นิทาน อี

นิทานอีสป กบกบั หนู

กาลครงั้ หน่ึงนานมาแลว้ กลางป่ าท่ีมีสตั วน์ อ้ ยใหญ่อาศัยอยู่กันอย่างสงบสขุ มีหนูพเนจรตัวหน่ึงกาลงั เดินหา อาหารดว้ ยความโหยหวิ มนั เดินไปเร่อื ย ๆ จนเจอลาธารขนาดใหญ่ \"โอ๊ย !! ทงั้ เหน่ือยทงั้ หิว ทาไมแถวนีไ้ ม่มีอะไรใหข้ า้ กินบา้ งเลย เห็นทีจะตอ้ งขา้ มไปป่ าฝ่ังนนู้ เสียแลว้ วา่ แต่ เราจะขา้ มลาธารนีไ้ ปไดอ้ ยา่ งไร ในเม่ือขา้ วา่ ยนา้ ไมเ่ ป็น\" เจา้ หนนู ่งั พกั และกลา่ วตดั พอ้ กบั ตวั เอง ในขณะท่ีหนกู าลงั คิดแผนเพ่ือจะขา้ มไปหาอาหารท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ มอย่นู นั้ สายตาของมนั เหลือบไปเห็นกบตวั หน่ึง กาลงั วา่ ยนา้ เลน่ อยขู่ า้ ง ๆ ลาธาร มนั จงึ วางแผนคิดกลอบุ ายหลอกเจา้ กบใหพ้ าไปสง่ ท่ีป่าฝ่ังตรงขา้ ม

\"สวสั ดี เจา้ อยใู่ นลาธารแหง่ นีม้ านานแลว้ หรอื ?\" เจา้ หนกู ลา่ วทกั ทายกบดว้ ยความเป็นมติ ร \"ใช่ ขา้ อยใู่ นลาธารแหง่ นีม้ าตงั้ แต่เกิดเลยละ่ แลว้ ท่านมาจากท่ีไหนทาไมขา้ ไม่คนุ้ หนา้ ท่านเลย\" กบ ถามดว้ ยความสงสยั \"ออ๋ ขา้ เป็นนกั เดินทาง ตอนนีก้ าลงั จะขา้ มฝ่ังไปหาสมบตั ิอนั ลา้ ค่าท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ ม\" เจา้ หนเู ร่มิ ใช้ กลอบุ ายเพ่ือหลอกใหก้ บไปสง่ อีกฝ่ังของลาธาร

\"จรงิ เหรอทา่ น ท่ีป่าฝ่ังตรงขา้ มมีสมบตั จิ รงิ ๆ เหรอ\" เจา้ กบถามดว้ ยความต่ืนเตน้ \"จรงิ สิ ขา้ ออกเดนิ ทางตามลา่ หาสมบตั ิมาแลว้ นบั ไมถ่ ว้ น ขา้ จะโกหกทา่ นทาไม\" เจา้ หนกู ลา่ ว \"ถา้ อย่างนนั้ ขา้ ขอเดินทางไปกบั ท่านไดไ้ หม ? ขา้ อยากเห็นเพชรพลอยเป็นบญุ ตาสกั ครงั้ ในชีวิต\" กบขอรอ้ งหนจู อมเจา้ เลห่ ์ \"ไดส้ ิ แต่มีขอ้ แม้ เจา้ ตอ้ งพาขา้ ว่ายนา้ ขา้ มลาธารนีไ้ ปใหไ้ ด้ ขา้ ถึงจะนาทางเจา้ ไปยงั ขมุ สมบตั ิ\" เจา้ หนกู ลา่ วตอ่ รอง \"ขา้ ก็ตวั พอ ๆ กบั ทา่ น แลว้ ขา้ จะพาทา่ นวา่ ยนา้ ขา้ มฝ่ังไปไดอ้ ยา่ งไร ลาพงั ตวั ขา้ เองก็ยงั จะ เอาตวั ไมร่ อด\" เจา้ กบกลา่ วตดั พอ้ \"งนั้ เจา้ กเ็ อาเชือกมาผกู เทา้ เจา้ ใหต้ ดิ กบั เทา้ ขา้ สิ เจา้ จะไดไ้ มเ่ หน่ือย\" เจา้ หนอู อกความคิดเหน็ \"โอเคลองดู แตถ่ า้ ทา่ นเป็นอะไรขนึ้ มาขา้ ไมร่ บั ผิดชอบนะ\" เจา้ กบพดู ดกั

หลงั จากท่ีตกลงกนั เสรจ็ เรียบรอ้ ย ทงั้ คกู่ ็ใช้ เชือกผกู ติดท่ีเทา้ ของตวั เอง แลว้ เจา้ กบจงึ เรม่ิ วา่ ยนา้ ไปเร่อื ย ๆ จนมาถึงบรเิ วณกลางลา ธาร มนั รูส้ กึ เหน่ือยลา้ วา่ ยนา้ ต่อไปไมไ่ หว จงึ ขอหยดุ พกั สกั ครูห่ นง่ึ แฮ่ก ๆ ขา้ ขอหยดุ พกั หายใจสกั ครูน่ ะทา่ น ขา้ จะไม่ไหวแลว้ เหน่ือยเหลือเกิน\" เจา้ กบกล่าวดว้ ยนา้ เสียงท่ีเหน่ือย ลา้ แตท่ ว่าไมม่ ีเสยี งตอบรบั จากเจา้ หนู มนั จึงหนั หลงั กลบั ไปดกู ็พบว่าเจา้ หนจู มนา้ ตายเสียแลว้ เจา้ กบจงึ รีบ ว่ายนา้ ต่อเพ่ือใหถ้ งึ ฝ่ังโดยเรว็ ท่ีสดุ เพราะหากปลอ่ ยไวแ้ บบนีไ้ ม่นานรา่ งของหนจู ะย่ิงถ่วงใหม้ นั จมลงไปดว้ ย แต่ แลว้ ร่างของหนูกลบั ค่อย ๆ ลอยขึน้ ในขณะเดียวกันมีเหย่ียวตวั ใหญ่กาลงั หาอาหาร มนั เห็นร่างของหนูลอย ขึน้ มาเหนือนา้ จึงบินโฉบรา่ งของหนลู อยขึน้ ไปบนทอ้ งฟ้าเพ่ือเป็นอาหารเย็น ในขณะเดียวกันรา่ งของเจา้ กบก็ พลอยตดิ รา่ งแหไปดว้ ย เพราะทงั้ คใู่ ชเ้ ชือกผกู ติดกนั ไว้ ทาใหม้ นั ถกู เหย่ียวจบั กินเป็นอาหารไปดว้ ย

นิทานเรอ่ื งนีส้ อน ใหร้ ูว้ า่ : การท่ีเจา้ หนใู ชก้ ลอบุ ายหลอกกบใหพ้ าวา่ ยนา้ ไปยงั ป่ าฝ่ังตรงขา้ ม ดว้ ยการใชเ้ ชือกผกู เทา้ ติดกนั จากนนั้ เจา้ หนกู ็จมนา้ ตาย เพราะ ความดอื้ รนั้ และความเจา้ เลห่ ข์ องตวั เอง เรอ่ื งนีเ้ หมือนด่งั สภุ าษิต ท่ีวา่ “ใหท้ กุ ขแ์ กท่ ่าน ทกุ ขน์ นั้ ถงึ ตวั ” สรา้ งความเดือดรอ้ นใหก้ บั ผอู้ ่ืน ผลสดุ ทา้ ยก็ยอ้ นมาทาใหต้ วั เองเดือดรอ้ นไปดว้ ยน่นั เอง นางสาวอารฟี ะ มาหะมะ 6206510008 สาขาภาษาไทย