ภรรยาเจ้า(2)

มนุษย์ สรา้ งคำพดู ข้นึ มา ขดี เขยี นถ้อยคำลงบนแผน่ ดินเหนียว ผนื หนัง ไม้ไผ่ และ กระดองเต่า การค้นพบกระดาษและการพมิ พ์ ทำให้หนังสอื มรี ปู ลักษณ์ ทพ่ี กพาได้สะดวก และ เผยแพรไ่ ปในวงกว้างอย่างท่ไี ม่เคยปรากฏมากอ่ นในประวัติศาสตร์ การพมิ พ์ ชว่ ย สถาปนาภาษาของแตล่ ะชาตใิ ห้มั่นคง ชว่ ยให้ภาษาของสามัญชนแพรห่ ลาย ทำให้คน อ่านออกเขยี นได้เพมิ่ สงู ข้นึ และขยายวงกว้างออกไปนอกวงผ้นู ำและนักบวช และแท้จรงิ แล้ว การพิมพ์ หนังสอื คอื การเปลย่ี นแปลงอยา่ งถึงรากถงึ โคน ทั้งทาง ความคดิ และสังคม ​

คำนำนักเขยี น อะไรคืองานทีท่ ำแล้ วมีความสขุ ไปด้ วย คำตอบของเฌอมาก็ คือ ภรรยาเจ้ า นี่ไง หลังจากทเ่ี ฌอมาแต่งนยิ ายเรอ่ื ง ซเูปอร์ สตาร์ พ่อลกู อ่ อน ซงึ่ เป็น ผลงานช้นิ แรกจบ เฌอมากอ็ ยู่กับตัวเองประมาณห้าวินาที กอ่ นจะโพสต์ ถามความคิด เหน็ จากแฟนๆ วา่ อยากอา่ นนิยายแนวไหนต่อ จนเฌอมาไปเจอคอมเมนต์ หนง่ึ เขา บอกว่าขอแนวอบอ่นุ ดรามาแบบ ซเูปอร์ สตาร์ พ่ อลกู อ่ อน เพราะเฌอมาถนัดแนวเรยี ก น้ำตา ตอนทีอ่ า่ นเฌอมาก็งงๆ ว่าเราถนัดดรามาเหรอ แต่ชัว่ แวบหนึ่งในความคดิ น้ัน เฌอมากบ็ อกตัวเองวา่ ‘ไม’่ ข้ามกับเทฌี่คอนมอาน่ืจะบแอตก่งวแา่ นเฌวทอี่ตมรางถขน้าัดมกจับึงทเปเ่ี คน็ ยจทุดำเรม่ิ ตตร้นงขขอ้ามงนกับิยทายท่ี ุกภครนรยคาาเดจ้ เาดาเรอื่ งแนล้ีะแตลรงะ เกฌพ็ อุง่ มพารกว็ตดัดขส้นึ นิอใันจดถับกู ทอ็ เพปราแะลทะันคท้างีทอี่อยัปูบ่ ตนอทน็อแปรเกวข็บอลงำดภับรทร่หียนาเึ่งจ้ จานใกนรเะวทบ็ ัง่ เปดิดก็ ตด้นี ภฉรบรับยาเจ้ า เฌอมาร้สู กึ ขอบคุณนิยายเรอ่ื ง ภรรยาเจ้ า ขอบคุณทา่ นชายติ หมอ่ มลกู ไม้ ขอบคุณตัวละครทกุ ๆ ตัวทอี่ ยูใ่ นทกุ ๆ หน้ากระดาษ ขอบคณุ แหล่งความรู้ หนังสอื ทุก เล่ม ขอบคณุ คุณพ่อคณุ แม่ พช่ี าย พแ่ี ทน พ่ีใหม่ และพีห่ มอหนงึ่ ขอบคณุ พ่ีสาว บรรณาธิการคัดสรรต้นฉบับที่ให้โอกาสเฌอมาอกี ครง้ั ขอบคณุ พ่อี ๋ัน วสันต์ พรอ้ ม มติ รญาติ ผู้ชว่ ยบรรณาธกิ ารบรหิ าร และพี่แพน อณภุ า อนันทานนท์ บรรณาธกิ ารเล่ม ทยี่ อมปวดหัวกับนยิ ายท่มี คี ำผิดเยอะมากมายทีส่ ดุ ในโลก ขอบคณุ คุณนาย ณภัทร เสยี งสมบุญ ทที่ ำให้ ภรรยาเจ้ า เปน็ ที่ร้จู ัก ขอบคุณที่ มอบนักอ่านน่ารกั ๆ ให้เฌอมา สง่ิ ดีๆ โอกาสดีๆ เข้ามาสตู่ ัวเฌอมาจนรับแทบไมไ่ หว ทั้งน้จี ะเกดิ ข้นึ ไม่ได้เลยถ้าไม่มที ุกๆ คน เฌอมาร้สู กึ วา่ ตัวเองโชคดมี าก และเฌอมาจะ ต้ังใจสร้างผลงานดๆี ออกมาให้ทุกคนทีค่ อยสนับสนนุ เฌอมาได้ชนื่ ใจ

เน้อื เรอื่ นงิยาแยลเระอ่ืสงถนา้นแี ตทง่ี่ ขไ้ึนมตม่ าอี มยจูจ่ นิ รตงิ นาเปก็นารเแพลยี ะงคสวงิ่ าทมส่ี ครดิ า้ งขขอ้นึ งผเพู้แอ่ื ตเง่ พเทม่ิ ่าอนร้ันรถรสทแ้ังลตะัวเนล้อืะคหรา ของนยิ ายให้มคี วามนา่ สนใจข้นึ เทา่ น้ัน ผู้อ่านที่รักโปรดใช้วจิ ารณญาณในการอา่ น ด้วยนะคะ คำราชาศพั ท์ ที่ใชใ้ นนยิ ายเรอ่ื งน้ีอาจไม่ได้ใช้ให้ถูกต้องตามหลักการทั้งหมด รวมถึงเน้อื หาบางชว่ งบางตอนท่ีมีความไมเ่ หมาะสมตามหลักของจรรยาบรรณแพทย์ ทั้งน้ผี ู้แตง่ หวังเพียงให้ผู้อา่ นเข้าใจเน้อื เรอื่ งและเข้าถงึ อารมณ์ ในการบรรยายมากข้นึ ผู้ แตง่ มเี พยี งเจตนาท่ีจะสรา้ งผลงานให้มคี วามสนุกสนาน ไม่มเี จตนาดถู ูกดูหมิ่นใดๆ ทั้งส้นิ หากผิดพลาดประการใด ผู้แตง่ กราบขออภัยไว้ ณ ท่นี ้ดี ้วยคะ่ คดิ ถงึ ชว่ งเวลาทค่ี นแต่งและคนอา่ นมีความสขุ รว่ มกัน...รกั เฌอมา

“หนังสอื และการอา่ นคือขมุ พลังแห่งความคิดสรา้ งสรรค์ ”

๑ ผมจะแตง่ งาน รา่ งแบบบางนา่ ทะนถุ นอมของเด็กสาวหน้าตานา่ รักคนหนึง่ กำลังสะอ้ืนไห้ ใบหน้าท่ีมักจะมรี อยย้มิ อยูเ่ สมอกำลังเปรอะเป้ือนไปด้วยน้ำตาแห่ง ความเสยี ใจ มือบางขาวสะอาดเชน่ เดยี วกับผิวเน้อื ทั่วกายยกข้นึ ปาดน้ำตาออกจาก ใสบาวหซนง่ึ้าสขวอมงเตสนอ้ื อนยักา่ เงรลยี วนกปๆักชอื่ และ‘นกาางรสการวะลทัลำนนั้นา ก็ยเก่งิ ตทนำใ์ สหริ้ผ’ี ิวสยัมิง่ แผดัสงบกรำเิ ดวนูณ่าแสกง้มสขารอเขงเ้าดไปก็ ใหญ่ หม่อมเจ้ากิตตกิ รในชดุ นักเรยี นชัน้ มัธยมปลายมองเดก็ สาวทม่ี อี ายุเท่ากันโดยไม่ พเธดู ออจะะไเรปลย่ีไดน้แจตา่มกอคงวแามลเะสมยีอใงจเปจน็นอการกะาทรั่งทเ้ัดงอ็ก้อสนาวแเลงยะฟห้อนง้าแมทอนงตอบเขา กอ่ นสายตาของ ‘ไอ้ติ ฉันบอกเลกิ ดลแล้ว ฮึก เพ่ิงบอกเลกิ ไปเมื่อก้ตี อนคาบโฮมรมู ฮอื ๆ’ พูดจบเดก็ สาวก็กลับไปเบะปากรอ้ งไห้อกี คร้ัง จนคนเป็นราชนกิ ุลมองเห็นน้ำตา แห่งความเสยี ใจหยดแหมะๆ ลงบนกระโปรงนักเรยี นเสมอเขา่ สเี ข้มของเธอ ‘...แล้วเลิกทำไม ดลมันทำไรแกเหรอ’ มือแข็งแรงของคนตัวสงู กว่ายกข้ึนจับ ศรี ษะของเพอื่ นสาวคนสนิท ก่อนจะโยกศรี ษะได้รปู ไปมาเบาๆ อย่างท่ชี อบทำ ‘ก็แม่มันอะ! ฮอื ๆ แมม่ ันบอกวา่ ฉันจน พอมันมาเลา่ ฉันกเ็ ลยบอกเลกิ แมง่ เลย โฮๆ’ ‘แล้ว...แกจะเสยี ใจทำไม ทีเ่ ขาพูดมันกถ็ ูกแล้วไม่ใชเ่ หรอ’ กิรยิ านใ้ันบกห็ทนำ้าใแหด้ผงมรเะปเรยี อ่ื ยหาันวสกอลงับขม้าางมทอถ่ี งูกหถมักอ่ เมอเาจไ้วาก้อิตยต่างิกเรรอยี ีกบคร้อรงั้ยอสยะา่บงัดไมตพ่ามอกใาจร และด้วย

เคล่อื นไหวของผู้เป็นเจ้าของทันที ‘ไอ้ต!ิ แกวา่ ฉันเหรอ คนอื่นดา่ ฉันยังไมเ่ จบ็ ปวดเทา่ น้เี ลยนะ!’ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รหัวเราะ กอ่ นจะเดนิ เข้าไปหย่อนตัวนั่งเคยี งข้างคนชา่ งเหวยี่ ง แล้วเรมิ่ พูดปลอบ ‘เอานา่ ใครจะวา่ ยังไงก็ชา่ งเขาสิ มันก็แค่คำพูดคน’ ‘ไมไ่ ด้! ฮือๆ เพราะต้ังแตเ่ กิดมากม็ แี ตด่ ลน่ีแหละท่ีหลงเข้ามาจีบฉัน ถ้าพลาด จากมัน ง้ฉี ันก็ต้องข้นึ คานสวิ ะ หมา่ ม้ายิ่งชอบแชง่ ให้ฉันข้ึนคานอยดู่ ้วย’ ราชนกิ ลุ หน่มุ เมื่อได้ฟังกข็ ำใหญ่ เพง่ิ เข้าใจในตอนน้ันเองวา่ ทีเ่ พื่อนรอ้ งหม่ รอ้ งไห้เสยี ใจจนน้ำตาแทบท่วมโรงเรยี น ไม่ใชเ่ พราะเสยี ใจที่อกหัก และไม่ได้เสยี ใจ เพราะโดนด่าวา่ จน แตแ่ คก่ ลัวว่าตัวเองจะต้องข้ึนคานตา่ งหาก ‘แกนนี่ ้า ผู้หญงิ แบบน้ีก็มดี ้วยเหรอ ฮ่าๆๆ’ เดก็ สาวมองคนหัวเราะอยา่ งค้อนๆ ก่อนสมองจะป๊ิงอะไรได้ ทำให้สายตาทเี่ ธอ ใชม้ องคนข้างกายเปล่ียนไปจากในตอนแรกอยา่ งส้นิ เชงิ ‘ไมร่ ้ลู ะ! ยังไงซะ ชาตนิ ้ีไอ้ลูกไม้จะไม่ยอมข้นึ คานเดด็ ขาด!’ วา่ จบมือเล็กๆ น้ันกค็ ล้องแขนหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเอาไว้อยา่ งถอื สทิ ธ์ วิ า่ เปน็ เพอ่ื น เด็กหนุ่มผู้ไม่ค้นุ ชนิ กับการ โดนใครแตะเน้ือต้องตัวจึงถงึ กับสะดุ้ง แตท่ ้ายท่สี ดุ ก็ ยินยอมรบั สมั ผัสของคนข้างกายแตโ่ ดยด.ี ..กเ็ ขาน่ะเคยขัดใจเดก็ สาวคนน้ีเสยี เม่อื ไร กันล่ะ ‘ไอ้ต!ิ ถ้าเราอายสุ ามสบิ แล้วยังโสดเหมือนกันท้ังคู่ เรามาแตง่ งานกันเถอะ!’ คำพูดนั้นทำให้คนฟังนงิ่ ค้างอยา่ งตกใจอกี คร้ัง เด็กหนุม่ จ้องมองลึกลงไปใน ดวงตากลมจมน้ำตาของเพ่อื น ก่อนจะอุทานออกมาเสยี งแผว่ ‘ฮะ...เฮ้ย...’ ‘ไม่เฮ้ยหรอก! สัญญากันแล้วนะติ ถ้าตอนน้ันเราสองคนไมม่ ีใคร...แกต้องมา แต่งงานกับฉันนะ!’

รา่ งสงู โปรง่ สะดุ้งตกใจต่นื นัยน์ ตางงงวยลืมมองเพดานห้องบรรทมกว้าง แลเหน็ ไฟ รกอะะอยพก้ารมบบิ านถคเพ่ีรพนั้ รดร้อา้แูนมนเสส่แงู ยกี กง่ใำหจลัแวังลใสจ้วะตทวร้่าองเนหอตแกสกุ ซงาา้ รวยณิบทว์ เี่เัตมบ้น่ือกคัรบวัรแเเู่สปรวง็็นขเอพงกียโอ่งคภนมาคไพฟนนขเปิม้าง็นติ เตรมายี ชใิ งนชคิก่ วลุ ตาจามะสจถนีรอง้ิำนตหาลายไหใมจ้ ‘...ฝัน’ หมอ่ มเจ้ากิตติกรบอกตัวเองในใจ คล้ายกับต้องการจะปลอบให้ความปั่นปว่ น ตรงอกซ้ายลดความต่ืนเต้นลง กอ่ นเขาจะก้าวลงจากท่บี รรทมหนานุ่ม สวมรองเท้า ภายในห้องที่คณุ พนักงานในวังวางเตรยี มไว้ให้ แล้วลกุ ข้ึนยนื เต็มความสงู หนึ่งร้อย แปดสบิ ห้าเซนตเิ มตร เดนิ ตรงไปยังประตูกระจกก่อนผลักออกไปเพอ่ื ก้าวสรู่ ะเบียง กว้างของห้อง วรกายสงา่ เท้าแขนไปบนราวระเบยี งหินอ่อน นัยน์ ตาคมของราชนิกุลหนมุ่ ทอด ทมสหุกอวลา่สงงงไลรไปรมืสยพควังสใำรพนงิ่ว้ิ ทูดอข่บีขีกอุรอไบษมุ งฟ่ชหเ้ดาา้นเ็กบุม่ ส้อื พกางลำวนลัคนัองนภใกนาหพ้้ัคนฝวัานมเซสมงึ่ นือ่คบคำใัดพจรนขอูดู่ ้ีพอยทรงู่เ่ี ปะเใขอน็ นาาดกทคัง่ับติวสใายัญมค์ ขเรญอปบงน็าาวซงจันคง่ึรปนกงิ หรำกะลมแ็ทัง่อลับจม่นะแเฉแนจว้าา่นยกบอแิตเขยสต้าูใ่ งกิ มนใราหใไแ้จคมทขวเ่ นคอาทมยง่ี หม่อมเจ้าชายเชน่ เขาตลอดมา ‘สัญญากันแล้วนะติ ถ้าตอนนั้นเราสองคนไมม่ ีใคร...แกต้องมาแตง่ งานกับฉัน นะ!’ มุมปากสอี ่อนของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกระตกุ ย้ิม กอ่ นจะแปรเปลี่ยนเปน็ นิง่ เรยี บ อีกครง้ั เมื่อสมองนึกย้อนไปยังเหตุการณ์ เม่ือสองวันก่อนระหว่างเขากับพระ ปติ ุจฉา...ไมส่ ิ หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ตา่ งหาก ‘ชายติ ป้าอยากให้ชายติเสกสมรส’ ‘ว่าอะไรนะคะหมอ่ มป้า เสกสมรสใชไ่ หม ชายได้ยินไม่ถนัด’ ‘ใช่ ป้ากับท่านลงุ จักรเหน็ ตรงกันว่าชายตคิ วรเสกสมรสได้แล้ว อายกุ ป็ าเข้าไปต้ัง ยสี่ บิ หก ไมค่ ดิ จะตบจะแต่งกับใครบ้างเลยหรอื ยังไง’

‘...ยังไมม่ ีค่ะหมอ่ มป้า ชายยังชอบอยู่แบบหนุม่ โสด’ ‘รชึ ายเป็นเกย์ ?’ ‘เปล่าค่ะ ชายเป็นหน่มุ ท้ังแท่ง แต่แคย่ ังหาใครท่ีถูกใจไม่ได้’ ‘ป้ามี เตรยี มหาให้แล้ว รอแค่ชายติเอย่ ตกลง หากชายจะแย้งไม่ยอมตบแตง่ กับ คนทป่ี ้าหาให้ ชายก็ไปพาสาวทจ่ี ะแตง่ ด้วยมาให้ป้าดตู ัว ไมอ่ ยา่ งน้ันป้าจะจับชายคลุมถงุ ชนให้ส้นิ เรอ่ื งสน้ิ ราวกันไป’ ‘...จำเป็นมากหรอื คะท่ชี ายต้องแตง่ งานตอนน้’ี ‘ไม่จำเปน็ สำหรับป้า แตจ่ ำเป็นอย่างย่ิงสำหรบั ราชสกลุ ‘นรงั สรรค์ ’ ของชาย ชชาายยคเปดิ น็ ดลแี ูกลช้วาหยรคอื นลเกู ดยี วทใจี่นะรปาชลสอ่ กยุลใหน้รราังชสสรกรคุล์ ขสอดุ งสเารยานปา่ะนทหตี่นัว้าทชี่สายบื เสทา่ายนรั้นาชสอกยลุ คา่ ลือืมภสารวิ ะา่ ที่ชายต้องกระทำ ไมว่ า่ ชายจะเหน็ สมควรหรอื ไม่’ ‘...ชายเข้าใจแล้วคะ่ ตกลงชายจะแต่ง...เรว็ ๆ น้ีหมอ่ มป้าก็เตรยี มรบั ขวัญหลาน สะใภ้ไว้ได้เลย’ “ตืน่ บรรทมแล้ วหรือเพคะท่านชาย” เสยี งค้นุ หขู องต้นห้องเอ่ยถามไลห่ ลัง เม่ือหมอ่ มเจ้ากติ ติกรหันมองกเ็ หน็ หญิง ชราวัยหกสบิ กว่าๆ ยืนในทา่ สำรวมพลางจ้องมองมา ผมเสน้ ขาวปกคลุมแน่นอยูบ่ น ศรี ษะน้ัน รา่ งกายงอคอ่ มตามวัย สวมเสอ้ื สคี รมี แขนสามสว่ น ถัดจากปกเสอ้ื คอบัวมา ทเปา็นงอสกัญซลา้ ัยกมษเีณข์ม็พกรละนัดาตมรยาพอ่ ระนนา.รม.ส. ซงึ่ คณุ พนักงานทุกคนในวังนรังสรรค์ จะใช้กลัด ของวัง อันย่อมาจากพระนามเต็มของต้นราชสกลุ และชอื่ “ตน่ื เด๋ียวน้เี องคณุ สาย” คุณสายหรอื คุณสายสร้อยโน้มตัวรบั คำ กอ่ นลอบสังเกตทา่ ทขี องเจ้าชวี ิตซงึ่ หัน กลับไปสนใจวิวด้านนอกระเบียงอกี คร้ัง

“ทา่ นชายทรงไม่สบายพระทัยเรอื่ งอะไรหรอื เปล่าเพคะ ปกตจิ ะตน่ื บรรทมสาย กวา่ น้ี น่ยี ังเชา้ มืดอยู่เลย” หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้ิมรบั ในความเป็นห่วงของต้นห้อง กอ่ นจะทอดสายตาออกไป ไกลกว่าเก่า เพอื่ รบั เอาแสงอาทติ ย์ อ่อนๆ ท่ีกำลังทอรัศมีสที องย้อมไปทัว่ ตัววังน รงั สรรค์ “ชายกำลังคดิ ว่าคงถงึ เวลาทชี่ ายจะแต่งงานแล้วจรงิ ๆ” เสยี งน่มุ เอ่ยตอบอยา่ งอารมณ์ ดเี พราะคนพูดกำลังนกึ ถึงใครบางคน แต่คนฟัง อย่างคุณสายสร้อยกลับย่ิงใครส่ งสยั ในคำตอบเข้าไปใหญ่ “ทรงดำรจิ ะเสกสมรสหรอื เพคะ ถ้าอยา่ งนั้น หมอ่ มฉันขอบังอาจทลู ถามได้ไหม วา่ หญงิ สาวท่แี สนโชคดีคนน้ันคอื ใคร” หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ เขนิ แต่คุณสายสร้อยคงไม่มีทางได้เห็น ชายหนุม่ จับจ้อง มองพระอาทติ ย์ สอี ่อน และภาพน้ันก็ทำให้เขานึกถึงหญงิ สาวคนหนง่ึ ซงึ่ เปรยี บเสมอื น พระอาทิตย์ ท่ีให้ความอบอนุ่ ในหัวใจของเขาตลอดมา “ไม่ใกล้ไมไ่ กลน้แี หละครับคุณสาย แตช่ ายยังไมร่ เู้ ลยว่าเขาจะยอมมาเป็นหมอ่ ม ของชายหรอื เปล่า”

๒ ร้านหนังสือกรนุ่ กลิน่ บรรยากาศเย็นช้นื ในชว่ งหกโมงเช้าบนถนนสขุ มุ วทิ แออัด ยัดเยยี ดไปด้วยการจราจรท่ีติดขัด รถรากวา่ ร้อยๆ คันติดยาวเปน็ พืด ทำให้เชา้ วัน เกสติ าตร์ทิก่ีแรสเอนงเกย็เ็นปส็นบหานยงึ่ อใยนา่ คงนเชทน่ ี่ควิดันแนบ้กีบลนาั้นยเป็นเเชพ้ารทาะ่ีนบ่าัดเบน่ือ้ชี หานยา่หยนไุม่ปผในู้ยทังัไนมทค่ ี ุ้นชนิ หกมับ่อถมนเจน้า หนทางในกรงุ เทพฯ กำลังตดิ แหง็กอยูบ่ นรถหรสู ัญชาตยิ ุโรปของเขา ซงึ่ มันค้างเติ่งติด ไฟแดงอยูบ่ นถนนสายหลักใจกลางกรงุ แบบน้มี าราวครงึ่ ชวั่ โมงแล้ว ‘นข่ี นาดเปน็ เชา้ วันเสาร์นะเนย่ี ’ ราชนิกุลหนมุ่ ครวญในใจ แต่สดุ ท้ายก็ทำได้เพยี งเอ้ือมมอื ไปเปดิ เพลงในรถ หวังใช้เสยี งเพลงบรรเลงกล่อมจติ กล่อมใจให้คลายความเบ่ือหนา่ ยลง ท่วงทำนองเพลง “Thinking Out Loud” ท่ีดังข้นึ ช้าๆ กำลังตอบรบั กับปลาย น้วิ มอื ของหม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ จับพวงมาลัยรถเอาไว้หลวมๆ น้วิ เรยี วขาวสะอาดเคาะ เบาๆ ไปตามจังหวะเพลงแสนหวาน ยงิ่ เน้ือเพลงบรรเลงบอกเล่าถ้อยคำเท่าไร ราชนกิ ุล หนุ่มกย็ ่ิงคิดถึงภาพของใครบางคนทับซอ้ นบทเพลงข้นึ มา พลันนั้นมุมปากของคนไม่ คอ่ ยย้มิ กย็ กข้นึ แย้มสรวลอย่างอารมณ์ ดี ‘หลอกหลอนกันได้ตลอดเวลาเลยนะ’ รเป้านิดไดG้แคru่เดnอืgนlinกว่าCๆafตeัวรชา้ นอ่ื เนป้คี น็ นทกาวรงนุ เ์ โทฮพมฯสามคชงย้ันังสไอมงค่ ค่อหู ยามีใตคกรแรจ้ตู ักง่ อนยักา่ งเมพีเรอากะรลา้ ักนษเพณง่ิ ์ ดก้วลยิ่นโอทานยดขำอขงอรง้านเนแ้ือบไบม้ขFัดrเeงnาสcไhตลB์ isEtrnoglรisว่ hมด้วCยonร้าtนemต้ังpอoยrู่รaมิ rซyอยVสiขnุ ุมtaวgทิ e๕๕แตเก่ป็มดิ ี

สใแหยอ้บกงรแชกิล้นั าะเรสปเปาน็ มน็ แเรปต้าิดล่ นเะปกภน็าาแษหฟ้าออแงลยสะ่ามชงดุชาเอดั ลังเก็จกๆนฤษไว้ใมหเี้บคร้กกิ แาลรคะขนนมมาดหื่มวกานาแเพฟือ่ แรลบั ะปชราดะท้านานลคา่ งูก่ ันโดยชจัน้ ะ กรงุ๊ กร๊งิ ๆ! แเสกริ ค่ ์ฟนปใเรนสะยรจี า้ำงนรรา้ ะวนฆา่ ลหังักูนใบคมเ้าอลคง็กนผทแ้มู ี่แราขกใวมหนามถอ่ ึงยกแา่ ล่อง้มวนีสเขไตาจละ์ อพรยบี นูต่เักดรงนิ งาปอนรอผะกต้ทู มูรำา้าหรนนบั ด้าแังทขขเ่ี กป้ึนก็นติ ทเตปั้งบมิน็ าศสรักญัสิ ดตญ์ ซิ ้าาแงึ่ ณเลปะบน็ เอดดกก็ั่ง แขกคนสำคัญของร้านในทันที “ทา่ นชาย” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รสง่ ย้มิ ให้เดก็ หนมุ่ อายุราวย่ีสบิ ต้นๆ ก่อนจะเอ่ยทักทายอยา่ งไม่ มีชอ่ งวา่ งระหว่างวรรณะ “ไงนท ไม้ไมอ่ ยู่เหรอ” กอ่ นน้อนงทชอี าึกยอขักอเงมคอื่ นไทด่ถี้ยกูนิ ถคาำมถถามงึ จแะลตะอคบำทกักลทับาไยปแพสรนอ้ ธมรทร่ามทดที าดี่ ขูไอมงเ่ หปม็น่อธมรรเจม้าชกาติ ตตเิ อิการเสยี เลย “อย.ู่ ..เอ่อ...อยูพ่ ระเบ้ืองบนพ่ะย่ะคะ่ ทา่ นชาย” ราชนิกลุ หนุ่มมองคนพูดผิดๆ ถกู ๆ ทีก่ ำลังยกมอื ลบู ท้ายทอยอย่างเขินๆ กอ่ น จะหัวเราะ น้องไอ้“ไพม้ก่ะยเ็ หะ่ มคอืะ่ เนขเาปไม็น่ นใ้อชง้กพันด่ี แ้วลย้ว”นทคนแลส้วงู ศจะกั ใดห์ ิก้บลอ่ากวออีกยกา่ ง่คี ไรมงั้ ถ่ วือ่าใตหัว้พ“ตดู กธลรรงมไมด้อายนูข่ ้ทางเบปน็น ใชไ่ หม” นทโี ค้งรบั งกๆ เง่นิ ๆ ด้วยไม่ร้จู ะพดู หรอื วางตัวอย่างไร ได้แต่มองตามรา่ งสงู โปรง่ ของหมอ่ มเจ้ากติ ติกรทีห่ มุนตัวเดนิ ข้ึนบันไดวนไปยังช้ันสองเพ่อื ไปพบ ‘ลัลนา’ พ่ี สาวของเขา หลอ่ ในนแักบศบกึทษี่ผาู้ชจาบยใดห้วมย่แกบันบยนังทตีอ้อดงชยนื่อชมมรับเพอ่ื ทน่าทขาองงพคี่สำาพวดูไมไ่ ดแ้ละกกท็ า่ารนวชางาตยัวกกติ ็สตมิกเรปทน็ ้ังเรจปู้า แถมยังเรยี นจบปรญิ ญาโทจากต่างประเทศอีก แม้จะรจู้ ักและได้เจอกันบอ่ ยๆ สมัยทีเ่ ขา

ยังเดก็ แต่นทกี ็ยังไม่คุ้นชนิ ที่จะสนทนากับเจ้านายชั้นสงู แบบหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร น รงั สรรค์ อยูด่ ี ‘ตา่ งกับพี่สาวเราลบิ ลับเลยนะท่านชายเนี่ย ท้ังที่เรยี นมาด้วยกันตั้งแตอ่ นุบาลยัน จบปรญิ ญาโทแท้ๆ’ หรไม้ามน่แอ่ ทนมี่เ่ใเปจจดิ ้ากคิตลตอกิเพรกอื่กอ่ ส้านวรจข้างะ้นึ บพบรยันรายยไดาากมดา้สวศยดเบจับังาฟๆหังวทะำคเนท้วิ ้อาเทขง่ีสเ้มพมขลำอเงสงอรมีกาอชคนรสั้งกิ เอลุพงห่อืหนคไู ดุม่ล้ยขายินมควเสวดายี เมขงแเ้าพคหลลากงงัภนใจาอยขยใอ่านงง ตนเอง When your legs don’t work like they used to before And I can’t sweep you off of your feet Will your mouth still remember the taste of my love? Will your eyes still smile from your cheeks? ‘เพลง “Thinking Out Loud” อีกแล้วเหรอ’ ราชนิกุลหนุม่ คดิ กอ่ นจะย้มิ บางกับบทเพลงท่เี ปดิ คลออยูภ่ ายในรา้ น ซงึ่ บัดน้ี ทำนองเพลงช้าโรแมนตกิ นั้นกำลังนำพารา่ งสงู ของเขาเดินก้าวเข้าไปยังบรเิ วณห้องสมุด บนชั้นสองเพอื่ พบกับคนท่ีเขาต้องการเจอตัว ของห้อหงญิงสรอาวบใตนัวชขดุ อเองเ๊ียธมอยมีนกี นลัอ่ง่ องกยรูบ่ ะนดเากษ้าแอล้ีตะัวหเตน้ียังเสรอืย่ี มตาำกรมมิ หายนว้าาตง่าเงรตยี รงงซส้อดุนทตาั้งงเเปดน็นิ ชัน้ เตม็ ไปหมด คงจะมีเพียงด้านหลังของเธอเทา่ น้ันท่ีอย่ชู ดิ ตดิ ชน้ั หนังสอื ซงึ่ สงู จดเพดาน ห้อง แสงอาทติ ย์ ออ่ นๆ จากด้านนอกบานหน้าต่างทรงสงู ทอแสงสที องละมุนลงมายัง รา่ งแบบบางผิวขาวผ่อง เสน้ ผมสนี ้ำตาลเข้มธรรมชาตขิ องเธอจงึ ดอู อ่ นลงอยา่ งน่า อัศจรรย์ ใจ และยงิ่ ทำให้รา่ งน้ันดสู ว่างจับตาคนมองเข้าไปอกี

พลันเสยี งเพลงท่ยี ังคงบรรเลงอยู่ในร้านกด็ ังแทรกเข้ามาในภวังค์ ของคนสงู ศักด์ ิ And darling, I will be loving you ’til we’re seventy And baby, my heart could still fall as hard at twenty-three หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ รบั เน้อื เพลงหวานหนู ั้น ‘ไมใ่ ชแ่ คอ่ ายุย่สี บิ สามหรอก เพราะความรสู้ กึ ภายในใจของเขาเกดิ ข้นึ มานาน กว่านั้นมาก’ ชายหนุ่มคดิ ไปตามเพลงหวานทไ่ี ด้ยิน พอดกี ับท่คี นถกู มองคอ่ ยๆ เงยหน้าข้ึน มาเมอื่ เธอรสู้ กึ ได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่ นัยน์ ตาสองคู่สบกันอย่างตั้งใจ ทา่ มกลางเสยี งหัวใจของฝ่ายชายทีเ่ ต้นรัวเรว็ จน ผิดปกติ ราชนิกุลหนุ่มไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้ารปู ไขส่ ะอาดใสไร้สวิ ฝ้าน้ันได้ ค้วิ อพอ่อนงาโมค้งสแวมย้ไไมด้ไ่รดปู ้เหปนน็ นุ สใันหส้ดงู วองยหา่ นง้แาขหอมงม่ เผธอมหทวอางนหลระอื มชุนาวลยะโุไรมปไมแ่ ขแง็ตก่กรโ็ ะดดง่ ้าสงวยรบั จรมปู กู หโดนง่้า และนัยน์ ตาสดใสท่เี ขามักจะอา่ นอารมณ์ ออกได้โดยงา่ ย หมอ่ มเจ้ากิตติกรเรมิ่ ประหวั่นพรนั่ พรงึ ยามใช้ดวงตาของเขาพินิจพเิ คราะห์ ไปยัง แตล่ ะสว่ นของใบหน้าน้ัน แตย่ ังไมท่ ันที่เขาจะพูดอะไรเพ่ือแก้เก้อ หญงิ สาวทจี่ ้องมอง มาก็ชงิ พูดเสยี ก่อน “...แดกข้าวมายัง” เกดิ ความเงยี บข้นึ ทั่วอาณาบรเิ วณครนั้ สน้ิ สดุ ถ้อยคำถามของหญิงสาว จน กระทัง่ คนพูดเรมิ่ งงกับความเงียบของอีกฝ่าย เเจสอยี คแำลส้วหาใมมน่อัญบมหรเรจยด้าากบากิตกลตรมุ่ะกิ ดเรพ้าทงอ่ื ่ียขนังอคดงง้วคนยนง่ิกตคันร้างงแหอตนยเ่ ู้แ่าหทตบทุ เจพ่นี ะรง่ิหานัวะาคเนรำาถเะพากมร๊าาแกะบเขบานกท้ีเำปเ่ีลขน็ ังาคไไปมำถไต่ มาอม่เปบท็นไี่เมขต่ใาา่ ชคง้หเุน่ พาเกรคายะ ‘กค็ นอุตสา่ ห์ อนิ กับเพลงมาตลอดทางต้ังแต่ออกมาจากวัง จู่ๆ มาเจอคำถาม

ทักทายแบบน้ี ใครจะไมช่ อ็ กกันละ่ ’ ลัลนามองคนทเี่ อาแตเ่ งียบด้วยสหี น้าสงสัย ก่อนจะถอนใจแล้วก้มลงมอง หศนกั ัดง์สิออืีกปรกาแวขกง็ับใเนขมาเอื ปซ็นงึ่ แหคญอ่ งิากสาาศวสธาัง่ ตใหไุ ร้เพซ้ งื่อึ่ คนวทาม่ีอัสงกำคฤัญษสง่ มาให้ โดยไม่คิดสนใจคนสงู เดนิ เข้าหไปมใอ่ กมลเจ้ต้าัวกเติธอตดิก้วรเยหฝน็ ีเนท้ัายเนบ์ าตจานหแวทานบหไมลไุ่บดล้ยงนิ ตเำสกยี้มงมองหนจัังบสจอ้ือใงนมมออืงคตนอ่ ท่ีนั่งอเขยาูบ่ จนงึ เก้าอ้ีตัวเต้ยี ในระยะกระชน้ั ชดิ เรยี กงา่ ยๆ คอื ยนื ค้ำหัวกันเลย ทีห่ นังส“อฉื เันลว่ม่าหแนกาชใักนจมะอื เจ้าย“ไศมเจค่ ้าดิ อวย่าา่พงอเกกินลไับปมแาลไ้ทวนยแะไกอจ้ตะิ”กลลาัลยนเปาพน็ ูดคทน้ังแทบต่ี บานย้ีังจทับั้งจท้อ่ีตงออนยู่ อย่นู อกยังคลั่งความเสมอภาคอยู่เลยแท้ๆ ไอ้คนกลับกลอก ล้นิ สองแฉก!” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รแย้มย้ิมทโ่ี ดนตำหนยิ าวเปน็ ชดุ เพยี งเพราะไมไ่ ด้ตอบคำถามของ เธอเท่านั้น “ยังไม่ได้แดก ฉันมาคุยธรุ ะแล้วรอแดกพรอ้ มแก” อยา่ งพหอมใจ่อมเกจ่อ้ากนติ ใตบกิหรนต้าอขบอกงเลธับอจะเงแยลมเหอน็งตรมอิ ฝบเีปขาากอขีกอคงรค้ังนดพ่าเรข้อามเปป็นิดชหดุนเังมส่อื อื คเรลยู่่มกหยน้ิมา ในมอื ท่กี างเอาไว้ดังตุ้บ “ง้ีคอ่ ยน่าคยุ ด้วยหนอ่ ย” ลัลนากลา่ วกอ่ นจะลกุ ข้นึ ยืนแล้วผายมือไปอีกทางอย่างต้องการให้เกยี รติคู่ สนทนา “งั้นเชญิ วา่ ธรุ ะทโ่ี ซฟาตรงระเบยี งด้านหน้าเพคะ...ท่านชาย” เลคัล้กนนาา่เดกนินิ กลกับ่อขน้นึ รมา่ งาสบงนู ขชอั้นงสนอทงีนพ้อรงอ้ ชมายแCทa้ๆkeซง่ึSมtีอaาnยdุห่างสกาันมสชาั้นมซปงึ่ี อัดจะแเนดน่ินไตปาดม้วขย้ึนคมัปา พรอ้ มเสริ ์ฟชาให้แขกสงู ศักด์ ิทีน่ ั่งรออยูท่ ่ีโต๊ะรมิ หน้าต่างบรเิ วณชัน้ สอง “เอริ ์ลเกรย์ แตเ่ ช้าเลยเหรอ”

ลัลนาเบิกตามองคนขัดใจก่อนจะตอบ พร้อมวาง Cake Standไว้บนโต๊ะ “นไ่ี ทยแลนด์ อยากกินอะไรตอนไหนกไ็ ด้ทั้งน้ัน เอ้า ไอ้นท! เสริ ์ฟเรว็ ๆ ดิ ไม่ งั้นฉันตัดเงนิ เดอื นนะ!” ลัลนาหันไปโวยน้องชายทกี่ ำลังเสริ ์ฟชา แยม สโคน ครมี ข้น และนมในเหยอื ก ใบเล็กให้เพื่อนสนทิ ของพส่ี าว หม่อมเจ้ากติ ตกิ รยกถ้วยเพอ่ื ดม่ื ชาช้ันสงู เพียงเล็กน้อย กอ่ นจะเงยหน้ามองคน ทีก่ ำลังสาละวนอย่กู ับคัปเค้กชน้ิ เลก็ ๆ นับสบิ บน Cake Standตรงหน้า ก่อนหญงิ สาวจะเลอื กหยบิ เจ้าเค้กสขี าวดนู มุ่ น่มิ ข้นึ มาชน้ิ หน่ึงแล้วสง่ ให้เขา “ลองเค้กมะลิดิ ไอ้บัวเพ่งิ คดิ สตู รมาให้ร้านฉัน เข้ากับเอิร์ลเกรย์ มากอะ” มอื แกรง่ ของคนฟังเอ้อื มรบั โดยดี ไมค่ ิดขัดให้ความตั้งใจของหญิงสาวตรงหน้า ชะงักลง ทั้งๆ ทเี่ ขาไมไ่ ด้ชอบกินของหวานๆ เทา่ ไรนัก “อ้มื ...หอม ไมค่ อ่ ยหวานดีด้วย ฝมี อื บัวเหรอเน่ยี ” เขา ลแัลล้วนเารมม่ิ อเลงทา่ ท่าทมี่ าางขตอื่นงเเจต้า้นคขัปอเคง้หกมชอ่น้ิ มสเวจย้ากซิตง่ึ เตปกิ น็ รฝอมียือา่ งขชอองบบใงจกช กอ่ นจะยักค้วิ ตอบ เรยี นอนุบาลมาด้วยกันพรอ้ มเธอและหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร เพ่อื นในกลุ่มซง่ึ “แนน่ อน ตอนน้ฉี ันให้มันคดิ ขนมอีกหลายๆ สตู รเลย แล้วสงั่ ผกู ขาดสง่ มาขาย ที่รา้ นฉันเทา่ น้ัน หึๆ ทายซิ ใครกำลังจะรวย” ต่อไป พรารช้อนมกิ กุลับหนนั่ง่มุฟหังัวอเกี รคาะนครนา่ ยโอย้อาววตดาเกมปินรตะัวสาเพก่อื อ่ นนทจ่ไี ะมจ่ไัดดก้เจารอคกัปันเนค้กานมะ‘ลหหิ ลอายมชกวั่รโนุ่ มนงั้น’ “คิดไปกต็ ลกดเี นอะทลี่ ูกสาวเจ้าสัวใหญ่แบบไอ้บัวเลือกเป็นแมค่ ้าขายขนมหวาน กมทนิอืำไอตมัยงมคาัน์กเปไเมปน็ ่เน็ เอสมาอืัตนนังซคอะ์ พนเออ่ กงไนิจปรเเลงิลๆยน่ นหะ้นุแเมวห้ยจ่ระอื ลแทกงำทวธนุาุ่รคกสวิจราขา้ มงอคหงิดอตฉพัวัันเกอแโงอลสป้วักะใอ”หย้ค่านงวมะาตเชิ า่ รฉาันยเเนดือ่ียนคันไนม้อคันน หมอ่ มเจ้ากติ ติกรซงึ่ กำลังใชท้ ิชชทู ลี่ ัลนาสง่ มาให้เชด็ รมิ ฝีปาก พยักหน้าตามคำ พูดของหญิงสาว แม้เขาจะไม่ได้เหน็ ด้วยท้ังหมดก็ตาม

“เนอะ เออวา่ แต่แกมธี รุ ะอะไรกับฉัน อย่าบอกนะวา่ จะมาเกบ็ คา่ เชา่ รา้ น นีม่ ันยัง ไมส่ ้นิ เดือนเลยนะ!” ลัลนาถามอย่างตกใจ ก่อนจะทำสหี น้าไมพ่ อใจทั้งทเ่ี ธอเปน็ คนพดู เองเออเอง แท้ๆ ความฝันของลัลนาคือ มรี า้ น Grunglin Cafe รา้ นเล็กๆ ทีห่ อมกรนุ่ ไปด้วย กาแฟและกล่ินหนังสอื หลังจากเรยี นจบ Master of Business Administration จเฝชาันกา่ ทเตป่ใี ่าน็นงแรย้าดา่ นนนแทมหอาง่ พงนหร้ขี ้อล้ึนม่อมสนาหั้นาตแยพอชนงนหแชฉูรน้ั กี่ สเอธงูออกไเมธจอะค่ มกดิ าเ็วกดา่ กินจวะทเ่าาปเงงดิ กนิ รลเา้ กับนบ็ ไอททยย่เี ูใ่ธแจอลกจะละใใาชงช้เกง้เปรนิ งดิุ เแกรบา้บ็ นบทดนั้ง้ว้หี ยเมพซดรำ้ สาะรแคา้ ตงา่ ่ หพนอุม่ด๊จพี งึ อเอด้ือที เีห่ ฟม้อื อ่ ใมหเ้เจธ้าอกเิตชตา่ ทิกำรรเ้าพนอ่ื ในนสฝนันทิ ดม้วตี ยกึ รตาคดิ ารกมิ ลถานงๆนใจกลซางึ่งไยม่าม่ นฝี ท่าอยงไหหลนอ่ ไดอ้กยำู่ ไรหชรายอื ขาดทนุ “เปล่าๆ บอกแล้วไงเรอ่ื งค่าเชา่ อะไรนั่นแกไมต่ ้องจา่ ยก็ได้ ฉันยกให้” คำพูดของคนสงู ศกั ด์ ิทำให้ลัลนาที่กำลังอารมณ์ ดีชะงักทันใด ปดิ ร้าน“!เ”ราจะไมพ่ ูดเรอ่ื งน้ีกันแล้ว ถ้าแกไม่รับคา่ เชา่ ฉันก็จะย้ายรา้ นเด๋ียวน้ี ไอ้นท! เสมอื นลทัลาสนขาทอีต่งเัดธสอนิกใลจาอยยๆา่ งทฉวับ่าหไวมล่อุกมขเจ้ึน้าจผา้เูกปโ็นตต๊ะ้นกเหอ่ ตนุกจละับตหะโ้ากมนเธเอรยีไวก้กนอ่ ้อนงชายทเี่ ปรยี บ “ใจเยน็ ๆ ฉันพูดเลน่ นั่งลงๆ” เธอ ลัลนคานไมบ่ย้าออมดุ มกาเรพณร์าแะคเธ่ตอ้อไงมก่อายรราว้กู า่ใหหา้ใกครรา้ กน็ตกาามแมฟอซบงึ่ คเปว็นามคสวบามายฝใันหน้ธ้ไีรุ มกม่ ิจีใแครรกคขออยง สนับสนนุ มันจะอยูไ่ ปจนตลอดรอดฝั่งหรอื เปลา่ หาไม่แล้วเธอกจ็ ะได้ล่มโครงการน้ี แล้วหันไปทำอยา่ งอื่นทีจ่ ะสามารถเล้ียงตัวเธอและให้ความเสถียรแกเ่ งินในกระเป๋าของ เธอได้ ทว่าหม่อมเจ้ากิตตกิ รผู้เปน็ เพ่ือนสนิทกลับทำให้สงิ่ ท่เี ธอตั้งใจไว้เสยี แผนไปหมด

เรมิ่ ต้ังแตเ่ รอ่ื งเปดิ รา้ นทท่ี องหลอ่ แล้ว ตอนแรกหญงิ สาวคดิ จะเชา่ ตึกว่างๆ นอกเมอื ง เอธออกเอไปาตหึกนเ่อปยลา่ ขเพอรงาเะขเาธไอปสเปรู้ ดิาคราา้ เนชฟา่ พรๆ้ีืนทขี่ ้ามงใันนกเ็ดมหีือรงอไมก่ไนหะวในแคตวเ่ พามอ่ื เนป็นสนจริทงิ กลับเแสตน่นอั่นใกห้็ หมายความวา่ เธอต้องพ่งึ พาหม่อมเจ้าชายคนน้ีอีกแล้ว กวา่ จะจบเรอื่ งได้เธอกับเขาก็ ตต้้อองงรทบั ะเคล่าาเะชกา่ ัจนายกกเธใอหเญปน็่ กสาดุ รทต้าอยบจแบททนีล่ เัลชนน่ ากตันกลตงรอับนคแวรากมชชาว่ ยยหเนหลุ่มอืยอมแตต่รกาลชงนิกแุลตหแ่ นลุม่้วกก็็ ทำทา่ จะผดิ คำพดู ไม่รบั เงนิ คา่ เชา่ รา้ นอีกทั้งทีต่ กลงกันไว้ดิบดี ทกคเดำ็รวียเ้วูาหมวา่ มฉกเปือัันบ“น็ทนตอ่ฉีจฉกึยรันันนางิ กยเไอปพดอก้็นยมเมขาฉมยอือาันาเงทปมคกาดิทงน็มมรำาทรา้คีกนา้ีต่ วเน้อกทานมงน่ีนิ ร้ดีสีก่ฝอ้วขุเ็ันรพยกับฉตรับอัานัวงะาเาไนเอนปริสงาแขตงลอสก้วงค์จลตตวางัิวกาเแมรเแอตอื่ฝกงม่งัอนทคันกีเส่ี ่าฟมเดุ ช่อืาฉกา่งันกแไขปคันคอกงแ่แงตวกลฉ้อ่า้ใวันนงห”ถย้้ีไฉม้้าาหันมยไ่ ญดัเนวช้ ่ะิงสา่.แส.ตา.ลา”มึกวะานเขรร้ถีในืมิ่ นอแรยก“าใู่แยคนกังา คนพูดถอนใจ เธอรวู้ ่าเพอื่ นหวังดี เพราะหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รคนน้ีไม่เคยเลยทจ่ี ะ ไม่ยื่นมอื เข้ามาชว่ ยเธอไมว่ า่ เรอ่ื งไหน...แต่ครง้ั น้ีมันไม่เหมือนกัน “แกชว่ ยฉันตลอดไปไม่ได้หรอกนะ เพราะนีค่ ือความฝันและอนาคตของฉัน ใน โลกความจรงิ คนคนหนึ่งไม่สามารถได้สงิ่ ทหี่ วังมางา่ ยๆ อย่างท่ีแกกำลังจะบันดาลให้ ฉแลัน้วหกร็คองกเป็นอลยกู ่าแทหำใงหข่ ้ฉอันงแชกนิ ไกปับจนควตาามยช...ว่”ยเหลลือัลขนอางพแูดกเดสิ ยี งไแมผอ่ ่วยกา่ งอ่ นนั้นจฉะนัน่ิงคแงลไ้วมพโ่ ตูดเเสสยียี ทงี เรยี บอีกคร้ัง “...หรอื เพราะแกคดิ วา่ ร้านฉันคงไปไม่รอด แกถึงได้พยายามชว่ ยวะ” เป็นคนหสมำคอ่ ัญมเขจ้าอกงิตเขตากิ กรำทลนี่ังเงิ่ ขฟ้าัใงจมผาโิดดไยปตใลหอญด่ เรมิ่ อยูไ่ มส่ ขุ เข้าแล้ว เพราะหญงิ สาวซงึ่ “ฉันไมเ่ คยดถู กู ความฝันของแกนะไม้ แคค่ ดิ วา่ เราเป็นเพ่อื นกัน ถ้าให้อะไรแก ได้ฉันกอ็ ยากให้ ขอโทษถ้าฉันทำให้แกคิดแบบนั้น...ไม่ได้ต้ังใจ” คำขอโทษท่ีดังออกมาจากปากคนท่ีมีชาติกำเนดิ สงู สง่ ทำให้ลัลนาสะดดุ ใจ ความ รพสู้ ดู กึ คผัน่ ิดบฉรารยยชากัดาบศนอใดึ บอหัดน้าแทล่ีเ้วธปอัดแสเอนาคค้นุวาตมาไแมล่สะบคา้นุ ยเใคจยของแเขลาะอนอั่นกกไปท็ โำดใหย้หเรญว็ ิงสาวต้องรบี

ฉเดันิมเทจา่ ะ“นตฉั้น้ังันทใกจี่เง็ขเปินอน็ขโทปอษลงแงิเหกดมจูดอืะเงไนมนิ กเ่ดขันูด้า.มท..แาอยตงุ่งข่แกอไแนมคอเ่ เ่ปรกลอื่น่ยีง้ันนนฉ้ีเเรัลนอ่ื ยกงล็จเดะะียใโหวอ้แแเกหคเลไปหะน็ มนเ”ะสย่ี เลแ้ียคง่เขรอื่องงรฉ้าันนแขบอบง ลัลนาเสนอข้อตกลงกอ่ นจะมองเพอ่ื นสนิทอย่างรอคำตอบ สว่ นหม่อมเจ้าท่ีเพิ่ง ใจหายใจควำไปเม่ือก้ีก็พยักหน้าย้ิมบางๆ อยา่ งยนิ ยอม “ว่าแต.่ ..แกมธี รุ ะอะไรกับฉันเหรอ ถงึ ได้มาหา” ราชนกิ ุลหนุม่ น่งิ ไปครหู่ นึง่ กอ่ นจะยืดตัวนั่งตรง มองตอบนัยน์ ตาหวานด้วย สหี น้าและทา่ ทางจรงิ จังยามถึงเวลาที่ต้องพูดเรอ่ื งสำคัญออกไป เพราะเขากำลังจะพูดใน สง่ิ ทส่ี ำคัญต่อราชสกลุ ของเขา และต่อ...หัวใจของเขาเองด้วย “งั้นฉันจะไม่อ้อมค้อมบ้างละนะ” “ออื ฮึ” “ลูกไม้...เรามาแต่งงานกันเถอะ”

๓ ข้อตกลงทีพ่ อรับได้ “ลูกไม้ ...เรามาแต่งงานกันเถอะ” ลัลนามองคนพดู ก่อนจะขำพรดื ออกมาเพราะคิดวา่ เป็นเรอ่ื งตลก และย่ิงขำเข้า ไปใหญ่เม่ือแลเหน็ ทา่ ทางเครง่ ขรมึ จรงิ จังในคำพดู นั้นของเพ่อื นสนทิ “นี่คือวธิ ีเปลีย่ นบรรยากาศการสนทนาของแกเหรอ ขอแต่งงานเลยเนย่ี นะ ฮ่าๆ ลูกเล่นแกนีโ่ คตรสะเทอื นขวัญเลยวะ่ ไอ้ต”ิ หญงิ สาวหัวเราะเสยี งดังอยา่ งไมป่ ิดบังและปดิ ปาก แตค่ นพดู กลับนิง่ และมองทกุ กกิร่อยินาจขะอทงำเตธาอโโตดยคไรม้นั เ่ ปร้แูลนีย่ ่แนลอ้วาวกา่ าสรงข่ิ ทรี่เมึ พไอ่ืปนจาพกูดเดเปิมน็ คทวำใาหม้คจรนงิ ทห่ีไมัวใ่ เรชาม่ ะุกขตบลขักนวองยใู่นนานชะงัก “…อยา่ บอกนะวา่ ขอจรงิ !” “อมื ” ลัลนาตาลตี าเหลอื กเมื่อได้ยนิ หมอ่ มเจ้าเพ่ือนสนิทไขความกระจา่ ง กอ่ นเธอจะ พยายามสงบสตอิ ารมณ์ เพราะเรม่ิ ร้สู กึ จรงิ จังข้นึ มาบ้างแล้ว “ได้ไง! แกจะบ้าไปใหญแ่ ล้วนะต!ิ ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รถอนหายใจ กอ่ นจะเรมิ่ เลา่ ความเป็นมาต้ังแตแ่ รกเรมิ่ “คำสัง่ หมอ่ มป้าน่ะ...แกจำหมอ่ มป้าป๋วิ พระปติ ุจฉาของฉัน เออ่ ...พสี่ าวคนรอง ของพ่อฉันได้หรอื เปล่า” ลัลนาพยักหน้าหงกึ ๆ ก่อนจะนึกถงึ ป้าแท้ๆ ของเพอื่ นสนทิ ทเี่ ธอเคยพบสอง สามครง้ั

หม่อมพลิ าสลักษณ์ วรเวช ณ อยุธยา แตเ่ ดมิ คือเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิลาส ลเนวักทชษร์ ณณว์ รอเวยสชุธายยพราารชนะสสับวกตาลุั้งมแนีซตรงึ่ น่ังมส้ันีชรจัน้รวคบบ์ รจรนดภาปาศยัจักหจดบุล์ ติัันงถำกอวดา่ พรจะงึ ยใชศ้ชเพอื่ ่อื เปเส็นกหสมม่อรมสพกิลับาหสมลอ่ ักมษเจณ้า์ จักวรริ ราชสกลุ“หนมร่องั มสปรร้าคเป์ ็นแลห้วว่ กงห็เรลอื่ างยทเรก่ี อ่ืลงัวตวั้ง่าแฉตันฉ่ จันะเกปลน็ ับเมกายจ์ ”ากอังกฤษ ท้ังเรอื่ งคนสบื สาย ลัลนาแทบหลดุ ขำออกมาเม่อื ได้ยิน แตก่ ย็ ังวางท่านิง่ เพราะเห็นวา่ เพ่ือนเครยี ด มากๆ “ไม่แปลกทีป่ ้าแกจะคดิ แบบนั้น กแ็ กไมเ่ คยคบผู้หญงิ สักคนตั้งแตเ่ กดิ มา เฮ้อ ซวยแล้วไหมละ่ ไอ้ติเอ๊ย งานน้ีแกได้แต่งกับสาวไทยสไบเฉยี งแน่นอนเลย” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมองคนแกล้งถอนหายใจอย่างหมั่นไส้ ‘มาทำเป็นพดู ดี คงลมื ไปแล้วสนิ ะว่าแกนะ่ ขอฉันแตง่ งานเอาไว้’ “ฉันไม่ยอมหรอก หมอ่ มป้าบอกวา่ ถ้าฉันไม่อยากโดนคลุมถุงชนก็ให้หาเมยี ไป ใแหล้ท้วา่นนี่ ดคตูิดัวซะเวพ่ารเปาะ็นงงั้นาแนกเสนรัน่ มิ แ”หละต้องมาแต่งกับฉัน ยังไงแกกอ็ ยวู่ ่างๆ ไม่มีอะไรทำอยู่ ป้าคนรรอางชกน็ยกิ ่อลุ มหทนำไุ่มดพ้ ูดเสยี งเพขยีรมึงแตไ่เมข่ยาเอหม็นเผว่ายเหคตวาุผมลจทรี่หงิ ทมี่วอ่ า่ มแพท้ิลจารสงิ แลลัก้วษหณาก์ แเนขะาจมะาขกัเด็ ปใ็นจ ความจรงิ พเพระรมาะาตรดั้งแาขตอ่เสงดเขจ็ าพถรึงะชอพี งิตคั์กชษายัยกิตภตาพิระันกธา์ ุรพสบรื ะสบาิดยารทาชิวสงคกตุลกแ็ตลกะอหยมู่ท่อ่เี มขเาจซ้าง่ึหเญปน็ งิ กลุ กนก ลกู ชายเพียงคนเดยี ว ‘และเหนือสง่ิ อ่ืนใดที่กลา่ วมาท้ังหมดนั้น...คือเขาเห็นด้วยวา่ เขาสมควรทีจ่ ะ แตง่ งานได้แล้ว’ ลัลนาเรมิ่ ขยับกายอยา่ งอดึ อัด “แกอยา่ มาทำเปน็ เลน่ นะติ เรอื่ งแบบน้ีฉันไม่ ตลกด้วย ฉันยังสาวยังแส้ แถมซงิ อกี ต่างหาก ขนื แตง่ กับแกไป ตอนหย่ากันประวัติ ฉันไมด่ ่างพรอ้ ยหรอกเหรอ”

ราชนกิ ุลหน่มุ มองคนยกเหตผุ ลอยา่ งใจเยน็ กอ่ นคดิ ในใจ ‘ก็ไม่ต้องหย่าด’ิ อาจจะช“ออกีบอเธยอา่ กงไ็ ดค้นนะทป่ี ฉ้าันแกวเ่าลแือกกคใวหร้ลออาจงจเปะเิดปโน็อแกมาส่หใญหิง้เธไทอยดหสู ัวกั ใหจนใสอ่ สยะ”อาด เผลอๆ แก ตัดบทอ“ยไม่า่ลงไะมต่ ้อฉงันคไดิ มนม่ าทีนางกย่ออนมชแตาย่งหกับนค่มุ นจะทอ่ีฉึกันอไักมท่ไดี่เผ้รลกั อหพรอูดกค”วามหนมัยอ่ อมอเกจไ้าปกจติ นตคกิ นรพฟดูัง น่งิ มองมา ทว่าเขาควรเบาใจ เพราะคนอยา่ งลัลนา...ไม่เคยคดิ มากกับอะไรอย่แู ล้ว นอกจากเรอ่ื งเงิน คนคดิ ต้นื ๆ เใลหกิ ้ตคา้ิวยมเหอองหะมแ่อกมตเ้อจ้างกกติารตใิกหร้ฉแันล้เวปพ็นดู ไตมอ่้กันห“กม็เาลใชยไเ่ ลหอืมกเนแย่ี ต”่งกับฉันท่ี เป็นเพ่ือนแกเน่ยี นะ คนโล่งใจเออออตามคนเข้าใจผดิ ไป ตอนน้คี งขอดๆี ไม่ได้แล้ว ถ้าเชน่ นั้นก็ ต้องชักแมน่ ้ำท้ังสส่ี บิ สามสายของประเทศไทยมาโน้มน้าวใจคนตรงหน้าแล้วละ “น่าลูกไม้ แตง่ กันหลอกๆ ไง ขอเวลาให้ฉันสกั ...เก้าสบิ วัน แล้วฉันจะหยา่ ให้” ลัลนามองคนขอรอ้ งอย่างชงั่ ใจ อยากจะบอกเพือ่ นว่ามันเปน็ เรอื่ งใหญ่ ไม่ใช่ ไเลม่นเ่ คขยารย้อขงนขมอคสรง่ิ กใดเหจมากือเนธสอมทัยเ่ี ปอน็ นเุบพาอ่ื ลนเแลตย่กส็ไกั มคไ่ รดั้ง้พูดเอรอ่ืองกนไ้ปคี งเดข้้วาขย้ันเหวตกิ ทุ ฤ่วี ต่าิจหรมงิ อ่ๆมเเจพ้าผ่ือ้นนู ้ี ถึงต้องวง่ิ โรม่ าขอให้ชว่ ยแบบน้ี ‘ยิง่ คดิ ก็ยง่ิ ปวดหัว เรอื่ งแตง่ งานมันเรอื่ งใหญ่ แต่เพอื่ นเดือดร้อนมาจะใจดำไม่ ชว่ ยกก็ ระไรอย่’ู หญงิ สาวเพง่ มองใบหน้าราชนกิ ุลหน่มุ กอ่ นจะถมู อื ไปมาตรงคางมนของตัวเอง แล้วครนุ่ คดิ “ถ้าแกมแี ฟนสักคนเรอื่ งมันจะไมย่ ุ่งยากแบบน้”ี เธอกลา่ วกอ่ นจะเอ้อื มมือไปจับทป่ี ลายคางของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร แล้วดันใบหน้า เขาให้หันซา้ ยหันขวาตามแรงมือ “บางทีฉันก็ยังสงสัยนะ วา่ ทำไมเพอื่ นฉันไม่มีแฟนซะ ที ทั้งทแ่ี กกอ็ อกจะหล่อปานฉะน้”ี หม่อมเจ้ากติ ตกิ รตกใจกับสมั ผัสของลัลนา เพราะเขาไมเ่ คยโดนคนอื่นจับต้อง

ใบหน้าซงึ่ ถอื เปน็ ของสงู แบบน้ี แม้หญิงสาวจะเคยแตะต้องตัวเขาตามภาษาเพอ่ื นกัน แต่เขาก็ยังไมค่ ุ้นชนิ กับสมั ผัสอนุ่ ของเธออยู่ดี ‘คงเพราะเธอไมเ่ หมอื นคนอืน่ ...คงเพราะพเิ ศษกวา่ คนอืน่ ’ “กฉ็ ันไม่ชอบพวกผู้หญิง...ไม่ร้สู ิ มันรกหรู กตา” ใบหน้ารขาอชงนคิกนลุ เปหนน็ ุ่มหวม่า่อมเจแ้าลกะำเลปังน็ หอนกี ้าคซรับ้ังสทรี ี่ละัลเรนอื่ าเผพู้คราิดะอกะาไรรกตร้นืะทๆำขอไงมเธ่ทอันสังเกตเห็นว่า ก็เปน็ ผเู้หมญ่อื ลงิ ันลนะาลไดมื ้ยเหนิ รสอง่ิ ทมเ่ี าพวอื่ ่ารนกพหดู รู กก็รตบี าถแบอบนนม้ีไอื ดข้ไอง”งตัวเองออกอยา่ งตกใจ“เฮ้ย! ฉัน “...ก็ฉันไม่เบ่ือแกคนเดยี วไง” คนไม่ได้คดิ อะไรกย็ ังคงไม่คิดอะไรอยู่วันยังคำ ลัลนาพยักหน้ายอมเพ่ือน ก่อน จะหันไปสนใจชั้นขนมตรงหน้าเพราะเรม่ิ หวิ หม่อมเจ้ากิตตกิ รมองคนทท่ี ำทา่ จะไมส่ นใจเขา ก่อนชายหนุม่ จะดงึ เอาไม้ตาย สดุ ท้ายออกมาใช้เพอื่ พูดให้หญิงสาวเปลยี่ นใจ ขเปอน็ งแรากช“รสฉไู้กัหนุลมสฉวบัน่าาถยด้าใ้วฉจยันทต่ีจะ้อถแง้าบแเ่งปตต็นง่ ังกอคับย์ ใค่าหงน้ในอช้ัน่นื”้ ฉันยนอัน่ มหแมตาง่ยกคับวแามกวท่า่เี เปขน็ ากเพม็ ่ือีสนทิ ดธ์ีกมิ วารา่ ว่ มใเพช้มราระดถก้า ลัลนากระตกุ เม่อื ได้ยนิ สงิ่ ทห่ี ม่อมเจ้ากติ ติกรพดู ก่อนแววงกของเธอจะเผยออก มาทางสายตา ครั้นโดนหมอ่ มเจ้ากติ ติกรผู้ร้ไู สร้ ้พู ุงใชจ้ ุดออ่ นของเธอมาล่อตาล่อใจกัน สำหรบั คนอ่นื เรอื่ งเงินสำคัญมากไหมเธอไม่รู้ แตล่ ัลนาร้วู า่ เงินน้ันมีค่าเหนอื สงิ่ อน่ื ใดมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต สาเหตคุ งจะเรมิ่ ต้นตั้งแตว่ ันแรกท่เี ดก็ หญงิ ลัลนา เกตน์ สริ ี เข้าเรยี นทโี่ รงเรยี นหลวงมีชอ่ื แหง่ หน่งึ ของประเทศ เพราะนับแตน่ ้ันคา่ ของเงนิ กม็ ี คา่ กับเธอมากกวา่ สง่ิ ไหนในโลกา กลายเปจ็นากนวาันงสนาั้นวถึงวันนท้ี ุกอยด้่าวงยไดป้ัหจจลัยอแมลระวเมหจตนุกการลณาย์ ตเปา่ ง็นๆนิสยั ใขนอชงวีเธิตอจ…วบหจญนิงเสดาก็ วหผญู้รักิง เงินตรามากกว่าดอกไม้ ลัลนาเรยี นร้วู ่าบนโลกใบน้เี งินตราน้ันชา่ งสำคัญนัก คนบางคน

สามารถชค้ี นคนหนึ่งวา่ ดหี รอื ไม่ดีได้เพียงเพราะอำนาจเงนิ นำพา หญิงสาวปัดความคดิ ของตัวเองออกโดยการสะบัดศรี ษะไปมา กอ่ นจะเงยหน้า มองตอบคนรอแล้วพดู “อยา่ มายั่วซะให้ยาก! แกรไู้ หมว่าคำนำหน้านางสาวของฉัน เงินท่ีแกมใี นวังมัน ไมพ่ อจะจา่ ยหรอกไอ้ต!ิ ” “งั้นก็มาลองดูกันวา่ คนอย่างฉันจะจา่ ยไหวไหม” ราชนิกุลหนุม่ เอย่ อย่างท้าทาย ใหญ่นะ“ฮจู้ ่ๆู พมอาๆถึงจถะแึงตฉ่งันปอบุ ยปาับกจมะแีชตว่ ่คยนแลบะ้าสเทน่าเนง้ันนิ แแหกลแคะทไ่ หจ่ี นะโอเแคต”เ่ รอื่ งแต่งงานมันเรอื่ ง หมอ่ มเจ้ากติ ติกรถอนใจ แม้จะเรม่ิ พอใจท่ีเขาสามารถทำให้ลัลนาโอนอ่อนได้ ครงึ่ หนึ่งแล้วก็ตาม “แกจะคดิ อะไรมากฮะไม้ กแ็ ค่แต่งกันเก้าสบิ วัน” “แคน่ ้ันจะไปทำไรได้ เก้าสบิ วันน่ะ” ลัลนาถามกลับอย่างต้องการร้แู ผน “แรกๆ ก็ทำเหมอื นสวตี กันกอ่ น พอหลังๆ กค็ อ่ ยหย่า บอกหม่อมป้าวา่ เราเข้า กันไมไ่ ด้ ฉันก็แกล้งทำตัวเจ็บปวดกับความรัก แคน่ ้หี ม่อมป้ากค็ งไมบ่ ังคับให้ฉันแต่งกับ ใครอกี ละ” “แยบยล” ลัลนาที่เรม่ิ จะเอาด้วยเอย่ ชม “ตกลงจะไมแ่ ต่งใชไ่ หม เออ ตามใจ ทั้งทฉ่ี ันต้ังใจจะเป็นพอ่ บุญทุ่มเสยี หน่อย กทะำทว่าา่ ถล้าุกแขก้นึ ขอแอตะ่คไนรทีไ่ฉดัน้ฟจังะขเ้สอกเสในห้อทกุก็รอบียดา่ งึง”ชายราเสชอ้นื ขิกอลุ งหเนขาุ่มไรวปู้ งามบน่ อยา่ งเสยี ดายก่อน “ใจเย็นดพิ ระสหาย ทำไมใจร้อนง้ี เมนส์มาเหรอ” “ตกลงคอื ...จะแต่งหรอื ไม่แต่ง” คนต้องการคำตอบถามย้ำเสยี งเข้มเพราะไมต่ ลก ด้วย ทว่าลัลนากลับแสรง้ ยกมอื ข้ึนเคาะคางอย่างครนุ่ คิด “อืมมม” “อยา่ ลีลา”

“อ้ืมมม” ลัลนายังคงทำหน้าราวกับคดิ หนัก ก่อนมือบางจะหยิบโทรศัพท์ มอื ถอื ข้นึ มาเพอ่ื คิดเลข น้ิวเรยี วขาวกดๆ จ้ิมๆ ไปบนจอแบบทัชสกรนี กอ่ นยกมืออีกข้างข้นึ มานับน้วิ แล้วกลับไปครนุ่ คิดคำนวณเหมอื นตอนทีเ่ ธอกำลังตรี าคาทองอยู่ที่บ้านไม่มผี ิด หม่อมเจ้ากิตติกรทโี่ ดนแกล้งแบบไม่รตู้ ัวเรมิ่ จะหมดความอดทน ชายหนุม่ เบือน หน้าหนี ตั้งทา่ จะเดนิ ไปจากตรงนั้นอกี ครัง้ “เออๆ แต่งกไ็ ด้” ลัลนาตะโกนบอกก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ ตอ่ “หึ แต่บอกไว้ กอ่ นนะติ แหวนฉันนะ่ ต้องเพชรเม็ดโตๆ เท่าน้ันนะ ขอเมด็ ใหญก่ ว่าของชมพู่ อาร ยา!” ตัวเป็นรพา่อชบนุญกิ ุลทหุ่มนจร่มุ งิ ยๆ้ิมมุมปากอย่างพอใจ รา่ งสงู ยอมลดตัวลงนัง่ ทเี่ ก่า ก่อนจะเรม่ิ ทำ “แกไปเลือกเอาเองละกันทว่ี ัง ฉันให้สบิ วงเลย ใสม่ ันทุกน้วิ !” บแัลงค้วับใคลหนัล้หรนมอา่อบทมคำเอตจบา้าโกกติตก็ ตตดกกิเใปรจิดพกฟูด่อังปนครจละะโปิ รยเบี คสเสยปี ำงิดคนแัญั้นอปซซพำ้้ำอสลีกอิเคคงคชรั้งรันั้งอัดเพเเสรมยาี ื่อะงไกใดลน้หัวมลจอื ักะถมฐือาีคนขำเ้พึนปดูม็นบาคาลงคปิ ำเสแขลยอี ้วงง หม่อมเจ้ากติ ตกิ รขาดตกไป แล้วเธอจะใช้มันเรยี กร้องสทิ ธ์ ขิ องตัวเองไม่ได้ ราชนกิ เลุ มห่อื นฟุม่ ังทที่มวนองจอนยพู่ อใหจญลังิลสนาาวกยว็ ้ิมากงเรคม่ิ รออื่ ยงา่มงอื คสนอ่ื เหสนารือลกงวต่ารงหแนล้า้วพูดเกส่อยี นงดจัะงมฟอังชงตดั อใบห้ คนตรงหน้าได้ยิน “โอเค ตกลงตามนั้น...แตถ่ ้าให้ดี รบี แต่งกันพรงุ่ น้เี ลย ฉันจะรบี กอบโกย!”

๔ ไอ้ ลูกร้ านทอง ถนนเยาวราชต้ังอยใู่ นยา่ นชมุ ชนคนจนี สองฟากถนนเต็มไป ด้ วยรา้ นอาหารท่ีต้ังเรยี งกันหลากหลายรา้ น เป็นแหล่งรวมร้านอาหารท่ียาวทีส่ ดุ แหง่ หนึ่งของกรงุ เทพมหานคร มที ้ังร้านหูฉลาม ร้านซปุ รังนก ร้านบะหม่ีกวยจั๊บ รา้ นยาจนี รา้ นเกาลัดคั่ว ซงึ่ อาหารเหล่าน้มี ีขายท้ังแบบภัตตาคารหรเู จ็ดดาวไปจนถึงร้านรมิ ถนน ร้านรถเขน็ และแผงลอย นอกจากจะเด่นเรอ่ื งแหลง่ รวมอาหารอรอ่ ยแล้ว ถนน เยาวราชยังสำคัญท่ีธรุ กิจค้าทอง ซง่ึ เปรยี บดั่งเส้นเลือดหลักของถนนสายน้ี และเพราะ เหตนุ ้เี ยาวราชจึงถกู เรยี กขานวา่ ถนนมังกรทองมาตั้งแต่สมัยก่อน เพราะทนี่ ม่ี รี ้านทอง อยู่มากมายไปจนสดุ ถนน เปรยี บดั่งลำตัวของมังกรทองที่คนจีนนับถอื นัน่ เอง ซทรสปา้ ้ำไี่งัที่ นยมสรี่ ัเง่วม้าลจนา่ ค็กัใดรทวคๆา้เอานปรมงอน็ทไหยอรไววม้าา้วงงนกใ่หาหจหงทวลใะญองจซงหงใท่โ้อืรลตนำา้ทงธเนกชอขรุ าแนงก่อรรคบหิจงกุณบ้อราๆง้กาิยภทนา่บู าทรอลพนขี่ตงัลกถอใ้ังนห็จนองาตมะยนกค่ๆนูบ่ขเ็ ิดปมนอถ็นาถงนึงทอคนรผี่าีกน้านนนุดหไสทขทนา้ยึนอ่งึยจเรงมนช้านหา้นีน้อื เวเปปัสทบง็น็นหาอตย้ัลดงธงจบแุรงอนี กตเนกปสจิย่ ถเ็นหหาคุ นยรด็ลแน้านักรนเ้กี ขยแเแอารรตวแกงม่ิ ร่กถมๆา้็สนจชกะรนเวเา้ชป่าเงนยแ่ชน็ ปากอ่ืเวดัพนแรสลยีาชบิะง ลักษณารยี ์ เหลือบตามองลกู สาวทก่ี ำลังเรยี งสร้อยเรยี งแหวนอยูต่ รงตู้โชว์ ในร้าน ทองหวงหลง มอื บางของคนมใี บหน้าพร้มิ พรายกำลังจับเชก็ ทองรปู พรรณสเี หลืองทอง งามผอ่ งพรรณรายภายในรา้ น ‘ทำไมวันน้ีลูกสาวฉันดเู ปลง่ ปลั่งชอบกล’ ผู้เปน็ แมค่ ดิ ครวญทวนซ้ำ กอ่ นจะให้เหตผุ ลแก่ตัวเองว่าอาจเป็นเพราะสอี รา่ มตา ของทองคำพวกนั้น บุตรสาวถึงได้ดูเปลง่ ปลัง่ ผิดหผู ดิ ตา แตท่ ้ังๆ ท่ีหาข้อสรปุ ได้แล้ว

ผู้เปน็ แมก่ ไ็ ม่วายเพ่งพินจิ ไปที่ลูกสาวอย่างครนุ่ คิดอยู่ดี ลัลนาเงยหน้ามองมารดาทกี่ ำลังจ้องมองเธออยูท่ างฝัง่ ของโซนต้เู พชร แตก่ ย็ ัง คงมที ่าทีนิง่ เฉย ก่อนจะก้มลงทำงานตอ่ ไปคล้ายไม่สนใจไยดี “มองอะไรอะหม่าม้า ถ้ามองนานกว่าน้ไี ม้จะเก็บตังค์ ค่าดแู ล้วนะ” ลักษณารยี ์ สะด้งุ เมื่อจๆู่ ลกู สาวท่กี ้มหน้าก้มตาทำงานอย่พู ูดข้ึน ก่อนผู้เป็นแม่ จะเท้าแขนยันคางไปบนต้โู ชว์ หลังยาวด้านหน้า แล้วตอบลูกสาว “ม้ากม็ องลกู สาวทส่ี วยผิดปกตนิ ะ่ สิ สารภาพมานะ...ไปฉีดผิวมาใชไ่ หม” กอ่ นจะลเังลยนหานช้ะามงักอมงผือ้ทูเปกี่ น็ ำลแัมงเ่ทช่ยี ก็ ังรคาคงใาชทส้อางยแตลาะเปคร้นับหปา้าคยวขา้นึมรจารคงิ าจแาหกวตนนทองในต้โู ชว์ “ไม่เอาสวยได้ไหมหมา่ ม้า ไม้อยากให้ชมว่าไม้จะมลี าภมากกวา่ อะ” อารมณผ์ ดู้เีปเ็นพแรมาะข่ วำันคนำพ้ตี ูดนทมด่ี ีลขู กู ้งี สกาผวมดิ าจชรวต่ิ ยอเาปยดิ ุขรอ้างนลตูกั้งสแาตวห่ กโมงกเ่อชน้า จขะณถาะมทซส่ี ำ้ ากมลีขับอไงปตอนยยา่ ังง นอนคลุมโปงอยู่บนช้นั สองไม่ยอมต่ืน คงไม่ได“้เตปั้งิดแรตา้ ่กนลฟับรมๆี าไทท่ีทยอลงูกหไลม้่อยันงไู้นมห่ไดร้อลกาภ”อกี เหรอลูก ม้าเห็นวา่ ได้เยอะแล้วนา ไมง่ ้ัน ลัลนาก้มหน้าทำงานตอ่ แต่กต็ อบผู้เป็นแมไ่ ปด้วย “ไม้ไม่ได้เปดิ ฟรเี สยี หน่อย ตกลงจา่ ยค่าเชา่ ให้ไอ้ติทกุ เดือนแหละ หม่าม้าไปร้ขู ่าวจากไหนมา โคตรมัว่ ” ลักษณารยี ์ ที่กำลังหยบิ พัดขนนกข้ึนมาพัดหน้ารบี ตพี ัดลงบนตู้กระจกโชว์ ทอง อยา่ งปรามๆ ลูก วา่ ท่านเ“ปเด็น๋ยี เจว้าเถ! ออะย!่าใมห้า้ไบดอ้ยกินกอี่ทกี แี ทลีเ้วชวยี ่าวใหน้เะรยี มก้าทจะา่ นตใีชหา้ยทั้ดงทีๆี่โตมๆาอนงมีแ่ หาไลอะ้ไ!ด”้ยังไง หัดจำบ้าง ลัลนากลอกตาอย่างหน่ายๆ ท่ผี ู้เป็นแมเ่ ยนิ ยอเพื่อนสนิทอกี แล้ว และมักจะเปน็ แบบน้เี สมอต้ังแตเ่ ล็กจนโต ดีนะท่ีเจ้าตัวไม่ได้อยู่ด้วย ไม่อยา่ งนั้นพี่แกได้ย้มิ แก้มแทบ แตกแน่ถ้าได้ยินคนถือหางตัวเองแบบน้ี

เป็นระวทงิ วา่ ลเัลหนตุเาพกรไ็ มาะไ่ วดัน้เถนีย้ีเธงหอรมอืธี พรุ ะดู ตอ้อะงไไรปตทอำกตกั้งลแับตผช่ ้วเู่ ปงน็เชแา้ มจ่ดเย็นได้แแตต่กห่ ้มญหนงิ ส้าทาวำกงาอ็ นยมาอืก ชว่ ยงานตรงน้ใี ห้เสรจ็ ก่อนไป เนอ่ื งจากบดิ าซง่ึ มีหน้าที่ทำยังนอนหลับอตุ ไุ ม่ยอมตืน่ เพราะเมาค้างจากเมื่อคนื “สรปุ ไปฉดี ผิวมาใชไ่ หม” ลัลนาชะงักมอื อกี ครง้ั เมอ่ื ผู้เป็นแม่เรม่ิ บทสนทนาข้นึ ใหม่ เแปข็นนตLัวa“เฉdอดี งyใอหAะ้ไผlรbู้เลปinะ่ น็ หoแมมเา่ ลด่มยู้า“นหะแมค่ามมน่ัน้า้ียครัง้ไูิดหขวมา่าวไไมตม้เอ่พปนน็อไอโมรีก้เครเผหยี รวินอเอผ”ยืออู่ กคังอกนะฤเ”ปษ็นลเพูก่อืรอ้นงฝถรางั่มมกันอ่ ลน้อจวะ่ายไกม้ ลักษณารยี ์ หัวเราะชอบใจครนั้ ได้ฟังเรอื่ งราวสมัยเรยี นของลกู สาว ก่อนจะถาม ต่อไปโดยไมย่ อมปล่อยประเด็นทีส่ งสยั ให้ไถลไปไกล “ก็เรามีเชอ้ื จนี ต้องขาวอยู่แล้ว แต่ทำไมวันน้ีมันถงึ ดมู ีน้ำมนี วลผิดปกตลิ ะ่ ” ลัลนาสง่ เสยี งหใึ นลำคออยา่ งนกึ อะไรออก “คนมันกำลังจะรวยกย็ ังเง้ยี แหละ หม่าม้า” ผู้เป็นแม่มองลูกสาวทย่ี ้ิมแปลกๆ อย่างสงสัย “แล้วไอ้ยังเง้ยี มันคอื ยังไง อยา่ มา เล่นล้ินสาํ บัดสาํ นวนกับคนแกไ่ ด้ไหม ม้าตามเลห่ ์ เหลี่ยมลกู ไม่ทันหรอก” หยญาวงิเหสยาลวียัลจดนะเาดจยนิน้ิมเกมลรุมียะปบทาไัง่ กปถกตงึ อ่ าตมนัวเจผคะ้เูาใปนช็น์ เม้ตแืออมดรซ่ ์ัตนง่ึ ้ทูนกอัร่งะงปจภรกาะยจตใำู้โอนชยรว์ู้า่ตในหร้ซงปโงิด่ึ ซมลนลี งขักเพาษยรณเาคะะเรสเอ่ืปรง็นจ็เพธตัรุวชะแรแออลลกี ้วฝัง่ กห่อนน่ึง ของเคาน์ เตอร์ “กเ็ พราะไม้กำลังจะแตง่ งาน...เด๋ยี วก็จะรวยเพราะเงินคา่ สนิ สอดไง หึๆ” ลัลนามองมารดาทย่ี ังคงขำเป็นวรรคเป็นเวรเพราะคำพูดของเธอ ผดิ กับเธอทย่ี ืนมองผู้ เปน็ แม่อยา่ งเสยี เซลฟ์ โคตรๆ ท่โี ดนหัวเราะใสห่ น้าลัน่ ร้านแบบน้ี ‘ความรสู้ กึ แกเป็นแบบน้เี องสนิ ะติ ขอโทษนะเพื่อน ตอ่ ไปฉันจะไม่ขำแกแบบ

นั้นอีกแล้ว’ ลัลนารำพึงถึงความรสู้ กึ ของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร กเ็ มื่อวานเธอเพ่งิ หัวเราะใสห่ น้า ชายหนุ่มไปหลังจากทีไ่ ด้ยินคำขอแต่งงาน “แต่งงานเหรอลกู ใครกันชา่ งโชครา้ ย” ผ้เู ป็นแมข่ ำขันตอ่ เมือ่ พดู จบ “ไมเ่ ชอื่ กต็ ามใจ ถอื วา่ ไม้บอกแล้วนะ” ลักษณารยี ์ มองลกู สาวทถ่ี อนหายใจใสต่ นอยา่ งเหนอื่ ยหนา่ ยแล้วยง่ิ หัวเราะใหญ่ “พอเลย เลิกอำม้าเถอะนา่ ดซู เิ น่ีย ม้าขำจนท้องแข็งไปหมดแล้ว” “เชอะ หม่าม้าขำเข้าไปเถอะ ถ้ามั่นใจจรงิ ม้าลองมาพนันกับไม้ไหมละ่ ถ้าไม้ได้ แต่ง ม้าต้องเสยี ทองให้ไม้รอ้ ยบาท กล้าเปล่า” ลัลนาจค้อนงผช้อูเปบน็ เงแนิ มช่ออยบา่ งททอ้างทอายยา่ งไจรนเสลยีักกษย็ ณังคารงยีว์ ทนีข่เวำยีอนยูเ่แปตลก่ ่ียับนเรเปอื่ ็นงหแายร้มายยไ้ิมดอ้อยย่าู่นงมัน่ าเดอมงั่น ทันที “แล้วถ้าม้าชนะ ลกู ไม้จะให้อะไรม้าล่ะ ถ้าจะยกรา้ นกาแฟให้ ม้าไมพ่ นันหรอก นะ” ลัลนายดื ตัวข้ึนอยา่ งเปน็ จรงิ เปน็ จัง ครัน้ ได้กล่นิ เงนิ กลนิ่ ทองจากการเจรจาใน ครั้งน้ี “ให้ทกุ อย่างท่หี มา่ ม้าอยากได้ อะไรก็ได้ ยอมหมดทุกอย่าง ถ้าไมเ่ ชอ่ื ไม้ยอมกรดี เลอื ดสาบานเลย!” ตนคดิ ลักลัษลนณาาเรหยีม์ มืออนงจละูกรส้วู ่าาผวท้เู ปด่ี น็ ูเปแน็มจเ่ รรม่ิงิ จเปะ็นถอจังดขใ้ึนจมาจองึ ยรบ่าี งสหกวัดั่นกๆอ่ นเเพรมิ่ราไะมเแ่ดน๋ียใ่วจตกนับจสะง่ิไทม่ี่ ได้ทองหน่งึ รอ้ ยบาท “เปน็ ผู้ใหญ่ถอนคำพูดไมไ่ ด้นะหมา่ ม้า ไม่ดีๆ” ลกู สาวยกน้ิวชส้ี า่ ยไปมาตรงหน้า เมอ่ื เหน็ เชน่ นั้นลักษณารยี ์ ก็พยักหน้ายอม ตกลงในที่สดุ “ก็ได้! ตกลงตามนั้น...แล้วม้าจะต้ังตารอดหู น้าไอ้หนุม่ ผู้โชคร้ายคนน้ัน”

“Mission Complete!” เสยี งเฮลัน่ ของพีส่ าวทำให้อาต๋ีน้อยของบ้านเกตน์ สริ ที ่ีกำลังเดนิ ยำลงมาจากช้นั สองขมวดค้ิวสงสยั กอ่ นนทจี ะเดินผา่ นประตูออกมายังหน้าร้านทอง แล้วตรงเข้าไป กอดผู้เปน็ แม่ “เจ้แกล้งอะไรม้าอะ เผลอไมไ่ ด้เลยนะ” ลัลนาซง่ึ กำลังภาคภูมิกับก้อนเงินก้อนทองทกี่ ำลังจะได้หันมองน้องชายพลางทำ ปากแบะ “เลกิ อ้อนหมา่ ม้าแล้วรบี ไปเปดิ รา้ นได้แล้วนท นี่มันต้ังกี่โมงแล้ว มัวโอ้เอ้ฉันตัด เงินเดือนจรงิ ๆ นะ!” เป็นแมค่ตน่อทเ่ี ป็นทั้งเจ้านายและพ่ีสาวสัง่ เสยี งกรา้ ว ทว่านทกี ลับยังเฉยแล้วออเซาะผู้ ลักษณารยี ์ ขำคูพ่ ีน่ ้องที่ชอบทะเลาะกันต่อหน้าพ่อแม่ก่อนจะพาเปล่ียนเรอ่ื ง ด้วยไม่อยากให้ลกู สาวไลต่ ะเพดิ ลกู ชายไปกอ่ นท่ีจะได้พูดคุยกัน “พี่เขามาบอกม้าวา่ เขาจะแต่งงานนะ่ นท พอม้าไมเ่ ชอื่ เรากเ็ ลยพนันกัน” นทหี ัวเราะพรดื ครั้นได้ยนิ กอ่ นจะมองไปยังพ่ีสาวซง่ึ กำลังย้มิ กรมุ้ กรม่ิ อยู่คน เดียว “อย่างเจ้นะ่ เหรอจะแต่งงาน ใครได้ไปกซ็ วยชัดๆ” ลัลนามองน้องทป่ี รามาสตนอยา่ งฉุนๆ “ซวยงั้นเหรอ นี่แนะ่ !” ก่อนจะเอ้ือมมือ เข้าไปดึงหูน้องชายจนแทบจะยานติดพ้ืน “โอ๊ยๆ เจ้ นทเจ็บบบ!” กลมเกลลักียษวกณันาแรมยี ์้หไมัว่คเร่อายะทแสา่ ทดางงอขออกงลกูกส่อานวผลู้เูกปชน็ าแยมทจ่ ่ที ะะเเดลนิ าะเขก้ัานไทปุกคัว่นี่วกันลางสงคแรตา่กม็รยกั ่อใมคๆร่ ของบ้านเกตน์ สริ เี พอ่ื ห้ามทัพแล้วแยกน้องออกจากพี่ “พอแล้วๆ อย่าแกล้งน้อง” ผู้เป็นแม่ห้าม “ไหนลูกไม้ว่าจะไปทำธรุ ะตั้งแต่เชา้ ไม่

ใชห่ รอื ลูก ไมร่ บี ข้ึนไปอาบน้ำแต่งตัวซะละ่ ” ลัลนาทยี่ ังไมห่ ายหมัน่ ไสน้ ้องจำยอมหันมาสนใจผ้เู ป็นแม่แทน “ไม้อาบแล้วนไี่ ง หมา่ ม้า ไปชดุ น้ีแหละ” ลักษณารยี ์ มองชดุ ท่ลี ูกสาวสวมใสต่ ั้งแตห่ ัวจดเท้า เส้อื ยืดสขี าวสกรนี ลายดำ I Love London กับกางเกงยีนห้าสว่ นสซี ดี ขาดตรงเข่าและรองเท้าผ้าใบ กอ่ นจะอุทาน ออกมา เพราะชดุ ที่ลกู บอกว่าจะใสไ่ ปข้างนอกคอื ชดุ ขายของอยู่บ้านธรรมดาๆ ดๆี นี่เอง “โอ๊ยตาย! ลูกฉัน ชดุ แบบน้จี ะใสไ่ ปนอกบ้านเหรอ ม้าจะเปน็ ลม” “ไอ้นทเตรยี มรบั ม้าให้ดี ม้าจะเป็นลม” พดู ของลผัลู้เนป็นาหแันมไ่ ปบอกน้องชายท่ียืนสา่ ยศรี ษะ ขณะมองสำรวจชดุ ของพสี่ าวตามคำ “แตง่ ตัวแบบน้เี จ้ว่าแท็กซจี่ ะให้ข้นึ รถเหรอ คดิ ใหม่ดีกว่าไหม เป็นนทเจอ ผู้โดยสารแบบน้ีนทรบี เหยียบรอ้ ยแปดสบิ หนเี ลยนะ” มองเข็มลนัลนาฬายกิ าืนบฟนังฝทา้ังผแนมั่แงรลา้ ะนนเ้อพงื่อสรบอปเวรละมาาทตัวเธออยา่ งใจเยน็ ก่อนจะทอดสายตา “ฉันไมไ่ ด้จะไปแทก็ ซเี่ สยี หนอ่ ยไอ้น้องนท เด๋ยี วมสี ารถีมารบั ต่างหากยะ่ ” ลักษณารยี ์ กับนทมี องหน้ากันก่อนจะหันไปรวมสายตาไว้ที่ลกู สาวคนโตของบ้าน เกตน์ สริ อี ีกครั้ง “ใครจะมารบั ล่ะลกู แล้วนัดกันไว้กโ่ี มง” ลัลนาย้ิมรบั คำมารดา ก่อนจะหันไปดูทเี่ ข็มนาฬกิ าเชน่ เดิม เขม็ ยาวจอมเดนิ ไว หกนระ้าดปิกัดเนลา่อื ฬนกิ ไาปเรตอืามนแทตอ่ลงะนว้ันินาปทรี ะตูรา้แนลท้วอเสง้ยีหวววงินหลาทงีทกเี่็เขป็มดิ ยอาอวกทพวรนอ้ ยม้ำกไปารทปี่เลราขกสฏบิ กสาอยงขบอนง ราชนิกุลหนุม่ ในชดุ ลำลองสบายๆ “สวัสดคี รบั หมา่ ม้า ดนี ท”

หมอ่ มเจ้ากิตติกรผู้มาใหม่ยกมอื ไหว้ลักษณารยี ์ และแย้มย้ิมทักทายนทอี ย่างไม่ ถือตัว ทวา่ คนถกู ทักทายกลับแทบฆา่ ตัวตายเพราะความกรณุ านั้น “ท่านชายเพคะ! อยา่ ยกมอื ไหว้หมอ่ มฉันแบบน้ัน เด๋ียวจะอายสุ ั้นกันเปลา่ ๆ” ลักษณารยี ์ กลา่ วด้วยสหี น้าไม่สบายใจ แม่ของลัลนาเป็นแบบน้ีทุกคร้ังท่ี หม่อมเจ้ากติ ติกรยกมือไหว้เวลาเจอกัน อย่าง ค“ไนมเไ่ปด็น้หเรดอ็กกยคกรมบั อื ไหหวม้ผา่ ้มูให้าเญป็น่ยังแไมง่ขกอไ็ มงลม่ ูกที ไามงผ้ ิดกหเ็ รหอมกอื ”นเป็นแมข่ องชายด้วย อีก นทีผ้เู ปห็นมนอ่ ้อมงเชจ้าากยติ ตกิ ลรักตษอณบกาลรยัีบ์ เมมา่ือรไดดา้ฟขัองกงล็อัลดนชนา่ื ดใ้วจยกปับรคะวโายมคกครลณุ ้ายาขคอลงงึ หกมันอ่ กมับเทจ้ีต่าทอีเ่ บธอ เหน็ มาตั้งแตเ่ ล็กไมไ่ ด้ ลัลนามองแมแ่ ละน้องกอ่ นจะหันมองไปยังเพ่ือนสนิท สำรวจดูเส้อื ผ้าท่คี นสงู ศักด์ ใิ ส่ ซงึ่ ไมไ่ ด้ต่างจากการแตง่ กายของเธอเลย “เนย่ี หมา่ ม้า ทีไอ้ติยังใสช่ ดุ อยู่บ้านออกมาเทีย่ วเลย หมา่ ม้าไม่ดา่ มันบ้างอะ” “ลกู ไม้!” ลักษณารยี ์ ฟาดเผยี ะเข้าที่แขนนวลของลูกสาวทพี่ ดู จาหยาบกับคนเป็นเจ้าเปน็ นาย ลัลนารอ้ งโอ๊ยเสยี งดัง ก่อนจะว่ิงไปหลบอยูห่ ลังหม่อมเจ้าเพ่ือนสนิทหวังให้คนตัว สงู ที่เอาแตย่ นื ย้ิมชว่ ยตน “ม้าบอกว่าอยา่ ให้ได้ยินอีกไง! ไม่ต้องหลบ! ออกมานี่!” เปน็ แมล่ ักทษ้ังณสาอรงยี ห์ วลิง่ บรเซ่ี ขา้ ้ายไทปขีจับวาตทัวีโลดูกยสมาีหวม่อแมตเจล่ ้าัลกนติ าตกกิ ็ไรวเพปอ็นตหัวลทักจ่ี ตะรหงลกบลเารง้นมือดไูๆม้ขอไปงผก้็ู คล้ายว่าสองแมล่ ูกกำลังเลน่ หนังอินเดียอยู่อยา่ งไรอยา่ งนั้น ลัลนาอาศัยจังหวะท่ีผู้เปน็ แม่หอบหายใจคว้าแขนหมอ่ มเจ้ากติ ติกร แล้วดงึ ให้วงิ่ ตามตนออกไปด้านนอกรา้ น แน่นอนวา่ ลักษณารยี ์ ทีห่ อบอยู่นั้นคงไมม่ แี รงพอท่ีจะว่งิ ตามลกู สาวม้าดีดกะโหลกของตัวเองได้

“ด้อื ก็เท่าน้ี พดู กย็ ังไมฟ่ ังอีก แบบน้ีไอ้หนุ่มโง่คนไหนนะท่จี ะมาขอแตง่ งาน” ผู้เปน็ แมพ่ ดู ข้ึนขณะทสี่ ายตายังมองตรงไปยังลูกสาวทก่ี ้าวข้นึ รถหรขู อง หม่อมเจ้ากติ ตกิ รไปแล้ว นทที เี่ หน็ เรอื่ งราวมาตลอดเดินมาหยุดมองพีส่ าวเคียงข้างผู้เปน็ แม่ “นทว่าเจ้พดู เลน่ มากกว่า เพราะต้ังแต่เจ้กลับมาจากอังกฤษ นทกไ็ ม่เหน็ วา่ เจ้จะไปไหนมาไหนกับ ผู้ชายท่ีไหนสกั คน นอกจากท่านชาย” ลักษณารยี ์ พยักหน้าเหน็ ด้วยกับคำลูก ก่อนจะทอดสายตามองตามรถคันหรขู อง ราชนิกลุ หนุ่มซง่ึ คอ่ ยๆ แล่นออกไปจากรมิ บาทวิถหี น้าร้านทองหวงหลง “ม้ากค็ ดิ แบบนั้น ก็พี่สาวเรากับท่านชายตัวตดิ กันตลอดอยา่ งกับปาทอ่ งโก๋ แล้ว มันจะมีที่วา่ งเว้นไว้ตรงไหนให้ผู้ชายคนอ่ืนเข้ามาจีบกัน...” พลันความเงยี บทตี่ ่อท้ายประโยคของมารดากย็ ้อนกลับมาไขความกระจา่ งให้คน ท้ังคู่ ทำให้สองแม่ลกู คอ่ ยๆ เบกิ ตากว้างอย่างตกใจ และไมอ่ าจวางท่าเพิกเฉยตอ่ สง่ิ ท่ี กำลังประจักษ์ได้ “หรอื ว่า...ทา่ นชาย...” นทีพดู ข้ึน และใจความนั้นก็ตรงกับที่ผ้เู ป็นแมค่ ดิ พอดิบ พอดี สองแมล่ กู หันมองกันทันทีด้วยสหี น้าตกใจ คดิ ทวนถึงสง่ิ ที่เห็นมาตลอดต้ังแต่ ลูกสาวและพ่ีสาวกลับมาจากตา่ งประเทศ “ไมใ่ ชห่ รอก!/ไมม่ ีทาง!”

๕ ถา่ นไฟเกา่ งานแตง่ งานระหวา่ งนายติณกับนางสาวตาณ เศรษฐหิรัณย์ บุตรสาวและบตุ รชายบญุ ธรรมของ ตรนิ ัยน์ เศรษฐหิรัณย์ เจ้าของสมั ปทานขุดเจาะ น้ำมันรายใหญ่ของไทย จัดข้นึ ทีค่ ฤหาสน์ เศรษฐหริ ณั ย์ ซง่ึ ต้ังอยูย่ ่านธนบรุ อี ย่างสม เกยี รติ แขกเหรอื่ ท่ีมารว่ มงานคับคั่งไปด้วยนักการเมอื งชอื่ ดัง นักธรุ กิจคนสำคัญๆ เจรายีกกหไลดา้วยา่ ปเปรน็ะเงทาศนรรววมมคไนปถในึงมสหังคาเมศผรษู้ดฐีซี ง่ึ ไนฮ้อโซยรคะรดั้งับจแะมนีไวดห้ น้า และเหล่าราชนิกลุ ของไทย ลัลนาเป็นเพียงไมก่ ค่ี นที่ได้รับเชญิ จากปากเจ้าของงานโดยตรง เพราะบ่าวสาว เหจม้าขอ่ อมงเจง้าากนิตคตือกิ เพรท่อื ่ทีนำใหนนก้าลทุ่มเ่ี ปน็ คนซขง่ึ ับเรรยี ถนอดย้วู่ขย้ากงกันากยับลัลนามาต้ังแตอ่ นบุ าลเชน่ เดยี วกับ “แกไมไ่ ด้บอกหมา่ ม้าว่าจะมางานแต่งตณิ ตาณเหรอ” ลัลนาทก่ี ำลังเกาะขอบกระจกมองววิ ของตึกระฟ้าสองข้างทางของถนนสาทรใต้ หันกลับไปยังเพื่อนสงู ศกั ด์ แิ ล้วตอบ “อ้อื ถงึ บอกไปที่บ้านฉันก็ไม่มใี ครวา่ งมาอยูแ่ ล้ว ว่าแต่แกเถอะ ต้องไปเปน็ เพอื่ นเจ้าบ่าวไมใ่ ชเ่ หรอ ทำไมใสช่ ดุ น้มี าอะ” ลัลนามองรา่ งสงู ท่ีใสเ่ พยี งเส้อื โปโลสอี ่อนกับกางเกงขาห้าสว่ น และรองเท้าทรง Boat ขณะร้องถาม “ฉันก็ไปแต่งตัวท่ีงานเหมอื นเพ่ือนเจ้าสาวเแบบแกนั่นแหละ ถงึ ได้ชวนออกมา เชา้ แบบน้ียังไงล่ะ” ลัลนาพยักหน้ารับอยา่ งเข้าใจก่อนจะกลับไปทอดมองวิวด้านนอกรถอีกคร้งั

ขณะทค่ี นเปน็ หมอ่ มเจ้าชายยังคงพูดต่อ “วันเสาร์น้นี ะ” “หมื ” ลัลนาทกี่ ำลังปล่อยใจไปกับววิ กรงุ เทพฯ ซงึ่ ไม่ได้เหน็ มานานขานท้ังท่ียัง ไมห่ ันกลับมามองคนพูด “ก็ไปหาหม่อมป้า...วันเสาร์น้นี ะ” คนตาหวานรบั ฟังก่อนจะนงิ่ เงยี บ เงียบเสยี จนคนพูดใจเขวเพราะกลัวสาวเจ้าจะ เปลย่ี นใจ “...แล้วฉันต้องแต่งตัวยังไงอะ ต้องเรยี บรอ้ ยแค่ไหน” ลัลนาเอ่ยถามอย่างกังวล แต่น้ำเสยี งยังคงราบเรยี บคล้ายไม่รสู้ กึ อะไร “ใสท่ เ่ี คยใส่ เป็นแกที่เคยเป็น...เพราะยังไงฉันก็เลอื กแกอย่แู ล้ว” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รพดู น้ำเสยี งน่มุ อย่างอารมณ์ ดี ก่อนจะชะงักหยดุ เมอ่ื ได้ยิน ประโยคต่อไปของลัลนา “ด.ี ..งั้นฉันจะใสช่ ดุ น้ไี ปแล้วกัน เสอ้ื ยืดกับกางเกงยีนขาดๆ เนีย่ แหละ!” เสยี เวลารถติดไมถ่ ึงสามสบิ นาที รถยโุ รปคันหรขู องหมอ่ มเจ้ากติ ติกรกเ็ ล้ยี วเข้าสเู่ ขต บรเิ วณรั้วของคฤหาสน์ เศรษฐหริ ณั ย์ พ้ืนท่หี ลังรั้วเรมิ่ หนาตาด้วยรถหรขู องแขกผู้มา รว่ มงาน ท้ังทต่ี อนน้เี พิ่งเจด็ โมงเชา้ เท่าน้ัน และทันทที ี่หม่อมเจ้ากิตติกรกับลัลนาก้าวลง จากรถ เสยี งบ่นของบงกชเพ่ือนในกลุม่ ของท้ังสองกด็ ังข้ึนทันที “ลูกไม้แกมาช้าโคตรเลย รไู้ หมไอ้ตาณมันรอฉกี รา่ งแกอยู่บนห้องแต่งตัวแล้ว” หญงิ สาวผมยาวประบ่าพดู ข้ึนขณะเดินตรงเข้ามาใกล้ลัลนา ชดุ ราตรสี พี ชี ของ เพ่อื นเจ้าสาวพล้วิ ไหวไปตามแรงลมขณะก้าวเดนิ ลัลนามองเพอ่ื นทีพ่ ว่ งท้ายตำแหนง่ ลูกสาวคนเลก็ ของเจ้าสัวใหญ่ CT มาด้วย ก่อนตอบ “ห้ามโทษฉันไอ้บัว โทษไอ้ตนิ ูน่ เพราะมันต่างหากทข่ี ับรถช้า” ลัลนาโบ้ยความผิดไปทางหมอ่ มเจ้ากิตติกร เปน็ เหตุให้หญงิ สาวในชดุ กระโปรงพี

ช หรอื บงกช สกุลเสรนีย์ หันไปทักทายเพอื่ นสงู ศกั ด์ ิท่ียืนย้ิมรออยู่ข้างลัลนา “ฉันจะไม่บ่นทา่ นตเิ พอื่ แกหรอกลูกไม้ เอาเถอะ ตอนน้ีสองคนรบี ข้ึนไปเปลยี่ น ชดุ ดกี วา่ อกี เด๋ยี วจะถงึ ฤกษ์แหข่ ันหมากแล้ว” จบคำพูดของบงกช ทั้งสามกพ็ ากันเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ซง่ึ ถกู ดัดแปลงให้เปน็ สถานท่จี ัดงานแต่งงานระดับชา้ งของประเทศไทย เมือ่ ข้ึนบันไดหินอ่อนมาถึงบรเิ วณชน้ั สอง ลัลนากโ็ ดนบงกชพาไปยังห้องนอน ของเจ้าสาวซงึ่ อยูท่ างฝัง่ ขวา ขณะทีห่ มอ่ มเจ้ากติ ติกรมเี พือ่ นผ้ชู ายอกี คนมารับตัวไป ทางห้องฝั่งซ้าย ซงึ่ หนุม่ ๆ เพ่ือนเจ้าบ่าวและเจ้าบา่ วเองคงสมุ หัวกันอยทู่ ี่นัน่ “ตอนแรกฉันนกึ วา่ แกจะเบ้ียวไม่มาซะแล้ว เลยโทร. ไปจิกท่ีรา้ น เจอนทรบั พอดี นทบอกว่าแกออกไปข้างนอกกับทา่ นต”ิ ลัลนามองเพือ่ นทกี่ ำลังเรง่ ฝเี ท้าไปพูดไปก่อนจะย้ิมแซวๆ “แหมเรยี กนท สนิท กันจังเลยน้า” บงกชชะงักไปนดิ กอ่ นจะแสร้งกลบเกล่อื นแล้วหันมองลัลนา “อะไร แล้วน้อง แกไม่ได้ชอ่ื นทหรอื ไงล่ะ ฉันเรยี กชอ่ื มันผดิ เหรอ” ลัลนาย้ิมกร้มุ กรมิ่ ใสเ่ พือ่ น กอ่ นท้ังสองจะหยดุ ประเด็นสนทนาเมอื่ มาถงึ หน้า ห้องเจ้าสาวพอดี เขปอน็ งเกพลือ่เุ่มจน็ดเพเนจ่อื ้าาสนทาีแเวจร้เากพสลียาัลวงซนคง่ึานเโปเดด็นนียเเพวจท้า่ือสีเ่ นพารวื่อว่ในมนทรชั้งนุ่ ดุหสไมทมดัยยรสเอรไยถี บนา่ เยฉทรียด่ี ปู งากบห่อน่นน้หากเแู รันทม่ิ เบพขทธิ้าะมี ลาทุ จักาทเกหานยตั้นถเุ พจามรงึ าเะปเ็นธอที สารทกุ ข์ สกุ ดบิ สาวนักเรยี นนอกอยา่ งลัลนา แล้วอีกนาทขี องนาทตี ่อมา ลัลนากโ็ ดน ชา่ งแต่งหน้าและชา่ งทำผมประจำตัวเจ้าสาวแปลงโฉมเสยี ใหมต่ ั้งแตศ่ รี ษะจดปลายเท้า พรอ้ มท้ังสวมชดุ ราตรสี พี ชี เชน่ เดียวกับบงกชและเพื่อนคนอน่ื ๆ กอ่ นหญตาิงณสาผวู้เซปงึ่ ็นถเือจ้เาปสน็ าวเซขเอลงบงอานันเดดับนิ ตม้นาตๆรวขจอคงวปารมะเเรทยี ศบจระอ้ ดยงึ ทแันขนทีทลัล่ีลัลนนาใาหแ้ลตกุง่ ตตัวามเสรแจ็ ล้ว พาเดนิ เข้าไปยังห้องใกล้ๆ ซงึ่ มีรองเท้าหลากหลายแบบหลากหลายสไตล์ วางเรยี งรายอยู่

บนชนั้ สงู เตม็ ไปหมด “แกใสส่ น้ สงู เปน็ ใชไ่ หมลูกไม้ อยา่ บอกวา่ ไม่เปน็ นะ ไมง่ ั้นฉันจะกลั้นใจตายตรง น้”ี ตาณพูดเสยี งเขียวขณะกำลังเขย่งเอ้ือมหยิบรองเท้าทหี่ มายตาลงมาจากชั้น “ง้ันฉันจะไมต่ อบคำถามแกแล้วกัน” หม่อมราชวงศ์กนกวลี บงกช และมะลลิ าในชดุ เพ่อื นเจ้าสาวเดินตามรา่ งของ สองเพื่อนมายังโซนสว่ นตัว ซง่ึ มีชน้ั รองเท้าอยทู่ กุ มมุ ในห้องนั้น แลเหน็ ตาณในชดุ ไทยสคี รมี นั่งยองๆ ขณะย้อื แย่งเชอื กรองเท้าผ้าใบของลัลนาราวกับเด็กๆ “พวกแกมัวยนื ดอู ะไร มาชว่ ยฉันพูดกับไอ้ลิงนที่ เี ถอะ มีอยา่ งทไ่ี หน เป็นเพื่อน เจ้าสาวจะใสร่ องเท้าผ้าใบออกงาน” หม่อมราชวงศ์กนกวลี บงกช และมะลิลาหันมองหน้ากันอยา่ งขำๆ กอ่ นจะพา กันเดินเข้าไปใกล้เพ่อื นสาวท้ังสอง “พวกแกเลกิ ทะเลาะกันสักที อีกเด๋ยี วจะได้ฤกษ์แห่ขันหมากแล้ว” หนมี ือคหนมเอ่ ปม็นรเาจช้าวสงาศว์เกงนยกหวนล้าหีมรออืงคแลณุ ้วหเอญ่ยิงก้อยพูดเพือ่ ห้ามทัพ แตล่ ัลนาที่กำลังถอยเท้า “แกก็ดไู อ้ตาณดกิ ้อย ฉันเดินด้วยส้นสงู ไม่ถนัด มันยังจะยัดรองเท้าเข้ามาที่เท้า ฉันอีก เผดจ็ การ! คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรกไ็ ด้หรอื ไง” ตาณทก่ี ำลังขะมักเขม้นกับรองเท้าผ้าใบสสี วยของลัลนารบี เงยหน้ามองเพ่อื น “โอ๊ยพอที ฉันเหน่ือยกับแกแล้วนะ อยากจะใสอ่ ะไรก็ใสไ่ ปเลย ไอ้ลูกร้านทอง!” ตัวยาวทลัีถ่ลกูนคาเนมเ่ือปเน็หน็เจว้า่าสเาพว่ือเลนิกยขอ้นึ มเรหานมืออื เกข็กา่ รทะ้งิ เตดั้วงตคัวลลมุ กุทขับ้ึนนห่อนงสี วเยปไน็ ปเจหนตจุใหด้ชพา้นื ยหก้อรงะโปรง “เห็นไหม แคย่ ืนกไ็ ม่เห็นแล้วว่าฉันใสร่ องเท้าอะไร ปะ ไปถ่ายรปู รวมกัน!” ลลั้ลวนนเาปม็นอเงพกื่อลน่มุ ซเพงึ่ อื่เธนอเรจ้จู้าักสดาวี ทบ้ังาสงคบิ นเกเ้ราคยี นนซด้งวึ่ กยำกลันังกจัับดเทธา่ อจมัดาทตาั้งงแอตยช่ ูก่ น้ั ลอางนหบุ ้อางล แตล่ ะคน บางคนกม็ า

รทดคจู้ส่ีซีรักอางึ่ ทมอบหีายครลู่ใรถันัวงใหซแชลงวึ่ เ้ มงัดงินขีฐวา้แนึงนสสชะนังนั้ปคจามมนา่ ัธยกกยัเนลงมทนิ าปง้ังลลแน้าาลนั้นยะอทแยำสตอา่ งำ่ทาหทชุกรี่เพีคพับคนือ่ล้าัลนลท้วนๆอนางแเปทลเน็ุก้วธคหแอตนลเปัเ่กเปน็ป็นน็เพไลกมียูกัน่ไงสดผา้ม้วูหดีชหญูไวี ลปติิงาแธหนลรรส้รวหู มาชรวดวีาผเาติ พ้ทูลขร่เีาอกศกิ งดิพมคใารนนก้งิ รวยล้นฟ้ากับคนพ้นื ๆ อยา่ งเธอไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ ถ้าไมใ่ ชเ่ พราะวันนั้น วันทเ่ี ธอต้องเข้าเรยี นในโรงเรยี นหลวงแห่งหน่ึงต้ังแต่ช้ันอนุบาล โเรรยงี เนรยนี ลน้ันัลไตปนำสายดุ ังโกจรเ็ งำปไเ็นรดยี้ถดนึงีถลทงึ ูกว่ขี ัน้หึนลแชราอ่ื นกวทนา่ เี่เักดปก็น็กาหโรรญเงมเงิือรลยงี ัลชนนอ่ื ขาดอังงขเชกอนตงชปนน้ัร์ สะสริเงทูี ศในซชงึ่ ดุเดกก็ เรหแะนโตป่ลือระขงค้ฟนึ น้าไเปทดก่เี ินข็ม้าเีทขมั้้งาา ลูกหลานไฮโซ ลกู หลานมหาเศรษฐชี น้ั แนวหน้าของไทย และเหล่าราชนกิ ุลผู้สงู สง่ ซง่ึ ไมม่ ใี ครหาญกล้าจะเทยี บเทียม แต่เดก็ แกะดำทเ่ี กิดในครอบครวั คนจนี ฐานะปานกลาง สแบายบอเธะอไรกทล้ังับสไน้ิ ปเรกยี็แนคป่เปะน็ ปหนลอายนูก่ ขับอพงวอกาจเขารายเห์ ใลหา่ ญนใ่้ันนเสตยอี นน่ีน้ัน.ท..แส่ี คำค่นัญ้ันคเอืองเธอไม่ได้มีเสน้ มี ตลอดเวลาตั้งแต่เข้าชั้นอนบุ าลจนจบชนั้ มัธยมปลาย ลัลนาเตบิ โตข้นึ มา ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนทีเ่ รยี กได้วา่ รวยล้นฟ้า แตล่ ะคนมที ้ังศักด์ ิและสทิ ธ์ ิท่ีไม่ธรรมดา พูด เคไพดือ้อ่ือสนยัง่าคงเมเปตท็นม็ ี่เธทปอ่เีาคเกตาวรบิ ่าพโมตขสี องู งมครานุุ้่นกนหเค้าอยกงแเทลเียปะบค็น้กุนทับช่ชี เนอิดบ็กพทถอัว่ ึงขๆแอมง้จไระปนุ่ แใพตนี่กรจตนุ่ น่ารงทาแว้าตยค่ลสรัลาดุ วนใเนดากยีปย็ วีสังกดุ เันปท้็นายทขแีร่ ลอกั ะงขนชอั้นั่นง มัธยมปลาย ลัลนาก็ได้ตำแหน่งประธานนักเรยี นมาครองด้วยฐานเสยี งท่ชี นะคู่แข่งคน อื่นๆ ขาดลอย และนั่นคอื ตัวเธอ...ลัลนา เดก็ สาวจนๆ ที่แจ้งเกิดอย่างเจดิ จรสั ในดงผู้ดี “ย้มิ อะไรอยู่ไอ้ไม้ รบี เข้ามาซะที จะถา่ ยรปู แล้ว” เสยี งเจ้าสาวซง่ึ เดินเข้าไปสมทบกับกล่มุ เพอื่ นเพื่อถา่ ยรปู ตะโกนเรยี กลัลนาท่ียนื มองอยู่ เพอ่ื น หรญวงิมสเปาว็นผเ้พูแตือ่ กนตเจ่า้งาสเหาน็วคอนยท่างย่ี นส่ี ั้นบิ กแ็ ซย้งม่ึ ยยนื ้มิ แกนว้บางกายชดิ กตอ่ ดิ นตจัวะเกจ้้าาสวเาทว้าทเขา่ ม้ากไปลหางากพล้อุ่มง

เพอื่ นท่ีกำลังร้องเรง่ ให้เธอรบี มาถา่ ยรปู กัน “เอาละนะทกุ คน! พูดตามไม้นะ...ล้ินนนจ่!ี ” “ล้ินนนจ่!ี ” แชะ! ร้วิ ขบวนขันหมากของคณะเจ้าบา่ วทแ่ี หเ่ ข้ามายังบ้านของเจ้าบ่าวเองเคล่อื นมาถงึ ประตู คฤหาสน์ พร้อมเสยี งกลองยาวอันแสนรน่ื เรงิ ตามขนบธรรมเนียมไทย ลัลนาซง่ึ ยืนกั้น ประตเู งนิ ประตูทองคู่กับบงกชชะเง้อหน้ามองหาหม่อมเจ้ากิตตกิ ร ก่อนจะเห็นรา่ งสงู สงา่ โดดเดน่ ยืนอยู่เคยี งข้างตณิ เจ้าบ่าวของงานในวันน้ี “เฮ้ย! ทำไมท่านตเิ ดินคูม่ าข้างหน้ากับไอ้ตณิ วะไม้” บงกชร้องถามคนท่ีนา่ จะรคู้ วามนัยที่สดุ ทวา่ ลกู ไม้กลับสา่ ยศรี ษะ “ไมร่ ดู้ ิ สงสัยมันกลัวตัวเองไมเ่ ดน่ ม้ัง” ขบวนเจ้าบ่าวเคล่อื นผา่ นประตเู งนิ ประตทู องประตแู ล้วประตูเล่า จนมาถึงประตู ทองของลัลนากับบงกชทก่ี ั้นด้วยทองเส้นใหญห่ นักสบิ บาทที่ลัลนาแอบหยบิ มาจากร้าน ทองของทีบ่ ้าน หญิงสาวมองสบตาหม่อมเจ้ากติ ตกิ รในชดุ สทู ภมู ฐิ าน ท่ที ำหน้าทีเ่ ป็นคนแจกซอง ให้ผู้ก้ันประตอู ยา่ งสงสยั และชายหนุม่ กย็ ้มิ ตอบเธอกลับมาเชน่ กัน “อย่าบอกนะว่าแกเปน็ เถ้าแกใ่ ห้ไอ้ติณมันน่ะ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รและตัวเจ้าบ่าวหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยตอบคนก้ันประตูทถี่ ามมาก ทสี่ ดุ เทา่ ท่ที ั้งสองหนุ่มเดินผ่านมา สงู ศักด“์ ิ กกพ็ เ็ ล่อยมถันอื แโยอกกตาัวสอนอ้ีเปก็นมพาไ่อมไ่ไอด้ต้ ณิ แซละ้วเลผย้ใู ”หญใ่ นขบวนกบ็ อกวา่ ฉันเหมาะสดุ เพราะ ลัลนาย้มิ รบั คำอธบิ าย ก่อนจะเหลต่ ามองบงกชที่ย้มิ ตอบกลับมาเหมอื นรวู้ า่ เพ่อื นจะทำอะไร

“ถ้างั้นกค็ งผา่ นยากหนอ่ ยนะเพคะท่านชาย เพราะหม่อมฉันเกรงวา่ ซองเงินที่ ทรงถืออย่ใู นหัตถ์ ซา้ ยจะไม่เพียงพอกับคา่ ผา่ นทางประตบู านน้ีเสยี แล้วเพคะ” หม่อมเจ้ากิตติกรย้ิมให้ความเค็มของลัลนา ทีด่ จู ะพอใจเม่อื ร้วู ่าเขาเป็นเถ้าแก่ ฝา่ ยเจ้าบ่าวแทนคุณลุงตรพี อ่ ของติณและตาณ “เท่าไรวา่ มา อยา่ ลีลา ลูกชายฉันอยากมีเมยี เต็มทีแล้ว” จะไลส่ าลยัลตนามามอองงไปหทม่อนี่ มาฬเจกิ ้าาทข่ีท้อำมตอืนเเรหอื มนือแนพเงปน็ พซ่อง่ึ สแวทม้ๆประขดอับงบเจอ้ากบคา่ ววอามยร่างำ่ รเจว้ายเลขห่อ์ งผกู้เป่อน็น เจ้าของท่ีข้อมือขาวผอ่ งของเขา “เอาโรเลก็ ซ์ซบั มารนี เนอร์มา ไม่ง้ันหมอ่ มฉันไม่ให้ผ่าน!!!” ติณตาโตอย่างตกใจเมือ่ ได้ยนิ โจทย์ แสนฮาร์ดคอร์เพอ่ื ผา่ นประตูก้ันของลัลนา “แกจะเวอ่ ร์ไปแล้วไอ้ไม้ เรอื นน้ขี องทา่ นตมิ ันเหยยี บสามแสนเลยนะ” ลัลนาทกี่ อดอกกระดิกน้ิวมาทางหม่อมเจ้ากิตติกรขมวดค้ิว เปลย่ี นไปมองทาง เจ้าบา่ วอย่างไม่พอใจ “อะไรวะติณ น่มี ันประตูก้ันผ่านไปหาลูกสาวของเศรษฐรี ะดับหมื่นล้านเชยี วนะ แกจะให้ค่าผ่านทางราคาถกู ได้ไง ไว้หน้าลงุ ตรบี ้าง!” ลัลนายกชอ่ื ตรนิ ัยน์ พ่อของบา่ วสาวมาอ้าง และนัน่ ก็จรงิ อยา่ งคำเธอวา่ ทำให้ เจ้าบ่าวทร่ี ้อนรนเพราะเกรงใจเพอ่ื นต้องเงยี บเสยี งลง ลัลนาเมือ่ ได้ทกี ย็ กมอื กอดอกอยา่ งวางท่าแบบเดิม มวิ ายพดู ข่มขูค่ นเดินนำ ขบวนเจ้าบ่าวมา “ไมร่ ้ลู ะ ถ้าไมใ่ ห้กย็ กขบวนกลับไปเลย เพราะฉันไมใ่ ห้ผา่ น! ก็แล้ว แตน่ ้าาา” แสร้งตหีหมน่อ้าเมขเ้มจ้ยากักิตคต้ิวิกมรอมงอตงอหบญเขิงาสอายวา่ทงสี่ ทว้ายทเานย้ียบแผลดิ ้วตมาหีต้ัรงอแื ตท่ศค่ี รนี ษเปะจ็นดหเมท่อ้ามขเจณ้าจะะทไีล่มัลพ่ น่ายา ตอ่ ความเจ้าเล่ห์ น้ันของเธอ จัดการสลวัลมนไาวร้ทบั ่ีขน้อามฬอืกิ ขาเอรงอื เนธอแพเสงยีทเห่ี ลมย่อมเจค้ากลติ้ายตจิกะรปถรอะดกจาศากบขอ้อกมแือกส่เจง่ ้ามขาอใหงเ้ ก่าวา่ มกัน่อนเปจ็นะ

เขปอ็นงเเจธ้าออแยล่า้วงสวแยลงะามจะไม่ยกอ่อมนใจหะ้คยนื อแมมป้จละ่อจยบสงาานยทแตอง่งนท้่กีีกั้นต็ าปมระตกลู างยเมสื่อมเสหว่ ็นนวยา่ บอ่ งเคกาชรไพดค้รนบั ซองเงนิ จากราชนกิ ลุ หนุม่ แล้วเชน่ กัน หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองคนดีใจด้วยย้ิมรา้ ยซงึ่ น้อยคร้ังที่ลัลนาจะได้เห็น ก่อนรา่ ง สงู ของคนทม่ี กี ล่ินกายหอมกรนุ่ จะเดนิ ผา่ นเธอไปเพ่ือผจญกับประตเู งนิ ประตูทองบาน อืน่ ๆ ซง่ึ ทำทา่ จะอัปค่าผา่ นทางข้นึ ตามลัลนา ฝ่ายลัลนาเมือ่ ได้ลาภก้อนโตมาก็หันไปหัวเราะกับบงกชที่รวบสร้อยทองก้ันประตู สง่ คืนมาให้เธอ “แกนีร่ ้ายนะ เปน็ ฉันคงไมก่ ล้าขอทา่ นตหิ รอก” “รจิ ะทำการใหญ่ใจต้องนง่ิ เว้ยบัว ฉันวา่ เราไปกั้นซอ้ นอกี รอบกันไหม เอ๋ บนตัว ไอ้ติมีอะไรทแี่ พงๆ อกี น้าาา” รา้ ยขอบงลงักลชนมานอั้นงเเพปื่อ็นนจรทงิที่ ำทา่ ครนุ่ คิดอยา่ งขำๆ ก่อนจะเอย่ ห้ามปรามไมใ่ ห้ความคดิ ชัว่ “พอๆ ฉันเมื่อยขาแล้ว เราเข้าไปรอข้างในงานดกี ว่า คงอีกนานกวา่ ขบวน เจ้าบา่ วจะผา่ นประตกู ั้นหมด” ลัลนายอมพยักหน้ารับแม้จะเสยี ดายโอกาสในการหาเงินก็ตาม ทวา่ ในขณะที่ หญิงสาวกำลังจะหมุนตัวตามแรงมอื ของเพอ่ื น นัยน์ ตาหวานที่ถกู เครอื่ งสำอางช้ันยอด เติมแต่งสสี ันเอาไว้ก็เหลอื บไปเห็นชายหน่มุ คนหนึ่ง ซงึ่ เดินรว่ มอย่ใู นขบวนพร้อม เพอื่ นเจ้าบา่ วคนอน่ื ๆ แจม่ ใสรขา่ องสงเงูขใานไมช่ไดุ ดส้ตทู ่ากงัไบปโจจางกกเรมะ่ือเบหนลทาย้ิงสปาีกยอ่ ตนาทไว่ีเ้ธทอล่ี กัลับนเาขนาาเคนยแคล้บวกันเลยใบหน้ากระจา่ ง “...ดล” อยา่ งมพไี มลตันรนี ทั้นวล่าัลเปน็นากลัเ็ลหนน็ ามเอมุ งปทาไ่ี กมข่ไอด้งยห้ิมมตอ่ อมบหกลลวับงไดปลอวยัฒ่างนท์ ่คี ววารยทะำวงศ์ แย้มย้ิมสง่ มาให้

๖ หวง พิธกี ารในชว่ งเช้าจบลงด้ วยความชนื่ มืน่ กอ่ นจะมีการกนิ เล้ียง ตอ่ ในชว่ งหัวคำท่ีห้องจัดเล้ียงภายในคฤหาสน์เศรษฐหิรัณย์นั้นเอง ทวา่ ลัลนากลับไม่ โมตกี ๊ะะอจาิตหกาะรใซจง่ึ ทมีจ่ีกะลสมุ่ นเพพื่อธิ นีตา่เจง้ๆาสาใวนนชัง่ ว่ เงรยกี งนิ เเคลีย้ยี งงกเัลนยเปส็นกั กนลดิ ุม่ กห้อญนิงสาพวไาดก้ัแนตพน่ ูดัง่ คถยุ อรน้อใงจแอซยวู่ทคู่ี่ บา่ วสาวบนเวทอี ยา่ งสนุกสนานและมคี วามสขุ ‘เฮ้อ อยากกลับบ้านเรว็ ๆ จัง’ ลัลนาคิดก่อนจะฟบุ ใบหน้าลงไปบนโต๊ะอาหารทถ่ี กู ปูไว้ด้วยผ้าคลุมโต๊ะสขี าวลาย ฉลุ ปลอ่ ยความคิดอันแสนฟุ้งซา่ นของตัวเองให้ลอยไปไกลถึงเหตุการณ์ ในอดีตทผ่ี ่าน พ้นไปต้ังแตช่ น้ั มัธยมปลายของเธอกับหม่อมหลวงดลวัฒน์ เพราะเขหามเป่อน็มหรักลแวรงกดแลลวะัฒรกัน์เดยีวาวยทะ่ลี วัลงนศ์ารชจู้ ักอื่ นแ้เี ตธอเ่ พไมรา่เะคฐยาลนืมะทแ่ี หตรกอื ตงา่า่ งยๆบวกคกอื ัไบมผม่ ู้เีวปันน็ ลแมืม่ ของชายหนุม่ ไม่เหน็ ดีด้วยทเ่ี ขาและเธอคบหากัน คทวำาใมหร้ลกั ัลในนแาเบลบอื เกดท็กีจ่ๆะจทบี่ฝคังวลากึ มอรยกั ูใ่ในน หวััยวเใยจาขวอ์ คงรเั้งธนอ้ันมลาตงลแอตดใ่ หคลราจยะปรว้ีู ่าเธอไมเ่ คยลืมเลย เอหยยา่ ียงทดเีก่หหอ่ยตเาเุกมพิดขรจอานะงกหเปามรน็ อ่เลนมกิิสหรยั ลาขกวอังนจงใรุนนมี าคางศรส้ังผาอวู้เดลปัตี็นลไนแดมา้กข่ ลอาเงกยเตเขปนา็น์ สจริทดุ ี ำเรใใมห่ิ น้ตลป้ันลัจนขจอาบุเงลันหอื ลกาทยเพ่จีสะรงิ่ สาหะอลกบาายชรดงิ ทถู นุกู ไปเรยี นปรญิ ญาตรแี ละปรญิ ญาโทไกลถงึ ตา่ งแดน หวังเพยี งให้ใบปรญิ ญาจาก มหาวทิ ยาลัยระดับโลกลบคำสบประมาทนั้นท้งิ ไป หกปีผ่านไปหญงิ สาวผู้มดี กี รจี บปรญิ ญาโทจากเมืองนอกอยา่ งลัลนาก็หวนกลับ

มแแดลาอนะยยไั่ามงงคไ่ สดงง้เเปา่ปผ็นลา่ ย่ีแเผคน่ผยแ้ปูหลญแงิงตอธ่วะรันไรรนมเล้ดีทยาเี่ ธทอ่ตีเพไ้อดรง้เากจะ้มอเธหเอขัวกายอย็ อีกังมคเปรรบัน็ัง้ คนำาดกงถูลสักูบาวจรลว้าู กัล่ากคนานารทจเบส่ี กปงูตกรนญวิ ์ สา่ ญตริ อ่ีาโอไทปยจู่นาักน่ ตเอ่างง ‘กเ็ ธอมันแค่คนธรรมดาสามัญ ไหนเลยจะเทยี บเช้อื สายราชวงศ์อย่างเขาได้’ ‘ตอ่ ให้ส้เู ทา่ ไรก็ไมม่ ที างชนะหรอก ยังไงกต็ ้องยอมรับความจรงิ ในข้อน้ีเรอ่ื ยไป’ “เฮ้ยไม้! ไอ้ตาณจะโยนชอ่ ดอกไม้แล้ว เรว็ ๆ!” เสยี งของบงกชซง่ึ นั่งอยู่เคยี งรา่ งลัลนาร้องว้ีดว้ายข้นึ เพือ่ แจ้งเหตุ กอ่ นลูกคน เล็กของเจ้าสวั ใหญจ่ ะดึงแขนลัลนาท่นี ั่งทำหน้าเนือยๆ ให้ลกุ ตามไป พรอ้ มรา่ งของ เพื่อนเจ้าสาวคนอ่ืนๆ ทล่ี กุ ข้นึ พรอ้ มกัน แสดงให้เห็นว่าแก๊งน้ีแปดสบิ เปอร์เซน็ ต์ โสด ทั้งหมด ชะตากรสรามวทๆ่เี บยีกดวเา่ ขส้าามมาสใบิกชลว้ีหิตมเาบยยี จดะเแสยยี ง่ ดชกงิ ัพน้นือยทู่ตตี่ รรงงหกนล้าางเวซทงึ่ ีเปน็ท้ังจดดุ ันยททุ ั้งธผศลาสักตเพร์ท่อื เี่ นหรลว่ ่าม นักล่าชอ่ ดอกไม้คาดวา่ ชอ่ ดอกไม้ของเจ้าสาวจะตกลงมา ตอนนั้นลัวล่านจาะมไมองย่ คอวมาใมหส้จนติ ุกใตจทรงอ่ี ห่อนน้าแกอ่อแนบจบะเถมออื่ นคหรมาู่ ยาทใจำใเฮห้ือเธกอใกหลญาย่ เป็นเนธาองตบัด้าใสบนิ ้ผใู้อจมใน ทุกข์ อีกแล้ว ก่อนหญงิ สาวจะเรยี ก ลัลนา เกตน์ สริ ี คนเดมิ กลับมา แล้วรบี รดุ วิ่งเข้าไป รวมกับเพอ่ื นคนอ่นื ๆ ความหวังเพยี งหนึง่ เดยี วคอื ชอ่ ดอกรานังคูลัสสขี าวในมอื ของ เจ้าสาวบนเวท!ี “เฮ้ยไอ้ไม้ อย่ามาบังสยิ ะ เพ่ือนขอเถอะชอ่ น้ี เพอ่ื นอยากแตง่ งาน!” จากไหนเปไมรม่ร้กมู รกิ ะาแหทนกงึ่ รใา่นงนอัยก่าลงา่ แชรอ่งดจนอกกไรมะ้เกดล็นา่ หวเลสุดยี องอดกังจาเกมพือ่ ้ืนจูๆ่ ทส่ี แเี ธดองก็โซดงึ่ นเปล็นัลจนดุ าททห่ีีพ่ ลุง่ ามยา คนคาดวา่ ชอ่ ดอกไม้จะตก “ชว่ ยไม่ได้ไอ้แป้ง...เวลาน้ไี มม่ คี ำว่าเพ่ือนพ้องอกี ต่อไปแล้ว” คนพูดกลา่ วเสยี งเข้ม สายตาหวานฉำจ้องเขมง็ ไปบนเวทีน่ิง ไม่สะทกสะท้านตอ่ แรงฉดุ แรงบดและแรงเบยี ดจากทางด้านหลัง ลัลนายืนอยู่ในตำแหน่งหน้าสดุ ของกลุม่

เเพป็นื่อนเอาตอา้ายแไขมน่ใหอ้อออกกสมอางลข้ำ้าหงน้ากห้ันรอืเพเหือ่ นนือเจก้าวส่าาตวัวดเ้ธานอหลังท่กี ำลังแย่งชงิ พ้นื ทีก่ ันอย่างเอา ‘หๆึ ฉันใสร่ องเท้าผ้าใบมาเพราะอะไรกันล่ะเพอ่ื นเอ๋ย คอยดทู ว่ งทา่ ของฉันให้ดี เถอะพวกแก’ “ไอ้ไม้ถอยไป! ถงึ แกได้ชอ่ ดอกไม้ก็ไม่มีใครเอาแกหรอก!” “กางมือกันทา่ เหรอยะ หักมือแม่งซะเลย จะได้หบุ ๆ ลงบ้าง!” “โอ๊ย! ใครเหยยี บตีนฉันวะ” หัวเราะคกวันาทม้อชงลุ คมัดนุ ทข้อองงแเขพ็งอื่ นเพเจร้าาสะเามวใื่อนตงอานนเทชำ้าใจหด้เเหยล็น่าหพนวุม่ กๆเขายังเแหลน็ ะเแพขอ่ื กนเเหจร้าอ่ืสคาวนเอปน่ื็น ไนดา้เงปฟล้าี่ยสนวยเปสน็ งดา่ แโุ ลหดดูบหอนบว่ บยากง้านน่าแทขะ็งนแถุ รนงเอหมมกือันนอสยาวู่เลแยบกปไฉูนนกัพนออถยึง่างเวนล้ี าแยง่ ชอ่ ดอกไม้ถงึ แตใ่ นจังหวะที่เหลา่ ผ้ชู มมองดคู วามสนุกสนานของเหลา่ สาวๆ ตาณซง่ึ เปน็ เจ้าสาวของงานก็หันหลังโยนชอ่ ดอกไม้ข้นึ กลางอากาศ ทุกสายตาจ้องมองไปทช่ี อ่ ดอก รานังคลู ัสสขี าวผดุ ผ่องท่ีลอยคว้าง กอ่ นมันจะตกลงบนหน้าเวทีทา่ มกลางมือบางของ สาวๆ ทั้งหมดทเ่ี อ้อื มข้นึ คว้าสดุ แรงแขน “กร๊ดี ดด!” “อ๊ายยย!” เปน็ วงกเสวยี้างงกเรมด๊ี ่อื หทวกุ ีดครนอ้ รงับอรยผู้ ่างลลท้นุ ่ีเประน็ ทเอกึ กดัฉงกันลทบ์ แไลป้วทวัว่ า่ หใ้คอรงคจัดืองผา้ทู นีร่ ับกช่ออ่ นดสอากวไๆม้ไจดะ้ แตกฮือ ลัลนาท่ถี กู รมุ แย่งชอ่ ดอกไม้จนหัวกระเซอะกระเซงิ มองชอ่ ดอกไม้ในมือตาโต กอ่ นจะหันไปมองยังเพื่อนรอบตัว แล้วพูดเสยี งดังสนัน่ ห้องจัดงาน “ฉันได้!” แล้วเสยี งดนตรจี ากบนเวทีทเ่ี ตรยี มมอบให้หญงิ สาวที่รบั ชอ่ ดอกไม้ได้กด็ ังข้นึ จังหวะดนตรที ่ีสนุกสนานพรอ้ มเสยี งปรบมอื ของแขกทล่ี ้นุ ตัวโก่งตามไปด้วย ทำให้ลัล

นาท่กี ำลังดใี จท้ังเต้นและร้องไปตามจังหวะเพลง “เป็นโสดทำไม อยู่ไปให้เศรา้ เหงาทรวง ไม่คดิ จะหาคคู่ วง เด๋ียวจะรว่ งพ้นวัยไปเปลา่ เกดิ มาเดียวดาย จะตายเพราะความเหงาเศรา้ แต่งงานกันเสยี เถดิ เรา อยวู่ า่ งเปลา่ ไม่ดอี ะไร” เพอื่ นเจ้าสาวท่เี มอ่ื ครเู่ พิ่งแยง่ ชงิ ดอกไม้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเปล่ยี นกลับมา หเขฉัวอพเงราตาะัะวบชเงออกงบชเปใจ็นหคมนอ่ แไมลดระ้รารับชอ้ ชวงอ่งเพศด์กลอนงกรไกว่มวม้ ลแเี สหแด็นลงไะคดมว้จะาาลมกลิยทาิน่สี ดาทวไี ๆด่ีปูจกะับทดลั้งีใัรลจอ้ นเงปาท็นอ้ังยพเต่าิเงศ้นสษสนอุกเดพสผรนสาาะานเนพจอื่ ังนโหดรวยกั ะ และท่วงท่าไปกับลัลนา ทเ่ี ต้นอยา่ งบ้าคลัง่ อยูก่ ลางวงล้อมพร้อมเหวีย่ งชอ่ ดอกไม้ในมือ ไปด้วย “เป็นโสดทำไม ตายไปเจอะยมบาล ท่านร้วู า่ ไม่แตง่ งาน เด๋ยี วจะพาลไม่ให้มาเกดิ เกดิ มาทำไม ไมห่ าสขุ อันล้ำเลศิ เกิดมาอยา่ เสยี ชาตเิ กดิ แตง่ งานเถดิ คณุ หนุ่มคุณสาว”๑ ทกุ อยา่ งทเ่ี กิดข้นึ อยูใ่ นสายตาของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รตลอดเวลา ราชนกิ ุลหนุ่ม มองตรงไปยังหญิงสาวในชดุ สพี ีชซงึ่ กำลังเต้นโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงด้วยท่า วเก่าทรยี่หี นมๆอ่ มขแอลงะเสขหี าเนต้า้นสเะปใน็จสวงดุ กๆลมใแบลห้วนเห้าขวี่ยองงชคอน่ ดมออกงแไมต้ไ้มปไมปาดจ้วนยกรลอีบยดยอ้มิ กรขานณังะคมลู อัสงสเหี ็น ขาวหลุดรว่ งลงบนพ้ืนแทบหมดก้าน เขารวู้ ่าลูกไม้ไมไ่ ด้ดีใจท่ไี ด้ดอกไม้ แตด่ ใี จท่ีแกล้งเพอื่ นคนอ่นื ได้ตา่ งหาก เพราะ ถ้าไอ้ไม้ของเขาหวังเพียงชอ่ ดอกไม้จรงิ ๆ มันคงไม่เหวย่ี งจนดอกไม้หลดุ เละเทะแบบ นั้น พิธีกรบนเวทีเอ่ยแซวลัลนา ตามด้วยตณิ และตาณคู่บา่ วสาวท่ียังคงหัวเราะลัลนา

ไม่หยดุ ทว่าในขณะทท่ี ุกอย่างกำลังกลับคนื สสู่ ภาพปกติ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกล็ ะสายตา จากบนเวทีกลับไปมองลัลนาซง่ึ กำลังยนื หอบแฮกๆ เชน่ เดิม หญงิ สาวแย้มย้มิ ขณะ กำลังสนทนากับเพ่ือน ก่อนจะก้าวถอยหลังหลบมอื ของบงกชท่ที ำท่าจะเอ้อื มมาแย่งชอ่ ดอกไม้ไปจากมอื เธอ แตใ่ นเสย้ี วนาทนี ั้นเอง รา่ งแบบบางที่อย่ใู นสายตาของหม่อมเจ้า กิตตกิ รเสมอก็สะดุดพ้นื แล้วหงายหลัง ทำท่าจะล้มลง ทวา่ รา่ งสงู ของใครบางคนกลับวง่ิ เข้าไปรบั ตัวลัลนาเอาไว้ได้อยา่ งทันท่วงที รา่ งของใครบางคนซง่ึ เขาไม่อยากให้แตะต้องตัวเธอ! “เฮ้ย! นั่นมันไอ้ดลนี่ แบบน้ีถา่ นไฟเก่าจะระอขุ ้นึ มาไหมวะ ทา่ นติแกวา่ ...” หมอ่ มราชวงศ์อชุ กุ ร เพ่ือนซงึ่ นั่งรว่ มโต๊ะกับหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รออกความเห็น ทวา่ เม่อื เขาหันกลับมามองยังเก้าอ้ที หี่ ม่อมเจ้ากิตติกรควรจะนั่งอยู่ กลับพบเพยี งความ วา่ งเปลา่ เสยี แล้ว... แรงเหวี่ยงจากอ้อมแขนของใครบางคนทำให้ลัลนาหัวหมุน แต่ทันทที ่เี ธอสบตาเข้ากับ คนที่วงิ่ เข้ามาประคองรา่ งเธอไว้ หัวใจทค่ี วรหลับใหลก็เต้นถี่รัวเรว็ อยา่ งน่ากลัว “ไม่เป็นไรนะ” เสยี งอบอุน่ ของหม่อมหลวงดลวัฒน์ เอย่ ถามลัลนาในระยะประชดิ แต่ลัลนาก ลับรบี ดันตัวเองออกจากแผงอกของเขาอยา่ งตกใจในความใกล้ชดิ นั้น กลุม่ เพื่อนเจ้าสาวท่ีแวดล้อมรอบตัวลัลนารวมถึงเพ่อื นคนอืน่ ๆ ทีน่ ัง่ อยู่บนโต๊ะ บอ้าาหงการต็ ะโกสนง่ เเสชยยีี งร์แจซบู วเลหยญๆิงสาวรแาวลกะับหวมัน่อนม้หเี ปล็นววงันดลแตวัฒง่ งนาน์ ไมข่หอยงทุด้ังคู่ บ้างก็ผวิ ปากดังว้ดี ว้วิ ในมมุ มองของคน ลอัลน่ื นๆาไดค้รงบั กนำลั้นังลุ้นกแเ็ ปลน็ะเสชง่ิยี ทร่ีบ์ใอห้กคแนกทท่้ังุกสคอนงกวล่าหับญมางิ คสืนาวดผีกู้โันชคดแีคลนะดน้ว้ีอยาชจอจ่ ะดไอดก้แไตมง่ ้เงจา้านสเาปวน็ที่ รดา้วยยตค่อิดไวป่าหนมัอ่น่ มยห่ิงทลำวใงหด้เลสวยี ัฒงขนอ์ นง้ันเพจือ่ะไนดท้เป่ีก็นำลเัจง้เาอบ่ยา่ วแเซควียยง่งิคกูก่ รับะลหัลม่ึ นโหามกรทะวห่านลำัลเขน้าาไกปลใับหไญม่่ ได้ร้สู กึ สนกุ ไปด้วยเลยแม้แต่น้อย เธอรสู้ กึ อึดอัด และอยากไปให้พ้นจากตรงน้ี

เพราะหัวใจมันเต้นถีร่ ัวเรว็ จนนา่ กลัว และมันกำลังอดึ อัด...อึดอัดจนอยาก ร้องไห้ออกมา แต่ก่อนที่เสยี งเชยี ร์จะลกุ ลามใหญโ่ ตไปมากกว่าน้ี รา่ งสงู สงา่ ของหม่อมเจ้ากติ ติ กรก็ปรากฏข้นึ ระหวา่ งคนท้ังคู่เสยี ก่อน มือแกรง่ ของราชนิกลุ ผู้สงู ศักด์ ิโอบตัวของลัล นาเอาไว้อย่างหวงแหน กอ่ นจะดึงรา่ งบางทเ่ี อาแต่นิ่งเงยี บให้ถอยหา่ งจากหมอ่ มหลวง ดลวัฒน์ เพือ่ นสมัยเรยี นของเขาและเธอ เสยี งแซวเม่อื ครขู่ องเหล่าเพอื่ นเปลี่ยนเป็นเงยี บกรบิ ทุกคนในงานมองหน้ากัน เลิ่กลั่ก โดยเฉพาะเพ่ือนๆ ด้วยกันท่มี องเหตุการณ์ ทเี่ กดิ ข้ึนอยา่ งสับสน เพราะ เบหรมรอืยนากใาบศหแนล้าะขออารงมเพณอื่ ์ ทนแ่ี สสนดิทงทอเ่ีอปก็นมหา่วทงาเงพสือ่ หี นนข้าขอองตงหนมเล่อยมสเจกั ้านกดิติ เตดิกยี รว นรงั สรรค์ ไม่ ลัลนาเงยหน้ามองชายหนุ่มข้างกายช้าๆ ทำให้หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รท่กี ้มหน้ามอง ตอบแลเห็นนัยน์ ตาหวานกำลังวับวามด้วยน้ำตา ราชนกิ ลุ หนุ่มขบกรามแนน่ ด้วยกำลัง กล้ันอารมณ์ คกุ รนุ่ ภายในใจเอาไว้ ก่อนเขาจะเงยหน้ามองหม่อมหลวงดลวัฒน์ ซงึ่ ยัง คงใชส้ ายตาจ้องมองมาทลี่ ัลนาอยา่ งสอื่ ความหมาย คนมียศตำกว่าคล้ายจะรตู้ ัวเม่ือถูกหม่อมเจ้ากิตติกรจ้องมอง เขาเปลยี่ นมาสบตา ด้วย ก่อนจะโค้งตัวลงแสดงความเคารพคนในราชวงศ์ตรงหน้า “ท่านชาย” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ด้วยสายตาของหมอ่ มเจ้าในราชสกลุ น รงั สรรค์ มิใชเ่ พอื่ นรว่ มโรงเรยี นเดียวกัน และสายตานั้นมเี พียงน้อยคนนักท่ีจะได้รบั อาจจะเรยี กได้วา่ มเี พยี งไม่กคี่ นเท่าน้ันท่รี าชนิกุลหนุ่มผ้ไู มถ่ ือตัวจะแสดงความเหนิ ห่าง ออกมา “อย่าแตะต้องตัวลกู ไม้อีก” เสยี งกรนุ่ ความโกรธดังกังวานทา่ มกลางความเงยี บในห้องจัดเล้ียง “เพราะเธอกำลังจะมาเปน็ ...ภรรยาของฉัน”

หลังจากท่ีพธิ กี ารต่างๆ จบลงและแขกผู้ใหญเ่ ดนิ ทางกลับ After Party ของติณและ ตาณกถ็ ูกจัดข้นึ หลังจากน้ันทส่ี วนหยอ่ มหน้าคฤหาสน์ เศรษฐหิรัณย์ นั่นเอง โดยปาร์ต้ี เล็กๆ น้มี ีเพียงกลุ่มเพอ่ื นของบ่าวสาวท่สี นิทกันจรงิ ๆ เท่านั้นทไ่ี ด้รับเชญิ ให้เข้ารว่ ม งาน เสยี งดนตรจี ากวงดนตรบี รรเลงสดกล่อมบรรยากาศภายใต้คำคนื ท่ีมีเพียงแสง เทียนสที องให้สดใสและสว่างไสว หลังจากผ่านการเต้นรำอยา่ งสนกุ นาน และผา่ นการ พดู คยุ หยอกล้อพร้อมจบิ แชมเปญและไวน์ เหล่าเพื่อนกเ็ ปลี่ยนมานั่งล้อมวงพูดคยุ กัน แน่นอนวา่ หัวข้อการสนทนาก็คอื การประกาศถงึ สถานะความสัมพันธ์ ของหมอ่ มเจ้ากติ ติ กรกับลัลนานั่นเอง สยวา่ กนหญยทิ่งิงวรส่าากาชวานรอจิกกี ะลุ คถหนานมทุห่ม่ีกามำคลีควังวาเาปมมน็จเรปปงิน็รจะเาลเกดศิ ค็นในกนพ็กกูดลารันบว้เอามงยาตอมัวยายา่ งคกหอามพร่อตับมอคเบอจค้าอกำอ่ ถติ นาตมอกิ จยรึงู่ขกไ้ามด็ งไ่จูตดะัว้อเรปะา็นไชรเนเรทอกิ่ื า่ งลุไร หนุ่ม จะถามอะไรกแ็ ทบจับใจความไมไ่ ด้ เม่อื เห็นดังนั้นเพอื่ นๆ จงึ เลกิ ต๊ือตั้งคำถาม และรอให้เจ้าตัวทั้งสองบอกในเวลาที่พร้อมนา่ จะดีกว่า “ติ...” เสยี งยานคางของหญิงสาวที่ท้ิงตัวพิงน้ำหนักมาที่หมอ่ มเจ้ากิตติกรอย่างสน้ิ ท่า ทำให้ชายหนุ่มเอ้ยี วคอก้มมอง “หืม” “...อยากกลับบ้าน” ด้วยฤทธ์ ิแอลกอฮอล์ ท่ดี ืม่ ไปพอสมควรทำให้หญิงสาวมนึ ลัลนาพูดเสยี งอ่อน และงว่ งเสยี เหลอื เกนิ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองคนข้างกายก่อนจะหันมองไปยังคู่บ่าวสาวท่มี องตอบมา อยา่ งเข้าใจ “พามันกลับเถอะ ดแู ล้วคงไมส่ รา่ งง่ายๆ” ราชนกิ ุลหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะประคองรา่ งออ่ นแรงให้ลกุ จากโต๊ะ ลัลนาคล้าย

จะร้ตู ัวจงึ ค่อยๆ พยงุ ตัวชว่ ยหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รด้วย แต่สดุ ท้ายก็เซถลาเข้าหาอกอ่นุ ของ ชายหนุ่มที่รอรับไว้อยูด่ ี “อย่นู ่ิงๆ เด๋ียวฉันจัดการเอง” ราชนิกลุ หนุม่ กระซบิ บอกลัลนาเสยี งเบา ก่อนจะเงยหน้าหมายจะเอย่ รำ่ ลาเพ่อื น เพอ่ื นคนอ่นื ๆ มองตรงมายังท้ังสองพร้อมเครอื่ งหมายคำถามในดวงตา และนั่น กท็ ำให้หม่อมเจ้ากิตตกิ รท่ีอมพะนำมานานแย้มย้ิมบาง ด้วยเข้าใจว่าเพ่อื นของเขา ต้องการอะไร ‘ท่ไี มบ่ อกเพราะอยากให้หมอ่ มป้ารบั รกู้ อ่ น แตใ่ นเมื่อเปน็ แบบน้.ี ..ก็คงต้องบอกสิ นะ’ “พวกแกไมต่ ้องสงสยั อะไรให้มากหรอก...แค่เตรยี มหาชดุ ใสใ่ ห้ทันงานแต่งฉันกับ ไอ้ไม้ก็พอ” ว่าจบชายหน่มุ ผู้มเี ช้อื สายสงู สง่ ก็ช้อนตัวลัลนาข้นึ แนบอก ก่อนจะหันเดนิ ไป ทางทจ่ี อดรถ “เมือ่ ไรละ่ ท่านติ” เจ้าสาวของงานถามเสยี งดัง “งานแต่งนะ่ จะจัดเมอ่ื ไร” เป็นเจ้าใสบาหวยนัง้าสทง่ีแสตัย่งแวตา่ เ้มพดอื่ ้วนยสเคนรทิ อื่ ทงั้งสสำอองาแงออยบ่าไงปดรขีักอไปงคตบาณกันกตำลั้งังแคตา่เดมค่อื ้ันไรเอาค‘ำหตรออื บจะเปคน็น ชว่ งทไี่ ปเรยี นต่อ ป. ตรี ป. โท ด้วยกันนะ’ คนอน่ื ๆหมท่อี่รมอเฟจ้ัางกิตตกิ รชะงักเท้าหยดุ ก่อนจะเอ้ียวตัวกลับมามองตอบตาณและเพอื่ น “ตอนแรกท่คี ดิ ไว้นา่ จะเปน็ ปลายปี แต่ตอนน้คี งต้องรบี แตง่ ให้เรว็ ท่สี ดุ แล้ว ไม่ งั้นได้โดนหมาคาบไป...แนน่ อน” หม่อมเจ้ากติ ติกรย้ิมรบั เสยี งโหร่ อ้ งโหแ่ ซวของเพ่ือนด้านหลัง ก่อนจะอ้มุ รา่ งไร้ สติของคนเมามายไปทางรถของเขาซงึ่ จอดอยู่ไม่ไกล ๑ เพลง “เปน็ โสดทำไม” โดย สรุ พล สมบัตเิ จรญิ

๗ ดูตั วเจ้ าสาว ใครจะคิดวา่ ถนนสาทรใต้ ที่มักแนน่ ขนัดไปด้ วยรถราจะมีวัน ที่ถนนว่างและขับคล่องแบบน้ี อาจเพราะตอนน้ีเป็นเวลาตีสามกว่าๆ เข้าไปแล้ว การ จราจรเลยไม่หนาแน่นอย่างเชน่ ตอนกลางวัน แตถ่ งึ กระน้ันคนที่อยู่เมอื งนอกจนชนิ ก็ ยังคงรักษากฎระเบยี บอย่างเครง่ ครัด เมอื่ เหน็ สญั ญาณไฟแดงตรงหน้ากย็ อมเสยี เวลา หยุดรถ แม้สแี่ ยกใหญต่ รงน้ีจะมเี พียงรถของเขาจอดติดสญั ญาณไฟอยู่เพียงคันเดียวก็ ตาม หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รหันมองคนข้างกายท่หี ลับสบายมาตั้งแตอ่ อกจากปาร์ต้งี านแตง่ มอื ขาวสะอาดของคนสงู ศกั ด์ ิเอ้อื มปรับระดับแอร์ภายในรถให้หญงิ สาว ก่อนจะเอ้ียว ตัวเข้าไปหาลัลนาเพอื่ ดงึ สายคาดนริ ภัยให้เธอ “อ้อื ” คนนอนหลับสบายขยับกายน้อยๆ ทำให้ใบหน้าทีต่ อนแรกหันไปอกี ทางพลิก กลับเข้าหาราชนกิ ุลหนุ่ม หม่อมเจ้ากิตตกิ รมองใบหน้าของลัลนาซงึ่ อยู่ใกล้แค่คบื โดย ไม่พดู อะไร น่ีไมใ่ ชค่ รั้งแรกทีเ่ ขาเห็นใบหน้าของเพือ่ นสาวตอนเธอหลับ แต่นีเ่ ปน็ ครั้งแรกทเี่ ขาใช้สายตาแบบน้ีจ้องมองใบหน้าของคนทีก่ ำลังจะมาเป็น สมบัตขิ องเขาเพียงคนเดียว สำหรบั หมอ่ มเจ้ากติ ติกร ความร้สู กึ ของเขาที่มีต่อลัลนาเรมิ่ ต้นข้ึนเมอ่ื ไรกค็ ง นบ้อไี ปกแอลย้ว่างชแัดตเถ่จ้นาถไามมไ่ กดั้นเจพรรงิ าๆะกวก่า็คจงะรร้สู้ตู กัึวตั้ทงแ้ังตช่เวี ธิตอขแอลงะเเขขาากย็มังเีเพปน็ยี งเดก็ลัลละนมา้ัง เกตน์ สริ ี คน คงตั้งแต่ทั้ง