ห้องบุญ_1

หองบญุ เร่อื งเลา คนชายขอบ โดยนายสมบตั ิ พ่ึงเกษม สํานักงานสาธารณสขุ จังหวดั สระแกว



เสียงพลุดงั ติดต่อกนั หลายนัดขับทอ้ งฟา้ ใหส้ ว่างไสวสวยงาม แสงแห่งสสี ันสลับวูบวาบ เสยี งร้องตะโกน ระคนเสยี งเพลงดัง ออ้ื องึ บรรยากาศแหง่ ความสขุ ในช่วงขา้ มคนื ยังคงต่อเน่อื ง และยาวนาน

แต่ต้อมไม่มีเวลาสนใจกับสิ่งรอบข้าง ยังคงเร่งฝีเท้ามุ่งตรงไปใน ทางเดินแคบๆเล้ียวซ้าย เปิดประตูเข้าไปในห้องทรงสี่เหล่ียมผนัง สี ขาว แบบเรยี บๆ แสงนีออนท่ีเรียงรายบนเพดานสาดส่องให้ทั่วบริเวณ สว่างราวกับกลางวัน ขยายให้เห็นการเคลื่อนไหวอย่างรีบเร่ง ดูสับสน แตเ่ ปน็ ไปตามข้นั ตอน ย่ิงช่วงเทศกาลอย่างนี้จํานวนผู้ป่วยจะมากพอๆ กับงานเล้ียงฉลองใน ผับดังกลางเมือง บริเวณหน้าห้องด้านขวามือเป็นโต๊ะตรวจโรคท่ี จัดเรียงอุปกรณ์ไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้านหลังเป็นตู้ยาขนาดใหญ่ มี ขวด และกลอ่ งจัดเรียงเปน็ หมวดหมู่ ถัดไปเป็นช้ันเก็บของขนาด 3 ช้ัน ตรงกลางจัดเรียงเตียงผู้ป่วย 3-4 เตียง ก้ันเขตด้วยม่านเป็นสัดส่วน ความสะอาดของห้องขัดแย้งกับ กล่ินน้ํายาฆ่าเช้ือท่ีลอยปะปนกับกล่ินคาวเลือด ชวนสะอิดสะเอียน ฉุนกึกแทบอยากหยุดหายใจ

บรรยากาศภายในห้องเครง่ เครยี ด ชายผอมสูงหนา้ และผิวขาวซีด โทนเดียวกับชุดกราวสีขาวท่ีสวมใส่ สายตามองรอดแว่นตาหนาเตอะ ราวกับใส่แว่นขยาย ท่าทางอิดโรย บ่งบอกถึงความเหน็ดเหน่ือยเต็มที เพราะหลายวันมาน้ีนอนน้อยกว่า ปกติ ก้าวเดินไปยังเตียงท่ีล้อมด้วย กลุ่มชายหญิงชุดขาวกลมกลืนกัน 2 - 3 คน ชายกลางคนนอนเปลือยท่อนบน หน้าอกกระเพื่อม ด้วยเคร่ืองช่วย หายใจ ถูกพันด้วยผ้าขาวแต้มด้วยสี แดงแห้งๆ ที่ศีรษะ แขนขา และ ข้ อ มื อ ถู ก พั น ธ น า ก า ร ด้ ว ย ส า ย น้ําเกลือระโยงระยาย

“แอลดสิ นารนี 1 แอม, ขอเข็มด้วย” ชายผอมสูงสั่งการหว้ นสน้ั ดว้ ยภาษาผสมปะปนแบบทีไ่ มเ่ คยมใี ครใชม้ าก่อนบนโลกนี้ บทเพลงแหง่ การยื้อชีวิตดาํ เนินไปอยา่ งรบี เร่งต่อเนอ่ื งและยาวนาน เสยี ดแทงจติ ใจด้วยเสยี งร้องอนั เจบ็ ปวดที่ยงั คงดังเปน็ ระยะๆ จากเตียงใกล้เคยี งสลับกบั จงั หวะตอ่ เน่ืองของเครอื่ งยอ้ื ชวี ติ “ตดื ตอ้ื ๆ ๆ ๆ” ซ่ึ ง อ า จ กั ด ก ร่ อ น จิ ต ใ จ ใ ห้ ห่ อ เ ห่ี ย ว จ น จ ม ลึ ก ไ ป กั บ ค ว า ม สิ้ น ห วั ง จอแสดงผลสี่เหล่ียมยังส่งสัญญาณตลอดเวลาราวกับหัวใจที่เต้นอย่างไม่ รู้จักเหน็ดเหน่ือย หากแต่ไม่สามารถคาดการณ์ผลงานการย้ือชีวิตของ มนั ได้

“แกมาสายอีกแล้วนะต้อม เดือนนี้สายก่ีครั้งแล้ว รู้ไหมมัน เอาเปรยี บคนอน่ื ” หญิงสาวใหญ่วัยทอง รูปร่างอ้วน เส้นผมถูกรวบไว้ด้านหลังอย่าง งา่ ยๆ ใสแ่ วน่ ส่ดี าํ ขอบหนา แผดเสียงแหลมสูงดว้ ยความไม่พอใจ “แกทํางานแบบเต่าดีๆ น้ีเอง แกรู้ไหมพวกเราทํางานอยู่ หอ้ งฉุกเฉินนะ ” เสียงดังยาวต่อเนื่องของชุดประโยคที่คล้ายๆ กัน ตอกยํ้าซํ้าๆ อย่าง ยาวนาน หัวหน้าห้องอุบัติเหตุฉุกเฉินถอนหายใจและส่ายศีรษะอย่าง เอือมระอา “ครบั หวั หนา้ ” ชายหนุ่มทถ่ี กู ต่อว่าอยา่ งหนัก ตอบดว้ ยเสียงอนั แผว่ เบาราว กับเสียงกระซิบ ต้อมยอมรับอย่างเงียบๆ ไม่มีคําแก้ตัวใดๆ ออกมา จากริมฝีปากท่ีดําหนา ได้แต่น่ังก้มหน้าสายตาหลบตํ่า

ภาพบนโต๊ะท่ีเคลือบด้วยแผ่นกระจก สะท้อนภาพชาย วัยหนุ่มรูปร่างอ้วน ผมหยิกสั้น ใบหน้าอูมใหญ่ ผิวหน้า ขรขุ ระเหมอื นหลมุ อุกาบาต เหง่ือบริเวณหน้าผากไหลย้อย ลงล่องแก้มท้ังสองข้าง มองไกลๆ คล้ายนํ้าตาท่ี ไหล ออกมา หลายปีมาน้ีร่างกายของเขาถูกทําลายด้วยความ เคร่งเครียด การกินนอนไม่เป็นเวลา และพักผ่อนน้อยกว่า เวลาทบี่ างคนนอนงีบตอนกลางวัน

“เรว็ หนอ่ ยหมอ ช่วยลกู ผมด้วย” ชายวยั กลางคน วิง่ ตามรถเขน็ ผู้ปว่ ยมาอยา่ งตระหนก เดก็ นอ้ ยท่รี า่ งเต็มไปด้วยเลอื ด นอนทอดยาวสงบน่ิง รอคอยความช่วยเหลอื บดิ าตะโกนขอความช่วยเหลอื อยา่ งรบี เรง่ ความเร่งดว่ น ของญาติผปู้ ่วยประดจุ ดงั ความเรว็ แสง เทา่ กบั ความคดิ และ กังวลตอ่ ญาติ และแสดงออกมาอย่างชัดเจน

กระบวนการรกั ษาทเ่ี ป็นรายละเอียด มีขนั้ ตอนท่ตี อ้ งอาศยั หลักการทางวิชาการ ในสายตาของฝ่ังผ้รู บั บริการมองว่าเช่ืองชา้ กวา่ เตา่ คลานในอ่าง ลา้ งมือ สุดทา้ ยลงเอยด้วยการทะเลาะ ดา่ ทอ และร้องเรยี น ในทส่ี ดุ ก็เจบ็ ปวดท้ังสองฝา่ ย วา่ ไปแล้วหอ้ งฉกุ เฉินหอ้ งน้ี เปรยี บไปแล้วคงจะเหมือนห้องทอี่ ย่ตู ิดกบั ประตูนรก ทมี่ แี ตค่ วามทุกข์ทรมาน ภาพความวุ่นวายของหญิงใกล้คลอด เดก็ หนมุ่ ประสบอุบตั เิ หตบุ าดเจบ็ ทางสมอง รา่ งบนเตยี งท่คี ลมุ ดว้ ยผา้ ขาวที่อยมู่ มุ หอ้ ง ทุกๆภาพซอ้ นทบั ไปมา กดั กรอ่ นจติ ใจของเขาจนชนิ ชา เศรา้ หมอง และซมึ สเู่ หวลกึ ใตจ้ ติ สาํ นกึ ของหัวใจ

“กูมาอยู่ท่ีนีท้ าํ ไม? และเพือ่ อะไร?” หลายปมี าน้ตี ้อมถามตัวเองซ้ําๆ เพือ่ ทจ่ี ะหาเหตผุ ลหลักว่า เขามาอยปู่ ระตูนรกน้ที าํ ไม ภาพฝนั ในวยั เด็ก กระจ่างชดั ข้นึ เรื่อยๆ เขาอยากเปน็ คนทีม่ ีความสุข เป็นคนทคี่ นอนื่ ยอมรบั นับถอื เปน็ ยอดมนุษยท์ เ่ี มตตา และชว่ ยเหลือผอู้ น่ื เขาทง้ิ ซองสีขาวไวบ้ นโตะ๊ หัวหน้า คนท่เี ขาเกลียดชัง และจะเป็นคนท่ีนึกถงึ เปน็ คนสดุ ทา้ ย เมอ่ื เขามคี วามสขุ ผอ่ นคลาย และย้มิ กวา้ งกวา่ ทกุ วนั

แสงแรกผ่านพ้นขอบฟ้าไปแล้ว เขาลงจากเวรดึกเดินลดั เลาะทางแคบ ตดั เข้าสขู่ อบถนนหลัก ภาพเคล่อื นไหวของสิง่ มีชวี ติ เป็นไปอยา่ งสบั สนวุ่นวาย ภาพการดาํ เนินชวี ติ ยังคงเดิม เขาเดินอยา่ งไม่รีบเร่ง สายตาทอดยาว สวนทางกับพระภกิ ษุ ท่เี ดนิ อยา่ งสงบ ในมอื ถือบาตรสดี ํา รบั กับจวี รสีเขม้ แบบธรรมยุทธ ดสู งบงดงามจนดงึ ดดู ให้เขาอยากทาํ บุญ ซึ่งจําไม่ไดว้ า่ กิจกรรมน้ี ทาํ คร้งั สดุ ท้ายเมอ่ื ไร เขาแวะร้านขาย ของชําขา้ งทางซึ่งเปน็ รา้ นทีเ่ ขาเดินผ่านเกือบทกุ วนั แต่ไมเ่ คยเป็นลกู ค้าเลยสักคร้ัง



“หมอซ้อื อะไรคะ่ ?” ยายรูปร่างบอบบางมองชายรปู รา่ งทว้ มใช่ชดุ ฟอรม์ สขี าว และเอยถามอยา่ งเมตตา “ซื้อของตกั บาตรหนอ่ ยครบั ผมไม่เคยไดท้ าํ บุญเลยจ๊ะยาย” พยาบาลหนุ่มแจ้งวัตถปุ ระสงคต์ นเองอย่างรวดเรว็ “อะไรกนั หมอ หมอกท็ ําบญุ อยูท่ ุกวนั อยู่แล้วน่ี ได้ชว่ ยเหลือคน อ่นื จากความทุกข์ทรมาน นอกจากพระแลว้ กค็ งมีหมอนแ้ี หละ ที่ทํางานแลว้ ไดบ้ ญุ กุศลดว้ ย น่าภมู ใิ จจริงๆ สาธุ ” ยายเจา้ ของรา้ นพดู เรียบๆแต่ทรงพลงั อย่างประหลาด พระภิกษุเดนิ หา่ งออกไปแล้วจนลบั ตา...

พระภิกษุเดินหา่ งออกไปแลว้ ของทีซ่ ้ือเพื่อใสบ่ าตรยงั คงถืออยูใ่ นมอื เขารแู้ ลว้ ว่าเขาตอ้ งอยู่ และตอ้ งทํางานนี้เพ่อื อะไร เขารบี เดนิ ย้อนกลับไปทางเดมิ ท่ีคุ้นชนิ ตรงไปยงั หอ้ งประตูนรกทรี่ ออยู่เบอื้ งหน้า หวั หน้าหอ้ งฉกุ เฉินฯ ของเขาเป็นคนเดยี ว ทเ่ี ขาคิดถึงมากท่ีสุดในตอนนี.้ ..



สาํ นักงานความร่วมมือระหว่างประเทศ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข เว็บไซต์ www.ddc.moph.go.th/oic