จดหมายถึงเพื่อน.

บทความโรงสีข้ึนเวป็ 56/เต่ียกบั เส่ีย/หม่ืนล้ี 50 ชาวนาฟังแลว้ ก็เกิดความเลื่อมใสว่า นกน้ีเป็ นนก กตญั ํูต่อพ่อแม่ เป็ นนกมีความ เมตตาต่อลกู นอ้ ยและเป็นนกใจบุญมีปัญญารอบคอบมองการณ์ไกล พญานกไดอ้ ธิบายต่อไปว่า ขา้ วสาลีท่ีขา้ พเจา้ กินไปน้นั กเ็ ปรียบเหมือนเอาทิ้งลงไปในเหวที่ไม่รู้จกั เตม็ เพราะขา้ พเจา้ ตอ้ งมา กินทุกวนั วนั น้ีกินแลว้ พรุ่งน้ีก็ตอ้ งมากินอีก กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จกั เต็มจะไม่กินก็ไม่ไดเ้ พราะถา้ ทองหิว ก็เป็นทุกข์ ชาวนาจึงกล่าววา่ พญานกผมู้ ีปัญญาทีแรกขา้ พเจา้ คิดว่า “ท่านเป็ นนกที่โลภ มากเพราะนกตวั อ่ืนเขากินเสร็จเรียบร้อยแลว้ เขาก็ไม่คาบอะไรไป ส่วนท่านมาหากินแลว้ ก็ยงั คาบรวงขา้ วกลบั ไปอีก แต่พอฟังท่านแลว้ จึงรู้ว่าท่านไม่ไดค้ าบไปเพราะความโลภแต่คาบไป เพราะความดีคือเอาไปเล้ียงพอ่ แม่ เอาไปเล้ียงลกู นอ้ ยและเอาไปทาบุญท่านทาดีจริงๆ “ชาวนามี จิตเลื่อมใสในคุณธรรมของพญานกมาก จึงแกเ้ ครื่องผกู ออกจากเทา้ พญานก ปล่อยใหเ้ ป็นอิสระ แลว้ มอบนาข้าวสาลีให้ พญานกรับนาขา้ วสาลีไวเ้ พียงส่วนหน่ึงซ่ึง คะเนแลว้ ว่าพอเพียงแก่ บริวาร จากน้ันจึงให้โอวาทแก่ชาวนาว่า “ขอให้ท่านผูไ้ ม่ประมาท หมนั่ สั่งสมกุศลดว้ ยการ ทางานและเล้ียงดูพ่อแม่ผูแ้ ก่ผูเ้ ฒ่าดว้ ยเถิด” ชาวนาไดค้ ติจากขอ้ ปฏิบตั ิของพญานกจึงต้งั ใจ ทาบุญกศุ ลต้งั แต่น้นั มาจนตลอดชีวติ นกแขกเตา้ ผมู้ ีปัญญารู้วา่ ควรบริหารจดั การทรัพยส์ ินอยา่ งไร จึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด ท้งั ต่อตนเอง ต่อครอบครัว และต่อสังคมนบั เป็นการใชท้ รัพยอ์ ยา่ งชาญฉลาด ท่ียิ่งใชม้ ีความสุข ความเจริญสุขท้งั กาย สุขท้งั ใจและสุขท้งั ในปัจจุบนั และอนาคต เราทุกคนเม่ือรู้จกั เก็บรู้จกั หา ทรัพยแ์ ลว้ ก็ควรจะรู้จกั หาความสุขจากการใชท้ รัพยอ์ ย่างถูกตอ้ งดว้ ย เพราะการแสวงหา?หรือ ครอบครัวทรัพยส์ ินที่มี ไม่อาจสร้างความสุขใจ และไม่อาจทาใหเ้ กิดบุญกศุ ลไดเ้ ทียบเท่ากบั การ ใชท้ รัพยน์ ้นั ใหเ้ กิดคุณค่าอยา่ งแทจ้ ริงต่อชีวิต คดั มาฝาก วิสูตร จิตสุทธิภากร 2/10/2005

บทความโรงสีข้ึนเวป็ 56/เต่ียกบั เส่ีย/หม่ืนล้ี 51 ของขวญั แมผ้ มจะไม่ไดป้ รากฏตวั ในฐานะพิธีกรโทรทศั น์รายการ มาต้งั แต่ปี ค.ศ. 1991 แต่ก็ยงั มีคนจาได้ และทกั ทายผมไมเ่ วน้ แต่ละวนั ผมชื่อชมเป็นที่รู้จกั ในขณะเดียวกนั บางคร้ังก็นึกอยาก ให้คนรู้ในสิ่งที่ผมทาอยู่ทุกวนั น้ีมากกว่า นนั่ คืองานการกุศล ผมเห็นมานับไม่ถว้ นแลว้ ว่าถา้ ขวา้ งกอ้ นหินลงน้าก็จะเกิดแรงสะทอ้ นเป็ นวงกวา้ งกว่ากอ้ นหินหลายร้อยเท่า แต่มีเหตุการณ์ หน่ึงที่พิเศษสาหรับผมและเป็นตวั อยา่ งอนั ดีซ่ึงทาใหผ้ มน้าตารินจนทุกวนั น้ี วนั น้ีอากาศแจ่มใสในปี 1942 แม็กซ์ ฟรีด เจา้ ของบริษทั ผลิตเส้ือเชิ้ตเฮอร์คิวลิส แมนู แฟกเจอร่ิง ในวินนิเปก กลบั เขา้ โรงงานพร้อมหนีบรายการสินคา้ ท่ีลกู คา้ สั่งปึ กใหญ่ไวใ้ ตแ้ ขน อย่างไม่มีตกหล่น ธุรกิจของเขากาลงั ไปไดด้ ี และฟรีด ก็เริ่มฉายแววโดดเด่นเป็ นนกั ธุรกิจท่ี ประสบความสาเร็จท้งั ที่วนั เพียง 30 ปี ขณะเขาเดินเขา้ สานกั งาน เขาสงั เกตุเห็นเดก็ หนุ่มคนหน่ึง กาลงั คุกเข่าขดั ข้นั บนั ไดร้านเส้ือผา้ ขายส่งเชอร์ชิล ซ่ึงอยอู่ ีกฟากหน่ึงของถนน เขารู้สึกคุน้ หนา้ เดก็ คนน้ีมากจึงเดินขา้ มถนนไปถามว่า “เธอมาทาอะไรที่นี่” เดก็ หนุ่มวยั 20 ตอบวา่ “ผมทางาน ที่ร้านเชอร์ชิลครับ เจา้ นายส่งั ใหผ้ มขดั ข้นั บนั ได “เธอชื่ออะไร” ฟรีดถาม เด็กหนุ่มกบ็ อกชื่อไป “พ่อของเธอขายเน้ือใช่ไหม” เดก็ ตอบวา่ ใช่ ฟรีดเขา้ ไปในสานกั งานแลว้ โทรหาคนขายเน้ือ “ผม เห็นลกู ชายคุณขดั ข้นั บนั ไดบริษทั ฝ่ังตรงขา้ มบริษทั ของผมดูจะเป็นหนุ่มท่าทางฉลาดเขาเลือก ทางานแบบน้ีเองหรือเปล่า” “เขาอยากกลบั ไปเรียนมหาวิทยาลยั ต่อ” คนขายเน้ือบอกเสียงนอบ นอ้ ม “แต่ผมไม่มีเงินส่งเสีย” คนขายเน้ือเล่าว่า พอจบมธั ยมปลายลูกชายก็ทางานอยู่สองปี เพ่ือ เกบ็ เงินเรียนต่อมหาวทิ ยาลยั แต่เรียนท่ีมหาวิทยาลยั มานิโทบา ไดป้ ี คร่ึงก็หมดเงิน ตอนน้ีกิจการ ขายเน้ือเร่ิมง่อนแง่น แมภ้ รรยาคนขายเน้ือจะทางานถึงสองแห่งก็ยงั แทบไม่พอค่าใชจ้ ่ายใน ครอบครัว รายไดส้ ัปดาห์ละ 9 เหรียญของลูกชายจึงช่วยแบ่งเบาภาระไดม้ ากทีเดียว “บอกลูก ชายใหม้ าพบผมวนั พรุ่งน้ีละกนั ” ฟรีด บอกคนขายเน้ือ คืนต่อมาหลงั จากเสร็จงานส่งของและทา ความสะอาดท่ีร้านเชอร์ชิลเดก็ หนุ่มรูปร่างผอมเกร็ง วยั 20 ก็ไปพบฟรีดท่ีหอ้ งทางานในโรงงาน “อยากกลบั ไปเรียนมหาวทิ ยาลยั ต่อไหม” ฟรีดถาม “อยากมากท่ีสุดเลยครับ” เด็กหนุ่มตอบ ฟรีด จอ้ งตาเขา “ฉนั จะส่งเสียเธอเรียนจนจบ จดมาวา่ ตอ้ งใชเ้ งินเท่าไหร่ ท้งั ค่าเลา่ เรียน ค่าหนงั สือ ทุก อยา่ งแลว้ เอามาใหฉ้ นั ”

บทความโรงสีข้ึนเวป็ 56/เตี่ยกบั เสี่ย/หม่ืนล้ี 52 ยิ้มกวา้ งผดุ ข้ึนบนใบหนา้ ของเด็กหนุ่ม แทบไม่น่าเช่ือวา่ เร่ืองน้ีจะเกิดข้ึนได้ วนั รุ่งข้ึน เด็กหนุ่ม ให้ฟรีดดูจานวนเงินท่ีตอ้ งการ นักธุรกิจเส้ือเชิ้ตตรวจดูแลว้ ถามว่า “แลว้ เธอไม่อยากไดข้ อง ส่วนตวั บา้ งหรือ ไม่กินขา้ วกลางวนั หรือ ตดั ผมบา้ นหรือไง ฟรีด บอกเด็กหนุ่ม เธอคงตอ้ งการ เส้ือผา้ ใหม่บา้ ง เติมลงไปซิ “ก่อนจะยื่นเช็คใหฟ้ รีดบอกเดก็ หนุ่มว่าฉนั มีเง่ือนไขหลายอยา่ งท่ีจะ ใหท้ า เดก็ หนุ่มนง่ั น่ิงมาโตอยา่ งใจจดใจจ่อ “อบั ดบั แรก คือ “หา้ มบอกใคร วา่ เงินน้ีมาจากไหน”เดก็ หนุ่มพนกั งาน” “อนั ดบั สอง คือ ตอ้ งทาคะแนนสูงๆเพราะฉนั ไมไ่ ดส้ ่งเธอไปมหาวิทยาลยั เพ่ือใหเ้ ป็นหนุ่มเจา้ สาราญ” “อนั ดบั สาม คือ “เงินน้ีไมไ่ ดใ้ หเ้ ปล่า เธอตอ้ งเอามาใชค้ ืนใหค้ รบ ทุกบาททุกสตางคท์ นั ที ท่ีสามารถทาได้ สุดทา้ ย คือ เธอตอ้ งสัญญาวา่ จะช่วยคนอ่ืนเหมือนอยา่ งท่ีฉนั ช่วยเธอไปตลอดชีวติ ” ขอบคุณครับคุณฟรีด เดก็ หนุ่มวยั 20 รับคา “ผมจะไมท่ าใหค้ ุณผิดหวงั ” ทุกเดือนเด็กหนุ่มจะไปพบฟรีดเพ่ือรายงานความกา้ วหนา้ ท่ีมหาวิทยาลยั มานิโทบา คะแนนของเขาดีมากจนเกือบติดอนั ดบั หน่ึงของรุ่น และไดร้ ับเลือกเป็นประธานนกั ศึกษา ช่วง สามปี ฟรีดใหล้ ูกชายคนขายเน้ือยืมเงิน 900 เหรียญ บณั ฑิตหนุ่มเริ่มจ่ายหน้ีคืนทนั ที ท่ีเรียนจบ และไดท้ างาน ปี แรกจ่าย 100 เหรียญ ปี ท่ีสองอีก 100 เหรียญและปี ท่ีสามของการเรียนจบกป็ ลด หน้ีจนหมด ตลอดชีวิตเขาไม่เคยลืมวนั ที่มีคนหยิบยื่นโอกาสสู่ความสาเร็จไดแ้ ถมยงั จาไดแ้ ม่นว่า เคยสญั ญาจะช่วยคนอื่นในลกั ษณะเดียวกนั

บทความโรงสีข้ึนเวป็ 56/เตี่ยกบั เสี่ย/หม่ืนล้ี 53 ต้งั แต่น้นั มาเขาก็ส่งเสียคนหนุ่มสาวเรียนจนจบมหาวิทยาลยั ไปอีกหลายคน มีสัญญา ขอ้ หน่ึงท่ีเขาใหก้ บั ฟรีดแต่ไม่อาจรักษาไวต้ ลอดรอดฝ่ังเกือบ 30 ปี ที่เขาไม่บอกใครถึงช่ือของผู้ มีอุปการะลึกลบั แต่ในที่สุดก็ตดั สินใจเล่าเรื่องราวของเขา เพราะคิดว่าจะเป็ นการกระตุน้ ให้ ผคู้ นช่วยเหลือคนอื่นๆ และเพราะเขารู้สึกว่าความดีของแม๊กซ์ ฟรีด สมควรไดร้ ับการยกย่องแม้ เจา้ ตวั อยากเป็นบุคคลนิรนามกต็ าม ผมเล่าเรื่องน้ีบ่อยๆ เพื่อเตือนตนเองวา่ “ไม่วา่ คนเราจะทาอะไรในชีวติ หรือประสบความสาเร็จแค่ไหนน้นั ไมส่ าคญั ” เพราะที่สุดแลว้ คนอื่นจะจดจาเราไดใ้ นฐานะที่ช่วยเหลือผดู้ อ้ ยโอกาสกวา่ เหตุผลอีกอย่างที่ทา ใหผ้ มชอบเลา่ เร่ืองน้ีกค็ ือผมคือ ลกู ชายคนขายเน้ือที่วา่ คือผมเอง เคา้ ไม่เคยลืมวนั ท่ีมีคนหยบิ ยนื่ โอกาสสู่ความสาเร็จให้ คดั มาฝากจากหนงั สือขายดี วิสูตร 20/06/2547 GREAT SUCCESS!