คุณแม่ผู้ย้อนอดีต

สารบญั 1 7 บทท่ี 1 “หนีออกจากบา้ น” 13 บทท่ี 2 “แก้วนา้ ” 19 บทท่ี 3 “แลกเปล่ียน” 25 บทที่ 4 “ที่1” บทที่ 5 “วันเกิด”

1 บทท่ี 1 “หนีออกจากบา้ น”

2 วันนี้เปน็ วนั ทางานที่เหน่ือยเอาการเลย เเต่เพอ่ื ลูกของเธอเธอทาได้ทกุ อย่าง อยากให้ลูกมคี วามสขุ เเมม่ ะลิหญิงสาวท่ีต้องกลายมาเปน็ คณุ เเมเ่ ลีย้ งเดี่ยว ทางาน อยู่อาศยั กับลกู เพียงสองคน มบี า้ นมรี ถอยู่อยา่ งสุขสบายดี บรรยากาศรม่ รน่ื ต้นไม้ เเผ่ขยายก่ิงก้านต้านเเสงเเดดอันเจิดจ้า เเละเด็กชายกรน้ันช่ือลกู ของเธอเอง สามี เธอเป็นคนตั้งให้เขา เเต่เขาไมไ่ ด้อยูโ่ ลกนี้เเลว้ ลกู ชายกับเธอเสยี ใจหนักมากกับเรอ่ื ง นี้ เเต่วนั นี้ตอนที่เเมม่ ะลิกลับมาบา้ นยง่ิ กว่าสะเทือนใจในครง้ั ก่อน ๆ ทาไมหน่ะหรอ ลูกชายฉันหายไป!!! “กร กร ลูกอยู่ไหน” เเมม่ ะลิพูดขน้ึ เมอื่ ไมเ่ ห็นกร ถ้าลูกไมม่ า เเมจ่ ะตีลูก เธอเดินจนทวั่ ช้ันหน่ึงเเต่กลับไรว้ ่เี เววของกรเลย เธอลังเลใจหันหน้ากลับไปเดินข้ึนช้นั สองตรงไปยงั ห้องของลกู ชายเพียงคนเดยี ว อย่างไมส่ บายใจนัก ทุกครงั้ ท่ีเเมม่ ะลิมาถึงกรก็ต้องมาสวัสดีเเลว้ มนั เปน็ อีกกฎที่ ต้องทาความเคารพผใู้ หญ่ทกุ ครงั้ เเต่นี้กรไมข่ านรบั เเต่หายไปเลย มนั น่าเเปลก ลูกชายเธอขานรบั ทกุ ครง้ั น่ี ในขณะ ท่ีเธอขนึ้ ไปอย่างชา้ ๆ หัวใจของเธอเต้นเเรง อยา่ งผิดปกติ น้ีอาจจะไมใ่ ชว่ ่าเธอทาอะไรผดิ ไปหรอื ไม่ ตอนนี้เธอเเมม่ ะลิได้ยืนอยู่ ตรงหน้าประตูห้องลูกชายตนเเล้ว เเอ๊ดดด...เธอทาใจกล้าเพยี งเสยี้ วเดียวค่อย ๆ ใชม้ อื หมนุ บดิ กลอนเปดิ ประตู ออกช้า ๆ ลมพัดหววิ ๆ เบา ๆ เย็นช้นื พัดมาปะทะกับหน้าเธอ ภาพท่เี ห็นตรงหน้า ไมใ่ ชก่ รที่นอนอยู่หรอก มนั เปน็ เเค่ผา้ ห่มทปี่ อ่ งเฉย ๆ ไหนเลยจะใช่คนละ “พรบึ …” เเมค่ นน้ีก็ทาใจเปิดดไู มไ่ ด้ในใจก็ต่างรูอ้ ยู่เเลว้ “กร ไมใ่ ช่” เธอเรม่ิ กระวนกระวายยิ่งขน้ึ รบี หันไปเปิดต้เู สอื้ ผ้าเเต่กลับวา่ งเปลา่ เสอ้ื ผา้ ไม่มี สกั ช้ินยกเว้นเสื้อนักเรยี นท่ีเเขวนเรยี บรอ้ ยเพียงอยา่ งเดยี วทเี่ หลืออยู่ เธอยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นสักพกั ไมจ่ รงิ ใช่ไหมลูกชายท่ีเธออุตสา่ ห์ดูเเลอยา่ งดีหนีออกจากบา้ นไป

บทที่ 1 หนีออกจากบา้ น 3 ต๊บุ ..ต๊บุ ..ต๊บุ เสยี งออกว่งิ ของคณุ เเมด่ ังข้นึ เมอ่ื เธอต้องทาอะไรต่อไป เธอออก วิ่งอย่างสดุ ฝเี ทา้ ตามหาลกู ตน “กร อยูไ่ หนลูก เเมไ่ มต่ ลกด้วยนะ” “กร ลกู อยู่ไหน” เเมม่ ะลิตะโกนอย่างสดุ เสยี ง วง่ิ ไปตามทางคิดวา่ กรจะต้อง ผ่านทางนี้เปน็ เเน่ เเต่เธอไปทกุ สถานท่ๆี กรจะอยู่เเต่ก็ไมพ่ บ เธอวิ่งเหมอื นคนบา้ ขน้ึ ไปทุกที ขาเกิดอาการตุปัดตุเป๋ล้มลงไปในทีส่ ดุ การตะโกนไปนาน ๆ ก็เรม่ิ ทา ให้เจ็บคอยิ่ง เธอนั่งไอโขลก ๆ อยูน่ านมอื ก็ล้วงเอาโทรศัพทท์ ตี่ ิดมาด้วยโทรหา เพือ่ นบา้ นเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอวง่ิ มานานจนลืมคิดทจี่ ะโทรไปเเละการท่จี ะ โทรไปเเจ้งตารวจอยา่ งน้อยเด็กจะต้องหายเกิน 24 ชวั่ โมง ถึงจะเเจ้งได้ ตอนนี้เธอกาลังน่ังเศรา้ เวลาก็ผ่านไปหลายวันเเล้ว น่าจะครงึ่ เดือนได้ ทกุ คน ทร่ี ูจ้ ักเธอต่างก็ให้กาลังใจเธอกันท้ังน้ัน เเต่เธอก็ได้เเค่ยิม้ ฝืนพูดขอบคณุ กับคน ที่มาให้กาลังใจ สง่ิ ที่เธอ ต้องการที่สุดไมใ่ ช่กาลงั ใจเเต่เปน็ ลกู ของเธอ เธออยาก จะหาลูกให้พบโดยไว เเมม่ ะลิได้ให้ความรว่ มมอื กับคุณตารวจทกุ ขั้นตอนเพอื่ เพมิ่ โอกาสในการตามหามากขน้ึ เเต่ก็ยังไม่พบอยูด่ ี ตกดึกเธอทนกับความทุกข์ต้ังเเต่ลกู ชายหายไปไมไ่ หวได้ปล่อยอารมณ์รอ้ งไห้โฮ ออกมาเสียงดังโดยหมอบอยูบ่ นเตียงของลกู ชายทเ่ี ธอตั้งใจเลี้ยงมา เธอครุน่ คิด เธออุตสา่ ห์ทาหน้าท่ีเเมอ่ ยา่ งดี เธอเจ็บปวดใจทสี่ ุดท้งั งนุ งนสงสัย เธอก็สงั่ สอน เหมอื นเเมท่ ่วั ไปอยากให้ลูกตนเปน็ คนดีเรยี นสงู ๆ จบไปมงี านทาดี ๆ อย่างทตี่ น หวงั เเต่เรอื่ งกลับไมเ่ ปน็ อย่างทีค่ ิด เพราะอะไรล่ะเธอคิดเเละโทษตัวเองซ้าไปซา้ มาจนเธอเองก็เหน่ือยอ่อนหลับไปในที่สดุ

4 3 วบู บบ…. ในความมดื มดิ ไมม่ ที ี่สนิ้ สดุ เวลาเหมอื นจะหยุดเดิน พน้ื ทีท่ กี่ วา้ งขวางเเละ เงยี บเหงาเธอกลับยนื อยา่ งโดดเด่ียว จ้องมองสง่ิ ท่คี ิดวา่ เปน็ ทอ้ งฟา้ เเต่ก็ไมใ่ ช่ซะ ทเี ดียว “ฮืม...เเสง เเสงอะไรหน่ะ” “กร กรใชไ่ หมลกู ” เเมม่ ะลิหรตี่ าจับจ้องไปทีเ่ งาทค่ี ่อย ๆ ที่เขา้ มา เธอหวังว่า เพยี งเงานั้นต้องเปน็ กรอยา่ งเเน่นอน เเสงสวา่ งลอยเข้ามาใกล้ ๆ ใกล้ ๆ ใกล้ข้ึนเรอื่ ย ๆ จนเธอใชม้ อื ท้งั สองบดบงั สาย ตาโดยไว เเสงราไรสาดผ่านรอ่ งนิ้วเธออยา่ งบางเบาทวา่ งดงาม เกรด็ เล็กเกรด็ น้อยของละอองเเสงปลิววอ่ นไปท่ัวอากาศเเลว้ จางหายไปอยา่ งช้า ๆ เธอค่อยๆเอามอื ลงช้า ๆ เปดิ ตาข้นึ ให้เต็มดวงตาทมี่ ดื มนของเธอ เเสงสวา่ ง เหมอื นไปทางอบอุ่นได้ปรากฎต่อหน้าเธออยา่ งชัดเจน เธอสังเกตเห็นเป็นดวงดาว ใช่ดวงดาวดวงเลก็ เท่ากามอื ตนท่มี รี ูปรา่ งเปน็ ลูกเจ๊ียบอยา่ งเลอื นลาง ถ้าสงั เกต ให้ดีมนั มที ัง้ หมดต้ังเจ็ดดวง “ดะ ดาวลูกเจี๊ยบหรอ น่ีฝนั อะไรของฉันเน่ีย” เเมม่ ะลิยิ้มเยย้ หยนั ในความฝนั ของตนละส่ายหัวไปมาอยา่ งไมเ่ ชอื่ นัก ความฝันสามารถเกิดเรอื่ งประหลาดได้ทุกเรอื่ ง เเต่อารมณ์ตอนนี้ควรฝันถึง ลกู ตนถึงสจิ ะถกู ในขณะน้ันก็มเี สยี งเล็กๆ เอ่ยขน้ึ

5

6 “คุณเเมค่ รบั ถ้าคุณเเมย่ ้อนกลับไปได้ อยากย้อนกลับไปเเก้ไขอดีตไหมครบั ” ดาวลูก เจี๊ยบดวงนึงพดู กับหญิงสาวตรงหน้า ที่ต้องมาพบกับเธอเพราะทัง้ เจ็ดเกิด สงสารคณุ เเมถ่ ึงเเมจ้ ะเป็นเพียงมนุษยเ์ เต่ไมใ่ ช่สงิ่ สาคัญเธอก็เป็นเเมเ่ หมอื นกัน ท้งั หมดตัดสินใจยน่ื มอื เขา้ ช่วย ในขณะทเี่ ธอกาลังพึมพากับตนเองเบา ๆ เมอื่ ได้คาพูดนั้นเธอได้หยุดการ กระทาลงน้าตาเรม่ิ ไหลรนิ เงยหน้าขึน้ มองดาวลกู เจี๊ยบทกี่ ล่าวคาเมอ่ื กี้โดยใช้ ดวงตามดื มนอยา่ งคาดหวงั คุณเเมพ่ ูดคาตอบออกมาอย่างไมล่ ังเลเลย “ถ้าทาได้ฉันจะกลับไปค่ะ”

7 บทที่ 2 “แก้วนา้ ”

8 เพล้ง….. “ขอโทษครบั ๆ ผมขอโทษ” เด็กชายคนหน่ึงได้ทาเเก้วน้าเเตก เสยี งใสกัง วานของเเก้วเซรามคิ กระทบพน้ื ยงั คงก้องอยูใ่ นหู เธอลืมตาข้นึ ก็มาอยูต่ ่อหน้าเด็กชายเเลว้ ตัวของเด็กคนน้ันส่นั สะทา้ นเหมอื น ตนทาข้อผิดพลาดท่ีมโี ทษใหญ่หลวงนัก เธอจ้องมองอยา่ งงนุ งง เด็กชายยงั คงก้มหน้ามองพื้นเหมอื นเตรยี มจะรบั การลงโทษจากเธอเธอจึงเรมิ่ ไมเ่ เน่ใจ นี่มนั ความฝันท่เี หมอื นจรงิ เกินไปเเล้ว ฝนั ช่วงก่อนก็คยุ กับเจ้าดวงดาวลูกเจี๊ยบทั้งเจ็ด บอกวา่ จะให้โอกาสเธอใน การย้อนอดีตกลับไปเเก้ไขอีกครง้ั เเต่น้ีมนั ต้องเปน็ ฝันที่ตนจินตนาการข้ึนมา เพียงเพราะตนคิดถึงลูกมากเปน็ เเน่ เศษเเก้วเล็ก ๆ ได้เเตกเกลื่อนไปทว่ั พนื้ เธอสังเกตรอบๆ จนจาได้ว่าน่ีบา้ น ของเธอเอง นี่นาสายตาได้กวาดมองรอบ ๆ อยา่ งรวดเรว็ เเลว้ กลับมามองเด็กชาย อีกครง้ั เหตุการณ์น้ีมนั คุ้นนัก เเต่ตนทางานหนักเเละเหนื่อยเกินไปจะมาสนใจ อ๋อ...จาได้เเล้ว เสยี งเเมม่ ะลิที่พดู ในใจเเล้วก้มมองไปยังเเก้วทด่ี ตู ิดตานัก เธอชน้ี ิ้วไปยังเเก้วที่เเตกกระจายเหมอื นค้นุ เคยกับมนั ดีหรอื ว่า “น่ี...นี่มนั เเก้วนา้ โปรดเเม”่ เธอช้นี ิ้วเเล้วหันไปมองเด็กชายคนนั้นนั่นคือลกู เธอเอง ด้วยสีหน้าตกตะลึง “ลกู ทาเเบบนี้ได้ยังไงหืม ไมร่ ะวังเลย เฮ้ย..มนั เปน็ เเก้วท่ีเเมร่ กั ที่สุด หนูเขา้ ใจไหมลกู ” เธอเรม่ิ หงดุ หงดิ อารมณ์ยิ่งไมด่ ี เหนื่อยเเล้วยงั จะมาเจอเรอื่ งอีก เเมม่ ะลิก็เล่นตามสถานการณ์ของเธอถึงเเมจ้ ะเปน็ เพยี งเเค่ความฝัน เเต่ก็ยอ้ น กลับมาฝนั ซ้ากับเรอ่ื งท่เี คยเกิดขน้ึ ได้น่าเจ็บปวดใจจรงิ ๆ ของรกั ของหวง

89

10 เเมม่ ะลิจ้องลูกชายตน ตนพูดมากไปรเึ ปล่า กรลกู ชายตนทีม่ อี ายุเพยี งสบิ เอ็ดปตี ัวส่ันงนั งกเเละมเี สยี งสะอึกสะอ้ืนเพม่ิ ขนึ้ มาอีก “เป็นผชู้ ายทาไมต้องรอ้ งห่ะ” เธอเเค่บน่ ทาไมต้องรอ้ งด้วยเล่า “หยุดรอ้ งเดี๋ยวน้ีนะ โอ้ย..ปวดหัว” เธอพูดเเล้วยกมือกมุ ขมบั ฝันบา้ อะไร เหมอื นซะจรงิ “มะลิ” “มะลิ” ฮืม..เเมม่ ะลิตั้งใจฟงั อีกครง้ั “อะไรใครเรยี ก” เธอมองซ้ายขวา “ไมเ่ ห็นจะมใี คร” เธอพดู ออกมาอย่างเเผว่ เบานึกสงสัย “ทางนี้ครบั คณุ เเม”่ “ฮึ..ไหน” เเมม่ ะลิได้ยนิ อีกครงั้ นึกเสยี งมนั ใกล้มากเลยตัดสนิ ใจมองไปฝ่ งั ซ้ายท่ีได้ยินชดั เจนที่สุด “นี่” เธออุทานขึ้นมาทนั ทอี ยา่ งไมเ่ ชือ่ สายตา เเถมมนั พดู ได้ “เธอไมร่ ูห้ รอ ลูกเธอเขาเป็นห่วงเธออยู่นะ” เจ้าเป๊ ียกขยบั ปากพดู อีกครง้ั โดยไมส่ นใจคณุ เเมท่ ี่กาลังตกใจอยู่ “ฉัน” เธอจ้องมองเจ้าเป๊ ยี กอา้ ๆ อึ้งๆ เเล้วหันกลับไปมองลูกชายตนอีกที อย่างไมน่ ่าเชือ่ นัก

บทที่ 2 แก้วน้า 11 “คือ..เเม”่ เธอไมร่ ูจ้ ะพูดยงั ไงดี เพราะเธอพึ่งจะรูส้ ึกตัวกับเรอ่ื งเเบบนี้ เธอ ควรจะสังเกตให้มากกวา่ นี้บา้ ง “มะ..เเม่ ขะ..ขอบใจหนูนะ” เธอพดู ออกไปอย่างน่าอายนักไมร่ ูว้ ่าลูกตนจะ เป็นห่วงขนาดน้ี “อึก..ฮืออ” กรเงยหน้าข้ึนเเล้วเรม่ิ รอ้ งไห้ออกมา “เดี๋ยวก่อนลูก จะไปไหน” เด็กชายหันกายวิง่ หนีขึ้นห้องช้ันสองของเขาไป เเล้ว ปล่อยใหเ้ ธอหน้าเอ๋อ เธอเเค่เพิม่ คาพดู เเต่เหตุการณ์ก็ไมไ่ ด้เปล่ียนจากอัน ก่อนนัก “อะไรกัน เเค่..” เธอก้าวเท้าจะตามกรไป “อุ้ย...ทาไมมนั เเสบ ๆ ละ” เเมม่ ะลิหยุดเดินเเลว้ ก้มศีรษะยกฝา่ เทา้ ข้ึนมอง ทนั ที “เลือด เลือดไหล ตาฉันฝาดจรงิ ๆ ใชไ่ หม” ย่ิงกว่าเรอ่ื งเมอื่ ก้ีก็เรอ่ื งน้ีเเหละที่ ทาให้เธอตกใจย่ิงกว่า “มนั ไมใ่ ชฝ่ ันใชไ่ หมบอกฉันที” “นี่มนั อะไรกันเจ้าเป๊ ยี ก” เเมม่ ะลิยืนกอดอกมองเจ้าสัตวว์ ิเศษที่ตอนนี้อยูบ่ น โต๊ะทางานห้องของเธอเอง ขนปุย ๆ ของมนั ไมร่ ูว้ า่ มนั มาเกาะไหล่เธอต้ังเเต่ เมื่อไหร่ เเต่ที่รู้ ๆ วา่ นี่มนั ไมใ่ ช่ฝนั เเล้วหลังจากทเ่ี ธอโดนเเก้วบาทเทา้ เธอรบี เก็บ เศษเเก้วทาความสะอาดพ้ืนเเล้วรบี เอาเจ้าเป๊ ยี กมาคยุ ให้รูเ้ รอื่ ง “ก็อยา่ งทีค่ ณุ เเมเ่ ห็นครบั เเต่มนุษย์คนอื่นไมเ่ ห็น ไมไ่ ด้ยนิ เหมอื นคณุ เเม่ หรอกนะครบั ” เจ้าเป๊ ยี กใชป้ ากน้อย ๆ จิ๊บ ๆ พูดออกมา

12 หน้าทขี่ องเจ้าเป๊ ยี กเท่าทรี่ ูม้ นั ก็คือสตั ว์วเิ ศษท่ดี วงดาวมอบให้มาชว่ ยเหลือ เธอ หลังจากเเสงสวา่ งวาบนั้นเธอก็นึกว่ากาลังฝนั ต่ออยู่ ท่ไี หนได้เธอย้อนมาอดี เเล้ว จรงิ ๆ เเมม่ ะลิทาใจ ไปหลายวนั หลังเหตุการณ์เเก้วเเตกเธอจึงได้เปล่ียนเเก้วนา้ ทั้งบา้ นให้เป็นเเก้วทใี่ ช้เเบบ ไมห่ ล่นเเตกงา่ ยกันอุบตั ิเหตทุ ่ีลูกชายจะทาเเตกอีก เพราะในอดีตน้ันลกู ชายตน ซมุ่ ซ่ามทาเเก้วไมก่ ็จานเเตกตลอดจนทาให้เธอปวดหัวต่อวา่ ลกู ชายทกุ ครง้ั เเต่ที่ น่าเเปลกใจกวา่ ไมก่ ี่วันมาน้ีลูกชายตนก็ได้นานา้ มาให้อีกครง้ั หลังจากเธอพดู กับ เขาดี ๆ น่ีสิท่ีเธอนึกเเปลกใจถ้าเธอพดู กับเขาดี ๆ ตั้งเเต่วนั น้ันเขาจะหนีออกจาก บา้ นไหมยอ้ นคิดเธอก็ยังเจ็บปวดอยูด่ ี

13 บทที่ 3 “แลกเปล่ียน”

14 หลังจากย้อนกลับมาอดีต งานก็ไมไ่ ด้มคี วามลดน้อยเเต่อยา่ งใดเลย หรอื เรยี ก วา่ เยอะเทา่ เดิมชีวติ น้ีก็ต้องกลับมาทางานซ้าเป็นรอบทีส่ องท่ไี มไ่ ด้เปลยี่ นไปจาก เดิมนักเเต่ก็เพอ่ื ลูก ถึงจะยอ้ นกลับมาเเก้ไขอดีตนี้เธอเเมม่ ะลิก็ต้ังใจทางานอยูด่ ี หลังจากทาใจได้มาหลายวนั ทุกวันก็ทากิจวตั รประจาวนั ปกติต่ืนเช้า ทาอาหารเชา้ กินด้วยกัน สง่ ลกู ไป โรงเรยี นเเล้วตนก็ไปทางานโดยมเี จ้าเป๊ ยี กเกาะหนึบบนไหล่ไปด้วย ด้วยความช่วย เหลือของเจ้าเป๊ ยี กทาให้เธอรูถ้ ึงนิสัยของเพ่อื นรว่ มงานด้วย เห็นเเมม่ ะลิขยันจนต้อง โยนงานมาให้หลายครง้ั เเต่โปรเจคท่ีเธอกาลังทาอยู่ยงั ไมเ่ สรจ็ จึงต้องเอากลบั มา ทาท่ีบา้ นทุกวนั ทวิ าลับราตรเี งยี บสงบ ดวงจันทรล์ อยเดน่ สายลมพัดเย็นๆทาให้คนรูส้ กึ หลับ สบายเเต่ในเมอื งใหญ่มเิ คยหลับไหล เเละเธอคณุ เเมม่ ะลิก็ยงั น้ังทางานจ้องหน้าจอ คอมทุกวนั ทุกคืนในห้องทางานของเธอเอง โดยมเี จ้าเป๊ ยี กเกาะบนไหล่ทาขนพอง งบี หลับไปด้วย “เมื่อยจัง” เธอบน่ พรอ้ มยกเเขนยืดเสน้ ยืดสายจากการนั้งทางานมาหลายช่ัวโมง จนทาให้เจ้าเป๊ ียกต่ืนเพราะมนั เกือบรว่ งลงไปโดยไม่รูต้ ัวเกือบไปซะเเล้ว เมอื่ เธอยดื เสน้ เสรจ็ เธอก็ลุกข้ึนเดินออกไปห้องครวั หวังจะไปชงกาเเฟกินให้ หายงว่ งซะหน่อย หลังเธอเดินจิบกาเเฟให้ตาสว่างหน่อย ๆ เธอจึงเดินข้ึนชนั้ สองไปทางานทห่ี ้อง ของเธอต่อ เเมม่ ะลิพึ่งสงั เกตเห็นว่าทีใ่ ต้ประตหู ้องลูกชายตนมีเเสงไฟน้อยๆลอด ออกมาจากห้อง เธอกระพรบิ ตาจ้องดอู ีกครงั้

บทที่ 3 แลกเปลี่ยน 15 เเมม่ ะลิมงุ่ เดินไปห้องของลกู ชายตนทอ่ี ยูส่ ุดทางเดนิ เธอเอื้อมมืออีกขา้ งไปเปดิ ประตู เเต่กลับ เห็นเพียงลกู ชายนอนอยู่ หรอื เธอจะตาฝาดคิดไปเอง ลูกชายตน นอนเเต่หัวคา่ เพราะต้องไปเรยี นต้ังเเต่เชา้ “สงสัยจะตาฝาดจรงิ ๆ” เเมม่ ะลิปิดประตชู า้ ๆไมใ่ ห้ลูกชายของตนต่ืนขึ้นมา ตนก็เดินกลับห้องไปทางานต่อ เจ้าเป๊ ียกก็เกาะไหล่หลับไปตามทางด้วยกัน กลางคืนต่อมาเธอก็เตรยี มชงกาเเฟไว้ก่อนเนิ่น ๆ จะได้ไมต่ ้องลงมาอีกครงั้ ด้วยภาระ งานท่ีเธอต้องรบั ผดิ ชอบต้องทาให้เสรจ็ ตามกาหนด เเมม่ ะลิกาลังเดินขึ้นไปชน้ั สองเตรยี มที่จะทางานต่อ เธอก็ต้องหยุดเดินระหวา่ ง บนั ไดเพราะเห็นลูกชายทหี่ ่อผ้าห่มจ้องมองประตูห้องทางานเธอเหมอื นกาลังทา ใจซะอยา่ ง “ลกู มาทาอะไรตรงนเี้ หรอ” เเมเ่ อ่ยปากพูดอยา่ งสงสยั วา่ ลูกตนมาทาอะไร ตรงนี้ “ปา่ วครบั ” กรเม่ือได้เสยี งคณุ เเมพ่ ูดข้ึนมากะทนั หันทาให้ตัวเองสะดงุ้ ตก ใจจากเสยี งข้างหลังที่ไมร่ ูว้ ่าเเมม่ ะลิน้ันอยู่ขา้ งนอกก่อนเเล้ว “ผะ...ผมจะไปเขา้ ห้องนา้ นะครบั ” กรพดู ออกไปอยา่ งรวดเรว็ “ทาไมเอาหนังสอื กับผ้าห่มไปด้วยละ ฝากเเมไ่ ว้ก่อนดีไหม จะได้ไม่เปยี ก” คุณเเมพ่ ูดเเล้วมองท่าทางเงอะงะของลกู ชายตน พรอ้ มย่ืนมอื จะไปรบั ของ “เออ...คะ..ครบั ” กรได้เอาของทั้งหมดไปฝากคุณเเมไ่ วก้ ่อน เตรยี มหันหลัง “ดีมาก” หลังรบั มาลูกชายก็วง่ิ จ๋ดู ติดจรวดไปในทนั ที เธอมองอย่างขาขนั

16 “นี่ๆ” เสยี งเลก็ ๆทที่ ักมาทาให้เเมม่ ะลิเเบนสายตามามองทห่ี ัวไหล่ตน “มอี ะไรเจ้าเป๊ ียก” เธอเอ่ยถาม “อย่าเรยี กช่ือฉันอย่างงนั สคิ รบั ขอชอื่ อื่นเถอะ” เจ้าเป๊ ยี กบน่ เสียงจิ๊บจ้อย “คุณเเม่ เมื่อก้ีกรเขาอยากจะให้คณุ เเมอ่ ่านหนังสือให้เเน่ะ เเละก็อยากให้มี เวลาเล่นกับเขาด้วยนะ” เจ้าเป๊ ยี กพดู ต่ออีก “หืม... ลกู ชายโตเเล้วจะให้อ่านให้อีกเหรอ” เธอพูดเเล้วพลิกหาหนังสือท่อี ยู่ ใต้ผ้าห่มข้ึนมาดู “เเต่ฉันจะหาเวลาว่างได้ไงในเมอื่ งะ..” “นี่มนั ” เธอจดจ่องชอ่ื หนังสอื ทคี่ ุ้นเคยบนฝา่ มอื ตน เรอ่ื งทเี่ ธอกับสามเี ล่าให้ ลูกบอ่ ย ๆ ตอนทก่ี รยงั เปน็ เด็ก พอสามจี ากไปเธอทางานจนไมม่ เี วลาให้ลูกเลย ครงั้ เหตกุ ่อนย้อนอดีตพอกรโตขึน้ หน่อยเธอมกั จะไล่กรไปอ่านเองตลอดเพราะเธอ ไมไ่ ด้มเี วลาว่างขนาดน้ัน เเต่ตอนน้ีเธอควรต้องทาอะไรสกั อยา่ งเเล้ว “เเมม่ อี ะไรจะบอก” หลังจากวันนั้นเธอก็ขบคิดหาเวลาให้ลูกบา้ ง ถึงเเมจ้ เล็ก น้อยก็ไมเ่ ปน็ ไรก็ยังดีกว่า “สญั ญากับเเมม่ าก่อน” “ครบั ” กรขานรบั “ถ้าลกู ...อยากจะให้เเมอ่ ่านเจ้าน้ีให้” เธอยกหนังสือนิทานขน้ึ มาล่อสายตาลกู ชายไปมา

17

18 “เเมย่ ุ่งมากเลย กรเขา้ ใจเเมด่ ้วยนะ” เธอพยายามทาหน้าหน้าสงสารให้กรดู มากกวา่ ทาหน้าหงดุ หงดิ ตามเคย ลองเปล่ียนสหี น้าอารมณ์ดบู า้ ง “ลกู ชว่ ยหนวดไหล่ให้เเมไ่ มง่ น้ั ชงกาเเฟมาให้เเมไ่ ด้ไหมครบั ” เธอดปู ฏิกิรยิ า ของลกู ชายตน “เเต่ผมชงไมเ่ ป็นครบั ” กรพูดออกมาตามตรง “ลกู ชว่ ยชงกาเเฟตอนเเมข่ อเเลกเปลี่ยนกัน ไมง่ น้ั ก็” เธอพดู หยัง่ เชิง “โอเคครบั ” กรรบี พยักหน้ารบั ทันที “ดีมาก เเมจ่ ะสอนลูก ลูกต้องจาให้ได้นะ” เธอยิ้มเเล้วลูบหัวลกู ชายตนเธอ วางมอื บนหัวปุบ๊ เป็นอันทาให้กรสะด้งุ “สัญญากัน” เธอเอามอื ออกเเล้วทาสญั ลักษณ์มอื เกี่ยวก้อย คุณเเมย่ ิม้ มอง ลกู ชายอยา่ งเบกิ บาน “สัญญาครบั ” กรค่อย ๆ ยนื่ มอื มาเก่ียวก้อยด้วยความเเปลกใจ สว่ นใหญ่เเม่ จะไมค่ ่อยสนใจทาไมถึงเปล่ียนไปขนาดน้ีในหลายวนั ทผ่ี ่านมา ยงั ไงกรก็ยังไม่ชนิ อยู่ดี

19 บทท่ี 4 “ท1ี่ ”

20 การเเลกเปลย่ี นเป็นไปได้ด้วยดี โดยการเเลกเปลย่ี นเพยี งเล็กน้อยเป็นการ กระต้นุ การเรยี นรูข้ องเด็กโดยมเี เรงจงู ใจเป็นสงิ่ ทเี่ ด็กต้องการเพ่ือให้เกิดการเขา้ ใจของตัวเด็กเอง คณุ เเมม่ ะลิทสี่ รรหาวธิ กี ารที่เเปลกจากชวี ติ ครง้ั ก่อนของตนนั้น ก็เปน็ ผลไปได้ด้วยดี จากการเเลกเปลี่ยนอ่านหนังสือนิทานให้กรฟงั เเมไ่ มไ่ ด้อ่านเลยทาไมล่ะ เพราะเเท้จรงิ เเล้วกรลกู ชายอยากอ่านให้เเมฟ่ ังมากกว่าน่ะสิ ดเู เล้วกรอยากให้ เเมม่ ะลิมเี วลาให้บา้ งเพียงเล็กน้อยก็ยงั ดี เธอก็ตั้งใจฟังกรเล่านิทานให้ฟงั ความ สมั พนั ธค์ ่อย ๆ กลับมาดีขึ้นกวา่ เเต่ก่อน “วนั น้ีเปน็ วันสอบวัดผลเรยี นกลางภาค ครูได้สง่ ข้อความให้เเมท่ ราบวนั เเลว้ ตั้งใจสอบนะลกู เอาให้ได้ที่1ยงิ่ ดเี ลย” คุณเเมพ่ ูดขณะขบั รถบอกลูกชายทอ่ี ยู่เบาะหลัง “ครบั ” กรขานรบั เสียงเบา สหี น้าเด็กชายเปน็ กังวลกับการสอบอยา่ งมาก วนั หยุดเสารอ์ าทติ ยท์ ี่ผา่ นมาคณุ เเมก่ ็ได้ส่งั ให้กรอ่านหนังสือเตรยี มสอบไว้ อย่างขยันขนั เเข็ง งดไมใ่ ห้ลูกเล่นเกมสห์ รอื อ่านหนังสือนิทานเลย คะเเนนสอบทุก ตัวย่อมสาคัญหมด “สวัสดีครบั คณุ เเม”่ กรยกมอื ไหว้เเมม่ ะลิก่อนเปดิ ประตรู ถท่จี อดอยูห่ น้า โรงเรยี นเเล้ว “สวสั ดีครบั ต้ังใจสอบล่ะ” เเมพ่ ูดกลับไป ในขณะกรวง่ิ ไปทหี่ น้าโรงเรยี นต่อ เเถวไหว้ คณุ ครูเพอ่ื เขา้ ไปสอบของวันน้ีเเล้ว เม่อื กรเขา้ ไปในโรงเรยี นเเล้วเเมม่ ะลิจึงขับรถเพ่อื ไปทางานต่อ

บทที่ 4 ที่ 1 21 วนั จันทรม์ กั มงี านใหมเ่ ขา้ มาเสมอ ซง่ึ งานในตอนนี้ก็ค่อย ๆ น้อยลงจากเเต่ก่อน หรอื กลับมาปกติ หลายครงั้ ทโี่ หมเเต่งานหนัก เธอเลือกทจี่ ะปฏิเสธงานบา้ งเเล้ว ทีม่ นั เกินหน้าทขี่ องเธอ คณุ เเมเ่ ลือกทจ่ี ะกระจายงานมากกวา่ ทจี่ ะมาตกอยู่เพยี ง คนเดียว เธอเปล่ียนไปทางานให้เสรจ็ ตามเวลาทีท่ างานกาหนด บางครง้ั อาจต้อง เอามาทาที่บา้ นบา้ งเล็กน้อย เป็นเเบบน้ีก็ดีเเล้วคุณเเมม่ ะลิคิด วันสอบที่กรจะต้องสอบได้จบลง เหมอื นลูกชายเเมม่ ะลิจะโล่งใจข้ึนหน่อยนึง เเล้ว เเต่ต้องล้นุ เสีย่ งดวงกับคะเเนนท่ีตนได้มา ถึงเวลากลับบา้ นทุกวันกรจะกลับโดยขึ้นรถรบั สง่ กลับบา้ นทกุ วนั ตอนเชา้ เเม่ มะลิไปส่ง กรลงจากรถด้วยสีหน้าห่อเห่ียวเพราะตนรูเ้ เลว้ ผลคะเเนนเเล้ว กรกลับเขา้ บา้ น เตรยี มรอรบั คุณเเมท่ ่ีจะเลิกงานกลับบา้ น “สวัสดีครบั คุณเเม”่ เด็กชายยนื อยูห่ น้าประตไู หวค้ ุณเเมท่ กี่ ลับมาจากกาทา งานเเล้ว “สวสั ดีครบั เปน็ ไงมงั่ ผลสอบของเราน่ะ” คุณเเมส่ วมรองเท้าเเตะเดินไปน่ัง โซฟาห้องรบั เเขกถามลูกชาย เด็กชายเดินไปเอานา้ ให้คุณเเมด่ ื่ม ทกุ วันกรจะเดินไปเอานา้ ใหเ้ เมม่ ะลิทกุ วัน เพราะเเมม่ ะลิเหนื่อยจากการทางานไหนจะขบั รถกลับมาบา้ นเยน็ ทกุ วันอีก เด็กชายกรเม่อื เอาน้าให้คุณเเมม่ ะลิเเล้วก็ไปนั้งโซฟาเด่ียวท่ตี ิดกับโซฟายาว ด้านขา้ ง

22 “ขอบใจจ๊ะ” คุณเเมร่ บั น้าทก่ี รสง่ ให้เเล้วด่ืมดับกระหายน้าลงไป ให้ “สดชืน่ ขนึ้ เยอะเลย” คุณเเมถ่ ือเเก้วน้าไว้อยู่ เเล้วหันไปหากร “เป็นไง ผลคะเเนนของลูกละ” “ผม” กรอ่าอ้ึงท่จี ะบอกคะเเนนของตนกับคุณเเม่ “หืม” คุณเเมร่ อกรพดู อย่างต้ังใจเเละใจเยน็ ด้วย เพราะเรอ่ื งน้ีละเอียดอ่อนนัก คุณเเมร่ ู้ อยู่เเลว้ ว่ากรจะไดเ้ ทา่ ไรหลาย ๆ ครง้ั ทเ่ี ธอเองได้ต่อวา่ ลูกชายไปโดยไม่ เคยถามว่าลกู ตนเหนื่อยไหมกับการต้ังใจเรยี นอย่างท่ีเเมห่ วงั ชีวติ ครง้ั ก่อนคณุ เเม่ ได้ต่อว่ากรอย่างหนักเก่ียวกับการเรยี นของเขา เหตุการณ์สะเทอื นใจกับเเรงกดดัน อาจเป็นต้นเหตทุ ่ีทาให้กรเรยี นยา่ เเยล่ งเรอ่ื ย ๆ จึงเปรยี บเทยี บการเรยี นกับของตน ลกู มกี าลังใจเเต่ก็ไมไ่ ด้ผล “คุณเเม่ กรเครยี ดเเละกลัวคุณเเมว่ า่ มากเลย” เจ้าเป๊ ียกพูดขา้ งหูคณุ เเมม่ ะลิ พรอ้ มกังวลไปด้วย ฉันรูอ้ ยู่เเล้วล่ะเจ้าเป๊ ยี ก เเมม่ ะลิเอ่ยในใจไมไ่ ด้ตอบกลับเจ้าเป๊ ียกไป ตนจับ จ้องกรลกู ชายตนทกี่ าลังจะพูด “ผมได้ท่ี3ครบั ฮึก” กรใชค้ วามกล้าพูดโพล่งออกไป เด็กชายหลับตาป๋ ีมอื กา ขากางเกงบนหน้าตักใจเต้นโครมครามวา่ ตนจะโดนเเมต่ ่อวา่ อยา่ งคราวที่เเลว้ หรอื ไม่ คณุ เเมม่ องดลู กู ชายเเลว้ เรมิ่ พูดข้ึน

บทท่ี 4 ที่ 1 23 “ลกู เหน่ือยมากไหม” เเมม่ ะลิเผยสหี น้าอมย้มิ พดู ปลอบใจลกู ชายตน กรที่กาลังเตรยี มใจรอคุณเเมด่ รุ บี เงยหน้าขึน้ มองอย่างรวดเรว็ ว่าตนคงหูฟาด ไปเเล้วจากเสยี งสะอึกน้อย ๆ เรม่ิ มนี า้ ตาไหล กรตกใจกับคาถามของคุณเเม่ “เอ๊ะ..เเมค่ ิดวา่ ไดท้ ี่3ไมเ่ ปน็ ไรหรอก” คุณเเมเ่ รม่ิ สาธยายมองเพดานคิดใน สงิ่ ท่ีพดู โดยยังไมไ่ ปมองเดก็ ชายดา้ นขา้ ง “เพราะอย่างงน้ั สๆู้ นะลกู เเมเ่ ปน็ กาลังใจให้” เเมย่ งั คงพดู ต่อไป ทาทา่ ทาง ไฟต้ิงไปด้วย หมบั “หืม” เเมม่ ะลิมองดลู กู ชายท่ีโผเขา้ กอดตนรวดเรว็ “คะ...ครบั ” พดู จบเด็กชายก็กอดเเรงขึ้นซบบน่ ไหล่เเมม่ ะลิ “ฮือ~” เสยี งกรรอ้ งไห้นา้ ตาไหลนองขีม้ กู เปรอะเป้ ือนเสื้อผา้ เเมม่ ะลิโชคดีของเจ้าเป๊ ียก ที่เกาะอยูอ่ ีกข้างนึงไมง่ นั้ คงจบชวี ิตเพราะจมนา้ ตาของเด็กชาย “โตเเล้วยงั จะรอ้ งไห้อีก” คุณเเมย่ งั คงย้มิ โอบกอดกร มอื อีกขา้ งลูบบนหัวเบา ๆ ปลอบใจไป “ขอโทษที่เเมก่ ดดันลกู นะ เเมอ่ ยากให้ลกู ได้ดีจรงิ ๆ” “ไมไ่ ด้ท่ี1ก็ไมเ่ ป็นไร ยังไงที่1ของเเมก่ ็คือลกู น้ันเเหละ” คุณเเมย่ งั คงกอดเเละ ปลอบกรอยู่นาน “วนั น้ีเเมจ่ ะทาของอรอ่ ยให้กินเอาไหม” “ครบั ”

24

25 บทท่ี 5 “วันเกิด”

26 “เจ้าเป๊ ยี ก” อากาศดี ๆ แบบนี้วนั หยุดเสารอ์ าทติ ย์ เจ้าเป๊ ยี กชอบหายตัวไปตลอดครงั้ นี้ นับครง้ั ที่ห้าได้เเล้วในสัปดาห์ที่มนั ตัวไปโดยทค่ี ุณแม่มะลิไมร่ ูส้ ึกตัวเลย “เจ้าเป๊ ียก” คุณแมม่ ะลิกระซิบเรยี กอีกครง้ั หาสตั ว์วเิ ศษขนปุยตัวเล็ก ตอนท่ี หายไปไหนก็ไมร่ ูโ้ ดยมทิ ราบสาเหตุ คณุ แมท่ ี่ยังคงเรยี กหาต่อพรอ้ มกับเตรยี มของวา่ งพรางให้ลกู ชายที่กาลังต้ัง ใจวาดรูปสง่ ประกวดอยู่ “ไปไหนเนี่ย เมอื่ กี้ยัง…” “อยู่ตรงนี้” เจ้าเป๊ ียกพูดขึน้ “เอ๊ะ...มาอยูต่ รงน้ีตั้งแต่เมอื่ ไหร่ ฉันยังไมเ่ ห็นรูส้ ึก” คณุ แมม่ ะลิพูดขนึ้ ด้วย ความแปลกใจ “คุณแมม่ ะลิ ผมเกาะตรงน้ีตลอดนะครบั ” เจ้าเป๊ ยี กพดู พรอ้ มขย้าเท้าไปมา บนไหล่ของแมม่ ะลิ “สงสยั ฉันอาจจะตาฝาด มองดไู มด่ ีเอง” แมม่ ะลิพดู กับเจ้าเป๊ ียก ของกินเล่น ก็เตรยี มเสรจ็ เเลว้ ก็ได้เวลายกไปเสริ ฟ์ “แมค่ รบั ” กรได้ยินแมม่ ะลิบน่ หาของอะไรสักอย่างมาสกั พักเเล้วเลยจะตาม มาดเู พ่อื ช่วยหาได้บา้ ง

บทที่ 5 วันเกิด 27 “แมค่ ุยกับใครอยูห่ รอื ครบั ” กรทกี่ าลังก้าวเทา้ เข้าไปในครวั เห็นคณุ แมก่ าลังออกมา จึงพดู ขึ้นอยา่ งสงสยั เมอ่ื กี้ได้ยนิ แมม่ ะลิพดู เหมอื นจะพูดกับอีกคนท่ี ไมใ่ ช่ตน “อ๋อ...เปล่าจ๊ะ” แมม่ ะลิยิม้ ตอบลกู ชาย “ไปรอตรงทีน่ ั่งเลย แมเ่ อาของวา่ งมาให้เเล้ว” “ครบั ” เด็กชายเห็นขนมก็ตื่นเต้นดีใจรบี ไปน่ังท่ีให้เรยี บรอ้ ยพรอ้ มคณุ แมท่ ี่ เดินมานั่งตามทหี ลังวางของวา่ งไวบ้ นโต๊ะเตี้ยสาหรบั น่ังวาดรูปของเด็ก บนโต๊ะ ก็เต็มไปด้วยกระดาษ และสไี มว้ างไปท่วั โต๊ะคณุ แมเ่ ก็บรวบสใี ห้เปน็ ระเบยี บไวอ้ ีกทางเพอ่ื วางจานของ วา่ งที่เป็นขนมเค้กบราวนี้ชอ็ กโก้และนมอยา่ งละสองสาหรบั แมแ่ ละลกู คุณแมก่ ้มมองงานของเด็กชายอย่างต้ังใจ เดางานของกรทก่ี าลังรา่ งเป็นรูปขนึ้ มา เเล้ว พอมเี วลาสองสามวนั ก่อนสง่ ประกวดวันแมท่ ุกปี ทเ่ี ธอนั่งอยู่นี้ก็เพราะกรอยาก ให้แมเ่ ป็นแบบวาดรูปให้เขานั่นเอง “แมค่ รบั ผมวาดให้แม่” กรที่กาลังเค้ียวเค้กไปด้วยพูดจาอู้อ้ีหยิบแผน่ กระดาษ อีกแผ่นสง่ ให้แมม่ ะลิเป็นของขวญั “ขอบใจจ๊ะ ไหนดซู ”ิ แมม่ ะลิหยบิ กระดาษจากลกู ชาย “เก่งมากเลย” แมม่ ะลิยิม้ หลังดภู าพ ไมน่ ึกวา่ ลกู ชายตนมคี วามสามารถทาง ด้านนี้ด้วยตนคิดต้ังใจจะเก็บภาพแรกทีล่ กู ชายให้เปน็ อย่างดี

28 ทุก ๆ วนั นี้แมม่ ะลิกับกรก็มกี ิจกรรมทารว่ มกันมากขึ้น ทาให้ความสมั พนั ธด์ ี ขนึ้ มาแต่ก่อนอ่านหนังสือ วาดรูป ป่ ันจักรยาน ออกไปเที่ยวด้วยกันในวนั หยุดเสาร์ อาทติ ย์ วันดี ๆ แบบน้ีในหน้ารอ้ นมกั ดีทส่ี ดุ อีกไมก่ ี่วนั ก็จะเปน็ วันเกิดลกู ชายครบรอบสบิ สองปี เธอย้อนคิดว่าชีวติ ก่อน ปฏิทินทกี่ ากบาททบั วันมนั คืออะไร แต่เธอก็ไมส่ นใจกลับคิดเก่ียวกับมันเลยเพราะ เธอต้องรบี ทางานสง่ ให้ที่ทางานของเธอ ตอนนี้เธอรูเ้ เล้ววา่ ใครเปน็ เขยี นท้งั ๆ ที่ ทกุ วันเธอก็ผา่ นเจ้าหน้าปฏิทินคนทเ่ี ขียนกากบาททุกวันคือกรลูกชายนั้นเอง หลายปที ี่เธอไมไ่ ด้ให้ความสนใจกลับการจัดวันเกิดเลยเธอสนใจอยูแ่ ต่งาน วันเกิด ทกุ ๆ ปีบางทีเ่ ธอก็เอาเค้กให้ลูกชายให้แต่ไมม่ เี ป่าเทยี น บางทีก็มงี านด่วนจนทา งานตัวเปน็ เกรยี วจนลืมวนั เกิดก็มี หนักสุดลกู ชายต้องลงมอื ทาเค้กเองเเล้วเปรอะ เป้ อื นไปทัว่ ห้องครวั ตอนนั้นเธอต้องทางานหนักกลับมาเจอเรอ่ื งปวดหัวจึงเปน็ เหตุ ให้เธอโกรธ คราวนี้เธอต้องหันมาสนใจชดเชยทไ่ี มไ่ ด้จัดบา้ งเเลว้ ตั้งเเต่เช้าแมม่ ะลิได้พากรไปวัดไปวาทาบุญตักบาตรเน่ืองในวันเกิดของเจ้า ตัว อยากให้เขาได้ทาอะไรดี ๆ ในวนั เกิดของตัวเอง กรบอกว่าวนั น้ีเปน็ วันท่ตี ัวเขา มคี วามสุขทส่ี ุดหลังท่ีแมม่ ะลิได้ลองปรบั ตัวและพยายามรบั ฟงั มากขน้ึ ก็ได้เห็นมมุ มองอีกแบบของเด็กชาย “นา้ ตาล ไข่ นมขน้ จืด ผงโกโก้ เบกก้ิงโซดา แป้ง อืม…อะไรอีกนะ” คณุ แมม่ ะลิ อ่านทวนส่วนผสมของเค้กชอ็ กโกแลตบนมอื ถืออีกรอบ หลังจากทาข้นั ตอนบาง ส่วนไปเเล้ว

บทที่ 5 วันเกิด 29 “แมค่ รบั อย่างน้ีได้ไหมครบั “ กรทเ่ี ป็นผชู้ ่วยคณุ แมไ่ ด้ถามขนึ้ หลังจากเขา คนสว่ นผสมของเหลวงา่ ย ๆ เรม่ิ ได้ท่แี ล้ว “จ้า ใช้ได้เเล้ว” แมม่ ะลิหันกลับมาตอบเด็กชาย “แมม่ อี ะไรให้หนูดู” แมม่ ะลิจ้องหน้าลูกชายที่จะอดขาไมไ่ ด้ “อะไรเหรอครบั ?” กรสงสัย คุณแมก่ ็หยบิ ถ้วยอลูมเิ นียมสะทอ้ นหน้าให้กรดู “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า~” จากน้ันเสียงหัวเราะท้ังคู่ก็หลดุ ออกมาพรอ้ มกัน “แมก่ ็มอี ะไรติดเหมอื นกันครบั ” กรหัวเราะเเล้วชีไ้ ปยังหน้าคณุ แม่ “ไหน ๆ “ คณุ แมห่ ยบิ ถ้วยมาดบู า้ ง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า~” ผ่านไปสักพัก “อบเสรจ็ เเล้วเหลือตกแต่งสินะ” คณุ แมท่ ี่หยิบออกมาจากตู้อบวางไวส้ กั พัก เเล้วเอ่ยขน้ึ “ผมขอแต่งเค้กครบั ” กรขนั อาสาอยากทาหน้าทนี่ ้ี “เสรจ็ เเล้วรูปฮีโรข่ องผม” กรพดู ทามอื เสนอผลงานอยา่ งต้ังใจ “เทม่ ากเลย” คณุ เเมย่ ม้ิ อารมณ์ดี “ตอนเยน็ กินขา้ วเสรจ็ ค่อยกินเค้กนะ แมเ่ อาไปเก็บใสต่ ้เู ยน็ ก่อนเดี๋ยว เละ”

30 “ครบั ผม” “แฮปป้ ีเบดิ เดทูยู..แฮบป้ ีเบดิ เดทูยู้ว~” เสียงเพลงและแสงสวา่ งจากเปลวเทยี น น้อย ๆ พล้ิวไสวท่ามกลางความมดื มดิ “เป่าเลย” กรได้ฟังแมม่ ะลิรอ้ งเพลงวนั เกิดจบก็ทาทา่ สูดลมแก้มป่องเเล้วเป่า ลมออกมาให้ไฟเทียนดับท้ังหมด “เย้ สขุ สันวันเกิด” คุณแมป่ รบมอื ดีใจให้วันเกิดของกร และเดินไปเปิดไฟบา้ น ให้สว่างดังเดิมหลังเทยี นดับ ถึงคนรว่ มฉลองเพียงสองคนแมล่ กู ก็ทาให้กรมคี วาม สขุ เเล้ว “แมค่ รบั ” กรพูดขึน้ “หืม มอี ะไรเหรอลกู ” “นั่นมนั …” เเมม่ ะลิจดจ้องของทอี่ ยูใ่ นมอื กร “ฮะ..เจ้าเป๊ ยี กครบั ” “เจ้าเป๊ ียก ในที่สดุ ก็เจอสกั ท”ี คุณเเมร่ บั มาจากมือกร “ผมเห็นเเมต่ ามหาอยู่ครบั ” กรอธบิ าย “ขอบใจลูกมาก เเมห่ าอยูต่ ้ังนาน” เธอพดู พรอ้ มหมนุ สารวจไปรอบๆ มนั เปน็ ต๊กุ ตาเน่า ๆ เทา่ กามอื ตนเธอเหมอื นนึกได้ ท่ีเเท้ถึงว่าทาไมมนั ค้นุ เคย เธอเยบ็ เปน็ รูปเป็นรา่ งตุ๊กตาเองครง้ั เเรก

บทที่ 5 วันเกิด 31 เจ้าเป๊ ยี กทแี่ ทก้ ็อยู่กับเธอมาตลอดเลย เพยี งแต่เจ้าตัวที่ไมใ่ ช่ตุ๊กตาได้หายไป รว่ มเดือนเเล้ว ความคิดนึงทีแ่ ล่นเขา้ มาเหตทุ ่หี ายไป มนั คงทาหน้าทเ่ี สรจ็ แล้วอยา่ ง ทมี่ นั ได้บอกก่อนหน้านี้ผูพ้ ทิ กั ษ์ตัวเป๊ ียก หลังจากวนั เกิดของกรก็ไมไ่ ด้มแี ต่เรอ่ื งดี ๆ เขา้ มาอยา่ งเดยี ว เพราะบางครง้ั มนั ก็มเี รอ่ื งแย่เขา้ มาสลับกับดีตลอด มที กุ ขบ์ า้ งมสี ุขบา้ งสลับกันไป ซึง่ คณุ แมบ่ าง คนก็อาจจะมโี อกาสแก้ไขในสิ่งท่ที าลงไปอยา่ งคุณแมม่ ะลิ เธอโชดดีท่มี โี อกาสได้ ยอ้ นอดีตกลับมาแก้ไข ต้องขอบคณุ เจ้าเป๊ ียกและเหล่าดาราบนฟา้ ที่สอนบทเรยี น ให้กับเธอ ว่าการใสใ่ จสงิ่ ใดสง่ิ หน่ึงไมป่ ล่อยปะละเลยสง่ิ สาคัญ มนั ก็ทาให้สง่ ผลดี อยา่ งไมน่ ่าเหลือเชื่อเลย

32

33 The End

สมาชิก 1.6300279 ณิชนันท์ ธรรมชาติ 2.6301085 ธนพนธ์ เกตุแก้ว . 3.6301254 ภาวินี ศรณั ย์รตั น์ 4.6301420 ญาณิ วฒั นวราสนิ 5.6301483 กัณธมิ า สุขเกษม 6.6301549 นภัสพร อุปจ๊ะ 7.6301964 ศิฬศกั ด์ิ กองศริ ิ RSU111 ธรรมาธปิ ไตย กล่มุ 16 พ.ศ.2563