นิทานอีสป

นทิ านอสี ป เร่ืองไก่กบั พลอย พอ่ ไก่หนุ่มตวั หน่ึงพร้อมกบั ฝงู แม่ไก่ กำลงั คุย้ เค่ียอำหำรหำกินอยทู่ ี่ลำนดิน ใกลๆ้ กบั ทุ่งนำ ขณะท่ีมนั กำลงั คุย้ ดินอยนู่ ้นั ไดพ้ บกบั พลอยเมด็ งำมส่องประกำยเมด็ หน่ึง มนั จึงเอ่ยข้ึนวำ่ “ถำ้ นำยมำพบเจำ้ ละก็ เขำจะตอ้ งเก็บเจำ้ ข้ึนไปแน่ทีเดียว เพรำะเจำ้ มีค่ำสำหรับเขำ แต่สำหรับขำ้ เจำ้ ไมม่ คี ่ำเลยแมแ้ ต่นอ้ ย อนั ที่จริง…ขำ้ วสกั เมลด็ น้นั …ยงั จะมีค่ำมำกกวำ่ เจำ้

พวกเพชรพลอยท้งั หมดในโลกเสียดว้ ยซ้ำ “ แลว้ พ่อไก่ก็เลิกสนใจ หนั ไปคุย้ เคี่ยอำหำรของตนต่อไป นิทำนเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วำ่ “คนท่ีรูค้ วำมตอ้ งกำรของตนจะมคี วำมสุข…คนฉลำดชอบส่ิงท่ีจำเป็น …มำกกว่ำเครื่องประดบั อนั ระยบิ ระยบั ที่ไมม่ คี ่ำอนั ใด… นอกจำก ก่อใหเ้ กิดควำมเยอ่ หยง่ิ และควำมฟ้งุ เฟ้อ”