นิทานปัญญายุทธ1

เดก็ ๆ บัณฑติ หนมุ่ ท่านนกั พรต

กาลคร้ังหน่ึงไมน่ านนกั ณ โรงเรียนอนุบาลแหง่ หน่งึ ในเมอื งหลวง ไดม้ ีคาสั่งจาก พระราชา ว่าจะเสด็จมาเยี่ยมเยือนในวันพรุ่งน้ี ทาให้ทางโรงเรียนต้องจัดการต้อนรับเป็น การใหญ่ บัณฑิตหนุ่มได้รับหน้าที่ซักซ้อมให้เด็กนักเรียนตบมือต้อนรับขบวนเสด็จ แต่ดู เหมือนว่าเร่ืองน้ีจะไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่ เพราะเด็กๆ กลุ่มน้ี แม้จะมีสติปัญญาดี แต่มี นิสัยขี้กลัว และมีปัญหาเร่ืองความกล้า ย่ิงได้ทราบว่าจะมีงานพิธีใหญ่ ก็ทาให้ย่ิงประหม่า เม่อื บัณฑติ หนุ่มสั่งให้เด็กๆ ตบมือพรอ้ มกัน จงึ ไมม่ ีใครทาตามเลย

บัณฑติ หนุ่ม : เอาละทุกๆคน สมมตุ ิวา่ ตอนนี้พระราชา เสดจ็ ผ่านมา ไหนลองตบมือพร้อมๆกนั สิ เดก็ ๆ : ทายงั ไง ขา้ ทาไมเ่ ปน็ เดก็ ๆ : พวกเจ้าทากอ่ นสิ เดก็ ๆ : เจา้ นัน่ แหละ

เด็กๆกระซิบกระซาบกัน ไม่ว่าบัณฑิตหนุ่มจะพูดจาหว่านล้อมอย่างไร เด็กๆก็ไม่ ยอมปรบมือกันเสียที ไม่มีใครกล้าริเร่ิมตบมือเลยแม้แต่คนเดียว บัณฑิตหนุ่มจึงกลุ้มใจเป็น อย่างมาก บัณฑิตหนุ่ม : “นี่เราจะทาอย่างไรดีเน่ีย พรุ่งน้ีพระราชาก็จะเสด็จมาแล้ว เด็กๆกลับยังไม่ พรอ้ มกนั เลย ถ้าหากเปน็ เช่นนี้ อาจทาให้พระราชาไม่พอพระทยั กเ็ ป็นได”้ บณั ฑิตหนุ่มกล่าวด้วยความกลดั กล้มุ ใจ

บัณฑิตหนุ่ม : “เห็นทีว่า คราวน้ีคงไม่พ้นท่ีเราจะต้องไปรบกวนให้ท่านนักภพเฉินกุ้ยเชียงมา ชว่ ยเหลืออกี เสยี แลว้ ” บัณฑติ หนุ่มจงึ รีบเดินทางไปยังหอปัญญายุทธเพอ่ื ไปขอร้องให้เฉนิ กุ้ยเซียงมาช่วยเหลือ เมื่อเฉนิ ก้ยุ เซยี งมาถงึ บณั ฑิตหนมุ่ : “เด็กๆทาความเคารพทานนกั พรต” เด็กๆ : “คารวะท่านอาจารย์”

บณั ฑิตหนมุ่ : เอาละทุกๆคน ไหนลองตบมอื พรอ้ มๆกนั ให้ ท่านอาจารย์ดหู น่อยสิ เดก็ ๆ : ทายงั ไง ขา้ ทาไม่เป็น เด็กๆ : พวกเจ้าทากอ่ นสิ เด็กๆ : เจา้ น่นั แหละ

บณั ฑติ หนมุ่ : ก็อย่างท่เี หน็ นีล่ ะครับทา่ นนักภพ ข้านอ้ ยก็จนดว้ ย ปัญญาแล้ว ไม่วา่ จะทาอยา่ งไร พดู เอ็ดก็แลว้ พดู ดีกแ็ ล้ว เด็กๆ กไ็ ม่ยอมตบมอื ตามทบี่ อกเลยเสียที ท่านนกั พรต : อยา่ งนน้ั หรอื ถ้าอยา่ งน้ัน ขา้ ขอ ลองดูหนอ่ ย ทา่ นนกั พรต : สวัสดีเดก็ ๆ พวกเจ้าไมก่ ล้าตบมอื กันอยา่ งนัน้ หรือ เด็กๆ : พวกเราไม่อยากตบมือหรอกครับท่านอาจารย์

ทา่ นนกั พรต : ไมเ่ ป็นไรวันนี้ข้าจะมาชวนพวกเจา้ เล่นสนกุ กนั ได้ยินมาวา่ พวกเจา้ แตล่ ะคนลว้ นมสี ตปิ ัญญาเฉลยี วฉลาด ไหนดูสวิ า่ พวกเจา้ มี ความสามารถแค่ไหน ถ้ามีปญั หามาถาม ดูสวิ า่ พวกเจา้ จะตอบกันได้ หรือไม่ ทา่ นนกั พรต : อะไรเอ่ยบินได้ขนั ได้ ช่ือใหญย่ งิ่ นกั เดก็ ๆ : ต้องเปน็ นกเขาอยา่ งแนน่ อนใช่ไหนครับทา่ น อาจารย์ ท่านนกั พรต : ถูกตอ้ ง เก่งมาก ถ้าอย่างน้นั ขอถามอีก สักข้อ ดสู ิวา่ พวกเจ้าจะตอบกันได้หรอื ไม่ อะไรเอย่ มี หลังตากฟ้า มีหน้ารอบตวั

เด็กๆ : ตอบวา่ บา้ นใชไ่ หมครบั ทา่ นอาจารย์ ทา่ นนกั พรต : พราะอะไรอย่างนนั้ หรือ เดก็ ๆ : เพราะบ้านมหี ลังตากฟ้ากค็ ือหลังคา มีหน้า รอบตัวก็คอื หนา้ ต่าง ถกู ตอ้ งไหมละครับ ท่านนกั พรต : ถกู ต้องแลว้ เกง่ มากๆ พวกเจ้าช่างเฉลียว ฉลาดสมคารา่ ลอื จริงๆ อา่ วตบมือให้ตนเองหน่อย

เด็กๆต่างพากันตบมือด้วยความดีใจดุจดั่งสายลมแห่งปัญญาได้พัดผ่านเข้ามา บัณฑิตหนุ่ม เห็นดังน้ัน ถึงกับตกใจอย่างต้ังตัวไม่ทัน เพราะอยู่ๆเด็กๆต่างพากันตบมือกันอย่างง่ายดายจึงได้เอ่ยถาม เฉนิ กุ้ยเชียงว่า บัณฑิตหนุ่ม : “ท่านนักพรต เหตุใดเด็กๆ ที่ทีแรกนั้นข้ีกลัว ไม่กล้าตบมือ บัดนี้จึงพากันตบมือได้อย่าง งา่ ยดาย” เฉนิ กุ้ยเซียงจึงได้เอ่ยตอบอย่างใจเยน็ วา่ ท่านนักพรต : “อันความกลัวน้ันเกิดจากใจของเราท่ีคิดล่วงหน้าไปเองว่าจะมีสิ่งไม่ดีเกิดข้ึน แต่เมื่อไม่คิดก็ ย่อมไมเ่ กิดความกลวั ”

พดู แลว้ เฉนิ กุ้ยเซียงกไ็ ดห้ ันกลบั ไปหาเด็กๆ แล้วเอย่ ต่อวา่ เฉนิ ก้ยุ เซียง : “เดก็ ๆเอย๋ เมอ่ื ใดทเ่ี จ้าเกดิ ความหวาดกลัวขอใหน้ กึ ถึงเหตุการณ์ในครัง้ นวี้ า่ อยา่ มวั แตค่ รุน่ คิด ถงึ เรือ่ งทกี่ ลวั เพราะยิ่งคิดก็ย่งิ กลวั ใหล้ องปล่อยวางและลองทาโดยไม่ต้องคิดดบู ้าง ผิดถูกจงึ แก้ไขทีหลัง จะเปน็ วิธีการงา่ ยๆ ท่เี อาชนะความหวาดกลัวได้” เม่อื ทั้งหมดไดฟ้ ังดังนัน้ จึงได้เขา้ ใจในท่ีสุด เด็กๆ : “พวกเราเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ปัญญายุทธของท่านอาจารยส์ ูงส่งสมคาร่าลือ โปรดรับการคารวะ จากพวกข้านอ้ ยด้วยเถิด”

ปญั ญายุทธจากเรื่องนี้ ก า ร เ อ า ช น ะ ค ว า ม ก ลั ว นั้ น บางครั้งสามารถทาได้เพียง ทาใจให้ลอยขา้ มมนั ไป