ครูแนน พร้อมส่ง

หนังสือรวบรวมบทประพนั ธ์ เรื่อง เรียงรอ้ ย ถ้อยคำ นำสบู่ ทกวี จัดทำโดย นำงสำวรัฐทิกำ หมืน่ อำจ ๖๒๐๖๕๑๐๐๑๑ รำยวิชำกำรอำ่ นและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่

กำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ คำนำ หนงั สืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book)เร่ือง เรียงรอ้ ย ถอ้ ยคำ นำส่บู ท กวี เป็นส่วนหน่ึงของรำยวิชำกำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิ ง สรำ้ งสรรค์ ๖๐๔- ๒๐๕ ของนักศึกษำคณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลป ศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ จัดทำขึน้ เพ่ือเรียบเรียงบทประพันธ์ ประเภท โคลง ฉันท์ กำพย์ กลอนและร่ำย ซ่ึงผูเ้ ขียนไดร้ วบรวมบท ประพนั ธท์ งั้ หมดจำนวน ๑๑ เรอ่ื ง โดยบทประพนั ธท์ งั้ งำนเด่ียวและงำน กลมุ่ ซง่ึ งำนท่ีประพนั ธร์ ว่ มกนั ผเู้ ขียนไดร้ ะบชุ ่ือผู้แตง่ ไวด้ ำ้ นลำ่ งของบท ประพนั ธ์ ขอขอบอำจำรยพ์ ิชญำ สวุ รรณโน ท่ีใหค้ วำมกรุณำใหค้ วำมรู้ และเสนอแนะในกำรแตง่ รอ้ ยกรองในเลม่ นี้ ผูเ้ ขียนหวังว่ำหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book) เร่ือง เรียบรอ้ ย ถอ้ ยคำ นำสบู่ ทกวี จะเป็นประโยชนแ์ ก่ผอู้ ่ำนเป็นอย่ำงย่ิง นำงสำวรัฐทกิ ำ หมน่ื อำจ นักศกึ ษำวิชำชีพครูสำขำวชิ ำภำษำไทย มหำวทิ ยำลัยหำดใหญ่

การอ่านและการเขยี นร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่ สำรบญั เร่ือง หน้ำ ฉนั ชอบและฉนั รกั ๑ ฉนั เกลยี ดและฉนั กลวั ๒ กำพยส์ รุ ำงคนำงค์ ๒๘ ๓ ดำวกระจำยนวลนอ้ ง ๔ ดชี ่วั อย่ทู ่ีตวั เรำ ๕ โควิดตวั รำ้ ย ๖ เสยี งรำ่ ประชำชน ๗ น่ีละ่ หนออำชีพครู ๘ รำชสหี ก์ บั หนู ๙ สำวสตลู ๑๐ เม่ือตอนนนั้ ๑๑ วรรณรูป ๑๒

กำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ กำรแต่งกำพย์ยำนี ๑๑ หน้ำท่ี ๑ ฉันชอบและฉันรัก ฉนั ชอบดอกไมห้ อม ฉนั ชอบดอมดมดอกไม้ ฉนั ชอบดอกไมใ้ หญ่ ฉนั ชอบดอกไมท้ ่ีงำม ฉนั รกั อำหำรไทย ฉนั รกั ในสสี นั ชำม ฉนั รกั ผลมะขำม ฉนั รกั กำรชิมอำหำร ประพันธโ์ ดย ๑. นางสาวอารีฟะ มาหะมะ ๒.นำงสำวรฐั ทิกำ หม่ืนอำจ ๓.นำยซไู ฮมี บิตนั ๔.นำงสำวฮำนีนำ เจ๊ะหลง

การอ่านและการเขยี นร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่ หน้ำท่ี ๒ กำพยฉ์ บงั ๑๖ ฉันเกลยี ดและฉันกลัว ฉนั เกลยี ดคนท่ีไมด่ ี เคำ้ ชอบทำที วำ่ จรงิ ใจกบั ตวั เรำ ฉนั กลวั คนท่ีขีเ้ มำ ท่ีชอบกินเหลำ้ เพรำะชอบทำรำ้ ยขำ้ วของ ประพนั ธโ์ ดย ๑. นางสาวอารีฟะ มาหะมะ ๒.นางสาวรัฐทิกา หม่ืนอาจ ๓.นายซูไฮมี บิตนั ๔.นางสาวฮานีนา เจ๊ะหลง

กำรอำ่ นและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ กำพยส์ ุรำงคนำงค์ ๒๘ หน้ำท่ี ๓ เตรยี มสรรี ะ วนั นีว้ นั พระ เขำ้ วดั ตกั บำตร ใจไมห่ มกมนุ่ เพ่อื ไปทำบญุ กินเจถือศีล พระธำตคุ ำ้ จนุ สติปัญญำ ใชเ้ ลือกวธิ ี เสรมิ ดวงวนั ดี วนั หนำ้ ตรุษจีน ผิดชอบช่วั ดี รกั ษำชีวี สวดแผเ่ มตตำ ประพนั ธโ์ ดย ๑. นางสาวอารีฟะ มาหะมะ ๒.นำงสำวรฐั ทิกำ หม่ืนอำจ ๓.นำยซไู ฮมี บิตนั ๔.นำงสำวฮำนีนำ เจ๊ะหลง

กำรอำ่ นและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ กำพยย์ ำนี ๑๑ หน้ำที่ ๔ ดำวกระจำยนวลน้อง ดำวเอ๋ยดำวกระจำย มีมำกมำยในทอ้ งทงุ่ คณุ ป่แู ละคณุ ลงุ ต่ำงก็พำปลกู หลำกหลำย ดำวนีท้ ่ีกลำ่ วมำ มีนำมวำ่ ดำวกระจำย กล่นิ นนั้ มีควำมคลำ้ ย ดงั ควำมหอมของแกม้ นำง

กำรอำ่ นและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ กลอนคละ หน้ำที่ ๕ ดชี ่ัว อยทู่ ตี่ วั เรำ กำรเลือกคบเพ่อื น ควรเตือนสติ อยำ่ รบี เร่มิ ริ วำ่ เป็นเพ่อื นรกั พดู ดีเป็นศรแี กป่ ำก พดู มำกเพ่อื นจะกลำ่ วดกั วำ่ เธอควรจะหยดุ พกั ควรจกั คิดกอ่ นพดู ไป คนเรำกอ่ นจะพดู ส่งิ นนั้ ควรหม่นั คิดดีคดิ ตรองไตร่ อำจมผี คู้ นไมช่ อบใจ คดิ ใครร่ ะวงั กำรพดู จำ ดงั สำนวนปลำหมอตำยเพรำะปำก นนั้ เกิดจำกวำจำท่กี ลำ่ วหนำ ถำ้ พดู ดเี ปรยี บเหมอื นเพชรแพรวมำ สอ่ งเขำ้ ตำมณีมใี นตวั เกิดเป็นคนตอ้ งเก็บหอมรอมรบิ ไว้ อยำ่ ทำใหญ่เท่ยี วสำรำญพำกนั ช่วั และอยำ่ หลงกินสรุ ำพำเมำมวั ตอ้ งปรบั ตวั เก็บเงินใหม้ ำกกนั นำ

กำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ กลอนดอกสร้อย หนำ้ ที่ ๖ โควิดตวั ร้ำย โคเอย๋ โควดิ พรำกชีวิตและทรพั ยส์ ินใหเ้ สยี หำย ตดิ ตอ่ เรว็ จรงิ แทแ้ พรก่ ระจำย ทงั้ หญิงชำยควรปอ้ งกนั ทกุ เวลำ หม่นั ลำ้ งมือพกเจลลไ์ ปทกุ แหง่ โควดิ แฝงอยรู่ อบตวั ตอ้ งผวำ เพ่อื ควำมรอดปลอดภยั ในทกุ ครำ ตอ้ งฟันฝ่ำโรคโควดิ ดว้ ยกนั เอย

กำรอำ่ นและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ โคลงสสี่ ุภำพ หนำ้ ที่ ๗ เสียงร่ำประชำชน ประชำชนรำ่ รอ้ ง ทกุ ขใ์ จ คำพอ่ หลวงสอนไป อยำ่ ทอ้ พอเพียงด่งั คำสอน ของพ่อ จงอยำ่ คิดตดั พอ้ เรอ่ื งรำ้ ยเลือนหำย

กำรอำ่ นและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตรแ์ ละศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ โคลงสามสุภาพ หนำ้ ที่ ๘ น่ีล่ะหนออาชีพครู เป็นนกั ศึกษาครู ดูนกั เรียนค่าเชา้ คอยสง่ั สอนและเฝ้า บ่มช้ีนกั เรียน พากเพียรสอนหนงั สือ ลงมือทาไม่ทอ้ เรียกชื่อถามทุกขอ้ เพ่ือใหท้ ราบกนั เอย

กำรอ่ำนและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ นิทำนร่ำยโบรำณ หนำ้ ที่ ๙ เรื่อง รำชสีหก์ ับหนู รำชสีหห์ น่ึงตวั มวั นอนอย่ำงหลบั ใหล อย่ใู นป่ ำอันกวำ้ ง ขำ้ ง ขำ้ งหินกอ้ นโต มนั โมโหเพรำะหนู สเู จำ้ บงั อำจพลำ่ ม ซมุ่ ซ่ำมมำโดนตวั หนูเลยกลวั ควำมตำย แลว้ ฟูมฟำยออกมำ เอ่ยวำจำออ้ นวอน ยุยอน รำชสีห์ วิถีเอำตัวรอด เป็นยอดดีเสียนกั หนูทักปล่อยเรำนะ เรำจะ ตอบแทนท่ำน ในย่ำนนีส้ กั วนั เมตตำกันเสียเถิด รำชสีหเ์ กิดควำมคิด เจำ้ เลก็ นิดกระเดยี ว ปีนเกลียวจะช่วยขำ้ แตเ่ จำ้ อำ้ ปำกขอ ฉอเลำะน่ำ เมตตำ เลยนำพำปล่อยเจำ้ ไม่เศรำ้ แลว้ สินะ จงไปซะใหไ้ ว เป็นไงอีก ไม่นำน รำชสีหพ์ ำลติดบ่วง อย่ำห่วงเลยหนพู ดู พรอ้ มรูดกัดบว่ งเชือก เรำเลอื กชว่ ยทำ่ นนะ ท่ำนรอดชะตำกรรม เรำทำไดเ้ หน็ มยั้ โดยใชร้ ำ่ ง จ๋ิวนี้ จำกเรอ่ื งชีข้ อ้ คดิ ว่ำชีวิตคนเรำ ต่ำงมีเชำวป์ ัญญำ มีเมตตำกนั ไว้ อย่ำไซรค้ ดิ ประเมิน เชิญตดั สินผคู้ น จำกชนชนั้ รูปลกั ษณ์ เด๋ียวชกั จะ คิดผิด กนั นำ (ประพนั ธโ์ ดยณัฐภทั รและรัฐทกิ ำ)

กำรอำ่ นและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสร้ำงสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลัยหำดใหญ่ สำลนิ ีฉันท์ ๑๑ หน้ำที่ ๑๐ สำวสตลู เป็นหญิงในดินแดน สตลู แสนจะสวยงำม นอ้ งแนนน่นั คือนำม ฉลำดเก่งและสวยปัง เรยี นครูภำษำไทย และพดู ไดเ้ พรำะนำ่ ฟัง เพ่อื นบอกน่ำรกั จงั ละสำยตำมไิ ดเ้ ลย

กำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ กลอนเปล่ำ หนำ้ ที่ ๑๑ เมื่อตอนนั้น มองไปบนทอ้ งฟ้ำยำมค่ำคนื ดนู ่นั สิ ดวงจนั ทรก์ ำลงั สอ่ งแสง แลดแู ลว้ ฉนั คดิ ถงึ เธอ คิดถึงวนั ท่ีเรำยงั คบกนั แตต่ อนนีไ้ มไ่ ดอ้ ย่ใู นสถำนะนนั้ แลว้ ป่ำนนีเ้ ธอจะเป็นอย่ำงไรบำ้ ง ฉนั ไมส่ ำมำรถเดำได้ แตฉ่ นั อยำกฝำกดวงจนั ทรไ์ ปบอกเธอวำ่ คิดถงึ เธอทกุ วนั นะ

กำรอ่ำนและกำรเขียนรอ้ ยกรองเชิงสรำ้ งสรรค์ คณะศึกษำศำสตร์และศิลปศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ หนำ้ ที่ ๑๒ วรรณรูป

นำงสำวรัฐทกิ ำ หมน่ื อำจ ผู้จดั ทำ