นิทาน โฉมงามกับเจ้าชายอสูร

นทิ าน โฉมงามกับเจา้ ชายอสรู

กาลครั้งหนงึ่ มีพ่อค้าผ้รู า่ รวยอาศัยอย่ใู นเมืองกับลกู สาวสามคน วนั หนง่ึ พ่อค้าผู้ มงั่ มผี นู้ ั้นได้สูญเสยี ทรัพย์หลวงใหญ่ที่เขามีไปกับเรือสินค้า ท่าใหเ้ ขากับลกู ๆ ทั้งสามต้อง ย้ายไปอาศัยอยู่แถบชนบท หลังจากอยู่กับความล่าบากมาเป็นปี ๆ พ่อค้าก็ได้รับขา่ วดีว่า เรือสินค้าทีเ่ ขาเคยสง่ ออกขายในอดีต ไดก้ ลบั เขา้ มาสู่ท่าเรือ ดังนนั้ เขาจงึ ตัดสนิ ใจจะไปดู ในเมอื งว่าเรือนีย้ ังมอี ะไรเหลอื ใหเ้ ขาและลกู อยู่ กอ่ นที่เขาจะเดินทางไปในเมือง เขาได้ถามลูก ๆ ว่าอยากไดข้ องขวัญอะไรเมอ่ื เขา กลับมาบา้ ง ลกู สาวคนโตนั้นอยากไดช้ ุดสวยงาม คนท่ีสองขอสร้อยคอไข่มุก แตล่ กู สาว คนท่สี ามทมี่ ีชื่อว่า “เบลล”์ ซ่งึ เป็นลูกสาวคนเลก็ ท่ที ้ังสวยและออ่ นหวานท่ีสดุ กลา่ ววา่ “หนูอยากได้กุหลาบสักดอกหน่งึ จากพอ่ คะ่ ”

เมอื่ พอ่ คา้ จัดการเรอ่ื งธรุ กิจเสรจ็ เรยี บร้อย เขาก็ตรงกลบั บ้าน ระหว่างทางนน้ั เขา เจอกับพายุลูกใหญ่กรรโชกแรง แมแ้ ต่มา้ ของเขาก็แทบจะทรงตัวไมไ่ ด้ ด้วยความหนาว เหนบ็ และอ่อนเพลีย พอ่ คา้ เรม่ิ สิน้ หวังทีจ่ ะกลับถงึ บ้านใหท้ ันก่อนฟา้ มดื แตท่ นั ใดน้นั เอง เขาก็สังเกตเห็นแสงไฟส่องสวา่ งจากกลางปา่ และเมอ่ื เพ็งสายตาดูดี ๆ เขากพ็ บว่าแสง นั้นมาจากปราสาทหลงั งามน่ันเอง “หวังวา่ จะท่ีนน่ั จะพอมีทพี่ ักให้สา่ หรับคนื นนี้ ะ” เขาพูดกบั ตวั เอง และเมื่อถึงประตู ปราสาท เขาก็พบว่ามนั เปิดออกอย่างงา่ ยดาย เขาตะโกนรอ้ งเรยี ก แตก่ ็ไมม่ ใี ครมา ต้อนรับเขา เขาจึงรวบรวมความกล้าเข้าไปด้านในปราสาท ระหว่างที่พยายามส่งเสียงเรียก เจา้ ของปราสาทอยู่น้ัน เขาก็พบวา่ บนโตะ๊ ใหญก่ ลางโถงเตม็ ไปด้วยอาหารและเคร่ืองด่ืม พร้อมเสิร์ฟ ในเมื่อไม่มคี นมา พ่อค้าทห่ี ิวโหยกอ็ ดใจไม่ไหวทจี่ ะลงมือรับประทานม้ือค่า แสนอร่อยเหล่าน้ันจนอิม่ หลังจากน้นั เขาก็ขนึ้ บันไดไปยังช้นั บน ทางเดินท่ยี าวเหยยี ดนา่ ไปสูห่ ้องพักท่มี เี ตา ผงิ พรอ้ มไฟอันอบอุ่น คืนนี้ดึกมากแล้ว และพ่อค้าก็ต้องการพักผ่อน เขาจึงล้มตัวลงนอน บนเตียงและหลบั ไปอย่างรวดเร็ว เมื่อต่ืนขึ้นมาตอนเช้า เขากพ็ บวา่ มีใครบางคนน่าแกว้ กาแฟมาวางไว้ทโ่ี ต๊ะข้างเตยี ง หลังจากรบั ประทานมอื เช้าเรียบรอ้ ยแลว้ เขากร็ บี ลงไปชน้ั ล่างเพ่ือขอบคณุ เจ้าของปราสาท แต่กลบั พบเพียงความว่างเปลา่ ไมม่ ใี ครอยูเ่ ลย เขามุ่ง หนา้ ออกไปยังสวนทผ่ี ูกม้าเอาไว้ ทนั ใดนั้นเองเขาก็สะดุดตาเข้ากับพุ่มดอกกหุ ลาบในสวน พอ่ คา้ จา่ คา่ สัญญาทีม่ อบไว้กับเบลล์ได้ดี เขาจงึ ก้มลงจะเด็ดดอกกุหลาบ พรบิ ตาเดยี วกป็ รากฏร่างของอสูรตัวใหญ่ ขนปกคลุมรงุ รงั สวมเสอ้ื ผ้าอาภรณง์ ดงาม แต่ ดวงตาท่ดี ุร้ายทัง้ สองจ้องมาหาเขา พร้อมค่ารามด้วยความโกรธ “ข้าทั้งใหท้ ีพ่ ักและอาหาร กับเจา้ แต่ค่าขอบคุณทีข่ า้ ได้รับคือการทเ่ี จ้าจะขโมยดอกไมโ้ ปรดของข้าไปอีกงัน้ เหรอ ตาย เสียเถอะ !” ด้วยความกลัวสุดขีด พ่อค้าทรุดตัวลงและคุกเข่าอ้อนวอนอสูรทันที

“ให้อภยั ขา้ เถอะ อยา่ ฆ่าขา้ เลย ขา้ ท่าผดิ ไปแล้วจรงิ ๆ ขา้ แค่จะนา่ ดอกกุหลาบดอก น้ีไปฝากลูกสาวตนเทา่ นน้ั เอง” อสูรไดย้ ินดังน้ันกล็ ดกรงเลบ็ ลง พรอ้ มบอกว่า “ข้าจะไว้ ชวี ิตเจา้ แต่มขี อ้ แม้อย่างหน่ึง ให้น่าตัวลกู สาวมาแทน หากท่าได้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป” เม่ือ พ่อค้าได้ยนิ เช่นนัน้ จึงตอบตกลง เมื่อไปถึงบ้าน พอ่ คา้ กเ็ ลา่ เหตกุ ารณท์ ้งั หมดใหล้ ูก ๆ ฟงั ด้วยความรักท่ีเบลลม์ ี ต่อพ่อของเธอ เธอกย็ ินดีที่จะกลบั ไปยังปราสาทในทันที “อย่ากงั วลเลยคะ่ พอ่ เราจะตอ้ ง รักษาสัญญาและชว่ ยชีวิตพอ่ ไว้ใหไ้ ด้ พาหนูไปยังปราสาทเถอะ หนูจะอยู่ทนี่ ั่นเอง” พ่อคา้ รสู้ ึกเศร้าเสียใจอย่างทส่ี ดุ แตก่ ็จา่ ยอมเดินทางไปส่งลูกสาว

อสรู แปลกใจมากทหี่ ญิงสาวยอมเสยี สละเพอ่ื ครอบครวั ในตอนแรกที่พบกัน เบลล์รู้สึกหวาดกลัวกบั หนา้ ตาและท่าทางท่ีดดู ุร้ายของอสูร แต่เธอกลับพบว่าอสูรไม่ได้ท่า รา้ ยเธอแต่อยา่ งใด ซา้่ ยงั จัดห้องหรูหราใหเ้ ธอพกั ในปราสาทอีกด้วย ในขณะท่ีเธอน่ังปกั ผ้าอยู่หน้าเตาผงิ อสูรก็คอยจับตาดูอยู่ใกล้ ๆ กอ่ นที่ท้ังคู่จะเรม่ิ ต้นพูดคุยกันอย่างถูกคอ ซงึ่ ทา่ ให้เบลล์ประหลาดใจ แต่กแ็ อบประทับใจกบั ความอ่อนโยนที่ขัดกบั หน้าตาของอสูร เธอยงั ไดร้ ับรถู้ งึ ความอบอุน่ ใจดี และเปน็ ครงั้ แรกท่ีเบลลไ์ ด้เห็นสายตาทเ่ี ศร้าหมองของ เขา นับต้ังวันน้ันเบลล์ไม่หวาดกลวั เจา้ อสูรอกี ต่อไป เธอรว่ มโต๊ะอาหารกบั อสูรทุกวนั จากนั้นก็ไปเดินเลน่ ในสวนดว้ ยกนั อ่านหนงั สือด้วยกนั เต้นรา่ ด้วยกนั ทัง้ สองใช้ชวี ิต ร่วมกันอย่างมีความสุข วันหนึ่งในขณะที่กา่ ลังเต้นร่ากันอยู่นั้น เจ้าชายอสูรถามเบลล์ว่า “เธอจะใช้ชีวติ อยทู่ ่ีนใ่ี นฐานะภรรยาของข้าไดห้ รือไม่” เบลล์ตกใจเลก็ น้อย พร้อมนิ่งคิดถึง การแตง่ งานกับชายผู้มรี ูปรา่ งหนา้ ตานา่ เกลียดนา่ กลวั เธอยังคงให้ค่าตอบไม่ได้ เพราะคง จะคิดถงึ พ่อและทบ่ี ้านมาก เจ้าชายอสูรมองเธออย่างปวดรา้ ว แตก่ เ็ ข้าใจความรสู้ ึกของ หญงิ สาวดี เขาจงึ มอบกระจกวิเศษใหก้ บั เบลล์ เมอื่ เบลลม์ องท่ีกระจกจะเหน็ ครอบครัว ของเธอทอี่ ยไู่ กลออกไป เพื่อให้เธอไมร่ ูส้ กึ เหงาและเดียวดาย

วนั หนึง่ เบลล์ส่องกระจกวิเศษดแู ละพบวา่ พ่อของเธอลม้ ป่วยหนกั มาก เธอจึงขอ อนญุ าตเจา้ ชายอสูรเพอื่ กลับไปดูแลพอ่ ก่อนทจี่ ะสายเกินไป แตอ่ สรู ส่ายหนา้ “ถา้ เธอ กลบั บา้ นไปกค็ งจะไม่กลบั มาท่ปี ราสาทแห่งนี้อีก” แต่ในทีส่ ดุ เขาก็กลับค่า “แตถ่ า้ เธอ สัญญาวา่ จะกลับมาท่นี ี่ภายใน 7 วัน ขา้ จะยอมให้เธอกลับมาเยย่ี มครอบครวั ของเธอ” เบลล์รับค่าสัญญาทันที แทจ้ รงิ แลว้ พอ่ ค้าลม้ ป่วยลงเพราะความตรอมใจ และคดิ วา่ อสูรขังเธอไวเ้ ปน็ นักโทษ เมื่อสองพอ่ ลกู ไดพ้ บกนั อกี คร้งั และเห็นว่าเบลล์ยังอยดู่ มี สี ขุ อาการป่วยของพ่อก็ เรมิ่ ทุเลาลง เบลล์เลา่ ใหพ้ อ่ ฟังวา่ อสูรดแู ลเธออยา่ งดีและอ่อนโยนกว่าทคี่ ดิ มาก อีกท้ังชีวิต ในปราสาทกส็ ขุ สบาย เมือ่ พอ่ ของเธอเริม่ ลกุ ขึ้นจากเตียงได้ เบลลก์ ็ไมท่ ันไดส้ งั เกตว่าวัน เวลาผา่ นไปครบ 7 วนั แล้ว

คนื หนงึ่ เบลล์ฝนั รา้ ยถึงอสรู เธอเห็นว่าเขาก่าลังจะตายและร้องเรยี กเธอดว้ ยความ เศร้าสร้อย “กลบั มาหาขา้ เถอะ” ฝันนัน้ ยา่้ เตือนให้เธอนึกถึงค่าสัญญาทใ่ี หไ้ วก้ ับเขาทันทที ี่ เธอตื่นขนึ้ กร็ ีบขน้ึ ไปบนหลงั มา้ พร้อมออกจากบา้ นมุ่งไปยังปราสาททันที เมื่อเธอมาถงึ ปราสาท เธอรีบวง่ิ ขึ้นบันไดและร้องเรียกเจา้ ชายอสรู แตไ่ ร้เสียงตอบ กลับ หัวใจของเธอแทบสลาย เบลลว์ ิง่ เข้าไปยังสวนดอกไมแ้ ละพบร่างของอสรู นอนแน่น่ิง อยู่บนพื้น ดวงตาปิดสนทิ เบลลป์ ระคองรา่ งนั้นไวใ้ นออ้ มกอดพรอ้ มกระซบิ บอกว่า “ไดโ้ ปรดอย่าตาย ฉันกลับมาแล้ว และจะแต่งงานกบั คุณ” ส้ินเสียงของหญิงสาว ปาฏิหารยิ ก์ ็เกดิ ขน้ึ อสรู ร้ายไดก้ ลายรา่ งเปลยี่ นเป็นเจา้ ชายรูปงาม

“ขา้ รอคอยเวลาน้ีมายาวนานเหลือเกิน” เจ้าชายพูดกบั เบลล์ “ขา้ ทกุ ข์ทนในความ เงยี บงัน และไมอ่ าจบอกใครใหล้ ่วงรู้ถึงความลับนไ้ี ด้ ว่าข้าถูกคา่ สาปเปลยี่ นใหเ้ ปน็ สัตว์ รา้ ย แต่เมอื่ ใดที่พบกบั หญงิ สาวทยี่ อมรับในตวั ข้าไดแ้ ละรกั ขา้ จากข้างในจิตใจ ค่าสาปนน้ั กจ็ ะหายไปและทา่ ให้ขา้ กลบั มาเปน็ คนดงั เดมิ ” งานแตง่ งานของเบลลืกบั เจ้าชายจดั ขึน้ อยา่ งเรยี บง่ายและอบอุน่ หลังจากนั้นไม่นาน แลว้ ท้งั คู่กไ็ ด้ใชช้ ีวิตอยรู่ ว่ มกันอย่างมีความสขุ ตลอดไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : อย่าตดั สินใครแค่เพียงรปู ลกั ษณ์ เพราะสงิ่ ที่เราเห็น ด้วยตาเปน็ แค่เพียงเปลอื กนอก แต่ส่งิ ทีท่ า่ ใหค้ นงดงามทส่ี ดุ ก็คือความดใี นจติ ใจที่ไมม่ วี ัน ถูกท่าลาย