หนังสือ อิทานอีสป เรื่อง หนูบ้านกับหนูนา

นทิ านเรือ่ ง หนบู า นกบั หนนู า จดั ทาํ โดย นางสาวดวงดารา พันโสทก แผนกคอมพิวเตอรธ รุ กจิ ปวช2/1

ในเชา อนั สดใสวันหนึง่ หนูบา นทอ่ี าศยั อยูในตัวเมืองอันแสนวนุ วายไดอ อก เดนิ ทางไปเย่ยี มหนูนาท่ชี นบท ซง่ึ ตวั เขาเองก็ไมไ ดกลบั ไปทีน่ ั่นมานานหลาย ป มันเดินรอนแรมแบบไมพ กั จนตะวันตกดนิ ในทสี่ ดุ ก็มาถงึ บานของหนนู า ทง้ั 2 เจอหนากันก็เขา มาโผกอดทักทายอยางดใี จ

\"พี่หนบู าน เปนอยา งไรบาง ฉันคดิ ถงึ พี่เหลอื เกนิ ไมไ ดพ บกนั ตงั้ หลายป\" หนนู ากลาวทกั อยางอารมณดี \"พ่ีสบายดีนอ งหนนู า กินอ่มิ อยสู บาย อยใู นเมืองจะทําอะไรก็สะดวก ไปหมด\" หนบู านตอบแบบภมู ใิ จ

\"ดจี รงิ ทไี่ ดยินอยางนั้น... มา ๆ เขา บานกนั กอนพี่ ฉนั เตรียมอาหารไวม ากมาย พ่ีเหนื่อยมา ทัง้ วนั คงหิวแย\" หนูนาเชิญชวนใหเ ขามาขา งในโพรงไมรมิ ชายนานาพกั ผอนของตน พอเขา มาในโพรงไม อาหารทห่ี นนู าจัดไวอ ยางดกี ลบั มีเพยี งขาวสาร ธญั พชื และผล ไมเพยี งเล็กนอย ไมไดมอี าหารนา กนิ เหมอื นทีห่ นูเมืองคดิ เอาไว

\"โธ หนูนานอ งพี่ น่ีเธอกินอาหารพวกน้ไี ปไดอ ยา งไรกัน วนั ๆ ไมเคยไดก นิ ของทีด่ กี วาน้เี ลยหรอื ไร\" หนบู านหนั มาถามหนนู าดวยสหี นาแสนหว งใย \"ฉันวานกี่ ็ดีแลวนะพี่ อาหารแตล ะอยา งคณุ ภาพดี ๆ ทงั้ นัน้ ขนาดคนเมอื งยังมารับไปขายเลย\" เสยี งของหนนู าตอบกลับแบบแผว เบา ดวยความรสู ึกอายท่วี า อาหารนนั้ ไมถูกใจแขก ผูมาเยอื น

\"เอาอยางน้ี เดี๋ยวเราเขาเมืองไปเที่ยวบานพก่ี นั รบั รองวาจะมีของกินคณุ ภาพดีมากมายใหเ ธอไดก นิ อยาง สขุ สบาย\" พอหนนู าพูดจบ ทั้ง 2 ก็กนิ อาหารแลวเขานอน เมื่อพระอาทติ ยฉายแสงมา พวกเขาจงึ ออกเดิน ทางไปยงั ในเมืองทันที เม่ือถึงบานในเมืองอันแสนคบั แคบแตเต็มไปดว ยขา วของทันสมยั หนนู าที่เพ่งิ เขา มาในเมืองครงั้ แรกก็ รูสกึ แปลกใจเล็กนอ ยวา พ่ีหนบู า นไมอดึ อดั หรอื อยางไร ทตี่ อ งอยแู คในรแู สนคับแคบของชมุ ชนเมอื งแบบนี้

หลังจากนง่ั ไดสักพักหนูบานก็ถอื อาหารละลานตามาพรอมเสิรฟ ตอ นรบั แขก มที ัง้ ขนมเคก ชสี นม เนย อาหารอยา งดีแบบท่หี นนู าไมเ คยเหน็ มากอ น \"โอโ ห ! พีห่ นูบาน พ่ีไดก นิ ของดอี ยางน้ที ุก วนั เลยหรือจะ \" หนูนารอ งออกมาดวยเสยี งตนื่ เตน \"ใชแ ลวนอ งพ่ี กเ็ ธออยูช นบทไดก ินแตของไมดี อยใู นเมืองแบบพน่ี ีส่ ิ ชีวติ ท่ใี คร ๆ ก็อยากมกี นั \" หนูบานพูดจบก็มีเสยี งแปลก ๆ ดงั ขึน้ มาทันที \"เหมียว เหมยี ว !\"

\"นน่ั เสียงอะไรหรอื พ\"ี่ หนูนาถามอยา งกังวล \"คงเปนเสยี งดนตรแี หละมง้ั คนแถวนี้เขาชอบฟง เพลงกัน ชางเถอะนะหนนู านองพ่ี เรามากิน อาหารกนั เถอะ\" หนูบา นกบั หนนู ากนิ อาหารอยา งเอร็ดอรอ ย แตเ สียงรองเหมียว ๆ ก็ใกลเ ขามา ทุกที ทันใดน้นั เอง แมวรา งใหญกโ็ ผลเ ขา มาขางโตะ อาหาร หนู 2 ตัวตางวงิ่ หนกี ระเจิดกระเจิงดวย ความตกใจ หนนู าวง่ิ ไปซอ นตวั ในถังขยะอนั เหม็นเนา นง่ั ตัวส่นั เทาตรงน้ันหลายชวั่ โมงแลว คอยกลา เดนิ ออกมา

ทนั ใดน้นั เอง แมวรางใหญกโ็ ผลเ ขามาขางโตะอาหาร หนู 2 ตัวตา งวิง่ หนกี ระเจดิ กระเจิงดว ย ความตกใจ หนูนาวง่ิ ไปซอ นตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เนา น่งั ตัวสนั่ เทาตรงนั้นหลายชั่วโมงแลวคอย กลาเดนิ ออกมา \"นอ งหนนู า !\" เสยี งหนูบา นตะโกนดังล่ันมาแตไ กลเม่อื ไดเหน็ หนา หนนู า \"ไปหลบที่ไหนมา พ่นี ึก วาโดนเจา แมวนน่ั คาบไปเสยี แลว \" \"ฉันหลบอยูท่ีถงั ขยะเหมน็ เนามา ฉนั กลัวเหลอื เกินพี่ อยากกลบั บา นเตม็ ทีแลว \" หนนู าตอบดว ยเสยี งสั่นเครือ

\"แตท ี่นี่มขี องดี ๆ รอใหเ ธอมากินอกี มากมายเลยนะ\" หนูบานกลา วรง้ั ไว \"ของดีแคไ หนฉนั กก็ นิ ไมลงหรอกพ่ี ขอตวั กลับบานไปกินของเทา ทม่ี แี ตร สู ึกสบายใจใน ชนบทจะดีกวา \" พดู จบหนนู ากเ็ ดนิ กลบั ชนบท ทิง้ ใหหนบู านอยอู ยา งหวาดหวั่นทเี่ ขตเมอื งตอไป

นิทานเรื่องนส้ี อนใหร ูวา : ส่งิ ไหนทเี่ รามแี ลวรูสึกสบายใจที่ไดครอบครองยอมนาํ ความสุขมาสู ชวี ติ เสมอ แตส่งิ ใดท่ีมีแลว หวาดหว่นั ทุกครงั้ นน่ั คือความทกุ ข ดังนัน้ เราควร พอใจในส่ิงท่ตี วั เองมี แคนั้นก็เพยี งพอแลว