ธันยพร

“ขา้ จะชนะการแขง่ ขนั แมว้ า่ เจ้าจะวงิ ไดเ้ รว็ กวา่ ขา้ กต็ าม”

“ข้ารู้…เจา้ ดแี ตพ่ ูด ทาํ ไมเราไม่มาแขง่ ขนั กนั ล่ะ? แลว้ เราจะ ได้รูว้ ่าใครเรว็ กว่ากัน” เจา้ เตา่ ถาม… เจ้ากระตา่ ยตอบ…

เมอื เจ้าจงิ จอกบอกเรมิ เจ้ากระตา่ ยและเตา่ กพ็ ากนั วิง เจา้ กระต่ายวิงหา่ งจากเจ้าเตา่ ไปไกลแล้ว แตเ่ จ้าเตา่ ยังคงเดนิ หน้าตอ่ ไปโดยไมย่ อมแพ้ทจี ะเอาชนะเจ้า กระต่าย

เจ้ากระต่ายนันมนั ใจวา่ ปลอดภยั และประมาทในการแข่งขนั พอเขาเจอตน้ ไม้ใหญอ่ ยู่ระหว่างทาง เขาเลยนอนลงใตต้ ้นไม้ เพอื พักผ่อน

ในขณะเดยี วกันเมือเจา้ กระต่ายตนื ขนึ มา หลังจากเจ้ากระต่ายได้หาวออกมาและยดื เสน้ ยืดสาย เขาก็ เริมตน้ วิงไปยังจดุ เสน้ ชยั อกี ครัง

เจา้ กระตา่ ยเชือวา่ เขาชนะการแขง่ ขนั นี แตเ่ จา้ เตา่ กไ็ ด้ไปถึง เส้นชัยเรียบร้อยแลว้

คตสิ อนใจ เรือง กระต่ายกบั เตา่