เจ้าชายน้อย

: : Chapter 24 : : เราอยูดว ยกนั มาแปดวนั แลว ...นบั แตวันทเ่ี คร่ืองยนตข องผมมาเสียอยูกลางทะเลทราย ผมนง่ั ฟง เรอื่ งราวของพอคา ขณะดมื่ น้าํ จิบสุดทา ย \" อา ความทรงจาํ ของเธอชางสวยงาม \" ผมพดู กับเจาชายนอย \" แตฉนั ยังไมไ ดซอมเครือ่ งบนิ เลย น้ํากไ็ มมีเหลอื อกี แลว ฉันคงมีความสุขมากถา ไดเดนิ ไปยงั แหลง นํา้ \" \" สุนขั จิง้ จอกเพอ่ื นผม \" เจา ชายนอยพูดกบั ผม \" เด็กนอย มนั ไมเ ก่ยี วกับสุนัขจง้ิ จอกหรอก \" \" ทาํ ไม \" \" เรากําลังจะตายเพราะกระหายน้าํ \" ดูทา เขาจะไมเ ขาใจเหตผุ มของผมเลย เพราะเขาตอบวา \" การมีเพอื่ นเปน สิง่ ที่ดงี าม แมเราจะตายไปก็ตาม สําหรบั ผม ผมมีความสุขมากทมี่ เี พอื่ นเปนสนุ ขั จิ้งจอก \" ผมบอกตัวเองวา 'เขาไมร ถู งึ อันตรายนี้ เขาไมเ คยรูส กึ หิวหรอื กระหาย แสงตะวันเพยี งเล็กนอยกด็ ูจะ พอแลว สาํ หรับเขา' เขาจองมองผม แลวตอบสงิ่ ทผี่ มกาํ ลังคิด \" ผมก็หิวนาํ้ เหมอื นกนั เราไปเดนิ หาบอน้ํากนั เถอะ \" ผมรูสึกออนเพลยี มาก เปนเร่อื งเหลือเชอ่ื เหลอื เกนิ ในการทจี่ ะพบแหลงนํา้ โดยบังเอญิ ใน ทะเลทรายอันกวางใหญน ี้ อยางไรก็ตาม เราก็ออกเดิน เราเดนิ กนั เปน ชั่วโมงทามกลางความเงียบ ความมืดเร่ิมเขา มาปกคลุม แลวดวงดาวก็ออกมาสอ งแสงสวาง ผมรสู ึกเหมอื นอยใู นความฝน ..อาจจะเปนเพราะผมกระหายนา้ํ จนเกิดเปนไขก ไ็ ด คาํ พูดของเจา ชายนอ ยเขามาโลดแลน ในสมอง \" เธอหิวนาํ้ เหมือนกนั หรอื \" ผมถามเขา เขาไมต อบคาํ ถาม แตพดู วา \" นา้ํ อาจจะดตี อจติ ใจ \" ผมไมเขา ใจคําตอบของเขา แตกไ็ มไดพูดอะไร ผมรดู วี าไมค วรไถถ ามเขาอกี ดูทา ทางเขาเหนอ่ื ย มาก เขานัง่ ลงและผมกน็ ่งั ขางๆ เขา หลงั จากเงียบไปครูหนึ่ง เขาพูดขน้ึ วา \" ดวงดาวดูสวยดนี ะ เปน เพราะดอกไมด อกเดียวทเ่ี ราไมสามารถมองเหน็ \" \" แนนอน \" ผมตอบแลวนงั่ มองลอนทรายใตแ สงจนั ทร \" ทะเลทรายกส็ วยงาม \" เขาพดู อีก และนน่ั กถ็ กู ตองทเี ดยี ว ผมเองก็หลงรกั ทะเลทราย เราน่งั กันบนเนินทราย ไมเ ห็นและไมไดย ินเสียงอะไรเลย แตม บี างสิ่ง ทอประกายอยูเ งียบๆ

\" เสนห ของทะเลทรายอยตู รงขุมนํ้าทีเ่ ขาซอ นเอาไว \" เจา ชายนอยพดู ผมรสู กึ ประหลาดใจที่เขาเขา ใจไดใ นทันทถี งึ ความลบั ท่ีโชนฉายอยูในเม็ดทราย เมอ่ื ครั้งทยี่ ังเปน เดก็ ชายตวั เลก็ ๆ ผมอาศยั อยูในบานแบบโบราณ เลากนั มาวา มหี ีบสมบัติซอนอยูใ ตด นิ แนนอนวา ไมมใี ครเคยคน พบหรอื แมแ ตคิดจะคน หา แตมนั กท็ าํ ใหบ านหลงั น้มี เี สนห เพราะบา นของผมซกุ ซอนความลบั ไวในกน บง้ึ ของหัวใจ \" ใช ไมวาจะเปน เร่ืองเก่ียวกับบาน ดวงดาว หรือทะเลทราย สง่ิ ทท่ี าํ ใหมันงดงามคือสง่ิ ท่เี รามองไม เห็น \" ผมพดู กับเขา \" ผมดใี จทคี่ ณุ เหน็ ดว ยกับสนุ ขั จิ้งจอก \" เขาพดู เม่ือเจา ชายนอยหลับ ผมอุมเขาไวและออกเดินตอ ผมรูสกึ ราวกาํ ลังประคองสมบตั ิท่ีบอบบาง มนั เหมือนกบั วา ไมม ีสง่ิ ใดในโลกท่ีนา ทะนถุ นอมมากไปกวา น้ีอีกแลว โดยแสงจากดวงจันทร ผมจอ งมองหนา ผากซดี ขาว ดวงตาที่ปด สนิท และเสนผมทีพ่ ลว้ิ ตามสายลม แลวบอกตวั เองวา 'สิ่งท่ีฉันมองเหน็ เปน เพยี งเปลอื กทฉี่ าบไวเทา นั้น สิ่งสําคัญกวา น้นั คอื ส่งิ ที่ไม สามารถมองเหน็ ' ริมฝป ากเขาเผยออกราวจะปลอ ยยมิ้ ผมพูดกับตวั เองอกี 'ส่งิ ทเ่ี จาชายนอยๆผูน ้ที ําใหฉันรสู ึกประทบั ใจมากทีส่ ุด คอื ความซ่อื สัตยท ีเ่ ขามี ตอ ดอกไมดอกหน่งึ คือภาพดอกกุหลาบดอกหน่งึ ท่ีเปลง ประกายในตวั เขา ดุจเปลวตะเกียงแมใน ยามหลบั ' ผมรูสกึ ถงึ ความนา ทะนถุ นอมทเี่ พ่มิ ขึ้นราวเปลวไฟที่ตองการการปกปอ ง ลมเพียงวูบเดยี วก็อาจดบั มนั ได ขณะเดินไปเร่ือยๆ ผมพบบอ นา้ํ ในรงุ เชา

: : Chapter 25 : : \" คนเขาไปอยใู นรถดวน โดยไมร ูว า กําลงั ตามหาอะไร พวกเขาจงึ สับสนและวนไปมาเปนวงกลม ความจริงไมเ หน็ จะตองไปวนุ วายอะไรเลย \" เจาชายนอ ยกลาว บอน้าํ ทเ่ี ราเจอ ไมเหมอื นบอ อ่ืนๆ ในทะเลทรายซาฮารา บออืน่ ๆ จะเปนหลุมทรายโดยปกติ แตบอ น้ี เหมอื นบอนา้ํ ตามหมบู า นไมมีผดิ ทงั้ ๆ ท่ีแถบนไ้ี มม บี านเลยสักหลัง ผมกลวั วา ผมอาจจะเพียงฝน ไป \" นา แปลกมาก \" ผมพดู กบั เจาชายนอย \" ทุกอยา งมีพรอมหมดต้งั แตล ูกรอก ถังนาํ้ ไปจนถึงเชอื ก ...\" เขาหัวเราะ จบั เชือกแลว หมนุ รอกเลน ลกู รอกสงเสียงครางราวกงั หันเกาๆ ยามลมสงบ \" ฟงสิ เราปลุกบอ นาํ้ ต่ืนขนึ้ มารองเพลง \" เจาชายนอ ยกลาว ผมไมอยากใหเ ขาใชก ําลงั มากนกั \" ปลอ ยใหฉันทาํ เองเถอะ มันหนกั เกนิ ไปสาํ หรับเธอ \" ผมบอก ผมคอยๆ สาวเชือกขนึ้ มาถงึ ปากบอ แลวจบั มนั วางใหตรงๆ สองหูยงั คงกงั วานดว ยเสียงเพลงของ ลกู รอกขณะมองดวงตะวันพลว้ิ ไหวในริ้วนํ้า \" ผมหิวนา้ํ ใหน าํ้ ผมด่มื หนอยเถดิ \" เจาชายนอยขอรอง ผมเพง่ิ เขา ใจสิ่งทเี่ ขาคน หา ผมยกถังนา้ํ ข้นึ จรดปากเขาเขาหลับตาแลว ดม่ื เขาไป ทาทางสดชืน่ ราว อยใู นงานร่นื เริง น้าํ บอ น้ีแตกตา งจากอาหารชนดิ อื่น มนั เกิดจากการเดินใตแ สงดาว เกิดจาก เสยี งเพลงแหง ลกู รอก และจากกําลงั แขนของผม มนั ดตี อ หวั ใจเชน เดียวกับของขวญั เมอ่ื ผมยังอยู

ในวัยเด็ก แสงสวางจากตน ครสิ ตม าส เสยี งดนตรยี ามเท่ียงคนื แหง พิธมี ิสซา และรอยยม้ิ ท่ี ออนหวานทําใหของขวัญวันครสิ ตมาส ทไ่ี ดรับทอประกายขึ้นอยางประหลาด \" ผูค นในโลกของคณุ ปลกู กุหลาบหา พนั ตน ในสวนเดียวกนั แตเขากลับไมเคยพบส่งิ ทเ่ี ขา คนหา ...\" เจาชายนอยกลา ว \" ใช เขาไมเ คยพบมนั หรอก \" ผมตอบ แลวเขากพ็ ูดตอ \" ท้ังๆ ทสี่ ง่ิ ที่เขาคน หา อาจจะพบไดใ นกุหลาบเพยี งดอกเดียว หรอื ในนํา้ เพยี ง ไมก มี่ ากนอย \" \" ใชแ ลว \" ผมตอบ \" พวกเขาเหมือนคนตาบอด เขาควรจะคน หามนั ดว ยหัวใจ \" ผมดืม่ นํ้าแลวสูดลมหายใจเขาปอด ผืน ทรายยามเชาราวระบายสีนา้ํ ผึ้ง ผมรักผนื ทรายสีนา้ํ ผงึ้ แลวทําไมจะตอ งมาน่ังเปน ทุกข \" คุณจะตอ งรกั ษาสัญญานะ \" เจาชายนอ ยพดู อยา งสภุ าพขณะน่ังลงขางๆ ผม \" สัญญาอะไรหรือ \" \" คณุ ก็นา จะรูอยูแ ลว ... ปลอกปากสําหรบั แกะของผมอยางไรละ ผมจะตอ งรับผิดชอบตอ ดอกไม ดอกนัน้ \" ผมดงึ ภาพท่ีผมรา งไวอ อกมาจากกระเปา เมือ่ เจา ชายนอ ยเห็นเขา เขาก็หัวเราะ \" ตน ไทรของคุณ อยา งกบั กะหลาํ่ ปลี\" \" โอ ...\" ความจรงิ ผมคอ นขา งจะภูมิใจกบั ตนไทรนม้ี าก \" สุนขั จง้ิ จอกของคณุ หูเหมือนเขาสัตวจ งั เลย มนั ยาวเกินไป \" แลว เขากห็ วั เราะ \" ไมยุตธิ รรมเลยเด็กนอย ฉันวาดเปนเพียงรูปงูเหลือมท่เี หน็ ดา นนอกกบั ดานใน เทานัน้ แหละ \" \" โอ อยางนีก้ ็ดแี ลว เด็กๆจะเขาใจเอง \" ผมวาดปลอกปากใหเ ขาอันหนง่ึ และรสู ึกเศรา ใจขณะสง รูปนี้ใหเ ขา \" เธอมีแผนการอะไรทฉ่ี ันยังไมร ู ...\" เขาไมตอบกลบั บอกวา \" คณุ คงรเู รือ่ งการตกลงมาบนพ้นื โลกของผม วนั พรุงนี้กจ็ ะครบรอบ ...\" หลังจากเงยี บไปครหู น่งึ เขาพดู อกี วา \" ผมตกลงมาแถวนีแ้ หละ \" หนา เขาเรมิ่ แดง และอกี ครงั้ โดยไมเขาใจเหตผุ ล ผมรูส กึ เศราใจข้ึนมา อยางประหลาด คาํ ถามหน่ึงผุดข้นึ ในใจ \" ถาอยางนั้นกไ็ มใชเ หตุบงั เอิญสนิ ะทฉ่ี นั เจอเธอในเชาของแปดวันทีแ่ ลว ขณะเธอกําลงั เดนิ อยูโดย ลําพังในดนิ แดนหางไกลผูค นอยางนี้ เธอกลบั มายงั จุดท่เี ธอตกใชไ หม \" เจา ชายนอยหนาแดงอกี ผมพูดขึน้ ดวยความลงั เล \" บางทอี าจเพราะเปนวนั ครบรอบ ...\"

เจา ชายนอ ยหนา แดงอีกครัง้ เขาไมต อบคําถามผมเลย แตเม่ือคนเราหนาแดง นนั่ คือสัญลกั ษณข อง คาํ วา 'ใช' มใิ ชห รอื \" อา ฉันคดิ วา ...\" ผมพูดกับเขา แตเ ขาตดั บท \" คณุ ตองทํางานแลวนะตอนน้ี คุณตองซอ มเครือ่ งยนตใ หเ สรจ็ ผมจะรออยูทน่ี ่ี กลับมาหาผมเยน็ พรงุ นนี้ ะ \" แตผมไมส บายใจเลย ผมยงั จาํ เรือ่ งสุนขั จง้ิ จอกน้นั ได เราตองเสยี่ งกบั การหล่งั น้ําตาบา ง ถา เรา ปลอยใหค วามผูกพันกอ ตัวขน้ึ

: : Chapter 26 : : ขา งๆ บอนํ้ามกี ําแพงเกาๆ ต้งั อยู เมอื่ ผมกลบั ไปที่นั่นในวันรงุ ข้นึ ผมเหน็ เจา ชายนอยนั่งหอ ยขาอยู บนซากกาํ แพงน้นั ผมไดยนิ เสียงเขากลา ววา \" เธอจําไมไ ดห รอื มันไมใ ชทต่ี รงนีเ้ สียทเี ดยี วหรอก \" เขาพดู คงมีอกี เสยี งตอบกลับมาอยา ง แนนอน เพราะเขาตอบกลบั ไปวา \" ใชวนั นีแ้ นน อน แตอาจไมใ ชทต่ี รงน้ี \" ผมมุง ตรงไปยงั กาํ แพง แตไ มเหน็ หรือไดย ินเสยี งใครเลย กระนั้นเขากย็ ังพดู ตอ \" แนน อน เธอก็เหน็ วา รอยเทา ฉนั เริ่มตน ตรงไหน เธอจะตองรอฉันนะ ฉนั จะไปทน่ี ัน่ คืนน้ี \" ผมอยหู า งจากกาํ แพงราวย่สี ิบเมตร แตก ย็ ังไมเห็นใครเลย เจา ชายนอ ยพดู ข้นึ อกี หลังจากเงยี บไป ครหู น่งึ \" เธอมพี ษิ รายแรงใชไหม เธอแนใจรึเปลาวาจะไมทําใหฉ ันทรมาน \" ผมตะลึงงนั หวั ใจเตน แรง แมย งั ไมเ ขา ใจอะไรนกั \" ตอนน้อี อกไปกอน ฉนั อยากจะกระโดดลงไปแลว \" เขาพูดอกี ผมกม ลงมองทีต่ ีนกาํ แพง แลว กต็ องกระโดดหนี งชู นดิ ท่ีสังหารคนไดภ ายในสามสบิ วนิ าที กาํ ลังแผ แมเบ้ยี ไปยังเจา ชายนอ ย ผมคนหาปน ในกระเปาจนของกระจยุ กระจาย เสียงดังท่เี กิดข้นึ ทําใหเ จา งู รายมุดทรายหนีไปราวน้าํ พุ ทุ ีค่ อยๆ ออ นแรงไหลเซาะไปตามรองหนิ ดว ยเสยี งบางเบา ผมเดนิ ไปยัง กําแพงเพอื่ อุมเจา ชายนอ ยลงมา หนา เขาซดี ราวหมิ ะ \" เกดิ อะไรขน้ึ เธอพูดอยูกับงใู ชไ หม \" ผมแกผ า พนั คอสที องผืนยาวของเขาออก ลบู ไลน ํ้าบน ใบหนา พรอมทง้ั เอาใหเขาดื่ม ตอนน้ีผมไมกลาถามอะไรเขาเลย เขาจอ งหนาผมอยางเอาจรงิ เอาจัง สองแขนโอบรอบคอผม ผมรูส กึ วา หวั ใจเขาเตน ราวกบั นกทใ่ี กลต าย เขาพดู กบั ผมวา \" ผมดีใจทคี่ ุณรแู ลววา เคร่ืองยนตของคณุ เสียเพราะอะไร คุณจะไดก ลบั บา นไดเ สียที \"

\" เธอรูไดอ ยางไร \" ผมกําลังจะบอกเขาพอดวี า ทง้ั ๆ ทแี่ ทบจะหมดหวังไปแลว ผมกลับพบความสําเรจ็ ในการซอม เครื่องบนิ เขาไมตอบคําถาม แตพ ูดอยา งเศรา ๆ \" วันนี้ ... ผมกจ็ ะกลบั บา นเหมือนกัน \" แลว เขากก็ ลา วตอ \" แตม ันไกลมาก ... และก็ยากมากดวย ...\" ผมรูสกึ ถงึ อะไรบางอยา งท่ไี มค อ ยปกติ ผมกอดเขาในออ มแขนราวเด็กเล็กๆ รูสกึ เหมอื นเขากาํ ลงั ล่นื ถลาลงในโตรกเหว โดยทผี่ มไมอ าจชวยเหลือไดเ ลย สายตาเครยี ดๆ ของเขาเรน หายไปใน หนทางยาวไกล \" ผมมแี กะของคุณพรอมกับกรงใสแ กะ ผมมีปลอกปากใหแกะดวย \" เขาหัวเราะเศรา ๆ ผมอุม เขานานจนรสู กึ วา ตัวเขาคอยๆ อนุ ข้ึน \" เธอกลัวหรอื เปลา เดก็ นอย \" เขารสู กึ กลัวแนนอน แตเขากย็ มิ้ อยางออนโยน \" ผมคงกลวั มากขึ้นในคนื น้ี \" อกี ครง้ั ท่ผี มหนาวสะทา นดวยความรูสึกทไ่ี มส ามารถอธบิ าย ผมไมอ าจทนตอ ความคดิ ท่ีวา ผมคง ไมไ ดยนิ เสยี งหวั เราะของเขาอีก สําหรับผมแลว เสยี งของเขาคอื ธารนํ้าเย็นในทะเลทรายรอนแลง นัน่ เชียว \" เด็กนอย ฉนั อยากไดยินเธอหวั เราะอีก \" แตเขาตอบวา \" คนื นจ้ี ะครบหนึง่ ปแลว ดาวของผมจะโคจรมาอยูในตาํ แหนง เดมิ ท่ผี มตกลงมาเมื่อปก อน \" \" เด็กนอย มนั เปนเพียงฝนรา ยใชไหม เร่ืองงู การนัดพบ และดวงดาวเหลา นั้นนะ \" เขาไมต อบคาํ ถามอีก กลบั เอย วา \" สิง่ ทีส่ ําคญั ตาของเรามองไมเ ห็น \" \" ถูกแลว \" \" เร่อื งดอกไมกเ็ หมอื นกัน ถา คุณหลงรักดอกไมดอกหนึ่งทอ่ี าจพบไดบนดาวดวงหนง่ึ คณุ จะมี ความสุขกับการไดแ หงนมองฟาในเวลากลางคนื ดาวทุกดวงจะประดับประดาดวยดอกไม \" \" ถกู แลว \" \" เรอื่ งน้ําก็เหมอื นกัน นํ้าท่คี ุณใหผ มดืม่ มรี สหอมหวานดุจเสียงดนตรี เพราะมนั มีลกู รอกกบั เชอื ก คุณยังจาํ ไดใ ชไ หมถึงความหวานชน่ื ของมนั \" \" ถูกแลว \"

\" แลวคุณจะตอ งคอยเฝามองดวงดาวในยามค่าํ คืน บานผมหลังเล็กเกินกวาจะชีใ้ หคุณดู แตมนั กด็ ี แลว ดาวของผมกจ็ ะเปน ดวงหนงึ่ ในมากมายหลายลา นดวงของคณุ และคณุ ก็จะรักทจ่ี ะไดแ หงน มองดาวทกุ ดวง พวกเธอทั้ง หมดจะเปน เพ่ือนคุณ แลวผมกจ็ ะใหของขวัญแกคณุ \" เขาหัวเราะอีก \" อา เดก็ นอ ย ฉนั รกั เสยี งหวั เราะของเธอ\" \" นี่คอื ของขวัญจากผม มนั ก็เหมือนกับน้ํา ...\" \" หมายความวาอยางไร \" \" คนเราใหคุณคา ดวงดาวไมเหมือนกัน สาํ หรับนักเดนิ ทาง ดวงดาวคือคนนาํ ทาง สําหรับคนอืน่ ๆ พวกเธอไมเปนอะไรนอกจากแสงเรอื งเล็กๆ สาํ หรบั นักคิด ดวงดาวจะเปนทองคาํ และสาํ หรับคุณ คุณจะมดี วงดาวที่ไมเ หมอื นของใคร \" \" หมายความวาอยา งไร \" \" เมื่อคณุ แหงนมองทองฟา ในเวลากลางคนื เพราะผมกาํ ลังหวั เราะอยูบ นดาวดวงหน่ึงในหลายๆ ดวงเหลานนั้ ดงั นั้น สําหรับคุณจงึ ดรู าวกบั ดาวทุกดวงกาํ ลังหวั เราะและคณุ ก็จะมีดวงดาวทีห่ ัวเราะ ได และเมื่อคณุ คลายโศกเศรา (คนเราสามารถปลอบใจตวั เองไดเ สมอ คณุ จะรูส กึ ดใี จที่ไดรูจักผม คุณจะเปน เพ่ือนของผมเสมอ คณุ จะอยากหวั เราะรว มกบั ผม คณุ จะเปด หนา ตา งออกไปในบางครงั้ บางคราทค่ี ณุ ปรารถนาความสุข และเพอื่ นๆ ของคณุ ก็จะแปลกใจท่ีไดเหน็ คณุ หวั เราะ ขณะแหงน มองฟา คุณจะบอกเขาวา 'ดวงดาวเหลา น้นั ทําใหฉ นั หวั เราะไดเสมอ' เขาอาจจะคิดวา คณุ เสียสตไิ ป แลว ผมกําลังเลน ตลกกบั คณุ อยางรา ยกาจทเี ดียว \" แลว เขากห็ วั เราะอกี \" มันเหมอื นกับวา แทนที่ผมจะใหดวงดาวแกคณุ ผมกลบั ใหก ระพรวนที่หวั เราะไดแ ทน ...\"เขา หวั เราะอกี คร้ังกอนจะพดู อยา งจรงิ จัง \" คนื น้ี ... คณุ รแู ลว ใชไ หม ... อยากลับมาทนี่ น่ี ะ \" \" ฉนั จะไมทอดทิง้ เธอ \" \" ผมจะมีทาทางเหมอื นทรมานมาก ... เหมือนกบั วา ผมกาํ ลังจะตาย ที่จริงมนั เปน อยา งนนั้ เอง คณุ ไมตองมาดหู รอกนะ มันจะเจบ็ ปวดเปลา ๆ \" \" ฉนั จะไมทอดท้งิ เธอ \" เขาดวู ติ กกังวลมาก \" ผมหา มคณุ กเ็ พราะเรื่องงนู นั่ แหละ อยาใหเ ขากัดคณุ นะ พวกงูไมม คี วามเมตตาหรอก เขาอาจกดั คณุ เพียงเพอ่ื ความสขุ เลก็ ๆ นอ ยๆ \" \" ฉนั จะไมทอดท้ิงเธอ \" อะไรบางอยา งทาํ ใหเขารสู ึกมัน่ ใจขึน้ มา \" จรงิ สนิ ะ เขาไมม พี ิษพอที่จะกัดเปน ครั้งท่ีสองแลว \"

คืนนนั้ ผมไมทันเหน็ ตอนเขาออกไป เขาหนไี ปโดยปราศจากเสียงใดๆ ผมรบี ตามไปจนเจอ เขากม หนากม ตาเดนิ อยา งรบี รอ น เขาเพียงแตพูดกบั ผมวา \" อา คุณนนั่ เอง \" เขากมุ มือผมไวด วยความปวดรา ว แลว เขาก็พูดขึ้นอีก \" คุณคิดผิดนะ คุณจะเกิดความไมสบายใจ เพราะผมคงมีทา ทางเหมอื นตายไปแลว แตผ มไมไ ด ตายจรงิ ๆ หรอก \" ผมนง่ิ เฉย \" คุณเขาใจไหม มนั ไกลมาก และผมไมอาจนํารางนีไ้ ปได มันหนักเกินกาํ ลังของผม \" ผมน่งิ เฉย \" กเ็ หมือนกบั คราบเกาๆ ทีเ่ ราลอกทิ้ง ไมเหน็ จะตองเสยี ใจกบั คราบเกาๆ เลย ...\" ผมนง่ิ เฉย เขาชักจะทอใจ แตก ็ยังพยายามอกี ครงั้ \" มนั เปนความรสู ึกทดี่ ี คุณกร็ ู ในเมอ่ื ผมก็จะเฝา มองดวงดาว ดาวทกุ ดวงเปน ประหนึ่งบอนาํ้ ทม่ี ี ลูกรอกสนิมเกรอะกรงั และทกุ ดวงจะรินนํ้าใหผ ม \" ผมนงิ่ เฉย \" มนั นาสนุกมากเลยนะ คณุ จะมกี ระพรวนหารอ ยลานลูก ผมกจ็ ะมีบอนํ้าหารอ ยลา น ...\" เขาหยุดแคนัน้ เพราะกล้นั นาํ้ ตาไวไมไ ดอีกแลว \" ทีต่ รงนัน้ แหละ ปลอ ยใหผ มไปตามลาํ พงั เถดิ \" เขาทรดุ ตัวลงนง่ั ดว ยความกลัว แลวเขาก็พูดตอ \" คณุ กร็ เู รอื่ งดอกไมของผม ผมตอ งรับผิดชอบเธอ เพราะเธอออ นแอมาก เธอไมมเี ลหเหลี่ยมอะไร เลย เธอมีเพยี งหนามแหลมส่ีอนั ไวปองกันตวั จากอนั ตรายทั้งหมดในโลก \" ผมนั่งลงเพราะไมสามารถยืนไดอีกแลว เขาบอกวา

\" ที่ตรงน้ัน แคน เ้ี อง \" เขาลังเลเลก็ นอ ย แลวก็ลุกข้ึนยนื เดนิ ไปขา งหนากา วหน่งึ สว นผมกลบั ไมส ามารถเคลอื่ นไหวได เลย แสงสเี หลืองทองวูบวาบอยใู กลขอเทา เขา เขายืนนง่ิ อยูกบั ท่ชี ่วั ขณะ แตไ มรองออกมาเลย เขาลม ชาๆ เหมอื นตนไมท ถ่ี กู โคน แตไ มม ีเสยี งใดๆ เกดิ ขึ้น เพราะมนั เปน พน้ื ทราย

: : Chapter 27 : : จนถงึ วันน้ี เวลาผานไปหกปแ ลว ผมยงั ไมเ คยเลา เรอื่ งน้ีใหใครฟงเลย เพ่ือนฝงู ตางพากันดใี จทผ่ี ม รอดชีวิตกลับมา แตผ มกลบั หมน เศรา ผมใหเ หตุผลกบั พวกเขาวา 'เปน เพราะฉันเหนื่อยมากนนั่ เอง' เวลานผี้ มหายเศรา เลก็ นอ ย หมายถงึ วา ... ยงั ไมหายสนทิ นัก ผมรดู วี า เขากลับไปยังดวงดาวของ เขาแลว เพราะในเชา วันรุง ขนึ้ ผมไมพบรางของเขาเลย มนั คงไมห นกั เกินกวา ท่เี ขาจะเอาไปดว ย ยามคา่ํ คนื ผมรักทจี่ ะไดยินเสยี งดวงดาว มนั เหมอื นกระพรวนหา รอ ยลานลูก ... แตมีอะไรบางอยาง ทีผ่ ดิ ปกตเิ กดิ ขนึ้ ผมลมื วาดสายหนงั ตดิ กับปลอกปาก ใหเ จาชายนอ ย เขาคงไมส ามารถผกู ปากแกะ ไวได ผมสงสยั วา \" เกดิ อะไรขึ้นบนดาวของเขา บางทีแกะอาจกนิ ดอกไมแลว กไ็ ด ...\" บางครั้งผมบอกตวั เอง 'ไมห รอก เจา ชายนอยครอบดอกไมไ วในฝาแกวทกุ คนื และเขาคงคอยระวัง แกะอยางเตม็ ท'่ี คดิ ไดอยางน้ผี มกม็ คี วามสขุ และดาวทุกดวงจะหวั เราะใหผ มอยางออ นโยน บางทผี มก็คดิ วา 'คนเราอาจพล้งั เผลอไดสักครั้ง หรือสองคร้ัง ซึง่ มันก็เพยี งพอแลว บางเยน็ เจาชาย นอ ยอาจลืมครอบดอกไม และคนื นัน้ แกะกอ็ าจออกไปโดยไมใหส มุ เสยี ง' เม่อื คิดถงึ ตอนน้ี ดาวทุกดวงก็พากนั หล่ังนาํ้ ตา น่คี อื ความลับอันย่งิ ใหญ สาํ หรับคนทรี่ ักเจาชายนอ ยเหมอื นกบั ผม ณ ที่แหง หน่ึงยงั มีแกะตวั หนง่ึ ซึ่งเราไมอ าจรูวา เขากนิ ดอกไมไ ปแลว หรอื ไม จงแหงนมองฟา แลว ถามตวั เองวา แกะกนิ ดอกไมไป หรือยงั แลว คณุ จะรูสึกวา ทุกอยา งเปลยี่ นแปลง ไมม ผี ูใหญแมส ักคน ที่สามารถเขาใจถงึ ความสาํ คัญอันยิ่งใหญน ี้

: : The Last page : : ภาพน้ี สาํ หรับผมแลว มนั เปน ทัศนียภาพทีส่ วยและเศราทส่ี ุดในโลก ความจริงมนั กเ็ ปนภาพเดียวกบั หนา กอน แตผมวาดข้นึ อกี ครัง้ เพื่อช้ีใหค ณุ เหน็ ชัดๆ วานคี่ อื ทที่ ีเ่ จา ชายนอ ยไดป รากฏตัวขึน้ ในโลก และเปนทีท่ เ่ี ขาไดห ายไปดวย ลองมองภาพน้อี ีกครัง้ อยา งตัง้ ใจ เพื่อใหเขาไปอยใู นความทรงจาํ ของคณุ ถาวนั หนง่ึ คณุ มีโอกาสเดินทางไปยงั ทะเลทรายในแอฟริกา และไดผ า นไปแถวน้ัน ผมอยากจะ ขอรองคณุ อยารีบรอ นผา นเลยไป โปรดหยุดใตดาวดวงนน้ั สักครู ถามเี ดก็ นอยคนหนง่ึ ออกมาทกั ทายคณุ ถาเขาหัวเราะ ถาเขามีผมสีทอง ถา เขาไมต อบคาํ ถามของ คุณเลย คุณแนใจไดทันทีวาเขาคือใคร และอยาปลอ ยใหผ มโศกเศราอกี ตอไปเลย กรุณาเขียนมา บอกผมดวยวา \" เขากลับมาแลว \"

: : เกีย่ วกบั ผเู ขยี น : : แซงเตกซูเปรี เกดิ ที่เมืองลียอง เมอ่ื วันที่ ๒๙ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๔๓ เปน คนท่มี นี สิ ัยชอบ เลนมาแตเยาววยั อายมุ ากเขาก็ยังชอบเลน อยู เขามักหวนระลึกถงึ เวลาอันสนุกสนานในวัยเด็ก ๆ เสมอ โดยเฉพาะมารดาผูออนหวานซึ่งไดเ ล้ยี งดอู บรมเขามาโดยตลอด เพราะบิดาถงึ แกกรรมเม่ือ เขาอายไุ ดเ พยี ง ๔ ขวบ หลงั จากนัน้ เขาไดเ ขา เรียนในโรงเรยี นประจําแหงหนึ่ง ในระยะแรกเขาไมสู ชอบใจนกั ดงั ทีเ่ คยเขียนในหนังสือเลมหนึง่ วา เขาแกลง ทําเปน ไมส บายเพื่อไมต อ งเขา ช้นั เรยี นเมอ่ื ไดย นิ เสยี งระฆังตีเวลาเขา เรียน สวน เวลาพักออกมาเลนและเวลารบั ประทานอาหาร เสียงระฆังนั้นฟงดมู ีชีสวิตชวี าและมีความหมาย สําหรับเดก็ นกั เรียนคนอืน่ ๆ ตัง้ แตน น้ั มาเขากเ็ ลกิ ทาํ เปน ไมส บายอกี เพราะเขารูสึกเหมือนตนเอง ถูกลงโทษ ถกู ทอดท้งิ ไมม ใี ครเหลยี วแล ตองกนิ ยาขม นอนอยบู นเตยี งชมุ ดวยเหง่อื วันเวลาผาน ไปอยา งเชื่องชาเหมือนไมมโี มงยาม เมือ่ สอบช้ันมธั ยมศกึ ษาตอนปลายไดแ ลว เขาต้งั ใจเรยี นตอเตรียมทหารเรอื ท่โี รงเรียนแซงต หลยุ สใ นกรุงปารสี แตส อบเขาไมไดเ พราะไมย อมทําเรียงความเรอื่ ง “ความรสู ึกของทหารท่กี ลับ จากสงคราม” เขาบอกวาเขาไมสามารถบรรยายความรูส ึกซงึ่ เขาไมเ คยประสบนนั้ ได เขาจึงไปรับ ราชการทหารเปน นักบนิ อยูท่เี มอื งสตารบ ูรคและฝกหัดบนิ จนไดร ับใบอนญุ าตเปน นกั บนิ อาชพี เรมิ่ ทาํ งานท่เี มอื งตูลสู เปน นกั บินประจาํ เสนทางสาย ตลู สู -คาซาบลังกา แลว ตอมาถกู สงไปเปน หัวหนา หนว ยประจาํ สถานที ่กี างจูบีในแอฟรกิ า ณ ที่น้เี อง แซงเตกซเู ปรี ไดตระหนักวา อาณาจักรของมนษุ ยเรานีอ้ ยูในใจของเราแตล ะคน นั่นเอง ทั้งนี้เน่อื งจากเขามชี วี ิตอยใู นวงสังคมทีจ่ ํากัด มเี พยี งเพ่ือนนกั บินดวยกันไมก คี่ น ซึง่ นาน ๆ จะบินผานมาและมีผูบงั คบั การปอมทีม่ าเยี่ยมเยยี นเปนครงั้ คราว นอกจากน้นั กม็ ีแตท ะเลทรายสุดลูก หูลูกตา งานของเขามีหนาท่ีสงวทิ ยุติดตอ กับศนู ยหนวยงาน คอยใหอ าณตั ิสญั ญาณนกั บนิ จดั ถงุ พสั ดุไปรษณีย และหนา ทท่ี ส่ี าํ คญั ทสี่ ุดคอื คอยชว ยเหลอื ออกคนหานักบินทปี่ ระสบอบุ ัตเิ หตซุ ึง่ มี เปน ประจําทุกเดอื น เพราะสมยั นนั้ เปน สมยั เร่ิมบกุ เบกิ ทางดา นการบนิ ซึง่ ท้งั นเี้ ขาตองเปน ทัง้ ชาง ซอ มเครื่องบนิ และแพทยไ ปในขณะเดยี วกนั ดวย จากประสบการณเ หลาน้ี เขาไดน าํ มาเขยี นเปน นว นยิ ายเร่อื งแรกของเขา คือ เรอ่ื ง Courrier Sud พิมพในป พ.ศ.๒๔๗๐ หลังจากการไปฝก ฝนเพิม่ เติม เขาไดรับแตง ตงั้ ใหเ ปนผจู ดั การบริษัทขนสง ทางอากาศ บริษัทหน่งึ ทีก่ รงุ บวั โนสไอเรสในอเมรกิ าใต ในป พ.ศ.๒๔๗๓ เขาไดรับอิสรยิ าภรณ เลซียอง ตอน เนอร ในฐานะนกั บนิ พลเรอื นทป่ี ฏิบัตไิ ดผ ลดที ่ีกางจูบี ตอ มาเมื่อมีการเปด สายการบนิ เพ่ิมถึงอเมริกาใต ทาํ ใหน ักบนิ จําตองเสี่ยงชีวติ ปฏบิ ตั กิ ารใน ตอนกลางคืนดวย เพอ่ื แขง ขนั กบั การขนสง ทางเรือ เละเพือ่ ผลประโยชนต อสว นรวม นวนยิ ายเร่อื ง ใหมข องเขาจึงไดช อ่ื วา “บนิ กลางคืน” (Vol de Nuit) เร่อื งนไ้ี ดรับรางวลั Grix Femina ประจาํ ป พ.ศ.๒๔๗๔ ตอมาเขาไดแตงงานกบั แมห มายชาวอเมรกิ าใตช ือ่ Consuelo Suncin แลว กลับมาเปน นกั บนิ ขับเครือ่ งบนิ สะเทนิ นํ้าสะเทนิ บกระหวางเมือง มารแ ซย และอลั เช และประสบอบุ ัตเิ หตคุ รั้ง หนึง่ เนอื่ งจากปกเคร่อื งบนิ หัก เขาจึงหนั ไปสนใจการถา ยทําภาพยนตรโฆษณาใหแกบ รษิ ทั Air France ตอมาไปเปนผูสอ่ื ขา วหนงั สอื พมิ พ Paris Soir ประจาํ กรงุ มอสโก แลวยายไปเปน ผสู ื่อขา ว สงครามกลางเมืองสเปนท่ีกรงุ มาดรดิ

ในป พ.ศ.๒๔๗๘ เขาทดลองบินรวดเดียวจากปารสี ถงึ ไซง อนเปนระยะทางถงึ ๑๒,๐๐๐ กม. เพอื่ ทาํ ลายสถิติ แตเ ครอ่ื งบนิ ขัดของตองรอนลงกลางทะเลทรายหางจากกรุงไคโรประมาณ ๒๐๐ กม. เขาตอ งเดินฝา ทะเลทรายอยหู า วนั จงึ พบกบั กองคาราวาน เมอื่ เขาทราบขา ววามีการเปด เสน ทางบนิ ไปสหรัฐอเมริกา แซงเตกซูเปรี กอ็ ดไมไ ดท่ีจะเขา รวมบกุ เบกิ สายกานบนิ ใหมน้ีดวย คร้ังหนึง่ เครื่องบนิ เกิดอบุ ตั เิ หตุขณะรอนลงทีก่ รุงนวิ ยอรก เขา ไดรบั บาดเจบ็ สาหัสจนตองพักรักษาตวั อยนู าน อันเปน โอกาสใหเขาเขียนเรอื่ ง Terre des Hommes ไดสาํ เรจ็ ในป พ.ศ.๒๔๘๒ และไดรับรางวัล Grand Prix du Roman จากราชบัณฑิตย สภาฝรั่งเศส เรอ่ื งน้ีมีชอ่ื เสยี งแพรหลายมากในสหรฐั อเมรกิ า และไดร บั เลือกเปน หนงั สือ ประจําเดือนมีชื่อในภาคภาษาอังกฤษวา Wind, Sand and Stars เมือ่ เกิดสงครามข้นึ แซงเตกซเู ปรี ถกู เกณฑใ หเ ปนผสู อนเทคนิคการบิน แตเ ขาอยากออก บินเองท้งั ๆ ท่นี ายแพทยหาม เขาไดว่งิ เตน จนไดเขา รวมหนว ยบนิ ลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ ซึ่งเขาได เขียนประสบการณระยะนไ้ี วในเรอื่ ง Gilote de Guerre เรื่องนพี้ มิ พในสหรฐั ฯ เพราะขณะน้นั ฝรง่ั เศส ถกู ยดึ ครอง แซงเตกซเู ปรี ไดช วยทํางานในหนว ยตอ ตา นท่สี หรัฐฯดว ย เขาไดพูดวทิ ยเุ รียกรอ งให ชาวฝร่ังเศสสามคั คีกนั ท้งั ยังไดเ ขยี นหนงั สือปลุกใจชอื่ Lettre â un Otage ในเดือนเมษายน ป พ.ศ.๒๔๘๖ น้ันเอง Le Petit Prince กไ็ ดถูกตีพมิ พข ้ึนอกี เรื่องหน่ึงในสหรัฐฯ เมอื่ อายมุ ากขนึ้ โอกาสที่จะเปน นกั บินกน็ อ ยลง แตเขากพ็ ยายามว่งิ เตน จนไดไ ปรว มหนวย ลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ อกี และใชเวลาวา งเขยี นเรือ่ ง Citadelle ท้งั น้ีเพราะเขาไดร ับอนุญาตใหบ นิ จํากัดเพียงไมก ี่ครั้ง แตเ ขากพ็ ยายามขอออกบนิ อยูเสมอ ๆ จนกระทั่งเมอ่ื วนั ที่ ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๘๘ เขาไดออกบนิ ลาดตระเวนเหนือดินแดนฝรง่ั เศสแถบเมอื งเกรอนอง เขาออกบินแตเ ชา จน บายกย็ งั ไมก ลบั ทกุ คนตระหนกั ดีวาในเวลานน้ั นํา้ มนั ตอ งหมดแลว จงึ สรุปวา เครื่องบนิ ของเขาคง ตอ งประสบอบุ ตั เิ หตุ หรือไมก ถ็ ูกเครื่องบนิ ขบั ไลของเยอรมนั ยิงตก แซงเตกซเู ปรี เสียชีวติ ระหวา งปฏิบตั ิงานตอ ตานเพือ่ อสิ รภาพของฝรงั่ เศส เปนการปฏิบัติ หนาทป่ี อ งกันประเทศ จงึ สมควรไดร ับยกยอ งเปนวีรบุรุษโดยแท ผลงานขององั ตวน เดอ แซงเตกซเู ปรี 1. COURRIER SUD ไปรษณยี ส ายใต (1929) 2. VOL DE NUIT เทยี่ วบนิ กลางคนื (1931) 3 .TERRE DES HOMMES แผนดินของเรา (1939) 4 .PILOTTE DE GUERRE นกั บินประจญั บาน (1940) 5 .LETTRE A UN OTAGE จดหมายถึงตัวประกัน (1940) 6. LE PETIT PRINCE เจา ชายนอย (1943) 7. CITADELLE ปอมปราการ (1944)