นิยาย เรื่องยูทูปเบอร์สเหล่อรัก

เร่ืองยอ่ ยทู ูปเบอร์สเหล่อรัก นะโมหนุ่มบา้ นนอกเขา้ มาทางานในนิคมอุตสาหกรรมมีอาชีพเสริมเป็นยทู ูปเบอร์พยายามหา งานใหม่ที่ตรงกบั ความรู้ท่ีจบมา จนไดง้ านใหม่ในกรุงเทพฯแต่กต็ อ้ งแข่งกบั นพรัตนซ์ ่ึงเป็นเดก็ เส้นที่ จบจากเมืองนอกท่ีทางบริษทั จาเป็นตอ้ งรับเขา้ มาทางานในตาแหน่งเดียวกนั โดยมีเง่ือนไขวา่ จะทดลอง งานสาม เดือนวา่ ใครจะเหมาะสมกบั ตาแหน่งงานที่สมคั รไวโ้ ดยมีวภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การซ่ึงเป็น ลูกสาวของเจา้ ของบริษทั รสไทย คอยดูแลอยู่ วภิ าดา ชอบหาความรู้ในโซเชียลในการทาใหส้ ินคา้ ในบริษทั เป็นท่ีรู้จกั จึงมกั ดู ยทู ูปติดตามช่อง ยทู ูป อยหู่ ลายช่องหน่ึงในน้นั คือช่องสร้างการดี แชแนลโดยมีนะโมเป็นเจา้ ของช่องแต่วภิ าดา กบั นะโม กไ็ ดแ้ ต่แชทแซวกนั ในช่องแชท โดยไม่เคยรู้ตวั จริงของกนั และกนั วา่ เป็นใคร นะโมถูกกลนั่ แกลง้ จากนพรัตนส์ ารพดั แต่กผ็ า่ นพน้ มาหลายคร้ังดว้ ยความสามารถของนะโมจน วภิ าดาเองกร็ ับรู้มาโดยตลอดที่สุดนพรัตนจ์ ึงพงศกรท่ีเป็นชายคนสนิทของวภิ าดาท่ีกาลงั คบหากนั อยู่ โดยนพรัตนพ์ ยายามใส่ไฟวา่ นะโมกบั วภิ าดาเหมือนจะมีใจใหแ้ ก่กนั มีหลายคร้ังที่นพรัตนก์ บั พงศกร พยายามหาวธิ ีกาจดั นะโมออกจากบริษทั ดว้ ยวธิ ีการต่างๆ ในช่วงหน่ึงยอดขายของบริษทั ลดลงมากจากสภาวะเศรษฐกิจและโรคระบาดจนตอ้ งปลด พนกั งาน ประกอบกบั พงศกรท่ีถูกกดดนั จากญาติพี่นอ้ งในบริษทั ของตวั เองท่ีกาลงั มีหน้ีสินรุงรังพงศกร จึงหาวธิ ีทาใหบ้ ริษทั ของวิภาดาเดือดร้อนเพ่ือจะไดเ้ ขา้ มาช่วยและหาโอกาสขอวภิ าดาแต่งงานเพื่ออุม้ บริษทั ใหร้ อด เนื่องจากสภาพของบริษทั กาลงั แย่ จากสภาวะเศรษฐกิจและโรคระบาดบริษทั มีหน้ีสินมากข้ีน วภิ าดา พยยามหาวธิ ีทาใหบ้ ริษทั กลบั มาคา้ ขายไดด้ ีอีกคร้ังดว้ ยวธิ ีการต่างๆ แต่พ่อกย็ ใุ หร้ ีบแต่งงานกบั พงษกร เพ่ือจะใหพ้ งษกร เขา้ มาช่วยอีกแรง แต่วภิ าดา ยงั ไม่ยอม โดยขอรองสู้อีกคร้ัง หากไม่ดีข้ึน จึงจะ ยอมแต่งงาน วภิ าดา จึงตดั สินใจหายทู ูปเบอร์ท่ีมีฝี มือและยอดติดตามมากๆเพ่ือเป็นช่องทางในการทา โฆษณาและใหย้ ทู ูปเปอร์หาวธิ ีกระตุน้ ยอดขายและหน่ึงในน้นั กค็ ือ ช่องสร้างการดี ที่เป็นช่องของนะโม จึงไดน้ ดั พูดคุยและเซ็นสัญญาจนในท่ีสุดวภิ าดาจึงไดร้ ู้วา่ หนุ่มยทู ูปเปอร์ท่ีตนเองไดเ้ ฝ้าติดตามอยแู่ ละ เคยสงสัยมาโดยตลอดคือ..นะโมน้นั เอง นะโมจึงไดท้ ุ่มเทความสามารถท้งั หมดทาใหส้ ินคา้ ของบริษทั กลบั มาขายดีอีกคร้ังจนยอดขาย ของบริษทั เพิ่มข้ึนมากทาใหบ้ ริษทั กลบั มามีสภาพคล่องพน้ จากการเป็นหน้ีสินจนวภิ าดา ทุ่มหวั ใจไป ทางนะโม พงศกรเองกถ็ ูกจบั ไดว้ า่ ที่ผา่ นมาทาใหบ้ ริษทั เสียหายกถ็ ูกปฏิเสธจากวภิ าดาและพ่อของ วภิ าดาเองกร็ ับรู้ เมื่อบริษทั กลบั มาเจริญรุ่งเรืองอีกคร้ังแลว้ นะโมเองกต็ ดั สินใจเขียนใบลาออก แอบวาง

ไวท้ ่ีโตะ๊ หวั หนา้ แผนกหลบหนีกลบั ไปอยบู่ า้ นนอกวภิ าดาเสียใจมากจึงไปตามหานะโมในท่ีท่ีคิดวา่ นะ โมอยแู่ ต่กไ็ ม่เจอและอยมู่ าวนั หน่ึงจึงจบั สัญญาณ ยทู ูปไลฟ์ ไดท้ ่ีเถียงนากลางทุ่งจึงจอดรถตามเขา้ ไปดู แต่ …จบ

ตอนท่ี 1 จุดเริ่มตน้ ทางสายใหม่ ในหอ้ งเช่ายา่ นชุมชนแถวบางปู นะโมกาลงั ต้งั หนา้ ต้งั ตาตดั ต่อคลิปวดี ีโอของเชา้ วนั หน่ึงแทนที่ จะใชเ้ วลาสานความสัมพนั ธอ์ ยกู่ บั เส่ือผนื หมอนใบในวนั หยดุ ที่มี เพยี งหน่ึงวนั ในหน่ึงอาทิตยก์ บั การ เป็นพนกั งานฝ่ ายผลิตของโรงงานในยา่ นบางปู หลงั จากบา้ นเกิดมาไดส้ ามเดือนกบั เงินเดือนค่าจา้ ง รายวนั บวกโอทีอีกนิดหน่อยจึงใชเ้ วลาหารายไดท้ างอ่ืนจาก ยทู ูบในช่ือช่องสร้างการดีในขณะที่กาลงั ตดั ต่อคลิปวดี ีโออยอู่ ยา่ งต้งั ใจ “กริ้ง กริ้ง กริ้ง” เสียงโทรศพั ทต์ ะโกนร้องส่งสญั ญาณดงั พร้อมกบั เสียงส่ันจนทาใหร้ ู้สึกตวั เอ้ือมมือรับสาย “ฮลั โหลครับ” นะโมรับสายครับ “สวสั ดีค่ะคุณนะโม การดีเลิศใช่ไหมคะ” เสียงหญิงปลายสาย พูดอยา่ งรีบเร่ง “ครับใช่ครับ” นะโมรีบตอบกลบั จากเร่งด่วน “ โทรจากบริษทั รสไทยยา่ นสีลมนะคะคุณไดส้ มคั รงานไวพ้ ร้อมที่จะมาสมั ภาษณ์งานวนั ไหน คะ” เอ่อ..” นะโมลงั เลต้งั ตวั ไม่ทนั “ ถา้ ไม่ไปทางบริษทั จะเรียกคนใหม่แทนพรุ่งน้ีเลยนะคะ” เสียงหญิงปลายสายพูดแกมบงั คบั “เอ่อ..กไ็ ดค้ รับพรุ่งน้ีก่ีโมงดีครับนะโมรีบตดั สินใจเพราะงานที่สมคั รไปไดเ้ งินเดือนดีตรงกบั สาขาท่ีเรียนมา “พรุ่งน้ีสิบโมงตรงท่ีช้นั สิบหา้ นะคะสวสั ดีค่ะ” เสียงหญิงปลายสายพดู อยา่ งรีบเร่งแลว้ วางหูไป นะโมไดแ้ ต่ตื่นเตน้ แบบงงๆกบั สายท่ีรีบมารีบไปและรู้สึกลงั เลเป็นกงั วลกบั งานท่ีกาลงั ทาอยเู่ พราะ พรุ่งน้ียงั ตอ้ งไปทางานแต่ตอ้ งกลา้ ที่จะตดั สินใจเพอื่ อนาคตที่ดี แลว้ จึงรีบลุกจากที่นงั่ หนา้ คอมเปิ ดตูเ้ พ่ือ คน้ หาแฟ้มเอกสารที่สาคญั ในการท่ี จะไปสัมภาษณ์ในวนั พรุ่งน้ี ณ กลางป่ าคอนกรีตตึกสูงเสียดฟ้าเรียงรายลดหลน่ั กนั ไปสะพานขา้ มฟากรถเล้ียวเค้ียวคด เชื่อมต่อที่เตม็ ไปดว้ ยผคู้ นเดินสวนกนั ไปมายงิ่ รถลาบนทอ้ งถนนมากมายจนสับสนไม่สามารถเดาถูก วา่ สายไหนเป็นสายไหน นะโมรอเดินขา้ มแยกไฟแดงพร้อมผคู้ นมากมายของเชา้ อนั เร่งรีบ เป็นบา้ นนอก เขา้ กรุง มุ่งสู่ตึกสูงที่อยเู่ บ้ืองหนา้ “ หน่ึง สอง สาม ส่ี หา้ ป๊ าดตึกอีหยงั ซะมาสูงยาวขาวอาดหลาดแทว้ ะ”ชายหนุ่มนายหน่ึงแต่งตวั เซอร์ๆใส่รองเทา้ แตะลกั ษณะไม่แคร์สายตาใคร กาลงั ยนื นบั ตึกสูงทีละช้นั ดว้ ยเสียงในฟิ ลม์ ตะลึงใน ความสูงใหญ่ของตึกยา่ นสีลม

“เฮย้ ๆคุณๆไม่รู้หรือวา่ เขาหา้ มนบั ช้นั ตึกมนั ผดิ กฎหมายนะตอ้ งเสียค่าปรับช้นั ละสิบบาทนะ รปภ.ช้ีหนา้ ชายหนุ่มอยา่ งขึงขงั พอดีกบั ที่นะโมมาถึงยนื อมยมิ้ อยขู่ า้ งหลงั “หว้ ยๆข่อยบ่ไดน้ บั จกั ซนั่ เดล้ ะ” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธเสียงแขง็ “อยา่ มาตว๋ั โอะ..อยา่ มาหลอกผมเด๋ียวไม่ง้นั ผมจะเรียกตารวจใหไ้ ปเสียค่าปรับที่โรงพกั ” รปภ. รีบตอบจนออกสาเนียงผดิ ไปบางตวั “โอ่ย อา้ ย รปภ.ข่อยนบั ไปแค่สามช้นั หน่ึงดอก” ชายหนุ่มรีบแกต้ วั เพราะกลวั ความผดิ ข้ีเกียจ ไปเสียค่าปรับที่โรงพกั “เอา้ นบั ไปสามช้นั กเ็ สียค่าปรับสามสิบบาทมา” รปภ.ทาเสียงขึงขงั สายตาส่ายไปมาเหมือนระวงั อะไรบางอยา่ ง “เอ่านี่ค่าปรับสามสิบบาทโอย๊ ข่อยขอโทษเดอ้ ข่อยบ่ฮู”้ ชายหนุ่มยนื่ เงินสามสิบบาทใหแ้ ลว้ รีบ เดินจากไปทางตึกสูง มีอาการกระหยมิ่ ยมิ้ เยาะรปภ.พลางบ่นพมึ พาหวั เราะในใจ วา่ รปภ.น่ีโง่นกั แอบ นบั ไปต้งั หลายช้นั หลอกวา่ สามช้นั มนั กเ็ ชื่อ “เอา้ .อา้ ยเขาหา้ มนบั ตึกอีหลีบ่” นะโมยงั สงสัย “โอย้ .บ่ดอกครับผมหยอกเล่นซ่ือๆคนบา้ นนอกนี่เช่ืออะไรง่ายๆเนาะ” รปภ.ส่ายหวั อมยมิ้ ท่ีมุม ปาก “ฮ่าๆๆเจา้ น้ีกะดาย” นะโมหวั เราะพร้อมเอาฝ่ ามือตีเบาๆที่หวั ไหล่ รปภ.แลว้ ถามต่อวา่ “อา้ ยๆแลว้ บริษทั รสไทย อยตู่ ึกไหนครับเขาบอกวา่ อยชู่ ้นั ที่สิบหา้ ” นะโมถาม รปภ.แลว้ หนั หนา้ มองท่ีตึกสูง “อยตู่ ึกน้ีแหละข้ึนลิฟทไ์ ปเลย” รปภ.ช้ีมือไปที่ตึกสูงเบ้ืองหนา้ “ขอบคุณครับๆนะโมยกมือไหวแ้ ลว้ เดินตรงไปในตึกซ่ึงมีผคู้ นกาลงั ยนื รอหนา้ ลิฟมากมายแลว้ เขา้ ไปในลิฟเกือบเตม็ จนมีเสียงดงั ส่งสัญญาณโอเวอร์โหลด “ฮ่วยๆเสียงอีหยงั วะนี่เป็นตายา่ นแท”้ ชายหนุ่มท่ีเจอกบั นะโมท่ีหนา้ ตึกก่อนหนา้ น้ีส่ง เสียงดงั จนนะโมยกนิ้วช้ีจุ๊ปากเตือน “จุ จุ จุ อา้ ยเจา้ อยา่ เสียงดงั ออกมาๆ” นะโมบอกพร้อมกบั ดึงแขนชายหนุ่มออกมาจากลิฟท์ “ห่วยๆแม่นหยงั ดึงค่อยออกมาจากลิฟทเ์ ฮด็ หยงั ” ชายหนุ่มถามอยา่ งฉุนเฉียว “เจา้ อยา่ เสียงดงั เขาสิวา่ เฮาเป็นคนบา้ นนอกบ่รู้เร่ือง” นะโมอธิบายอยา่ งเสียงแขง็ “แลว้ ลิฟทม์ นั เป็นหยงั คือดงั ยนื ท่าอยตู่ ้งั โดนกวา่ จะไดข้ ้ึน” ชายหนุ่มบนอีก “ลิฟทม์ นั โอเวอร์โหลดมนั เลยดงั ” นะโมบอก

“อ๋อ..ออกไปโลด..มนั บอกใหเ้ ราออกมาโลดวะติ” ชายหนุ่มทบทวนคาพูดของนะโมอีกคร้ัง “บ่ แม่น..โอเวอร์โหลด คือน้าหนกั เกินลิฟทม์ นั เลยดงั บ่แม่น ออกไปโลดเดอ้ นี่” นะโมเอามือปิ ดปากขาอยู่ คนเดียว “ โอ..ซน่ั ต่ี” ชายหนุ่มเร่ิมเขา้ ใจ แลว้ ท้งั สองกพ็ ูดคุยกนั อยา่ งสนิทสนม “ช่ือบกั คกั เดอ้ ” ชายหนุ่มแนะนาตวั “ป๊ าดซื่อเจา้ คือบ่ ทรยศบา้ นเกิดแท”้ นะโมประชดว่าชื่อบ่งบอกถึงบา้ นเกิดเมืองนอน “ป่ ะลิฟทล์ งมาแลว้ ” ท้งั สองชวนกนั ข้ึนลิฟทม์ ุ่งหนา้ สู่ช้นั สิบหา้ อีกคร้ังหน่ึง “เจา้ ไปช้นั ใด๋” นะโมถาม “ ช้นั สิบหา้ บริษทั รสไทยแมะ” บกั คกั บอกอยา่ งมนั่ ใจ “อา้ วไปที่เดียวกนั น่ีแลว้ เจา้ มาทาอะไร” นะโมถามอยา่ งสงสยั “โอย๊ หนา้ ตายงั ข่อยแต่งตวั แบบน้ีเจา้ วา่ ค่อยมาสมคั ตาแหน่งหยงั ล่ะ” บกั คกั เอานิ้วโป่ งสบดั ท่ี ปลายจมูกถามอยา่ งภาคภูมิ “โอ.้ .เบ่ิงแลว้ น่าสิเป็นตาแหน่งเจา้ ของบริษทั แมนบ่” นะโมตอบแลว้ หวั เราะ “คือสิบ่ปานน้นั ดอกที่เขาโทรบอกตาแหน่งคือสิสูงอยเู่ ขาบอกวา่ แพค็ เกจต่ิง วะส้นั เป็น ตะตาแหน่งใหญ่อย”ู่ บกั คกั ตอบอยา่ งงงๆแลว้ ท้งั สองกห็ วั เราะอยา่ งมีความสุขจนลิฟทถ์ ึงช้นั สิบ หา้ พอดีจึงกา้ วออกมาแต่กม็ ีเร่ืองวนุ่ วายเกิดข้ึนอีกจนได้ “เอ่า..เกิบเจา้ ไปไสคือบ่ใส่มา” นะโมทาหนา้ มึนงง “ฮ่วยเขาใหใ้ ส่ข้ึนมาอยบู่ ่” บกั คกั ถามอยา่ งสงสยั นะโมหวั เราะอยา่ งหนกั “ฮ่าๆๆโอย๊ เจา้ กะดายถอดไวไ้ สล่ะ” นะโมท้งั ถามท้งั หวั เราะจนน้าตาไหล “กถ็ อดไวห้ นา้ ลิฟทพ์ ่นุ แลว้ ” บกั คกั ตอบอยา่ งไม่เคอะเขิน จนนะโมส่ายหวั แลว้ บอกให้ รีบลงไปเอารองเทา้ ที่หนา้ ลิฟทก์ ่อนที่แม่บา้ นจะเกบ็ ลงถงั ขยะ “เด๋ียวโตไปก่อนโลดเฮาสิลงไปเอาเกิบ” บกั คกั พยกั หวั แลว้ ท้งั สองกเ็ ดินแยกจากกนั ไป นะโมเดินเขา้ ไปภายในบริษทั “สวสั ดีจา้ มาติดต่ออะไรคะ” พนกั งานหญิงคนหน่ึงถาม “มาสัมภาษณ์งานครับ” นะโมตอบอยา่ งถ่อมตน “อ๋อ.เชิญขา้ งในเลยค่ะ” พนกั งานหญิงผายมือใหเ้ ดินเขา้ ดา้ นใน ท่ีมีผคู้ นจานวนหน่ึงนง่ั รออยตู่ ่างกแ็ ต่งตวั อยา่ งภูมิฐาน นะโมไดแ้ ต่มองดูสาระรูปตนเองที่ใส่เพยี งเส้ือเชิ้ตเก่าๆดูเป็น บา้ นนอกเขา้ กรุง

“เชิญคุณนพรัตนค์ ่ะ” พนกั งานหญิงหนา้ หอ้ งเรียกชายหนุ่มที่แต่งตวั ดีมีภูมิฐานใหเ้ ขา้ ไป สมั ภาษณ์แลว้ เขากเ็ ดินไปหยดุ ทกั ทายกบั หญิงท่ีเรียกอยา่ งคุน้ เคย “ไดอ้ ยแู่ ลว้ คุณนพ” พนกั งานหญิงบอก.แลว้ ชายหนุ่มกเ็ ดินเขา้ ไปสัมภาษณ์สกั พกั ใหญ่ก็ เดินออกมามีรอยยมิ้ อยา่ งมน่ั ใจวา่ จะไดง้ านแน่ๆบกั คกั เดินเขา้ มาชะเงอ้ ชะแงห้ าท่ีนงั่ พอดีกบั มี ท่ีวา่ งขา้ งนะโมวา่ งอยพู่ อดี แต่ในขณะกาลงั จะนง่ั “เด๋ียวก่อน” นพรัตนท์ ี่เพ่งิ สมั ภาษณ์เสร็จสง่ั หา้ มบกั คกั ไม่ใหน้ งั่ “น่ีที่นง่ั ฉนั แกเป็นใครเขา้ มาทาไม” นพรัตนท์ าหนา้ ขึงขงั มองบกั คกั ต้งั แต่หวั จรด เทา้ “มาสัมภาษณ์งานสิครับ” บกั คกั ตอบกวนๆ ใส่บา้ ง “มาสมั ภาษณ์งาน” นพรัตน์ ทบทวนคาพดู ของบกั คกั อยา่ งงงๆแลว้ พดู ต่อ “สาระรูปแบบน้ีนะเหรอมาสัมภาษณ์งานมอมแมมน่ารังเกียจสิ้นดี” นพรัตนท์ าหนา้ ทะมึนใส่เหมือนไม่เชื่อสายตา จนนะโมตอ้ งสะกิดบกั คกั ใหม้ านงั่ เกา้ อ้ีอีกตวั ดา้ นหน่ึง “แลว้ แก ยงุ่ อะไรใหเ้ ขาหาท่ีนงั่ เองสิ” นพรัตนเ์ ลิกคิว้ ไม่พอใจ “แลว้ แกสัมภาษณ์ตาแหน่งอะไรดูแลว้ น่าจะเป็นตาแหน่งแพค็ ของน่ะสิ”นพรัตนพ์ ูด เหนบ็ ใส่นะโม “เปล่าครับสมั ภาษณ์เจา้ หนา้ ที่ออกแบบกราฟิ กครับ” นะโมตอบทาเอา นพรัตนอ์ ่ึงไปพกั หน่ึงแลว้ เดินไปทกั ทายกบั พนกั งานบริษทั คนหน่ึงเหมือนรู้จกั กนั ดี “ต่อไปเชิญคุณนะโม การดีเลิศค่ะ” เสียงเรียกจากพนกั งานหญิงคนเดิมเรียกใหน้ ะโมเขา้ สมั ภาษณ์นะโมจึงรีบลุกจากท่ีนงั่ แลว้ เดินเขา้ ไปอีกหอ้ ง “หว้ ย..ไปแลว้ บ่โชคดีเดอ้ ” บกั คกั โบกมืออวยพรส่งทา้ ย ในหอ้ งหรูที่จดั ไวส้ มั ภาษณ์ผสู้ มคั รงานมีโตะ๊ ยาวต้งั ขวางผทู้ ี่รอสัมภาษณ์นง่ั เรียงกนั สาม คน ชายดูภูมิฐานนง่ั กลางขนาบขา้ งดว้ ยหญิงอีกสองคน มีโตะ๊ ทางานใหญ่ห่างออกไปดา้ น ขวามือบนโต๊ะวางดว้ ยแฟ้มงานสี่หา้ แฟ้มกลางโตะ๊ มีหญิงสาวสวยหน่ึงคนนง่ั ทางานมีโน๊ตบุค๊ ยหี่ อ้ แมค็ กาลงั จอ้ งหนา้ จอคอมบนโต๊ะ ฝั่งซา้ ยมือมีป้ายชื่อและตาแหน่งวภิ าดา จนั ทร์ เมฆา ตาแหน่งรองกรรมการผจู้ ดั การ “คุณคิดวา่ ตาแหน่งงานท่คี ุณสมคั รคือออกแบบกราฟิ กน่ีจะมีส่วนช่วยบริษทั ของเราให้ เจริญกา้ วหนา้ ไดอ้ ยา่ งไร” ชายนง่ั ตรงกลางท่ีดูภูมิฐานยงิ คาถามใหผ้ สู้ มั ภาษณ์ตอบ “ ถา้ ท่านหมายถึงการทาใหผ้ ลิตภณั ฑข์ องบริษทั น่าสนใจมีคนอยากซ้ือผมคิดวา่ ผอู้ อกแบบกราฟิ กน่ีแหละมีส่วนสาคญั มากเหมือนคนท่ีแต่งตวั ดีสะอาดดูภูมิฐานรู้จกั กาลเทศะก็

ยอ่ มมีคนนบั ถืออยากพูดคุยอยากรู้จกั น่าสนใจต้งั แต่แรกพบเหมือนคาพงั เพยท่ีวา่ ไก่งามเพราะ ขนคนงามเพราะแต่ง ผลิตภณั ฑห์ ่อหุม้ ดว้ ย แพค็ เกจที่สวยงามจึงเป็นส่ิงจาเป็นท่ีจะ ตอ้ งทาให้ น่าสนใจครับ” คาตอบท่ีดูชดั เจนมุ่งมนั่ ทาเอาคณะผสู้ าภาษถึงกบั มองหนา้ กนั หญิงท่ีนง่ั อยอู่ ีก โตะ๊ ถึงกบั หนั หนา้ มองแลว้ ยมิ้ ท่ีมุมปาก สิ้นสุดประโยคสุดทา้ ยของการสัมภาษณ์ผสู้ ัมภาษณ์กบ็ อกใหร้ อประกาศผลจากทาง บริษทั ซ่ึงจะมีเจา้ หนา้ ที่โทรแจง้ บอกใหท้ ราบต่อไป ในลิฟทน์ ะโมกบั บกั คกั กาลงั ลงจากช้นั สิบหา้ ของตึกสูง หลงั จากสัมภาษณ์เขาท้งั สองได้ แต่หวงั วา่ จะไดง้ านไหม่ที่มีรายไดม้ ากกวา่ เดิมและเป็นสายงานที่อยากทา “เฮาสิไดง้ านทาบ่นะโม” บงั คกั พูดเหมือนเป็นกงั วล “ไดห้ รือไม่กอ็ ยกู่ บั ผูบ้ ริหารเขาจะเห็นควรวา่ เราเหมาะกบั งานไหม” นะโมบอก “โอ๊ยถา้ ไดง้ านที่น้ีคงจะดีนะผจู้ ดั การงามหล่ายหลาย” บกั คกั ทิ้งประโยคสุดทา้ ยเสียยาว นะโม รีบเอามือปิ ดปากพร้อมกระซิบ “อยา่ เวา้ เสียงดงั ผจู้ ดั การอยใู่ นลิฟทก์ บั เราเวลาน้ีบ่เห็นบ่” วภิ าดา รองกรรมการผจู้ ดั การ ไดแ้ ต่ขาพร้อมชาเรืองมองมาท่ีนะโมกบั บกั คกั เมื่อออกมาจากตึกสูง นะโมหยดุ หนั มองไปท่ีตึกสูงใหญ่ท่ีโอบลอ้ มผคู้ นในเมืองกรุงต่าง กม็ ุ่งหนา้ ตามหาความฝันความทา้ ทายของชีวติ เป็นแหล่งทามาหากินราวกบั วา่ ที่นี่เป็นป่ าใหญ่ท่ี อุดมสมบูรณ์ไปดว้ ยอาหารหลากหลายชนิดและผคู้ นกม็ ายอ้ื แยง่ กนั หาอาหารในป่ าใหญ่แห่งน้ี แต่นี่คือป่ าที่มนุษยส์ ร้างข้ึนที่ไม่ใช่ป่ าไมแ้ ต่เป็นป่ าคอนกรีตนะโมกบั บกั คกั เมื่อลงจากรถไฟฟ้า บีทีเอส.แลว้ กแ็ ยกยา้ ยกนั ไปทาหนา้ ที่ของตนเองรอข่าวดีจากบริษทั วา่ จะเรียกตวั เขา้ ทางาน หรือไม่