009

โจนาธาน ลิวงิ สตนั นางนวล JONATHAN LIVINGSTON SEAGULL ผแู้ ตง่ : Richard Bach 1972 ผ้แู ปล : ชาญวทิ ย์ เกษตรศิริ ๒๕๑๖ # .. รา่ งกายของเธอท้งั หมดจากปลายปีกหน่ึงสู่อกี ปีกหนง่ึ ไม่ใชอ่ ะไรอ่นื นอกจากความคิดของเธอเอง …. BE Lost ...... On a painted sky Where the clouds are hung For the poet's eye, You may find him. If you may find him. There..... On a distant shore, By the wings of dreams. Through an open door. You may know him, If you may Be..... As a page that aches for a word Which speaks on a theme that is timeless And the one God will make for your day Sing.... As a song in search of a voice that is silent While the Sun God will make for your way And we dance To a whispered voice Overheard by the soul Undertook by the heart And you may know it

If you may know it While the sand Would become the stone Which begat the spark Turned to living bone Holy, holy Sanctus, sanctus Be.... As a page that aches for a word Which speaks on a theme that is timeless And the one God will make for your day Sing..... As a song in search of a voice that is silent And the one God will make for your way ... • JONATHAN LIVINGSTON SEAGULL (ENGLISH VERSION) ตอนหนงึ่ ยามเช้า .....ดวงตะวนั ใหมส่ ดใสส่องแสงสีทองทอดทาบระลอกทะเลทีส่ งบเยอื กเยน็ เรือตกปลาลําหนง่ึ จอดลอยอยู่หา่ งจากชายฝ่งั หนง่ึ ไมล์ สง่ สัญญาณใหอ้ าหารนกกระจายขนึ้ ไป ในอากาศ และแล้วฝงู นางนวลจํานวนพนั ก็โผบนิ เขา้ มาแยง่ อาหารกันกนิ วนั แหง่ ความสบั สนอกี วันหนึง่ กเ็ ริม่ ขึ้น...... แต่ไกลออกไปจากชายฝัง่ และเรอื โจนาธาน ลิฟวิงสตนั : นางนวล กาํ ลังฝึกบนิ อยู่ เดียวดาย มนั บนิ สงู ข้ึนไปในท้องฟาู หนง่ึ ร้อยฟุต ลดเท้าท่ตี ิดกันลง เชดิ ปากขนึ้ และกระชับปีก เขา้ หากันเพอื่ หกั มมุ เล้ียวทีแ่ สนยากเย็น เมือ่ มนั เลยี้ วโจนาธานก็บนิ ได้ชา้ ลง และเมื่อมันบิน ช้าๆ สายลมกพ็ ัดผ่านหนา้ ราวกับเสยี งกระซิบ เบื้องล่างทอ้ งทะเลดูสงบนิ่ง โจนาธานหรี่ตาตง้ั สติ แน่วแนก่ ลน้ั หายใจ แล้วก็บังคับใหต้ วั หักมุมเล้ยี ว….อีกหนึง่ น้วิ ฟตุ …แต่แลว้ ขนของมนั กก็ ระจยุ มนั ชงักเสียหลักตกลงมา คงจะรกู้ นั วา่ นางนวลนน้ั ไม่มวี ันที่จะบนิ เสยี หลัก การเสียหลักในอากาศเป็นเร่ืองน่า อายและเสยี เกียรติอยา่ งยง่ิ แต่นางนวลโจนาธาน ลิฟวิสตนั ไมใ่ ช่นกธรรมดาๆ มันไมอ่ าย มัน กางปกี ออกอีกคร้ังเพ่ือจะบนิ หักมมุ เลยี้ วอนั แสนยากนัน้ มนั บนิ อกี อย่างช้าๆ และแล้วมันกเ็ สีย หลักอกี ทีหนึง่ จนได้ นางนวลสว่ นมากมักไม่พะวงกับการเรียนร้เู ร่อื งบินมากไปกว่าที่จะบินแบบงา่ ยๆ มนั มกั จะบนิ จากฝัง่ ออกไปหาอาหารแลว้ ก็บนิ กลบั สาํ หรับนางนวลทัว่ ๆ ไป การกนิ น้ันสาํ คญั กวา่ การบนิ แตส่ าํ หรับโจนาธานน้ันการกินไมใ่ ช่เรอ่ื งท่สี ําคัญไปกว่าการบิน โจนาธาน ลฟิ วงิ สตนั : นางนวล รกั ทีจ่ ะบินเหนอื สงิ่ อื่นใด โจนาธานรวู้ ่าการทม่ี นั คดิ เชน่ น้ี ทาํ ใหม้ นั ไม่เปน็ ทชี่ อบพอ ในหมู่นกด้วยกัน แม้แตพ่ อ่ แมข่ องมันเองกไ็ มพ่ อใจท่โี จนาธานใช้เวลาทั้งวันฝึกบินรอ่ นระดบั ต่าํ อยตู่ วั เดียว ต้ังวนั ละร้อยๆ ครั้ง

โจนาธานไมร่ ู้วา่ ทําไมตนจึงเปน็ เชน่ น้ี แตเ่ มอ่ื มันบนิ เหนือน้ําเพียงครง่ึ ความยาวของ ปกี มนั กล็ อยอยใู่ นอากาศได้นานๆ โดยใช้ความพยายามเพยี งเล็กนอ้ ย เมือ่ มนั รอ่ นมาลงทะเล มันก็ไมใ่ ชเ้ ทา้ ระน้าํ แบบธรรมดา แต่มันกลับหดเท้าแนน่ ไวก้ ับลําตวั เวลาลงแตะผิวน้ํา และเมอื่ มันเริม่ ร่อนลงชายหาด มันกใ็ ช้ลําตวั ไถไปเป็นแนวยาวบนพ้ืนทราย ซึง่ ทําใหพ้ อ่ แมข่ องโจ นาธานออ่ นอกอ่อนใจอยา่ งย่งิ \"ทําไมนะ จอน ทําไม\" แมถ่ ามขึน้ \"ทาํ ไมม่ นั ยากนักรึทจี่ ะทาํ ตัวใหเ้ หมือนนกอื่นๆ ในฝูง หอื จอน ทาํ ไมแกไม่ปลอ่ ยใหก้ ารบนิ ระดับตา่ํ เปน็ เรอ่ื งขอนกเพลแิ กน หรือนกอลั บาท รอส แล้วทําไมแกไมก่ ินซะบา้ ง จอน แกนะ่ เหลอื แตก่ ระดกู และขน!\" \"แม่ ฉนั ไมก่ ลัวที่จะเหลือแตก่ ระดูกและขนฉันเพยี งแตอ่ ยากรู้ว่าเม่อื ฉนั อยใู่ นอากาศ ฉนั จะทําอะไรได้หรอื ทําไมไ่ ด้ ฉนั เพียงแตอ่ ยากรู้เท่าน้นั เอง\" \"น่ีนะโจนาธาน\" พ่อพูดข้ึนอย่างไมไ่ ร้ความปรานี \"หน้าหนาวก็ไม่ไกลนกั แล้วเรอื หาปลาเหลือไมก่ ล่ี ํา และปลาผวิ นาํ้ ก็จะว่ายลงส่นู ้าํ ลึก ถา้ แกจะต้องเรียนรู้ แกกต็ อ้ งเรียนรเู้ ร่ือง อาหาร และกห็ าอาหารกนิ ใหไ้ ด้ เรอื่ งการบนิ น่ีนะดอี ยู่หรอก แตแ่ กกน็ ่าจะรู้วา่ การบินการรอ่ น กนิ เขา้ ไปไมไ่ ด้ อยา่ ลมื ว่าเหตุที่แกบนิ กเ็ พื่อเอาไวห้ ากนิ \" โจนาธานพยกั หนา้ รบั อยา่ งเชอื่ ฟัง และในเวลาสองสามวันต่อมามนั ก็พยายามทาํ ตวั เหมอื นๆ นางนวลอื่นๆ มันพยายามสง่ เสยี งร้อง สู้ ร่อนลงแย่งเศษปลาและขนมปงั กับฝงู นกที่ ทา่ น้ําและเรอื ตกปลา แตม่ ันกท็ าํ ได้ไมต่ ลอด โจนาธานคิดวา่ การทําเช่นนน้ั ชา่ งไม่มีจุดหมาย เสยี เลย บางคร้ังมนั ก็ท้ิงปลาแห้ง ซ่งึ ไดม้ าอยา่ งยากเยน็ ให้กับนกนางนวลแก่ๆ หิวโหยทบ่ี ินตาม มันมา โจนาธานคิดวา่ มนั ควรจะใชเ้ วลาท้งั หมดในการฝึกบนิ มอี ะไรๆ มากมายท่ีจะตอ้ งเรยี นรู้ อีกไมน่ านต่อมาโจนาธานก็ออกไปไกลอย่ใู นทะเลตวั เดยี ว มันหิว มคี วามสุข และเรยี นรู้ สงิ่ ท่ี มันเรยี นรู้กค็ อื ความเรว็ และภายในเวลาหน่ึงอาทติ ยท์ ีฝ่ กึ ฝนอยู่ มันกเ็ รียนร้เู รอ่ื งความเร็ว มากกว่านกนางนวลท่บี ินเรว็ ท่ีสุดตวั ใดๆ โจนาธานกระพอื ปกี อยา่ งแรงท่ีสุดเทา่ ทีจ่ ะทาํ ได้ มนั ท้งิ ตวั จากความสงู หนึง่ พนั ฟตุ ดิ่ง ลงมาหาฟองคลนื่ และมนั ก็เร่ิมจะรู้วา่ ทําไมนกนางนวลอนื่ ๆ ถึงไม่บนิ พงุ่ ตวั ด่ิงลงมา เพราะ ภายในเวลาหกวินาทีมันก็สามารถบนิ ด่งิ ได้เจ็ดสบิ ไมลต์ อ่ ช่ัวโมง ซ่งึ เป็นความเร็วที่ทาํ ใหป้ กี ของมนั สัง่ คลอนตอนตปี กี ข้นึ โจนาธานบนิ อยา่ งระมดั ระวงั และสดุ ความสามารถ แตม่ ันกเ็ สีย การทรงตวั เม่อื บินด้วยความเร็วสูง มนั พลาดครง้ั แลว้ คร้งั เลา่ มนั บินข้นึ ไปสงู หนึง่ พนั ฟตุ ตรงไปขา้ งหน้าอย่างเตม็ กําลงั ตปี กี แลว้ ก็พุ่งด่ิงลงมาเปน็ แนวตรง แตท่ กุ ๆ คร้ังท่ีมนั ทําเช่นน้นั ปีกซ้ายของมนั กเ็ สยี หลัก เมอื่ ยกปีกข้ึน มันถลาไปทางซ้ายอยา่ งรนุ แรง มนั พยายามใช้ปกี ขา้ งขวาทรงตัว แต่มันกต็ ลี งั กา หมนุ กลบั ทนั ที ราวกบั ไฟปะทุ โจนาธานระมดั ระวงั ไมพ่ อตอนตปี ีกขนึ้ มันพยายามใหม่ตง้ั สิบ ครง้ั และทงั้ สิบครงั้ นั้นมนั ก็บนิ ได้ถงึ เจ็ดสบิ ไมลต์ ่อช่วั โมง แตข่ นของมนั กระจุยเสียหลัก ตก กระแทกลงส่พู ื้นนํ้า โจนาธานเปยี กโชก และมันก็คดิ ไดใ้ นทส่ี ุดวา่ กุญแจดอกสาํ คญั ของการบิน เรว็ ก็คอื ยึดปกี ท้งั สองข้างไวใ้ หแ้ นน่ มันตีปีกกระช้นั กันห้าสิบคร้งั แล้วก็ยดึ ไว้เฉยๆ มันพยายามอกี ครง้ั จากระยะสูงสอง พันฟตุ ทง้ิ ตัวดงิ่ ลงมา ปากพงุ่ ตรง กางปีกออกเต็มทแ่ี ละยดึ น่งิ เอาไวเ้ มือ่ ถงึ ตอนท่บี นิ ดว้ ย ความเร็วห้าสบิ ไมลต์ อ่ ชวั่ โมง มันใช้กาํ ลังมหาศาลแล้วก็ได้ผล ในเวลาเพยี งสิบวนิ าทีโจนาธาน สามารถบนิ ไดเ้ ก้าสบิ ไมลต์ ่อช่ัวโมง และแลว้ มันก็ทาํ สถติ คิ วามเร็วในหมู่นกนางนวล! แต่ความสาํ เร็จของมนั สัน้ ยิง่ นกั ทนั ทที ี่โจนาธานเรม่ิ ลดความเรว็ และทันทีทมี่ ัน เปลย่ี นมมุ ปกี มนั กบ็ งั คบั ตวั ไมอ่ ย่ใู นระยะของการบินเก้าสบิ ไมลต์ อ่ ช่ัวโมง การเสียหลกั ทรงตัว เกิดขนึ้ ราวกบั ดินระเบิด โจนาธาน : นางนวล เสยี หลักกลางอากาศและตกล่วิ ลงกระทบผิวทะเล ทแ่ี ขง็ ราวกบั อฐิ ถึงตอนน้ันบรรยากาศก็มืดสนทิ โจนาธาน ลอยตวั ในมหาสมทุ รท่ามกลางแสงจันทร์ ปกี ของมนั หนกั ราวกับหอ่ หุม้ ดว้ ยแท่งตะก่วั แต่ดเู หมอื นว่านํา้ หนักของความลม้ เหลวจะทับถมอยบู่ นหลงั มันมากกวา่ โจ

นาธานได้แตภ่ าวนาอยา่ งออ่ นระโหย ให้น้าํ หนักน้ันถ่วงมันจมลงสู่กน้ ทะเล จะได้จบสิ้นกนั เสีย ที เมอ่ื มนั เริ่มจมลงในนํ้าน้นั โจนาธานไดย้ ินเสยี งพดู โหยหวนและประหลาดข้นึ มาในตัวของมนั เอง ไม่มที างแน่ๆ ฉนั เป็นแตเ่ พยี งนางนวล ธรรมชาติไดส้ ร้างฉันขึ้นมาอยา่ งจํากัด ถา้ ฉันถูกสรา้ งมาให้เรยี นรู้ เรอ่ื งการบินได้ ฉันควรจะต้องมีมนั สมองมากมาย ถา้ ฉนั ถูกสร้างขน้ึ มาเพอ่ื ใหบ้ นิ เรว็ ได้ ฉนั ก็ น่าจะต้องมีปกี สร้างอย่างนกเหยย่ี วและฉนั กค็ วรจะกนิ หนูแทนทจี่ ะกนิ ปลา พ่อฉนั พูดถูกแล้ว ฉนั ต้องลืมเรอื่ งโง่ๆ นเี่ สยี ฉนั จะตอ้ งบิน ต้องบินกลับไปบา้ นไปหาฝงู นกของฉนั และฉันควร จะต้องพอใจตอ่ สภาพของนางนวลทน่ี ่าสงสารและมีความสามารถจาํ กัดเช่นน้ี เสยี งพดู นน้ั เงียบ หายไป และโจนาธานกเ็ ห็นพอ้ งดว้ ย ทอ่ี ยขู่ องนางนวลยามค่าํ คืนกค็ อื ชายฝ่งั โจนาธานให้สญั ญากบั ตวั เองว่านบั แต่วาระนี้ ตอ่ ไป มันจะยอมเป็นางนวลธรรมดาๆ น่นั จะทําใหต้ ัวอน่ื มีความสขุ ขึ้น โจนาธานคอ่ ยๆ บินขน้ึ จากพ้ืนน้ําอนั มืดสนิทอยา่ งออ่ นระโหยกลับเข้าสชู่ ายฝั่ง มนั บนิ กลับในระดบั ตํา่ และกพ็ อใจที่ ตนได้เรียนรูเ้ กี่ยวกับการบนิ เชน่ นนั้ โจนาธานคิดตอ่ ไปอกี ว่า ไม่ ฉนั จะไมเ่ ป็นอยา่ งที่แล้วมา ฉันจะเลิกเรียน ฉนั เปน็ นก เหมือนกนั กบั นางนวลตัวอน่ื ๆ ฉนั จะบนิ ใหเ้ หมอื นกับตัวอ่นื ๆ แม้ว่าจะเจบ็ ปวดอยา่ งยง่ิ โจ นาธานก็บนิ สูงข้นึ สูงขนึ้ ไปหนึง่ รอ้ ยฟตุ มนั ตีปกี แรงมุง่ กลับเข้าหาชายฝั่ง โจนาธานรู้สกึ สบาย ใจขึน้ ท่ีได้ตดั สินใจเป็นนกเหมือนๆ กบั นกในฝงู ทีนก้ี ็จะไม่มพี ันธะบงั คบั ใหโ้ จนาธานตอ้ ง เรยี นรู้ แล้วกจ็ ะไม่มีความท้าทายหรือความลม้ เหลวอีกตอ่ ไปมนั ชา่ งสวยสดจริงท่ีเลิกคดิ เสียได้ และแล้วโจนาธานกบ็ ินผา่ นความมืด ม่งุ ไปหาแสงไฟที่ชายฝ่ัง ความมดื ! เสยี งอันโหยหวนกอ้ งขึ้นอยา่ งตกใจ นางนวลไม่มวี นั ที่จะบนิ ในความมืด! โจนาธานไม่ได้ต่นื ใจทจ่ี ะฟงั เสยี งนน้ั มนั มวั แตค่ ิดว่าช่างงดงามเสียจริง ดวงจนั ทร์สอ่ งแสง ระยิบระยบั เหนือพ้ืนน้ําสาดแสงเปน็ ทางยาวเลก็ ๆ ทอดข้ามยามค่าํ คืน ทุกอย่างสงบและนิง่ …. บินลงไปซะ! นางนวลไมเ่ คยบนิ ในความมดื ! ถา้ เธอถกู สรา้ งมาใหบ้ ินในความมดื เธอจะต้องมี ตาเหมือนนกฮกู เธอจะต้องมีมนั สมองมากมาย เธอจะตอ้ งมีปกี ส้นั เหมอื นนกเหยยี่ ว! โจนาธาน ลฟิ วิงสตนั : นางนวล กระพรบิ ตาในความมดื ของยามค่าํ คนื ในอากาศที่ สงู หนง่ึ ร้อยฟตุ และแลว้ ความปวดร้าว คํามัน่ สัญญาของมนั กส็ ูญสน้ิ ไป ปีกส้นั ปีกทสี่ ั้นอยา่ งนก เหย่ยี ว! นนั่ คอื คําตอบ! ฉันช่างโงเ่ สียนกี่ ระไร! ส่ิงทีฉ่ นั ตอ้ งการกค็ อื ปีกสน้ั นน่ั เอง สิง่ ท่ีฉันต้อง ทําก็คอื พบั ปกี ของฉนั ไวเ้ สยี ใหเ้ กอื บหมด แลว้ ก็ใชแ้ ตเ่ พยี งปลายปกึ เทา่ น้นั บนิ ! ปกี ส้ัน และแล้วโจนาธานก็บินสงู ขึน้ ไปสองพันฟตุ เหนือท้องทะเลท่มี ืดสนทิ โดยที่ไมต่ อ้ ง หยดุ ชะงักนึกถงึ ความลม้ เหลวหรือความตายมันยึดโคนปีกไว้แน่นกบั ลําตวั ปลอ่ ยแต่เพยี งสว่ น ท่เี ลก็ ของปลายปีตวดั โตล้ ม มันพุ่งตรงลงมา เสียงลมก้องสนนั่ ปะทะหวั ของโจนาธาน มันบิน เจ็ดสบิ ไมล์ต่อชั่วโมง เกา้ สิบไมล์ รอ้ ยย่สี บิ ไมล์ และก็ย่งิ เรว็ ข้ึนๆ ตอนน้ปี ีกของมนั ที่กางบิน รอ้ ยส่สี ิบไมลต์ อ่ ชว่ั โมงก็ดูไม่ยากเย็นเหมอื นตอนบนิ เจด็ สบิ ไมล์ต่อช่วั โมง และเพียงแค่มันบดิ ปลายปีกนิดเดยี วมนั ก็สามารถจะชลอความเรว็ เมื่อพงุ่ ดง่ิ ลงมาเหนือฟองคล่ืน ซึง่ ดูราวกบั ลกู ปนื ใหญ่สเี ทาภายใตแ้ สงจนั ทร์ โจนาธานหรต่ี าลงปะทะลมแลว้ กล็ ิงโลดใจ หนึง่ ร้อยสสี่ ิบไมล์ ตอ่ ชั่วโมง! ซ้ํายังบังคบั ตวั ได้! ถา้ หากฉนั พุง่ ดง่ิ จากระดบั หา้ พันฟุต แทนทจ่ี ะเป็นจากสองพนั ฟตุ ฉนั สงสยั ว่ามนั จะเรว็ ไดส้ ักแคไ่ หน……

โจนาธานลืมคําม่นั สัญญาที่ใหไ้ วก้ บั ตวั เองเมอื่ ครูก่ อ่ นเสียสิ้นมันโผบินไปมาในสาย ลม และมนั กไ็ ม่รสู้ กึ ผิดท่ที าํ ลายคาํ สญั ญาน้ันเสยี คํามั่นสญั ญาแบบนนั้ เปน็ เรื่องของนางนวลที่ ยอมรับความธรรมดาสามัญ แต่สาํ หรบั ผู้ท่ีได้ชิมความเป็นเลศิ ในการเรียนรู้ไมม่ คี วามจําเปน็ จะตอ้ งยดึ คาํ สญั ญาแบบนนั้ เมือ่ ดวงตะวันขึ้น นางนวลโจนาธานยงั คงฝกึ บนิ อยู่ต่อไป จากระดับหา้ พนั ฟุตเรือหา ปลาดูเป็นเพียงจดุ เล็กจุดน้อย เหนือพ้นื นํา้ สนี ้าํ เงนิ ทแ่ี บนราบ กลุ่มนกทอ่ี อกหากินตอนเช้าดู คล้ายกล่มุ ฝุนบางๆ ท่หี มุนเปน็ วงกลม โจนาธานรูส้ กึ มชี วี ิตชีวา มนั สนั่ สะทา้ นเล็กน้อยดว้ ย ความดีใจ ภูมใิ จท่บี งั คับความหวาดกลวั ไวไ้ ด้ และแลว้ โดยไม่ตอ้ งมีพิธกี ารมนั ขยบั โคนปีกเขา้ ลําตัวเหยยี ดแตเ่ พยี งปลายปกี อันสน้ั ออกไป โจนดิ่งพุง่ ลงสูท่ อ้ งทะเล เมอื่ ถึงตอนที่มันถลาลงจาก ระดับสพ่ี นั ฟุต มนั กถ็ งึ ท่สี ดุ ของความเร็ว สายลมดูแข็งราวกับกาํ แพงเสียงทส่ี กัดก้ันไม่ให้มนั ถลาลงได้เร็วไปกว่านนั้ โจ นาธานยังคงบนิ ดิ่งตรงมาด้วยความเร็วสองรอ้ ยสบิ ส่ไี มลต์ อ่ ชั่วโมง โจนาธานกลนื น้ําลาย รู้สึก แนว่ า่ ถ้าหากปีกของมันหลดุ กางออกในระดบั ความเร็วน้ี มันกจ็ ะระเบิดออกเป็นนางนวลชนิ้ เล็กช้ินน้อยสกั ลา้ นสว่ น แต่ความเรว็ คือพลงั ความเร็วคอื ความร่นื รมย์ และความเรว็ คือความ งามบริสุทธิ์ โจนาธานเร่ิมชะลอความเร็ว เมอ่ื ถึงระดบั หนง่ึ พันฟตุ ปลายปีกของมนั สนั่ สะทา้ นเมื่อ ตอ้ งลมมหากาฬนน้ั เบอ้ื งหนา้ ของมัน เรือและฝูงนางนวลพงุ่ ตรงเขา้ มารวดเร็วด่งั ดาวตก โจ นาธานหยดุ ไม่ได้ มันไม่ร้วู ่าจะหักเลยี้ วไดอ้ ยา่ งไร เม่อื บินด้วยความเร็ซขนาดน้ัน ถา้ ชนกันก็ ตายทันที ดงั น้นั โจนาธานจึงไดแ้ ต่หลบั ตา บงั เอิญเหลือเกนิ วา่ ในตอนเช้าวนั นนั้ หลังดวงตะวนั ขึ้น นางนวล : โจนาธาน ลฟิ วิง สตัน บนิ ผ่านพุ่งเข้าไปในตอนกลางของกลมุ่ นกที่ออกหากนิ ตอนเชา้ มันผา่ นไปดว้ ยความเรว็ สองร้อยสบิ สองไมลต์ ่อช่ัวโมง ดวงตาปดิ สนทิ ลมและขนของมันสง่ เสยี งหวาดหวอื สน่ันแต่ นางนวลแหง่ โชคยมิ้ ให้มนั และไม่มีใครตอ้ งถงึ ตาย เม่อื ถงึ ตอนที่มันเชดิ ปากบนิ สู่ฟูา โจนาธาน กย็ ังคงพุง่ ไปดว้ ยความเร็วหนง่ึ ร้อยหกสบิ ไมลต์ ่อช่ัวโมง และเมื่อมนั ลดความเร็วเหลอื เพียง ยส่ี ิบไมลต์ อ่ ชว่ั โมง มนั กก็ างปีกออกไดใ้ นทส่ี ุด ถึงตอนนน้ั เรอื หาปลาลอยอยู่ในทะเลเบ้ืองลา่ งหา่ งจากมันส่ีพันฟุต ส่งิ ทีโ่ จนาธานคดิ ได้กค็ ือชยั ชนะ ความเรว็ สดุ ยอด! นางนวลบินไดถ้ ึง สองร้อยสิบสไี่ มลต์ ่อชวั่ โมง! มันชา่ งเปน็ ประวตั กิ ารณ์ เป็นชั่วขณะที่ย่ิงใหญใ่ นประวตั ศิ าสตร์ของฝงู นกนางนวล เปน็ ชวั่ ขณะของยคุ ใหม่ท่ีเปิดตอ้ นับโจนาธาน ลิฟวงิ สตนั มนั บินออกไปยงั สถานท่ีฝกึ บินอนั โดดเดยี่ ว หดปีกเขา้ เพ่ือพงุ่ ดิง่ ลงจากระดับแปด พันฟุต คราวนีม้ นั จะค้นหาวถิ ีหกั มมุ เลย้ี ว และแล้วโจนาธานกค็ น้ พบวา่ เพยี งขยบั ปลายปกี เพียงส่วนนิดเดยี วของหน่ึงนิ้วฟตุ ทําให้มนั วาดวงโค้งได้อยา่ งสวยในช่วงความเร็วมหาศาลนนั้ อย่างไรกต็ ามกอ่ นมนั จะค้นพบวธิ ี มันกพ็ บว่าหากขยับขนมากกวา่ หน่ึงอันในชว่ งความเรว็ น้นั มันก็จะหมนุ ตว้ิ ราวกบั ลกู ปืนไรเฟิล…. โจนาธานกลายเปน็ นางนวลตัวแรกทบ่ี ินกายกรรมบน อากาศกอ่ นนางนวลตัวใดๆ ในโลก วันน้นั โจนาธานไมย่ อมเสยี เวลาที่จะคุยกับนางนวลตวั อนื่ ๆ มันบนิ ไปจนตะวนั ตก มันคน้ พบวิธีบนิ เป็นวง บินกลิ้งชา้ บนิ กลิ้งตรง บนิ หมุนกลบั บนิ ผลักนางนวล บินหมุนลกู ขา่ ง เมือ่ โจนาธานกลบั เขา้ ไปหาฝงู นางนวลบนชายฝง่ั เวลากล็ ว่ งเลยเป็นกลางคืน มันรูส้ กึ เวยี นหัวและเม่ือยล้านกั หนา กระนน้ั ก็ตามมันบินเป็นวงเพอื่ ร่อนลงด้วยความปิตยิ นิ ดี มันคิดว่า เม่ือพรรคพวกไดฟ้ ังเร่อื งความสาํ เรจ็ พวกนนั้ คงจะตื่นเตน้ ดีใจดว้ ย ช่างมีค่าเหลือเกินทจ่ี ะมี ชวี ติ อยู่ต่อไปในตอนน!้ี ชวี ติ มคี วามหมายมากขึ้นกว่าการบินอย่างเซ็งๆ กลับไปกลบั มาจากเรอื

หาปลา เราสลัดความโง่เขลาท้งิ เสียได้ เราค้นพบไดว้ า่ เราเปน็ สัตว์วิเศษ ฉลาดรอบรู้ เราเป็น อิสระได!้ เราเรียนร้ทู ่จี ะบนิ ได้! แลว้ กาลเวลาขา้ งหนา้ กก็ ระหม่ึ และวาววามดว้ ยคาํ ม่นั สญั ญา เมือ่ โจนาธานร่อนลงน้นั บรรดานกนางนวลจบั กลุ่มกันเปน็ ทป่ี ระชุมสภา และกค็ ง ยนื จบั กล่มุ กันมาไดพ้ ักใหญ่แล้ว ที่จรงิ พวกน้นั คงจะรออยู่ \"โจนาธาน ลฟิ วิงสตนั : นางนวล เข้ามายนื ตรงกลาง!\" เสยี งผู้ใหญ่นก ดงั ขึ้นอยา่ งมี พธิ ีรตี องสูงสุด การยืนตรงกลางหมายถึงเพียงความอับอายหรอื ไม่กเ็ สื่อมเสียเกยี รตยิ ศอย่าง ใหญ่หลวง แต่การยนื ตรงกลางเพ่อื เกยี รติก็เปน็ วิธีกาํ หนดผนู้ าํ นางนวลข้ันสงู โจนาธานคิดว่า เม่อื เช้าน้ีพวกฝูงนกออกหากนิ คงจะได้เห็นความสําเรจ็ ในการบิน ของมนั แน่ทเี ดยี ว! แต่ฉนั ไมต่ อ้ งการเกยี รติยศ ฉันไมเ่ คยคิดอยากจะเปน็ ผู้นํา ฉันเพยี งแต่ อยากเอาสิ่งทค่ี ้นพบมาเผยแพรร่ ว่ มกัน ฉันเพยี งอยากให้พวกเราทุกตวั ได้เหน็ ขอบนา้ํ กับฟาู เบือ้ งหน้าโนน้ แลว้ โจนาธานกก็ า้ วออกไป \"โจนาธาน ลิฟวงิ สตนั \" ผู้ใหญ่นก พดู \"เข้ามายนื ตรงกลางเพ่อื ให้นกอื่นๆ เหน็ ความ อับอาย!\" โจนาธานรสุ้ ึกเหมือนกับวา่ ถกู ตีด้วยแผน่ กระดาษ เข่าของมันออ่ นเปลย้ี ขนตกลู่ หอู ้อื ยนื ตรงกลางเพ่ือความอบั อาย? เป็นไปไมไ่ ด!้ ความสําเรจ็ ! พวกนัน้ ไม่เขา้ ใจ! พวกนั้นคิดผิด พวกนัน้ คดิ ผิด! \"…เพ่ือความเหลวไหลและความหนุ หันพลันแล่น\" เสยี งท่ีเคร่งขรึมดงั ข้ึน ทาํ ลาย เกียรติยศและประเพณขี องตระกลู นางนวล..\" เข้าไปยนื ตรงกลางเพ่อื ความอบั อายหมายถงึ ว่า โจนาธานจะถูกไล่ออกจางฝงู นกและ ถกู ขับใหไ้ ปมชี วี ติ เดียวดายท่ี หนา้ ผาโพน้ \"…สักวันหนง่ึ โจนาธาน ลฟิ วิงสตนั : นางนวล แกจะร้วู า่ การไร้ความรับผดิ ชอบไม่มี ประโยชน์อะไร ชีวติ เป็นเร่ืองล้ีลับ และจะเรยี นรู้ไมไ่ ด้ เรามาอยใู่ นโลกนี้เพยี งเพือ่ กิน และ พยายามมชี ีวิตอยู่ใหย้ นื ยาวเทา่ ทเ่ี ราจะทาํ ได้\" นางนวลจะพูดโตต้ อบท่ีประชมุ สภาไม่ได้ แต่ โจนาธานกก็ ล่าวแยง้ ข้ึน \"ไรค้ วามรบั ผดิ ชอบ? พีน่ อ้ งของฉัน!\" มันรอ้ งข้ึน \"ใครกันแนท่ ่ีจะมีความรับผดิ ชอบเท่ากบั นางนวลตัวท่คี ้นและตดิ ตามความหมาย ซ่งึ เป็นจุดประสงค์สงู ส่งในชวี ิต นับเปน็ เวลาพันปีทีพ่ วกเราไดแ้ ตต่ ะกุยตะกายหาแต่ปลา แตบ่ ดั น้ี เรามีเหตแุ ละผลท่จี ะดาํ รงชวี ติ อยเู่ พือ่ เรียนรู้ เพือ่ คน้ หา และเพ่ือเป็นอสิ ระ! ให้โอกาสฉนั สกั คร้งั ใหฉ้ ันแสดงใหท้ ่านดวู ่าฉันไดค้ น้ พบอะไร…\" \"ความเป็นพ่ีนอ้ งขาดกัน\" บรรดานางนวลกลา่ วขึน้ พรอ้ มกนั และตา่ งกต็ กลงปิดหูไม่ รบั ฟังหันหลงั ใหโ้ จนาธาน โจนาธานนางนวลใชเ้ วลาหลงั จากนน้ั อยตู่ วั เดยี ว มนั บินไกลออกไปจาก หน้าผาโพ้น ความเสียใจของมนั มิใชท่ ีต่ ้องอยู่อยา่ งสนั โดษ แต่เพราะนางนวลอนื่ ๆ ไมย่ อมเชอ่ื ในความ มหศั จรรยข์ องการบินท่รี อคอยพวกมนั อยู่ พวกน้ันไมย่ อมทีจ่ ะลืมตาออกดู โจนาธานเรียนรูม้ ากขนึ้ ทกุ วัน ทกุ วนั มนั ค้นพบวา่ การพ่งุ ดงิ ตรงลงมาทําใหม้ ันลง ไปจับปลารสอร่อยๆ หายากทว่ี ่ายอยลู่ กึ ถึงสบิ ฟุตใตผ้ วิ นํา้ ในมหาสมทุ ร โจนาธานเลยไมต่ ้อง อาศัยหากนิ กับเรอื หาปลา หรือขนมปังเกา่ ๆ อกี ต่อไป มนั เรียนรวู้ ธิ ที ่ีจะหลบั นอนในอากาศโดย การบนิ ทวนลมบกตอนกลางคนื เปน็ ระยะทางตงั้ รอ้ ยไมล์จากตะวันตกถึงตะวนั ขึน้ และดว้ ยวิธี เดยี วกัน มนั สามารถบินฝาุ หมอกทะเลที่ลงจดั ขึน้ ไปเหนอื สู่ทอ้ งฟูาที่ให้เปน็ ประกาย… ในขณะ

ที่นกนางนวลตวั อื่นๆ ต้องทนอยทู่ ช่ี ายหาด ทนอย่กู บั หมอกและฝน โจนาธานเรยี นร้วู ิธีรอ่ นไปกับลมทพ่ี ัดจัดลึกเขา้ ไปจากชายฝั่ง และมนั กไ็ ดก้ นิ แมลง รสดีๆ สง่ิ ที่โจนาธานเคยหวงั ว่าจะให้ฝงู นกเรียนร้นู ้ัน กลายเป็นส่งิ ทมี่ นั รู้ไวแ้ ต่เพียงตัวเดียวใน ขณะนี้ มนั เรยี นรกู้ ารบินและกไ็ ม่เสียใจทถ่ี กู เคราะหก์ รรม นางนวลโจนาธานค้นพบวา่ ความ เบ่ือหนา่ ย ความกลัว ความโกรธเป็นต้นเหตุทที่ ําใหช้ วี ิตนกนางนวลส้นั ยงิ่ นักและเมอ่ื สิ่ง เหล่านสี้ ญู หายไปจากจติ ใจของมนั โจนาธานกม็ ชี ีวิตยืนยาวสดใสยิ่ง พวกนนั้ มาถงึ เมอ่ื ตอนพลบค่ํา มาพบโจนาธานกําลังบินร่อนอยู่อย่างสงบตัวเดียว ภายใต้ทอ้ งฟาู ที่มนั รัก นางนวลสองตัวท่มี าปรากฎใกล้ปกี ของโจนาธานน้นั ดบู ริสทุ ธริ์ าวกับ แสงดาว และรงั สีทเี่ ปล่งออกมาดูเยอื กเยน็ เป็นมติ รในอากาศของยามคาํ่ คนื แตส่ ง่ิ ที่งดงามที่สุด กค็ อื ความชํานําชาํ นาญในการบินของนกสองตัวนน้ั ปลายปกี ขยบั ทลี ะนิว้ ฟตุ อย่างแม่นยาํ และมัน่ คงเมอ่ื เทียบกบั โจนาธาน โดยที่มิไดพ้ ดู อะไร โจนาธานทําการลองเชิงนางนวลสองตัวนนั้ การลองเชงิ ท่ีไมม่ ี นางนวลตวั ใดเคยผา่ นไปได้ โจนาธานขยับบดิ ปกี ร่อนลงชา้ ลงเหลือเพยี งหนึ่งไมลต์ ่อชั่วโมงจน เกือบหยุดนิง่ เจา้ สองตวั แสนงามน้นั บนิ ชา้ ลงเชน่ กันอยา่ งนมิ่ นวลดว้ ยท่าอันถกู ต้องมันรู้วิธบี ิน ชา้ เปน็ อย่างดี โจนาธานขยบั ปกี เข้า ถลาไป แล้วกพ็ ่งุ ดิ่งลงด้วยความเรว็ เก้าสบิ ไมลต์ ่อชวั่ โมง นางนวลสองตวั นนั่ ก็พุง่ ดง่ิ ลงมาพรอ้ มกบั โจนาธานโดยไม่ผดิ พลาด ในทส่ี ุดโจนาธานกเ็ ปลีย่ น ความเร็วนั้นข้นึ ไปเปน็ เสน้ ตรง ถลาไปอย่างชา้ ๆ เจา้ สองตวั น่ันกถ็ ลาตามมาแลว้ ย้มิ โจนาธานกลับไปบนิ ระดับตรง เงยี บอยูค่ รูห่ นง่ึ กอ่ นทจ่ี ะพดู ข้นึ \"เอาละ\" มันว่า \"เธอเป็นใคร\" \"เรามาจากฝงู ของเธอ โจนาธาน เราเปน็ พ่นี ้องของเธอ\" คําพูดดูหนักแนน่ และเยอื ก เย็น \"เรามาเอาเธอไปที่สูงไกลออกไป เอาเธอกลับบ้าน\" \"บา้ นฉันไมม่ ี ฝูงฉันกไ็ ม่มี ฉนั เปน็ ตวั หวั เนา่ และตอนนเี้ ราก็บินอยูส่ ูงสดุ ลมภผู า ใหญ่ แล้ว เพยี งอีกแค่สองสามร้อยฟตุ ฉนั กจ็ ะพยงุ ตวั บนิ สงู ขนึ้ ไปกวา่ นี้ไม่ได้แล้ว\" \"แตเ่ ธอทาํ ได้ โจนาธาน เพราะเธอได้เรยี นรมู้ าแลว้ จบสนิ้ ไปแล้วหน่ึงโรงเรียน ตอนน้ี ถึงเวลาท่จี ะต้องเร่มิ ใหมอ่ กี โรงเรียนหนงึ่ \" เหมือนดัง่ กับวา่ โจนาธานไดร้ ู้มากแล้วชวั่ ชวี ติ นางนวลโจนาธานเข้าใจเปน็ อยา่ งดี ในฉบั พลัน เจา้ นกสองตวั นัน่ พดู ถกู โจนาธานบนิ สงู ข้นึ ไปได้ และถงึ เวลาทีจ่ ะต้องกลับบา้ น แลว้ โจนาธานมองดทู ้องฟูา แผน่ ดินสเี งินงามที่มนั ไดเ้ รยี นรูอ้ ย่างมหาศาลเป็นครงั้ สดุ ทา้ ยเปน็ เวลานาน \"ฉนั พรอ้ มแลว้ \" โจนาธานพดู ขน้ึ ในทสี่ ดุ และแลว้ นางนวลโจนาธาน ลฟิ วิงสตนั ก็บนิ สงู ขน้ึ ไปพร้อมกับนกสองตัวทสี่ ดใสราว กับดาวน่ัน หายเขา้ ไปในท้องฟาู ทม่ี ดื สนิท

ตอนสอง โจนาธานคิดและต้องยม้ิ กับตัวเอง มนั ช่างไม่น่านิยมเลยทจ่ี ะวิเคราะห์สวรรคใ์ น ขณะทกี่ ําลงั บนิ เข้าไปหา เวลาท่ีโจนาธานบินออกจากโลก เหนือหมู่เมฆเคยี งข้างไปกับนางนวล สดใสสองตวั น้นั มนั เร่มิ มองเห็นว่าตัวของมันเองกส็ ่งประกายสุกสกาวราวกบั เจ้านกสองตัวนน่ั แน่นอน นางนวลหนุ่มโจนาธานยงั คงอยู่เหมือนเดิมดงั่ ท่เี คยเป็นมาเบ้อื งหลงั ดวงตาสที อง แต่ รูปกายภายนอกได้เปล่ียนไปเสยี แลว้ ความรู้สกึ ก็ยังเปน็ ตวั นางนวล แต่ว่ามนั บนิ ไดด้ กี ว่าตวั เก่า ทาํ ไมละ่ โจนาธานคดิ เ พียงใชค้ วามพยายามเพียงครึ่งเดียวฉันก็จะบนิ ไดเ้ ร็วถงึ สอง เท่า สองเทา่ ของวันที่เคยบินดที สี่ ุดบนพืน้ โลก! ถงึ ตอนนน้ั ขนของโจนาธานส่งประกายใสขาว ปีกของมันนุม่ นวลและม่นั คงราวกบั แผน่ เงนิ ขดั โจนาธานเรม่ิ เรียนรูเ้ กยี่ วกับปีกทง้ั สองดว้ ย ความลิงโลด มันสอดใสพ่ ลังเข้าไปในปกี อันใหม่ โจนาธานรู้สกึ วา่ มันเกือบถงึ ที่สุดของ ความเร็วในการบินระดับตรงแลว้ เมื่อมันบนิ ไดถ้ ึงสองรอ้ ยหา้ สบิ ไมล์ต่อชว่ั โมง และเม่ือมันบนิ ไดส้ องรอ้ ยเจ็ดสบิ สามไมล์ตอ่ ช่วั โมง มนั คิดว่ามนั บินเรว็ สดู ความสามารถแลว้ และก็ทําใหม้ ัน ผดิ หวงั ยงิ่ ท่มี ขี อบเขตจาํ กัดต่อรปู กายตวั ใหมข่ องมัน แม้ว่ามนั จะบนิ ไดเ้ ร็วกว่าสถิติบินระดับ ตรงเดมิ กระนัน้ ก็ยงั เป็นขอบเขตจาํ กัดทีต่ อ้ งใช้ความพยายามมหาศาลท่ีจะทาํ ลาย โจนาธานคดิ วา่ ไมค่ วรจะมีขอบเขตจาํ กัดในสวรรค์เลย ก้อนเมฆแตกกลุม่ ออก นก ทมี่ าดว้ ยท้งั สองรอ้ งข้ึนว่า \"ขอใหร้ อ่ นลงดว้ ยความปลอดภัยนะโจนาธาน\" แล้วกห็ ายลับไปใน อากาศทเี่ บาบางนั้น โจนาธานบินอยเู่ หนอื ทะเล มงุ่ ไปสูแ่ นวชายหาดที่ขรุขระ นางนวลสองสามตวั กําลงั ฝกึ บนิ พุง่ ขึน้ เหนอื หน้าผา นกอกี จํานวนหนง่ึ กําลงั บินอย่ทู ่ขี อบนํ้ากับฟาู ไกลออกไปทางเหนือ นนั่ เป็นทัศนภาพใหมๆ่ ความคดิ ใหม่ๆ และคําถามใหมๆ่ ทําไมถงึ มีนางนวลนอ้ ยนัก ในสวรรค์ ควรจะเต็มไปด้วยฝงู นกนางนวล! และทําไมฉันถงึ ได้เหนอ่ื ยนัก อย่างทนั ทที นั ควัน นางนวลใน สวรรค์ไมน่ ่าจะเหน่ือยได้เลย หรอื กไ็ มน่ า่ จะตอ้ งหลับนอนด้วย โจนาธานได้ยนิ เรื่องแบบน้ีมาจากไหนนะ ความทรงจาํ ในชวี ิตบนพน้ื โลกของมนั กําลังหดหายไป แนน่ อนพ้ืนโลกเป็นทีท่ มี่ ันไดเ้ รยี นร้อู ยา่ งมากมาย แต่รายละเอยี ดเล็กนอ้ ย กําลงั จางหายไป เรอ่ื งเกีย่ วกบั การแยง่ ชิงอาหาร เร่อื งเป็นตัวหัวเนา่ นางนวลสบิ สองตวั จาก ชายฝ่งั ตรงเข้ามาหาโจนาธาน ไม่มีตัวไหนพูดอะไรสกั คาํ แตโ่ จนาธานรู้สึกวา่ มนั ไดร้ บั การ ต้อนรับและท่นี ี่ก็คือบ้าน วันนั้นเป็นวนั สาํ คญั สําหรบั มนั เปน็ วันทม่ี นั จําไมไ่ ดว้ า่ มีดวงตะวนั ข้นึ

อกี ต่อไป โจนาธานคอ่ ยๆ รอ่ นลงบนชายหาด ตปี กี ให้หยุดเพยี งหนงึ่ นว้ิ ฟุตบนอากาศ แลว้ ก็ หยอ่ นตัวลงบนพน้ื ทรายอยา่ งแผว่ เบา นางนวลตวั อนื่ ๆ ร่อนลงดว้ ยเชน่ กนั แต่ไม่มีสกั ตัวเดียว ที่ตีขนมากกว่าหนง่ึ อัน พวกนน้ั หมนุ ไปกบั ลม เหยยี ดปกี ทสี่ ดใสออกเต็มท่ี แล้วกข็ ยับเปลี่ยนวง โค้งท่ขี นจนหยดุ อยกู่ บั ท่ี ในขณะเดยี วกับที่เท้าของมันแตะพืน้ ทราย มนั ช่างเปน็ การบังคับตัวที่ งดงาม แตใ่ นตอนน้โี จนาธานก็หน่อื ยเกินกว่าท่ีจะลองทาํ ดบู า้ ง มนั มอ่ ยหลับไปในขณะที่ยนื อยู่ บนหาดนนั้ โดยที่ยังมไิ ด้พูดอะไรสกั คาํ เดียว หลายๆ วนั ตอ่ มา โจนาธานพบวา่ มีส่งิ ท่ตี ้องเรัยนรมู้ ากมายเรื่องการบินในสถานทน่ี ้ี เหมือนกับในชิวิตที่มันทิ้งไวเ้ บื้องหลัง แตก่ ็แตกต่างกนั ทนี่ ี่นางนวลที่รู้จกั คิดเหมอื นกับท่มี นั คดิ สาํ หรบั นกแต่ละตวั น้นั สง่ิ ท่ีสําคัญท่ีสดุ ในการดาํ รงชีวิตคือการไขว่คว้าและสมั ผสั ความเป็น เลิศซ่ึงพวกน้ันรักที่จะทาํ สง่ิ นั้นคอื การบิน พวกนนั้ ทงั้ หมดนั่นแหละ พวกนนั้ ใช้เวลาช่ัวโมง แล้วช่ัวโมงเลา่ ทุกวนั เฝาู ฝึกบินทดลองการเดนิ ทางอากาศทพี่ ิสดาร เป็นเวลานานทีเดยี วทโ่ี จ นาธานลมื โลกทม่ี นั จากมา ลมื ทที่ ่ีฝงู นางนวลใชช้ วี ิตอยดู่ ว้ ยดวงตาท่ีปิดสนทิ ตอ่ ความเรงิ รื่นใน การบิน ฝงู นางนวลนัน้ ใชป้ ีกเปน็ เคร่ืองมือสดุ สนิ้ เพยี งการหาหรือแย่งชิงอาหารแต่ในบางครัง้ บางคราวเพียงชว่ั แวบโจนาธานกร็ ะลกึ ขึ้นมาได้บ้าง เชา้ วันหนง่ึ โจนาธานออกไปกับครผู ้สู อน ขณะที่มนั พักอย่ทู ช่ี ายหาดหลงั จากวาระการ บนิ ถลาเรว็ โดยพบั ปีก มันกน็ กึ ข้ึนมาได้ \"เขาหายไปไหนกันหมด ชัลลิแวน\" โจนาธานถามขน้ึ อย่างเงียบๆ ตอนนม้ี ันคุ้นเคย กับการตดิ ต่อสนทนาดว้ ยกระแสจิตอย่างง่ายๆ ทนี่ างนวลเหลา่ นีใ้ ชแ้ ทนการแหกปากตะโกน เจ๊ียวจา๊ ว \"ทาํ ไมถงึ ไม่มพี วกเรามากกวา่ นอ้ี ย่ทู ่นี ่ี ทําไมนะ ท่ที ่ฉี ันจากมามี…\" \"….มนี างนวลเป็นพันๆ ฉันรดู้ ี\" ซัลลิแวนสา่ ยหัว \"คาํ ตอบคาํ เดยี วที่ฉนั พอจะเห็น โจ นาธาน คือว่าเธอเป็นนกหน่ึงในลา้ นทเี ดียว พวกเราสว่ นมากมาทีน่ ี่ช้าเหลือเกนิ เราไปจากโลก หนึง่ สูอ่ กี โลกหนงึ่ ทเ่ี กอื บจะเหมอื นกนั หมด แลว้ ก็ลมื ทที่ ี่เราจากมาทันที ไมส่ นใจว่าเราจะไป ไหน เราอยเู่ พอื่ ขณะใดขณะหนงึ่ เธอรู้ไหมว่าสกั กช่ี าติทเี่ ราต้องผา่ นมากอ่ นทเี่ ราจะได้คดิ เปน็ คร้ังแรกว่า ชวี ติ มคี วามหมายมากกวา่ การกิน การแยง่ ชิง หรืออาํ นาจในฝูงนก? ตัง้ พนั ชาติ โจ นาธาน หมน่ื ชาติ! แลว้ ก็อีกหนงึ่ ร้อยชาติทจี่ ะได้ความคิดความหมายในการดํารงชวี ิตของเรา คือ การแสวงหาความเป็นเลิศอนั นน้ั และเผยแพร่ต่อไปกฎเกณฑ์อย่างเดยี วกนั น้ีตกอยูก่ บั เรา ในปัจจุบันแนน่ อน เราเลอื กโลกหนา้ ของเราจากสิ่งท่ีเราเรียนรู้ในโลกนี้ เมือ่ ไม่เรยี นรูอ้ ะไร โลกหนา้ กเ็ ป็นเหมือนโลกน้ี มีข้อจาํ กดั เหมอื นๆ กันและสร้างภาระใหต้ ้องเอาชนะ\" ซัลลแิ วน เหยยี ดปีกออกและหันหน้าไปทางลม \"แตเ่ ธอ จอน\" มนั พูดขน้ึ \"เธอเรยี นรู้มหาศาลเพยี งเวลานิดเดยี ว เธอไม่ต้องผจญผ่าน ตง้ั พนั ชาติเพือ่ มาถงึ ชาตินี้\" ชั่วขณะต่อมานางนวลท้ังสองกข็ นึ้ ไปลอยอยู่ในอากาศอีกคร้ัง ฝกึ ฝนการบินกลง้ิ คนู่ น้ั ยากยิง่ เพราะโจนาธานตอ้ งคิดเวลาตีลงั กากลับคร่งึ กลับโคง้ มมุ ปกี และกลบั ให้พร้อมเพรียงกบั ครูผสู้ อน \"ลองดอู กี ที\" ซลั ลแิ วนพูดครง้ั แลว้ ครั้งเลา่ \"ลองอกี ที\" แล้วในท่สี ดุ \"ดี\" และนางนวลทงั้ สองกเ็ ร่ิมฝึกบนิ วงนอก เยน็ วันหนง่ี บรรดานางนวลที่ไมไ่ ดบ้ นิ กลางคนื ยืนรวมกนั อยูบ่ นหาดทราย และต่างก็ คิด โจนาธานรวบรวมความกล้าท้ังหมดไว้เดินเขา้ ไปหานางนวลผ้ใู หญ่ตวั ทพ่ี ดู กนั วา่ จะไปพ้น โลกน้ใี นไม่ชา้ \"เจียง..\" โจนาธานกล่าวขึ้น ประหม่าเลก็ นอ้ ย นางนวลเฒา่ มองโจนาธานอยา่ งเมตตา

\"วา่ ไงลูก\" แทนทจี่ ะอ่อนเร่ียวแรงโดยอายุขยั นางนวลผูใ้ หญ่ กลับมพี ลงั มันสามารถ บินไดเ้ หนือนางนวลใดๆ ในฝูง และมนั ได้เรียนร้คู วามชาํ นิชํานาญทีน่ างนวลอ่ืนๆ เพ่ิงจะเริม่ รู้ ทลี ะเล็กละนอ้ ย \"เจยี ง โลกน้ไี มใ่ ช่สวรรค์เลย ใชไ่ หม?\" นางนวลผู้ใหญ่ยมิ้ ภายใต้แสงจนั ทร์ \"เธอกาํ ลังเรียนร้อู กี แลว้ นางนวลโจนาธาน\" มนั พูดขนึ้ \"เอ้อ อะไรจะเกดิ ขึน้ หลงั จากทนี่ ้ี? เรากําลังจะไปไหนกนั ไม่มีท่ที ีเ่ ปน็ สวรรค์หรอก หรือ?\" \"ไม่มี โจนาธาน ไมม่ ที ที่ ่เี ปน็ สวรรคด์ อก สวรรคไ์ ม่ใช่สถานที่ และก็ไม่ใชก่ าลเวลา สวรรคค์ อื ความเปน็ เลศิ \" เจียงเงียบไปชัว่ ขณะ \"เธอเป็นผบู้ นิ เรว็ มาก ใชไ่ หม?\" \"ฉนั …ฉันชอบความเร็ว\" โจนาธานเอ่ยขึ้นตะกกุ ตะกกั แต่ก็ภูมิใจท่นี างนวลผใู้ หญ่ สงั เกตเห็น \"เธอจะเร่ิมสมั ผัสสวรรค์ โจนาธาน เม่อื ถงึ เวลาที่เธอสัมผสั ความเร็วเลศิ นนั้ และนั่น ไมใ่ ชก่ ารบนิ ดว้ ยความเรว็ หน่งึ พนั ไมล์ตอ่ ชัว่ โมง หรอื หนง่ึ ล้านไมล์ หรือบนิ ดว้ ยความเรว็ ของ แสง เพราะวา่ ไมว่ ่าจาํ นวนใดกเ็ ป็นขอบเขตจาํ กัดและความเปน็ เลศิ ไมม่ ีขอบเขต ความเร็วเลิศ ,ลกู รัก คอื การไปถึงทนี่ น่ั \" โดยปราศจากสญั ญาณใดๆ เจยี งหายวับไปและปรากฎตัวใหม่อยู่ท่ขี อบนาํ้ ห้าสบิ ฟตุ ไกลออกไป ทั้งหมดน้ที าํ เพียงแค่แวบเดียวของชว่ั ขณะหนึ่ง เจยี งหายวบั อกี ครง้ั และกลบั มา เคียงข้างไหลข่ องโจนาธาน ในเวลาเพยี งมิลลวิ ินาทเี ช่นกนั \"สนกุ ด\"ี เจียงวา่ โจนาธานงงไป หมด มันลืมที่จะถามเรอ่ื งสวรรค์ \"เธอทําอย่างนนั้ ได้อย่างไร แล้วร้สู ึกอยา่ งไร เธอไปไดไ้ กลแคไ่ หน\" \"เธอไปที่ไหนกไ็ ด้ เวลาไหนกไ็ ด้ตามทีเ่ ธอปรารถนาจะไป\" นางนวลผใู้ หญก่ ล่าวตอบ \"ฉันไดไ้ ปมาแลว้ ทุกหนทกุ แห่ง และทุกกาลเวลาที่ฉันพอจะคิดได้\" เจยี งมองข้ามท้องทะเล ออกไป \" มนั ประหลาด นางนวลท่เี ยาะเยย้ ความเป็นเลิศเพือ่ ท่จี ะได้ไปเทยี่ ว กลบั ไม่ไดไ้ ปไหน แลว้ กเ็ ชือ่ งช้า ผู้ที่พกั การเทย่ี วไวเ้ พือ่ แสงหางความเปน็ เลศิ ไปไหนก็ไดแ้ ละกร็ วดเร็วฉบั พลัน จาํ ไว้ โจนาธาน สวรรค์ไมใ่ ช่สถานท่หี รือกาลเวลา เพราะสถานทแ่ี ละกาลเวลาไรค้ วามหมายยิง่ นัก สวรรคค์ ือ..ง\" \"เธอสอนฉันใหบ้ ินอย่างนนั้ ไดไ้ หม\" นางนวลโจนาธานสัน่ สะท้านท่ีจะพิชติ ความไม่รู้ อกี อนั หน่งึ \"แน่นอน ถา้ เธออยากจะเรียน\" \"ฉนั อยาก เราจะเร่ิมกันได้เมือ่ ไร\" \"เราเร่ิมเด๋ยี วน้ีกไ็ ด้ ถา้ เธอตอ้ งการ\" \"ฉันอยากเรียนที่จะบนิ แบบนั้น\" โจนาธานพดู และแสงประหลาดวูบวาบขน้ึ ใน ดวงตาของมัน \"บอกฉนั ซวิ า่ จะทําอย่างไร\" เจยี งพูดขึน้ อยา่ งช้าๆ และเฝูาดูเจา้ นางนวลหน่มุ อยา่ งใกลช้ ดิ ยง่ิ \"การท่ีจะบินใหเ้ ร็วเทา่ ความนกึ คิด ไปทีไ่ หนก็ไดค้ อื \" เจียงกลา่ ว \"เธอจะตอ้ งเร่ิมด้วย ความคดิ ทวี่ า่ เธอไดไ้ ปถงึ แลว้ …\" ตามท่ีเจยี งวา่ เคลด็ ลบั ก็คือโจนาธานต้องเลิกมองตนเองวา่ ถู กกั อยู่ในร่างกายทจี่ ํากดั เพียงส่ีสบิ สองนว้ิ ฟุตของความยาวของปกี หรอื ขอ้ จํากัดของการบินที่ ตราไวบ้ นตาราง เคลด็ ลบั ก็คอื จะต้องรถู้ งึ ธรรมชาตทิ แี่ ท้จริงของตนเอง อยไู่ ด้ทุกๆ แห่งใน ฉบั พลนั ข้ามพ้นสถานทแี่ ละกาลเวลา และเปน็ เลิศเสมือนเลขท่ไี ม่มีตวั เขียน วันแลว้ วนั เลา่ โจนาธานเฝาู ฝกึ ฝนอยา่ งทรหดตัง้ แต่ก่อนตะวันขนึ้ จนเลยเท่ยี งคืน และด้วยความมานะทงั้ หมดโจนาธานมิไดข้ ยับเขยือ้ นจากตําแหนง่ ที่ของมนั แมแ้ ตช่ ว่ งขนเดียว \"ลมื ความศรัทธาซะ!\" เจยี งพูดแลว้ พูดอีก \"เธอไมต่ ้องศรัทธาเพื่อจะบนิ เธอตอ้ งการ ความเข้าใจการบนิ น่ีก็เหมอื นเดมิ อีก ลองใหมอ่ กี ทซี ิ..\" ต่อมาวนั หนึ่ง โจนาธานยนื อย่ทู ี่ชายฝัง่ หลับตา สํารวม ทันใดน้นั มันก็รสู้ งิ่ ถงึ ส่ิงที่เจียง ได้บอกมนั ไว้

\"ทําไม ใช่แลว้ ฉันเป็นเลิศ เป็นนางนวลที่ไม่มขี อบเขตจํากัด!\" มันรู้สกึ ตระหนกด้วย ความยนิ ดีย่งิ นกั \"ดีแล้ว!\" เจยี งดูมีชยั ชนะในนาํ้ เสียงของมนั โจนาธานลมื ตาข้นึ มันมายนื โดดเด่ียวอยู่กบั นางนวลผูใ้ หญบ่ นชายฝัง่ ประหลาดอกี แหง่ ตน้ ไมร้ ะลงไปทรี่ มิ ขอบน้ํา ดวงตะวนั สเี หลืองสองดวงหมนุ เวยี นอยเู่ หนอื หวั \"ในที่สดุ เธอก็ไดค้ วามคิด\" เจยี งวา่ \"แต่การบังคบั ของเธอต้องฝึกฝนหน่อย…\" โจนาธานงุนงง \"เราอย่ทู ไ่ี หนนี่\" นางนวลผ้ใู หญป่ ดั คาํ ถามน้นั ไป โดยทไี่ ม่ตื่นเต้นกบั สภาพแวดลอ้ มทีป่ ระหลาดนน้ั \"ก็เหน็ ได้ชัดน่ี เราอยู่บนดาวพระเคราะหด์ วงหนง่ึ ท่มี ที ้องฟาู สเี ขียว และมดี าวสอง ดวงแทนดวงตะวัน\" โจนาธานสง่ เสยี งด้วยความดีใจ เป็นครง้ั แรกท่มี ันสง่ เสยี งรอ้ งนบั แตจ่ ากโลกมา \"ไดผ้ ล\" \"ใช่ แน่นอนมนั ได้ผล จอน\" เจยี งพดู \"มนั ได้ผลเสมอเมอ่ื เธอรูว้ า่ กําลงั ทาํ อะไรอยู่ ทนี ี้ เร่ืองการบังคบั ของเธอ….\" เมอื่ ถึงตอนท่ีนางนวลทงั้ สองกลบั ก็มดื แลว้ นางนวลอ่นื ๆ มองโจนาธานด้วยดวงตาสี ทองอย่างประหลาดใจ เพราะพวกนไ้ี ดเ้ หน็ โจนาธานหายไปจากที่ท่ีมันไดม้ าอยู่เป็นเวลานาน โจนาธานยืนรับการอวยพรนัน้ เพยี งไมถ่ ึงนาที \"ฉนั เป็นผู้มาใหมท่ น่ี ี่! ฉันเพ่งิ จะเรม่ิ ตน้ ! ฉนั เป็นผู้ทีต่ อ้ งเรยี นรจู้ ากเธอๆ !\" \"ฉนั ไม่แน่ใจเรอ่ื งน้นั จอน\" ซัลลแิ วนซึ่งยนื อย่ใู กลๆ้ พูดขึ้น \"เธอมคี วามหวาดกลัวที่ จะเรยี นน้อยกวา่ นางนวลใดๆ ท่ฉี นั เคยเห็นมาในเวลาหมน่ื ปี\" ฝูงนางนวลนิง่ เงียบ และโจ นาธานกอ็ ายอึกอกั อยู่ \"เราเริ่มฝกึ เกี่ยวกบั กาลเวลาได้แลว้ ถา้ เธอต้อง\" เจียงกล่าวขน้ึ \"จนกระท่งั เธอ สามารถบินอดตี และอนาคตได้ และเมื่อน้ันเธอจะได้พรอ้ มทจ่ี ะเริ่มส่งิ ที่ยากท่สี ดุ มีพลงั ทีส่ ดุ และสนกุ ทีส่ ุด เธอจะพรอ้ มทีจ่ ะเริม่ บนิ ข้นึ และร้ถู งึ ความหมายของความเมตตาและความรกั \" หนง่ึ เดอื น หรือไมก่ ็ส่ิงท่รี สู้ กึ คลา้ ยๆ กับเวลาหนงึ่ เดือนผา่ นไป โจนาธานเรยี นร้เู ร็ว จากประสบการณ์ธรรมดาๆ และถึงตอนนนี้ ักเรียนพเิ ศษของนางนวลผู้ใหญ่เอง ก็ได้ความคดิ ใหมม่ าราวกับเคร่อื งคอมพิวเตอร์ขนเพรยี วลม แตแ่ ล้ววนั ทเ่ี จียงจะหายวบั ไปกม็ าถงึ เจยี งกาํ ลงั คุยอยา่ งเงียบๆ อยกู่ ับบรรดานางนวลท้งั หมด กระตุ้นให้พวกน้นั ไม่หยดุ ย้ังการเรียนรู้ ฝกึ ฝน พชิ ติ เพอ่ื ทจ่ี ะไดเ้ ข้าใจหลกั การแห่งชีวติ ทั้งมวลท่เี ป็นเลิศและมองไม่เหน็ ยงิ่ ขึ้น และแล้วขณะที่ มนั พูดอยู่ ขนของเจียงก็สดใสขึน้ ๆ จนในที่สดุ บรรเจิดจา้ กระท่ังไมม่ ีนางนวลใดมองตัวเจยี งได้ \"โจนาธาน\" เจียงพูด และก็เป็นคาํ สุดท้ายทมี่ ันพดู \"จงฝกึ ความรกั เอาไว\"้ เม่ือนางนวลท้งั หลายมองอีกคร้ังหน่งึ เจยี งก็หายไปเสยี แล้ว ในขณะทวี่ นั คนื ผา่ นไป โจนาธานรูส้ กึ ว่าตนกําลังคดิ ถึงโลกท่มี ันจากมาครั้งแล้วครง้ั เล่า ถา้ หากวา่ มนั ร้เู มื่ออยทู่ โี่ นน่ เพียงหนึง่ ในสิบ หนงึ่ ในรอ้ ยของที่นี่ ชีวิตคงจะมีความหมายมากมายเหลอื เกนิ ! โจนาธานยืนอยูบ่ นหาดทราย และสงสยั วา่ จะมนี างนวลสกั ตวั ทโ่ี น่นไหมทกี่ ําลังตอ่ สู้ เพ่อื ฟันฝุาเขตวงจํากดั ออกมา เพอื่ ทีจ่ ะพบความหมายของการบินนอกเหนอื ไปจากบินไปเอา เศษขนมปังจากเรือกรรเชยี ง บางทีอาจจะมนี กสกั ตวั ท่ถี กขู บั เปน็ ตวั หัวเน่าไปแล้วก็ได้ ใน ฐานะท่พี ดู ความจริงตอ่ หน้าฝงู นางนวล และยง่ิ โจนาธานฝึกบทความเมตตามากขน้ึ เท่าใด ฝกึ เรียนรู้ธรรมชาตขิ องความรักข้นึ เทา่ ใด มันก็อยากกลบั ไปยังโลกมากข้นึ เทา่ นัน้ แมว้ ่ามันจะมี อดตี ท่เี ปลา่ เปลีย่ ว โจนาธาน กเ็ กิดมาเพื่อเป็นครผู ้สู อน และหนทางท่ีมนั จะเสนอความรักไดก้ ็ คือให้ความจริงบางประการท่ีมนั ไดพ้ บเห็น ใหต้ อ่ นางนวลสักตัวที่ร้องขอแตเ่ พียงโอกาสที่จะ คน้ หาความจรงิ ใหต้ นเอง ซัลลิแวนซ่ึงบดั นี้ชํ่าชองในการบนิ ความเรว็ ความคิดและกําลังชว่ ย นกอ่นื ๆ ให้เรยี นรอู้ ยู่ ยงั สงสยั นกั \"จอน ครง้ั หนง่ึ เธอเคยเปน็ ตวั หัวเน่า ทําไมเธอถึงคดิ วา่ นางนวลครั้งกอ่ นเก่าของเธอ จะรบั ฟงั เธอในตอนน้ี เธอรสู้ ุภาษติ ทีเ่ ปน็ จริงวา่ : นางนวลทีบ่ นิ สูงทีส่ ดุ ยอ่ มมองเห็นไกลท่ีสุด

นางนวลที่เธอจากมาเหลา่ นัน้ ไดแ้ ตย่ นื บนพน้ื ทราย รอ้ งเอะอะแยง่ ชิงในหมู่กนั เองพวกนั้นอยู่ หา่ งไกลสวรรค์ตัง้ พันไมลแ์ ลว้ เธอว่าเธออยากจะแสดงให้เขาเหน็ ถึงสวรรคจ์ ากทท่ี ีเ่ ขายืนอยู่! จอน พวกนัน้ มองแมแ้ ต่ปลายปกี ของตนกไ็ ม่เห็น! อยูท่ นี่ ่เี ถิด ชว่ ยนางนวลใหมๆ่ ท่นี ี่ นางนวล ท่ีสูงสง่ พอท่ีจะเห็นสง่ิ ที่เธอบอกใหเ้ ขาฟงั \" ซลั ลแิ วนเงยี บไปชั่วครู่ แล้วพดู ขึน้ อกี ว่า \"ถา้ หากว่าเจียงกลับไปโลกของเขา เสียกอ่ น? เธอจะเปน็ อยา่ งไรในวนั น้ี?\" จดุ สดุ ทา้ ยนน้ั แจม่ แจง้ นกั และซัลลแิ วนพูดถกู นางนวลที่บินสูงที่สุด ย่อมมองเห็น ไกลทส่ี ุด โจนาธานอย่ตู ่อไปและชว่ ยฝกึ นกใหม่ๆ ทเ่ี ขา้ มา พวกนั้นทงั้ หมดฉลาดและรวดเรว็ ในบทเรียนอยา่ งยิง่ แต่ความรสู้ กึ เกา่ ก็กลับมาอีก โจนาธานชว่ ยไม่ไดท้ จี่ ะคิดวา่ อาจจะมี นางนวลสักตัวหรอื สองตัวบนพื้นโลก ท่สี ามารถเรียนรไู้ ด้ โจนาธานคงจะได้เรียนรู้มากมาย แล้วในบดั นี้ถา้ หากเจยี งไดไ้ ปหามนั วันท่ีมนั ถูกขับเปน็ ตวั หวั เนา่ ! \"ซัลล่ี ฉันต้องกลบั ไป\" โจนาธานพูดข้ึนในท่สี ดุ \"นกั เรยี นของเธอกาํ ลังทาํ ไดด้ ี เขาจะ ชว่ ยเธอฝกึ นกตัวใหม่ๆ ได้ต่อไป\" ซลั ลแิ วนถอนหายใจแตม่ ไิ ดโ้ ตแ้ ยง้ \"ฉนั คิดวา่ คงจะคิดถงึ เธอ โจนาธาน\" มนั พดู แค่น้นั \"ซลั ลี่ น่าอาย!\" โจนาธานพดู ขน้ึ อยา่ งตําหนิ \"แลว้ ก็อย่าเหลวไหล! เรากาํ ลงั พยายาม ฝกึ ทาํ อะไรอยู่ทุกวันๆ? ถ้าหากมิตรภาพของเราขึ้นอยู่กับส่ิงที่เปน็ สถานทแี่ ละกาลเวลา และ เม่ือเราพชิ ิตสถานทีแ่ ละกาลเวลาได้ในทส่ี ดุ เรากท็ าํ ลายภราดรภาพของเราเอง! แตเ่ ม่ือเราพชิ ิต สถานที่เรากจ็ ะเหลอื แต่ ทน่ี ี่ เมื่อเราพชิ ติ กาลเวลา เราก็เหลอื แต่ปัจจบุ ันและในระหวา่ งกลาง ของ ที่น่ี และ ปัจจุบนั เธอไม่คดิ หรอื ว่าเราอาจจะไดพ้ บกันอีกสักครั้งหรือสองครั้ง?\" นางนวลซัลลแิ วนหวั เราะข้นึ ท้ังๆ ที่ร้วู ่าไมค่ วร \"เธอนกบา้ \" มันพดู ข้นึ อย่างใจดี \"ถ้าจะมีใครสกั ตวั ท่จี ะทาํ ให้ผอู้ ย่บู นพ้นื โลกเหน็ ได้ ไกลออกไปสกั พนั ไมล์ กค็ งจะเป็นนางนวล : โจนาธาน ลฟิ วงิ สตัน นั่นเอง\" ซัลลแิ วนมองดพู นื้ ทราย \"ลาก่อน จอนเพื่อนฉนั \" \"ลาก่อน ซลั ลี่ เราจะพบกันอกี \" และดังน้ัน โจนาธานกว็ าดมโนภาพนางนวลกลุ่มใหญบ่ นชายหาดของอกี กาลเวลา หน่งึ และมนั ร้ไู ดโ้ ดยง่ายดงั ทฝี่ กึ ฝนไวว้ า่ ตวั มันนั้นไม่ใช่กระดกู และขน แต่เปน็ ความนกึ คดิ อนั สมบรู ณ์ดว้ ยอิสรภาพและการบนิ ไม่มอี ะไรเป็นข้อจาํ กดั แต่อยา่ งใด ...................................... นางนวลเฟลทเชอร์ ลนิ ด์ ยังเปน็ หนมุ่ น้อย แตม่ นั กร็ ูว้ า่ ไมม่ นี กใดๆ เคยถกู ปฏิบตั ิตอบอย่างรนุ แรงโดยฝูงนกหรอื อย่างไร้ความยุตธิ รรมยิ่งเท่ามัน \"ฉนั ไมแ่ ครว์ า่ พวกนนั้ จะพดู วา่ อะไร\" มนั คิดอย่างหนกั หนว่ งและสายตามนั กพ็ ร่าเมือ่ บนิ ออกไปสู่ หนา้ ผาโพ้น \"การบินมีอะไรๆ มากมายกว่าเพียงการกระพือปีก จากที่หน่งึ ไปอีกทห่ี นึง่ ! ย…ย…ยงุ กท็ ําอยา่ งนั้นได้ ฉนั เพยี งแตบ่ ินหมุนสวา่ นเล่นรอบๆ นางนวลผูใ้ หญน่ ิดเดียว เพอ่ื ความสนุก เท่าน้นั ฉันกก็ ลายเปน็ ตัวหัวเน่า พวกน้นั ตาบอดกระมัง พวกน้ันมองไม่เหน็ หรือ พวกนน้ั คดิ ถงึ ความร่งุ โรจนท์ ่จี ะมมี าเมอื่ เราเรยี นรู้การบินอย่างจรงิ จงั ไมไ่ ดห้ รอื \"ฉันไมแ่ ครว์ า่ พวกนน้ั จะคดิ อยา่ งไร ฉันจะแสดงให้เขาเห็นว่าการบนิ เปน็ อย่างไร ฉนั จะแสดงใหเ้ ขาเหน็ ว่าการบินเป็นอย่างไร! ฉนั จะเปน็ ตวั นอกกฎนอกเกณฑ์จรงิ ๆ ถ้าเขา ต้องการแบบนน้ั และฉนั จะทาํ ให้เขาเสยี ใจนกั เชยี ว…\" เสยี งหน่ึงดงั เข้ามาในหวั ของเฟลทเชอร์ ลินด์ แมว้ ่าเสียงน้นั จะอ่อนโยน แต่กท็ ําให้ มนั ตกใจมากจนชะงักและสะดดุ อยู่กลางอากาศ

\"อย่างรุนแรงกับพวกเขานกั นางนวลเฟลทเชอร์ การขบั ไสเธออกมานนั้ นางนวล อ่นื ๆ ได้ทาํ ร้ายตนเอง และสกั วนั หน่งึ พวกนน้ั จะรู้ และสกั วันหนึ่งพวกนั้นจะเหน็ สิง่ ที่เธอเห็น อภยั ให้เขา้ และจงช่วยให้เขาเขา้ ใจ\" นางนวลทีข่ าวสดใสทีส่ ดุ ในโลกกาํ ลงั บนิ อยหู่ ่างจากปลายปีกขวาของเฟลทเชอร์ เพียงหน่ึงนิ้ว ร่อนเรียงมาโดยปราศจากความพยายามใดๆ ไม่ขยับขนแม้แต่เสน้ เดียว และก็ บินเกอื บเท่าความเรว็ สูงสดุ ของเฟลทเชอร์ มนั เปน็ ชัว่ ขณะของความป่ันปวุ นต่อเจา้ นกหนุ่ม \"เกดิ อะไรขนึ้ ฉนั บา้ ไปหรอื ฉนั ตายไปแลว้ หรอื อะไรน่ี\" เสยี งนนั้ ดังเขา้ มาอีกในความคดิ ของเฟลทเชอร์ ทุม้ และนุ่มนวล และถามหาคาํ ตอบ ข้ึน \"เฟลทเชอร์ ลินดน์ างนวลเธออยากบนิ ไหม\" \"ใช่ ฉันอยากบิน!\" \"เฟลทเชอร์ ลินด์ นางนวล \" เธออยากบินมากกระทั่งเธอจะอภัยใหฝ้ ูงนก เรียนรู้ และกลับไปหาพวกเขาสกั วนั หนึง่ และชว่ ยให้เขารู้ใช่ไหม\" ไม่ว่านางนวลเฟลทเชอรจ์ ะทะนงหรอื ปวดรา้ วสกั เท่าใด มันกไ็ มม่ คี วามโปปู ด มดเทจ็ ต่อเจ้านกท่ชี าํ นชิ ํานาญวิเศษน้ัน \"ใช\"่ มันตอบอย่างออ่ นโยน \"เอาละ่ เฟลทเชอร์\" เจา้ สัตว์สกุ ใสพูดกับมนั นา้ํ เสยี งกรุณายิ่งนกั \"เรามาเรม่ิ ตน้ ด้วยการบนิ ระดบั ตรง…\" ตอนสาม โจนาธานบินเปน็ วงกลมข้างๆ เหนอื หนา้ ผาโพ้น แล้วกเ็ ฝูาดู เจา้ นางนวลหนมุ่ กรา้ วเฟลทเชอร์เป็นนักเรยี นบินทีเ่ กือบเป็นเลิศ มันแขง็ แรง เบา และเร็วในอากาศแตท่ ี่สําคัญย่งิ กวา่ นัน้ มนั มพี ลงั คกุ ร่นุ ท่จี ะเรยี นรู้การบิน แล้วในนาทนี ้ันรูปร่างรางๆ สเี ทาหมน่ กพ็ ุ่งดง่ิ โครมครามเข้ามา พุ่งผา่ นครผู ู้สอน ด้วยความเร็วหนงึ่ ร้อยหา้ สิบไมลต์ ่อช่วั โมง มนั ดงึ ตัวอยา่ งทันควนั เพอ่ื ลองอีกครงั้ ดว้ ยการบิน กลงิ้ อย่างชา้ เป็นแนวต้งั นบั สิบหก สง่ เสยี งนบั ออกดังก้อง \"…แปด…เก้า…สบิ …เห็นไหม-โจนาธาน-ฉันกําลังบินสดุ ยอดความเรว็ อากาศ…สิบ เอด็ …ฉนั อยากหยุด-แน่ๆ-ดๆี อย่างเธอ สิบสอง…แต-่ บ้าจัง-ฉนั -ทาํ -ไมไ่ ด้…สิบสาม…เหลอื สาม หลักสุดท้าย…ไม่มี…สบิ ส่ี…โอะ๊ !\" การบนิ ชะงกั ของเฟลทเชอร์ตอนจะสดุ ยอดนท้ี ําให้มันโมโหโกรธาอยา่ งล้นเหลือที่ ล้มเหลวไดม้ นั ถลาไปขา้ งหลังหกคะเมนควํ่ารุนแรงและหมุนตัวกลับต้วิ แลว้ มนั ก็ต้งั หลักไดใ้ น

ทสี่ ดุ สัน่ สะทา้ นอยูใ่ ตร้ ะดับหนึง่ รอ้ ยฟุตจากครผู ้สู อนของมัน \"โจนาธาน เธอกาํ ลงั มาเสยี เวลากบั ฉัน ฉันโง่เกินไป! ฉันเซ่อเกนิ ไป! ฉันพยายาม แลว้ พยายามเลา่ แต่จะฉันคงจะทําไมส่ าํ เร็จ!\" นางนวลโจนาธานมองลงไปท่มี นั แลว้ กพ็ ยกั หนา้ \"เธอคงทําไมส่ าํ เรจ็ แน่ๆ ถา้ เธอยังคงดึงตัวแข็งอยา่ งนั้น เฟลทเชอร์ เธอเสยี ไปต้ังสี่ สบิ ไมลต์ อ่ ชว่ั โมงตอนออกบนิ ! เธอต้องนมุ่ นวล! แขง็ แกรง่ แต่นมุ่ นวล จําไดไ้ หม\" เมื่อสิ้นสามเดือนโจนาธานมีนกั เรยี นอีกหกตัว ทง้ั หมดเป็นพวกหวั เนา่ แต่ก็ กระหายทจ่ี ะเรียนรู้ความคิดแปลกๆ ใหม่ๆ เกีย่ วกับการบิน เพื่อความเริงรืน่ แห่งการบนิ กระนัน้ ก็ตาม เป็นการง่ายสําหรับพวกนี้ทีจ่ ะฝึกบนิ ชน้ั สงู ได้ดีกวา่ ทจ่ี ะเขา้ ใจเหตุผลทีม่ ีอยู่ เบื้องหลังการบนิ น้นั \"พวกเราแตล่ ะตวั โดยทีจ่ รงิ เปน็ ความนึกคดิ ของ นางนวลทยี่ ง่ิ ใหญ่ เปน็ ความนึก คิดของอิสระเสรที ไ่ี ม่มีขอบเขตจาํ กดั \" โจนาธานมักจะพดู เช่นน้นั ตอนเยน็ ๆ บนชายหาด \"และ การฝึกบินเปน็ ข้ันตอนไปสู่การแสดงออกถงึ ธรรมชาตอิ ันแทจ้ ริงของเรา อะไรกต็ ามทจ่ี ะมา จาํ กดั เรา เราต้องปัดออกไปเสีย และการฝึกความเร็วสงู ความเรว็ ต่าํ การบนิ กายกรรมใน อากาศกเ็ พ่ือเหตผุ ลที่ว่า….\" …และนักเรียนของโจนาธาน กจ็ ะหลับผลอยเหนด็ หนอื่ ยจากการบนิ ท้ังวัน พวกนักเรียนชอบการฝกึ เพราะมันเร็วและน่าตืน่ เตน้ การฝึกตอบสนองความ กระหายท่ีจะเรียนรู้ซงึ่ เพ่มิ มากข้ึนๆ ทกุ ๆ บทเรยี น แต่ไม่มีสักตวั เดยี ว แมแ้ ตน่ างนวลเฟลท เชอร์ ลินด์ ทจ่ี ะเกดิ ความเชอื่ มัน่ ว่าการบินดว้ ยความนกึ คดิ จะเป็นเรอ่ื งจริงจงั เหมือนกบั การบิน ด้วยลมและขน \"รา่ งกายของเธอท้งั หมด จากปลายปีกหนงึ่ ไปสดุ อกี ปีกหนง่ึ \" โจนาธานมกั จะพดู ขึ้นบางขณะ \"ไมใ่ ช่อะไรอ่ืนนอกจากความคดิ ของเธอเองมันเปน็ รปู ร่างทเ่ี ธอมองเห็นเม่ือเธอ ตัดโซ่ตรวนออกจากความคดิ ได้ เธอก็ตัดโซต่ รวนนนั้ ออกจากรา่ งกายได้ดว้ ย…\" แตไ่ มว่ ่าโจนาธานจะพูดวา่ อยา่ งไร มันก็ฟังคล้ายๆ นิยายสนุกๆ เทา่ นั้น พวก นกั เรยี นต้องการที่จะนอนมากกวา่ อีกหนึง่ เดอื นต่อมาโจนาธานพูดวา่ ถึงเวลาแลว้ ที่จะกลบั ไปหาฝูงนางนวล \"เรายงั ไม่พรอ้ ม!\" นางนวลเฮนรี่ แคลวินพูดขึ้น \"เราไม่ได้รบั การตอ้ นรบั ! เราเปน็ พวกหวั เนา่ ! เราจะบังคับตวั เองให้ไปที่ทเี่ ราไมไ่ ดร้ ับการตอ้ นรับไมไ่ ด้ ใช่ไหม\" \"เรามีอสิ ระทจี่ ะไปทีไ่ หนทเี่ ราตอ้ งการได้ และก็เปน็ อยา่ งทีเ่ ราเปน็ อยอู่ ยา่ งนี้\" โจ นาธานตอบ มนั บนิ ขน้ึ จากพน้ื ทรายมุง่ ไปทางตะวนั ออกตรงไปยงั ถิ่นฐานของฝงู นางนวล บรรดานกั เรียนของโจนาธานงนุ งง และปวดรา้ วอยู่ขณะหนง่ึ เพราะมีกฎของฝงู ว่า ตัวหัวเนา่ จะกลบั ไปอกี ไมไ่ ดแ้ ละกฎน้กี ไ็ มเ่ คยถกู ทาํ ลายแมแ้ ตค่ ร้งั เดียวในเวลาตั้งหมนื่ ปี กฎบอกว่าให้ อยู่ โจนาธานบอกว่าให้ไป และตอนน้ีโจนาธานกบ็ นิ ข้ามผนื น้ําไปได้หนึง่ ไมลแ์ ล้ว ถา้ พวกมัน รีรอตอ่ ไปอกี โจนาธานกค็ งไปถึงฝงู นกที่ไม่เป็นมติ รดว้ ยตัวคนเดียว \"เอาละ เราไมจ่ ําเป็นจะตอ้ งเชื่อกฎถ้าเราไม่ได้เป็นสว่ นหน่ึงของฝงู นกใชไ่ หม\" เฟลทเชอร์พดู ขน้ึ อย่างมีสติ \"นอกจากนั้น ถ้าเกดิ ต่อสู่กนั ขน้ึ เรากจ็ ะมผี ู้ไปชว่ ยกันท่ีโน่น มากกว่าทน่ี ี่\" และพวกมันทั้งหมดกบ็ นิ ออกจากทิศตะวนั ตกในเชา้ วันนัน้ บนิ เปน็ รปู ข้าวหลาม ตดั ซอ้ นกนั ทง้ั แปดตัว ปลายปกี เกือบจะจรดกนั พวกมนั บนิ ขา้ มมายงั สภาชายหาดของฝูงด้วย ความเร็วหนง่ึ รอ้ ยสามสิบหา้ ไมลต์ อ่ ช่วั โมง โจนาธานนําหมู่ เฟลทเชอร์บินอยา่ งนุ่มนวลอยทู่ าง ปีกขวา เฮนร่แี คลวินมาทางซา้ ยอยา่ งกลา้ หาญ แล้วทง้ั ฝงู กร็ ่อนอยา่ งช้าๆ ไปทางเบอื้ งขวา ทีละ ตวั ….ได้ระดับ….หมุนกลับ…เป็นระดับ สายลมกระพืออยูเ่ หนือพวกมัน เสยี งกรดี๊ กร๊าดเจีย๊ วจา๊ วอันเปนชีวติ ประจําวนั ของฝูงนกถูกตดั ขาดราวกับว่ากลมุ่ ของโจนาธานเปน็ เสมอื นมดี ยกั ษใ์ หญ่ และแล้วดวงตาทัง้ แปดพนั ดวงของบรรดานางนวลกจ็ ้อง

แป๋วโดยไมก่ ะพริบเจ้านกท้ังแปดโผบนิ ขึ้นตั้งตรงทีละตัว บินโคง้ กลมลงมายนื ตรงแน่วอยู่บน พื้นทราย และเหมือนกบั วา่ สง่ิ ทเ่ี กิดขนึ้ เป็นประจํา แต่ละวนั นางนวลโจนาธานเร่ิมตน้ การ วิพากษเ์ กยี่ วกบั การบนิ \"การเริ่มตน้ \" โจนาธานกล่าวขึน้ อย่างยิม้ เยาะ \"พวกเธอทั้งหมดเขา้ มารว่ มช้าไป หน่อย…\" มนั เหมอื นกบั สายฟาู ฟาดผ่านฝูงนางนวล เจา้ นกพวกโนน้ เป็นพวกหวั เนา่ ! และ มันไดก้ บั มาแลว้ และนั้น..น่ันเป็นไปไม่ได!้ การตอ่ สทู้ เ่ี ฟลทเชอรค์ าดไว้ล่วงหน้ากลบั หลอม ละลายไปกับความสบั สนงุนงงของฝูงนก \"เอาละ่ โอเค พวกนนั้ อาจเป็นพวก หัวเนา่ \" นางนวลวัยร่นุ บางตวั กลา่ วข้นึ \"แต่ พวกนั้นไปเรียนวธิ ีบนิ แบบนน้ั มาจากไหนในโลกนี้นะ? เป็นเวลาเกอื บหนึง่ ชว่ั โมงกวา่ ท่คี ําส่งั ของ นางนวลผใู้ หญ่ จะส่งผ่านฝูงนกว่าอย่า สนใจพวกนัน้ นางนวลตวั ใดท่ีพูดกบั ตวั หัวเน่าจะต้องเปน็ หัวเนา่ ไปดว้ ย นางนวลทน่ี ิยมชม ชน่ื ตัวหัวเน่าเปน็ ผ้ทู ําลาย กฎของฝงู นกขนสีเทาหันหลงั ให้กบั โจนาธานนับแตบ่ ัดนนั้ เป็นตน้ ไปแต่โจนาธานดจู ะไมใ่ ห้ ความสงั เกต มันเรม่ิ ตน้ บทเรยี นฝึกบินเหนอื สภาชาดหาด และเริม่ หนนุ ใหน้ กั เรียนของมันทํา อย่างสุดความสามารถเป็นคร้งั แรก \"นางนวลมารต์ นิ !\" โจนาธานตะโกนกอ้ งทอ้ งฟูา \"เธอว่าเธอรเู้ ร่อื งการบนิ ความเรว็ ตา่ํ เธอไมร่ ้อู ะไรเลยจนกว่าเธอจะพิสูจนใ์ หเ้ หน็ ! บนิ \" ดงั นน้ั นางนวลน้อยมารต์ ิน วลิ เลย่ี ม ผู้เงยี บขรมึ กง็ นุ งงทโี่ ดนครผู ู้สอนตะโกนว่า มันงงทีต่ ัวเองได้กลายเป็นผวู้ เิ ศษแหง่ ความเรว็ ต่ํา มันสามารถโคง้ ขนพยุงตวั ข้ึนในลมทเ่ี บา บางที่สดุ โดยไมต่ อ้ งตีปกี แมแ้ ตค่ ร้ังเดียวท่จี ะข้นึ จากพน้ื ทรายไปส่เู มฆแลว้ ก็กลับลงมาอีกคร้ัง นางนวลชาลส์-โรแลนด์กเ็ หมือนกนั มันบนิ ไปกับลมภูผาใหญ่ด้วยความสงู สอง หมนื่ สีพ่ ันฟตุ และกลบั มาอยา่ งสะท้านสัน่ จากบรรยากาศที่หนาวเยน็ และเบาบาง มันประหลาด ใจ สขุ ใจ และตง้ั ใจวา่ พรุ่งนจี้ ะบนิ ให้สงู กวา่ น้ันอกี นางนวลเฟลทเชอรน์ ัน้ รักการบินกายกรรมมากกวา่ ใครทง้ั หมด มันพิชติ การบนิ กล้งิ ตรงช้านับสิบหก และในวนั ตอ่ มามนั กท็ ําได้ดีย่งิ ข้นึ ด้วยการกระโดยใช้ปีกยันขาชี้ถึงสาม ทอดของขนมนั สง่ ประกายราวแสงแดดสีขาวไปยังชายหาดซ่ึงมีดวงตาลบั ๆ ลอ่ ๆ มากกวา่ หน่ึง ดวงเฝูามองอยู่ ทุกๆ ชวั่ โมงโจนาธานจะอยูเ่ คียงขา้ งนักเรยี นแต่ละตวั ของมนั แสดงใหด้ ู เสนอแนะ กระตุ้นเตอื น นาํ ทางใหม้ ัน บนิ ไปกับพวกนักเรยี นผา่ นยามคํ่าคืน หมอกเมฆ และพายอุ ย่างร่นื เรงิ ในขณะทีฝ่ ูงนกตอ้ งขดตวั ทนทกุ ข์อยบู่ นพน้ื โลก เมอ่ื การบนิ จบลง บรรดานักเรียนจะพักผอ่ นอยบู่ นพน้ื ทรายและในเวลาน้ันพวกมัน จะฟังโจนาธานอยา่ งตง้ั อกต้ังใจ โจนาธานมกั จะมคี วามคิดประหลาดๆ ทพ่ี วกมนั ไมเ่ ขา้ ใจ แต่ บางคร้ังโจนาธานกม็ คี วามคดิ ดที ่ีมนั เขา้ ใจได้ ในท่ีสุด ตอนกลางคนื นกอีกกลุ่มกเ็ ขา้ มาหอ้ มล้อมกลุม่ นกั เรียน เจา้ นางนวลกลมุ่ ท่ี อยากรู้อยากเห็นนจ้ี ะยืนฟังอย่ใู นความมืดเป็นช่ัวโมงๆ จนจบ มันไมอ่ ยากท่ีจะเห็นหรอื ให้ใคร เห็น และมนั จะค่อยๆ หายไปก่อนเวลาเช้า เป็นเวลาหน่งึ เดือนหลังจากทไี่ ด้กลับมา มีนางนวลตวั แรกจากฝงู ท่ีก้าวเขา้ มา และ ร้องขอท่จี ะเรียนรกู้ ารบนิ นางนวลเทอร์เรน โลเวล ที่เข้ามาร้องขอน้ันกก็ ลายเป็นนกที่ถกู ประณามว่าเป็น ตัวหัวเนา่ และเป็นนกั เรยี นตวั ท่ีแปดของโจนาธาน คืนตอ่ มานางนวลเคิร์ก เมย์นาร์ด กอ็ อกจากฝงู เดินโซเซมาบนพนื้ ทราย ลากปีกขา้ งซ้ายมาแล้วลม้ ลงทีเ่ ท้าของโจ นาธาน \"ช่วยฉนั ดว้ ย\" มนั พดู อย่างแผว่ เบายิง่ นกั พูดอย่างผทู้ จี่ ะตาย \"ฉนั อยากทจี่ ะบิน มากกวา่ สิ่งใดๆ ในโลก\"

\"กม็ าดว้ ยกันซิ\" โจนาธานตอบ \"บินไปกบั ฉนั ใหห้ า่ งพ้ืนทรายแล้วเราก็จะเร่มิ ต้น กัน\" \"เธอไม่เขา้ ใจ ปกี ของฉัน ฉนั ขยับปีกไมไ่ ด้\" \"นางนวลเมย์นาร์ด เธอมีอิสระที่จะเป็นตวั ของตวั เอง ตัวเธอเองทีแ่ ท้จริง ทน่ี ่แี ละ เดีย๋ วนี้ และไมม่ อี ะไรจะขดั ขวางเธอได้ มันเป็นกฎของนางนวลที่ย่ิงใหญ่ กฎทีเ่ ป็นเช่นนั้น\" \"เธอกาํ ลังวา่ ฉันบินไดห้ รอื \" \"ฉันว่าเธอมีอสิ ระ\" ชา่ งง่ายและรวดเร็วเชน่ นั้น นางนวลเคริ ์ก เมยน์ าร์ด กางปีกออกโดยไม่ตอ้ งออก กาํ ลงั และมันก็พยุงตวั ข้ึนไปในอากาศอนั มดื ของยามค่าํ คืน ฝูงนกต่นื ขึน้ มาดว้ ยเสยี งรอ้ งของ นางนวลเมยน์ ารด์ ซึ่งดังสุดเสยี งตะโกนของมนั จากความสงู ห้ารอ้ ยฟุต \"ฉันบนิ ได้ ฟงั ซฉี ันบนิ ได!้ \" เม่อื ดวงตะวันขน้ึ มนี กเกือบพันตวั มายืนถดั จากกลุ่มนกั เรยี น ตา่ งมองดูเมยน์ าร์ด อยา่ งสนอกสนใจ มันไมแ่ คร์ว่าจะถกู จ้องมองหรือไม่ และมนั พยายามฟงั พยายามทจ่ี ะเขา้ ใจ นางนวลโจนาธาน โจนาธานพดู ถงึ ส่งิ งา่ ยๆ วา่ เป็นการถูกตอ้ งสําหรบั นางนวลที่จะบิน วา่ อสิ ระเสรีเปน็ ธรรมชาติทแี่ ท้จรงิ ของตนเอง ว่าอะไรท่มี าขวางกั้นอสิ ระเสรภี าพจะตอ้ งโยนทง้ิ ไป ไม่วา่ จะ เปน็ พธิ ีกรรม ความเช่ือโชคลาง หรอื ขอ้ จํากดั ไม่วา่ จะมาในรูปใด \"โยนทั้งไป\" ทง้ั กล่มุ สง่ เสยี งขน้ึ \"แม้กระท่งั กฎของฝูงนกหรือ\" \"กฎทแี่ ทจ้ ริงอนั เดียวคือ กฎทน่ี าํ ไปสอู่ สิ ระเสรีภาพ\" โจนาธานตอบ \"ไมม่ ีกฎอื่น\" \"เธอหวงั จะใหเ้ ราบินได้อย่างเธอได้อย่างไร\" อีกเสยี งหนึง่ กลา่ วขึน้ \"เธอนน้ั พศิ ษ มี พรสวรรคเ์ ป็นทพิ ยเ์ หนือนกอ่นื ใด\" \"ดเู ฟลทเชอร์! โลเวล! ชาลส-์ โรแลนด!์ ซิ พวกเขาพิเศษ มีพรสวรรค์ เปน็ ทิพยด์ ้วย หรือ ไม่มากมายกวา่ พวกเธอ ไมม่ ากกว่าฉัน ขอ้ แตกต่างมีอันเดยี ว มอี ันเดียวเทา่ นัน้ คอื พวก เขาเรมิ่ ทีจ่ ะเขา้ ใจวา่ ทจี่ รงิ แลว้ เขาเป็นอะไร และเรม่ิ ทจ่ี ะฝกึ ฝนอนั นัน้ \" นกั เรยี นของโจนาธานยกเวน้ เฟลทเชอร์ตา่ งขยับตัวอึกอัก พวกนนั้ ไม่ไดต้ ระหนกั ว่าน่ันเปน็ สง่ิ ทพ่ี วกมันกําลงั ทําอยู่ ฝูงนกขยายขนึ้ ทกุ วนั บ้างมาถามคําถาม บา้ งมาบชู า บ้างมาดูแคลน เชา้ วนั หน่ึงหลังจากการฝึกบนิ ความเร็วพสิ ดาร เฟลทเชอร์บอกโจนาธานว่า \"พวกนั้นกาํ ลังกล่าวขวญั กนั วา่ ถ้าเธอไม่ใชบ่ ตุ รของนางนวลท่ยี ่งิ ใหญ่ เธอกค็ งจะ อยู่ก่อนกาลเวลาของเธอเองสกั พนั ปี\" โจนาธานถอนหายใจ มันคิดว่ารางวัลของการถกู เข้าใจผิดกค็ อื จะถกู เรียกวา่ เป็น ปิศาจหรือไม่กเ็ ป็นพระเจ้า \"เธอล่ะคิดอยา่ งไรเฟลท เราอยกู่ อ่ นกาลเวลาของเราหรือ\" เสียงเงยี บไปนาน \"เออ การบนิ แบบนม้ี อี ย่เู สมอสําหรบั ท่ใี ครกไ็ ด้จะเรยี นรู้ และใครกไ็ ดท้ ่ตี อ้ งการจะ คน้ พบ มันไม่เก่ยี วกบั เร่อื งกาลเวลา บางทเี ราคงจะนาํ ในเรอ่ื งรูปแบบ นาํ ในเรื่องวิธีบินของนก สว่ นมาก\" \"นนั่ นา่ ฟงั ดี\" โจนาธานตอบ มันโผร่อนหมุนตวั กลับช่วั ขณะหนึ่ง \"นนั่ ไม่เลวเทา่ คร่งึ หนง่ึ ของการอยู่ก่อนกาลเวลาของเรา\" เหตเุ กดิ ข้ึนหนึ่งสัปดาห์ตอ่ มา เฟลทเชอรก์ าํ ลงั แสดงบทเบ้อื งต้นเก่ียวกับการบนิ ความเรว็ สูงใหน้ ักเรียนชั้นใหมด่ ู มันเพง่ิ ดึงตัวจากการพ่งุ ตัวจากระดับเจ็ดพันฟุต เจ้านกหนุม่ ตัวหน่งึ ซงึ่ เพ่งิ หัดบินเปน็ ครง้ั แรกร่อนสวนตรงเขา้ มา ทางยาวสีเทาหมน่ ปะทุข้นึ สองสามนว้ิ ฟุต เหนือหาดทราย เจา้ นกหนุม่ ส่งเสยี งลั่นร้องเรียกแม่ เฟลทเชอรม์ ีเวลาเพียงหนงึ่ ในสบิ ของวินาที เทา่ นั้นท่จี ะหกั ตวั กลบั เจา้ นางนวลหนมุ่ นางนวลเฟลทเชอร์ ลนิ ด์ พงุ่ ไปทางซา้ ยอยา่ งรุนแรง ดว้ ยความเร็วเกนิ สองรอ้ ยไมล์ตอ่ ช่วั โมงเขา้ ปะทะหน้าผาหินแขง็

หินผาน่ันเปน็ เสมือนประตูยักษแ์ ข็งกร้าว ทเี่ ปิดไปสูอ่ กี โลกหนึ่งสําหรบั เฟลทเชอร์ มันระเบิดด้วยความกลวั ชอ็ ค และกลบั ดาํ มืดสนทิ เมือ่ เข้าไปปะทะ และแลว้ มันกล็ ่องลอยไปใน ทอ้ งฟาู ท่ีประหลาดแสนประหลาด มนั ลมื ส้นิ มันจําได้มนั ลืมมันกลัว เศร้าและเสยี ใจมันเสยี ใจ หนกั หนา แตเ่ สยี งหนงึ่ ก็ดงั เข้าเหมือนดงั วนั แรกที่มันพบ นางนวล : โจนาธาน ลฟิ วิงสตัน \"เฟลทเชอร์ เคลด็ ลบั กค็ อื เรากาํ ลังพยายามทจ่ี ะพชิ ิตขอ้ จาํ กัดของเราอย่างมี ระเบียบ : อยา่ งอดทน เราไมบ่ นิ ผา่ หนิ ผา จนกว่าจะถึงระยะหลงั ในรายการของเรา\" \"โจนาธาน!\" \"หรอื อยา่ งทร่ี ู้จักกันในนาม ลกู ชายนางนวลท่ยี ิง่ ใหญ่\" ครูผสู้ อนของมันกล่าวขน้ึ อยา่ งกระดา้ ง \"เธอมาทาํ อะไรทีน่ ี่ หน้าผา! ฉันไมไ่ ด้…ฉนั ไม่…ตายไปแลว้ หรือ\" \"โธ่ เฟลท ไมเ่ อาละ คิดซิ ถ้าหากวา่ เธอกําลงั พดู อยกู่ บั ฉันเดี๋ยวนนี้ ่ี เธอกย็ ังไม่ตาย แน่ ใช่ไหม ทเี่ ธอไดท้ ําไปก็คอื เปลยี่ นระดับของสติสาํ นกึ อยา่ งกะทนั หนั ตอนนแ้ี ล้วแตเ่ ธอจะ เลือกเอา เธอจะอยทู่ ่นี ่แี ล้วกเ็ รียนรใู้ นระดบั นี้กไ็ ด้ ซึ่งเปน็ ระดับท่ีสูงจากที่ทเี่ ธอจากมามากนัก หรือเธอจะกลบั ไปเพอื่ ทาํ งานให้กับฝงู ก็ได้ พวกนกผู้ใหญ่ กาํ ลงั หวังไว้ว่าจะมคี วามหายนะ บางอยา่ ง แตพ่ วกนนั้ ตกตะลงึ ทเ่ี ธอทาํ ให้สมใจเขาอยา่ งลน้ เหลอื \" \"ฉันอยากกลบั ไปหาฝงู แนน่ อน ฉนั เพงิ่ จะเริม่ ตน้ กับพวกกลมุ่ ใหม่!\" \"ดแี ลว้ เฟลทเชอร์ จําท่เี ราพูดไวว้ ่าร่างกายไมใ่ ชอ่ ะไร นอกจากความนึกคิดของ เราเอง….?\" เฟลทเชอรส์ ่ันหัว กางปกี ออก ลืมตาข้ึนท่ีตรงตีนหน้าผา มันปรากฎตวั ทา่ มกลางฝูง นกที่ชมุ นุมอยู่ เม่ือมันเร่มิ ขยับตวั ก็มเี สียงโห่รอ้ งกร๊ดี กรา๊ ดเจี๊ยวจ๊าวจากกลมุ่ นก \"เขายงั มีชวี ติ ! เขาทตี่ ายไปแลว้ ยงั มีชีวติ อยู่\" \"เพยี งแต่เอาปลายปกี ไปแตะ! กท็ าํ ให้เขาคนื ชวี ติ ขึ้นมา! ลกู ชายของนางนวลที่ ยิ่งใหญ่\" \"เปล่า! เขาปฏิเสธ! เขาเปน็ ปศิ าจ! ปศิ าจ! มาทาํ ลายฝูงนก!\" กลมุ่ นางนวลนัน้ มีอยูด่ ว้ ยกนั สพี่ ันตัว ตกใจส่ิงทีเ่ กิดข้ึนแล้วสง่ เสียงร้องวา่ ปศิ าจ! ซงึ่ ดงั ไปท่วั ราวกับลมพายุมหาสมทุ ร กล่มุ นกก้าวเข้ามาดว้ ยดวงตาวาว ปากเชดิ มงุ่ ที่จะบดขย้ี โจนาธานพูดขึน้ \"จะดีสําหรับเธอไหมถา้ เราจะไปกันเสยี เฟลทเชอร์\" \"ฉนั ก็จะไมข่ ดั นักถา้ เราจะไป…..\" ในทันใดน้นั นกท้งั สองกไ็ ปยืนคูก่ นั หา่ งออกไปครึ่งไมล์และปากอันแวววาวของ ฝงู ก็งับได้แตอ่ ากาศอนั วา่ งเปลา่ \"ทาํ ไมนะ\" โจนาธานถามอย่างงงวย \"สง่ิ ทีย่ ากเย็นท่สี ุดในโลก คอื การที่จะทําให้นก ตัวหนึ่งเชอื่ ว่าตนเป็นอิสระและใหเ้ ขาเชื่อว่าเขาจะพิสูจนต์ วั เองได้ เพยี งแตใ่ ชเ้ วลาฝกึ ฝนเพียง นดิ เดียว ทาํ ไมมนั ช่างยากอยา่ งน้ัน\" เฟลทเชอร์ยงั คงกะพริบตาตอ่ ความเปลีย่ นแปลงของทัศนภาพ \"เธอทาํ อะไรเมอ่ื ก้ีนน้ี ะ เรามาอยูท่ น่ี ี่ได้อย่างไร\" \"เธอว่าเธออยากออกมาจากฝูงนกไม่ใชห่ รือ ใช่ไหม\" \"ใช!่ แตเ่ ธอทําอย่างไร…\" \"ก็เหมอื นอย่างอืน่ น่นั แหละ เฟลทเชอร์ ฝึกฝน\" เมือ่ ถงึ ตอนเช้า พวกฝงู นกกล็ ืมความบ้าคลัง่ ของมนั ได้ แตเ่ ฟลทเชอรย์ ังไม่ลมื \"โจนาธาน จาํ ทีเ่ ธอพูดมานานแล้วไดไ้ หม เรอ่ื งให้รักฝูงนกแล้วกลบั ไปชว่ ยให้เขา เรียนรู้\" \"จําได\"้ \"ฉันไม่เข้าใจเลยวา่ เธอจะรกั ฝงู นกบา้ คล่งั ทพี่ ยายามจะฆา่ เธอ\" \"โอ เฟลท เธอไม่ไดร้ กั ส่ิงนน้ั เธอไมไ่ ดร้ กั ความเกลยี ดชังและความชว่ั ช้า แนน่ อน เธอจะตอ้ งฝึกทจ่ี ะมองเห็นนางนวลท่แี ทจ้ รงิ ถงึ ความดที มี่ ีอยใู่ นแตล่ ะตัวและชว่ ยให้เขา

มองเห็นส่ิงทีอ่ ยู่ในตวั เอง น่ันคือส่ิงทฉ่ี นั หมายถึงความรักมนั จะสนุกเมอ่ื เธอแคลว่ คลอ่ งเร่ือง น\"ี้ \"เป็นตน้ ว่าฉนั จําเจา้ นกหน่มุ ดดุ ัน ชื่อนางนวล : เฟลทเชอร์ ลนิ ดไ์ ด้ เพ่ิงจะถกู ไล่ เป็นตวั หัวเน่าและก็พร้อมจะกลับไปสูก้ ับฝงู ให้ตายกนั ไป แล้วก็เริม่ ตน้ สร้างสมนรกแห่งความ ขมข่นื เหนือหน้าผาโพน้ แตเ่ ดย๋ี วนี้ ทนี่ เ่ี ขากาํ ลังสรา้ งสรรค์สวรรคแ์ ทน และก็กําลังจะนาํ ฝงู นก ทัง้ ฝงู ไปในแนวทางนั้น\" เฟลทเชอร์หันไปหาครสู อนของมนั และมีชว่ั ขณะหน่งึ แห่งความต่ืนตระหนกใน ดวงตา \"ฉนั นะรึ นาํ ฝูง? เธอหมายความวา่ อย่างไร ฉนั นาํ ฝูง? เธอเป็นครูผ้ฝู ึกทนี่ ่ี เธอจะไป ไมไ่ ด!้ \" \"ไปไม่ได้หรือ เธอไม่คิดหรือว่าอาจจะมฝี งู อืน่ เฟลทเชอรต์ วั อนื่ ซง่ึ ต้องการครผู ู้ ฝกึ มากกวา่ ตัวนี้ ตัวนซ้ี ึ่งกําลงั เดินทางไปส่คู วามสว่าง?\" \"ฉันนะรึ จอน ฉนั เป็นนางนวลธรรมดา และเธอเปน็ …\" \"….ลูกชายผู้เดียวของนางนวลที่ย่ิงใหญ่ ฉนั คิดไวแ้ ลว้ ?\" โจนาธานถอนใจและมอง ออกไปสู่ทอ้ งทะเล \"เธอไมต่ ้องการฉนั ตอ่ ไปอีกเทา่ ไรแลว้ เธอต้องค้นพบตัวเอง ทลี ะนอ้ ยๆ ทุกวนั ให้ พบ นางนวลเฟลทเชอรท์ ่ีแท้จรงิ ไมม่ ีขอบเขตจํากดั เขาจะเป็นครูผฝู้ ึกของเธอ เธอจะตอ้ งเขา้ ใจ เขาและฝึกกบั เขา\" ช่ัวขณะหน่งึ ตอ่ มา รา่ งของโจนาธานก็ข้นึ ไปลอยอย่กู ลางอากาศ สง่ แสงแวววบั และก็เร่ิมจะจางหายไป \"อย่าปลอ่ ยใหพ้ วกนนั้ ปลอ่ ยขา่ วลอื โงๆ่ เกี่ยวกับฉันหรอื ทําฉันใหเ้ ป็นพระเจ้า โอเค เฟลท? ฉนั เป็นนางนวล ฉันชอบบิน บางที…\" \"โจนาธาน\" \"เฟลททีน่ ่าสงสาร อยา่ เชอ่ื สิ่งทีด่ วงตาของเธอกาํ ลงั บอกเธอ สง่ิ ท่มี ันบอกมขี ้อจํากดั จงดดู ว้ ยความเขา้ ใจ ค้นหาสิง่ ท่ีเธอได้รู้มาแล้ว แลว้ เธอกจ็ ะพบหนทางทจ่ี ะบนิ \" แสงแวววาวนั้นดับไป โจนาธานนางนวลหายวับไปในอากาศทวี่ า่ งเปลา่ เวลาผา่ นไป นางนวลเฟลทเชอร์พยงุ ตวั ขึ้นสู่ท้องฟาู และเผชิญหนา้ กบั กลุ่มนกั เรยี น ใหม่ ท่กี ระหายทจี่ ะเรียนบทฝกึ หดั แรก \"การเริ่มต้น\" เฟลทเชอร์พูดอย่างหนักแน่น \"เธอจะต้องเข้าใจว่า นางนวลเปน็ ความนึกคิดของอสิ ระเสรี เปน็ ภาพของนางนวลทย่ี ง่ิ ใหญ่ และร่างกายของเธอท้งั หมดจากปลาย ปีกหนง่ึ สอู่ กี ปลายหนงึ่ ไมใ่ ช่อะไรอน่ื นอกจากความคดิ ของเธอเอง\" บรรดานางนวลหนมุ่ มองมันอย่างงงงวย ไม่เอานะ่ พวกมนั คิด น่ีมันฟงั ไม่เหมอื น กฎหมายบนิ ร่อนลงเลย เฟลทเชอร์ถอนใจแล้วกเ็ ริ่มใหมอ่ ีก \"เออ เออ เอาละ่ \" มันพดู ขนึ้ แล้วก็มองพวกนั้นอยา่ งเคร่งเครยี ด\" เรามาเร่ิมต้นด้วย การบินระดับ\" และแลว้ ดว้ ยการพูดเช่นนั้นมนั กเ็ ขา้ ใจในทันทวี ่า เพ่ือนของมันไมไ่ ดเ้ ปน็ ทิพย์ อย่างจริงจงั มากไปกว่าเฟลทเชอร์เอง ไมม่ ีขอบเขตจาํ กดั หรือ โจนาธาน? มนั คิด ใช่ละ่ ดังนนั้ เวลากไ็ มใ่ ชก่ าลหา่ งไกลออกไป เมอื่ ฉนั จะปรากฎตัวออกจากบรรยากาศอันเบาบางที่ชายหาด ของเธอ และก็แสดงใหเ้ ธอเห็นสักอยา่ งสองอย่างในเร่ืองการบิน! และแมว้ ่ามันจะพยายามทําตวั ใหเ้ ครง่ ครัดถูกตอ้ งตอ่ หนา้ บรรดานักเรยี นของมัน นางนวลเฟลทเชอรเ์ ห็นในทนั ทที นั ควันว่าสภาพทแี่ ท้จรงิ ของพวกนนั้ เปน็ อย่างไร และชัว่ ขณะ หนึ่งมากกวา่ ทีม่ ันจะชอบกค็ ือมนั รักสง่ิ ท่ีมันมองเหน็ ไมม่ ขี อบเขตจํากัดหรือโจ นาธาน? มนั คดิ มันยมิ้ ขน้ึ และแล้วการแข่งขนั ท่จี ะเรยี นรู้ของมนั กเ็ ร่ิมขนึ้

ตอนตาม ถ้าจะวา่ ไป โจนาธาน ลฟิ วงิ สตัน : นางนวล ก็เปน็ ปรากฎการณ์ทยี่ ่ิงใหญอ่ ันหนงึ่ ในโลก ของหนังสอื นอกจากจะขายดเี ปน็ ทส่ี ดุ แลว้ หนังสอื เล่มนยี้ งั ถกู วิพากษว์ ิจารณ์ตา่ งๆ นานา บางคนกว็ ่าเป็น เร่อื งปรัชญาครสิ ตศาสนา บางคนวา่ เป็นฮนิ ดู บางคนวา่ เปน็ พุทธศาสนา บางคนวา่ เป็นแฟนตาซีครึ่งดิบ ครงึ่ สุก หรอื บางคนวา่ เป็นเรื่องของ Male Chauvinist (ซึ่งหมายถงึ เร่ืองทเี่ ปน็ ทัศนคตทิ ม่ี องวา่ โลกน้ีเปน็ ของผชู้ ายแตฝ่ า่ ยเดียว ในเรอื่ งนางนวลปรากฎวา่ ไม่มนี กนางนวลตัวเมียสักตวั เดยี ว ไดข้ า่ วล่าว่าคนสร้าง หนังนัน้ กาลังจะเพม่ิ นกสาวๆ เข้าไปในหนังทก่ี าลงั ถ่ายทาอยู่) หรือบางคนถงึ กบั วา่ เป็นเร่ืองเหลวไหลไร้ สาระ และเป็นปรชั ญาเกๆ๊ ทั้งหมดนี้ทาให้นา่ ตง้ั คาถามวา่ โจนาธาน ลิฟวิงสตัน : นางนวล เปน็ อะไรกัน แน่ ความเกรยี วกราวของ โจนาธาน ลฟิ วงิ สตัน : นางนวล จะเหน็ ได้จากอัตราการขายหนังสอื เล่มนี้ กลา่ วคอื ภายในปที ่ีแลว้ (2515) หนังสอื เล่มนี้ขายไดเ้ กินหนึ่งลา้ นเล่ม โดยเรม่ิ พมิ พ์ออกขายเป็น หนงั สอื ปกแขง็ ราคาประมาณหน่ึงร้อยบาท พอขายดีเข้าหนอ่ ยราคากข็ นึ้ ไปเลม่ ละร้อยห้าสบิ บาท จนใน ที่สดุ กอ็ อกมาเปน็ ฉบับกระเป๋า ซึ่งตกมาขายในบา้ นเรา อตั ราการขายหนงั สือเล่มนีส้ รา้ งความตะลงึ พรงึ เพริดใหก้ ับผู้แต่งและผพุ้ ิมพเ์ ป็นอย่างมาก เพราะในตอนทเี่ ริ่มขายดนี ้นั ปรากฎว่าขายไดอ้ าทติ ยล์ ะห้าพนั เลม่ แล้วก็ถึบตัวข้นึ มาเปน็ ขายได้วันละหมื่น เล่ม ทาลายสถิติหนงั สือทเี่ คยขายดีท้งั หมดแม้แตเ่ รื่อง วมิ านลอย หรอื Gone With the Wind น้ันเปน็ มาตรฐานของการขายดไี มว่ า่ จะเป็นหนงั สือหรือเปน็ หนัง ดงั น้นั ใครที่จะมาทาลายสถิตกิ ็มักจะเอาเรอื่ งน้ี เป็นหลกั ทีจ่ ะตัง้ ชัยชนะไว้ ตวั อยา่ งล่าสดุ เห็นจะเปน็ หนังเรอื่ ง เดอะกอ๊ ดฟาเธอร์ ซ่ึงคุยนักคุยหนาวา่ ทา เงนิ ได้เกินหนา้ วิมานลอย หนังเรอื่ ง มนตร์ กั เพลงสวรรค์ หรือ The Sound of Music ก็เคยคยุ เร่ือง ทาลายสถิตริ ายได้ของ วิมานลอย แลว้ (แต่ความเป็นอมตะทจี่ ะอย่ตู ่อไปไดอ้ ย่าง วมิ านลอย ยงั เป็นเร่อื ง น่าสงสัยอย)ู่ ถึงตอนนี้ นางนวลถกู แปลงออกเป็นภาษาตา่ งๆ มากมายและกก็ าลงั ถกู สรา้ งขนึ้ มาเปน็ หนัง ซึ่งคนแตง่ ได้คา่ ลขิ สิทธิ์ไปแล้วสองลา้ นบาท และยังจะไดแ้ บง่ ปนั ผลกาไรอกี 50 เปอรเ์ ซ็นตเ์ มือ่ หนังออก ฉาย แรกเรม่ิ เดิมทไี มม่ ใี ครคิดวา่ หนังสือเล่มนจ้ี ะขายได้ ริชาร์ด บาค ผ้แู ต่งพยายามสง่ เร่ืองนไ้ี ป ตีพมิ พ์หลายแหง่ ส่งไปให้นติ ยสารสองฉบบั แตก่ ็ถกู ปฏิเสธ เพราะบรรณาธิการไม่แนใ่ จว่าเป็นเร่ืองสาหรับ ผใู้ หญ่อ่าน หรอื เดก็ อ่านกันแน่ ริชาร์ค บาค สง่ ไปให้สานกั พิมพอ์ กี สองแหง่ คอื แรนดอมเฮาส์ และ ฮาฟ เปอร์แอนดโ์ รวแ์ ตก่ ็ถกู ปฏิเสธอกี ผลสดุ ท้าย บริษัทแมคมิลแลนด์ยอมรับพิมพใ์ ห้อย่างไมส่ จู้ ะเตม็ ใจนัก แต่ก็ปรากฏวา่ หนังสือกลับขายดีเป็นเทนา้ เทท่าดังกล่าวขา้ งต้นจนกระทั่งถงึ กับตอ้ งออกพมิ พเ์ ปน็ ฉบบั กระเป๋าโดยบริษทั เอวอนซ่งึ ริชารด์ บาค ได้คา่ ลขิ สทิ ธ์จิ าเอวอนเป็นเงนิ ยสี่ ิบกวา่ ลา้ นบาท สาหรับตัวคนเขียน คอื รชิ าร์ด บาคนั้น ครั้งนอี้ าจจะเป็นคร้งั แรกที่แกทาอะไรได้สาเรจ็ กล่าวคอื ในอดีตทผี่ ่านมา (แกอายุ 37 ป)ี แกมกั จะล้มเหลวอยูเ่ สมอๆ ไมว่ า่ จะไปจับงานอะไร แกลอง ทางานมาหลายอย่าง เชน่ เป็นนักบนิ เป็นบรุ ุษไปรษณยี ์ เปน็ บรรณาธิการ และเปน็ แมก้ ระท่งั เทศน์ ฆราวาสในโบสถน์ ิกาย Church of Christ ซ่ึงท้ังหมดนแี้ กกไ็ ม่เคยทาอะไรถาวร มักจะเปลยี่ นงานอยู่ บอ่ ยๆ แมก้ ระท่งั การเล่าเรียน กเ็ คยไปทดลองเรยี นหนงั สอื ที่ลองบีชเสตทคอลเลจได้เพยี งหนึ่งปีก็ ออกมา แต่ทีแ่ กดูจะชานาญและมใี จรักเห็นจะไมม่ อี ะไรเกิดการบิน แกเร่ิมหดั บินต้ังแตอ่ ายุ 17 ปี แลว้ ก็วนเวียนไปมาเกี่ยวกบั อาชพี การบนิ น้ี บางครัง้ กไ็ ปทางานเปน็ นกั บนิ ไอพน่ บางครั้งกท็ างานรบั จา้ ง บริษทั ทาเรือบนิ บางครง้ั ก็ทางานหนงั สือพมิ พ์ทเ่ี กีย่ วกบั การบนิ คือ Flying และ Private Pilot ฉะน้ันประสบการณ์ของแก่ในเรอื่ งการบินนี้ จงึ กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แกเขียนเรือ่ งราว ตา่ งๆ เกยี่ วกับการบนิ แกเขยี นหนงั สอื ออกมาสองสามเลม่ ในทานองนแี้ ตก่ ไ็ มป่ ระสบความสาเร็จเทา่ ไร จนกระทง่ั เขยี น โจนาธาน ลฟิ วิงสตัน : นางนวล ในเร่ืองนางนวลนี้ แมจ้ ะเปน็ หนงั สือทีม่ ีความสน้ั มากกต็ าม แตถ่ า้ จะดเู วลาที่กว่านายรชิ ารด์ บาค จะเขยี นเสรจ็ กน็ ่าแปลกใจดี กล่าวคอื แกเกิดความรู้สึกแวบหนึง่ เข้ามาในหัวสมองวา่ โจนาธาน ลิฟ วิงสตัน แลว้ แกกเ็ รม่ิ เขยี นเร่อื งทนั ที (ชือ่ ของนางนวลน้ี ริชาร์ด บาค อาจจะอามาจากช่อื คนจริงๆ คอื

จอหน์ ลิฟวิงสตนั ซึ่งเปน็ นกั บินมีช่อื เสียงเมอ่ื ราวสามสิบกว่าปมี าแล้ว) คร้งั นั้นแกเขียนไปถงึ ตอนโจ นาธานถกู ไล่ออกจากฝงู นก แต่กต็ ้องหยุดเขยี นเพราะเขยี นไมอ่ อก แกหยดุ ทง้ิ ไวต้ ้ังแปดปี มาเร่ิมเขยี น ใหม่เอาเมือ่ ปี 2510 คราวนี้แกไม่ได้เขยี นแต่ใชพ้ ิมพ์ดีดพมิ พอ์ อกมาเลยรวดเดียวจน แลว้ แกกก็ ลายเปน็ นกั เขยี นมชี ่อื และเป็นมหาเศรษฐไี ปเพราะ นางนวล : โจนาธาน ลฟิ วงิ สตัน ตัวน้นั ในปัจจบุ ันแกก็ใช้ ชวี ิตอยู่กับการบนิ และก็เลิกอะไรๆ ไปหลายอย่าง เช่น เลกิ กับภรรยาซง่ึ แกมีลูกด้วยกนั หกคน เลกิ ไปฟัง เทศนท์ ีโ่ บสถ์ และเลกิ สง่ ส.ค.ส.ตอนคริสตม์ าสและปีใหม่ สิง่ ท่ที าให้ นางนวล โดง่ ดงั ขน้ึ มาคงจะเป็นความง่ายของหนังสอื เปน็ ประการแรก หนงั สอื เลม่ นง้ี า่ ยในความหมายท่วี า่ ท้งั เดก็ และผู้ใหญอ่ ่านไดส้ บายๆ ในขณะเดยี วกนั ก็แฝงปรัชญาความคิดเอาไว้ ดว้ ย ลกั ษณะของหนงั สือเปน็ เรือ่ งผสมผสานกนั ระหวา่ งความเกา่ และความใหม่ ความใหมท่ แ่ี ทรกเขา้ มา กค็ ือ ความทนั สมัยและวิทยาศาสตร์ในรปู ของ Science Fiction คอื เร่ืองของการบินเรว็ และสามารถจะ บินได้เรว็ เท่าความคิด นอกเหนอื ไปจากน้ีสิง่ ที่สาคัญท่ีสดุ ท่ปี ระทบั ใจคนอา่ นกค็ อื อิสระเสรีภาพ คนอา่ นไม่ว่าจะเปน็ ใครก็ตามมีอสิ ระทจ่ี ะตีความหนังสือเลม่ นไี้ ด้ตามใจชอบดงั นัน้ จงึ ไมน่ า่ สงสยั อะไรเลย ทม่ี คี นตคี วามวา่ ปรัชญาของนางนวล เป็นฮนิ ดูบ้างเป็นพุทธศาสนาบ้าง เป็นคริสตศาสนา นกิ าย Christian Science บ้าง หรือแมก้ ระทัง่ ว่าเปน็ ปรชั ญาเก๊ๆ ก็มี ในทีน่ อ้ี ยากจะพูดถงึ ปรชั ญาท่ีแฝงอย่ใู นนางนวล วา่ เป็นปรชั ญาของคริสตศาสนานิกาย Christian Science ศาสนานิกายน้ีเปน็ ศาสนาที่เกิดขน้ึ ในอเมรกิ า เมอ่ื ราวๆ ปี พ.ศ. 2422 ผตู้ ้ังนิกาย เปน็ ผู้หญิงชื่อ Mary Eddy Baker ปัจจุบันศาสนานิกายนม้ี ีศูนย์กลางอย่ทู ่ีเมืองบอสตนั และมีโบสถ์ ของตนเองประมาณสองพนั กว่าโบสถ์ทวั่ อเมริการ มสี าขากว่าสามพันสาขาในหกสิบประเทศทัว่ โลก สง่ิ ทขี่ น้ึ หนา้ ขนึ้ ตาของศาสนานิกายนีค้ ือหนงั สือพิมพร์ ายวนั ชอื่ Christian Science Monitor ซง่ึ มิใช่หนังสอื เกย่ี วกบั ศาสนาแตเ่ ป็นหนังสอื รายวนั ท่ีถอื กนั วา่ ลงขา่ วสารการเมืองดที ่ีสดุ เล่ม หนงึ่ ในอเมริการอง ๆ ลงไปจาก New York Times หรือ Washington Post ศาสนานกิ ายน้ียึดคมั ภรี ไ์ บเบ้ิลเป็นสัจจะแห่งปรชั ญา และเน้นในเรื่องของจิตเป็นอย่างมาก ดงั นั้นปรากฎการณ์ตา่ งๆ ที่มนษุ ยเ์ ห็นไปว่าจะเปน็ เรือ่ งของความดี ความเลว การเกดิ การตาย จงึ เปน็ อปุ าทานหรือเปน็ ภาพลวงตา ความสาคัญทง้ั หมดอยู่ท่จี ติ ของมนษุ ย์เองและมนุษยเ์ ปน็ ตวั ตนทไ่ี ม่มี กาลเวลา ทกุ สงิ่ ทกุ อย่างของมนุษย์เกดิ ข้นึ จากตวั ของตัวเอง ดงั นนั้ ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บไข้ได้ ปว่ ยอะไรก็ตามมนษุ ยส์ ามารถจะขจัดไดด้ ว้ ยอานาจจติ พวกนกิ ายน้ถี อื วา่ เป็นยารักษาโรคทด่ี ีทสี่ ดุ ของมนุษย์ก็คือจติ ของตนนนั่ เอง ฉะนั้นพวกนจ้ี งึ ปฏิเสธการใช้หยูกยา หวั ใจของนกิ ายนี้จะเน้นอยทู่ ่ี ตวั เอง (Self) และตัวตนทีแ่ ทจ้ ริงของมนษุ ย์ กค็ อื วิญญาณท่จี ะคงอยู่ตลอดไปชวั่ นิรนั ดร์ มีคนกลา่ ววา่ ปรัชญาในหนงั สอื นางนวล นั้นมเี รื่องอทิ ธพิ ลของศาสนานกิ ายนแี้ ฝงอย่อู ย่าง มาก (รชิ าร์ด บาค เคยเป็นนักเทศนด์ งั กล่าวขา้ งตน้ ) เพราะสาหรบั โจนาธานแล้ว ความเปน็ ปัจเจกบคุ คล สาคัญทสี่ ดุ และมีพลังทีแ่ ฝงอย่ใู นความเปน็ ปจั เจกบคุ คลน้ี เมอ่ื สามารถคน้ พบพลังอนั นไี้ ด้ก็สามารถ นามาใชเ้ พอ่ื พชิ ิต (ไมว่ า่ จะเป็นความเปน็ เลิศในการบิน ความเจ็บ ความตาย อยา่ งกรณีท่นี างนวลเฟลท เชอร์บนิ ชนหนิ ผา) สง่ิ ที่นามาใช้เพ่ือการพิชิตนไี้ ม่มอี ะไรอ่นื นอกจากการบังคบั ควบคมุ ความคิดของ ตนเอง ดงั นัน้ โจนาธานนางนวลจงึ กล่าววา่ \"นางนวลเปน็ ความคดิ แห่งอสิ ระเสรภี าพ ที่ไมม่ ีขอบเขต จากดั เป็นสถานภาพของนางนวลที่ยิ่งใหญ่ และร่างกายของเธอทั้งหมดจากปลายปกี หนึ่งสู่อีก ปลายปีกหนงึ่ ไมใ่ ช่อะไรอืน่ นอกจากความคดิ ของเธอเอง\" หรอื อีกนัยหนง่ึ สิ่งทโี่ จนาธานพยายามฝึกฝนก็คอื การหา ตัวเอง ( Self) ให้พบ แลว้ กใ็ ช้การ บังคบั ของจิตตนเองไปส่เู ปา้ หมายอนั สงู สดุ (ความเป็นเลศิ ในการบินไม่วา่ จะเปน็ การบินระดบั ต่า บนิ ระดับสงู บนิ กายกรรมอากาศ หรอื บนิ ความรัก) และผลท่สี ดุ ตวั เอง (Self) นีก้ ็จะอยู่ไปชั่วนิรันดร์ อาจจะ อยใู่ นกาลเวลาและสถานทอี่ กี แห่งหนง่ึ เสย้ี มสอนผู้อ่นื ใหร้ ู้ถึงอสิ ระเสรีภาพความเป็นเลิศในการบนิ ตอ่ ไป รชิ าร์ด บาค ให้สัมภาษณ์ทัศนะของเขาไวว้ า่ \"จงค้นหาวา่ เธอรักจะทาอะไร แลว้ กท็ าสุด ความสามารถให้บรรลผุ ลสาเร็จ\" เขาแย้มไวอ้ กี วา่ ไม่ตอ้ งห่วงวา่ ศาสนาไหนจะอา้ งวา่ โจนาธานกาลัง สงั่ สอนลทั ธอิ ยู่ ซงึ่ ก็คงจรงิ เพราะริชารด์ บาค ก็ได้ให้อสิ ระเสรแี ก่ผูอ้ ่านที่จะตีความปรัชญานางนวลไว้ อย่างกวา้ งขวาง ไม่วา่ จะเปน็ ศาสนาฮินดู ศาสนาพุทธ ศาสนาครสิ ต์และแมก้ ระทงั่ ปรัชญาเก๊ๆ ถา้ จะว่าไป ผมแปลเรอ่ื ง โจนาธาน ลฟิ วงิ สตนั : นางนวล น้ี ขึ้นมาดว้ ยเหตุบังเอญิ โดยแท้ จุดประสงคแ์ รกก็คือเพอื่ สง่ ให้กับนิตยสารฉบับหน่งึ เม่ือตอนนน้ั เพื่อนๆ กลุ่มหนึ่งจัดพิมพ์หนังสอื รายเดือน ข้ึนมาช่อื เพื่อน และกข็ าดเรอ่ื งทีจ่ ะลงพิมพ์ เรานง่ั คุยกนั ไปนงั่ คุยกันมาแลว้ ก็สรปุ วา่ ผมควรจะแปลเร่อื งท่ี อ่านสนุกๆ ง่ายๆ สักเรอ่ื ง ก็เลยนกึ ขึ้นไดว้ ่ามีหนังสอื เล่มนี้ ดังนน้ั จงึ เรม่ิ ลงมือแปลและเริม่ ลงพมิ พ์ใน หนงั สอื เพอื่ น เม่ือตน้ เดอื นพฤษภาคม 2516 ลงพิมพต์ ดิ ตอ่ กันได้เพยี งสองเดอื นก็ปรากฏว่า หนงั สอื เพ่อื น ของเพ่อื นๆ เป็นอันต้องล้มหมอนนอนเสอ่ื ไป ดงั นัน้ ตน้ ฉบบั ทม่ี อี ยจู่ ึงพิมพไ์ ม่ครบถว้ นในคราวนัน้ นอกจากเหตบุ งั เอิญขา้ งตน้ สงิ่ ทีเ่ ป็นแรงบันดาลใจใหผ้ มแปลหนงั สอื เลม่ นีข้ ึน้ มากเ็ พอ่ื อทุ ศิ ให้กับเด็กเลก็ ๆ สักหา้ คน ผมเพยี งแตห่ วังว่าคจะมีใครไปอ่านใหแ้ กฟงั เปน็ เพ่อื นในยามวา่ งหรือยาม เหงา และกห็ วงั วา่ เดก็ เล็กๆ เหลา่ นั้นคงจะไดร้ บั ความเพลดิ เพลนิ หรือชว่ ยสร้างจนิ ตนาการใหแ้ กบา้ ง ดู

เหมอื นเหตุผลทงั้ หมดกค็ งจะมเี ทา่ น้นี ั่นเอง ชาญวทิ ย์ เกษตรศริ ิ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ตน้ ฤดรู ้อน 2517 …….การตีความต่างๆ ทปี่ รากฏจากนยิ ายเชิงปรชั ญา เล่มนี้ ย่อมเป็นสทิ ธโิ ดยเตม็ ทีจ่ ากผู้อา่ น ทกุ สมัย นางนวลตวั ใหม่ก็จะบินเขา้ มาแทน ซ่งึ เปรียบได้กับการแสวงหาที่มเี หตผุ ลและมที างออกมาก ขึน้ สาหรบั ผูเ้ ยาว์ทเ่ี พ่ิงเรียนรู้บทเรียนใหม่ๆ จากผมู้ ีประสบการณ์เกา่ ในฐานะของ \"จิตใจแหง่ นางนวล\" ท่ีทดั เทยี มเสมอกนั เพื่อจะได้ \"บนิ ไปดว้ ยความนกึ คดิ \" ใหเ้ รว็ ที่สดุ และรอบคอบมากทสี่ ดุ ดังปรากฎ ถอ้ ยคาชวนคดิ หลากหลายทรี่ ิชารด์ บาค ผู้เขียนได้กล่าวไว้ในเล่ม - นางนวลเป็นความนกึ คดิ ของความอสิ ระเสรี… รา่ งกายของเธอทงั้ หมดจากปลายปีกหน่งึ สู่อีกปีกหนึ่ง ไมใ่ ชอ่ ะไรอืน่ นอกจากความคิด ของเธอเอง…. - อย่าเช่อื สิ่งทด่ี วงตาของเธอกาลงั บอกเธอ ส่งิ ทีม่ นั บอกมีขอ้ จากัด จงดดู ้วยความเข้าใจ คน้ หาสิ่งที่ เธอไดร้ ู้มาแลว้ …. เอาละ… โจนาธาน ชาญวิทย์ : นางนวล ขอมอบ \"ของขวญั แหง่ กาลเวลา\" ชน้ิ นกี้ ลับคนื มา สู่ทา่ นอกี คร้งั หนง่ึ โดยการกลับคนื มาครั้งนีค้ งย่อมมิใชก่ ารแสวงหาครง้ั เกา่ แตห่ ากจะเป็นการหม่ันฝึกฝน เพื่อ \"พชิ ิตข้อจากดั \" ในการบินคร้ังใหม่ หรือท่านผอู้ ่านคิดเห็นประการใด สิง่ ใด สงิ่ นนั้ ท่านยอ่ มร้ไู ดใ้ น ใจจาก \"ชว่ั โมงบิน\" ของทา่ นเอง…. ส่งิ ใด สิ่งนั้น เป็นเชน่ ใด ยอ่ มอยนู่ อกเหนอื กาลเวลาไป จากการ จดั พมิ พค์ รงั้ น้ี เพราะมนั จะเป็นเพียงของขวญั ชิ้นเลก็ ๆ ทกี่ ระซบิ มอบใหก้ บั \"โจนาธานตัวจริง\" ซง่ึ มอี ย่ใู น ตวั เราทุกๆ คน เมือ่ วันคนื เก่าๆ ผา่ นพน้ ไป รงุ่ อรณุ แห่งวนั คืนใหมๆ่ ก็ย่อมจกั ต้องมาเยือน…… บางสว่ นจาก \"ของขวัญแห่งกาลเวลา\" คานาในการพิมพค์ ร้งั ที่๔ สชุ าติ สวสั ดศ์ิ รี ….ข้อที่ควรพิจารณาอย่างหนึ่งก็คือ การแสวงหาความเปน็ ตวั ของตวั เองที่นางนวลกระทาอยู่ อยา่ งเอาเป็นเอาตายนนั้ เป็นการแสวงหาเพื่อหลุดพน้ เปน็ ส่วนตัว เพื่อความภาคภูมใิ จเป็นสว่ นตวั หรือ เป็นการแสวงหาเพ่ือสว่ นอน่ื ที่มิใช่ตวั เอง ถา้ หากนางนวลอุตส่าหบ์ ินแทบลม้ แทบตายเพยี งเพ่ือต้องการ ให้คนอื่นมองเหน็ ว่า มันไมเ่ หมอื นใคร มันไมเ่ ดินตามแบบใคร กเ็ ปน็ เร่อื งสญู เปลา่ ได้เช่นเดยี วกัน เพราะ โลกในยคุ ต่อไปน้ัน ไม่ใช่โลกทแ่ี ต่ละคนจะหลบหนีไปแสวงหาความวิเวกวงั เวงใจแต่ผู้เดียว แต่เป็นโลก ที่ทกุ คนจะต้องอุทิศตนทางาน เพื่อแสวงหาทางรอดใหก้ บั สงั คมท่เี ราอยู่โดยส่วนรวม ……ข้อทคี่ นอา่ นหนังสือไมค่ วรลืมอย่างเด็ดขาดคอื หลักกาลามสตู รท่ีพระพุทธองค์ของเรา กล่าวไว้เมอื่ ๒๕๐๐ กว่าปกี ่อนท้งั ๑๐ ขอ้ น้นั เปน็ หลกั ยดึ อย่างดี ในการพจิ ารณาปัญหาแตล่ ะปัญหาที่ เกดิ ขึน้ แลว้ ในสงั คมและในโลกน้ี….. บางส่วนจาก คานาในการพิมพ์คร้ังท่ี ๓ เสถียร จันทิมาธร ….นอกเหนือจากวญิ ญาณเสรแี ล้ว โจนาธานยังมีความรับผดิ ชอบ มคี วามรักในมนุษยชาติ มคี วามอยากจะชว่ ยเหลือผอู้ ืน่ เปดิ โอกาสและแนะแนวทางให้ผูอ้ นื่ ได้แสวงหา เรียนรู้ และบรรลุ ตรงนี้ แหละทีท่ าใหโ้ จนาธานน่าสนใจขน้ึ อีกเป็นพเิ ศษ และโดยส่วนตัวของผมทเ่ี ปน็ อาจารย์สอนหนงั สอื ก็ ออกจะชอบทง้ั วิญญาณเสรแี ละความเสยี สละของโจนาธาน วิญญาณเสรที าให้เราหลดุ พน้ จากความ จาเจที่นา่ เบอ่ื หน่าย ความเสียสละทาใหก้ ารมชี วี ิตอยู่ของเรามีคณุ ค่ายง่ิ ขึ้น ผมคิดวา่ สองส่ิงน้นี า่ จะอยู่ใน วิสยั ทมี่ นษุ ยเ์ ราพึงจะทาให้แกก่ ันและกันได้ บางส่วนจากคานาในการพิมพค์ รงั้ ที่ ๑๐ ชาญวทิ ย์ เกษตรศริ ิ พฤษภาคม ๒๕๒๗