MAJALAH DIGITAL SMKBAHAU2

4 TEKNOLOGI MAKLUMATBerdiri belakang dari kiri: Najmi, Hakim, Jing Heng, Sim Wei,Hong Yun, Chia Yi, Zi Hong, Weng Seng, Long CHing, Wei Cheong,Sevn Siak, See Hou & HaikalBerdiri tengah dari kiri: Khit Lan, Jee Kee, Li Qun, Yashini,Yogeswari, Tharshini, Fui Yee, Joo Yee & Sie FenDuduk depan dari kiri: Pushpa, Najiha, Umairah, Shahirah, PnJamilah, En Muhd Hanipan, Jit Hong, Janathan, Hariharan & ChinAik

4 PERDAGANGANBerdiri belakang dari kiri: Valen Woo Chun Kit, Karan, Syawal,Nirmal, Ng Han Wen, Bok Man Hin, Char Min Chun, Melvin Tan JiatJun, Amir & YaliniBerdiri tengah dari kiri: Tam See Teng, Nur Erina, Chew Iy Wen,Wong Yi Heng, Moo Chee Yih, Izwan, Law Fei Shun, Chong JiaChoy & GivithaDuduk depan dari kiri: Chan Pei Li, Ng Yu Yin, Chong Sze Wei,Puvintirran, Cik Zakiah, Pavitira, Thiviya, Mageswary & Kawsellia

4 SENI VISUALBerdiri belakang dari kiri: Ho Wai Yip, Tey Kai Fung, Khoo WeiWen, Surienanthan, Tharwin, Kartik & Tinesh KumarBerdiri tengah dari kiri: Tan Bin Wei, Eng Kai Fung, Yee WeiHong, Ng Seng Rong, Sharwin, Nagash Rao & PuvaneswaranDuduk depan dari kiri: Thilagawathi, Shalini, Mahaletchmy, LokeYin Cheng, Khoo Sin Loo, Chey Chui Teng, Ding Mei Kee, Leena &Arimala

5 SAINSBerdiri belakang dari kiri: Teng Jun Yue, Gan Yu Yue, Moo PuiYee, Pong Li Xin, Lee Jiah Rou, Ng Pei Yin, Lee Yen Kuan & NorShakilaDuduk depan dari kiri: James Wong Wei Jun, Lyo Jin Seng, SewSeng Teck & Chin Jia Hong

5 TEKNOLOGI MAKLUMATBerdiri belakang dari kiri: Poon Lee Yin, Chan Jin Wen, Lee ShuYing, Chan Jia Yee, Kam Pei Wen, Goh Hui Yee, Chew Hui Ting &Chai Kar YanBerdiri tengah dari kiri: Krishnakumar, Bok Man Chung, Tey KaiSun, Lam Wei Hong, Lim Zheng Zei, Khairunnadhiah, Nur Qistina,Lim Cai Ying & How Shir ErDuduk depan dari kiri: Alif Iman, Sathis Kumar, Rajendran, PangMin Wai, Loke Chin Yee, Shamini, Charvini & Divyashini

5 PERDAGANGANBerdiri belakang dari kiri: Najihah, Zaidi, Hariharan, Jagan &RubiatuladawiyahDuduk depan dari kiri: Lee Hui Min, Winnie Woo, Thinakaran, PnZarina, Ning Kiah Teng, Ng Mei Feng & Kesavi

5 SENI VISUALBerdiri belakang dari kiri: Diveean, Dhinesh Selvam, Alvin Tan,Yew Heng Wai, Lau Yee Jian, Loo Hui Xiong, Loo Ming Yao, LeongKa Meng, Chin Chun You, Ho Wai Ken & Leong Jia LokDuduk depan dari kiri: Lai Jun Fun, Tong Yan Hui, Koo Wan Si, PnKothai Malar, Lai Chen Mun, Tee Jia Yun & Malini

KARYA PELAJARKaranganCara-cara menjaga kemudaham awamDasawarsa ini, sama ada kita sedar atau tidak ,lantaran terlalu dihidangkan denganpembangunan negara yang gah di persada dunia, kita terserentak dengan isupenyalahgunaan kemudahan awam yang beronak dan dicetuskan oleh rakyat kita sendiri.Perkara yang menjadi persoalan adalah mengapakah isu ini semakin kerap berlaku? Apakahtiada tindakan yang diambil untuk menanganinya daripada terus berlaku? Semua persoalanini tentunya bermain-main dalam fikiran kita. Masalah ini tidak boleh dipandang entengkerana umpama api dalam sekam serta boleh menjejaskan imej negara kita. Apakah cara-cara untuk menjaga kemudahan awam? Antara usaha perdana, peranan ibu bapa sebagai pembimbing untuk menangani masalahini adalah sangat penting. Ibu bapa perlu memberi nasihat dan mengambil berat terhadaptingkah laku anaknya. Sebagai tamsilnya, ibu bapa harus mendidik anak-anak mereka denganbaik supaya mereka tidak melakukan perkara yang buruk pada masa depan. Lantaran itu,mereka juga harus memberi didikan agama kepada anak-anak. Hal ini demikian kerana,didikan agama dan nasihat dapat mengubah sikap seseorang individu itu jika diberi oleh ibubapanya sendiri. Ibu bapa juga perlu memberi didikan ini sejak kecil lagi kepada anak-anakyang ubunnya belum keras lagi kerana melenturlah buluh biarlah dari rebungnya. Olehitu,ibu bapa haruslah menjaga anak-anak mereka seperti menatang minyak yang penuh. Seterusnya, peranan pihak sekolah melalui kempen kesedaran merupakan salah satulangkah yang konkrit dan pragmatik untuk menangani kemelut ini. Hal ini penting kerana,kempen kesedaran yang menekankan kesan penyalahgunaan kemudahan awam kepadamurid-murid dapat melahirkan generasi muda yang bertanggungjawab. Sebagai analoginya,murid -murid dapat mengenali kesan baik dan positif kemudahan awam kepada rakyat.Justeru, pihak sekolah boleh mengesan punca berlakunya penyalahgunaan kemudahanawam dan uslub untuk menanganinya dengan baik dalam kalangan pelajar kerana tiada ubatyang tiada penawarnya. Pendek kata, kerjasama pihak sekolah dalam mengatasi kemelut iniadalah sangat penting. Peranan individu juga merupakan manhaj yang menjadi tulang belakang untuk menanganimasalah ini. Hal ini timbul kerana, kemelut ini dapat ditangani jika seseorang itu mempunyainaluri untuk ingin berubah dengan mengendahkan nasihat dan bukannya menjadi orangyang tidak mengendahkan nasihat. Persis kata orang tua , bagai mencurah air ke daun keladi.Selain itu, seseorang itu juga harus mempunyai prinsip hidup. Sebagai contohnya, tidakmelakukan vandalisme yang musnahkan dan merosakkan kemudaham awam. Natijahnya,

dapat membentuk masyarakat yang prihatin terhadap kemudahan awam yang disediakanoleh kerajaan secara percuma untuk kegunaan golongan marhaen. Oleh sebab itu, perananindividu merupakan cara yang efisien bagi mengatasi masalah penyalahgunaan kemudahanawam. Sementelahan itu, peranan pihak kerajaan sebagai penguatkuasa undang-undang adalahprakarsa yang afdal dan progresif. Misalnya, kerajaan wajar memainkan peranan denganmengenakan hukuman yang setimpal atau denda kepda seseorang individu yangmenyalahgunakan kemudahan awam yang sedia ada. Mereka juga berkuasa untuk memberipendedahan kepada ibu bapa agar mendidik anak - anak tentang impak daripadapenyalahgunaan kemudahan awam da cara menjaganya. Minhaj lain yang boleh dijalankanoleh kerajaan adalah memberikan penekanan tentang aspek menjaga kemudahan awam inidalam kurikulum di sekolah mahupun institusi pengajian tinggi. Sekiranya perkara inidilakukan, murid -murid akan memahami impak positif kemudahan awam dan menghayatikebaikannya kerana aspek tersebut dipelajari dalam mata pelajaran tertentu. Sehubungandengan itu, perkara itu akan dipelajari secara formal di dalam kelas, diuji dalam peperiksaandan seterusnya diamalkan dalam kehidupan seharian. Oleh hal yang demikian, cara-caramenjaga kemudahan awam akan terus subur dalam sanubari murid-murid hinggalah selepasmereka menamatkan persekolahan atau pendidikan mereka di institusi pengajian tinggi. Secara konklusinya, kita sebagai anggota masyarakat wajarlah cakna akan kemelut ini danmenjalankan uslub yang mengurangkan masalah penyalahgunaan kemudahan awam.Langkah-langkah dan cara yang sistematik haruslah diambil secara konsisten sertaberterusan dan bukannya sekadar melepaskan batuk di tangga . Tuntasnya, masalah initidak akan timbul jika tidak mengamalkan punca-puncanya kerana tiada angin masakanpohon bergoyang. Oleh itu, kita boleh menangani kemelut ini dangan cara yang sesuai dandrastik. Persis kata kamus dewan, tiada keruh yang tidak dapat dijernihkan, tiada kusut yangtidak dapat dileraikan.DISEDIAKAN OLEH:BARATTY KARUNA A/P KARUNAGARAN4 SAINS

Peranan Ibu bapa Mendidik Anak-anak Pernyataan ‘keluarga bahagia tunjang kemakmuran negara’ jelas menunjukkan bahawakeluarga memang memainkan peranan yang penting dalam membentuk keperibadian muliakanak-kanak. Remaja kini sering melibatkan diri dalam masalah sosial yang telahmencetuskan isu polemik dalam kalangan media massa yang saban hari meniti dari bibir kebibir. Siapakah yang harus dipersalahkan dalam hal ini? Sudah tentu, sesuatu perkaraberlaku tentu ada sebab-sebab yang mendorongnya kerana pepohon pokok tidak akanberliuk-lintuk jika tidak ditiup angin. Pembentukan keperibadian mulia anak-anak bermuladaripada institusi keluarga. Sesebuah keluarga dibentuk dengan peranan ibu bapa masing-masing. Ibu bapa seharusnya mementingkan zuriat mereka sendiri daripada kerjaya.Malangnya, kebanyakan ibu bapa kini yang terlalu mementingkan kerjaya sehinggamenyebabkan anak-anak mereka di rumah berasa tersisih seperti anak kera di hutandisusukan, anak di rumah mati kelaparan. Oleh hal yang demikian, ibu bapa haruslahmengimbangkan kerjaya dan kehidupan seharian mereka agar anak-anak dapat mendapatdidikan yang baik dari segi fizikal dan mental. Ibu bapa sewajarnya tahu bahawa mujtamakyang kaya dalam kebendaan tetapi muflis dari segi keperibadian akan secara tidak langsungmendampakkan kesan negatif terhadap anak-anak mereka. Oleh itu, keluarga terutamanyaibu bapa memainkan peranan yang penting untuk membentuk keperibadian anak-anak. Selain itu, ibu bapa haruslah memberi didikan dan asuhan yang baik sejak kecil lagikerana melentur buluh biarlah dari rebungnya. Anak-anak tentunya dapatmengimplimentasikan nilai-nilai murni dan sikap positif ini dalam kehidupan seharian,seterusnya membentuk sanubari yang baik. Ibu bapa merupakan uswah hasanah kepadaanak-anak di rumah, oleh hal yang demikian, mereka mestilah sentiasa bersikap penyayangdan berbudi pekerti mulia dan jangan sesekali menjadi seperti ketam mengajar anaknyaberjalan lurus, sedangkan diri sendiri berjalan mengiring. Sudah terang lagi bersuluh bahawajati diri anak-anak dapat dibentuk melalui institusi keluarga khususnya ibu bapa yangmemainkan peranan yang penting. Di samping itu, anak-anak yang berfikiran suci akan sentiasa mencontohi kelakuanibu bapa mereka keranabapa borek, anak rintik. Ibu bapa merupakan tempat luahan isi hatidan penyimpan rahsia yang paling dipercayai anak-anak. Lantaran itu, ibu bapasewajarnya mengindoktrinasikan pucuk-pucuk hijau dengan nilai-nilai murni ini bagaimenatang minyak yang penuh kerana anak-anak remaja kini sering melibatkan diri dalamkebejatan sosial yang hangat diperkatakan. Melalui nasihat dan ajaran yang baik, sudahtentu anak-anak akan tahu cara-cara untuk membezakan antara intan dengan kacakerana sesal dahulu pendapatan, sesal kemudian tidak berguna lagi. Institusi keluargamemang merupakan salah satu langkah yang signifikan dalam membentuk keperibadiananak-anak. Dalam nada yang berbeza, keluarga yang marhaen dan sakinah turut merupakantempat yang paling baik agar proses pengajaran dan pembelajaran dilakukan dalam kalangananak-anak. Sikap-sikap yang positif haruslah disemai dalam jiwa anak masing-masing bentuk

menjamin kesejahteraan hidup dan pembentukan keperibadian mulia mereka. Anak-anakyang berusia setahun jagung, berdarah setampuk pinang ini mesti diberi penekanan dari segimental dan fizikal supaya kelak dapat menjadi tonggak negara.Tuntasnya, keluarga merupakan mercu tanda kemakmuran negara dan menggalastanggungjawab yang berat untuk mendidik anak-anak. Ibu bapa mestilah menjalankan uslubmasing-masing dengan tidak melepaskan batok di tangga. Jikalau anak-anak kini berjayamembentuk keperibadian yang mulia, sudah tentu anak remaja yang merupakan pemudaharapan bangsa, pemudi tiang negaraKarangan nukilan:Sharlaty Karuna A/P Karunagaran, 1 CekalCERPENSEKADAR MIMPI...Hujan semakin lebat. Aku melihat jam di tangan. Aku teringatkan satu peristiwa yang lalu.Hari itu ialah 21 Julai, juga adalah hari penamatan pembelajaran di universiti. Abang telahbelajar di London, England selama 5 tahun. Dia gigih dan tekun belajar dalam bidangkejuruteraan. Dua hari sebelum itu, aku bersama ibu bapa telah pergi ke London dengan menaiki kapalterbang. Aku berasa sangat gembira kerana inilah kali pertama aku menaiki kapal terbangdan boleh meraikan Hari Konvokesyen abang. Apabila kami tiba di sana,kami telah menginapdi sebuah hotel. Aku berasa amat letih kerana berada dalam kapal terbang selama 18 jam.Selepas tiba di hotel, aku terus tertidur kerana kepenatan. Pada keesokkan hari,kami telah bersarapan di restoran. Selepas itu,kami menaiki teksi keunivesiti abang. Setibanya di sana,aku terpegun. Rupa-rupanya , universiti abang sangatbesar dan cantik. Semua kemudahan dan kelengkapan adalah sangat sempurna dan moden.Aku juga nampak ramai ahli keluarga lain di sana.Kami bertemu dengan abang dan berbualuntuk seketika. Abang kelihatan kacak pada hari ini. Dia juga lebih tinggi dan kurus .Emakamat risau dan bertanya akan keadaan abang. Selepas itu,majlis pun bermula. Seorang profesor yang berpengalaman menyampaikansijil kepada para mahasiswa dan mahasiswi. Apabila tiba giliran abang,kami telah mengambilgambar abang. Selepas itu, kami turut bergambar dengan abang di hadapan pintu universiti.Sebelum beredar, abang bersalaman dengan pensyarah dan kawan-kawannya .

Pada hari seterusnya, kami telah melawat London bersama-sama dengan abang.Pemandangan di London amat cantik dan cuaca juga amat baik.Kami telah melawat kebeberapa tempat yang menarik. Selepas itu,kami pun pulang ke Malaysia. Gambar kami sekeluarga di depan universiti telahku letakkan di bilik aku. Aku melihatgambar itu dan termenung. Tiba-tiba, hujan turun dengan lebat. Abang memanggil aku danbertanya ke manakah emak pergi. Aku menjawabnya dengan nada yang malas. Akumemberitahu hasrat aku yang ingin juga belajar di universiti di luar negara, tetapi,keputusanaku tidak sehebat abang dan aku juga tidak serajin abang. Abang memujuk aku jika aku berhasrat belajar, aku mesti berjaya juga. Aku berterimakasih kepada abang dan bertanya kepada abang tentang peristiwa yang berlaku di universiti.Aku berasa lucu apabila mendengar cerita daripada abang. Hujan semakin lebat. Aku telah tertidur ketika mendengar cerita abang. Aku telahbermimpi rupanya dalam mimpi itu, aku telah menjejak langkah ke universiti dan berjayamenamatkan pembelajaran .Nukilan Pun Mei Yi, 3 Cekal PANTUN Pantun Nasihat Buah duku buah berangan Enak dimakan bersama nyonya Pesan guru dilupa jangan Hidup pasti akan berjaya Cantik berseri kain samarinda Dipakai oleh si dara jelita Balaslah jasa ayah dan bonda Tanpa mereka siapalah kita Masak lemak pucuk paku Dihidang untuk ibu mertua Jaga disiplin dan tingkah laku Tentu kita disayangi semua

English sectionBy Loh Pei Yen, 3 Cekal This story was told by Puan Leo, my neighbour. She is the richest woman in ourvillage and still single. She is a Christian but likes to wear baju kurung. She is 54 years old.When she told me that her son schools in England, I was shocked. Then, she told me thistouching story. Thus happened seven years ago....... Seven years ago, before Hari Raya Aidilfitri, Puan Leo went to a supermarket near herhouse. The shopping centre was newly built and air-conditioned. The weather was fine. Thesun blazed brightly in the sky and there were specks of cirrus clouds at the azure sky. Sheentered the supermarket and she pushed a trolley. She wanted to buy some ingredients tomake ’kuih-muih’. She wanted to give the ‘kuih-muih’ to her Malay friends. There were manypeople at the supermarket to do shopping for the festival celebration. She placed her handbag in the trolley as she wanted to check the price of each good.She was too reluctant that she did not know there was a person following her. The personwas a young boy. He wore an old jacket and trousers. He was short, thin and tired. He lookedsuspicious as he looked at the handbag. Puan Leo then stopped her trolley at a shelf. The shelf was filled with bottles ofmayonnaise and packets of flour. She chose the cans of mayonnaise. The boy went close toher carefully and snatched her handbag rapidly, as fast as lightning without making noise!The boy then ran to the entrance and exit. He knocked a girl down. The girl cried loudly andattracted Puan Leo. She turned her body back and found that her handbag was missing! She was shockedand anxious. She tried to calm herself. She rushed to the information counter. An officer satthere. He was an Indian man with moustache. There was a name tag written Encik Malik onhis blue shirt. Puan Leo told him “My handbag is missing! My identity card, handphone,purse and important documents are in my handbag! Now, my handbag is missing!”. “ Calmdown ma’am. Calm. Now, I will call the police. Please, wait for a while” assured Encik Malik.He called the police. After a few minutes, the police arrived with a patrol car. Two policemen walked intothe shop. They were Chinese. The policemen made a requirement. They wanted to check theCCTV. Puan Leo followed them. The policemen wanted her to choose the record of the placewhich her handbag was missing there. She chose a slide and played it. The CCTV hadrecorded the thief’s face. Puan Leo was shocked that the thief was just a young boy wholooks like 12 years old! The policemen justified the thief and wanted Puan Leo to followthem back for statements. After taking statements, they wanted Puan Leo to go back home

to wait for news. They would call her tomorrow if they have caught the thief! Puan Leo wenthome with worry. She had no good sleep at that night. The next day, Puan Leo received a call from police. They said that the thief wascaught. Puan Leo relieved herself and went to the police station. When she arrived there,she saw a young boy there. He looked scared and was shivering. Was him! Was him! PuanLeo remembered the face of the thief. She asked the boy slowly. “What is your name and, where’re you come from?” theboy said, “My name is Michael Jiang. I do not have parents and home. I usually sleep underthe bridge with the wanderers. When I am hungry, I will steal the food sold at the food stall.If I am found, they will slap me”. “Why did you steal my handbag yesterday?” asked PuanLeo. I did not eat for three days and I had no choice because the restaurants do not take meto work. They said I am too small and I am stinky. “There are tears on his face. Michael Jiangcontinued, “Sorry, madam! I had no choice. Please, do not put me into prison! I can doanything, I can serve you. Please, give me a work. I can work without money, I just needfood. Please, madam! Please! Puan Leo was touched by the story told by the boy. There are tears on her face. Shereceived the boy’s apologise and begged to the police to release the boy. The police talkedto Michael Jiang, “Can you promise that you will not repeat this mistake?” “Can, officer!Can!I will!” Michael Jiang was grateful. He was released. Oh, yes. Puan Leo got back her handbagtoo! Before leaving the police station, Puan Leo went to take her car. Michael Jiangfollowed her. Puan Leo asked him. “Do you need a job?” “Ermm,yes.” Puan Leo opened thecar door. “Please, get into my car.” “Ha?” “I will give you a job.” Michael Jiang got into PuanLeo’s car. Puan Leo took him to her house. Michael Jiang stared at the house with a shock. “Doyou want to know what is your job?” “Yes, madam.” “Be my son.” Michael Jiang wasshocked. He said, “But, I had stolen your bag, madam.” “It’s not a problem, dear. I feel lonelywhen lives in this suchs a big house. You have no parents, I want to take care of you.” “But,I.......I will, mum! Pun Leo hugged him tightly. After that day, Michael Jiang became her son. His name is ‘Michael Jack’ now. Both ofthem lived happily. Puan Leo sent him to a school to study. Michael Jack studied hard andmany teachers appreciated him. He is an obedient child and listen her advice. In SPMexamination, he got ten A+. Puan Leo then sent him to England to study accountancy. Afterthree years, he would be a professional accountant. Puan Leo’s face is fulfilled byunspeakable joy when talking about this. This is the end of story. I have two suggestions to prevent snatch theft happens. Firstly, woman should keeptheir handbag properly. This is because the life of woman may be harmed during the theft.

Secondly, the government should do enforcement of laws. The thieft should be punishedheavily like prisoned for three years. They will be afraid and will not repeat this action.Writing A RecountLast Wednesday, Puan Shila was doing her grocery shopping at the Excellent Supermarket inTaman Meranti. She is a 32 years old lady. She looks elegant because she wore a costlybajukurung batik. There was a young boy who looked tired and hungry following her. He is15 years old boy and he is a Chinese. He wore a blue jacket and long pants. Puan Shila wanted to buy some household items. She was busy choosing and did notrealise that there was a boy following her. She walked pushing a trolley and she put herhandbag inside the trolley. She had chosen some vegetables like potato, cabbage, carrot andothers. She put them into the trolley.The boy still followed her. Suddenly, she stopped infront of a shelf which has soft drinks and bottles of milk. She started to choose the right milk.At that moment, the boy went near to her trolley quietly and snatched her handbag. Then,the boy hurried to the exit. He looked scared and nervous. The lady did not know what hadhappened because she was checking the expiry date of the milk. When she turned back, shefound her handbag missing. She felt shocked and anxious. She tried to find it all around butstill cannot find the boy. After that, she went to the information counter and told the officer, Encik Hakimwhat had happened just now. She said, “My bag is missing! I cannot find it. My smart phone,credit card and some important documents are inside it. Please report it to the police”.Then, Encik Hakim told her to not worry and he immediately called for the police. After 5minutes, two policemen came. They asked Puan Shila some questions and they also checkedthe CCTV. They told her that they would trace the boy and told her to wait for news. Shewent home in worry. The next day, Puan Shila received a call from the police. She went to the policestation and saw a boy and her handbag. The boy looked scared when the police men wasexplaining to her. The boy returned the handbag to her and apologized. “I am sorry, PuanShila, I lost my parents, I am very hungry, so I stole your bag”, he explained. Puan Shila feltsorry towards him. She gave RM100 and her phone number to him. She told him to call her ifhe needs her help. The police also notified her to beware of her handbag anywhere. PuanShila thanked the police and went home happily. I think she had learnt a lesson from thisincident.By Pun Mei YiForm : 3 Cekal

The Person Who Thought You Something GoodThis entire world is bigger than we think. Every human being has to depend on somebodyuntil they get matured. While they grow, they will be given the best. As everyone, my lifealso begins with an amazing person, who taught me something good. It’s my mom. Shedoesn’t need a big introduction. As everyone, she is also from a working class family. She isa god give gift for me. Her family feed their belly by tapping rubber. She always bares hersoul with me. Her smiling face always feed me confidence. Now, I’m sixteen. In my lifespan, my mom has taught me so many good things. Her body never get tired until I achievemy ambition. One good thing is, she taught me good behaviour and self-discipline. What she hadtaught me is too precious to me. Good behaviour makes me a better person in front ofothers. It also makes me feel comfortable in front of others. For occurrence, when I’mattending school. I will always make sure my appearance, as my mother taught me. I alsomake sure my dressing is perfect and clean. So, my mom always improves my behaviour andself-discipline to become a better person. The second thing, my mom taught me is healthy lifestyle. Health is a prominentelement in our lifetime. It began with my stroll walk till now. My mom always controls mydiet. She always makes sure on my balance diet. She always feed me with healthy food.The food prepared always, rich in carbohydrate, protein and vitamins. Her care towards myhealth always makes me proud of her. For example, in hot season, she always reminds meto drink a lot of water and she always advices me to do exercises to control my physical andmental strength. So, her care towards my health will never end. At the same time, she also always helps me with my studies to make my studies evenbetter.In addition, she always reminds me to complete my homework’s. she also search fora better tuition centres to improve my studies and excel in SPM examination next year.Thus, this will improve my confident level in my education. For example, when she advicesme to take care of my studies, I will try to do the best. Last but not least, mom taught me so many good deals to improve my life. I hope, Ican pay back her. I always thank the almighty, because, in this world, over almost 70 billionpeople, I have at least one person to take care of me and to teach me something good.Whenever, I think about this, it makes me feel like being on bed of roses. Thank you for yourgood taught for me, mom. A big salutes for her. Thank you mom, I love you!By Hariharan s/o VijayanForm :4 Science

KARYA BAHASA CINA 《回家》 巫佩儿 MOO PUI YEE 5SC “铃……”我期待的放学钟声响起，脚底抹油似的飞奔回宿舍。今天的心情比平时来得兴奋与期待。今天是个非常特别的日子，是我回家的日子。我是独生女，父母为了让我受到更好的教育，所以便把我送到城里求学。和家人见面的次数会自然变少，所以趁这次冬至，可以回家一趟，实在开心。打开宿舍的门，便看到一个中等大小的行李箱，这是我昨天就收拾好的，换下一身校服，拉着行李箱，迫不及待的往巴士站走去。 坐在巴士靠窗的座位，看着沿途的风景，倒数着时间，心理想着：时间怎么过得那么慢，好想快点回家！启动手机，手机屏幕上出现与家人的合照，我笑了。平时的想念，今天终于能相聚了。回想起两年前，当父母突然间决定要把我送到寄宿学校，那时候的我惊慌失措，我不想离开家，也不要离开我相识多年的朋友。心里有非常多顾虑。到那儿后，我能和同学相处得好吗？不独立的我会在那儿生存下去吗？我很怀疑。但是现在，我在寄宿学校待得好好地，认识了新朋友，也变得独立了，见识也变广了，我不后悔来到这里，反而庆幸来到这里。 虽然只有三个半小时的路程，但对我来说却是犹如一个世纪那么久了。一下巴士，就看见父母就站在那儿的不远处迎接我，这种感觉真好！虽然，我不时会寄信回家，但是比像这种能看到，触摸到，有温度的相见好上一万倍！村庄就是有个好处，只要坐十一号车，便哪儿都去得了。一路上，一手牵着爸爸，一手牵着妈妈，告诉他们学校里发生的事，城里的大小事物，像只麻雀似的叽叽喳喳的天南地北说个不停。虽然也只有我在讲，但是看到他们一脸满足的笑容，就可以知道他们其实也很开心。 虽然还没到家，但是我可以预料到，爷爷奶奶一定在家门前迎接我了吧。我脚步加快地走回家。但是看来我的预知能力还不够好，迎接我的是我的侄儿侄女，两个小冬瓜飞扑进我的怀里，害得我差点都跌倒了。我以为他们会很想念我，怎知道从刚才

到现在，开口闭口就吵着跟我要礼物！这时我才想起，我上次回家时答应要给他们买礼物呢！我打开行李箱，把玩具给了他们，他们就飞快的回屋里，玩着他们的新玩具。 厨房里传来阵阵幽香，相信爷爷和奶奶在厨房。走进厨房里，闻到饭香味，肚子突然响起交响曲，大喊：“爷爷奶奶我回来了！”。奶奶笑笑地说道：“先休息一会儿吧，等会儿就有饭吃了。”爷爷“哈哈哈哈”大笑四声。“我来帮忙！”我把行李放回房间后，就到厨房帮忙。眼看锅子里煲着莲藕花生汤，另一个锅子里蒸着扣肉，看了猛吞口水。我主动帮奶奶洗青菜，洗米煮饭。有人说，冬至大过年，冬至就是要吃团圆饭。我们一家人围成一个圈，坐在餐桌上一起谈笑风生，享受美食，饭吃进嘴里的那一瞬间，”对！就是这个味道，找遍全世界也找不出来的味道，家的味道，好吃极了！“我一连吃了两碗饭，奶奶看我这么捧场，开心极了，我吃得肚子都快撑破了！本来就圆嘟嘟的我，又胖了一圈了！ 冬至还有一个传统，那就是吃汤圆，吃过饭，休息一会儿。我们就来开始做汤圆了。虽然现在超市有售卖现成的冷冻汤圆，但我们还是坚持自己做，所以从揉面团到包椰糖，姜汤，都是手工做的喔。妈妈会先把椰糖，姜，还有斑斓叶放进水里煮成汤圆的姜汤，然后就开始揉面团。揉面团的时候，两个小冬瓜就是喜欢使坏，吵着要玩面团，妈妈受不了他们，便给他们一点面团玩。不过，想起小时候，我也是这样的。他们把面团做成各种各样的形状，例如雪人，兔子，或他们喜欢的卡通人物。但是，他们做的模型，有很大的改进空间，不过这也不重要，开心就好。爸爸把椰糖切成四四方方的小粒状，至于我呢，就在一旁偷吃。接下来，我们一起包汤圆，把刚才的面团捏一点出来压成扁扁的面皮，然后再把椰糖包进去，搓成圆圆的一小颗，就这么简单。除了圆形的汤圆，我还喜欢把它做成各种形状的汤圆，对我来说，这就是做汤圆的

乐趣。汤圆包好后，先用开水烫熟，再放进姜汤里煮。汤圆浮起来就代表熟了，可以吃了。我听奶奶说，你今年几岁，你的汤圆就要吃多少颗。可是我很怀疑，难道爷爷奶奶真的要吃到七十几颗吗？我们一起吃着汤圆，一边聊天，聊着聊着竟然聊到我小时候的糗事，害得我都脸红了。时间过得很快，夜深了，是时候睡觉了，开始想到明天就要离开家，我真的很舍不得。但，天下无不散的筵席，该离开，还是得离开。庆幸的是，这只是短暂的离别。 第二天一早，吃过早餐后，我向爷爷奶奶道别，而我的侄儿侄女呢，拉着要我赶快回来，当然也别忘记带上礼物！因为时间的不允许，我便拖着行李箱和千斤重的脚步与父母步行到巴士站去。父母不停的叮咛我，要注意健康，这些嘱咐已不下千遍，却百听不厌。上巴士后，我一直往后看，父母的身影慢慢模糊，变成一个黑黑的小点，但我依然不舍得移开视线。我知道，我得耐心等待下一次的相聚。 《奶奶》 陈嘉鸿 CHIN JIA HONG 5SC 背着沉重的书包，手里拿着一堆还没完成的作业，丝丝的汗水在炎热的午后，湿润了我的脸颊，匆忙的脚步穿梭在人群中，一颗势必要开夜车的斗志在我心里击鼓。三月的春风轻轻地吻着我的脸，滴落的细雨，是滂沱大雨的前奏。我没带伞，为了不被即将来临的大雨浇湿，只好跑到附近购物商场的五角基躲雨。眼看路上的行人一一撑起色彩斑斓的雨伞，宛如雨后尽情奔放的蘑菇，绚丽夺目，黄色的、蓝色的、红色的、粉红的、也有斑点的……都在这缤纷雨景里汇集。我抬起头望向远方，望见远处路边的档口。我望见那档口摆放着美丽的绣花枕头，花色夺目。我的心霎时猛然地往下沉，丝丝缕缕的感动，翻涌而上，勾起尘封回忆。

雨停了，急切的心宛如迷失了前方的方向。回到家，我这里翻翻，那儿找找，终于，焦急的心，因找到昔日的枕头而平复。手握着碎花枕头，沸腾的感动萦绕我心，回忆如破碎的记忆切片不断地拼凑成一幅熟悉而温馨的画面。童年成了寒冷黑夜里的一束温暖烛光。这小枕头积满灰尘，似乎输给了时间的沉重一击，但却是我生命绘图里的一座美丽花园。飘散的花香带我走入时间的洪流。 小时候的我最喜欢蜷缩在奶奶的怀里，尤其在宁静的夜晚，使我沉浸于美梦。奶奶慈祥的笑容如夜空中闪耀的星星。慈爱的眼神充满了温暖，呵护着我。在多少个寒冷的夜晚，奶奶在那陈旧的缝纫机前，用一块一块的碎花布为我缝纫碎花枕头。每当寂寞撩动思念的音符，我会抱着碎花枕头入眠，就好像沉睡在奶奶的怀里一样，甜蜜的感觉便涌上心头，就像缤纷的花朵在心中每一处盛开，满天色彩。 奶奶缝纫碎花枕头，将婆孙之间的回忆一块又一块地拼凑起来，像是一个綿盒，收藏着我们之间的的点点滴滴，收藏着我们的美好时光。她的悉心照料，让世界更富有意义，将我的天空染上了绚丽的色彩。握着她的手，温热的手心，在生命旅途上牵引着我，使我更勇敢地迈出每一步。我紧握着纤细的手，依偎在她身边，在她的牵绊中，我沐浴在这真挚深切的爱。 一到周末，奶奶总会牵着我到厨房，这时的奶奶总是耐心地教我下厨。从熬汤到炒菜，奶奶一样又一样细心地教导我。“小心点。”奶奶总是握着我的小手，小心翼翼地不让我割伤手指。看着面粉粘到了我的脸颊，她总会笑呵呵地靠近我，把面粉擦去。当奶奶在洗菜时，我总喜欢靠在奶奶身旁，在她柔软的裙子旁。这是回忆里最美的瞬间，温馨的画面。

奶奶总不让我靠近锅子，以免意外被烫伤。我总是站在一旁，看着奶奶微驼的身影，温暖在心里汇成长江，缓缓流动。我总喜欢与奶奶烧不同颜色的蔬菜，萝卜、番茄、黄瓜……此时此刻，欢笑声必会在厨房内回荡，回旋。 当奶奶捧着热腾腾且香浓的汤，香气四溢，使我垂涎欲滴。美味的菜肴摆在餐桌上，分享我们辛劳后的甜美。奶奶总会夹菜给我吃，盛汤给我喝。我问：“奶奶，你为什么要教我下厨？”“等奶奶以后不在你身边，你就能自己下厨啊。”奶奶望着我回答，眼里充满了慈爱。自那天以后，我突然害怕有一天会与奶奶分开。 奶奶在我的记忆中渐渐衰老，漆黑的头发宛如被雪白的冰霜铺盖，光滑的脸蛋敌不过时间的摧残，无数的皱纹是岁月的积累。无数次，当我放学回家，只见奶奶坐在藤椅上沉睡。我知道奶奶又忘了准备午餐。直到傍晚时分，奶奶才从睡梦中惊醒，喃喃自语，又沉沉睡去。我听见了，奶奶即将逝去的生命力正在鸣泣。 在那些日子里，我亲自下厨，照着奶奶所教的，一个步骤接一个步骤，用满满的爱心为奶奶熬汤，为奶奶炒菜。以前，奶奶呵护着我，宛若照料一颗幼苗，不让它遭受风吹雨打，如今，我也学会照料奶奶，给她温暖、给她幸福。当奶奶看见一桌子的菜，心中必会盛开喜悦的花朵，让她笑得合不拢嘴。她会眯起眼望着我，而我也对她微微笑。瞬间，奶奶碾过岁月痕迹的眼眶里泛着晶莹剔透的泪珠。她缓缓走向我，轻轻地牵起我的小手：“你长大了。”我立即抹干奶奶眼角的泪，心揪得紧紧的。那一刻，我的心也在流泪。 回忆宛如惊涛骇浪，总有恢复平静的时候。望着这碎花枕头，将我沉浸在惆怅中。奶奶在这条蜿蜒的生命长路上，引领着我，让我童年的每一天更美丽，更灿烂…… 此刻，我紧抱着碎花枕头……

《记忆里的时光》 蒲国伟 POO KOK WEI 2C天空乌云密布，四周顿时骤暗。凉风刮起，树木被吹得摇摇摆摆。邻家的孩子纷纷被母亲赶进屋子里，他们只好停止游戏，三步并两步地走进屋里。有些固执的孩子则被打得就像屁股着火的猴子那样，被无情的藤鞭赶进屋里；那些躲在角落里偷看他们的孩子则掩着嘴巴，忍不住地扑哧一笑。 此时，有辆摩托车在有点凹凸不平的黄泥路上行驶，那被泥巴和黑油覆盖的老引擎传出来的杂音，更是不断在耳边大噪，但在驾驶摩托的主人早已习惯这种所谓噪音了。 他把摩托停放在一间木屋前。杂货店柜台上的老奶奶懒洋洋地打了一下哈欠，瞟了一眼门外，依然悠哉闲哉地继续扇动她手上的那把扇子。 那辆摩托车的主人叫陈伯，掌柜的那位老奶奶是他的妻子秀莲。陈伯是名割胶工人，天天在天还未破晓，他就已经去胶园割胶，通常忙到中午才回家。 店铺的门口上面挂着一块匾额，黑底金字，刻着‘阿莲柑仔店 '五个字。阿莲柑仔店是爷爷奶奶开的一间旧式杂货店。柑仔店是台湾早期杂货店的通称，由于奶奶的祖辈来自台湾，所以奶奶就索性用闽南语把杂货店的招牌写成‘柑仔店’ 。 杂货店里售卖的都是必需品，还有小朋友最爱的零食和玩具。由于是村里的唯一一间杂货店，所以村里的妇女大多到这里添买日常用品。除此之外，店前还摆着几张简陋的桌子和凳子和一台手搅刨冰机。炎热的下午，许多小朋友来这里吃一碗奶奶做的红豆冰。奶奶做的红豆冰分量十足而且价格又便宜，怪不得奶奶的红豆冰会成为村里小朋友们心中的首选。 这个时候，奶奶一定会在的厨房忙着烧饭。她总会把孩子拉进厨房，帮忙洗菜、切菜、吹火，做一些简单的工作，成为她的左右手。当时煤气还没引进我国，当地人都用炭火来炊煮食物，每次在厨房起火后，都被炭搞到整身黑黑的。更累的是，由于

那个年代还未有自来水这种便利，所以每天必须都得到后院的井提取满满的水，煮一餐饭累得骨头都快要散了。 奶奶最拿手的是卤猪蹄，是爷爷的最爱。奶奶的卤香早已是全村皆知的事。由于奶奶年纪已不小，况且卤猪蹄需费时费力，所以奶奶鲜少煮这道料理。每当他们知道奶奶有煮这道菜的时候，知道机会难求，都会前来争着拿一点回去为家人“加料”。 爷爷和奶奶俩虽已年迈，但他们老人家的身体依然硬朗。他们白发斑斑，几根黑发在里面隐约可见，脸上的皱纹不计其数，手背上的骨节和青筋都突了出来，耀武扬威。 那个年代电视机还未盛行，再加上那时一台电视机的价钱不是人人都能负担得起的。拥有电视机的大多都是富有人家，屈指可数。那时，村人的消遣活动就是唱潮州戏。每逢星期六，村里和邻村的村民，携老带幼来到村里的南天宫庙前，在暂时设立的小舞台前听戏，奶奶和爷爷可会唱戏。每次他们唱戏之前，都会先画上浓浓的妆，厚厚的的胭脂虽然把他们脸上的暗斑都遮住了，皱纹也不见了，摇身一变，变成了花旦小生。 奶奶最拿手的戏是《身骑白马》，是台湾乡间的一首歌仔戏曲。虽然与潮州戏有点出入，但是村民还是很赏脸，愿意洗耳恭听。奶奶那嘹亮的歌声常常征服观众的耳朵，换来他们响亮的掌声。 在我三岁的那一年，爸爸心目中的铁娘子因心脏病而倒下。此后，爷爷天天因老伴的离去而郁郁寡欢。他坐在藤椅上，呆滞地望着店外的榕树。今年，我十四岁，爷爷步上了奶奶的后尘，走上了黄泉路。 店前的那棵老榕树，经历时间的沧桑，叶子从以前的嫩绿，渐渐变得枯黄。叶子一片一片地落下，甚至凋零，毫无生气。

爸爸戴上老花眼镜，翻开那本尚有年纪的相簿，坐在摇椅上，细看每一张照片。每一张照片独一无二，极其珍贵，尤其是爷爷和奶奶的。今天，我特别的高兴，能听到爸爸叙述爷爷和奶奶的爱情故事和他快乐的童年时光。我仔细聆听他细说的每一个细节，沉溺在他那些年美好的记忆中，让我仿佛置身在其中，令人怀念无比。 比起物资匮乏的当年，现在的生活也变得方便多了，一切即可随手可得，属富裕年代，甚至人们能够过着奢侈的生活。我很庆幸我出生在这个富裕的年代，样样都不缺，但是爸爸所说的那些简单快乐，我却未曾拥有。爸爸依然怀念他小时候跟爷爷奶奶生活在一起的点点滴滴，当年那些简单的快乐，早已被电子产品充斥的这年代慢慢地被淡化了。 豆大的雨点滴滴答答地落在屋顶上，雨势越来越大，划破了原本的宁静。爸爸轻轻地哼着他回忆里的那首《身骑白马》： 我身骑白马 走三关 我改换素衣 回中原 放下西凉 无人管 我一心只想 王宝钏 《断掌儿》 李芝颖 LEE ZHI YING 2C01 假期的某一天，我接到一通电话。“希汶，雅晴她离开我们了。”“别开玩笑了……”

“我没和你开玩笑，雅晴在一场车祸中永远离开我们了。”结束通话后，我再也忍不住地放声大哭。“雅晴一定是被我克死的！假期前，她还好好的。为什么？！老天爷，为什么要这样对我？就因为我是断掌儿吗？”希汶在心里呐喊。02 在组屋的某一单位，有两位妇人在谈话。“住那里的人家好像有个断掌的女儿。听说她的老公就是被女儿给克死的。”“是吗？那就要叫我的孩子们少和那家的孩子接触啦，以免孩子也会被连累。”“是啊，你说得对。断掌的女人就是不祥”这些谈话都听进了希汶的耳里，她，就是他们口中的断掌儿。 从希汶懂事开始就再也没见过父亲的身影了。听妈妈说，父亲在我三岁的时候因车祸而走了，留下了我们这些无依无靠的孤儿寡妇在这残酷的世上。从小，我身边的人总是对我指指点点，说是我害死爸爸的，只因我是个断掌的女孩。是吗？是我克死父亲吗？为什么妈妈没说呢？年幼的我承受了很多的批评和压力，也许我内向的性格就这样开始形成的，身边的朋友也寥寥无几。就这样，我带上一串串疑惑，慢慢地一天一天地成长。03 我和其他的同龄孩子一样上了大学。“好了，今天的课就上到这儿，谢谢大家。”同学们陆陆续续从教室出来。等大家都走了，我才站起来离开。回到宿舍，只见到心悦坐在书桌前埋头苦干，她抬起头看了看我，便继续她的工作。我也忙着为那繁重的功课找资料。自从雅晴离开我之后，我再也

不敢对任何人付出自己的真心，我怕那个人会是第三个受害者。我再也没有办法承受任何的打击了。我不能再害人了，否则我会内疚一辈子。 其他人曾尝试和我打成一片，但都被我的冷漠给击退了。我的生活里除了功课还是功课。这样的日子日复一日，年复一年，我身边还是没有一个朋友。虽然寂寞曾让我想要和大家做朋友，但一想起自己是个断掌儿，那念头便销声匿迹。因为那滋味实在是太难受了，我不能再承担失去。在寂静的夜里，我常常会对着窗外那轮明月，怀念被我克死的父亲和雅晴，心里有一百个对不起。 “爸爸、雅晴，对不起是我害了你们。你们在那里过得好吗？”04 一天，我走在上课的途中，在转角处，被一个人撞上了，跌倒在地。 “对不起，我赶时间，你有没有受伤？”她搀扶我站起来。 “没有。”我答道。那人默默地把地上的书拾起来，还上前来对我鞠了一躬。看她一副不知所措的样子。对方是个美人胚子：一双水汪汪的大眼睛、高挺的鼻子和樱桃小嘴。“对不起。”她再次道歉。“没关系。”“那我先走啦。”她笑了。我也去上课了，没把这件事放在心上。 最近，我在为考试做准备。图书馆内，我手里捧了很多书籍，它们对我的考试有很大的帮助。“啪”，一本书掉了。我准备拾起来的时候，一只手把它拿了起来。抬头一看，是她！

05 “你在为考试做准备吗？我也是呢，那么，我们一起看书吧。”起初我有些抗拒，但经不起她的盛情邀请，还是勉强答应。我们在图书馆逗留了三个小时，才离开那儿，我认识了她--欧阳佳琦，曾把我撞倒的人。“你饿了吗？我好饿啊！要不你陪我去吃东西嘛。”我被拉着到一间咖啡厅，“典雅咖啡厅”。“你要吃什么？蛋糕、面包、甜点？你不说，我就帮你点啦。”过了一会儿，桌上摆着一碟非常诱人的慕斯蛋糕和一杯奶茶。我也开动了，这蛋糕好好吃。“谢谢。”我对欧阳佳琦说。“不客气。这是我第一次和你谈天，你平时都一副拒人千里的样子吗？” 那天，欧阳佳琦对我说了很多，天南地北，说个不停。我，也默默地听她说着，不禁让我想起雅晴。06 佳琦三天两头就来找我，和她说话一点也不累，她总有说不完的话题。对于她的热情，我只答上几句，但她似乎没被我的冷漠给击退，这是我意料之外的事。渐渐的，我那冰封的心慢慢地被佳琦的真诚给融化了，我慢慢地接受了她这个在雅晴出事后的第一个朋友。

我再也不是昔日的独行侠了，陪在我的身旁是漂亮的佳琦。我们两人可说是形影不离，有她的地方就会有我的存在。 佳琦是个爱说话的人，无论在哪儿，她的嘴巴总是滔滔不绝地一开一合着，永远不会疲倦似的。有她在，我不怕会无聊。说到玩，她不比别人差，哪儿有好玩的地方、哪儿有好吃的美食，她全都知道。假期时，佳琦会带我到处游玩，让我这井底之蛙长了不少知识，我可要谢谢她了。那时候，我们俩相处得非常开心，我很珍惜和佳琦在一起的时光。我和佳琦的友谊越来越深厚，也渐渐的让我淡忘失去雅晴的痛苦。 今天我去宿舍找佳琦一起去上课，却得知佳琦在一场车祸中与死神擦肩而过。她受了伤，现在正在一家医院里养伤。佳琦受伤？佳琦真的受伤了？是我的关系吗？她会是第二个雅晴吗？“断掌”二字浮现脑海，一阵阵恐惧感袭来。“我害了佳琦，我不应该和佳琦做朋友，让她在车祸中差点丧命。”07 今天是佳琦出院的日子,却不见希汶的身影，心里难免感到有些失落。回到宿舍，室友和佳琦说起我曾在受伤的期间来找过她。佳琦约我在咖啡厅见面。可是我失约了。佳琦到宿舍找我。“希汶你在吗？”“是佳琦啊！”“希汶你今天怎么没有来赴约呢？”“对不起，我忘记了。”“你好像在躲着我，我进院，怎么没来探望我？”“佳琦，你以后不要再来找我吧。”

“到底发生了什么事？”“是我，是我害你受伤的，如果不是我，你就不会遇上车祸。”我一边哭一边说。“为什么你会这样想的呢？这不是你的错，是我自己不小心才会发生意外的。你不要把事情都揽到自己的身上，好不好？”“不，我的断掌会连累到身边的人，就好像我的父亲和雅晴……因为我是断掌儿，克死了他们，现在你又……”“希汶，这一切只是巧合，什么断掌？你不要那么迷信。你看，我现在不是好好地站在你的面前吗？希汶，你相信我好吗？”“你看，我的断掌，一条线贯穿整个掌面，中间完全没有中断。古人认为“男人斷掌千金享，女人斷掌害爹娘”。 ”“害爹娘？荒谬！跟我没关系，希汶，你想太多了。”佳琦否决了希汶的想法。“我是个不吉利的人，我会连累你的，别再来找我了！”我的心像在淌血。“断掌不会克死人的，希汶。那些都是荒谬之说。我们不可迷信，你相信我好吗？”“我是个不吉利的人，我克死父亲、雅晴，我也让你带来霉运！”“希汶，断掌只是古人的一种说法，你不能太迷信。如真的像你所说的话，男人有了断掌就不必努力了？就能大富大贵？这不是太荒谬吗？”“但是，靠近我的亲人、朋友都离我而去。”“你不要再自责了，那些都不是你的错。一切与你无关。希汶，给我机会，让我证明给你看。”“佳琦……”“好了，别说了，我们去吃东西吧。”08

“希汶，今天玩得开心吗？”“非常开心，谢谢你佳琦大导游。”“我也要谢谢你哟，我好久没玩到这么尽兴了。”“心悦你别和希汶一样那样客气嘛，大家姐妹一场。”“好啦好啦，我们去玩那个吧。过山车，我们来啦！” 毕业了九年，我和佳琦过得好好地，还有悦心的加入。一切断掌之说已不再影响我了，“不吉利的女孩”的顾虑，我已经把它放下。“谢谢你佳琦。”（完） KARYA BAHASA TAMIL லச ல ச ச ச லஇல ச ச ச லச .

DIWYASHINI A/P THAMILCELVAN 5 IT ல இ ல இ இ லஇ ச இ லல ல ல ச ல ச இஇ இலஇ இ ச இ லல இ ஐ ல ல இ ல இ இல . லஇ ... KRISHNAKUMAR A/L SUPRAMANIAM 5 IT

SEKALUNG BUDISidang Redaksi Majalah Digital “GEMILANG” Edisi 2016 merakamkan ucapan setinggi- tinggi penghargaan kepada:  Pegawai Pendidikan Daerah Jempol Jelebu  Persatuan Ibu Bapa & Guru  Pengetua  Penolong Kanan 1  Penolong kanan Hal Ehwal Murid  Penolong Kanan Kokurikulum  Guru-guru penasihat & barisan editor  Guru-guru, kakitangan sekolah & pelajar- pelajar SMK Bahau 2 serta semua pihak yang terlibat dalam penghasilan majalah digital “GEMILANG” edisi 2016.