นิทานหนูบ้านกับหนูนา

ในเช้าอนั สดใสวนั หนึ่ง หนูบ้านทอี่ าศัยอยู่ในตัวเมืองอนั แสนวุ่นวายได้ออก เดนิ ทางไปเยย่ี มหนูนาทชี่ นบท ซ่ึงตัวเขาเองกไ็ ม่ได้กลบั ไปทน่ี ั่นมานานหลายปี มนั เดนิ รอนแรมแบบไม่พกั จนตะวนั ตกดนิ ในทสี่ ุดกม็ าถงึ บ้านของหนูนา ท้งั 2 เจอ หน้ากนั กเ็ ข้ามาโผกอดทกั ทายอย่างดใี จ

\"พห่ี นูบ้าน เป็ นอย่างไรบ้าง ฉันคดิ ถึงพเ่ี หลือเกนิ ไม่ได้พบกนั ต้งั หลายปี \" หนูนากล่าวทกั อย่างอารม์ดดี \"พสี่ บายดนี ้องหนูนา กนิ อมิ่ อยู่สบาย อยู่ในเมืองจะทาอะไรกส็ ะดวกไปหมด\" หนูบ้านตอบแบบภูมใิ จ

\"ดจี ริงทไ่ี ด้ยนิ อย่างน้ัน... มา ๆ เข้าบ้านกนั ก่อนพ่ี ฉันเตรียมอาหารไว้มากมาย พี่เหนื่อยมาท้งั วนั คงหิว แย่\" หนูนาเชิญชวนให้เข้ามาข้างในโพรงไม้ริมชายนาน่าพกั ผ่อนของตน

พอเข้ามาในโพรงไม้ อาหารทห่ี นูนาจัดไว้อย่างดกี ลบั มเี พยี งข้าวสาร ธัญพืชและผลไม้ เพยี งเลก็ น้อย ไม่ได้มอี าหารน่ากนิ เหมือนทห่ี นูเมืองคดิ เอาไว้ \"โธ่ หนูนาน้องพ่ี นี่เธอกนิ อาหารพวกนีไ้ ปได้อย่างไรกนั วนั ๆ ไม่เคยได้กนิ ของทดี่ กี ว่านี้ เลยหรือไร\" หนูบ้านหันมาถามหนูนาด้วยสีหน้าแสนห่วงใย

\"ฉันว่าน่ีกด็ แี ล้วนะพี่ อาหารแต่ละอย่างคุ์ภาพดี ๆ ท้งั น้ัน ขนาดคนเมืองยงั มารับไปขาย เลย\" เสียงของหนูนาตอบกลบั แบบแผ่วเบา ด้วยความรู้สึกอายทวี่ ่าอาหารน้ันไม่ถูกใจแขกผู้ มาเยือน

\"เอาอย่างนี้ เดยี๋ วเราเข้าเมืองไปเทยี่ วบ้านพกี่ นั รับรองว่าจะมขี องกนิ คุ์ภาพดี มากมายให้เธอได้กนิ อย่างสุขสบาย\" พอหนูนาพดู จบ ท้งั 2 กก็ นิ อาหารแล้วเข้านอน เมื่อพระอาทติ ยดฉายแสงมา พวกเขาจงึ ออกเดนิ ทางไปยงั ในเมืองทนั ที

เม่ือถงึ บ้านในเมืองอนั แสนคบั แคบแต่เต็มไปด้วยข้าวของทนั สมยั หนูนาทเ่ี พง่ิ เข้ามา ในเมืองคร้ังแรกกร็ ู้สึกแปลกใจเลก็ น้อยว่าพห่ี นูบ้านไม่อดึ อดั หรืออย่างไร ทตี่ ้องอยู่แค่ในรู แสนคบั แคบของชุมชนเมืองแบบนี้ หลงั จากน่ังได้สักพกั หนูบ้านกถ็ ืออาหารละลานตามาพร้อมเสิรดฟต้อนรับแขก มที ้งั ขนมเค้ก ชีส นม เนย อาหารอย่างดแี บบทหี่ นูนาไม่เคยเห็นมาก่อน \"โอ้โห ! พหี่ นูบ้าน พไ่ี ด้ กนิ ของดอี ย่างนีท้ ุกวนั เลยหรือจ๊ะ\" หนูนาร้องออกมาด้วยเสียงต่ืนเต้น

\"ใช่แล้วน้องพี่ กเ็ ธออยู่ชนบทได้กนิ แต่ของไม่ดี อยู่ในเมืองแบบพน่ี ี่สิ ชีวติ ทใ่ี คร ๆ กอ็ ยากมกี นั \" หนู บ้านพดู จบกม็ เี สียงแปลก ๆ ดงั ขนึ้ มาทนั ที \"เหมยี ว เหมยี ว !\"

\"นั่นเสียงอะไรหรือพ\"่ี หนูนาถามอย่างกงั วล \"คงเป็ นเสียงดนตรีแหละม้งั คนแถวนีเ้ ขาชอบฟังเพลงกนั ช่างเถอะนะหนูนาน้อง พี่ เรามากนิ อาหารกนั เถอะ\" หนูบ้านกบั หนูนากนิ อาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่เสียง ร้องเหมยี ว ๆ กใ็ กล้เข้ามาทุกที

ทนั ใดน้ันเอง แมวร่างใหญ่กโ็ ผล่เข้ามาข้างโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ต่างวง่ิ หนี กระเจิดกระเจงิ ด้วยความตกใจ หนูนาวงิ่ ไปซ่อนตัวในถังขยะอนั เหมน็ เน่า นั่ง ตัวส่ันเทาตรงน้ันหลายช่ัวโมงแล้วค่อยกล้าเดนิ ออกมา

\"น้องหนูนา !\" เสียงหนูบ้านตะโกนดงั ลน่ั มาแต่ไกลเมื่อได้เห็นหน้าหนูนา \"ไปหลบทไ่ี หนมา พนี่ ึกว่า โดนเจ้าแมวนั่นคาบไปเสียแล้ว\" \"ฉันหลบอยู่ทถ่ี งั ขยะเหมน็ เน่ามา ฉันกลวั เหลือเกนิ พี่ อยากกลบั บ้านเตม็ ทแี ล้ว\" หนูนาตอบด้วย เสียงสั่นเครือ \"แต่ทน่ี ่ีมขี องดี ๆ รอให้เธอมากนิ อกี มากมายเลยนะ\" หนูบ้านกล่าวร้ังไว้ \"ของดแี ค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ลงหรอกพ่ี ขอตัวกลบั บ้านไปกนิ ของเท่าทม่ี แี ต่รู้สึกสบายใจในชนบท จะดกี ว่า\" พูดจบหนูนากเ็ ดนิ กลบั ชนบท ทงิ้ ให้หนูบ้านอยู่อย่างหวาดหวนั่ ทเ่ี ขตเมืองต่อไป

นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : สิ่งไหนทเี่ รามแี ล้วรู้สึกสบายใจทไี่ ด้ครอบครองย่อมนาความสุขมาสู่ชีวิตเสมอ แต่ส่ิงใดทมี่ ี แล้วหวาดหวนั่ ทุกคร้ังนั่นคือความทุกขด ดงั น้ันเราควรพอใจในสิ่งที่ตวั เองมี แค่น้ันกเ็ พยี งพอแล้ว นางสาวปริชาติ ราชเมืองฝาง รหสั นกั ศึกษา 6006810027 สาขาการประถมศึกษา หอ้ ง 2