ขยายใจให้ใหญ่ขึ้น

ข ย า ย ใ จ  ใ ห ้ ใ ห ญ่  ขึ้ น 50 เพราะเจอเช้ือตัวใหม่ที่กลายพันธุ์  ภูมิคุ้มกันในร่างกายเรา ยังไม่รู้จักมัน  เลยปล่อยให้มันเล่นงานร่างกายเรา  ถ้าเป็น หวดั ไมร่ า้ ยแรง ปว่ ยสกั พกั กล็ กุ ขนึ้ มาไดเ้ ปน็ ปกต ิ แตถ่ า้ เปน็ หวดั รา้ ยแรง เชน่  หวดั นก หรอื ไวรสั ทแี่ รง เชน่  ซาส ์ หรอื หวัดตวั ใหม่ทกี่ �ำลงั กลัวกัน ก็อาจตายได้ น่ันเป็นเร่ืองของร่างกาย  แต่ใจเราน้ันเป็นอีกเรื่อง หน่ึง  ความโกรธ  เกลียด  เศร้าน้ัน  เหมือนเช้ือโรคของใจ มนั เปน็ อนั ตรายตอ่ จติ ใจ แตใ่ จเรากป็ ลอ่ ยใหอ้ ารมณเ์ หลา่ นี้ เลน่ งานซำ�้ แลว้ ซำ้� เลา่  เปน็ หมนื่ เปน็ แสนครง้ั  ไมเ่ คยจำ� ไดห้ รอื รทู้ นั มนั เสยี ท ี ความโกรธมาทไี ร ใจเราเสรจ็ มนั ทกุ ท ี ความ เศร้ามาทีไร  ใจเราเสร็จมันทุกที  มองแง่น้ีใจโง่กว่ากายมาก กายเจอเช้ือโรค  ไฟ  หนามแหลม  ขนบุ้ง  เจอคร้ังเดียวก็ จำ� ได ้ จะระมดั ระวงั ไมไ่ ปถกู ตอ้ งสมั ผสั กบั มนั อกี  ตรงขา้ มกบั ใจ เจอความโกรธ เกลยี ด เศรา้  กค่ี รง้ั ๆ กย็ งั จำ� ไมไ่ ด ้ ปลอ่ ย ให้มันเล่นงานอยนู่ ัน่ แหละ ทจี่ รงิ ใจเรามคี วามสามารถในการจดจำ� อารมณ ์ เชน่ เดียวกับท่ีภูมิคุ้มกันในร่างกายเรามีความสามารถในการ

51 พ ร ะ ไ พ ศ า ล                ว ิ ส า โ ล จดจำ� เชอ้ื โรคทเี่ ขา้ มา ตวั ทช่ี ว่ ยใหใ้ จจดจำ� อารมณไ์ ดก้ ค็ อื สติ สติท�ำหน้าที่จดจ�ำอารมณ์  แต่เราไม่ค่อยใช้งานสติ  และ ไมค่ อ่ ยสนใจฝกึ สตใิ หเ้ ขม้ แขง็  ถา้ เราฝกึ สตบิ อ่ ยๆ เหมอื นกบั ที่มาฝึกที่น่ีคือฝึกให้รู้กายรู้ใจอยู่เนืองๆ  กายท�ำอะไร  ใจก็รู้ รดู้ ว้ ยสต ิ เวลาเกดิ อารมณใ์ ดๆ ขน้ึ มาทใ่ี จ ใจกร็ ทู้ นั  ถา้ เรา ฝึกสติให้รู้ทันอารมณ์ต่างๆ  อย่างฉับไว  หรือจ�ำมันได้ทันที ที่มันโผล่ข้ึนมา  ใจก็จะไม่เพลี่ยงพล�้ำต่ออารมณ์นั้น  เม่ือมี ความหงดุ หงดิ เกดิ ขน้ึ  มคี วามไมพ่ อใจเกดิ ขนึ้  สตกิ บ็ อกใจ วา่ มนั กำ� ลงั มาแลว้  สตเิ ปน็ สญั ญาณเตอื น เหมอื นในตกึ สงู จะมเี ครอื่ งเตอื นภยั  คอยสง่ สญั ญาณเวลามไี ฟเกดิ ขนึ้  ทจี่ รงิ ไม่ต้องรอให้มีเปลวไฟเกิดข้ึน  แค่มีควันเท่าน้ัน  เครื่องก็จะ ส่งสญั ญาณเตอื นภยั ทันที แปลกนะ อารมณ์เหล่านเี้ กิดข้นึ ท่ใี จเรา แตเ่ รากลบั ไมร่ ้ตู วั เพราะตอนท่ีเกิดอารมณเ์ หลา่ นี้ ใจมนั จมเขา้ ไปอยูก่ ับอารมณน์ นั้ จนหลงตวั ลมื ตนไปเลย จะรู้ตัวไดก้ ต็ อ้ งออกมาจากอารมณเ์ หลา่ น้ี เมอ่ื ออกมาแล้วก็จะเห็นมัน เห็นแล้วก็จะรู้



53 พ ร ะ ไ พ ศ า ล                ว ิ ส า โ ล สติท�ำหน้าท่ีอย่างน้ันแหละ  คอยเตือนใจให้รู้ว่ามีส่ิง แปลกปลอมเขา้ มาในจติ ใจ จงึ ตอ้ งระวงั  อยา่ ปลอ่ ยใหม้ นั เขา้ มาเลน่ งานจติ ใจ สตทิ ำ� อยา่ งนนั้ ไดเ้ พราะมนั จำ� อารมณต์ า่ งๆ ได ้ ทำ� ใหร้ ทู้ นั มนั ไดเ้ รว็  เมอื่ มอี ะไรมากระทบ แลว้ เกดิ ความ หงดุ หงดิ ไมพ่ อใจขน้ึ มา เพยี งแคไ่ มพ่ อใจไมช่ อบเทา่ นนั้ แหละ ถา้ สตไิ ว ใจกจ็ ะรทู้ นั ท ี ไมป่ ลอ่ ยใหค้ วามไมพ่ อใจหรอื ความ ไม่ชอบลุกลามกลายเป็นความหงุดหงิด  กลายเป็นความ โกรธ กลายเปน็ ความพยาบาท ทเี่ ราโกรธเราเกลยี ดกนั เปน็ บา้ เปน็ หลงั เพราะใจปลอ่ ยใหม้ นั ลกุ ลามและเลน่ งานจนหมด สภาพ ถา้ เปน็ ความเศรา้  กป็ ลอ่ ยใหม้ นั เลน่ งานจติ ใจจนหมด เนื้อหมดตัว  กลายเป็นโรคซึมเศร้าหรือคลุ้มคลั่งจนอยาก ฆ่าตวั ตาย น่นั เป็นเพราะใจไม่มีสตมิ ากพอทจี่ ะรทู้ ันมนั ดังนั้นถ้าเรารักตัวเอง  รักกายรักใจ  ก็ต้องหม่ันฝึก  กายฝกึ ใจ ร่างกายตอ้ งฝกึ ดว้ ยการออกก�ำลงั กายสมำ่� เสมอ  ส่วนใจก็ฝึกให้รู้จักน่ิง  อยู่กับเน้ือกับตัว  รวมท้ังรู้จักปล่อย  วาง ใจจะปลอ่ ยวางความรสู้ กึ นกึ คดิ ตา่ งๆ ไดก้ ต็ อ้ งรทู้ นั เวลา มันเกิดขึ้นกับใจ  ไม่ว่าบวกหรือลบ  ไม่ว่ากุศลหรืออกุศล ไม่ว่าสุขหรือทกุ ข์ 

ข ย า ย ใ จ  ใ ห ้ ใ ห ญ่  ข ้ึ น 54 สุขมาก็ต้องรู้ทันนะ  ไม่ใช่รู้ทันแต่ทุกข์เท่านั้น  เวลา สุขก็รู้  รู้แล้วก็ไม่เผลอดีใจลิงโลดจนหลงหรือลืมตัวหรือ ประมาท ดใี จลงิ โลดกไ็ มถ่ กู นะ เสยี ใจจนกระทง่ั ไมร่ เู้ นอ้ื รตู้ วั กไ็ มถ่ กู นะ สขุ กร็  ู้ ทกุ ขก์ ร็  ู้ ถา้ คดิ แตจ่ ะรทู้ ุกข ์ แตส่ ขุ ไมร่ ้ ู ก็ ยากท่เี ราจะรทู้ กุ ขไ์ ดอ้ ยา่ งทนั ทว่ งท ี เวลามคี นชมเรา ถา้ เรา ดใี จ ยม้ิ จนแกม้ ปร ิ พอเจอคำ� ตำ� หนติ เิ ตยี นหรอื ตอ่ วา่ ดา่ ทอ ก็ยากที่จะท�ำใจให้เป็นปกติ  มีแต่จะโกรธหรือเสียใจ  ถ้าไม่ อยากทุกข์ไม่อยากเสียใจเพราะค�ำต่อว่าด่าทอ  ก็อย่าหลง ดใี จเวลาเขาชมเรา ใหร้ ทู้ นั แลว้ กว็ างมนั ลง ฝกึ ใจแบบนกี้ จ็ ะ ปลอดภยั จากความทกุ ข์ได้

คนเราต้องรจู้ กั หมน่ั มองตน อย่าสง่ จติ ออกนอก หมั่นมองตนไม่ไดห้ มายความวา่ คิดถงึ แตต่ นเอง หรือเอาตนเองเปน็ ศูนย์กลาง ที่จรงิ ถ้าหม่ันมองตนดๆี   จะท�ำให้อตั ตาตัวตนมาครอบงำ� จติ ไมไ่ ด้  ท�ำให้ความเห็นแกต่ ัวน้อยลง  จติ กแ็ ผก่ วา้ งขนึ้ และสามารถมองเหน็ หรือนึกถึงคนอื่น มองจากมุมของคนอน่ื ได้

ขใหยใ้ หาญย่ขใึ้นจ พระไพศาล วสิ าโล www.visalo.org Facebook : พระไพศาล วสิ าโล Facebook  :  Phra  Paisal  Visalo Facebook : วัดป่าสคุ ะโต ธรรมชาติ-ทพี่ ักใจ ชมรมกลั ยาณธรรม หนังสือดลี ำ� ดับท ี่ ๓๔๒ สพั พทานัง ธมั มทานงั  ชนิ าติ การใหธ้ รรมะเปน็ ทาน ย่อมชนะการให้ทัง้ ปวง พิมพค์ รง้ั ท ่ี ๑ : พฤษภาคม ๒๕๕๙  จำ� นวนพมิ พ ์ ๕,๐๐๐ เลม่ จดั พิมพ์โดย ชมรมกลั ยาณธรรม ๑๐๐ ถนนประโคนชัย ต�ำบลปากน�้ำ อำ� เภอเมอื ง จงั หวดั สมุทรปราการ ๑๐๒๗๐ โทรศพั ท์ ๐-๒๗๐๒-๗๓๕๓ และ ๐-๒๗๐๒-๙๖๒๔ ภาพปก/ภาพประกอบ  เซมเบ้ ออกแบบ คนขา้ งหลงั   พสิ จู น์อักษร ทีมงานกลั ยาณธรรม พิมพ์โดย บรษิ ัท ส�ำนักพมิ พส์ ุภา จำ� กดั  ๑๑๘ ซอย ๖๘ ถนนจรญั สนทิ วงศ์  เขตบางพลดั  กรุงเทพฯ ๑๐๗๐๐ โทร. ๐-๒๔๓๕-๘๕๓๐ www.kanlayanatam.com Facebook: kanlayanatam.com

เราไมอ่ าจควบคุมหรือบงการ ให้มีแตส่ ง่ิ ดๆี  เกิดขนึ้ กบั เรา แม้ระมัดระวงั หรอื ท�ำดีท่ีสุดแล้ว กย็ งั มีเหตุร้ายหรือสงิ่ ไม่พึงประสงค์ เกดิ ขน้ึ กบั เราอยู่นน่ั เอง แตม่ ีส่ิงหนึ่งทเ่ี ราทำ� ได้กค็ ือ ดแู ลรกั ษาใจใหเ้ ข้มแขง็ ม่นั คง รวมทั้งขยายใจของเราให้ใหญข่ ้ึน ประหน่งึ แมน่ ้ำ� ทสี่ ามารถละลายน�้ำพรกิ หรอื พิษทง้ั หลายให้เจอื จางลง wFawcweb.koaonkla: ykaannalatyaamn.actoamm