Important Announcement
PubHTML5 Scheduled Server Maintenance on (GMT) Sunday, June 26th, 2:00 am - 8:00 am.
PubHTML5 site will be inoperative during the times indicated!

Home Explore Final

Final

Published by Department of Disease Control, 2020-09-17 05:49:56

Description: Final

Keywords: final

Search

Read the Text Version

เรื่องเล่าคนชายขอบ FINAL นางสาวสทุ ธดิ า สมร กองโรคจากการประกอบชีพและสิ่งแวดล้อม กรมควบคุมโรค

ลมของเดือนเมษายนในช่วง หลังเทศกาลสงกรานต์พัดไอร้อนของ แม่น้าเมยมากระทบผิวกายของฉัน เย็นมากแล้วแต่ผู้คนยังคงยืนต่อแถว เบียดเสียดจนลมหายใจแทบเป็นหน่ึง เดียวกันบนสะพานข้ามแดนมิตรภาพ ในขณะเดียวกันเมื่อฉันหันหน้า ไทย-เมียนมา ในมือของเหล่าชาวเมียน มาถือหนังสือเดินทางของตัวเองแน่น กลับมามองท่ีใต้ถุนอาคารหลังใหญ่ใน สาย ตาหลาย คู่เต็มเป่ียมไ ปด้ว ย ส้านักงานตรวจคนเข้าเมือง ปรากฏภาพ ความหวังว่าอีกไม่กี่อึดใจ อีกไม่ก่ีนาที ผู้คนมากมายท่ีเป็นชาวเมียนมาได้มา อีกไม่ก่ีช่ัวโมง ต่อจากนีพวกเขาจะได้ รวมกันอยู่ท่ีน่ี แฟชั่นเครื่องแต่งกายของ ก้าวไปสู่ความเจริญท่ีรออยู่ตรงหน้า ต่างคนต่างข้ามผ่านแดนมาใช้แรงงาน ชาวเมียนมาท้าให้หวนนึกถึงประเทศไทย เพื่อแลกเงิน เพื่อแลกคุณภาพชีวิต เมื่อประมาณสิบปีก่อน บางคนสวม ที่ดีขึน กล่ินเหงื่อลอยปะปน กับเสียง กางเกงยีนส์เข้าสมัยแต่บางคนก็ยังนุ่ง ฝีเท้าท่ีก้าวกรูเข้ามายังในช่องทาง สโหร่ง แม้เคร่ืองแต่งกายของผู้คนจะ ขาเข้าประเทศไทยท่ีมีความกว้างไม่ถึง แตกตา่ งกันแต่สิ่งท่ไี มต่ ่างคือเขาเหลา่ นนั 2 เมตร

เก็บความหวังใส่กระเป๋ามาพร้อมกับ สั ม ภ า ร ะ แ ล ะ ร อ เ ว ล า จ ะ ไ ด้ ตี ต ร า เครื่องหมายการเข้าเมืองท่ีถูกต้องตาม กฎหมายจากเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง ฉันจะได้กลับไปพักเสียที บนโต๊ะ ที่ตอนนีท่าทางจะเหนื่อยล้าจากการ ก่อนหน้านีมีทังเจลล้างมือ หน้ากาก ท้างานมาตังแต่ตีห้าคร่ึง แสงร้าไรของ อนามัยท่ีถูกเก็บลงไปแล้ว เหลือเพียง ด ว ง ต ะ วั น ส า ด ก ร ะ ท บ ล ง บ น โ ต๊ ะ กล่องปฐมพยาบาลท่ีเปิดฝาทิงไว้อยู่ สเ่ี หลย่ี มผนื ผา้ สีขาว บง่ บอกว่าใกล้เวลาท่ี ฉันหยิบอับส้าลีท่ีข้างในมีส้าลีชุบด้วย แ อ ม โ ม เ นี ย อ ยู่ ไ ม่ ถึ ง สิ บ ก้ อ น เ ป็ น สิ่งสุดท้ายเตรียมเก็บเข้ากระเป๋า พยาบาล แต่มือที่ถืออับส้าลีนันก็ค้าง อยกู่ ลางอากาศ

เม่ือเสียงหนึง่ ตะโกนดงั ขึนฝา่ ฝงู ชน “หมอ...หมอช่วยด้วยมีคนชัก!!” ฉันหันซ้าย หันทางขวาคิดในใจ ไหนหมอวะ เพ่ิงมาท้างาน ได้สองวัน เจ้าหน้าท่ีด่านควบคุมโรคติดต่อระหว่างประเทศก็มีแค่ นักวิชาการสาธารณสุข ใครเป็นหมอไม่เคยเจอสักที ต้ารวจตรวจ คนเข้าเมืองวัยกลางคนวิ่งหน้าตาตื่นมาทางฉันท่ีสวมเสือสีฟ้าปักตรา กระทรวงสาธารณสุขที่อกด้านซ้าย เสียงเรียกเป็นการกระตุ้นเลือด ที่สูบฉีดตรงหัวใจให้ท้าหน้าที่บีบเต้นเร็วขึน ใช่แน่ๆ ท่ีเรียกหมอ เรียกเราแน่ๆ

“ช่วยไปดูคนชักหน่อยครับ” เสียงนัน ย้าอีกครังปลายมือของฉันชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และแล้วสุดท้ายส่ิงท่ีกังวลในใจฉันมาตลอด ก็เกิดขึนจนได้ เกิดมาก้าลังจะได้เจอคนชักครัง แรกในชีวิตอีกทังวิชาการปฐมพยาบาลเบืองต้น ท่ีเรียนมาแค่ตัวเดียวแถมยังสอบตกจนต้อง สอบซ่อมก้าลังจะถูกใช้แล้วสองเท้าพาว่ิง ตามหลังต้ารวจตรวจคนเข้าเมืองคนนันไป โดยพลันเสียงฮือฮาดังมาจากทางลานหินอ่อน กว้างที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน ความร้อนของ แดดไม่ได้ถูกส่งผ่านทางอากาศเพียงอย่างเดียว แต่ร้อนไปถึงอวัยวะสูบเฉียดเลือดที่อยู่ตรงอก ซ้ายนันด้วย จากโต๊ะปฐมพยาบาลถึงจุด เ กิ ด เ ห ตุ ต ร ง ล า น หิ น อ่ อ น นั น ห่ า ง กั น ร า ว ๆ 100 เมตร วงล้อมนันแหวกกว้างขึนโดย อัตโนมัติ พอมีช่องทางให้ฉันแทรกตัวเข้าไปหา ผู้ป่วย สายตามองเห็นชายวัยกลางคนชาว เมียนมา ผิวเกรยี มแดดจากการทา้ งาน

เขานุ่งสโหร่งนอนดินหน้าเขียวอยู่กับพืน หญิงคนหน่ึง ทรุดลงน่ังข้างๆ ก้าลังร่้าไห้คร่้าครวญเป็นภาษาพม่าประมาณว่า “ตายได้ยังไง ตายไม่ได้นะท่ีรัก” ฉันแปลไม่ออกหรอกแต่คาดเดา ว่าคงจะอย่างนัน อาการของผู้ป่วยบวกกับสายตาอีกหลายคู่ก้าลัง จับจ้องมาทางฉันพร้อมทังส่งแรงกดดันและความหวังที่ตอนนี ถูกฝากไว้กับฉันโดยไมไ่ ดเ้ ตรยี มใจมาสักเทา่ ไหร่

“เอาไงดีครับหมอ?” หนึ่งในต้ารวจตรวจคนเข้าเมืองที่อยู่ ตรงนันถามฉันขึน “ตามรถพยาบาลให้หน่อยค่ะ เค้าชักมานานรึยังคะ?” ฉันตอบพลางถามขณะท่ีเห็นต้ารวจอีกคนหนึ่งท่าทางคล่องแคล่ว เดินถือโทรศัพท์ออกจากวงล้อมไป ตามค้าร้องขอของฉัน ก่อนจะ รบี น่ังลงข้างผู้ป่วย ในขณะท่ีต้ารวจตรวจคนเข้าเมืองคนอื่นคอยกัน พนื ท่ีออกไม่ใหเ้ กิดการมงุ ดูแลว้ แยง่ อากาศผปู้ ่วยหายใจ “เพ่ิงเป็นเมื่อกี้ครับ” ต้ารวจตอบ ขณะที่ฉันก้มมองดู นาฬิกาเรียบเรียงความคิดว่าควรท้าเช่นไรดี เมื่อฉันก้มลงไปมอง ผู้ป่วย ใกล้ขึนก็พบคราบสีแดงก่้าตรงริมฝีปาก นั่นคืออะไร? กัดลิน ตวั เองด้วยหรืออย่างไร? และกอ่ นทจี่ ะมใี ครตอบค้าถามในใจฉนั นัน

“พรวดดด...”กลน่ิ คาวปะทะจมกู หากแตว่ ่ามนั ไม่ใช่เลือด อย่างท่ีคิดเพราะมันคือน้าหมากท่ีกระเด็นใส่หน้าฉันฉันสบตากับ ต้ารวจตรวจคนเข้าเมืองผู้เป็นเจ้าของเสียงเรียกฉันเม่ือก่อนหน้านัน อย่างเข้าใจกัน ขณะท่ีมือของผู้ป่วยปัดป่ายราวกับกังวลว่าคนที่ ล้อมเขาอยู่ตรงนันก้าลังจะประทุษร้ายเขา สีหน้าของต้ารวจคนเข้า เมือง ก็มีเม็ดเหงื่อผุดขึนมาบนใบหน้า ความกังวลถูกส่งผ่านจากคิว ที่ขมวดผูกกันเป็นโบว์ มือหนักๆ ของผู้ป่วยก้าลังจะฟาดมาทางฉัน หากปล่อยไว้แบบนีท่าจะไม่ดีเป็นแน่ ในท่ีสุดฉันตัดสินใจจับแขน ผู้ป่วยไว้มองลึกเข้าไปที่ดวงตาสีน้าตาลเข้มนัน บอกกับผู้ป่วยอย่าง ใจเย็นและให้เจ้าหนา้ ทีต่ ้ารวจถอยหา่ งจากเขา

“ใจเย็นๆนะโก่ ค่อยๆหายใจ เด๋ียวจะดีขึ้นนะ” พลางย่ืนส้าลี แอมโมเนียให้ดมเพราะเป็นส่ิงเดียวที่หยิบ ติดมือมาคนป่วยสูดหายใจแรง พยายามสูดดมกลิ่นนันราวกบั เปน็ การหายใจเฮือกสุดท้าย ก่อนท่ีมือนันจะ ค่อยๆ ลดระดับลง เขาน่ิงขึน ใบหน้าหยาบกร้านนันเร่ิมมีสีเลือดฝาด แตกต่างจากก่อนหน้านีโดยสินเชิง เสียงฟูมฟายของญาติท่ีเป็นหญิงสาว วัยกลางคนค่อยๆเบาลง หยดน้าตาถูกปาดทิงออกจากใบหน้าที่เปื้อน ทานาคา ผู้ปว่ ยเร่มิ ไดส้ ติ

ขณะที่สายตายังจับจ้องมาทางฉันไม่ไปไหน ท่ามกลางอาการท่ีดี ขึนของผปู้ ว่ ยมอื สากๆทีม่ รี อยยน่ เหีย่ วเออื มมาแตะทแี่ ขนของฉนั “เจอสันติงมาแด จัสติงมาแด” หญิงสาวชาวเมียนมายกมือขึน ประกบกันและกล่าวบอกฉัน ถึงจะฟังไม่ออกแต่ก็เข้าใจได้ว่าเธอก้าลัง ขอบคุณ สถานการณ์ดีขึนแต่ยังคงไร้ซึ่งการมาของรถพยาบาล ต้ารวจทา่ ทางคลอ่ งแคล่วผู้นนั เดนิ กลบั มาทางฉันด้วยสีหน้าผดิ หวงั “ทายังไงดีหมอ ผมโทรไปแล้วแต่รถถูกเรียกไปท่อี ืน่ กอ่ นหน้าน้ี” ฉันมองไปทางผู้ป่วยท่ีตอนนีอาการดีขึนจนเห็นได้ชัดแต่ยังคงสูด ดมแอมโมเนียก้อนนันอยู่ จะท้าอย่างไรในเมื่อเราตรงนันไม่มีใครส่ือสาร ภาษาเมียนมาได้ “หนูอยากได้ลา่ มคะ่ มใี ครพอจะคยุ ภาษาพมา่ ได้ไหมคะ”

และกม็ เี ด็กหน่มุ วยั รุ่นชาวเมยี นมาท่ีพอจะสอ่ื สารไดเ้ สนอตวั ขึนมาราวกับรอคอยจังหวะนีอยู่ ล่ามหนุ่มช่วยส่ือสารว่าคนป่วย ตอนนีรู้สึกดีขึนมากแล้ว เม่ือสอบถามก็พบว่าหญิงสาวท่ีร้่าไห้นัน คอื ภรรยาของเขาและทงั คู่ก้าลงั จะเดนิ ทางไปยังหมอชติ “โก่ ไปโรงพยาบาลก่อนไหม ไปตรวจอีกที” ฉันถาม ออกไปขณะที่ล่ามก็ท้าหน้าที่อย่างดีในการช่วยแปล แต่ภาพของ ชายผิวเกรียมตรงนันกลับท้าให้ฉันประหลาดใจ เขาส่ายหน้า ปฏิเสธโดยพลันทันทีท่ีฟังล่ามจบ นัยน์ตาสีเข้มนันจับจ้องไปยัง เบืองหน้าที่ไกลแสนไกลออกไปราวกับว่าไม่ว่าอย่างไร เขาต้องไป ถึงท่ีตรงนันให้ได้ และที่น่ันคงไม่ใช่หมอชิต หากแต่คงเป็นที่ที่จะ ท้าให้คนข้างหลังเขามชี ีวติ ทีด่ ีขนึ “เขาไม่ไปหรอกหมอ เขาจะไปทางานให้ได้” เสียงของ ต้ารวจตรวจคนเข้าเมืองเป็นเหมือนอีกสิ่งท่ีดังสนับสนุนความคิด ในหัวของฉัน สุดท้ายคนป่วยไม่ได้ถูกส่งต่อไปยังโรงพยาบาล เพราะเปน็ ความประสงคข์ องผปู้ ่วยท่จี ะเดนิ ทางไปตอ่ ใบหนา้ เปื้อน เหงื่อและรอยยิมถูกส่งมาจากมุมย้อนแสงสุดท้ายของดวงตะวัน ภายใต้ค้าขอบคุณท่ียังคงดังก้องอยู่ในหู เงาชายหญิงคู่นันค่อยๆ เลอื นจากสายตาเชน่ เดียวกบั พระอาทิตยก์ ้าลงั ลาขอบฟา้

วันน้ีเข้าเดือนท่ี 10 ของการทางานที่บนความสูง 1,898 เมตร จากระดับน้าทะเล ความกดอากาศบนที่สูงคงไม่ได้ทาให้ชายคนนั้นขาด อากาศหายใจอีกแล้ว เช่นเดียวกันความกดอากาศของท่ีนี่ก็ไม่ได้ กาหนดการหายใจของฉันอีกต่อไป คงต้องยอมรับว่าการก้าวผ่าน การเป็นนักศึกษาสู่วัยทางานไม่ใช่เรื่องง่ายเสียทีเดียวที่ผ่านมาฉันคิด เสมอว่าท่ีวิชาชีพในตัวฉันไม่เคยได้ทอแสงเปล่งประกาย คงด้วย ประสบการณ์อันน้อยนิดผนวกกับการผ่านการฝึกฝนในวิชาการ ปฐมพยาบาลที่ไม่มากพอ แต่ในความเป็นจริงนั้น สิ่งเดียวที่กดวิชาชีพ ของฉันไว้คือความกลัวในใจฉันเอง และที่ความสูงจากระดับน้าทะเลใน วันน้ีฉันได้พาตัวเองมาใช้อากาศหายใจร่วมกับคนที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะ เจอในชีวิตมาก่อน ได้ทาในสิ่งที่กลัวว่าจะต้องทามาตลอดชีวิต สายตา ของฉันทอดมองไปยังผู้เดินทางเหล่าน้ันอีกครั้ง ประตูบานเล็กๆ ในใจ ของการทางานสาธารณสขุ เปิดกว้างขน้ึ มสี ิ่งหน่ึงที่ฉนั ควรบอกกับตวั เอง อยา่ งเปน็ ทางการเสียที ยินดีต้อนรบั ส่กู ารทางานชายแดนนะสุทธิดา : )

สนับสนนุ โดย สานักงานความร่วมมือระหวา่ งประเทศ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสขุ


Like this book? You can publish your book online for free in a few minutes!
Create your own flipbook