และรูช้ ดั วา่ เม่อื วานนเี้ ปน็ เพยี งความทรงจาของวนั น้ี และพรุ่งนี้เปน็ ความฝันของวันนี้ และส่ิงทีร่ อ้ งเรงิ และราพึงอยู่ในเธอนัน้ กค็ งยงั ดารงอยูใ่ นขอบเขตแห่งขณะแรก เมอ่ื ดวงดาวถกู สาดกระจายไปในเวหา ใครในหมูเ่ ธอบา้ งทรี่ ้สู ึกว่าอานาจของตนที่จะรักนนั้ ไรข้ อบเขต และใครบ้างที่ไม่รูส้ กึ ว่าความรักนนั้ เอง แมไ้ รข้ อบเขตจากัด แต่ก็ถกู โอบอ้มุ ไว้ในทา่ มกลางแห่งตน มไิ ดเ้ คลือ่ นทจ่ี ากความคดิ หนึง่ ไปยงั อีกความคดิ หน่ึง หรือจากการกระทาหนงึ่ ไปยังอีกการกระทาหน่ึง เวลาก็เปน็ เช่นความรกั แบง่ ไม่ได้ และไม่เคลอ่ื นที่ไปเปน็ ก้าว แต่ถา้ ในความคานงึ ของเธอจาเป็นต้องแบ่งวัดเวลาเปน็ ฤดูกาล ก็ขอให้ฤดูกาลน้นั ครอบคลุมฤดกู าลอื่นไวด้ ้วย และขอให้วนั นีจ้ งโอบอุม้ อดีตไว้ดว้ ยความทรงจา และอนาคตดว้ ยความเฝา้ รอเถิด คุณธรรม และความชั่วร้าย
และผู้เฒ่าคนหนง่ึ พูดวา่ ไดโ้ ปรดบอกเราถงึ เร่อื ง คุณธรรม และความชัว่ ร้าย และทา่ นตอบว่า เราอาจกลา่ วถึงคณุ ธรรมในเธอได้ แต่มิอาจกลา่ วถงึ ความช่วั เพราะความช่ัวร้ายนนั้ มิใชอ่ ่นื ไกล มันคือคณุ ธรรมอันถกู ทรมานโดยความหวิ กระหายของตนเอง แทจ้ ริงนั้นเมื่อคณุ ธรรมความหวิ โหยเกดิ ขน้ึ มนั ยอ่ มแสวงหาอาหารแมใ้ นถา้ มืด และเมอื่ มันกระหาย มนั ยอ่ มด่มื ได้แม้น้าโสโครก เธอมีคณุ ธรรมในเมือ่ เธอเปน็ หนึ่งเดียวกับตนเอง แต่เม่ือเธอมไิ ด้เป็นหนงึ่ เดียวกบั ตนเอง เธอกม็ ไิ ดช้ ่ัวร้าย เพราะบา้ นที่แตกแยกน้ันก็ยังมิได้เป็นซอ่ งโจร ยงั คงเป็นเพียงบา้ นท่ีแตกแยก และนาวาอนั ไรห้ างเสือ แม้จะลอ่ งลอยไปอย่างไมม่ ีจดุ หมายในท่ามกลางหนิ โสโครก แต่ก็ยงั มิไดจ้ มลงสกู่ น้ สมุทร เธอมีคุณธรรมในเม่ือเธอบากบน่ั ทีจ่ ะอุทิศตนเอง แต่เม่ือเธอแสวงหาผลประโยชนเ์ พือ่ ตน เธอก็ยงั ไมช่ วั่ ร้าย
เพราะขณะเม่อื เธอแสวงหาผลประโยชนน์ ั้น เธอเปน็ ดงั รากไมอ้ ันเกาะแนบแน่นกบั แมพ่ ระธรณี และดดู กินอาหารจากออ้ มอกของนาง เปน็ ทีแ่ นแ่ ท้ว่า ผลไมไ้ ม่อาจกล่าวแกร่ ากไมว้ ่า จงเป็นเช่นเราสิ จงสุกสะพร่ัง และอทุ ศิ ความสมบรู ณท์ ว่ มท้นของตนเถดิ ดว้ ยสาหรับผลไม้นน้ั การอทุ ศิ ให้เปน็ ความจาเปน็ เช่นเดียวกบั ที่การรบั เอาเป็นความจาเปน็ ของรากไม้ เธอมคี ณุ ธรรมในเมื่อเธอตน่ื เต็มที่ต่อคากล่าวของตนเอง แต่เธอก็ยังมไิ ดช้ ัว่ รา้ ยขณะ เมือ่ เธอหลบั ทัง้ ทีล่ น้ิ ของเธอกระดิกไปโดยไรค้ วามหมาย ด้วยแมค้ าพูดพล่อยที่เพอ้ ออกมาน้นั ยงั อาจทาล้นิ อันอ่อนให้แขง็ แรงข้ึนได้ เธอมคี ณุ ธรรมในเม่อื เธอก้าวส่จู ุดหมาย อย่างมน่ั คงและด้วยฝกี ้าวห้าวหาญ แตแ่ มเ้ ม่อื เธอเดนิ ไปอยา่ งอ่อนเปียก เธอก็มิไดช้ ัว่ รา้ ย เพราะแม้ผเู้ ดินโซเซไปก็ยังมไิ ดถ้ อยหลัง แตเ่ ธอผแู้ ข็งแรงและวอ่ งไวอยู่ จงระวงั ใหด้ ีวา่ เธอเองมิไดอ้ อ่ นเปลีย้ ไปกอ่ นผพู้ ิการ เ ธอมคี ณุ ธรรมไดโ้ ดยทางนับไมถ่ ้วน แตก่ ย็ งั ไมช่ ว่ั ร้ายแมว้ ่าไร้คณุ ธรรม เธอยังแตเ่ พยี งล้าหลงั และเกียจครา้ นอยเู่ ท่าน้นั เป็นท่นี า่ สงสารว่า เจา้ กวางหน่มุ ไม่อาจสอนความฉบั ไวใหแ้ กเ่ ต่าตะพาบได้ คณุ ธรรมของเธอนน้ั อยใู่ นความเฝา้ รอ ความบรรลธุ รรมอนั ย่ิงใหญข่ องเธอเอง
และความเฝ้ารอน้นั กม็ ีอยู่ในทุกตัวคน ความเฝ้ารอของเธอบางคนนัน้ เป็นประดุจสายน้า พุ่งไปดว้ ยกาลังแรงสู่หว้ งสมุทร นาเอาความล้ีลับของเนนิ เขา และบทเพลงของแนวปา่ ไปพรอ้ มกับตน และในบางคนมันกเ็ ปน็ ธารน้าไหลเรยี บวกวนไปมา และคอ่ ยเอ่ือยอยูก่ ว่าจะถงึ ฝั่งทะเล แตข่ ออยา่ ใหผ้ ้รู อคอยอยา่ งจริงจงั กล่าวแกผ่ ้ไู ม่เฝ้ารอเท่าใดนักว่า เธอยงั มัวชักชา้ อยู่ด้วยเหตุใด และหยุดอย่ดู ้วยเหตุใด ดว้ ยผู้ทรงคณุ ธรรมแท้จรงิ น้นั ย่อมไม่ถามผูเ้ ปลา่ เปลือยว่า เสอ้ื ผา้ ของเธออยู่ทไ่ี หน หรือถามผไู้ ร้บ้านว่า บา้ นของเธอเป็นอะไรไป การสวดวงิ วอน แล้วนักบวชสตรรี ปู หนึ่งพดู วา่
ได้โปรดสอนเราถงึ เรือ่ ง การสวดวงิ วอน และท่านตอบวา่ เธอมกั สวดวิงวอนเฉพาะขณะเม่ือมีความทกุ ข์ และเกิดความจาเป็นตอ้ งการ เธอควรจะสวดดว้ ยในขณะเมื่อมคี วามปราโมทยอ์ ยา่ งเตม็ เปีย่ ม และในวนั วารแห่งความสมบรู ณเ์ พยี บพรอ้ มของเธอ เพราะการสวดวิงวอนนั้น จะเปน็ อะไรอ่ืน ไปจากการขยายอาตมันในตนเขา้ ส่หู ้วงเวหาอนั มชี ีวิต และถ้าหากเธอร้สู กึ สบายใจ ในการถ่ายเทความมืดมนเขา้ สู่ห้วงเวหานั้น กค็ วรจะมีความชืน่ ชมทจ่ี ะถ่ายเทรุ่งอรุณแหง่ ดวงใจของเธอด้วย และถา้ เธอทาไดแ้ ต่สะอน้ื ไห้ ในเมอื่ ดวงวญิ ญาณนาเธอใหส้ วดวงิ วอน มันก็ควรจะกระต้นุ เตือนเธอแลว้ เตอื นอกี ทัง้ ๆ ท่ีเธอร่าไหอ้ ยู่จนกวา่ เธอจะหวั เราะได้ ในขณะเมอื่ เธอสวดวงิ วอนนัน้ เธอลอยข้นึ สูเ่ วหาเพ่ือพบกบั บรรดาผู้กาลังสวดอยู่ในขณะเดยี วกนั ซงึ่ เธอจะไมม่ ีโอกาสพบเลยนอกขณะสวด ดงั น้นั ขอให้การเข้าเย่ยี มเยือนโบสถอ์ ันมองเห็นไมไ่ ด้นัน้ อย่าเป็นไปเพ่ือสง่ิ อนื่ ใดเลย นอกจากความซาบซงึ้ และการอยู่รว่ มอนั หวานลา้ เพราะถ้าเธอขา้ สวู่ หิ ารเพยี งเพือ่ วอนขอแตอ่ ย่างเดยี ว เธอจะไม่ไดร้ ับ และถ้าเธอเขา้ สู่วหิ ารนั้นเพ่ือนอ้ มตนลงตา่ จะไมม่ ีผใู้ ดยกพยุงเธอขึน้ หรือแม้เธอเขา้ ไปวอนขอคุณความดีจากผูอ้ ่นื กจ็ ะไมม่ ใี ครเอาใจใสฟ่ งั เธอ
เปน็ การเพยี งพอแล้วที่เธอจักย่างเข้าสูว่ ิหารนั้น อยา่ งไม่มีจกั ษใุ ดมองเห็นได้ เราไม่อาจสอนเธอให้สวดเปน็ ถ้อยคาใดๆ ได้ พระเปน็ เจ้ามไิ ดฟ้ ังคาพูดของเธอ นอกจากเม่อื พระองคเ์ องตรสั ผ่านรมิ ฝีปากของเธอ และเรากไ็ ม่อาจสอนเธอถงึ คาสวด ของท้องทะเล แนวไพร และขนุ เขา แต่เธอที่เกดิ อยทู่ ่ามกลางขนุ เขาลาเนาไพรและทอ้ งทะเล ยอ่ มพบคาสวดของสงิ่ เหล่านีใ้ นดวงใจของเธอ และถ้าเพียงแต่เธอเฝา้ ฟงั อยใู่ นความสงดั น่ิงแห่งราตรีกาล เธอกจ็ ะไดย้ ินมันในความสงบว่า พระเป็นเจา้ พระผู้เปน็ อาตมนั ล่วงเวหาได้ในเรา ความมงุ่ มาดของพระองค์นัน้ เองเป็นความมงุ่ มาดในเรา ความปรารถนาของพระองค์เป็นความปรารถนาของเรา และความกระตุ้นเตือนของพระองคใ์ นเรานนั้ เอง ยอ่ มแปรราตรีกาลอนั เป็นของพระองค์ ให้เป็นทิวากาล ซึง่ กเ็ ป็นของพระองคด์ ว้ ย เราไม่อาจวอนขอสิ่งใดจากพระองคไ์ ด้ เพราะพระองค์ทรงหยัง่ ถงึ ความจาเป็นของเรา แม้ก่อนทม่ี ันจะเกดิ ข้ึนในตัวเรา พระองค์เปน็ ความจาเปน็ ของเรา และในการอทุ ศิ ประทานพระองค์เองย่ิงข้นึ พระองค์กไ็ ด้ประทานทง้ั หมดแก่เราแลว้ ความบันเทิง
แลว้ นกั พรตรปู หนง่ึ ซงึ่ เข้ามาในเมืองปีละครัง้ กา้ วออกมาและพูดวา่ ไดโ้ ปรดบอกพวกเราถงึ เรอื่ ง ความบันเทิง และท่านตอบว่า ความบันเทงิ เป็นบทเพลงอิสรภาพ แตว่ ่ามันมใิ ชอ่ สิ รภาพ มนั เป็นการผลบิ านของความปรารถนาของเธอ แต่มันก็มใิ ช่ผลพฤกษข์ องความปรารถนาน้นั มนั เปน็ ความลึก กู่เรยี กตอ่ ความสงู สง่ แตม่ นั เองกม็ ใิ ชค่ วามลกึ หรือความสูง มันเปน็ กรงขงั อนั ได้ปกี บนิ แต่มันก็มิใชเ่ วหาอนั บรรลุแลว้ ถกู ละ ตามความสตั ยจ์ ริงนั้น ความบันเทิงเปน็ บทเพลงแห่งอสิ รภาพ และเรากพ็ อใจจะให้เธอร้องเพลงนด้ี ้วยดวงใจเต็มเปี่ยม แต่ก็ไมอ่ ยากให้เธอสญู เสียใจไปในการร้องเพลงนัน้ เธอบางคนท่ียงั หนมุ่ เสาะแสวงหาความบนั เทงิ ราวกับวา่ มนั เปน็ ส่งิ สงู สุดแล้ว และเขากถ็ กู พพิ ากษาและภาคทณั ฑ์ เราเองจะไมพ่ พิ ากษาหรอื ว่ากล่าวเขา แตอ่ ยากจะให้เขาใฝห่ า เพราะเขาไม่พบแต่เพยี งความบันเทิงอยา่ งเดยี ว นางมีน้องอยู่เจ็ดนาง และนอ้ งสดุ ท้องนน้ั งดงามย่ิงกว่านางเองนกั
เธอไมเ่ คยไดย้ ินเร่อื งเลา่ ถงึ คนขุดดิน หารากไม้ แล้วไดพ้ บทรพั ย์สมบตั หิ รอกหรือ เธอผสู้ งู อายบุ างคนระลึกถงึ ความบนั เทงิ ด้วยความเสียใจ ดุจว่าเปน็ ความผดิ ท่ีกระทาไปขณะมึนเมา แตค่ วามเสยี ใจนน้ั เปน็ หมอกเฝ้าคลมุ ดวงจติ และมใิ ช่สง่ิ ทีช่ าระมนั ใหบ้ รสิ ุทธิ์ เขาควรจะระลกึ ถงึ ความบนั เทงิ ของตนด้วยความสานกึ คณุ ดงั เช่นทเี่ ขาระลกึ ถึงการเกบ็ เกี่ยวในคมิ หนั ตกาล แต่ถ้าหากเขาจะสบายใจได้โดยการเสียใจนน้ั กใ็ หเ้ ขาได้สบายใจเช่นน้นั เถดิ และยังมเี ธอบางคนทอ่ี อ่ นเกินจะเสาะแสวง หรือแกเ่ กินกว่าท่ีจะจาได้ เนอ่ื งดว้ ยกลัวตอ่ การใฝ่หาและทรงจา เขาก็หลกี หนคี วามบันเทิงท้งั หลายเสยี ดว้ ยกลัววา่ จะฝ่าฝนื หรอื ผดิ ธรรมะ แตใ่ นการกระทาเชน่ นั้นเอง เขาก็มคี วามบนั เทิง ดว้ ยเหตุน้ี เขากพ็ บสมบัติเชน่ กนั แมว้ ่าเขาจะขุดหารากได้ด้วยมือสั่นเทา แต่ได้โปรดบอกกับเราว่า ใครนะสามารถขัดแย้งธรรมะได้ เจา้ นกไนติงเกลทาใหค้ วามสงัดแห่งราตรีโกรธ หรือเจา้ หิ่งหอ้ ยกระทาให้ดวงดาวโกรธไดล้ ะหรือ และเปลวไฟหรือควันคลมุ้ ของเธอน้ัน จะเดือดรอ้ นแกส่ ายลมละหรอื เธอคิดหรอื ว่าวญิ ญาณเป็นสระน้านิ่ง ท่ีเธอจะแกวง่ กวนให้กระเพ่อื มได้ด้วยไม้ บ่อยคร้งั ในการปฏิเสธต่อความบนั เทิงน้ัน เธอได้แต่สะสมความกระหายไว้ในส่วนลกึ ของตนเอง ใครบ้างจะรู้ว่าสงิ่ ที่ละเวน้ ไว้ในวันนีน้ ั้น
รอคอยโอกาสแหง่ วนั พรงุ่ อยู่ แม้กายของเธอก็ลว่ งรูเ้ ช้ือสาย และความตอ้ งการอนั ถูกตอ้ งของมนั เอง และไม่มใี ครหลอกมันได้ และกายของเธอน้นั เป็นประดจุ พิณของวญิ ญาณเธอ แล้วแต่ว่าเธอจะทาใหเ้ กิดดนตรีไพเราะ หรอื สาเนยี งระคายโสตขึน้ และบดั น้ี เธอถามในดวงใจวา่ ในความบนั เทงิ นัน้ เราจะแยกส่ิงทีม่ คี ณุ ธรรมออกจากสิ่งไร้คุณธรรมได้อย่างไร จงไปถามทอ้ งท่งุ และไรส่ วนของเธอดู และเธอก็จะเรียนรู้วา่ ผึ้งนั้นมคี วามบนั เทงิ ในการเก็บนา้ หวานจากดอกไม้ และดอกไมก้ ม็ ีความบนั เทงิ ดว้ ย ในการยอมให้น้าหวานแก่แมลงผงึ้ สาหรบั แมลงผง้ึ นั้น บปุ ผาเปน็ ธารน้าพุแหง่ ชีวติ และสาหรับบปุ ผานั้น แมลงผึ้งกเ็ ป็นผ้นู าสารแหง่ ความรัก และสาหรบั ทั้งคู่ คือแมลงผ้งึ และบปุ ผา การใหแ้ ละการรบั ความบนั เทงิ นน้ั เป็นทัง้ ความจาเป็นและความหวานซาบซง้ึ ประชาชนชาวออร์ฟาลสี ทั้งหลาย จงมคี วามบันเทิงดังเช่นบุปผาและแมลงผ้ึงเถดิ ความงาม
และกวผี ู้หน่ึงกลา่ ววา่ ไดโ้ ปรดพดู ถึง ความงาม และท่านตอบวา่ เธอจะแสวงหาความงามทไ่ี หน และจะพบไดอ้ ยา่ งไรกัน ถ้าความงามนั้นเองมไิ ดเ้ ป็นทาง และเป็นผ้นู าทางของเธอด้วย และเธอจะพดู ถึงความงามได้อยา่ งไร ถา้ หากนางเองมไิ ด้เป็นผรู้ อ้ ยกรองคาพดู ของเธอ ผู้ระทมทกุ ข์ และผู้เจ็บปวดกล่าววา่ ความงามนั้นมเี มตตาและอ่อนโยน เธอยา่ งกรายไปทา่ มกลางพวกเรา ประหนึ่งมารดาสาวผู้เอยี งอายในความเฉดิ โฉมของตนเอง และผู้มีอารมณแ์ รงกล่าววา่ ไมใ่ ช่ ความงามนีเ้ ปน็ สิง่ ทรงอานภุ าพและพึงสยอง นางสน่ั สะเทอื นพืน้ พิภพ และหว้ งเวลาเบ้อื งบนดจุ พายใุ หญ่ ผเู้ หนด็ เหนื่อยและผอู้ อ่ นเพลยี กล่าววา่ ความงามคอื เสยี งกระซบิ อ่อนโยน ดังแผว่ อยู่ในวิญญาณของเรา สาเนียงของนางนน้ั ยอมตามต่อความเงียบสงัดของเรา ดจุ เปลวไฟริบหร่ซี ่ึงสัน่ ระริกด้วยความพรนั่ พรงึ ต่อเงามืด แต่ผูไ้ ม่สงบกล่าววา่ เราได้ยนิ เสยี งของนางก่กู อ้ งอยูท่ า่ มกลางขนุ เขา
และพร้อมกบั เสียงของนางนัน้ กม็ เี สยี งฝีเทา้ มา้ เสียงกระพือปีกและเสียงคารามของราชสีห์ ณ ยามราตรี ยามรักษานครกลา่ ววา่ ความงามจะผุดข้นึ พร้อมกบั รงุ่ อรุณจากฟากฟ้าตะวันออก และ ณ กลางเท่ยี ง ผู้กรางานและผูส้ ัญจรทางไกล กลา่ ววา่ เราไดเ้ ห็นนางเยยี่ มมองพ้นื โลกจากบัญชรแห่งอสั ดงคต ในเหมนั ตกาล ผ้อู ยู่ทา่ มกลางปยุ หิมะกลา่ ววา่ นางจะยา่ งกา้ วขา้ มเนนิ เขามาพรอ้ มกับไม้ผลิ และในความร้อนระอแุ ห่งคมิ หนั ตกาล ผู้เกบ็ เกี่ยวพดู วา่ เราไดเ้ คยเห็นนางเรงิ ราอยกู่ ับใบไม้ร่วง มปี ยุ หมิ ะเลอ่ื นไหลอยู่บนผมของนาง เธอได้กลา่ วถึงความงามดว้ ยถ้อยคาเหลา่ นี้ แตท่ ่จี รงิ นนั้ เธอมไิ ดก้ ล่าวถงึ ความงาม แตห่ ากกลา่ วถึงความปรารถนาของเธออันยังไม่บรรลุผล และความงามก็มใิ ช่ความจาเปน็ ทต่ี ้องการ แต่เป็นความด่มื ด่า มันมใิ ชป่ ากอนั แหง้ กระหาย หรอื มอื วา่ งเปลา่ ท่ีชขู อ แต่เปน็ ดวงใจอันลุกโรจน์ และดวงวิญญาณทบ่ี รรเจิดจ้า ความงามมิใชภ่ าพท่เี ธอจะเห็นได้ หรอื เพลงทเี่ ธอจะไดย้ ิน แตเ่ ปน็ ภาพท่เี ธอจะเหน็ ผ่านดวงตาท่ีปดิ แล้ว และเพลงท่ีเธอได้ยินแม้อุดโสตเสียแลว้ ความงามมใิ ชย่ างทซี่ ึมซาบจากรอยขูดของเปลือกไม้ หรอื ปกี ทต่ี ดิ อยูก่ ับองุ้ เล็บ แตเ่ ป็นสวนพฤกษชาติอันบานสะพรงั่ ตลอดกาล และหม่เู ทพยเจ้าอนั เหินเวหาอยตู่ ลอดกาล ประชาชนชาวออร์ฟาลีส
ความงามนัน้ คือชวี ติ ทเี่ ลิกม่านคลุมพกั ตรข์ องนางออกแล้ว แต่เธอเองกเ็ ปน็ ทงั้ ชวี ิตและมา่ นคลุม ความงามคือนิรนั ดรภาพซึง่ เพ่งดูตนเองในกระจก แตเ่ ธอก็เปน็ ท้ังนิรนั ดรภาพและเปน็ กระจกดว้ ย ศาสนา นักพรตชรารูปหนึ่งพดู ว่า โปรดพูดถงึ เร่ือง ศาสนา และทา่ นตอบวา่ วนั น้เี ราไดพ้ ดู ถึงเร่ืองอน่ื ใดหรือ ศาสนานนั้ มใิ ชก่ ารกระทาทั้งหมด และความคานึงทงั้ หมดหรอกหรือ และนอกจากนัน้ ศาสนามใิ ชก่ ารกระทา หรอื ความคานงึ แต่เป็นความซาบซึ้ง สนเทห่ อ์ นั ผุดขน้ึ มามหิ ยดุ หย่อนในดวงวิญญาณ แม้ขณะเมื่อมือบดหนิ หรือถอื ไมก้ วาดอยหู่ รอกหรอื
ใครบ้างที่สามารถแยกศรัทธาออกจากการกระทาของตนเอง หรือแยกความเชือ่ มั่นออกจากการอาชพี ของตนได้ ใครบ้างทส่ี ามารถแผ่โมงยามออกตรงหน้า และกลา่ ววา่ ตอนนีส้ าหรบั พระเป็นเจ้า ตอนนีส้ าหรับตวั เอง สิง่ น้ีสาหรับวญิ ญาณ และส่งิ น้ีสาหรับร่างกายของเรา โมงยามท้ังหมดของเธอน้นั เปน็ ประดุจปีกกระพือผ่านอาตมันสู่อาตมัน ผใู้ ดกต็ ามทสี่ วมใส่จริยธรรมของตนดงั อาภรณป์ ระดับกายนน้ั ควรจะอยู่เปลือยเปลา่ เสียดีกวา่ สายลมและแสงแดดคงจะไม่ถึงกบั ฉกี และเผาผิวหนังของเขาได้ และผ้ใู ดก็ตามจากดั ตนดว้ ยกฎแหง่ จริยธรรม กเ็ ปรียบเสมอื นขงั นกเพลงไวใ้ นกรง เพลงอันไพเราะและมอี สิ ระน้นั ไมอ่ าจออกมาจากกรงและตาข่ายได้ และใครกต็ ามท่ถี ือวา่ การบูชาเป็นเสมอื นหน้าตา่ ง มีเวลาเปิดและปดิ ผ้นู นั้ ยังไมเ่ คยไปถึงที่พานักแห่งจติ วิญญาณของตนเอง ซ่ึง ณ ทน่ี น้ั หน้าต่างเปิดอยนู่ ริ นั ดร พึงระลึกไวว้ า่ ทุกขณะชวี ิตของเธอน้นั คือโบสถ์วิหาร และศาสนาของเธอ เม่อื ใดเธอเขา้ ไปสวู่ หิ ารน้ัน จงนาท้ังหมดทเ่ี ธอมอี ยูเ่ ข้าไปด้วย จงนาเอาคนั ไถ เตาสบู ค้อน และขลุ่ยเข้าไปด้วย จงนาเอาทกุ สง่ิ ท่เี ธอสร้างขึน้ ด้วยความจาเป็น หรอื ดว้ ยความชืน่ ชมเขา้ ไปดว้ ย เพราะในความเคล้มิ ฝนั น้นั เธอไม่อาจลอยเหนอื ข้นึ ความสาเรจ็ ผลของเธอเอง หรอื ตกลงตา่ กวา่ ความพลาดหวังของเธอเองได้
และจงนาเอาชนท้งั หลายเข้าไปด้วยกับเธอ เพราะในการบชู าบวงสรวงนัน้ เธอไม่อาจลอยสูงเหนือความหวงั ของเขาเหล่าน้นั และไม่อาจตกลงไปต่ากว่าความสิ้นหวงั ของเขาเหล่านนั้ และถา้ เธอตอ้ งการจะบรรลุถึงพระเป็นเจ้า ก็อย่าทาตนเป็นผูข้ บปญั หา ขอเพยี งแตม่ องไปรอบๆ ตัว และเธอกจ็ ะเห็นพระองค์ทรงเล่นหวั อยู่กับลกู หลานของเธอ และเมอื่ มองข้ึนไปบนเวหา เธอก็จะเห็นพระองค์ยา่ งก้าวไปในหมเู่ มฆ ปรากฏในสายอสั นี และลงมาพรอ้ มกบั สายฝน เธอจะเหน็ พระองค์ ทรงแย้มสรวลในหมู่บปุ ผาชาติ และโบกพระหัตถ์อยู่ในทวิ ไม้ ความตาย แล้วอลั มติ รากก็ ล่าววา่ ณ บดั นีเ้ ราจะไดถ้ ามท่านถงึ เรอื่ ง ความตาย และท่านตอบว่า
เธอต้องการรคู้ วามลับของความตาย แตเ่ ธอจะพบมันท่ีไหนเลา่ นอกจากจะแสวงเอาในท่ามกลางของชีวิต นกแสกผู้มตี ามดื ตอ่ กลางวัน ยอ่ มไมอ่ าจเข้าใจกระจ่างถึงความลบั แหง่ แสงสว่างได้ ถ้าเธอตอ้ งการเหน็ วญิ ญาณแหง่ ความตายจริงๆ แล้ว ขอจงเปิดดวงใจของเธอต่อกายแห่งชีวติ เถดิ เพราะชีวติ และความตายเปน็ หนงึ่ เดยี วกัน ดังเช่นท่แี มน่ ้าและทะเลเปน็ หนงึ่ เดียวกนั ในความล้าลึกของความหวังและความปรารถนาของเธอน้ัน มคี วามหยง่ั รูอ้ ันไรค้ ากลา่ วถึงสภาวะแหง่ โลกหน้า และดวงใจของเธอก็เฝ้าฝนั ถงึ ยามใบไมผ้ ลิ เชน่ กบั ท่ีเมลด็ พนั ธ์ุพืชฝันรออยู่ใตป้ ุยหมิ ะ จงเช่ือความฝนั นั้น เพราะในความฝันนน้ั เอง เปน็ ทีแ่ ฝงเรน้ ของทวารไปสนู่ ริ ันดร ความกลัวต่อความตายของเธอนั้น เปน็ เพียงความส่นั กลวั ของเดก็ เลย้ี งแกะ เม่ือเขายนื เฉพาะพระพกั ตร์ขององคก์ ษตั ริย์ ผ้ทู รงเออื้ มพระหตั ถม์ าเพ่ือประทานศกั ดิแ์ กต่ น ภายใตค้ วามสั่นกลวั น้ัน เขาไม่รสู้ ึกปราโมทย์หรอื ว่าจะได้เป็นข้าราชบริพาร และเขาไมส่ านกึ ถึงความสนั่ กลวั ของเขาย่ิงขึน้ หรอกหรือ เพราะการเขา้ สคู่ วามตายนั้น จะเป็นอะไรอนื่ จากการยนื เปล่าเปลอื ยในกระแสลม และการหลอมละลายเขา้ สู่แสงอรณุ และการหยดุ ลมหายใจนน้ั เล่า
จะเป็นอะไรอื่นจากการปลดเปลอื้ งมันจากการเข้าออกไม่หยุดหย่อน เพอื่ วา่ มนั จะไดล้ อยขนึ้ ขยายออกและมุง่ หาพระผ้เู ป็นเจ้า เมอ่ื ใดเธอได้ด่มื กนิ จากธารนา้ แห่งความสงดั นิง่ แล้ว เธอจะสามารถรอ้ งเพลงได้อยา่ งแท้จริง และเมือ่ เธอขนึ้ จากยอดเขาแล้ว นั่นแหละเธอจึงจะเรมิ่ ปีนไต่ และเมอื่ ใดพ้นื พภิ พโอบอุ้มเธอแนบแนน่ แลว้ เธอจึงจะเรงิ ราไดอ้ ยา่ งแทจ้ ริง บทอาลา และ ณ บัดน้กี ถ็ งึ สนธยากาล และอลั มิตราผเู้ หน็ ธรรมพูดว่า ขอสวสั ดิภาพจงมแี ดว่ นั น้ี สถานท่ีน้ี และวิญญาณของพระคณุ ท่านอันได้พดู และทา่ นตอบวา่ เราหรือเป็นผูพ้ ดู
เรามไิ ดเ้ ปน็ ผูฟ้ งั ด้วยหรอกหรือ แลว้ ท่านกา้ วลงบนั ไดโบสถ์ และประชาชนชาวออร์ฟาลีสกต็ ามทา่ นไป ท่านขึ้นไปถงึ เรือและยนื บนกราบและหันมาทางฝงู ชนอกี ทา่ นเอ่ยปากกล่าววา่ ประชาชนชาวออร์ฟาลสี กระแสลมไดเ้ ตือนเราแลว้ เรามิได้เรง่ รอ้ นดังเชน่ สายลม แตเ่ ราก็ตอ้ งไป พวกเราเปน็ ผ้เู ทีย่ วไป คน้ หาทางจรอันเปล่ยี วกวา่ เดมิ เสมอ เมื่อวันหน่ึงสิ้นสุดลงแล้ว กม็ ไิ ดเ้ ร่ิมตน้ วันใหม่ ณ ทใ่ี ด สนธยากาลจากเราไปแล้ว รุง่ อรุณกม็ ิได้พบเราอกี เราเดนิ ทางไปแมข้ ณะพน้ื พิภพหลบั สนทิ พวกเราเปน็ เมล็ดพันธขุ์ องพฤกษาทีม่ ริ สู้ ูญ ในความสกุ สะพร่งั และเตบิ โตเตม็ เปี่ยมนน้ั เราถกู สง่ ให้กระแสลม เพอื่ ว่าจะไดแ้ ผก่ ระจายไป วันเวลาที่เราได้อยทู่ า่ มกลางพวกเธอนน้ั นอ้ ย แต่คากล่าวทีเ่ ราได้พูดตอ่ เธอยังน้อยกวา่ นั้น แต่ถ้าหากคากลา่ วของเราจางไปจากหขู องเธอ และความรกั ของเราสญู ไปในความทรงจาของเธอ เราจะกลบั มาอีก และเราจะพูดกับเธอดว้ ยหวั ใจทเี่ ตม็ เปย่ี มกว่าน้ี และดว้ ยริมฝปี ากทย่ี อมตามวิญญาณมากกวา่ น้ี ถกู แลว้ เราจะกลบั มาพร้อมกบั กระแสนา้ และถึงแมค้ วามตายจะซ่อนบงั เราไว้ แม้ความอันสงัดยงิ่ กวา่ จะหอ่ หุ้มเราไว้ เรากจ็ ะยังแสวงหาความเขา้ ใจของเธออีก และเราจะไมแ่ สวงหาโดยเปลา่ ประโยชน์
ถ้าส่ิงใดท่ีเรากลา่ วแล้วเป็นสัจธรรม สจั ธรรมนนั้ ๆ กจ็ ะเผยตนเองออก ในสาเนียงอันกระจา่ งแจง้ กว่า และในถอ้ ยคาอนั ใกล้ชิดความคานึงของเธอยิ่งกวา่ เดมิ ประชาชนชาวฟาออร์ลสี ทั้งหลาย เราไปกบั สายลม แตม่ ใิ ช่สูค่ วามสญู เปล่า และถา้ หากวันนมี้ ิได้เป็นการบรรลคุ วามตอ้ งการของเธอ และความรกั ของเรา กข็ อให้มันเป็นคาสัญญาจนกวา่ จะถึงวนั หน้า ความปรารถนาของมนุษยเ์ ปลีย่ นแปลงได้ แต่ความรักของเขาไม่เปลีย่ น และความตอ้ งการทจ่ี ะให้ความรักของเขา สนองความตอ้ งการกไ็ มเ่ ปลยี่ น ดงั นนั้ จงรู้ไวเ้ ถิดวา่ เราจะกลับมาจากความสงดั อนั ย่งิ กว่านี้ หมอกซึง่ เลือนหายไป ณ ร่งุ อรณุ ทิ้งไว้แตห่ ยาดน้าค้างในท้องทงุ่ จะลอยข้นึ รวมตวั เป็นเมฆและกลบั ตกลงมาเป็นฝนอกี และเรากไ็ ด้เป็นหมอกมาแลว้ ในความสงดั นงิ่ แหง่ ราตรีกาล เราได้เดินทางไปตามถนนของเธอ และวิญญาณของเราไดเ้ ข้าเยือนตามบา้ นของเธอ และเสียงเตน้ ระทึกของดวงใจของเธออยู่ในดวงใจเรา ลมหายใจของเธอต้องใบหนา้ ของเรา และเราก็รจู้ กั เธอท้งั หมด ถูกละ เรารู้ความปราโมทย์ และความปวดร้าวของเธอ และในนทิ รากาลนั้น ความฝนั ของเธอเปน็ ความฝนั ของเรา และบ่อยครัง้ ทเ่ี ราอยูใ่ นท่ามกลางพวกเธอ
ดังเช่นทะเลสาบอยทู่ า่ มกลางขนุ เขา เราสะท้อนยอดสูงของเธอ และลาดผาอันโค้งชัน เราสะทอ้ นแมฝ้ งู แกะแห่งความคานงึ และความปรารถนาของเธออนั เคล่อื นผา่ นไป และเสยี งหัวเราะของลกู หลานของเธอ กบั ทั้งความเฝ้าคอยแหง่ ความหนุ่มสาวของเธอก็ไหลมาในธารนา้ สู่ความสงดั น่ิงของเรา และแม้เมื่อมาถึงความลา้ ลึกของเราแลว้ แม่น้าและลาธารนนั้ ก็ยงั ไม่หยดุ ร้องเริง แต่สิ่งทห่ี วานกว่าเสยี งหัวเราะ และยิ่งใหญ่กว่าการเฝ้าคอยก็มายงั เราด้วย น่นั คอื สภาวะไร้ขอบเขตในเธอ เขาทัง้ หลายผ้ซู ง่ึ เปน็ เพียงกลา้ มเน้ือและเส้นเอน็ เมื่อเขาเปล่งเสยี งสวดน้นั เสยี งเพลงของเธอทง้ั หมด จะดูประหนึง่ ความสน่ั สะเทือนท่ไี ร้สาเนียง ความไร้ขอบเขตของเขาทาใหเ้ ธอไรข้ อบเขต และในการเหน็ ประจักษเ์ ขานนั้ เรากเ็ หน็ ประจกั ษ์เธอ และรักเธอด้วย เพราะความรักน้นั จะแผ่ไปยังระยะใดเล่า ถ้ามิใชส่ ู่เวหาอันไรข้ อบเขต และความคิดฝนั ความหวัง และความม่งุ หมายใดเลา่ จะเกนิ เลยการแผ่กระจายนน้ั ไปได้ สภาพอันย่งิ ใหญใ่ นเธอนน้ั เปน็ ประดจุ พฤกษาใหญ่ มีกง่ิ กา้ นสาขาปกคลุมดว้ ยไมด้ อกบานสะพรั่ง อานุภาพของเขาผูกพนั เธอไว้กับพืน้ พิภพ ความหอมกรุ่น พยุงเธอข้นึ สเู่ วหา และในความไมร่ ดู้ ับสญู ของเขานัน่ เธอกเ็ ป็นอมตะ
ไดม้ ผี กู้ ลา่ วว่า เธอนัน้ เหมอื นสายโซ่ ออ่ นแอเหมือนห่วงออ่ นแอท่สี ดุ นเ้ี ป็นความจรงิ เพยี งครง่ึ เดยี ว เธอนั้นแข็งแรงดังเช่นห่วงท่ีแข็งแรงท่สี ดุ เหมอื นกนั การวัดคณุ ค่าของเธอด้วยการกระทาท่ีต่าตอ้ ยท่ีสุด กเ็ ปรียบเสมอื นการคดิ พลังของหว้ งสมุทร จากความบอบบางของปดุ พรายน้า การวินิจฉัยเธอดว้ ยขอ้ ผิดพลาดของเธอนั้น ก็เชน่ กับการกล่าวโทษฤดกู าล เพราะความแปรปรวนของมัน ถกู ละ เธอเปน็ ดงั หว้ งสมทุ ร และแมว้ า่ เรอื เกยแห้ง จะรอกระแสน้าอยู่บนฝงั่ ของเธอ แตก่ ็เชน่ กบั ห้วงสมุทร เธอไมอ่ าจเร่งกระแสนา้ ของเธอได้ และเธอก็เปน็ เชน่ ฤดกู าลด้วย แม้ในเหมนั ตกาลนนั้ เธอปฏิเสธฤดูใบไม้ผลิ แตฤ่ ดูใบไม้ผลพิ ักสงบอยู่ภายใน กย็ มิ้ อยูใ่ นความซบเซา และไมข่ ดั เคืองแตอ่ ยา่ งใด อย่าคดิ ว่าเราพูดดงั นี้ เพ่ือเธอจกั ไดก้ ลา่ วแก่กันว่า ทา่ นสรรเสรญิ เรา ทา่ นเห็นแต่คุณธรรมในเรา เราพดู ตอ่ เธอเฉพาะสงิ่ ทเี่ ธอเองรดู้ ีในความคิด และปญั ญาอนั กลา่ วเปน็ ถอ้ ยคาได้นัน้ จะเป็นอะไรอนื่ จากเงาของปัญญาทไ่ี รค้ าพูด ความคานึงของเธอ และคากลา่ วของเรา เป็นระลอกคลนื่ จากความทรงจาอนั ผนึกแน่น ซ่งึ บนั ทึกเมือ่ วานน้ขี องเราไว้
และบันทึกวันแห่งบรุ าณกาล ในสมยั ซ่งึ พ้นื พภิ พยงั ไม่รู้จกั เราหรอื แมต้ นเอง และบนั ทกึ ราตรีกาล ขณะเม่อื พน้ื พภิ พก่อตวั ขนึ้ ในความสับสน ปวงปราชญ์ไดม้ ายังเธอเพือ่ ให้ปัญญา แตเ่ รามาเพือ่ เอาปญั ญาของเธอไป และจงรู้เถดิ ว่า เราได้พบส่งิ ซึ่งยิง่ ใหญว่ า่ ปญั ญานั่นคือเปลววิญญาณในเธอ ซึง่ รวบรวมตวั เองเพิม่ ทุกขณะ ขณะเดียวกนั เธอผ้ซู ึ่งไมส่ งั เกตการแผ่ขยายของมัน กก็ น่ แต่รา่ ไห้ ชีวติ อนั แสวงหาชีวติ ในรูปกายนั้น ยอ่ มหวาดหว่นั ตอ่ สสุ าน ท่นี ่ีไมม่ สี สุ าน ขนุ เขาและทุ่งราบเหล่านคี้ ือ เปลและขน้ั บันได เม่ือใด เธอผ่านท้องทงุ่ ทเ่ี ธอไดฝ้ งั บรรพบุรษุ ไว้ ขอจงดใู ห้ดี และเธอก็จะเหน็ ตนเองและลกู หลานเรงิ ราด้วยกัน แท้จริงนน้ั เธอมกั จะเรงิ รากันบ่อยโดยไมร่ สู้ กึ ผอู้ ่นื ได้มาสูเ่ ธอ ซึง่ เธอได้ให้ทรัพยศ์ ฤงคาร และอานาจราชศักดแิ์ กเ่ ขา เพราะว่าเขาทาใหเ้ ธอเกิดศรัทธาว่าจะไดผ้ ลตอบแทนในเบ้ืองหน้า สาหรับเราน้ัน เธอไดใ้ ห้ความกระหายตอ่ ชวี ิตอันล้าลกึ กว่า เป็นทีแ่ น่แทว้ า่ ไม่มขี องขวญั ใดล้าคา่ ไปกวา่ ส่ิงทแ่ี ปรความมุ่งหมายของผ้รู บั ใหเ้ ปน็ รมิ ฝปี ากแห้งผาก และแปรชวี ติ ท้งั หลายเปน็ ธารน้าพุ น่เี องเปน็ เกยี รติ และของตอบแทนที่เธอใหแ้ ก่เรา เม่ือใดเรามายังน้าพเุ พือ่ จะด่มื เราก็ไดพ้ บน้าอันมีชีวิตน้ีกระหายอยู่ดว้ ยแล้ว และมันกด็ ่มื เราดว้ ยขณะท่เี ราดื่มมนั เธอบางคนได้คดิ เอาวา่ เราหย่ิงและอายเกนิ ไปที่จะรบั ของให้ เรานีห้ ยิ่งผยองแน่แทต้ อ่ การรบั ค่าจา้ ง แต่มิใช่ต่อของขวญั
และถงึ แม้เราไดก้ ดั กินผลไมอ้ ยูใ่ นขุนเขา ขณะท่เี ธอก็พงึ ใจจะให้เราน่งั อยูท่ ่โี ตะ๊ ของเธอ และนอนอย่ตู ามระเบียงโบสถ์ ขณะทเ่ี ธอก็ยนิ ดีให้ท่พี กั อาศัยแกเ่ รา แตม่ ิใช่ความห่วงใยด้วยความรักอันเธอ มีตอ่ ทิวาและราตรีของเราน้ีหรอกหรอื ทที่ าใหอ้ าหารทงั้ หลายของเรามรี สโอชา และโอบรัดความหลับของเราไว้ด้วยความฝัน เราสรรเสรญิ เธออยา่ งสูงในขอ้ น้ี เธอไดใ้ หม้ ากมาย แต่กห็ าได้รแู้ ตน่ อ้ ยวา่ เธอให้ เปน็ สิ่งแน่แทว้ ่า ความเมตตากรณุ าทมี่ องดตู นเองในกระจกเงาน้ันย่อมแปรเป็นหนิ ผา และคุณธรรมอันเรยี กชือ่ ตนเองอยา่ งเลิศลอยนั้น เป็นตน้ ตอของความชั่วรา้ ย และเธอบางคนได้กลา่ ววา่ เราเก็บตัวและมนึ เมาในความโดดเดย่ี วของตัวเอง และเธอได้พดู กันว่า ทา่ นเป็นมติ รกบั ต้นไมใ้ นปา่ มใิ ชก่ ับมนษุ ย์ ท่านนง่ั อย่โู ดดเด่ยี วบนยอดเขา และมองลงมายังบา้ นเมืองเรา เป็นความจริงท่ีเราไดป้ ีนขนึ้ บนเขา และเที่ยวไปในทห่ี ่างไกล เราจะเห็นเธอไดอ้ ยา่ งไร ถ้ามใิ ชจ่ ากท่ีสงู หรอื ระยะไกล เราจะอยู่ใกลเ้ ธอไดอ้ ยา่ งไร ถา้ ไมไ่ ปอยู่ไกลดว้ ย และคนอน่ื ในหมเู่ ธอได้เรียกรอ้ งเรา มิใชเ่ ป็นคาพูด และเขากลา่ ววา่ ทา่ นผู้แปลกถิ่น ท่านผู้รักความสงู อันสดุ เอ้อื ม เหตใุ ดทา่ นจึงเทยี่ วอยตู่ ามยอดเขาอนั เปน็ ท่ที ารงั ของนกอินทรี ทาไมท่านจึงแสวงหาสิ่งอันบรรลถุ งึ ไม่ได้ ท่านคิดดกั พายุใดไว้ในตาข่ายของทา่ น
ทา่ นตามล่านกชนิดใดในหว้ งเวหา ลงมาอย่กู บั เราเถดิ ลงมาและบรรเทาความหวิ ของท่านดว้ ยขนมปังของเรา และตบั ความกระหายด้วยน้าองนุ่ ของเรา เขากล่าวคาพดู เหล่านใ้ี นความเปล่าเปลี่ยวของวิญญาณ แตถ่ ้าหากความเปลา่ เปลีย่ วของเขาลกึ กว่าน้ี เขากจ็ ะรู้ว่า เราแสวงหาแตค่ วามลบั ของความปราโมทย์ และความปวดรา้ วของเธอ และเราเทยี่ วตามลา่ แต่อาตมนั ของเธอ ซง่ึ สญั จรในเวหา แต่นายพรานนน้ั กถ็ ูกลา่ ด้วยในขณะเดยี วกนั เพราะลูกธนขู องเรามากมายหลดุ จากแหลง่ เพือ่ จะย้อนปักทรวงอกของเราเอง และผูโ้ ผผินไปนั้นกค็ อื ผคู้ บื คลานไปด้วย เพราะเม่อื ปกี ของเรากางแผอ่ อกในแสงอรุณ เงาของมันบนพ้ืนพิภพยอ่ มเคลอ่ื นไปดงั เช่นเตา่ และเราผู้มศี รัทธากเ็ ป็นผสู้ งสัยเองด้วย เพราะบอ่ ยคร้งั ทเ่ี ราเอาน้วิ จ้ีลงบนบาดแผลของตนเอง เพอื่ วา่ เราจกั ไดม้ ศี รัทธายง่ิ ในเธอ และมคี วามร้ใู นตัวเธอมากขึ้นด้วย และด้วยศรัทธาอันนี้ และปัญญาอนั น้ี เราขอกล่าวว่า เธอมิได้ถูกห่อหุ้มอยู่เฉพาะในร่างกายของเธอ และกม็ ิได้ถูกจากดั อยูแ่ ต่ในบา้ นหรือทุง่ นา ส่ิงซึ่งเปน็ เธอน้ันดารงอย่เู หนือขนุ เขา และเคล่อื นไปกับสายลม
มันมิใช่สิง่ ทค่ี บื คลานออกมาตากแดดเพอ่ื อบอุ่น หรอื ขุดรูลงในความมดื เพ่อื หนีภยั แต่เปน็ ส่งิ เสรี เป็นวิญญาณอนั แผค่ ลุมพ้นื พภิ พ และเคล่อื นไปในเวหา ถ้าหากคาพดู เหลา่ น้ีเลือนราง กอ็ ยา่ ได้พยายามทามันให้กระจ่าง ความเลือนรางและหมอกฝา้ เปน็ การเร่ิมต้นของสรรพสิ่ง แตม่ ิใช่ปลายทางของมัน และเรากพ็ อใจใหเ้ ธอจาเรา เป็นเช่นการเริ่มตน้ ชีวิตและสรรพสิ่งอันดารงชีวิตอยู่ ย่อมเขา้ ใจได้ในหมอก และมิใช่อยา่ งกระจา่ งแจ้ง และใครบา้ งจะรู้วา่ แท้จรงิ เมื่อหมอกฝา้ สลายลงนัน้ มันกร็ วมเปน็ หยาดผลึกใสชัดเจนน่ันเอง เมอ่ื เธอระลกึ ถงึ เรา ขอให้เธอระลึกดงั น้ี สงิ่ ใดในตัวเธอซึง่ ดูคล้ายอ่อนแอ และเลือนรางที่สดุ นัน้ แทจ้ รงิ แขง็ แรงและชัดเจนทสี่ ุด มใิ ช่ลมหายใจของเธอหรอกหรอื ท่ไี ดท้ าให้โครงสรา้ งของกระดกู เธอต้ังตรงและแข็งแรง และมใิ ช่ความฝันอันไม่มีเธอคนใดจาได้ ว่าไดเ้ คยฝนั ไว้หรอกหรือท่ไี ด้ก่อสร้างเมอื งของเธอข้ึน พรอ้ มทง้ั ตบแตง่ สิง่ ทั้งหลายในน้นั ถ้าเพยี งแต่เธอไดเ้ ห็น กระแสของลมหายใจนนั้ เธอกจ็ ะเลกิ มองดสู ิง่ อนื่ ใด และถ้าเพยี งแตเ่ ธอได้ยินเสยี งกระซิบของความฝันนั้น เธอกจ็ ะไมฟ่ งั สาเนยี งอืน่ ใดอกี แตเ่ ธอไมเ่ ห็น และไม่ได้ยนิ และกเ็ ปน็ การดีแล้ว มา่ นทปี่ กคลมุ จักษขุ องเธอจะถูกรดู ข้ึนโดยมือซ่งึ ได้ทอถักมนั ข้นึ
และก้อนดนิ ที่อุดโสตของเธอก็จะถูกแทงทะลุดว้ ยน้วิ ซ่ึงปน้ั มนั ขึ้นเอง เธอจะไดเ้ หน็ เธอจะไดย้ ิน แตเ่ ธอกจ็ ะไม่เสียใจทไ่ี ด้เคยพบความมดื บอดมาก่อน หรือท่ีเคยหหู นวกมาก่อน เพราะในวันน้นั เอง เธอจะได้ร้คู วามหมายอนั แฝงอยูใ่ นสรรพสิ่ง และเธอก็จกั สรรเสริญความมืดบอด เช่นเดียวกบั สรรเสริญความสว่าง เม่อื ไดก้ ลา่ วส่งิ เหลา่ นี้แลว้ ทา่ นกม็ องไปรอบๆ และก็ไดเ้ ห็นนายทา้ ยเรือของทา่ นยืนอยู่ข้างพวงมาลัย มองดูที่ใบอนั ถูกลมตงึ และมองไปในทะเลลึกสลบั กันอยู่ และกลา่ วว่า อดทน นายเรือของเรานอี้ ดทนรอยิ่งนัก ลมพดั แรงและใบเรือรอไมไ่ หว แม้หางเสือก็ถามทศิ ทาง แต่นายท้ายเรอื กย็ ังรอความสงัดของเราอยู่ และคนเรือของเราเหลา่ น้ี ผไู้ ดย้ ินเสียงเพลงของห้วงสมุทรแล้ว ก็ไดร้ อฟงั เราอย่างอดทนดว้ ย บัดนเี้ ขาจะไมร่ ออกี ต่อไป เราพรอ้ มแลว้ ธารนา้ ไดบ้ รรลถุ ึงหว้ งสมทุ ร และมารดาผยู้ ง่ิ ใหญก่ ็จะโอบรัดบตุ รของนางไวก้ ับอกอกี ครงั้ หนง่ึ ลาก่อน ประชาชนชาวออรฟ์ าลีส วนั นีส้ ิ้นสุดลงแล้ว มันหุบปดิ ลงบนเรา ดงั เช่นดอกบัวหุบลงบนพรุง่ นขี้ องมนั เอง สงิ่ ใดทีเ่ ราได้รบั ทนี่ ี่ เราจะรักษาไว้
และถา้ หากมันไม่เพียงพอ เรากจ็ ะเขา้ มารวมกนั อกี และกจ็ ะร่วมกันชมู ือขอยังพระผปู้ ระทาน อย่าลืมวา่ เราจะกลบั มาสพู่ วกเธออีก เพยี งชัว่ ขณะ และความเฝ้ารอของเราก็จะรวบรวมฝ่นุ ผงสาหรับร่างใหม่ เพยี งชวั่ ขณะ เพียงพักช่ัวขณะในสายลม แล้วหญงิ หน่ึงกจ็ ะโอบอมุ้ เราไว้ ลากอ่ นสาหรบั เธอ และความหนมุ่ อนั เราได้อยใู่ นหม่เู ธอ เราเพิ่งได้พบกนั ในความฝนั แต่วันวานนี้ เธอไดร้ อ้ งเพลงใหเ้ ราฟงั ในความเปลา่ เปลีย่ ว และเราไดส้ ร้างปราสาทข้ึนในเวหาจากการเฝา้ รอของเธอ แต่บัดน้ี ความหลบั ของเราสญู ไป และความฝนั สน้ิ สดุ ลงแลว้ และบัดน้กี ็มิใช่ยังรุ่งอรณุ อยู่อีก ขณะนีเ้ ปน็ ยามเที่ยงเตม็ ท่ี และความคร่งึ หลับของเราก็แปรเป็นวันเตม็ เปี่ยมแลว้ และเราก็ตอ้ งจากกัน ถา้ ในสนธยากาลแหง่ ความทรงจา เราได้มาพบกนั อกี เธอก็จะร้องเพลงอนั ลกึ ซง้ึ กวา่ ใหเ้ ราฟงั และถ้ามือของเราได้สัมผสั กนั อีกในความฝนั อนื่ ตอ่ ไป เราก็จะสร้างปราสาทขึ้นบนเวหาใหม่อีก ท่านกล่าวแล้วกใ็ ห้สญั ญาณแก่ชาวเรอื เขาเหลา่ น้ันถอนสมอขึน้ ปลดเรือจากเครื่องผกู พัน และเรือพรอ้ มดว้ ยเขาเหลา่ นัน้ กเ็ คลื่อนไปทางตะวนั ออก เสยี งร่าไห้ก็เปล่งออกจากประชาชน ประหน่งึ ออกจากดวงใจเดยี ว มันแผส่ งู ขึ้นในความสลัว
และลอยลมออกไปเหนือทอ้ งทะเลประดุจเสยี งจากแตรใหญ่ แต่อลั มิตรานิง่ เงยี บ เธอมองตามเรือจนจากหายไปในหมอก และแม้เม่ือฝูงชนแยกยา้ ยไปหมดแลว้ เธอก็ยังยืนโดดเด่ียวบนฝ่งั ทะเล ในดวงใจของเธอราลึกถงึ คากลา่ วของทา่ น .................. ช่วั ขณะหนึ่ง เพียงพกั ช่วั ขณะในสายลม ................... แล้วหญงิ หนึ่งก็จะโอบอุม้ เราไว้
Search
