นิทาน

นำ้ ณ ปา่ แห่งหนงึ่ ในฤดูรอ้ นที่มอี ากาศรอ้ นอบอ้าว ทา้ ให้แม่นา้ ล้าธาร แห้งขอด ไม่มนี า้ แม้แตห่ ยดเดยี ว ในขณะเดียวกันก็มีกาตวั หน่งึ บนิ หา นา้ ดื่มดว้ ยความหวิ กระหาย แตห่ าเทา่ ไรก็หาไมเ่ จอ จนมันเริ่มเหนือ่ ย และหมดแรงลงเร่อื ย ๆ

ทันใดนันเองสายตาของเจา้ กากเ็ หลอื บไปเหน็ เหยือกน้าขนาด ใหญใ่ บหน่งึ ตังอยู่ท่ีหนา้ บา้ นของชาวนา มนั จึงรบี บนิ ไปดูดว้ ยความดี ใจ แล้วค่อย ๆ ใชต้ าขา้ งหน่งึ สอ่ งลงไปดผู า่ นปากเหยือก แต่ทวา่ มนี า้ เหลอื เพียงกน้ เหยอื กเทา่ นนั ทา้ ให้เจ้ากาไม่สามารถเอาจะงอยปากของ มันลงไปกินน้าได้

\"เฮอ้ ... มนี ้าเหลอื เพียงกน้ เหยอื กแบบนี แลว้ ขา้ จะ กนิ อย่างไรละเนี่ย\" เจา้ กาถอนหายใจพร้อมบน่ พมึ พัมกบั ตวั เองเบา ๆ

ในระหว่างทเ่ี จา้ กากา้ ลงั คดิ หาวธิ ีทจี่ ะกนิ นา้ ในเหยือกอยู่นนั สายตา ของมันกห็ นั ไปเห็นกอ้ นหินเลก็ ๆ ที่อยู่ตามพนื จงึ ท้าใหเ้ จ้ากาคดิ แผนการดี ๆ ขึนมาได้

\"ข้าคิดออกแลว้ ลองคาบก้อนหินเล็ก ๆ พวกนีใส่ลงในเหยอื กดีกวา่ เผ่ือระดับนา้ จะสูงขนึ มาจนขา้ สามารถกินนา้ ท่อี ยู่กน้ เหยอื กได้\" เจา้ กา คิดแผนการในใจ

จากนนั มนั จึงเรมิ่ ใชป้ ากคาบกอ้ นหินเล็ก ๆ มาใสล่ งไปในเหยอื กนา้ อย่างใจเยน็ ยงิ่ เจ้ากาใส่หินมากเท่าไรนา้ ในเหยอื กก็คอ่ ย ๆ สงู ขนึ เร่ือย ๆ จนในทสี่ ดุ ระดบั น้าก็สูงขึนมาถึงปากเหยือก ทา้ ใหเ้ จ้ากาสามารถใช้ จะงอยปากด่ืมนา้ ไดอ้ ย่างง่ายดาย

นิทานเร่ืองนีสอนให้รู้ว่า : จงแกไ้ ขปญั หำด้วยควำมพยำยำมและปญั ญำ อนั ชำญฉลำด แล้วจะคน้ พบหนทำงแห่งควำมส้ำเรจ็ ดังสุภำษิตไทยทว่ี ่ำ \"ควำมพยำยำมอยู่ทไี่ หน ควำมส้ำเรจ็ อยทู่ น่ี ั่น\"