครื่องประดบั ท่ีไม่คนุ้ หนา้ คร่าตาเตม็ ไปหมด การเดินทางเป็นไปอยา่ งราบรื่น ไม่ มีใครหลงทาง หลงั จากที่เดินทางมาถึงบา้ นของเรอา เรอาก็ไดแ้ นะนาตวั ทุกคนใหก้ บั ทางครอบครัวฟัง หลงั จาก น้นั ก็นาเอาของไปแยกเก็บไวท้ ี่หอ้ งชายหญิง การมาท่ีน่ีคร้ังน้ีของพวกเขา จุดประสงคห์ ลกั คือการไปทอ่ งเท่ียว และการสร้างความสนิทสนมกนั ในหม่เู พอ่ื น หลงั จากท่ีเก็บของกนั เสร็จเรียบร้อย เรอากไ็ ดน้ าท้งั 4 คนที่เหลือไป ยงั สถานท่ีตา่ งๆ ที่พวกเขาอยากจะไป หลงั จากน้นั ใครอยากไปไหนกไ็ ปกนั ไดเ้ ลย เรอาไดใ้ หแ้ ผนท่ีกบั ทกุ คนไป พร้อมกบั แนะนาวา่ ถา้ หลงทางใหเ้ ดินตามทางท่ีทาไวบ้ นแผนที่จะกลบั บา้ นมาเอง ในส่วนน้ีเรอาไดส้ ัญญากบั ไพรคสั ไวว้ า่ จะช่วยออกตามหาสร้อยคอ จึงไดบ้ อกกบั เพ่ือนคนอื่นๆวา่ เธอจะไปกบั ไพรคสั เรอา: เดี๋ยววนั น้ีเราไปกบั ไพรคสั นา้ า พอดีมีสญั ญากนั นิดหน่อยน่ะ แหะๆ เมเยอร์: อะไรกนั ๆ พ่งึ จะผา่ นมาไม่นานกเ็ หมือนจะมีคู่กนั แลว้ หรอครับเนี่ย เรอา: เปลา่ นา้ า กแ็ ค่นิดหน่อยเอง เรอาหนา้ แดงพร้อมพูดปัดไป เมเยอร์:ขอใหส้ นุกนะครับ เด๋ียวเราขอไปดูการทาอาวุธของที่น่ีก่อนนะ พวกเธอจะไปดว้ ยไหม เมเยอร์ถาม แอนนา และ มาลา ท้งั สองคนต่างตอบไปวา่ “พวกเรามีแพลนกนั แลว้ วา่ ตอนแรกเราจะ ชวนเรอาไปดว้ ยนนั่ แหละ แตก่ อ็ ยา่ งท่ีเมเยอร์วา่ ปล่อยพวกเขาไปหวานกนั เถอะ” เรอายง่ิ หนา้ แดงเขา้ ไปใหญ่ เรอา: เลิกลอ้ กนั ไดแ้ ลว้ !!!! รีบไปกนั เลยยยย ครับ/คา่ า เสียงท้งั 3 คนประสานขานรับกนั พร้อมกบั ไพรคสั ที่พ่ึงจะกลบั มาจากฝึกร่างกายเสร็จ ไพรคสั : ไปกนั แลว้ หรอ เมเยอร์/แอนนา/มาลา: ขอให้สนุกนะ พวกเราขอตวั ไปก่อนละ่ …. ไพรคสั : ขอใหส้ นุกครับ หลงั จากน้นั ไพรคสั ก็ไปเตรียมตวั สาหรับออกเดินทางไปป่ าทางตะวนั ออกกบั เรอา ผา่ นไปสักพกั ท้งั คกู่ ็ ไดไ้ ปยงั ป่ าท่ีวา่ นน่ั ใชเ้ วลาเดินทางจากบา้ นของเรอาไปยงั ป่ าไมม่ ากนกั ไพรคสั : อยตู่ รงไหนกนั เน่ีย ไพรคสั เปิ ดหนงั สือข้ีนมา และลองหาไปเร่ือยๆ แตก่ ็หาไม่เจอสักที เรอาเธอก็ช่วยหาดว้ ยเช่นกนั แตไ่ ม่ เจออะไรท่ีจะดูเหมือนสร้อยคออนั น้นั เลย เรอา: จะวา่ ไปสร้อยคอรูปร่างเป็นยงั ไงหรอคะ ไพรคสั ยนื่ หนงั สือเลม่ น้นั ให้ดู รูปร่างของสร้อยเป็นสร้อยคอสีเงิน ตรงกลางจะมีอญั มณีสีฟ้าประดบั อยู่ เป็นจุดที่ผนึกวิญญาณไว้ เรอาไดเ้ ห็นหนงั สือเล่มน้นั ก็นึกข้นี ไดว้ า่ มีอะไรคลา้ ยๆ กนั อยู่ จะวา่ เหมือนกนั เลยกไ็ ด้ เธอลองบอกกบั ไพรคสั ไปวา่ ท่ีหาไมเ่ จออาจจะเป็นเพราะมนั กาลงั ร่ายเวทยม์ นตร์ท่ีทาใหเ้ รามองไม่เห็นรึป่ าว เรอา: ลองหาตรงหนา้ เลม่ กบั ทา้ ยเล่มดูไหมเผอ่ื จะเจอวิธีคลายเวทยม์ นตร์ ไพรคสั ลองหาดู ก็เจอจริงๆดว้ ย อยดู่ า้ นหลงั เลม่ ขา้ งล่างเขียนเป็นภาษาที่ใชจ้ ุดประกบั เสน้ ในการส่ือสาร 15

มนั เขียนไวว้ า่ “.-. . .-.. ...- . .-.. .- .-.. .. ..- ...” เขานึกยอ้ นไปวา่ เป็นตวั อกั ษรที่เขาเคยอา่ นและแปลภาษาน้ีอยู่ เขานึกอยชู่ วั่ ครู่แลว้ เริ่มร่ายออกมา ไพรคสั : เหมือนจะอ่านวา่ เร-เวอ-ลา-ริ-อสั ….. “เรเวอลาริอสั สส” แสงคอ่ ยๆ ปรากฏข้นี มาจากจุดที่หนงั สืออยู่ คอยนาทาง ไพรคสั ไดเ้ ดินตามเส้นทางไปพร้อมกบั เรอา เดิน ไปไดส้ กั พกั กพ็ บกบั จุดรวมแสง แสงจากจุดน้นั ค่อยๆสวา่ งมากข้นี จนเปล่งประกายถึงขดี สุด แลว้ ค่อยๆ สลายไป จนไพรคสั สามารถมองเห็นสร้อยคอน้นั ได้ มนั คอ่ ยๆลอยมาที่มือของไพรคสั เรอา: อนั น้ีสินะ ไพรคสั : ใช่แลว้ ละ่ ในท่ีสุด สิ่งท่ีผมเฝ้าตามหามานาน ต้งั แตอ่ อกมาจากบา้ นยา่ มาอยทู่ ่ีเมือง หลวง จนไดม้ ายงั ที่แห่งน้ี…. น้าตาของไพรคสั คอ่ ยๆไหลรินลงมาทีละนิด เป็นน้าตาที่มาจากกน้ บ้ึงของหวั ใจ พร้อมกบั มือท้งั สองขา้ ง ที่กมุ สร้อยคอน้นั ไวอ้ ยา่ งเหนียวแน่น ราวกบั วา่ ในท่ีสุดสิ่งท่ีเฝ้าตามหามาอยา่ งชา้ นาน ก็ไดพ้ บเจอเป็นท่ีเรียบร้อย แลว้ เรอา: คงเป็นของที่สาคญั มากๆ เลยสินะคะ ดีแลว้ ละ่ ในทส่ี ุดก็หาเจอแลว้ ดีใจดว้ ยนะคะ!!!! เรอา: ร้องออกมาไดต้ ามท่ีตอ้ งการเลย เราจะอยตู่ รงน้ีแหละ ไพรคสั ร้องไหอ้ อกมาไดส้ กั พกั หน่ึง เมื่อเขาหยดุ ร้อง จึงค่อยๆ เดินออกไปจากป่ าพร้อมกบั เรอา ใบหนา้ ของเขา เป่ี ยมลน้ ไปดว้ ยความสุขและความยนิ ดี เรอา: ดีใจดว้ ยนะ ในท่ีสุดกไ็ ดพ้ บสิ่งที่สาคญั แลว้ นะคะ ไพรคสั : ขอบคุณมากเลยนะครับ ท่ีพามา เรอา: ไม่เป็นอะไรหรอกคะ่ เร่ืองแค่น้ีเอง ไพรคสั : แลว้ ต่อจากน้ีพวกเราจะไปไหนกนั ต่อดีครับ? เรอา: เขา้ เมืองไปหาอะไรกินหกนั เถอะค่ะ? ไพรคสั : ไปกนั เลยครับ หลงั จากน้นั ท้งั คูก่ ็ออกจากป่ าไปเป็นช่วงเวลาบา่ ยๆค่อนไปทางเยน็ หลงั จากที่เรอากบั ไพรคสั หาสร้อยคอ เจอแลว้ เขาก็เดินเท่ียวไปในเมืองกบั เรอา เพราะอยากตอบแทนเธอ เรอาพาไพรคสั ไปดูเครื่องประดบั ตา่ งๆ และ รับประทานอาหารดว้ ยกนั ก่อนกลบั บา้ น ในระหวา่ งทางที่กาลงั เดินกลบั บา้ นของเรอา เป็นช่วงเวลาค่อนขา้ งเยน็ พวกเขาท้งั คูไ่ ดพ้ บกบั บคุ คลที่ไมไ่ ดค้ าดคดิ ในระหวา่ งท่ีเรอากบั ไพรคสั กาลงั ดูเครื่องประดบั อยนู่ ้นั กุเซล: ไพรคสั ไพรคสั เลออนฮาร์ท น้นั ลูกใช่ไหม ไพรคสั : คุณเป็นใครหรอครับ? ไพรคสั ไม่รู้วา่ คนที่ทกั เขามาน้นั เป็นแม่ของเขา เพราะช่วงเวลาที่ไพรคสั อยกู่ บั แม่ของเขาน้นั 16

ส้นั เกินกวา่ ท่ีเขาจะจาได้ และในตอนน้นั เขายงั เด็กมาก ไพรคสั : ทาไมถึงรู้ชื่อของผมล่ะ? กุเซล: เธอชื่อ ไพรคสั ใช่ไหมละ่ ? ไพรคสั : กใ็ ช่นะครับ ทาไมหรอครับ? กเุ ซล: แมไ่ ง กุเซล อสั ทิน ยา่ ของลูกน่าจะเคยเลา่ ใหฟ้ ังนะ… ไพรคสั ไดน้ ึกยอ้ นไปตอนท่ีคุณยา่ ของเขาเล่าเร่ืองของแม่ใหฟ้ ัง แม่ของเขาจะมีดวงตาสีทอง คณุ ยา่ ได้ บอกเอาไวอ้ ยา่ งน้นั ไพรคสั มองไปที่ดวงตาของกุเซล แลว้ คดิ อยคู่ รู่หน่ึง ดว้ ยความที่พ่ึงร้องไหอ้ อกมาตอนเจอ สร้อยคอ ทาใหย้ งั มีอารมณ์อ่อนไหวอยู่ เขาก็ไดเ้ ปล่งเสียงออกมาพร้อมกบั น้าตาท่ีหลง่ั ไหลอีกรอบ ไพรคสั : น่ีแมจ่ ริงๆ ใช่ไหมครับ ไพรคสั : ทาไมถึงมาอยทู่ ่ีน่ีไดห้ รอครับ? กเุ ซล: เร่ืองน้นั มนั ยาวเดี๋ยวเลา่ ใหฟ้ ังทีหลงั แตท่ าไมลูกมาอยแู่ ถวน้ีหรอ? ไพรคสั : มาตามหาสร้อยคอของพ่อครับ น่ีแม่รู้ไหม… พ่อยงั ไม่ตายนะ… พอ่ ถกู ผนึกไวใ้ นสร้อย อยู่ กเุ ซล: ทาไมลูกรู้ละ่ ? ไพรคสั : ผมเจอหนงั สือเลม่ น้ีอยใู่ นบา้ นของพ่อครับ ไพรคสั ยนื่ หนงั สือใหแ้ ม่ดู “เขายงั ไมต่ ายจริงๆ ดว้ ย ฉันเฝ้า…. เฝ้ารอมาตลอดเลย” เรอาที่ไดย้ นิ เรื่องน้ี กเ็ ขา้ ใจแลว้ วา่ ทาไมเขาถึงไมอ่ ยากบอก และดว้ ยความที่กเุ ซลเพ่ิงสงั เกตเห็นผหู้ ญิงที่ อยขู่ า้ งๆ กบั ไพรคสั กเุ ซลจึงเอย่ คาพูดออกมาพร้อมกบั น้าตาอนั ปี ติยนิ ดีที่อามนั ตย์ งั ไม่ตาย กุเซล: เด็กสาวขา้ งๆ ลกู เป็นใครง้นั หรอ ไพรคสั : เป็นคนที่ช่วยตามหาสร้อยคอกบั ผมน่ะครับ เธอเป็นคนแถวน้ี เรอา: สวสั ดีคะ่ ฉนั เรอา ฟิ โลพาเธอร์ เป็นคนแถวน้ี เป็นเพื่อนท่ีโรงเรียนของไพรคสั คะ่ ยนิ ดีท่ี ไดร้ ู้จกั คะ่ คุณแม่ของไพรคสั ท้งั สองคนไดท้ าความรู้จกั กนั มาสักพกั แลว้ กุเซลจึงถามไพรคสั เกี่ยวกบั สร้อยคอน้ีวา่ กุเซล: จะวา่ ไปลกู รู้วิธีท่ีจะทาใหเ้ ขาออกมาจากสร้อยคอไหม ไพรคสั : ในหนงั สือมนั เขียนไวว้ า่ ตอ้ งใชพ้ ลงั ของแม่ครับ แม่ช่วยหน่อยไดไ้ หมครับ กุเซล: ตอนน้ีคงไมไ่ ด้ แต่วา่ ลกู จะกลบั ตอนไหนล่ะ ไพรคสั : ก็พรุ่งน้ีครับ กเุ ซล:ง้นั เอาเป็นวา่ จบั มือแม่ไวน้ ะ หลงั จากน้นั กเุ ซลกร็ ่ายเวท “เทร เลท พา ทริ ยา่ ” 17

กเุ ซล: เป็นการร่ายเพือ่ ใหส้ ามารถคยุ กนั ระยะไกลไดน้ ะ ตอนน้ีแมต่ อ้ งไปแลว้ ไวว้ า่ งค่อยคุยกนั ทีหลงั นะ ไพรคสั : ตอนน้ีแม่จะไปไหนหรอครับ กุเซล: ยงั บอกไม่ไดห้ รอก เด๋ียวไวบ้ อกทีหลงั ไวเ้ จอกนั นะ พวกลูกๆ กุเซลบอกลาพวกเขา แลว้ จึงเดินไปทางอ่ืน ในระหวา่ งน้นั เรอาและไพรคสั กค็ ยุ เรื่องตา่ งๆ เกี่ยวกบั แมแ่ ละ พ่อของไพรคสั พอกลบั ถึงบา้ น ท้งั สองก็ไดเ้ จอกบั เพ่ือนๆ พวกเขาดูเหมือนกาลงั จะจดั ปาร์ต้ีกนั เมเยอร์: เป็นไงคบื หนา้ อะไรข้ีนไหม? ไพรคสั : หมายถึงอะไร พูดเร่ืองอะไรกนั ? มาลา: ไม่มีอะไรหรอกน่าาา กแ็ ค…่ เรอา: พอแลว้ ๆรีบไปเตรียมอาหารกนั ไดแ้ ลว้ ท้งั 5 คนไปเตรียมอาหารต่อ สาหรับเวลากลางคนื และกินเล้ียงกนั ตามภาษาวยั รุ่น คยุ กนั เรื่องตา่ งๆ นานา และในตอนเชา้ ท้งั 5 คนก็ไดบ้ อกลาพ่อแม่ของเรอา และเดินทางกลบั ไปยงั เมืองหลวง ระหวา่ งทางบน รถไฟทุกคนกห็ ลบั กนั หมด พอถึงเมืองหลวง ท้งั 5 คนก็แยกยา้ ยกนั กลบั บา้ นของตวั เอง เรอาและไพรคสั เดิน กลบั ไปดว้ ยกนั เพราะบา้ นอยทู่ างเดียวกนั ท้งั คู่แทบไมไ่ ดค้ ุยอะไรกนั เลย เพราะงว่ งมาก หลงั จากที่พวกเขาท้งั สอง คนเดินมาถึงบา้ น กล็ ม้ ตวั ลงนอนอยา่ งไร้เรี่ยวแรง ช่วงบา่ ยเศษๆ ของวนั น้นั ไพรคสั ก็ไดต้ ่ืนข้ีนมา เพ่ือท่ีจะทาอะไรกิน ในระหวา่ งน้นั เขาก็ไดย้ นิ เสียงแมข่ องเขา ผา่ นทางความคิด กุเซล: ไดย้ นิ แม่ไหม? ไพรคสั :ไดย้ นิ ครับ จะวา่ ไป แม่จะมาตอนไหนหรอครับ ผมจะไดเ้ ตรียมตวั กุเซล: เร็วๆน้ีแหละ ลกู มีอะไรกงั วลไหม ไพรคสั : ไมม่ ีครับ ท้งั สองคนก็คยุ เรื่อยเปื่ อยไปเร่ือย เพราะไม่ไดพ้ บกนั นาน จนกระท้งั ถึงตอนกลางคืนกไ็ ดบ้ อกลากนั แลว้ ก็ นอนไป วนั ต่อมาหลงั จากท่ีคุยกบั แม่ของเขาเสร็จ เขาก็ตอ้ งไปโรงเรียนตอ่ ตอนท่ีไพรคสั กาลงั อยทู่ ี่โรงเรียน อาจารยข์ องเขาไดพ้ ูดถึงการแข่งขนั ท่ีวา่ น้ีอีกคร้ัง วา่ จะถูกจดั ข้นี ในอีก 2 เดือนตอ่ จากน้ี ไพรคสั พยกั หนา้ บง่ บอก ถึงการท่ีเขาทราบเรื่องน้ีดี ในเวลาเลิกเรียน เขาไดก้ ลบั บา้ นพร้อมกบั กลุ่มของเขาในแทบทกุ วนั ในตอนน้ีเองเวลาเขาอยบู่ า้ นเขามกั จะอยู่ กบั เรอาบ่อยๆ พร้อมกบั คุยกบั แมท่ างไกลไปดว้ ย ในที่สุดแม่กห็ าเวลามาทาพธิ ีปลดผนึกพ่อของเขาได้ ไพรคสั กด็ ี ใจเป็นอยา่ งมาก เพราะจะไดใ้ หพ้ อ่ ของเขา ช่วยฝึกเขาเตรียมความพร้อมสาหรับการแข่ง แม่ของเขาจะมาถึงในอีก 3 วนั เขารออยา่ งใจจดใจจ่อ ใหช้ ่วงเวลาน้นั มาถึงในเร็วๆ น้ี ในท่ีสุดเวลาน้นั ก็มาถึง แม่ของเขาไดเ้ ขา้ มาและเริ่มทาพิธีในท่ีสุด แต่ตอ้ งใชเ้ วลาในการทากวา่ 4-5 ชว่ั โมง ใน ระหวา่ งน้นั ตอ้ งใส่พลงั เวทยล์ งไปเป็นช่วงๆ เพ่อื คลายผนึก ในที่สุดพวกเขาก็ทาสาเร็จ พ่อของเขากลบั มาอีกคร้ัง กุเซลรีบพุ่งไปกอดอยา่ งเร็วไว 18

อามนั ต:์ ในท่ีสุดก็ออกมาไดส้ กั ที อยใู่ นน้นั มา 15 ปี น่าเบ่ือมากเลย อามนั ต:์ กุเซลนน่ั เธอหนิ เธอยงั ไม่ตายย ท้งั สองคนไดท้ าการอธิบายเรื่องตา่ งๆ ใหฟ้ ังและไดร้ ับรู้เร่ืองใหมๆ่ วา่ พวกเขามีลูกแลว้ ตอ่ จากน่้ีพวกเขาจะหา วิธีการจดั การกบั โอชา ไพรคสั จึงไดเ้ สนอวิธี ไพรคสั :โรงเรียนผมมีการจดั การแขง่ ขนั ประชนั พลงั เวทยม์ นตร์ ถา้ ใครเป็นผชู้ นะ ผนู้ ้นั จะ สามารถขออะไรกบั ทา่ นแอทลาสกไ็ ด้ แตผ่ มไม่รู้วา่ ผมเก่งพอที่จะชนะไหม อามนั ต:์ นน่ั แหละลกู เราจะใชว้ ิธีน้นั ในการจดั การ พ่อจะฝึกใหล้ ูกเก่งข้นี ใหไ้ ดเ้ อง พอคุยกนั เสร็จสิ้น กุเซลกจ็ าใจที่จะตอ้ งกลบั ไป พวกเขาไม่อยากใหก้ ุเซลไปเลย แตก่ ช็ ่วยอะไรไมไ่ ดจ้ ึง ตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ ธอกลบั ไป หลงั จากน้นั อามนั ตก์ ช็ ่วยลกู เตรียมตวั ฝึกสาหรับการแขง่ ขนั ต่อสูพ้ ลงั เวทยท์ ี่กาลงั จะเกิด ข้ีน โดยรอบการแข่งขนั กินเวลาท้งั หมด 3 วนั เวลาผา่ นไปไวเหมือนโกหก การแขง่ ขนั จริงก็มาถึง ในวนั แรกไพรคสั ชนะไปไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย และเขาก็ยงั คงชนะไดใ้ นวนั ท่ี 2 อีกดว้ ย ตอ้ งขอบคณุ พอ่ ของ เขาจริงๆ ท่ีช่วยทาใหเ้ ขาสามารถพฒั นาไดอ้ ยา่ งกา้ วกระโดด ในวนั สุดทา้ ยของการต่อสู้ เขากไ็ ดใ้ ชก้ ระบวนทา่ ลบั ท่ีสืบทอดประจาตระกูล จนสามารถจดั การกบั คู่แขง่ คนสุดทา้ ยได้ ทาใหใ้ นท่ีสุดเขากไ็ ดไ้ ปคุยกบั ท่านพ่อมดผู้ ยง่ิ ใหญ่แห่งอาณาจกั รบริยนั เตจ้ ริงๆ เมื่อถึงเวลาที่เขาน้นั ไดเ้ ฝ้ารอมาตลอด ช่วงเวลาท่ีไพรคสั จะไดเ้ ขา้ ไปขอส่ิงที่เขาปรารถนากบั พอ่ มดผยู้ ง่ิ ใหญ่ เขาก็ไดเ้ ขา้ ไปพูดคยุ กบั พ่อมด เร่ืองราวต่างๆ ท่ีเกิดข้ีนกบั แมข่ องเขา เร่ืองท่ีวา่ แอทลาส บอกใหก้ เุ ซลไปอยกู่ บั โอชา และเรื่องท่ีพ่อของเขาน้นั ยงั ไม่ตาย แอทลาสที่ไดฟ้ ังเรื่องราวต่างๆ และบอกกบั ไพรคสั วา่ เขาน้นั ไมไ่ ดพ้ ูด อะไรท้งั น้นั เขาไม่รู้จกั ดว้ ยซ้าวา่ โอชาคือใคร หลงั จากท่ีท้งั คู่คยุ กนั เสร็จ แอทลาสก็ไดถ้ ามไพรคสั ไปวา่ ตอ้ งการ อะไรไหม เพราะวา่ เร่ืองที่เขาเลา่ มนั เป็นเร่ืองท่ีแอทลาสตอ้ งไปจดั การเอง ไม่เก่ียวกบั ไพรคสั เลยอยากให้ ไพรคสั บอกความตอ้ งการของเขาออกมา ไพรคสั ก็ไดบ้ อกไปวา่ อยากใหโ้ อชา รับโทษในเรื่องท่ีทาอยา่ งน้ีกบั ครอบครัว ของเขา แอทลาสตอบตกลง ไพรคสั ก็ไดอ้ อกไปหาเพอื่ นๆของเขาต่อ เวลาผา่ นไป แม่ของเขา กุเซลกไ็ ดก้ ลบั มาอยกู่ บั ครอบครัวของเขาท่ีเมืองหลวงอีกคร้ัง และไดเ้ ล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ เกิดข้ีนกบั อามนั ตแ์ ละไพรคสั กุเซล: หลงั จากที่ลูกชนะการแขง่ ขนั ไดไ้ มน่ าน แอทลาสมายงั บา้ นของโอชาแลว้ ไดท้ าการ ลงโทษที่แอบอา้ งชื่อ โดยการยดึ ยศและทรัพยส์ ินทุกอยา่ งพร้อมกบั ขบั ไลอ่ อกจากเมือง อามนั ต:์ เราอยากที่จะไปจดั การกบั มนั ต่อสกั หน่อย แต่ในเม่ือถา้ เขาทาแทนให้แลว้ ก็ไม่มีปัญหา และแลว้ ท้งั สามคนก็ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ที่บา้ นหลงั น้นั ในเมืองหลวงกนั อยา่ งมีความสุข 3 คน พ่อ แม่ ลกู ในท่ีสุด ไพรคสั ก็ ไดใ้ ชช้ ีวิตพร้อมกบั ครอบครัวและชีวิตในร้ัวโรงเรียนที่มีท้งั ความต่ืนเตน้ ความสุข ความรักของเขา และหลงั จากท่ีพอ่ แมข่ องเขาไดก้ ลบั มาอยดู่ ว้ ยกนั นบั แต่น้นั มา พวกเขากไ็ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมีความสุข 19

20