Solitude

Scylla και Sofiane Pamart Solitude

Souvenez-vous que je vous aime autant qu'un homme le peut Mais elle aussi m'est indispensable Elle qui a cette beauté sauvage dont personne ne veut Qui a fait goûter la folie même aux plus grands sages Au départ je l'ai fuie je n'ai pas directement compris son langage

Je n'ai vu que les épines de la rose, pas les pétales ni les fruits Ils se dévoilent sans doute lorsque l'on prend de l'âge Elle et moi, on ne fait rien de mal C'est étrange, je ne sais pas ce que les autres voient On parle de tout et de rien, ensemble on se trimbale J'avoue que ça me dérange Lorsqu'elle me parle un petit peu trop de moi

Ensemble on rit, on rêve À deux on cherche des yeux dans les étoiles Ce que les cieux m'ont pris Rappelez-vous toujours à quel point je vous aime, mais Sachez aussi que jusque là, c'est elle qui m'a le mieux compris Elle me connaît depuis tout petit Elle a remplacé mon père

Elle s'est souvent cachée sous le lit Elle est ma plus vieille compagne, le temps qui passe la cultive J'ai cru pouvoir faire ma vie sans elle, mais j'étais stupide Observe bien au fond de mes yeux, elle s'est incrustée Approche, vois comme elle a sculpté son visage dans mes pupilles Ce sera bientôt l'heure d'y aller

Ma tendre solitude me rappelle Je sens le parfum de ma fleur damnée C'est à nouveau l'heure d'y aller Ma solitude me rappelle Elle est ma tendre fleur damnée Elle me rappelle, j'y vais Au fond je l'aime peut-être un petit peu trop, je pense

Car dès qu'elle me réclame, je ne peux pas ne pas y aller Sur le champ je pars lui accorder une autre danse, et Je sais que je ne serai jamais son unique cavalier Oui je l'accepte, je la laisse m'emporter Je sais à quel point notre amour est fragile Au départ je subissais, je ne pouvais pas la supporter

Mais on s'aime passionnément depuis ce fameux jour où je l'ai choisie Elle me connaît depuis tout petit Elle a remplacé mon père Elle s'est souvent cachée sous le lit Ma solitude préfère que je parle peu Elle dit que pour les rêves, le verbe est prédation Elle sait que le silence est le langage de Dieu

Que tout le reste n'est que mauvaise interprétation Elle aime se faufiler dans mes entailles de regards Elle dit que j'ai le chant d'un animal blessé Elle sait que je ne me sens à ma place nulle part Que jusqu'ici elle seule a su m'apprivoiser Je vous aime autant qu'un homme le peut

Mais dès qu'elle me réclame, ce n'est pas ma faute, je tremble Qu'importe le temps et qu'importe le lieu Sur le champ je pars lui accorder une autre danse J'y vais, j'y vais

Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ όσο μπορεί ένας άντρας Αλλά αυτή επίσης είναι απαραίτητη για μένα Αυτή που έχει αυτή την άγρια ομορφιά που κανείς δεν θέλει Που έκανε και τους μεγαλύτερους σοφούς να γευτούν την τρέλα Στην αρχή έτρεξα μακριά της Δεν καταλάβαινα άμεσα τη γλώσσα της

Είδα μόνο τα αγκάθια του τριαντάφυλλου, όχι τα πέταλα ή τους καρπούς Σίγουρα αποκαλύπτονται όταν γερνάνε Αυτή και εγώ, δεν κάνουμε τίποτα κακό Είναι περίεργο, δεν ξέρω τι βλέπουν οι άλλοι Μιλάμε για τα πάντα και για τίποτα, μαζί κουβαλιόμαστε Ομολογώ ότι αυτό με ενοχλεί Όταν μου μιλάει λίγο πολύ για μένα

Μαζί γελάμε, ονειρευόμαστε Μαζί ψάχνουμε μάτια στα αστέρια Αυτό που μου πήραν οι ουρανοί Να θυμάσαι πάντα πόσο σε αγαπώ, αλλά Να ξέρεις επίσης ότι μέχρι στιγμής είναι αυτή που με κατάλαβε καλύτερα Με ξέρει από μικρό Αντικατέστησε τον πατέρα μου

Συχνά κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι Είναι η πιο παλιά μου σύντροφος, την αναπτύσσει ο χρόνος που περνά Νόμιζα ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου χωρίς αυτήν, αλλά ήμουν ηλίθιος Κοιτάξε καλά το κάτω μέρος των ματιών μου, έχει ενσωματωθεί Ελάτε πιο κοντά, δείτε πώς σμίλεψε το πρόσωπό της στις κόρες μου

Σύντομα θα έρθει η ώρα να φύγουμε Η τρυφερή μοναξιά μου μου θυμίζει Μυρίζω το άρωμα του καταραμένου λουλουδιού μου Ήρθε η ώρα να ξαναπάω Με καλή η μοναξιά μου Είναι το τρυφερό μου καταραμένο λουλούδι Με καλεί πίσω, πάω

Κατά βάθος μου αρέσει ίσως λίγο πάρα πολύ, νομίζω Γιατί μόλις με φωνάξει, δεν μπορώ να μην πάω Αυτή τη στιγμή πάω να της χαρίσω άλλον έναν χορό, και Ξέρω ότι δεν θα είμαι ποτέ ο μοναδικός της συνοδός Ναι το δέχομαι, την αφήνω να με πάρει Ξέρω πόσο εύθραυστη είναι η αγάπη μας Στην αρχή υπέφερα, δεν μπορούσα να την αντέχω

Αλλά αγαπιόμαστε με πάθος από εκείνη την περίφημη μέρα που την επέλεξα Με ξέρει από μικρό Αντικατέστησε τον πατέρα μου Συχνά κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι Η μοναξιά μου προτιμά να μιλάω λίγο Λέει ότι για τα όνειρα, το ρήμα είναι αρπακτικό Ξέρει ότι η σιωπή είναι η γλώσσα του Θεού

Όλα τα άλλα είναι απλώς παρερμηνεία Της αρέσει να μπαίνει κρυφά στις εγκοπές του βλέμματός μου Λέει ότι έχω το τραγούδι ενός πληγωμένου ζώου Ξέρει ότι δεν βολεύομαι πουθενά Ότι μέχρι τώρα μόνο αυτή κατάφερε να με δαμάσει Σε αγαπώ όσο μπορεί ένας άντρας

Αλλά μόλις με διεκδικήσει, δεν φταίω εγώ, τρέμω Οποιαδήποτε ώρα και σε οποιοδήποτε μέρος Αυτή τη στιγμή πάω να της χαρίσω άλλον έναν χορό Πάω, πάω