ก้าวข้ามความกลัว

เรื่องเล่าคนชายขอบ “ก้าวข้ามความกลวั ” นางสาวพริ าวรรณ ขันโมลี กองโรคจากการประกอบชีพและส่งิ แวดลอ้ ม กรมควบคุมโรค



ช่ ว ง เ ย็ น ข อ ง วั น ห น่ึ ง บรรยากาศท่ีแสนจะอบอ้าวหลงั จากที่ ฉั น ก ลั บ ม า จ า ก ท่ี ท า ง า น ก ว่ า จ ะ เดินทางถึงที่พักของฉันเวลาก็ปาเข้า ไปเกือบจะหน่ึงทุ่ม ระหว่างทางกลับ บ้านบนท้องถนนทั้งสองฝ่ังข้างทางยัง เต็มไปด้วยรถราแน่นขนัด และผู้คน มากหน้าหลายตาบ้างก็มุ่งไปข้างหน้า บา้ งก็เดินสวนทางกันไปเป็นภาพที่ฉัน คุ้นชินเหมือนทุกวันท่ีผ่านมา ตะวัน ลับหายไปในขอบฟ้า ท้องฟ้ามืดสงัด แตก่ ย็ งั ดที ่มี แี สงทอดเปน็ แนวยาวจาก เสาไฟส่องนาทางพาฉันกลับจนถึง บ้านพัก วันน้ีฉันรู้สึกเหนื่อยและอ่อน ล้ามากกว่าทุกวัน ขณะที่มือทั้งสอง ข้างกาลังหยิบกุญแจพร้อมที่จะเอ้ือม ไปเปดิ ประตูเหลก็ บานใหญส่ ฟี า้ นั้น

“คลืด คลืด คลืด” เสียงส่ันของโทรศัพท์ดังขึ้น ถึงสามครั้ง ฉันหยิบโทรศัพท์ ข้นึ มาจากกระเป๋าถือใบเล็กลายดอกไมส้ ีชมพูพรอ้ มกับพดู ขึ้นวา่ “สวัสดีค่ะหัวหน้า ว่าไงคะ” เสียงกล่าวทักทายของฉัน เหมอื นทกุ คร้ังที่คุยกับหัวหน้างาน ฉันและทุกคนในกลุ่มงานสนิทกับ หัวหน้างาน เราสามารถคุยและปรึกษากันได้ทุกเร่ือง เราทุกคน ในกลุม่ งานทางานกันเปรียบเสมอื นพนี่ อ้ ง “ปอ๊ ปป.้ี ..” เสียงเรียกตดิ ปากท่ีหัวหน้าของฉันชอบเรียกช่ือฉันเป็นประจา ทุกครั้ง “พี่มีเร่ืองจะแจ้งวันพุธท่ีจะถึงนี้กลุ่มเรามีงานท่ีจะต้องลง พนื้ ทต่ี า่ งจังหวัดนอ้ งสะดวกลงพ้ืนท่ีไหมครบั ”

ฉันถามกลับอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกกังวลตื่นเต้นและ สงสยั “หนูต้องลงพื้นท่ีไปทาอะไรบ้างคะ เดินทางไปกับใคร ไปทา เรื่ อ งเ กี่ยวกับอะ ไร ” ลืม บอ กไปตา แหน่ งข อง ฉั น คอื นักวิชาการสาธารณสขุ ท่ีสานักโรคจากการประกอบอาชีพและ ส่ิงแวดล้อม ฉันเพ่ิงย้ายกลุ่มงานมารับผิดชอบงานเกี่ยวกับ ด้านวิชาการนี้ได้ไม่นานมากนัก ก่อนหน้านั้นเป็นเวลาเกือบ หน่ึงปีเต็มงานท่ีทาโดยส่วนมากฉันจะได้รับผิดชอบงานด้านบริหาร จัดการทั่วไปเน้นไปท่ีการจัดทาเอกสาร จัดทาหนังสือราชการ ติดต่อประสานงาน และจัดประชุมต่างๆ ท้ังในและนอกสถานท่ี สานักงาน ในช่วงเวลาน้ันจึงไม่ค่อยได้มาทางานท่ีเกี่ยวกับวิชาการ มากนัก

“วั น พุ ธ ท่ี จ ะ ถึ ง นี้ ก ลุ่ ม เ ร า จ ะ มี ง า น จั ด ป ร ะ ชุ ม ร า ช ก า ร ท่ี ห้ อ ง ป ร ะ ชุ ม ส า นั ก น ะ ทุ ก ค น ใ น ก ลุ่ ม เ ร า ติดภารกิจมีบางคนต้องเดินทางไปประชุมข้างนอกด้วย ป๊ อ ป ป้ี ต้ อ ง เ ดิ น ท า ง ไ ป ส อ บ ส ว น โ ร ค ที่ จั ง ห วั ด ภู เ ก็ ต กับคุณหมอสองคนนะครับ แต่ก็มีทีมตรวจวัดสิ่งแวดล้อม อกี ทมี ท่จี ะเดนิ ทางตามไป หวั หน้าบอก” วินาทีนั้นค้ิวของฉันขมวดเป็นปม ใบหน้าแววตาและ ท่าทางของฉันน้ันเต็มไปด้วยความกังวลในหัวคิดไปมาอยู่ หลายเร่ืองกังวลว่าจะเตรียมเอกสารทันไหม ถึงในหัว ตอนน้ันจะคิดหนักมากแค่ไหนแต่ฉันก็ได้รับปากตอบตกลง กบั หัวหน้าไปแล้ว

วันนี้เป็นวันจันทร์ฉันต้องเดินทางไปลงพื้นท่ีวันพุธ ใช่แล้วค่ะ ฉนั มีเวลาแคห่ นง่ึ วันในการเตรียมเอกสาร เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นฉันรีบอาบน้าแต่งตัวเพ่ือท่ีจะเดินทางไปทางาน เหมือนทุกวัน แปลกตรงท่ีว่าวันน้ีฉันตื่นนอนเร็วและออกจากบ้านพักเร็ว กว่าทุกวันอาจจะเป็นเพราะว่าฉันต้องรีบไปถึงที่ทางานแต่เช้าเพ่ือเตรียม เอกสารที่จะลงพื้นท่ี คือรีบทาอนุมัติเดินทางไปราชการ ติดต่อบริษัท ตัวแทนจาหน่ายต๋ัวเครื่องบินราชการ จัดทาเอกสารเรื่องยืมเงินราชการ เพ่ือที่จะเสนอผู้บริหารเซ็นให้ทันในเวลาท่ีกาหนด แต่เน่ืองด้วยตาแหน่ง ของฉันไม่สามารถเดินทางโดยสารด้วยเครื่องบินได้ตามระเบียบราชการ ฉันจึงต้องทาบันทึกข้อความขออนุญาตผู้อานวยการ เซ็นอนุมัติให้ฉัน เดินทางโดยสารโดยเคร่ืองบินเป็นกรณีพิเศษ เน่ืองจากเป็นงานท่ีมีความ จาเป็นและเรง่ ดว่ น

ตึกสูงหกช้ันอาคารสีขาวลักษณะรูปทรงอาคารคล้ายตัวยู ภายใน ตึกอาคารหลังท่ีห้าชั้นบนสุดของตึกกรมอนามัย คือท่ีทางานของฉันห้อง ส่ีเหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก มีโต๊ะทางานเรียงต่อกันเป็นแนวยาว อยู่สามโต๊ะทุกโต๊ะมีคอมพิวเตอร์ และปร้ินเตอร์วางอยู่ แฟ้มเอกสารสีดา ถกู วางเรยี งอย่บู นชัน้ และถกู จัดเรียงอยา่ งเปน็ ระเบยี บขณะที่ฉันนั่งจ้องอยู่ ท่ีหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมีผู้หญิงหุ่นบางร่างเล็ก ตาคม ผมสีน้าตาลเข้มหยักศกเล็กน้อยยาวถึงกลางหลังสวมชุมเดรสสี ชมพูออ่ นเดนิ เขา้ มาหาฉันแล้วพูดว่า

“หนูรู้แล้วใช่ไหม ว่าหนูต้องไปกับฉันนะ” คุณหมอฟ้า ซึ่งฉันจะต้องเดินทางไปกับทา่ นท่ีจงั หวดั ภเู กต็ “วันนี้หนูต้องเตรียมแบบสอบถามและต้องถ่ายเอกสาร ใหเ้ สรจ็ นะคะ” พอส้ินเสียงนั้นแล้วฉันรีบวางมือจากแป้นพิมพ์ที่อยู่หน้า คอมพิวเตอร์แล้วลุกออกจากตรงน้ันแทบจะทันทีสองมือรีบคว้าหยิบ แบบสอบถามท่ีวางอยู่อีกโต๊ะสองเท้าพาฉันก้าวมาหยุดอยู่ที่เคร่ือง ถ่ายเอกสารท่ีถูกจัดวางอยู่บริเวณหน้าลิฟต์ช้ันหกของตึกพอถ่าย เ อ ก ส า ร เ ส ร็ จ ก็ เ ป็ น เ ว ล า เ ลิ ก ง า น พ อ ดี ฉั น รี บ เ ก็ บ ข อ ง ทวี่ างอยู่บนโตะ๊ เข้าล้ินชักอยา่ งเรง่ รบี

เวลาช่วงบ่ายของอีกวันที่ท่าอากาศยานดอนเมืองเต็มไปด้วย ผู้คนพลุกพล่านเดินสวนทางกันไปมา ฉันและคุณหมอผู้หญิงลาก กระเป๋าเดินทางสี่เหล่ียมสีน้าตาลอ่อนใบใหญ่สองเท้ารีบก้าวเดิน ไ ป ที่ เ ค า น์ เ ต อ ร์ เ ช็ ค อิ น เ พื่ อ ท่ี จ ะ โ ห ล ด ก ร ะ เ ป๋ า แ ล้ ว เ ดิ น ไ ป ต า ม ท า ง ผู้โดยสารขาออก ระหว่างทางท่ีเดินไปน้ัน ฉันและคุณหมอได้แวะซื้อ ชาเขยี วถือเดินไปคนละแก้วนั่งดดู ชาเขยี วไปคยุ ไปรอไม่ถงึ ชว่ั โมงก็ได้ยิน เสียงประกาศ ให้ขึ้นไปบนเครื่องบินสายตาของฉันมองไกลไปจนสุดลา มีผู้โดยสารน่งั อยเู่ ต็มทุกท่ีนั่ง “ต่ืนเต้นจังเลยฉันคิดในใจ น่ีคือคร้ังแรกของฉัน...ท่ีจะได้ เดินทางไปท่ีจังหวดั ภูเก็ต”

หน่ึงช่ัวโมงสี่สิบนาทีผ่านไปก็ถึงจุดมุ่งหมายท่าอากาศยานภูเก็ต อย่างปลอดภัยหลังจากเดินลงจากเคร่ืองฉันรีบมุ่งหน้าไปท่ีจุดรอรับ กระเป๋า แล้วเดินแทรกผู้คนออกมาจนถึงประตูทางออกของสนามบิน เจอกบั ผชู้ ายวัยกลางคน รปู ร่างสูงทว้ ม สามกางเกงขายาวสีดา เสื้อโปโล สเี ขียวขา้ งๆ มีรถตู้สขี าวจอดรอรบั อยู่ พ่ีพนกั งานขบั รถยนต์ท่ีเดนิ ทางมา ด้วยกันกับผู้ชายเส้ือเขียววัยกลางคนรีบเดินไปเปิดประตูและเดินมายก กระเป๋าฉันข้ึนรถไปรถตู้สีขาวพาฉันเดินทางไปจนถึงที่พักที่ทางทีม หน่วยงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ตจัดหาไว้ที่พักตั้งอยู่ไกลจากสนามบิน ออกไปเกอื บสิบกโิ ลเมตร

เช้าของวันแห่งการทางานภายในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน จงั หวดั ภูเก็ตภาพของผู้ปว่ ยจานวนมากกาลังเฝ้ารอคอยเข้ารับการ รักษาพยาบาลฉันเดินผ่านผู้ป่วยเหล่าน้ัน มาหยุดอยู่ตรงห้อง ประชมุ เล็กภายในโรงพยาบาลแห่งน้ี ความกังวลของฉันถูกส่งผ่าน มายงั เมด็ เหงื่อทีช่ ุ่มอย่บู รเิ วณปลายมือท้งั สองข้าง “หมอคะ...หนจู ะทาไดไ้ หมเน่ีย” ฉนั ขอกาลงั ใจ หมอส่งยมิ้ พรอ้ มบอกกบั ฉนั ว่า “ได้สปิ ๊อปป้แี คส่ บิ คนเอง” เสียงของคณุ หมอเพม่ิ ความม่ันใจให้กับฉนั ฉันสดู หายใจเขา้ เต็มปอดบอกกบั ตวั เองว่าสู้สิ

เวลาหมุนไปจนถึงช่วงบ่ายของวัน หญิงสาววัยกลางคน ผมยาว รูปร่างผอมเพรียว สวมเสื้อสีฟ้า กระโปรงทรงเอสีดา ท่ีนั่งอยู่ตรงหน้าของฉันซึ่งถ้านับจากคนแรกท่ีฉันสัมภาษณ์ ผู้หญิงคนท่ีอยู่ตรงหน้านับรวมแล้วคือคนท่ีสิบห้า ฉันคงต้อง ขอบคุณสิบส่ีคนก่อนหน้าท่ีเป็นเหมือนแบบฝึกทักษะในการ ทางานคร้ังนี้ให้กับฉันทาให้ฉันก้าวผ่านจุดท่ีกลัวได้ และ พรอ้ มสาหรบั การทางานในครง้ั ต่อๆ ไป “ตอนนฉ้ี ันรู้แล้วว่า ไม่ว่างานจะยากลาบากเพียงใดถ้า เ ร า พ ร้ อ ม ที่ จ ะ เ ผ ชิ ญ ห น้ า กั บ ค ว า ม ท้ า ท า ย ใ ห ม่ ๆ เราก็จะสามารถก้าวผ่านมนั ไปได้เสมอ”

สนับสนนุ โดย สานักงานความร่วมมือระหวา่ งประเทศ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสขุ