วินีลกชาดก

วนิ ลี กชาดก

คานา ชาดกเรอื่ งนี้เราสรา้ งมาเพื่อจุดประสงค์เพื่อใหค้ นรุน่ หลงั ได้เขา้ ใจถงึ ชาดกเรอื่ งวนิ ีลกชาดกวา่ ดว้ ยเรอื่ งการเลอื กที่ ผดิ ถา้ นทิ านชาดกเรอื่ งนี้มีอะไรผดิ พลาด ต้องขออภยั ไว้ ณ ที่นีด้ ว้ ย

สารบญั หนา้ เนื้อเรื่อง 1 - 19 ประวัตสิ ่วนตวั 20

ในสมัยพทุ ธกาล เมือ่ ครั้งที่พระบรมศาสดา สมั มาสัมพุทธเจ้าประทบั อยู่ ณ พระวิหารเวฬวุ ัน ทรงปรารภพระเทวทัตเอาอยา่ งพระสุคต ความ พสิ ดาร มีอยูว่ า่ เมอื่ พระเทวทตั นอนแสดงทา่ ทางหยาบ พระสุคตแกพ่ ระอัครสาวกทง้ั สองผูม้ าสคู่ ยาสีสะ ประเทศ

พระเถระทั้งสองครนั้ แสดงธรรมแลว้ กพ็ า นสิ ติ ของท่านมายงั พระวิหารเวฬวุ นั เพือ่ เขา้ เฝา้ พระศาสดา “ดูก่อนสารบี ตุ รเทวทตั เห็นเธอท้งั สองแล้ว ได้ทาอย่างไร” “ขา้ แต่พระองค์ พระเทวทัตแสดง ท่าทางอย่างพระองค์ ทาให้พระองคเ์ สื่อมเสีย พระเจา้ ค่ะ”

“ดูกอ่ นสารบี ตุ ร เทวทัตทาตามอยา่ งเรา ถงึ ความ พนิ าศใหญ่มิใชแ่ ตใ่ นบดั นเี้ ทา่ นั้น แมแ้ ต่กอ่ นกถ็ งึ ความพินาศ” พระศาสดาตรสั ดงั น้ันแลว้ จึงตรสั พระธรรมเทศนานี้ ในอดีตกาลเมือ่ พระเจ้าวิ เทหะเสวยราชสมบัติในกรงุ มิถลิ า แคว้นวิเทหะ พระโพธิสัตย์ถือกาเนิดในพระครรภ์ ของพระมเหสขี องพระเจา้ วเิ ทหะนั้น

คร้นั เจรญิ วยั แลว้ ไดท้ รงศกึ ษาศลิ ปศาสตร์ทกุ ชนดิ ในเมอื งตกั ศิลา เมื่อพระบิดาสวรรคตแลว้ จงึ ทรงดารงอยู่ในราชสมบตั ิ คร้ังน้ันพญาหงสท์ อง ตัวหน่งึ อาศัยอยูบ่ นต้นไม่ใหญ่กับนางหงสแ์ ละลกู น้อยอกี สองตวั วนั หนึง่ ขณะทีพ่ ญาหงสอ์ อกหา อาหารอยนู่ นั้ กไ็ ดพ้ บกบั นางกา

ท้ังคู่เกิดความเสน่หาและไดแ้ อบมสี ัมพันธ์กนั “แมก่ าเอ่ยขนเจา้ ชา่ งดาคลับประทบั ใจพจี่ ริงๆ” “ท่านหาอาหารมาไกลคงจะเหนือ่ ยเชิญมาพกั ทรี่ งั ของขา้ ดีกวา่ มย๊ั ” วันเวลาผา่ นไปไมน่ าน นางกาก็ ออกไข่ คลอดลกู ออกมาเป็นตวั ผู้

ลกู กานมี้ ลี กั ษณะไม่ไดม้ ีขนสดี าเหมอื นกา ทัว่ ไป แต่มขี นสเี ขียวมนั วาว นางกาจงึ ตัง้ ชือ่ ให้ ลูกวา่ วนิ ลิ กะ “ลูกเราขนสีเขียวมนั วาว ไม่ เหมอื นทั้งกาไมเ่ หมอื นทั้งหงส”์ “ นั้นสจิ ๊ะ ขา้ จะตัง้ ชอื่ ลูกของเราว่า วนิ ลิ กะ” พญาหงสเ์ ห็น ว่าลูกกาน้ันอยไู่ กลจงึ ไปหาลกู กาบอ่ ยๆ

ลูกหงส์ทัง้ สองตวั เหน็ พญาหงส์ผูเ้ ป็นพอ่ ออก จากรงั ไปบอ่ ยๆ กเ็ กดิ ความสงสยั “ทา่ นพ่อ ทาไม่ ทา่ นถงึ ออกไปขา้ งนอกบอ่ ยจงั ” “นน่ั สิ อาหาร เราก็มเี กบ็ ไว้ต้ังเยอะ ทา่ นไมเ่ ห็นตอ้ งออกไปเลย” “ลูกพอ่ ที่พ่อออกไปบ่อย ก็เพราะต้องการไปหาลูก อีกตัวของพ่อทีเ่ กดิ กบั นางกา”

พญาหงสเ์ ลา่ เรอื่ ง วินิลกะ ใหล้ ูกหงสท์ ้ังฟัง ลูก หงสท์ งั้ สองจงึ คดิ ที่จะลกู กานัน้ มาอยอู่ าศยั ทีร่ ัง เพื่อทพี่ ญาหงส์ผพู้ อ่ จะได้ไมต่ อ้ งออกไปหาบอ่ ยๆ “ท่านพอ่ แลว้ วนิ ลิ กะ น้องของพวกเราตอนนีอ้ ยูท่ ี่ ไหนละ่ ” “น้องของเจา้ อาศัยอยทู่ ีย่ อดตาลตน้ หนึ่ง ไม่ไกลจากกรุงมถิ ลิ า แควน้ วิเทหะ”

“อยา่ งนนั้ พวกเราจะพาน้องมาหาท่านพอ่ เอง” “พวกเจ้าอย่าไดไ้ ปเมอื งมนษุ ยเ์ ลย พวกเจา้ อาจถูก มนุษย์ทารา้ ยได้” พญาหงสไ์ ด้ห้ามลกู หงส์ ทั้งสองไว้ ด้วยเกรงวา่ จะถูกมนุษย์ทาอนั ตราย แต่ลูก หงสท์ ง้ั สองกห็ าไดฟ้ ังไม่ “พวกเรา ไปพาวินลิ กะมาอยู่ ด้วยกันดีกว่า”

“ดีเลย ท่านพ่อจะได้ไมต่ อ้ งเดนิ ทางไปบ่อยๆ” ลูกหงส์ทง้ั สองบนิ มาถงึ ต้นตาลที่วนิ ลิ กะอาศัยอยู่ และได้ชักชวนวินลิ กะไปอยดู่ ้วยกนั ทีต่ น้ ไมใ้ หญ่ “เจ้าคือ วินิลกะใชห่ รอื เปลา่ ” “ใช่ ข้านี่แหละวนิ ล กะ” “พวกเราคือลกู ของพญาหงส์ มารบั เจา้ ไปอยู่ ด้วยกัน เจา้ จะไปกับเราหรือเปล่า”

“ไปสๆิ ข้าอยากไปอยกู่ ับทา่ นพ่อ ให้ข้าไปนะ ท่านแม่” “ถา้ เจา้ อยากจะไปอยูก่ บั พ่อ เจ้ากไ็ ป เถอะ” เจา้ กาน้อยวินิลกะปกี ยงั ไมแ่ ข็ง ไมส่ ามารถ บนิ ตามพไี่ ปยังรงั พญาหงส์ได้ ลูกหงสท์ งั้ สองจงึ เสนอใหเ้ กาะกง่ิ ไม้ ส่วนพวกตนจะเอาจงอยปาก คาบที่ปลายไม้พาบนิ ไป

“เจา้ จงเกาะกง่ิ ไมน้ ี้ เดี๋ยวพวกขา้ จะพาบนิ ไปเอง” “ไดเ้ ลย ข้าไปละ่ นะท่านแม่” “ดูแลตวั เองนะลกู ” ขณะทลี่ ูกหงสท์ ้ังสองพาวนิ ิลกะบนิ ผา่ นกรงุ มิถลิ า ขณะนนั้ พระเจา้ กรงุ วเิ ทหะประทับบนราชรถ ซึ่ง เทียมม้าดว้ ยมา้ สนิ ฑพขาวสี่ตวั ทรงทาประทกั ษณิ พระนคร

“โอโห พวกท่านดูนนั่ สิ พระราชากาลังเสด็จ” “พวกมนุษยเ์ ดนิ ทางกนั แบบนีน้ ี่เอง ขา้ ไมเ่ คย เห็นเลยนะเนีย่ ” วนิ ิลกะเหน็ ดงั น้นั นกึ ในใจวา่ ตนก็ ไม่ต่างอะไรกบั พระเจ้าวเิ ทหะที่ประทับนั่งบน ราชรถอันเทียมด้วยม้าสนิ ฑพสี่ตวั เสด็จเลยี บ พระนคร ส่วนตนนน้ั กน็ ่งั ไปในรถอันเทียมดว้ ย หงส์

“ฮ่าๆๆ พระราชานัง่ รถเทียมม้า ส่วนตัวข้า นงั่ รถเทียมหงส”์ คาพูดของวนิ ลิ กะนัน้ ทาให้ ลูกหงสท์ ั้งสองไมพ่ อใจเปน็ อยา่ งมาก แตค่ รนั้ จะปลอ่ ย กิง่ ไม้ทีค่ าบไว้ให้เจ้าการ่วงลงไปตาย ก็กลวั พญาหงสจ์ ะโกรธ กไ็ ด้แตร่ ะงบั อารมณ์ไว้

“เจ้ากาไม่เจียมตัว หนอยเปรยี บเทียบพวกเรา เป็นเหมอื นม้า” “นัน่ สิ มันชา่ งไมเ่ จียมตวั บ้างเลย เปน็ แค่กาแท้ๆ กลบั คดิ ว่าตวั เองเปน็ เหมอื น พระราชา”

“คอยดูเถดิ ถงึ ที่เมอื่ ไหร่ ขา้ จะเลา่ ใหท้ า่ นพ่อ ฟังทัง้ หมด” เมือ่ ลูกหงส์ทง้ั สองพากาวินิลกะ มาถงึ ต้นไมใ้ หญ่อันเปน็ วิมานของพญาหงส์ ลูก หงส์ ทัง้ สองจึงเลา่ เรอื่ งราวทีเ่ กดิ ขน้ึ ให้พญาหงสฟ์ งั “เรือ่ งทง้ั หมดก็เปน็ อยา่ งทีข่ ้าเลา่ นี่แหละทา่ น พอ่ ” “เจา้ กานี่ ชา่ งไมเ่ จยี มตวั เอาเสียเลย”

หลังจากทีพ่ ญาหงสไ์ ดฟ้ งั เรอื่ งราวทีล่ กู หงสท์ งั้ สองเล่าใหฟ้ ังแลว้ ก็บนั ดาลโทสะถึงกบั ตวาดไลว่ ิ นิลกะใหก้ ลบั ไปยงั ทีอ่ ยูเ่ ดมิ “เจา้ วนิ ลิ กะ ช่างไม่เจียมตวั กล้าดยี งั ไงมาเทยี บลูกข้าเป็นมา้ ให้ เจ้าข”ี่ “ทา่ นพอ่ ขา้ ไมไ่ ดค้ ิดอย่างนั้น ท่านอย่าง เพ่งิ พโิ รธ”

“กาอย่างเจ้า ทาตัวไม่สมกับกา รอิ ่านมา เทียบเทยี มหงส์ ทีน่ ีไ่ ม่เหมาะกับเจ้า เจา้ จงกลบั ไป ยังรังของแม่เจา้ เถดิ ” “โธ่ ไมน่ ่าเลย เราจะไดอ้ ยู่ ในหมูห่ งสแ์ ล้วแท้ๆ” เมื่อพญาหงสส์ ัง่ สอนกาวนิ ิลกะ แล้ว กส็ งั่ ใหล้ ูกหงส์ทงั้ สองเอาตวั วนิ ลิ กะกลับไปยัง รังดงั เดมิ

“พวกเจา้ จงเอากาไมเ่ จยี มตวั กลับไปที่รังเดมิ ของมันเถดิ ” “ทีเ่ ป็นแบบนี้ เพราะปากเจา้ แท้ๆ ” พระศาสดาทรงนาพระธรรมเทศนานมี้ าแล้ว ทรงประชมุ ชาดก

จดั ทาโดย 1.ด.ญ.ฐิรญา จนิ ดารัตน์ ม.3/7 เลขที่19 2.ด.ญ.ณัฐริณี คงเปรม ม.3/7 เลขท่ี20 3.ด.ญ.รุ่งฟา้ นาคซือ่ ตรง ม.3/7 เลขท่ี24