ธัญชนก อุ่นเมือง

ในเชา้ อนั สดใสวนั หน่ึง หนูบา้ นท่ีอาศยั อยใู่ นตวั เมืองอนั แสนวนุ่ วายไดอ้ อกเดินทางไป เยย่ี มหนูนาท่ีชนบท ซ่ึงตวั เขาเองกไ็ มไ่ ดก้ ลบั ไปที่นนั่ มานานหลายปี มนั เดินรอนแรมแบบไม่พกั จนตะวนั ตกดินในที่สุดก็มาถึงบา้ นของหนูนา ท้งั 2 เจอหนา้ กนั กเ็ ขา้ มาโผกอดทกั ทายอยา่ งดีใจ

\"พ่ีหนูบา้ น เป็นอยา่ งไรบา้ ง ฉนั คิดถึงพ่เี หลือเกินไม่ไดพ้ บกนั ต้งั หลายปี \" หนูนากลา่ วทกั อยา่ ง อารมณ์ดี \"พี่สบายดีนอ้ งหนูนา กินอ่ิมอยสู่ บาย อยใู่ นเมืองจะทาอะไรก็สะดวกไปหมด\" หนูบา้ น ตอบแบบภมู ิใจ \"ดีจริงที่ไดย้ นิ อยา่ งน้นั ... มา ๆ เขา้ บา้ นกนั ก่อนพี่ ฉนั เตรียมอาหารไวม้ ากมาย พเ่ี หนื่อยมา ท้งั วนั คงหิวแย\"่ หนูนาเชิญชวนใหเ้ ขา้ มาขา้ งในโพรงไมร้ ิมชายนาน่าพกั ผอ่ นของตน พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารท่ีหนูนาจดั ไวอ้ ยา่ งดีกลบั มีเพียงขา้ วสาร ธญั พืชและผลไม้ เพียงเลก็ นอ้ ย ไม่ไดม้ ีอาหารน่ากินเหมือนท่ีหนูเมืองคิดเอาไว้ \"โธ่ หนูนานอ้ งพี่ นี่เธอกินอาหารพวกน้ีไปไดอ้ ยา่ งไรกนั วนั ๆ ไม่เคยไดก้ ินของท่ีดีกวา่ น้ี เลยหรือไร\" หนูบา้ นหนั มาถามหนูนาดว้ ยสีหนา้ แสนห่วงใย

\"ฉนั วา่ น่ีกด็ ีแลว้ นะพ่ี อาหารแตล่ ะอยา่ งคุณภาพดี ๆ ท้งั น้นั ขนาดคนเมืองยงั มารับไปขายเลย\" เสียงของหนูนาตอบกลบั แบบแผว่ เบา ดว้ ยความรู้สึกอายที่วา่ อาหารน้นั ไม่ถกู ใจแขกผมู้ าเยอื น \"เอาอยา่ งน้ี เดี๋ยวเราเขา้ เมืองไปเที่ยวบา้ นพกี่ นั รับรองวา่ จะมีของกินคุณภาพดีมากมายให้ เธอไดก้ ินอยา่ งสุขสบาย\" พอหนูนาพดู จบ ท้งั 2 กก็ ินอาหารแลว้ เขา้ นอน เม่ือพระอาทิตยฉ์ าย แสงมา พวกเขาจึงออกเดินทางไปยงั ในเมืองทนั ที เมื่อถึงบา้ นในเมืองอนั แสนคบั แคบแต่เตม็ ไปดว้ ยขา้ วของทนั สมยั หนูนาท่ีเพิ่งเขา้ มาใน เมืองคร้ังแรกก็รู้สึกแปลกใจเลก็ นอ้ ยวา่ พ่หี นูบา้ นไม่อึดอดั หรืออยา่ งไร ท่ีตอ้ งอยแู่ คใ่ นรูแสนคบั แคบของชุมชนเมืองแบบน้ี หลงั จากนง่ั ไดส้ กั พกั หนูบา้ นกถ็ ืออาหารละลานตามาพร้อมเสิร์ฟตอ้ นรับแขก มีท้งั ขนม เคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบท่ีหนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน \"โอโ้ ห ! พหี่ นูบา้ น พไ่ี ดก้ ินของดี อยา่ งน้ีทกุ วนั เลยหรือจ๊ะ\" หนูนาร้องออกมาดว้ ยเสียงต่ืนเตน้

\"ใช่แลว้ นอ้ งพี่ ก็เธออยชู่ นบทไดก้ ินแตข่ องไมด่ ี อยใู่ นเมืองแบบพนี่ ี่สิ ชีวติ ที่ใคร ๆ ก็อยากมี กนั \" หนูบา้ นพูดจบกม็ ีเสียงแปลก ๆ ดงั ข้ึนมาทนั ที \"เหมียว เหมียว !\" \"นนั่ เสียงอะไรหรือพี\"่ หนูนาถามอยา่ งกงั วล \"คงเป็นเสียงดนตรีแหละม้งั คนแถวน้ีเขาชอบฟังเพลงกนั ช่างเถอะนะหนูนานอ้ งพ่ี เรามา กินอาหารกนั เถอะ\" หนูบา้ นกบั หนูนากินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แต่เสียงร้องเหมียว ๆ กใ็ กลเ้ ขา้ มาทกุ ที ทนั ใดน้นั เอง แมวร่างใหญก่ ็โผล่เขา้ มาขา้ งโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ตา่ งว่ิงหนีกระเจิดกระเจิง ดว้ ยความตกใจ หนูนาวง่ิ ไปซ่อนตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เน่า นง่ั ตวั สน่ั เทาตรงน้นั หลายชวั่ โมง แลว้ ค่อยกลา้ เดินออกมา

\"นอ้ งหนูนา !\" เสียงหนูบา้ นตะโกนดงั ลน่ั มาแตไ่ กลเมื่อไดเ้ ห็นหนา้ หนูนา \"ไปหลบท่ีไหนมา พ่ี นึกวา่ โดนเจา้ แมวนน่ั คาบไปเสียแลว้ \" \"ฉนั หลบอยทู่ ี่ถงั ขยะเหมน็ เน่ามา ฉนั กลวั เหลือเกินพ่ี อยากกลบั บา้ นเตม็ ทีแลว้ \" หนูนา ตอบดว้ ยเสียงส่นั เครือ \"แตท่ ่ีนี่มีของดี ๆ รอใหเ้ ธอมากินอีกมากมายเลยนะ\" หนูบา้ นกลา่ วร้ังไว้ \"ของดีแคไ่ หนฉนั ก็กินไมล่ งหรอกพ่ี ขอตวั กลบั บา้ นไปกินของเทา่ ที่มีแตร่ ู้สึกสบายใจใน ชนบทจะดีกวา่ \" พดู จบหนูนาก็เดินกลบั ชนบท ทิ้งใหห้ นูบา้ นอยอู่ ยา่ งหวาดหวนั่ ท่ีเขตเมือง ต่อไป นทิ านเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า : ส่ิงไหนที่เรามีแลว้ รู้สึกสบายใจที่ไดค้ รอบครองยอ่ มนาความสุขมาสู่ชีวติ เสมอ แต่ส่ิงใดที่ มีแลว้ หวาดหวนั่ ทุกคร้ังนน่ั คือความทุกข์ ดงั น้นั เราควรพอใจในส่ิงท่ีตวั เองมี แคน่ ้นั กเ็ พียงพอ แลว้