วรรณกรรมเยาวชน 1

นทกี บั อญั มณีชวี ติ การค้นพบส่ิงท่ีไม่ใช่เป้าหมายในการตามหา แต่คุณค่าของ มันนน้ั คุม้ คา่ มากถงึ มากท่สี ดุ ... “นทเี อย้ ...นที ยายกบั ตาไปกอ่ นนะ ขา้ วปลาอยู่ในตกู้ ับข้าว” เสียงของหญิงสูงวัย ตะโกนบอกเด็กชายท่ียังนอนอย่างสบาย ใจบนเตียงนอน “ครบั ...ยาย...” เสียงตอบกลบั ท่ีลากยาว จากเดก็ ชายขเ้ี กียจทนี่ อนทอดร่างอยู่ บนเตยี งนอนในหอ้ ง “เอ้อ แล้วอย่าไปเที่ยวขโมยของท่ีตลาดอีกล่ะ เม่ือวานเขามา โวยวายตอ่ วา่ ที่บา้ น อบั อายชาวบา้ นเขา” เสียงของชายสูงวัย ท่ีส่งเสียงบอกเด็กชายเช่นกัน ก่อนที่ท้ังคู่ จะเดินออกจากบ้านไมห้ ลงั เกา่ ไป “น่เี พิ่ง 6 โมงเช้า ตายายทำเราตืน่ นอนต่อดีกว่า”

เสียงพึมพำของนที เจ้าของร่างท่ีนอนอยู่บนเตียงนอน ก่อนที่ เขาจะลม้ ตวั ลงนอน หลับไปอกี ครงั้ ... “เอ๊ะ! ที่น่ีมันท่ีไหนกัน ฉันจำได้ว่าฉนั กำลังนอนหลับสบายบน เตยี งนอนนุ่ม ๆ ทำไมต่ืนมาถึงมาอยู่นำ้ ไดน้ ะ” นทีเกิดความสงสัย หลังจากท่ีรู้ว่าตัวเองพลัดหลงมาท่ีสถานท่ี แหง่ หนง่ึ ทไี่ ม่ค้นุ หูคนุ้ ตามากอ่ น “ท่ีนี่มันท่ีไหนกัน ฉันมาอยู่ท่ีนี่ได้อย่างไร ช่วยด้วย! มีใครอยู่ ไหมครับ ช่วยผมด้วย ทน่ี ีท่ ี่ไหนกัน! ” เด็กชายตะโกนเสียงดังล่ัน หวังขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้มี เสียงตอบรับกลบั มาแตอ่ ย่างใด เขาเดินเพ่ือหาทางออกจากสถานท่ีลึกลับแห่งน้ันไปเร่ือย ๆ จนไปพบกับห้องโถงใหญ่ แน่นอนว่านทีตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ัน อยา่ งไม่รีรอหวังจะหาทางออกให้ได้ “ฮึ ๆ ๆ มาแลว้ หรือ เจ้ามนษุ ย์!” เสียงหัวเราะอันน่าขนลุก ดังมาจากด้านในสุดของห้องทันทีที่ นทยี ่างเท้าเข้าไปในห้องโถง “พะ พะ พาผมออกไปจากท่ีนที่ ีครบั ผมไม่รู้เลยว่ามาอยู่ท่นี ี่ได้ อยา่ งไร ทา่ นพอจะทราบไหมครบั วา่ ทางออกอยทู่ ่ีไหน?”

เด็กชายตอบกลับเสียงลึกลับ แม้ตัวของเขาจะสั่นเพราะความหวาดกลัว แต่ก็ตัดสินใจเดินหน้าเผชิญกับมัน เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเจ้าของเสียง หัวเราะที่ดังอยู่ด้านในสุดของห้องโถงเก่า จนได้พบกับชายลึกลับคนหนึ่ง ที่น่ังอยู่บนเก้าอ้ีหินเก่า ๆ ตัวหน่ึง เขาสวมผ้าคลุมท้ังตัวดูน่ากลัว ในมือ ของชายลึกลับถือไม้เท้าอยู่ ไม่ต่างจากตัวละครพ่อมดท่ีเคยดูหนังมานัก ไม่นานชายคนน้ันก็ค่อย ๆ ลุกจากเก้าอ้ีเดินตรงมายังเด็กชายท่ีอยู่ ตรงหน้า “หมดเวลาของเจา้ แล้ว ฮึ ๆ ๆ”

เสียงอันเยือกเย็นจากชายลึกลับ ที่บอกกับนที ทำให้เขางงไป ครหู่ นึ่ง แต่นทีรวบรวมความกล้าของตัวเอง และถามชายผ้นู นั้ ทนั ทีใหต้ น หายสงสยั วา่ เหตกุ ารณ์ทีต่ นกำลังเจออยู่น่นั มนั คอื อะไรกันแน่ “ทา่ นเป็นใคร พาผมออกไปจากทีน่ ่เี ดีย๋ วน้ี” นทีตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจกบั คำพดู ทช่ี ายผูน้ ้นั พูด “ข้าคือผู้คุมวิญญาณ คนที่จะไปเอาชีวิตเจ้าจากโลกมนุษย์ ยังไงล่ะ หมดเวลาของเจ้า ณ ทแ่ี หง่ นนั้ แล้ว” ชายผู้นั้นตอบกลบั นที เพ่ือใหเ้ ขาหายสงสยั “ผะ ผมหรอื ครับ” เด็กชายแสดงท่าทีหวาดกลัวทันทีและเริ่มเช่ือในสิ่งที่ชายผู้น้ัน กล่าวกบั ตน “เจ้าใช้ชีวิตอย่างไม่รู้คุณค่า ไร้ซึ่งประโยชน์ อีก 7 วันข้า จะต้องไปเอาชีวิตของเจ้า แต่...ขา้ มเี งือ่ นไขให้เจ้านะเจา้ มนุษย”์ ชายลึกลับพูดพลางย้ิมมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเผยข้อเสนอท่ี ทำให้นทีโล่งใจในช่วงหลัง “เงือ่ นไขอะไรหรอื ครับ เพ่ือจะมชี ีวติ ตอ่ ผมยอมทำครบั ” เด็กชายพูดนำ้ เสยี งอ่อนโยนพร้อมปาดน้ำตาบนแก้มของตน

“มณชี ีวิตอย่างไรล่ะเจา้ เด็กน้อย เจ้าจงออกเดินทางตามแผนที่ ที่ข้อให้ เพ่ือตามหามณีนี้มาให้ได้ภายใน 7 วัน หากเจ้าพบมัน เจ้าจะมี ชวี ิตบนโลกมนุษย์ตอ่ ไป ฮึ ๆ ๆ” ชายลกึ ลัยไขข้อสงสัยให้กับนที แลว้ หายตวั ไปทนั ทีหลังจากพูด จบประโยค “เดี๋ยวก่อนท่าน! เดี๋ยวก่อน มณีอะไรผมไม่เข้าใจ ผมจะไปหา จากทไี่ หน ท่าน ๆ ๆ เด๋ียวกอ่ น!” เดก็ ชายตะโกนรอ้ งเรยี กชายผูน้ ัน้ ... “ทา่ น ๆ ๆ เดี๋ยวกอ่ น!” นทีละเมอพร้อมกับสะดุ้งตน่ื บนเตียงนอนของตน “เราฝันไปหรือน่ี ทำไมเหมือนจริงมาก ๆ เอ๊ะ! น่ีอะไรกัน แผ่นกระดาษ ของใครกัน” เขาได้พบแผ่นกระดาษเก่า ๆ ข้างตัวเขาและเขาจ้องมอง แผ่นกระดาษเก่าน้ันอยู่ครู่หนึ่ง จึงพบว่ามันคือแผนที่ที่เป็นลายแทง ระบุ จดุ หมายท่ีเขาตอ้ งเดินทางไปถึงสามแหง่ “หรือว่าสิ่งที่ชายคนนั้นพูดจะเป็นความจริง เขาอาจจะเป็นผู้ คุมวิญญาณจรงิ ๆ กไ็ ด้ โอไ้ มน่ ะ ฉันตอ้ งทำตามเงอ่ื นไขนจ้ี ริงหรือ” เขาหยบิ แผนทข่ี ึ้นมา ดูอีกคร้งั แล้วจบั พลกิ ไปพลกิ มา

ตู้ม!!! เสียงดังมาจากหลังบ้าน ทำให้นที เด็กชายท่ีอยู่บนเตียง นอนต้องวงิ่ ออกไปดู “นีม่ นั อะไรกัน! สิ่งนมี้ นั มาจากทีไ่ หน?” เด็กชายอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับสิ่งท่ีอยู่ตรงหน้า ซึ่งตรงหน้า ของนทีมันคือ เรือไม้สีน้ำตาลลำหนึ่ง ทำเอาเด็กชายท่ีกำลังอยู่ในอาการ ประหลาดใจ ณ ตอนน้ัน เกดความอยากรู้และเดินข้ึนไปบนเรือลำนั้น อย่างไมร่ ีรอ “เจ้ามนุษย์เอ๋ย ถึงเวลาออกตามหามณีแห่งชีวิตแล้ว เจ้าจง ออกเดนิ ทางไปสถานที่แรกที่ปรากฏอยใู่ นแผนที่ท่ขี า้ ให้เถิด” เสียงของชายลึกลับดังขึ้นทันทีที่นทีก้าวเท้าขึ้นไปบนเรือ มัน คอ่ ย ๆ กางใบสำเภาพร้อมกับล่องลอยข้ึนบนท้องฟ้าทนั ทที ี่เดก็ ชายเออื้ ม มอื ไปจบั พงั งาของเรอื “โอ้ วันน้ีมันช่างเป็นวันท่ีแปลกประหลาดมาก ๆ สำหรับฉัน เอาล่ะ! ฉันพร้อมแล้วท่ีจะทำตามเง่ือนไขของชายผู้นั้น เพื่อชีวิตของฉัน และการได้อย่กู บั คนทฉ่ี นั รกั ตอ่ ไป ฉันต้องตามหามณนี ้ีใหพ้ บ” เด็กชายพูดภายใต้ความรู้สึกในใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความ ม่งุ ม่ันและบังคบั พงั งาเรอื พงุ่ ตรงไปตามจดุ หมายแรกท่ีแผนทร่ี ะบไุ วท้ ันที เรือวิเศษล่องลอยบนท้องฟ้าไปเรื่อย ๆ เป็นเวลานานกว่าเรือ จะค่อย ๆ ลอยลงจอดบนพื้นดนิ ของสถานท่แี หง่ หนงึ่

“หมู่บ้านเศรษฐี” ป้ายหน้าหมู่บ้านที่ทำให้นทีรู้ทันทีว่าตนถึง จดุ หมายแรกแลว้ ภายในหมู่บ้านเต็มไปดว้ ยบ้านเรือนหลังใหญ่ บางหลัง ใหญโ่ ต เต็มไปดว้ ยทรพั ยส์ ินมากมายไม่ตา่ งจากปราสาท “จุดน้ีคงจะเป็นหมู่บ้านแรก ท่ีแผนท่ีบอกไว้สินะ ช่างแปลก ประหลาดยง่ิ นกั ไม่เหมือนกับหมบู่ ้านทั่ว ๆ ไปท่เี ราเคยเจอ” นทีก้าวเท้าลงจากเรือพร้อมกับแผนที่ที่ถือติดมือ เขาเดินเข้า ไปในหมู่บา้ น หวังจะคน้ หามณใี ห้พบเพื่อสง่ มันใหก้ ับชายลึกลบั และหลุด พ้นจากเรือ่ งราวแสนประหลาดเชน่ นเ้ี สีย เขาเดินเข้าไปเรื่อย ๆ พบเจอแต่บ้านหลังใหญ่ บ้านบางหลัง เป็นสีทองอร่ามทง้ั หลัง บ้านบางหลงั มีสนามหญ้ากว้างใหญ่ สวยงาม เต็ม ไปด้วยพาหนะและสิ่งอำนวยความสะดวกละลานตา แต่เขารับรู้ถึง บรรยากาศในหมู่บ้านท่ีเงียบ ปราศจากผู้คนซึ่งเป็นที่น่าประหลาดใจ เพราะหมู่บ้านที่ล้วนมีแต่บ้านเรือนหลังใหญ่โต ดูร่ำรวย แต่ไม่มีผู้คน อาศยั อยมู่ ันดผู ิดปกติไป “จะ เจ้าเป็นผู้ใด! มาท่ีหมู่บ้านนี้ทำไม! ระ หรือว่าเจ้าคือผู้ พทิ ักษ์ ขะ ขา้ ไมร่ ไู้ ม่เหน็ อะไรทั้งนั้น” เสียงแรกที่ดังขึ้น หลังจากที่นทีเดินมาถึงใจกลางหมู่บ้าน และ เจ้าของเสียงคือชายผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน รา่ งกายของเขาประดับประดา

เต็มไปด้วยทองคำ แต่นทีสัมผัสได้ถึงความหวาดระแวงที่ชายคนนี้มี เดก็ ชายจึงเอย่ ปากถามเพอ่ื หาคำตอบในสิ่งท่ีตนขอ้ งใจ “หมู่บ้านน้ีเงียบผิดปกติจากหมู่บ้านอื่น ทั้ง ๆ ที่บ้านเรือน ใหญ่โต แต่ทำไมไม่มีคนอาศัยอยู่ล่ะครับ อีกอย่างผมไม่ใช่ผู้พิทักษ์อะไร นั่น ผมมาตามหาสง่ิ ของบางอยา่ งเท่านั้น” “เจา้ ไม่ใช่ผู้พทิ ักษ์หรอกหรือน่ี เฮอ้ โล่งอกไปที ข้าเปน็ หัวหน้า รู้ดีว่าผู้คนในที่น่ีร่ำรวยกันถ้วนหน้า เพราะอะไรข้าจะบอกให้ ก็เพราะได้ เงินทองของผ้อู ื่นมาอยา่ งไรละ่ แตไ่ มไ่ ด้ไม่ขอเขาดี ๆ กันหรอก ฮา่ ๆ ๆ ” ชายท่ีอ้างตนว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน พูดจาประกอบท่าทีโอ้ อวดเคร่ืองประดับท่ีเหลืองอร่ามอยู่เต็มตัว แต่ในแววตาของเขาเต็มไป ดว้ ยความหวาดระแวง ไมก่ ลา้ สบตาค่สู นทนานกั “ทรัพย์สินที่พวกข้าได้มา บ้างหยิบฉวยจากเจ้าของท่ีไม่รู้ตัว บ้างเขาให้มาเพื่อแลกกับการกระทำทุจริตบางอย่างของพวกเรา แต่มัน ค้มุ คา่ นักล่ะ เจ้ากเ็ ห็นน่ี บา้ นเรือนพวกข้าใหญ่โต สมบัติเงินทองมากมาย นับไม่ถ้วน” ชายผนู้ น้ั ไมว่ ายพดู โออ้ วดตอ่ ไป “แต่พวกทา่ นกไ็ ม่มคี วามสขุ เลยสกั นดิ เดยี ว...” เดก็ ชายตอบกลับด้วยน้ำเสยี งแผ่วเบา ภายในจิตใจสำนกึ ในสิ่ง ทตี่ นกระทำเมื่อคร้งั ท่อี ยูบ่ า้ นกบั สองตายาย

“ไมจ่ รงิ พวกข้ามีความสุข!” “ฟ้ิว...” ชายร่างเต็มไปด้วยทองโต้กลับอย่างเสียงแข็ง แต่ท่าทีระวน กระวายหลงั จากท่ไี ด้ยนิ เสียงสัญญาณของพาหนะของคนกลุ่มหนึง่ “ผพู้ ทิ กั ษ์! ต้องเป็นยานของพวกผพู้ ิทักษแ์ น่ ๆ ขะขา้ ไปละ่ !” “เด๋ียวก่อนท่าน ท่านพอจะรู้จักแหล่งที่ซ่อนของมณีชีวิตไหม ท่าน ๆ ๆ เด๋ยี วกอ่ น...” นทีร้องเรียกชายผู้นั้น แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เม่ือชายคู่สนทนา ของนทีวงิ่ หนีไปทันทหี ลงั จากไดย้ ินเสยี งของพาหนะบางอยา่ ง “ท่ี ๆ เต็มไปด้วยทรัพย์สินมากมาย บ้านเรือนใหญ่โต แต่ สัมผัสไม่ได้ถึงความสุขและความสบายใจ น่ีหรือผลลัพธ์ของการ ครอบครองในสิ่งท่ไี ม่ใชข่ องตน ฉกฉวยของผู้อ่นื มา มันสร้างความทุกข์ให้ ตนเองขนาดนีเ้ ชียวหรือ...” หลังจากเหตุการณ์ท่ีตนประสบ ทำให้นทีสำนึกในบางสิ่ง เขา จึงคิดว่ามณที ีต่ นตามหาไม่ได้อยูท่ ่ีแห่งนี้อย่างแน่นอน เขาตัดสินใจหยิบแผนท่ีข้ึนมาดู เพื่อท่ีจะเดินทางไปสถานที่ ต่อไปตามที่แผนท่ีปริศนาระบุ และเดินทางไปยังจุดหมายต่อไปโดยเรือ วิเศษลำเดิม

เด็กชายนทีบังคับเรือไม้วิเศษล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าเป็นเวลา 3 วนั จนกระทั่งเรือค่อย ๆ ลงจอด ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซ่ึงนทีรู้ทันทีเลย วา่ มันคอื จดุ หมายแห่งที่ 2 ทเี่ ขาจะตอ้ งค้นหามณแี ห่งชีวติ ใหพ้ บ นทีเดินเข้ามาในหมู่บ้าน พบเจอส่ิงแปลกประหลาดมากมาย เช่น ลักษณะบ้านเรือนเก่าผุพัง ผู้คนมีลักษณะผอมโซ หนังหุ้มกระดูก แตง่ กายด้วยเสื้อผ้าเกา่ และไมส่ ะอาดเอาเสียเลย “ทน่ี แ่ี ปลกประหลาดจัง ต่างจากหมู่บา้ นแรกมาก...” เด็กชายพึมพำกับตัวเอง ในขณะท่ีก้าวเท้าเดินเข้าไปใน หมู่บ้านไปเร่ือย ๆ ก็พบอีกว่าผู้คนในหมู่บ้านบ้างก็นอนหรือนั่งจับกลุ่ม พูดคยุ บ้างนนิ ทากัน บ้างกเ็ ป็นขอทาน บ้างก็นั่งเหม่อไมส่ นใจผู้ใด “ว้าว พื้นท่ีบ้านหลังน้ีใหญ่โต แต่ เอ๊ะ! ทำไมปล่อยให้รกร้าง เช่นน้ี คนในบ้านก็ดูร่ำรวยอยู่ ทำไมร่างกายผอมแห้งหนังติดกระดูก เชน่ น้นั ” นทีอุทานหลังจากที่พบว่า ชาวบ้านบางคนมีพื้นที่ดินใหญ่โต แต่กลับทงิ้ ใหว้ า่ งเปลา่ ไมม่ กี ารปลูกพืชหรอื ขุดแหลง่ นำ้ ใด ๆ เลย บ้างก็ใส่ ทองเต็มไปท้ังตัว แต่สภาพผอมโซเหมือนคนพิการ นทีรู้สึกประหลาดใจ มากแต่ก็ไม่ลืมที่จะตามหาอัญมณีเช่นเคย เขาเดินทางสำรวจท่ัวหมู่บ้าน จนไปถึงสุสานหลังหมู่บ้านและได้เจอกับหลุมศพจำนวนมากที่มากกว่า จำนวนชาวบ้านทีม่ ชี วี ิตอยู่ด้วยซ้ำ

“เจ้าหนู มาหาผู้ใดกันล่ะ มาดูศพญาติหรือ หาลำบากหน่อย นะ คนตายเยอะเหลอื เกนิ ฝงั ไมห่ วาดไม่ไหว” เสียงทักอันเคร่งขรึมบ่งบอกถึงความไม่พอใจจากชายแก่ สัปเหร่อ รูปร่างของเขาผอมบาง แต่งกายด้วยเส้ือผ้าขาดหลุดลุ่ยไร้ซึ่ง ความสะอาด ทถ่ี ามกับนทีในขณะท่ีตนนัน้ กำลังขุดหลุมฝังอะไรบางอย่าง “ปะ ป่าวครับ ผมมาตามหาส่ิงของอย่างหน่ึง ลุงเคยได้ยินว่า หมู่บ้านนีม้ ีมณีชีวิตบ้างไหม” นทีพูดด้วยน้ำเสียงส่ันเครือ พร้อมกับกวาดสายตาไปท่ัว บริเวณ ก็พบว่าหลุมศพบางหลุมน้ันมีสมบัติท่ีคนตายเอาไปไม่ได้ นทีจึง คิดว่าผู้คนท่ีตายเหล่าน้ันคงตายเพราะร่างกายผอมโซ ขาดสารอาหาร เพราะไมร่ ูจ้ ักทำมาหากินและไม่รูจ้ ักประมาณตนเอง มเี ท่าใดกม็ ีร้จู ักพอ “ไม่มีหรอกโว้ย มะนงมณีอะไรกัน ไป ๆ ข้าจะทำงาน” ชายสัปเหร่อพูดเสียงแข็ง พร้อมกับแสดงท่าทีหงุดหงิดที่ถูก รบกวนจากคำพูดทีฟ่ ังดไู ม่เปน็ สาระสำหรับเขา และหลงั จากสิ้นเสียงของ สปั เหร่อเฒ่า นทีจงึ ม่นั ใจวา่ อญั มณชี ีวติ คงไม่อยู่ ณ หมู่บ้านแห่งนแี้ นน่ อน “คนเรามีร่างกายครบ 32 ประการ มีสมบัติพัดสถาน เพียบพร้อม แต่ไม่รู้จักทำตนให้เกิดประโยชน์ ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไป อย่างไร้ค่า ขาดสติปัญญา ไม่รักษาเน้ือรักษาตนเอง ไม่ทำมาหากินอย่าง ถูกตอ้ ง ผลลพั ธท์ ไี่ ดค้ งจะเปน็ เช่นน้ีสนิ ะ”

ภาพที่เห็นทำให้เขาคิดได้และหวนนึกถึงพฤติกรรมอันแสน เกียจคร้านของตน ท่ีวันทั้งวันได้แต่กิน ๆ นอน ๆ น้อยคร้ังนักท่ีเขาจะ ช่วยตายายทำงาน ยายของเขามักจะพูดว่านทีเป็นพวกข้ีเกียจสันหลัง ยาว แต่เขาไม่เคยสนใจจนกระทั่งมาพบเจอเรื่องราวแปลกประหลาด เชน่ นี้ เด็กชายตัดสินใจก้าวเท้าขึ้นเรือลำเดิม ก่อนที่จะบังคับพังงา เรือมุ่งหน้าไปยังจุดหมายสุดท้ายที่แผนท่ีคู่กายระบุไว้ ด้วยความหวัง สุดทา้ ยที่ว่ามณแี ห่งชีวิตจะอยู่ ณ สถานทแ่ี หง่ นน้ั นทเี ดนิ ทางมาถงึ เกาะแห่งหนงึ่ ซง่ึ เกาะแหง่ นมี้ ีผู้คนที่อาศยั อยูแ่ ตม่ คี วามแตกต่าง กับผ้คู นท่ี 2 สถานทท่ี ่เี ขาเดนิ ทางไป “สวัสดจี ้ะพอ่ หนุ่ม...มาหาผู้ใดกัน หากมีกิจธุระอันใด เดย๋ี วฉัน จะพาไปพบทา่ นผนู้ ำหม่บู า้ น ท่านจะได้ทำธรุ ะของทา่ นได้อย่างสะดวก” เสียงทักทายของคนในหมู่บ้าน ท่าทีเป็นมิตรทำให้นทีอุ่นใจ และสัมผัสได้ว่าผู้คนในเกาะต่างมีความสุข ด้วยการปกครองด้วย กฎระเบียบ นทีตัดสินใจเดินตามหญิงวัยกลางคน เพื่อไปพบกับผู้นำ หมู่บ้าน ระหว่างทางเขาได้พบว่าพ้ืนที่ในเกาะและในบ้านแต่ละหลังมี ความกว้างขวาง แต่ไม่ดูโล่งและร้างเหมือนกับท่ีเขาเคยพบมา มี

บ้านเรือนที่พอเหมาะ สะอาดตา ท่ีดินบางแห่งบนเกาะ มีพืชไร่ พืชสวน แหลง่ น้ำ รวมถึงสัตวเ์ ลยี้ ง นทีสมั ผสั ไดถ้ ึงความสขุ และมั่นใจว่า ว่าอัญมณี ท่ตี นตามหาน้นั ต้องอย่สู ถานท่ีสดุ ทา้ ยน้ีอย่างแนน่ อน “ถึงแลว้ บ้านของท่านผนู้ ำ” หญิงผู้นำทางกล่าวกับนที พร้อมกับหันหน้ามายิ้มให้เขา ก่อนทเ่ี ขาจะเดินกลับบ้านของตน “มีธรุ ะอันใดหรือพ่อหนุ่ม” เสียงของชายสูงวยั ดงั ข้นึ ที่เดนิ มาพร้อมกบั นำ้ เพ่ือต้อนรับแขก ผู้มาเยือนบ้านของตน ในฐานะเจ้าของบ้าน ก่อนที่จะมาน่ังพูดคุยไขข้อ สงสัยใหแ้ ก่เดก็ ชาย “สวัสดีครับคุณลุง ทำไมชาวบ้านที่น่ีความสุขจังเลยครับ ผม รสู้ กึ อนุ่ ใจมาก ท่ไี ด้มาสถานทแี่ ห่งน้ี” “คนในหมู่บ้านแห่งน้ี ต่างมีบทเรียนและความล้มเหลวจากที่ อยู่เดิมของพวกเขา ทุกคนท่ีอยู่ ณ สถานท่ีแห่งน้ี ต่างมีวินัยและความ อดทนอดกลั้น หลายคนท่เี ข้ามาอย่ใู นช่วงแรกลว้ นต้องปรับตัว จะใช้นิสัย เดิมอย่างที่เคยทำไม่ได้ เพราะเหตุผลอะไรเขาน่าจะรู้แก่ใจเขาดี เขาคง จะหาความสขุ สงบไม่ไดเ้ ลย”

ณ เวลาน้ันเขามีโอกาสพูดคุยกับผู้นำหมู่บ้านและได้ทราบว่า คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านต่างย้ายมาจากสองเมืองท่ีเขาผ่านไป ด้วยเหตุ เพราะว่าหากอยูต่ อ่ ไปคงอดตายและไมม่ ีชีวติ ทดี่ ีอยา่ งแน่นอน “ครับ...ผมเข้าใจดี การใช้ชีวิตที่ผ่านมาของผมก็คงไม่ต่างจาก คนสองหมบู่ ้านน้ัน ผลลัพธม์ ันเปน็ อยา่ งไร ผมร้ผู มเห็นมาแลว้ ครับ...” เดก็ ชายพดู ด้วยนำ้ เสยี งแผ่วเบารสู้ กึ ผิด “ลุงครับ ลุงเคยได้ยินเร่ือง มณีแห่งชีวิตบ้างไหมครับ มีคนส่ัง ใหผ้ มมาตามหามัน นเี่ ป็นจุดหมายสุดท้ายแล้ว” น ทียังคงไม่ละความพ ยายามใน การต ามห าว่าอั ญ มณี ชี วิต กลับไปใหก้ บั ผ้คู ุมวญิ ญาณ “มณีอะไรหรือพ่อหนุ่ม ไม่เคยได้ยินเร่ืองราวนี้เลย เอ็งงมเข็มใน มหาสมทุ รแท้ ๆ พ่อหนุ่ม” “ครับ...ผมร้ดู ีว่ามันไมม่ ีทางเป็นไปได้ ผมตามหาสิ่งที่คน้ พบได้ ยาก ด้วยความหวังที่แสนริบรี่” นทีรู้สึกส้ินหวัง หลังจากได้ยินคำตอบของชายผู้นำหมู่บ้าน เขาจึงตัดสินใจถามคนในหมู่บ้านน้ันไปท่ัว แต่ก็ไม่มีใครเชื่อและรู้เรื่อง อัญมณีนี้เลย ทำให้นทีรู้สึกหมดหวังมากยิ่งขึ้น อีกท้ังจุดหมายท่ีเขา เดนิ ทางไปทง้ั 3 แหง่ ระยะเวลากล็ ว่ งเลยมาถึงวนั ท่ี 7 แล้ว

ทันใดนั้นก็เกิดหมอกควันปกคลุมไปทั่วบริเวณ ภายหลังจาก หมอกควันเหลา่ นนั้ เรมิ่ จางหายไป ก็ปรากฏชายรา่ งใหญ่ นา่ เกรงขามขน้ึ “ฮา่ ๆ ๆ เจา้ ทำตามเงอ่ื นไขไม่ได้เจ้ามนุษย.์ .. มณีทขี่ ้าตอ้ งการ อยู่ท่ใี ด เจา้ หามนั มาให้ขอ้ ไม่ได้” ผคู้ มุ วญิ ญาณก็ปรากฏตวั ขึน้ พร้อมทวงคำสญั ญา

“ผมไม่สามารถทำตามเงื่อนไขของท่านได้ การออกเดินทาง คร้ังนี้มันทำให้ผมรู้ถึงการมีชีวิตที่แท้จริงว่า ชีวิตคือการใช้ชีวิตอย่างมี คุณธรรม หากขาดคุณธรรมชีวิตจะไม่มีวันพบเจอกับความสุขสงบที่ แท้จรงิ ...ภารกจิ นี้มนั คุม้ คา่ เหลอื เกิน ชะ เชิญทา่ นเอาชีวติ ผมเถิด” เด็กชายนทีบอกความจริงในใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองอาบ แก้มภายหลังจากตนไม่สามารถทำตามเงื่อนไขได้และพร้อมยอมรับ บทลงโทษ “อัญมณีชีวิตน้ันไม่มีอยู่จริง...คนทำความดี ซื่อสัตย์ ขยัน มี วินัย และรจู้ ักประมาณตนในการดำรงชีวิตเท่าน้ันถึงจะอยู่รอดบนโลกใบ นี้ได้ คุณธรรมทุกประการเปรียบเสมือนอัญมณีแห่งชีวิตอย่างไรละเจ้า มนุษย์ เจ้าจงอย่าใช้ชีวิตอย่างท่ีเคยใช้แลว้ เจ้าจะพบชวี ิตท่ีมคี วามสุขสงบ ที่แท้จรงิ …” หลังสิ้นเสียงของชายลึกลับไป ก็เกิดหมอกควันปกคลุมไปทั่ว และหลังจากสิ้นหมอกควันนทีได้ปรากฏตัวอยู่ท่ีบ้านของเขาดังเดิม และ ชวี ิตของเด็กข้ีขโมย จอมขี้เกียจ ก็เปล่ยี นไปนับตั้งแต่วนั นั้นเป็นตน้ มา...

สาระนา่ รู้ “งมเข็มในมหาสมุทร” คน้ หาสง่ิ ทย่ี ากจะคน้ หาได้หรือการทํากจิ ทสี่ าํ เรจ็ ไดย้ าก “ขเี้ กียจสันหลังยาว” คนขี้เกยี จ วนั ๆ เอาแตน่ อนไม่ยอมทำอะไร พังงา เปน็ เครื่องมือหนั หางเสอื ของเรอื เพือ่ บงั คับใหเ้ รือแล่นไปตามทิศทางทีต่ ้องการ รจู้ กั ผเู้ ขียน เยาวชนเป็นพลังอนั สำคญั ท่ีจะสามารถช่วยกันเสริมสร้างกจิ กรรมท่ี เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาประเทศชาติในอนาคต ดังน้ัน เยาวชนท่ีดี ควรตระหนักในคุณค่าของตนเองและใช้ชีวิตอย่างมีคุณธรรม โดยผ่าน การปลกู ฝงั คา่ นยิ มทดี่ งี ามผา่ นสื่อกลางตา่ ง ๆ เช่น การอ่านวรรณกรรม “นทีกับอัญมณีชีวิต” เร่ืองส้ันท่ีจะช่วยส่งเสริมและปลูกฝัง จิตสำนึกให้เยาวชนตระหนักถึงคุณค่าของการมีชีวิตและการทำความดี ไม่ว่าจะเป็นการกระทำตนให้มีประโยชน์ มีความซ่ือสัตย์สุจริต มีวินัย รวมถึงการใช้ชีวิตที่ไม่ฟุ้งเฟ้อ ผ่านเหตุการณ์ในเน้ือเรื่องและพฤติกรรม ของเด็กชายนที ท่มี ีความคิดและพฤติกรรมอย่างเชน่ เยาวชนส่วนใหญ่ใน สังคมปัจจบุ นั พรสุดา วงษาชัย นักศกึ ษาสาขาวิชาภาษาไทย คณะมนษุ ยศาสตรแ์ ละสงั คมศาสตร์ มหาวิทยาลยั ราชภัฏเทพสตรี