สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๐๓

ตอนท่ี ๓ ๔๗ ฝ่าย ตั๋งโต๊ะเปนเจ้าเมืองซีหลง ได้คุมทหารยี่สิบหม่ืน มีใจหยาบช้าคิดจะเอาราชสมบัติ เนอื ง ๆ ครน้ั รหู้ นงั สือรบั สั่งให้มาดงั นัน้ มีความยินดีนักเหน็ จะสมคิดครงั้ น้ี จึงใหเ้ ยียวหลู กู เขยอยูร่ กั ษา เมือง แล้วจัดลิฉุยหนึ่ง กุยกีหนึ่ง เตียวเจหน่ึง หวนเตียวหน่ึง ซ่ึงเปนทหารเอกกับทหารเลวสิบหม่ืน สรัพด้วยเคร่ืองศัสตราวุธพร้อม แล้วยกไปเมืองลกเอ๋ียง ครั้นมาถึงกลางทางปลงทัพอยู่ ลิยูเปนที่ ปรึกษาจึงว่าแก่ตั๋งโต๊ะว่า หนังสือซึ่งให้มาคร้ังน้ีเห็นจะมีผู้แอบรับส่ังให้มาถึงท่าน ซึ่งจะยกเข้าไปเหน็ ไม่ควร จาจะแต่งหนังสอื เข้าไปให้กราบทูล ให้มีรับสั่งออกมาอีกครั้งหน่ึง ท่านจึงยกเข้าไปในเมอื ง ถ้า จะคิดการส่ิงใดก็จะได้สดวก ต๋ังโต๊ะเห็นชอบด้วย ก็แต่งหนังสือเข้าไปให้กราบทูล ในหนังสือนั้นว่า อาณาประชาราษฎรในเมืองหลวงแลหัวเมืองทง้ั ปวงได้ความเดือดรอ้ น เพราะขันทสี ิบคนทาการหยาบ ช้าให้ผิดขนบธรรมเนียม บัดนี้ข้าพเจ้าจะขอยกกองทัพเข้าไปในเมืองหลวง แล้วจะจับตัวเตียวเหยยี ง กับขันทเี กา้ คนฆา่ เสีย พระองคแ์ ลอาณาประชาราษฎรจะได้อย่เู ย็นเปนสขุ สบื ไป ตัง๋ โตะ๊ (Dong Zhuo) ฝ่ายโฮจิ๋นรู้ในหนังสือต๋ังโต๊ะดังน้ัน ก็ปิดไว้มิ ให้ขันทีสิบคนรู้ แล้วหาขุนนางท้ังปวงมาปรึกษาว่า จะให้ตั๋งโต๊ะเข้ามาดีหรือประการใด แตะถ้ายจึงว่า ตั๋งโต๊ะนี้น้าใจดังเสือ ซึ่งจะให้เข้ามาในเมืองน้ีเห็นจะมี อันตรายแก่คนทั้งปวง โฮจ๋ินจึงว่าท่านนี้จะคิดการใหญ่ ด้วยเราไม่ได้ ได้ยินแต่ข่าวมิทันเห็นตัวเสือก็ครั่นคร้าม โลตดิ ไดย้ นิ จึงว่า ข้าพเจา้ ไดเ้ คยรู้นา้ ใจตง๋ั โต๊ะมาแต่กอ่ น ว่าเปนคนหยาบช้า ถ้าปล่อยให้เข้ามาในเมืองเห็นจะ เกิดจลาจลเหมือนคาแตะถ้ายว่าเปนมั่นคง โฮจิ๋นจึง ตอบว่าท่านทั้งปวงอย่าว่าเลยเราหาฟังไม่ โลติดกับ แตะถ้ายแลขุนนางผู้ใหญ่ท้ังปวงได้ยินโฮจิ๋นว่าดังนั้นก็ เสียใจนัก ต่างคนต่างเวนตราจานาเสียแล้วก็ออกจาก ราชการไปอยู่ณบ้านเปนอันมาก โฮจ๋ินจึงแต่งคนว่ามี รับสั่งให้ออกไปรับตั๋งโต๊ะมาต้ังอยู่ตาบลลุดคี นอก กาแพงเมือง สามก๊กวิทยา

๔๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายขันทีสิบคนครั้นรู้ว่าตัง๋ โต๊ะยกทหารมาต้งั อยู่นอกเมืองแล้ว จึงคิดกันว่า เหตุท้ังน้ีเพราะ โฮจ๋ินคิดอ่านแอบรับส่ัง ให้กองทัพหัวเมืองยกมาทาร้ายแก่เรา คร้ันเราจะนิ่งอยู่บัดนี้อันตรายก็จะถึง ชีวติ เรา จาเราจะคดิ ฆา่ โฮจ๋ินเสยี กอ่ น คร้ันคดิ กันแลว้ จงึ แต่งคนสนธิ ห้าสบิ คนถือศสั ตราวุธจึงส่งั ว่า ถ้า เห็นโฮจิ๋นเข้ามาก็ให้ฆา่ เสียเถิด แล้วก็พาพวกห้าสบิ คนลอบเขา้ ไปแอบอยู่ข้างซุ้มประตูวังข้างใน เตียว เหยียงก็เข้าไปทลู นางโฮเฮาว่า โฮจ๋นิ แอบรับสงั่ ใหห้ ากองทพั หัวเมืองเขา้ มาจะจบั เอาขา้ พเจ้าทั้งสิบคน ไปฆ่า เสีย ข้าพเจ้าหาท่ีพึ่งมิได้ เห็นแต่พระองค์จะช่วยชีวิตข้าพเจ้าได้ นางโฮเฮาจึงว่าให้ออกไปออ้ น วอนง้องอนโฮจิ๋นเถิด โฮจิ๋นจะมีความกรุณาอยู่ เห็นจะไม่ทาอันตรายดอก เตียวเหยียงจึงทูลว่า โฮจนิ๋ นั้นมีใจชังข้าพเจ้าท้งั สิบคนนกั ซึ่งจะให้ข้าพเจา้ ออกไปหาน้ันเหมือนหน่ึงเอาเนอื้ ไปสเู่ สอื อันจะมชี วี ติ คืนมานั้นหามิได้ ถ้าพระองค์เมตตาข้าพเจ้าท้ังน้ี ขอให้เชิญโฮจิ๋นเข้ามาตรัสขอชีวิตข้าพเจ้าต่อ พระโอษฐ์ ถึงมาทว่าโฮจิ๋นจะไมเ่ มตตาแล้ว ข้าพเจ้าก็จะตายอยู่ตอ่ หน้าท่ีนั่งพระองค์ นางโฮเฮาได้ยิน ดังน้ันมีความกรุณา จึงให้ไปหาโฮจ๋ินเข้ามา ฝ่ายโฮจ๋ินเม่ือจะเข้าไปหานางโฮเฮานั้น ตันหลิมห้ามว่า ซึ่งนางโฮเฮาให้มาเชิญน้ี ข้าพเจ้าแคลงอยู่ เข้าไปเห็นจะมีอันตราย โฮจ๋ิน จึงตอบว่า นางโฮเฮากับเราเปนพ่ีน้อง กัน ซ่ึงจะคบคิดเปนใจด้วยขันทีน้ันผิดไป อ้วนเสี้ยวจึงว่า การซึ่งคิดไว้น้ันเห็นขันทีสิบ คนจะรู้ตระหนัก ซ่ึงจักเข้าไปนั้นไม่ได้ โจโฉ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๔๙ จึงว่าถ้าท่านจะเข้าไปก็ไปเถิด แต่ ให้ตัวขันทีสิบคนออกมาเสียจากวัง ก่อน ท่านจึงจะไม่มีอันตราย โฮจิ๋น ได้ยินสามคนว่าดังน้ันก็หวั เราะแล้ว ตอบว่า เราเปนผู้สาเร็จราชการอยู่ ในแผ่นดินหาผู้ใดเสมอมไิ ด้ แลขนั ที สิบคนนี้ความคิดความอ่านกล้า หาญเปนกระไรอาจทาร้ายแก่เราได้ อ้วนเสี้ยวจึงว่า ท่านจะขืนเข้าไปก็ ตามเถดิ แต่ข้าพเจา้ จะขอเข้าไปด้วย อว้ นเสย้ี วจึงให้อว้ นสุดผนู้ อ้ งคุมทหารหา้ ร้อย เข้าไปอยู่ที่ประตวู ัง ข้างหน้า อ้วนเสี้ยวกับโจโฉแต่งตัวใส่เกราะถือกระบี่เข้าไปกับโฮจิ๋นถึงประตูข้างใน โปอ้ีนายประตูจึง ห้ามอ้วนเสีย้ วกบั โจโฉไวแ้ ตภ่ ายนอก โฮจิ๋นจึงเดิรเข้าไปแต่ผ้เู ดียว ครั้นถึงซุ้มประตูภายในเตียวเหยยี ง ตว๋ นกยุ เหน็ โฮจนิ๋ เข้ามา จึงเดิรขวางหนา้ ออกไปพยักให้พวกหา้ สิบคนล้อมโฮจ๋ินเข้าไว้ แล้วเตยี วเหยยี ง รอ้ งว่าตัวแต่ก่อนนั้นก็เปนผ้นู ้อยอยู่ เราไดช้ ว่ ยทานุบารงุ ว่ากล่าวพทิ ทลู ตวั จึงไดเ้ ปนผ้ใู หญ่ขน้ึ ถึงเพียง น้ี แลตัวกาเริบให้คนไปลอบฆ่านางตังไทฮอซ่ึงเปนมารดาพระเจ้าเลนเต้อันหาความผิด มิได้นั้นเสีย แลว้ ตวั แอบรับสัง่ ออกไปให้หาหัวเมอื งทัง้ ปวงยกทหารเข้ามาจะจบั เราซึ่งมีคุณ แก่ตวั ฆ่าเสียนั้น ตัวหา มีกตัญญตู ่อเราไม่ กลบั ว่าเราเปนศัตรูราชสมบตั ิอกี เลา่ ตัวจะทารา้ ยกแู ล้วกจู ะเอาชีวติ มงึ เสียบดั นก้ี อ่ น ค ร้ั นโ ฮ จิ๋ นเ ห็ น วุ่นว า ย ดังนั้นก็ตกใจ จะแลหาที่พึ่งก็มิได้ เหลียวหลงั ดูประตกู ป็ ดิ เสยี แลคนห้า สิ บ ค น ก็ ฆ่ า โ ฮ จิ๋ น ต า ย ฝ่ า ย อ้วนเส้ียวโจโฉคอยอย่นู อกประตูเห็น ช้านัก จึงเรียกโฮจ๋ินเข้าไปว่า เชิญ ออกมาจงเร็วเถิด เตียวเหยียงได้ยิน ดังนั้น จึงตัดสีสะโฮจ๋ินโยนออกไป แล้วร้องว่า โฮจ๋ินนี้คิดขบถเราฆา่ เสยี แล้วเอาแต่สีสะไปเถิด ผู้ใดซ่ึงมิได้ร่วมคิดเปนขบถด้วยนั้นก็ให้เร่งกลับไปที่อยู่ อย่ามาวุ่นวายเลย สามก๊กวิทยา

๕๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) อ้วนเส้ียวโจโฉไดย้ ินดังนั้น จึงร้องประกาศว่าโฮจ๋ินเปนเสนาบดผี ู้สาเร็จราชการ ขันทีสิบคนคบคิดกนั ฆ่าโฮจิ๋นเสียน้ัน เราจะทาลายประตูวังเข้าไปฆ่าขันทีสิบคนเสีย ผู้ใดจะเข้าด้วยเราบ้าง เง่าของเปน ทหารโฮจิ๋นซึ่งมากับอ้วนสุด คร้ันได้ยินอ้วนเส้ียวโจโฉร้องประกาศดังน้ัน ก็เอาเพลิงจุดประตูวังขึ้น แล้วอ้วนสุดก็คุมทหารเข้ามาในวัง พบขันทีเลวทั้งปวงก็จับฆ่าเสีย อ้วนเส้ียวโจโฉก็ฟันประตูวังเข้าไป แลเตียวต๋งหนึ่ง เทียควงหนึ่ง เห้หุยหนึ่ง กุยเสงหนึ่ง ขันทีสี่คนเห็นอ้วนเส้ียวโจโฉทาลายประตูวังเข้า มา กว็ ิ่งหนีเขา้ ไปในสวนดอกไม้ อว้ นเส้ยี วโจโฉกไ็ ล่ตามเข้าไปฆา่ เสยี แลว้ สบั เน้อื ขนั ทีสคี่ นละเอยี ดมใิ ห้ กากลืนแค้น แลเพลิงน้ันก็ไหม้ลามเข้าไปถึงที่ข้างใน เตียวเหยียงหนึ่ง ต๋วนกุยหนึ่ง เทาเจียดหน่ึง เหาลาหนึ่ง เห็นเพลงิ ไหม้ลามเข้ามา จึงพานางโฮเฮากับหองจูเปียนหองจูเหียบหนีรน้ เขา้ ไปทเ่ี พลิงยัง ไมถ่ งึ น้นั หองจเู ปยี น (Liu Bian) หองจเู หียบ (Liu Xian) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๕๑ ฝา่ ยโลติดซ่ึงออกจากท่ีขุนนาง ครนั้ เหน็ เพลิงไหม้ในพระราชวังก็แต่งตัวใส่เกราะถอื อาวุธมา ยืนแอบประตูทา้ ย สนมอยู่ ครั้นแลเขา้ ไปเห็นตว๋ นกยุ พานางโฮเฮาหนเี พลงิ วุ่นวายอยดู่ ังนั้น จึงรอ้ งเข้า ไปว่าอ้ายศัตรูราชสมบัติ มึงจะพานางโฮเฮาไปไหน ต๋วนกุยไดย้ ินแลไปเห็นโลติดก็ตกใจกลัวว่ิงหนเี อา ตัวรอด แลนางโฮเฮากต็ กใจโดดลงมาจากชาลา โลตดิ ว่งิ เขา้ รับทนั ฝ่ายเงา่ ของคุมทหารเข้าไปถึงในวัง พบโฮเบีย้ ว เงา่ ของจึงรอ้ งวา่ อา้ ยนศี่ ัตรรู าชสมบัติ มงึ คบคิดกบั ขันทีสิบคนฆ่าโฮจน๋ิ ผพู้ ่เี สยี เราฆา่ อา้ ยน่ี เสียจึงจะชอบ แล้วให้ทหารล้อมจับโฮเบี้ยวฆ่าเสียในที่น้ัน ขุนนางแลทหารท้ังปวงมาเข้ากับ อ้วนเสี้ยวโจโฉเปนอันมาก อ้วนเส้ียวจึงใช้ทหารกองหน่ึงออกไปล้อมบ้านขันทีสิบคน จับพรรคพวก ชายหญิงใหญ่น้อยฆ่าเสียสิน้ โจโฉจึงคุมทหารเข้าดับเพลงิ ซึ่งไหม้วังนั้น แล้วจึงเชิญเสด็จนางโฮเฮามา ให้ว่าราชการเมืองอยู่พลาง ครั้นเวลาค่าต๋วนกุยซึ่งหนีไปพบเตียวเหยียง จึงชวนกันพาหองจูเปียน หองจูเหยี บหนอี อกไปนอกเมอื งซุ่มอยู่ ณ ป่าเชงิ เขาปกั คสู าน ฝ่ายอ้วนเสยี้ วโจโฉจึงเกณฑ์ทหารสองกอง กองหนึ่งให้ตามจับขนั ทีหกคน กองหน่ึงให้ไปหา หองจเู ปยี นหองจเู หียบ ณ ป่านอกเมือง ฝ่ายตว๋ นกยุ กับเตียวเหยยี ง ได้ยนิ เสียงทหารตามมาค้นหาเปน อนั มาก คดิ กลัววา่ จะมพิ ้นความตาย จึงท้งิ พระราชบตุ รทง้ั สองเสยี ตา่ งคนต่างกห็ นีไปในเวลาเทยี่ งคืน แต่เตียวเหยียงน้ันหนีบุกป่ามาถึงแม่น้าแห่งหนึ่ง พอพบทัพบินของเจ้าเมืองโห้หล้า ทหารท้ังปวงมิได้ เห็นตัว ได้ยินแต่เสียงสาก ๆ ในพง จึงล้อมไว้ริมแม่น้า แล้วจุดคบใส่ปลายไม้ส่องเข้าไปจะจับตัว เตียวเหยยี งเห็นจะหนีไม่พน้ กโ็ จนนา้ ตาย สามก๊กวิทยา

๕๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายหองจูเปยี นหองจูเหยี บซึ่งขันทีทิ้งเสียในป่า ครัน้ ได้ยินเสยี งพลอ้ือองึ มากต็ กใจกลวั ครน้ั เวลาสามยามน้าค้างตกหนกั จึงปรึกษากนั วา่ เราจะอย่ทู ี่นมี่ ิไดจ้ าจะหนไี ปให้พ้นภัย แล้วกพ็ ากันบุกป่า ไปในเวลากลางคนื มืดมิไดเ้ ห็นหนทาง มิรู้ท่ีจะไปแห่งใดจึงเอาชายเสือ้ ทรงผูกกันเขา้ ไว้ พอเห็นหงิ ห้อย บินนาหน้าไปเปนหมู่ก็เห็นทาง จงึ พากนั ไปตามแสงหิงหอ้ ย หองจเู หียบผูน้ อ้ งจงึ ว่าหิงหอ้ ยนีเ้ ปนเทวดา ช่วยนาทางให้เราเปนมั่นคง ภายหน้าไปเห็นเราจะยังมีบุญอยู่ คร้ันเวลาจะใกล้รุ่งก็มาถึงชายเขาแห่ง หนงึ่ พระบาทพระราชบตุ รทั้งสองพระองคช์ อกช้าพุพองเดริ ไปมิได้ เห็นกองหญา้ กองหน่ึงกพ็ ากันเข้า หยุดนอนอยู่ ที่นั้นมีบ้านตาบลหนึ่งนายบ้านนั้นช่ือซุยก๊ก ในเวลากลางคืนนั้นซุยก๊กฝันว่า เห็นพระ อาทิตย์สองดวงตกอยู่ท่ีหลังบ้าน คร้ันเวลารุ่งขึ้นซุยก๊กเดิรออกไปเท่ียวเลน่ นอกบ้าน เห็นรัสมีสว่างท่ี ตรงกองหญ้าจึงเดิรเข้าไปดู เห็นพระราชบุตรท้ังสองนอนอยู่ จึงปลุกขึ้นถามว่าท่านนี้มาแต่แห่งใด หองจูเหียบจึงบอกว่า น่ันชื่อหองจูเปียนซ่ึงเสวยราชย์ในเมืองลกเอี๋ยง เราเปนน้องชื่อตันลิวอ๋อง เปน เหตุเพราะขันทีสิบคนบ้านเมืองจึงเกิดจลาจลวุ่นวาย เราจึงหนีภัยมาอาศรัยอยู่ที่นี้ ซุยก๊กนายบ้านได้ ฟังดงั นั้นกต็ กใจ คุกเขา่ ลงกราบถวายบงั คมแล้วทูลว่า ขา้ พเจ้าชอื่ ซุยก๊ก แต่ก่อนนน้ั ก็ได้ทาราชการอยู่ ในเมืองหลวง ครงั้ พระเจา้ เลนเต้ผู้เปนพระราชบิดาแห่งพระองค์ อา้ ยขันทีสิบคนมนั มาทาหยาบช้าต่าง ๆ ข้าพเจา้ จงึ ออกจากราชการมาทามาหากนิ อยทู่ ่นี ี่ แล้วซยุ กก๊ จึงเชญิ เสด็จเข้าไปบา้ น แลว้ แตง่ ทีอ่ ย่แู ล เคร่อื งเสวยถวาย พระราชบุตรทงั้ สองกอ็ าศรัยอยู่ณบา้ นซยุ ก๊ก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๕๓ ฝา่ ยบนิ ของก็ยกล่วงเขา้ มา พอพบต๋วนกยุ ขันทีจึงจบั เอาตัวมาถามวา่ เกิดจลาจลคร้งั น้ีเพราะ พวกมึงทั้งสิบ คน บัดนี้มึงพาพระราชบุตรทั้งสองไปไว้แห่งใด ต๋วนกุยจึงบอกว่าเมื่อเกิดเพลิงขึ้นใน พระราชวังข้าพเจ้าพาพระราชบุตรหนีมา อยู่ในป่า คร้ันได้ยินเสียงทหารอื้ออึงมา ข้าพเจ้าตกใจกลัว ต่างคนต่างหนีเอาตัวรอด บินของได้ฟังก็โกรธจึงให้ฆ่าต๋วนกุยเสียแล้วตัดเอาสีสะผูกคอม้ามา จึงส่ัง ทหารท้ังปวงให้ยกแยกกันไปเที่ยวหาพระราชบุตรท้ังสอง บินของก็ข่ีม้าเท่ียวค้นในป่ามาจนถึงหน้า บา้ นซยุ กก๊ ฝา่ ยซุยกก๊ เห็นสีสะต๋วนกุยก็วง่ิ ออกมาถามบนิ ของว่า ท่านจับต๋วนกุยได้แหง่ ใดจึงตดั เอาสีสะ ผกู คอม้ามา บินของจึงบอกเน้อื ความแต่หลงั ให้ฟงั สิน้ แลว้ วา่ ขา้ จะมาเทีย่ วหาพระราชบตุ รท้ังสององค์ ซุยก๊กก็พาเข้าไปเฝ้าในบ้าน แล้วซุยก๊กกับบินของจึงทูลพระราชบุตรทั้งสองว่า อย่างธรรมเนียมใน เมืองหลวงถ้าหาเจ้าเสวยราชสมบัติแต่วันหนึ่งไม่ บ้านเมืองมักเกิดอันตราย ขอเชิญเสด็จเข้าไปเสวย ราชสมบัติอยู่ดังเก่า แผ่นดินจึงจะเปนปรกติสืบไป พระราชบุตรท้ังสององค์เห็นชอบด้วย ซุยก๊กกับ บินของก็ผูกม้าถวายสองม้าแล้วเชิญเสด็จไป ครั้นมาทางประมาณสามร้อยเส้น พอพบอ้องอุ้นหนึ่ง อิวป๋ิวหน่ึง ซุนเขนหนึ่ง เตี๋ยวเปงหน่ึง เปาสุ้นหนึ่ง อ้วนเส้ียวหน่ึง คุมทหารประมาณห้าร้อย ครั้นเหน็ พระราชบุตรทั้งสองมา ก็ลงจากม้าร้องไห้เข้าไปรับเสด็จ แล้วซุยก๊กกับบินของก็เล่าเนื้อความให้ฟัง ขุนนางทั้งหกคนแจ้งแล้ว จึงเอาสีสะต๋วนกุยขันทีให้ม้าใช้เอาเข้าไปประกาศแก่ราษฎรในเมืองหลวง แล้วแต่งรถรับเสด็จพระราชบุตรท้ังสอง ไปทางประมาณร้อยเส้นเศษพบทหารกองหน่ึงยกมาเปนอัน มากมไิ ด้รู้ว่าเปนทัพผ้ใู ด ขนุ นางท้ังปวงตกใจ แตอ่ ้วนเส้ียวนนั้ ขี่ม้าขึ้นไปหน้าทหารทั้งปวงแล้วร้องถาม ว่า ทัพผู้ใดยกมา ทหารมิได้ ตอบประการใด แลตั๋งโต๊ะได้ ยินก็ขับม้าขึ้นมาหน้าทหาร แล้วร้องถามว่า พระราชบุตร อยู่แห่งใด มาด้วยในกองทัพนี้ หรือหาไม่ หองจเู ปยี นตกใจน่ิง อยู่ แตห่ องจูเหยี บผูน้ ้องจงึ ร้อง บอกว่า ทัพผู้ใดมาถามหาหอง จูเปียน ต๋ังโต๊ะบอกว่าข้าพเจ้า ช่ือตั๋งโต๊ะเปนเจ้าเมืองซีหลง สามกก๊ วิทยา

๕๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) หองจูเหียบจึงว่า มาน้ีจะขบถหรือจะประสงค์ส่ิงใด ตั๋งโต๊ะจึงว่าข้าพเจ้ามิได้เปนขบถจะมารับเสด็จ ดอก หองจูเหียบจึงว่าจะมารับเสด็จแล้วเปนไฉนจึงไม่ลงจากม้าเล่า ต๋ังโต๊ะได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ จึงลง จากม้าแล้วเข้ามากราบถวายบังคม หองจูเหียบจึงว่า ท่านนี้มิเสียแรงเปนขุนนางผู้ใหญ่ใจสัตย์ซ่ือคา ต้นกับคาปลายตอ้ งกนั ต๋งั โตะ๊ ได้ยนิ ดังน้ันจึงคิดแต่ในใจวา่ หองจเู หียบมีสติปญั ญาพูดจาหลกั แหลมนัก กูจะคิดอ่านยกหองจูเปียนออกเสีย จะให้หองจูเหียบเปนเจ้าแผ่นดินในเมืองลกเอี๋ยง แลต๋ังโต๊ะกับ ขุนนางทัง้ ปวงสง่ พระราชบตุ รทง้ั สองเข้าไปถึงในวัง แลว้ ตั๋งโตะ๊ ก็กลับออกไปตัง้ ทพั อยู่นอกเมอื ง ฝ่ายนางโฮเฮาคร้นั เหน็ พระราชบตุ รกลบั มาได้ก็มคี วามยินดี จึงไดต้ รวจตราเครือ่ งอานทรัพย์ สิ่งของในท้องพระคลังก็ดีอยู่สิ้น หายไปแต่ตราหยกสาหรับว่าราชการเมอื ง แลต๋ังโต๊ะน้ันคุมทหารมา เที่ยวเล่นในเมืองหลวงเนือง ๆ อยู่ แลพรรคพวกทั้งปวงเก็บเอาทรัพย์ส่ิงสินทั้งปวงของอาณาประชา ราษฎรเปนอันมาก ผู้ใดมิได้ว่ากล่าว แลตั๋งโต๊ะเข้าเฝ้ามิได้คานับเสนาบดีผู้ใหญ่ เปาสิ้นเห็นดังนั้นไป ปรึกษากับอ้วนเสี้ยวว่าต๋ังโต๊ะนี้นานไปเห็นจะทาการ กาเริบข้ึน เราจาจะคิดล้างมันเสียให้ได้ก่อน อ้วนเส้ียวจึงว่าการแผ่นดินพึ่งสงบ ครั้นเราจะด่วนทาดังน้ันไม่ควร เปาส้ินจึงไปหาอ้องอุ้นปรึกษา เหมือนว่ากับอ้วนเสี้ยวนั้น อ้องอุ้นจึงว่าคดิ ดงั นี้กช็ อบอยู่แลว้ ของดแต่พอปรกึ ษากันดูก่อน เปาส้ินคิด ความมติ ลอดมคี วามนอ้ ยใจ ก็พาพรรคพวกออกไปอย่ปู ่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๓ ๕๕ ลยิ ู (Li Ru) ฝ่ายต๋ังโต๊ะจึงเกล้ียกล่อมนายทหารท้ังปวงซ่ึงอยู่กับ โฮจิ๋นแต่ก่อนน้ัน เข้าอยู่ในอานาจสิ้น ต๋ังโต๊ะจึงกาเรบิ ข้ึน แล้ว ปรึกษากับลิยูว่า เราจะยกหองจูเปียนเสีย จะให้หองจูเหียบ เสวยราชย์ ราชการแลขุนนางทั้งปวงก็จะเปนสิทธ์ิแก่เรา ภาย หน้าไปจะคดิ การสงิ่ ใดกจ็ ะไดส้ ดวก ลิยูจงึ ตอบว่า ทุกวนั นม้ี เี จ้า ก็เหมือนหนึ่งหาไม่ เสนาบดีสาเร็จราชการก็ไม่มี แผ่นดินพ่ึง สงบ ซ่ึงทา่ นคดิ ทัง้ นีข้ า้ พเจา้ เหน็ ชอบดว้ ย ใหท้ ่านเรง่ คิดทาเถิด แล้วว่าให้ท่านหาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยไปณสวนดอกไม้ตาบล อุนเบงหุ้ย ถ้าขุนนางพร้อมแล้วจึงปรึกษาว่า จะให้ยก หองจูเปียนเสีย จะให้หองจูเหียบเสวยราชย์ ถ้าขุนนางผู้ใดไม่ ยอมก็ให้จับตัวฆา่ เสีย ท่านก็จะมอี าญาสิทธ์ิสืบไป ต๋ังโตะ๊ ได้ฟัง ดังน้นั มคี วามยินดีนัก อยู่มาวันหน่ึงให้แต่งโต๊ะแล้ว ให้หาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยมา แลขุนนางท้ังปวงเกรงต๋ังโต๊ะส้ิน ก็พากันไปณสวนดอกไม้นั่งล้อมจะกินโต๊ะ ต๋ังโต๊ะเห็นขุนนางพร้อมแล้วก็ถือกระบ่ีออกมา จึงห้ามว่า อย่าเพ่อเสพย์สรุ า เราจะปรึกษาราชการขอ้ หน่ึงก่อน ขนุ นางท้ังปวงก็นิ่งคอยฟังอยูส่ ิ้น ต๋ังโตะ๊ จึงวา่ ทุก วนั นห้ี องจเู ปยี นได้เสวยราชสมบตั ิ อุปมาดังสีสะแลหัวใจเสนาบดีกับอาณาประชาราษฎรทงั้ ปวง แต่ไม่ มสี งา่ อาญาสิทธิใ์ ห้ขนุ นางแลราษฎรเกรงกลัว บัดนีเ้ ราเห็นหองจูเหยี บมสี ติปัญญาแหลมหลกั กล้าหาญ เราจะให้ถอดหองจูเปียนเสีย จะให้หองจูเหียบเสวยราชย์ แผ่นดินจึงจะอยู่เย็นเปนสขุ ท่านท้ังปวงจะ เห็นประการใด ขุนนางท้ังน้ันนิ่งเสียส้ิน แต่เต๊งหงวนเจ้าเมืองเต๊งจ๋ิวน้ันยืนข้ึนแล้วร้องว่าแก่ตั๋งโต๊ะว่า ตัวเปนแต่ขุนนางหัวเมืองมาทาองค์อาจจะถอดเจ้าเสีย แลหวงจูเปียนน้ันเปนพระราชบุตรเ อก พระเจ้าเลนเตจ้ ึงยกราชสมบัตใิ ห้ แล้วหองจูเปียนมไิ ด้มีความผดิ ตัวคิดอ่านทั้งนี้จะเปนขบถหรอื จึงว่า กล่าวดังน้ี ต๋ังโต๊ะได้ยินดังนั้นก็โกรธจึงร้องว่า เราปรึกษาราชการที่ดีสิไมเ่ ห็นด้วย ผู้ใดซ่ึงองค์อาจเข้า มาว่ากล่าวขัดขวางนั้น กูจะเอาชีวิตเสียบดั น้ี แล้วก็ถอดกระบี่ออกจะฆ่าเตง๊ หงวนเสยี ลิยูเห็นลิโป้ยืน อยู่ข้างหลังเต๊งหงวนนั้น รูปร่างสูงใหญ่มือถือทวน ท่วงทีเห็นแขงแรงนัก ลิยูจึงห้ามตั๋งโต๊ะไว้แล้วว่า วันน้ีหาท่านทั้งปวงมากินโต๊ะจะฟังขับราให้สบายใจสิมาวิวาททุ่มเถียงกันเล่า ส้ินวันแล้วหรือ ถ้าจะ ปรกึ ษากันก็งดไวก้ ่อนเถดิ จงึ คอ่ ยไปปรกึ ษาณศาลาลูกขุน วันน้ีเชิญกนิ โตะ๊ เล่นดกี ว่า แลขนุ นางท้ังน้ัน กห็ ้ามเต๊งหงวน เต๊งหงวนกข็ ึ้นมา้ พาลโิ ป้กลับไป สามกก๊ วิทยา

๕๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ลโิ ป้ (Lu Bu) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๕๗ ฝา่ ยต๋ังโต๊ะนน้ั จึงวา่ แก่ขุนนางทั้งปวงว่า เราปรกึ ษาเมอื่ กี้นน้ั ท่านท้ังนีเ้ หน็ ผดิ หรือชอบ โลติด จึงตอบต๋ังโต๊ะวา่ ทา่ นปรกึ ษาข้อราชการน้นั ผิดนัก พระเจา้ เลนเต้ผเู้ ปนพระราชบดิ าเห็นว่าหองจเู ปยี น มีสติปัญญาแล้วก็เปนพระ ราชบุตรเอก จึงให้เสวยราชสมบัติ ตัวท่านเปนขุนนางหัวเมืองมิได้แจ้ง กฎหมายในพระราชฐาน จะมาถอดหองจูเปียนซ่ึงมิได้มีความผิดเสียนั้นไม่ชอบ ต๋ังโต๊ะได้ยินดังนั้นก็ โกรธถอดกระบ่อี อกจะฟันโลตดิ เสยี แพ่เปก๊ จึงห้ามวา่ โลติดนเ้ี ปนขุนนางผูใ้ หญม่ าแตก่ ่อน น้าใจก็สัตย์ ซ่ือม่ันคง ขุนนางท้ังปวงแลอาณาประชาราษฎรมนี ้าใจรกั โลติดเปนอันมาก ซ่ึงท่านจะฆ่าโลตดิ เสียนน้ั เห็นว่าราษฎรทั้งปวงจะมีความเดือดร้อนนัก แล้วอ้องอุ้นจึงว่าวันน้ีเปนหน้าเหล้าหน้าเข้าอยู่ ถ้าจะ ปรึกษาขอ้ ราชการกใ็ หง้ ดไวว้ ันอน่ื เถดิ ขุนนางทงั้ ปวงกล็ าตง๋ั โต๊ะกลบั ไปสิ้น ฝ่ายลิโป้คร้ันไปถึงที่อยู่กับเต๊งหงวนแล้ว จึงถือทวนข่ีม้ากลับมาคอยฟังราชการ ณ สวน ดอกไม้ แลต๋ังโต๊ะนั้นคร้ันขุนนางไปสิ้นแล้ว ก็ถือกระบี่เ ดิรออกไปณประตูสวนดอกไม้ แลเห็นลิโป้ขี่ม้าควบไปมาอยู่ริมระเนียด จึงถามลิยูว่าทหารผู้ใด ลิยูจึงว่าให้ท่านหลบเข้ามาเสียก่อน แล้วบอกว่า คนนี้ช่ือลิโป้เปนบุตรเล้ียงเต๊งหงวน มีกาลังกล้าแขงนัก ต๋ังโต๊ะก็ถอยเข้ามา ครั้นเวลารุ่ง เช้ามีผู้มาบอกต๋ังโต๊ะว่า บัดนี้ เต๊งหงวนกับลิโป้คุมทหารยกมาจะรบด้วยท่าน ต๋ังโต๊ะโกรธก็จัดแจง ทหารแลว้ ยกออกไปตัง้ รบั ฝ่ายเต๊งหงวนกับลิโปม้ ายืนอยหู่ นา้ ทหาร เหน็ เตง๊ หงวน (Ding Yuan) ต๋ังโต๊ะยกมาจึงร้องว่าครั้งก่อนอ้ายเหล่าขันทีสิบคนทา การหยาบช้าให้ได้ ความเดือดร้อนท้ังแผ่นดินจนเกิด อันตรายข้ึน บ้านเมืองพ่ึงจะสงบ แลตัวเปนแต่ขุนนาง หัวเมืองยังมิได้มีความชอบประการใด มาต้ังตัวเปน ผู้ใหญ่คิดบังอาจจะถอดหองจูเปียนเสีย จะให้แผ่นดิน เกิดจลาจลเหมือนครั้งขันทีนั้นหรือ ต๋ังโต๊ะมิได้ตอบ ประการใด พอลิโป้ควบม้าราทวนเข้ามาจะแทงเอา ตั๋งโต๊ะ ๆ เห็นก็กลัวถอยหลังไปหลังทหาร เต๊งหงวนก็ ขบั ทหารหนนุ ไลฟ่ นั ขนึ้ ไป ตั๋งโต๊ะกับทหารก็แตกพา่ ยไป ทางประมาณห้าสิบเส้น จึงให้ตั้งค่ายมั่นรับไว้ แล้ว ตั๋งโต๊ะจึงปรึกษากับนายทหารซึ่งเปนพรรคพวกว่า แต่ เราเห็นผู้กระทาศึกมาน้ีก็เปนอันมาก ไม่มีผู้ใดเข้มแขง สามก๊กวิทยา

๕๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) กล้าหาญเหมือนลิโป้เลย ถ้าเราได้ลิโป้มาไว้เปนทหารของเราการท้ังปวงก็จะคิดได้สดวก ลิซก นายทหารคนหน่ึงจึงว่า ข้าพเจ้ากับลโิ ปอ้ ย่บู ้านเดียวกัน แล้วก็เปนมิตสหายวิสาสะกัน อันลิโปน้ ้ันกล้า แข็งก็จริง แต่เปนคนใจหยาบช้าหารู้จกั คุณคนไม่ โลภเห็นแต่จะได้สงิ่ ของอันดี ข้าพเจ้าจะขอไปเกล้ีย กล่อมลโิ ป้ใหม้ าอยู่กับท่านจงได้ ตัง๋ โต๊ะจงึ ถามว่าทา่ นจะไปเกลีย้ กล่อมลโิ ปน้ ้ันประการใดจะได้ ลซิ กจงึ ตอบว่าขอให้ท่านจัดทรัพย์ส่ิงของอันดี กับม้าซึ่งชื่อว่าเซ็กเธาว์อันมีกาลังเดิรทางได้วันละหม่ืนเส้นมา เถิด ขา้ พเจา้ จะเอาไปใหล้ โิ ป้ แลว้ จะเกลย้ี กลอ่ มให้ลิโป้มาอยกู่ บั ทา่ นจงได้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๕๙ ต๋ังโต๊ะได้ยินดังนั้นจึงปรึกษากับลิยูว่า ซึ่งลิซกว่ากล่าว ทั้งนี้ท่านยังเห็นประการใด ลิยูจึงว่า ท่านสิจะคิดการใหญ่ เสียดายกับสง่ิ ของกับม้าตวั หนึ่งใยเลา่ ถา้ สมความคดิ แล้วทา่ นจะ ปราถนาส่ิงใดก็จะได้โดยสดวก ตัง๋ โต๊ะได้ฟงั มีความยนิ ดนี กั จึงจัด ทองคาพันตาลึงกับพลอยสิบยอด เข็มขัดประดับหยกสายหนึ่ง กับม้าซึ่งชื่อเซ็กเธาว์ให้แก่ลิซกแล้วสั่งว่า ท่านเอาไปให้ลิโป้ตาม ท่านคิดน้ันเถิด ลิซกรับของทั้งปวงกับม้าแล้วก็ลาตั๋งโต๊ะไปยัง ค่ายเต๊งหงวน พอพบบ่าวลิโปอ้ อกมาตระเวน จงึ จับเอาตวั ลิซกไว้ ลิซก (Li Su) ถามว่ามาทาไม ลิซกบอกว่าเราชื่อลิซก เปนเพื่อนรักกันกับลิโป้ มาแต่น้อย บัดน้ีระลึกถึงลิโป้จึงมาหา ท่านท้ังปวงช่วยพาเราไปหาลิโป้จงได้ ทหารกองตระเวนจึงให้ คุมเอาตัวไว้ แล้วเอาเน้ือความไปบอกลิโป้ ๆ ครั้นแจ้งดงั น้ันก็มคี วามยินดนี ัก จึงออกมารบั ลซิ กเข้าไป ถึงในค่าย แล้วจึงว่าเรากับท่านรักกันมาแต่น้อย จากกันมาช้านานแล้ว บัดนี้ท่านมาอยู่ทาราชการ ตาแหน่งใด ลิซกจึงตอบว่าเราเปนตงลงเจี้ยงนายทหาร รู้ว่าท่านทาราชการเปนนายทหารแล้วได้ช่วย อาสาแผ่นดินทั้งน้ัน เรามีความยินดีด้วย หาสิ่งใดจะให้มิได้มีแตม่ ้าตัวน้ีช่ือเซ็กเธาว์ มีฝีเท้าเดิรทางได้ วันละหมื่นเส้น ถ้าขึ้นเขาแลข้ามน้าก็เหมือนกับเดิรที่ราบ ท่านจงเอาไว้เถิดจะได้ทาราชการอาสา แผ่นดินสืบไป ลิโป้ได้ฟังดังนั้นจึงจูงเอาม้ามาดูลักษณ เห็นขนนั้นแดงดังถ่านเพลิงทั่วทั้งตัวมิได้มีสีใด แกม สูงส่ีศอกเศษ ได้ลักษณเปนม้าศึก เข้มแข็งกล้าหาญ ลิโป้ก็มีความยินดีนักคานับแล้วว่าท่านเอา ม้าตัวนี้มาให้เราน้ี เราชอบใจสมความปราถนาเรานัก ย่ิงกว่าให้ทรัพย์ส่ิงของท้ังปวง เรามิได้มีสิ่งของ สนองคุณท่านเลย ลิซกจึงตอบว่า ซ่ึงเราเอาม้ามีฝีเท้ามาให้ท่านท้ังนี้ จะได้คิดเอาสิ่งของตอบหามิได้ คดิ ว่าทา่ นเปนทหารทาราชการซอ่ื สัตย์อยูจ่ งึ เอามาให้ ลิโป้จึงให้แต่งโต๊ะ แล้วเชิญให้ ลซิ กกิน ขณะเมื่อลิซกเสพยส์ รุ าอยนู่ ้ันจึง ว่าแก่ลิโป้ว่า ท่านผู้ใหญ่นั้นอยู่แห่งใด เอนดูช่วยพาเราไปหาเราจะได้คานับให้ ท่านรูจ้ กั ไว้ ลิโป้ตอบว่าทา่ นอยหู่ าไหนไม่ รู้ บิดาเราตายช้านานแล้ว ลิซกจึงว่าจง ไปหาเต๊งหงวนซึ่งเปนบิดาท่าน ลิโป้จึง สามกก๊ วิทยา

๖๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขับคนท้ังปวงเสีย แล้วค่อยกระซิบว่า ท่านเสพย์สุราเมากระมัง เรากับท่านรู้จักบิดามารดากันมาแต่ น้อย เปนไฉนจึงว่าดังนี้เล่า ซ่ึงเรามาอยู่กับเต๊งหงวนทุกวันน้ีเรียกว่าเปนบิดานั้น เพราะจาใจอยู่ดอก ลิซกจึงว่าท่านนี้มีฝีมือกล้าหาญในการสงครามลือชาปรากฎทุกหัวเมือง จะคิดเอาสิ่งใดก็จะได้ดัง ปราถนา เปนไฉนมาจาใจอยู่ดังนี้ ลิโป้ตอบว่าซึ่งท่านว่าทั้งน้ีก็จริงอยู่ แต่เราแสวงหาที่พึ่งจะเปนหลกั นัน้ ยงั มไิ ด้ ลิซกยิ้มแล้วจึงตอบวา่ ธรรมดานกก็ยอ่ มอาศรัยปา่ ซึง่ มผี ลไมม้ ากจึงเปนสขุ ประเพณีขนุ นาง ทาราชการ ถ้าพระมหากษัตริย์ทรงทศพิธราชธรรมแล้วก็มีความสุข ซ่ึงท่านว่าจาใจอยู่ด้วยเต๊งหงวน นัน้ จะเอาประโยชน์อนั ใด ภายหน้าไปเห็นจะมีอนั ตราย จงผอ่ นผันหาที่อยใู่ หเ้ ปนสุขดีกว่า ฝ่ายลโิ ปไ้ ด้ยินดังนนั้ จงึ ถามลิซกว่า ทา่ นสิทาราชการอยูใ่ นเมืองหลวง ยังเห็นขุนนางผู้ใดกล้า หาญสัตย์ซื่อว่ากล่าวสิทธ์ิขาดบ้าง ลิซกจึงตอบว่า เราเล็งดูขุนนางในเมืองหลวงนั้น ซ่ึงจะมีสติปัญญา กล้าแขงหาพร้อมเหมือนต๋ังโต๊ะไม่ อันตั๋งโต๊ะนั้นประกอบไปด้วยสติปัญญากล้าหาญ สัตย์ซื่อมั่นคง แล้วน้าใจก็รักทหารปูนบาเหน็จให้มิได้รักทรัพย์สิ่งของ เอาใจคนเปนประมาณ สืบไปข้างหน้าเห็น ตั๋งโต๊ะจะไดเ้ ปนใหญ่ ลิโป้ได้ยินดังน้ันมคี วามยนิ ดี จึงตอบว่า เราก็คิดอยู่จะหาที่พึ่งดังน้ี แต่หาช่องซง่ึ จะไปน้นั ยงั มิได้ ลิซกน้ันจึงเอาทองกับพลอยแลเข็มขัดนนั้ มาต้ังไว้ ลิโป้เห็นจึงถามวา่ ของท้ังนีท้ ่านเอา มาทาไม ลซิ กจึงบอกว่า ตั๋งโตะ๊ มนี ้าใจรักใครท่ ่านเปนอันมาก จึงให้เราเอาม้าแลของทั้งน้มี าให้แก่ท่าน ลิโปเ้ ปนคนโลภ คร้นั เห็นของกม็ ีความยินดนี ัก จงึ ตอบวา่ ซงึ่ ตง๋ั โตะ๊ มีใจรักเราใหเ้ อาม้าแลส่ิงของมาให้ เราทงั้ น้ี เราจะมสี ิง่ อนั ใดไปสนองคณุ ทา่ น ลิซกจึงตอบวา่ แต่ตวั เราฝมี อื เปนประมาณ ตั๋งโต๊ะยงั มใี จรัก ช่วยเสนอความชอบให้ เราจึงได้เปนนายทหาร แลตัวท่านมีฝีมือรบพุ่งกล้าหาญย่ิงกว่าเรา ถ้าไปอยู่ ด้วยเห็นจะได้เปนขุนนาง ใหญ่ข้ึนกว่าน้ี ลาภสการ ความสุขก็จะมีเปนอันมาก ลิโป้จึงตอบว่า เราจะเอา ค วา ม ชอบ อันใด ไ ป เ ป น กานัลต๋ังโต๊ะ ลิซกจึงตอบว่า ถ้าทา่ นจะเอาความชอบนั้นก็ ได้ง่าย เกรงอยู่แต่ว่าท่านจะ ไม่ทา ถ้าท่านจะทาแล้วก็จะ ได้ในลัดน้ิวมือเดียว ลิโป้ได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓ ๖๑ ยินก็นิง่ คดิ อยู่ แล้วตอบวา่ อนั จะเอาความชอบสง่ิ ใดไปน้ันกไ็ มม่ ี แลเต๊งหงวนกับตงั๋ โตะ๊ ผดิ ใจกันอยู่ เรา จะตัดสีสะเต๊งหงวนไปเปนกานัลตั๋งโต๊ะ เห็นจะควรหรือไม่ควร ลิซกจึงตอบว่า ถ้าท่านทาดังนี้ ความชอบจะมีแก่ทา่ นเปนอันมาก แลซึ่งจะคิดทานน้ั ก็อย่านอนใจ ถ้าช้าไปเกลือกจะเสยี ท่วงที ลิโป้จึง รับคาว่าท่านไปบอกแก่ต๋ังโต๊ะเถิด พรุ่งนี้เราจะตัดเอาสีสะเต๊งหงวนไปให้ต๋ังโต๊ะ ตัวเราก็จะอยู่ทา ราชการด้วย ลิซกก็ลากลับไปบอกเน้ือความแก่ตงั๋ โต๊ะทุกประการ คร้ันเวลาค่าประมาณสองยามเศษ ลดิ ปจ้ งึ เอากระบ่สี น้ั เหนบ็ ซ่อนเดริ เขา้ ไปในที่นอนเต๊งหงวน เห็นเตง๊ หงวนอา่ นหนังสอื อยู่ ฝ่ายเต๊งหงวนครัน้ เห็นลิโปเ้ ขา้ มาจงึ ถามว่า ลูกเอย๋ เขา้ มาทาไม ลโิ ป้จงึ รอ้ งตอบว่า ตัวกูกเ็ ปน ชายมีฝีมือลือชาปรากฎ ซ่ึงมึงจะมาเรยี กกูว่าลูกนัน้ ไม่สมควร เต๊งหงวนได้ยนิ ดังน้ันก็ตกใจ จึงตอบวา่ เปนไฉนเจ้าจึงคิดกลับใจเปนดังนี้ ลิโป้มิได้ตอบประการใด ชักกระบี่ออกวิ่งเข้าฟันเอาเต๊งหงวนตาย ตัดเอาสสี ะห้ิวไว้แล้วรอ้ งประกาศแก่ทหารทั้งปวงว่า เต๊งหงวนนี้มิได้มีใจสตั ย์ซื่อทาการหยาบช้า บัดน้ี เราฆ่าตายเสียแลว้ ทหารทั้งปวงใครจะยอมอยู่ด้วยก็ตาม หรือผู้ใดจะกลับไปบ้านเมืองก็ไป แลทหาร ท้ังปวงได้ฟังลิโป้ร้องประกาศดังน้ัน ซึ่งมีใจชังลิโป้น้ันก็แตกต่ืนไปประมาณก่ึงหน่ึง แต่ซึ่งมีใจรักนั้นก็ เข้าอยู่กับลิโป้ประมาณกึ่งหน่ึง ครั้นเวลารุ่งเช้าลิโป้จึงข้ึนม้า ห้ิวเอาสีสะเต๊งหงวนไปหาลิซก ณ ค่าย ตง๋ั โต๊ะ ลิซกคร้นั เห็นลโิ ป้หิว้ เอาสสี ะเต๊งหงวนมากด็ ใี จ จงึ พาลโิ ปไ้ ปหาต๋ังโต๊ะ สามก๊กวิทยา

๖๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายตั๋งโต๊ะเห็นลิซกพาลิโป้ซึ่งหิ้วสีสะเต๊งหงวนเข้ามาก็มี ต๋ังบุ่น (Dong Min) ความยินดีเดิรออกมารับลิโป้แล้วว่า ตัวเราน้ีอุปมาเหมือนทานาตก กล้าลงแล้วฝนแลว้ กล้าน้ันใบแดงไป ซึ่งท่านมาหาเราบัดนี้เหมอื นฝน ตกลงห่าใหญ่ น้าท่วมเลี้ยงต้นกล้าชุ่มชื่นข้ึนใบนั้นเขียวสดขึ้น ลิโป้ เห็นตงั๋ โต๊ะคุกเข่าลงคานบั กต็ กใจ ลิโปเ้ ข้าอมุ้ เอาตั๋งโต๊ะข้นึ นัง่ บนเกา้ อี้ แล้วกราบคานับจึงว่าข้าพเจา้ น้ีมีใจภกั ดมี าจะทาราชการดว้ ยท่าน ซึง่ ท่านมีใจเมตตาข้าพเจ้าน้ันก็เห็นประจักษ์ส้ิน ข้าพเจ้าจะขอเอาท่าน เปนบดิ ากว่าจะสิ้นชวี ติ ตงั๋ โต๊ะไดฟ้ งั มคี วามยนิ ดนี ัก จึงเอาเสื้ออย่างดี กับเกราะทองคามาให้ลิโป้ ต้ังแต่ต๋ังโต๊ะได้ลิโป้มาไว้เปนกาลัง จะคิดอ่านราชการสิ่งใดมีใจกาเริบหยาบช้าขึ้นกว่าแต่ ก่อน ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยแลทหารท้ังปวงในเมืองหลวงก็อยู่ในบังคับบัญชาตั๋งโต๊ะ สิ้น แล้วให้ตั๋งบุ่นผู้ น้องเปนนายทหารซา้ ย ใหล้ ิโป้ซงึ่ เปนบตุ รเลีย้ งนน้ั เปนนายทหารขวา ต๋ังโต๊ะก็ยกเข้ามาตง้ั อยู่ในเมอื ง ครนั้ อยู่มาลยิ จู ึงวา่ แก่ตง๋ั โต๊ะวา่ ราชการในเมืองหลวงทุกวันน้ีก็สิทธ์ขิ าดอยู่แก่ท่านสิ้น ซึ่งจะ คิดประการใดนั้นขอให้เร่งคิดเสียเถิด ต๋ังโต๊ะเห็นชอบด้วย คร้ันเวลาเช้าต๋ังโต๊ะจึงให้ลิโป้คุมทหารพนั เศษให้เข้าไปล้อมวงอยู่ใน พระราชวัง แล้วตั๋งโต๊ะเข้าไปในที่เสด็จออก จึงสั่งให้แต่งโต๊ะหาขุนนาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยมากินโต๊ะในที่เฝ้า แล้วต๋ังโต๊ะถือกระบี่เข้าไปร้องประกาศในที่ชุมนุมขุนนางทั้งปวงว่า หองจูเปียนน้ันหาสติปัญญามิได้ จะให้ถอดเสีย เราจะให้ตั้งหองจูเหียบซึ่งมีสติปัญญาหลักแหลมข้ึน เสวยราชสมบัติ ถ้าผู้ใดมิลงใจพร้อมด้วยเราจะฆ่าเสีย ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยทั้งปวงน่ิงอยู่สิ้น แต่ อ้วนเส้ียวนั้นลุกยืนขึ้นแล้วร้องว่าหองจูเปียนเปนพระราชบุตรเอก พระราชบิดายกราชสมบัติให้ หองจูเปยี นเสวยราชยก์ ม็ ไิ ด้มีความผิดสิ่งใด ตัวจะมาถอดเสียแลว้ จะยกหองจูเหียบพระราชบตุ รโทข้ึน เสวยราชยน์ นั้ ตัวจะคิดอ่านเปนขบถหรือ ตงั๋ โต๊ะได้ยนิ ดังนน้ั กโ็ กรธจึงตอบวา่ ราชสมบัตทิ ุกวันนีอ้ ยู่ใน เงื้อมมือเรา ๆ เห็นไม่ชอบจึงจะทาใหช้ อบ ถ้าตัวมิฟังจะขืนขัดอยูฉ่ น้ี ตัวจงแลดูกระบีท่ ่ีเราถืออย่นู ้จี ะ คมหรือไม่ อ้วนเส้ียวจึงตอบว่ากระบ่ีเราถือมาก็มีอยู่ ถ้าตัวมิฟังจะขืนต้ังหองจูเหียบขึ้นให้ผิดอย่าง ธรรมเนียม ตัวจงดูกระบ่ีซ่ึงเราถือมานี้เห็นจะคมหรือไม่คมเล่า ต๋ังโต๊ะก็โกรธถอดกระบ่ีออกจะฟัน อ้วนเสี้ยว ๆ ก็ถอดกระบ่อี อกจะสตู้ ั๋งโต๊ะ ลิยูเห็นดังน้ันจึงเข้าห้ามตั๋งโต๊ะไว้ แล้วค่อยกระซิบว่า เราจะ คิดการใหญ่อยู่ คร้ันจะฆ่าฟันกันข้ึน การซึ่งคิดไว้น้ันก็จะเสียไป ต๋ังโต๊ะก็ฟังลิยูห้าม ขุนนางทั้งปวงก็ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๖๓ ห้ามอ้วนเสี้ยวไว้ อ้วนเสี้ยวจึงลาขุนนางท้ังปวงแล้วถือกระบ่ีเดิรออกมา พาทหารแลพรรคพวกยกไป เมอื งกิจิ๋ว ฝา่ ยตัง๋ โตะ๊ จงึ ว่าแก่อว้ นหงุยผู้เปนอาวอ์ ้วนเสี้ยวว่า อว้ นเส้ยี วทาองอาจขัดขวาง นห่ี ากว่าเรา คิดถึงท่าน หาไม่เราจะฆา่ เสีย ซ่ึงเราคดิ การทั้งน้ที ่านยังเห็นชอบผิดประการใด อ้วนหงุยจึงว่า ซึ่งท่าน เปนผู้ใหญ่คิดจะกลับแผน่ ดินเสียนั้นก็เห็นชอบด้วย ต๋ังโต๊ะจึงว่าบันดาขุนนางผ้ใู หญผ่ นู้ ้อยซง่ึ พร้อมกนั ทั้งปวง ผู้ใดจะขัดขวางเราเหมือนอ้วนเสี้ยวน้ันเราจะฆ่าเสียบัดน้ี ขุนนางท้ังปวงกลัวต๋ังโต๊ะส้ิน จึงว่า ท่านคดิ ทาการนี้ข้าพเจา้ เหน็ ชอบดว้ ย คร้ันกินโต๊ะแล้วตา่ งคนก็ลาไปบ้าน ฝ่ายตั๋งโต๊ะอยู่ในท่ีเฝ้าจึงถามเจียวปีกับเหงาเค่งว่า อ้วนเส้ียวยกไปเมืองกิจ๋ิวเห็นจะคิดอ่าน ประการใด บ้าง เจียวปีจึงว่า อ้วนเสี้ยวไปคร้ังน้ีด้วยโกรธเห็นจะมีความคิดอยู่ อน่ึงแซ่อ้วนนั้นได้เปน ขุนนางต่อ ๆ กันมาถงึ สช่ี ่วั คน อาณาประชาราษฎรหวั เมืองท้ังปวงก็นับถอื อ้วนเสี้ยวเปนอนั มาก น้าใจ อ้วนเส้ียวก็มานะเห็นจะเกล้ียกล่อมผู้คนต้ังตัวเปนใหญ่อยู่ตาบลหนึ่ง เกรงแต่ว่าท่านจะปราบไปมิได้ ขอให้มหี นงั สือรับสั่งใหไ้ ปต้งั อ้วนเสยี้ วเปนเจา้ เมอื งตาบลหน่งึ เห็นอว้ นเสีย้ วจะปรกติไปตอ่ ทา่ น สามกก๊ วิทยา

๖๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝา่ ยเหงาเคง่ จงึ ว่า อนั อว้ นเสีย้ วนั้นมีความคิดอยู่ แตค่ ดิ สิ่งใดไม่ตลอด ซึ่งท่านจะใหม้ หี นงั สือ รับส่ังไปต้ังเปนเจ้าเมอื งน้ัน เหมือนหนึ่งเอาใจราษฎรไว้ ท้ังจะสิ้นความคระหานินทาท่านด้วย ต๋ังโต๊ะ เห็นชอบจึงแต่งเปนหนังสือรับสัง่ แล้วให้ทหารถือไป ให้อ้วนเสี้ยวเปนเจ้าเมืองปุดไฮ แต่น้ันมาขุนนาง ท้งั ปวงอยใู่ นบังคบั บญั ชาต๋ังโต๊ะสิ้น คร้ันอยู่มาต๋ังโต๊ะจึงให้หองจูเปียนเสด็จออก ณ พระท่ีนั่งแกเต๊กเต้ียน แล้วให้หาขุนนาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยเข้ามาในท่ีเฝ้า แล้วต๋ังโต๊ะจึงถือกระบ่ีร้องประกาศว่า ทุกวันน้ีอาญาสิทธ์ิก็อยู่แก่เรา เรา เหน็ วา่ หองจเู ปียนสติปัญญาน้อยไม่ควรจะอยใู่ นราชสมบตั ิ เราเหน็ หองจูเหียบน้นั กลา้ หาญ สตปิ ัญญา กห็ ลักแหลม ควรจะว่าราชการเมอื งได้ เราจะต้ังใหเ้ ปนเจา้ แผน่ ดิน ขนุ นางทงั้ ปวงมไิ ด้ขัดขวางประการ ใด ตั๋งโต๊ะจึงส่งั ขันทีให้อุ้มหองจเู ปียนออกมาจากที่เสดจ็ ออก แล้วถอดเอาตราสาหรับราชสมบตั ิจาก พระศอหองจูเปียน แล้วให้หองจูเปียนเฝ้าอยู่ตาแหน่งลูกหลวง แล้วให้หาตัวนางโฮเฮามาถอดเอา เคร่ืองประดบั สาหรับที่ตาแหน่งมารดาหองจเู ปยี นเสียส้ิน แลนางโฮเฮากับหองจูเปียนกร็ ้องไห้รักกัน อยู่ ขุนนางทั้งปวงเห็นกก็ ลั้นน้าตามิได้ เตง๊ กวนขุนนางเห็นดังนั้นก็โกรธ จงึ ลกุ ขน้ึ ร้องว่าอา้ ยตัง๋ โตะ๊ นเี้ ปนศัตรรู าชสมบตั ิ คดิ การใหญ่ หลวงบังอาจถอดหองจูเปียนซ่ึงเปนเจา้ เสยี แล้วเตง๊ กวนเอาง้าวซ่ึงถือตามตาแหน่งเข้าเฝ้านัน้ ลุกไปจะ ตีตั๋งโต๊ะ ตั๋งโต๊ะเห็นก็โกรธ จึงส่ังให้บู๋ซูตารวจจับเอาตัวเต๊งกวนไปฆ่าเสีย บู๋ซูเข้ากุมเอาตัวเต๊งกวน เต๊งกวนมิได้กลัวความตายด่าตั๋งโต๊ะเปนข้อหยาบช้ามิได้ขาดปาก บู๋ซูก็พาเอาตัวเต๊งกวนไปฆ่าเสีย ต๋ังโต๊ะจึงให้เชิญหองจูเหียบข้ึนณพระที่น่ังเสด็จออก ขุนนางท้ังปวงก็กราบถวายบังคมส้ิน แล้วให้เอา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓ ๖๕ หองจูเปียนกับนางโฮเฮาซงึ่ เปนมารดา แลนางพระสนมหองจูเปียนนั้นไปขังไว้ณพระตาหนักในวงั ลนั่ กุญแจเสีย ห้ามมิให้ขุนนางท้ังปวงไปมาหาสู่ แลขุนนางทั้งปวงกับอาณาประชาราษฎรในเมืองหลวง นั้นมีความสงสารหองจูเปียนกับ นางโฮเฮาเปนอันมาก เม่ือขณะตั๋งโต๊ะต้ังหองจูเหียบข้ึนเสวยราช สมบัตินนั้ (พ.ศ. ๗๓๓) พระชนั สาไดเ้ กา้ ขวบ ถวายพระนามชอ่ื พระเจ้าเห้ียนเต้ แลต๋ังโต๊ะน้ันต้ังตัวเปนเซียงก๊ก ภาษาไทยว่าพระยามหาอุปราช๑ ถือกระบ่ีเข้าเฝ้ามิได้เปน เวลา ตามแต่จะชอบใจเข้าออก ถืออาญาสิทธ์ิกาเริบขึน้ กว่าแต่กอ่ น แลทหารพรรคพวกทาการหยาบ ช้าข่มเหงชาวเมอื งได้ความเดอื ดร้อนนัก แลโจโฉนน้ั กไ็ ปฝากตวั อยู่ให้ตั๋งโตะ๊ ใช้สอย ฝา่ ยลิยซู ่ึงเปนที่ปรึกษานั้นจงึ ว่ากบั ต๋งั โตะ๊ วา่ ทกุ วนั นรี้ าชการท้ังปวงกส็ ิทธข์ิ าดอยู่ในท่านส้ิน แต่ท่านอย่ากาเริบให้ขุนนางแลราษฎรมีความชิงชัง จงผ่อนใจกระทาให้อาณาประชาราษฎรอยู่เย็น เปนสุข แลว้ ตงั้ แต่งขนุ นางใหค้ นทง้ั ปวงมใี จรกั สรรเสรญิ ท่าน ท่านกจ็ ะได้เปนใหญ่จาเรญิ ข้นึ ทุกวัน อนึ่งยังมีคนหน่ึงอยู่บ้านนอกช่ือซัวหยง ซัวหยงน้ันมีสติปัญญาดี ขอท่านให้หาตัวเข้ามาตั้ง เปนขุนนางในเมอื งหลวง ต๋งั โตะ๊ เหน็ ชอบดว้ ย ให้ คนไปหาตัวซัวหยง ๆ บดิ พลวิ้ อยมู่ เิ ข้ามา ตงั๋ โตะ๊ จึง ให้ออกไปว่า ถ้าซัวหยงขัดอยู่มิเข้ามา เราจะให้ ทหารไปจับฆ่าเสียให้สิ้นท้ังพรรคพวก ซัวหยงกลัว จงึ เข้ามาหาต๋ังโต๊ะ ๆ ก็ตง้ั ซวั หยงเปนขนุ นาง เดือน หน่ึงเลื่อนท่ีข้ึนไปถึงสามท่ี ขณะเมื่อซัวหยงเปน ขุนนางน้ัน ตั๋งโต๊ะไว้เนื้อเชื่อใจเอาเปนท่ีปรึกษา ราชการท้ังปวง ซวั หยง (Cai Yong) ๑ คาว่า “มหาอุปราช” คือตาแหน่งวังน่าหรือรัชทายาทน้ัน แต่ในท่ีน้ีหมายความว่า อัครมหาเสนาบดี ซึ่ง สาเรจ็ ราชการบ้านเมือง สามก๊กวิทยา

๖๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายหองจูเปียนกับนางโฮเฮาแล พระสนม ซึ่งตั๋งโต๊ะให้ขังไว้นั้นมีความ ทรมานทุกข์โศกอด หยากอยู่ ครั้นอยมู่ าวัน หนึ่งเห็นนกนางแอ่นบินอยู่ในตาหนักท้ังคู่ หองจูเปียนจึงผูกโคลงปิดไว้ท่ีฝาตาหนัก เปนใจความวา่ ที่ในพระราชฐานน้ีของพระ เจ้าเลนเต้ผูเ้ ปนพระราชบิดายกให้เปนสิทธิ์ แก่เรา บัดนี้เรากบั มารดาได้ทุกข์ทรมานขงั อยู่เหมอื นนกทั้งคู่น้ี ถา้ ผู้ใดสตั ย์ซ่ือตอ่ บิดาเรา ช่วยแกแ้ ค้นในอกเราได้ คุณนั้นหาท่อี ปุ มามิได้เลย ฝ่ายตั๋งโต๊ะใช้คนซึ่งสนิธมาสอดดูหองจูเปียนอยู่เนือง ๆ ว่าจะทาประการใดบ้าง คนใช้ครั้น มาเห็นโคลงก็เอาเนอ้ื ความไปแจง้ แก่ตงั๋ โตะ๊ ๆ ได้ฟังก็โกรธจึงว่า ซง่ึ หองจเู ปียนทาโคลงปดิ ไว้ทง้ั นี้ หวงั จะใคร่หาคนสนิธมาแก้แค้นเรา บัดน้ีถึงมาทว่าเราจะฆา่ เสีย ก็หามีผู้ใดติฉนิ นนิ ทาไม่ แล้วตั๋งโตะ๊ จึงให้ ลิยูคุมบู๋ซูสิบคนไปฆ่าหองจูเปียนกับนางโฮเฮาแลพระสนม เสียจนได้ ลิยูก็พาบู๋ซูสิบคนเปิดประตู ตาหนักเข้าไป สนมน้ันแลเห็นก็บอกแกห่ องจเู ปียน ๆ ก็ตกใจ ลยิ ูเขา้ ไปถงึ จงึ ย่นื จอกสรุ าซง่ึ ใส่ยาพิษให้ หองจูเปียน หองจูเปียนจึงถามว่าอะไร ลิยูตอบว่ามหาอุปราชเห็นว่าบ้านเมืองเปนสุขแล้ว จึงให้ ข้าพเจา้ เอาสรุ ามาใหเ้ สวย ฝ่ายนางโฮเฮาได้ยินดังนั้นก็กร่ิงใจ จึงว่าซึ่งตั๋งโต๊ะให้เอาสุรามาให้บุตรเรากินก็ขอบใจแล้ว ตัวท่านผู้เอามาจงกินเข้าไปให้เราเห็นก่อนเราจึงจะให้บุตรเรากิน ลิยูได้ยินก็โกรธ จึงเรียกบู๋ซูให้เอา กระบี่กับโซ่มาวางไวต้ รงหน้า แล้วว่าซึ่งมหาอุปราชให้เอาสรุ ามาให้กนิ นางโฮเฮาขัดมกิ ินน้ัน จงเลือก เอาของสองสิ่งนี้ จะเอาโซ่หรือกระบี่ นางสนมน้ันจึงคุกเข่าลงคานับแล้วว่าแก่ลิยูว่า ซ่ึงจะให้ หองจเู ปียนเสวยสรุ านน้ั ข้าพเจา้ จะรบั กินแทน แต่วา่ ของชีวิตนางโฮเฮากับหองจูเปียนให้คงไว้เถิด ลิยูได้ ฟังร้องตวาดแล้วว่า ไม่ควรที่เองจะมารับตายแทน นั้นไม่ได้ แล้วลิยูจึงเอาจอกสุรานั้นยื่นให้นางโฮเฮา กินก่อน นางโฮเฮามิได้รับแล้วลาเลิกว่า เพราะอ้าย โฮจิ๋นผู้พ่ีไม่มีความคิด พาเอาพวกโจรเข้ามาใน พระราชฐานอันตรายจงึ มาถงึ กูกบั บุตรครงั้ นี้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓ ๖๗ ฝ่ายลิยูจึงเตือนหองจูเปียนว่า จะเลือกกระบ่ีหรือโซ่ก็เร่งเลือกเอาจงเร็ว หองจูเปียนจึงว่า ตัวเรากับมารดาจะตาย วันนี้ก็รู้อยู่แล้ว แต่ขอทุเลาให้เราลา มารดาเราเสียหน่อยหนึ่งเถิด ว่าเท่าน้ัน แล้วก็เข้ากอดเอาเท้ามารดาร้องไห้รักกัน ลิยูจึงร้องว่า ซ่ึงจะบิดพล้ิวอยู่นั้นไม่มีผู้ใด จะช่วยชีวิตแล้ว จะสั่งความกันก็สั่งเร็ว ๆ มหาอุปราชจะคอยเรา นางโฮเฮาจึงว่า อ้ายตั๋งโต๊ะนั้นเปนนายโจรขบถต่อแผ่นดนิ ซ่ึงมันจะให้ทาร้ายแก่กูกับหองจูเปียนผู้บุตรในวันน้ี ถึงมา ทว่ากูแม่ลูกจะตายเทวดาแลมนุษย์ทั้งปวงก็หาสรรเสริญมันไม่ ท้ังอ้ายลิยูเปนพวกขบถก็หาเจริญไม่ ถึงกูทามึงมิได้นานไปก็จะมีผู้ฆ่ามึงเสียเปนม่ันคง ลิยูได้ยินดังน้ันก็มีใจโกรธ จึงเข้าลากนางโฮเฮามือ หนึ่ง ๆ ลากนางสนมออกไปยังที่ชาลา แล้วให้บู๋ซูตารวจมัดนางโฮเฮากับนางสนมจนตาย แล้วลิยูจึง กลับเข้าไปจับหองจูเปียนไว้ จึงเอาสุราซึ่งใส่ยาพิษนั้นกรอก จนหองจูเปียนตาย แล้วให้เอาศพไปฝัง เสียนอกเมอื งทั้งสน้ิ แล้วกก็ ลับมาบอกต๋ังโตะ๊ ๆ มคี วามยินดนี กั ตั้งแต่นนั้ ตง๋ั โตะ๊ มใี จกาเรบิ มิไดย้ าเกรง ผใู้ ด บางทเี วลาคา่ เขา้ ไปนอนในทพ่ี ระเจา้ เลนเต้บรรธม แลว้ ทาอนั ตรายแก่นางหา้ มท้งั ปวง คร้ันอยู่มาต๋ังโต๊ะคุมทหารไป เมืองหยงเซีย แล้วให้ทหารหักเข้าไปใน เมืองเกบ็ เอาทรัพย์สิ่งของ แลว้ ฆ่าผู้ชาย เสียเปนอันมาก จับเอาผู้หญิงมาไว้ จึง ให้ตัดเอาสีสะคนซึ่งตายน้ัน บันทุก เกวียนกลับเข้ามาถึงเมืองหลวง แล้วให้ ร้องประกาศแก่ขุนนางแลอาณาประชา ราษฎรว่า เรายกไปจับพวกโจรได้ตัด เอาสีสะมาเปนอันมาก แล้วก็ให้เผาเสยี จงึ เอาทรัพยส์ ิ่งของแลหญงิ ชายทั้งน้นั แจกทหารทัง้ ปวง สามก๊กวิทยา

๖๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเงาฮูซึ่งเปนขุนนาง คร้ันเห็นต๋ังโต๊ะทาหยาบช้าก็มีความแค้นใจคิดจะฆ่าตัง๋ โต๊ะเสียมิได้ ขาด ครน้ั อยู่มาวนั หนงึ่ เงาฮจู งึ เอามดี เหน็บซอ่ นไปในเสื้อ แลว้ เขา้ ไปเฝา้ คอยทอี ยู่ พอตั๋งโต๊ะออกมาถึง ประตูวัง เงาฮูถอดมีดเหน็บออกจะแทงต๋ังโต๊ะ ๆ เห็นรับไว้ทัน ลิโป้จึงวิ่งเข้าช่วยจับเงาฮไู ว้ได้ แล้วว่า เหตุใดตัวจึงมาคิดทาร้ายมหาอุปราชผูเ้ ปนบดิ าของเราดงั นี้ เงาฮูมิได้กลวั จึงตอบว่าอ้ายต๋ังโตะ๊ ทาการ หยาบชา้ กจู ะตดั เอาสีสะประกาศแกเ่ ทวาแลมนษุ ย์ใหเ้ หน็ ประจกั ษ์จงทัว่ ตัง๋ โต๊ะได้ยนิ ดังนน้ั กโ็ กรธ จึง ส่ังบู๋ซูให้เอาตัวเงาฮูไปแล่เน้ือเสียให้สิ้นชีวิต บู๋ซูเข้ากุมเอาตัวเงาฮู ๆ มิได้กลัวตายด่าตั๋งโต๊ะเปนข้อ หยาบช้า จนบู๋ซูลงดาบส้นิ ใจ แตน่ ้ันมาตัง๋ โตะ๊ ให้ทหารล้อมวงรักษาเปนกวดขันยิง่ กวา่ แต่กอ่ น เงาฮู (Wu Fu) ถอดมดี เหนบ็ ออกจะแทงต๋งั โต๊ะ www.samkok911.com