จะเข้ 3000

ตำนำนแม่น้ำจระเขส้ ำมพนั เรื่องน้ีคดั มำจำกหนงั สือประชุมตำนำนและเรื่องน่ำรู้ของ ไทยเขียนโดยนกั เขียนนำมปำกกำวำ่ \"กรุงไทย\"ท่ำนไดก้ ลำ่ วไวด้ งั น้ี จระเขส้ ำมพนั เป็นช่ืออำเภอหน่ึงในจงั หวดั สุพรรณบุรีและยงั เป็นช่ือของ แม่น้ำสำคญั ที่มีควำมเก่ียวขอ้ งกบั ประวตั ิศำสตร์ชำติไทยซ่ึงอยใู่ นเขตเมืองอทู่ อง จงั หวดั สุพรรณบุรีในปัจจุบนั แตเ่ ป็นที่น่ำเสียดำยที่แม่น้ำแห่งน้ีต้ืนเขินลงไปมำกแลว้ อนุชนรุ่นหลงั อำจจะไม่รู้จกั กเ็ ป็ นได้ จึงสมควรนำมำเล่ำสู่กนั ฟังดูบำ้ ง กำรที่แม่น้ำแห่งน้ีมีชื่อวำ่ \"จระเขส้ ำมพนั \"อำจมีบำงท่ำนเขำ้ ใจเขวไปวำ่ ใน แม่น้ำแห่งน้ีมีจระเขอ้ ำศยั อยถู่ ึง 3,000 ตวั จึงไดน้ ำมอยำ่ งน้นั แตค่ วำมจริงแลว้ หำ เป็นเช่นน้นั ไม่ ตำมนิทำนพ้ืนเมืองท่ีเล่ำสู่กนั ฟังเก่ียวกบั แม่น้ำแห่งน้ีมีอยวู่ ำ่ เดิมมีสำมีสำมีภรรยำคูห่ น่ึงอำศยั อยใู่ นเรือนที่ต้งั อยรู่ ิมแม่น้ำแห่งน้ี กำลวนั หน่ึง สองสำมีภรรยำไดเ้ ดินทำงไปพบชำวประมงผเู้ ล้ียงลูกจระเขไ้ วต้ วั หน่ึง กเ็ ป็นท่ีตอ้ งใจ อยำกจะใคร่ไดไ้ ปเล้ียงบำ้ ง สองสำมีภรรยำจึงออ้ นวอนขอซ้ือลกู จระเขจ้ ำก ชำวประมงผนู้ ้นั กเ็ ป็นอนั ตกลงกนั ในรำคำ 3,000 เบ้ีย เม่ือจ่ำยเงินกนั เป็นที่ เรียบร้อยแลว้ สองสำมีภรรยำกน็ ำลูกจระเขด้ งั กล่ำวไปเล้ียงในบ่อที่ขดุ ไวข้ ำ้ งบำ้ นของ ตน ตอ่ มำจระเขต้ วั น้ีกเ็ จริญเติบโตข้ึนทุก ๆ วนั จนสองสำมีภรรยำไม่สำมำรถจะหำ อำหำรมำใหจ้ ระเขก้ ินได้ จึงตดั สินใจปล่อยจระเขล้ งไปหำกินท่ีในลำแม่น้ำหนำ้ บำ้ น จระเขต้ วั น้นั เม่ือไปหำอำหำรกินจนอ่ิมหนำสำรำญแลว้ กก็ ลบั มำนอนอยใู่ ตส้ ะพำนท่ำ น้ำของสองสำมีภรรยำเป็นประจำ ต่อมำจระเขต้ วั น้นั กโ็ ตใหญข่ ้ึนทุกวนั จนสำมำรถ กินคนได้ แต่สำมีภรรยำคูน่ ้นั กย็ งั มีใจกรุณำพยำยำมหำอำหำรมำเพ่มิ เติมใหก้ ินอยู่ เสมอมิไดข้ ำด อยมู่ ำวนั หน่ึง ขณะท่ีจระเขต้ วั น้นั กำลงั นอนอยใู่ ตส้ ะพำนท่ำน้ำ จะเป็นดว้ ย

มนั หิวอำหำรหรืออยำกลิม้ รสมนุษยข์ ้ึนมำอยำ่ งไรไมท่ รำบได้ พอชำยสำมีเดินลงมำ ท่ำน้ำ เจำ้ จระเขก้ ค็ ำบเอำชำยผเู้ ล้ียงไปกินเสียในน้ำ ฝ่ ำยภรรยำทรำบเรื่องกโ็ กรธจระเขเ้ นรคุณตวั น้นั มำก ถึงกบั เปล่งวำจำออกไป วำ่ \"เม่ือกินผวั ของขำ้ แลว้ กจ็ งมำกินขำ้ ผเู้ ป็นเมียเสียดว้ ยซี จะไดต้ ำยไปเสีย ดว้ ยกนั \"และยงั ด่ำวำ่ จระเขอ้ ยไู่ มข่ ำดปำก ในท่ีสุดกถ็ ูกจระเขค้ ำบเอำไปกินเสียอีกคนหน่ึง ต่อมำชำวบำ้ นในแถบน้นั ทรำบเรื่องท่ีจระเขส้ ังหำรสำมีภรรยำผหู้ ำเล้ียงมำแต่ เลก็ ๆ จึงเรียกช่ือจระเขต้ วั น้นั วำ่ \"จระเขส้ ำมพนั \" ซ่ึงหมำยถึงค่ำตวั จระเขท้ ี่สำมีภรรยำ ขอซ้ือมำจำกชำวประมงเป็นมลู ค่ำถึง 3,000 เบ้ีย และแม่น้ำที่จระเขต้ วั น้นั อำศยั อยู่ ชำวบำ้ นเลยเรียกชื่อวำ่ \"แมน่ ้ำจระเขส้ ำมพนั \" อยจู่ นกระทง่ั ปัจจุบนั น้ี.