รวมวรรณกรรม

รวมวรรณกรรม ยวุ กวี MSR.

คำนำ สารบญั หนำ้ 2 “วรรณกรรม” เป็นสื่อชนิดหนึ่งที่มนุษย์ใช้สำหรับแสดงออกถึงควำมรู้ เรื่องเล่ำจำกทิวเขำ ๒๐ ควำมคิด ควำมรู้สึก ตลอดจนควำมสำมำรถ และทกั ษะต่ำง ๆ ทง้ั กำรรับ และส่ง ตำนำนนำงฟ้ำดวงจันทร์ และเทวดำพระอำทิตย์ ๓๑ สำร มำตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ด้วยเหตุนี้วรรณกรรมจึงเป็นสื่อชิ้นสำคัญ เรอื่ งเล่ำจำกมหำสมุทร ๓๘ ที่มนุษย์เข้ำถึงได้ง่ำยไม่ และควรเข้ำใจ เพ่ือให้สำมำรถสะท้อน ควำมรู้ ควำมคิด ชวี ติ ใหม่ New Normal ๔๑ ควำมรูส้ กึ ควำมสำมำรถ และทักษะตำ่ ง ๆ ของตนเองออกมำได้ แปลงผกั ของบญุ ๕๔ “รวมวรรณกรรมยุวกวี MSR.” เล่มน้ีเป็นกำรรวบรวมผลงำน บรรณำนกุ รม ท่ีแสดงออกถึงควำมรู้ ควำมคิด ควำมรู้สึก ตลอดจนควำมสำมำรถ แ ละทักษะ ตำ่ ง ๆ ของนกั เรียนโรงเรยี นมธั ยมวดั สุทธำรำม ซึ่งเป็นผลงำนดเี ด่นทไ่ี ด้รับรำงวัล หรือได้รับคัดเลือกจำกหน่วยงำนต่ำง ๆ โดยรวบรวมต้ังแต่ปี ๒๕๖๑ – ๒๕๖๔ เพื่อสะท้อนให้เห็นว่ำ นักเรียนโรงเรียนมัธยมวัดสุทธำรำมมีควำมสำมำรถ ในกำรแสดงควำมรู้ ควำมคิด และสำมำรถสะท้อนตัวตนผ่ำนตัวอักษร เป็นเรอ่ื งรำวต่ำง ๆ ได้ อกี ท้ังพร้อมทจี่ ะนำทกั ษะดังกล่ำวมำพัฒนำตนเองสืบไป คณะผดู้ แู ล กิจกรรมยุวกวี

“เรือ่ งเลา่ จากทิวเขา” ณ ภูเขำห่ำงไกลแห่งหน่ึง โดย นำยลุ้นผล นำถำดทอง ท่ีแสนสลับซับซ้อนประกอบด้วย ทิวเขำน้อยใหญ่ท่ีอุดมสมบูรณ์ ภำพ : นกโพระดกคอสีฟำ้ กำลังกนิ ลกู ไทรในป่ำ มำกมำยไปด้วยเหล่ำพฤกษำ ที่มำ : https://birdmanman.blogspot.com/2015/09/blog-post.html นำนำพรรณ และเหล่ำสัตว์ น้อยใหญ่ ท่ำมกลำงธรรมชำติ หนำ้ 1 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ที่แสนงดงำมนั้น กลับมีหุบเขำ เล็ก ๆ ลึกลงไปตำมแนวทิวเขำ มันต้ังอยู่อย่ำงเดียวดำย และมืดคร้ึม มันเป็นหุบเขำที่เย็นเยียบอ้ำงว้ำง แต่กลับมีหน่ึงชีวิตท่ีเติบโตอย่ำงช้ำ ๆ หนึ่งชีวิตน้ันเป็นต้นไม้ต้นน้อยที่มีใบเล็ก ๆ เป็นสีขำวกับลำต้นเรียวเล็ก บอบบำง เน่ืองจำกมันเติบโตภำยในหุบเขำที่แสงตะวันยำกจะส่องถึง อำศัยเพียงควำมช้ืนจำกน้ำค้ำงรอบข้ำง มันค่อย ๆ โตอย่ำงช้ำ ๆ ท่ำมกลำงควำมเงียบเหงำ และเดียวดำย ทุก ๆ วัน มันได้แต่เฝ้ำมอง ท้องฟ้ำเบื้องบนที่มีแสงแดดสำดส่อง มันค่อย ๆ เง่ียหูฟังเสียงนกร้อง และเสียงสรรพสัตว์อื่น ๆ มันเฝ้ำทำอยู่อย่ำงนั้น พร้อมคิดอยู่เสมอว่ำ มันเป็นใคร มันมำอยู่ในท่ีแห่งน้ีได้อย่ำงไร แล้วโลกภำยใต้แสงสว่ำง เรืองรองน้ันเป็นอย่ำงไร ภำยในใจของมันยังเต็มไปด้วยควำมหวัง ท่ีจะมีใครสักคนมองเห็นมัน และเข้ำมำทำลำยควำมอ้ำงว้ำงภำยใน หบุ เขำแห่งน้ีให้หมดส้ินไป ภำพ : ทิวเขำสำมรอ้ ยยอด ที่มำ : https://pantip.com/topic/35285961 หน้ำ 2 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เ ว ล ำ ผ่ ำ น ไ ป ฤดูกำลยังคงผันผ่ำน จำกร้อนเป็นฝน จำกฝนเป็นหนำว วันแล้ววันเล่ำ เจ้ำต้นไม้ ห มุ น เ วี ย น เ ป ลี่ ย น กั น ไ ป เ ช่ น นี้ ต ำ ม ต้นน้อยยังคงจ้องมอง วั ฏ จั ก ร ข อ ง มั น เ ช่ น เ ดี ย ว กั บ แ ส ง ส ว่ ำ ง เ บ้ื อ ง บ น เจ้ำต้ นไ ม้น้อยเวล ำไ ด้ ท ำ ใ ห้ มั น เ ห นื อ ใ บ อั น บ อ บ บ ำ ง เปลี่ยนแปลงเช่นกัน จำกต้นไม้ สีขำวของมัน และเฝ้ำ ต้นเล็ก ๆ ที่มีใบบอบบำงสีข ำว ฟังเสียงของสรรพสัตว์ กับลำต้นที่เรียวเล็ก กลับกลำยเป็น อยู่เช่นน้ัน ด้วยสมอง ต้นไม้ใหญ่ท่ีลำต้นมีเปลือกสีน้ำตำล ที่เต็มไปด้วยควำมคิด แข็งรำวกับหินผำ ใบที่เคยเป็นสีขำว กับภำยในใจท่ีเต็มเปี่ยมไปด้วยควำมหวัง เจ้ำต้นไม้น้อยรอคอย บอบบำง กลับเร่ิมมีสีเขียวตำมท่ีมัน อย่ำงใจจดใจจอ่ จำกวันเปน็ เดอื น จำกเดอื นเปน็ ปี เวลำผ่ำนไปเนินนำน ควรจะเป็น เจ้ำต้นไม้น้อยไม่เคยรู้ว่ำมันเปล่ียนแปลงไปอย่ำงไร มันรู้แต่ จนมันไม่รู้ว่ำนำนเท่ำใด แสงด้ำนบนยังคงเรืองรองอยู่เช่นเดิม เพียงว่ำควำมเงียบเหงำ และควำมอ้ำงว้ำงเป็นเพ่ือนที่ดีท่ีสุด มันเรียนรู้ เสียงสรรพสัตว์ยังคงดังก้องไม่เคยเงียบหำย ต่ำงจำกควำมคิด ท่ีจะอยู่อย่ำเงียบ ๆ เรียนรู้ว่ำกำรมีควำมคิดและควำมคำดหวังจะทำให้ และควำมหวังของเจ้ำต้นไม้น้อยท่ีเคยสว่ำงไสว มันกลับค่อย ๆ มืดมน มันเจ็บปวด เพรำะสิ่งเหล่ำนั้นจะไม่เป็นอย่ำงท่ีมันคิด หรือไม่ได้เป็น และค่อย ๆ ดับสิ้นลง จนมันไม่เคยคิดอีกเลยว่ำ มันเป็นใคร มันมำอยู่ อย่ำงท่ีมันคำดหวัง และปล่อยเวลำให้ผ่ำนไปอย่ำงช้ำ ๆ ตำมท่ีมันควร ท่ีน่ีได้อยำ่ งไร และโลกภำยนอกน้ันเป็นอย่ำงไร จิตใจที่สญู สิน้ ควำมหวัง จะเปน็ ของมันค่อย ๆ ปิดลงอย่ำงช้ำ ๆ มันไม่เคยสนใจอีกเลยว่ำ จะมีใคร มองเห็นมัน และมำทำลำยควำมเงียบเหงำแห่งหุบเขำน้ีได้ มันปล่อย ภำพ : ตน้ ไมง้ อกมำจำกถำ้ ณ อุทยำนแห่งชำติ Bryce Canyon ควำมคิดและจิตใจของมัน ให้อยู่กับควำมเงียบเหงำ เดียวดำย ท่มี ำ : https://pxhere.com/th/photo/1157763 และอ้ำงวำ้ งแหง่ หุบเขำน้ีอย่ำงสมบูรณ์ หนำ้ ๔ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ภำพ : ถำ้ ประเทศมำเลเซีย ที่มำ : https://pixabay.com/en/cave-nature-tree-asian-malaysia-2289357/ หนำ้ ๓ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

\"โอ๊ย !\" เสียงหน่ึงดังขึ้นท่ำมกลำง \"แ ล้วท่ีนี่ท่ีไหนกันเนี่ย มืดจริง ๆ เลย แถมยังหนำวอีก ควำมเงียบแห่งหุบเขำ มันแทรกเข้ำไป แ ล้ ว นี่ ข้ ำ จ ะ ก ลั บ ข้ึ น ไ ป ยั ง ไ ง กั น ล่ ะ โ อ๊ ย ! แ ค่ คิ ด ก็ ป ว ด หั ว ยังห้วงควำมคิด และควำมรู้สึกของ แล้วเนี่ยเกดิ มำเปน็ นกตัวเล็กนี่มันชำ่ งลำบำกจริง ๆ \" เจ้ำต้นไม้น้อย เสียงน้ันดึงเจ้ำต้นไม้น้อย ใ ห้ ห ลุ ด อ อ ก จ ำ ก ค ว ำ ม เ งี ย บ งั น เมื่อส้ินสุดคำพูดของเจ้ำ มันเพ่งมองหำต้นเสียง จนพบว่ำ สิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่เรียกว่ำ “นก” ต้นเสียงนั้น เป็นสิ่งมีชีวิตหน่ึงรูปร่ำง เจ้ำต้นไม้น้อยก็หมดควำมสงสัย แ ป ล ก ต ำ มั น มี ลั ก ษ ณ ะ เ ห มื อ น แ ล ะ จ ะ ก ลั บ เ ข้ ำ สู่ ค ว ำ ม เ งี ย บ ก้อนขนขนำดเล็ก สีเขียว ฟ้ำ และแดง ของตวั เองอีกครง้ั แตท่ นั ใดนน้ั สลับกันช่ำงเป็นส่ิงที่น่ำตื่นตำตื่นใจย่ิงนัก ก้อนขนน้ันฟูฟ่อง และบอบบำงรำวกับว่ำ จะหลุดได้โดยง่ำยหำกต้องสัมผัส เจ้ำต้นไม้นอ้ ย \"กอ๊ ก ๆ \" ยังคงเพ่งพินิจอย่ำงละเอียด แต่มันก็ไม่สำมำรถหำคำตอบได้ว่ำ มี บ ำ ง สิ่ ง บ ำ ง อ ย่ ำ ง ม ำ สิ่งท่ีอยู่ตรงหน้ำมันนั้นคืออะไร ในขณะที่ควำมคิดของมันกำลังโลดแลน่ กระทบทเี่ ปลอื กหนำ ๆ ของมนั อย่นู น้ั สิ่งมีชีวิตขนำดเล็กก็ขยับตัวอยำ่ งช้ำ ๆ และเร่ิมส่งเสียง \"เอ๊ะ! นี่มันอะไรเนี่ย... \"โอ๊ย ! เจ็บจริง ๆ ชนข้ำทำไม มองไม่เห็นข้ำหรือไงเนี่ย ก็ใช่สิ ต้นไม้หรอ ทำไมมันมำงอกในที่มืด ๆ แบบน้ีนะ... แล้วต้นอะไรล่ะเนี่ย ตัวข้ำมันเล็ก เลยทำเป็นมองไม่เห็นข้ำ พวกไม่มีน้ำใจน่ำเบื่อจริง ๆ เฮ่ ! สวัสดีเจ้ำต้นไม้...\" กระดกู ขำ้ จะหักไหมเนี่ย\" เมื่อสิ้นเสียงทักทำยของเจ้ำนก เจ้ำต้นไม้น้อยทั้งตกใจ และสงสัย เจ้ำสิ่งมีชีวิตตัวเล็กนั้นส่งเสียงดังโวยวำยไม่หยุด มันยังคง ในเวลำเดียวกัน มันไม่รู้ว่ำจะตอบเจ้ำนกนั้นว่ำอย่ำงไรดี เพ่ือให้เจ้ำนก บ่นงึมงำอกี ว่ำ นั้นเงียบเสียง แล้วรีบจำกไปจำกหุบเขำ อันเงียบสงบแห่งนี้ แต่ในระหวำ่ งท่เี จ้ำตน้ ไม้น้อยยงั คงคร่นุ คิดอยนู่ ั้น ภำพ : นกโพระดกคอสฟี ำ้ \"กอ๊ ก ๆ เฮ!่ เจำ้ ตน้ ไม้เจ้ำได้ยินขำ้ หรอื เปลำ่ ... ยังอยู่ไหมเน่ีย...\" ท่ีมำ : https://th.wikipedia.org/wiki/นกโพระดกคอสีฟำ้ ภำพ : นกโพระดกคอสฟี ้ำบนต้นไม้ หน้ำ 5 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ทม่ี ำ : http://oknation.nationtv.tv/blog/plains-wanderer/2010/10/11/entry-1 หนำ้ 6 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เจ้ำต้นไม้น้อยรู้สึกรำคำญขึ้นมำในทันที มันคิดอยู่ในใจว่ำ สีดำอันมืดมนบนท้องฟ้ำค่อย ๆ จำงหำยไป พร้อมกับแสงทอง เจ้ำส่ิงมีชีวิตที่เรียกว่ำนกนั้นช่ำงน่ำรำคำญย่ิงนัก มันตัดสินใจ ของวันใหม่ค่อย ๆ ทอจับขอบฟ้ำเข้ำมำ... ทุกส่ิงยังคงอยู่ในห่วงนิทรำ... ท่ีจะเงียบ และไม่ตอบสิ่งใด ๆ กับเจ้ำนก โดยหวังว่ำ เมื่อเจ้ำนกไม่ได้ รว่ มถึงเจ้ำต้นไม้นอ้ ยดว้ ย แต่... คำตอบใด ๆ มันจะเบอ่ื และจำกไปเอง ซ่ึงควำมคดิ นนั้ ตอ้ งถกู ทำลำยลง เพรำะเจำ้ นกยงั คงจ้อไม่หยดุ \"ข้ำขอขอบคณุ ทำ่ นมำกเลยทีท่ ำให้ข้ำไม่ตอ้ งหนำวตำยเมอื่ คนื \" ส้ินเสียงรบกวนที่คุ้นเคย เจ้ำต้นไม้น้อยก็ถูกดึงจำกห้ วง \"เจ้ำต้นไม้ที่น่ีมันที่ไหนเน่ีย... มีทำงข้ึนไปไหม... แล้วข้ำ แห่งกำรหลับใหล มันพบว่ำเจ้ำนกช่ำงจ้อมำเกำะอยู่บนก่ิงของมัน จะขน้ึ ไปยงั ไง... แล้วเจ้ำอยทู่ น่ี ่มี ำนำนแล้วหรอื ยัง...\" พรอ้ มใบหน้ำทีย่ มิ้ แย้ม เจ้ำต้นไม้นอ้ ยจงึ อุทำนออกไปดว้ ยควำมตกใจ \"เฮ้ย !!!\" สิ้นเสียงอุทำนกลับกลำยเป็นเสียงหัวเรำะชอบใจ มนั พดู ประโยคเหล่ำน้ซี ้ำไปซ้ำมำ ตงั้ แต่แสงเบือ้ งบนยังสว่ำงสดใส ของเจ้ำนกชำ่ งจ้อ จนกระท่ังแสงค่อย ๆ มืดลงจนมืดสนิท มันยังคงพูดอยู่อย่ำงน้ันไม่จบ \"ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ท่ำนก็มีชีวิตน่ีหน่ำ ทำไมเมื่อวำนท่ำนถึงไม่ตอบข้ำ ไม่สิ้น แต่เมื่อแสงและควำมอบอุ่นลำลับไปจำกท้องฟ้ำ ควำมหนำวเย็น สักคำ ข้ำเป็นนกโพระดกชื่อว่ำ ก็ก้ำวเข้ำมำเยือนพร้อมกับควำมเงียบงันที่กลับเข้ำมำในหุบเขำแห่งนี้ \"ดกใหญ่\" แล้วท่ำนล่ะช่ืออะไร อีกคร้ัง ควำมเงียบท่ีเจ้ำต้นไม้น้อยถวิลหำมำทั้งวัน ก็กลับมำหำมัน เป็นใคร แลว้ มำอยู่ทน่ี ่ีไดอ้ ยำ่ งไร\" ในท่ีสุดแต่ควำมเงียบกลับไม่ได้ทำให้เจ้ำต้นไม้น้อยสุขใจเลยสักนิด คำถำมจำกเจ้ำนกช่ำงจ้อ มันเกิดควำมสงสัยว่ำ เหตุใดกันท่ีทำให้เจ้ำนกช่ำงจ้อหยุดพูดได้ ยิงรัวมำรำวกับปืนกล มันทำให้ มันจึงสอดส่ำยสำยตำในควำมมืด หำเจ้ำนก จนพบว่ำเจ้ำนก เจ้ำต้นไม้น้อยสับสนวุ่นวำยใจ ก ำ ลั ง น อ น ตั ว ส่ัน ข ด ตั วเ พ่ื อ รัก ษ ำ ไ อ อุ่ นข อ ง ร่ ำ งก ำ ยเอำไ ว้ เป็นอย่ำงมำก ใจหน่ึงมันไม่อยำก ภำพที่เห็นเบ้ืองหน้ำทำให้เจ้ำต้นไม้น้อยเกิดควำมสงสำรขึ้นในใจ ตอบคำถำมของเจ้ำนก แต่อีกใจ แต่อีกใจหน่ึงมันกลับคิดว่ำ เป็นเช่นน้ีก็ดีแล้วเด๋ียวเจ้ำนกช่ำงจ้อ หน่ึงมันคิดว่ำหำกไม่ตอบคำถำม เจ้ำนกช่ำงจ้อคงได้ถำมคำถำมเหล่ำน้ี ทนไม่ได้ก็บินจำกไปเอง มันจึงพยำยำมข่มตำหลับ แต่ภำพเจ้ำนกน้อย อีกท้ังวันเป็นแน่ มนั จึงตัดสนิ ใจตอบเจำ้ นกชำ่ งจอ้ ไปวำ่ กลับวนเวียนอยู่ในสมองของมัน สุดท้ำยมันจึงโน้มกิ่งท่ีมีใบสีเขียวขึ้น ปกคลุมหนำแน่นของมัน เข้ำไปโอบกอดเจ้ำนกน้อยเอำไว้ มันคิดว่ำเม่ือ ภำพ : เขำคชิ ฌกฏู ในยำมเช้ำ รุ่งเช้ำมำถึงค่อยไล่เจ้ำนกช่ำงจ้อน่ีไปก็ยังไม่สำย คืนนี้ปล่อยให้มันนอน ทมี่ ำ : https://pantip.com/topic/30135530 สบำยไปกอ่ น เมอ่ื คดิ ได้ดังนนั้ เจำ้ ตน้ ไม้นอ้ ยก็ผล็อยหลับไป... หน้ำ 8 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หนำ้ 7 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

\"ข้ำเป็นต้นไม้... ไม่รู้ว่ำต้น \"ข้ำมีเร่ืองอยำกจะขอควำมช่วยเหลือจำกท่ำน พอดีข้ำ อะไร... ไม่รู้ว่ำมำอยู่ท่ีน่ีได้อย่ำงไร... พลัดหลงกับครอบครัวของข้ำ และข้ำก็โดนเจ้ำนกฮูกตัวใหญ่ชนเข้ำ แต่ท่ีรู้คือ ข้ำอยำกให้เจ้ำไปจำกที่นี่ จนตกมำยังหุบเขำของท่ำน ข้ำยังรู้สึกเจ็บท่ีปีกของข้ำอยู่นิดหน่อย ...\" ทำให้ข้ำไม่สำมำรถบินขึ้นไปเองได้ ข้ำอยำกให้ท่ำนช่วยโน้มกิ่งของท่ำน รับข้ำ แล้วพำข้ำขึ้นไปยังปำกของหุบเขำได้หรือไม่ ข้ำสัญญำหำกข้ำ เจ้ำต้นไม้น้อยตัดสินใจไล่เจ้ำ ออกไปจำกท่ีนไ่ี ด้ ขำ้ จะไม่ลมื บญุ คณุ ของทำ่ นเลย...\" นกช่ำงจ้อไป เพื่อควำมสงบจะได้ กลับมำอีกครงั้ แตเ่ จำ้ นกชำ่ งจอ้ หำได้ เจ้ำต้นไม้น้อยรู้สึกสับสนอย่ำงมำก ใจหน่ึงมันแสนจะยินดี สนใจไม่ มันยังคงตั้งข้อสงสัยอีก ที่เจ้ำนกช่ำงจ้อจะออกไปจำกหุบเขำของมัน แต่อีกใจหนึ่งมันก็ ต่ำง ๆ นำนำวำ่ ไม่อยำกให้เจ้ำนกช่ำงจ้อจำกมันไป เพรำะเจ้ำนกช่ำงจ้อเป็นผู้เดียว ที่สำมำรถจะตอบคำถำมของมันได้ มันเพ่งมองไปยังเจ้ำนกช่ำงจ้อ \"ข้ำว่ำท่ำนต้องเป็นต้นไทรแน่ ๆ เลย เพรำะแถบนี้มีต้นไทรขึ้นอยู่ ตัวเล็ก สำยตำที่เว้ำวอนของเจ้ำนกทำให้มันไม่สำมำรถใจแข็งอยู่ได้ เต็มไปหมด คงเพรำะอยู่ติดกับตำน้ำท่ีจะไหลกลำยเป็นน้ำตกลงสู่พื้น มันจึงโน้มก่ิงของมันลงไปรับเจ้ำนกช่ำงจ้อ แล้วส่งมันออกไปยัง เบอื้ งลำ่ งมั้ง\" ปำกของหุบเขำอันเดียวดำยแห่งนี้ ในใจมันยังคงมีควำมหวัง อันเลอื นรำงว่ำ เจำ้ นกจะไม่ลมื คำสัญญำที่ใหไ้ ว้... คำถำมที่เคยสงสัยมำชั่วชีวิตของเจ้ำต้นไม้น้อยถูกตอบในที่สุด ว่ำมันเป็นใคร มันรู้สึกต่ืนเต้นมำกที่มีผู้มำไขข้อสงสัยให้กบั มัน ควำมคิด วันเวลำผ่ำนไปอย่ำงเชื่องช้ำ ต้นไม้น้อยยังคงรอคอย ที่อยำกจะไล่เจ้ำนกช่ำงจ้อให้ไปให้พ้นจำกที่น่ีก็มลำยหำยไปโดยพลัน กำรกลับมำของเจ้ำนกโพระดกช่ำงจ้อ มันเฝ้ำมองไปยังปำก มันจึงพยำยำมรวบรวมควำมคิด เพ่ือที่จะตั้งคำถำม ในสิ่งท่ีมันอยำก ของหุบเขำ ต้งั แตย่ งั มีแสงเรืองรองจนกระท่งั ฟ้ำมืดลง ควำมรสู้ กึ ส้ินหวัง จะรู้ แต่คำถำมยังไม่ทันหลุดออกจำกปำกของมัน เจ้ำนกช่ำงจ้อ อ้ำงว้ำง และเดียวดำยเข้ำมำเยือนใหม่อีกครำ แต่ไม่ทันท่ีมันจะไดจ้ มลง กพ็ ดู ขนึ้ วำ่ สหู่ ้วงแหง่ ควำมเศร้ำหมอง เสยี งอันคุน้ เคยก็วิง่ กระทบเขำ้ สูโ่ สตประสำท มันทันใด ภำพ : นกโพระดกคอฟ้ำกินผลไม้ ท่มี ำ : http://www.savebird.com/Forum/index.php?topic=1050.0 หน้ำ 10 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ 9 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

\"ข้ำขอโทษท่ีมำช้ำ ข้ำได้พบกับครอบครัวของข้ำแล้ว มัวหำ สิ้ น ค ำ ต อ บ ข อ ง เ จ้ ำ ด ก ใ ห ญ่ อยูน่ ำนเลยทีเดียวละ่ พอ่ แม่ของขำ้ สร้ำงรงั อยไู่ มห่ ำ่ งจำกทนี่ ่ีเทำ่ ไหร่” เจ้ำต้นไม้น้อยพลันเกิดข้อสงสัยข้ึนมำ เจำ้ ดกใหญ่ยังคงรัวคำพูดของมันเชน่ เคย อีกมำกมำยเก่ียวกับควำมเป็นมำเป็นไป “เอำล่ะ...ท่ำนมีอะไรจะให้ข้ำช่วยบ้ำงไหม ข้ำยินดีทำให้ท่ำน ของตัวมันเอง ทุกอยำ่ งเลย เพรำะพอ่ แมข่ ้ำสอนเสมอว่ำ เรำควรตอบแทนผู้ที่มีบุญคุณ \"แ ล้วเจ้ำพอจะ รู้ไ ห มว่ ำ พ่ อ แ ม่ กบั เรำเสมอ...\" ของข้ำอยู่ท่ีไหน... ทำไมข้ำถึงไม่ได้ อยกู่ บั พวกเขำ แล้วควำมรักละ่ มันคืออะไร\" สิน้ เสียงของเจ้ำดกใหญ่ เจำ้ ต้นไมน้ ้อยก็ตั้งคำถำมแก่มนั ทันที \"พ่อแม่คืออะไรกนั แลว้ ครอบครวั ล่ะคอื อะไร เจ้ำพอจะบอกข้ำได้ เจ้ำดกใหญ่ช่ำงจ้อครุ่นคิดอยู่สักพัก หรือไม่\" กอ่ นตอบคำถำมออกไป เจ้ำนกโพระดกตัวน้อยยม้ิ รับคำถำมอยำ่ งยินดี \"เป็นคำถำมท่ีง่ำยมำกเลย “พ่อแม่” คือ ผู้ท่ีให้กำเนิดเรำไง \"ข้ำคิดว่ำพ่อแม่ของท่ำนคงเป็นต้นไทรต้นใดต้นหน่ึงในบริเวณป่ำ พ่อแม่ของข้ำออกข้ำมำเป็นไข่เมื่อปีท่ีแล้ว แล้วก็คอยดูแลเล้ียงดู แถว ๆ น้ี ผลท่ีมีเมล็ดของท่ำนคงถูกนกอย่ำงพวกข้ำกินเข้ ำไป หำอำหำรให้กับข้ำ จนข้ำสำมำรถออกหำกินได้เอง... ส่วนครอบครัวนั้น แล้วถ่ำยออกมำ ตกลงมำยังหุบเขำน้ีเป็นแน่ ส่วนควำมรักนั้นข้ำคิดว่ำ หรอ คือ...” มันคงหมำยถึง กำรที่เรำห่วงใยใครสักคน มีควำมสุขเมื่ออยู่ใกล้ใครคน เจำ้ ดกใหญค่ รนุ่ คดิ เพียงครูก่ ่อนตอบว่ำ น้ัน และอยำกจะอยู่ใกล้ ๆ และดูแลเขำไปตลอดล่ะม้ัง ข้ำก็ไม่แน่ใจ “พ่อแม่ของข้ำ ตัวข้ำ พี่น้องของข้ำอีกสำมตัว ท่ีอยู่ร่วมกันด้วย เหมือนกัน พ่อแม่ข้ำบอกว่ำ ข้ำยังเด็กอยู่ ยังไม่ต้องรู้จักควำมรักมำก ควำมรักไง ตัวข้ำน้ันเป็นพ่ีคนโตก็ เลยได้ชื่อว่ำ “ดกใหญ่ ” นักหรอก ไว้โตเด๋ียวก็รู้เอง\" เรำเป็นครอบครัวนกโพระดกคอสีฟ้ำ เพรำะพวกเรำมีขนสีฟ้ำ ที่รอบตำ ต่ำงจำกนกโพระดกท่ัวไปท่ีมีขนสีเขียว และรอบตำมีลำย ค ว ำ ม คิ ด แ ล ะ ค ว ำ ม สั บ ส น ว่ิ ง วุ่ น กั น อ ยู่ ใ น หั ว ส ม อ ง สอี อกน้ำตำลพวกเรำเลยไดช้ อื่ น้ันมำ พวกเรำอำศยั อยู่ในเทือกเขำแห่งน้ี ของเจ้ำต้นไม้น้อย มันพยำยำมไตร่ตรอง และใคร่ครวญถึงข้อควำม มำนำนแล้ว\" ทเ่ี จำ้ นกโพระดกได้กล่ำวมำ หนำ้ 11 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ภำพ : นกโพระดกคอฟำ้ ท่มี ำ : http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/2010/04/ E9178334/E9178334.html หนำ้ 12 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

\"แสดงว่ำ...ครอบครัวก็ต้องมีควำมรักให้กันน่ะสิ งั้นพ่อแม่ของข้ำ \"ท่ำนอยำกให้ข้ำช่วยส่งเรื่องรำวของท่ำนไปยังพ่อแม่ของท่ำน คงไมร่ กั ข้ำถงึ ได้ปลอ่ ยข้ำอยู่อยำ่ งน้ี ไม่ไดอ้ อกตำมหำขำ้ เลย\" หรือเปลำ่ ล่ะ ขำ้ ยินดีช่วยท่ำนนะ\" น้ำเสียงของเจ้ำต้นไม้น้อยแสดงถึง ควำมน้อยอกน้อยใจ เจ้ำตน้ ไม้นอ้ ยจึงย้มิ ออกมำด้วยควำมยินดี แล้วพูดไปวำ่ \"ข้ำรบกวนเจ้ำหน่อยเถอะ ได้โปรดไปบอกพวกท่ำนว่ำ ควำมเศร้ำหมองในจิตใจกลับมำอีกคร้ัง เม่ือได้ยินเช่นนั้นเจ้ำดกใหญ่ ก็รบี ตอบกลับไปทันที ขำ้ อยสู่ ุขสบำยดี ไม่ต้องเป็นห่วง\" \"ขำ้ วำ่ ไมไ่ ดเ้ ปน็ เช่นน้ันนะ พอ่ แม่ของทำ่ นตอ้ งรักทำ่ นแน่ ๆ เพรำะ เจ้ำนกโพระดกย้ิมรบั แล้วรีบบนิ ออกไปในทนั ที มนั ตะโกนออกไป พ่อแม่ของข้ำบอกข้ำเสมอว่ำ ลูกเกิดจำกควำมรักของพ่อแม่ ทว่ั ทิวเขำวำ่ ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก แต่มันคงเป็นไปตำมวิถีของธรรมชำติ ที่ต้นไม้ต้องเติบโตโดยอำศัยดิน แสงแดด และน้ำ แม่ของข้ำเคยบอกว่ำ \"ถึงต้นไทรทุกต้นลูกของท่ำนต้นหนึ่ง ได้เติบโตอยู่ในหุบเขำ พ่อแม่อยู่ดูแลลูกไม่ได้ตลอดหรอกนะ วันหนึ่งลูกต้องไปใช้ชีวิตด้วย เขำอยำกจะบอกท่ำนวำ่ เขำสขุ สบำยดีไมต่ ้องเป็นหว่ ง...\" ตัวของตัวเอง พ่อแม่ของท่ำนคงเห็นว่ำท่ำนเติบโตและแข็งแรงพอแล้ว จงึ ไมไ่ ด้ออกตำมหำท่ำนมั้ง อยำ่ โทษพอ่ แมข่ องทำ่ นเลย...\" มันบินร่อนเที่ยวบอกข่ำวสำรไปทั่ว มันใช้เวลำตลอดท้ังคืน ท้ังวัน เพื่อให้ข่ำวสำรนั้นกระจำยไปท่ัวทิวเขำ เม่ือมันแน่ใจดีแล้วว่ำ เจ้ำต้นไม้น้อยเฝ้ำคิดคำนึง และไตร่ตรองคำพูดของเจ้ำดกใหญ่ สิ่งที่มันต้องกำรจะบอกไปถึงต้น ไทรทุกต้นท่ัวทิวเขำแ ห่งน้ี อย่ำงละเอียดถ่ีถ้วน มันคิดว่ำถ้ำเป็นจริงอย่ำงท่ีเจ้ำดกใหญ่พูด มนั จงึ บินกลบั ไปยังหบุ เขำเพอื่ ไปหำเจำ้ ต้นไมน้ อ้ ยผู้มพี ระคุณของมัน พ่อแม่คงรักข้ำเป็นแน่ ถ้ำพวกท่ำนไม่อยำกออกมำตำมหำข้ำ เพรำะคิดว่ำข้ำเติบโตพอท่ีจะมีชีวิตด้วยตัวของตัวเองได้ แล้ว ภำพ : ต้นไมใ้ นป่ำ ข้ำก็ควรที่จะออกตำมหำพวกท่ำน เพ่ือบอกว่ำข้ำอยู่ได้อย่ำง ทม่ี ำ : http://lookforest.com/00_newlook/article_person.php?id_send=91 สุขสบำยดี แต่ข้ำจะออกไปจำกท่ีน่ีได้อย่ำงไรล่ะ ในเมื่อรำกของข้ำ ยึ ด ติ ด อ ยู่ กั บ ดิ น ที่ นี่ ข้ ำ ค ง อ อ ก ไ ป จ ำ ก หุ บ เ ข ำ แ ห่ ง นี้ ไ ม่ ไ ด้ หน้ำ 14 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ข้ำควรทำอย่ำงไรดี ยังไม่ทันท่ีเจ้ำต้นไม้น้อยจะคิดหำคำตอบ เจำ้ ดกใหญ่ก็กลำ่ วขึน้ มำว่ำ หน้ำ 13 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ในระหว่ำงท่ีเจ้ำนกโพระดกบินจำกไป เจ้ำต้นไม้น้อยก็เฝ้ำรอ ยังไม่ทันส้ินประโยคสุดท้ำยของเจ้ำต้นไม้น้อยดี เจ้ำนกโพระดก อย่ำงใจจดใจจ่อ มันหวังว่ำเจ้ำนกโพระดกจะกลับมำพบมันอีกสักคร้ัง กร็ บี ตอบสวนกลบั มำว่ำ เ พ ร ำ ะ มั น ยั ง มี ค ำ ถ ำ ม อี ก ม ำ ก ม ำ ย ที่ อ ย ำ ก จ ะ ถ ำ ม เ จ้ ำ น ก โ พ ร ะ ด ก \"ได้สิข้ำยินดีเสมอ ง้ันเรำมำเป็นเพ่ือนกันนะ ท่ำนจะได้ไม่ต้องอยู่ ต อ น นี้ ใ น ใ จ ข อ ง มั น ไ ม่ ไ ด้ รู้ สึ ก ร ำ ค ำ ญ เ จ้ ำ น ก ช่ ำ ง จ้ อ ตั ว น้ี อี ก ต่ อ ไ ป มันอยำกให้เจ้ำนกอยู่พูดคุยกับมันเช่นนี้ทุกวันทุกคืน ไม่นำนเกินรอ คนเดยี วอีก\" เจ้ำดกใหญก่ ็บนิ กลบั มำหำมนั พรอ้ มรำยงำนว่ำ คำตอบของเจ้ำดกใหญ่ทำให้เจ้ำต้นไม้น้อยรู้สึกดีใจ และเต็มไป \"เรื่องที่ท่ำนขอข้ำจัดกำรให้ท่ำนเรียบร้อยแล้วนะ ท่ำนไม่ต้อง ด้วยขอสงสยั มันจงึ พูดวำ่ เป็นห่วงพ่อแม่ของท่ำนต้องรับรู้แล้วอย่ำงแน่นอนว่ำ ลูกของท่ำนเติบโต \"เพ่อื นคอื อะไร ?\" แข็งแรงดอี ยู่ภำยในหุบเขำแหง่ น้ี\" เจำ้ ดกใหญย่ ม้ิ อยำ่ งใจดีแลว้ รีบตอบวำ่ \"เพื่อน คือ คนท่ไี มใ่ ชค่ นในครอบครวั แต่เรำสำมำรถชว่ ยเหลือกัน เจ้ำนกดกใหญ่พูดพลำงย้ิมอย่ำงยินดี สิ่งท่ีมันทำน้ันทำให้หัวใจ ของเจ้ำต้นไม้น้อยรู้สึกเต็มตื้น และต้ืนตันเป็นอย่ำงมำก เจ้ำดกใหญ่ ดู แ ล กั น แ ล ะ ห่ ว ง ใ ย กั น ไ ด้ ข้ ำ อ ย ำ ก เ ป็ น เ พ่ื อ น กั บ ท่ ำ น น ะ มองเห็นรอยย้ิมที่แสดงออกถึงควำมดีใจ และเป็นสุขใจของ ท่ำนจะยินดไี หม\" เจ้ำต้นไม้น้อย มันทำให้ควำมเหนื่อยล้ำจำกกำรบินตระเวนไปท่ัวทิวเขำ หำยเป็นปลิดท้ิง มันยืนเกำะอยู่บนก่ิงของเจ้ำต้นไม้น้อยเป็นเวลำนำน คำตอบของเจำ้ ดกใหญ่ทำให้เจ้ำตน้ ไมน้ อ้ ยไม่ต้องคิดนำนอย่ำงทุก จนผลอยหลบั ไปดว้ ยควำมเหน่ือยล้ำ ทีท่เี คยเป็น \"ได้สิข้ำยนิ ดี\" เวลำล่วงเลยไปจนท้องฟ้ำเริ่มที่จะมืดลง เจ้ำนกโพระดกจึงอำลำ หลังจำกนน้ั ทกุ วัน เจ้ำดกใหญจ่ ะบนิ แวะเวียนมำหำเจ้ำตน้ ไม้น้อย เจำ้ ต้นไมน้ ้อย เพอื่ ทจ่ี ะกลับไปหำครอบครัวของมนั ทกุ วนั มนั มำเพื่อพูดคยุ ตอบคำถำม และเล่ำเรอื่ งตำ่ ง ๆ ทเี่ จ้ำต้นไม้น้อย อยำกจะรอู้ ยำ่ งเช่น \"ข้ำขอกลบั รงั กอ่ นนะ พอ่ แมข่ องข้ำคงรอข้ำอยู่\" ยังไม่ทันที่เจ้ำดกใหญ่จะกำงปีกบินออกไป เจ้ำต้นไม้น้อย “ต้นไทรอยำ่ งข้ำมปี ระโยชน์อย่ำงไร” ก็พูดข้ึนว่ำ \"ข้ำมีเรื่องอยำกจะขอร้องเจ้ำอกี สักเร่ือง... เจ้ำช่วยแวะเวยี น เจำ้ นกโพระดกกจ็ ะตอบในทันทีว่ำ มำหำข้ำ ทุกวันจะได้ไหม... ข้ำมีเรื่องอยำกจะถำมเจ้ำอีกมำกมำย “ต้นไทรน้ันเป็นแหล่งอำหำรหลักของสัตว์ในป่ำ หำกไม่มี เกี่ยวกับโลกภำยนอกท่ีข้ำไม่เคยรู้จัก มันจะเป็นกำรรบกวนเจ้ำเกินไป ต้นไทรอย่ำงพวกทำ่ น สัตว์ต่ำง ๆ ในป่ำคงตอ้ งลำบำกเป็นแน่” หรอื ไมห่ ำกขำ้ ขอเชน่ น้ัน...\" นอกจำกเป็นผู้ถำมแล้ว เจ้ำต้นไม้น้อยยังเป็นผู้ฟัง และคอยปรับ ทุกข์ให้กับเพ่ือนรักของมันอยู่เสมอ ไม่ว่ำเจ้ำดกใหญ่พบเจอปัญหำอะไร หน้ำ 15 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . มำ เจำ้ ตน้ ไมน้ ้อยจะคอยฟัง และปลอบโยนจนมันรู้สกึ ดขี ้ึน เช่น... หนำ้ 16 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ในตอนท่ีมันทะเลำะกับเหล่ำพ่ีน้องของมัน จนไม่สำมำรถที่จะคิด \"ถึงเวลำท่ีข้ำคงต้องออกไปสำรวจโลกภำยนอกแล้วล่ะ ข้ำคิดว่ำ หำทำงคืนดีกันได้ เจ้ำต้นไม้น้อยจึงเสนอให้มันนำผลไทรจำกก่ิงของมัน ท่ำนคงไม่เหงำอีกแล้ว เพรำะรอบกำยของท่ำน เต็มไปด้วย ที่เติบโตมำด้วยควำมสุข จำกกำรฟังเรื่องรำวต่ำง ๆ ของเจ้ำดกใหญ่ เหลำ่ สรรพสตั ว์ท่มี ำเก็บลูกไทรแสนอร่อยกิน ขำ้ อยำกใหท้ ่ำนจดจำข้ำ... นำไปให้พ่ีน้องของมันได้กิน ซ่ึงเมื่อเจ้ำดกใหญ่ทำตำมคำแนะนำน้ัน จดจำเพือ่ นคนนเี้ อำไวเ้ สมอ... เพรำะว่ำข้ำกจ็ ะไมม่ วี ันลมื ทำ่ นเชน่ กนั \" ผลที่ได้กลับดีเกินคำดพ่ีน้องของมันกลับมำพูดคุยกันในระหว่ำงท่ีกิน ผลไทรแสนอร่อย และคืนดีกันในท่ีสุด อีกทั้งยังรักกันมำกข้ึน มันทำให้ เม่อื จบคำพดู ในดวงตำของเจ้ำดกใหญ่ก็เออ่ ล้นดว้ ยนำ้ ตำ ควำมสัมพันธ์ระหว่ำงเจ้ำดกใหญ่กับเจ้ำต้นไม้น้อยแน่นแฟ้นกันมำก \"ข้ำคิดเสมอว่ำ... ข้ำจะไม่ร้องไห้ เรำจะจำกกันด้วยรอยยิ้ม ย่งิ ข้ึน และเรำจะมำพบกันใหม่...\" เจ้ำตน้ ไม้ได้แต่ยิม้ รับพร้อมใบหนำ้ ทน่ี องน้ำตำ เวลำล่วงเลยไปจำกเจ้ำนกโพระดกคอสีฟ้ำตัวเล็กก็ได้เติบโต \"ข้ำจะไม่ลืมเจำ้ ... รบี กลบั มำนะ ข้ำจะคิดถงึ เจำ้ ทกุ วัน...\" กลำยเป็นนกโพระดกคอสีฟ้ำตัวใหญ่สมวัย เช่นเดียวกับเจ้ำต้นไม้น้อย ส้ินเสียงเจ้ำต้นไม้ เจ้ำดกใหญ่ก็กำงปีกของมันออก แล้วโผบิน ซ่ึงคงเรียกว่ำเจ้ำต้นไม้น้อยอีกไม่ได้ เพรำะมันได้เติบโตเป็นต้นไทร ออกไปยงั ท้องฟำ้ กวำ้ งไกลสดุ ลกู หลู กู ตำ... ที่มียอดผ่ำนพ้นปำกของหุบเขำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ควำมสัมพันธ์ เวลำยังคงล่วงเลยผ่ำนไป ทุกส่ิงเปล่ียนผันไปตำมฤดูกำล ของท้ังคู่ยังคงแน่นแฟ้นกันดี แต่ทุกชีวิตย่อมมีทำงเดินเป็นของตัวเอง และวิถีทำงของมัน ทิวเขำยังคงอุดมสมบูรณ์เช่นเดิม เหล่ำสรรพสัตว์ วนั หนงึ่ เจำ้ ดกใหญ่ได้บนิ มำเกำะที่กิ่งของเจำ้ ตน้ ไม้แล้วกล่ำววำ่ ยังคงใช้ชีวิตอย่ำงมีควำมสุข แต่หุบเขำที่เดียวดำย อ้ำงว้ำง เงียบเหงำ และหนำวเย็นน้ัน ได้ถูกเติมเต็มและแต่งแต้มไปด้วยสีเขียว ภำพ : นกกินลกู ไทร ของต้นไทรยักษ์ โดยมีเหล่ำสรรพสัตว์มำกมำยใต้ต้นของมัน ยังคงมี ท่ีมำ : http://oknation.nationtv.tv/blog/charlee/2012/09/11/entry-1 นกโพระดกคอยบินวนเวียนอยู่รอบต้น ไทรยักษ์น้ันอยู่เสมอ จำกหน่ึงเป็นสอง จำกสองเป็นสำม จำกสำมเป็นส่ี จนนับไม่ถ้วน... หน้ำ 17 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . แต่คงไมม่ ใี ครตอบไดว้ ำ่ เจ้ำนกโพระดกพวกนน้ั เป็นเจ้ำดกใหญ่หรือไม.่ .. ภำพ : นกโพระดกกับต้นไม้ ทมี่ ำ : http://topicstock.pantip.com/ camera/topicstock/2012/05 /O12055847/O12055847 .html หน้ำ 18 : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เรื่องเล่ำจำกทิวเขำ ผเู้ ขียน : นำยลุ้นผล นาถาดทอง นักเรยี นโรงเรียนมัธยมวดั สทุ ธำรำม สำนกั งำนเขตคลองสำน กรุงเทพมหำนคร งำนเขียนช้ินนี้ได้รับรำงวัลชนะเลิศงำนเขียนประเภทสำระบันเทิงระดับช้ัน มัธยมศึกษำตอนต้น โดยมูลนิธิศำสตรำจำรย์ ดร. ก่อ สวัสด์ิพำณิชย์ เพื่อสง่ เสริมกำรอ่ำนประจำปี ๒๕๖๑ หน้ำ 1๙ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . “ตานานนางฟา้ ดวงจันทร์ และเทวดาพระอาทิตย์” โดย นำงสำวธนั ยชนก จุลเจรญิ ดลุ ย์ ภำพ : พระอำทิตย์ พระจันทร์ ที่มำ : https://twitter.com/ny2529/status/1073870862112120832 หน้ำ ๒๐ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

กำลคร้ังหนึ่งนำนมำแล้วบนท้องฟ้ำอันกว้ำงใหญ่ มำกมำย เธอทำหน้ำที่ของเธอได้เป็นอย่ำงดี ไม่ขำดตกบกพร่องเลย ไปด้วยดวงดำวที่ทอแสงเป็นประกำยแสนสดใส และสวยงำม ท่ีแห่งนี้ แม้แต่น้อย เพรำะควำมขยันขันแข็งของเธอ จึงทำให้เธอเป็นที่รัก เป็นวิมำนแห่งเหล่ำเทวดำ และนำงฟ้ำ โดยมีเทพเจ้ำสูงสุดนำมว่ำ ของทั้งเหล่ำทวยเทพทุกองค์บนสวรรค์ และทุกสิ่งบนโลกมนุษย์ “จักรวำล” เป็นผู้ปกครองอยู่ พระองค์ทรงเป็นผู้ปกครองที่เที่ยงธรรม เช่นเดยี วกับตน้ แบบของเธอเทพจักรวำลอย่ำงไมต่ ้องสงสยั ... ยึดหลักกำรปกครองท่ีเรียกว่ำ “ทศพิธรำชธรรม” เป็นหลักธรรม ๑๐ ประกำร ที่ใช้ในกำรปกครอง ได้แก่ ทำน คือ กำรให้ ศีล คือ ด้วยควำมอ่อนโยน งดงำม และขยันขันแข็งของนำงฟ้ำ กำรประพฤติดงี ำม ปรจิ ำคะ คือ กำรบรจิ ำค อำชชวะ คือ ควำมซ่ือสัตย์ ดวงจันทร์ ทำให้เทพจักรวำลผู้เป็นเจ้ำครองสรวงสวรรค์ มองเห็น มัททวะ คือ ควำมอ่อนโยน ตบะ คือ ควำมเพียร อักโกธะ คือ ควำมดี และควำมเพียบพร้อมของเธอ เทพจักรวำลจึงมีพระประสงค์ให้ ควำมไม่โกรธ อวิหิงสำ คือ กำรไม่เบียดเบียน ขันติ คือ ควำมอดทน เธอมำเป็นคู่ครองกับลูกชำยของพระองค์ ผู้เป็นเทดวำหนุ่มรูปงำม และ อวโิ รธนะ คือ ควำมเทีย่ งธรรม... ที่มีควำมขยันขันแข็ง เที่ยงตรง และซื่อสัตย์ ไม่เคยบิดพล้ิว ดังเช่น สิ่งที่เขำครอบครอง เขำมีนำมว่ำ “พระอำทิตย์” โดยเขำมีหน้ำท่ี พ ร ะ อ ง ค์ ท ร ง ป ก ค ร อ ง ดิ น แ ด น แ ห่ ง ท้ อ ง ฟ้ ำ ไ ด้ เ ป็ น อ ย่ ำ ง ดี ในกำรจดุ คบเพลิงแห่งตะวนั ให้สุกสว่ำง พรอ้ มใหค้ วำมอบอนุ่ แก่ทุกชีวิต มีควำมสงบสุข ทุกชีวิตไม่ว่ำจะเป็นในสรวงสวรรค์ หรือโลกมนุษย์ ทง้ั บนสรวงสวรรค์ และโลกมนุษยใ์ นยำมกลำงวัน ด้วยควำมเพียบพร้อม ต่ำงรัก และเคำรพ อีกท้ังยึดเอำเทพจักรวำลเป็นแบบอย่ำง ของเขำ ทำให้เขำเป็นท่ีรักของปวงเทวดำ และเหล่ำมนุษย์เช่นเดียวกับ ด้วยควำมเที่ยงธรรมและทรงด้วยควำมดีงำมของเทพจักรวำล ทำให้ นำงฟ้ำดวงจันทร์ และจำกท่ีท้ังสองมีควำมคล้ำยคลึงกันมำก นำงฟ้ำองค์หนึ่งท่ีแสนงดงำม อ่อนโยน และขยันขันแข็งในกำรทำงำน เทพจักรวำลจึงมีพระประสงค์ให้ทั้งคู่ได้ครองคู่กัน เพ่ือครองสรวงสรรค์ เฝ้ำจบั ตำดู และปฏบิ ตั ิตำมเปน็ แบบอยำ่ งดว้ ยควำมเลอ่ื มใส และศรัทธำ แหง่ นี้สืบไปจำกพระองค.์ .. อยำ่ งสดุ ซึง้ นำงฟำ้ องคน์ ั้นมนี ำมวำ่ “ดวงจันทร”์ จำกพระประสงค์ของเทพจักรวำล ทำให้เทวดำพระอำทิตย์ นำงฟ้ำดวงจันทร์น้ันมีหน้ำที่อันแสนสำคัญ ที่เธอไม่เคยละเลย และนำงฟ้ำดวงจันทร์ได้พบหน้ำกัน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ท้ังสองได้พบกัน คือ กำรจุดโคมสวรรค์ เพื่อส่องแสงสว่ำงขับไล่ควำมมืดมิดในยำมค่ำคนื แต่เพียงตำประสำนกันเท่ำน้ัน ทั้งคู่ก็ตกหลุมรักซึ่งกันและกัน พร้อมคอยดูแลมันไม่ให้ดับลงก่อนแสงสีทองของวันใหม่จะจับขอบฟ้ำ อย่ำงนำ่ อศั จรรย์ และเม่อื เทพจกั รวำลตรสั ถำมวำ่ แสงสว่ำงจำกโคมของเธอนั้น ทำให้มนุษย์ท่ีอยู่บนโลก และเหล่ำเทวดำ นำงฟำ้ ทกุ องค์บนสรวงสวรรค์มองเหน็ ส่ิงตำ่ ง ๆ ยำมท้องฟำ้ มดื ลง “เจ้ำทั้งสองจะร่วมวิวำห์กันหรือไม่” ท้ังสองก็ตอบกลับมำ ในทันทีอยำ่ งไม่ตอ้ งไตรต่ รองให้เสยี เวลำวำ่ หน้ำ ๒๑ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . “ครบั /คะ่ ” ทัง้ คู่สบตำกันด้วยรอยย้ิมอันแสนแชม่ ช่ืน หน้ำ ๒๒ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เมื่อท้ังสองตอบตกลง เทพจักรวำลก็ทรงให้จัดงำนวิวำห์ เม่ือท้ังสองลืมเลือนหน้ำที่อันแสนสำคัญของตน ส่งผลให้ ของทั้งสองขึ้น เทวดำ และเหล่ำนำงฟ้ำท้ังสรวงสวรรค์ต่ำงเข้ำมำ ทั้งสรวงสวรรค์ และโลกมนุษย์ตกอยู่ในควำมมืดมิด และหนำวเย็น ร่วมจัดงำน ในค่ำคืนนั้นเทพจักรวำลให้นำงฟ้ำแห่งดวงจันทร์ อย่ำงไม่อำจหลีกเลี่ยงได้ ทุกชีวิตบนโลก และสวรรค์ต่ำงต้องหยุด หยุดงำนได้ ๑ รำตรี ท้องฟ้ำจึงมืดสนิทดูแล้วเงียบเหงำยิ่งนัก กำรทำงำน เหตุเพรำะไม่สำมำรถรู้ไดว้ ่ำเวลำใดคือกลำงวัน และเวลำใด เหล่ำเทวดำ นำงฟ้ำต่ำง ๆ เห็นเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกสงสำรคู่บ่ำวสำวจับใจ คือ กลำงคืน ส่งผลให้เกิดควำมเดือดร้อนไปทั่วท้ังในสรวงสวรรค์ เ ห ล่ ำ เ ท ว ด ำ จึ ง อ อ ก ไ ป ต ำ ม เ ก็ บ ด ว ง ด ำ ว ที่ ล อ ย ล่ อ ง อ ยู่ บ น ท้ อ ง ฟ้ ำ และโลกมนุษย์ ในครั้งแรกเทพจักรวำลผู้ครองสวรรค์ ผู้ทรงไว้ มำประดับประดำ จนภำยในงำนวิวำห์น้ันสว่ำงไสวไปด้วยแสง ซึ่ง ทศพิธรำชธรรม ได้ใช้หลักอวิโรธนะ หรือ ควำมเท่ียงธรรม แห่งดวงดำว ส่วนเหล่ำนำงฟ้ำต่ำงช่วยขับกล่อมบทเพลง และร่ำยรำ พระองค์ทรงไม่สนพระทัยว่ำท้ังสองคือ ลูกชำย และลูกสะใภ้ ทำให้งำนแต่งงำนของทั้งคู่ไม่เงียบเหงำ ซ้ำยังสนุกสนำนร่ืนเริ่ง ของพระองค์ อักโกธะ หรือ ควำมไม่โกรธที่ทั้งสองทำให้ทุกชีวิต ภำพของงำนแต่งงำนของเทวดำพระอำทิตย์ และนำงฟ้ำดวงจันทร์ เดือดร้อน และทำน หรือ กำรให้ท่ีพระองค์ทรงมอบโอกำสให้ท้ังสอง เป็นภำพท่ีงดงำม จนทุกชีวิตบนโลกสำมำรถรับรู้ได้ เป็นภำพท่ีงดงำม ได้แก้ไขตนเอง เทพจักรวำลทรงเรียกทั้งสองมำตักเตือนด้วยหลัก เกินกว่ำจะหำคำใดมำบรรยำย ท้ังหมดน้ีเกิดจำกควำมเป็นดี มัททวะ หรือ ควำมอ่อนโยน และสุภำพ ถึงกำรละเลยต่อหน้ำที่ และควำมขยันขันแข็งของสอง ทำให้ท้ังสองเป็นที่รัก และได้รับ ซึ่งก่อให้เกิดควำมเดือดร้อนแก่ผู้อ่ืน พร้อมทรงอบรมทั้งสองถึงเรื่อง ควำมช่วยเหลอื อย่ำงเตม็ ใจจำกทกุ สิง่ ... ขันติ หรอื ควำมอดทน และปรจิ ำคะ หรอื กำรบริจำค คือ ใหท้ งั้ สองนนั้ อดทนรอจนถึงเวลำท่ีเหมำะสมจึงค่อยอยู่ด้วยกัน และรู้จักเสียสละ เมื่อเทวดำพระอำทิตย์และนำงฟ้ำดวงจันทร์ได้แต่งงำนกันแล้ว ควำมสุขส่วนตนเพื่อคนส่วนใหญ่ โดยให้ท้ังปฏิบัติหน้ำที่ของตนเอง ในใจของทั้งคู่ก็เต็มเป่ียมไปด้วยควำมรัก ทั้งคู่ต่ำงอยู่ชิดใกล้กันไม่ห่ำง อยำ่ งตั้งใจเช่นเดิมด่ังทีเ่ คยเปน็ มำ ซง่ึ ทั้งคตู่ ่ำงกต็ กปำกรับคำอย่ำงเต็มใจ และพำกันออกเทย่ี วเลน่ มันทำให้ทง้ั คูล่ ืมวนั เวลำไปจนหมดสิ้น ไมใ่ ชแ่ ค่ วันเวลำเท่ำน้ันที่ท้ังคู่ลืมเลือนไป รวมไปถึงหน้ำที่ของตนท่ีเคยปฏิบัติ แต่ควำมรักมักทำให้ขำดสติย้ังคิด ทั้งเทวดำพระอำทิตย์ อย่ำงขยันขันแข็งท้ังคู่ก็ลืมมันเสียสนิท นำงฟ้ำดวงจันทร์ไม่ยอมไปจุด และนำงฟ้ำดวงจันทร์ ต่ำงลุ่มหลงในควำมรักซึ่งกัน และกัน โคมสวรรค์ในยำมค่ำคืน เพรำะมั่วไปเที่ยวเล่นในสวรรค์กับเทวดำ จนไม่สำมำรถแยกจำกกันได้ ทำให้ท้ังคู่ไม่ใส่ใจต่อคำเตือนใด ๆ พระอำทิตย์ ส่วนเทวดำพระอำทิตย์นั้นไม่อยำกที่จะห่ำงจำกนำงฟ้ำ ของเทพจักรวำลผู้ครองสรวงสวรรค์แม้แต่น้อย ท้ังสองยังคงเที่ยวเล่น ดวงจันทร์แม้เพียงเสี้ยวนำที เขำจึงอยู่กับเธอจนไม่ได้ไปจุดคบเพลิง และละเลยหน้ำท่ีของตน เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันต่อไป โดยไม่ใส่ใจถึง ในยำมกลำงวนั ... ควำมเดอื ดรอ้ นของผอู้ ื่นเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย... หน้ำ ๒๓ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๒๔ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

วันเวลำหมุนเวียนผ่ำนไปอย่ำงช้ำ ๆ ต่ำงจำกควำมเดือดร้อน “ส่วนเจ้ำเทวดำพระอำทิตย์โอรสของขำ้ เจ้ำจะต้องถือคบเพลงิ ของทุกสรรพชีวิตท้ังบนสรวงสวรรค์ และโลกท่ีเดินทำงมำอย่ำงรวดเร็ว แห่งตะวันให้แสงสว่ำงในยำมกลำงวัน ตำมหน้ำท่ีเดิมของพวกเจ้ำ ควำมเยือกเย็น และมืดมิดเข้ำปกคลุมท้ังสรวงสวรรค์ และโลกมนุษย์ ช่ัวนิรันดร์ไม่มีวันหยุดใด ๆ ท้ังส้ิน ข้ำขอให้พวกเจ้ำเข้ำใจ และทำตำม มำกขึ้น จนเทวดำต่ำงพำกันนอนหลับ เพรำะไปทำงำนไม่ได้เน่ืองจำก คำสั่งของข้ำ ท้ังน้ีเพื่อส่วนรวม และตัวพวกเจ้ำเองท่ีจะได้ครองสวรรค์ ในสวรรค์นั้นมืดมิดมองอะไรไม่เห็น และอำกำศนั้นก็หนำวเกินไป แทนข้ำ...” ทั้งคู่พอได้ฟังคำของเทพจักรวำลผู้ครองสวรรค์ต่ำงเสียใจ ที่สำคัญพวกเขำไม่รู้เลยว่ำเวลำน้ีเป็นกลำงวันหรือกลำงคืนกันแน่ และร้องไห้ทจ่ี ะตอ้ งแยกจำกกัน สว่ นบนโลกทกุ ส่ิงทกุ อยำ่ งหยดุ นิ่ง เพรำะท้ังมนุษย์ และสตั วพ์ ำกนั จุดไฟ หำควำมอบอุ่นให้กับตนเอง ส่วนต้นไม้ และดอกไม้นั้นก็หยุดเติบโต “ท่ำนพ่อได้โปรดให้โอกำสพวกเรำอีกสักครั้งเถอะ...” เทวดำ และเห่ียวเฉำลงอย่ำง นำ่ สงสำร พระอำทิตย์พยำยำมวิงวอน ด้ำนข้ำงของเขำ คือ นำงฟ้ำดวงจันทร์ ที่ใบหน้ำนองไปด้วยน้ำตำ แต่ด้วยควำมเท่ียงธรรม ของเทพจักรวำล เทพผู้ครองสวรรค์เห็นถึงควำมเดือดร้อนของทุกชีวิตทั้งใน พระองคท์ รงไม่ตรสั สิ่งใด และให้เหลำ่ เทวดำพำทัง้ สองไป สรวงสวรรค์และโลกมนุษย์ ทำให้พระองค์ต้องทรงกลับมำครุ่งคิด หำวิธีกำรว่ำ จะทำเช่นไรกับเหตุกำรณ์ควำมเดือดร้อนท่ีเกิดขึ้นนี้ดี ท้ังสองพยำยำมอ้อนวอนขอร้องทุกสรรพสิ่งท้ังบนสรวงสวรรค์ เมือ่ ทรงคดิ ได้ ทรงเรยี กนำงฟ้ำดวงจนั ทร์กับเทวดำพระอำทิตย์ให้มำพบ และในโลกมนุษย์ให้เห็นใจ และช่วยเหลือ แต่คำอ้อนวอนเหล่ำนั้น พระองคอ์ ีกครั้ง และทรงสัง่ สอนท้งั คู่ว่ำ กลับไม่เกิดผลใด ๆ เน่ืองจำกกำรที่ทั้งคู่ก่อควำมเดือดร้อนไว้มำกมำย ซ้ำยังได้รับโอกำสให้กลับตัวแล้ว แต่กลับละเลยไม่สนใจ จึงทำให้ “เจ้ำท้ังสองละ เลย ต่ อหน้ำ ที่ ข ำด หลัก อวิหิงสำ คือ ควำมเห็นใจ และสงสำรเหอื ดแห้งหำยไปจำกจติ ใจของทุกคน... กำรไม่เบียดเบียนผู้อ่ืน หรือไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ขำดตบะ คือ ค ว ำ ม เ พี ย ร ใ น ก ำ ร ป ฏิ บั ติ ห น้ ำ ที่ ข อ ง ต น เ อ ง ไ ม่ ลุ่ ม ห ล ง ไ ป กั บ สิ่ ง อื่ น ทั้งสองเศร้ำเสียใจมำกที่ต้องแยกจำกกัน ต่ำงทำหน้ำที่ และขำดอำชชวะ คือ ควำมซ่ือสัตย์ และรักษำคำมั่นของตน ทำให้เจ้ำ ของตนเองด้วยควำมคิดถึงเต็มดวงใจ นำงฟ้ำดวงจันทร์ถือโคมสวรรค์ ขำดซึ่ง ศีล นั่นคือ กำรประพฤติดี ท้ังหมดนี้ข้ำจึงขอสั่งให้ อยู่บนรถม้ำในยำมค่ำคืนอย่ำงเศร้ำสร้อย ทุก ๆ คืนเธอได้แต่ร้องไห้ พวกเจ้ำท้ังสองต้องแยกจำกกัน และไปทำหน้ำที่ของตนเองต้ังแต่บัดน้ี หยำดน้ำตำของเธอได้กลำยเป็นดวงดำวท่ีเปร่งประกำยอยู่บนท้องฟ้ำ เจ้ำทั้งสองจะต้องแยกกนั ไปอยบู่ นรถม้ำแห่งสวรรค์คนละคัน แล้วรถม้ำ ในยำมรำตรี ส่วนเทวดำพระอำทิตย์เขำถือคบเพลิงอยู่บนรถม้ำ น้ีจะว่ิงวนรอบสวรรค์โดยว่ิงห่ำงกันคันละ ๑๒ ช่ัวโมง โดยเจ้ำนำงฟ้ำ ในยำมกลำงวันด้วยควำมโศกเศร้ำคิดถึงนำงฟ้ำดวงจันทร์คนรัก ดวงจันทร์ เจ้ำจะตอ้ งถอื โคมสวรรคส์ ่องแสงสว่ำงในยำมคำ่ คืน...” ในบำงวันเขำไม่สำมำรถอดทนต่อควำมคิดถึงได้ จึงร้องไห้ออกมำ ด้วยควำมคิดถึง แต่ด้วยควำมท่ีเขำเป็นผู้ชำยท่ีเข้มแข็ง เขำจึงอำยที่จะ หน้ำ ๒๕ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๒๖ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ร้องไห้ให้ใครเห็น เทวดำพระอำทิตย์จำต้องสร้ำงก้อนเมฆขึ้นมำบังไว้ กลับมำสู่ท้องฟ้ำทีละนิด จนเต็มดวงอีกคร้ังในวันข้ึน ๑๕ ค่ำ เพื่อไมใ่ หใ้ ครเหน็ เขำร้องไห้ แต่ควำมโศกเศรำ้ ของเขำกไ็ ม่สำมำรถปิดบัง และเม่ือผ่ำนพ้นคืนข้ึน ๑๕ ค่ำไปแล้ว ก็จะเข้ำสู่คืนวันแรม ๑ ค่ำ ได้หยำดน้ำตำของเขำได้กลำยเป็นสำยฝนที่ตกลงมำยังพื้นโลก ที่ดวงจันทร์จะค่อย ๆ หำยไปจำกขอบฟ้ำไปอีกครั้ง และมืดสนิทลง ดังนนั้ เรำจงึ ไม่เคยเห็นพระอำทติ ย์ในยำมฝนตก... ในคืนแรม ๑๕ ค่ำ จะเป็นเช่นนี้วนเวียนกันไป ซ่ึงเมื่อเห็นภำพดังนั้น แล้วทั้งเทพจักรวำลผู้ครองสวรรค์ และทุกสรรพชีวิตทั้งบนสรวงสวรรค์ วันเวลำผ่ำนไปนำนจนไม่สำมำรถนับได้... ท้ังคู่ต่ำงทำหน้ำท่ี และโลกมนุษย์ต่ำงใจอ่อน สงสำรและเห็นใจในควำมรักของท้ังคู่ ของตนด้วยควำมโศกเศร้ำ และคิดถึงกัน ด้วยควำมสงสำรและเห็นใจ ทั้งกำรกระทำดังกล่ำวยังไม่เกิดผลเสียต่อผู้ใด ซ้ำยังก่อผลดีต่อมนุษย์ ในควำมรักของทั้งคู่ ม้ำที่ลำกรถม้ำแห่งสวรรค์จึงได้ลำกรถ ให้ทั้งคู่ ในเร่ืองของกำรเดินเรือ เพรำะทำให้เกิดน้ำขึ้นน้ำลง จึงไม่มีใคร ได้มำพบกันในทุก ๆ คืนที่เทพจักรวำลผู้ครองสวรรค์นอนหลับสนิท คิดตำหนกิ ำรกระทำของทง้ั สองแตอ่ ยำ่ งใด ดงั นัน้ ในคำ่ คนื น้ัน นำงฟำ้ ดวงจนั ทร์ และเทวดำพระอำทิตย์จะได้พบกัน เม่ือได้พบหน้ำกันทั้งคู่ต่ำงร้องไห้ด้วยควำมดีใจ หยำดน้ำตำของท้ังสอง นอกจำกนั้นในทุก ๆ ๒ ปีจะมี ๑ วันที่ทั้งคู่ได้พบกัน กลำยเป็นดวงดำรำส่องแสงสว่ำงอยู่เต็มท้องนภำ ดังนั้นเรำจึง ในเวลำกลำงวัน เนื่องมำจำกม้ำที่ลำกรถม้ำของนำงฟ้ำดวงจันทร์น้ัน เห็นดวงดำวมำกมำยบนท้องฟ้ำในคืนน้ัน และด้วยควำมดีใจที่ได้พบ วิ่งเร็วเกินไป ทำให้ลำกรถมำในเวลำกลำงวันอย่ำงไม่ได้ต้ังใจ คนรัก ทำให้นำงฟ้ำดวงจันทร์ลืมดูแลโคมสวรรค์จนมันดับลง จึงทำให้ ทำให้นำงฟ้ำดวงจันทร์ และเทวดำพระอำทิตย์ได้พบกัน ส่งผลให้ คืนน้ันไม่มีโคมสวรรค์ลอยอยู่บนท้องฟ้ำ ซึ่งโคมสวรรค์น้ันเม่ือดับแล้ว เงำของรถม้ำที่นำงฟ้ำดวงจันทร์อยู่ไปบดบังแสงจำกคบเพลิงแห่งตะวัน จะค่อย ๆ สว่ำงขึ้นทีละน้อยโดยใช้เวลำ ๑๕ วันจึงจะสว่ำงอย่ำงเต็มที่ ของเทวดำพระอำทิตย์ ด้วยเหตุนี้ท้องฟ้ำจึงมืดลงในเวลำกลำงวัน ดังเดิม แต่เมื่อพบกันแล้วต้องพรำกจำกกันอีก ด้วยควำมคิดถึง ซึ่งเมื่อท้องฟ้ำมืดลงเหล่ำเทวดำที่อยู่ในสวรรค์ และมนุษย์ท่ีอยู่บนโลก ของนำงฟ้ำดวงจันทร์ที่มีต่อคู่รักของตน ทำให้เธอละเลยกำรดูแลโคม ก็ต่ำงตกใจโว้ยวำยเสียงดังทำให้ม้ำท่ีลำกรถของนำงฟ้ำดวงจันทร์ตกใจ สวรรค์ จึงทำให้แสงของมันจึงค่อย ๆ ลดลงอย่ำงช้ำ ๆ จนกระท้ังถึงคืน จนต้องรีบว่ิงให้ลับขอบฟ้ำไปโดยเร็ว ทั้งคู่จึงได้พบกันในเวลำอันสั้น ท่ีท้ังคู่ได้พบกันโคมสวรรค์ก็จะดับลงอย่ำงสนิท เพรำะขำดกำรดูแล เท่ำนั้น ซ่ึงเหตุกำรณ์น้ีต่อมำเรียกว่ำกำรเกิดสุริยุปรำคำ โดยทุกคร้ัง จำกนำงฟ้ำดวงจันทร์ และจำกเหตุกำรณ์น้ีทำให้เกิดข้ำงขึ้นข้ำงแรมข้ึน ท่ีเกิดเหตุกำรณ์ดังกล่ำว มนุษย์บนโลกก็จะส่งเสียงดัง เพื่อไล่ม้ำที่ลำก น้ันเอง กล่ำวคือ ในคืนท่ีท้ังสองได้พบกันนั้นตรงกับวันแรม ๑๕ ค่ำ รถม้ำของนำงฟ้ำดวงจันทร์ไม่ให้บังแสงจำกคบเพลิงตะวันของเทวดำ เป็นวันที่ไม่มีดวงจันทร์บนท้องฟ้ำ เรำจึงสำมำรถเห็นดวงดำวได้ชัดเจน พระอำทติ ย์น้ันเอง... เม่ือต่อจำกแรม ๑๕ ค่ำแล้วจะเป็นวันข้ึน ๑ ค่ำ ที่ดวงจันทร์จะค่อย ๆ หน้ำ ๒๘ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หนำ้ ๒๗ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

มี บำงคร้ังที่จะเกิดเหตุกำรณ์คล้ำย ๆ กับสุริยุปรำคำ ตำนำนนำงฟ้ำดวงจันทร์และเทวดำพระอำทติ ย์ แต่กลับเกิดในเวลำกลำงคืน ซึ่งมักจะเกิดขึ้นปีละ ๒ คร้ัง ในคืนวันเพ็ญ ผูเ้ ขียน : นำงสำวธันยชนก จุลเจรญิ ดุลย์ หรือขึ้น ๑๕ ค่ำ เพรำะม้ำของท้ังคู่เหน่ือยล้ำจำกกำรว่ิงไปรอบสวรรค์ นกั เรยี นโรงเรยี นมธั ยมวดั สุทธำรำม และโลกมนุษย์ ทำให้วิ่งช้ำไปและว่ิงมำตรงกันในแนวขนำน โดยมีโลก สำนักงำนเขตคลองสำน กรุงเทพมหำนคร อยู่ตรงกลำง ทำให้เงำของโลกไปบังโคมสวรรค์ของนำงฟ้ำดวงจันทร์ เรำจึงเห็นพระจันทร์มืดลง หรือบำงครั้งก็จะเป็นสีแดง เหตุกำรณ์นี้ งำนเขียนชิ้นน้ีได้รับรำงวัลชมเชยงำนเขียนประเภทสำระบันเทิงระดับชั้น เรียกว่ำกำรเกิดจันทรุปรำคำ ซึ่งมนุษย์บนโลกมนุษย์ก็จะส่งเสียงดัง มัธยมศึกษำตอนต้น โดยมูลนิธิศำสตรำจำรย์ ดร. ก่อ สวัสด์ิพำณิชย์ เพ่ือทำใหม้ม้ำที่ลำกรถของนำงฟ้ำดวงจันทร์วิ่งเร็วขึ้นอีกหน่อย เพือ่ ส่งเสรมิ กำรอ่ำนประจำปี ๒๕๖๑ ดวงจันทร์จะไดท้ อแสงสวำ่ งเช่นเดมิ ... ท้ังสองยังคงทำหน้ำท่ีของตนเอง ไม่ว่ำเวลำจะผ่ำนไป นำนเทำ่ ใดกต็ ำม.... หน้ำ ๒๙ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หนำ้ ๓๐ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เรื่อง“ เลา่ จากมหาสมุทร” ณ มหำสมุทรตะวันออกอันกว้ำงใหญ่ และลึกล้ำเกินกว่ำ โดย นำงสำวพชั รดิ ำ ลำขุมเหล็ก ใครจะหยั่งถึง งดงำมไปด้วยแนวปะกำรัง และเหล่ำสัตว์น้ำนำนำพรรณ ที่ต่ำงภูมิใจในควำมงดงำมของตนเอง ท่ำมกลำงควำมงำมนั้น ภำพ : ท้องทะเล ยังมีปลำคำงคกตัวหน่ึงอำศัยร่วมอยู่ด้วย มันมีผิวหนังสีน้ำตำลคำดดำ ที่มำ : https://www.sanook.com/campus/1398595/ เปรอะไปท้ังตัว ดวงตำกลมโต และปำกกว้ำง ๆ ของมันอยู่บนหัวโต ๆ เต็มไปด้วยต่ิงเนื้อตะปุ่มตะป่ำ ประกอบกับครีบกลมแผ่ตรงอกรูปร่ำง หนำ้ ๓๑ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . แปลกตำท่ีมันใช้ยึดเกำะบนก้อนหิน ทำให้ตัวของมันห่ำงไกลจำกคำว่ำ “สวยงำม” ไปมำกทีเดียว มันเป็นเพียงแค่ปลำคำงคก “ธรรมดำ” ท่ำมกลำงส่ิงมีชีวิตท่ีแสนสวยงำม มันจึงรู้สึกแตกต่ำง และด้อยค่ำ อยู่เสมอ มันได้แต่เฝ้ำมองทุกส่ิงด้วยควำมน้อยใจอยู่เงียบ ๆ ในซอกหิน กลำงแนวปะกำรังอันแสนสวยงำม แต่อย่ำงที่รู้ “ควำมงำมเป็นเรื่องที่แพ้กันไม่ได้” เหล่ำสัตว์น้ำ ที่ว่ำงดงำม ต่ำงก็พยำยำมทำให้ตนเองงดงำมย่ิงขึ้น บำงตัวนำเศษ ปะกำรังมำประดับประดำ จนดูไม่ออกว่ำเดิมเคยมีรูปร่ำงหน้ำตำเช่นไร บำงตัวนำเปลือกหอย และก้อนหินมำตกแต่งร่ำงกำยจนไม่สำมำรถ เคล่ือนที่ไปไหนมำไหนได้ หรือบำงตัวถึงกลับยอมอดอำหำร เพียงเพื่อให้รูปร่ำงของตัวเองเพรียวบำง จนเหลือแต่กระดูก เพรำะ อยำกโชว์ครีบ และหำงหลำกสีของตน และยังมีอีกหลำยตัวที่ต่อสู้กัน เพื่อแยง่ ชงิ ตำแหน่งวำ่ ใครน้นั งำมที่สุดในมหำสมุทรตะวนั ออกแห่งนี้ ทุกสิ่งไหลผ่ำนไปตำมสำยน้ำ สู่สำยตำของเจ้ำปลำคำงคก ที่นับวันมันย่ิงรู้สึกว่ำ ควำมสวยงำมไม่ได้มีควำมจำเป็นต่อมัน มันยังคง ออกหำอำหำรได้ ยงั คงออกไปทำในสิ่งที่มนั ชอบ อย่ำงกำรเสำะแสวงหำ หน้ำ ๓๒ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ควำมรู้ใหม่ ๆ ตำมที่ต่ำง ๆ โดยที่ควำมสวยงำมไม่ได้มีผลใด ๆ ทุกเหตุกำรณ์ท่ีเหล่ำสัตว์ในแนวปะกำรังทำ อยู่ในสำยตำ ตอ่ สิ่งที่มนั ทำเลยแม้แต่น้อย ของเจ้ำปลำคำงคกท้ังส้ิน มันได้แต่คิดว่ำ เด๋ียวพวกเขำก็เบ่ือแล้วเลิกทำ กระทั่งวันหน่ึง ปลำสิงโตรำชำผู้แสนสง่ำงำมแห่งแนวปะกำรัง ไปเอง เพรำะเจ้ำปลำคำงคกรู้ดีว่ำนิสัยของพวกมันน้ันเป็นเช่นไร และมันรวู้ ่ำวัสดเุ หล่ำนั้นคือส่งิ ใด... มหำสมุทรตะวนั ออก ไดอ้ อกมำอวดโฉมพร้อมเครื่องประดบั ใหมข่ องมัน ภำพนั้นท้ำทำยสำยตำสัตว์น้ำนำนำชนิด เหล่ำสัตว์น้ำต่ำงแปลกใจ แต่แล้วเหตุกำรณ์ที่ไม่คำดคิดก็เกิดข้ึน เมื่อเจ้ำปลำสิงโตรำชำ ในเครื่องประดับใหม่ชิ้นน้ัน เพรำะมันช่ำงน่ำแปลกตำ มันไม่ใช่ ผู้สวมเคร่ืองประดับใสครอบหัวตลอดเวลำเกิดอำกำรปวดท้อง ท้ังปะกำรัง เปลือกหอย และก้อนหิน แต่กลับเป็นส่ิงท่ีพวกมันไม่เคย อย่ำงหนัก มันด้ินทุรนทุรำยด้วยควำมเจ็บปวด ไม่ว่ำปลำหมอทะเล รู้จักมำก่อน มันมีลักษณะเป็นแผ่นบำงใสคล้ำยแมงกะพรุน และกุ้งพยำบำลที่เก่งกำจในกำรรักษำแค่ไหน ก็ไม่สำมำรถรักษำอำกำร แต่กลับเหนียวจนครีบบำงส่วนของปลำสิงโตแทงไม่ทะลุ ปลำสิงโต ปวดท้องในคร้ังนี้ของมันได้ เสียงร้องครวญครำงของมันดังก้องไปทั่ว นำมันมำครอบท่ีหัวทำให้มันดูโดนเด่นกว่ำสัตว์น้ำใด ๆ ในมหำสมุทร แนวปะกำรัง สร้ำงควำมตื่นตกใจให้กับเหล่ำสัตว์น้ำเป็นอย่ำงมำก แหง่ นี้ เสียงครวญครำงของปลำสิงโตดังลอดเข้ำไปยังซอกหินบ้ำนของ ปลำคำงคก ด้วยควำมสงสำรมันจึงออกไปดู และพบว่ำเจ้ำปลำสิงโต หลังจำกเรื่องรำวของเครื่องประ ดับใหม่ของปลำสิงโต ก ำลังทรมำนด้ วยอำกำรป วด ท้อ ง โ ด ยมีเหล่ำสัต ว์น้ำมุ ง ดู ได้แพร่ออกไปไม่นำน เหล่ำสัตว์น้ำก็ต่ำงออกแสวงหำเครื่องประดับ ด้วยควำมสงสำร และตกใจ... แปลกตำนั้นมำสวมใส่บ้ำง บำงตัวนำมันมำตัดออกเป็นเส้น แล้วพันรอบตัว บำงตัวเจอวัสดุแปลงใหม่ที่มีหน้ำตำเป็นห่วงจึงนำ ปลำคำงคกไม่รอช้ำมันเข้ำไปดูอำกำรของปลำสิงโตในทันที มำคล้องรอบหัวดูแปลกตำสวยงำม และบำงตัวก็พบกับวัสดุรูปร่ำง มันว่ำยวนไปรอบ ๆ จำกหัวไปหำง จำกหำงไปหัว วนไปรอบ ๆ ตัว เหมือนกับสำหร่ำยหลำกสีท่ีแสนมันวำวดูน่ำกิน พวกมันจึงนำมำปรุง เจ้ำปลำสิงโต ไม่นำนมนั กห็ ยดุ แล้วหัวเรำะออกมำดังล่ัน เป็นอำหำรและกินไปในที่สุด โดยหวังว่ำวัสดุเหล่ำนั้นจะทำให้พวกมัน ดสู วยขึ้น เหล่ำสัตว์น้ำเจอวสั ดทุ จ่ี ะนำไปใชท้ ำเคร่อื งประดบั และอำหำร “ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ” เหล่ำสัตว์น้ำท่ีมุ่งดูอยู่น้ันต่ำงสับสนในกำรกระทำ มำกมำยหลำยประเภท พวกมันจึงนำวัสดุเหล่ำน้ันไปใช้อย่ำงมีควำมสุข ของมัน ปลำหมอทะเลจึงถำมมันว่ำ เพอ่ื เสริมควำมสวยงำมของตนเองอยำ่ งสบำยใจ “ปลำคำงคกเจ้ำหัวเรำะทำไม ท่ำนปลำสิงโตกำลังจะแย่ หน้ำ ๓๓ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . แล้วนะ” ส้นิ เสียงปลำหมอทะเล ปลำคำงคกกต็ อบคำในทันใด หนำ้ ๓๔ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

“ข้ำหัวเรำะเพรำะ ข้ำรู้แล้วน่ะสิว่ำเขำเป็นอะไร” เมื่อตอบจบ ออกมำโดยเร็วเพรำะกลัวว่ำจะต้องตำย ปลำคำงคกหันมำหำปลำสิงโต เจ้ำปลำคำงคกก็ว่ำยตรงไปที่หัวของเจ้ำปลำสิงโต แล้วดึงเคร่ืองประดับ และปลำหมอทะเลพร้อมพูดว่ำ ใสท่ ีค่ รอบหัวมันออก “เจ้ำให้ปลำสิงโตรีบทำนอำหำรเถิด ข้ำเช่ือว่ำไม่นำน “ก็เพรำะสิ่งนี้ไง ครอบมันไว้จนไม่ได้กินอะไร จนปวดท้องนี่ไง” เขำจะดีข้ึน” ปลำหมอทะเลรับคำในทันใด ซ่ึงเม่ือได้กินอำหำรไป ทกุ ชวี ิตต่ำงตกใจในคำพดู ของปลำคำงคก อำกำรของปลำสงิ โตก็ดีขน้ึ ทันตำ “พวกเจ้ำรู้หรือเปล่ำว่ำ ไอ้ส่ิงที่พวกเจ้ำนำมำประดับตัวอยู่ เมื่อปลำสิงโตหำยจำกอำกำรปวดท้อง มันก็เรียกประชุม ตอนนี้มันคืออะไร มันคือ “ขยะ” ท่ีเรียนว่ำพลำสติกของพวกมนุษย์ เหล่ำสัตว์ทะเลถึงปัญหำขยะพลำสติก ในแนวปะกำรังมหำสมุทร ยังไงล่ะ พวกมนุษย์ท้ิงมันลงมำยังบ้ำนของพวกเรำมำกถึง ๑๐ ล้ำนตัน ตะวันออกที่พวกมันอำศัยอยู่ พวกมันถกเถียงกันอยู่นำนว่ำจะจัดกำร ต่อปี” สิ้นคำของปลำคำงคก เหล่ำสัตว์ทะเลต่ำงตื่นตกใจไม่น้อย ปัญหำเหลำ่ นอี้ ยำ่ งไร สุดท้ำยปลำคำงคกจึงเสนอแนวทำงวำ่ มีเสียงซบุ ซบิ ว่ำ “ในเมื่อมนุษย์ท้ิงมันมำ แล้วมันอันตรำยต่อพวกเรำ เรำก็ต้อง “น่ีเรำเอำขยะมำใส่หรอเนี่ย” เพรำะทุกตัวต่ำงเช่ือในควำมรู้ จัดกำรให้มันอยู่ในท่ีท่ีมันควรอยู่ จะได้ไม่ไปสร้ำงควำมเดือดร้อน ของปลำคำงคก และมนั ไม่มีวนั โกหกอย่ำงแนน่ อน ให้ใครอีก” ปลำคำงคกจัดกำรแบ่งกลุ่มสัตว์ทะเล แล้วให้ควำมรู้แก่ พวกมนั เกี่ยวกบั ขยะพลำสติก “พวกเจ้ำรู้ไหมว่ำ สัตว์ทะเลอย่ำงพวกเรำต้องมำตำย เพรำะขยะพลำสติกแบบน้ีมำกมำยแค่ไหน บำงตัวเอำมันมำสวมใส่ “ขยะเหล่ำน้ีมันย่อยสลำยยำกมำก ต้องใช้เวลำเป็นพันปี อย่ำงพวกเจ้ำ สุดท้ำยแกะมันไม่ออกต้องทรมำนจนตำย เหมือนกับ กว่ำจะสลำยไป ดังน้ันเรำต้องจัดกำรให้ถูกวิธี แยกมันออกตำมประเภท ปลำสิงโตนี่ไง แต่บำงตัวหนักกว่ำเผลอกินมันเข้ำไปจนตำยก็มี ดูอย่ำง ท้ังถุงพลำสติก หลอดพลำสติก ขวดพลำสติก ออกเป็นส่วน ๆ ” เจ้ำพะยูนน้อยมำเรียมสิ ก่อนท่ีเขำจะตำยไม่ก่ีวันข้ำเห็นเขำเผลอกิน ซ่ึงเหล่ำสัตว์น้ำก็ทำตำมท่ีปลำคำงคกบอกอย่ำงมุ่งมั่น และตั้งใจ พลำสติกเข้ำไป ไม่นำนเขำก็จำกไป เห็นไหมว่ำมันน่ำกลัวมำกแค่ไหน” ไม่นำนแนวปะกำรังในมหำสมุทรตะวันออกก็ไร้ซึ่งขยะพลำสติก ปลำคำงคกพูดพรำงช้ีครบี กลม ๆ ของมันไปรอบ ๆ ทุก คนตั วชื่นชมในควำมรู้ แ ละ ควำมีน้ำใจข องปลำคำงคก ที่ช่วยจัดกำรปัญหำขยะพลำสติกให้หมดไปได้ และช่วยชีวิตหลำย ๆ “รู้อย่ำงน้ีแล้วพวกเจ้ำยังจะเก็บมันมำใช้อีกไ หม ? ” ชีวิตไว้ เหล่ำสัตว์น้ำจึงกลับมำใช้ชีวิตอย่ำงสงบสุขตำมวิถีเดิมอีกครั้ง เม่ือปลำคำงคกพูดจบเหล่ำสัตว์น้ำทุกตัวหยุดน่ิงด้วยใบหน้ำซีดเผือก แต่มีบำงส่ิงท่ีเปล่ียนไป เพรำะไม่มีใครพยำยำมแต่งตัวสวยแข่งกัน บำงตัวถึงกับรีบให้กุ้งพยำบำลช่วยเข้ำไปเอำพลำสติกท่ีเพ่ิงกินเข้ำไป อกี เลย เพรำะควำมสวยไม่จำเปน็ ต้องมองจำกภำยนอกเพียงเท่ำนั้น... หนำ้ ๓๕ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๓๖ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เรอ่ื งเล่ำจำกมหำสมุทร ผเู้ ขยี น : นำงสำวพชั ริดำ ลำขุมเหล็ก นักเรยี นโรงเรียนมัธยมวดั สทุ ธำรำม สำนกั งำนเขตคลองสำน กรุงเทพมหำนคร งำนเขียนช้ินน้ีไดร้ ับรำงวลั รองชนะเลศิ อนั ดบั ที่ ๑ งำนเขียนประเภทสำระบันเทิง ระดับชั้นมัธยมศึกษำตอนต้น ในกิจกรรมวิชำกำรสำนักงำนเขตคลองสำน ประจำปี ๒๕๖๒ หนำ้ ๓๗ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ชีวิต“ ใหม่ New Normal” โดย นำยณัฐนนั ท์ ไผล่ อ้ ม นำงสำวชลลดำ วตี ระกูล นำงสำวเอเชีย อินทรเสน หนำ้ ๓๘ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ชวี ติ ใหม่ New Normal ผู้เขยี น : นำยณัฐนนั ท์ ไผ่ล้อม นำงสำวชลลดำ วตี ระกลู นำงสำวเอเชีย อนิ ทรเสน นักเรียนโรงเรียนมธั ยมวดั สทุ ธำรำม สำนกั งำนเขตคลองสำน กรงุ เทพมหำนคร งำนเขียนประกอบภำพช้ินน้ีได้รับคัดเลือกให้เป็นเรื่องสั้นประกอบภำพ ลงในหนังสือวันเด็กแห่งชำติ ประจำปี ๒๕๖๔ โดยสำนักงำนคณะกรรมกำร กำรศึกษำขน้ั พน้ื ฐำน หน้ำ ๓๙ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๔๐ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

“แปลงผักของบุญ” ผมจ้องมองพื้นดินในแปลงปลูกผักท่ีผมลงมือสร้ำงมันขึ้นมำ โดย นำงสำวนชิ นันท์ รำดรอด อย่ำงทุลกั ทุเลเมื่อ 4 วนั ก่อน พ้นื ดินเบือ้ งหนำ้ ยังคงวำ่ งเปล่ำไรส้ ัญญำณ แห่งชีวิต ก่อนผมจะเอ่ยถำมผู้ช่วยเพียงหนึ่งเดียวของผมที่นั่งยอง ๆ ภำพ : แปลงผัก อยู่ข้ำง ๆ ที่มำ : https://www.sanook.com/campus/1398595/ “ยำยมันจะงอกจรงิ ๆ ใชไ่ หม ?” ผมถำมยำยด้วยควำมกังวลใจ หนำ้ ๔๑ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . เพรำะถ้ำสิ่งท่ีอยู่ใต้ผิวดินตรงหน้ำไม่งอกงำมข้ึนมำ ผมคงต้องเดือดรอ้ น เปน็ แน่ “งอกสิ ผักบุ้งมันงอกง่ำยจะตำย อีกสองสำมวันก็งอก เช่ือยำยสิ” ยำยตอบผมด้วยรอยย้ิมเหมือนทุกคร้ังท่ีผ่ำนมำ รอยยิ้ม ของยำยทำใหผ้ มคลำยควำมกังวลลงได้บ้ำง แตถ่ ึงอย่ำงไรหำกผมไม่เห็น ต้นอ่อนของผกั ทผี่ มตั้งใจปลูกมนั ผมกย็ งั คงวำงใจไม่ได้… ผมยังคงนั่งจองพื้นดิน เพื่อเพ็งหำโดยหวังว่ำจะเจอต้นอ่อน ของพืชสักตน้ แตแ่ ลว้ เสยี งหนึง่ กด็ งั ขนึ้ ทำลำยสมำธิของผม “เข้ำบ้ำนได้แล้วลูก ไปกินข้ำวกินปลำกัน เด๋ียวไม่ทันเข้ำเรียน” ยำยบอกผมก่อนจะลุกข้นึ เดนิ เข้ำบ้ำนไป ผมเลยตอ้ งจำใจลุกเดินตำมไป เพรำะถ้ำยงั นั่งอย่แู บบนีผ้ มคงเขำ้ เรยี นไมท่ ัน เข้ำมำถึงห้องครัว ผมตรงไปล้ำงมือ แล้วไปช่วยยำยท่ีกำลัง เตรียมอำหำรเช้ำดังเช่นทุกวันท่ีผ่ำนมำ... เมื่อทุกอย่ำงเรียบร้อย ผมกับยำยก็น่ังลงกินข้ำว เรำสองคนกินข้ำวกันในควำมเงียบปรำศจำก กำรพูดคุย มีเพียงเสียงช้อนส้อมท่ีกระทบกับจำนชำมยำมท่ีเรำ ตกั อำหำรเทำ่ นั้น มันเปน็ เชน่ นีท้ กุ วัน ต้ังแต่ผมตอ้ งมำอยู่กับยำยสองคน ในบำ้ นสวนชำนเมอื งหลังนี้ ตำมคำสั่งของแม่ที่กลัววำ่ ผมอำจจะตดิ เชื้อ โควิด 19 หำกยังอยู่บ้ำนในเมืองกรุงกับท่ำน เพรำะแม่ยังต้องออกไป หน้ำ ๔๒ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ทำงำน ท่ำนจึงส่งผมมำอยู่ท่ีบ้ำนหลังนี้กับยำยท่ีผมจำไม่ได้ว่ำ ที่เคยนอนพักผ่อนไปไกล กำรเรียนออนไลนจ์ ึงดูดกลืนเวลำชีวิตของผม เรำเจอกันครั้งสุดท้ำยเมื่อใด… แต่ถึงอย่ำงนั้นผมก็ยังมีควำมสุขดี ไปจนหมดสน้ิ ผมแทบไม่มีเวลำเหลอื ทจ่ี ะทำอะไรเลย... แม้ว่ำจะรูส้ ึกอดึ อดั บ้ำงในบำงครัง้ ก็ตำม… แต่ช่วงหลัง ๆ มำทุกอย่ำงเริ่มดีข้ึน คงเป็นโชคดีของผม เม่ือมื้อเช้ำของผมจบลง ผมก็เตรียมตัวทำหน้ำท่ีหลักของผม… และเพ่ือน ๆ ที่คุณครูรับฟังปัญหำจำกกำรเรียนออนไลน์ของพวกผม หน้ำที่ของนักเรียนที่ต้องเรียนออนไลน์ สำหรับผมแล้วกำรเรียน และปรับวิธีกำรเรียนโดยกำรลดชั่วโมงเรียนลงเหลือแค่วันละ 3 ชั่วโมง ออนไลน์ มันเหมือนกับกำรผจญภัยในดินแดนมหัศจรรย์ เพรำะผม ในตอนเช้ำถึงเท่ียง ส่วนในช่วงบ่ำยครูจะเปิดโอกำสให้เรำทำภำระงำน ไมส่ ำมำรถคำดเดำไดเ้ ลยวำ่ วันนใ้ี นช่ัวโมงเรยี นผมจะตอ้ งพบเจอสิ่งใด… และสอบถำมข้อสงสัยต่ำง ๆ ได้เต็มที่ ทำให้พวกผมได้มีเวลำพักหำยใจ บ้ำง ถึงแม้ว่ำจะมีปัญหำในระบบกำรออนไลน์อยู่เช่นเดิม แต่มันก็ไม่ได้ ในช่วงแรก ๆ ของกำรเรียนออนไลน์ มันคือ อุปสรรค ส่งผลกระทบกับผม และเพื่อน ๆ เช่นท่ีผ่ำนมำ เพรำะคุณครูทุกวิชำ คร้ังยิ่งใหญ่ในชีวิตของผมต้ังแต่เกิดมำบนโลกน้ีเลยก็ว่ำได้ เพรำะ ได้ลงคลิปวิดีโอกำรสอนย้อนหลังไว้ให้หำกเกิดปัญหำไม่ว่ำจะในกรณี ผมต้องเรียนรู้วิธีกำรใช้โปรแกรมต่ำง ๆ ในกำรเรียนออนไลน์ ใด ๆ ผมกับเพื่อน ๆ ก็สำมำรถเข้ำไปทบทวนหำควำมรู้ได้เสมอ ไปพร้อม ๆ กับกำรพยำยำมตั้งใจเรียนทั้ง ๆ ที่ผมไม่เข้ำใจเนื้อหำ ในสว่ นของกำรบ้ำนก็ลดลงอย่ำงเหน็ ได้ชัด คณุ ครูเริม่ ให้กำรบ้ำนน้อยลง ท่ีครูสอน บำงวันเข้ำเรียนได้ บำงวันเข้ำเรียนไม่ได้ เน่ืองจำกระบบ เปลี่ยนจำกแบบฝึกหัดเป็นกำรถำมตอบ เป็นกำรให้เรำลงมือทำ ออนไลน์มีปัญหำ ฟังรู้เร่ืองบ้ำงไม่รู้เร่ืองบ้ำง ท่ีสำคัญผมต้องอดทน แล้วถ่ำยรูป พร้อมรำยงำนผลส้ัน ๆ และงำนหน่ึงชิ้นก็ได้คะแนน นั่งอยู่ที่หน้ำจอคอมพิวเตอร์ ต้ังแต่เช้ำจนถึงบ่ำยแก่ ๆ เพ่ือเรียนให้ครบ ในหลำยวชิ ำ มันทำให้ชวี ติ กำรเรียนออนไลนข์ องผมดขี ้ึน และมคี วำมสุข ทุกชั่วโมงตำมตำรำงสอน เพรำะคุณครูทุกท่ำนจะเข้ำสอนตำมเวลำ กว่ำท่ีผ่ำนมำ แต่ถึงอย่ำงไรถ้ำให้ผมเลือกได้ ผมก็ยังอยำกกลับไปเรียน และไม่มีกำรสอนย้อนหลังให้ เพื่อวัดควำมรับผิดชอบ แถมต่อด้วย ที่โรงเรยี นอยูด่ ี เพรำะเรยี นออนไลนม์ ันชำ่ งเหงำเหลอื เกิน… กำรบ้ำนท่ีมีแทบทุกวิชำในแต่ละวัน มันทำให้ผมรู้สึกท้อแท้ และเหน่อื ยหนำ่ ยมำก แต่ก็ตอ้ งพยำยำมสูท้ นทำกำรบ้ำนท่กี องเปน็ ภูเขำ กำรเรียนออนไลน์ของผมเป็นเช่นนี้ทุกวัน จนผมเร่ิมรู้สึกชิน จนเสร็จถึงแม้จะไม่ค่อยเข้ำใจก็ตำม ผมจึงต้องพึ่งพำกูเกิ้ลกับหนังสือ และสนุกไปกับมัน จนกระท่งั เมอ่ื 5 วันที่แลว้ วนั น้ันผมจำไดด้ ี เปน็ วนั ที่ เรียนอยู่เสมอ เพรำะกำรติดต่อถำมครูกว่ำจะได้คำตอบที่ต้องกำร ผมมีเรียนวิชำ งำนเกษตร คุณครูก็เข้ำสอนตำมปกติเช่นเคย ก็กินเวลำนำนพอสมควร เน่ืองจำกครูต้องทำหน้ำที่ตอบคำถำม แต่มันพิเศษตรงที่คุณครูได้ให้ภำระงำนกับพวกผม โดยให้พวกผม ให้กับนักเรียนหลำยคน ไม่เหมือนตอนที่เรียนในห้องที่สำมำรถยกมือ คิด และจัดทำโครงงำนเกษตรในครัวเรือน ซึ่งงำนช้ินนี้จะได้คะแนน ถำมเมื่อไม่เข้ำใจได้เลย กว่ำทุกอย่ำงจะจบส้ินก็ดึกด่ืน เลยเวลำปกติ ใน 3 วิชำด้วยกันท้ังวิชำ งำนเกษตร วิชำ โครงงำน และวิชำ หน้ำ ๔๓ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หนำ้ ๔๔ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

เศรษฐศำสตร์ ครูเปิดโอกำสให้พวกเรำได้คิดอย่ำงอิสระ และลงมือทำ “ปลูกเป็นสิ ยำยเคยปลูก เดี๋ยวยำยสอน จะเร่ิมวันไหนล่ะ” ตำมชอบ แตต่ ้องรำยงำนผลใหค้ รูในทกุ สปั ดำห์ ในครงั้ แรกทผ่ี มไดย้ ินว่ำ สิ้นคำยำยผมกต็ อบไปในทนั ที ผมต้องทำโครงงำนเกษตรในครัวเรือน ผมยังนึกไม่ออกว่ำผม “จริงหรอยำย พรุ่งน้ีเลยได้ไหม” ยำยย้ิมและพยักหน้ำรับช้ำ ๆ จะทำอะไรดี… ผมไม่เคยลงมือปลูกพืช หรือเล้ียงสัตว์เป็นจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง เน่ืองจำกแม่ไม่สนับสนุนให้ผมทำ เพรำะบ้ำนในเมืองของเรำ ก่อนทีจ่ ะกลำ่ วข้ึน ไม่ได้มีเน้ือท่ีมำกมำยพอท่ีจะทำ พืชที่ผมเคยปลูกก็มีแค่ถั่วเขียว “เด๋ียวพรุ่งน้ียำยพำไปซ้ือเมล็ดผักบุ้ง แต่บุญจะปลูกแค่ไหนล่ะ ทง่ี อกเปน็ ถั่วงอกเพ่อื เอำไปสง่ ครูสมัยประถม ผมนง่ั คิดอยนู่ ำนตง้ั แต่เลิก เรียนวิชำเกษตรช่วงสำย ๆ กระท่ังตกเย็น แต่ก็ยังคิดไม่ออก จนเสียง แค่เรำกินกันสองคน หรือจะเอำไปขำยด้วย” คำพูดของยำยทำให้ผม หนง่ึ ดงั ขึน้ ต้องกลับมำนง่ั คิดทบทวนถึงคำสั่งของครูอกี ครัง้ คำว่ำ “เศรษฐศำสตร์” ก็ปรำกฏชัดในหัวของผม แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่ำ ผมควรจะปลูกผักบุ้งมำก “บุญมำกินข้ำวได้แล้วลูก” ยำยของผมเรียกผมไปกินข้ำว น้อยแค่ไหน และควรทำอย่ำงไรต่อไป ว่ำแต่ทำไมยำยถึงได้ถำมผม ผมจึงลุกข้ึนเพ่ือไปยังโต๊ะอำหำร เบ้ืองหน้ำของผม มีจำนกับข้ำววำง กันนะ หรือว่ำยำยจะได้ยินตอนที่ผมเรียนออนไลน์ ยังไม่ทันที่ เรยี งรำยอยู่ ควำมสงสัยของผมจะไดค้ ำตอบ ยำยกเ็ อย่ ขึ้น “วันน้ียำยผัดผักบุ้งนะ น่ำกินไหมล่ะ” ยำยพูดแนะนำอำหำร “ยำยได้ยินตอนท่ีบุญเรียนอยู่ว่ำ ครูเขำบอกใหมีคำนวณต้นทุน ดังเช่นทุกวัน ผมจึงส่งย้ิมให้พร้อมพยักหน้ำตอบ ก่อนท่ีจะนั่งลง ด้วย ยำยเลยถำมบุญก่อนจะได้เตรียมตัวถูก” คำพูดของยำยไขข้อ เพอ่ื กินขำ้ วเยน็ กบั ยำย สงสัยของผมจนหมดสิ้น ครูพูดเช่นนั้นจริง ๆ และถ้ำยำยไม่เตือนผม ผมคงลมื ไปแลว้ ผมจึงถำมยำยว่ำ “ผักบุ้งนี่อร่อยนะ ปลูกก็ง่ำย ทำกับข้ำวได้หลำยอย่ำงด้วย” ยำยพูดขึ้นในขณะที่เรำกินข้ำวด้วยกัน ซึ่งต่ำงจำกปกติท่ีเรำจะกินข้ำว “ยำยว่ำบุญควรจะปลูกแค่ไหนดี บุญไม่รู้เลยอะยำย” ยำยมอง กันเงียบ ๆ ต่ำงคนต่ำงกิน มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ และได้คิดทบทวน หนำ้ ผมเหมือนร้อู ยแู่ ล้วว่ำผมจะถำมเช่นน้ี ก่อนทจ่ี ะตอบวำ่ ในคำพูดของยำย ทนั ใดปัญหำที่วนเวยี นอย่ใู นหวั ผมก็เร่ิมพบทำงออก... “ปลูกแค่เรำกินก่อนไหมลูก แล้วถ้ำเหลือเรำค่อยเอำไปขำย “ยำย ผักบุ้งน่ีปลูกง่ำยจริงหรอ ยำยปลูกเป็นไหม สอนบุญ เรำขุดแปลงไม่ต้องใหญ่มำกในสวน ก็น่ำจะได้แล้วล่ะ” ผมเห็นด้วย หนอ่ ยสิ” ผมถำมยำยออกไปอย่ำงรวดเร็ว ยำยมองหนำ้ ผมแล้วสง่ ย้ิมให้ กับคำแนะนำต่ำง ๆ ของยำย หลังจำกนั้นยำยยังแนะนำผม กอ่ นจะตอบวำ่ อีกหลำยอย่ำง ท้ังวิธีกำรทำแปลงปลูก วิธีกำรปลูกผัก กำรทำปุ๋ย ไว้ใช้เอง รวมไปถึงกำรทำบัญชีรำยรับรำยจ่ำย เย็นวันนั้นเป็นวันท่ีผม หน้ำ ๔๕ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๔๖ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ได้คุยกับยำยมำกท่ีสุด ตั้งแต่ผมมำอยู่ในบ้ำนหลังนี้ ซึ่งก็ผ่ำนมำถึง ผมตรงเข้ำไปขอซื้อเมล็ดผักบุ้งตำมท่ีตอ้ งกำร ไม่นำนก็ไดม้ ันมำ 2 เดอื นแลว้ … ในครอบครอง เรำสองคนยำยหลำนเดินซ้ือของใช้จำเป็นอีกสองสำม เช้ำวันรุ่งข้ึน ยำยปลุกผมแต่เช้ำ เพ่ือไปเตรียมแปลงผักในสวน อยำ่ งในตลำด กอ่ นท่ีจะมุ่งหนำ้ กลับบำ้ น เพอื่ ไปจัดกำรกบั แปลงผกั ตอ่ เมื่อถึงสวนผมก็ลงมือทำตำมที่ยำยได้สอนมำเม่ือเย็นวำน เร่ิมจำก กว่ำเรำจะถึงบ้ำนเวลำก็ล่วงเลยมำถึงเท่ียงวันเสียแล้ว ดีท่ีวันนี้ กำรวำงแนวแปลง ถอนหญ้ำ ฟันดิน ทุกอย่ำงช่ำงยำกลำบำกสำหรับผม เป็นวันเสำร์ผมเลยไม่ตอ้ งเรียนออนไลน์ ไม่ง้ันคงตอ้ งตำมเรยี นย้อนหลัง เพรำะว่ำนี่คือครั้งแรกที่ผมได้ลงมือทำแปลงปลูกผักเองจริง ๆ ไม่ใช่ท่ีรู้ เป็นแน่ เรำสองคนน่ังพักกันครู่หน่ึง ก่อนจะกินข้ำวกลำงวัน และเร่ิม มำจำกกำรฟงั ทคี่ รสู อน หรอื อ่ำนเอำจำกหนังสือ… ลงมือปลูกผักบุ้งต่อ ยำยบอกให้ผมเตรียมน้ำอุ่นเพ่ือแช่เมล็ดผักบุ้ง ยำยบอกว่ำแช่ไว้แบบน้ีถึงช่วงโพล้เพล้ แล้วค่อยเอำไปปลูกจะทำให้ ยำยยังคงอยู่ข้ำง ๆ เป็นผู้ช่วยของผมอยู่ไม่ห่ำง จนกระทั่ง งอกดีข้ึน ผมรีบทำตำมโดยไม่รอช้ำ และรออย่ำงใจจดใจจอ เม่ือครบ แปลงผักของผมเสร็จตำมท่ีได้วำงแผนเอำไว้ ถึงแม้ว่ำมันจะไม่ค่อย ตำมเวลำผมกับยำยก็ตรงไปท่ีแปลงผัก ยำยบอกให้ผมขุดหลุมเล็ก ๆ สวยงำมอยำ่ งท่ีมืออำชพี ทำ แตม่ ันก็ใชป่ ลูกผกั บุ้งได้แนน่ อน ยำยของผม จำกนัน้ หยอดเมลด็ ลงไป แลว้ กลบหลุมนน้ั ให้เรียบรอ้ ย ผมทำตำมที่ยำย ทำ่ นว่ำอย่ำงน้นั บอกอย่ำงตั้งใจ แต่มันอำจจะช้ำไม่ทันใจ ยำยจึงเข้ำมำช่วยทำจนเสร็จ เม่ือทุกอย่ำงเรียบร้อยดีแล้ว ยำยให้ผมเอำบัวรดน้ำใส่น้ำมำรดแปลงผัก หลังจำกน้ันเรำสองคนยำยหลำนก็มุ่งหน้ำไปตลำด เพ่ือไปซื้อ เป็นอันเสร็จส้ินภำระกิจในกำรปลูกผักบุ้งของพวกเรำสองคน คืนนั้น เมล็ดผักบุ้ง ก่อนออกจำกบ้ำนยำยเตรียมตัวอยู่พักใหญ่ ท้ังหน้ำกำก ผมจดบันทึกสิ่งท่ีผมทำ และทำบัญชีรำยรับรำยจ่ำย เพื่อเตรียมเอำไว้ อนำมัย ท้ังเจลแอลกอฮอล์ ท้ังถุงมือครบถ้วนเตรียมพร้อมสำหรับท่ำน รำยงำนควำมคืบหนำ้ ใหค้ ณุ ครูไดฟ้ งั และผม ซึ่งผมก็เข้ำใจในส่ิงที่ท่ำนทำเป็นอย่ำงดี เดี๋ยวน้ีทุกคนจะต้อง เรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเองจำกโรคร้ำย เพรำะเป็นหนทำงที่จะทำให้เรำ หลังจำกวันนั้น ผมก็จะไปน่ังเฝ้ำจองมองว่ำผักบุ้งของผมจะงอก เอำชีวิตรอดจำกสถำนกำรณ์ในตอนนี้ได้ ข้ึนมำเมื่อไหร่ บำงครั้งยำยจะออกมำน่ังดูเป็นเพ่ือน พร้อมพูดกับผม เสมอว่ำ เม่ือถึงร้ำนขำยอุปกรณ์กำรเกษตร ยำยให้ผมไปซื้อเมล็ดผักบุ้ง ตำมที่เรำได้คำนวณกันไว้ ทุกอย่ำงในร้ำนเหมือนฉำกละครท่ีผมเคยดู “ทุกอย่ำงต้องอำศัยเวลำ และควำมอดทนนะบุญ” ผมรู้ว่ำยำย ในโทรทัศน์ น่ีเป็นคร้ังแรกที่ผมได้เห็นของจริง เพรำะในเมืองกรุงไม่มี ต้องกำรจะบอกอะไรกับผม แต่ถึงอย่ำงนั้นผมก็อยำกจะเห็นว่ำ สิ่งที่ผม รำ้ นแบบน้ี เรำอยำกได้อะไรกต็ รงไปหำ้ งสรรพสินคำ้ ทกุ อยำ่ งจบทน่ี ้นั ต้ังใจทำมันประสบควำมสำเร็จจริง ๆ ทุกอย่ำงดำเนินไปจนกระทั่งถึง วนั น้ี วนั ที่ผมตอ้ งรำยงำนควำมคืบหนำ้ ให้คณุ ครูได้ฟัง… หนำ้ ๔๗ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . หน้ำ ๔๘ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

ผมน่ังฟังโครงงำนของเพ่ือน ๆ ด้วยควำมตื่นเต้น ส่วนใหญ่แล้ว ของผมเรมิ่ เบำบำง และจำงหำย ในตอนน้ีเวลำกินข้ำวของเรำกไ็ ม่เงียบ ทุกคนก็จะทำคล้ำย ๆ กัน ปลูกผักสวนครัวลงในกระถำงไว้กินในบ้ำน เหงำอีกแลว้ … จะกระทัง่ ถึงผม 20 วันหลังจำกท่แี ปลงผักของบุญถูกสร้ำงข้ึน พืน้ ดินบริเวณน้ัน “สวัสดีครับ ผมนำยบุญ เลขที่ 15 ครับ โครงงำนของผมช่ือว่ำ ไม่ได้ว่ำงเปล่ำอีกแล้ว มันถูกเติมเต็มด้วยต้นผักบุ้งที่ชูยอดพลิ้วไหว “แปลงผักของบุญ” ครับ ผมได้ลงมือทำแปลงผักบุ้งไว้กินเองที่บ้ำน ไปตำมสำยลม ผมมองดูพวกมันด้วยควำมรู้สึกภูมิใจ ก่อนที่ยำย และหำกเหลือผมจะนำไปขำยครับ” ผมพูดอธิบำยส่ิงที่ผมทำ พร้อมส่ง จะบอกวำ่ รูปภำพประกอบ “เรำเก็บผักบุ้งไปทำกับข้ำวกันเถอะ” ส้ินคำของยำย ผมก็รู้สึก เมื่อคุณครู และเพื่อน ๆ เห็นภำพ คำถำมมำกมำยจำกเพื่อน ๆ ใจหำยท่ีจะต้องเก็บผักบุ้งที่เฝ้ำทะนุถนอมเป็นอย่ำงดี แต่สุดท้ำย และคุณครูก็ยิงรัวใส่ผม รำวกับกระสุนปืนกลในภำพยนตร์สงครำม ก็ต้องเก็บมันอยู่ดี เพรำะเรำต้ังใจปลูกมันไว้เป็นอำหำร ผมกับยำย ผมก็ตอบคำถำมตำมควำมเป็นจริงว่ำ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้ำนสวนแถบ จงึ นง่ั ลงชว่ ยกนั เกบ็ ผกั บงุ้ ในแปลง เพอื่ เอำไปทำกบั ขำ้ ว ชำนเมืองของยำย และผมไม่ได้ทำแปลงผักนี้คนเดียว ยำยเป็นผู้ช่วย คนสำคญั ของผมทที่ ำให้ แปลงผกั ของบุญ เปน็ รปู เป็นร่ำงข้นึ มำ แลว้ ผม เย็นวันน้ันเรำสองคนนั่งกินผัดผักบุ้งกันอย่ำงควำมเอร็ดอร่อย ยังบรรยำยถึงข้ันตอนกำรทำแปลงผักด้วยควำมทุลักทุเลของผม ผมรูส้ กึ วำ่ มันอรอ่ ยกว่ำผัดผกั บงุ้ ทุกจำนที่ผมเคยกนิ มำทงั้ หมด หลังจำก ให้ทุกคนฟัง เพ่ือน ๆ และคุณครูต่ำงปรบมือให้ เสียงปรบมือนั้น กินข้ำวเสรจ็ ผมก็ถำมยำยวำ่ ทำให้ผมรู้สึกมีควำมสุขมำก ทำให้ผมมีกำลังใจ และจะตั้งใจดูแล แปลงผักของผมตอ่ ไป… “ยำยผักบุ้งยังเหลืออีกเยอะเลย เรำจะทำยังไงดี” ยำยมองผม แล้วยิ้มให้ก่อนตอบว่ำ วันเวลำยงั คงหมุนเวียนเปล่ียนไป ผมยงั คงตง้ั ใจดูแลแปลงผักบุ้ง ของผมเช่นเดิม ซึ่งทุกอย่ำงก็เป็นไปตำมคำของยำยจริง ๆ 3 วัน “เด๋ียวพรุ่งน้ีเรำเก็บไปขำยให้ป้ำศรีกัน ให้ป้ำเขำเอำไปขำย หลังจำกวันที่ผมรำยงำนผลควำมคืบหน้ำกำรทำงำน ต้นอ่อนผักบุ้ง ท่ตี ลำด” เมือ่ ยำยพูดจบ ในหัวของผมกเ็ กดิ คำถำมขนึ้ ทนั ที ก็ค่อย ๆ ชูยอดอ่อนขึ้นจำกพ้ืนดินในแปลงปลูก ผมดีใจมำกว่ำ ในท่ีสุด ต้นผักบุ้งของผมก็งอกสักที ผมเฝ้ำรดน้ำ ใส่ปุ๋ยท่ียำยสอนให้ผมทำ “ทำไมเรำไม่เอำไปขำยที่ตลำดเองล่ะยำย” ผมถำมออกไป และดแู ลกำจัดวัชพชื ยำยยังคงแนะนำ และสอนผมให้ปลูกผกั อยไู่ ม่ห่ำง ด้วยควำมสงสัย ยำยยังคงยมิ้ และตอบผมอย่ำงใจเย็นวำ่ กำรทำแปลงผกั บุ้งทำให้ผมไดค้ ุยกันยำยมำกขึ้น ควำมอึดอดั ทมี่ อี ยู่ในใจ “เรำมผี ักบ้งุ แค่อย่ำงเดียว ขำยเองจะขำยยำกนะบุญ เอำไปขำย หนำ้ ๔๙ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ให้ป้ำศรีแกมีผักหลำยอย่ำง ผักของเรำจะขำยหมดแน่นอน ถึงแม้จะได้ เงินน้อยกว่ำนิดหน่อย แต่ผักเรำจะหมดไม่เหลือท้ิง เป็นกำรกระจำย รำยได้ให้ชุมชนด้วย อีกอย่ำงตอนน้ียำยก็ไม่อยำกพำหลำนไปตลำด หนำ้ ๕๐ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

มันเส่ียงมำกเลยนะลูก” คำพูดของยำยทำให้ผมเข้ำใจหลักกำรค้ำขำย ควำมรู้ที่ผมคิดว่ำ ผมคงไม่ได้จำกในห้องเรียน ผมได้เรียนรู้วิถีชีวิต มำกขึน้ และร้ถู งึ ควำมหว่ งใยของยำยที่มีใหผ้ ม… ได้เห็นแนวทำงกำรดำเนินชีวิตของใครหลำยคน ได้เห็นคุณค่ำ ของบำงสิ่งท่ีผมไม่เคยเห็นถึงควำมสำคัญของมัน และท่ีสำคัญกำรเรียน รุ่งขึ้นผมกับยำยก็ลงไปเก็บผักบุ้งที่เหลือในแปลง แล้วเอำไปส่ง ที่เปลี่ยนควำมสัมพันธ์ระหว่ำงผมกับยำย จำกคนที่ไม่คุ้นเคย ให้กับป้ำศรีท่ีอยู่ไม่ห่ำงจำกบ้ำนของยำย ป้ำศรีเป็นชำวสวนท่ีจะนำผัก ให้กลำยเป็นคนท่ีเข้ำใจกัน ถึงแม้ว่ำมันจะลำบำกบ้ำง ติดขัดบ้ำง จำกชุมชนรอบ ๆ บ้ำนยำยไปขำยท่ีตลำด… ป้ำศรีรับผักบุ้งของผมไป แต่หำกเรำเปิดใจยอมรับควำมเปล่ียนแปลง มีควำมพยำยำม และตั้งใจ ท้งั หมด แถมแกยังบอกว่ำ ปัญหำ และอปุ สรรคกจ็ ะถูกขจัดไป ผมเชอื่ อย่ำงนั้นครบั … “เก่งนะเน่ีย ปลูกได้ต้นใหญ่เชียว” คำพูดของป้ำศรีทำให้ หน้ำ ๕๒ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . ผมมีควำมสุขมำก ผมรับเงินค่ำผักบุ้งจำกป้ำศรีมำ จำกน้ันก็มุ่งหน้ำ กลบั บ้ำนในทนั ที เพอ่ื บันทึกลงในบัญชรี ำยรับรำยจ่ำย เช้ำนี้ผมกับยำยยังคงกินกับข้ำวที่ทำจำกผักบุ้งในแปลงของเรำ เม่อื กนิ เสร็จผมกเ็ ตรยี มตวั ที่จะเรียนออนไลนด์ งั เช่นทุกวัน วันนเ้ี ป็นวนั ที่ ผมต้องรำยงำนควำมคืบหน้ำของโครงงำนให้ครูฟังอีกครั้ง เมื่อถึงเวลำ ผมก็เล่ำให้ทุกคนฟังว่ำ ผมได้เก็บผักบุ้งมำทำกับข้ำวแล้ว ส่วนที่เหลือ ก็นำไปขำยเรียบร้อยตรงตำมท่ีผมต้ังใจไว้ พร้อมส่งภำพประกอบ ให้ทุกคนดู ผมบอกเพื่อน ๆ และคุณครอู ีกวำ่ ผมจะทำแปลงผกั ของบุญ ต่อไป จนกว่ำผมจะได้กลับไปเจอกับทุกคน แล้วผมจะเอำผักท่ีผมปลูก ไปฝำก สิ้นสุดกำรนำเสนอเพ่ือน ๆ และคุณครูปรบมือ และกล่ำวว่ำ จะรอกนิ ผกั จำก แปลงผักของบุญ อย่ำงใจจดใจจอ่ … ทั้งหมดนี้คือ กำรเรียนของผมในช่วงนี้ กำรเรียนท่ีไม่ได้ อยู่ในห้องเรียน ห้องเรียนท่ีไม่มีเพ่ือน ๆ ควำมรู้ หรือคำแนะนำท่ีไม่ได้ มำจำกคุณครู หรือหนังสือเพียงเท่ำน้ัน กำรบ้ำน หรือแบบฝึกหัดท่ีไม่ได้ อยู่ในกระดำษ แต่เป็นกำรนำควำมรู้ที่ได้ไปลงมือทำจริง ๆ กำรเรียน ท่ีต้องอำศัยควำมพยำยำม และฝึกควำมอดทนอย่ำงที่ไม่เคยทำมำก่อน หน้ำ ๕๑ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

แปลงผักของบญุ บรรณานกุ รม ผู้เขยี น : นำงสำวนชิ นันท์ รำดรอด ทรงพร ศรีสวุ รรณ.(๒๕๕๙). “ทศพิธราชธรรม” หลักปฏิบตั ิ นกั เรยี นโรงเรียนมธั ยมวดั สทุ ธำรำม ๑๐ ประการ .(ออนไลน)์ .แหลง่ ทมี่ ำ: สำนกั งำนเขตคลองสำน กรงุ เทพมหำนคร https://www.prachachat.net/news_detail. php?newsid=1478247611 งำนเขยี นช้นิ นไ้ี ดร้ ับรำงวัลรองชนะเลิศอนั ดบั ท่ี ๑ กำรประกวดเรื่องสน้ั ระดับชน้ั เข้ำถงึ เมื่อ ๓๑ มกรำคม ๒๕๖๑ มัธยมศึกษำ ในกิจกรรมเน่ืองในวันภำษำไทยแห่งชำติ ประจำปี ๒๕๖๔ โดย สำนกั วฒั นธรรม กีฬำ และกำรท่องเท่ียว เผด็จ บญุ ขำว บษุ บง กำญจนสำขำ และอมั พรพมิ ล ประยรู . การใช้ ประโยชน์จากแหล่งต้นไทรในเขตรักษา พันธ์ุสัตว์ป่า หนำ้ ๕๓ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R . แม่นาภาชี .รำยงำนควำมก้ำวหน้ำงำนวิจัย.กลุ่มงำนวิจัย สัตว์ป่ำ สำนักอนุรักษ์สัตว์ป่ำ กรมอุทยำนแห่งชำติสัตว์ป่ำ และพนั ธ์ุพืช กรงุ เทพมหำนคร, ๒๕๕๓ พนิดำ เชงิ หอม.(๒๕๕๗). บทที่ ๒ การเกดิ ข้างขึนขา้ งแรม . (ออนไลน์). แหล่งท่มี ำ: https://sites.google.com/site /krukookkai15/innovation/createwebsite เขำ้ ถึงเม่อื ๓๑ มกรำคม ๒๕๖๑ พนิดำ เชงิ หอม.(๒๕๕๗). บทท่ี ๓ การเกิดสุรยิ ุปราคา และ จนั ทรปุ ราคา .(ออนไลน์).แหลง่ ท่มี ำ:https://sites.google .com/site/krukookkai15/innovation/bth-thi-3-kar- keid-suriyuprakha-laea-canthruprakha เขำ้ ถึงเม่ือ ๓๑ มกรำคม ๒๕๖๑ หน้ำ ๕๔ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .

Plains – wanderer. (๒๕๕๖). นกโพระดกคอสฟี า้ .(ออนไลน์). แหล่งท่ีมำ: http://oknation.nationtv.tv/blog/ plainswanderer/2013/05/12/entry-1. เขำ้ ถึงเมอ่ื ๓๑ มกรำคม ๒๕๖๑ หน้ำ ๕๕ : ร ว ม ว ร ร ณ ก ร ร ม ยุ ว ก วี M S R .