นิทานอีสป

นิทานอีสป เรื่องหนูเมืองและหนูชนบท หนูนาตวั หน่ึงอาศยั อยใู่ นชนบท มนั ชอบกินผลไม้ มนั อยอู่ ยา่ งมคี วามสุข วนั หน่ึงญาตขิ องหนูนามาเยย่ี มจากในเมอื ง หนูนารวบรวมผลไมม้ ากมายไวใ้ หห้ นูบา้ นกนิ แต่หนูบา้ นไมช่ อบกินผลไม้

หนูบา้ นบอกว่า “อาหารพวกน้ีน่าเบ่ือเหลอื เกิน” “เธอเขา้ ไปในเมืองกบั ฉนั เถอะ… ชีวติ ในเมอื งสนุกสนานกว่าทนี่ ่ีมากนกั ” ดงั น้นั หนูนาจึงตดิ ตามญาตขิ องมนั เขา้ ไปในเมอื ง พวกมนั เดินทางมาถึงบา้ นใหญ่หลงั หน่ึง พวกมนั มดุ ลอดใตป้ ระตูหลงั บา้ นเขา้ ไปในบา้ น หนูบา้ นพาหนูนาเขา้ มาในหอ้ งรับประทานอาหาร บนโตะ๊ อาหารมอี าหารวางอยมู่ ากมาย พวกมนั เร่ิมกินอาหารเป็นการใหญ่ หนูนารู้สึกมคี วามสุข มนั พดู ว่า “อาหารพวกน้ีช่างอร่อยเหลอื เกิน!”

ทนั ใดน้นั มีเสียงบางอยา่ งดงั แวว่ เขา้ มา หนูท้งั สองวงิ่ ไปหลบซ่อน อยหู่ ลงั กองอาหาร หนูบา้ นบอกหนูนาวา่ “อยเู่ ฉย ๆ ไวน้ ่ะ” หนูนารู้สึกกลวั มาก แมวตวั หน่ึงเดินเขา้ มาในหอ้ งอาหาร มนั หนั ไปมองรอบๆหอ้ ง แมวตวั น้นั กระโดดข้ึนไปบนโต๊ะอาหาร

หนูบา้ นร้องว่า “วงิ่ หนีเร็ว!” หนูท้งั สองว่งิ เขา้ ไปในรูหนู หนูนาพูดกบั หนูบา้ นว่า “ลาก่อนน่ะ ญาติทรี่ ัก” เจา้ หนูนาเอ่ย “เฮย้ ทาไมรีบกลบั นกั ละ่ ” “อืมม”์ เจา้ หนูนาตอบ… “ขา้ ขอยอมกินถว่ั ในความสงบ…ดกี ว่ากินเคก้ ในความหวาดกลวั แบบน้ี… ขา้ ขอกลบั ไปใชช้ ีวติ ที่ทอ้ งทุ่งอยา่ งเดิมดีกว่า” นิทานเรื่องสอนใหร้ ู้ว่า “มชี ีวิตสงบสุขปลอดภยั …ดีกวา่ สุขสบาย…แต่ตอ้ งหวาดหวน่ั …เตม็ ไปดว้ ยอนั ตราย”