ครูแนน เอาจริงงงง ส่งเลย

รัฐทิกา หม่ืนอาจ

คำนำ หนงั สืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book)เร่ือง สาวสตูล เป็ นส่วนหน่ึง ของรายวชิ าการอ่านและการเขียนร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ ๖๐๔- ๒๐๕ ของนกั ศึกษาคณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลยั หาดใหญ่ จดั ทาข้ึนเพ่ือเรียบเรียงบทประพนั ธ์ประเภท โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน และร่าย ซ่ึงผูเ้ ขียนได้รวบรวมบทประพนั ธ์ท้งั หมดจานวน ๑๑ เร่ือง โดยบทประพนั ธ์งานเดี่ยว ๗ เร่ืองและประพนั ธ์งานกลุ่ม ๔ เร่ือง ซ่ึง งานท่ีประพนั ธ์ร่วมกันผู้เขียนได้ระบุช่ือผู้แต่งไว้ด้านล่างของบท ประพนั ธ์ ขอขอบอาจารยพ์ ิชญา สุวรรณโน ที่ใหค้ วามกรุณาให้ความรู้ และเสนอแนะในการแต่งร้อยกรองในเล่มน้ี ผูเ้ ขียนหวงั ว่าหนงั สืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book) เร่ือง สาวสตูล จะเป็นประโยชนแ์ ก่ผอู้ ่านเป็นอยา่ งยง่ิ รัฐทกิ ำ หม่ืนอำจ นักศึกษำวชิ ำชีพครูสำขำวชิ ำภำษำไทย มหำวทิ ยำลยั หำดใหญ่

สำรบัญ เรื่อง หน้ำ ดาวกระจายนวลนอ้ ง ๑ ดีชว่ั อยทู่ ี่ตวั เรา ๒ โควิดตวั ร้าย ๔ เสียงร่าประชาชน ๕ น่ีละ่ หนออาชีพครู ๖ สาวสตูล ๗ เม่ือตอนน้นั ๘ วรรณรูปโควิดตวั ร้าย ๙ บทกวจี ากวรรณรูป ๑๐ ฉนั ชอบและฉนั รัก ๑๑ ฉนั เกลียดและฉนั กลวั ๑๒ เตรียมตวั กนั ๑๓ ราชสีห์กบั หนู ๑๔ ประวตั ิผแู้ ตง่ ๑๕

กำพย์ยำนี ๑๑ หน้าท่ี ๑ ดำวกระจำยนวลน้อง ถ่ายภาพโดย รัฐทิกา หมื่นอาจ ดาวเอ๋ยดาวกระจาย มีมากมายในทอ้ งทุ่ง คุณป่ ูและคุณลุง ต่างกพ็ าปลูกหลากหลาย ดาวน้ีท่ีกลา่ วมา มีนามวา่ ดาวกระจาย กล่ินน้นั มีความคลา้ ย ดงั ความหอมของแกม้ นาง

กลอนคละ หน้าที่ ๒ ดชี ่ัว อย่ทู ต่ี ัวเรา กลอนส่ี การเลือกคบเพ่อื น ควรเตือนสติ อยา่ รีบเร่ิมริ วา่ เป็นเพ่อื นรัก กลอนหก พดู ดีเป็นศรีแก่ปาก พดู มากเพ่ือนจะกลา่ วดกั วา่ เธอควรจะหยดุ พกั ควรจกั คิดก่อนพดู ไป

กลอนคละ หน้าที่ ๓ ดชี ั่ว อย่ทู ตี่ วั เรำ กลอนเจ็ด คนเราก่อนจะพดู สิ่งน้นั ควรหมนั่ คิดดีคิดตรองไตร่ อาจมีผคู้ นไม่ชอบใจ คิดใคร่ระวงั การพดู จา กลอนแปด ดงั สานวนปลาหมอตายเพราะปาก น้นั เกิดจากวาจาท่ีกล่าวหนา ถา้ พดู ดีเปรียบเหมือนเพชรแพรวมา ส่องเขา้ ตามณีมีในตวั กลอนเกา้ เกิดเป็นคนตอ้ งเกบ็ หอมรอมริบไว้ อยา่ ทาใหญ่เที่ยวสาราญพากนั ชว่ั และอยา่ หลงกินสุราพาเมามวั ตอ้ งปรับตวั เกบ็ เงินใหม้ ากกนั นา

กลอนดอกสร้อย หน้าที่ ๔ โควดิ ตัวร้ำย โคเอ๋ยโควดิ พรากชีวิตและทรัพยส์ ินใหเ้ สียหาย ติดตอ่ เร็วจริงแทแ้ พร่กระจาย ท้งั หญิงชายควรป้องกนั ทุกเวลา หมนั่ ลา้ งมือพกเจลลไ์ ปทุกแห่ง โควดิ แฝงอยรู่ อบตวั ตอ้ งผวา เพื่อความรอดปลอดภยั ในทุกครา ตอ้ งฟันฝ่ าโรคโควดิ ดว้ ยกนั เอย

โคลงสี่สุภำพ หนา้ ที่ ๕ เสียงร่ำประชำชน ประชาชนร่าร้อง ทุกขใ์ จ คาพอ่ หลวงสอนไป อยา่ ทอ้ พอเพยี งดงั่ คาสอน ของพอ่ จงอยา่ คิดตดั พอ้ เรื่องร้ายเลือนหาย

โคลงสำมสุภำพ หนา้ ที่ ๖ นี่ล่ะหนออำชีพครู เป็นนกั ศึกษาครู ดูนกั เรียนค่าเชา้ คอยสั่งสอนและเฝ้า บ่มช้ีนกั เรียน พากเพยี รสอนหนงั สือ ลงมือทาไม่ทอ้ เรียกชื่อถามทุกขอ้ เพ่อื ใหท้ ราบกนั เอย

หน้าที่ ๗ สำลนิ ีฉันท์ ๑๑ สำวสตูล เป็นหญิงในดินแดน สตูลแสนจะสวยงาม นอ้ งแนนนน่ั คือนาม ฉลาดเก่งและสวยปัง เรียนครูภาษาไทย และพดู ไดเ้ พราะน่าฟัง เพ่ือนบอกน่ารักจงั ละสายตามิไดเ้ ลย

กลอนเปล่ำ หนา้ ที่ ๘ เมื่อตอนน้ัน มองไปบนทอ้ งฟ้ายามค่าคืน ดูนนั่ สิ ดวงจนั ทร์กาลงั ส่องแสง แลดูแลว้ ฉนั คิดถึงเธอ คิดถึงวนั ท่ีเรายงั คบกนั แต่ตอนน้ีไม่ไดอ้ ยใู่ นสถานะน้นั แลว้ ป่ านน้ีเธอจะเป็นอยา่ งไรบา้ ง ฉนั ไม่สามารถเดาได้ แต่ฉนั อยากฝากดวงจนั ทร์ไปบอกเธอวา่ คิดถึงเธอทุกวนั นะ

วรรณรูป หนา้ ที่ โควดิ ตวั ร้ำย ๙

บทกวจี ำกวรรณรูป หนา้ ที่ ๑๐ โควิดตัวร้ำย โคเอ๋ยโควดิ พรากชีวติ และทรัพยส์ ินใหเ้ สียหาย ติดตอ่ เร็วจริงแทแ้ พร่กระจาย ท้งั หญิงชายควรป้องกนั ทุกเวลา หมน่ั ลา้ งมือพกเจลลไ์ ปทุกแห่ง โควดิ แฝงอยรู่ อบตวั ตอ้ งผวา เพอื่ ความรอดปลอดภยั ในทุกครา ตอ้ งฟันฝ่ าโรคโควดิ ดว้ ยกนั เอย

กาพยย์ านี ๑๑ หน้าที่ ๑๑ ฉันชอบและฉันรัก ฉนั ชอบดอกไมห้ อม ฉนั ชอบดอมดมดอกไม้ ฉนั ชอบดอกไมใ้ หญ่ ฉนั ชอบดอกไมท้ ่ีงาม ฉนั รักอาหารไทย ฉนั รักในสีสนั ชาม ฉนั รักผลมะขาม ฉนั รักการชิมอาหาร ประพนั ธ์โดย นางสาวอารีฟะ มาหะมะ นางสาวรัฐทิกา หม่ืนอาจ นายซูไฮมี บิตนั และนางสาวฮานีนา เจ๊ะหลง

กำพย์ฉบงั ๑๖ หนา้ ที่ ๑๒ ฉันเกลยี ดและฉันกลวั ฉนั เกลียดคนที่ไม่ดี เคา้ ชอบทาที วา่ จริงใจกบั ตวั เรา ฉนั กลวั คนที่ข้ีเมา ท่ีชอบกินเหลา้ เพราะชอบทาร้ายขา้ วของ ประพนั ธ์โดย นางสาวอารีฟะ มาหะมะ นางสาวรัฐทิกา หมื่นอาจ นายซูไฮมี บิตนั และนางสาวฮานีนา เจ๊ะหลง

กำพย์สุรำงคนำงค์ ๒๘ หน้าที่ ๑๓ เตรียมตัวกนั วนั น้ีวนั พระ เตรียมสรีระ เพื่อไปทาบุญ เขา้ วดั ตกั บาตร พระธาตุค้าจุน ใจไม่หมกมุ่น เสริมดวงวนั ดี วนั หนา้ ตรุษจีน กินเจถือศีล ผดิ ชอบชวั่ ดี สติปัญญา รักษาชีวี ใชเ้ ลือกวธิ ี สวดแผเ่ มตตา ประพนั ธ์โดย นางสาวอารีฟะ มาหะมะ นางสาวรัฐทิกา หม่ืนอาจ นายซูไฮมี บิตนั และนางสาวฮานีนา เจะ๊ หลง

นิทำนร่ำยโบรำณ หน้าที่ ๑๔ รำชสีห์กบั หนู ราชสีห์หน่ึงตวั มวั นอนอยา่ งหลบั ใหล อยใู่ นป่ าอนั กวา้ ง ขา้ งขา้ ง หินกอ้ นโต มนั โมโหเพราะหนู สูเจา้ บงั อาจพล่าม ซุ่มซ่ามมาโดนตวั หนูเลยกลวั ความตาย แล้วฟูมฟายออกมา เอ่ยวาจาอ้อนวอน ยุยอน ราชสีห์ วถิ ีเอาตวั รอด เป็นยอดดีเสียนกั หนูทกั ปล่อยเรานะ เราจะตอบ แทนท่าน ในยา่ นน้ีสกั วนั เมตตากนั เสียเถิด ราชสีห์เกิดความคิด เจา้ เลก็ นิดกระเดียว ปี นเกลียวจะช่วยขา้ แต่เจา้ อา้ ปากขอ ฉอเลาะน่าเมตตา เลยนาพาปล่อยเจา้ ไม่เศร้าแลว้ สินะ จงไปซะให้ไว เป็ นไงอีกไม่นาน ราชสีห์พาลติดบ่วง อยา่ ห่วงเลยหนูพูด พร้อมรูดกดั บ่วงเชือก เราเลือก ช่วยท่านนะ ท่านรอดชะตากรรม เราทาได้เห็นม้ยั โดยใช้ร่างจ๋ิวน้ี จากเร่ืองช้ีขอ้ คิด ว่าชีวิตคนเรา ต่างมีเชาวป์ ัญญา มีเมตตากนั ไว้ อย่า ไซร้คิดประเมิน เชิญตดั สินผูค้ น จากชนช้นั รูปลกั ษณ์ เดี๋ยวชกั จะคิด ผดิ กนั นา (ประพนั ธโ์ ดยณฐั ภทั รและรัฐทิกา)

ประวตั ผิ ู้แต่ง หน้าที่ ๑๕ นางสาวรัฐทิกา หม่ืนอาจ นกั ศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ และศิลปศาสตร์ สาขาวชิ าภาษาไทย ภูมลิ ำเนำ ตาบลละงู อาเภอละงู จงั หวดั สตูล