ท่ารัก แบมื อทั้ ง ๒ ประสานกั นทาบที่ ฐานไหล่ ใบหน้ ายิ้ มแสดงอารมณ์ มี ความสุ ข ส่ งสายตาประสานกั น
ท่าโกรธ เป็ นการใช้ ฝ่ ามื อข้ างใดข้ างหนึ่ งถู ที่ ก้ านคอ ใต้ ใบหู ไปมา แล้ วกระชากลง ถ้ ากระชาก เบาๆก็ เพี ยงเคื องใจ แต่ ถ้ ากระชากแรงๆพร้ อมทั้ งกระถี บเท้ าลง กั บพื้ นแสดงว่าโกรธจั ด
ท่าอาย ท่ าอาย หงายฝ่ ามื อแตะที่ ข้ างแก้ ม เอี ยง และก้ มหน้ าเล็ กน้ อยข้ างเดี ยวกั บมื อที่ แตะ แก้ ม พระ : ก้ าวเท้ าซ้ ายด้ านข้ าง มื อขวาหงาย ฝ่ ามื อแตะที่ ข้ างแก้ ม เอี ยงและก้ มหน้ าเล็ ก น้ อย มื อซ้ ายเท้ าสะเอว นาง : ก้ าวเท้ าซ้ ายไขว้หน้ า มื อซ้ ายหงาย ฝ่ ามื อแตะที่ ข้ างแก้ ม เอี ยงและก้ มหน้ าเล็ ก น้ อย มื อขวาจี บส่ งหลั ง
ท่าร้องไห้ เป็ นการใช้ มื อซ้ ายแตะที่ หน้ าผาก มื อขวา จี บหงายที่ ชายพก ตั วพระมื อขวาเท้ าสะเอว ก้ มหน้ าเล็ กน้ อย พร้ อมสะดุ้ งตั วขึ้ นเหมื อน กำลั งสะอื้ น แล้ วจึ งใช้ นิ้ วชี้ ซ้ ายแตะที่ นั ยน์ ตา ทั้ งสองข้ าง เหมื อนกำลั งเช็ ดน้ำตา
ท่าตาย แบมื อหงายทั้ ง ๒ ข้ าง เหยี ยดแขนตึ งระดั บ ไ ห ล่
การแสดงท่าทาง ที่มีนัยแฝงนี้จึงทำให้ \"ภาษาท่ารำ\" ในนาฏศิลป์ไทยเป็นอวัจนภาษา(Nonverbal Language) ที่พัฒนารูปลักษณ์จากภาษาพูดไปสู่ภาษาท่าที่สามารถสื่อความหมายหรือการเล่าเรื่องให้ผู้ดู เข้าใจโดยใช้การเคลื่อนไหวของร่างกายเป็นสื่อในการถ่ายทอด ทั้งยังสามารถแสดง ถึงอารมณ์ของตัวละครที่ กำลังสื่อสารกับผู้ดูว่าอยู่ในภาวะใด การฝึกหัดนาฏยศิลป์ไทยให้ความสำคัญ กับการสื่อความหมายด้วยภาษา ท่านี้ เรียกว่า \"ตีบท\" หรือ \"ใช้บท\" ปรากฏในศิลปะการแสดงของไทย เช่น ละครรำประเภทต่างๆ โขน เป็นการ เคลื่อนไหวที่สามารถสื่อความหมายและเล่าเรื่องราว โดยการเลือกสรรและสร้างสรรค์ท่าทางทั้งที่เป็นการ เลียนแบบกิริยาตามธรรมชาติ หรือกำหนดความหมายที่สามารถเข้าใจ และสื่อสารกันได้ในกลุ่มชมที่มีพื้นฐาน วัฒนธรรมเดียวกัน
ภาษาท่ารำสามารถใช้แทนคำพูด ขยายความ หรือความหมายของกลอนบทละครหรือบทสนทนา ระหว่างตัวละครได้ บางครั้งก็แสดงความหมายในตัวเองได้ โดยมิต้องใช้วัจนภาษามีลักษณะ คล้ายภาษาใบ้ (Mime) ในบัลเล่ต์ (เช่น หากนักเต้นใช้นิ้วชี้ที่นิ้วนางมือซ้าย ก็มีความหมายถึง การแต่งงาน) ท่ารำไทยนี้ยังสามารถสะท้อนรูปแบบของสังคมในสมัยศักดินา เพราะมีการเลือก ใช้ท่ารำให้เหมาะสมกับยศและบรรดาศักดิ์ของตัวละคร
Search
