แม่ปูกับลูกปู

กาลคร้งั หนงึ่ นานมาแล้ว ณ รมิ ชายหาดสีขาวพาดยาวไปตามท้องทะเลสคี ราม มีครอบครวั ปูอาศยั อยดู่ ว้ ยกันหลายครอบครัว รวมทั้งยงั มแี มป่ กู ับลูกปคู รอบครวั หนง่ึ ที่ แสนจะอบอนุ่ และชอบทากจิ กรรมดว้ ยกันอยตู่ ลอดเวลาพกั อาศยั อยู่ท่ีแห่งนั้นด้วย

\"วันน้ีอากาศดมี ากเลยจะ้ แม่ เราออกไปเดินเลน่ กันดีไหม\" เสียงลูกปบู อกกล่าวกับแมป่ ู ดว้ ยความสดใส \"น่นั สนิ ะ อากาศดีแบบนี้เห็นทเี ราตอ้ งออกไปอาบแดดใหร้ า่ งกายได้สดช่นื หนอ่ ยแลว้ \" แมป่ ตู อบรบั อยา่ งเห็นดว้ ย \"ถา้ อย่างน้ันเราไปเดนิ เลน่ จนถึงชายหาดฝง่ั นู้นเลยนะจ๊ะแม่ เราไม่ไดเ้ ดินไปทางนน้ั นานมากแล้ว\" ลูกปเู ชิญชวนแม่ปใู ห้พาไปอกี ฝัง่ \"ได้สิจ๊ะ อากาศดีขนาดน้ี ให้เดินไกลแค่ไหนแม่กพ็ รอ้ มสูอ้ ยแู่ ล้ว ปะ ไปกนั เลยดกี วา่ \" วา่ แลว้ แม่ปูกบั ลูกปกู อ็ อกเดนิ ทางดว้ ยกันอย่างรา่ เริงแจม่ ใส

ระหว่างทางท่ีกาลงั เดนิ ไปชายหาดอกี ฟาก สองปูแม่ลกู ต้องเดินผา่ นบ้านของ ครอบครัวปูอีกหลายหลัง ซึ่งวนั นีแ้ ต่ละบา้ นก็ออกมาทากิจกรรมกันอย่างสนกุ สนานเช่น เคยเหมอื นทกุ วัน และเมอ่ื เดนิ ใกล้บ้านหลังใด ปูบา้ นน้นั กจ็ ะตะโกนทักทายกนั ตลอดทาง

\"อ้าว แมล่ ูกคูน่ จี้ ะไปเทีย่ วไหนกันจะ๊ \" เสยี งปา้ ปจู ากบา้ นใตต้ น้ มะพร้าว ตะโกนถาม \"สวัสดจี ะ้ วนั นฉ้ี ันจะพาลกู ไปเดินเลน่ ทางนู้นสกั หน่อย เห็นว่าวนั น้อี ากาศดี\" แม่ปูขานตอบ \"จรงิ สิ อากาศดมี ากทเี ดียว ถ้าอยา่ งนั้นก็ขอให้เทย่ี วสนกุ ๆ นะ\" ป้าปูอวยพรท่ามกลาง เหล่าลกู หลานทก่ี าลงั ว่ิงเลน่ กันเตม็ หน้าบ้าน \"ขอบคณุ มากจา้ ฉันไปแลว้ นะ\" ส้นิ คากล่าวลา สองแม่ลกู ก็มุ่งหนา้ ไปยังจดุ หมายทนั ที

ในขณะที่เดินอยู่น้ันแม่ปูก็หันมาพูดคุยกับลูกของเธอด้วยความกังวลใจ เน่อื งจากเธอเหน็ เหลา่ ลูกหลานของป้าปูพากนั เดนิ เฉไปเฉมาไมน่ ่ามองนกั

\"นี่ลูกแม่ ลูกเหน็ ไหมวา่ เดก็ ๆ บ้านน้ันเขาเดนิ ไมค่ อ่ ยตรง กนั สกั เทา่ ไร เดีย๋ วกเ็ ฉไปทางซา้ ยที มาทางขวาที\" แม่ปพู ูดอยา่ งกังวล \"เห็นจ้ะ แตห่ นวู ่าไมแ่ ปลกอะไรเลยนจี่ ๊ะ\" ลูกปตู อบดว้ ยน้าเสยี งไรเ้ ดยี งสา \"ไมน่ ะ แม่ว่ามนั ดูแปลกมากทเี ดยี ว ไหนลูกลองเดินให้แมด่ ูหนอ่ ยสิ\" พอกลา่ วจบแม่ปกู ห็ ยดุ เดินเพือ่ รอดวู ่าลกู ของเธอจะกา้ วเท้าอย่างไร

แตภ่ าพที่เหน็ แทบไมต่ า่ งจากเดก็ ๆ ที่ว่งิ เลน่ ในบา้ นของปา้ ปเู ลยสกั นดิ

\"อะไรกนั !? ทาไมลกู ถึงเดนิ อยา่ งนั้น เดินเฉไปเฉมาอย่างกับเดก็ บ้านนนู้ เลย\" \"เอาอยา่ งน้ี ดแู ม่เป็นตัวอยา่ งแลว้ ทาตามนะ\" เสยี งแม่ปพู ูดอย่างแขง็ กรา้ ว จากน้ันแมป่ จู ึงออกเดินนาหนา้ สว่ นลกู ปูกห็ ยุดยืนดู แต่แมป่ ทู ่โี ตเตม็ วยั กลับเดนิ เฉไปเฉมา ไมต่ า่ งอะไรจากปตู ัวนอ้ ยเลยสกั นิด แถมเมื่อหันกลับมาแมป่ ยู งั เดนิ สะดุดขาตวั เองลม้ ครืนไปจนขายหนา้ เพราะทาตามที่สง่ั สอนลกู ปู เอาไวไ้ มไ่ ดน้ ัน่ เอง และหลงั จากวันนน้ั แม่ปจู ึงไม่กลา้ สอนลูกในส่ิงที่ตนทาไม่ได้อีกเลย

นิทานเรื่องน้ีสอนให้รู้ว่า หากตอ้ งการสอนสิ่งใดใหแ้ กผ่ ูอ้ ่ืน เรา ควรทาเป็นแบบอย่างที่ดีให้ไดเ้ สียกอ่ น เพือ่ ทค่ี นอนื่ จะได้เรยี นร้แู ละปฏบิ ตั ติ าม อย่างถกู วิธนี ่ันเอง