นิทานอีสป

นิทานอสี ป เรื่องแม่ปกู บั ลูกปู เม่ือน้ำทะเลลดลง แมป่ ูกน็ ำขบวนลกู ปูออกหำกินตำมชำยหำด แม่ปูเห็นลกู ๆเดิเฉไปมำวุ่นวำย ไมเ่ ป็นระเบียบกพ็ ูดข้ึนวำ่ “ลกู จ๋ำ…ทำไมเดนิ โยเ้ ยไ้ ปมำอยำ่ งน้นั ละ่ เดินใหต้ รงทำงซิจะไดห้ ำกินเร็วๆ เด๋ียวน้ำทะเลข้ึนก็หนีไมท่ นั หรอก” ลูกปูจึงพูดวำ่ “ถำ้ อยำ่ งน้นั แมช่ ่วยเดินตรงๆเป็นตวั อยำ่ งใหพ้ วกเรำดูหน่อยซิจะ๊ ” เม่ือแมป่ ูเดินใหล้ ูกปูดู แม่ปูเองก็เดินเฉไมต่ รงทำง โยเ้ ยไ้ ปมำตำมธรรมชำติของปู แต่แม่ปูกลบั ไม่รู้สึกตวั เลย นิทำนเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้ว่ำ “จงทำตนใหเ้ ป็นตวั อยำ่ ง…ก่อนจะสอนใหผ้ อู้ ่ืนทำตำม” ซ่ึงกำรทำตนใหเ้ ห็นเป็นตวั อยำ่ งก่อน ยอ่ มใหผ้ ลดีกว่ำกำรสง่ั สอนเพียงอยำ่ งเดียว